ความคิดเห็นที่ 1 ........... ชูไทน์เนอร์ค่อย ๆ เอามือขยี้ตา เขาตื่นเพราะแสงจากไฟห้องที่ถูกเปิดขึ้นโดยทิลฟิงค์ “ข้าไม่ได้อยากให้เจ้าฝันค้างหรอก แต่ข้าว่าถ้าเริ่มตั้งแต่ตอนนี้มันน่าจะเสร็จงานไวขึ้น” ทิลฟิงค์กล่าวเรียบ ๆ เขาค่อย ๆ ยันกายลุกจากเตียง ความรู้สึกยังงัวเงียอยู่ เขาเหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้เวลาสองทุ่มกว่าแล้ว เขานอนไปเกือบ 6 ชั่วโมงทีเดียว เขาลูบหน้าลูบตาตัวเองอยู่ครู่หนึ่งจึงลุกขึ้นไปยังห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา และเปลี่ยนเสื้อผ้า “เราจะไปที่สวนสัตว์ดาฮ์โลฮ์ซีงั้นรึทิลฟิงค์” ชูไทน์เนอร์ตะโกนออกมาจากภายในห้องน้ำถามทิลฟิงค์ที่เขานำมันมาวางไว้ด้านนอกห้อง “แน่นอน ก็จะลองไล่ออกไปตามทางเรื่อย ๆ น่ะ” ทิลฟิงค์ตอบ แต่มันเองก็ไม่แน่ใจว่าจะเจอสิ่งใดบ้าง ชูไทน์เนอร์ใช้เวลาไม่นาน นี่เพิ่งจะสองทุ่มสี่สิบ เขาว่าจะไปหาอะไรกินให้อิ่ม ๆ ก่อนเพราะเขานอนยาวจึงไม่ได้รับประทานอะไรลงท้องเลยตั้งแต่บ่าย เขาคว้าทิลฟิงค์ไปสวมไว้ แล้วแต่งตัวออกจากบ้านไปหาอะไรกินระหว่างทางแบบง่าย ๆ แค่พออิ่มเท่านั้น เขาเองไม่ได้มีกระจิตกระใจมานั่งกินอะไรดี ๆ มากนัก เพราะจิตใจจดจ่ออยู่กับการ ‘ไล่ล่า’ ที่จะเริ่มต้นขึ้น ณ สวนสัตว์ดาฮ์โลฮ์ซี ชูไทน์เนอร์กระโดดไปบนกรงต่าง ๆ อย่างว่องไวด้วยพลังและความสามารถที่ได้จากทิลฟิงค์ เขาหยุดอยู่ที่กรงเจ้านกน้ำที่เกิดเหตุ สายตาจับจ้องไปยังพื้นที่รอบ ๆ เนื่องเพราะเวลา สามทุ่มกว่าแล้วจึงไม่มีเจ้าหน้าที่ใด ๆ อยู่ในบริเวณนี้ เขากระโดดลงไปในกรง พยายามให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาปลดผนึกทิลฟิงค์ให้อยุ่ในสภาพดาบเพื่อใช้ในการตามหาสิ่งที่เขาต้องการ ภายใต้ความเงียบสงัดในยามค่ำคืน “...ไม่มีจิตตกค้างเหลือเลยจริง ๆ” ทิลฟิงค์กล่าวออกมาเบา ๆ “ไม่เลยงั้นรึ แล้วอะไรที่เราพอจะใช้ตามมันได้บ้างล่ะ” ชูไทน์เนอร์ถามกลับไปอย่างเรียบ ๆ เพราะเขาเชื่อว่าถ้าทิลฟิงค์บอกว่าจะตามได้ ก็น่าจะมีหนทางอยู่ “ลองตามกลิ่นเหม็นเขียวของมันก็ได้ เจ้าหนูไปทาง......” ทิลฟิงค์กล่าวไม่ทันจบประโยคดี ชูไทน์เนอร์ก็พูดสวนขึ้นมาทันที “ถามจริง นายมีจมูกกับเขาด้วยรึถึงได้บอกว่าได้กลิ่น” เขาถามด้วยสีหน้าหนักใจกับคำถามที่ดูกวนประสานของตัวเองพอควรทีเดียว อาวุธพูดได้ หรือ มองเห็นสิ่งต่าง ๆ นี่เขาไม่ค่อยรู้สึกประหลาดเท่าไหร่ หากแต่เขาก็สงสัยจริง ๆ ว่าการที่ ทิลฟิงค์ได้กลิ่นนี่เป็นเรื่องน่าแปลกประหลาดดี “....” ทิลฟิงค์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ตอบมาง่าย ๆ “ข้าว่า บางอย่างเจ้าไม่ต้องไปใส่ใจหาเหตุผล ตามหลักแห่งความเป็นจริงก็ได้ ไม่อย่างนั้น ข้าว่าเจ้าคงต้องมาตอบปัญหาอีกสารพัดที่จะต้องเจอในอนาคตแน่ ๆ” น้ำเสียงของมันดูเบื่อหน่ายหน่อย ๆ กับคำถามที่ชูไทน์เนอร์ถามมา แต่ความเป็นจริง ตัวมันเองก็ตอบไม่ได้ว่าทำไมมันถึง ‘ได้กลิ่น’ “ไปทางทิศเหนือเลยเจ้าหนู” หลังจากบ่นเสร็จมันก็เริ่มบอกทิศทางทันที ชูไทน์เนอร์กระโดดออกไปตามทิศที่ทิลฟิงค์กล่าว ผ่านกรงสัตว์ และพื้นที่ต่าง ๆ ภายในสวนสัตว์ ห่างจากจุดเกิดเหตุไปประมาณ  สิ่งที่เห็นอยู่เบื้องหน้ามันเป็นสปอร์ตคลับซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆ สวนสัตว์ดาฮ์โลฮ์ซี “เฮ้ ไอ้เจ้าสแวมป์บีสมันเป็นสัตว์น้ำไม่ใช่รึ มันจะมาแถวนี้ทำไม รึมันชอบเล่นเทนนิส” ชูไทน์เนอร์ถามแกมยียวนใส่ ทิลฟิงค์ เพราะเขาแปลกใจในทิศทางที่ทิลฟิงค์พาออกมา ถ้ามันเป็นสัตว์น้ำ มันน่าจะออกไปทางทิศตะวันตก เพื่อลงไปยังแม่น้ำที่พาดผ่านเมืองเบิร์น แล้วว่ายออกไปยังที่อื่นมากกว่าจะมาให้ที่ ๆ เป็นสนามฝึกซ้อมกีฬาเช่นนี้ ทิลฟิงค์เองก็ตอบไม่ได้ มันเองก็แกะรอยเรื่อย ๆ ตามกลิ่นที่มันสัมผัสได้ ขณะที่มันคิดหาคำตอบให้ตัวเองนั้น ความรู้สึกบางอย่างก็วิ่งตรงมาที่จิตสำนึกของทิลฟิงค์ แม้เพียงแผ่วเบา แต่ก็พอสัมผัสได้ “เจ้าหนู ไปที่ริมรั้วนั่นทีซิ” ทิลฟิงค์เอ่ยเสียงเรียบ ๆ ชูไทน์เนอร์แม้ไม่ค่อยเข้าใจนักแต่ก็ไปยังจุดที่ทิลฟิงค์บอก “ข้ารู้สึกอะไรบางอย่างได้แถว ๆ นี้นะ” ทิลฟิงค์กล่าวพลางขยับตัวมันที่เป็นดาบชี้ไปริมรั้วลวดกรงในสนามเทนนิส ชูไทน์เนอร์จึงเดินไปตามทิศที่ทิลฟิงค์กล่าว หากแต่มันก็ไม่ได้มีสิ่งใดสะดุดตาแต่อย่างใด “ไม่มีอะไรล่ะมั้งทิลฟิงค์” เขากล่าวขึ้นมาด้วยไม่เห็นสิ่งใดผิดสังเกตเลย หากแต่ในใจของทิลฟิงค์ยังพยายามค้นหาที่มาของสิ่งที่มากระทบจิตของมัน “เจ้าหนู ลองดูบนพื้นซิ ว่ามีรอยอะไรแปลก ๆ รึไม่” ทิลฟิงค์สั่งออกมาด้วยมันมั่นใจว่าที่นี่ต้องมีอะไรซักอย่าง ซึ่งชูไทน์เนอร์ก็ได้แต่เพียงไล่เดินไปตามริมรั้วเท่านั้น ห่างจากที่เขาเริ่มหาไปไม่ถึง 3 เมตรเขาก็ได้พบกับรอยอะไรบางอย่างลงบนพื้นเทนนิส มันเป็นรูปดาว 5 แฉกมีวงกลมทับอยู่ และมีตัวอักษรแปลก ๆ 4 ตัวล้อมอยู่ หากแต่รอยที่เห็นมันก็จากเกินไปที่เขาจะอ่านตัวอักษรออกว่าเป็นตัวอักษรภาษาใด เขานึกขึ้นได้ จึงเอาโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมาถ่ายรูปดังกล่าวไว้ทันที ทิลฟิงค์ที่เงียบไปเริ่มพูดออกมาทันที “เอาล่ะเจ้าหนู ข้าจะเปลี่ยนมาไล่ตามเจ้าพลังที่หลงเหลือจาก ‘วงแหวนเวทย์’ นี่ล่ะนะ” ทิลฟิงค์กล่าวพลางเริ่มค้นหาคลื่นจิตแบบเดียวกับที่ตกค้างบนสัญลักษณ์นี่ทันที ชูไทน์เนอร์ที่เก็บภาพถ่ายแล้วก็ลุกขึ้นยืน รอให้ทิลฟิงค์บอกทิศทางต่อ เขารู้สึกว่ากำลังจะได้พบสิ่งที่เขากำลังไล่ล่าในอีกไม่นานนี่เอง “ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ที่ประมาณ 1 นาฬิกาเจ้าหนู” ทันทีที่ทิลฟิงค์บอกเขากระโดดออกไปอย่างรวดเร็วทันที ตลอดเส้นทางทิลฟิงค์คอยบอกจุดต่าง ๆ ซึ่งมักจะพบร่องรอยสัญลักษณ์ดังกล่าวเป็นระยะ ๆ จากสปอร์ตคลับเริ่มห่างออกไปเรื่อย ๆ เขาไปตามทางเป็นระยะทางกว่า 1.67 ไมล์ จึงมาหยุดที่ โบทานิชเชอร์ กาเด้น “….ในสวนแบบนี้น่ะรึ” ชูไทน์เนอร์ถามย้ำเพื่อระบุจุดที่ชัดเจนกับทิลฟิงค์ “ไม่ผิดแน่ จากตรงนี้ข้าสัมผัสอะไรไม่ได้อีกเลย” ทิลฟิงค์ตอบด้วยความมั่นใจ ตลอดเส้นทางที่ผ่านมามีร่องรอยของสัญลักษณ์ดาว 5 แฉกเป็นระยะ ๆ แม้ว่าจะเลือนลางไปบ้าง แต่ก็ยังสามารถคลำทางมาได้อย่างไม่ยากเย็นแต่อย่างใด สำหรับชูไทน์เนอร์เอง เขาค่อนข้างมั่นใจในสิ่งที่ทิลฟิงค์นำทางมาเช่นกัน เนื่องด้วยเมื่อเขานึกถึงทางน้ำที่เชื่อมต่อกัน มันมีความเป็นไปได้ว่าจะถูกลากเชื่อมต่อกันมาอย่างต่อเนื่อง เพียงแต่การที่มาจบที่สวนโบทานิชเชอร์ซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ได้รับความนิยมของคนในเมืองเช่นนี้ มันหมายความว่าอย่างไร “.....” เขานิ่คิดอยู่ครู่หนึ่ง ในขณะที่ทิลฟิงค์นั้นพยายามสำรวจสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัวด้วยพลังของมันเอง ‘จากสวนสัตว์ มาเป็นสวนต้นไม้ดอกไม้ เจ้าคนที่พา ‘สแวมป์บีส’ มา คิดจะทำอะไรกันแน่?’ คำถามเกิดขึ้นในใจของเขา แต่เขาก็ไม่อาจตอบมันได้ด้วยตัวเอง “เจ้าหนู มีสัมผัสเวทย์ ที่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร่…” ไม่ทันที่ทิลฟิงค์จะพูดจบชูไทน์เนอร์กระโดดออกไปทันที เขารู้สึกว่ามันจะต้องเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่ ๆ ณ ที่บริเวณเกือบสุดริมสวนแห่งนี้ มีแสงสว่างส่องออกมาแม้ไม่มากนักแต่เขาพอสังเกตเห็นได้ ไม่รอช้า ชูไทน์เนอร์กระโดดลงไปยังที่นั้นทันที “นี่เจ้า ไม่กะดูลาดเลาเลยรึ” ทิลฟิงค์บ่นในความใจร้อนของชูไทน์เนอร์ ที่น่าจะดูลาดเลาซะก่อน เผื่อว่าจะรับมือศัตรูได้ง่ายกว่าการที่เข้ามาหาตรง ๆ เช่นนี้ หากแต่สิ่งที่ทิลฟิงค์กังวลดูจะช้าไปสักนิด เมื่อเบื้องหน้านั้น มีชายสวมหมวกใส่ชุดดำผู้หนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางวงแสงสีขาวเรือง ๆ ที่ส่องสว่างจากพื้นดิน เจ้าวงนั่นเคลื่อนตัวหมุนรอบตัวเองช้า ๆ โดยมีสัญลักษณ์ดาว 5 แฉกหยุดนิ่งอยู่ ณ ใจกลางของวง แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 53 20:39:13 จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 20:21:13

ความคิดเห็นที่ 2 ชายชุดดำเงยหน้าขึ้นมามองชูไทน์เนอร์ที่ยกดาบขึ้นมาพร้อมรับมืออยู่ก่อนหน้านี้ อย่างช้า ๆ เขานิ่งเงียบ ไม่เคลื่นไหวใด ๆ ลักษณะเหมือนแปลกใจที่อยู่ ๆ ก็มีใครที่เขาไม่รู้จักมาปรากฏที่เบื้องหน้าของเขา ชูไทน์เนอร์ที่เห็นสัญลักษณ์ที่อยู่รอบ ๆ ตัวชายผู้นั้นก็มั่นใจอย่างยิ่งว่าจะต้องเป็นคน ๆ เดียวกับที่ทำสัญลักษณ์ตามที่ต่าง ๆ แน่นอน เขาพยายามเพ่งมองใบหน้าของชายชุดดำ แต่เพราะในสวนตอนเกือบ 4 ทุ่ม แถมอยู่ภายใต้เงาร่มไม้มใหญ่เช่นนี้มันมืดเกินกว่าจะเห็นใบหน้าได้ ตรงข้ามกับตัวเขาเองที่อยู่บนพื้นหญ้า ที่ค่อนข้างโล่งโปร่งจนอีกฝ่ายคงสังเกตเห็นหน้าตาได้แน่นอน “เจ้า...เป็นใครกัน?” ชายชุดดำกล่าวด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเฉียบเย็น ฟังดูน่าขนลุกอย่างยิ่ง ดวงตาของเขาเหมือนว่าจะเรืองแสงได้ในความมืด จนเห็นเป็นสีฟ้าสว่างออกมา ชูไทน์เนอร์ที่ยกทิลฟิงค์ขึ้นมาพร้อมรบ ขยับปลายดาบออกไปทางด้านข้าง มืออีกข้างยื่นออกไป ท่าทางราวกับจะท้าทายอีกฝ่ายหนึ่ง “ก็แค่...คนที่บังเอิญผ่านมาเท่านั้นเอง” คำตอบช่างกวนประสาทหาเรื่องท้าตีท้าต่อยเสียจริง ทิลฟิงค์คิดในใจกับท่าทางและคำพูดของผู้เป็นนายของมัน “...” ชายชุดดำยืนนิ่งเงียบ ก่อนที่ผายมือขึ้นเบื้องหน้าตนเอง จะกล่าวออกมาอย่างเรียบ ๆ “จากตรงนี้เดินไป ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ จะมีถนนอิฐ เดินลงไปเรื่อย ๆ จะมีทางออกนะพ่อหนุ่ม...” “.....” ชายทั้งสองที่ยืนประจันหน้ากันต่างก็เงียบและจับจ้องอีกฝ่าย โดยไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา บรรยากาศรอบตัวค่อย ๆ เงียบลง ไม่มีฝ่ายใดกล่าวอะไรออกมาอีกเลย