ความคิดเห็นที่ 1 ที่จริงฉันควรขับรถกลับบ้านเพื่อเตรียมการเรียนสำหรับวันพรุ่งนี้ แต่อย่างที่บอก ฉันรู้สึกว่าวันนี้โกหกจนเกินงามแล้วค่ะ ฉันเลยขับรถไปที่สยามเพื่อเที่ยวจริงๆ อย่างน้อยก็จะได้บรรเทาความรู้สึกผิดในใจตัวเองไปบ้าง ไหนๆขับรถอยู่ แล้วรถก็ติดยาวเป็นหางว่าวอยู่อย่างนี้ ฉันขอฆ่าเวลาด้วยการเล่าเรื่องเกี่ยวกับพี่ปรินซ์ให้ฟังดีกว่าค่ะ เห็นๆพี่ปรินซ์หล่อขั้นเทพแถมยังมีรอยยิ้มเทพบุตรเป็นอาวุธมัดใจสาวๆอย่างนี้ จริงๆแล้วก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันเจอเขาแรกๆ เขาเหมือนคนละเรื่องกับตอนนี้เลยค่ะ พูดไปเขินไป เข้าเรื่องดีกว่าค่ะ อ้อ...ฉันอาจต้องเท้าความถึงคนอื่นๆในครอบครัวของพี่ปรินซ์ก่อนสักหน่อย อดใจรอนิดนะคะ จริงๆบ้านนั้นเขามีพี่น้องกันสามคนค่ะ มีผู้ชาย 2 คน ผู้หญิงหนึ่งคน ตอนนี้พี่ปรานต์ซึ่งเป็นพี่คนโตเป็นประธานบริษัทของครอบครัวค่ะ แล้วรองลงมาก็พี่ปรินซ์...ปริญญา ส่วนอาชีพก็อย่างที่ทุกคนทราบดีอยู่แล้ว จากนั้นก็ตามมาด้วยหนูดี... ปรียานุช (จริงๆก็มีที่มาที่หนูดีชื่อเล่นต่างจากคนอื่นนะคะ หนูดีเป็นลูกสาวหลานสาวสุดที่รักเพราะวงศาคณาญาติบ้านนี้แทบไม่มีเด็กผู้หญิงเลยค่ะ แล้วหนูดีก็เป็นลูกหลง คิดดูสิคะว่าอายุห่างจากพี่ปรินซ์ตั้ง 8 ปีแน่ะ ทุกคนโอ๋ใหญ่เลย แล้วตอนเกิดแรกๆยังไม่มีชื่อก็เลยเรียกหนูดีจนติดปากเสียแล้ว ก็เลยเลยตามเลย) พี่น้องบ้านนี้เหมือนกันค่ะ ไม่รู้สมองทำด้วยอะไร หรือพ่อแม่ให้กินอะไรมาตั้งแต่เด็กถึงได้เก่งๆกันทุกคนขนาดนี้ ที่จริงฉันก็อยากพร่ำถึงประวัติการศึกษาของแต่ละคนให้ฟังแต่เกรงว่าจะเบื่อกันเสียก่อน ทีนี้เจ้าความเก่งที่ฉันว่านี่แหละค่ะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตอนที่ฉันเจอพี่ปรินซ์ครั้งแรก ฉันสนิทกับหนูดีตั้งแต่ปีหนึ่งค่ะ ไปมาหาสู่กันบ่อยๆแต่ตอนนั้นฉันยังไม่ได้พบพี่ปรินซ์หรอกนะคะ ตอนนั้นฉันรู้ว่าเขากำลังเรียนอยู่ที่เมืองนอก ฉันรู้จักเขาผ่านหนูดีเท่านั้นเองซึ่งหนูดีก็ไม่ได้พูดถึงพี่ชายบ่อยมากนัก คงเพราะอายุห่างกันเหลือเกิน แล้วก็อยู่เมืองนอกหลายปี แต่เมื่อขึ้นปีสอง ฉันจำได้ติดตาเลยค่ะว่าวันนั้นฉันไปบ้านหนูดี ตั้งใจว่าจะไปทำรายงานด้วยกัน ฉันขับรถตามหลังหนูดีเข้าไปภายในบ้านตามปกติ แล้วฉันก็แปลกใจเมื่อเห็นรถสปอร์ตใหม่เอี่ยมสีดำสุดเท่ห์จนคิดว่าหากฉันบ้ารถกว่านี้คงไปเกาะกระจกชะโงกสำรวจถี่ยิบเพราะดีไซน์ของมันแน่นอนค่ะ เผอิญฉันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยได้แต่มองอย่างประหลาดใจแล้วมองหาที่จอดถัดไปในเขตที่จอดรถบ้านหนูดี ที่จอดบ้านหนูดีมีเหลือเฟือค่ะ แต่ก่อนจะไปจอดได้ก็ต้องผ่านรถอีกหลายยี่ห้อหลายคันเสียก่อน ‘รถใครหรือหนูดี’ ฉันอดถามไม่ได้เมื่อก้าวลงจากรถพร้อมหอบหนังสือที่ไปยืมมาจากห้องสมุดมหาวิทยาลัย ‘รถพี่ปรินซ์น่ะ’ หนูดีตอบ บ้าหอบฟางพอกัน ‘กลับมาถึงพี่ปรานต์เลยซื้อให้เป็นของขวัญต้อนรับ’ บ้านนี้เขาต้อนรับกันอลังการดีว่าไหมคะ ฉันพยักหน้าแล้วก็เดินออกจากโรงรถเพื่อเดินเข้าไปในตัวบ้าน ส่วนที่จอดรถบ้านหนูดีก็อยู่มุมหนึ่งตัดผ่านด้วยทางราดคอนกรีตไปสู่ตัวบ้าน และอีกฟากของทางรถนี้ก็เป็นสวนที่ตกแต่งด้วยหญ้าสีเขียวสดเหมือนสนามฟุตบอลในอังกฤษ ต้นไม้ตัดเป็นพุ่มน่ารัก บางต้นก็ตัดแต่งเป็นรูปตัวละครอย่างมิ้กกี้เมาส์ โดนัลดักส์ ก็อย่างที่บอกไงคะว่าหนูดีเป็นที่รักขนาดไหน ‘ทำไมเป็นช่างตัดผมแล้วมันผิดตรงไหน ก็ผมชอบของผม!’ เสียงโหวกเหวกดังลอดออกมาจากตัวบ้านทำให้ฉันซึ่งกำลังเดินขึ้นบันไดตรงประตูด้านหน้าแทบชะงักไป เสียงนั้นไม่คุ้นเคยซึ่งฉันเดาได้ทันทีว่าต้องเป็นพี่ชายคนกลางของหนูดีเป็นแม่นมั่น ท่าทางเขาเลือดร้อนไม่น้อยเมื่อฉันไม่ได้ยินเสียงคู่สนทนาพูดอะไรเลยแต่ก็ยังได้ยินเสียงเดิมอีกครั้ง ‘นักศึกษาคอร์เนลล์ แล้วไง! ก็ไหนบอกผมว่าปริญญาเรียนไว้ให้คุณภาพชีวิตที่ดีกว่า ไม่ได้สูงส่งมาจากไหน แล้วที่อยากให้ผมเรียนผมก็ตามใจให้แล้ว พอผมอยากทำอะไรทำไมไม่ตามใจผมบ้าง ชีวิตผมนะ!’ ไอ้หยา! แรงค่ะแรง หนูดีขมวดคิ้วตั้งแต่ประโยคแรกแล้วล่ะ พอประโยคสองปุ๊บ ร่างป้อมของหนูดีก็รีบวิ่งไปห้ามศึกที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างซึ่งคงเปิดประตูทิ้งไว้หรืออะไรก็ตามเสียงถึงได้ลอดออกมาดังขนาดนี้ แต่ร่างป้อมนั่นวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว ร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่ง หน้าตาบอกบุญไม่รับแต่กระนั้นรัศมีคิม ฮยอน จุงก็ยังพอปรากฏให้เห็นเค้ารางอยู่บ้าง ร่างสูงนั่นเดินก้าวเท้าฉับๆออกมา เขาชะงักไปนิดเมื่อเห็นหน้าตาน้องสาวเรื่อยเลยมาที่ฉันซึ่งคงเบิกตากว้างตกตะลึงอยู่ เขาปรับสีหน้าได้อย่างรวดเร็ว ยิ้มให้หรือเรียกให้ถูกคงจะเป็นฉีกปากให้เสียละมากกว่า ‘หนูดีกลับมาตั้งแต่เมื่อไร หอบอะไรมาเยอะแยะ’ หนูดีกระพริบตา ‘ทำรายงานค่ะ’ ร่างสูงหยิบกองหนังสือออกจากมือหนูดีมาถือไว้เสียเองแล้วหันมามองทางฉัน ดวงตาสีน้ำตาลที่จ้องมาดูดุจนฉันนึกขยาดในใจเลยค่ะ รีบยกมือไหว้เขาเงอะงะที่สุดจนกองหนังสือแทบร่วงจากมือ ‘เพื่อนหนูดีค่ะ ชื่อผักกาด’ เขาเลิกคิ้วทันที แต่มือใหญ่นั่นก็แบมือขยับนิดหน่อยเพื่อบอกว่าให้ฉันส่งหนังสือมาให้เขา แต่ฉันได้แต่มองอย่างเกรงใจจนเขาเริ่มทำหน้าบึ้งอีกครั้งฉันจึงรีบส่งให้ทันที ‘ชื่อเก๋ดีนี่’ เสียงทุ้มนั่นวิจารณ์ ‘คือ...’ ฉันอึกอัก ‘จริงๆชื่อผกาค่ะ ผกาแก้ว แต่เพื่อนๆเรียกผักกาด’ และถ้าเวลาต้องการเรียกเต็มยศจะเรียกผักกาดแก้ว ดูสิคะว่าเพื่อนฉันหัวคิดบรรเจิดแค่ไหน พี่ปรินซ์พยักหน้าแล้วหันไปถามหนูดีว่าจะไปทำที่ห้องไหน หนูดีเลยบอกให้เขาช่วยยกไปห้องนั่งเล่นที่อยู่ชั้นบน ซึ่งเป็นห้องที่เราใช้กันประจำเวลาทำงาน เพราะกว้างพอ นั่งเล่นนอนเล่นก็สบาย มีแลปทอปตัวเดียวก็เหลือแหล่แล้ว พี่ปรินซ์พยักหน้าแล้วเดินจากไปในขณะที่หนูดีพยักหน้าให้เดินตามเขาไปก่อนส่วนตัวเองรีบผลุบเข้าไปในห้องนั่งเล่นชั้นล่าง ต้นห้องของการทะเลาะกันเมื่อครู่ ฉันยืนลังเลอยู่อย่างนั้น จะตามร่างของพี่ชายคนรองไป ฉันก็รู้สึกเกรงอย่างบอกไม่ถูก ครั้นจะตามหนูดีไป นั่นก็เป็นเรื่องภายในครอบครัว ฉันไม่อยากก้าวก่าย สุดท้ายฉันก็ได้แต่มองตามร่างสูงที่หอบหนังสือเดินขึ้นไปชั้นบนด้วยสายตาละห้อยก่อนจะเดินตัวลีบเดินขึ้นบันไดตามเขาไปในที่สุด ตอนแรกฉันคิดว่าเขาจะเดินเข้าไปในห้องแล้ว แต่เขายังหยุดรออยู่ที่หน้าประตู อาจเป็นเพราะว่าเขาหอบหนังสืออยู่จึงเปิดไม่ถนัดรอให้ฉันมาช่วยเปิดให้ เขาหันมามอง หน้าเขาไม่ได้บึ้งแล้วแต่เรียบเฉยจนฉันแทบจะรีบวิ่งไปช่วยเขาเปิดประตูให้ เขาเดินผ่านเข้ามาเงียบๆ ห้องนั่งเล่นชั้นบนประกอบด้วยโซฟาสีแดง อาร์มแชร์สีชมพู โต๊ะสีเขียว หมอนอิงที่วางก็สารพัดสีเช่นเดียวกับผ้าม่าน ดูแล้วเหมือนลูกกวาดมากๆเลยค่ะ นี่หากคนออกแบบภายในไม่เก่งจริง ห้องนี้คงดูพิลึกมากมายเพราะมีสารพัดสีขนาดนี้ ไม่น่าเอามารวมกันแล้วดูดีได้เลย ‘พี่ไม่ได้คุยกับหนูดีนาน’ เขาเริ่มเมื่อวางหนังสือลงบนโต๊ะสีเขียวที่พื้นโต๊ะเป็นกระจกแก้วใสสีเขียวเช่นกันแต่เป็นคนละเฉดกับฐานโต๊ะ ‘ผักกาดเจอหนูดีตั้งแต่เรียนมัธยมหรือเปล่า’ ฉันส่ายหน้า แต่เกรงเดี๋ยวพี่ชายเพื่อนจะหาว่าไม่สุภาพก็เลยตอบเสียงกระท่อนกระแท่น ‘เจอตอนเข้าปีหนึ่งค่ะ รหัสเราสองคนใกล้กัน’ ‘หนูดีตอนอยู่มหา’ลัยเป็นไงบ้าง มีใครมาจีบหรือเปล่า’ คำถามนี้ดูจะจริงจังกว่าคำถามแรกแฮะ ใบหน้าอีกแบบของเขาผุดขึ้นมาทันที ตอนนี้เขากำลังเล่นบทพี่ชายจอมหวงน้องสาว ‘ก็...’ ฉันกลอกตา ‘มีใช่ไหม’ เขาเริ่มถามกระตือรือร้นมากขึ้น ฉันถอนใจส่ายหน้า ‘คือ...ผักกาดก็ไม่ทราบ’ หน้าตาเขาเหมือนจะประณามฉันว่าไม่รู้ได้อย่างไร ฉันเลยต้องรีบอธิบายเพิ่มเติม ‘คือ...