PANTIP.COM : W8815681 เกาะแก้วพิสดาร ตอนที่ 2 [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 2

เวลาผ่านไปสักพักนึง นิ่มค่อยคลายจากอาการเสียใจและตกใจจึงคลายอ้อมกอดออกจากคนตรงหน้า แล้วเงยหน้ามองพร้อมพูดว่า

นิ่ม: “อาร์ม ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ นะ” พร้อมใช้สองมือรีบเช็ดน้ำตาให้แห้ง แล้วก็ต้องชะงักเมื่อคนตรงหน้าเลื่อนมือขึ้นมาประคองใบหน้าไว้แล้วก้มลงมาสบตานิ่งๆ

อาร์ม: มองตรงนี่งไปที่ดวงตาของนิ่มแล้วค่อยๆ ก้มใบหน้าลงมา “นิ่ม ใช้กาวอะไรติดขนตาเนี่ย ร้องไห้ขนาดนี้ขนตายังไม่หลุดเลย”

นิ่ม: “บ้า! คนบ้า! เดือดร้อนกันขนาดนี้แล้วยังมีอารมณ์กวนประสาทอีก” ใช้มือตีบ่าคนข้างหน้าแล้วก็หัวเราะทั้งๆ ที่น้ำตายังชุ่มแก้ม

อาร์ม: “555 โอเคแล้ว ลงไม้ลงมือได้อย่างนี้ นิ่มคนเดิมกลับมาแล้ว” พูดจบก็ฉุดให้ลุกขึ้นยืน “ไป เราลองไปตามหาคนอื่นๆ รอบๆ เกาะดีกว่า ขนาดเราสองคนตกเรือมาก่อนยังไม่เป็นไร อย่างไอ้กวางน่ะนิ่มไม่ต้องห่วงหรอก มันเป็นกวางเก้าชีวิต”

นิ่ม: “บ้ารึเปล่า!! มีที่ไหน กวางเก้าชีวิต เค้ามีแต่ แมวเก้าชีวิต กวนจริงๆ” หน้าใสๆ เริ่มยิ้มออก กำลังใจเริ่มมา แม้ว่าจะยังไม่คลายกังวลจากความเป็นห่วงเพื่อนรัก แต่คำพูดกวนๆ ของใครบางคนก็ยังเรียกรอยยิ้มให้ได้

อาร์ม: “ถึงจะกวนก็ทำให้คนขี้แยยิ้มได้ก็แล้วกัน...ยิ้มไว้ก่อน ป๊าสอนไว้” พูดพลาเอื้อมมือไปลูบศรีษะพร้อมโยกเบาๆ

นิ่ม: “ใคร ใคร! ป๊าเค้า ไหนคนไหนป๊า เดี๋ยวเถอะ...กร่างนัก”

อาร์ม: “อ้าว! แล้วต้องดูแลยังไงล่ะ ถึงจะเป็นป๊าได้” ลอยหน้า ลอยตา (ตี่ๆ) ถามด้วยท่าทางกวน

นิ่ม: “นี่ไง! อาร์มคนเดิมก็กลับมาแล้ว กวนประสาทอย่างนี้ไง” พูดแล้วก็ผลักบ่า “ไปเดินนำไปเลย อย่าพูดมาก”

อาร์ม: เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าทั้งสองใบมาถือไว้แล้วออกเดินนำ กวักมือให้คนข้างหลังเดินตาม “มาไอ้น้อง!! ตามพี่มา”

นิ่ม: ย่นจมูก ส่ายหน้า แต่ก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดี

ทั้งสองคนเดินตามกันไปเงียบๆ พร้อมสอดส่ายสายตาหาคนอื่นๆ ว่าพลัดหลงกันอยู่ตรงไหนบ้าง จนเวลาผ่านไปพักใหญ่ จู่นิ่มก็หยุดเดินกระทันหันแล้วตะโกนเรียกอาร์มเสียงดัง

นิ่ม: “อาร์ม!!” หยุดเดินพร้อมสีหน้าตกใจ

อาร์ม: หันมาด้วยสีหน้าที่ตกใจเช่นกัน แล้วรีบวิ่งย้อนกลับมาหา “นิ่ม เป็นไร มีอะไร” วางกระเป๋าสองใบลงพร้อมใช้มือสองข้างจับไปที่ต้นแขนของนิ่ม กวาดตามองไปทั่วร่างก็ไม่พบอะไรผิดปกติ มองไปรอบๆ ก็ไม่เจออะไร นอกจากนิ่มยืนนิ่งทำตาโต

