ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง : หนทางสู่รัก นามปากกา : มานัส บทที่ : 32 (ต่อ 1) **************************** การประชุมของผู้บริหารระดับสูงเพื่อต้อนรับผู้อำนวยการทางการแพทย์คนใหม่นั้นเป็นไปตามกำหนดการ หากเมื่อการแนะนำนั้นเสร็จสิ้นแล้วคำถามของโกวิทก็ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่คนอื่นๆ อยากรู้เช่นกัน “ด๊อกเตอร์ปพณเป็นพี่ชายของด๊อกเตอร์ชาร์ลส์ใช่ไหมครับ” “ถ้าตามประวัติก็เป็นเช่นนั้น” คำตอบนั้นพร้อมกับนัยน์ตานิ่งเฉยและรอยยิ้มเพียงมุมปาก “และตามประวัติแล้ว ด๊อกเตอร์ปพณก็คือหมอทางศัลยกรรมระบบประสาทมือดีคนหนึ่งของโลก” “แต่คุณหมอไม่มีประสบการณ์ทางด้านบริหาร” โกวิทแย้งทันที “ผู้บริหารของที่นี่หลายคนก็ไม่มีประสบการณ์ทางด้านรักษาคนเหมือนกัน” คำพูดนั้นสามารถเรียกเสียงหัวเราะเบาๆ จากคนของไททัสและผู้บริหารบางคนของโรงพยาบาล “ถ้าไม่ให้โอกาส แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าทำได้หรือไม่ได้” “ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร” ท่าทางยักไหล่คล้ายไม่แยแส หากข้างในใจก็ยังลุ่มด้วยความไม่พอใจ “กลัวว่าคนอื่นเขาจะพูดไปในทางไม่ดี” “ผมไม่กลัว และคิดว่าผู้บริหารคนอื่นๆ ก็ไม่กลัว” ชานนท์บอกอย่างใจเย็นเช่นเคย “ผมต้องการหมอที่เป็นหมอมาดูแลเรื่องการบริการทางแพทย์ คนที่มีประสบการณ์ทำงานกับองค์กรทั้งที่ใหญ่และองค์กรเล็ก ซึ่งด๊อกเตอร์ปพณก็มีคุณสมบัติตรงนั้น หากใครเห็นว่ามีบุคคลอื่นที่เหมาะกับตำแหน่งนี้มากกว่าก็เสนอมาได้ เราจะได้พิจารณาแต่งตั้งตามสมควร แต่ระหว่างนี้ด๊อกเตอร์ปพณตจะรับผิดชอบหน้าที่นี้ตามสัญญาที่ตกลงซึ่งเป็นระยะเวลาหนึ่งปี ก่อนที่จะมีการเปลี่ยนตัวผู้อำนวยการทางการแพทย์” ดวงตานิ่งเฉยที่ไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ กวาดมองทุกคนที่เข้าร่วมประชุม “อย่างที่ด๊อกเตอร์ว่าก็ถูกต้องแล้ว” ไพโรจน์จำต้องพยักหน้าเห็นคล้อยตาม จะแย้งก็ไม่มีประโยชน์ โรงพยาบาลนี้ยังต้องพึ่งพาเงินและเครือข่ายของบริษัทลงทุนข้ามชาติเช่นไททัส แม้แต่อนาคตของเขาก็เช่นกัน “ส่วนเรื่องพิจารณาการยื่นซองประมูลอาคารพยาบาลที่จะสร้างใหม่นั้น ทางไททัสกำลังอยู่ระหว่างศึกษาแปลนก่อสร้างอีกครั้ง” คนที่เป็นประธานของที่ประชุมบอกด้วยเสียงเรียบเช่นเคย “คิดว่าจะเสร็จภายในอาทิตย์หน้า ส่วนเรื่องความเห็นนั้นทางไททัสจะแจ้งผ่านคุณดนูมายังคณะผู้บริหารอีกที” ดนูคือบุคคลที่ไททัสส่งมาเป็นตัวแทนผู้บริหารในโรงพยาบาล ซึ่งฝ่ายผู้บริหารเก่าได้ลอง ‘ทาบทาม’ ให้มาอยู่เป็นพวก แต่การซื้อตัว นั้นยาก การประชุมสำหรับผู้บริหารนั้นรวดเร็วตามระเบียบวาระ หากการพิจารณาไตร่ตรองในแต่ละเรื่องนั้นรอบครอบและถี่ถ้วน “ขืนละเอียดแบบนี้มีหวังเราต้องจนมุมมันสักวัน” โกวิทต้องพึมพำบ่นอย่างหัวเสียกับผู้เป็นพ่อตาเมื่อการประชุมสิ้นสุดลงในอีกเกือบสองชั่วโมงต่อมา “พวกนั้นทำงานเร็วอีกด้วย ถ้าเราจะทำอะไรก็ต้องรีบทำและกลบให้ดี จากนั้นก็ต้องหยุด” ไพโรจน์บอกอย่างถอดใจ “คนพวกนั้นเอาจริง ” “ตอนแรกคิดว่าจะสบายถ้าเอาพวกต่างชาติเข้ามา ไม่นึกว่าจะลงบริหารเองอย่างนี้” จากที่เคยตื่นเต้นดีใจ บัดนี้ด้วยเวลาที่ผ่านไปไม่กี่เดือนหลังการเข้ามาของอีกฝ่าย คนที่เคยทำอะไรตามใจชอบก็เริ่มรู้แล้วว่าตัวเองคิดผิด เขาเคยคิดว่าต้องมีสักวันที่เงินที่ได้มาง่ายๆ เช่นนี้จะหายไป เพียงแต่มันไม่น่าจะเร็วเช่นนี้ เสียงเจื้อยแจ้วกำลังฮำเพลงอย่างสนุกสนานเท่าที่ตัวเองสามารถจำได้ หากคนที่เดินผ่านคงไม่ใส่ใจนักถ้าคำร้องมิใช่บทเพลงที่เขาคุ้นเคย          หวานอย่างนี้ใครไม่รัก หวานยิ่งนักใครจะหักใจได้ ยิ้มน่ารักมองบาดใจ พาคลั่งไคล้ใจคร่ำครวญ ร่างสันทัดออกเจ้าเนื้อของคุณหมอปพณเลยจำต้องโผล่หน้าเข้าไปภายในห้องรับแขกของชั้นบริหาร บนโซฟายาวปรากฏร่างเล็กของเด็กชายวัยสามขวบกว่านอนชูเครื่องบินลำเล็กสองลำไปมากลางอากาศ          สวยอย่างนี้ใครไม่หลง สวยดุจหงส์ลงมากรายเย้ายวน สาวสดใสพาให้หวล คิดคร่ำครวญทุกครู่ยาม [“หวานอย่างนี้ใครไม่รัก” ประพันธ์โดย ป. ชื่นประโยชน์] คำร้องนั้นถูกทวนซ้ำไปมาผิดบ้างถูกบ้านแล้วแต่ บางท่อนก็กระท่อนกระแท่นไม่ชัดสลับกับซุ่มเสียงที่เจ้าตัวทำเรียนแบบเครื่องบินที่โฉบไปมา “ฮั่นแน่!” ดวงหน้ากลมของเด็กชายยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนที่อยู่ตรงประตู “มาหาครายคร้าบ” “มาหาเจ้าของเสียงร้องเพลงตะกี้” คุณหมอเดินเข้าไปในห้อง “เราเคยเจอกันแล้วใช่ไหมเอ่ย หนุ่มน้อยคนนี้ต้องป็นน้องพัทธ์ที่ไม่ใช่พัดลม!” “จุนลุงอ้วน!” แววเสียงของเด็กมีเคล้าว่าจำได้ หากคนถูกเรียกกลับทำหน้าขมวดพยายามกลั้นหัวเราะ “ไม่ใช่ คุณลุงเฉยๆ ซิครับ” “คุณลุงเฉยๆ” เด็กชายทวนคำบอก “เฮ้ย ไม่ใช่” เสียงหัวเราะนั้นดังอย่างชอบใจ “คุณลุง คุณลุง” “จุนลุง ” “ถูกต้องครับ” ปพณเอื้อมมือไปบีบเบาๆ ที่แก้มพลุ้ยอย่างเอ็นดู “คราวหลังคุณลุงจะได้หาหนมมาฝากน้องพัทธ์คนเก่ง” “จุนลุงอ้วนใจดี” “เฮ้ย! ไม่อ้วน ถ้าน้องพัทธ์เรียกคุณลุงอ้วนอีก คราวนี้ลุงเปลี่ยนใจนะ” คนถูกเรียก ‘อ้วน’ ขู่บอก “คุณลุง ” เสียงที่พยายามพูดให้ชัดเจนนั้นเรียกลากยาวแกมประจบพร้อมดวงตาสดใส “ว่าแต่เพลงน้องพัทธ์ร้องเมื่อกี้นี้น่ะ ใครสอนให้ครับ” “จุนแม่ชอบร้อง ร้องเพราะ” รอยยิ้มของเด็กชายบอกอย่างภาคภูมิใจ “น้องพัทธ์ที่ไม่ใช่พัดลมก็ร้องเพราะ” “ช่าย ” เจ้าตัวยังพยักหน้ารับคำชม “แต่อ๋อยชอบร้องยวนย่าเหล ยวนย่าเหลหัวใจว้าเหว่ไม่รู้จะเหไปหาคราย” เด็กชายทำเสียงร้องเพลงตาม “ไม่เพราะเล้ย” ศีรษะทุยด้วยเส้นผมนุ่มส่ายบอก “จุนแม่ต้องบอกว่าอ๋อยหยุดร้องเถอะ” “งั้นเหรอ” ปพณหัวเราะกับคำบอกของเด็กชาย “แต่เราก็ใช่ย่อย พูดเก่งเหมือนกัน” “จุนตาบอกว่าน้องพัทธ์พูดเก่งม่ายช่ายพูดมาก” “จริงอ่ะ” “จริ๊ง ” เสียงลากยาวยืนยัน “จริงอะไรจ๊ะ” คำถามจากผู้เป็นแม่ที่เพิ่งเดินเข้ามาทำให้เด็กชายยิ้มร่าพลางวิ่งถลาเข้าไปกอด “ด๊อกเตอร์พอล ” เสียงของหญิงสาวเบาอย่างไม่คาดคิดยามเอ่ยชื่อของคู่สนทนาของลูกชาย แววตาของเธอก็คงบ่งบอกความประหลาดใจ “ผมเดินผ่านมาเผอิญได้ยินเสียงของน้องพัทธ์เลยเข้ามาทัก” “จุนลุงบอกว่าน้องพัทธ์ร้องเพลงเพราะ จุนลุงบอกอีกว่าจะเอาขนมมาฝากน้องพัทธ์” เด็กชายรีบบอกทันที “ดูพูดเข้าซิ” ดวงตาของชายหนุ่มที่มองเด็กชายแฝงไว้ด้วยความเอ็นดู “คุณตากับคุณทวดคงรักจนหลงล่ะมั๊ง” “ก็ ค่ะ” “คุณสบายดี?” “ค่ะ” แพรดาวยิ้มบอก หากเป็นรอยยิ้มที่แฝงรอยเศร้าโดยที่เจ้าตัวมิได้ตั้งใจ “แล้วด๊อกเตอร์ล่ะคะ ได้ข่าวจากแอนดี้ว่าด๊อกเตอร์ไม่ได้กลับไปประจำอยู่ที่โรงพยาบาลทางซานฟรานอีก” “ครับ ผมไปประจำที่ดีซีสองปี แล้วจึงย้ายกลับไปซานฟราน” “ไม่คิดว่าจะได้เจอด๊อกเตอร์ที่นี่” “เรียกว่าพรหมลิขิตก็ได้” อารมณ์ขันของคุณหมอปพณยังคงเป็นสิ่งที่ไม่เปลี่ยน “จดหมาย ” แววตาเศร้าของหญิงสาวคล้ายรำลึกได้ถึงเรื่องสำคัญ “จดหมายที่คุณส่งไปที่คอนโดที่ซานฟราน บางส่วนเจิ้งอาจได้รับเอง แต่ที่ส่งมาหลังจากที่เจิ้งย้ายออกไป ผมก็ได้ให้กับเจิ้งไปหมดแล้ว” “ขอบคุณค่ะ” คำตอบนั้นเบาเช่นหัวใจของเธอ รอยยิ้มที่ฉายออกมาดูฝืน จดหมายถึงมือเขา แต่เขาได้อ่านมันบ้างไหม “เจิ้งอยู่ไม่ค่อยเป็นที่ เขายุ่งตลอดเวลา คนหนุ่มไฟแรง” เขาไม่อยากบอกเลยว่าก็เพราะหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านี้ที่เป็นเชื้อเพลิงอย่างดีให้น้องชาย “ตอนนี้ก็ยุ่ง เขาเปลี่ยนไปมาก” “อายุมากขึ้นน่ะ” เสียงนั่นพยายามให้มีเคล้าหัวเราะ “แต่ด๊อกเตอร์พอลไม่ยักจะเปลี่ยน คุณป้ากับคุณน้าก็ไม่เปลี่ยน อย่างน้อยก็ไม่ได้มากมายจนน่าใจหาย” “ด๊อกเตอร์ชาร์ลส์ท่านต้องดูเงินเป็นหมื่นๆ ล้าน ” ปพณนิ่งไปเพียงแค่ครู่ช่วงหายใจก่อนที่จะพูดต่อ “ธรรมดาเขาไม่ค่อยว่าง แต่เห็นว่าคืนนี้จะต้องไปงานเปิดตัวสินค้าอะไรสักอย่างที่เป็นลูกค้าของบริษัทที่ไททัสเข้าไปถือหุ้น” ประโยคที่บอกถึงชื่อโรงแรมนั้นทำทีเป็นไม่สนใจ ก่อนที่ร่างสันทัดของเขาจะก้มลงไปพูดกับเด็กชาย “คราวหลังถ้าน้องพัทธ์มาต้องร้องเพลงให้ลุงฟังนะ แล้วลุงให้ค่าตอบแทนเป็นเค้กอร่อยๆ ดีมั้ย” “ดีคร้าบ ” เสียงนั้นร้องดังลั่นด้วยความชอบใจในข้อตกลง “จุนลุงใจดีที่สุ๊ด!” (ต่อ) จากคุณ : Sentimentally Smooth เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 21:49:54

