เรื่องเล่าสยองของข้าพเจ้า ตอน วิญญาณที่ตายไม่รู้ตัว
|
|
เรื่องที่ 49
วิญญาณที่ตายไม่รู้ตัว
นอกจากโรงเรียนและหอพักแล้ว เรื่องเล่ากล่าวขานเกี่ยวกับผีหรือวิญญาณประจำสถานที่ยอดนิยมอีกแห่งหนึ่งที่ผู้คนมักเจอะเจออยู่เสมอก็คือ ห้องเช่า ทั้งชนิดที่เป็นอาคารเดียวและแบ่งเป็นหลายห้องหรือแบบสร้างเป็นหลังคล้ายบ้านพักอาศัยทั่วไป วิญญาณเหล่านี้มีทั้งเกิดใหม่และสิงสถิตมานาน
เรื่องเล่าในคราวนี้พี่ได้ฟังมาจากน้องนก เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนที่น้องเขายังเป็นนักศึกษา เพราะความที่ต้องเรียนไกลบ้านจึงต้องอยู่หอพักแต่เพราะนิสัยไม่ชอบความวุ่นวายกับกฏระเบียบหยุมหยิม น้องนกจึงตัดสินใจไปอยู่หอนอก
หอนอกที่ว่าเป็นอาคารแห่งหนึ่งซึ่งแบ่งให้เช่าเพียงแค่ 4 ห้อง ผู้เข้าพักส่วนใหญ่จะเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเดียวกันแต่ต่างชั้นปี และถึงจะมีการพูดคุยกันบ้างแต่ก็ไม่สนิทกันมาก แต่ทุกคนก็ดูแลซึ่งกันและกันดี ดูเหมือนที่นั่นจะไม่มีเรื่องเล่าระทึกขวัญเหมือนหอพักอื่น
น้องนกอาศัยที่หอพักแห่งนั้นอย่างมีความสุขจนกระทั่งคืนหนึ่งได้มีเหตุสะเทือนใจเกิดขึ้นนั่นก็คือผู้พักอาศัยคนหนึ่งได้ออกไปกินเลี้ยงสังสรรกับเพื่อนจนถึงเวลาประมาณเที่ยงคืนจึงเดินทางกลับ แต่ทั้งคู่มาไม่ถึงเพราะประสบอุบัติเหตุระหว่างทาง มูลนิธิประจำท้องถิ่นได้นำร่างของผู้เสียชีวิตไปไว้ที่โรงพยาบาลเพื่อรอให้ญาติมารับ
กว่าคนที่หอจะรู้เรื่องก็คือตอนสายของวันรุ่งขึ้น ตัวน้องนกก็รู้สึกตกใจเหมือนกันเพราะคนที่เคยเห็นหน้าต้องจากไปอย่างไม่คาดฝันแต่คนที่พักติดกับห้องของผู้ประสบเหตุไม่คิดแบบนั้น เขาเล่าให้ทุกคนฟังว่าได้ยินเสียงเจ้าของห้อง(พี่ขอเรียกว่าเต้กับเมฆก็แล้วกันนะคะ)เปิดประตูเข้าห้องเปิดไฟแล้วหยิบข้าวของเครื่องใช้เหมือนปรกติ ตอนแรกทุกคนก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่นัก แต่เช้าวันต่อมานักศึกษาคนที่พักห้องด้านในสุดเล่าให้น้องนกฟังว่า เมื่อคืนนี้เขาต้องอยู่ทำงานของชมรมกว่าจะได้กลับหอก็เกือบเที่ยงคืน ตอนเดินผ่านห้องเต้กับเมฆเขาได้นยินเสียงคนคุยกัน ตอนแรกก็คิดว่าคงมีคนมาอยู่ใหม่เลยหันหน้าไปมอง ไฟในห้องนั้นก็ดับพรึ่บแต่เสียงคุยกันยังดังอยู่ ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าลากไปลากมา
ใครจะอยู่รอพิสูจน์ล่ะครับ เจ้าตัวเผ่นกลับห้องรอจนฟ้าสว่างจึงออกมาถามเจ้าของห้องเช่าว่ามีคนใหม่ย้ายมาเหรอ เจ้าของทำหน้างงบอกยังไม่มี เท่านั้นแหละเข่าของน้องคนนั้นอ่อนยวบเลย แกรีบออกจากหอและมาเล่าให้คนอื่นฟัง ตอนนั้นหลายคนเริ่มหวาดๆบ้างแล้ว จากที่เคยเที่ยวเตร็ดเตร่ตอนกลางคืนก็หยุด เรียนเสร็จรีบกลับเข้าห้อง น้องนกบอกว่าเคยขอให้เจ้าของทำบุญเหมือนกันแต่ไม่ได้ผลเพราะวิญญาณของเต้กับเมฆก็ยังคงพักอาศัยอยู่ที่นั่นเหมือนเดิม
เรื่องราวมาเฉลยเอาตอนทำบุญครั้งที่สาม พระรูปหนึ่งบอกว่าเหตุที่คนทั้งสองไม่ไปไหนเพราะญาติไม่ได้จุดธูปบอกพวกเขาตรงสถานที่เกิดเหตุก่อนนำศพกลับบ้าน เต้กับเมฆแลยยังไม่รู้ตัวว่าตนเองตายไปแล้ว