นิ่ม: “อาร์ม ที่เราสองคนจำได้เหมือนกันคือเราตกเรือมาพร้อมกันใช่มั้ย”

อาร์ม: “ใช่” ตอบรับพร้อมก้มลงมองมาที่ใบหน้าของนิ่ม

นิ่ม: “ตอนตกเรืออาร์มจับมือเราอยู่ใช่มั้ย”

อาร์ม: “ก็ใช่นะ ตอนนั้นเราเรียกนิ่มมานั่งด้วยแล้วก็จับมือนิ่มไว้ เพราะลมกับคลื่นแรงมาก แต่อยู่ดีๆ เรือก็โคลงอย่างแรง แล้วเราสองคนก็ถลาไปที่กราบเรือ แล้วก็พลัดตกจากเรือ มารู้ตัวอีกทีก็นอนอยู่หาดนี้แล้ว”

แล้วทั้งสองคนก็เงยหน้าขึ้นมองกันอย่างตกใจ พร้อมสำรวจเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเอง เพราะจะไม่ให้ตกได้ยังไง ทั้งสองคนจำได้ตกลงมาจากเรือ แล้วทั้งสอคนถูกน้ำซัดมาถึงหาดนี้ ทำไมเนื้อตัวของทั้งคู่ถึงแห้งสนิ่มทขนาดนี้ และถึงจะโดนแดดโดนลมจนแห้ง ทั้งสองคนจับมือกันไว้ ไม่มีใครสักคนที่ถือกระเป๋าของตัวเอง แล้วทำไมกระเป๋าถึงได้มานอนแอ้งแม้งอยู่ข้างๆ ทั้งสองคนที่ริมหาด

ณ จุดนี้ ทั้งสองคน อยากรู้ อยากถาม แต่ไม่อยากได้คำตอบ ว่าจริงๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่น ลมทะเลที่พัดมาท่ามกลางแสงแดดที่ยังแผดกล้าอยู่ทำไมถึงทำให้ทั้งสองคนรู้สึกเย็นยะเยือกได้ขนาดนี้ มาถึงตอนนี้ทั้งสองคนเริ่มไม่แน่ใจแล้วกำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่

ไม่เข้าใจว่าตกจากเรือแล้วทำไมตัวแห้ง ไม่เข้าใจว่าไม่ได้ถือกระเป๋า แล้วกระเป๋ามันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่เข้าใจว่าทำไมคนอื่นๆ ถึงหายไปหมด ไม่เข้าว่าทำไมทั้งสองคนถึงต้องมาอยู่ด้วยกันบนเกาะที่ร้างไร้ผู้คนแห่งนี้

นิ่ม: ยกมือสองข้างกอดอกไว้แน่น “อาร์ม! อย่างนี้เราจะตามหากวางเจอมั้ย ถ้าไม่เจอกวางจะรู้มั้ยว่าเราอยู่ที่ไหน” หน้าตาของนิ่มเริ่มวิตกกังวลขึ้นมาอีกครั้ง

อาร์ม: เม้มปากอย่างใช้ความคิด “เอางี้ เค้าว่าเราไปตั้งหลักกันที่บ้านไม้ตรงโน้นกันก่อนดีกว่า แล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากัน” พูดแล้วก็คว้ากระเป๋าทั้งสองใบขึ้นมาถือแล้วเดินนำออกไป

นิ่ม: “โอ๊ย!”

อาร์ม: รีบหันกลับมาแล้วพบว่านิ่มนั่งลงกุมข้อเท้าอยู่ที่พื้นทราบใกล้ๆ ขอนไม้ “นิ่ม! เป็นอะไรโดนอะไรกัดรึเปล่า” รีบเดินกลับมานั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ

นิ่ม: “เปล่าโดนอะไรกัด เค้าสะดุดขอนไม้น่ะ ทำไมเจ็บจังวะ” พูดแล้วก็ใช้กำปั้นทุบลงไปที่ข้อเท้าตัวเองแรงๆ

อาร์ม: “เฮ้ย! ข้อเท้าเจ็บเขาใครเค้าทำกันแบบนั้น ไหนมานี่ดูหน่อย” พูดพร้อมเอื้อมมือไปจับที่ข้อเท้าของนิ่ม เพื่อที่จะถอดรองเท้าดูอาการ