ผักกาดแยกไม่ออกว่าคนไหนเพื่อนเฉยๆคนไหนมาจีบ หนูดีกับผักกาดก็คุยด้วยหมด’ ใช่ค่ะ ต่อมรับรู้คนมาจีบฉันคงเสื่อม แต่ฉันรู้แค่ว่าคนไหนที่ไม่มาจีบแน่นอน ก็เหล่าบรรดาผู้ชายที่เห็นหน้าฉันแล้วทำหน้าเฉาพวกนั้นไงคะ     อย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลย คิดแล้วโกรธ พี่ปรินซ์กระพริบตาราวกับเจอคำตอบที่คาดไม่ถึง เขาหัวเราะเสียงดังสนั่นห้องจนฉันไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้มันทำให้เขาขำแบบนี้เลยหรืออย่างไร เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับร่างป้อมของน้องนุชสุดที่รักประจำบ้านก้าวเข้ามามองพี่ชายและฉันด้วยสีหน้าฉงน แล้วหันไปถามพี่ชาย ‘คุยอะไรกันคะ หัวเราะดังลั่นเชียว’ ‘เปล่า’ เขาส่ายหน้า ‘พี่แค่นึกอะไรนิดหน่อย’ ว่าจบเขาก็เดินออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็วพลางโบกมือทั้งที่ยังหันหลังให้ ไม่นานเสียงเครื่องยนต์ที่อยู่ภายนอกระเบียงก็ดังขึ้น ฉันเดาว่าพี่ชายคนกลางของบ้านนี้คงขับรถสีดำสุดเฉี่ยวคันนั้นออกไปเรียบร้อยแล้ว ฉันอดไม่ได้ไปกระซิบคุยกับหนูดี ‘พี่ปรินซ์ดู...ต่างจากที่คิดนะ’ ฉันเคยวาดภาพว่าเขาจะเป็นพวกสงบขรึมอย่างพี่ปรานต์ค่ะ พอเจอแบบนี้เข้าเลยพูดไม่ออก ‘แต่ไหนแต่ไรก็แบบนี้แหละ’ หนูดีพยักหน้าหยิบเอาหนังสือมาพลิกๆดูสีหน้าเบื่อหน่าย ‘นี่เพิ่งทะเลาะกับป๊าอีกแล้ว พ่ออยากให้พี่ปรินซ์ช่วยพี่ปรานต์ แต่เขาอยากไปเปิดร้านตัดผม’ ‘หือ...’ ฉันก็พอได้ยินบทสนทนานั้นอยู่ แต่พอได้ฟังกับหูเข้าใจจริงก็อดประหลาดใจไม่ได้ ‘ผู้ชายเปิดร้านตัดผมนี่น่ะเหรอ’ ‘อืม’ หนูดีพยักหน้าอีกครั้ง ‘พี่ปรินซ์เรียนจบป.ตรี ป๊าเลยให้เรียนต่อโทที่นั่น แต่พี่ปรินซ์ดันหนีไปเรียนช่างเสียแล้วก็ฝึกงานกับร้านที่นั่น เรื่องเพิ่งมาแดงก็เลยถูกเรียกตัวกลับ จริงๆหนูดีว่าป๊าก็ไม่ซีเรียสหรอก พี่ปรานต์คนเดียวก็เอาอยู่ แต่ป๊าคงเสียดาย เมื่อกี้ยังบ่นอุบไม่เลิกว่าเรียนคอร์เนลล์ เสียเปล่า จบออกมาไม่ใช้ก็เสียของ หนูดีว่าพี่ปรินซ์ต้องรับศึกหนักต่อแน่เลยกว่าป๊าจะใจอ่อน’ ฉันชักเริ่มสนใจเรื่องราวของพี่ชายคนนี้ของหนูดีมากขึ้น ชอบให้หนูดีเล่าเกี่ยวกับพี่ชายคนนี้ให้ฟังบ่อยๆเหมือนกับว่าฉันอยากรู้จักเขาให้มากขึ้นกว่านี้ อยากรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร ทำไมถึงคิดแบบนี้ วิถีความคิดเหล่านั้นแตกต่างจากที่ฉันมีโดยสิ้นเชิง ฉันเป็นเพียงเด็กสาวหัวอ่อนธรรมดาที่พ่อแม่ส่งฉันไปอยู่กับป้าตั้งแต่เด็ก ป้าเป็นครูเก่าบางทีก็อบรมสั่งสอนราวกับฉันเป็นนักเรียนมากกว่าหลานจนฉันแทบกระดิกตัวไปไหนไม่ได้ เคยขอพ่อแม่กลับกรุงเทพ แต่ดูเหมือนว่าป้าอยากรั้งตัวฉันไว้เพราะป้าเป็นโสด พ่อแม่ก็เลยยอมให้ฉันอยู่กับป้าตั้งแต่อนุบาลจนจบม.6 ถ้าเปรียบเทียบก็คงเหมือนนกน้อยในกรงทอง จนกระทั่งฉันสอบติดมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ คราวนี้ฉันก็มีข้ออ้างที่จะกลับมาอยู่กับพ่อแม่ที่กรุงเทพแล้ว ไม่ใช่ฉันไม่เสียใจนะคะที่ทำตัวเหมือนหลานอกตัญญู แต่อิสระมันหอมหวานเกินกว่าฉันจะสละการเรียนที่นี่เพื่อเรียนวิทยาลัยในตัวจังหวัด การต่อสู้เพื่อหนทางที่ตัวเองเลือกอย่างพี่ปรินซ์ไม่ใช่หนทางที่ฉันจะทำได้หรอกค่ะ อย่างดีที่สุดฉันก็ทำได้แค่รอคอยโชคชะตาอย่างอดทนเท่านั้นเอง จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 53 17:24:34

ความคิดเห็นที่ 2 ปกติฉันก็มาบ้านหนูดีบ่อยนะ แต่หลังจากที่รู้จักพี่ปรินซ์ ไม่มีครั้งไหนที่หัวใจฉันจะไม่โลดแรงเต้นระบำเลยสักครั้ง แต่แน่นอนว่าฉันต้องไม่ให้เพื่อนตัวเองสังเกตได้ ความลับของหัวใจบางทีแบ่งปันกันได้ แต่ถ้าใครคนนั้นคือพี่ชายของเพื่อน ฉันคงต้องเก็บเงียบเป็นความลับตราบเท่าที่ฉันจะสามารถเก็บงำไว้ได้ล่ะค่ะ ฉันขี้ขลาดเกินกว่าจะยอมเสียเพื่อนเพราะเรื่องแบบนี้ อีกอย่างหนึ่งจะให้ฉันพูดอะไรได้คะ ก็ตอนนั้นพี่ปรินซ์มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ฉันก็เป็นได้เพียงสาวน้อยช่างฝันที่ไม่มีวันยื้อแย่งผู้ชายคนไหนมาครอบครองได้หรอกค่ะ พี่ปรินซ์ยังไม่ได้ทำงานค่ะ ก็เลยได้พบกันบ่อย ได้คุยกันบ้าง (หนูดีเพิ่งกระซิบมาว่ามีปัญหากับแฟนวันนี้เลยอยู่บ้านได้) แต่อย่าหวังนะคะว่าฉันจะสามารถไปจ้ออะไรกับเขาได้ อย่างมากก็ทำได้แค่พยักหน้า ยิ้มหรือตอบเสียงอึกอักราวคนติดอ่างแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสนิทกันมากพอ ฉันก็เลยลองถามเขาเสียงเบา ‘ทำไมพี่ปรินซ์ถึงอยากเป็นช่างทำผมละคะ’ พี่ปรินซ์กำลังนอนอ่านนิตยสารรถใหม่บนโซฟาสีแดงในห้องนั่งเล่นชั้นบนเอียงหน้าหันมามองฉัน อ้อ...วันนั้นเรามาทำการบ้านกันอีกแล้ว หนังสือเรียนเลยกระจัดกระจายอยู่รอบตัว พี่ปรินซ์ก็คงไม่รู้จะทำอะไรเลยมานั่งเป็นเพื่อนเราสองคนเสียเลย แต่หนูดีต้องลงไปชั้นล่างเพราะพ่อหนูดีกำลังจะออกไปข้างนอก ตามปกติหน้าที่อีกอย่างหนึ่งในบ้านของหนูดีก็คือการช่วยพ่อเลือกเครื่องแต่งกายนี่แหละ เป็นหน้าที่ที่น่ารักดีนะคะ ‘ไม่มีเหตุผล ชอบก็คือชอบ’ ของเขาแรงค่ะ ‘แล้ว...’ ฉันอึกอักช้อนตามองหน้าเขา คราวนี้พี่ปรินซ์เลยชันตัวลุกขึ้นนั่งเสียเลย เขายิ้มให้ฉันราวกับต้องการปลอบใจ ‘ไม่เห็นต้องทำท่ากลัวขนาดนี้ พี่ไม่ได้กัดเสียหน่อย’ ดวงตาสีน้ำตาลของเขาอ่อนโยนลง เป็นครั้งแรกที่ฉันโดนรอยยิ้มเทพบุตรเฉือนหัวใจเข้าเต็มรักขนาดนี้ ฉันยิ่งพูดอะไรไม่ออก เขาเลยเลือกเป็นฝ่ายพูดแทน ‘จะถามพี่ว่าทำไมถึงไม่เลือกทำอย่างอื่นมากกว่าเป็นช่างทำผมใช่ไหม’ ก็...ถือว่าใกล้เคียง ฉันเลยพยักหน้า ‘ที่จริงอาชีพทุกอย่างก็สำคัญเหมือนกันหมด ไม่เห็นจำเป็นว่าจะต้องเรียนจบมหา’ลัยมาจะต้องไปเป็นพนักงานบริษัท ต้องมีเงินเดือนสูงๆ ทำอาชีพช่างไม่ได้เพราะมันดูแย่ คนเรียนจบมหาวิทยาลัยเขาไม่ทำกัน’ เขาถอนใจใหญ่พลางส่ายหน้าทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาอีกครั้งหนึ่ง ‘ความคิดครึสิ้นดี มันต่ำต้อยตรงไหนกัน’ เขาพูดราวกับพึมพำกับตัวเองเท่านั้น ‘ไม่หรอกค่ะ ผักกาดไม่ได้มองว่าต่ำต้อย’ ฉันค้านเขาเสียอ่อน ‘ช่างฝีมือแบบไหนก็เป็นส่วนหนึ่งในสังคม ไม่มีคนทำโต๊ะ ตู้ เตียงให้ก็แย่เหมือนกัน ต่างคนต่างต้องพึ่งพาอาศัยกันเป็นธรรมดา ที่ผักกาดสงสัยก็แค่ว่าผักกาดเห็นว่าคนส่วนมากเป็นอย่างที่พี่บอก ผักกาดก็คิดเหมือนกันว่าถ้าตัวเองเรียนจบก็คงทำงานที่บริษัทไหนสักแห่ง หรือไม่ก็ข้าราชการ ช่างฝีมือเหมือนเป็นเรื่องไกลตัว แต่ทำไมพี่ปรินซ์ถึงกระโดดข้ามฟากแบบนั้นมากกว่า น่าจะมีแรงบันดาลใจอะไรบ้าง’ เกือบจะเป็นประโยคแรกที่ฉันพูดกับเขายาวๆแบบนี้ ดวงตาสีน้ำตาลของพี่ปรินซ์มองฉันอยู่นาน ฉันอ่านแววตานั้นไม่ออกแต่เดาเอาว่าเขาคงไม่พอใจ เลยต้องรีบพูดอย่างรวดเร็ว ‘แต่ถ้าไม่ตอบก็ไม่เป็น...’ ‘เปล่า’ พี่ปรินซ์หลุบตาลงราวกับรู้ว่าจ้องฉันนานเกินไป ‘พี่กำลังคิดอะไรนิดหน่อย อย่าทำเหมือนพี่จะโกรธอยู่ตลอดเวลาสิ’ เขาเหลือบสายตามาอีกครั้งแล้วหลบตาฉันซึ่งคงจ้องรอเขาเป๋ง หากฉันคิดไม่ผิด ฉันว่าพี่ปรินซ์กำลังเขินนะ แต่เขินเรื่องอะไรล่ะ ‘เอาจริงเลยนะ’ เขาเอ่ยช้าๆแต่ตาจ้องหนังสือที่ฉันเห็นไม่ยอมเปลี่ยนหน้ามาพักหนึ่ง ‘ตอนช่วงม.ต้น พี่บ้าพวกเจ-ป๊อบมากๆโดยเฉพาะพวกโกธิค รู้จักโกธิคไหม’ ภาพของดาราญี่ปุ่นที่ผู้ชายแต่งหน้าสวยๆราวกับแวมไพร์ ทรงผมประหลาดๆกับเสื้อสีดำที่ดูจะเป็นเอกลักษณ์ ห้อยไม้กางเขนหรือเครื่องประดับเงินแวบเข้ามาในหัว ฉันจึงพยักหน้า ซึ่งก็คงทำให้เขาแปลกใจเหมือนกัน ‘รู้จักด้วยหรือ’ คราวนี้เป็นฝ่ายฉันเขินแทนบ้าง ‘ผักกาดชอบดูละครญี่ปุ่นกับเกาหลี’ ฉันอุบอิบพลางช้อนตาขึ้น มุมปากเขากระตุกเต้นริกๆแต่ยังมีมารยาทพอจะไม่หัวเราะออกมา เขาเล่าต่อ ‘นั่นล่ะ ขนาดตอนนั้นพี่ยังเคยไปขโมยเครื่องสำอางแม่มาวาดหน้าเลยนะ’ เขาเอ่ยไปก็ขบขันตนเองในสมัยก่อนไป ‘ตอนนั้นพี่รบเร้าจะไปญี่ปุ่นให้ได้ แล้วก็ได้ไปสมใจ ที่แรกที่ไปคือฮาราจูกุ ตอนนั้นเหมือนโลกพี่เปลี่ยนไปเลย พี่ว่าแฟชั่นทรงผมกับการแต่งตัวพวกนั้นเท่ห์ระเบิด พี่รู้เลยว่าพี่เกิดมาเพื่อสิ่งนี้’ นี่ก็เป็นอีกมุมหนึ่งที่ฉันเพิ่งเห็นจากพี่เขาค่ะ แต่ไม่ว่าแบบไหนฉันก็ชอบทั้งนั้น ขอให้เขาเป็นเขาเท่านั้นก็พอ ว่าแต่...พี่ปรินซ์เจ๋งไหมคะ เขารู้ตัวตั้งแต่ม.