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่อง : หนทางสู่รัก นามปากกา : มานัส บทที่ : 32 (ต่อ 2) **************************** “อุ๊ยตาย ไม่คิดว่าเธอจะมา” เสียงแหลมของลิลลี่ที่ทักทำให้หญิงสาวในชุดเดรสสีดำยาวจรดเข่าที่เพิ่งเดินเข้ามาในงานต้องหันไปพร้อมรอยยิ้มที่ดูฝืน “ก็เธอชวนฉันเมื่อวันก่อนนี่ ” “แต่ก็เห็นปฏิเสธเสียงแข็ง ปฏิเสธทุกงาน” “ฉันแค่คิดว่านานๆ ได้ออกงานแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน” “ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ ไม่งั้นเธอก็จะกลายเป็นคุณแม่ยังสาวที่มัวแต่ห่วงเลี้ยงลูก” หญิงสาวร่างท้วมบอก “ก็ดูอย่างสามีเธอซิ งานไหนๆ เขาก็มาได้ตลอด แต่เธอน่าจะควงเขามานะ จะได้สยบข่าวลือเรื่องเลิกกันน่ะ” “แล้วยังไง” ท่าทางยักไหล่ดูเก๋ไก๋สำหรับสายตาหลายคู่ที่มองมา “หรือว่าที่เลิกกันนั้นจะจริง” ลิลลี่ถามอย่างสนใจ “เป็นเพราะคุณหมอคนนั้นหรือเปล่า เอ๋ ชื่ออะไรน๊าที่เธอเคยควงอยู่เมื่อเจ็ดแปดปีก่อน หมอธนดล เห็นว่ากลับมาสนิทกับเธอนี่” “ก็แค่หมอที่อยู่โรงพยาบาลของคุณยาย หาเรื่องคิดกันไปเองน่ะซิ” “เขาก็ต้องคิดกัน เพราะได้ข่าวว่าเธอกับลูกหอบผ้าหนีไปอยู่บ้านคุณหญิง ” “ช่างเถอะ มันเรื่องของฉัน” สายตาของแพรดาวกวาดมองไปรอบๆ งาน เธอมาก็เพื่อ เขา “ด๊อกเตอร์ชาร์ลส์หล๊อหล่อว่ะ” การที่ลิลลี่เรียกชื่อของ ’เขา’ ทำให้ดวงตาโตวาววับราวลูกแก้วของหญิงสาวผิวขาวนวลราวงาช้างต้องหันไป “สาวน้อยสาวใหญ่กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่” “เธอด้วยใช่ไหม ” การลงเสียงถามมีแววเยาะอยู่ในที “สมัยก่อนเธอไม่ชอบเขาไม่ใช่เหรอ” “ใครวะ?” “ก็ ชานนท์” คำเรียกชื่อนั้นอ่อนโยน “ใคร?” “ด๊อกเตอร์ชาร์ลส์คือชานนท์ เพื่อนของพี่แคท คนที่สมัยก่อนทำตัวง่ายๆ สบายๆ” แพรดาวเห็นเขาแล้ว ร่างสูงที่ดูเด่นอยู่ในสูทสีเข้มกลัดกระดุมเสื้อกั๊กข้างใน ความปราณีตของเสื้อผ้าที่สวมใส่มิได้บ่งบอกถึงความ ‘ง่ายๆ สบายๆ’ เหมือนเช่นเมื่อครั้งหนึ่งนานมาแล้ว “เพื่อนพี่แคท?” ไม่มีท่าทีว่าลิลลี่จะนึกอะไรออก “ด๊อกเตอร์? แหม อย่างนี้ต้องเข้าไปทำความรู้จักหน่อยแล้ว” “ก็ไปซิ” ดวงตาเป็นประกายราวลูกแก้วพยายามสะกดความยินดีไว้ ร่างเล็กเดินตามผู้เป็นเพื่อนเข้าไปหาร่างสูงที่กำลังยืนสนทนากับหนึ่งในเจ้าของงานเปิดตัวสินค้า เธอเห็นแววตาของเขาที่บ่งบอกความประหลาดใจ หากด๊อกเตอร์ชาร์ลส์ก็เก่งที่สามารถกลบมันได้อย่างแนบเนียน การทักทายของเขาเป็นไปตามมารยาทเหมือนเช่นที่เขาแนะนำคู่สนทนาของเขาให้เธอกับลิลลี่ “เห็นฝ้ายบอกว่าด๊อกเตอร์เป็นเพื่อนของพี่แคท” หญิงสาวร่างท้วมรีบเข้าประเด็น “ลิลลี่ก็สนิทกับพี่แคทค่ะ รู้จักกันมาเป็นสิบปี และฝ้ายก็เป็นญาติของพี่แคท” “ครับ” เสียงรับรู้กัเป็นไปตามมายาท “ผมได้เจอคุณแพรดาวสองสามครั้งแล้ว” “แต่ก็ยังไม่รับเกียรติร่วมวงสนทนากับด๊อกเตอร์เท่าไหร่” คำบอกด้วยน้ำเสียงเรียบของเธอคงทำให้เขาประหลาดใจไม่น้อย “ส่วนใหญ่ผมคุยเรื่องงานกับคุณหญิงและกับสามีของคุณแพรดาว” คำว่าสามีนั้นเน้นเพียงให้หญิงสาวรู้สึกได้ “กับพี่แคทด้วยหรือเปล่าคะ” แววเสียงของหญิงสาวติดหัวเราะเพียงนิด หากในหัวใจของเธอรู้สึกกระตุกเตือนถึงความเจ็บปวด “แคทกับผมสนิทกันในเรื่องส่วนตัว” “ด๊อกเตอร์รู้จักพี่แคทมานานแล้วหรือคะ” ลิลลี่รีบถามต่อทันที “ผมต้องขอตัวนะครับ ยังไม่ได้สวัสดีท่านประธานเลย” คำตัดบทนั้นดูปรกติ แม้เจ้าตัวจะไม่ใส่ใจกับคำถามและคนถาม หากเขาก็ยังสามารถคงไว้ความสุภาพ “เอาไว้โอกาสหน้าคงได้พบกันอีก” ร่างสูงเดินออกไปทันที การก้าวขาของเขาเร็ว คงมีหยุดเพียงแค่กล่าวทักทายสั้นๆ กับบางคนที่รู้จักด้วยฐานะทางสังคมและธุรกิจเท่านั้น แพรดาวมองตามเขาไป ‘มาด’ ที่เธอเห็นนั้นเป็นของนักลงทุนมือหนึ่งของไททัส มิใช่ของชานนท์ที่เธอคุ้นเคย เขาไหลลื่นไปกับการสนทนาและทักทายในแวดวงสังคม หากยังคงไว้ความถือตัวและแววตานิ่งเฉย ไม่ว่าร่างสูงในสูทสีเข้มจะอยู่ตรงไหน หากหญิงสาวก็เห็นเขาชัดเจนเสมอ เธอเห็นกระทั่งเมื่อเขาปลีกตัวออกมาจากงาน เมื่อนั้นแพรดาวไม่ลังเลที่จะเดินตามออกมาทันที เจิ้งเอ๋อร์ โอกาส ถ้ามีก็ต้องคว้าเอาไว้ ‘ชานนท์ ใจร้าย‘ เธอเคยค่อนเขาไปเช่นนั้นเมื่อนานมาแล้ว หากคนที่มีแววตาซุกซนคนนั้นบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ‘ผมไม่เคยใจร้ายกับใครที่ดีกับผม‘ เพียงแต่ว่า เจิ้งเอ๋อร์จะใจร้ายกับเธอได้เชียวหรือ เมื่อก่อนให้เขาโกรธ แต่เดี๋ยวเดียวก็หาย “รอก่อน!” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อให้ทันประตูลิฟท์ที่กำลังจะปิดลง เธอแน่ใจว่าประตูสีขาวของลิพท์โดยสารลงไปยังที่จอดรถนั้นเปิดเพราะเธอกดปุ่มเรียกได้ทัน มิใช่เพราะความปราณีของคนข้างใน แววตาของเขาที่มองนั้นยังคงนิ่งไม่ปรากฏอารมณ์ใดๆ “ชั้นไหนครับ” การถามก็เป็นไปตามมารยาท “ชานนท์ ” ทว่าร่างสูงของเขายังคงยืนนิ่งสีหน้าเรียบเฉยบ่งบอกควาไม่พอใจอยู่ลึกๆ “ชานนท์ ” มือของเธอสั่นเพียงแค่ด้วยความคิดอยากจะเอื้อมไปแตะที่ตัวเขา เสียงที่เปล่งออกมาแสนยากเย็น “ให้เวลาฉันบ้างได้ไหม” ประตูลิฟท์เปิดออกเมื่อลงมายังชั้นที่เขาได้กดไว้ “ฉันขอร้อง ” ==================================================== จากคุณ : Sentimentally Smooth เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 21:50:56