นิ่ม: “อรึ้ย!! ไม่ต้อง เค้าดูเอง” พูดแล้วชักเท้าหนี แต่ก็ต้องยอมแพ้เพราะเจ้าของมือไม่ยอมปล่อยข้อเท้าง่ายๆ “โอ๊ย!! อาร์ม เบาๆ เค้าเจ็บนะ” ในที่สุดก็ยอมนั่งนิ่งๆ ให้บุรุษพยาบาลจำเป็นปฐมพยาบาลต่อไป

อาร์ม: “สงสัยข้อเท้าจะแพลง เดี๋ยวเค้าพันผ้าไว้ก่อนแล้วกัน” ว่าแล้วก็ค้นกระเป๋าตัวเองหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ แล้วค่อยๆ พันไปที่ข้อเท้าอย่างเบามือ

ระหว่างที่คนนึงสาละวนกับการดูแลอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้า คนเจ็บก็นั่งมองด้วยสายตาที่มีความหมายมากกว่าคำว่าขอบคุณ

อาร์ม: “เป็นไง ดีขึ้นมั้ย” อาร์มเงยหน้าขึ้นมาถามหลังจากผูกปมผ้าที่ข้อเท้าเรียบร้อย “อ้าว! นิ่มเป็นไข้รึเปล่า หน้าแดงเชียว แดดยิ่งแรงๆ อยู่ด้วย” พร้อมกับเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากนิ่ม สลับกับหน้าผากของตัวเอง “ตัวก็ไม่ร้อนนี่ ไม่เป็นอะไรแน่นะ” ก้มลงไปจ้องหน้าเพื่อดูให้แน่ใจ

นิ่ม: รีบก้มหน้าหลบสายตาพร้อมส่ายหน้าแทนคำพูด แล้วเสเอามือไปจับที่ข้อเท้าตัวเอง แล้วใส่รองเท้า

อาร์ม: มองนิ่มที่กำลังก้มหน้า แล้วนิ่งอยู่อึดใจ จากนั้นค่อยๆ ฉุดให้ลุกขึ้นยืน “ไหวมั้ย ลองยืนสิ”

นิ่ม: “น่าจะไหวนะ โอ๊ะ โอ๊ะ” นิ่มยืนทรงตัวได้ไม่ค่อยจะมั่นคงนัก ต้องเกาะบ่าคนข้างๆ ไว้

อาร์ม: “เค้าว่านิ่มเดินไม่ไหวว่ะ”

นิ่ม: “ไหว ก็นี่ไงเค้าก็เกาะแขนตัวไว้ แล้วก็ค่อยๆ เดินไป” พูดแล้วพร้อมทำท่าให้ดู

อาร์ม: “อ้าวๆๆ เดี๋ยวก็ล้มลงไปหรอก มานี่เลย พูดแล้วก็ย่อตัวลงจับตัวคนเก่งมาซ้อนไว้ข้างหลัง “ขี่หลังเค้าไปดีกว่า”

นิ่ม: “เฮ้ย!! ไม่ต้องเค้าเดินได้” แล้วพยายามที่จะออกเดิน

อาร์ม: “บอกว่าอย่าดื้อ จะได้ไปเร็วๆ มานี่จะขี่หลังดีๆ หรือจะให้เค้าอุ้ม” แล้วก็ย่อตัวลง

นิ่ม: “ไหวแน่นะ” ยังยืนลังเลอยู่

อาร์ม: “ขึ้นมาเร็วๆ แดดร้อนแล้วนะ” พูดจบก็ใช้มือตีไปที่บ่าของตัวเอง

นิ่ม: ถอดรองเท้าออกแล้วก็เกาะไปที่บ่าคนข้างหน้าแล้วก็พาตัวเองขึ้นไปบนหลังกว้าง แล้วค่อยๆ เลื่อนมือไปกอดคอคนข้างหน้าไว้

อาร์ม: “เกาะเค้าแน่นๆ นะ เดี๋ยวตกไม่รู้ด้วย” พูดจบก็ย่อตัวหยิบกระเป๋าแล้วออกเดินต่อไป

นิ่ม: “หนักมั้ย” ถามเบาๆ ข้างๆ หู

อาร์ม: “หนัก 5555 แต่เค้าแข็งแรง เค้าไหว”

นิ่ม: ใช้มือที่ไม่ได้ถือรองเท้าตีไปที่บ่าหนึ่งที แล้วค่อยๆ แนบหน้าลงกับบ่ากว้าง “หนักใช่มั้ย!! งั้นก็เดินเร็วๆ เลยเค้าร้อน อยากนั่งที่ร่มๆ”