คงมีเพียงทิลฟิงค์ที่บ่นอยู่ภายในใจของตนเอง ‘เอาเข้าไป นี่มันจะเล่นตลกกันไปหาสวรรค์วิมานอะไรล่ะเนี่ย’ ชูไทน์เนอร์กลับมายกดาบในสภาพพร้อมสู้อีกครั้ง “เลิกเล่นตลกกันดีกว่า ถ้าฉันเดาไม่ผิด ไอ้เจ้าวงแหวนเวทย์อะไรเนี่ย คงเป็นสื่อที่พาสแวมป์บีสให้มาปรากฏกายสินะ” ชูไทน์เนอร์กล่าวน้ำเสียงแข็ง เขารู้สึกว่าอยากจะจัดการให้มันจบ ๆ ไปซะไว ๆ ชายชุดดำเอียงหัวช้า ๆ เหมือนเขาพยายามพินิจพิเคราะห์ชูไทน์เนอร์อยู่ไกล ๆ “เจ้า...เป็นใครกันแน่?” เขาถามคำถามเดิม แต่ตอนนี้ชูไทน์เนอร์ไม่มีอารมณ์จะมาเล่นตลกอีกแล้ว เขาตะโกนออกไปทันที “ก็คนที่จะมาขัดขวางไม่ให้นายมาทำอะไรที่เป็นอันตรายกับคนอื่น ๆ น่ะสิ” พลางขยับตัว และยกทิลฟิงค์ขึ้นขนานกับตัว “ทิลฟิงค์!! ไชน์ซอร์ดโหมด!!” ชูไทน์เนอร์กล่าวขึ้นก่อนที่ ทิลฟิงค์จะกลายสภาพเป็นดาบขนาดใหญ่คมดาบเรืองแสงสีฟ้าออกมาจนส่องสว่างในความมืด “ทิล...ฟิงค์...” ชายชุดดำทวนชื่ออาวุธคู่กายของชูไทน์เนอร์อย่างช้า ๆ ท่าทางของเขาเหมือนตัวเริ่มสั่น ๆ แต่เป็นอาการสั่นของคนที่กำลังหัวเราะออกมา “หึหึหึ.....ฮะฮะฮะ....ฮ่าฮ่าฮ่า!!!” เสียงหัวเราะอันเยือกเย็นดังออกมาฟังแล้วน่าขนลุกอย่างมาก ชายชุดดำค่อย ๆ เดินออกจากที่เขายืนอยู่อย่างช้า ๆ วงแหวนเวทย์ค่อย ๆ เลือนหายออกไป เขาก้าวเดินออกมาจนแสงกระทบกับในหน้าของเขา รูปร่างของเขาไม่ใช่คนสูงใหญ่หรือกำยำอะไร ดูจะเป็นคนผอมบางซะด้วยซ้ำ ใบหน้าดูซูบซีด จมูกโด่งจนเด่นชัด อายุน่าจะห้าสิบปีเศษได้ เขายิ้มออกมาจนเห็นฟันที่เหมือนเขี้ยว หลังจากที่เขาได้ยินชื่อ ‘ทิลฟิงค์’ ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน “ผู้ครอบครองอาวุธเทพยังงั้นรึ รู้สึกวันนี้ฉันจะได้ลาภก้อนใหญ่ซะจริง ๆ” ชายชุดดำกล่าวพร้อมแสยะยิ้มออกมาจน ชูไทน์เนอร์อดขนลุกไม่ได้ “เฮ้ ทิลฟิงค์เจ้านี่มันทำไมพูดถึงลาภก่อนใหญ่เหมือนนายเลย” ชูไทน์เนอร์พูดเบา ๆ กับดาบของเขาเอง ทิลฟิงค์ได้แต่หนักใจกับอารมณ์ขันของเจ้านายของมันเอง ‘ไม่ต้องรู้สักเรื่องสองเรื่องก็ได้มั้ง’ มันแอบบ่นอยู่ภายในใจ ชูไทน์เนอร์เงยขึ้นมองชายชุดดำสายตาจดจ้องไม่วางตา เพราะเขาคิดว่าเรื่องคงจะจบไม่สวยจริง ๆ ซะแล้ว “เฮ้ย!! ยังไม่ได้ตอบคำถามกันเลยนะ นายใช่รึเปล่าที่เป็นคนพาเจ้าอสุกายนั่นมาอาละวาดในเมือง” เขาตะโกนถามไปอีกครั้ง เพื่อให้มั่นใจว่าตัวเองกำลังจะสู้ไม่ผิดคน ชายชุดดำถอดหมวกออก พร้อมทั้งโค้งช้า ๆ ก่อนจะเอาหมวกกลับมาใส่ตามเดิมและกล่าวออกมา “ใช่แล้ว ข้า เอมิล มิสวอล เป็นผู้เรียกมันมาเพื่อรับใช้ข้าเอง” เขากล่าวพร้อมรอยยิ้ม “หากแต่ ถ้าข้าได้ดาบที่เจ้าถืออยู่นั่น บางทีข้าอาจจะไม่ต้องทำอะไรแบบนี้แล้วก็ได้” เขาพูดพลางชี้นิ้วไปยังทิลฟิงค์ “เจ้าหนู!!!” ทิลฟิงค์ร้องเสียงหลง ชูไทน์เนอร์รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เขารีบกระโดดออกจากที่ ๆ เขายืนอยู่ทันที ไม่ถึงวินาที มีลิ่มแหลมสีฟ้าพุ่งขึ้นจากพื้นที่เขายืนอยู่เมื่อครู่มากมาย ก่อนที่จะสลายกลายเป็นละอองน้ำไป ถ้าเขายังอยู่อยู่ที่ตรงนั้นร่างของเขาคงพรุนไปหมดแน่นอน ชูไทน์เนอร์กลืนน้ำลายลงคอด้วยรู้สึกได้ว่า ศึกครั้งนี้คงเป็นสิ่งที่หนักหนาสาหัสกว่าที่เขาคาดคิดมากมายแน่นอน “ไม่ต้องเจรจากันแล้วสินะ” เขากล่าวก่อนเปลี่ยนทิลฟิงค์เป็นแบบคันธนู ลิ่มแสงของทิลฟิงค์พร้อมใช้งานทันที เอมิลเริ่มออกวิ่งไล่ชูไทน์เนอร์ที่พยายามวิ่งหลบออกไปทันที ชไทน์เนอร์พยายามวิ่งไปปาลิ่มแสงออกไปอย่างต่อเนื่อง ลิ่มแสงถูกปาออกไปโดยยังเป้าหมายเกือบทุกครั้ง หากแต่มันเหมือนมีกำแพงอะไรบางอย่างคอยป้องกันเอมิลไว้ ทำให้ลิ่มแสงนั่นเข้าไปไม่ถึงตัวเลยสักอันเดียว ‘กำแพงเวทย์มนต์งั้นรึ’ ทิลฟิงค์กล่าวในใจ “เจ้าหนู คงต้องฉะกันแบบระยะประชิดซะแล้ว ไม่งั้นเจ้าทำอะไรมันไม่ได้แน่ ๆ” ทิลฟิงค์แนะนำ ด้วยเพราะไชน์จาเบรินนั้นเบาเกินกว่าจะทำลายกำแพงเวทย์มนต์ได้ง่าย ๆ แถมพลังเวทย์ของชูไทน์เนอร์ซึ่งไม่ได้ถูกฝึกให้เป็นจอมเวทย์มาตั้งแต่เกิดนั้นไม่ได้มีมากพอที่จะเอามาถลุงเล่นไปกับ ไชน์จาเบริน แต่ถ้าไปใช้ในรูปแบบของดาบที่แม้จะกินพลังมากกว่าแต่ก็ทรงพลังกว่าอาวุธยิงดูจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าแน่นอน ชูไทนเนอร์เปลี่ยนทิลฟิงค์เข้าโหมดดาบยักษ์อีกครั้ง แล้วพุ่งตรงเข้าปะทะกับเอมิลที่วิ่งตรงเข้าหาเขาเช่นกัน หากแต่ชูไทน์เนอร์เข้าชนกับกำแพงเวทย์ของเอมิลเข้าอย่างจัง จนตัวเขาเองกระเด็นออกไปเลยทีเดียว เอมิลร่ายเวทย์มนต์ออกมาเบา ๆ รอบ ๆ ตัวมีแท่งน้ำแข็งที่แหลมคมปรากฏขึ้นรายล้อมหลายสิบก้อน ทันทีที่คำร่ายจบ เขาชี้นิ้วออกไปเบื้องหน้า เหล่าแท่งน้ำแข็งพุ่งเข้าโจมตีชูไทน์เนอร์ที่พยายามตั้งตัวจากแรงดีดของกำแพงเวทย์ทันที ชูไทน์เนอร์ยกดาบขึ้นมาปัดป้องแท่งน้ำแข็งอย่างรวดเร็ว แท่งใหนหลบได้ก็หลบ แท่งใหนต้องปะทะก็ฟันมันทิ้งไป ในระหว่างที่เขาป้องกันการโจมตีจากแท่งน้ำแข็งเหล่านั้น เอมิลพุ่งเข้าประชิดตัวเขาอย่างรวเร็ว น้ำแข็งที่เกาะกันเป็นเหมือนหัวหอกอันแหลมคมพุ่งเข้าที่หน้าอกของชูไทน์เนอร์ทันที เคร้ง!!! คมของน้ำแข็งเข้าปะทะกับด้ามของทิลฟิงค์อย่างเฉียดฉิว ชูไทน์เนอร์รีบตวัดดาบออกไปทันที หากแต่เอมิลก็กระโดดหลบฉากออกไปได้ก่อนที่คมดาบของทิลฟิงค์จะตวัดไปโดน ‘นักเวทย์น้ำงั้นรึ’ ทิลฟิงค์คิดในใจ โดนยประเมินจากลักษณะของเวทย์มนต์ต่าง ๆ ที่เอมิลใช้ออกมา ชูไทน์เนอร์กลับมาตั้งท่าพร้อมสู้อีกครั้ง ทางด้านเอมิลเองก็เริ่มร่ายเวทย์อีกครั้งเช่นกัน ‘เจ้าหนู ห่างจากที่ ๆ มีน้ำเข้าไว้พลังโจมตีจากเวทย์น้ำของมันจะลดลง’ ทิลฟิงค์โทรจิตบอกชูไทน์เนอร์ซึ่งตั้งท่ารับมืออยู่ สิ่งที่ทิลฟิงค์บอก ทำให้ชูไทน์เนอร์รีบถอยหลบออกไปยังสวนดอกไม้ ซึ่งมีพื้นเป็นปูนเพื่อเลี่ยงพื้นที่ซึ่งมีต้นไม้จำนวนมากทันที “เหอะ ฉลาดเหมือนกันนี่นา แต่นี่มันหน้าหนาวของสวิตเซอร์แลนด์นะพ่อหนุ่ม” เอมิลพูดพลางสแหยะยิ้มออกมา มือทั้งสองกางออกพลังมีแสงสีขาวเรืองออกมา จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 20:21:56

ความคิดเห็นที่ 3 ชั่วพริบตา แท่งน้ำแข็งแหลมคมจำนวนมากรายล้อมชูไทน์เนอร์ไปทุกทิศทุกทาง พร้อมที่จะพุ่งเข้าใส่ทันที “แล้วแบบนี้เจ้าจะหลบได้มั้ย พ่อหนุ่ม” สิ้นคำของเอมิล เหล่าน้ำแข้งพุ่งตรงเข้าหาชูไทน์เนอร์ทันที และชั่วพริบตานั้นชูไทน์เนอร์เองก็ขว้าง ไชน์จาเบรินสวนออกไปอย่างรวดเร็ว หากแต่มันไม่เร็วพอ จนเอมิลเบี่ยงตัวหลบได้ทัน แต่นั่นทำให้เอมิลเสียสมาธิจนแท่งน้ำแข็งชะงักไปชั่วเวลาหนึ่ง