ความคิดเห็นที่ 1   ด้วยเหตุดลใจอะไรบางอย่างทำให้ศาสตราจารย์สิทธิพงษ์ หรือที่นักศึกษาแพทย์เรียกติดปากว่าอาจารย์หมอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วก็เป็นอย่างที่คาด บริเวณนี้เป็นจุดอับสัญญาณ นั่นหมายความว่าหากเกิดอะไรขึ้นเขาจะไม่มีทางติดต่อกับโลกภายนอกได้เลย เปลี่ยนใจกลับตอนนี้ก็ยังทันนะ... เสียงในใจกระซิบกับเขา ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก... ตอบตัวเองพร้อมกับยัดโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋า ก้มหน้าก้มตาเดินต่อโดยไม่ฟังเสียงใดๆอีก ขณะเหลือไม่กี่หลาจะถึงจุดหมาย อยู่ๆไฟฉายเจ้ากรรมก็ดับวูบลงเสียดื้อๆ ทำให้อาณาบริเวณถูกทาด้วยสีดำอีกครั้ง เอามาเคาะกับฝ่ามือเท่าไหร่ก็ไม่ติด เกิน กว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ สิทธิพงษ์มั่นใจว่ามีอำนาจบางอย่างเล่นงานเขาเข้าแล้ว สัญชาตญาณสั่งให้หันกลับเดี๋ยวนั้น ทว่าวุฒิภาวะบังคับให้เดินหน้าต่อ โดยอาศัยสายตาชินความมืดและลำแสงเล็กน้อยจากช่องระบายอากาศเป็นเครื่องนำทาง ในที่สุดร่างสูงโปร่งก็บรรลุถึงหน้าห้องขังห้องหนึ่ง แสงตะวันยามบ่ายที่ลักลอบแทงผ่านรอยแยกผนังน้อยเสียจนแทบไม่ช่วยในด้านการมองเห็น หลังม่านเหล็กดำสนิทอย่างไรก็อย่างนั้น แต่ความรู้สึกถึงการถูกจ้องมองจากภายในทำให้แน่ใจได้ว่า ใครบางคนรับรู้การมาของเขาแล้ว “คุณเมฆา” เอ่ยกับความมืดเบื้องหลังลูกกรง แม้เวลาผ่านมาเนิ่นนานแต่จิตแพทย์ไม่มีวันลืมชื่อนี้ “ผมมีเรื่องอยากถามคุณ” อึดใจหนึ่งยาวนานราวชั่วกัปชั่วกัลป์ คงมีแต่บรรยากาศเงียบทะมึนคลาคลุ้งด้วยความอึดอัดเป็นคำตอบ “คุณเมฆา ผมรู้ว่าคุณได้ยิน” เสียงต่ำๆลอยตามอากาศในวินาทีต่อมา ทำเอาจิตแพทย์สะดุ้งโหยง “ไงหมอ” การถูกเรียกสรรพนามว่าหมอช่วยกระตุ้นเรื่องราวเมื่อยี่สิบปีก่อนอีกครั้ง   “คุณจำผมได้” อุปาทานเหมือนอะไรบางอย่างไต่ยุ่บยั่บบริเวณหลังคอ มือข้างที่ไม่ได้ถือเอกสารยกขึ้นตบท้ายทอย พยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ สิ่งที่ต้องไม่เกิดขึ้นคือการปล่อยให้จิตใจถูกคุกคามจนควบคุมไม่ได้ ข้อมูลจากเมฆาสำคัญมากและความผิดพลาดส่วนตัวไม่อาจได้รับการให้อภัย “เปล่า ผมแค่ลืมหมอไม่ได้” ผู้ต้องหาคดีอุกฉกรรจ์ตอบพลางหัวเราะ คำพูดแฝงความนัยฟังดูสงบเยือกเย็นจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นน้ำเสียงของนักโทษผู้ถูกทรมานในคุกมืดมากว่ายี่สิบปี แม้กระทั่งการให้อดน้ำและอาหาร “นานๆจะมีแขกมาเยี่ยมสักที ผมในฐานะเจ้าบ้านจะต้อนรับมืดๆแบบนี้ก็กระไรอยู่ ว่าแต่คนบนนั้นเขาเกลียดขี้หน้าผมมากนักหรือ มาด้วยกันแท้ๆแต่พอถึงที่กลับปล่อยให้หมอลงมาคนเดียวเสียอย่างนั้น” “คุณนี่มันนักมายากล” จิตแพทย์พยายามพูดให้ดูเป็นเรื่องตลก “งั้นก็แปลว่าหมอยังจำสิ่งที่เป็นตัวผมได้ดี เป็นเกียรติอย่างยิ่ง” เสียงโซ่ตรวนกระทบกันทำให้สิทธิพงษ์รู้ว่าคู่สนทนาของเขากำลังขยับตัว ในที่ๆเงียบสนิทส่ำเสียงเล็กน้อยก็ฟังดูแจ่มชัด พริบตานั้นแสงสีส้มเรืองรองปรากฏขึ้นจากภายในห้องขังพร้อมๆกัน มองดีๆจึงเห็นว่าเกิดจากเทียนซึ่งปักอยู่ตามมุมต่างๆนับได้หกเล่ม แสงสว่างส่องให้เห็นชายผอมในชุดผ้าดิบสีเทาซอมซ่อ นั่งกึ่งขัดสมาธิชันเข่าขึ้นข้างหนึ่ง หลังพิงกำแพง ทั้งมือและเท้าพันธนาการด้วยโซ่ตรวน ศอกข้างหนึ่งพาดบนหัวเข่าข้างที่ยกตั้งไว้ ผมหยักศกยาวกระเซิงถึงแผ่นหลัง หนวดเคราเฟิ้ม แก้มตอบ ภายในกระบอกตาโหลลึกนัยน์ตาสีฝุ่นน่าขยะแขยงไม่ต่างจากครั้งอดีต แม้ห้องจะดูคับแคบแต่การจุดเทียนหกเล่มในพริบตาเป็นเรื่องเหลือเชื่อ ไม่มีอุปกรณ์ประเภทไฟแช็คหรือไม้ขีดในนั้นแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นสิทธิพงษ์รู้ว่าคู่สนทนาทำมันขณะนั่งอยู่เฉยๆด้วยซ้ำ   “อย่าสนใจเรื่องไร้สาระ” ฆาตกรกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นๆ “หมอรู้ว่าถามไปก็ไม่ได้คำตอบ” คราวนี้สิของจริง... สิทธิพงษ์สะอึก กลืนก้อนคำถามลงคอกลับไปทันที “มีบางสิ่งสำคัญกว่าคำถามที่ว่าผมจุดไฟได้อย่างไรมิใช่หรือ ไหนลองว่ามาซิ” เมฆาถามห้วนๆ เมื่อพิจารณาสภาพนักโทษเท่าที่จะสังเกตได้แล้ว แพทย์วัยกลางคนจึงรวบรวมความกล้าถามคำถามที่คาใจออกไป “ผมอยากรู้ว่า ทำไมพวกเขาไม่ประหารคุณ” ความจริงสิทธิพงษ์ได้อ่านบันทึกการประหารมาล่วงหน้าแล้ว แต่ก็ยังไม่ปักใจเชื่ออยู่ดี กระสุนปืนยิงไม่ออก... เข็มฉีดยาแทงไม่เข้า... เก้าอี้ไฟฟ้าชำรุดทุกครั้ง... เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ในโลกแห่งความเป็นจริงด้วยหรือ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง แล้วคนๆนี้คือสิ่งมีชีวิตประเภทไหนกันแน่   “พวกมันไม่ได้บอกหมอหรือไง” เข้าใจว่านักโทษเอ่ยถึงเจ้าหน้าที่เรือนจำ “สิ่งที่ผมรู้อาจเป็นคำเท็จ ความจริงคือผมกำลังสงสัยว่า คุณแลกเปลี่ยนอะไรกับพวกเขารึเปล่า” นักโทษหัวเราะหยันๆ “คิดว่าคนอย่างผมมีอะไรยิ่งใหญ่พอจะแลกชีวิตตนเองได้หรือ ในสายตาของคนในโลกแบบหมอคงมีแต่คนอยากให้ผมตายๆไปซะ แต่ก็ต้องบอกหมอตามตรงล่ะนะว่า ใช่ ผมแลกเปลี่ยนบางสิ่งบางอย่างกับพวกนั้น” “แล้ว... คุณแลกเปลี่ยนอะไร” “การมีชีวิตรอดกลับไปเห็นหน้าลูกเมีย” เมฆาเอ่ยเรียบๆ “โดยไม่ต้องยุ่งกับผม” ...โอหัง นี่หรือคำตอบจากปากนักโทษประหาร การ ซักถามเริ่มมาถึงจุดที่ยาก เจ้าฆาตกรอาจมีจิตวิปลาสก็จริง แต่สติสัมปชัญญะในการตอบคำถามมิได้บกพร่องแม้แต่น้อย เจ้าพนักงานสอบสวนมือดีต้องปวดหัวมาแล้วนักต่อนัก เมื่อยี่สิบปีก่อนสำนักงานตำรวจแห่งชาติดึงตัวเขามาช่วยในการสอบสวนเพราะ วิธีการทรมานไม่เป็นผล จึงต้องอาศัยความชำนาญทางจิตวิทยามิใช่หรือ “แต่หมอคงไม่ได้ให้เกียรติมาเยี่ยมเยียนผมเพื่อถามเรื่องนี้เพียงเรื่องเดียวหรอก” เมฆาลุกขึ้นยืน แม้ร่างกายผอมแห้งเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกก็ยังมองออกว่าเป็นคนโครงสร้างใหญ่ แต่สิ่งที่แตกต่างไปจากในครั้งอดีตคือส่วนสูง หลังพ้นช่วงวัยรุ่นสิทธิพงษ์สูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบสองเซนติเมตร เมฆาในวัยสิบเจ็ดปีเตี้ยกว่าเขาเล็กน้อย ทว่าเมื่อเวลาผันผ่านไปทำให้จิตแพทย์ถึงกับเข่าอ่อน จากคุณ : นพเนตร เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 11:58:24