อาร์ม: “อยากเร็วใช่มั้ย เดี๋ยวจัดให้”

นิ่ม: “อาร์มๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวเค้าตก เดี๋ยวต๊ก เดี๋ยวตก” มือเล็กก็เลยยิ่งเกาะคอคนข้างหน้าแน่นขึ้น

อาร์ม: “5555 ก็อยากถึงเร็วๆ ไม่ใช่เหรอ” พลางคิดในใจ ‘นิ่มอยากให้ถึงเร็วๆ แต่เราน่ะอยากให้ระยะทางมันไกลขึ้นไปอีก เรารู้สึกดีนะ ที่เราเป็นที่พึ่งให้นิ่มได้’

นิ่ม: “เดินไป อย่าพูดมาก แล้วห้ามแกล้งเค้าด้วย” แล้วก็คิดในใจบ้าง ‘อาร์มไม่ต้องรีบวิ่งก็ได้ เราอยากให้บ้านหลังนั้นมันอยู่ใกลขึ้นไปอีกหน่อย เรารู้สึกดีนะที่มีอาร์มคอย ใส่ใจดูแล’

จากคุณ : Mydarin

เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 53 20:42:09

ความคิดเห็นที่ 5

อาร์ม: “ทีร้องคนเดียวร้องซะเพราะเชียว” ยืนพิงประตูอยู่ด้านหลัง

นิ่ม: “สะดุ้งสุดตัว “อุ้ย!! มาเงียบๆ ตกใจหมดเลย” อ้าว!! แล้วขึ้นบ้านไปตอนไหน ทำไมเค้าไม่เห็น

อาร์ม: “ก็มันมีทางขึ้นจากข้างหลังบ้านด้วยอ่ะดิ นิ่มไม่เห็นเหรอตอนอาบน่ะ อ้าว!! ร้องต่อสิ กำลังเพลินเลย”

นิ่ม: “ไม่เค้าไม่ร้องให้ฟังหรอก” พูดจบก็กวักมือเรียก “อาร์มมานี่ มานั่งข้างๆ ตรงนี้”

อาร์ม: “ทำไม่อ่ะ” แต่ก็เดินมานั่งด้วยดี

นิ่ม: “หันหลัง..หันไปดิ ไม่ต้องสงสัย” พูดพลางใช้มือดันคนตัวใหญ่ให้นั่งหันหลัง แล้วก็ค่อยๆ เลื่อนมือไปเกาะบ่ากว้างไว้ แล้วยื่นหน้าไปถามข้างๆ หู “เหนื่อยมากมั้ยวันนี้”

อาร์ม: ไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้า

นิ่ม: “งั้นเข้านวดให้...เพราะนอกจากเค้าไม่ได้ช่วยอะไรเลย แล้วยังเป็นภาระให้อีก”

อาร์ม: “จริงอ่ะ”

นิ่ม: “เค้านวดเก่งนะ อย่ามาดูถูก” แล้วมือเล็กๆ ก็เริ่มลงมือนวดบ่าคนข้างหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจ

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง มือแข็งแรงจึงเอื้อมมาจับมือเล็กๆ กุมไว้

อาร์ม: “พอเหอะ...นวดพอแล้ว เรามาทำอย่างอื่นดีกว่า” พูดจบก็หันหน้ากลับมาแล้วค่อยๆ จับมือของนิ่มกุมไว้ทั้งสองข้าง

สองคนมองตากันนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ แล้วพูดขึ้นมาพร้อมกันว่า “มาดูดาวกันเถอะ” ทั้งสองคนต่างหัวเราะให้กัน แล้วก็หันไปนั่งดูดาวที่กระจายเต็มท้องฟ้า เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ อาร์มจึงเริ่มต้นบทสนทนาขึ้น

อาร์ม: คืนนี้ไม่พระจันทร์ ดาวเลยเต็มฟ้าไปหมด

นิ่ม: ไม่ได้เห็นดาวเต็มฟ้าอย่างนี้มานานแล้วนะ อยู่กรุงเทพฯ เห็นแต่ไฟนีออนเต็มฟ้า พูดจบก็หันไปเขย่าแขนอาร์มแล้วถามว่า “อาร์ม!! ถ้าออกไปจากที่นี่ได้ แล้วมีคนถามว่าหายไปไหนมา อาร์มจะเรียกชื่อเกาะนี้ว่าอะไร