ความคิดเห็นที่ 3 ฝ้ายกับชานนท์จะได้ประจัญหน้ากันซะทีค่ะ ================================================== บทที่ 31 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8785110/W8785110.html บทที่ 30 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8776718/W8776718.html บทที่ 29 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8767240/W8767240.html บทที่ 28 :  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8759054/W8759054.html บทที่ 27 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8749936/W8749936.html บทที่ 26 :  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8759085/W8759085.html บทที่ 25 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8733190/W8733190.html บทที่ 24 :  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8724489/W8724489.html บทที่ 23 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8720874/W8720874.html บทที่ 22 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8710825/W8710825.html บทที่ 21 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8702892/W8702892.html บทที่ 20 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8695745/W8695745.html บทที่ 19 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8686783/W8686783.html บทที่ 18 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8676967/W8676967.html บทที่ 17 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8668408/W8668408.html บทที่ 16 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8660556/W8660556.html บทที่ 15 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8650796/W8650796.html บทที่ 14 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8645196/W8645196.html บทที่ 13 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8639379/W8639379.html บทที่ 12 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8630437/W8630437.html บทที่ 11 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8625511/W8625511.html บทที่ 10 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8615295/W8615295.html บทที่ 9 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8602808/W8602808.html บทที่ 8 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8601438/W8601438.html บทที่ 7 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8593999/W8593999.html บทที่ 6 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8585255/W8585255.html บทที่ 5 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8575809/W8575809.html บทที่ 4 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8568603/W8568603.html บทที่ 3 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8560289/W8560289.html บทที่ 2 