ความคิดเห็นที่ 2   ชายร่างผอมผู้นี้ต้องมีความสูงอย่างน้อยไม่ต่ำกว่าสองร้อยเซนติเมตร ศีรษะเกือบชนเพดาน ดวงตาสีเทาด้านไม่สะท้อนสิ่งใดจ้องเขม็ง ลึกลงไปในดวงตาคู่นั้นราวกับมีอาณาเขตเวิ้งว้างกว้างใหญ่ไพศาล สิทธิพงษ์บอกได้แค่ว่า นี่เป็นเพียงก้อนเนื้อแห่งความวิบัติที่ห่อหุ้มด้วยเปลือกร่างมนุษย์ ชายผู้นี้ดูจะก้าวไกลเกินขอบเขตของคำว่า ‘มนุษย์’ ไปมากโข ถ้อยคำสั้นๆผุดขึ้นจากจิตใต้สำนึก เป็นคำสองพยางค์ที่เลือนหายไปพร้อมจินตนาการแห่งวัยเยาว์ ปิศาจ “บอกทุกสิ่งที่คุณรู้มาเดี๋ยวนี้” ริมฝีปากขยับเหมือนพูดปกติ ทว่าประโยคคำสั่งชัดเจนเกินกว่าได้ยินด้วยหู สิทธิพงษ์สะท้านไปทั้งร่างประดุจยืนอยู่ใจกลางแกนพายุทอร์นาโด มือเท้าสั่น เหงื่อแตกซิกอย่างควบคุมไม่ได้ จากนั้นนายแพทย์วัยกลางคนก็เล่าเรื่องของเนตรดาวออกไปทั้งหมด ตั้งแต่เริ่มพบกัน อาการผิดปกติของหล่อน กระทั่งจบลงที่การรักษาเบื้องต้น สิทธิพงษ์คว่ำหน้าลงกับฝ่ามือเมื่อเล่าจบ ทำท่าเหมือนจะร้องไห้   เจ้าปีศาจหรี่ตา เลียริมฝีปากทำหน้ากรุ้มกริ่ม และก้าวเข้าใกล้สิทธิพงษ์กว่าเดิมจนอยู่ห่างจากกรงขังไม่ถึงหนึ่งฟุต พูดเสียงเบาเหมือนกระซิบ คราวนี้จิตแพทย์เริ่มรู้สึกผ่อนคลาย หายอกหายใจคล่องขึ้น “แน่นอนผมรู้ว่าไอ้โรคชั่วช้านั่นคืออะไรรวมถึงวิธีการควบคุมด้วย แต่สมมติถ้าคำตอบต้องแลกด้วยชีวิตของหมอเอง หมอจะยังอยากรู้อีกหรือ” “ครับ ผมอยากรู้” แม้จะปลอดโปร่งขึ้นมาก แต่ลักษณะนายแพทย์ก็ยังดูซีดเผือดเหมือนผีตายซาก “ถึงตายเชียวนะหมอ ไม่กลัวหรือไง ลูกเมียหมอจะอยู่ยังไงถ้าหัวหน้าครอบครัวต้องตายอย่างน่าอเนจอนาถ” “ผม... ผมจะตายได้อย่างไร ใครจะนำมันมาให้ผม” สิทธิพงษ์ปลุกปลอบตัวเอง ถึงอย่างไรคู่สนทนาก็ถูกล่ามโซ่ไว้แน่นหนา เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไร... “ก็ผมไงล่ะ ที่นี่! และเดี๋ยวนี้!” นักโทษแยกเขี้ยว ถลึงตา พร้อมกับกระโจนเข้าใส่กรงเหล็ก จิตแพทย์สะดุ้งสุดตัว ล้มก้นจ้ำเบ้า แฟ้มเอกสารพลัดหลุดมือกระจัดกระจาย เขาแน่ใจว่าเห็นประกายสีแดงฉายวาบขึ้นมาในดวงตาคู่นั้น “ฮะ ฮะ ผมล้อเล่นน่าหมอ ดูสภาพผมสิ จะเอาปัญญาที่ไหนไปฆ่าคน” พูดพลางยื่นมือที่ถูกใส่ตรวนให้ดู แลบลิ้นเลียริมฝีปาก “ถึงจะอยากฆ่าจนทนไม่ไหวก็เถอะนะ” ฆาตกรวิปลาส(ตามสมญานามที่นักข่าวยุคนั้นตั้งให้) ประสานสายตากับจิตแพทย์แล้วแสยะยิ้ม แต่คราวนี้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น “ผมจะบอกอะไรไว้อย่าง” ด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุด นายแพทย์ได้แต่นั่งถ่างขา แว่นตาหลุดเลื่อนจากสันจมูกเพราะลื่นเหงื่อ แหงนมองใบหน้าที่อยู่สูงขึ้นไป คลับคล้ายว่าปิศาจนั้นชะโงกมองลงมาจากบนฟ้าส่วนตัวเองจมอยู่ในก้นขุมนรก “หมออย่ายุ่งกับเรื่องนี้ และอย่าเข้าใกล้ผู้หญิงคนนั้นอีก ไม่จำเป็นที่หมอจะยื่นมือเข้ามาแส่เรื่องของคนอื่น ถ้าหากยังรักชีวิตอยู่ก็เก็บเอาคำพูดของผมไปใส่สมองไว้” นายแพทย์ค่อยๆพยุงตัวขึ้น ก้มลงเก็บแฟ้ม พลางโต้ตอบกับชายหลังลูกกรงอย่างใจดีสู้เสือ “ผมไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร แต่ผมมาเพื่อขอความช่วยเหลือจากคุณ ผมสามารถตอบแทนโดยการขอคุณเข้ามาเป็นคนไข้พิเศษ และทำให้คุณมีความเป็นอยู่ที่ดีกว่านี้ได้” คราวนี้นักโทษหัวเราะดังลั่น “หมอชอบพูดอะไรตลกๆตั้งแต่ครั้งกระโน้นเลยนะ อย่าลืมสิว่าผมเป็นใครและหมอเป็นใคร หมออาจจะมองว่าผมถูกขังก็จริง แต่จากสายตาผมหมอต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกขัง ผมแค่ทุบกำแพงด้านหลังก็ไปไหนต่อไหนได้แล้ว ว่าแต่หมอเถอะ จะวนเวียนอยู่ในกำแพงความคิดอันโง่เขลาไปจนถึงเมื่อไหร่ แต่เอาเถอะ ผมขี้เกียจมานั่งต่อปากต่อคำ” เจ้าปิศาจยื่นหน้าเข้ามาชิดลูกกรง “เพื่อให้หมอสบายใจ ผมบอกความลับให้ก็ได้ว่าอีกไม่นานผู้หญิงคนนั้นจะหายดี” “หมายความว่าคุณรู้วิธีรักษาจริงๆ” นายแพทย์ถามย้ำด้วยความตื่นเต้น “แน่นอน ผมรู้” ปิศาจตอบเสียงกร้าว แต่ก็เปี่ยมด้วยความหมายอันลึกซึ้ง “คุณต้องบอกผม ได้โปรด” “ไม่จำเป็น หน้าที่ของหมอคือบอกผมแค่ว่า ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน” สิทธิพงษ์ขบกราม สถานการณ์ไม่ชอบมาพากลทำให้ไม่อยากเล่นเกมจิตวิทยาอีกต่อไป กล่าวด้วยน้ำเสียงที่แข็งขึ้น “คุณเมฆา ผมอยากให้เราคุยเรื่องนี้ให้จบ อย่างไรก็ตามผมขอย้ำว่าผมพอจะช่วยให้ความเป็นอยู่ของคุณดีกว่านี้ได้หากคุณต้องการ” “ก็ถึงบอกไงว่าหมอน่ะโง่เง่าไม่เคยเปลี่ยน หลายปีก่อนเป็นยังไงตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น อภิสิทธิ์พวกนั้นไม่จำเป็นสักนิดสำหรับผม ถ้าผมคิดจะไปอยากรู้ว่าใครจะห้ามผมได้” ร่างสูงทะมึนดุจภูผาเอ่ยเรียบๆ ไม่มีทีท่าสะทกสะท้านใดๆต่อคำพูดของหมอโรคจิต “ถ้าอย่างนั้น ทำไมไม่หนีไปเสียแต่แรก” จิตแพทย์ข่มความกลัวไว้เบื้องหลังน้ำเสียง ไม่คิดว่าหมอนี่จะทำได้อย่างที่พูดหรอก คงเป็นส่วนหนึ่งของเกมจิตวิทยาหลอกล่อให้เขาประสาทเสียเหมือนเดิมนั่นแหละ เมฆาเชิดหน้า ยิ้มเยาะที่มุมปาก “เพราะผมรู้ว่าถึงอย่างไรหมอก็ต้องคาบข่าวมาบอกผมไงล่ะ ผมรออยู่ที่นี่สบายๆไม่ดีกว่าหรือ เอาล่ะ หมอคงต้องไสหัวกลับไปได้แล้ว ไม่ต้องมาที่นี่อีก รับรองว่าในอนาคตอันใกล้นี้เราจะได้เจอกันแน่นอน” ทันทีที่ฆาตกรพูดจบนายแพทย์ก็รู้สึกแปลกๆ ยกมือกุมขมับ มีอาการหน้ามืดคล้ายจะอาเจียน พยายามนึกว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ความคิดในสมองล้วนปนเปจับต้นชนปลายไม่ถูก แม้กระทั่งประโยคที่เตรียมไว้เพื่อปะทะคารมกับนักโทษก็อันตรธานหายไปหมด ราวกับถูกอำนาจบางอย่างดูดออกไป “ผมรู้สึกไม่สบาย ขอตัวก่อน” อยู่ดีๆสิทธิพงษ์ก็กล่าวขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ท่าทางล่องลอยเหมือนคนถูกสะกดจิต แล้วหันหลังเดินเปะปะจากไปราวกับตุ๊กตาถูกชักใย “โชคดีนะหมอ ขอโทษสำหรับเรื่องไฟฉาย ผมแค่หยอกเล่น” เมฆาตะโกนตามหลัง แต่ก็ไม่คิดหรอกว่าสมองของคู่สนทนาในตอนนี้จะเข้าใจความหมาย เขามองจนกระทั่งไม่เห็นร่างของศาสตราจารย์ จากนั้นจึงดีดนิ้วครั้งหนึ่งเพื่อดับเทียนทั้งหกเล่ม และทุกสิ่งทุกอย่างก็จมกลับสู่ห้วงมืด จากคุณ : นพเนตร เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 12:00:29

