ความคิดเห็นที่ 1 กำลังสงสัยอยู่เชียวว่าแก๊งค์เขาพล่าม เธอเพ้อ หายไปไหน? (เอ๊ะ...รู้สึกจะแปลผิดความหมาย) มาป่วนกระทู้ของจริง งานการไม่ยอมทำ ฮ่วย...ขออภัยนะคะคุณแอน แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 53 22:53:32 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 53 22:52:29

ความคิดเห็นที่ 2 ^ ^ ^ แปลได้ถูกใจมาก จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 00:07:35

ความคิดเห็นที่ 3   ลิงค์อันเก่าๆ ไปไหนหมดแล้วอ่ะ ชักคันมืออยากเล่นด้วย ^^ จากคุณ : แม่มดราตรี (แม่มดราตรี) เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 01:50:36

ความคิดเห็นที่ 4 ครบไหมนี่... He says she says >>ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ<< http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/09/W8276518/W8276518.html He says, she says >>ท้องฟ้ายามราตรี<< http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/09/W8295396/W8295396.html He says, she says >>ในกล่องความทรงจำ<< http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/09/W8344906/W8344906.html He says she says >>หาดทราย สายลม สองเรา<< http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/09/W8372240/W8372240.html He says she says >>ความสุข<< http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/10/W8425651/W8425651.html he says she says >>ของโปรด<< http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/11/W8505155/W8505155.html He says, She says >> ชิ้นส่วนที่ขาดหาย ~The missing piece~ << http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/11/W8524391/W8524391.html He says, She says >> บ้าน << http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2009/11/W8562221/W8562221.html จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 03:21:04

ความคิดเห็นที่ 5 She says : ฉันคงเป็นนักวิชาการที่ไม่เอาไหนที่สุด เพราะฉันแยกแยะความเหงากับความคิดถึงจากกันไม่ออก และไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่า เพราะคิดถึงจึงเหงา หรือเพราะเหงาจึงคิดถึง แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม... จะเหงา หรือ คิดถึง หรือ ทั้งสองอย่าง เขาคือคนที่ฉันอยากเห็นหน้า อยากฟังเสียงที่สุดในเวลานี้ ฝนข้างนอกกำลังตก พยากรณ์อากาศก็บอกว่าที่ที่เขาอยู่ก็มีฝนตก ในขณะที่ฉันนั่งเขียนงานวิจัยอยู่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ ในห้องที่แห้งสะอาด ข้างโต๊ะมีกาแฟร้อน ๆ ที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นไว้กินคู่กับแครกเกอร์รสเค็มนิด ๆ แต่เขาล่ะ... ป่านนี้เขาจะอยู่ที่ไหน ตากฝนอยู่หรือเปล่า ได้กินอะไรบ้างหรือยัง "กินเผื่อละกัน" ฉันกระซิบบอกคนไกล เอนหลังอิงพนักเก้าอี้ นึกถึงยามที่เราสองคนนั่งอิงหลังกัน ฟังเสียงฝนที่พร่างพรมอยู่นอกหน้าต่าง ในวันนั้น เขาก็เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาว่า "เราจะลงใต้นะ" ฉันหันหลังกลับไปมองหน้าเขาด้วยความตื่นตะลึง แม้จะพอรู้ข่าวนี้อยู่บ้าง แววตาที่แน่วแน่ของเขาที่สบตอบกลับมาทำให้ฉันเงียบไปครู่ใหญ่ "อือ..." ฉันรับคำ "ดูแลตัวเองดี ๆ... มาเป็นโลง หรือถุงใบเดียว ไม่เอา" เขาหัวเราะเบา ๆ "จะพยายามก็แล้วกัน" ไอ้บ้าเอ๊ย แค่จะพยายาม ไม่ให้ความหวังกันบ้างเลย... ฉันนึกในใจ แต่ก็ได้แต่ทำใจและบอกตัวเองว่า พยายามแล้วทำไม่ได้ ก็น่าผิดหวังน้อยกว่าสัญญาแล้วทำไม่ได้ก็แล้วกัน ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหมายเลขโทรศัพท์ของเขา ไม่สบายใจเลยกับข่าวที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา และเขาเองก็หนักใจ หากแต่อยู่ในสภาพน้ำท่วมปากเกินกว่าจะออกมาพูดอะไรได้ “เจ้านายเขาเชื่อของเขาอย่างงั้นว่ามันใช้ได้ เราเป็นคนใช้เรารู้ แต่ทำอะไรไม่ได้” ฉันพยายามไม่วาดภาพชีวิตของเขาแขวนบนเส้นด้ายกับอุปกรณ์ที่ฉันเอง ก็นึกไม่ออกว่า เครื่องที่มีส่วนประกอบไม่กี่ชิ้นจะทำให้เขาปลอดภัยได้อย่างไร ได้แต่เก็บความกังวลไว้ในใจ และปลอบใจครอบครัวของเขาว่า ‘ไม่เป็นไร’ ทั้งที่เราสองคนต่างไม่แน่ใจว่า สิ่งที่เราพูดกับคนนั้นเป็นความจริงหรือไม่... 'ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก' เสียงตอบรับอัตโนมัติบอก และเมื่อโทรศัพท์ไปยังหมายเลขเดิมอีกครั้ง สายก็ตัดหายไปทันที ฉันถอนใจ... อีกแล้วสินะ เครื่องตัดสัญญาณโทรศัพท์มือถือกำลังทำงาน และแน่นอนที่สุดว่า เขาคงอยู่ในบริเวณนั้นด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง... ฝนยังคงตกอยู่ ขณะเพลงโปรดของเรากำลังบรรเลงแผ่วจากลำโพงโน้ตบุ๊ก ฉันอดคิดไม่ได้ว่า เขาจะฟังเพลง Scarborough Fair ทุกคืนเหมือนกันไหม Tell her to reap it in a sickle of leather (War bellows, blazing in scarlet battalions). Parsley, sage, rosemary, and thyme (Generals order their soldiers to kill). And gather it all in a bunch of heather (And to fight for a cause they've long ago forgotten). Then she'll be a true love of mine.* หากเธอเก็บเกี่ยวพืชพันธุ์มารวมกันด้วยเคียวหนังไร้คมได้... เธอจะเป็นคนรักแท้จริงของฉัน... เป็นคำขอที่ดูยากจะเป็นไปได้ แล้วเราจัดการกับปัญหาที่ดูเหมือนไร้ทางออกให้เด็ดขาด โดยไม่มีใครเจ็บเพราะคมเคียวและรวมทุกคนเป็นหนึ่งเดียวได้ไหม “เราว่าเป็นไปได้” เขาบอก “จนกว่าจะถึงวันนั้น เธอจะรอเราไหม” ฉันพยักหน้า ยื่นมือออกไปจับมือกับเขาแทนคำมั่น “เราจะรอ” แล้วในวันนั้น เราคงจะได้บอกกันและกันอย่างเต็มปากว่า “You’ll be a true love of mine…” เสียงเตือนว่ามีข้อความเข้าทำให้ฉันสะดุ้งสุดตัว หากข่าวสั้นที่ส่งผ่านระบบเอสเอ็มเอสทำให้ฉันเข่าอ่อนแทบทรุด มีเหตุระเบิดในท้องที่ความรับผิดชอบของเขา หลังเจ้าหน้าที่เข้าตรวจสอบ แต่ไม่พบว่ามีระเบิด... หากมันไม่เป็นเช่นนั้น... มีเจ้าหน้าที่หน่วย EOD ตายไป 2 ตำรวจ 1 เจ็บอีกเป็นสิบ... ไอ้บ้าเอ๊ย... ฉันกรีดร้องอยู่ในใจ... แต่ไม่รู้ว่าตัวเองก่นด่าใครอยู่ บ้าที่สุด ฉันไม่อยากได้เขากลับมาในโลง กลับมาถุงเดียวก็ไม่เอา ฉันอยากได้เขากลับมาเป็น ๆ ... ขอร้องอย่าให้เขาเป็นหนึ่งในสองคนนั้นเลย เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ฉันเองก็ไม่รู้... ฝนยังไม่หยุดตก น้ำตาของฉันยังไม่หยุดไหล โทรศัพท์ของเขายังคงติดต่อไม่ได้ ฉันวางโทรศัพท์กลับคืนไปบนโต๊ะ ใช้มือเช็ดน้ำตา กลั้นสะอื้นเอาไว้ และในนาทีนั้น ฉันต้องผุดลุกจากที่นั่ง ตะครุบโทรศัพท์ที่ส่งเสียงเรียก “ฝนตกหรือเปล่า ทางนั้น” เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยถามมาทางโทรศัพท์ “เมื่อวานตากฝนจนไข้ขึ้นเลย ตอนนี้ก็ยังไม่หาย ไม่ได้ไปทำงาน” “เป็นหวัดเหมือนกันเหรอ เสียงอู้อี้เชียว” เขายังมีแก่ใจถามออกมาได้ “โทษทีนะ ตะกี้แถวตลาดมีการตัดสัญญาณมือถือเลยโทรหาไม่ได้” ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองควรจะหัวเราะ ร้องไห้ดี แต่โล่งใจที่สุดในโลก “ไม่เป็นไรหรอก โทรมาก็ดีแล้ว... จริง ๆ นะ” “อืม” เขารับคำ หัวเราะเบา ๆ “ไม่ได้ไปทำงาน เหงาเป็นบ้า แถมฝนยังตกลงมาอีกต่างหาก... เห็นฝนแล้วก็อดคิดถึงไม่ได้” เขาหยุดพูด แล้วไอถี่ ๆ พักหนึ่ง จากนั้นก็เงียบไปครู่ใหญ่ “เธอคิดถึงเราบ้างไหม...” เสียงเพลง Scaborough Fair ของฉันแว่วผสานกับเสียงเพลงเดียวกัน ที่ถูกส่งผ่านมาทางคลื่นโทรศัพท์จากฟากฝั่งของเขา Tell her to reap it in a sickle of leather Parsley, sage, rosemary, and thyme And gather it all in a bunch of heather Then she'll be a true love of mine. ฉันยิ้ม และพยักหน้าให้คนที่อยู่ปลายสาย แม้เขาจะไม่เห็น “คิดถึงมาก...” และหวังว่าอีกไม่นาน เราจะได้กลับมาพบกันอีก... ---------------------------------------- * Scarborough Fair (Canticle) ของ Simon & Garfunkel จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 03:22:44