ต้น ส่วนฉันที่เลือกเข้าเรียนคณะนี้ที่มหาวิทยาลัยนี้เป็นเพราะคุณป้าสนับสนุนค่ะ เราสองคนต่างกันฟ้ากับเหวจริงๆ ‘แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะยอมรับน่ะนะ’ เขาถอนใจแล้วก็หันกลับไปพลิกหน้าถัดไปในนิตยสาร ฉันไม่เข้าใจความหมายที่เขาบ่นนั่นเท่าไรจนกระทั่งหนูดีบอกว่าพี่ปรินซ์เลิกกับแฟนเรียบร้อยแล้วเพราะความเห็นเกี่ยวกับเรื่องอาชีพของเขาไม่ตรงกัน แต่อย่าคิดว่าฉันจะกระโดดโลดเต้นกรี๊ดกร๊าดกับข่าวที่ได้รับนะคะ ฉันสงสารพี่ปรินซ์มากกว่า เขาหน้าหมองไปพักใหญ่ทีเดียว ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะดีใจหรอกค่ะ คนอย่างฉันก็ทำได้แค่สุขใจที่ได้รับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเขาถึงแม้จะแค่เล็กน้อยที่หนูดีจะพูดถึงพี่ชาย ก็แน่ล่ะค่ะ ตอนนั้นเราอยู่ในช่วงสอบปลายภาคกันอยู่ ฉันเองก็ต้องมุมานะในส่วนของฉันด้วยเหมือนกัน เวลานั้นทำให้เราต้องห่างกันไปบ้าง ก็นานเป็นเดือนเหมือนกันนะคะ จนกระทั่งสอบเสร็จ หนูดีก็มาบอกว่าพี่ปรินซ์อาสาจะพาเราไปฉลองกัน และแน่นอนค่ะว่าไม่ใช่แค่เราสามคนหรอก พี่ปรินซ์อนุญาตให้เพื่อนในกลุ่มอีกสองคนไปด้วยกัน เห็นฉันมักจะอยู่กับผักกาดแต่จริงๆกลุ่มเรามีสี่คนนะคะ แต่เผอิญว่าตารางเรียนของฉันกับผักกาดตรงกันหมดทุกวิชาก็เลยเหมือนกับว่าเราเป็นสองคู่ชู้ชื่นเท่านั้นเอง สรุปแล้วในวันนั้นเราก็เฮกันไปทั้งหมด 5 คน พี่ปรินซ์เลยเป็นดาวล้อมเดือนไปเลยค่ะ ฉันไปเก็บรถที่บ้านก่อนแล้วรอไม่นานผักกาดและพี่ชายก็มารับถึงหน้าบ้าน คนสวนทำท่าวิ่งมาดูแต่ฉันตะโกนเรียกเขาเอาไว้ว่าไม่เป็นไร ฉันรีบเปิดประตูเหล็กอัลลอยปรี่ไปที่รถสำหรับเจ็ดที่นั่งซึ่งพี่ชายเพื่อนเป็นคนขับ ส่วนหนูดีนั่งอยู่ข้างๆพี่ปรินซ์ ฉันเข้าไปนั่งหลังพี่ปรินซ์เพราะเข้าใจว่าที่เอารถคันนี้มาคงจะไปรับคนอื่นๆอีก พวกเขาจะได้เข้ามาได้สะดวกโดยที่ฉันไม่ต้องขยับไปมา ฉันเก็บอาการร่าเริงไว้ไม่อยู่เลยค่ะ ส่วนหนึ่งก็ดีใจที่สอบเรียบร้อยแล้ว อีกส่วนหนึ่งที่น้ำหนักมากกว่าส่วนแรกก็คือได้เจอพี่ปรินซ์เสียที ความคิดถึงนี่ทำร้ายคนได้อย่างนี้นี่เอง หนูดีบอกว่าตอนแรกจะไปรับเพื่อนอีกสองคนแต่ดูเหมือนว่าคู่นั้นจะตรงไปยังร้านคาราโอเกะเลย ฉันก็เลยลังเลบ้างว่าจะขับรถไปเองดีหรือไม่ เพราะไม่อย่างนั้นก็ต้องลำบากเพื่อนมาส่งอีก ‘คิดเสียเป็นคนอื่นคนไกลเลยผักกาด’ หนูดีร้องอย่างขัดใจ ‘บ้านก็อยู่ใกล้กันแค่นี้ มาส่งก็ไม่เห็นเป็นไร ใช่ไหมพี่ปรินซ์’ ฉันเหลือบไปมองหน้าคนขับอย่างเกรงใจ แต่ทำได้แค่เพียงมองผ่านกระจกมองหลังเท่านั้น ฉันเห็นดวงตาที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีรัตติกาลดูคล้ายจะยิ้ม แววบางอย่างบอกว่าเขาพอใจที่ได้เห็นฉันแล้วก็เมินขับรถออกไปโดยไม่ใส่ใจจะรอฟังคำตอบ ก็แน่ล่ะค่ะ อย่างฉันจะทำอะไรได้นอกจากทิ้งตัวลงกับเบาะ พูดอะไรไม่ออกได้แต่มองออกนอกหน้าต่าง บางครั้งพอเผลอๆฉันเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นตาพี่ปรินซ์มองกระจกหลังอยู่ เข้าใจว่าเขากำลังขับรถก็ต้องเหลือบมองกระจกหลังเป็นธรรมดา แต่ฉันก็ยังตื่นตัวแปลกๆกับสายตาเขาที่รู้อยู่แก่ใจว่าไม่ได้จับจ้องมาที่ฉัน ฉันเป็นจอมเข้าข้างตัวเองตัวฉกาจเลยใช่ไหมคะ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 53 17:26:00

ความคิดเห็นที่ 3 ทั้งสองคนมาถึงก่อนพวกเราส่วนพี่ปรินซ์ทำหน้าที่คล้ายผู้ปกครองที่พาเด็กสี่คนมาทิ้งเอาไว้แล้วก็หายตัวไปเลยค่ะ อาจเป็นเพราะเราอยู่ห่างกันนานเกินไปหรือจะด้วยอะไรก็ตาม ฉันยอมรับค่ะว่าฉันปิดสีหน้าตัวเองไม่มิดเสียแล้ว นั่นทำให้เพื่อนคนหนึ่งสังเกตเห็นแล้วเอ่ยปากถาม ‘ผักกาดชอบพี่เขาเหรอ’ คำพูดจี้ใจดำนี่คงเหมือนเข็มคมๆนะคะถึงได้ทำให้ตัวฉันสะดุ้งสุดตัวได้ขนาดนี้ ฉันหันขวับไปมองเจ้าของคำถามทันทีแล้วกวาดตามองเพื่อนทุกคนที่พร้อมใจกันเลิกสนหน้าจอโทรทัศน์ที่และเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มแล้วหันมามองหน้าฉันเป็นตาเดียวค่ะ แค่ธรรมดาฉันก็ประหม่ากับสายตาคนอยู่แล้ว แต่นี่ตา 3 คู่เชียวนะคะ! ‘ก็...พี่ปรินซ์เป็นพี่ชายหนูดีนี่นา จะไม่ชอบได้อย่างไร’ ฉันอึกอักมองหน้าหนูดีพร้อมทั้งเลี่ยงบาลีไป ‘ฮั่นแน่!’ ลูกคู่ของเจ้าของคำถามแรกยิ้มกริ่มเริ่มเดาอะไรได้ ‘ทำหน้าแบบนี้ ทำเสียงไขสือแบบนี้ ผักกาดมีอะไรในใจก็บอกมาซะดีๆ’ ฉันคงลืมบอกข้อมูลอีกอย่างเกี่ยวกับคู่นี้...ทั้งสองคนเป็นนักแกล้งมนุษย์ตัวยงเลยค่ะ ‘ก็ไม่มีอะไรนี่’ ฉันขึ้นเสียงสูงทันที ‘ที่จริงหนูดีก็สังเกตอยู่นะ แต่เห็นผักกาดทำหน้าเหมือนไม่อยากให้หนูดีรู้ หนูดีเลยไม่พูดอะไร’ คราวนี้หนูดีแปรพักตร์ไปเรียบร้อยเหมือนกันค่ะ แต่เอ๊ะ! เมื่อกี้หนูดีว่าไงนะ! แก้มอิ่มๆของหนูดีปริยิ้มเข้ากับดวงตากลมใสแจ๋วที่เต้นระริกอย่างขบขันพลางกอดอกทำท่าคล้ายจะคาดโทษใส่ฉัน ‘คิดว่าหนูดีไม่รู้ล่ะสิ’ หนูดีทำหน้าเจ้าเล่ห์แบบที่ไม่ค่อยได้เห็นนัก ‘ผักกาดโกหกใครเขาไม่เนียนหรอก ร้อยทั้งร้อยถูกจับได้อยู่แล้ว’ ‘เข้าใจผิดแล้ว!’ ยังไงฉันก็ไม่ยอมรับค่ะ ตราบเท่าที่จำเลยยังไม่มีหลักฐานมาผูกมัดจะไม่ยอมรับสารภาพเด็ดขาด ยืนกระต่ายขาเดียวไปก่อนดีที่สุด ‘ร้อยวันพันปีไม่เคยตะโกน คราวนี้ขึ้นเสียงเลยแฮะ’ เสียงหนึ่งว่า ‘นั่นสิ! อย่างที่หนูดีว่าโกหกอย่างไรก็โดนจับได้อยู่แล้ว’ อีกเสียงหนึ่งพูด ‘ก็ยอมรับมาก็ได้ หนูดีไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อย’ เสียงสุดท้ายก็รุมฉันเหมือนกัน ‘ไม่ใช่! ก็ผักกาดบอกแล้วไงว่าไม่ใช่!’ ฉันสติแตกแล้วค่ะ ‘ก็พี่ปรินซ์เป็นพี่ชายของหนูดี แล้วจะให้ผักกาดคิดอะไรเกินเลยไปกว่าพี่ชายได้ยังไงกัน!’ ฉันตะโกนลั่นกลบเสียงดนตรีเสียมิดเลยค่ะ คราวนี้ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบมีแต่เสียงดนตรีเล่นเพลงช้าโศกสลดคลอเป็นเพื่อน ช่างเหมาะเจาะกับความรู้สึกของฉันทีเดียวค่ะ จากที่อารมณ์โกรธพุ่งปรี๊ดทะลุกราฟตอนนี้ดิ่งลงจนจมทะลุกราฟด้านล่างเหมือนกัน แน่นอนว่าตอนนี้เป้าสายตาของทุกคนไม่ได้อยู่ที่ฉันแล้วค่ะ พอเดาได้ไหมคะว่าทำไมทุกคนถึงไปจ้องอยู่ที่ประตู ปิ๊งป่อง!  ใช่เลยค่ะ พี่ปรินซ์เปิดประตูเข้ามาตอนที่ฉันตะโกนจบนั่นเองค่ะ ทุกคนในห้องเงียบกริบหันไปมองผู้มาใหม่ พี่ปรินซ์ซึ่งจู่ๆก็กลายเป็นเป้าหมายสายตา 4 คู่ (รวมทั้งฉันด้วย) ก็ชะงัก ไม่ว่าเขาจะได้ยินหรือไม่ เขาก็แค่เลิกคิ้วไล่มองพวกเราทุกคนไม่เว้นแม้แต่ฉันที่ยังตกตะลึงอยู่แล้วเขาก็มองผ่านฉันไปโดยไม่ได้สะดุดสักนิดไปจ้องที่โทรทัศน์ซึ่งเสียงเพลงกำลังคร่ำครวญร่ำไห้เหมือนหัวใจฉันตอนนี้ ‘พี่มาขัดจังหวะร้องเพลงหรือเปล่า ทำไมมองพี่กันหมดเลยล่ะ’ พี่ปรินซ์หรี่ตาลง ‘หรือนินทาอะไรพี่หรือเปล่าเนี่ย ถึงได้เงียบกริบเชียว’ ‘อ๋อ เปล่าหรอกพี่ปรินซ์’ หนูดีได้สติไวที่สุด ‘หนูดีพยายามบังคับให้ผักกาดร้องเพลงอยู่ ผักกาดไม่ชอบเลยโวยวายใหญ่ เราไม่เคยเจอผักกาดขึ้นเสียงเลยตกใจกันหมด เมื่อกี้พี่ปรินซ์ได้ยินหรือเปล่า’ ร่างสูงนั่นกระพริบตา เขาหันมามองฉันด้วยสีหน้าสงสัย ส่วนฉันเองไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขาแล้วค่ะ ใจลุ้นระทึกว่าเขาได้ยินสิ่งที่ฉันพูดออกไปเมื่อครู่หรือเปล่า ‘ถ้าทำให้ผักกาดหัวเสียได้ขนาดนั้นแสดงว่าต้องไม่ชอบเอามากๆ’ เขาเอ่ยเหมือนรำพึง แต่เพราะมีชนักปักหลังหรือเปล่าไม่ทราบ ฉันว่าเสียงเขาเย็นน่ากลัวมากค่ะ ถึงจะปะปนด้วยกังวานหัวเราะก็ตาม ‘น่าเสียดายเหมือนกันที่พลาด ทวนใหม่อีกทีดีไหม พี่อยากได้ยิน’ คราวนี้ไม่เย็นธรรมดา ฉันขนหัวลุกเลยค่ะ ฉันเงยหน้ามองเขา พยายามส่งสายตาขอโทษไปให้แต่ดูเหมือนพี่ปรินซ์จะไม่ได้สังเกตเพราะเขาล้มตัวลงนั่งโซฟาข้างๆหนูดีที่อยู่ข้างๆฉัน ซึ่งเป็นการตัดโอกาสให้ฉันได้เผชิญหน้าเขาไปเรียบร้อย เพื่อนอีกสองคนกลับกลายเป็นฝ่ายส่งสายตาขอลุแก่โทษมาที่ฉันแทน ซึ่งฉันได้แต่ยิ้มจืดๆให้ ปลอบใจตัวเองว่าคงไม่มีปัญหาอะไร ‘อ้อ...มาชวนพี่ออกนอกเรื่องเลย’ พี่ปรินซ์กระเด้งตัวขึ้นมาจากโซฟาตัวนุ่ม เขาโน้มตัวมาข้างหน้าเพื่อให้เห็นพวกเราได้ทุกคน พี่น้องคู่นี้ชอบหาว่าคนอื่นดึงความสนใจน่ะค่ะ คงเป็นนิสัยในกระแสเลือด ‘พี่กำลังจะเปิดร้านทำผมอยู่ที่สุขุมวิทนะ’ เขาคลี่ยิ้มราวกับเบิกบานใจยิ่ง ‘อย่าลืมแวะมาใช้บริการกันด้วยล่ะ รับรองลดให้พิเศษ’ ทุกคนในห้องตาเบิกกว้างทันที ‘ป๊ายอมแล้วหรือพี่ปรินซ์’ หนูดีเป็นฝ่ายถามออกมาก่อน ‘ไม่ยอมก็ต้องยอมล่ะ’ ร่างสูงพยักหน้า ‘ก็พี่ปรานต์เป็นสปอนเซอร์ให้ยืมเงินลงทุนก่อนแถมคุยกับเพื่อนให้เรื่องที่ตั้งร้านเสียเรียบร้อย ป๊าจะพูดอะไรออก’ คราวนี้ฉันยิ้มออกมาจริงๆ กระตือรือร้นจนแทบตีปีกเชียวค่ะ ‘ยินดีด้วยค่ะพี่ปรินซ์ เปิดร้านของตัวเองได้แล้ว’ พี่ปรินซ์ยิ้มให้ฉัน ซึ่งฉันก็ว่าเขายิ้มนะคะ แต่มันมีอะไรที่แปลกๆไป ความห่างเหินในดวงตาหรือรอยยิ้มเหมือนไม่จริงใจ เหมือนใส่หน้ากาก ไม่รู้สิคะ...