ความคิดเห็นที่ 3   อ่านรวดเดียวสองบทค่ะ อืมม์ ไม่รู้ว่าอินจะเข้าใจถูกหรือเปล่านะคะ ว่าเรื่องนี้เป็นแนวไซไฟ ผสมกลิ่นอายอาคมหรือเปล่า แหะ ยังไงถ้าเดาผิดอย่าว่ากันนะคะ สนุกดีค่ะ จะตามอ่านต่อไปเรื่อยๆ นะคะ จากคุณ : อินทรายุธ ***ก่อนอื่นต้องขอกล่าวคำว่ายินดีต้อนรับครับ สำหรับเรื่องของแนวนิยายผมอยากจะขออนุญาตใช้คำว่า แนวผจญภัย-แฟนตาซี ที่ใช้ยุคปัจจุบันเป็นฉากหลังจะเหมาะสมกว่าครับ เพราะโดยส่วนตัวแล้วผมคิดว่า คำว่าไซไฟมักใช้กับนิยายที่อิงเนื้อหาซึ่งเป็นเหตุผลในเชิงวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี และนวัตกรรม ซึ่งสำหรับนิยายเรื่องสุริยเทวีนี้เมื่อเนื้อเรื่องดำเนินต่อไปจะเกี่ยวข้องกับวิทยาศาสตร์น้อยมากครับ แต่ก็ขอขอบคุณนะครับที่แสดงความคิดเห็นและไถ่ถามมา ยินดีน้อมรับคำติชมและข้อเสนอแนะทุกประการครับผม -------------------- อ๋อ...ต้องจ๊ากสิคะเพราะเราชอบแนวการเขียนทำนอง นี้ค่ะ เหมือนเวลาเราเจอของที่ชอบมันก็ต้องอุทานก่อนเป็นของธรรมดา (ดูมันตอบ) อื้ม...ตอนแรกที่อ่านคิดว่าเป็นผู้หญิงเขียน (ขออภัย) เพราะคุณเก็บรายละเอียด อีกทั้งชื่อเรื่อง สุริยเทวี น่าจะเป็นเรื่องของตัวเอกหญิง พานคิดว่าคนเขียนน่าจะเป็นผู้หญิงด้วย บทนำคราวที่แล้วชอบบทบรรยายฉากนักฆ่าโหด (หรือไม่?) บาง ประโยคยังติดการเรียงประโยคแบบตะวันตกนะคะ (เราก็เป็นค่ะ โดนดุประจำ)  เช่น เส้นผมดกดำยังครอบครอง อาณาเขตส่วนใหญ่<<< แต่นักอ่านบางคนก็ชอบนะคะ เขาว่าเก๋ดี ก็แล้วแต่คนค่ะ เราชอบอ่านในพันทิปเพราะคุ้นกับระบบของถนนฯ ไปที่อื่นกลัวหลงทางค่ะ งั้น...ขออ่านที่นี่นะคะ จากคุณ : run saya ***ขอบคุณครับที่แวะมาอีกครั้ง และขอบคุณมากครับหากจะติดตามอ่านกันที่นี่ ไม่มีปัญหาเลยครับ (^o^) ในส่วนของการใช้ประโยคแบบตะวันตก เกิดจากความพยายามที่จะผสมผสานของผมเองครับ(ฮา) เนื่องจากความที่ตัวเองชอบอ่านทั้งนิยายไทยและหนังสือแปล พอเวลาลงมือเขียนรูปประโยคทั้งไทยและเทศก็จะผสมปนเปในหัวให้เลือกเอามาใช้ บางครั้งอาจดูแปลกและสะดุดหูบ้าง แต่ถึงอย่างไรก็จะพยายามเรียบเรียงให้ออกมากลมกลืนที่สุดครับ -------------------- ติดตาม และคิดตามครับย ฮี่ๆๆ คิดโครงดรื่องออกมาได้แบบนี้ไม่ง่ายนะครับ และตำเขียนผิดมีน้อยมาก ^__^. จากคุณ : Psycho man ***ขอบคุณที่มาคิดตามครับ(ฮา) แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำติชมด้วยครับ มีอะไรอยากให้ผู้เขียนปรับปรุงแก้ไขบอกได้เลยนะครับ -------------------- อ้าว เห็นบอกว่าเป็นความหวังสุดท้าย เลยเดาว่า 7 วันน่ะสิ กระทู้เดียวผ่านไปร่วม 20 ปี อิอิ แถมโลกยังกลม หมอเจอทั้งเมฆาทั้งทารกอีก ตกลงฝันว่าอะไร ยังไม่เฉลยใช่ไหมคะ อ้อ แต่ละกระทู้ ลงสั้นไปนิดค่ะ แก้ไข บอกเรื่องฝันแต่ต้นเลย คนอ่านละเมอเองค่ะ จากคุณ : scottie ***ตามนั้นเลยครับ อิอิ ส่วนเรื่องที่บอกว่าลงสั้นไป บทนี้น่าจะยาวขึ้นแล้วนะครับ ขอบคุณครับสำหรับการติดตามที่ไม่เคยห่างหาย รู้สึกปลาบปลื้มใจจริงๆครับ -------------------- มาติดตามอ่านคะ จากคุณ : tuk_boky ***ขอบคุณมากครับ มีข้อเสนอแนะ ติชม อยากให้ปรับปรุงแก้ไขจุดไหนเขียนบอกไว้ได้เลยนะครับ -------------------- บทนำดึงมากครับ ให้ความรู้สึกเหมือนดูบทเปิดหนังเลย รอติดตามครับ รู้สึกเหมือนผสมแฟนตาซีกับไซไฟและฉากไทยได้กลมกลืนมาก จากคุณ : Anithin ***ดีใจครับที่นิยายเรื่องนี้ทำให้รู้สึกดี และส่วนในแนวนิยายถือว่าคุณวิเคราะห์ได้ใกล้เคียงมากทีเดียวครับ เพียงแต่ในส่วนของความเป็นไซไฟอาจไม่ชัดเจนอย่างที่อธิบายไว้ในความคิดเห็นของคุณอินทรายุธแล้วครับ ขอบคุณครับที่แวะเข้ามาติดตาม -------------------- จากคุณ : นพเนตร เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 12:36:55

