ความคิดเห็นที่ 1 7 – เด็กชายที่เกือบถูกลบล้าง ในความมืด นิกซ์นอนลืมตาอยู่บนเตียงคนไข้ ในห้องนอนเล็กๆ ของตน อาการนอนไม่หลับกลับมาเยือนอีกครั้ง คงเพราะตื่นเต้นกับการเดินทางพรุ่งนี้ ซ้ำเขาเพิ่งได้นอนยาวถึงสองวันเต็มๆ และวันนี้ได้เซราช่วยใช้พลังรักษาให้จนหายสนิทในชั่วครู่เดียว ตอนเด็กหญิงบอกหมอโจเซฟที่เข้ามาตรวจว่านิกซ์น่าจะลุกเดิน (และตามเธอกลับคีรีเอ) ได้ในพรุ่งนี้แล้ว คุณหมอยังแทบเบิกตาค้างไม่อยากเชื่อ แต่สุดท้ายก็รับรองว่าเขาลุกขึ้นเดินได้เป็นปรกติแล้วจริงๆ ...ถึงจะค้านว่าเด็กชายยังมีปัญหาสุขภาพอีกมากที่ต้องรีบแก้ไขเสียก่อน และเขาไม่วางใจว่าหมอคนอื่นจะสามารถดูแลเด็กมีเขาได้อย่างเต็มที่ แน่นอนว่าเซราไม่ยอมฟังเช่นเคย และกำชับเด็กชายให้เตรียมตัว บอกใครต่อใครให้ช่วยเก็บข้าวของหรือหาเสื้อผ้ากับของใช้จำเป็นให้เขาไว้ คงเพราะอย่างนี้กระมัง คุณป้ามาร์กาเร็ตจึงนำมีดพับเล่มเล็กกับเหรียญเงินที่เจอในกระเป๋ากางเกงมาคืนเขา พร้อมกับยาก่อนนอนคืนนี้ และมีดเล่มนั้นก็อาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เด็กชายนอนไม่หลับด้วยก็ได้ เมื่อนึกถึงใครบางคนที่มอบมันให้เขา ...อันนี้เผื่อไว้ ใครจะทำร้ายนายก็แทงมันให้มิดเลย ไม่ต้องไปคิดอะไร... ...บอกตัวเองว่านายต้องรอดกลับไปหาแม่ กลับไปอยู่กับแม่ให้ได้ อย่าเอาตัวไปเป็นกระสอบทรายให้ใครอีก เข้าใจไหม... ...ถึงนายไม่เจ็บปวด ก็อย่ามองข้ามอาการบาดเจ็บของร่างกายตัวเอง พวกเราทุกคนเป็นห่วง ไม่อยากให้นายต้องพิการหรือตาย จำไว้ให้ดีนะ... ที่จริง นิกซ์เองยังไม่รู้ว่าเขาควรทำอย่างไรกับมีดเล่มนี้ดี จะคืนคุณราดาก็คงไม่มีโอกาส จะเก็บไว้ป้องกันตัว ก็ไม่รู้ว่าจะได้ใช้ (หรือที่จริงคือกล้าใช้) หรือไม่ แต่ถ้าจะทิ้ง...ก็น่าเสียดายใช่ไหมนะ ในคีรีเอ เขาคงไม่ต้องใช้มีดนี้อีกแล้ว ไม่ต้องสู้ป้องกันตัวจากใคร เด็กชายไม่เคยอยู่คีรีเอ เคยแต่ไปช่วงเทศกาลโคมตะวันบางปี ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกว่าเมืองนั้นปลอดภัยเหมือนแซงค์ชัวรี ไม่จำเป็นต้องพกมีด ปืน หรืออาวุธอะไรเลย อีกอย่าง พวกครูเซเดอร์ที่คุ้มครองเซราก็ต้องคุ้มครองเขาเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วนี่นา นิกซ์ไม่ชอบของมีคมเลย ตั้งแต่วันที่แม่เผลอวางมีดทำครัวไว้บนโต๊ะแล้วเขาในตอนรู้ความน้อยกว่านี้หยิบไปกรีดแขนเล่น ชิมเลือดตัวเองเพราะนึกว่าเป็นน้ำหวานสีแดงที่แม่เคยทำให้กิน ทำเอาแขนมีแผลไปหลายรอย และแม่ตกใจจนร้องไห้ ขอโทษเขาซ้ำๆ ทำให้เด็กชายกลัวและพลอยร้องไห้จ้าไปด้วยตอนแม่ใส่ยาทำแผลให้ ตอนนี้ ถึงตัวเองไม่เจ็บปวด นิกซ์ก็ไม่อยากเอาของมีคมมากรีดเนื้อตัวเอง นับประสาอะไรกับฟันหรือแทงคนอื่น ต่อให้มีใครมาทำร้าย เขาก็ไม่รู้จะสู้กลับอย่างไร และเพื่ออะไรอยู่ดี ...