ฉันให้คำจำกัดความไม่ถูกและที่แน่ๆฉันรู้สึกแย่มากๆอาจเป็นเพราะพี่ปรินซ์ไม่ใช่คนซับซ้อนขนาดนั้นในสายตาของฉัน พอเจอยิ้มอย่างนี้ก็เลยทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ยิ้มของคิม ฮยอน จุงเริ่มตั้งแต่วันนั้นค่ะ พอนานเข้าฉันก็เริ่มชิน ฉันได้แต่ตั้งข้อสันนิษฐานว่าพี่ปรินซ์อาจไปหัดยิ้มแบบนี้ที่หน้ากระจกในร้านทำผมของตัวเองทุกวันไว้รับมือลูกค้าก็ได้ แล้วเลยเผลอลืมตัวยิ้มห่างเหินอย่างนี้กับคนใกล้ชิด...เอ่อ...อย่างน้อยฉันอาจไม่ได้ใกล้ตัวขนาดนั้น แต่ฉันก็ไม่มีผลประโยชน์อะไรเกี่ยวกับธุรกิจกับเขา เอ...หรือมีนะ เพราะฉันก็เป็นลูกค้าในอนาคตของเขาเหมือนกันนี่นะ แต่เอาเถอะค่ะ ไม่ว่าแบบไหนเขาก็คือพี่ปรินซ์ จะซับซ้อนหรือตรงไปตรงมาแต่เขาก็คือเขาอยู่ดี ขอสารภาพนิดหนึ่งนะคะ ถึงฉันจะชอบเวลาพี่เขาทำหน้าเป็นคิม ฮยอน จุงแค่ไหน แต่ถึงอย่างไรฉันก็ชอบมากกว่าเวลาที่เขาเป็นตัวของตัวเอง ที่จริงก็ไม่รู้จะแบ่งภาคไปทำไมเพราะสุดท้ายเขาก็เป็นพี่ปรินซ์ที่น่าหลงใหลอยู่ดี และอาจเป็นเพราะเหตุการณ์วันนั้น จะด้วยรู้สึกผิดก็ตามฉันแทบไม่กล้าโผล่หน้าไปที่ร้านเขาเลยค่ะ ได้แต่พอใจที่จะแอบมองอยู่เงียบๆในมุมที่ตัวเองยืนอยู่เท่านั้น ถ้าไม่ได้แรงยุจากหนูดีฉันก็คงจะอยู่อย่างเดิมต่อไป เอาตามความรู้สึกจริงๆนะคะ ฉันไม่ได้รู้สึกว่าจะต้องไปขัดขวางหากพี่ปรินซ์จะชอบผู้หญิงคนไหน ถ้าพี่ชอบใครฉันก็ยินดีด้วย ที่ฉันอยากไปที่ร้านก็เพราะอยากเจอเขา อยากอยู่ใกล้ชิดเขาเท่านั้นเองจริงๆ อ้อ...อย่าคิดว่าฉันเป็นแม่พระนะคะที่จะไม่รู้สึกรู้สมอะไร แต่ฉันขี้ขลาดเกินไปที่จะลงสนามแข่งเอื้อมในสิ่งที่ตัวเองไม่สามารถไขว่คว้าถึงเท่านั้นเอง จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 53 17:27:58

ความคิดเห็นที่ 4 สัปดาห์หนึ่งฉันจะไปที่ร้านของพี่ปรินซ์สองวันถึงสามวันค่ะ ฉันอุตส่าห์ชวนหนูดีไปหาชุดน่ารักๆเพิ่มเติมนะคะ แต่แค่ชวนไปเป็นเพื่อนเฉยๆ ไม่ค่อยอยากได้ยินคำแนะนำจากหนูดีเท่าไร ไม่อย่างนั้นฉันจะต้องได้กระโปรงบานขลิบลูกไม้ประหนึ่งเจ้าหญิงกลับบ้านแน่ๆเลยค่ะ ฉันยิ่งหลงคารมคนง่ายๆอยู่ บางวันฉันก็ไปในชุดนักศึกษาเลยค่ะ ทำผมเสร็จจะได้ตรงไปเรียนต่อเลยได้ ฉันใช้สิทธิ์ที่ร้านพี่ปรินซ์ให้มาหมดไปสองเดือนแล้วค่ะ ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่สำหรับฉันดีเหมือนกันที่ไปหาผู้ชายคนหนึ่งถึงที่แล้วก็มีข้ออ้างไปพบเขาอย่างสมเหตุสมผลด้วย ในขณะเดียวกันก็เจอยายแม่มดที่มาทำผมในเวลาไล่เลี่ยกันทุกที จากตอนแรกที่ฉันโดนเมินอยู่ คราวนี้ความที่เจอกันบ่อยขึ้นทำให้เธอเริ่มชวนฉันคุยค่ะ “น้องเรียนมหา’ลัยไหนน่ะ” เธอหันมาถามฉันเมื่อพี่ปรินซ์กำลังทำผมให้เธออยู่ ส่วนฉันที่มาช้ากว่าก็นั่งอ่านหนังสือเรียนต่อไป ส่วนพี่ต๋อมก็จัดการกับลูกค้าอีกคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ข้างๆซึ่งตอนนี้ผมแต่ละหยิบมือค่อยๆถูกสีทาบทับลงบนกระดาษฟอยล์ยื่นออกมาจากศีรษะคล้ายจานบินอยู่ ฉันมองระแวงเล็กน้อยว่าเธอมาไม้ไหน ก็เห็นกันอยู่ว่าชุดนักศึกษาฉันคือสถาบันใด แต่สุดท้ายฉันก็บอกออกไปตามมารยาท ยายแม่มดพยักหน้าเล็กน้อยอย่างรับรู้ได้ชัดว่าเสแสร้ง “ดีนะ เป็นนักศึกษา” เธอเอ่ยเนิบนาบคล้ายว่าจะดี “มีเวลาเยอะดี ถึงได้มาทำผมได้บ่อยอย่างนี้ ดีจ้ะ ทำไว้นะ จะได้สวยๆหนุ่มๆจะได้มาชอบ” ชิชะ! จะบอกว่าฉันว่างมากจนต้องมาทำผมไว้ยั่วผู้ชายงั้นหรือ แม่มดก็คือแม่มดค่ะ อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก สวยแต่รูปจูบไม่หอม กระดังงาลนไฟ ปากหวานก้นเปรี้ยว มีอะไรอีกที่จะเอามาพรรณนาถึงผู้หญิงคนนี้ได้ คุณคิดว่าไงคะ “อ้าว! มีอะไรหรือคะคุณปรินซ์” ฉันเพิ่งสังเกตว่าพี่ปรินซ์ปิดไดร์เป่าผมไปเสียแล้ว ฉันเหลือบมองเขาผ่านกระจกซึ่งเขาก็มองมาพอดี ฉันจึงยิ้มให้น้อยๆในขณะที่เขาเอ่ยเสียงเรียบกับยายแม่มดนั่น “ผมแค่นึกขึ้นได้ว่าคุณวิชลองเปลี่ยนทรงดูบ้างไหม  ถักเปียดีไหมครับ” หือ...พี่ปรินซ์จะถักเปียให้ยายแม่มดนี่น่ะหรือ คนถูกถามทำหน้าคิด “ลองดูก็ได้ค่ะ จะได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง” เธอพยักหน้า จากนั้นก็สั่งการให้พี่ปรินซ์ถักเปียแบบไหนก็ได้ให้ออกมาสวยๆก็แล้วกัน ซึ่งพี่ปรินซ์ส่งยิ้มเครื่องหมายการค้าให้เธอในขณะที่เหลือบมองฉันผ่านกระจกเข้าพอดี แววตาเขาอ่านยากแต่ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเขาให้ฉันคอยอะไรบางอย่างซึ่งฉันก็ได้แต่ข้องใจ แล้วฉันก็เข้าใจได้ทันทีเมื่อพี่ปรินซ์ลงมือจัดการกับผมของเธอ ฉันเองก็ห่างหายจากการถักเปียไปนานเพิ่งนึกขึ้นได้ถึงความทรมาทรกรรมเวลาที่ใครสักคนถักเปียก้างปลาซึ่งติดกับหนังศีรษะเช่นนั้น ต่อให้มนุษย์ที่มือเบาที่สุดก็ยังต้องมีเจ็บบ้างล่ะ ถ้าคิดแบบปีศาจร้าย ฉันว่าตอนนี้พี่ปรินซ์กำลังแก้แค้นให้ฉันค่ะ แต่นางฟ้าประจำตัวฉันขัดแย้งเพราะฉันเชื่อนะคะว่าพี่ปรินซ์คงพยายามเบามือที่สุดแล้ว แต่บางครั้งฉันก็เห็นใบหน้าขมวดคิ้วของผู้หญิงที่นั่งข้างๆฉันคนนี้ แต่คุณเธอก็อดทนไม่ใช่เล่น ฉันไม่ได้ยินเสียงร้องหลุดรอดจากริมฝีปากแองเจลิน่า โจลีเลยสักนิด ทิฐิเธอแรงกล้ามากค่ะ พี่ปรินซ์จัดการผมเธออย่างรวดเร็ว แต่พอเห็นแล้วฉันยอมรับเลยค่ะว่าความสวยกับการเจ็บหนังศีรษะเมื่อครู่คุ้มมากมาย เปียก้างปลาถัดตวัดข้างมาอีกด้านหนึ่ง ยิ่งผมของเธอดัดอยู่แล้วด้วย ปล่อยลูกผมออกมาเคลียใบหน้าเล็กน้อย กับพู่ปลายผมที่ตวัดมาพักอยู่ที่ไหล่ พี่ปรินซ์ก็จัดการใส่แวกซ์ให้มันเงางามอยู่เป็นทรง ดูสวยสุดใจเลยค่ะ “คุณวิชมีติดอะไรที่พอประดับผมมาบ้างหรือเปล่าครับ” พี่ปรินซ์ถามเรื่อยๆตอนที่ค่อยๆจับช่อปลายผมทีละช่อๆ ยายแม่มดส่ายหน้า “ไม่มีเลยค่ะคุณปรินซ์ กะว่าจะมาไดร์ตรงอย่างเดียว” เธอบอกด้วยใบหน้าเสียดาย “สงสัยไว้ต้องติดอะไรมาบ้างแล้วล่ะ ไม่คิดว่าคุณปรินซ์ถักเปียสวยอย่างนี้” พี่ปรินซ์ไม่ว่าอะไร เขาห่างจากหญิงสาวผู้นั้นเล็กน้อยเพื่อสำรวจเสื้อนอกสีดำขลิบลูกไม้ตรงปกเสื้อประดับด้วยเข็มกลัดรูปกล้วยไม้กับกระโปรงบานของเธออย่างพิจารณา “คุณวิชรอเดี๋ยวนะครับ” ร่างสูงนั้นลับไปหลังกำแพง ทั้งฉันและยายแม่มดมองตามอย่างแปลกใจ แล้วไปสบตาเข้ากับพี่ต๋อมแทน พี่ต๋อมเลยยิ้มพูดให้ฟัง “คุณปรินซ์คงไปหาอะไรมาเซอร์ไพรส์คุณวิชมั้งคะ” พี่ต๋อมเข้าใจพูดมากๆ สีหน้าของคุณแม่มดเป็นปลื้มสุดๆ เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางสบเข้ากับตาฉันพอดี เธอก็เลยเตรียมพ่นพิษ เอ้ย! พูดอะไรออกมาให้ฉันรับรู้ถึงทัศนคติสุดแย่ของเธอ “น้องรู้ไหม ที่จริงพี่เคยจะให้คุณปรินซ์ไปทำงานที่บ้านพี่เลยนะ เป็นช่างประจำตัวเลย” เอ่อ...ยายแม่มดนี่คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงในราชสำนักหรืออย่างไรจึงต้องมีช่างทำผมประจำตัว “แต่ปฏิเสธมาหลายทีแล้ว มาทำแต่ละทียิ่งเห็นฝีมือยิ่งเสียดายที่มาทำในร้านงกๆ เจอลูกค้าอะไรก็ไม่รู้แบบนี้ ไปทำกับพี่คงไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้” แล้ว ‘ลูกค้าอะไรก็ไม่รู้’ นี่มันเป็นแบบไหนหรือ ฉันกับลูกค้าอีกคนหนึ่งที่กำลังทำสีอยู่หันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย เธอเป็นหญิงวัยกลางคนซึ่งหากมองจากการแต่งตัวหรือใบหน้าที่คงฉีดมาจนตึงนั่นรวมทั้งมาทำผมในร้านย่านสุขุมวิทแบบนี้ได้ ก็น่าจะไม่ธรรมดาอยู่ แต่เธอกับฉันคงเป็นพวกเดียวกัน ทำหูทวนลมไปเสียคงดีกว่า “จริงๆร้านก็มีอยู่แค่นี้ ขยายก็ไม่ได้แล้ว” เธอยังคงไม่รู้ตัวค่ะ “จะต่อเติมอะไรก็ลำบาก ก็คงรับคนได้แค่นี้แล้วจะไปเจริญก้าวหน้าอะไร” “พี่ปรินซ์เปิดร้านนี้เพราะใจรักมากกว่าเพราะเงินค่ะ” ฉันอดไม่ได้แล้ว เป็นไงเป็นกัน! “ถ้ามัวแต่คิดถึงเงินอย่างเดียว แต่ต้องไปเจอสิ่งแวดล้อมเลวร้ายก็ทำงานไปไม่มีความสุขหรอกค่ะ” เธอหันมามองฉันด้วยสายตาคาดไม่ถึงว่าฉันจะตอบโต้ “คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก” คราวนี้คุณป้าข้างๆเห็นด้วย “ไม่ว่าจะพูดตอนไหนก็เป็นความจริง” ยายแม่มดหันขวับไปที่คุณป้าซึ่งเจ้าตัวหันไปพูดกับพี่ต๋อมเกี่ยวกับสีผมราวกับยายแม่มดนั่นไม่มีค่าควรแก่การต่อล้อต่อเถียงต่อไป ริมฝีปากอิ่มนั่นยิ้มออกเล็กน้อยดูมีเสน่ห์แบบแม่มดแสยะเขี้ยวนั่นล่ะค่ะ “ภาษิตโบราณไปแล้วค่ะคุณป้า” ยายแม่มดพ่นพิษต่อแล้วหันมาโจมตีฉัน “โลกมันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกจ้ะ งานคือเงิน ไม่มีเงินก็ไม่อิ่มท้อง ไม่อิ่มท้องก็ไม่มีความสุข อุดมการณ์มันกินไม่ได้ อยู่ในโลกความเป็นจริงหน่อยนะจ๊ะ แม่หนูน้อย” “แต่ทุกคนชอบฟังอุดมการณ์มากกว่าความจริงนะครับ” พี่ปรินซ์เดินออกมาพอดี ใบหน้าเขายังคงยิ้มแย้มเช่นเดิม ยายแม่มดมองหน้าเขาด้วยท่าทางไม่ค่อยพอใจ “แปลว่ายังไงคุณก็ไม่ยอมไปทำงานให้วิชใช่ไหมคะ” ใบหน้าสวยแบบอาบยาพิษบึ้ง “ทำงานที่ร้านสบายใจกว่าครับ” พี่ปรินซ์ก็ยังคงยิ้มให้อยู่ “ถ้าอย่างนั้นก็ลองดูค่ะ คุณบังคับวิชเอง” เธอกระแทกลงกับเก้าอี้นุ่มด้วยอาการขุ่นเคือง แต่พี่ปรินซ์ไม่สนใจ เขาพึมพำขอโทษแล้วบรรจงติดกล้วยไม้สีขาวที่หากฉันจำไม่ผิดมันเป็นกล้วยไม้ไว้ถวายพระนะ แต่พอพี่ปรินซ์จัดแซมๆกับผมยายแม่มดนั่นแล้วกลับไม่เหมือนเลยสักนิด ดูเป็นดอกไม้มีราคาขึ้นมาทันทีแต่คราวนี้ยายแม่มดไม่มีแก่ใจจะมาชื่นชมความงามแล้ว แต่พี่ปรินซ์ก็ยังทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป “ชอบไหมครับ ผมยังพอมีอยู่ถ้าคุณต้องการติดเพิ่ม ดอกไม้สดเหมาะกับคุณวิชมากๆ” เธอตวัดสายตามองร่างสูงนั่นแล้วหันมาพิจารณาตัวเองในกระจก เอ่ยเสียงขุ่น “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าเยอะกว่านี้คงรกแล้วล่ะ” จากนั้นเธอก็เดินไปเคาท์เตอร์แล้วพี่ต๋อมก็ขอตัวชั่วคราวกับคุณป้าผู้ปล่อยหมัดช่วยฉันเพื่อคิดเงิน ฉันไม่ได้สังเกตหรอกนะว่าเธอจ่ายไปเท่าไรเพราะใช้บัตรเครดิตรูด แต่อาการย่ำเท้าแบบเด็กถูกขัดใจนั่นทำให้ฉันชักไม่แน่ใจว่าฉันหรือผู้หญิงคนนั้นโตกว่ากันกันแน่ “ขอโทษคุณนงเยาว์ด้วยนะครับ” พี่ปรินซ์หันไปขอโทษคุณป้าที่นั่งข้างๆฉันในขณะที่คุณป้าหัวเราะเบาๆแล้วออกปากคุยกับพี่ปรินซ์ “ไม่มีอะไรต้องขอโทษนี่คุณปรินซ์” คุณป้ายังขำจนตัวกระเพื่อม “สนุกจัง ไม่คิดว่าจะได้เจออย่างนี้ อย่างกับละครในร้านทำผมกลางตลาดสดเลย” พี่ปรินซ์ยิ้มพิพักพิพ่วนเมื่อร้านตัวเองถูกเปรียบเทียบในทำนองนั้น “ที่จริงป้าอยากจะบอกไล่หลังแม่หนูนั่นมากเลยนะว่า เธอเหมาะกับดอกไม้สดมาก” คุณป้ายังคงกล่าวต่อไป ฉันหันไปมองหน้าเธออย่างสงสัย “เพราะมันจะเหี่ยวเร็วน่ะสิ!” เสียงหัวเราะคุณป้าดูจะดังลั่นที่สุดในขณะที่พี่ต๋อมกับพี่ปรินซ์ได้แต่เมินหน้าไปทางอื่นได้แต่ทำเสียงขลุกขลักในคอ ไม่อยู่ในฐานะที่จะหัวเราะได้ ส่วนฉันก็ได้แต่ยิ้มตามนิสัย ฉันไม่รู้เลยค่ะว่าเสียงหัวเราะของพวกเราในวันนั้นคือบทแรกของหายนะที่กำลังตามมา จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 53 17:29:59

ความคิดเห็นที่ 5 หลังจากเรื่องวันนั้น ยายแม่มดตัวร้ายก็หายตัวไปแล้วค่ะ คราวนี้พี่ปรินซ์ก็เลยทำผมให้ฉันได้เต็มที่โดยมีคุณป้าซึ่งตอนแรกคงเป็นลูกค้าประจำ แต่คิดว่าเหตุการณ์วันนั้นคงทำให้คุณป้าติดใจเพราะเธอมักจะมาช่วงเวลาเดียวกับฉันด้วยสีหน้าติดจะสนุก แต่วันนี้เธอไม่มาค่ะ พี่ต๋อมก็เลยได้แต่เดินไปเดินมา จะช่วยพี่ปรินซ์แต่ก็รู้ใจฉันดีเกินไปไม่ทำอะไรนอกจากเดินไปขัดห้องน้ำอยู่ด้านในแทนเสียเลย และเมื่อเราอยู่กันสองคน ฉันจึงสังเกตสีหน้าสีตาของพี่ปรินซ์ได้ชัดเจนขึ้น ระยะหลังๆมานี่ภายใต้ใบหน้าขาวประดับรอยยิ้มแบบคิม ฮยอน จุง ริ้วรอยแห่งความเหนื่อยและความกังวลฉายชัดจนฉันเอ่ยถามอย่างกังวล “พี่ปรินซ์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” “ไม่มีอะไรนี่ ทำไมหรือ” พี่ปรินซ์เงยหน้าจากศีรษะของฉัน ตอนนี้เต็มไปด้วยโรลม้วนผมอยู่ค่ะ เขายิ้มอีกแล้ว แต่เป็นเพราะฉันเห็นสีหน้าเขาบ่อยในระยะนี้ถึงรู้ได้ทันทีว่าเขามีเรื่องอะไรกังวลใจแน่นอน “พี่ปรินซ์ชอบทำไก๋” นี่เป็นคำต่อว่าร้ายแรงที่สุดที่ฉันเคยพูดกับเขาแล้วล่ะ อดรู้สึกขุ่นเคืองไม่ได้ก็ฉันเป็นห่วงนี่นา ยังจะใส่หน้ากากกับฉันแบบนี้อีก ปกติพอรับได้แต่วันนี้มันทนไม่ไหวเอาจริงๆ “พี่ไก๋ตรงไหนกัน” เขายังหัวเราะเบาๆทำหน้าไม่รู้เรื่องซึ่งถ้าเป็นก่อนหน้านี้ฉันคงเชื่อ แต่อย่างที่บอกว่าตอนนี้ฉันเริ่มอ่านหน้าตากับอารมณ์เขาได้บ้างเหมือนกัน ฉันเลยพยักหน้าชี้นิ้วให้พี่ปรินซ์เดินมาข้างหน้าฉันซึ่งเขาก็ทำตามด้วยสีหน้าแปลกใจ จากนั้นฉันเงยหน้าขึ้นมองแล้วกวักมือให้เขาก้มลงมาซึ่งเขาก็ยังคงทำตามแต่ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นฉงน ท่าทีนั้นค่อนข้างระมัดระวังรักษาระยะห่างจากฉันแต่ฉันไม่สนใจเรื่องนั้นหรอกค่ะ อารมณ์หมั่นไส้เกินกว่าที่ฉันจะคาดเดาการกระทำของตนเองได้ มือทั้งสองข้างของฉันจับแก้มเขายืดออกทันทีแบบไร้ความปรานี “โอ๊ย!”  พี่ปรินซ์ร้องเสียงหลงถอยหลังทันทีจับแก้มตัวเองมองหน้าฉันด้วยแววตาสับสน แก้มพี่ปรินซ์เย็นจากการที่อยู่ในห้องแอร์ตามปกติ แต่ความโกรธบังตาค่ะ ฉันเลยไม่รู้สึกผิดสักนิดที่ทำให้เขาเจ็บตัว “ก็ไก๋แบบนี้น่ะสิคะ” ฉันทำเสียงกล่าวหาทันที “พี่ปรินซ์ชอบทำหน้าอย่างนี้เวลาปิดอะไรในใจ พี่จะทำกับลูกค้าก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่อย่างน้อยผักกาดก็เป็น...เอ่อ...” ฉันชะงักไปนิดหนึ่งส่วนเขามองฉันนิ่ง “เป็น...เหมือนน้องสาวพี่คนหนึ่ง พี่ไม่เห็นต้องใส่หน้ากากใส่ผักกาดเลยนี่คะ” พี่ปรินซ์ฟังฉันเงียบๆ สีหน้าเขาอ่านไม่ออกอีกแล้ว เขาเบือนหน้าหนีแล้วก็ถอนใจอีกครั้งหันมายิ้มอ่อนๆให้กับฉัน ถึงเขาจะพยายามทำให้ดูอบอุ่นเพียงใดแต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าหน้ากากนั้นยังไม่แตกง่ายๆเลย “แค่เรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย ขอบใจที่เป็นห่วง” แล้วเขาก็ไม่พูดรายละเอียดอะไรอีก หันมาคลายโรลม้วนผมของฉันอย่างตั้งใจและดูมีสมาธิเกินกว่าที่ฉันจะชวนคุยได้ ฉันมีเรื่องอยากถามเขามากมาย แต่ฉันก็ไม่หวังจะให้เขามาบอกปัญหากับเด็กสาวคนหนึ่งที่ไม่มีประสบการณ์ชีวิตอะไรมากมายอย่างฉันหรอกค่ะ ฉันมันแย่ใช่ไหมคะ อยากบังคับให้เขาพูดในสิ่งที่ไม่ต้องการแล้วตัวเองก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ “พี่ปรินซ์บอกพี่ต๋อมให้หน่อยได้ไหมคะ ผักกาดอยากเปลี่ยนสีใหม่” จริงๆฉันเพิ่งโดนพี่ต๋อมจับทำเล็บไปเมื่อสามวันก่อน จริงๆฉันไม่เคยเรียกร้องอยากทำเล็บเลยสักครั้งแต่วันนี้ฉันมีอะไรอยากคุยกับพี่ต๋อมค่ะ อย่างน้อยพี่เขาต้องรู้อะไรดีๆแน่นอน เสียงพี่ปรินซ์ตะโกนเรียกพี่ต๋อมอย่างที่ฉันต้องการในขณะที่ลงแวกซ์กับผมของฉันเรียบร้อย อ้อ...ตอนนี้ฉันเริ่มแต่งหน้าเองเป็นแล้วนะคะ เลยไม่ได้ให้พี่ปรินซ์แต่งหน้าให้อีก จริงๆฉันก็ไม่ได้อยากฝึกหรอกค่ะแต่ไม่รู้ว่าพี่เขารำคาญหรืออะไรก็เลยจับฉันสอนแต่งหน้าเองเสียเลย ฉันก็เลยไม่ทักท้วงอะไร แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้วค่ะ พี่ต๋อมเดินออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ปกติพี่ต๋อมจะต้องทำเสียงกรี๊ดกร๊าดชื่นชมฉันแล้วก็มักจะพูดถึง ‘พี่พี’ ผู้ชายกำมะลอที่หนูดีกับพี่ต๋อมช่วยกันสร้างขึ้นมาจนเกือบจะเป็นกิจวัตรไปเสียแล้ว แต่วันนี้พี่เขามาแปลกค่ะ พี่ต๋อมเหลือบมองพี่ปรินซ์แวบหนึ่งแล้วก็เงียบไป ไม่ได้เอ่ยปากหยอกล้อฉันจนฉันรู้สึกถึงความผิดปกติจริงๆค่ะ อาจเป็นเพราะทั้งพี่ปรินซ์และพี่ต๋อมดูจะเคร่งเครียดกันทั้งคู่ นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่   “ยายคุณวิชน่ะสิ!” พี่ต๋อมเอ่ยเสียงต่ำ “จริงๆแกเป็นลูกสาวเจ้าของที่ทางแถวนี้ ตอนแรกคุณปรานต์ช่วยเจรจาเรื่องพื้นที่ตรงนี้ให้ แต่ทีนี้ไปมาท่าไหนก็บอกว่าจะขึ้นราคาค่าเช่าที่” “แต่ว่า...” ฉันอึ้ง ไม่คิดมาก่อนว่ายายแม่มดนั่นจะเล่นชกใต้เข็มขัดอย่างนี้ “สัญญาเช่านานเท่าไรล่ะคะ ถ้ายังไม่หมดสัญญาก็น่าจะยังขึ้นไม่ได้” “เซ้งปีต่อปีค่าเช่าต่างหาก นี่ก็ใกล้แล้วล่ะ คุณปรินซ์ถึงเครียดไง” พี่ต๋อมกระซิบไปขมวดคิ้วไป กระนั้นลวดลายที่ฝากไว้บนเล็บของฉันก็ยังอ่อนช้อยงดงามไม่มีที่ติ ลำคอฉันตีบตันขึ้นมากะทันหัน มันเป็นความผิดของฉันเองที่ทำเรื่องเขลาหาเรื่องทำให้พี่ปรินซ์เดือดร้อนแบบนี้ โง่เง่าเต่าตุนจริงๆค่ะ ฉันเกือบจะร้องไห้ออกมาแต่ต้องรีบกลั้นเอาไว้เพราะเดี๋ยวพี่ปรินซ์กับพี่ต๋อมจะไม่สบายใจ พี่ต๋อมกำลังจ้องอยู่ที่เล็บของฉันเลยไม่ทันได้สังเกตตอนที่ฉันแกล้งยกมือขึ้นมาแสร้งเป็นปัดผมแต่รีบปาดน้ำตาที่ซึมออกมาทิ้งก่อนจะไหลออกมา จะทำอย่างไรดี ฉันจะทำอะไรได้บ้าง ทว่าเมื่อฉันเงยหน้าขึ้นก็ปะทะกับดวงตาสีน้ำตาลของพี่ปรินซ์เข้าพอดี ท่าทางเขานิ่งอึ้งไปเล็กน้อยที่เห็นน้ำตานั่นก่อนทำท่าจะเดินเข้ามาหาฉันซึ่งได้แต่นั่งตะลึงอยู่อย่างนั้น แต่เขาก็ไม่ได้เข้ามา ฉันเห็นเขาทิ้งมืออย่างขัดใจแล้วเดินหันกลับไปด้านหลังอีกครั้ง หากฉันตาไม่ฝาดใบหน้าเหมือนกำลังโกรธอะไรสักอย่าง ก็คงโกรธฉันละมั้งคะ...