ความคิดเห็นที่ 4   รอดูโฉมหน้าฆาตกรตอนหน้าค่า ^ ^ ถ้าเป็นนักจิตบำบัดประเภทสะกดจิตบางสายละก็ คงเรียกฝันลักษณะนี้ของเนตรดาวว่าปรากฎการณ์ระลึกชาติละมั้งคะ เพราะเหยียบอยู่ระหว่างความตายกับการเกิด แถมฝันเห็นเมื่อเธอ 'หลับลึก' ด้วย (แต่จะเ็ป็นตามนี้จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้เหมือนกัน รออ่านอย่างเดียว) เจตจำนงค์ - เจตน์จำนง ค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ ***ได้เห็นโฉมหน้าแล้วนะครับ(ฮา) ในส่วนของข้อมูลที่แนะนำมาขอบคุณมากเลยครับ ได้ความรู้เพิ่มขึ้นมากทีเดียว ว่าแต่... เจตน์จำนงผมก็เขียนผิดไปอย่างน่าเกลียดจริงๆ กลับไปแก้ไขในต้นฉบับเรียบร้อยแล้วครับ (~^o^)~ -------------------- มีเรื่องใหม่สนุก  ๆ มากให้อ่านแล้ว ฮิ ๆ   รอลุ้นดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นค่ะ   ^ v ^ จากคุณ : jiw_lee ***ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ครับ ขอบพระคุณมากครับที่เข้ามาติดตาม -------------------- มาติดตามค่ะ ไปตามเก็บตอนต้นมา ลงสั้นไปนิดนะคะ ตอนหน้าขอยาวๆหน่อย เมฆาฆ่าใครไปหว่า(บทนำ) จากคุณ : ชานมผสมโกโก้ (พายุสีเงิน) ***เป็นสมาชิกใหม่อีกท่านที่ขอได้รับความขอบคุณครับ หวังว่าบทนี้คงจะยาวขึ้นบ้างนะครับ(ฮา) ส่วนคำถามที่ว่าเมฆาฆ่าใคร ก็ต้องขอความกรุณาให้ติดตามกันต่อไปครับ -------------------- ตามติด...ติดตามด้วยคนค่ะ อยากรู้ว่าเด็กหนุ่มฆาตกรยังมีชีวิตอยู่มั้ย... จากคุณ : บรมเชย ***ผมสปอยล์ให้เลยละกันว่ายังมีชีวิตอยู่ครับ(จริงๆถ้าอ่านตอนนี้จบก็คงรู้แล้วล่ะเนอะ) ขอบคุณครับที่แวะเข้ามาให้กำลังใจกันอีกท่านหนึ่ง -------------------- จากคุณ : นพเนตร เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 12:45:48