อาร์ม: “นิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่ก่อนตอบด้วยความมั่นใจ เกาะแก้วพิสดาร”

นิ่ม: “อะไรนะ”

อาร์ม: “เกาะแก้วพิสดาร ก็แม่เราเคยเล่าให้ฟังว่าใครๆ ก็ว่าเกาะเสม็ดเหมือนเกาะแก้วพิสดารเพราะหาดทรายขาวเหมือนแก้ว แล้วที่นี่หาดทรายก็ขาวเหมือนแก้ว แต่มันไม่ใช่เกาะเสม็ด มันก็ต้องเป็นเกาะแก้วพิสดารสิ”

นิ่ม “บ้า!! บ้ามาก...ถ้ามีคนถามคุณอาร์ม ครับ คุณอาร์มไปติดเกาะที่ไหนมาครับ อ๋อ ครับ ไปติดเกาะแก้วพิสดารมาครับ ตลกอ้ะ ชื่อที่มันเพราะกว่านี้ไม่มีหรือไง”

อาร์ม: “คงมีแต่คิดไม่ออกแล้ว แต่ชื่อนี้มันก็มีความหมายของมันนะ”

นิ่ม: “ความหมายอะไร”

อาร์ม: “ไหนเคยบอกว่าเกรดสี่ภาษาไทย ไม่รู้จักเกาะแก้วพิสดารรึไง”

นิ่ม: “ก็รู้ รู้ว่ามันเป็นเกาะที่พระอภัยมณีหนีผีเสื้อสมุทรมาอยู่กับนางเงือกไง อ้อ!! แล้วมีพระฤาษี แล้วก็มีลูกเป็นสุดสาครไง..เป็นไงเป๊ะมั้ย”

อาร์ม: “อ้าวก็รู้เรื่องนี่ แล้วยังไม่เข้าอีกเหรอว่าทำไมถึงเป็นเกาะแก้วพิสดาร”

นิ่ม: “แล้วจะให้เข้าใจว่าไงอ่ะ”

อาร์ม: “มา เดี๋ยวจะอธิบายให้ฟัง” ทำหน้านิ่ง “เกาะนี้หาดทรายขาวเหมือนเกาะแก้วพิสดาร แล้วเมื่อกี้นิ่มก็บอกเราว่าเกาะนี้เป็น เกาะที่พระอภัยมณีหนีผีเสื้อสมุทรมาอยู่กับนางเงือกไง อ้อ!! แล้วมีพระฤาษี แล้วก็มีลูกเป็นสุดสาคร ใช่มั้ย” หน้านิ่งๆ เริ่มยิ้มอย่างมีพิรุธ

นิ่ม: พยักหน้าแต่เริ่มระแวงคนที่เริ่มยิ้มกริ่มตรงหน้า

อาร์ม: “ก็นี่ไง พระอภัยมณีก็มีแล้ว นางเงือก ก็มีแล้ว ส่วนพระฤาษี เดี๋ยวพรุ่งนี้อาจจะหาเจอ แต่สุดสาครนี่อาจจะต้องใช้เวลาหน่อยไง แต่รับรองถ้าอยู่ไปนานกว่านี้มีแน่ 555” ตอบพลางชี้นิ้วไปที่ตัวเอง แล้วก็ชี้มาที่นิ่ม

นิ่ม: เพี๊ยะ!! ตีไปที่บ่ากว้างเต็มแรง “ตลกแล้ว ตลกแล้ว เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”

อาร์ม: “5555 อ้าว!! ก็ขำๆ ไง เดี๋ยวก็เหงากันพอดี อย่าลืมนะตอนนี้เราอยู่กันแค่สองคน”

นิ่ม: หันขวับไปมองหน้า แล้วรีบหันกลับมานั่งดูดาวเงียบๆ ต่อไป

อาร์ม: “ง่วงยัง” ถามขึ้นมาเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไปนาน “นิ่ม อ้าว! หลับไปแล้ว ง่วงก็ไม่บอก” อาร์มพูดขึ้นเมื่อหันกลับไปพบว่านิ่มนอนพิราวบันไดหลับอยู่ อาร์มลุกเดินเข้าไปด้านในแล้วปูเสื่อกับวางหมอนเอาไว้ แล้วจึงเดินออกมาข้างนอก