ใครจะไปอยู่ด้วยไหวล่ะครับ ทุกคนเก็บข้าวของและทะยอยย้ายออกไป น้องนกเองก็เป็นหนึ่งในนั้นแต่ออกเป็นคนเกือบหลังสุด สงสารเจ้าของหอเหมือนกันเพราะเขาก็ทำทุกวิถีทางแล้วแต่วิญญาณของนักศึกษาทั้งสองก็ไม่ยอมไปไหน ครั้นจะให้ญาติมาทำพิธีเรียกเขาก็คงไม่มาให้เพราะระยะทางมันไกลเกินไป สุดท้ายหอพักแห่งนั้นก็ต้องปิดตัวลง
*/*/*/*/*/*
ขออภัยผู้อ่านด้วยนะคะที่หายไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ป่วยค่ะ นอนซมหลายวันทีเดียว งานเขียนเลยต้องชะงัก ที่คิดว่าจะต้องส่งให้ทันสิ้นมกราเป็นอันพับไป เพราะปั่นยังไงก็คงไม่ทัน
ตอนนี้ก็ยังไม่แน่ใจว่าเป็นอะไรกันแน่ระหว่างอาหารเป็นพิษกับลำไส้อักเสบ แต่เท่าที่สังเกตอาการ น่าจะเป็นอย่างแรกมากกว่า เพราะถ้าลำไส้อักเสบ ป่านนี้ได้นอนโรงพยาบาลไปแล้ว
เริ่มต้นเล่าอาการก่อนดีกว่า ตอนเย็นก่อนไม่สบาย น้องสาวซื้อยากิโซบะจากห้างแห่งหนึ่งมาฝาก ตอนกินทีแรกก็รู้สึกแปลกๆ ยิ่งพอคีบหมูเข้าปาก มันเหมือนกินฟางมากกว่า แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเพราะกำลังหิวเลยซัดซะเรียบ
คืนนั้นยังไม่มีอะไร ไม่ปวดท้อง ไม่มีโครกคราก ไม่มีอะไรทั้งสิ้น ตื่นเช้ามายังซดกาแฟกับพัฟไก่อย่างสบายอารมณ์ รอคนที่บ้านออกไปทำงานจนหมดจึงเริ่มเปิดคอมเพื่อเตรียมทำงาน กำลังนั่งปั้นคำเพื่อเปิดบท ท้องไส้ก็เริ่มปั่นป่วน มันเหมือนมีอะไรวิ่งไปวิ่งมา ก็รีบเข้าห้องน้ำ ปรากฏว่าแทนที่จะถ่ายตามปรกติมันกลับพุ่งออกมาเหมือนน้ำก๊อก ก็ตกใจและรุ้ทันทีว่าต้องมีอะไรผิดปรกติแน่ แต่ตอนนั้นยังไม่ได้ทานยา เพราะไม่ชอบและนิสัยแล้วจะไม่กินยาแก้ท้องเสียเพื่อระงับอาการอย่างเด็ดขาด มักจะปล่อยให้ถ่ายจนกว่าจะดีขึ้น
คราวนี้ไม่เป็นอย่างนั้น เพราะวิ่งเข้าห้องน้ำสามครั้งก็ยังไม่ดีขึ้น เลยตัดสินใจเดินไปซื้อยาแก้ท้องเสียซึ่งก็ได้พวกโลเพอราไมด์มา นั่งคิดอยู่พักนึงเพราะยาประเภทนี้มีผลทำให้ลำไส้หยุดการบีบรัดตัวเท่านั้น ไม่ได้ช่วยอาการที่เป็นอยู่ในตอนนี้แต่เพราะกลัวว่าหากปล่อยให้ถ่ายต่อไปอาจทำให้ร่างกายเสียน้ำจนช็อคได้เลยตัดสินใจกินไปหนึ่งเม็ด
มันหยุดค่ะ แต่อาการหลังจากนั้นไม่ดีเลยเพราะเริ่มมีไข้ พยายามดื่มน้ำเข้าไปมากๆก่อนตอนนี้แล้วโทร.ปรึกษาน้องที่โรงพยาบาล เขาบอกว่าอาการแบบนี้ห้ามกินพวกโลเพอราไมด์เด็ดขาดเพราะไม่ได้ช่วยอะไร ให้กินยาจำพวกนอร์ฟล็อคดีกว่าเพราะมันจะฆ่าเชื้อ
อาการหลังจากนั้นก็คือไข้ขึ้นสูง ตกบ่ายอาการถ่ายก็กลับมาอีกครั้ง ดีที่โทร.บอกน้องสาวให้ซื้อยาพร้อมเกลือแร่สำหรับคนท้องเสียเข้ามาด้วยแต่กว่าจะมากันถึงก็ใกล้ค่ำ พอกินยาไปได้สักพักก็อาเจียน ซึ่งทำให้รู้สึกดีขึ้น แต่ไข้ก็ยังไม่ลด ต้องกินยาแก้ไข้ควบไปด้วย
นอนป่วยอยู่สองวัน ยังไม่นับการพักฟื้นเพราะไม่มีแรงเลย
วันนี้มีแรงเลยรีบเขียนเรื่องเล่ามาให้ทุกท่านอ่าน แต่คงไม่ดีนักเพราะยังมีอาการมึนเล็กน้อย หากมีข้อผิดพลาดต้องขออภัยผู้อ่านทุกท่านมา ณ ที่นี้นะคะ
| จากคุณ |
:
Moony_Lupin  
|
| เขียนเมื่อ |
:
22 ม.ค. 53 12:37:26
|
|
|
| 