ความคิดเห็นที่ 5   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8758472/W8758472.html สุริยเทวี บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8766100/W8766100.html สุริยเทวี ตอนที่ 1 ----------------------------------------------- ขออภัยสำหรับความล่าช้าในการลงบทที่ 2 นะครับ เนื่องจากโดยส่วนตัวแล้วผมเป็นคนทำงานค่อนข้างเชื่องช้าโดยเฉพาะกับงานเขียน ส่วนมากมักจะเสียเวลาไปกับการคิดโครงเรื่อง แต่งประโยค เรียบเรียง แก้ไข้ ไปยาลใหญ่ กว่าจะเสร็จแต่ละวรรคแต่ละบรรทัดได้ก็เล่นกันร่วมชั่วโมงทีเดียว แต่ถึงอย่างไรก็ตามจะพยายามลงให้ได้สัปดาห์ละ 1 ตอนเป็นอย่างน้อยครับ เพื่อไม่ให้เกิดความขาดหายในด้านอรรถรส สุดท้ายนี้ก็ต้องขอบคุณสำหรับการติดตามครับ ทุกท่านเป็นกำลังใจให้ผมได้มากเหลือเกิน ปลาบปลื้มและประทับใจจริงๆครับ พบกันใหม่ในบทหน้านะครับ ด้วยรักมากมาย(รักเธอมากมาย ไม่มีหน่วยวัดได้หรอกความรักนี้) ขอบคุณครับ จากคุณ : นพเนตร เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 12:53:44