ความคิดเห็นที่ 6   ็ำHe says : ฝนตกหนัก ทั้งที่เดือนมกราปีที่แล้ว อากาศหนาวเสียจนต้องห่มผ้าห่มอยู่ในห้อง ต้องใส่เสื้อ กันหนาวนอน ต้องซดชาร้อน ๆ ให้กระเพาะอุ่น แต่พอปีนี้ อากาศไม่ค่อยหนาว แถมฝนกลับตกลงมาเสียอีก ผลกระทบจากโลกร้อนแหง ๆ และก็เหมือนเช่นที่เคยเป็นทุกครั้ง เวลาที่ฝนตกหนัก ๆ ทีไร ห้องของผมก็จะไฟ ดับทุกที และตอนนี้ก็เช่นเดิม ไฟในห้องมิดจี่หลี่ อานุภาพโลกร้อนเล่นซะไฟในฟ้องดับเลยแฮ่ะ อยู่ไม่ไหว พอไฟดับ พัดลมตายก็คาที่ อากาศในห้องก็เลยอบอ้าว อึดอัด ผมจึง ต้องระเห็จออกมานอกห้อง มายืนตรงระเบียงจึงค่อยเย็นสบายขึ้นมาหน่อย สายน้ำลากยาวจากหลังคาลงสู่พื้น ผมเหม่อมองไปข้างหน้า เม็ดฝนร่วงลงจาก ท้องฟ้ามาประพรมผืนดินอย่างไม่ขาดสาย หน้าหอ ถนนข้างหอ สนามหญ้าที่อยู่ ไกลออกไป ว่างเปล่า ไร้ผู้คน ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่ท่ามกลางสายฝน สงสัยว่าเม็ดฝนต้องเป็นพิษเป็นภัยแน่ ๆ มนุษย์และสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ถึงได้หลบ เลี่ยงไม่ยอมอยู่ใต้สายฝนกัน เฮ้อ .. ผมถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว ไฟดับ ทำอะไรไม่ได้ ท้องฟ้าขมุกขะมัว เมฆดำลอยต่ำ ๆ อากาศชื้นอึดอัด ฝนโปรย เฮ้อ .. เอาอีกแล้ว ทั้ง ๆ ที่ ๆ แม่เคยพร่ำบอกว่า อย่าถอนหายใจบ่อยเพราะมันจะเอา ความสุขออกจากตัวเราไปด้วย แต่ผมก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้ ก็บรรยากาศ ตอนนี้มันก็เป็นซะอย่างนี้ ไม่รู้จะทำอะไร ผมก็เลยหลบหนีโดยการหันออกไป มองข้างนอกอีกครั้ง และเหมือนเดิม ว่างเปล่า ไร้สิ่งมีชีวิต แต่เอ๊ะ นั่นอะไร ? บนสนามหญ้าที่อยู่ห่างออกไป เศษผ้าขี้ริ้ว ไม่สิ ผ้าขี้ริ้วอะไรจะขยับได้ นั่นมัน หมาต่างหาก หมาน้อยสีดำ ๆ ตุ่น ๆ ตัวหนึ่งกำลังตากฝนอยู่กลา่งสนามหญ้า ถึงจะอยู่ไกล ๆ แต่ผมก็พอมองออกได้ว่า มันเป็นหมาและกำลังเดินวนไปมาอยู่ อะไรของมัน ? ความสนใจพุ่งไปที่มัน ผมยืนมองอยู่ครู่ใหญ่ มันยังคงวนเวียนไปมาอยู่ตรงนั้น เหมือนกับว่ามันกำลังรอใครอยู๋ หรือไม่ก็ไม่รู้จะไปไหน รึไม่ก็หลงทาง และอยู่ตัวคนเดียว ละสายตาจากมัน ผมกลับเข้าไปในห้อง ห้องที่มีผมอยู่เพียงคนเดียว เฮ้อ ... ลังเลอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุด ผมก็ถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าร่ม เปิดประตู ลงจากหอ มุ่งหน้าไปที่สนามหญ้า เอาวะ ไปเปียกเป็นเพื่อนเจ้าหมาน้อยหน่อยก็ได้วะ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 04:05:11