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8549953/W8549953.html บทนำ และ บทที่ 1 :  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8540587/W8540587.html แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 53 21:55:12 แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 53 21:54:43 จากคุณ : Sentimentally Smooth เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 53 21:54:10

ความคิดเห็นที่ 4   น้องกิตต์น่ารัก น่าหยิกให้แก้มย้วยยยยยจริงๆเลย (ว่าจะบอกหลายทีละ ลืมทุกทีค่ะ ^^") จากคุณ : Sherre เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 00:49:44

ความคิดเห็นที่ 5 จ่าง เอาน้องพัดไปร้องเพลงให้เจิ้งเอ๋อร์ฟังกันเถอะ จากคุณ : river (ริเวอร์) เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 01:56:03

ความคิดเห็นที่ 6 น้องพัด (ไม่ลม) น่ารักจังค่ะ กิตต์กับพี่จ่างก็น่ารัก อิอิ เจิ้งเอ๋อร์จะไม่รู้สึกอะไรกับน้องพัดเลยหรอ ^^" จากคุณ : Viva Tam เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 08:55:25

ความคิดเห็นที่ 7 แอบอ่านมานานมาก อยากรู้ตอนจบค่ะ สงสาร นางเอก จากคุณ : busabong เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 18:04:18

ความคิดเห็นที่ 8 จะยอมคุยหรือเปล่าล่ะนี่ ฝ้ายก็อดทนหน่อยนะ ตอนนั้นตัดสินใจไปแล้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 21:08:47

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ Sherre : ยังไงซะกิตต์ก็ยังเป็นน้องชายคนเล็กที่แสนน่ารักอยู่ดีค่ะ แถมปากไม่ค่อยดีนักเพราะชอบพูดตรงๆ หลายครั้ง แอบกวนๆ บ้าง (นิสัยนี้ไม่เปลี่ยนเท่าไหร่) คุณ river (ริเวอร์) : อืมม์..น่าคิดค่ะ แต่โอกาสจะมีหรือเปล่านี่ล่ะค่ะ ;p คุณ Viva Tam :  ด้วยความเป็นเจิ้งเอ๋อร์ก็ไม่ได้เกลียดเด็กนะคะ แม้ความคิดจะแล่นมาตรงที่ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกฝ้ายกับโกวิท ยังไงซะพอตอนอยู่หน้าคนอื่น ยิ่งอยู่กับฝ้ายด้วยแล้วล่ะก็เก็กเป็นเก็กฮวยค่า คุณ busabong : ใกล้จวนเจียนจบแล้วค่ะ เดินทางกันมาเลยครึ่งเรื่องแล้ว :) คุณ scottie : บางทีความอดทนก็ต้องมีสิ้นสุดค่ะ ปัญหาก็คือ...เมื่อไรเท่านั้นเอง อิอิ... :D จากคุณ : Sentimentally Smooth เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 53 14:58:58

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนใหม่มาแล้ว ย้ายไปเมนท์ที่ตอนใหม่ อิอิ แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 53 21:37:22 แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 53 21:21:16 จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 53 21:20:14