เพราะอย่างนี้...ยังไงก็ไปกับราดาไม่ได้จริงๆ นี่นา... ประตูเปิดเข้ามาโดยไม่เคาะ ปล่อยแสงไฟสว่างจากทางเดินให้สาดเข้ามา เด็กชายหรี่ตา เห็นเงาร่างสูงของใครสักคนอยู่ที่หน้าประตู ใครคนนั้นเอ่ยถามด้วยเสียงคุ้นหูจนเด็กชายตกใจ แทบผุดลุกขึ้นนั่งทันที “นิกซ์! นายไม่เป็นไรใช่มั้ย!” ...เสียงนั้นคือราดา เป็นใครไปไม่ได้ นอกจากราดา... - - - - - จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 23:15:06

ความคิดเห็นที่ 2 ใครอีกคนเปิดสวิตซ์ไฟในห้อง นิกซ์ยกมือขึ้นป้องตาจากแสง พอตาหายพร่า เขาถึงเห็นราดากับซีเรนาเข้ามาในห้อง ตามด้วยแอนเธียกับแมกนัส “นิกซ์ นายไม่เป็นไรใช่มั้ย” ราดาถามซ้ำ “รู้สึกไม่สบายที่ไหน ปวดท้องอาเจียนบ้างหรือเปล่า” เด็กชายยังนั่งเงียบ และกะพริบตาปริบๆ อย่างงงๆ จนแอนเธียพูดขึ้นเรียบๆ “ฉันว่านิกซ์ดูสบายดีนะคะ” เขาไม่เข้าใจ ราดากับซีเรนามาที่นี่ได้อย่างไร ทำไมแอนเธียกับครูเซเดอร์คนนั้นถึงมาด้วย หรือคนพวกนี้เป็นพวกเดียวกัน...วางแผนจะทำอะไรกับเขา จะจับตัวเขาไปที่ไหนอีก ...แต่ทำไมต้องถามว่าเขาสบายดีหรือเปล่าล่ะ เขาควรจะไม่สบายเพราะอะไรหรือ... “เด็กคนนั้นไม่เป็นไรหรอก” หมอโจเซฟเดินเข้ามาในห้องอีกคน และพูดเรียบๆ “ถ้ากินยาพิษตัวนั้นไปจริง ตอนนี้คง ‘หลับ’ ไปแล้ว ไม่ตื่นมาพูดกับพวกเธออย่างนี้แน่” ราดาหันกลับไปมองคุณหมอ พูดด้วยเสียงเย็นชา “นึกแล้วว่าคุณต้องรู้จักยาตัวนั้น ‘เทวทูตแห่งความตาย’ นี่ฝีมือคุณใช่มั้ย” “พ่อหนุ่มเนฟิลิม” ชายวัยกลางคนยังพูดอย่างใจเย็น “ถ้าเป็นฉันจริงๆ เธอคิดว่าฉันจะทิ้งหลักฐานให้สาวถึงตัวได้ง่ายๆ เหรอ ในเมื่อฉีดยาแค่เข็มเดียวก็จบ ไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ทั้งนั้น” นิกซ์กวาดมองทุกคนอย่างตื่นๆ ทั้งคนที่มองเขา และคนที่หันไปมองคนอื่นพร้อมกับพูดคุยโต้เถียง เป็นนานกว่าจะเค้นเสียงของตนออกมาได้ “...น...นี่หมายความว่ายังไงฮะ...” เด็กชายพยายามปะติดปะต่อคำพูดของพวกเขา “...ใคร...วางยาผมเหรอ” ใครทำอย่างนั้น เพื่ออะไร ราดาหรือ...