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาอ่านครับ :) ช้าหน่อยไม่ว่าละครับ ตัวผลงานดีประณีตน่าติดตามผมว่าสำคัญกว่าจริงๆ ตอนนี้สร้างบรรยากาศได้เยี่ยมครับ ความกดดัน วังเวง น่ากลัว ปริศนาของเมฆายิ่งเพิ่มขึ้นมากจริงๆ อยากรู้ว่าตอนเจอเนตรดาวจะเป็นยังไง จากคุณ : Anithin (Anithin) เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 14:29:27

ความคิดเห็นที่ 7   โอเค รับทราบค่ะ และแล้วอินก็เข้าใจกระจ่างแจ้งเสียที ^^ กำลังสนุกเลยง่า จบเสียแล้ว แหม อดใจรอคอยตอนต่อไปไม่ไหวแล้วสิคะเนี่ย (พูดจริงๆ นะคะ มิได้ปากหวานแต่อย่างใด) "หมอชอบพูดอะไรตลกๆตั้งแต่ครั้งกระโน้นเลยนะ อย่าลืมสิว่าผมเป็นใครและหมอเป็นใคร หมออาจจะมองว่าผมถูกขังก็จริง แต่จากสายตาผมหมอต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกขัง ผมแค่ทุบกำแพงด้านหลังก็ไปไหนต่อไหนได้แล้ว ว่าแต่หมอเถอะ จะวนเวียนอยู่ในกำแพงความคิดอันโง่เขลาไปจนถึงเมื่อไหร่" ชอบบทสนทนาท่อนนี้มากเลยค่ะ ก็จริงอย่างที่เมฆาว่ามาจริงๆ นั่นล่ะค่ะ ตราบใดที่ความคิดของคนเรายังวนเวียนอยู่ในความคิดอันโง่เขลา ก็เท่ากับว่าเราถูกขังไปแล้วครึ่งหนึ่ง การมีอิสระที่แท้จริง ไม่ได้วัดจากความอิสระทางกาย แต่วัดจากความอิสระทางใจและความคิดมากกว่า ว่าแต่ว่า เมื่อไหร่คนเราจะทลายกำแพงอันโง่เขลาที่อยู่ในตัวของแต่ละคนได้ล่ะนี่ เฮ้อออออ จากคุณ : หนูอิน/ปักษธร (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 14:54:40