มันก็สมควรที่เขาจะโมโหอยู่ไม่ใช่หรือ ฉันก้มหน้า คอตก แต่ว่า... มโนธรรมในใจฉันกระซิบแย้งการกระทำของตัวเองเบาๆ ...แทนที่ฉันจะมานั่งหน้าสลดแบบนี้ ทำไมฉันไม่คิดบ้างว่าจะทำอะไรเพื่อพี่ปรินซ์ได้บ้าง ไม่ต้องยิ่งใหญ่ก็ได้เพราะฉันคงไม่มีปัญญาถึงขั้นนั้น อะไรดีล่ะ...เล็กๆน้อยๆที่ฉันพอทำได้   เมื่อพี่ปรินซ์เดินกลับออกมาอีกรอบ มือเขาถือน้ำหวานอัดลมแล้วยื่นส่งให้ฉันกับพี่ต๋อมคนละกระป๋อง พี่ต๋อมเงยหน้ามองเขาอย่างประหลาดใจแล้วหันมามองหน้าฉัน ฉันเองก็สงสัยไม่แพ้กันแต่ก็ไม่กล้าสบตาที่ดูจะขุ่นเล็กน้อยของเขา พี่ปรินซ์นั่งลงกับเก้าอี้สำหรับทำผมแล้วหมุนให้มาเผชิญหน้ากับฉันซึ่งกำลังหลบตาเขาอยู่ ไม่ได้สิ! เมื่อครู่ฉันตัดสินใจแล้วนี่นา ฉันทำใจแล้วเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้งหนึ่ง พี่ปรินซ์ช่วยให้ฉันพูดได้ง่ายขึ้นเมื่อไม่มีรอยโทสะในใบหน้าของเขาอีกนอกจากภวังค์ครุ่นคิดที่ฉันไม่อาจเข้าใจ ฉันรวบรวมความกล้าเอ่ยออกปากเรียกเขาเสียงสั่น “พี่ปรินซ์คะ” “ว่าไง” เขากลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง “เอ่อ...วันนี้...คือ...เย็นนี้” ฉันพยายามห้ามอาการสั่นของตัวเอง มองหน้าพี่ปรินซ์ซึ่งอ่อนโยนลงเข้าโหมดเป็นคิม ฮยอน จุงอีกครั้ง ฉันจึงตัดสินใจโพล่งออกไป “เย็นนี้เราไปทานข้าวกันไหมคะ ผักกาดเลี้ยงเอง” พี่ปรินซ์ทำหน้าตาแปลกใจสุดขีดในขณะที่พี่ต๋อมวางมือจากเล็บฉันเช่นกัน ถึงจะไม่ได้สบตาพี่ต๋อมแต่ฉันรู้ว่าพี่ต๋อมคงเข้าใจว่าฉันต้องการทำเพื่ออะไร “ผักกาดชวนพี่กินข้าวเย็นหรือ” พี่ปรินซ์ทวนทำหน้าราวไม่อยากจะเชื่อ เลือดวิ่งปรู๊ดมาที่แก้มของฉันทั้งสองข้างแต่ก็ยังคงพยักหน้า ดูเหมือนโง่เลยนะคะ แต่อย่าว่าอะไรฉันนักเลยค่ะ ก็อย่างฉันจะมีปัญญาทำอะไรได้มากกว่านี้ล่ะคะ “ตอนนี้ผักกาดเขามีเรื่องไม่สบายใจ” พี่ต๋อมช่วยหาข้ออ้างที่สมเหตุสมผลช่วยฉัน “พอตอนเย็นๆก็คงไม่มีลูกค้าแล้ว เดี๋ยวต๋อมดูแลร้านเองก็ได้คุณปรินซ์” พี่ต๋อมคงเห็นเหมือนกันว่าฉันควรทำอะไรบ้าง ก็...ฉันก่อปัญหาขนาดนี้นี่คะ พี่ปรินซ์หันมามองหน้าฉันอีกครั้งหนึ่ง ฉันบอกไม่ถูกหรอกค่ะว่าหน้าตาพี่ปรินซ์ตอนนี้เป็นอย่างไร มันยากจะบรรยายจริงๆค่ะ แต่ไม่นานเขาก็ถอนใจเมินไปมองนาฬิกากรอบเงินซึ่งสะท้อนแสงไฟสีน้ำเงินในร้าน “ทุ่มครึ่งพี่ไปรับผักกาดที่บ้านก็แล้วกัน รอไหวไหม” “เอ่อ...” ฉันลังเล “ผักกาดมารับพี่ก็ได้ค่ะ” ก็ฉันเป็นคนชวนนี่คะ จะรบกวนเขามากกว่านี้ได้อย่างไร คำตอบที่ได้จากเขาคือการขมวดคิ้ว “พี่ไปรับแหละดีแล้ว ไปร้านแถวนี้ก็แล้วกัน จะได้ไม่กลับค่ำ” ฉันพยักหน้า เขาว่าอย่างไรก็ว่าตามกันนั่นล่ะค่ะ เล็บของฉันสวยงามด้วยฝีมือพี่ต๋อมเรียบร้อยแล้วค่ะ ฉันรู้สึกตัวเองกำลังลอยออกมาจากร้านเลยค่ะ ตอนนี้ฉันกำลังโดนพายุแห่งความกังวลและรู้สึกผิดเข้าเล่นงานเข้าอย่างจัง แม้เมื่อฉันขับรถกลับออกมา ในหัวฉันก็ยังหมุนติ้วเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยฝีมือยายแม่มดนั่น ฉันไม่ทราบหรอกค่ะว่า เธอคนนั้นขึ้นค่าเช่าเท่าไร และมันเดือดร้อนกับพี่ปรินซ์มากน้อยแค่ไหน แต่อย่างไรก็ตาม พี่ปรินซ์ตั้งร้านนี้มาได้สองปีแล้ว น่าจะเริ่มมีลูกค้าประจำบ้าง หากต้องย้ายร้านก็เหมือนกับไปเริ่มต้นใหม่ แล้วยังต้องตกแต่งร้านที่ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าจะต้องเท่าไร แต่เดาเอาว่าน่าจะไม่น้อย หรือฉันจะมาช่วยเป็นลูกมือที่ร้านพี่ปรินซ์ดีนะ...แต่คงไม่ได้ ทักษะแย่ๆกับเซนส์เรื่องความงามของฉันมีแต่จะทำให้ร้านพี่ปรินซ์วิกฤตเปล่าๆ ฉันทำอะไรไม่ได้เลยหรือนอกจากชวนพี่ปรินซ์ไปกินข้าวด้วยกัน คืนนี้ฉันคงจะต้องโทษพี่เขา แล้วก็พยายามชวนคุยอะไรสนุกๆให้เขาผ่อนคลาย ฉันไม่ชอบเห็นเขาหน้าเครียดเลยค่ะ ไปกับพี่ปรินซ์แค่สองคนไม่มีตัวช่วยอย่างพี่ต๋อมหรือหนูดีด้วย ฉันเกรงจะทำให้ข้าวเย็นมื้อนี้กร่อยแทนที่จะทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้น เอ๊ะ...ไปกับพี่ปรินซ์แค่สองคน สองคนเหรอ!? คุณพระคุณเจ้า! หนูเป็นเด็กไม่ดี หนูมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น แต่จะว่าอะไรไหมคะถ้าหนูจะขอกรี๊ดออกมาดังๆแค่ครั้งเดียวแล้วหนูจะเหยียบความรู้สึกพวกนั้นเอาไว้ให้ลึกเท่าเมืองบาดาลเลยค่ะ สองคน....ก็แปลว่า...ฉันกำลังจะไปกับพี่ปรินซ์สองต่อสองใช่ไหมคะ ฉันกำลังจะไปเดตกับพี่ปรินซ์ค่ะ! กะ...รี้ดดดดดดดดดดดดดดดด จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 53 17:30:24

ความคิดเห็นที่ 6 ร้านอาหารที่พี่ปรินซ์พามาเป็นร้านอาหารที่อยู่ในย่านสุขุมวิทตามที่เขาบอกไว้ตั้งแต่แรก ฉันกระพริบตามองร้านอาหารอิตาเลียนเล็กๆสองชั้นที่มีบรรยากาศอบอุ่นเหมือนร้านอาหารแบบโฮมเมด ด้านในเรืองรองด้วยแสงไฟสีนวลสะท้อนกำแพงที่ฉันไม่แน่ใจว่าเป็นสีขาวหรือสีนวลเช่นหลอดไฟอยู่แล้วกันแน่ ฉันก้มลงมองตัวเอง รู้สึกคิดถูกที่ใส่เสื้อยืดสีขาวทับด้วยชุดกระโปรงลายสก๊อตพอดีเข่าแบบปล่อยหลวมมา ขืนหยิบเสื้อราตรีสั้นที่ฉันใช้เวลานานมากกว่าจะตัดสินใจเก็บมันลงที่เก่านั่น ฉันคงกลายเป็นตัวตลกไปในทันทีเชียวค่ะ ตอนที่พี่ปรินซ์ขับรถดำสุดเท่ห์ที่ฉันไม่ได้เห็นเขาขับมานาน ฉันก็แอบสำรวจเขาดูเหมือนกันแล้วก็โล่งใจที่เขาใส่เพียงเสื้อยืดตัวหลวมกับกางเกงยีนส์ตัวใหญ่สีซีด นี่หากว่าเขาใส่หมวกแก็ปอีกนิดเขาจะกลายเป็นเด็กแร้พไปเลยค่ะ นานเท่าไรแล้วที่ฉันไม่ได้เห็นเขาลักษณะแบบนี้ ปีกว่าเห็นจะได้แล้วค่ะ เพราะตั้งแต่เปิดร้านมาฉันก็แทบไม่เคยพบเขาที่บ้านเวลาไปบ้านหนูดีเลยสักครั้ง เวลาอยู่ที่ร้านเขาก็เป็นช่างทำผมผู้มีรอยยิ้มแบบคิม ฮยอน จุง แต่ไม่รู้เป็นไง ที่จริงฉันชอบที่พี่ปรินซ์ดูเป็นธรรมชาติแบบนี้มากกว่านะคะ หัวค่ำเช่นนี้ คนก็เต็มพื้นที่ทีเดียว พนักงานจึงพาเราสองคนเดินขึ้นไปชั้นบนค่ะ แต่แล้วฉันก็ได้เห็นว่าโต๊ะที่เรานั่งนั้นถูกจองไว้อยู่แล้วที่ริมข้างหน้าต่าง พนักงานเลื่อนเก้าอี้เบาะสีแดงให้กับฉัน แล้วยื่นรายการอาหารส่งให้ ฉันเหลือบมองพี่ปรินซ์ซึ่งนั่งลงเรียบร้อยแล้ว แต่จ้องหน้าฉันแทนที่จะเป็นรายการอาหาร ดวงตาของเขาทำให้ฉันจึงนึกขึ้นได้ว่าจุดประสงค์ของมื้อเย็นคืนนี้คืออะไร “พี่ปรินซ์อยากทานอะไรคะ” ฉันถามเขาอย่างเอาใจ ที่จริงฉันไม่เคยทานข้าวกับเขาสองคนเลยสักครั้ง เวลาไปบ้านหนูดีแล้วทานข้าวด้วยกัน ฉันก็เห็นเขากินได้หมดทุกอย่าง “ผักกาดชอบอะไรก็สั่งเถอะ พี่กินได้หมด” เขาตอบอย่างอ่อนโยนแกมขบขัน แขนที่มักจะถือกรรไกรกับไดร์เป่าผมเท้าลงกับโต๊ะรับน้ำหนักคางของเขาไว้ ดูเขาอารมณ์ดีผิดกับเมื่อตอนเช้าลิบลับ “เป็นพิซซ่า พาสต้า หรืออะไรดีคะ” ฉันยังไม่ยอมแพ้ “ถ้าชอบก็สั่งมาทั้งหมดก็ได้ เดี๋ยวพี่ช่วยกิน” เขายังคงคลี่ยิ้มให้ฉันอยู่ดี ทำไงดีคะ พี่ปรินซ์ไม่ให้ความร่วมมือเอาเสียเลย แถมยังทำหน้ายิ้มๆจ้องเอาๆจนฉันแทบจะมือไม้สั่นไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าหน้าแดงด้วยหรือเปล่าแต่ฉันก็ทำเป็นไม่ใส่ใจ เอ่ยปากสั่งอาหารพลางเหลือบมองเขาเป็นระยะๆว่าจะทักท้วงหรือไม่ แต่นอกจากไม่มีการประท้วงแล้ว ยังพยักหน้าราวกับต้องการจะให้ฉันทำตามอย่างที่ตัวเองพอใจตามที่เขาบอกไว้ตั้งแต่ต้น จนเมื่อลับตัวพนักงานไปแล้ว ฉันก็ได้แต่แสร้งทำเป็นมองเมินไปข้างหน้าต่างซึ่งสะท้อนแสงไฟแห่งถนนที่ตื่นขึ้นจากการหลับใหลเมื่อตอนกลางวัน เป็นถนนที่ตรงกันข้ามกับวิถีชีวิตที่ตื่นแต่เช้าไปเรียนและหลับในตอนกลางคืนอย่างฉันลิบลับเลยค่ะ ฉันเหลือบหางตาก็เห็นพี่ปรินซ์เปลี่ยนท่าทางอีกครั้งหนึ่ง เขากอดอกพิงเก้าอี้มองฉันอย่างสำรวจเสียจนฉันอดไม่ได้ที่จะหันไปมองให้เต็มตาเพื่อประเมินว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ฉันก็ยังจับไม่ได้อยู่นั่นเองค่ะว่านัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นั้นมีความรู้สึกอะไรโลดแล่นอยู่ในนั้นบ้าง สิ่งที่ฉันรู้ก็แค่...