ความคิดเห็นที่ 1 ' “เจ้าไปไหนมาหรือแม่แพร” พระยาสโรธรฯ ถามลูกสาวคนโต     “แพรไปดูบ่าวตามหาน้องชายมาค่ะ” แพรวาตอบเสียงเศร้า       “แพรเป็นห่วงน้องเสียจริง ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง”     “จะห่วงอะไรหนักหนา เดี๋ยวก็เจอเองแหละ บ่าวไพร่ออกตามหากันให้ขวั่กอย่างนี้” พวงเพชรค่อนแคะใส่     “แต่ถึงอย่างไรน้องก็ยังเล็ก” แพรวาแย้ง      “จริงของแม่แพรวา ขนาดพวกเจ้าโตเป็นสาว พ่อก็ยังเป็นห่วงพวกเจ้าไม่เปลี่ยนเลย” พระยาฯ มองหน้าลูกสาวทั้งสองคน     “ห่วงพี่แพรเถอะค่ะ พวงไม่มีอะไรน่าห่วงดอก”     “พ่อก็ห่วงทุกคนนั่นแหละ”     “เหรอคะ นึกว่าเจ้าคุณพ่อห่วงลูกไม่เท่ากันเสียอีก”      “พวง คุณพ่อไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ” แพรวาอดรนทนไม่ไหว ที่ได้ยินน้องสาวพูดประชดประชันบิดาเยี่ยงนี้      “อย่ามาทำเป็นนางเอกหน่อยเลย คนอื่นเขารู้หมดแล้วล่ะ ว่าแท้ที่จริงแล้วตัวเองเป็นยังไง” พวงเพชรหันมาจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง      “พวงพูดอะไร พี่ไม่เข้าใจ”      “ช่างเถอะค่ะ” พวงเพชรแสยะยิ้ม แต่ก่อนเธอเคยเชื่อว่าพี่สาวเป็นคนจิตใจดี แต่นับตั้งแต่ได้รู้ได้เห็นด้วยตาตัวเอง เธอไม่มีทางเชื่ออีกแล้ว      “แม่พวง เจ้าไม่ควรพูดกับพี่สาวอย่างนี้” น้ำเสียงเฉียบขาดของบิดา ทำให้พวงเพชรจ้องเขม็งอย่างไม่พอใจ     “คุณพ่อลำเอียง เอะอะก็ว่าแต่พวง ทีพี่แพร พูดอะไรก็ถูกไปหมด” พวงเพชรหันไปมองหน้าแพรวาอย่างเอาเรื่อง พอเห็นสายตาเกรี้ยวกราดของบิดาก็รีบกระทืบเท้าปังๆ ออกจากห้องรับแขกไป     “แย่จริงๆ เวลาแบบนี้ยังมาคิดเล็กคิดน้อยอยู่ได้” พระยาสโรธรฯ บ่นอย่างระอาใจ     “ช่างเถอะค่ะคุณพ่อ น้องยังเด็ก อีกหน่อยประเดี๋ยวแกก็จะเข้าใจเอง”     “เด็กอะไร มันก็ห่างจากเจ้าแค่ปีเดียว ทำไมมันไม่มีความคิดความอ่านเหมือนเจ้าบ้างนะ มาว่าพี่แบบนี้ได้ยังไง” ไม่ใช่ครั้งแรกที่บิดาเปรียบเทียบเธอกับน้องสาวแบบนี้     “แพรไม่ถือน้องหรอกค่ะ”     “เห็นที่จะต้องเตือนแม่ลั่นทมซักหน่อย คงว่างมากถึงได้เอาเรื่องไม่ดีมาใส่สมองลูก เรื่องเมียเอก เมียรอง พ่อไม่ชอบเลยนะ แม่แพรวา”     “คุณพ่ออย่าไปว่าแม่ลั่นทมเลยค่ะ แม่พวงคงพูดตามประสาเด็ก” แพรวารีบแก้ตัวแทน เพราะรู้ว่าคำว่าเตือนของบิดาร้ายแรงขนาดไหน แม้ว่าเธอจะเคยได้ยินเรื่องแม่ลั่นทมสอนพวงเพชรให้เกลียดเธอ แต่แพรวาไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย แม้จะต่างแม่กัน เธอรักจักราน้องชายแท้ๆ เท่าใด ก็รักและเป็นห่วงพวงเพชรไม่ต่างกันเลย     “เจ้าก็ใจดีเหมือนแม่ของเจ้า” พระยาสโรธรฯ หวนคิดถึงภรรยาที่ล่วงลับไปแล้ว แม่พิกุลแม่ของแพรวาและจักราเป็นเมียที่รักใคร่และยกย่องเป็นเมียเอก ส่วนแม่ลั่นทม แม่ของพวงเพชร เขาจำต้องรับเข้ามาร่วมชายคาด้วยเพราะเหตุผลที่ปฏิเสธไม่ได้     “เป็นถึงขุนน้ำขุนนาง มีเมียแค่คนเดียว คนอื่นจะดูหมิ่นเกียรติเอา ใครๆ ก็มีเมียรองกันทั้งนั้น แม่ลั่นทมน้องสาวของกระผมก็มีใจให้กับท่านขุน จะเป็นการดีที่เราจะได้เกี่ยวดองเป็นญาติกัน ท่านขุนอย่าได้ปฏิเสธเลยเพื่อเห็นแก่ไมตรีของเราทั้งสองฝ่าย” เพราะพี่ชายของลั่นทมเป็นเพื่อนร่วมงานกันมานาน ทำให้ปฏิเสธไม่ได้ เมื่อพาแม่ลั่นทมมาอยู่ด้วย แม่พิกุลก็แสนดี ไม่คิดเลยว่าคนที่ตนเองทำดีด้วยจะทำตัวเป็นเหมือนหอกข้างแคร่     “คุณพ่อคะ นายสินมาแล้วค่ะ” เสียงร้องอย่างตื่นเต้นของแพรวาทำให้ท่านพระยาฯ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ พักนี้เขารู้สึกว่าตัวเองคิดถึงแต่เรื่องเก่าๆ บ่อยเหลือเกิน     “ว่าไงไอ้สิน” ท่านพระยาฯ รีบถาม      “ยังไม่เจอเลยขอรับ หากันจนทั่วแล้ว”      “เอ็งแน่ใจแล้วหรือ” คำถามเบาจนไม่มีใครได้ยิน ท่านพระยาฯ เพ่งมองไปรอบๆ ตอนนี้ก็เป็นเวลามืดค่ำแล้ว ไม่รู้ว่าเด็กชายจะไปอยู่แห่งหนใด ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้เด็กชายพลัดตกน้ำตกท่าลงไป     “แต่กระผมว่าจะไปหาใหม่อีกครั้ง คุณท่านไปพักผ่อนเถอะขอรับ”      “ข้าบอกแล้ว ข้าไม่นอนจนกว่าจะได้เจอลูกหนูของข้า” เสียงที่เคยมีอำนาจกลับสั่นเครือจนคนฟังใจหาย แพรวาจับมือบิดาไว้แล้วบีบเบาๆ เป็นการให้กำลังใจ นายสินเห็นอาการของนายแล้ว ก็กลับออกไปหาคุณชายใหม่ หวังแค่ว่า ถ้าพาคุณหนูจักรากลับมาได้ จะได้เห็นพระยาสโรธรฯ คนเดิม ' จากคุณ : ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 19:19:08

ความคิดเห็นที่ 2 ' เวลาผ่านไปค่อนคืนแล้ว พระยาสโรธรฯ ยังนั่งอยู่ที่เดิม มีแพรวาคอยดูแลพัดวีอยู่ใกล้ๆ เสียงบ่าวไพร่ที่เอ็ดอึงข้างนอกก็เงียบหายไปด้วย แสดงว่าคงขยายอาณาเขตการหาออกไปไกลกว่าเดิม     “ยังไม่เจออีกเหรอคะคุณพ่อ” เสียงพวงเพชรดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ข้างหลังมีนังใบ บ่าวรับใช้คนสนิทตามมาด้วย      “ยังเลยแม่พวง ดึกแล้วเจ้ายังไม่นอนอีกหรือ” ถึงแม้พวงเพชรจะทำให้ไม่พอใจเมื่อชั่วโมงก่อน แต่ท่านพระยาฯ ก็ไม่อยากรื้อฟื้นขึ้นมาอีก ก็เลยแกล้งลืมไปเสีย     “จะนอนได้ไงล่ะคะ น้องหายไปทั้งคน” พวงเพชรแอบเบ้ปาก ที่จริงเธอหลับไปแล้ว แต่ต้องตื่นเพราะแม่ลั่นทมเมาเหล้าแล้วร้องเอะอะโวยวาย เธอก็เลยต้องเดินหนีมาที่เรือนใหญ่      “ฮ้าว...ข้างนอกหนาวมากเลยค่ะ” พวงเพชรหาวพลางเดินมานั่งลงข้างๆ บิดากับพี่สาว พลางกระชับผ้าคลุมไหล่ให้มิดชิดขึ้น     “โธ่ จักราลูกพ่อ ป่านนี้เจ้าจะทนหนาวเหน็บอยู่ที่ไหนหนอ”     “คุณพ่อทำใจดีๆ เถอะค่ะ ตอนนี้สินกับพวกบ่าวคงกำลังช่วยกันหาน้องให้เจอ” แพรวาปลอบใจ      “โอ้ย พวงว่าป่านนี้พวกบ่าวมันหายหัวไปนอนกันหมดแล้วล่ะค่ะ คุณพี่”      “คงไม่มีใครใจดำอย่างนั้นหรอกแม่พวง”     “ก็ไม่แน่นะคะ พวกทาสมันไม่รู้จักหรอกคำว่าน้ำจิตน้ำใจน่ะ”     “แต่พ่อบอกกับสินไปแล้ว ว่าถ้าใครหาชายน้อยจนพบ จะมีรางวัลให้อย่างงาม” ท่านพระยาฯ พูดแทรกขึ้น     “ถ้าเพื่อชายน้อยแล้ว พ่อยอมให้ทุกอย่าง แม้แต่ชีวิตของพ่อ”     “ขนาดนั้นเลยหรือคะ” พวงเพชรเบะปาก กำลังคิดว่าถ้าคนที่หายไปคือเธอ บิดาจะเป็นห่วงเป็นใยอย่างนี้หรือเปล่า     “ทำใจให้สบายเถอะค่ะคุณพ่อ แพรเชื่อว่าคุณแม่ที่มองอยู่บนสวรรค์และคุณพระคุณเจ้า คงดลบันดาลให้เราได้พบกับน้องเร็วๆ” แพรวารู้ว่าน้องสาวกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ในเวลาเช่นนี้เธออยากให้พวงเพชรคิดถึงเรื่องน้องชายมากกว่าความรู้สึกของตัวเอง     “แค่ก แค่ก” อาการที่หนาวเย็น ทำให้ท่านพระยาฯ รู้สึกไม่ดี แพรวาอาสาไปเอาน้ำอุ่นให้ เพราะตอนนี้บ่าวรับใช้ในเรือน ถูกเกณฑ์ไปค้นหาน้องชายหมดแล้ว     “ถ้าพวงยังไม่กลับเรือน ก็ช่วยอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อก่อนนะ”      “ทำไมคุณพี่พูดแบบนั้นล่ะคะ พวงไม่ใจดำพอจะทิ้งคุณพ่อให้อยู่คนเดียวหรอกค่ะ” เธอเกลียดที่สุด ที่พี่สาวชอบทำตัวเหมือนนางเอกที่แสนดีอยู่คนเดียว     “เออ แล้วแม่ลั่นทมล่ะ วันนี้พ่อไม่เห็นหน้าเลย” ท่านพระยาฯ เปลี่ยนเรื่องคุย เพราะรู้นิสัยลูกสาวคนกลางดี     “แม่ เอ่อ แม่บ่นว่าปวดหัวค่ะ เหมือนจะมีไข้ด้วย ก็เลยบอกให้พวงมาอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อ” ถ้าบอกตรงๆ ว่าแม่เมาแล้วโวยวาย บิดาต้องไม่พอใจแน่      “แล้วหาหยูกหายาให้แม่กินหรือยังล่ะ”     “ให้แล้วค่ะ ประเดี๋ยวก็คงจะหาย” ที่เธอหมายถึงให้แล้วไม่ใช่ยาหรอก แต่เป็นน้ำเมาที่แม่ขาดไม่ได้ต่างหากล่ะ     “ถ้าวันนี้พ่อไม่ยุ่งก็ว่าจะไปดูอยู่ ฝากบอกแม่ของเจ้าด้วยนะ” ถึงจะไม่รัก แต่ก็ถือว่าเป็นสามีภรรยากันแล้ว ก็ต้องห่วงใยกันเป็นธรรมดา     “ค่ะ” พวงเพชรรับคำ มองซ้ายมองขวานอกจากพี่สาวที่กำลังง่วนกับการเตรียมน้ำชาอยู่ ตรงนี้ก็มีแค่เธอกับคุณพ่อ แล้วก็นังใบ     “แต่น่าแปลกนะคะ น้องก็ร่างกายไม่แข็งแรงแบบนั้น ถ้าหายไปเอง ต้องเป็นไปไม่ได้แน่ๆ” พวงเพชรขยิบตากับใบ เธอรอโอกาสแบบนี้มานานแล้ว เรื่องที่จะกำจัดใครบางคนออกไปให้พ้นหูพ้นตา     “เจ้าหมายความว่ายังไง”     “จริงๆ พวงก็ไม่ได้คิดอะไรกับแม่แม้นหรอกนะคะ แต่พวงแค่คิดว่า ทำไมแม่แม้นถึงปล่อยให้น้องหายไปได้ คุณพ่อเรียกแม่แม้นเข้ามาถามหรือยังคะ” พวงเพชรพูดถึงพี่เลี้ยงของน้องชาย     “ถามแล้ว แม่แม้นเขาไม่รู้เรื่องอะไรหรอก”      “แต่แม่แม้นก็ผิดนะคะ ตัวเองเป็นพี่เลี้ยงแท้ๆ แต่ปล่อยให้น้องชายหายไปได้” พวงเพชรพูดไป สองตาก็คอยลอบมองปฏิกิริยาของบิดาไปด้วย เธอเกลียดพี่เลี้ยงของน้องชายมานานแล้ว เห็นว่ามีโอกาสนี้แหละที่จะช่วยให้ไม่ต้องทนเห็นกันอีก     “บางทีพวงก็อดคิดไม่ได้ว่าแม่แม้นต้องรู้เห็นเป็นใจเรื่องนี้ด้วย คิดดูนะคะ กว่าจะเอาน้องชายมาจากห้องได้ก็คงกินเวลาหลายอยู่ แล้วแม่แม้นหายไปไหนคะ ทำไมถึงไม่เห็น เป็นพี่เลี้ยงดูแลน้องชายแท้ๆ แต่กลับห่างจากน้องชายนานสองนาน คุณพ่อว่าไม่แปลกหรือคะ” พวงเพชรก็โยนเชื้อไฟเข้าไปอีก เธอต้องทำให้นังแม้นระเห็จออกไปจากที่นี่ให้ได้     “อุ้ย พวงนี่แย่จริงๆ เอาอะไรมาพูดให้คุณพ่อฟังก็ไม่รู้” พวงเพชรแกล้งตบปากตัวเองเบาๆ     “แต่เรื่องที่เจ้าพูดมาก็น่าคิด” คนที่กำลังว้าวุ่นใจ ใครพูดอะไรก็พร้อมที่จะเอนเอียงไปด้วย     “ถ้าอย่างนั้น พวงว่าเรียกแม่แม้นมาถามเลยดีกว่าค่ะ ถ้าผิดก็จะได้ทำโทษไปเลย คนแบบนี้ เลี้ยงไว้ก็เปลืองข้าวสุกเปล่าๆ เดี๋ยวพวงไปตามให้นะคะ” ตีเหล็กต้องตีตอนที่ไฟกำลังร้อน ท่านพระยาฯ ยังไม่ทันพูดอะไร พวงเพชรก็วิ่งออกไปที่เฉลียง เรียกให้บ่าวไปตามแม่แม้นมาพบทันที ' แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 53 06:45:55 จากคุณ : ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 19:26:37