ความคิดเห็นที่ 8 โอย...ชอบตัวร้ายอะ (ใช่ตัวร้ายป่าวว้า?) ว่าแต่คุณคนเขียนเล่นเอาคุณหมอหมดมาดจิตแพทย์คนเก่งไปเลยค่ะ เพราะว่าบทที่แล้วเปิดตัวเต็มดีกรี ประมาณว่ามีแกคนเดียวเท่านั้นที่ช่วยนางเอก (เนตรดาว?) ได้ก็เลยคิดว่าแกน่าจะมี 'ของ' (ของ'ไรของมัน?) อยู่บ้างเสียหน่อย แต่จะคอยดูต่อไปค่ะ เมฆาเหมือนเป็นร่างแปลงภาคมนุษย์ของยักษ์ (เดา) ดังนั้นถ้าเทียบสเกลกับยักษ์ สูงเท่านักบาสฯ ก็ไม่ว่ากันค่ะ, ส่วนที่ชอบมากๆ คือ การใช้สำนวนเปรียบเทียบค่ะ ขอล่วงเกิน comment นะคะ ถึงเมฆาจะบอกว่าสามารถออกไปได้เมื่อไหร่ก็ได้ แต่เค้าจะรออยู่ที่นี่ดีกว่า สบายดี? อืม...ในความเห็นของเรา (คนเดียว) อ่านฉากบรรยายเป็นสภาพของสถานที่คุมขังแล้ว เอ่อ...ไม่น่าอยู่เลยค่ะ (ตั้งยี่สิบปีอะ) สำหรับคนที่เก่งมากขนาดนี้ สู้แหกคุกไปงานทำ เอ๊ย...ไม่ใช่ค่ะ ไปนั่งรอฟังข่าวเนตรดาวที่อื่นไม่กว่าหรือคะ? หรือจริงๆ แล้ว เมฆา ถอดจิตออกไปได้ เหลือแต่ร่างยักษ์ๆ ไว้ที่นี่ แต่พอตามหาเนตรดาวไม่เจอ ก็เลยมารอแบบชิวๆ แบบเดิมชัวว์กว่า? สปีคการเขียนเร็ว - ช้า ไม่ว่ากันอยู่แล้วค่ะ เพราะคุณเขียนมาให้อ่านแบบไม่คิดเงินนี่คะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 18:54:23

ความคิดเห็นที่ 9 อะไรทำให้โยงเนตรดาวมาหาเมฆาได้ หรือว่า 2 คนนี้ฝันเหมือนกันเป๊ะ? จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 20:43:07

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านท่อนบรรยายคุกขังเดี่ยวเมฆาแล้ว รู้สึกอึดอัดขึ้นมาเชียวค่ะ คุณหมอรับบทเด่นใช่มั้ยคะเนี่ย จากคุณ : LaDy_GrApE (angunjah..) เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 23:25:07

ความคิดเห็นที่ 11 สนุกเข้มข้นขึ้นแล้วครับ เมฆาทำให้นึกถึง ดร.ฮันนิบาล เลตเตอร์ น่ากลัว ฉลาด จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 09:10:06

ความคิดเห็นที่ 12 ดูท่านายเมฆาจะโหดไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย  (ตัวร้ายหรือเปล่าค่ะเนี่ย? ) ขนาดอยู่ในคุกนะ ยังดุขนาดนี้ จากคุณ : jiw_lee (jiw_lee) เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 11:56:19

ความคิดเห็นที่ 13   สงสัยเหมือน คห. ข้างบน เหมือนเมฆาจะร้าย แต่จู่ ๆ ก็ชักไม่แน่ใจว่าร้ายจริงรึเปล่า มีอะไรอยู่เบื้องหลังรึเปล่า แล้วตอนนี้เมฆาแก่ยังคะ แบบว่าอายุก็เกือบสี่สิบแล้ว แต่ร่างกายแก่ลงบ้างมั้ย ? ป.ล. มาตรฐานความสบายของเมฆาต่ำสุด ๆ (ถ้าเทียบกับเรา) ขนาดอยู่ในคุกมืดนะเนี่ย เขายังอยู่สบายได้อีก ^^ จากคุณ : บรมเชย เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 13:41:39 A:125.24.114.78 X: TicketID:249298

ความคิดเห็นที่ 14 โอ๊ยๆๆๆๆๆ เมื่อไรตอนต่อไปจะมาคะ อยากอ่านมากๆเลยค่ะ ให้กำลังใจนักเขียนฝีมือเยี่ยมค่ะ จากคุณ : ต๊องต๊อง กะ บ๊องบ๊อง เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 15:34:24

ความคิดเห็นที่ 15 เมฆาจะดีจะร้ายละเนี่ย จากคุณ : ชานมผสมโกโก้ (พายุสีเงิน) เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 23:08:41

ความคิดเห็นที่ 16 มาอ่านค่ะ... ^_^ จากคุณ : Hexi เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 53 01:18:07

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาลงชื่อติดตามอ่านด้วยคนครับ   วางอิมเมจของคาแรกเตอร์ได้น่าสนใจมากเลย จากคุณ : Kross_ISC เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 53 02:38:26

ความคิดเห็นที่ 18 ลงชื่ออ่านไว้ก่อนนะคะ แล้วจะกลับมาแก้ไขทีหลัง ^^ จากคุณ : รองเท้าแก้ววาววาววับวับ เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 53 00:23:12