เสียงหัวใจเต้นรัวของตัวเองเท่านั้นเอง “ผักกาดไม่ได้เห็นพี่ปรินซ์ใส่เสื้อผ้าแบบนี้นานแล้วนะคะ” ฉันชวนคุย พยายามไม่สนใจเสียงที่กำลังเต้นระทึกนั่นแล้วบอกความคิดของฉันออกไป “ถ้าใส่หมวกแก๊ปอีกนิดก็จะเป็นเด็กแร้ปสมบูรณ์แบบเลยค่ะ” พี่ปรินซ์เลิกคิ้วแล้วดึงเสื้อยืดของตัวเองขึ้นราวกับต้องการจะถาม ฉันพยักหน้า ยิ้มกว้าง พี่ปรินซ์เลยแกล้งเต้นท่าเลียนแบบคลื่นจากแขนซ้ายไปขวาของพวกเบรกแดนซ์โชว์ใส่ฉันเสียเลย ฉันเบิกตากว้างทันที “พูดอย่างนี้ดูถูกกันนี่” พี่ปรินซ์ทำเสียงขึ้นจมูก “เห็นแบบนี้พี่พวกเต้นข้างถนนเก่าเชียวนะ ตั้งเป็นแก๊งค์กับพวกเพื่อนญี่ปุ่นกับไต้หวัน” ฉันหัวเราะเบาๆ เห็นเขาอารมณ์ดีแบบนี้ฉันเลยกล้าพอจะแกล้งหยอกเย้าเขาบ้าง “เก่านี่เมื่อกี่ปีที่แล้วคะ ยี่สิบปีหรือยัง” “เหอะ” เขาทำเสียงคล้ายไม่พอใจ จู่ๆหน้าเขาก็ขรึมลงอีกครั้งแล้วเมินไปจนฉันชักใจไม่ดี หรือว่าฉันจะล้อพี่เขาแรงเกินไป “เอ่อ...โกรธหรือคะ” ฉันอึกอัก “ผักกาดขอโทษ” เขาถอนใจแล้วเผชิญหน้ากับฉันอีกครั้ง “เปล่าหรอก ไม่ได้โกรธ” เขาอธิบายเสียงอ่อน “พี่แค่...กำลังคิดอะไรนิดหน่อย” คิดอะไรถึงต้องทำหน้าบึ้งแบบนั้น หรือว่า... ฉันมองหน้าเขาอย่างลังเล แล้วก็ประนมมือไหว้เขาอย่างเรียบร้อยจนเขาตกใจแทบจะคว้ามือฉันผ่านโต๊ะอาหารที่คั่นกลางระหว่างเราสองคนจนคนที่นั่งอยู่รอบๆต่างก็หันมา ฉันอึกอักกับมือใหญ่ที่เย็นเป็นประจำกำลังจับมือทั้งสองข้างที่ประนมกันไว้อยู่ของฉัน พี่ปรินซ์จึงรู้ตัวแล้วปล่อยจากนั้นก็นั่งลงที่ตัวเองตามเดิมพลางเอ่ยกระซิบดุเบาๆ “ทำอะไร...จู่ๆมาไหว้พี่ทำไม” “ผักกาดขอโทษค่ะ” ฉันลดมือลงก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา แต่ได้ยินเสียงถอนหายใจของเขาชัดเจน “ก็พี่บอกแล้วว่าไม่ได้โกรธ” “ไม่ใช่เรื่องนั้นค่ะ...คือ ” ฉันกลืนน้ำลายรวบรวมความกล้า เขากำลังรอฟังฉันอยู่ “คือ...ผักกาดหมายถึงเรื่องที่ผักกาดไปเถียงกับคุณวิชวันนั้นทำให้เธอไม่พอใจ...แล้วพี่ปรินซ์ต้องมาเดือดร้อน” ฉันไม่กล้ามองหน้าพี่ปรินซ์ค่ะ เลยไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังทำหน้าแบบไหนหรือทำท่าทางอย่างไร ได้ยินแต่เสียงอ่อนโยนที่เอ่ยออกมาชัดเจน “ที่ผ่านมากังวลเรื่องนี้อยู่หรือ” ฉันเงยหน้ามองอย่างลังเลใจก่อนจะสบตาที่ทอดลงมาเพื่อค้นหาความจริงอยู่ก่อนแล้ว ริมฝีปากของเขาขยับอีกครั้ง “ไม่ใช่กลุ้มใจเรื่องของนายพีอะไรนั่นใช่ไหม” นายพี?...ฉันเอียงคอมองอย่างฉงน...นายพีมาเกี่ยวอะไรด้วย? ทว่ายังไม่ทันที่เราจะคุยอะไรกันต่อ อาหารที่ประกอบด้วยพาสต้าและพิซซ่าถาดกลางแป้งบางกรอบจนได้กลิ่นหอมจากถ่านอบอวลไปทั่ว เมื่อพนักงานจากไปแล้ว เราสองคนยังคงนิ่งเงียบกันอยู่ ฉันมองแต่อาหารตรงหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบมองดูเขาได้ตรงๆอีก ในหัวฉันมันปั่นป่วนสับสนไปหมดแล้วค่ะ พิซซ่าชิ้นหนึ่งยื่นมาวางบนจานของฉัน ก็คงพี่ปรินซ์นั่นล่ะค่ะ แต่ฉันก็ยังขี้ขลาดเกินกว่าจะสู้หน้าเขาในตอนนี้ แต่อย่าถามฉันนะคะว่าฉันขี้ขลาดในเรื่องอะไร มันปนเปไปหมดระหว่างความรู้สึกผิดกับหัวใจที่เต้นรัวอยู่นี่ “กินก่อนเถอะ ถ้าเย็นกว่านี้เดี๋ยวแป้งเหนียว” เขาเอ่ยกระตุ้นเมื่อเห็นฉันยังไม่ยอมจับมีดหรือส้อมขึ้นมาเสียที ฉันทำตามอย่างว่าง่าย พอพิซซ่าลงท้องเท่านั้นเองฉันจึงรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังหิวมากเพียงใด แค่พริบตาฉันก็กลืนพิซซ่าทั้งชิ้นลงท้องได้ราบคาบจนงงตัวเองไปเล็กน้อย “หิวล่ะสิ” เขาเอ่ยพลางตักสปาเกตตี้ใส่จานฉันทั้งที่จานตรงหน้าเขายังคงว่างเปล่า คราวนี้ฉันอดไม่ได้จริงๆที่จะถามออกมา “แล้ว...พี่ปรินซ์ไม่หิวหรือคะ” เขาเลิกคิ้ว “รอคนตักใส่จานให้อยู่ แต่เห็นก้มหน้าก้มตาไม่ยอมเงยเสียทีเลยไม่รู้จะบอกตอนไหนดี” พูดจบก็คลี่ยิ้มให้ฉันเสียกว้างเชียวค่ะ ถ้าหัวใจฉันมันกระเด้งออกมา รบกวนช่วยฉันจับไว้ด้วยนะคะ พิซซ่าที่ตักโดยมือของฉันไปหย่อนลงจานของพี่ปรินซ์ได้โดยสวัสดิภาพท่ามกลางความโล่งอกปนภูมิใจของฉันที่มือไม่สั่นอย่างที่ตัวเองคิด ฉันเหลือบตามองเขาที่คราวนี้ยอมให้ฉันได้พักบ้างด้วยการก้มหน้าก้มตากินบ้าง “พี่ปรินซ์...” “ฮื่อ ” เขาเงยหน้าแต่ยังเคี้ยวตุ้ยๆ “โกรธผักกาดหรือเปล่าคะ” ฉันถามด้วยความกังวล “ไม่มีอะไรให้โกรธนี่” เขาขมวดคิ้ว “ทำไมชอบทำเหมือนพี่จะโมโหอยู่ตลอดเวลา” ฉันยังคงก้มหน้ามือวางบนตักอีกครั้ง “กินเถอะ...” เขาถอนใจ ฉันยังคงนิ่ง “อยากฟังหรือเปล่า...ถ้าไม่กินพี่จะไม่พูดอะไรทั้งนั้น” พิซซ่าอีกหนึ่งชิ้นวางโครมลงบนจานของฉัน นั่นเองฉันจึงยอมตักสปาเก็ตตี้เข้าปากพลางฟังเขาพูดไปด้วย จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 53 17:31:23

ความคิดเห็นที่ 7 “ที่จริงพี่ไม่ได้โกรธเรื่องที่ผักกาดพูดกับคุณวิชวันนั้นเลยสักนิด” พี่ปรินซ์เริ่มในขณะที่ฉันชะงักเกือบจะหยุดมือแต่พอสบตากึ่งบังคับนั่นฉันจึงต้องทานต่อไป “หรือพูดให้ถูก ” เขาก็จัดการอาหารส่วนตัวเองบ้าง “พี่ต้องขอบใจผักกาดมากกว่าที่พูดแทนในสิ่งที่พี่พูดไม่ได้” ฉันเงยหน้าอีกครั้งด้วยความประหลาดใจในคำพูดของเขา เมื่อเขาหัวเราะเบาๆกับหน้าตาของฉันซึ่งฉันก็คิดว่ามันคงดูตลกจริงๆนั่นแหละค่ะ “ทำไมจะพูดไม่ได้ล่ะคะ” ฉันถามอย่างฉงน ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจึงกล่าวอย่างนั้น “ก็พี่ปรินซ์เปิดร้านนี้เพราะใจรักจริงๆไม่ใช่หรือคะ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องเงินถึงขนาดนั้นไม่อย่างนั้นพี่ปรินซ์คงทำงานอย่างอื่นที่ได้เงินมากกว่านี้แทนที่จะเป็นช่างทำผมธรรมดาไปแล้ว” พี่ปรินซ์ดูจะอึ้งไปอีกครั้งจนฉันเริ่มกระสับกระส่ายไม่มั่นใจในตัวเอง “เอ่อ...” ฉันเตรียมจะขอโทษเขาอีกครั้งแต่พี่ปรินซ์ยกมือห้ามราวกับรู้ว่าสิ่งที่ฉันกำลังจะพูดคืออะไร “พี่ไม่ได้โกรธ” เขาเอ่ยดักคอพลางหัวเราะเบาๆ ฉันจึงคลายใจลงได้บ้างแต่แค่เล็กน้อยเพราะเขาเมินไปมองนอกหน้าต่างทั้งที่ยังหัวเราะตัวโยน มือใหญ่เสยผมที่แทบไม่ได้แต่งอะไรจนเกือบไม่เป็นทรงนั่นหลายครั้ง ใบหน้าของเขาอาบด้วยแสงสีของกลางคืนในถนนสุขุมวิททำให้ดูราวกับเขาเป็นใครคนอื่นที่ฉันไม่รู้จัก เสียงหัวเราะราวเย้ยหยันต่อเนื่องอยู่นานพอสมควรจนฉันเริ่มกังวลขึ้นมาอีกหน แต่เขาไม่ปล่อยให้ฉันกระวนกระวายนานก็หันกลับมามองฉันด้วยสายตาอ่อนโยนแกมความรู้สึกแปลกๆที่ทำให้ฉันหน้าแดงได้อีกครั้ง “ขอบใจนะ คำพูดของผักกาดเหมือนทางออกจากเขาวงกตเลย” เขาเอ่ยเสียงอ่อน ฉันกระพริบตา “ที่จริงจะบอกว่าพี่ไม่คิดมากเรื่องที่คุณวิชทำก็คงจะโกหก” พี่ปรินซ์อธิบายด้วยสีหน้าผ่อนคลาย “แต่เรื่องที่พี่กังวลห่างจากจุดประสงค์แรกของพี่ไกลลิบเลย คำพูดของผักกาดปลดปล่อยพี่เชียวนะ” น้ำเสียงเขาดูจะชื่นชมในเรื่องที่ฉันไม่เข้าใจเขาเลยสักนิดเลยค่ะ “ถ้าค่าใช้จ่ายสูงขึ้น แปลว่ากำไรต้องลดลง” พี่ปรินซ์คงจะเห็นหน้างงๆของฉันเลยพยายามจะพูดเรื่องที่เขาคิดให้ฉันเข้าใจ “พี่กลัวว่าถ้าตัวเลขไม่มากพอ พ่อจะหาเรื่องเอาตัวพี่กลับไปอีกรอบหนึ่ง แต่ถ้าเพิ่มยอดลูกค้า พี่ก็ต้องมีช่างเพิ่มซึ่งพี่ไม่ต้องการเป็นคนบริหารร้าน พี่อยากทำของพี่ให้เต็มที่มากกว่ามาควบคุมคนอื่น หรือไปลดค่าใช้จ่ายอย่างอื่นให้กำไรเท่าเดิมก็ทำใจไม่ได้อีกเพราะลูกค้าจะได้สิ่งที่แย่ลงกว่าเดิม พี่ถึงบอกว่าพี่ทำตัวเลยจุดหมายดั้งเดิมของพี่ไปไกลไง” ฉันเท้าคางฟังพี่ปรินซ์เงียบๆ เขาเมินออกไปมองสีสันราวมายาที่อยู่เบื้องนอก ไม่ท้วงเรื่องที่ฉันวางมีดกับส้อมแล้วล่ะค่ะ “พี่ลืมไปว่าพี่ชอบที่จะทำงานนี้ ชอบที่จะเห็นคนประทับใจเพราะฝีมือของพี่” เขาหันกลับมาอีกครั้งหนึ่ง “เงินเป็นค่าตอบแทนหนึ่งจากผลความพอใจนั่น แล้วพี่จะไปกะเกณฑ์กับสิ่งตอบแทนนั่นไปทำไม จุดหมายที่พี่ต้องการคือความพอใจของตัวเองมากกว่า” ฉันนึกถึงคำพูดของคุณวิชที่ว่า ‘งานคือเงิน ไม่มีเงินก็ไม่อิ่มท้อง ไม่อิ่มท้องก็ไม่มีความสุข’ บางทีคำพูดของเธอใช้ได้กับคนกลุ่มหนึ่ง แต่คงจะใช้ไม่ได้กับคนแบบพี่ปรินซ์ “แต่ว่า...” ฉันอึกอักเล็กน้อย มองเขาอย่างเกรงใจ แต่พี่ปรินซ์ดูจะรู้จักฉันดีเขาจึงยิ้มให้กำลังใจเพื่อให้ฉันพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา “แต่คุณลุงจะไม่ว่าหรือคะ ถ้า...