แต่ถ้าเป็นราดาทำไมถึงถามว่าเขาไม่เป็นไรใช่ไหม คุณหมอโจเซฟ? ...ถ้าต้องเสียเวลาวางยา สู้ปล่อยให้เขาตายไปเพราะถูกยิงตอนนั้นไม่สะดวกกว่าหรือ แล้วถ้าแอนเธียจะฆ่าเขา ทำไมต้องช่วยแต่แรกด้วย หรือ...จะเป็นเซรา...แต่ถ้าเป็นเซราจะรักษาเขาไปทำไม จะแกล้งทำเป็นเพื่อนเขาไปทำไม ...ยังมีใครคนอื่นที่อยากให้เขาตายอีกหรือ... “นิกซ์ เมื่อตอนเย็น เธอกินขนมเค้กไปหรือเปล่า” แอนเธียถามเรียบๆ “เค้กที่มีครีมสีขาวกับสตรอเบอร์รี่ เมื่อกี้เราเห็นเค้กแบบนั้นถูกทิ้งในถังขยะข้างล่าง หนูที่กินมันเข้าไปนอนตายเกลื่อนเลย” เด็กชายตกใจเป็นที่สุด แต่ก็นึกออกในตอนนั้น “ก...กินครับ แต่...ผมแบ่งกับเซรา” เขาเล่า “ตอนนั้น เซราบอกให้เปลี่ยนเค้กกัน เขาอยากให้ผมได้กินสตรอเบอร์รี่เยอะๆ แต่...แต่คุณบิวเรนหน้ามืด เซมาปัดเค้กที่ผมจะส่งให้เซราจนตกพื้น เราเลยแบ่งเค้กชิ้นที่เหลือคนละครึ่ง” ทุกคนที่เข้ามาในห้องเขาดูจะมีสีหน้าโล่งอก...เว้นเพียงแมกนัสซึ่งสบถขึ้นทันที “บิวเรนน่ะเหรอ!” ครูเซเดอร์หนุ่มแทบร้อง ก่อนจะข่มเสียงให้เบาลง “นี่มันบ้าไปแล้ว!” “เขาคงถูกบังคับ” แอนเธียตอบอย่างใจเย็น “แต่เราปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ได้” “งั้นเธอจะทำยังไงต่อไปล่ะ คอนเวิร์ท” ราดาตั้งคำถาม “จะปกป้องนิกซ์ยังไงอีก...นอกจากให้มันไปกับพวกเรา” “คุณราดาแมนธิส” หญิงสาวเรียกชื่อเขาเต็มยศ “วิธีปกป้องนิกซ์กับการที่พวกคุณคิดจะเอาตัวแกไปด้วยเป็นคนละเรื่องกันนะคะ ถ้านิกซ์ตัดสินใจจะไปกับคุณเองจริงๆ ในตอนนี้ ฉันจะไม่ว่าอะไรเลย แต่ถ้าคุณคิดจะบังคับเอาตัวเขาไป ฉันไม่ยอมแน่นอน” นิกซ์เห็นหัวหน้าเนฟิลิมปรายตามองหญิงสาวขายดอกไม้อย่างไม่พอใจนัก “งั้นเธอจะให้นิกซ์อยู่กับพวกโซลาริสที่คิดลอบฆ่ามันในแค่ไม่กี่วัน หรืออยู่เป็นหมาเลี้ยงเล่นตัวใหม่ของท่านหญิงน้อยรึไง นายอยากเป็นอย่างนั้นเหรอ นิกซ์” ตอนท้าย เขาหันมาถามเด็กชาย นิกซ์สั่นศีรษะทันควัน ใช่...เขาไม่ได้อยากอยู่กับศาสนจักรโซลาริสขนาดนั้นเลย เซราดีกับเขามากก็จริง แต่ก็เหมือนบังคับเขาอยู่กลายๆ เสมอ ถึงนิกซ์อยากเจอแม่จริงๆ ก็ไม่อยากได้อะไรอีกมากมายที่เซราเสนอจะให้ ไม่ได้อยากเรียนสูงๆ ไม่ได้อยากทำงานให้โซลาริส ต่อให้อยากก็ทำไม่ได้ พวกนั้นพยายามฆ่าเขาแล้วไม่ใช่หรือ แต่...นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาอยากอยู่กับพวกราดา ความเงียบดำเนินไปครู่หนึ่ง จนชายหนุ่มค่อยๆ เอ่ย “ฉันขอโทษ...