+++++ขนมจีบครูมาลัย++++++

ผมขับรถยุโรปสีเลือดนก เลี้ยวเข้าไปสุดซอย
จุดหมายคือบ้านไม้สองชั้นครึ่ง ที่มีต้นมะม่วงสูงใหญ่ริมรั้วสีขาว
ติดกันนั้นมีบ้านสุนัขหลังย่อม ๆ ซึ่งครอบครองโดย “เจ้าน้ำตาล” สุนัขพันธุ์บางแก้วเพศเมีย วัยขวบครึ่ง
นั่นคือบ้านผมเอง.....


เมื่อเลี้ยวรถเข้าไปจอดภายในบ้านเรียบร้อย ผมไม่ลืมที่จะแวะเข้าไปลูบหัวทักทาย
“เจ้าน้ำตาล” เบา ๆ
“ไงเรา..วันนี้หม่ามี๊ให้แทะกระดูกชิ้นเบ้อเริ่มเลยนะ”
มันเพียงกระดิกหางตอบรับ แล้วก้มหน้าก้มตาง่วนกับการแทะกระดูกต่อไป

ผมลุกขึ้นยืนอัดลมหายใจเข้าปอดคล้ายเรียกกำลังใจ
ก่อนจะผลักประตูเข้าไปอย่างเชื่องช้า

“มาลัย” ภรรยาคนสวยของผม วางมือจากการร้อยพวงมาลัยที่โต๊ะ
ส่งยิ้มซีดเซียว แล้วเดินตรงมาหอมแก้มผม พลางถอดเสื้อนอก
ผมมองตามร่างบอบบางที่เดินเอาเสื้อไปเก็บ แล้วรู้สึกแปล๊บ ๆ ใจหายอย่างบอกไม่ถูก

ทุกครั้งที่เธอมีเรื่องไม่สบายใจ เธอจะผ่อนคลายตัวเองกับการร้อยพวงมาลัย


สิบปีที่ใช้ชีวิตร่วมกันมา
เธอเป็นภรรยาที่ยอดเยี่ยม ไม่เคยขาดตกบกพร่องเรื่องการบ้านการเรือน
ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายการเงิน ส่วนเธอเป็นครูสอนคหกรรม
มองจากสายตาภายนอก ครอบครัวเราค่อนข้างจะสมบูรณ์

เว้นเสียแต่ว่า...เราทั้งคู่ไม่มีทายาทสืบสกุล และความบกพร่องนั้น ไม่ได้เกิดจากฝ่ายผม
หลังจากพยายามมาหลายวิธีจนเราถอดใจ
ผมชดเชยให้ได้แค่ซื้อสุนัขปลอบใจ เธอจึงรักและเลี้ยงดูเจ้าน้ำตาลเหมือนลูกแท้ ๆ

“เป็นไงบ้างจ๊ะที่รัก สีหน้าแย่ ๆ ไม่ดีขึ้นบ้างเลยหรือ?”
ผมถามไถ่อาการ เพราะตอนเช้าเธอบ่นว่าปวดหัว วันนี้ถึงได้ลาป่วยอยู่กับบ้าน
“ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ วันนี้ได้พักทั้งวัน”
“กินข้าวหรือยังจ๊ะคนดี หรือว่ารอกินพร้อมผม?” ผมเดินเข้าไปสวมกอดเธอจากด้านหลัง
“เรียบร้อยแล้วค่ะ” เธอหันมาสบตา ดวงตาคมงามฉายแววหม่นหมองแบบแปลก ๆ

“วันนี้ไม่มีกับข้าวหรอกนะคะ”
“อ้าววว...”
“มีแต่ขนมจีบ ของโปรดวัตน์ไงคะ จะรับเลยมั๊ย?” เธอรีบพูดก่อนที่ผมจะทันได้บ่นอะไร
“ก็ดีจ๊ะ อะไรก็ได้จ๊ะเมียจ๋า”
“เบียร์ก็มีนะคะ”
เธอจัดแจงนำสิ่งที่เอ่ย วางบนโต๊ะตรงหน้า โดยไม่รอฟังคำตอบรับ

ผมกินขนมจีบแกล้มเบียร์ ขณะที่เธอนั่งร้อยมาลัยอยู่ข้าง ๆ
เป็นมื้อค่ำที่แสนเงียบงัน ภายใต้บรรยากาศแปลกประหลาด
แต่กระนั้นลิ้นผมยังรู้สึกได้ถึงรสชาติขนมจีบที่อร่อยกว่าปกติ



“วัตน์...มีอะไรจะพูดกับมาลัยไม่ใช่หรือคะ?” เธอช้อนตาคมมองผมนิ่ง จนผมชะงัก
“เอ่อ...”
“เรื่องเปิ้ล ใช่มั๊ย?”
“คุณรู้?”
“ค่ะรู้..วันนี้เปิ้ลมาที่บ้านตอนบ่าย”

“บ้าเอ๊ย ใจร้อนจริง ผมบอกเปิ้ลแล้วนะว่าจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง
นี่เค้ากล้าถึงขนาดมาหาคุณถึงบ้านเลยหรือ? ต้องว่ากันหน่อยแล้ว” ผมเอ่ยขึ้นอย่างมีอารมณ์

“มาลัยบกพร่องตรงไหนหรือคะ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น..คุณดี คุณไม่มีข้อบกพร่องอะไร ทั้งงานบ้านงานครัวก็ไม่มีที่ติ แต่...”
“แต่....?” เธอทวนคำสีหน้าเครียด
“แต่..เอ่อ..ผม ๆ ..ผมอยากมีลูก คุณเข้าใจผมนะ”
“เพราะมาลัยมีลูกให้คุณไม่ได้ คุณจึงไปมีลูกกับคนอื่นใช่ไหมคะ?”
“ผมไม่ได้คิดจะทิ้งคุณนะมาลัย..จริง ๆ เชื่อผมนะ ผมรักคุณ รักมากกว่าใครทั้งนั้น
แต่.. แต่.. เปิ้ลเค้าไม่ยอม เปิ้ลเค้าไม่อยากให้ลูกที่จะเกิดมา กลายเป็นลูกนอกกฎหมาย คือ คือ..”

ผมเริ่มติดอ่าง ในหัวพยายามเค้นคำพูดดี ๆ ที่ทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดน้อยที่สุด

“วัตน์เลยอยากจะหย่ากับมาลัย เพื่อจดทะเบียนกับเปิ้ล?”
เธอยิงคำถามแทงใจ จนผมต้องก้มหน้านิ่ง

“คุณจะทิ้งมาลัยไปอยู่กับเปิ้ลใช่ไหมคะ?”
“ผมขอโทษ......”

“ฉันถามว่า..คุณเลือกที่จะไปอยู่กับเปิ้ลใช่ไหมคะ?”

เธอพูดแบบเน้นเสียงแต่ละคำ ช้า ๆ และดังกว่าเก่า

“ใช่..ผมเลือกเปิ้ล”

“เลือกเปิ้ล” เธอทวนคำเสียงแผ่ว สายตาเหม่อลอย แต่ไม่มีวี่แววของน้ำตา

“มาลัย”
ผมลุกขึ้นจะเข้าไปกอดเธอ เธอยกมือห้าม จนผมต้องถอยกลับมานั่งที่เดิม
แล้วเธอก็เริ่มร้อยมาลัยต่อไป สายตาเหม่อลอยไร้จุดโฟกัส

จู่ ๆ เธอก็ลุกขึ้นไปหยิบขนมจีบจากซึ้งนึ่งมาวางตรงหน้าผมอีกจาน

“กินอีกสิคะ” เธอคะยั้นคะยอ
“ผม..ผมกินอะไรไม่ค่อยลง” ปฏิเสธเธอ และยกแก้วเบียร์ขึ้นซดแบบรวดเดียวหมด
เธอยิ้มบาง ๆ เข้ามาสวมกอดแบบหลวม ๆ

“นะคะ กินอีกเยอะ ๆ เพราะมาลัยไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้ดูแลคุณอย่างนี้ไปถึงเมื่อไหร่
คืนนี้ให้มาลัยได้ดูแลคุณในฐานะเมียเถอะนะคะ”
“กะ ก็ ได้จ๊ะ” ผมรับคำแล้วส่งขนมจีบเข้าปาก เป็นการเอาใจ

เธอมองหน้าผม พรายยิ้มอย่างพึงพอใจ หมุนตัวกลับไปเปิดตู้เย็น






ตู้เย็นที่เปิดประตูอ้า...เธอยืนกอดอกส่งยิ้มเย็นยะเยือก

“ถ้าไม่อิ่ม ยังมีให้กินอีกเยอะเลยนะคะ”

ผมตะลึงตัวชา ภายในตู้เย็นที่เปิดอ้า ใบหน้าหนึ่งที่คุ้นตา สาวสวย ผมสั้น ใบหน้ารูปไข่

ที่เหลือเพียงส่วนหัว ช่องด้านล่างมีชิ้นส่วนร่างกายมนุษย์เปลือยเปล่า ไร้แขนขา ยัดอยู่


“เปิ้ล?...” ผมร้องคราง สายตามองกลับมาในจานที่วางบนโต๊ะ
“ขนมจีบ? อะ อ้วกกกก..”


สิ่งที่ผมกินทั้งหมดก่อนหน้านี้ขย้อนขึ้นมาที่ลำคอ
ผมวิ่งสุดฝีเท้าตรงไปยังห้องน้ำ

ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไป บางอย่างก็ทำให้ผมลื่นล้มลงหัวฟาดกับพื้นห้องน้ำอย่างแรง
นิ่ง งงอยู่หลายนาทีก่อนจะยันกายขึ้น ตอนนี้เสื้อผ้าเลอะไปด้วยอ้วกตัวเอง
ศีรษะปวดจี๊ดจากแรงกระแทก จนผมต้องเอื้อมมือไปจับเป็นการตรวจเช็ค
ของเหลวหนืด ๆ เต็มฝ่ามือจนรู้สึกได้

เลือด..มือผมเต็มไปด้วยเลือด มันไม่ใช่เลือดผม ผมไม่มีบาดแผล
ไม่สิ...ไม่ใช่แค่มือ ตัวผมก็เต็มไปด้วยเลือด มันเจิ่งนองรอบ ๆ ตัว

พื้นห้องน้ำส่งกลิ่นเลือดคาวคลุ้ง
แล้วผมต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อหันไปเห็น ท่อนแขนขาที่ถูกเฉือนเนื้อออกไปเหลือเพียงกระดูก วางกองอยู่ข้างชักโครก

“ขนมจีบของมาลัยอร่อยไหมคะ?”



ผมหันขวับไปทางต้นเสียง
มาลัยเดินยิ้มเย็นเยียบ ในมือถือเข็มร้อยมาลัย ก้าวเท้าเข้ามาหาผมช้า ๆ
ร่างกายผมหนักอึ้ง คล้ายเป็นอัมพาตชั่วขณะ
ขนมจีบของมาลัยมีมากกว่าเนื้อมนุษย์ ..เธอใส่ยาอะไรลงไป?



“คุณบอกว่าเลือกที่จะไปอยู่กับเปิ้ลใช่ไหมคะ?” เธอโน้มหน้าลงมาใกล้จนเกือบชิดหน้าผม

ความรู้สึกเจ็บจี๊ดที่อกด้านซ้าย วิ่งผ่านเข็มร้อยมาลัยทะลุเสื้อไปถึงก้อนหัวใจ
แล้วภาพทุกอย่างก็ดับวูบ...เหมือนมีใครกระตุกปลั๊กที.วี.

“อยู่กันอย่างมีความสุขนะคะ...ที่รัก!!” เธอกระซิบเสียงเหี้ยม


..

..




หนึ่งสัปดาห์ต่อมา....


“น่าสารเนอะเธอยังสาวยังแส้ จู่ ๆ มาถูกผัวทิ้ง ใครเลยจะนึกว่าอีตาภานุวัตน์ จะเป็นสมภารหนีตามเลขาคนสวยไปซะได้”
“ชี่ย์...”

เพื่อนบ้านช่างเม้าท์นั่งกลุ่มวิพากษ์วิจารณ์ (อันที่จริงเรียกนินทา) กันอย่างออกรส
ที่โต๊ะหินอ่อน ฝั่งที่ติดกับรั้วบ้านครูมาลัย
ก่อนใครซักคนจะจุ๊ปากเมื่อเห็นครูมาลัยเดินถือถาดกระดูกออกมาให้เจ้าน้ำตาล

“สวัสดีค่ะ คุณน้อง กำลังให้ข้าวหมาหรอคะ..ว้าย ให้กินกระดูกชิ้นเบ้อเร่อเลยน๊า”
หนึ่งในกลุ่มจอมเม้าท์ ส่งเสียงทักทาย แบบถามเองตอบเองเสร็จสรรพ

ครูมาลัยเงยหน้ามองครู่หนึ่ง ส่งยิ้มบาง ๆ
“ค่ะ”
“นี่ ๆ ..คุณน้องขา อย่าหาว่าคุณพี่จุ้นจ้านเลยนะคะ สามีคุณน้อง ไม่ติดต่อกลับมาเลยหรือคะเนี่ย
...แม้..ใจร้ายใจดำ ทิ้งกันได้ลงคอ หน้าซื่อ ๆ แบบนั้นไม่นึกว่าจะเจ้าชู้เลยนะคะ”
จอมเม้าท์ยังไม่หยุดสาระแน

“เออ..ที่เค้าลือกันว่า คุณวัตน์สามีคุณน้องหนีไปกับคุณเลขาเปิ้ล นี่คอนเฟิร์มแค่ไหนคะ?
คุณพี่ไม่ได้จุ้นจ้านนะคะ แบบว่า แค่เป็นห๊วงเป็นห่วงคุณน้องอ่ะคะ แหม ตามประสาคนบ้านใกล้เรือนเคียงกันอ่ะเนอะ”





ครูมาลัยส่งยิ้มเย็น ๆ แทนคำตอบ เดินมาหยุดยืนที่ริมรั้ว



“คุณพี่จะรับขนมจีบมั๊ยคะ? มาลัยทำไว้เยอะเลย”







-THE END-

แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 53 04:48:12

แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 53 04:44:13

จากคุณ	: แม่มดราตรี
เขียนเมื่อ	: 23 ม.ค. 53 04:43:26