ความคิดเห็นที่ 7 *** She Says : *** ฉันไม่แน่ใจว่า...เพราะสายฝน หรือเพราะอะไรกันแน่ ที่ทำให้ บรรยากาศ รอบกาย...มันหนาวยะเยือกอย่างที่สุด " ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่องเราก็เลิกคุยกันเถอะ" ถ้อยคำผ่านสายโทรศัพท์ข้ามประเทศของอีกฝ่าย เป็นการตอบคำถามของฉันเป็นอย่างดี " ระหว่างเรา มันไม่มีอะไรให้ต้องจดจำกันอีกแล้วใช่ไหม" ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า  คำถามโง่ๆแบบนั้น หลุดออกจากปากฉันไปได้อย่างไร ในเมื่อรู้อยู่เต็มอกว่า คำตอบที่จะได้รับ...มันจะเจ็บปวดสักแค่ไหน อยากจะหัวเราะให้กับความดันทุรังของตัวเอง ที่พยายามทำทุกอย่างเพื่ออะไร? เฝ้าคอยถามข่าวคราว ฝากความห่วงใย ปรารถนาดีให้อยู่ตลอด...แม้จะรู้ว่า สิ่งที่ฉันฝันมันจะไม่มีวันเป็นความจริงขึ้นมาได้... ฉันรักเขา อย่างนั้นหรือ ?? ไม่สิ..ฉันไม่ได้รักเขา  ทุกอย่างที่ทำไป เพราะความเหงา  ความเดียวดายที่มันกัดกร่อนความรู้สึกภายในต่างหาก เขาเองก็คงไม่ได้รู้สึกอะไรไปมากกว่า แค่อยากมีใครสักคน ...ในช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น ฉันหลงอยู่ในโลกของความเพ้อฝันมานานเกินไป...จนบางครั้งลืมคิดไปว่า ระหว่างเรา มันไม่มีอะไรที่เป็นความจริงเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงเวลาแล้วใช่ไหม?   ที่เราต้องกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง ...ไม่มีเธอ...ฉันต้องอยู่ได้ใช่ไหม?  เคยเดินคนเดียว  ร้องไห้คนเดียว ปลอบใจตัวเองเพียงลำพังมาตลอด ... แล้วหากวันนี้ จะไม่มีเธอ ...ทำไมฉันจะอยู่ไม่ได้ล่ะ? ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแอ...ฉันไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ...ขาดเขาสักคน ...หนทางข้างหน้าก็ยังต้องก้าวเดินต่อไป ฉันเกลียดความเหงา ที่ทำให้เราพบกัน  ฉันเกลียดทุกตัวอักษรของเธอ  ฉันเกลียดทุกคำพูดที่ยังดังแว่วอยู่ในความรู้สึก... และ... ฉันเกลียดสายฝนพรำ  ...ที่ทำให้รู้สึกเหงาเหลือเกิน ฉันไม่ได้เกลียดคนตั้งกระทู้ ...แม้หัวข้อมันจะแทงใจดำ...ก็ตาม แต่เกลียดตัวเอง ที่ปล่อยให้ เจ้าของโทรศัพท์ทางไกลเมื่อสักครู่ มีอิทธิพล จนทำให้ต้องลุกขึ้นมาเขียนอะไรบ้าๆแบบนี้ได้ ...ต่างหาก แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 53 05:55:28 แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 53 05:53:25 จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 05:52:31

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 06:35:31

ความคิดเห็นที่ 9 โอ๊ย คิดถึงมากมาย วันนี้ที่นี่ก็ฝนตกหนัก หนาวด้วย ดีที่ไม่เป็นน้ำแข็ง เกลียดเวลาเป็นหิมะกะฝนปนๆเละๆที่สุด บ่นเสร็จแล้วก็ไปบิวท์อารมณ์ต่อ ถ้าอินพอคงได้ส่งเรื่องร่วมแจมนะคะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 09:13:24