ที่ยิงนาย แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจทำร้ายนาย ฉันแค่อยากรีบกำจัดเด็กนั่นให้เร็วที่สุด” นิกซ์กัดริมฝีปาก อยากต่อว่าอีกฝ่ายที่ผิดสัญญา อยากพูดอะไรมากมาย แต่แล้วก็ไม่อาจพูดออกไป อาจเพราะรู้ว่าถึงพูด ราดาก็คงไม่ฟังอีก ไม่ก็แย้งเขาอย่างทุกทีกระมัง ราดาเป็นผู้ใหญ่ พูดอะไรมีเหตุผลเสมอ แต่...เด็กชายก็ไม่รู้ว่าจะเห็นด้วยกับเหตุผลของเขาทุกอย่างได้อย่างไร ...ผมฆ่าคนไม่ได้...ผมไม่อยากทำร้ายคนอื่น...ผมไปกับพวกคุณราดาไม่ได้หรอก...แล้วอีกอย่าง...คุณราดาไม่รักษาสัญญา...คุณราดาบอกว่าจะปล่อยเซราไป...แต่ก็ยังคิดจะฆ่าเซราอยู่ดี... “เด็กเซรานั่น...” ราดาทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็ยั้งไว้ ปรายมองคนอื่นๆ ที่อยู่ในห้องด้วยนอกจากซีเรนา “พวกเทมพลาร์จะฆ่านายแล้ว ถ้าไม่ไปกับพวกเรา นายจะหนีไปไหนได้อีก” “ทางไปไม่ได้มีเพียงหนึ่งนี่คะ” แอนเธียพูดขึ้น “ที่จริงมีรอบด้าน เพียงแต่เราต้องมองหามากขึ้นอีกสักหน่อยเท่านั้น อีกอย่าง ทางที่ถูกบังคับขู่เข็ญให้ไป ยังไงก็ไม่ใช่ทางที่มีความสุขหรอกค่ะ คนที่ถูกบังคับให้เลือกเส้นทางเดียวมาตลอดอย่างพวกคุณ น่าจะรู้เรื่องแบบนี้ดีกว่าใครไม่ใช่เหรอ” ราดามองหญิงสาวอีกครั้ง...อย่างไม่พอใจนัก “สำคัญกว่านั้น ฉันคิดว่านี่ไม่ใช่เวลาเถียงกัน พวกเทมพลาร์วางยานิกซ์ และคงกำลังรอข่าวดีอยู่ ถ้ารู้ว่านิกซ์ยังไม่ตาย ฉันแน่ใจว่าพวกเขาไม่มีวันยอมรามือเด็ดขาด เราควรใช้สถานการณ์นี้ให้เป็นประโยชน์ หลอกให้พวกนั้นเชื่อว่าแกตายไปแล้ว เพื่อที่แกจะหนีไปอยู่ที่อื่นได้โดยไม่ถูกตามล่าอีก...หรือพวกคุณคิดว่ายังไง” คนอื่นเงียบไปอีกครู่ ก่อนหัวหน้าเนฟิลิมพยักหน้าช้าๆ “ถูกของเธอ แต่เราจะหลอกพวกนั้นได้ยังไง ไม่มียาพิษไหนทำให้ศพหายไปเฉยๆ หรอก” “ถ้าไม่มีศพก็ต้องหา และในตลาดมืด เราหาได้ทุกอย่างถ้าตั้งใจหานี่คะ” หญิงสาวพูดเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องธรรมดา จนเด็กชายยังตกใจ “...เธอคิดจะปลอมศพ?” ราดารับอย่างประหลาดใจ “ค่ะ” “เรื่องแบบนั้นทำได้ง่ายๆ ที่ไหน” ชายหนุ่มแย้ง “ขอแค่เห็นศพมีเขา เทมพลาร์พวกนั้นก็ไม่คิดจะเปิดดูหน้าศพให้เสียสายตาหรอกค่ะ” แอนเธียตอบ “ทุกวันนี้ พวกนั้นยังแทบไม่มองหน้านิกซ์ชัดๆ ด้วยซ้ำ” ราดากับซีเรนาหันไปแลกสายตา ราวกับช่วยกันประเมินความน่าเชื่อถือของคำพูดนั้น ขณะที่หญิงสาวคนเดิมพูดต่อในไม่ช้า “แต่นอกจากศพปลอม ต้องมีคนพานิกซ์ไปจากที่นี่ ไปซ่อนตัวในที่ปลอดภัยก่อน ฉันรู้จักตลาดมืดในเก็ตโตนี้ดีพอควร ดังนั้นจะรับผิดชอบเรื่องศพเอง ส่วนเรื่องนิกซ์...