ชูไทน์เนอร์ควงดาบของเขาวนอยางรวดเร็วจนเหมือนใบพัด มันช่วยป้องกันแท่งน้ำแข็งได้จำนวนหนึ่ง แม้จะไม่ทั้งหมด แต่มันก็ทำให้เขาบาดเจ็บน้อยกว่าที่ควรจะเป็น “หึ ไม่เลวเลย ผู้ครอบครองอาวุธเทพเก่งกันแบบนี้ทุกคนรึเปล่าเนี่ย” เอมิลยิ้มพลางขยับมือไป เขาเดินมองชูไทน์เนอร์ที่ได้รับบาดเจ็บจากแท่งน้ำแข็งจนมีเลือดออกตามตัวหลายที่ “ฉันไม่รู้หรอก ก็ตั้งแต่ได้เจ้านี่มา ยังไม่เคยเจอผู้ครอบครองอาวุธเทพคนอื่นเลยนี่นา” ชูไทน์เนอร์ยังมีแรงตอบคำถามของ เอมิลกลับไปพร้อมรอยยิ้มที่เหมือนท้าทายจอมเวทย์ผู้ใช้น้ำ เอมิลมองชูไทน์เนอร์ด้วยสายตาที่เหมือนพยายามหาจังหวะเข้าประชิดตัวเขาอีกครั้ง นั่นเพราะแท่งน้ำแข็งที่พุ่งเข้าใส่นั้นเหมือนไม่สามารถจัดการชูไทน์เนอร์ได้เด็ดขาดพอ ชูไทน์เนอร์เองก็ตั้งท่ารัดกุมกว่าทุกครั้ง สายตาจับจ้องคู่ต่อสู้ด้วยความระมัดระวังเต็มที่เพราะเขาก็ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเอมิลจะมีลูกเล่นอะไรอีก อุณหภูมิรอบ ๆ ตัวเริ่มเย็นลง เพราะช่วงเวลาเริ่มดึกมากขึ้นเรื่อย ๆ จนชูไทน์เนอร์เริ่มหายใจออกมาเป็นควันแล้ว ‘ไม่ดีเลย สภาพอากาศแบบนี้เจ้านี้ยิ่งได้เปรียบมากจริง ๆ’ ทิลฟิงคิดในใจของตนก่อน โทรจิตถามผู้เป็นนายออกไป ‘จะถอยก่อนมั้ยเจ้าหนู รักษาชีวิตไว้ก่อนน่าจะดีกว่านะ’ ชูไทน์เนอร์กลืนน้ำลายลงคอไปอีกครั้ง เขายังคงตั้งท่าพลางมองเอมิลที่เดินไปมาช้า ๆ อยู่เบื้อหน้าเขา ‘ให้มันจบ ๆ ไปเลยดีกว่า ขืนถอยไป มันก็ไล่ตามไม่เลิกอยู่ดีนั่นล่ะ’ เขาตอบทิลฟิงค์ผ่านทางจิตกลับไป เอมิลยังคงเดินไปมาช้า ๆ เพื่อหาโอกาสเล่นงานชูไทน์เนอร์ ด้วยอุณหภูมิที่ลดต่ำจนเกิดเป็นน้ำขึ้น มันเกาะที่ขนตาของชูไทน์เนอร์ ทำให้เขาต้องกระพริบตาลง ชั่วพริบตานั้นเองเอมิลกางมือออกอีกครั้ง คราวนี้แท่งน้ำแข็งขนาดจิ๋วจำนวนมากพุ่งตรงเข้าใส่ชูไทน์เนอร์ทันที แต่ชูไทน์เนอร์เองก็ไวพอที่จะหลบหลีกการโจมตีที่ถูกยิงอย่างต่อเนื่องได้   หากแต่สิ่งที่เอมิลรอจังหวะไม่ใช่เพื่อให้แท่งน้ำแข็งจิ๋วเจาะร่างชูไทน์เนอร์ แต่เป็นคมจากน้ำแข็งที่เกาะบนฝ่ามือของเขาจนแหลมคมต่างหาก เคร้ง!! ทิลฟิงค์สามารถรับน้ำแข็งอันแหลมคมจากฝ่ามือของเอมิลได้อีกครั้ง แต่ทว่าสายตาของจอมเวทย์ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องที่เขาคาดคิดไว้แล้วเช่นนั้น “เสร็จล่ะพ่อหนุ่ม” ทันทีที่เอมิลพูดจบมืออีกข้างของเขาที่มีน้ำแข็งแหลมคมเกาะอยู่พุ่งเข้าใส่ชูไทน์เนอร์ทันที ฉัวะ!!! รอยแผลจากคมน้ำแข็งแม้ว่ามันจะไม่ลึกมากเพราะชูไทน์เนอร์เบี่ยงตัวหลบได้ทันจึงได้เพียงแผลที่ถากเป็นทางยาว แต่เมื่อผนวกเข้ากับบาดแผลจากแท่งน้ำแข็งมันก็รุนแรงพอที่จะทำให้ชูไทน์เนอร์แทบยืนไม่อยู่ เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาเริ่มชาไปหมด แขนขาเริ่มจะขยับไม่ได้ดังใจเพราะฤทธิ์บาดแผลซะแล้ว ทางด้านเอมิลที่ฝันชูไทน์เนอร์ได้ กระโดดถอยหลังกลับไปตั้งหลักอีกครั้ง เขายิ้ม และหัวเราะออกมา “ฮะฮะฮะ ไม่คิดไม่ฝันเลย ว่าสมบัติที่เหล่าผู้วิเศษล้วนใฝ่หามาครอบครองวันนี้จะได้มาอยู่ในมือของข้าในอีกไม่นานแล้ว” ชูไทน์เนอร์ยิ้มแหย ๆ พร้อมกล่าวออกมาทันทีที่สิ้นเสียงของเอมิล “ฉันยังไม่ได้จะให้เลยนะลุง อย่าเพิ่งดีใจไปสิ” ‘แต่ถึงไม่ให้ ถ้ามันฆ่าเราได้ก็ได้ไปนี่หว่า’ ชูไทน์เนอร์คิดในใจเพราะสภาพตัวเองก็แทบจะยืนไม่ไหวแล้ว ‘เจ้านั่นเก่งจริง ๆ ล่ะ โจมตีแต่ละครั้งยังคงรักษาระยะห่างได้เสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ’ ทิลฟิงค์กล่าวทางจิต แต่น้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก ‘รักษาระยะห่างงั้นรึ....’ ชูไทน์เนอร์ทวนคำก่อนหรี่ตาลงมองเอมิล ‘เกราะเวทย์มันคืออะไรกันน่ะทิลฟิงค์’ เขาถามทิลฟิงค์พลางตั้งท่าเตรีมสู้อีกครั้ง ‘น้ำแข็ง... น้ำแข็งที่มีปริมาณความหนาสูง มากพอที่จะทำให้ไชน์จาเบรินที่เป็นแสงถูกลดทอนความแรงลง’ ทิลฟิงค์ตอบเรียบ ๆ สิ้นคำตอบของทิลฟิงค์ ชูไทน์เนอร์ยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะตวัดปลายดาบออกไปด้านข้างลำตัว มืออีกข้างขึ้นมายกตั้งขนานที่หน้าอก “พูดจริง ๆ นะ ตอนนี้ฉันอยากจะกลับบ้านไปนอนพักเต็มแก่แล้วล่ะ สงสัยจะไม่ขอรับรู้อะไรกับโลกภายนกสักอาทิตย์ท่าจะดี” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงยียวนพอควรทีเดียว “ไม่แค่หนึ่งอาทิตย์หรอก ฉันผู้นี้ จอมเวทย์เอมิล มิสวอลจะให้นายได้หลับไปชั่วกาลนานเลย” เอมิลกล่าวพลางยิงแท่งน้ำแข็งใส่ชูไทน์เนอร์ที่ยืนตั้งท่าโงนเงน ๆ อยู่ ชูไทนเนอร์เปลี่ยนทิลฟิงเป็นคันธนูอีกครั้ง เขาตวัดมันปัดป้องเหล่าแท่งน้ำแข็งต่าง ๆ ที่ถูกระดมยิงอย่างต่อเนื่อง “มันก็ได้แค่ป้องกันเท่านั้นล่ะ เตรีมตัวหมดแรงแล้วตายไปซะเจ้าหนุ่มเอ๋ย” เอมิลกล่าวเย้ยหยั่นต่อความพยายามของ ชูไทน์เนอร์ เพราะสภาพของเขาดูอ่อนแรงลงไปมาก คงไม่สามารถป้องกันแท่งน้ำแข็งจำนวนมากได้ทั้งหมดเป็นแน่ ฉึก!!!! เสียงของสิ่งมีคมพุ่งตรงเข้าเสียบที่แขนจนทะลุออกไปปักยังพื้นเบื้องล่าง “อ้าาาาาาาาก!!” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังออกมา หากแต่มันไม่ใช่เสียงชองชูไทน์เนอร์ แต่กลับเป็นเสียงของเอมิลผู้ที่ก่อนหน้านี้ยังโจมตีใส่เขาไม่หยุดยั้ง เอมิลก้มมองสิ่งที่ทำร้ายเขาจนบาดเจ็บ สิ่งที่ปักบนพื้นคือไชน์จาเบรินที่ลอยตกจากฟากฟ้าลงสู่เบื้องล่างด้วยความเร็วสูง ‘มันมาได้ยังไงกัน?’ คำถามเกิดขึ้นในใจของเขา “ให้ตายสิ เดจาวูจริง ๆ เลย” ชูไทน์เนอร์ไม่ยอมเสียโอกาส เขายกดาบขึ้นแล้วพุ่งเข้าใส่เอมิลทันที หากแต่คมดาบของทิลฟิงค์ถูกป้องกันไว้ด้วยกำแพงเวทย์น้ำแข็งที่เอมิลสร้างขึ้น แต่กระนั้นชูไทน์เนอร์ยังคงกดคมดาบเข้าที่กำแพงเวทย์เต็มกำลัง ส่วนเอมิลนั้นยังคงงุนงงต่อสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาอย่างมาก “อย่างงไปเลยลุง ไอ้ตอนที่ฉันปัดแท่งน้ำแข็งลุงเมื่อกี้ ทิลฟิงค์อยู่ในสภาพยิง ไชน์จาเบรินขึ้นฟ้า ให้มุมตกลงมาที่ลุงยืนอยู่พอดียังไงล่ะ แถมก่อนหน้านี้ฉันสังเกตนะว่าตอนที่ลุงยิงแท่งน้ำแข็งใส่ฉันน่ะ ลุงไม่มีกำแพงเวทย์อะไรนี่ป้องกันจนต้องหลบไชน์จาเบรินที่ขว้างออกไปเลยนี่นะ” เอมิลที่ได้ฟังคำตอบจากชูไทน์เนอร์ ถึงกับแสดงสีหน้าเดือดดาลอย่างมากที่ถูกชายหนุ่มอายุรุ่นลูกสามารถเข้ามาทำอันตรายด้วยเล่ห์เหลี่ยมได้ถึงขนาดนี้ “มันก็แค่นั้นล่ะไอ้เด็กเมื่อวานซืน แกไม่มีทางฝ่าเกราะน้ำแข็งนี่ได้หรอก และข้าจะเสียบแกให้ตายตรงนี้ล่ะ” เอมิลกล่าวพลางเรียกน้ำแข็งมาเกาะที่มือของเขาอีกครั้ง ชูไทน์เนอร์นิ่งเงียบไป