ความคิดเห็นที่ 10 He says : (to #7) ผมก็แน่ใจว่า...ไม่ใช่เพราะสายฝน หรือเพราะอะไร ที่ทำให้ บรรยากาศรอบกายเรา... แย่ลงทุกที ยิ่งพูด ทุกอย่างก็ยิ่งแย่  งั้นคงต้องยุติการพูดคุยเสียที  "ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่องเราก็เลิกคุยกันเถอะ" ไม่ได้หมายถึงตลอดกาล แต่หมายถึงแค่ตอนนี้ ตอนที่เราคุยจนถึงทางตันต่างหาก แต่ถ้อยคำผ่านสายโทรศัพท์ข้ามประเทศ ทำให้ คำถามอื่นของคุณตามมา " ระหว่างเรา มันไม่มีอะไรให้ต้องจดจำกันอีกแล้วใช่ไหม" ผมล่ะอยากเอาหัวโขกพื้น เวลาคุณโง่ๆ หรือบ้าพอที่ถามมาแบบนั้น หลุดออกจากปากได้อย่างไร ในเมื่อรู้อยู่เต็มอกว่า คำตอบที่จะได้รับ...มันจะทำให้เรายิ่งอึดอัดในความสัมพันธ์ของเรา ผมก็อยากจะหัวเราะกับความไร้สาระ ไม่สมวัยของเรา ไม่รู้เราพยายามทำทุกอย่างเพื่ออะไร? คุณโทรมา ผมก็คุย คุณจะจะหวังอะไรมากกว่านั้นล่ะ... บอกว่า รักผม อย่างนั้นหรือ ?? ไม่หรอก... คุณไม่ได้รักใครเลย  ทุกอย่างที่ทำไปเพราะเหงา  เดียวดาย ที่มันกัดกร่อนความรู้สึกภายในต่างหาก ผมก็เหมือนกัน บางทีก็ไม่ได้รู้สึกอะไรไปมากกว่า แค่อยากมีใครสักคน ...ในช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น แต่คุณน่ะ เพ้อฝัน พูดทุกอย่างเลื่อนลอย จับต้นชนปลายไม่ถูก ความจริงเราไม่ต้องคิดอะไรให้มากมายไปกว่านี้ ...แปลกใจไหมล่ะ ที่เรามีกันอย่างนี้มานาน รักกัน แต่ต่างก็เดินคนเดียว  ร้องไห้คนเดียว ปลอบใจตัวเองเพียงลำพัง ... แต่เราก็ไม่เคยทำใจได้กับระยะห่างของเรา ??? อย่าพูดเรื่อง “ไม่มีเรา ...แล้วจะอยู่ไม่ได้ล่ะ?” นี่น่าเบื่อและงี่เง่าที่สุด จะเข้มแข็ง อ่อนแอ... หรือจะขี้แพ้ ...ก็ไม่มีใครอยู่เดียวได้ ...แต่เราพบกันเพราะความเหงา พบกันเพราะตัวอักษร  มันก็จะเป็นไปอย่างนี้แหละ และ... ผมก็เกลียดสายฝนพรำ  ...เพราะมันทำให้คุณเหงา เวลาคุณเหงา คุณงี่เง่าตลอด ผมก็คิดมาตลอดว่าคุณคือคนที่ใช่ แต่วันนี้หลังจากคุยกับคุณแล้ว ผมอยากผูกคอตาย เฮ่อ ขอโทษอีกทีนะจ๊ะ ที่รัก หลังจากโทรศัพท์ทางไกลเมื่อครู่ลง และเขียนอะไรบ้าๆ แบบนี้จบ ผมก็ขอยืนยันว่า ดีแล้วที่เราไม่คุยกันทางโทรศัพท์ต่อ คุณลองอ่านความเรียงของคุณกับของผมสลับกันสิ หาร่องรอยของวุฒิภาวะแทบไม่เจอ ทั้งที่อายุผมกับคุณรวมกันก็เกือบ 70 แล้ว (อีกหน่อยก็ 100 ปี) แต่อย่าไปคิดมากเลย เราก็เป็นมาอย่างนี้นานแล้วนี่นา และผมก็คงต้องโทรไปง้อคุณอีกตามเคย I love you ปล. ผมก็ไม่ได้เกลียดคนตั้งกระทู้ ...แม้หัวข้อมันจะกระชากวัยไป ...ก็ตาม แต่เกลียดคนแก่ที่ส่งลิงค์มาตาม ขู่เข็ญให้เพ้อในกระทู้นี้ ทีตัว(มัน)เองยังไม่เขียนสักหน่อย จากคุณ : zuzazu เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 13:28:40

ความคิดเห็นที่ 11 ^ ^ ^ หาว่าฉันงี่เง่าเหรอ ?  บ้าที่สุด เสียดายตังค์ ค่าโทรศัพท์ทางไกลชิบป๋ง 555+ เย้ยยยย  คุณ zuzazu  มาสวมรอยเทียนสี ได้ไงเนี่ย 555+ อ่านแล้วขำก๊าก  ตื่นมา เห็น คห.10  ข้างบน  ขำเหลือเกิน ... ไอ้ฝนบ้าก็ยังไม่เลิกตก  อยากลาป่วย  อู้งานเหลือเกิ๊นนน ปล. กิ๊ฟ หมดค่ะ เลยอดแจกใจให้ พระเอก งี่เง่า(พอๆกัน)  เลยค่ะ 55   เอาอันนี้ไปละกัน   แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 53 14:19:45 จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 14:15:34

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ^ ^ จากคุณ : zuzazu เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 14:33:32

ความคิดเห็นที่ 13 คุณ zuzazu พิมพ์ตกเยอะนะ และก็เข้าข้างตัวเองไปหน่อย แต่ฮาดี อิอิ จากคุณ : scottie (rainfull) เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 16:12:25

ความคิดเห็นที่ 14 ^ ^ ^ อ๊ากกก ตัวปลอม!!! (เนียนแบบนี้จงรับกีบไปเสียดี ๆ ) จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 18:11:18

ความคิดเห็นที่ 15 โดนพาดพุงบ่อยจริงวุ้ย โจทย์ตอนนี้มันแบ๊วไปจริงๆอะเหรอ อย่านะตัวเอง ก็คนตั้งกระทู้ยังแบ๊วอยู่นี่นา คริ คริ คุณแก้วววววววววววววว คิดถึงมากค่า เมื่อไหร่จะเอาเรื่องมาลงอีกคะ คิดถึงจริงๆเน่อ คุณซูซาซู ใครหนอใครที่ไปลากคุณมาเพ้อ แต่ก็เพ้อได้ฮาดีมากค่ะ ชอบ คุณเทียนสี งวดนี้เหงาแรงได้ใจค่ะ ชอบอีกเช่นเคย คุณส้ม เขียนได้หวานปนซึ้งน่ารักตามเคยค่ะ การ์เน็ต มีก๊อกสองใช่ป่าวคะคุณน้อง (รู้ทันนะ) คุณเนมี่ รีบมาไวๆเลยค่ะ ติดใจงานหวานๆของคุณนีมี่เนาะ คุณแม่มดราตรี เอ่อ! อุตส่าห์แอบยกตำแหน่งเจ้าแม่ความเรียงไว้ให้ในใจตั้งนาน แต่ก็เห็นคุณนายเอาแต่ตั้งท่า he says she says อยู่หลายรอบแล้วหนา เมื่อไหร่จะเอาจริงซักทีล่ะคะ คุณแม่มด ^____^ รออ่านจนเหงือกแห้งแล้วเน่อ เรนฟูล ฉันว่าฉันแย่แล้วนะนี่ สงสัยต้องยกตำแหน่งเมียยอดแย่ให้หล่อน เอาไปครองแทนแระ ^__^ แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 53 23:11:48 แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 53 23:08:46 จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 22:47:21