คงต้องวานคุณราดาแมนธิส กับคุณซีเรนาช่วยดูแลเขาชั่วคราว” เด็กชายอ้าปากจะพูดค้าน แต่ซีเรนาถามขึ้นเสียก่อน “ยอมให้นิกซ์มากับพวกเราง่ายๆ อย่างนี้ ไม่กลัวเราพาแกหนีไปเหรอ” “ฉันคิดว่าหากพวกคุณตั้งใจจะเอาตัวนิกซ์ไป ใครก็ห้ามไม่ได้” แอนเธียตอบอย่างใจเย็น “แต่ใครก็ห้ามฉันไม่ให้ตามไม่ได้เหมือนกัน ฉันรู้เรื่องพวกอัสลานดี รู้ที่ตั้งฐานของพวกเขา และรู้จักพวกคุณทุกคน ลองตามเจอครั้งหนึ่งแล้ว ไม่คิดว่าฉันจะตามไปอีกครั้งได้เหรอคะ ยิ่งถ้าคุณฆ่าฉันหรือพยายามฆ่าฉัน...ไม่ว่าที่ไหนเมื่อไหร่ หากนิกซ์รู้ ก็คงจะรู้สึกไม่ดีกับพวกคุณยิ่งไปกว่านี้แน่ “ทั้งการบังคับขู่เข็ญ หรือหวาดล้อมหลอกล่อไม่ใช่วิธีผูกใจคนอย่างยั่งยืนทั้งนั้น ไม่ว่าใครก็อยากได้ความจริงใจจากคนอื่น ฉันพูดความจริง และพูดอย่างจริงใจ หวังว่าคุณจะเห็นข้อนี้” นิกซ์กะพริบตาปริบๆ ขณะมองหญิงสาวขายดอกไม้ซึ่งพูดถ้อยคำเหล่านั้น สีหน้าของเธอจริงจังเสียจนเขาอยากเชื่อว่าเธอไม่พูดปดจริงๆ ยิ่งเพราะเธอไม่เคยหลอกให้เขาทำอะไรเพื่อเธอ ไม่เคยบังคับให้เขาทำอะไรที่ไม่อยากทำ แต่...ยังเร็วเกินไปไม่ใช่หรือ เด็กชายเพิ่งรู้จักพูดคุยกับเธอได้สามวัน เท่ากับที่พบราดากับพวกเนฟิลิมทุกคน ยังเร็วเกินไปที่จะบอกว่าใครจริงใจหรือไม่จริงใจ และบางที...ใจส่วนหนึ่งเขาคิดขึ้นมาว่าเธออาจจะหลอกลวงเก่งกว่าราดากับเซราก็ได้ อย่างไรก็ดี คิดไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะตัวเขาไม่มีทางเลือกอีกแล้วจริงๆ ราดากับซีเรนาตกลงตามที่แอนเธียว่าในไม่ช้า และเนฟิลิมทั้งสองก็พาเด็กชายซึ่งสวมหมวกปิดบังเขากับผ้าก็อซปิดตาซ้ายเดินไปตามท้องถนน สู่โบสถ์ร้างซึ่งหญิงสาวขายดอกไม้บอกเส้นทางให้ ก่อนออกจากห้อง หัวหน้าเนฟิลิมหยิบมีดพกบนโต๊ะหัวเตียงมาส่งให้นิกซ์เป็นครั้งที่สอง แล้วกำชับแค่เก็บมันไว้ให้ดี เด็กชายไม่ตอบอะไร แต่ยอมเก็บมันไว้ตามคำบอก ...เขายังไม่รู้เลยว่าจะเก็บมีดนี้ไปทำอะไร แต่เมื่อมีคนบอกให้เก็บ ก็เก็บ เหมือนทุกครั้งที่มีคนสั่งให้ทำอะไร ก็เท่านั้นเอง * * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 23:20:15