ความคิดเห็นที่ 3 ' เพียงไม่นาน แม่แม้นก็กระหืดกระหอบมาที่เรือนใหญ่ หลังจากที่บ่าวคนหนึ่งไปตามมาจากแถวสระน้ำที่หาคุณหนูจักราอยู่     “คุณท่านให้เรียกอิฉันหรือเจ้าคะ” แม่แม้นเป็นหญิงม่ายวัยย่างเข้าสี่สิบปี หน้าที่พี่เลี้ยงคุณชายน้อยทำให้ไม่ต้องทำงานหนักตรากตรำ ผิวพรรณและกิริยามารยาทก็เลยดูดีกว่าบ่าวไพร่คนอื่น     “แม่แม้น ดูน้องชายยังไง ให้น้องหายไปได้” พวงเพชรไม่รอให้แม่แม้นตั้งตัว พอเห็นหน้าก็ถามเสียงแข็งทันที     “อ้าว แม่แม้น อยู่นี่เอง แพรนึกว่าหายไปไหน” แพรวาถือน้ำชาเข้ามา พลางถามคนที่มาใหม่     “บ่าวไปช่วยตามหาคุณชายน้อยเจ้าค่ะ คุณหนู” แม้นตอบแพรวา ไม่สนใจพวงเพชรด้วยซ้ำ     “ถ้าแม้นดูแลน้องชายดีๆ ก็คงไม่ต้องวุ่นวายกันแบบนี้หรอก แล้วดูแลยังไงให้น้องชายหายไปได้” พวงเพชรรีบว่า     “แม่พวง ใจเย็นๆ พ่อจะถามไถ่เอาเอง ว่าไงล่ะแม้น ทำไมลูกชายน้อยถึงได้หายไป” พวงเพชรได้ยินบิดาถามแม่แม้นอย่างอ่อนโยนก็ออกอาการจิ๊จ๊ะไม่พอใจ     “รีบตอบมาซิ คุณพ่อรอฟังอยู่ หรือที่คิดนานๆ กำลังคิดอยู่ว่าจะโกหกว่ายังไง”     “พวงเพชร” เสียงกร้าวของบิดาทำให้พวงเพชรแสร้งมองไปทางอื่น     “บ่าวก็ดูแลคุณหนูตามปกติ แต่คุณหนูบอกว่าอยากกินอะไรร้อนๆ ก่อนนอน บ่าวก็เลยจะไปอุ่นนมให้”     “เหรอ แล้วแม่แม้นก็ปล่อยน้องไว้คนเดียวแบบนั้น”     “แม้นคิดว่าจะไปประเดี๋ยวเดียว แต่พอดี เอ่อ...” แม้นก็รู้ว่าตัวเองผิดที่ปล่อยคุณชายจักราไว้ตามลำพัง ส่วนตัวเองลอบไปคุยกับคนรัก     “พอดี อะไร” ท่าทางอึกอักของแม่แม้นยิ่งทำให้พวงเพชรได้ใจ เธอรุกต่อหวังจะให้แม่แม้นจนมุมให้ได้     “พอดีว่า...”      “พอดีว่าแม่แม้นมัวไปคุยกับไอ้ทองอยู่ล่ะสิ ฉันได้ยินแต่คนอื่นพูดกัน ไม่คิดว่าแม่แม้นจะเป็นเยี่ยงนี้จริงๆ วัยก็เลยมาปูนนี้แล้ว น่าจะเข้าวัดเข้าวาเสียบ้าง ไม่ใช่คิดแต่เรื่องผู้ชาย” นังใบได้ทียุส่งอีก     “จริงหรือแม่แม้น” พระยาสโรธรฯ ถาม     “เอ่อ..”     “คุณพ่อคะ อย่าว่าแม่แม้นเลยค่ะ ก็เป็นเรื่องธรรมดาของคนทั่วไปที่จะต้องโอภาปราศรัยกันบ้าง” แพรวาไม่อยากให้แม่แม้นถูกตำหนิมากเกินไป     “แต่ก็ทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนไปทั่ว” พวงเพชรแขวะให้     “ถ้าอยากจะมีผัว ก็ไปเป็นพวกทาสใช้แรงโน่น อย่ามาทำให้เรือนใหญ่มัวหมอง” พอนายว่า( ^o^ )ก็พลอยผสมโรงทันที     “แล้วเอ็งว่าอย่างไร แม้น ถ้าเอ็งเห็นว่าไอ้ทองมันดี