PANTIP.COM : W8811362 เกาะแก้วพิสดาร [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 2

และแล้วก็มาถึงวันนัดหมาย...เก้าโมงเช้า วันพุธ..

กวาง: “ฮัลโหล คุณหนูพร้อมเดินทางยังเนี่ย”

นิ่ม: “พร้อมแล้ว พร้อมตั้งแต่เมื่อวานแร้ว” เสียงสดใสมาก
“เดี๋ยวจอดรถรอข้างหน้าเลยนะ

กวาง: “อ้าว!! แล้วป๊ากับแม่ล่ะ เดี๋ยวขอขึ้นไปหาป๊ากับแม่ก่อน จะพาลูกสาวเค้าไปปล่อยเกาะทั้งที”

นิ่ม: “ไอ้บ้า...แต่เช้าเรยยย ป๊ากับแม่ออกไปกันตั้งแต่เช้าแล้ว...เหมือนรู้ว่าแกจะมาน่ะ รออยู่ข้างหน้านะ เดี๋ยวเรารีบลงไป”

กวาง: “โอเครรร”

นิ่มเดินลงบันไดมาอย่างอารมณ์ดี พอมาถึงด้านหน้าคอนโดกลับมองไม่เห็นรถเพื่อนกวาง เดินไปเดินมามองหาอยู่หลายรอบ เริ่มมีอาการเดือดปุดๆๆ รีบควานหามือถือโทร. หาทันที

นิ่ม: “กวาง!! ไหนแกบอกมาถึงแล้ว...จอดรถตรงไหน ไม่เห็นรถแกเลยเนี่ย มองจนตาจะเป็นลูกข่างแล้ว”

กวาง: “โอ๊ยๆ เบาๆ หูจะแตก แกช่วยเอากันสาดที่ตาออกนะ แล้วก็มองตรงมาข้างหน้ารถคันสีตะกั่วน่ะเห็นมั้ย” กวางเปิดประตูรถสีตะกั่วลงมายืนข้างๆ รถ โบกมือให้นิ่ม

นิ่ม: “เห็นแล้วๆ รถใครวะ คุ้นๆ แกชวนใครไปเพิ่มอีกล่ะเนี่ย นึกว่าจะชวนแค่รี่ กับ เมย์ ซะอีก ฉันไม่อยากไปเที่ยวกับคนไม่รู้จักนะว้อย” น้ำเสียงกังวลเล็กน้อย

กวาง: “ก็เพื่อนๆ กันน่ะ แกก็รู้จัก เออน่ะ วางสายแล้วเดินมาเถอะน่า” พูดกวางก็รีบวางสาย

นิ่ม: พอเดินมาถึงรีบมองเข้าไปในรถ ไม่เห็นรี่กับเมย์เห็นแต่ด้านหลังคนขับที่นั่งใส่หมวก “ใครวะ คุ้นๆ” พึมพำกับตัวเองเบาๆ พร้อมเขม้นมองด้านหลังคนขับผ่านกระจกรถอย่างตั้งอกตั้งใจ พลางคิดพิจารณาในใจ ‘หมวกอย่างนี้ ไหล่กว้างๆ แบบนี้ ผู้ชายนิ้วยาวๆ มือสวยๆ แบบนี้ที่เรารู้จักมันมีกี่คนวะ’

สิ้นสุดความคิด...หัวใจก็กระตุกเต้นแรง พร้อมตะโกนขึ้นมาสุดเสียง “อาร์ม !!!”

อาร์ม: หันมาพร้อมรอยยิ้มกวนๆ “หวัดดี นิ่ม ขึ้นรถดิ แดดร้อนแล้วนะ” พูดจบก็เปิดประตูลงมา แล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูด้านที่นิ่มยืนอยู่

นิ่ม: “!!!????!!!” รีบหันไปมองตัวต้นเหตุอย่างกวางซึ่งตอนนี้ผลุบเข้าไปนั่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ด้านข้างคนขับ แล้วทำเป็นสาละวนกับการเปลี่ยนซีดีไม่รับรู้ถึงพายุที่กำลังก่อตัวด้านหลัง

อาร์ม: ยืนเกาะประตูแล้วก็เชื้อเชิญอีกครั้ง “นิ่ม ขึ้นรถดิ...บอกแล้วว่าแดดร้อน...หน้าแดงหมดแล้ว” พูดจบก็ใช้มือสวยๆ (ที่เพิ่งมีคนชม) ดันไหล่ประคับประคองให้สาวน้อยเพียงคนเดียวของกลุ่มเข้าไปนั่งในรถ

นิ่ม: “ไม่ต้อง!! เค้าเข้าไปนั่งเองได้” พูดจบก็กระแทกตัวลงนั่งที่เบาะรถด้านหลัง พร้อมขว้างค้อนวงเบ้อเร่อใส่เจ้าของรถที่ยังยืนยิ้มยักคิ้วก่อนปิดประตูให้ ก่อนเดินกลับไปประจำที่นั่งคนขับ

กวาง: แอบมองภาพเหตุการณ์ด้วยใจระทึก ในฐานะเป็นผู้ก่อหวอด พลางแอบคิดในใจ ‘แหม!! เดี๋ยวนี้มีขว้างค้อนใส่กันด้วย...ถ้าเป็นเมื่อก่อนผิดคิวแบบนี้ล่ะคุณเธอตะโกนด่าลั่นลานจอดรถแล้ว...แค่เริ่มต้น Trip นี้ก็น่าสนุกแล้วโว้ย’

นิ่ม: “ยิ้มอะไร...ไอ้ตัวแสบ” พูดปุ๊บใช้ท่อนแขนสองข้างล็อคคอกวางที่นั่งอยู่ด้านหน้า

กวาง: “โอยๆๆ ยอมแล้วๆๆๆ โอ๊ย เกือบขาดใจตาย” พอสาวน้อยยอมปล่อยแขนออกจาคอ กวางก็รีบหันกลับไปสาธายายเหตุผลและหลักการทันที “ก็วันนั้นแกบอกให้ฉันชวนเพื่อนไปด้วย ไปเที่ยวกันหลายๆ คนสนุกดีไง”

นิ่ม: พูดลอดไรฟันเบาๆ กลัวคนขับจะได้ยิน “ฉันบอกให้แกชวนไอ้รี่ กับไอ้เมย์”

กวาง: ตอบเสียงดังฟังชัด “ก็ไอ้รี่ กับไอ้เมย์ ไม่ว่าง ติดนัดกับกิ๊กทั้งคู่ แล้วฉันก็บอกตั้งแต่แรกแล้วว่าจะชวนอาร์มไปด้วย แกก็บอกตามใจฉันไม่ใช่เหรอ”

นิ่ม: ยังคงพูดลอดไรฟัน “ใครบอกตามใจแก”

กวาง: “ก็ได้ๆ ไม่ได้บอกให้ตามใจฉัน แต่แกบอกให้ฉันจัดการให้เรียบร้อยไง แล้วนี่ไม่เรียบร้อยตรงไหน ทั้งรถ ทั้งเรือ ทั้งรีสอร์ท แล้วก็ “เพื่อน” ร่วมเดินทาง ไอ้อาร์มมันก็เพื่อนเราไง หรือไง หรือแกเห็นว่ามัน “เกิน” เพื่อน” ลอยหน้าลอยตามตอบแบบไม่กลัวเจ็บตัวกันทีเดียว

(ระหว่างนี้ผู้ที่ถูกพาดพุงนั่งขับรถไปอมยิ้มไป ทำเหมือนกับไม่ได้ยินบทสนทนาที่มีตัวเองเกี่ยวข้องด้วยซะงั้น)

นิ่ม: “ได้ๆๆ ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้กวางเน่า” พูดจบก็เข่นเขี้ยวฟันอยู่คนเดียว พลางเหลือบมองคนขับที่ทำเป็นนั่งไม่รู้ไม่ชี้ แล้วก็ขว้างค้อนใส่เป็นวงที่สอง

กวาง: อมยิ้มสมใจ ที่เพื่อนสาวยอมสงบศึกแต่โดยดี พลางคิดในใจ ‘กว่าจะถึงระยอง...สงสัยแจกค้อนอีกเป็นโหล อะไรกันเนี่ย ทะเลาะกับตรูแต่ค้อนใส่คนอื่น ไอ้คนรับค้อนก็นั่งยิ้มไปขับรถไป...พิรุธเยอะจริง จริ๊ง ทั้งคู่เรยย”

หลังจากนั้นก็ไม่มีใครคุยอะไรกันอีก รถวิ่งไปเรื่อยๆ แอร์เย็นๆ ทำให้ผู้โดยสารทั้งสองคนเริ่มเล่นเกมส์ซ่อนลูกตาดำกันอย่างขมักเขม้น แล้วอยู่ดีๆ อาร์มก็ตัดสินใจจอดรถข้างทาง แล้วชะโงกหน้ามาดูกวางที่หลับอยู่ข้างๆ กวางรู้สึกตัวตื่นแต่ยังไม่ทันลืมตาขึ้นมาถามอะไรอาร์มก็เปิดประตูลงไปซะก่อน

กวาง: ‘มันจะไปยิงกระต่ายรึไงฟระ...เอากลางแจ้งแบเนี้ยเนี่ยนะเพื่อน
ตรู’ แต่ยังไม่ทันสิ้นสุดความคิด กวางก็เริ่มอึ้งกับสิ่งที่เห็น พร้อมกับรีบทำเป็นหลับต่อแต่ในใจเต้นตึกตักๆๆๆ

อาร์ม: ค่อยๆ เดินไปเปิดประตูด้านที่นิ่มนั่งอยู่ พร้อมประคองศรีษะที่นั่งพิงประตูหลับไว้อย่างเบามือ

นิ่ม: ลืมตามาอย่างงัวเงีย “อะไรอ่ะอาร์ม...ถึงแล้วเหรอเค้ายังง่วงอยู่เลย” จบคำถามก็หลับตาลงเหมือนเดิม

อาร์ม: “ยังไม่ถึง แต่นอนดีๆ นั่งพิงอย่างนี้หัวกระแทกประตูรู้มั้ย” ว่าแล้วก็ดันร่างเล็กๆ ให้นอนยาวไปกับเบาะด้านหลังคนขับ พร้อมโน้มตัวไปข้างหน้า.....

กวาง: “!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ใจยิ่งเต้นแรงขึ้น แล้วคิดในใจ ‘อย่านะไอ้อาร์ม กูไว้ใจมรึงงงนะ ถึงได้ชวนมา’ แล้วภาพต่อมาที่กวางได้เห็น แม้ใจจะเต้นช้าลงแต่มือก็เย็นนนนนนน

อาร์ม: ยังคงใช้มือประคองศรีษะเล็กๆ ไว้ แล้วค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบหมอนที่วางอยู่ด้านหลังรถมาสอดเข้าใต้ศรีษะเล็กๆ แล้วค่อยๆ วางศรีษะนิ่มลงบนหมอนอย่างเบามือ “ตัวเย็นเฉียบเชียว...หนาวรึเปล่าก็ไม่รู้” พูดเบาๆ กับตัวเองแล้วถอดเสื้อแจ็คเก็ตตัวหนาห่มคลุมมาบนร่างบางอย่างทะนุถนอม

นิ่ม: ทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตาแต่มือเล็กก็ยึดท่อนแขนแข็งแรงไว้ พร้อมกับพึมพำเบาๆ พร้อมรอยยิ้ม “ขอบใจนะ”

อาร์ม: เอื้อมมือไปขยี้ผมอย่างเอ็นดู แล้วก็ปิดประตูรถเดินกลับไปทำหน้าที่โชเฟอร์ด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

กวาง: “____________” มือเย็นจนตัวชา ไม่กล้าขยับ คิดในใจ (อีกแล้ว) ‘ดีนะที่ใส่แว่นดำอำพลาง..ไอ้อาร์ม ไอ้นิ่ม นี่เอ็งสองคนมันชักยังไงๆ แล้วเนี่ย...ตกลงกรูยังต้องจิ้นอีกมั้ยเนี่ย ดูแลกันขนาดนี้เนี่ย’

อาร์ม: เหลือบมองดูกวางที่ยังนอนนิ่งอยู่ แล้วค่อยออกรถ ด้วยใบหน้าที่นิ่งๆ เฉยๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

กวาง: แอบเหลือบมองไปร่างเล็กๆ ที่นอนอยู่ด้านหลัง ก็แอบเห็นว่า ยัยตัวแสบก็ไม่ได้นอนหลับแน่ๆ เพราะถึงนอนเงียบ แต่หนังตากระดุกกระดิก แถมแก้มแดงอมยิ้มละไม ‘เนียน...เนียนทั้งคู่’ กวางได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันในใจ

นิ่ม: นอนเงียบ แต่ใจเต้นแรงมาก ‘ไอ้ตี๋บ้า!! ทำมาเป็นห่วงเค้า จะแก้ตัวที่เป็นจำเลยร่วมกับไอ้กวางใช่มั้ย...บ้าเอ๊ย!! ทำอย่างนี้ใครจะไปหลับลงวะเนี่ย’

ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมงคราวนี้ผู้โดยสารตื่นกันหมดแล้ว กวางชวนอาร์มคุยเบาๆ เกี่ยวกับเส้นทาง ส่วนซานที่ตอนนี้นอนเอนๆ เอาหมอนพิงกระจกด้านหลังคนขับแล้วดูวิวไปเรื่อยๆ อยู่ดีๆ กวางก็พูดเสียงดังทำลายความเงียบขึ้น

กวาง: “ไอ้อาร์ม มีใครขับรถตามมาเหรอวะ คอยมองกระจกหลังอยู่ได้” พูดจบก็หันไปมองนิ่ม แล้วพูดต่อว่า “นิ่ม! นั่งพิงกระจกร้อนเหรอวะ หน้าแดงเชียว”

อาร์ม-นิ่ม “ไอ้บ้า!! อย่าขี้สงสัยนักเลย” สองคนที่พูดขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

แล้วต่างคนก็ต่างตกใจตัวเอง มองสบตากันที่กระจกหลัง แล้วก็ค่อยๆ เสมองไปทางอื่น อาร์มเร่งความเร็วรถขึ้น ส่วนนิ่มก็หันไปสนใจวิวนอกหน้าต่างอย่างจริงจัง

กวาง: หัวเราะร่วนอยู่คนเดียว แล้วก็พูดว่า “ก็แค่นี้แหล่ะว้า”

จากคุณ : Mydarin

เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 18:42:16

ความคิดเห็นที่ 3

ในที่สุดทั้งสามคนก็เดินทางมาถึงท่าเรือไปเกาะเสม็ด ที่ค่อนข้างจะเงียบ ร้างไร้ผู้คน เพราะฤดูนี้ไม่ฤดูท่องเที่ยว แล้ววันนี้ก็ไม่ใช่วันหยุด อาร์มไปฝากรถไว้ที่บ้านคนรู้จักใกล้ๆ แล้วทั้งสามคนก็เดินทางมาถึงบริเวณท่าเรือ

อาร์ม: “ยังไม่ต้องเอาของลงก็ได้ ไว้มาเอาตอนจะขึ้นเรือ หิวกันรึยัง หาไรกินก่อนมั้ย” ถามพลางหันไปรอความเห็นจากสาวน้อยคนเดียวในกลุ่ม แล้วก็เห็นว่าหน้าขาวๆ ใสๆ เริ่มแดง (คราวนี้แดงเพราะไอแดดจริงๆ) จึงถอดหมวกที่ใส่อยู่วางลงบนศรีษะเล็กๆ “แดดแรง เดี๋ยวไม่สบาย”

นิ่ม: จับหมวกให้เข้าที่พร้อม ย่นจมูกยิ้มหวาน ตาสระอิ..แทนคำขอบคุณ แล้วก็ส่งเสื้อแจ็คเก็ตในมือคืนเจ้าของแบบเนียนๆ ส่วนเจ้าของเสื้อก็รับเสื้อไปใส่แบบเนียนๆ เช่นกัน

กวาง: “ไปกินไรที่ร้านเจ๊เล็กก่อนเรยยย หิวตั้งแต่ย่างเข้าเขตระยองแล้ว...มื้อนี้ขอกินแต่ของคาวนะโว้ย ของหวานอ่ะกินมาตลอดทางแล้ว...เลี่ยนว่ะ” กวางตัดสินใจแทนทุกคนแล้วก็พากันไปร้านเจ้าประจำ

อาร์ม-นิ่ม: เม้มปาก อมยิ้ม แล้วก็เสมองไปคนละทาง อีกรอบ
หลังจากอิ่มจากมื้อเที่ยง เข้าห้องน้ำกันเรียบร้อยก็เดินกลับไปเอาของที่รถที่จอดอยู่ใกล้ๆ เพื่อเตรียมขึ้นเรือ

อาร์ม: “มาเค้าถือให้” พูดพลางเอื้อมไปคว้าเป้จากมือของนิ่ม

นิ่ม: “ไม่ต้อง..เค้าถือเอง” มือเล็กๆ ยื้อเป้ไว้สุดแรง

อาร์ม: “อย่าดื้อ!! เค้าถือให้” เอื้อมมือไปคว้าอีกรอบ

นิ่ม: “เอ๊ะ!! ไม่ต้องไง” จะเอื้อมมือไปคว้าเป้แต่ไม่ทันเพราะร่างสูงชูเป้ไว้สุดมือแล้วออกเดินนำลิ่วไปก่อน

กวาง: “อยากถืออีกมั้ย...เอาไปเด่ะ”

นิ่ม: “ไอ้บ้า!! ถือเองดิ” พูดจบก็อมยิ้มเดินตามร่างสูงไปติดๆ

กวาง: อมยิ้ม ส่ายหัว แล้วก็เดินตามปิดท้ายขบวน

บนเรือที่มีผู้โดยสารทั้งหมดแปดคน อีกห้าคนก็เป็นชาวต่างชาติ ทั้งสามคนจึงดูเหมือนได้เข้ามาอยู่ในโลกส่วนตัว ทำอะไรได้ตามสบาย ก่อนเรือออกลูกเรือเดินแจกเสื้อชูชีพให้ผู้โดยสารทุกคน เพื่อให้ใส่ก่อนเรือออก ทุกคนใส่พร้อมฟังวิธีการช่วยเหลือตัวเองหากเกิดเหตุฉุกเฉิน...เรือออกไปได้สักพักสาวน้อยคนเดิมก็บ่นว่าร้อนแล้วก็ถอดเสื้อชูชีพออกพร้อมออกไปยืนชมวิวที่กราบเรืออย่างสบายใจ เพราะตอนนี้แดดที่แผดจ้าเมื่อตอนเที่ยงกลับร่มครึ้มลงอย่างประหลาด

อาร์ม: “นั่นๆ ยัยตัวแสบถอดเสื้อชูชีพแล้ว...กวางเอ็งไปบอกให้ใส่ดิ ดื้อจริงๆ เลยเพื่อนเอ็งคนเนี้ย”

กวาง: “เอ็งก็ไปบอกเองดิ นั่นน่ะก็เพื่อนเอ็งเหมือนกันไม่ใช่เหรอ หรือเอ็งคิดเกินเพื่อน เฮอะ”

อาร์ม: หนึ่งฝ่ามือปะทะลงบนหัวเพื่อนรัก แล้วรีบเดินไปหาคนดื้อ

กวาง: “โอ๊ย!! เหมือนกันไม่มีผิดคู่นี้ ชอบใช้กำลังกับคนไม่มีทางสู้อยู่เรื่อย” ยังไม่ทันหายมึน...กวางก็เกิดอาการมือเย็นกับภาพตรงหน้าอีกรอบ...เข้าใจว่าเมื่อกี้ตอนที่ลูกเรือสอนให้ใส่เสื้อชูชีพเนี่ย...เค้าไม่ได้ใส่กันแบบนี้นี่หว่า

อาร์ม: เดินไปข้างหลังดึงเสื้อชูชีพที่นิ่มกอดไว้ออก แล้วพูดว่า “เสื้อเค้ามีไว้ให้ใส่ ไม่ได้มีไว้ให้กอด”

นิ่ม: “นี่มันของเค้า...เอามานี่” เอื้อมมือจะไปคว้วเสื้อชูชีพคืน

อาร์ม: “เค้าให้ใส่ไว้...มานี่ใส่ให้” พูดพร้อมชูเสื้อไว้สุดปลายมือ

นิ่ม: “ไม่ต้อง!! เค้าอึดอัดไม่อยากใส่ เอามานี่” ยังคงพยายามกระโดดแย่งเสื้อคืนให้ได้

อาร์ม: ใช้มืออีกข้างที่เหลือ จี้ไปที่เอวบาง ซ้ายที ขวาที ซ้ายที ขวาที

นิ่ม: “ว้าย!! อาร์มอย่านะ ยังอีก พอแล้ว ไม่เอานะ อาร์ม อาร์ม” ร่างเล็กๆ กระโดดยึกยักไปมาพยายมปัดป้องมือที่จี้เอว

อาร์ม: หยุดจี้เอวเปลี่ยนเป็นจับมือคนข้างหน้าไว้แน่นทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียว แล้วอีกมือก็พยายามสวมชูชีพให้คนบ้าจี้ให้ได้

นิ่ม: “อาร์ม...ทำไมเดี๋ยวนี้เกเรอย่างนี้ ออกนอกพื้นที่แล้วเกเรเหรอ” เริ่มหอบเหนื่อย จนในที่สุดยอมยืนนิ่งๆ ให้คนเกเรใส่เสื้อชูชีพให้

อาร์ม: “เค้าไม่ได้เกเร..ตัวเองต่างหากที่ดื้อ!!” พูดแล้วใช้สองมือเอื้อมไปจับข้อมือเล็กๆ ไว้ทั้งสองข้างสำรวจความเรียบร้อยของเสื้อชูชีพ “เรียบร้อยแล้วแค่นี้เอง ไม่เห็นจะอึดอัดอะไรเลย...คราวหน้าเพื่อนพูดก็ฟังบ้างอะไรบ้างนะ”

นิ่ม: ใช้มือเล็กๆ เอื้อมไปผลักเบาๆ ที่หน้าผากคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า แล้วพูดว่า “เค้าไม่ฟังหรอก”

สายตาสองคู่มองกันนิ่งอยู่พักใหญ่ เงียบกันจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจเต้น แล้วนิ่มก็เป็นฝ่ายหลบตาแล้วรีบหันหน้าออกไปหาทะเลทันที ร่างสูงๆ ของอาร์ม ก็เดินไปยืนข้างๆ หันหน้าออกไปมองทะเลเหมือนกัน

กวาง: เดินมาตอนไหนไม่มีใครทันสังเกตเพราะมัวแต่มองตากัน “นิ่มแดดแรงเหรอะวะ”

นิ่ม: หันมาทำหน้างงๆ “แดดบ้าอะไร ดูดิ๊ ฟ้าครึ้มเหมือนฝนจะตกอยู่แล้ว เมาคลื่นหรือไงกวาง”

กวาง: “เปล๊า!!” ปฏิเสธเสียงสูง แล้วพูดต่อทันที “ก็เห็นแก้มแดงอีกแล้ว...ไอ้เราก็นึกว่าแพ้แดด...ใครจะรู้ว่าแพ้สายตา หุ หุ หุ”

นิ่ม: ขว้างค้อนใส่อีกหนึ่ง...คงไม่ต้องบอกว่าขว้างใส่ใคร แล้วรีบเดินหนีเข้าไปในเรือ

กวาง: “5555 ตลอด...เถียงกับตรู แต่ค้อนคนอื่น”

อาร์ม: ฝ่ามือที่สองมอบให้กวางเพื่อนรัก แล้วรีบเดินตามเข้าไปด้านในเรือ

กวาง: “เขินทีไร..ตรูเจ็บตัวทุกที ตบอยู่ได้ เขาจะหักอยู่แล้วนะโว้ย!!” เดินกลับเข้าไปในเรือบ่นไปลูบหัวตัวเองไป

อาร์ม: “อากาศไม่ค่อยดีเลย ลมแรงเหมือนจะมีพายุเลยว่ะ” มองไปรอบๆ ด้วยสายตาที่เริ่มกังวล

กวาง: “นิ่ม มานั่งใกล้ๆ นี่ เดี๋ยวฝนตก...เห็นมั้ย บอกแล้วอุตริมาเที่ยวทะเลหน้าฝน”

นิ่ม: เดินมาแต่โดยดี “อย่าบ่นดิ เดี๋ยวก็ถึงแล้วน่า...ก็เค้าอยากเที่ยวเกาะนี่ ไม่ได้ไปตั้งนานแล้ว ไม่มาครั้งนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้มา” “ว้าย!” สิ้นเสียงร้องร่างบางก็เซถลา เพราะเรือโคลงอย่างรวดเร็วเพราะลมกรรโชกแรงขึ้นเรื่อย

อาร์ม-กวาง: “นิ่ม!!!” ทั้งสองคนตะโกนขึ้นสุดเสียง ไวเท่าความคิด อาร์มรีบโผไปรวบร่างบางไว้ในอ้อมแขน แล้วรีบจูงมานั่งภายในเรือ

อาร์ม: “มานี่!! มานั่งใกล้ๆ เสาตรงนี้” พูดแล้วพร้อมจับมือบางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

เรือยังคงโยนตัวเองไปมาอย่างรุนแรงตามกระแสลมที่พัดไม่หยุดแม้จะยังไม่มีฝนตกลงมาก็ตาม บรรยกาศรอบๆ มืดครึ้มราวกับพลบค่ำ นักท่องเที่ยวทั้งแปดชีวิต นั่งรวมตัวกันอยู่ภายในเรือ กัปตันพยายามบังคับเรืออย่างระมัดระวัง พร้อมออกคำสั่งให้ลูกเรืออีกสองคนเตรียมพร้อมเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน

นิ่ม: “ทำไมลมแรงขนาดนี้ จะมีพายุเหรอ” น้ำเสียงยังสั่นเครือด้วยความที่ยังตกใจไม่หาย พร้อมกับเอนไปพิงอกกว้างโดยไม่รู้ตัว

อาร์ม: “ไม่เป็นไรนะ...เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”

นิ่ม: น้ำตาเริ่มคลอตา เพราะรู้สึกผิดที่เป็นต้นคิดพาเพื่อนมาลำบาก “เค้าอุตริอย่างกวางมันว่าจริงๆ ไม่น่าชวนมาเที่ยวเกาะตอนหน้าฝนเลย เลยพลอยลำบากกันไปหมด”

อาร์ม: “ไม่หรอก กวางกับเค้าก๋อยากมาเที่ยวอยู่แล้ว...อย่าโทษตัวเองอย่างนั้นดิ”

นิ่ม: หันหน้าไปมองอาร์มและกวางด้วยสายตาขอบคุณ

อาร์ม: ยิ้มตอบพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบผมเบาๆ เพื่อปลอบใจ

กวาง: เอื้อมมือมาตบบ่าเบาๆ ให้กำลังใจ “เราก็อยากมานิ่ม..ถึงแกไม่บังคับเราก็อยากมาอยู่ดี”

อาร์ม: ก้มลงไปกระซิบข้างๆ หู “นิ่ม!! อย่าปล่อยมือเรานะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ห้ามปล่อยมือเรา”

นิ่ม: เงยหน้าขึ้นมาสบตาคนพูด ยิ้มพร้อมพยักหน้า

อาร์ม: โอบกระชับร่างบางเข้ามาใกล้ แล้วมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง

ในขณะที่ทุกคนยังไม่ทันตั้งตัว ทันใดนั้นเสียงครืน ครืน ก็ดังขึ้น แล้วคลื่นยักษ์ก็ถาโถมเข้ากับตัวเรือ แรงปะทะอันรุนแรงของคลื่นทำให้ร่างสองร่างที่โอบกระชับกันอยู่เซถลาไปที่กราบเรือ แล้วก็เสียหลักตกลงไปทั้งคู่

กวาง: “เฮ้ย!! นิ่ม อาร์ม !!!!!!!!!!!!!!” กวางตะโกนสุดเสียง แล้วตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อไม่เห็นร่างเพื่อนทั้งสองคนบนกราบเรือ

จากคุณ : Mydarin

เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 53 18:45:29