ความคิดเห็นที่ 16 She says : บ้านฉันวันนี้ไร้ซึ่งสายฝนพรำ แดดจัด แต่ฉันก็เหงาสุดๆ ก็เรื่องมันมีอยู่ว่า ดินแดนตรังกานูน่ะ แดดออกสลับฝนตก แล้วเมื่อวานมันแดดจ้าตอนเช้า ฉันก็เอาผ้านวม 3 ผืนใหญ่ ไปตาก กลิ่นแดดหอมๆ มันทำให้ฉันหลับฝันดี มีแรงเล่นเนต ฉันตากเสร็จ ก็มานั่งอ่านกระทู้พันทิป หมู่นี้ฉันฝักใฝ่ห้องศาสนามากๆ (หุหุหุ) อ่านไปๆ อากาศก็เย็นลง ทั้งที่ไม่ได้เปิดแอร์ เสียงเพลงที่เปิดอยู่ก็เบาลงเหมือนมีเสียงรบกวน แต่ฉันไม่สนใจ เพราะกระทู้ห้องศาสนาช่างเย้ายวนใจ จน ยามบ่ายมาเยี่ยมเยือน สามีกลับมาหน้าตาอ่อนใจ “เธอตากผ้านวมอีกแล้วเหรอ คนดี” “ค่ะ ที่รัก” “แล้วนี่เธอรู้หรือเปล่า ว่าฝนกำลังตก” กรี๊ดดดดดดดดด เสียงกรี๊ดฉันเบามากเมื่อเทียบกับสายฝน ทำไมฉันไม่รู้เลย ว่าฝนกำลังตก ชั่วโมงต่อมา ผ้านวม 3 ผืน ก็กลายเป็นภาระหนักของสามี กับคุณแม่สามี ทั้งสองคนพร้อมใจกันบอกว่า “เชิญงอมืองอเท้าแบบเดิมน่ะดีแล้ว อย่าพยายามทำอะไร” ฉันน้ำท่วมปาก แต่ถึงน้ำไม่ท่วม ฉันก็หมดสิทธิ์เถียง เมื่อคืน สามีต้องไปรื้อๆ ผ้าห่มบางๆ มาใช้ แล้วฝนก็หนักทั้งคืน หนาวเกือบตาย สามีก็ไม่ยอมกอด ไม่มีกิจกรรมนับซี่โครงเล่นกันด้วย -*- อืม เช้านี้ฝนไม่ตกแล้ว แต่คลื่นทะเลยังสูงเทียมเมฆ สามีไม่ไปทำงาน ยืนอยู่ริมหน้าต่างใกล้ๆ นี่เอง มองดูผ้านวมที่ยังไม่แห้ง สลับปรายตามองมาทางฉัน อืม ฉันรู้สึกเหงาน่ะไม่เท่าไหรหรอก แต่สายตาติติง ทำให้สันหลังเย็นยะเยือกนี่สิ เขาจะปลดฉันออกจากการเป็นเมียหรือเปล่านะ ฉันอาจกลายเป็นซิงเกิลมัมในไม่ช้า เฮ่อ งั้นฉันคงต้องเข้าห้องศาสนาหาที่พึ่งทางใจต่อนะ ท้ายนี้ ขอเชิญผู้ว่างจัด ไปเที่ยวห้องศาสนาช่วงนี้นะคะ -___________- จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 23:00:33

ความคิดเห็นที่ 17 She says: ฝนตกปรอยๆ ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างที่ละไอน้ำจับเป็นฝ้าขาว หยาดน้ำเล็กๆปลิวมาปะทะประปรายจนรวมเป็นหยดน้ำหยดใหญ่ที่ค่อยๆไหลลงมาเป็นทาง แก้วโกโก้แก้วใหญ่ในมือส่งกลิ่นหอมอบอวล ควันที่พวยพุ่งบ่งบอกถึงความอบอุ่น แต่ไฉนความอบอุ่นที่มือจึงส่งมาไม่ยักถึงหัวใจของฉันอันด้านชาไปด้วยความหนาวเหน็บของบรรยากาศรอบกาย หยดน้ำไหลลงมาเป็นทางยาว หากคราวนี้มิใช่น้ำจากฟากฟ้าหากเป็นน้ำตาที่ปิ่มล้นจนรินรดผ่านร่องแก้ม เหงา... ความเหงาดูจะเป็นของคู่กับสายฝน ทุกคราที่ฟ้าครวญคร่ำหัวใจของฉันก็คร่ำครวญหวนไห้ไปตามฟ้า เมฆสีเทาที่เคลื่อนเข้ามาบดบังแสงสว่างของดวงอาทิตย์นั้น ประดุจดั่งคลื่นความเหงาความเศร้าที่ถาโถมจู่โจมเข้าบดบังอารมณ์สุขล้ำที่เคยชื่นฉ่ำในหัวใจ เก้าอี้สีขาวที่เคยมีเงาของเธอทอดยาวยามแสงแดดจัดจ้า บัดนี้เปล่าเปลือยไร้เงา เมื่อไม่มีเจ้าของมานั่ง แม้แต่เก้าอี้ที่ถูกวางเปล่าดายก็เป็นเครื่องกระตุ้นอารมณ์เหงาเปล่าเปลี่ยวใจได้อย่างชะงัดยิ่ง แก้วทรงสูง ที่มักจะถูกเติมเต็มเสมอเมื่อเธอมาหา วันนี้ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่บนโต๊ะ หากไร้กลิ่นหอม ไร้ควัน ฉันนั่งทอดอารมณ์ เหม่อมองไปเบื้องหน้า หากสายตามีได้รับรู้ถึงความว่างเปล่าของเก้าอี้ตัวน้อยและแก้วใบนั้นอีกต่อไป ภาพที่วิ่งเข้ามาในคลองจักษุกลับเป็นภาพของวันดีๆ ที่สองเราเคยมีกัน ยามที่โต๊ะใบเล็กได้รองรับแก้วช็อกโกแลตร้อนสองถ้วยที่วางเคียงกันเสมอเสมือนจะขาดกันไม่ได้ และเก้าอี้สีขาวเล็กๆสองตัวถูกจับหันหน้าชนกันให้เจ้าของได้พูดคุยแลกเปลี่ยนความในใจ เมื่อภาพความเป็นจริงเบื้องหน้าหายพร่ามัวด้วยหยาดน้ำตา ฉันก็ได้พบว่า เมฆดำที่ลอยเกลื่อนฟ้าถูกพระพายพายพัดล่องลอยละลิบไปแล้ว เมฆหมอกเริ่มจางหาย มลายไปพร้อมกับแสงทองของตะวันที่เยี่ยมหน้าออกจากกลีบเมฆมาทายทักกันอีกครั้ง แสงแดดที่ทอดทับส่องให้เห็นเงาของร่างหนึ่งที่ทอดยาวอยู่นอกชาน ฉันเพ่งมองอย่างไม่เชื่อสายตา จนเงาที่ว่าใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา พร้อมเสียงทุ้มนุ่มที่ดังขึ้นไม่ไกลเท่าไหร่เลย “กลับมาแล้วครับ ที่รัก...” ที่นั่น... เงาสองเงาก็ได้กลับมาบรรจบกัน เก้าอี้สีขาว และถ้วยทรงสูง ก็ไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป โจทย์ เขาพล่าม เธอเพ้อ คราวนี้เศร้าจนหวานเกือบไม่ออก คิดตั้งนานว่าจะหักมุมให้หวานได้ยังไง นั่งบิวท์อารมณ์เศร้าอยู่ตั้งนานกว่าจะเขียนได้ ...เป็นงั้นไป... แก้ไขเมื่อ 27 ม.ค. 53 12:18:16 จากคุณ : Mneme (Mnemosyne) เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 53 12:15:57

ความคิดเห็นที่ 18 She say ......... ตกอีกแล้ว............ ฝน ช่างไม่รู้เวล่ำเวลา ไม่รู้ฤดูมั่งเลย ................. ไปไหนก็ไม่ได้ ......... เซ็ง !! ฉันบ่นกับตัวเองไปเรื่อยๆ  ก็ไม่ให้บ่นได้ยังไง อุตส่าห์ลุกขึ้นมาแต่งตัว หวังเพียงแค่ว่า จะออกไปนั่งดูหนัง หรือทำอะไรเพลินๆ ก็กว่าจะมีเวลาว่างเช่นคนอื่นนั้น .......... ยากมากมาย เฮ้อ..... ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย พร้อมๆ กับยืนมองฝนอยู่อย่างชั่งใจว่า .. จะเอายังไงดี เหงาจัง .......... บอกตัวเองเบา-เบา หันหลังกลับ... ก็มองเห็นแต่ ห้องสี่เหลี่ยมกว้างๆ  ที่นอนก็กว้าง   ผ้าห่มผืนใหญ่ๆๆ  ยังกะซื้อมาห่มซัก 3 - 4 คน หมอนข้าง หมอนหนุนอีกอย่างละ 2 ใบ " ทำไม... ซื้อมาสองใบนะ .. แอบบ่นตัวเองอีกครั้ง ... " โซฟาก็กว้าง .... ระเบียงก็กว้าง .... มองรอบๆ ตัวทำใม ของแต่ละชิ้นในห้อง ทำไม มันกว้างใหญ่ ได้ขนาดน๊านนนน ............. แล้วกลับมาถามตัวเองว่า ........... ช๊าน ทนอยู่กับของพวกนี้คนเดียวได้ยังไง .... (โว๊ยยยยยยยย) เหลือบมองนาฬิกาที่เดินผ่านไปเรื่อยๆ เอื่อยๆ ช้าๆ บางทีก็ตลกนะ ... ใน 1 ชั่วโมง  เข็มสั้นกับเข็มยาว จะมาบรรจบพบกันเพียงแค่เสี้ยววินาที เท่านั้น อยากให้นาฬิกาพูดได้จัง ฉันจะได้ถามทั้งเข็มสั้น และ เข็มยาวว่า ... ระหว่างที่หมุนวน อยู่นั้น ......... ระหว่างที่รอมาบรรจบพบกันนั้น ... " รู้สึกเหงา มั้ย ....?? " พลันความคิดก็หยุดชะงัก .... บ้าไปแล้วเรา ... คิดจะถามแม้กระทั่งเข็มนาฬิกา มองออกไปข้างนอก สายฝนก็ยังไม่ยอมหยุดตก .....   ทำไมดีน๊อเรา .................  จึงจะหายเหงาได้ซักที เดินดุ่มๆๆ เข้าไปในห้อง ... เก็บเสื้อผ้า 3-4 ผืน ยัดใส่กระเป๋าเป้ ใบเก่ง .. เวลา 2  วันที่ว่างนี้ .............. ต่อให้ฝนตกหรือ ฟ้าร้อง ...... แค่ไหนก็ตาม ฉันจะไป ............... ไปทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ.. ไปลบเลือนร่องรอยเหงา ........ ที่คอยหยอกเย้า หัวใจฉัน .. ให้จางหายไปซักที หลังจากนั้นก็สำรวจความเรียบร้อย ล็อคกุญแจห้อง .... เดินดุ่มๆ ออกไปเรียกแท็กซี่ หน้าตึก ...................... " ไปหมอชิตค่ะ " ............. ฉันบอกแท็กซี่ไปแบบนั้น พลันก็คิดว่า ....... ถ้ามีมือ ยื่นมาเปิดประตูให้ตอนนี้ ก้าวเข้าไปในนั่งแท็กซี่พร้อมฉันตอนนี้ ......... คงดีไม่น้อย ฉันคงไม่เหงา .......... แบบนี้..... แบบที่เป็น ถึงจุดหมายปลายทาง ฉันก็เดินดุ่มๆๆๆ   ไปซื้อตั๋ว เที่ยวล่าสุด หัวใจฉันอยู่ที่โน่น ............. ณ ดินแดนแห่ง อีสานใต้ ดินแดนที่มีกลิ่นอายอารยธรรมของขอม สมัยพระเจ้าชัยวรมันต์ ก้าวขึ้นรถ ด้วยหัวใจที่ยังปกคลุมไปด้วยความเหงา ........... ดูสิ ..... ฝนก็ยังไม่หยุดตก ...........  ช่างสร้างบรรยากาศ ให้หัวใจฉันทุกข์ ทรมานเสียจริงๆๆ ล้อรถหมุนออกไปตอนไหนไม่รู้ ........... ฉันมัวแต่เหม่อมองสายฝนพรำที่ไหลผ่านกระจกใส ( หรือขุ่นกันแน่เนี่ย.. ) ผ่านชั่วโมงแล้ว ชั่วโมงเล่า ..................  นานพอดู รถก็นำฉันมาถึงจุดหมายปลายทาง ... ฉันตื่นจากภวังค์ ด้วยเสียงนี้ .. “ ขณะนี้รถเรานำท่านมาถึงจุดหมายปลายทางแล้ว   ขอให้สำรวจข้างของมีค่าของท่าน .......... ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ “ ถึงแล้วหรือนี่ ...................................................................... ก้าวลงจากรถ ............ สายตาก็สอดส่ายหาใครคนหนึ่ง คนที่เป็นอีกครึ่งของใจ ...............   ฉันรีบวิ่งไปหาเค๊า .....  ท่ามกลางสายฝน ปน ความเหงาที่ยังไม่ยอมหยุดตก ซุกอยู่ตรงอกอุ่นๆ....... แล้วบอกกับตัวเองว่า ............... แค่นี้ฉันก็หายเหงาแล้ว ต่อให้ฝนตก ฟ้าร้อง มากมายแค่ไหนก็ตาม ................... ฉันหายเหงาแล้ว ( โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ) จากคุณ : ตามฝันไป สุดปลายรุ้ง ..... (like 2 hear from u) เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 53 14:20:54

ความคิดเห็นที่ 19 He  says... ฝนตกหรือนี่.. ผมเปิดม่านหน้าต่างออก เพื่อจะดูความเปลี่ยนแปลงข้างนอก มองเห็นสายน้ำที่กำลังพรั่งพรูจากฟากฟ้ามาสู่เบื้องล่าง ดูแล้วก็สวยงาม ดั่งภาพวาดที่ไม่ได้มีใครมาขีดเขียนไว้ ทำไมนะ.. ทำไมเวลาที่เรามองดูสายฝนที่หล่นโปรยปรายอยู่เพียงลำพัง ถึงได้รู้สึกเหงาในหัวใจมากมายขนาดนี้ แล้วทำไมทุกครั้งที่ฝนตก เรามักจะต้องอยู่คนเดียวด้วยนะ.. ฤาจะเป็นบททดสอบของโชคชะตา ที่อาศัยท้องฟ้าและสายน้ำ นำพาความเหงามาสิงสู่จิตใจ ผมชอบฝนตกนะ.. อาจจะเป็นเพราะเกิดมาตอนหน้าฝนก็เป็นได้ ทุกครั้งที่ฝนตก ไม่รู้ว่าคนอื่นเขาทำอะไรกัน แต่สำหรับผม.. ถ้าไม่หลับ ก็จะมาแต่งเพลงแต่งกลอนอะไรไปตามเรื่อง เพลงที่แต่งตอนฝนตกก็มีแล้ว กลอนที่แต่งตอนฝนตกก็มีมาก คงหายาก เฉพาะคนที่จะมาช่วยฟัง แม้ตอนนี้จะมีคนมาช่วยฟังแล้ว แต่ว่า.. เราช่างอยู่ห่างไกลกันซะเหลือเกิน ฝนที่ตกอยู่ใกล้ๆใจเรานี้ ก็ไม่รู้ว่าจะไปตกอยู่ใกล้ๆใจเธอหรือเปล่า ตอนเราหนาว เธอหนาวมั้ย? ตอนเราเหงา เธอเหงารึเปล่า ตอนเรามองดูพระจันทร์ เธอนั้นทำอะไรอยู่.. ความห่างไกล.. มันช่างเป็นตัววัดปริมาณความเข้มแข็งของหัวใจ ได้ดีเหลือเกิน ฝนรินหลั่งดั่งฟ้าร้องหาคู่ เมื่อเฝ้าดูทุกครั้งก็ยังเหงา ฝนรินรดหยดลงตรงใจเรา คิดถึงเจ้าโฉมตรูรู้ไหมเอย.. ผมนึกกลอนมาได้บทหนึ่ง คิดเอาไว้ว่าจะเอาไว้ส่งข้อความไปให้เธอ เพราะดูเธอดีใจทุกครั้งที่ผมแต่งกลอนให้ ฝนยังตกอยู่อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เหมือนกับจะยืดระยะเวลาแห่งความเหงาให้มันยาวนานออกไปอีก อากาศก็เริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ ถ้าตอนนี้มีคนที่เรารักมาให้กอด ก็คงจะอบอุ่นดีไม่น้อย เพราะการโอบกอดด้วยความจริงใจ จะถ่ายทอดกลิ่นไอแห่งความอบอุ่น เสมอ.. .............................................. จากคุณ : cenyou เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 53 21:26:10

ความคิดเห็นที่ 20 เหม่อมองผ่านสายฝน หวังได้ยล คนที่รัก She says: โธ่เอ๋ย ฝนตกหนัก แล้วที่รัก จะมาอย่างไร? พา่ยมา!ุ พายุมา! พายุมา่! เป็นเพื่อนเล่น เพลงเหว่ว้า ... กับฟ้าใส He says: ถ้าค่ำนี้ คืนนี้ ไม่มีใคร จะร่อนเร่ ไปในฝน ... เพียงคนเดียว จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 53 00:18:57

ความคิดเห็นที่ 21 คืนนี้ คืนนั้น หรือคืนไหน อย่าโทษใคร หากต้องไร้คนเหลียว She says: ฝนพรำ หรือพายุ นั้นไม่เกี่ยว เราโดดเดี่ยว อ้างว้างเพราะอย่างอื่น เพราะอะไร เพราะอะไร จงบอก อย่าให้ชอก ช้ำใจ ให้ขมขื่น He says: ความเหงา เกาะกิน ทั้งค่ำคืน ได้โปรดยื่น คืนใจ ให้กลับมา GT200 ! GT200 ! GT200 ! หว้ากอ ทั้ง เศร้าสร้อย ทั้ง ลัลลา She says: ทำเอาคลั่ง นั่งเฝ้าเหมือนคนบ้า อิอิอิ ปวดตาจัง แก้ไขเมื่อ 28 ม.ค. 53 04:33:43 แก้ไขเมื่อ 28 ม.ค. 53 04:30:49 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 53 02:39:35

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณนะคะ  ตอนแรกคิดว่า จะไม่มี He Say She Say แล้วซะอีก งานมากมาย ทำให้ไม่ได้ตามกระทู้เลยค่ะ จากคุณ : like 2 hear from u เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 53 08:49:46

ความคิดเห็นที่ 23   มาต่อครับ He says : ก้าวย่างไปบนพรมสีเขียวที่ชุ่มโชกไปด้วยน้ำฝน เสียงฝนกระทบกับร่มดังเปาะแปะ ไม่ขาดสาย น้ำฝนไหลรินจากปลายร่มเป็นทางลงสู่พื้น ผมเดินเข้าไปหาเจ้าหมาน้อย ตัวนั้น มันยังคงอยู่กลางฝน พอเดินเข้าไปถึงมัน ผมก็นั่งยอง ๆ ลงข้างมัน ประสานตากับแววตากลมดำใสบริสุทธิ ความสงสัย ความหวั่นไหว ความหวาดกลัวฉายมาให้เห็น แต่ถึงกระนั้นมันก็ไม่ได้ หนีห่างออกจากผม มันยังคงหมอบอยู่ตรงสนามหญ้าที่เจิ่งนองไปด้วย ตัวสั่นงันงก ผมจึงเอื้อมมือไปลูบหัวมัน ความอบอุ่นของมือผมถ่ายเทไปให้มันและความอบอุ่นอันเหลือเพียงน้อยนิดของมัน ก็ถ่ายเทมาให้ผม เราให้ความอบอุ่นและรับเอาความอบอุ่นของกันและกัน " เอ่อ หมาตัวนี้เป็นของคุณเหรอคะ ? " ในขณะที่ผมกำลังลูบหัวและตัวของเจ้าหมาน้อยอยู่ จู่ ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงสาวคนหนึ่ง ร้องถามมาจากด้านหลัง ผมจึงหันหน้าไปหาเธอ หญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนถือร่ม มองมาทางเราอยู่ " อ๋อ เปล่าครับ ไม่ใช่หมาของผมหรอก พอดีผมเห็นมันอยู่ตากฝนอยู่กลางสนาม ผมก็เลยลงมาดูมันครับ " " งั้นเหรอคะ " " หมาตัวนี้ของคุณเหรอครับ ? " " ไม่ ไม่ใช่ค่ะ พอดีมองออกนอกหน้าต่างห้องแล้วเห็น ก็เลยสงสัยว่าเป็นตัวอะไร เลยลงมาดูน่ะค่ะ " " งั้นเหรอครับ งั้นก็คงจะเป็นหมาหลงแน่ ๆ เลย " " นั่นสิคะ " " อืม เอาไงดีน๊า " " เอาเข้าร่มก่อนดีไหมคะ หลบฝนกันก่อน " " อืม ก็ดีนะครับ แต่หอของผมเขาห้ามเอาหมาเข้าน่ะครับ เจ๊เจ้าของหอดุมาก ๆ ก็เลยไม่ต้องการหมามาเพิ่มน่ะครับ " " ฮุ ๆๆๆ งั้นไปทีึ่บ้านฉันก็ได้ค่ะ อยู่ตรงนั้นเอง " เธอชี้ไปทางบ้านหลังหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ใกล้ ๆ กับสนามหญ้า ผมจึงช้อนเจ้าหมาน้อย อุ้มมันขึ้นมา ก่อนจะเดินตามหญิงสาวคนนั้นที่เริ่มออก เดินนำหน้าเพื่อไปที่บ้านของเธอ ฝนยังคงโปรยปราย ไฟที่ห้องของผมยังคงดับอยู่ นอกจาก ผม เธอและเจ้าหมาน้อย ก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่กลางสายฝนอีก และผมก็หยุดถอนหายใจไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 53 22:20:24

ความคิดเห็นที่ 24 เฮ้ยยยย เล่าต่อจิก๊ะ หุหุหุ ความคิดเห็นที่ 23 มีลุ้น จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 53 00:13:01

ความคิดเห็นที่ 25 She says: อืม! ตัวอะไรนะสีดำๆตุ่นๆ เดินต้วมเตี้ยมไปมาราวกับหลงทาง ลุกจากเตียงไปยืนมองให้ถนัด น้องหมานั่นเอง สารรูปยังกับผ้าขี้ริ้วเชียว ยังเป็นหมาเด็กอยู่เลย แม่มันไปไหนนะทำไมปล่อยลูกมาเดินต้วมเตี้ยม ไม่รู้เรื่องอยู่ตัวเดียวแบบนี้ ไม่ได้การ มันกำลังส่งเสียงร้องไห้แข่งกับ สายฝนดูน่าสงสาร ตัดสินใจลุกขึ้นแปรงฟันเปลี่ยนชุดลงไปชั้นล่าง คว้าร่มออกไปดูมันซะหน่อย แต่คงคิดนานไปเพราะไปถึงช้ากว่าชายอีกคนที่มานั่งก้มดูเจ้าลูกหมาอยู่ก่อน หรือจะเป็นเจ้าของหมา มาตามหมากลับนะ ถามให้แน่ใจดีกว่า "ขอโทษค่ะ หมานี้ของคุณหรือคะ" ชายหนุ่มคนนั้นหันมามองพร้อมกับปฏิเสธ อืม! ถ้าไม่ใช่เจ้าของหมาแล้ว จะเอาไงกับอ้ายตัวนี้ดีล่ะนี่ เขาคงคิดเหมือนกันเพราะบ่นพึมพำกับตัวเอง ดังๆว่า 'เอาไงดีนะ' ตัดสินใจฉับพลัน ฝนกำลังตกแบบนี้ ปล่อยเจ้าลูกหมาหน้าโง่ที่ไม่รู้จักหลบฝน ไว้แบบนี้เดี๋ยวจะปอดบวมตายซะเปล่าๆ "เข้าร่มก่อนดีมั้ยคะ ตากฝนแบบนี้จะไม่สบาย" ชายคนนั้นทำสีหน้าลังเล พร้อมกับบ่นว่าอยู่หอ เอาหมาเข้าไปไม่ได้ เจ๊เจ้าของดุ อืม! งั้นเอาไงดีล่ะ ก็เท่ากับโยนลูกมาทางฉันให้เลี้ยงต่อสินะ อยู่คนเดียวก็สบายดี จะตัดสินใจรับภาระมาดีมั้ยนะ เจ้าตัวนี้จะต้องการ เวลาและความเอาใจใส่มากขนาดไหนนะ คิดหนักๆ แต่แล้วปากก็พาไปทั้งที่ยังคิดไม่จบ "ไม่เป็นไรค่ะ ไปที่บ้านฉันก็ได้ อยู่ตรงนี้เอง" ว่าแล้วก็มองดูเขายิ้มรับแล้วอุ้มเจ้าลูกหมาขึ้นมา ก่อนจะเดินนำเขา กลับไปทางบ้านที่อยู่ถัดแนวทุ่งหญ้าไป จะปลอดภัยมั้ยนะ เอาน่ะ วัดดวง ถ้าเป็นผู้ร้ายยังไงก็มีปืนสั้นไว้เป่าทิ้งได้ ถ้าเป็นคนดี ก็จะได้มีเพื่อนนั่งจิบชาร้อนๆหลบฝนอยู่ในบ้านยังไงล่ะ อืม! สายฝนไม่ได้พร่างพรมแต่ความเหงาจริงๆด้วยสินะ เมื่อใจเราพร้อมที่จะเปิดรับความรู้สึกอื่นๆ มันก็มีเรื่องราวใหม่ๆเดินเข้ามา ในชีวิตได้เหมือนกัน แม้จะเป็นวันฝนพรำแบบนี้ก็เถอะ ฉันชงชาร้อนๆใส่กามาวาง เพราะเขาบอกว่าแพ้กาแฟ เรานั่งจิบชาร้อนด้วยกัน มองดูเจ้าลูกหมาที่ถูกเช็ดตัวจนแห้ง นอนเลียนมอุ่นๆในชามอย่างมีความสุข สายฝนพรำวันนี้ หอบเอาเพื่อนใหม่มาให้ฉันถึงสองทีเดียว เป็นหนึ่งหมา กับหนึ่งคน ฉันยิ้มให้กับสายฝน และน้ำชาเอิร์ลเกรย์หอมๆถ้วยนั้น แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 53 22:40:02 จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 53 22:17:34

ความคิดเห็นที่ 26   ู^ ^ ^ กึ๋ย มีปืนด้วย แค่ออกข้างนอก หลายสิ่งหลายอย่างก็จะเปลี่ยนไป จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 53 11:01:46