หลังพบลูกชายข้าแล้ว เอ็งจะไปอยู่กับไอ้ทองก็ได้ ข้าจะแยกเรือนให้”     “แล้วใครจะดูแลคุณชายล่ะเจ้าคะ”     “ไม่ต้องห่วงดอกแม่แม้น แพรจะให้ดวงไปดูแลน้องชายเอง” พอเห็นแม่แม้นจะออกเรือน แพรวาก็ดีใจด้วย ถึงแม่แม้นจะเป็นแค่ทาสก็จริง แต่ก็เป็นคนคนหนึ่งเหมือนกัน     “เอาตามนั้นก็แล้วกัน” ท่านพระยาฯ สรุปให้     “ขอบพระคุณเจ้าค่ะ” แม่แม้นก้มลงกราบแทบเท้าพระยาสโรธรฯ กับคุณหนูแพรวา ส่วนคุณหนูพวงเพชรนั้น นางแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น    “ถ้าเช่นนั้น อิฉันขอไปตามหาคุณชายน้อยก่อนนะเจ้าคะ”     “ไปเถอะจ้ะ” แพรวาบอก      แม้นลงเรือนไปแล้ว พวงเพชรสบายใจไปเปลาะหนึ่ง วันนี้กำจัดนังแม้นไปได้ ต่อไปเธอก็ต้องกำจัดเจ้านายของมันได้เหมือนกัน ' จากคุณ : ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 19:31:21

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค่ะ เพื่อนๆ พี่ๆ ชาวถนนฯ หายไปตั้งนานไม่รู้ว่ายังจำกันได้หรือเปล่า ตอนที่หายไปก็ซุ่มเขียนผลงานเรื่องใหม่ มาให้ชาวถนนฯ ช่วยคอมเม้นท์กัน ตามวิสัย ที่ชอบเขียนให้จบก่อน แล้วค่อยเอามาโพส เผื่อไม่ให้คนอ่านได้ค้างคาใจ เรื่องนี้ค่อนข้างยาก เพราะเป็นแนวพีเรียด แต่ก็ผสมกับปัจจุบันด้วย เรื่องลำดับเหตุการณ์ และเอาอดีตและปัจจุบัน เป็นปัญหาสำหรับเล็กมาก แต่ก็พยายามทำให้ดีที่สุด ถ้าอ่านแล้ว คิดเห็นยังไงอย่าลืมบอกกันด้วยนะคะ ทุกคำของคนอ่าน เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะจ๊ะ จะพยายามเอามาลงให้อ่านทุกวัน อย่าลืมติดตามนะคะ   ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 19:35:10

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านค่ะ ตกลงแพรวาซื่อแค่สีหน้า หรือเป็นพี่ที่แสนดีจริงๆ นะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 22:35:54

ความคิดเห็นที่ 6   เคยอ่านนิยายย้อนยุคอยู่เหมือนกันนะ เค้าว่าใช้คำพูด แล้วก็บรรยายดีมาก อ่านแล้วไม่ติดขัดเลย ถือว่าโอเคมาก แล้วจะรออ่านต่อนะคะ ปล. ชอบมากเลยอ่ะ เข้าใจคนอ่านด้วย เค้าไม่ชอบอารมณ์ค้างเหมือนกัน เพราะอยากรู้ตอนต่อไป อิอิอิอิ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะจ๊ะ แล้วจะติดจามผลงานนะ สู้สู้ จากคุณ : Chrispy Cream เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 05:12:28 A:193.190.253.160 X: