ความคิดเห็นที่ 1 จากวันนั้นเวลาผ่านมาสามปีแล้ว เธอได้งานทันทีที่เรียนจบ มีนกลายเป็นคนที่เข้มแข็งขึ้น มีความคิดรอบคอบมากขึ้น เธอขยันทำงานและเก็บเงินซื้อห้องเป็นของตัวเองได้ในเวลาไม่นาน แม้ว่าตอนนี้ยังต้องผ่อนธนาคารแต่เธอก็ภูมิใจมากเพราะเป็นสิ่งแรกที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของเธอ   เสียงแตรรถด้านนอกปลุกมีนจากภวังค์ความคิดที่ล่องลอยไปไกล ฝนหยุดตกไปตอนไหนก็ไม่รู้ โกโก้เย็นของเธอกลายเป็นน้ำจืดชืด มีนหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินไปจ่ายค่าเครื่องดื่ม พี่สุ พี่สาวเจ้าของร้านทักทายเธออย่างคุ้นเคย "วันนี้กลับค่ำเลยนะคะ น้องมีน ฝนตกฤดูร้อนนี่ลำบากนะคะ" มีนยิ้มรับและกล่าวลา จากนั้นก็เดินออกจากร้าน อากาศภายนอกเย็นฉ่ำเพราะฝนตกหนักและเป็นเวลาหัวค่ำ มีนรีบเดินไปที่ป้ายรถประจำทางที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนัก รถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับผ่านแอ่งน้ำย่อม ๆ บนถนน ความเร็วของรถทำให้น้ำที่เจิ่งนองกระเด็นขึ้นมาบนทางเท้า “อุ้ย!” หญิงสาวอุทานพลางถอยหลบจนชนคนที่เดินตามมาด้านหลังอย่างแรง  “อุ้ย ขอโทษนะคะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ” “ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่ คุณเปียกรึเปล่า?”   ชายหนุ่มแตะไหล่เธอไว้เชิงพยุงไม่ให้เสียหลัก ขณะที่ก้มถามเธอ “เอ่อ...ไม่ค่ะ ขอโทษอีกครั้งนะคะ” เธอหมุนตัวกลับมาพูดกับเขา และเห็นว่า เขาสูงมากทีเดียว เพราะเมื่อรวมกับความสูงจากรองเท้าที่ใส่แล้ว เธอสูงเกือบถึงไหล่ของเขาเท่านั้น ผิวของเขาสีเข้มออกแดงแบบคนผิวขาวที่อยู่กลางแจ้งบ่อย ๆ ผมดำตัดรองทรงเรียบร้อย คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาสีสนิมเหล็กกำลังจ้องหน้าเธออยู่และริมฝีปากหนาได้รูปกำลังยิ้มน้อย ๆ จู่ ๆ เขาก็ถามขึ้นมาว่า “หน้าผมมีอะไรติดอยู่รึเปล่าครับ?” “เอ้อ ปะ..เปล่าค่ะ ขอโทษค่ะ” เธอตอบตะกุกตะกักและหลบสายตาเขาอย่างรวดเร็ว “ขอตัวนะคะ” พูดไม่ทันจบดีมีนก็หันหลังเดินแกมวิ่งไปที่ป้ายรถประจำทาง โชคดีที่รถสายที่เธอต้องการมาพอดี เธอจึงไม่ต้องหันกลับไปมองหน้าเขาอีกครั้ง หลังจากอาบน้ำสระผมและอยู่ในชุดนอนตัวโปรดแล้ว เธอเปิดเพลงและเดินไปตากลมที่ระเบียงโดยไม่สนใจผมที่ยังชื้น   เสียงรถมอเตอร์ไซค์ด้านล่างทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น “ทำไมถึงเฟอะฟะอย่างนี้นะเรา ไปจ้องหน้าเค้าทำไมนะ” เธอบ่นกับตัวเองเบา ๆ ดวงตาที่มีประกายยิบๆ กับรอยยิ้มของเขาลอยอยู่ตรงหน้าเธอ “เพี้ยนไปแล้วเรา” มีนสะบัดหน้าแล้วหันหลังเดินกลับเข้าห้องเพื่อเขียนบันทึกประจำวัน เธอเขียนเหมือนกับตอนที่คุยกับแม่ในสมัยก่อนว่าเธอไปพบเจออะไรมาบ้างในแต่ละวัน และวันนี้ตอนท้ายของบันทึกเธอก็เขียนถึงเขาแล้วทิ้งท้ายไว้ว่า “ตาเขาสวยจนหนูอดมองไม่ได้ แต่หนูว่าเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะค่ะ, วันนี้หนูก็รักแม่เหมือนเดิมนะคะ” จากคุณ : MooZaa เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 15:38:44

ความคิดเห็นที่ 2 สามวันหลังจากนั้น หญิงสาวก็แวะไปนั่งที่ร้านกาแฟร้านเดิมอีก เธอชอบบรรยากาศของร้านมากนี้จึงแวะมานั่งทำงานบ่อย ๆ โทนสีหลักของร้านเป็นสีขาวครีมกับสีน้ำตาลชอคโกแลต โต๊ะกลมตัวเล็กทาสีขาวตั้งอยู่ริมกระจกยาวด้านหน้าร้าน เก้าอี้สีสดใสสองตัววางตรงข้ามกันสำหรับแขกที่มาคนเดียวหรือคู่รักที่ต้องการความเป็นส่วนตัว   ส่วนโต๊ะสี่เหลี่ยมจตุรัสตัวใหญ่ขึ้นมาอีกหน่อยที่ทาสีขาวเช่นกัน มีเก้าอี้สีสดใสวางอยู่สี่ตัวสำหรับแขกที่มาเป็นกลุ่ม   ถึงแม้ว่าโทนสีขาวครีมกับสีน้ำตาลจะทำให้ร้านดูอบอุ่นและเป็นกันเอง แต่ก็มีสีสันสดใสของเก้าอี้มาช่วยเพิ่มความสดชื่นให้บรรยากาศในร้านได้อย่างลงตัว นอกจากนี้ ยังมีกระถางดอกไม้มาสับเปลี่ยนเรื่อย ๆ อีกด้วย เสียงกระดิ่งแขวนหน้าร้านดังกรุ๋งกริ๋ง เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่ามีแขกรายใหม่เข้ามา   “ยินดีต้อนรับค่ะ อ้าว รุตเองเหรอ วันนี้ว่างเหรอจ๊ะ ถึงแวะมาได้” เสียงพี่สุร้องทักผู้มาใหม่อย่างคุ้นเคย “ครับพี่ สบายดีนะครับ?” “จ๊ะ สบายดี นั่งก่อนสิ วันนี้กาแฟดำร้อนเหมือนเดิมสินะ” “ครับ ขอบคุณครับพี่” เสียงผู้มาใหม่ฟังดูคุ้นหูพิกล มีนเงยหน้าจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ พอดีกับที่ชายหนุ่มหันมาโดยบังเอิญ “อ้าว คุณนั่นเอง สวัสดีครับ” “สวัสดีค่ะ” เธอตอบ “รู้จักกันด้วยเหรอจ๊ะ” พี่สุร้องถามขณะเดินเอากาแฟดำร้อนมาให้ “ก็ไม่เชิงหรอกครับ หลังฝนตกวันก่อนผมเจอเธอหน้าร้าน เธอหลบรถมอเตอร์ไซค์แล้วเสียหลักมาชนผมนิดหน่อยน่ะครับ” “ตายจริง เป็นอะไรมากรึเปล่าจ๊ะมีน” “ไม่เป็นอะไรค่ะพี่ แค่หลบไม่ให้โดนน้ำกระเด็นใส่เท่านั้นเองค่ะ” มีนตอบ “อ้อ จริงสิ นี่นิรุตจ้ะ เป็นญาติผู้น้องของพี่แล้วก็เป็นคนออกแบบร้านนี้ด้วย มีนพูดกับพี่บ่อย ๆ นี่ ว่าร้านพี่ตกแต่งน่ารัก นี่แหละเจ้าของผลงาน รุต นี่น้องมีน เป็นลูกค้าประจำของพี่ คุยกันตามสบายนะพี่ขอตัวก่อน” พี่สุพูดทิ้งท้ายเมื่อเสียงกระดิ่งแขวนดังขึ้นอีกครั้ง “ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณมีน” “ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน เชิญนั่งค่ะ คุณนิรุตเป็นอินทีเรียดีไซน์เนอร์เหรอคะ?” “ครับ ปกติผมจะออกแบบบ้าน  แต่ร้านพี่สุเป็นกรณีพิเศษครับ เป็นครั้งแรกที่ผมออกแบบร้านกาแฟ” เขาตอบแล้วจิบกาแฟดำที่เธอคิดว่ามันคงขมน่าดู “แต่มีนว่าคุณตกแต่งได้สวยมากเลยนะคะ” “ขอบคุณครับ ว่าแต่คุณเรียกผมว่า รุต เฉย ๆ ดีกว่าครับ เรียกชื่อเต็มแล้วฟังดูเป็นทางการเกินไป”   “ได้ค่ะ คุณรุต” “แล้วคุณมีนทำงานอะไรครับ” “มีนทำงานเกี่ยวกับหนังสือค่ะ ส่วนใหญ่จะเป็นหนังสือแปลสำหรับเด็ก คุณรุตเคยอ่านหนังสือประเภทนี้บ้างรึเปล่าคะ” “ไม่ครับ ถ้ามีเวลาว่างผมชอบตีเทนนิสหรือไม่ก็ไปเที่ยวมากกว่า นี่ผมก็เพิ่งพักร้อนไปดำน้ำดูปะการังมา ตากแดดจนเกรียมเลยล่ะครับ” เขาพูดจบแล้วยิ้มให้เธอเต็มที่จนเห็นฟันขาวเป็นระเบียบ เธอสังเกตว่าเขาเป็นผู้ชายที่ตาสวย ยิ้มสวย และมีเสน่ห์มากสำหรับสาว ๆ หลายคน เป็นผู้ชายแบบที่เธอไม่คิดจะเลือกคบหาดูใจเพราะคงมีเรื่องวุ่นวายใจตามมาไม่รู้จบ มีนกับนิรุตคุยกันสักครู่โทรศัพท์ของชายหนุ่มก็ดังขึ้น เขาขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์นอกร้าน เมื่อวางสายเขาก็เข้ามาบอกเธอว่า “ขอโทษนะครับ ผมต้องไปคุยงานกับลูกค้าแล้ว วันนี้ขอตัวก่อน หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกนะครับ คุณมีน” “ค่ะ เชิญคุณรุตเถอะค่ะ”เธอตอบพร้อมกับยิ้มให้น้อย ๆ อย่างมีมารยาท นิรุตเดินไปหาพี่สุเพื่อกล่าวลาแล้วออกจากร้านไป  ไม่นานนักเธอก็เก็บหนังสือใส่กระเป๋าแล้วเดินไปจ่ายค่าเครื่องดื่ม แต่พี่สุกลับบอกว่า “วันนี้ไม่ต้องจ้ะ รุตเขาจ่ายให้แล้วล่ะ เขาบอกว่าเลี้ยงมีนเนื่องในโอกาสที่ได้รู้จักกัน” มีนจึงกล่าวขอบคุณแล้วออกจากร้านเพื่อไปเอางานที่บริษัทกลับมาทำต่อ หนังสือแปลเล่มล่าสุดของเธอใกล้เสร็จเต็มที แม้ว่างานแปลฝีมือเธอเพิ่งวางจำหน่ายเพียงไม่กี่เรื่องแต่ก็ได้รับความนิยมเป็นอย่างดี เธอจึงตั้งใจทำงานนี้มาก ข้อดีอย่างหนึ่งของการทำงานแปลหนังสือที่เธอชอบคือ เธอสามารถเอางานไปทำที่ไหนก็ได้ที่เธอต้องการตราบเท่าที่เธอบอกให้เจ้านายรู้ หญิงสาวจึงทำงานที่บริษัทบ้าง ห้องพักบ้าง วันไหนเบื่อ ๆ ก็หอบเอางานมานั่งทำที่ร้านกาแฟสุดโปรดของเธอ จากคุณ : MooZaa เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 15:55:10

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากวันนั้น มีนก็ยังคงเอางานไปทำที่ร้านกาแฟ เธอทนทำงานในห้องพักกลางฤดูร้อนไม่ได้ การออกมานั่งจิบกาแฟเย็นใส่นมขณะทำงาน เวลาเหนื่อยก็พักสายตาดูผู้คนที่ผ่านไปมาด้านนอกร้าน ทำให้เธอทำงานได้เรื่อย ๆ และมีความคิดดีกว่าอยู่คนเดียว นิรุตไม่ค่อยได้มาที่ร้านบ่อยนัก พี่สุเล่าว่าเขาเป็นญาติผู้น้องที่สนิทกันมากที่สุด เป็นคนจริงจังและขยันตั้งแต่สมัยเรียน ตอนอยู่มหาวิทยาลัยก็ทำงานพิเศษเป็นค่าเล่าเรียนไปด้วยทั้ง ๆ ที่ทางบ้านก็ไม่ลำบากด้านการเงิน ด้วยความที่เป็นผู้ชายหน้าตาดีทำให้นิรุตมีผู้หญิงมาชอบมากมาย ทั้งรุ่นน้อง รุ่นเดียวกัน บางครั้งก็มีผู้หญิงอายุมากกว่ามาสนใจ พี่สุเสริมอย่างนึกขำว่า มีครั้งหนึ่งที่ทำให้นิรุตทั้งลำบากใจทั้งหงุดหงิด เพราะมีเกย์หน้าตาดีมาติดพันและถึงขั้นออกปากจะซื้อรถให้เมื่อถึงวันเกิด ยิ่งได้รับรู้เรื่องราวของเขามีนก็ยิ่งแน่ใจว่าเธอจะไม่เป็นหนึ่งในนั้นอย่างแน่นอน เมื่องานแปลของเธอเสร็จ มีนก็ไม่ได้มาร้านอีกเป็นเดือน เพราะยุ่งอยู่กับการตรวจพิสูจน์อักษร   นอกจากนี้ยังต้องเตรียมวางแผนเปิดตัวหนังสือร่วมกับทีมงาน เธอเหนื่อยจนเมื่อกลับจากบริษัทก็ไม่อยากแวะที่ไหน เมื่อหนังสือเสร็จสมบูรณ์และงานเปิดตัวหนังสือผ่านไปด้วยดี เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมากและอยากนั่งจิบชามะนาวเย็น ๆ ซักแก้วจึงไปที่ร้านกาแฟร้านโปรด เมื่อไปถึงก็พบว่านิรุตมานั่งอยู่ก่อนแล้ว เธอทักทายพี่สุพร้อมกับสั่งเครื่องดื่ม จากนั้นจึงเดินมากล่าวสวัสดีกับนิรุต “สวัสดีครับ คุณมีน ไม่เจอกันนานเลยนะครับ เชิญนั่งโต๊ะนี้ครับ ถ้าไม่รังเกียจ” “ยินดีค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” เธอพูดพร้อมกับนั่งลง เมื่อพี่สุเอาชามะนาวมาให้เธอก็หยิบหนังสือเล่มใหม่จากกระเป๋าส่งให้ “พี่สุคะ นี่ค่ะ หนังสือเล่มใหม่ที่มีนเพิ่งแปลเสร็จ มีนให้พี่ค่ะ” “เสร็จแล้วเหรอ ขอบใจมากนะมีน” “ไม่เป็นไรค่ะ” นิรุตสายตาไวพอดูเพราะเขามองหน้าปกหนังสือแค่แวบเดียวก็หันมาถามเธอว่า “กุมาริกา...เป็นนามปากกาของคุณมีนเหรอครับ ผมไม่เคยได้ยินเลย ฟังดูแปลกหูแต่ก็เพราะดี แปลว่าอะไรครับพอจะบอกได้ไหม” “ขอบคุณค่ะ นั่นไม่ใช่นามปากกาหรอกค่ะแต่เป็นชื่อจริงของมีนเอง ตอนเกิดมีนตัวเล็กแล้วก็ผิวขาว แม่เลยตั้งชื่อนี้ให้ เป็นชื่อของดอกไม้สีขาวดอกเล็ก ๆ ชนิดหนึ่งค่ะ” “เหมาะกับคุณดีนะครับ”เขาชม แล้วยกกาแฟขึ้นดื่ม “กาแฟดำร้อน คราวก่อนคุณรุตก็ดื่ม อากาศร้อน ๆ แบบนี้ ไม่นึกอยากดื่มของเย็น ๆ บ้างเหรอคะ” มีนพูด สายตามองออกไปนอกร้าน เห็นเปลวแดดเต้นยิบ ๆ อยู่บนถนน “ความเคยชินครับ ตั้งแต่ทำงานผมก็ดื่มเจ้านี่มาตลอด มันทำให้ประสาทตื่นตัวดี  พอดื่มบ่อยเข้า กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็สั่งเหมือนเดิมไปแล้ว” เขายิ้มเขิน ๆ   มีนกับนิรุตคุยกันอย่างถูกคอ เขาเล่าให้เธอฟังถึงความสวยงามของปะการังใต้ท้องทะเล เธอรู้สึกแปลกใจที่เขาขอให้เธอเล่าเรื่องหนังสือแปลของเธอ ตอนแรกเธอคิดว่าเขาชวนคุยเพื่อไม่ให้เธอเบื่อ แต่พอเธอเริ่มเล่าเขาก็ตั้งใจฟังจนจบและทำให้เธอแปลกใจมากขึ้นเมื่อเขาบอกว่า “สนุกดีนะครับ ขอสารภาพตามตรงว่า ตอนแรกผมคิดว่าจะน่าเบื่อ แต่เท่าที่ฟังคุณเล่ามา สงสัยผมต้องอุดหนุนซักเล่มแล้วล่ะครับ” จากคุณ : MooZaa เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 16:02:26

ความคิดเห็นที่ 4 หลังจากนั้นเขาและเธอได้พบกันบ่อยขึ้น ส่วนมากก็เป็นที่ร้านกาแฟของพี่สุ ด้วยความสุภาพและอารมณ์ดีของนิรุตทำให้มีนวางใจและสนิทสนมกับเขามากขึ้น นอกจากนี้เขายังให้เกียรติและไม่เคยทำอะไรไม่เหมาะสมให้เธอลำบากใจเลย ครั้งหนึ่งเขาชวนเธอไปดำน้ำดูปะการัง ตอนแรกเธอปฏิเสธเพราะคิดว่าไปกันแค่สองคน แต่พี่สุบอกว่าจะปิดร้านพาครอบครัวไปเที่ยวด้วยเธอจึงตอบตกลง การเที่ยวครั้งนั้นเป็นประสบการณ์พิเศษสำหรับเธอ เพราะถึงเธอจะว่ายน้ำเป็นแต่ก็แค่ในสระว่ายน้ำทั่วไปเท่านั้น การดำน้ำดูความสวยงามของปะการังและปลาแปลก ๆ ใต้ท้องทะเลทำให้เธอประทับใจมาก เวลาผ่านไปจากเดือนเป็นปี มีนยังคงรักษาระยะห่างระหว่างเธอกับนิรุตไว้แค่ความเป็นเพื่อนเสมอ ส่วนเขาก็ไม่เคยแสดงท่าทีอะไรมากไปกว่าที่เคยเป็นมา นิรุตเคยถามถึงแฟนของเธอเมื่อสนิทกันแล้ว แต่เมื่อเธอบอกว่าไม่ได้คบใคร เขาก็เย้าเธอเล่น ๆ ว่า “เอาเถอะ ถ้ามีนหาแฟนไม่ได้จริง ๆ ผมเป็นแฟนกับมีนให้ก็ได้นะ” จนกระทั่งวันหนึ่ง นิรุตพบเธอเดินกับชายหนุ่มคนหนึ่งโดยบังเอิญหลังจากที่เขาคุยงานกับลูกค้าเสร็จและกำลังจะกลับ เธอแนะนำว่าชายคนนั้นเป็นแฟนของเธอที่เพิ่งคบกันได้ไม่นาน เธอได้เห็นแววตาของนิรุตฉายแววเศร้าแต่แล้วก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็วจนเธอนึกว่าเธอคิดไปเอง คืนนั้นเธอกับนิรุตโทรศัพท์คุยกัน เธอเล่าให้เขาฟังว่าแฟนของเธอชื่อ วาคิม เธอรู้จักเขาเพราะหัวหน้าที่บริษัทแนะนำ เขาเป็นคนวาดรูปประกอบให้หนังสือของเธอมาหลายเล่มแล้ว หลังจากนั้นเขาก็พยายามหาโอกาสพบเธออยู่บ่อย ๆ เมื่อรู้จักกันได้สักระยะเขากก็ขอเธอเป็นแฟน นิรุตไม่ได้ให้ความเห็นอะไรเรื่องวาคิม หลังจากนั้นเขาก็คุยน้อยลง แต่มีนไม่สังเกตจนกระทั่งวางสาย หลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับนิรุตยังคงเป็นเหมือนเดิม เธอเล่าเรื่องระหว่างเธอกับวาคิมให้นิรุตฟังเป็นระยะ เขารับฟังโดยตลอดแต่ก็ไม่เคยแสดงความเห็นอะไรออกมาถ้าเธอไม่ขอ หลายครั้งที่เธอถามถึงแฟนของนิรุต แต่เขาปฏิเสธมาโดยตลอด เขาพูดยิ้ม ๆ ว่าเขางานยุ่งและอยู่กับงานจนไม่มีเวลาไปมองหาหญิงสาวที่ไหน ความสัมพันธ์ระหว่างมีนกับแฟนหนุ่ม ในช่วงแรกก็ไม่มีปัญหา แต่เมื่อเวลาผ่านไปเพียงสองปี เธอก็จับได้ว่าเขามีผู้หญิงคนอื่นทั้ง ๆ ที่เขากับเธอกำลังวางแผนจะหมั้นกันในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เธอเสียใจมาก เมื่อมีนไปนั่งปรับทุกข์ให้นิรุตฟังทั้งน้ำตา เขาก็ปลอบโยนและให้กำลังใจจนกระทั่งเธอรู้สึกดีขึ้น แต่เธอก็ยังทำใจได้ไม่มากนัก เมื่อใดที่เธอเผลอคิดถึงเรื่องนี้ น้ำตาก็เอ่อคลอขึ้นมาเสมอ จากคุณ : MooZaa เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 16:15:35

ความคิดเห็นที่ 5 มีนแจ้งกับทางบริษัทว่าจะขอลาไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศเป็นเวลาสองปี เจ้านายของเธออนุญาต หลังจากนั้นเธอได้บอกเรื่องนี้กับพี่สุ และบอกนิรุตเป็นคนสุดท้ายในวันที่ไปเดินเล่นด้วยกันในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง “รุต มีนจะไปอังกฤษนะ มีนจะไปเรียนต่อ” เธอพูดกับเขาโดยไม่ยอมสบตา นิรุตนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะบอกว่า “เพราะเขาใช่ไหมมีน เขาทำให้มีนต้องหนีไปใช่ไหม ทำไมมีนไม่เข้มแข็ง ไม่อยู่สู้ความจริงล่ะ มีนจะไปสนใจอะไรกับคนที่ไม่เห็นคุณค่าของมีน” “แต่มีนรักเขา รุตได้ยินไหมว่ามีนรักเขา รุตไม่เข้าใจหรอกว่าการที่เรารักใครซักคนแล้วคนที่เรารักไปมีคนอื่นมันเจ็บปวดแค่ไหน มีนขอไปทำใจที่อื่นสักพักเมื่อมีนเข้มแข็งขึ้นมีนจะกลับมา” มีนพูดแล้ววิ่งจากไปทั้งน้ำตา นิรุตไม่ได้ตามเธอไป เขายืนกำหมัดแน่น กรามขบนูนเป็นสัน สักพักเขาก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้เหล็กดัดสีเขียวแก่ที่อยู่ใกล้ ๆ เขานั่งอยู่ตรงนั้น คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาตั้งแต่วันแรกที่เขาได้รู้จักเธอจนถึงปัจจุบัน เขารู้ตัวดีว่าเจ็บปวดมากแค่ไหนเมื่อรู้ว่าเธอมีแฟน แต่เขาไม่ต้องการให้หญิงที่เขารักไม่สบายใจจึงทำตัวปกติเหมือนที่ผ่านมา และยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเมื่อเห็นเธอนั่งร้องไห้ฟูมฟาย เสียใจเพราะผู้ชายที่เธอรักทรยศหักหลัง เขาคิดอยู่เงียบ ๆ จนกระทั่งพระจันทร์เสี้ยวบางเริ่มปรากฎบนท้องฟ้า คำพูดของมีนยังคงดังก้องอยู่ในสมองของเขา ‘...รุตไม่เข้าใจหรอกว่าการรักใครซักคน แล้วคนที่เรารักไปมีคนอื่นมันเจ็บปวดแค่ไหน...’ นิรุตพูดแผ่วเบา “เข้าใจสิมีน ทำไมผมจะไม่เข้าใจ”   ‘ มีนรักเขา รุตได้ยินไหมว่ามีนรักเขา’ “ผมรู้ว่ามีนรักใคร แต่มีนเคยรู้บ้างไหมว่าผมรักใคร...” “มีน มีนจ๊ะ” พี่สุเรียกเสียงดังขณะเดินแกมวิ่งตรงมาที่เธอ ตอนนี้มีนอยู่ที่สนามบิน ผู้คนเดินกันสับสน บางกลุ่มก็ส่งเสียงดังวุ่นวาย ทั้งผู้ที่กำลังจะเดินทางและผู้มารับมาส่ง “พี่สุ มาส่งมีนเหรอคะ ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์มา” มีนยิ้มกว้างอย่างดีใจ “รุตไม่ได้มาส่งมีนหรอกเหรอจ๊ะนี่” “ไม่ได้มาค่ะ คงงานยุ่งมังคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ อีกไม่นานมีนก็ขึ้นเครื่องแล้ว” “เหรอ งั้นพี่ขอให้มีนเดินทางปลอดภัยนะ ตั้งใจเรียนจะได้รีบกลับมา” “ค่ะพี่” เมื่อคุยกันได้สักพักพี่สุก็บอกว่า “เดี๋ยวพี่ขอตัวกลับก่อนนะจ๊ะ ทิ้งเด็กเฝ้าร้านไว้คนเดียว พี่เป็นห่วง” “ค่ะ เชิญพี่สุเถอะค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง สวัสดีค่ะพี่” พี่สุกลับไปแล้ว เธอนั่งคิดเรื่องที่ผ่านมาอยู่เงียบ ๆ น้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมาอีก มีนรีบเอาหลังมือป้ายเช็ดน้ำตาที่กำลังจะไหลอาบแก้ม “เข้มแข็งหน่อยสิมีน แบบนี้ไปอยู่คนเดียวผมก็เป็นห่วงแย่สิ” “รุต! มาได้ไงเนี่ย วันนี้ไม่มีงานเหรอ” “มีสิ แต่ผมบอกเลื่อนลูกค้าไปเป็นช่วงบ่าย ผมไม่อยากให้มีนไปโดยที่เรายังทะเลาะกันแบบนี้” “มีนขอโทษนะที่เสียงดังใส่รุตแบบนั้น มีนไม่ได้ตั้งใจ รุตยกโทษให้มีนนะ” “ไม่หรอก ผมสิต้องขอโทษ ผมบีบคั้นมีนมากเกินไป เอาเป็นว่า เราหายกันนะตกลงมั้ย” มีนยิ้มอย่างดีใจและจับมือรุตบีบอย่างลืมตัว “มีนดีใจมากนะที่รุตไม่โกรธ ไม่อย่างนั้นมีนคงไม่สบายใจไปตลอดแน่ ๆ รุตเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมีนเลย” นิรุตยิ้มให้อย่างอบอุ่นและบีบมือเธอตอบ เสียงประกาศจากสนามบินแจ้งเตือนให้ผู้โดยสารทราบว่าสายการบินใดกำลังจะออก “แน่ะ เค้าประกาศเรียกแล้ว มีนต้องไปแล้วล่ะ รุตรักษาตัวด้วยนะ อีกสองปีมีนจะกลับมา แล้วมีนจะส่งเมลมาคุยบ่อย ๆ นะ” “อืม มีนก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ อุตส่าห์ไปไกลถึงอังกฤษ ต้องสัญญานะว่ากลับมาแล้วจะเข้มแข็งขึ้น” “จ้ะ มีนสัญญา” รุตยืนส่งเธอด้วยรอยยิ้มที่คุ้นเคยจนลับสายตา มีนสบายใจขึ้นมากที่เธอกับรุตทำความเข้าใจกันได้ก่อนที่เธอจะไปจากประเทศไทย ช่วงแรกที่มีนไปอยู่อังกฤษ แม้ว่าจะมีปัญหาบ้างเรื่องที่อยู่และการปรับตัวเข้ากับสังคมใหม่ แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับเธอ บางครั้งเธอก็เหนื่อยเพราะเรียนหนักมาก แต่การได้ติดต่อกับทุกคนก็ทำให้เธอมีกำลังใจและมีรอยยิ้มขึ้นมาได้ โดยเฉพาะรุต มักจะส่งรูปภาพสวย ๆ ที่เขาไปดำน้ำมาให้เธอดูเสมอ บางครั้งก็ส่งภาพตลก ๆ มาให้เธอได้หัวเราะ แต่เมื่อเวลาผ่านไปได้เก้าเดือนรุตก็ขาดการติดต่อไปโดยไม่ทราบสาเหตุ ซึ่งทำให้มีนเป็นห่วงมาก หลายครั้งที่เธอโทรไปถามพี่สุ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบที่ชัดเจน พี่สุมักจะพูดจาบ่ายเบี่ยงเธอเสมอ มีนเคยคิดที่จะกลับเมืองไทยบ้าง แต่ก็ติดที่เรียนหนักและงานเยอะทำให้เธอยุ่งจนลืมเรื่องนี้ไป จากคุณ : MooZaa เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 16:28:42

ความคิดเห็นที่ 6 หญิงสาวคนหนึ่งลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เดินอย่างทะมัดทะแมงอยู่ในสนามบิน เธอใส่เสื้อมีปกแขนกุดเข้ารูปสีครีม กางเกงขายาวสีเดียวกัน สวมรองเท้าส้นสูง และมีผมยาวดำเป็นมันถึงกลางหลัง “เฮ้อ ดีจังที่ได้กลับมาอยู่ประเทศไทยอีกครั้ง” มีนกลับมาโดยไม่ได้บอกใคร เธอจึงไม่ได้ยินเสียงร้องเรียกอย่างดีใจเหมือนคนอื่น ๆ ที่กลับมาเที่ยวบินเดียวกัน เมื่อเธอถึงห้องพักที่ไม่ได้อยู่ถึงสองปีก็พบว่ามันสะอาดเรียบร้อยและยังอยู่ในสภาพเดิม เครื่องเรือนทุกชิ้นไม่ได้ถูกขยับออกจากที่ เจ้าของตึกให้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดเดือนละสองครั้งตามที่ได้ตกลงกันไว้ เธอจึงไม่ต้องทำอะไรมากนักนอกจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและจัดของจากกระเป๋าให้เข้าที่ เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างเรียบร้อย เธอก็โทรไปบอกหัวหน้าที่บริษัท มีนจับน้ำเสียงตกใจปนดีใจของหัวหน้าได้ที่ทราบว่าเธอกลับมาเร็วกว่ากำหนดหนึ่งสัปดาห์ เมื่อเธอคุยกับหัวหน้าและเพื่อน ๆ จนครบทุกคนแล้ว เธอก็วางสายและตั้งใจจะไปที่ร้านกาแฟของพี่สุ หญิงสาวหยิบเอาของที่ซื้อมาฝากพี่สุกับนิรุตใส่กระเป๋าแล้วออกจากห้องไป เมื่อถึงหน้าร้านเธอพบว่าพี่สุกำลังยุ่งอยู่กับการดูแลลูกค้า เธอเปิดประตูเข้าไปด้านใน กระดิ่งแขวนส่งเสียงกรุ๋งกริ๋งเป็นสัญญาณให้พี่สุหันหน้ามามองผู้มาใหม่ “สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ อ้าว มีน นั่นมีนนี่ กลับมาเมื่อไหร่จ๊ะ ทำไมไม่บอกพี่ พี่จะได้ไปรับที่สนามบิน แล้วนี่สบายดีมั้ย เรียนจบแล้วใช่มั้ยจ๊ะ เป็นไงบ้าง เดินทางเหนื่อยรึเปล่า เอ้า นั่งก่อน ๆ เดี๋ยวพี่เอาน้ำมาให้ วันนี้รับอะไรดี สั่งมาเลยพี่เลี้ยงเอง” พี่สุทักอย่างดีใจและถามคำถามรัวเร็วจนเธออดหัวเราะไม่ได้ “สวัสดีค่ะพี่สุ มีนเพิ่งกลับมาถึงเช้านี้เองค่ะ เอาของกลับไปไว้ที่ห้องแล้วก็มาหาพี่ นี่ของฝากค่ะ” “อุ้ย ขอบใจจ้ะ ไม่น่าลำบากเลย สั่งอะไรดีจ๊ะ” “ขอเป็นชามะนาวค่ะพี่ ขอบคุณค่ะ” “รอเดี๋ยวนะจ๊ะ” มีนยิ้มและเดินไปนั่งที่โต๊ะกลมริมหน้าต่างที่เธอเคยนั่งเป็นประจำเมื่อสองปีก่อน ภายในร้านทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม มีเพียงดอกไม้ในกระถางที่เปลี่ยนไปบ้างเล็กน้อย ตอนนี้เป็นต้นยิปโซออกดอกเล็กจิ๋วสีชมพูอ่อนบ้าง ขาวบาง ฟูเป็นพุ่มตั้งอยู่เป็นระยะ เมื่อพี่สุเอาชามะนาวมาให้ เธอก็นั่งลงและคุยกับมีนอย่างคนไม่เจอกันนาน “เป็นไงบ้างจ๊ะ เรียนจบแล้วเหรอ” “ค่ะ มีนจบแล้วค่ะ พี่สุคงสบายดีนะคะ” “จ้ะ ก็สบายดี ลูกค้าเยอะทุกวัน เหนื่อยบ้างแต่ก็ไม่เหงา”   “รุตล่ะค่ะพี่ รุตสบายดีไหม ช่วงปีหลังมีนติดต่อรุตไม่ได้เลยค่ะ รุตงานยุ่งมากเหรอคะ” “เอ้อ” พี่สุมีท่าทางแปลกไปทันที รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปและไม่ยอมสบตาเธอ มีนแปลกใจมาก เธอรู้สึกว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเขา แต่พี่สุไม่ยอมบอก เธอเริ่มกังวลและไม่สบายใจขึ้นมา “รุตเป็นอะไรคะ พี่สุบอกมีนสิคะ รุตเป็นอะไรไป” เธอถามพลางเขย่ามือพี่สุที่วางอยู่บนโต๊ะ “รุตเขาไม่สบายจ้ะ ไม่สบายมาก” มีนตกใจมาก ในหัวของเธออึงอลไปด้วยคำถาม เขาเป็นอะไร เมื่อไหร่ อย่างไร แต่ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาจากปากของเธอ พี่สุเล่าว่า เมื่อปีก่อนรุตขับรถไปทะเลเพียงคนเดียวเพื่อดำน้ำถ่ายภาพปะการังสวย ๆ และปลาทะเลมาส่งให้เธอดู แต่เกิดอุบัติเหตุระหว่างทาง มีรถยนต์คันหนึ่งวิ่งสวนมาทางเลนที่เขาขับด้วยความเร็วสูง เขาหักหลบจนชนแผงเหล็กกั้น โชคดีที่บริเวณนั้นไม่ใช่ทางโค้ง ไม่เช่นนั้นรถของรุตอาจแหกโค้งตกเขาและเสียชีวิตไปแล้ว ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังบาดเจ็บหนัก จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ฟื้น ครอบครัวของรุตเสียใจมาก แต่ก็ยังมีความหวัง เพราะอาการของเขาดีขึ้นมากแล้ว สามารถหายใจได้ด้วยตัวเอง แต่หมอเองก็ยังหาสาเหตุไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงยังไม่ฟื้นคืนสติขึ้นมา ตลอดเวลาที่ฟัง มีนรู้สึกเหมือนหัวใจเธอถูกบีบเล็กลงจนหายใจไม่ออก มือเธอเย็นลงมาก และรู้สึกเหมือนหูอื้อไปชั่วขณะ “พี่มีของจะให้มีนด้วย ตำรวจเจอมันในรถของรุต” พี่สุลุกขึ้นเดินเข้าไปด้านหลังร้าน สักพักก็เดินออกมาพร้อมกับของในมือ “มันจ่าหน้าถึงเธอ แต่ยังไม่ได้ส่ง พี่คิดว่า รุตคงอยากให้เธออ่านมัน” พี่สุยื่นซองจดหมายสีขาวที่ยับเยินซองหนึ่งให้เธอ “พี่ขอโทษที่ไม่ได้บอกเธอตั้งแต่ตอนนั้น พี่ไม่รู้จะพูดยังไงดี อีกอย่าง รุตเขาเคยขอร้องพี่ไว้ว่า ถ้าเกิดเขาเป็นอะไรไปในขณะที่เธอยังอยู่อังกฤษ ขอให้พี่ช่วยปิดไม่ให้เธอรู้ เมื่อเธอกลับมาแล้วค่อยบอกความจริงกับเธอ” พี่สุดพูดด้วยน้ำเสียงอึดอัดลำบากใจ “ไม่ ไม่เป็นไรค่ะพี่ มีนเข้าใจ ตอนนี้เขาอยู่โรงพยาบาลไหนคะ” เมื่อพี่สุบอกชื่อโรงพยาบาลให้เธอรู้ เธอก็ขอตัวกลับ มีนแทบไม่รู้ตัวว่ากลับมาถึงห้องได้อย่างไร เธอรู้สึกใจหาย ราวกับสูญเสียสิ่งที่มีค่าไป เธอหยิบจดหมายของรุตขึ้นมา มันยับย่นแต่ปิดสนิท บนซองมีชื่อและที่อยู่ของเธอเขียนด้วยลายมือที่ไม่คุ้นเคย เธอแทบไม่เคยเห็นลายมือของรุตในตลอดเวลาหลายปีที่รู้จักกัน ครั้งแรกที่เธอได้เห็นลายมือของเขาเป็นวันเกิดของเธอ เขาซื้อดอกไม้และตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เป็นของขวัญพร้อมกับแนบบัตรอวยพรวันเกิดมาให้ เธอจำได้ว่าดีใจมากแต่ก็นึกขำที่เขาซื้อตุ๊กตาหมีให้ราวกับเธอเป็นเด็กเล็ก ๆ จากคุณ : MooZaa เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 17:15:22

ความคิดเห็นที่ 7 มีนเปิดซองจดหมาย ด้านในมีกระดาษสีขาวเพียงแผ่นเดียวพับสามทบอย่างเรียบร้อย ในจดหมายมีลายมือที่เป็นระเบียบ ลงเส้นหนักของนิรุต เขียนไว้ว่า ‘สวัสดีครับมีน คงแปลกใจสินะที่ผมเขียนจดหมายมาแบบนี้ ผมเองก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน เพราะผมไม่ได้เขียนจดหมายหาใครมานานมากแล้ว คิดว่ามีนคงสบายดีและเรียนหนักมาก อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยล่ะ ไม่รู้ว่ามีนยังจำได้ไหม ที่สนามบิน คุณสัญญากับผมว่า คุณจะเข้มแข็งขึ้น ไม่รู้ว่าถึงตอนนี้คุณทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับผมหรือเปล่า ผมได้พักร้อนในอีกไม่กี่วันนี้ ผมจะไปดำน้ำแล้วจะถ่ายรูปสวย ๆ มาส่งให้ มีนจะได้มีกำลังใจและเผื่อว่าอยากจะรีบกลับมาดำน้ำดูด้วยตัวเองบ้าง ผมแทบรอให้ถึงวันนั้นไม่ไหว ผมอยากเจอมีนมากนะ ผมคิดถึงมีนทุกวันแล้วก็นึกสงสัยทุกครั้ง ว่าคุณคิดถึงผมบ้างหรือไม่ ผมมีเรื่องสำคัญมากที่อยากจะบอกให้มีนรู้ ตอนแรกผมคิดไว้ว่าจะรอให้มีนกลับมาก่อนแล้วค่อยคุยกันแต่ทุกครั้งที่ผมคิดถึงเรื่องนี้ มันทำให้ผมทนรอไม่ไหว ผมไม่ได้ต้องการทำให้มีนลำบากใจนะ ผมแค่อยากให้มีนรู้เท่านั้นเอง... ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมรู้ว่ามีนไม่เคยคิดกับผมเกินเลยมากไปกว่าความเป็นเพื่อน แต่สำหรับผมแล้วมันมากกว่านั้น ผมชอบคุณตั้งแต่ครั้งแรก ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไม แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ตอนที่ผมรู้ว่าคุณมีแฟน ผมเจ็บปวดมากแต่ก็ยินดีที่คุณมีความสุข แต่มีนรู้ไหมว่าตอนที่คุณมาร้องไห้กับผม เล่าให้ผมฟังว่าเขาทรยศคุณอย่างไร ผมทั้งเจ็บที่เห็นคุณเจ็บ ทั้งแค้นไอ้คนที่มันทำกับคุณ ผมอยากดึงคุณมากอด อยากเช็ดน้ำตาให้ แต่ผม่ไม่รู้ว่าคุณต้องการมันหรือเปล่า ผมพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกตอนที่คุณบอกว่าจะไปอังกฤษ อยากบอกว่าไม่อยากให้คุณจากไป แต่ผมก็รู้ว่าคุณต้องการเวลา ความเจ็บปวดที่มีนได้พบเจอ มีเพียงเวลาเท่านั้นที่จะช่วยรักษาเยียวยาได้ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่ามีนลืมเขาได้หรือยัง แต่ตลอดเวลาผมไม่เคยลืมคุณเลย ผมอยากพูดกับคุณมาตลอดว่า “ผมรักคุณ”                                    นิรุต ’ น้ำตาหยดหนึ่งหยดกระทบจดหมายที่เธอกำลังถืออยู่ เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่านิรุตจะรักเธอมาตั้งแต่แรก เธอคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอถูกขีดคั่นไว้แค่คำว่า เพื่อน เท่านั้น เธอไม่รู้ใจตัวเองเลยว่า เธอเองก็รักเขาเช่นกัน จนถึงวันนี้ที่เธอได้อ่านจดหมาย เธอจึงเข้าใจว่า แท้จริงแล้ว คนที่สำคัญที่สุดของเธอคือนิรุต ที่เธอไปมีแฟนก็เพราะเขาไม่เคยแสดงท่าทีอะไรให้เห็น ซึ่งเธอไม่เคยคิดว่ามันเป็นเพราะตัวเธอเอง เธอเป็นคนทำให้เขารู้สึกว่า ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอไม่มีทางมากไปกว่าคำว่าเพื่อนได้ แต่เขาก็ยังคงคอยอยู่เคียงข้างเธอ ให้กำลังใจเธอเสมอมา แต่วันนี้เขาไม่สามารถทำได้แม้แต่จะลืมตาขึ้นมามองหน้าเธออีกครั้ง เขาไม่รับรู้ว่าเธอกลับมาแล้วและได้อ่านจดหมายที่สำคัญมากทั้งสำหรับเขาและเธอ มีนวางจดหมายลงบนโต๊ะ เธอรีบเข้าไปล้างหน้าแล้ววิ่งออกมาคว้ากระเป๋า เรียกรถไปโรงพยาบาลที่รุตนอนพักรักษาตัวอยู่ เมื่อไปถึง เธอเจอแม่ของเขากำลังนั่งเฝ้าอยู่ มีนจึงเดินเข้าไปยกมือไหว้ “หนูมีนใช่ไหม กลับมาเมื่อไหร่จ๊ะ รุตเขาเคยเล่าให้ฟังว่า หนูไปเรียนต่อที่อังกฤษ” “สวัสดีค่ะคุณป้า มีนเพิ่งกลับมาไม่นานค่ะ พอดีเพิ่งรู้ข่าวรุต ก็เลยรีบมา คุณป้าสบายดีนะคะ แล้วนี่ได้พักผ่อนบ้างไหมคะ” “ก็ได้พักบ้างจ้ะ ป้าเป็นห่วงเขา รุตเขานอนมานานแล้ว ป่านนี้ก็ยังไม่ฟื้นเลย ป้าไม่รู้จะทำยังไงดี” แม่ของรุตพูดพลางเช็ดน้ำตาที่เริ่มจะไหลออกมา “คุณป้าทำใจให้สบายเถอะนะคะ มีนเชื่อว่า รุตต้องฟื้นขึ้นมาอย่างแน่นอน” “ขอบใจนะจ๊ะ หนูนี่น่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะ รุตเขาชอบพูดถึงหนูบ่อย ๆ ตอนที่เขายังดี ๆ อยู่” มีนกลืนก้อนแข็ง ๆ ที่วิ่งขึ้นมาจุกคอ บอกแม่ของรุตว่า “คุณป้าจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พักผ่อนบ้างก็ได้นะคะ หนูจะอยู่เฝ้าเขาให้เอง” “ไม่เป็นไรจ้ะ เกรงใจหนูแย่” “หนูว่างค่ะ คุณป้า หนูเต็มใจเฝ้าเขา อีกอย่างคุณป้าดูเพลีย ๆ ถ้าไม่สบายขึ้นมาอีกจะลำบากนะคะ” “งั้นก็ได้จ้ะ ขอบใจหนูมากนะ ป้าจะรีบไปรีบมา” “เชิญคุณป้าตามสบายเถอะค่ะ ไม่ต้องรีบมาก วันนี้มีนไม่มีธุระที่ไหน” จากคุณ : MooZaa เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 17:25:18

ความคิดเห็นที่ 8 เมื่อแม่ของรุตออกไปแล้ว มีนเดินไปนั่งเก้าอี้ข้างเตียงของรุต และลูบหลังมือเขาเบา ๆ รุตผอมลง มีสายน้ำเกลือเจาะอยู่ที่แขน ผิวของเขาขาวขึ้นมากเพราะไม่ได้โดนแดดมานาน ผมยาวขึ้น คิ้วเข้ม ดวงตาปิดสนิท “รุต มีนกลับมาแล้วนะ” เธอพูดเบา ๆ “มีนกลับมาเข้มแข็งตามสัญญาแล้ว” น้ำตาไหลเธอลงมาช้า ๆ “มีนเรียนจบแล้วล่ะ” หญิงสาวยกมือเขาขึ้นมาแนบแก้ม “มีนได้รับจดหมายของรุตแล้วด้วย ทำไมนะ ทำไมรุตถึงไม่ส่งจดหมายให้มีนเร็วกว่านั้น” นิรุตยังคงนอนนิ่ง ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ตอบสนองกลับมา “คนเรา บางครั้งกว่าจะรู้คุณค่าของสิ่งใด ก็เกือบจะสายเกินไปแล้วสินะ มีนโง่มากที่ไม่เคยรู้ ไม่สิ มีนไม่กล้าที่จะยอมรับมากกว่า มีนกลัวความเจ็บปวด กลัวว่า ถ้าเรารักกัน วันหนึ่ง มีนอาจจะต้องเจ็บปวดถ้ารุตเดินจากไป” “รุตจำได้ไหม มีนเคยบอกว่ามีนรักเขามาก มีนทนไม่ได้ที่เห็นเขามีคนอื่น วันนี้มีนรู้แล้วล่ะ ว่าความรู้สึกในตอนนั้นมันเทียบไม่ได้เลยเมื่อมีนรู้ว่ามีนเกือบเสียรุตไปตลอดกาล” “เวลาที่มีนเสียใจรุตคอยอยู่เคียงข้างเป็นกำลังใจ คอยยิ้มให้มีนเสมอ วันนี้ถึงตามีนบ้างแล้วล่ะ มีนจะอยู่เคียงข้างรุต เป็นกำลังใจให้รุตนะ มีนจะคอยวันที่รุตลืมตาขึ้นมาและส่งยิ้มให้มีนอีกครั้ง” “ลืมตาขึ้นมาสิรุต ลืมตามามองหน้ามีน มีนมีเรื่องจะบอกคุณเหมือนกัน วันใดที่คุณตื่น มีนจะยิ้มและบอกคุณว่า มีนรักคุณ” หญิงสาวพูดกับชายหนุ่มที่นอนเงียบอยู่บนเตียง ไร้เสียงโต้ตอบ อย่างแผ่วเบา.. จากคุณ : MooZaa เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 17:27:36

ความคิดเห็นที่ 9 จบแล้วค่ะ ^^" ยาวกว่าที่คิด...ตอนเป็นไฟล์ document มันดูไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ พอลงกระทู้แล้วยาวเชียว...ยังไงก็ช่วยอ่านหน่อยนะคะ จากคุณ : MooZaa เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 17:29:09

ความคิดเห็นที่ 10   รู้สึกค้างคาว่าจบเหมือนยังไม่จบเลย บางตอน อ่านแล้วให้ความรู้สึกเหมือนเป็นบทบรรยายไปนะ แต่ก็ชอบค่ะ ยังดีที่ไม่เป็นอย่างที่คาด ว่ากลับมาแล้วคุณรุตตาย พล็อตแบบนั้นเห็นบ่อยแล้ว จากคุณ : P. เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 17:48:37 A:58.11.45.235 X:

ความคิดเห็นที่ 11 เหมือนยังไม่จบเลยเนอะ เหตุการณ์ผ่านไปนานหลายปีมากๆ ในเรื่องค่ะ แต่กลับมีตัวละครเพียงไม่กี่คน (ก็เหมาะตามเรื่องสั้นแหละ) ถ้ากลับกัน คือขยายรายละเอียดในช่วงเวลาที่สั้นลง อาจจะเหมาะกว่าก็ได้นะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 53 23:16:02

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องนี้ผู้เขียนคงจะสงสารผู้อ่าน เลยทิ้งไว้ให้มีความหวัง ว่าอาจจะฟื้นขึ้นมาได้นะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 53 12:44:33

ความคิดเห็นที่ 13 จบจริง ๆ หรือค่ะ หรือจะมีภาคต่อ ขอเป็นกำลังใจให้นะค่ะ จากคุณ : น้องใหม่ขี้สงสัย (น้องใหม่ขี้สงสัย) เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 53 13:24:11