เขาหลับตานึกถึงสิ่งที่ทิงฟิงค์กล่าวเมื่อก่อนหน้านี้ ‘แล้วเจ้าพร้อมที่จะประหัตประหาร ‘ผู้ที่นำมันมา’ หรือไม่ล่ะ เจ้าหนู’ “นี่คือคำตอบของฉัน....” เขากล่าวออกมาเบา ก่อนจะกล่าวออกมาเต็มเสียง “จงหั่นมันเป็นชิ้น ๆ ทิลฟิงค์!!!!” ทันทีที่สิ้นคำของชูไทน์เนอร์ คมดาบที่เป็นแสงของทิลฟิงค์พลันเปลี่ยนไปเป็นคมที่เหมือนใบเลื่อย และมันเริ่มเคลื่อนตัวทีละนิด ละนิด ละนิด เอมิลที่เห็นเช่นนั้นถึงกับตกตะลึง เขาพยายามใส่พลังลงไปที่เกราะให้มากขึ้นเพื่อรับคมของทิลฟิงค์ จนไม่สามารถคงสมาธิสร้างหอกน้ำแข็งที่ฝ่ามือได้อีก ความเร็วในการเคลื่อนตัวของทิลฟิงค์เพิ่มความเร็วมากขึ้น สภาพของมัน ณ เวลานี้แทบไม่ต่างจากเลือยไฟฟ้าขนาดยักษ์ ที่กำลังเฉือนเนื้อไม้อยู่ เปรี๊ยะ! กำแพงน้ำแข็งที่ถูกสร้างจากเวทย์มนต์เริ่มร้าวจนเห็นได้ชัดเจน เพล๊ง!!!!! และด้วยความแรงของคมเลื่อยทิลฟิงค์ น้ำแข็งแตกออกเป็น 2 ซีกในแนวทะแยงทันที ไม่ทันที่เอมิลจะหลบ คมเลื่อยพุ่งเข้าเชือดเฉือนร่างของเขาลากตั้งแต่ไหปลาร้าขวา ยาวไปจนเอวด้านซ้าย จนร่างของเขาขาดออกเป็น 2 ท่อน เลือดสด ๆ พุ่งออกมาเปรอะเปื้อนร่างกายของชูไทน์เนอร์เต็มไปหมด ศัตรูของเขาดับดิ้นคาที่ด้วยฝีมือของเขาแล้ว หากแต่ในครั้งนี้มันคือมนุษย์ มันทำให้เขาต้องพยายามระงับสติอารมณ์อย่างมากด้วยเพราะ นี่เป็นครั้งแรกที่เขา ‘ฆ่าคนตาย’ ชูไทน์เนอร์ยืนนิ่งเงียบ ไม่สามารถขยับตัวได้เลย ด้วยความตะลึกในสิ่งที่ตัวเองได้กระทำลงไป หากแต่วินาทีนั้นเอง [โซลูแอ้บโฮแลง 20% ....แองกริฟ....เอนซัมเมน 45%] แสงจากทิลฟิงค์ทอประกายขึ้น พร้อม ๆ กับสีฟ้าจากร่างของเอมิลที่ลอยมายังทิลฟิงค์ นี่เป็นสัญญาณการดูดเอาโซลจากร่างของศัตรูมาเป็นค่าพลังให้ทิลฟิงค์ ซึ่งครั้งนี้เขาไม่ได้ต้องการให้เป็นเช่นนี้ “นายทำอะไรน่ะ ทิลฟิงค์!!” เขายกดาบขึ้นมาตวาดใส่เต็มเสียง ร่างของเอมิลที่โดนดูดโซลไปจนหมดเริ่มสลายไปเป็นเถ้าถ่าน ปลิวไปตามกระแสลมที่พัดมา ทิลฟิงค์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “นี่ล่ะ คือสิ่งที่เจ้าต้องเตรียมทำใจ ไม่ใช่แค่ฆ่าคน แต่หมายถึงต้องช่วงชิงโซลจากคนผู้นั้นด้วย” “แต่นี่มัน!?” ชูไทน์เนอร์ถึงกับกล่าวไม่ออก เข้าไม่เคยคาดคิดว่ามันจะลงเอยเช่นนี้ “โชคชะตาของเจ้าเพิ่งจะเริ่มต้นเจ้าหนู มันไม่จบที่จอมเวทย์น้ำแข็งผู้นี้เป็นแน่ จงทำใจซะ” “ทำใจที่จะยังต้องช่วงชิงชีวิตเผ่าพันธุ์เดียวกับเจ้าอีกมากมาย” คำกล่าวของทิลฟิงค์มันทิ่มแทงเข้าไปในใจของชูไทน์เนอร์อย่างแรง นี่เขาต้องเผชิญเรื่องเช่นนี้อีกเรื่อย ๆ กระนั้นหรือ สายลมพัดผ่านต้นไม้ในสวนโบทานิชเชอร์ ใบไม้จากต้นไม้ร่วงหล่นสู่พื้นดิน ท่ามกลางค่ำคืนในฤดูหนาวอันหนาวเหน็บ... -------------------------------------------------------------Next to Chapter 4 จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 20:24:10

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ ศัพท์หลายคำไม่รู้จักเลย จำยาก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ม.ค. 53 23:10:35

ความคิดเห็นที่ 5 ชูไทน์เนอร์ตอนฝันฝันได้สนุกนะครับ น่าจะฝันต่ออีกสักนิด ..^_^.. จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 53 07:33:50