ความคิดเห็นที่ 3 8 – เมื่อครูเซเดอร์หนุ่มได้เห็นและรู้เรื่องการลบล้าง ระหว่างก้าวยาวๆ ไปตามท้องถนนพลุกพล่านในยามค่ำจวนดึก แมกนัสก็ทบทวนเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่อย่างไม่แน่ใจนัก นึกดูก็ประหลาดใจที่พวกผู้ก่อการร้ายซึ่งแอนเธียรู้จักได้อย่างประหลาดตามเด็กมีเขามาถึงนี่ ทั้งยังไม่อยากเชื่อเลยว่าหญิงสาวขายดอกไม้คนเดียวสามารถพูดให้คนทั้งสองยอมตามได้ง่ายดาย แต่ในเมื่อแอนเธียจัดการเรื่องทุกอย่างได้ดีทีเดียว เขาก็พอโล่งอกขึ้น กระนั้นยังเป็นห่วงใครบางคนที่ถูกดึงเข้ามาซวยแน่แล้ว ถ้ารู้แค่ว่าบิวเรนเป็นคนยกอาหารพร้อมทั้งขนมใส่ยาพิษมาให้ แมกนัสคงพูดได้เต็มปากว่าเพื่อนร่วมงานที่เขาสนิทตั้งแต่ประจำอยู่หน้าด่านเวสต์แลนด์ด้วยกันไม่รู้อะไรเลย แต่นี่นิกซ์เล่ากับปากว่าบิวเรนเป็นคนปัดจานขนมตกแตกเองตอนท่านหญิงเกือบแลกขนมกับเด็กชาย เรื่องอย่างนี้มันชัดเกินไป เขาเชื่อที่แอนเธียบอกเหมือนกันว่าเพื่อนครูเซเดอร์ของตนคงถูกบังคับ ไอ้เด็กฮัมบี้นั่นต้องไม่ดีใจนักหรอกที่จู่ๆ คู่หมั้นวัยกระเตาะของตัวเองได้เด็กปีศาจมาเป็นเพื่อนสนิท หน่วยเทมพลาร์เป็นหน่วยพิเศษ รับผิดชอบเรื่องสอดแนม ข่าวกรอง และมีข่าวลือว่ารวมไปถึงลอบสังหารคนที่ไม่เห็นด้วยกับศาสนจักรโซลาริส เรื่องวางยาเด็กปีศาจสักคนที่ท่านหญิงของเขานึกจะยกย่องเป็นวีรบุรุษขึ้นมาคงไม่แปลกอะไร “ถ้าไอ้ฮัมบี้รู้ว่างานพลาดละก็ บิวเรนตายโหงแน่” แมกนัสบ่นลอดไรฟัน “แม่...เอ๊ย!” แอนเธียยังคงรีบเดินต่อไปโดยไม่ตอบอะไร จนชายหนุ่มนึกกลัวและรีบพูด “ข...ขอโทษ ฉ...ฉัน...ไม่อยากให้นิกซ์ตายหรอก แต่ไอ้เจ้านั่นก็เพื่อนฉัน ฉันก็ไม่อยากให้มันเป็นอะไรเหมือนกัน” “ฉันรู้ค่ะ” หญิงสาวตอบเรียบๆ “ถึงบอกให้คุณพาไปหาคุณบิวเรนก่อน หลัง ‘ตกลง’ กับคุณบิวเรนเสร็จ เราถึงจะไปตลาดมืดกัน” หากเหตุการณ์ไม่หน้าสิ่วหน้าขวานขนาดนี้ ชายหนุ่มคงประหลาดใจมากขึ้นว่าแอนเธียยังใจเย็นขนาดคิดแผนการต่างๆ นานาออกอย่างรวดเร็วได้อย่างไร อย่างไรก็ดี เขารู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่ควรถาม ครั้นถึงโรงแรมซอมซ่อ ชายหนุ่มก็ทุบประตูห้องที่เขาพักกับบิวเรนดังโครมคราม จนกระทั่งได้ยินเสียงคนข้างในตอบแหบแห้ง แมกนัสพูดยืนยันตัวตน และทันทีที่อีกฝ่ายเปิดประตูออกมา เขาก็ชกหน้ามันเข้าไปตรงๆ จนหงายหลังล้มลงทันที “ไอ้บ้าเอ๊ย! มีเรื่องใหญ่แบบนี้ทำไมไม่บอกกันวะ!” ชายหนุ่มตะโกน จ้องเพื่อนร่วมงานของตนซึ่งลงไปกองบนพื้น ตาเบิกกว้าง สีหน้าตกใจและสับสน “ก...แกพูดเรื่องอะไร” “หนูที่กินขนมที่คุณทิ้งขยะตายหมด” แอนเธียพูดหลังจากรุนหลังแมกนัสเข้าไปในห้อง แล้วปิดประตูลงกลอน “เราเลยรู้ว่าพวกเทมพลาร์สั่งให้คุณทำอะไร” ดวงตาของบิวเรนยิ่งเบิกโพลงจนเหมือนจะถลนออกนอกเบ้า แล้วจู่ๆ เขาก็ก้มหน้าลง ยกมือทั้งสองปิดไว้ก่อนจะสั่นศีรษะ “ฉ...ฉันไม่ได้อยากทำ ต...แต่พวกมันบอกว่าถ้าไม่ทำ...พ่อแม่ฉัน...ญาติๆ ฉัน...” เสียงของชายหนุ่มสั่นเครือแทบเป็นร้องไห้อย่างที่แมกนัสไม่เคยได้ยินมาก่อน กระนั้นเขายังตอบอย่างเหลืออด “แล้วปรึกษากันก่อนไม่ได้หรือไง! แกเห็นฉันเป็นเพื่อนมั้ยวะ! ฉันพาแกไปกับแอนเธียด้วยเพราะเห็นแกเป็นเพื่อน! แล้วแกก็ยอมมาลำบากกับฉัน! ทีเรื่องแบบนี้...” “คุณแมกนัส พอเถอะค่ะ” แอนเธียก้าวมายืนข้างๆ และแตะแขนของเขาเป็นเชิงปราม “คุณบิวเรนคงถูกขู่ไม่ให้บอกใครเหมือนกัน” “ใช่! ...ใช่!” บิวเรนผงกศีรษะทั้งๆ ที่ไม่เงยหน้า “แกจะให้ฉันทำยังไง! ไม่ทำก็ตาย...ที่ไปทำก็...ก็อย่างที่รู้! มันต้องตามมาฆ่าฉันแน่ๆ!” แอนเธียเดินเลยแมกนัสไป คุกเข่าลงข้างหน้าบิวเรนที่นั่งบนพื้น วางมือบนไหล่ของเขาอย่างปลอบประโลม “ใจเย็นๆ ค่ะ คุณบิวเรน ไม่มีใครตามมาฆ่าคุณหรอก ทำใจดีๆ ไว้นะคะ” “ต...แต่ว่า...” ชายหนุ่มพูดกลั้วสะอื้นไม่เป็นคำเหมือนเด็กๆ หญิงสาวยังคงเอ่ยกับเขาต่อไปอย่างอ่อนโยน ขณะที่แมกนัสยืนมอง กำมือแน่นด้วยโทสะ โกรธบิวเรนที่ไม่ยอมบอกก็ใช่ แต่แมกนัสยังโกรธพวกเทมพลาร์ที่ยัดเยียดงานสกปรกให้พวกยศต่ำที่มันดูถูกเหยียดหยามอย่างพวกเขามากกว่า ...และโกรธตนเองที่ช่วยอะไรเพื่อนไม่ได้เลย ไม่รู้เลยว่าจะทำอย่างไร... ได้แต่มองแอนเธียที่ปลอบบิวเรนราวกับเด็กเล็กๆ มองเธอปล่อยให้ชายหนุ่มร้องไห้ไปเรื่อยๆ ...ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง และจ่อมันปิดปากกับจมูกของบิวเรนในทันที ร่างของชายหนุ่มที่ไม่ทันตั้งตัวอ่อนยวบลงในเวลาไม่ถึงนาที “นี่เธอ!” แมกนัสร้อง “แค่ยาสลบค่ะ” หญิงสาวตอบราบเรียบ “มันจะช่วยให้งานของฉันง่ายขึ้น คุณช่วยวางเขาให้นอนหงายได้มั้ย” ชายหนุ่มทำตามอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก ขณะที่นัยน์ตาหรี่ปรือของบิวเรนค่อยๆ ปิดลง “แล้วทำไมต้องวางยาบิวเรนมัน” “เมื่อคนเราหลับสนิท ความคิดต่างๆ ก็จะหยุดทำงานชั่วคราว ในเวลานี้ฉันจะ ‘อ่าน’ ความทรงจำเขา และ ‘ดึง’ ความทรงจำที่ต้องการมาได้ง่ายขึ้น” “เธอว่าอะไรนะ” แมกนัสจ้องตาค้าง รู้สึกราวกับสิ่งที่แอนเธียเพิ่งพูดเป็นอีกภาษาที่เขาไม่เข้าใจ หญิงสาวไม่ตอบ แต่ดึงผ้ายืดซึ่งใช้คาดผมที่หน้าผากขึ้น ปล่อยให้ผมหน้าม้าตกลงปรกหน้า และแมกนัสก็รู้สึกเหมือนเห็นบางสิ่งสีดำๆ บนหน้าผากของเธอชั่วครู่ก่อนผมทิ้งตัวลงมา เขาถึงกับผงะเมื่อแอนเธียปาดผมที่หน้าผากขึ้นให้เห็นชัด สีดำบนหน้าผากของเธอไม่ใช่รอยเปื้อน และไม่ใช่ปานดำ แต่เป็นพื้นแข็งและมันวาว คล้ายผิวเกล็ดของสัตว์เลื้อยคลาน หรือเกราะของแมลง “ฉันเคยมีเขาเหมือนนิกซ์กับคนพวกนั้น แต่คุณลุงโจเซฟตัดมันออกไปเมื่อแปดปีก่อน ถึงอย่างนั้น คุณลุงก็ทำอะไรกับหน้าผากของฉัน หรือลบล้างความสามารถของมันไม่ได้” หญิงสาวพูดอย่างสงบยิ่ง “ฉันจะ ‘ดึง’ ความทรงจำของคุณบิวเรน ให้เขาเข้าใจไปว่าฆ่านิกซ์สำเร็จแล้ว จากนั้น เราจะไปทำงานส่วนที่เหลือของเรา” แมกนัสพูดไม่ออก ไม่รู้เลยว่าจะพูดอะไร เขาได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้น ดูแอนเธียคุกเข่าลงด้านศีรษะของบิวเรน และค้อมกายใช้หน้าผากแตะหน้าผากของชายหนุ่ม...คงเหมือนที่เคยแตะหน้าผากของผู้ก่อการร้ายอัสลานที่บาดเจ็บสาหัสคนนั้น และหน้าผากของแมกนัสเองเมื่อช่วงกลางวันที่ผ่านมา ชายหนุ่มไม่รู้จะรู้สึกอย่างไร ไม่รู้ว่าตนกลัวความจริงที่เพิ่งได้รู้หรือไม่ หรือความรู้สึกที่ตนมีต่อแอนเธียเปลี่ยนไปอย่างไร...หลังได้รู้ความลับของเธอโดยไม่คาดฝัน แมกนัสรู้แต่ว่าถึงเธอจะเป็นลูกปีศาจ รอยยิ้มของเธอ หรือแม้แต่ท่าทางยามเธอใช้หน้าผากแตะหน้าผากคนอื่นเพื่อใช้พลังผิดมนุษย์นั้น ก็ยังคงเป็นภาพที่ดูอ่อนโยนเหลือเกิน * * * * * เรื่องของนิกซ์ มีแก้ไขนิดหน่อยให้รับรู้รสได้ครับ เนื่องจากผมรู้สึกว่าเป็นอย่างนี้จะเข้ากับเรื่องกว่า และนิกซ์ก็น่าจะมีความรู้สึกดีๆ ให้สัมผัสในชีวิตได้มากขึ้นด้วย จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 53 23:20:59

ความคิดเห็นที่ 4 ฉากวางยา ลุ้นจนเหนื่อยครับ ชอบแอนเธียเป็นพิเศษ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 07:16:27

ความคิดเห็นที่ 5 แอนเธียเป็นคนอ่อนโยนจริงๆ ชอบด้วย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 15:22:19

ความคิดเห็นที่ 6 นิกซ์ดูเป็นคนที่ยังไม่ยอมโต ไม่ยอมจะไปสักทาง หรือจะเอาสักอย่าง ยังไม่ยอมจะยอมสูญเสียความเชื่อไปบ้าง หวังว่าชะตากรรมจะใจดีกับเขา เพราะดูแล้วเป็นตัวละครที่ต้องพึ่งพาโชคชะตาเอาอย่างมากมาย ติดตามครับ จากคุณ : Waasuthep (Waasuthep) เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 53 00:49:37