เอ่อ...ถ้ากำไรที่พี่บอกจะลดลงจริงๆ” “ก็อาจจะ” พี่ปรินซ์พยักหน้ายอมรับแต่ไม่มีความกังวลอีกต่อไป “เรื่องแต่งบัญชีพี่ถนัด” ฉันทำตาโต อ้าปากค้างทันทีจนเขาหัวเราะอีกครั้ง “ล้อเล่นน่า” เขาเอียงหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นจนเห็นผมหน้าที่ยาวแทบไม่เป็นรูปทรงของเขาใกล้ชิดทีเดียว ดวงตาสีน้ำตาลนั้นวิบวับด้วยแรงขบขันที่เจ้าตัวพยายามกลั้นเอาไว้ “เรื่องนั้นเป็นเรื่องของอนาคต พี่ไม่อยากกังวลไปล่วงหน้าหรอก พี่จะบอกให้ว่าปัญหาทุกอย่าง พอถึงจุดๆหนึ่งแล้วมันจะมีทางออกของมันเสมอแต่อยู่ที่ว่าจะเป็นทางไหนเท่านั้นเอง ถ้าทางออกสุดท้ายพี่อาจจะแต่งบัญชีจริงๆก็ได้นะ เรื่องกล้วยๆ” ดูเขาจะมีความสุขที่เห็นฉันทำแก้มพองใส่เขาเหลือเกินค่ะ พี่ปรินซ์พยายามหยุดหัวเราะฉันราวกับรู้ว่าฉันเริ่มจะงอนจริงๆเข้าแล้ว ฉันเมินหน้าไปทางอื่นเสีย ไม่อยากมองหน้าเขาที่กำลังขำฉันหรอกค่ะ เดี๋ยวตัวโมโหจะกระโจนงับอารมณ์ของฉันอีกครั้ง ฉันรอให้อารมณ์เย็นลงช้าๆจนกระทั่งกลับมาเป็นตัวของตัวเอง ฉันจึงเพิ่งระลึกได้ว่าพี่ปรินซ์ไม่ได้พูดอะไรระหว่างที่ฉันกระฟัดกระเฟียดเลยสักนิด เลยหันกลับไปมองเขาอย่างแปลกใจ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาชะโงกหน้ามาใกล้กว่าเดิมพร้อมทั้งเอื้อมมือมาหาฉัน ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นแต้มจุดลึกจนยากหยั่งถึง ลมหายใจฉันสะดุดทันที ไม่แน่ใจว่าเป้าหมายมือข้างนั้นคือข้างแก้มฉันหรือผมหรือที่ไหนกันแน่ ฉันตัวแข็งแต่หัวใจโลดแรงจนน่ากลัวเขาจะได้ยิน มือข้างนั้นชะงักไปนิดเดียวแล้วก่อนที่ฉันจะรู้ตัวมือนั้นก็โฉบเข้ามาขยี้ผมฉันแทน “โอ๊ย! พี่ปรินซ์! ผมผักกาดยุ่งหมดแล้ว” ฉันถลึงตาใส่เขาทันที มือข้างนั้นกลับไปอยู่ที่ของมันพร้อมๆกับร่างสูงของพี่ปรินซ์ก็กลับไปพิงพนักเก้าอี้ตามเดิมด้วยอาการขบขัน สายตานั้นอ่อนโยนผิดกับเมื่อครู่ที่ทำให้ฉันเกือบตัวสั่นเทาลิบลับ “กะจะช่วยปลุกสักหน่อย คิดว่าหลับอยู่เสียอีก” พี่ปรินซ์ยังคงหัวเราะไม่เลิก “อาหารยังเต็มโต๊ะมาช่วยกันเก็บกวาดก่อนดีกว่า” มื้อนั้นจบด้วยอาการจุกท้องของฉันค่ะ นี่ยังไม่รวมบางส่วนที่เราต้องให้ทางร้านห่อกลับให้นะคะ เมื่อรับถุงมาไว้ในมือแล้ว พี่ปรินซ์ก็จัดการฉกมาถือเอาไว้แล้วผิวปากอารมณ์ดีพร้อมทำหูทวนลมกับเสียงบ่นงึมงำของฉันที่กล่าวโทษเขาว่าจะช่วยทานอาหารมื้อนี้ แต่สุดท้ายตักโน่นตักนี่ให้ฉันกินจนเต็มจานราวกับหมูโดนขุนเตรียมรอเชือด ส่วนคนที่รับปากว่าจะช่วยแค่ทานไปเล็กน้อย นี่หากฉันขี้ขลาดน้อยกว่านี้ คงแอบกัดไปแล้วล่ะค่ะว่าพี่ปรินซ์อิ่มทิพย์มาจากไหนถึงไม่ยอมกินอะไรเลย อ้อ...พี่ปรินซ์ทำหน้าแบบนั้นจริงๆนะคะ อิ่มอกอิ่มใจที่ได้แกล้งฉันหรืออย่างไรไม่ทราบ หลังจากที่พี่ปรินซ์จอดรถเทียบหน้าบ้านฉันเรียบร้อย ไฟจากตัวบ้านยังปิดอยู่แสดงว่าพ่อกับแม่ของฉันยังไม่กลับจากที่ทำงานค่ะ แต่ฉันโทรขออนุญาตพวกท่านแล้วว่าจะออกไปทานข้าวข้างนอกอยู่แล้ว ก็เลยไม่มีปัญหา ฉันหันไปมองพี่ปรินซ์เพื่อขอบคุณอาหารมื้อนี้ น่าเสียดายเหมือนกันที่เขาไม่ยอมให้ฉันเลี้ยงตามที่ตั้งใจไว้ ตอนที่กำลังจะก้าวออกจากรถ มือเย็นๆเพราะเครื่องปรับอากาศรั้งแขนฉันไว้ ฉันเลยหันกลับไปมองเขาอย่างประหลาดใจ เขาเผยอริมฝีปากเล็กน้อยราวกับกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หุบเงียบอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมแต่ฉันว่าทั้งแววตาทั้งกิริยาแบบนี้ทำให้หัวใจฉันสั่นไหวอย่างประหลาด “อย่าลืมเอาพิซซ่ากลับไปด้วยสิ อุตส่าห์ห่อกลับมา” พี่ปรินซ์ปล่อยมือฉันแล้วเอื้อมไปหยิบถุงพลาสติกที่วางไว้อยู่ที่เบาะหลังยื่นให้ฉัน เล่นเอาฉันค้างไปเล็กน้อยก่อนจะได้สติรับถุงจากมือเขามาอย่างงงๆ “ฝันดีนะ” เขายิ้มให้ ฉันเลยพยักหน้าแล้วเปิดประตูรถท่าทางเงอะงะเต็มที่ เขารอให้ฉันเข้าบ้านเรียบร้อยก่อนจากนั้นรถสีสปอร์ตสีดำคันงามนั้นก็แล่นฉิวออกไปจากซอยบ้านฉัน ฉันไม่รู้ว่าเขามองกลับมาด้านหลังบ้างไหม ถ้าเขาทำอย่างนั้นก็คงจะได้เห็นฉันที่เดินออกมาจากประตูรั้วอีกครั้งเพื่อโบกมืออำลาเขา ฉันยืนอยู่อย่างนั้นเกือบห้านาทีแล้วค่อยกลับเข้าบ้านไปโดยที่คนสวนที่บ้านเดินไปส่งถึงประตูบ้าน คงไม่ต้องบอกใช่ไหมคะว่าฉันทำอย่างไร อย่ารู้ดีกว่าค่ะ ไม่อย่างนั้นจะเห็นหญิงไทยใจงามอย่างฉันกระโดดโลดเต้นด้วยท่าทางที่ไม่เป็นกุลสตรีสักนิด ฉันไม่รู้ว่าตัวเองคิดไปเองหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆฉันเชื่อว่าช่องว่างระหว่างเราสองคนมันร่นเข้ามามากกว่าเดิมจนความหวังที่ไม่เคยมีเริ่มเติบโตขึ้นทุกทีราวกับต้นไม้ที่ได้รับน้ำทิพย์หลั่งรดจนเบ่งบานไปหมด นับตั้งแต่เดินเข้าบ้านมา ฉันหุบยิ้มไม่ได้เลยค่ะ ความฝันลมๆแล้งของฉันอาจเป็นจริงได้สักวันหนึ่งใช่ไหมคะ คืนนั้น ต่อให้ไม่รู้ตัวเองในยามหลับแต่ฉันมั่นใจร้อยเปอร์เซนต์ว่าฉันต้องยิ้มอยู่แน่นอนค่ะ ในเมื่อฉันนอนหลับฝันดีตามคำอวยพรของพี่ปรินซ์จริงๆ แล้วจะไม่ให้ยิ้มได้อย่างไรจริงไหมคะ ทว่าเช้าวันถัดมา ฉันได้เรียนรู้ว่าความฝันก็คือความฝัน แต่เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา ความจริงย่อมเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ! ============================================== จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 53 17:32:37

ความคิดเห็นที่ 8 ขับรถเลยสยามไปถึงไหนๆ แล้ว เหอๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 53 19:58:29

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านไปยิ้มไปค่ะ ใสๆ น่ารักดีออก ;-) แอบขำ comment คุณ scottie อิอิ จากคุณ : x'mas เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 07:24:39

ความคิดเห็นที่ 10 พี่ปรินซ์ก็แอบมีอะไรในใจใช่มั้ยคะเนี่ย เหอ เหอ มีติดใจเรื่องตาพีด้วย จากคุณ : LaDy_GrApE (angunjah..) เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 08:58:24

ความคิดเห็นที่ 11   ฮาเม้นแรกคุณสก็อตตี้เหมือนกันค่ะ ใสๆ ยาวจุใจดีจัง ทำไมช่วงเวลาเดียวกัน แตไอ้เราไม่เห็นเคยลิ้มรสความทรงจำกุ๊กๆ กิ๊กๆ พรรค์นี้เลย ได้แต่ตีพุงกินกับนอน จากคุณ : P. เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 13:18:13 A:58.9.116.211 X:

ความคิดเห็นที่ 12 เพิ่งเห็นว่าเป็นเรื่องสั้น - -" ความจริงสนใจตั้งแต่วงเล็บว่าน้ำเน่านู่นแหละ 555+ ขอเข้ามาติดตามด้วยคน   แหม ชื่อ พี่ปรินซ์ เนี่ย แค่ฟังชื่อก็หลงแล้ว อือ ตอนแรกจะทักว่าทำไมบทบรรยายต้อง มี "คะ ค่ะ" ด้วย แต่อ่านไปๆ เข้าใจแฮะ มันชวนอ่านเหมือนนั่งฟังเพื่อนเล่าเรื่องให้ฟังดี อ่านตรงนี้แล้วขำอะ ...‘ฉันอุบอิบพลางช้อนตาขึ้น มุมปากเขากระตุกเต้นริกๆแต่ยังมีมารยาทพอจะไม่หัวเราะออกมา เขาเล่าต่อ... มันเหมือนเคยเกิดขึ้นกะตัวเองที่ไหนไม่รู้ อิอิ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 18:04:52

ความคิดเห็นที่ 13 :) แปะไว้ก่อนนะคะ เดียวกลับมาอ่านต่อ จากคุณ : Elizabeth Town เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 21:18:04

ความคิดเห็นที่ 14 555  น่ารักจัง คุณหนิง มีแอบเห็นใจด้วย  จริงๆถ้าเป็นนิยายก็คงไมได้อ่านแน่ๆค่ะ แนวนี้ แต่เป็นเรื่องสั้น ก็อยากอ่านค่ะ ชื่อเรื่องเหมือน แนวแฟนตาซี มากๆ  พออ่านเอาจริงๆ ก็ไม่ถึงขนาดนั้นนะคะ   ยังมีกลิ่นไอของความเป็นจริงบ้างนี่นา แต่ พี่ปริ๊น จากที่ฟังผักกาดเล่า ฉอดๆ  นี่  สงสัยตาจะสวยมากมาย  คิคิ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 53 08:35:07