“นิ่มๆ" เอื้อมมือไปสะกิด" เข้าไปนอนข้างในเถอะ ปะ เดี๋ยวเราพาไป” ว่าแล้วก็ช้อนร่างบางขึ้นไว้ในวงแขน นิ่มรู้สึกตัวอีกทีก็ถูกอุ้มลอยขึ้นมาแล้ว

นิ่ม: “อาร์มๆ เดี๋ยวเค้าเดินเองก็ได้” ดิ้นพยายามจะลงมาขืนให้ได้

อาร์ม: “อยู่เฉยๆ เดี๋ยวตก” ส่งเสียงปรามดุๆ จนคนที่อยู่ในวงแขนต้องยอมอยู่นิ่งๆ อาร์มเดินเข้าไปข้างในแล้วค่อยๆ วางนิ่มลงบนเสื่อที่ปูไว้ที่มุมห้อง “นอนซะ”

นิ่ม: “แล้วอาร์มจะไปไหน” ถามพร้อมกับยุดแขนอีกฝ่ายเอาไว้

อาร์ม: “เค้านอนข้างนอกได้ เดี๋ยวก่อไฟไว้”

นิ่ม: นิ่งไปพักนึ่งแต่ยังไม่ยอมปล่อยแขน “อาร์มนอนข้างในนี้แหล่ะ”
อาร์ม: “ไม่เป็นไร เค้านอนได้”

นิ่ม: “งั้นเค้าก็จะไปนอนข้างนอกด้วย” ปล่อยแขนแล้วทำท่าจะลุกขึ้น
อาร์ม: “นิ่ม ไม่ต้อง” พยายามดันร่างบางให้นั่งลงบนเสื่อตามเดิม

นิ่ม: “เรายังเชื่อใจอาร์มเลย แล้วอาร์มไม่เชื่อใจตัวเองเหรอ”

สองคนสบตากันนิ่งพยายามจะถ่ายทอดความรู้สึกของตนเองให้อีกฝ่ายได้รับรู้ผ่านทางสาย

อาร์ม: “อาร์มนอนในนี้ก็ได้” ตอบพลางหลุบตาลงต่ำ

นิ่ม: ค่อยๆ ทอดตัวลงนอนบนหมอนที่วางไว้บนเสื่อ พร้อมสายตาจับอยู่ที่ทุกการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย

อาร์มเดินไปชะโงกดูความเรียบร้อยด้านนอก ก่อนที่จะปิดประตู ทุกอย่างในห้องตกอยู่ในเงียบและความมืด ได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าของอาร์มที่เดินตรงมายังเสื่อที่นิ่มลงอยู่แล้วค่อยๆ ล้มตัวลงนอนข้างๆ นิ่มค่อยๆ เลื่อนศรีษะตัวเองลงจากหมอนแล้วใช้มือดันหมอนให้สอดไปใต้ศรีษะของอาร์ม

นิ่ม: “อาร์มนอนบนหมอนนี่”

อาร์ม: “อ้าว! แล้วนิ่มจะนอนยังไง”

นิ่ม: “บอกให้นอนบนหมอนไง”

อาร์ม: “โอเคๆ แล้วตัวเองจะนอนยังไง” พูดยังไม่ทันขาดคำ นิ่มก็วางศรีษะลงตรงไหล่ของอีกฝ่ายนึง

นิ่ม: “เรานอนตรงนี้ก็ได้”

อาร์ม: ชะงักนิ่งอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่จะใช้มือกอดกระชับร่างบางเข้ามาใกล้ๆ

นิ่ม: “อาร์ม! ขอบคุณนะ ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่างในวันนี้”

อาร์ม: “เราก็ขอบคุณนิ่มเหมือนกัน ขอบคุณที่ไว้ใจเรา”

ทั้งสองต่างตกอยู่ในภวังค์ของความเงียบ ได้ยินแค่เสียงลมหายใจของกันและกัน ไม่มีใครพูดอะไรอีกต่อไป...ในความมืดมิดของค่ำคืนบนสถานที่ที่ไม่มีใครรู้ว่าอยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้...ไม่มีใครรู้ว่าทั้งคู่เดินทางมาถึงที่แห่งนี้ได้อย่างไร จะเป็นอุบัติเหตุ หรือพรหมลิขิต ก็ไม่มีใครตอบได้...

แสงแดดส่องเข้ามาที่ใบหน้าของนิ่มและอาร์ม ทั้งคู่ค่อยๆ ลืมตามขึ้นมาแล้วก็มองเห็นแต่สีขาวๆ พร้อมได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ จึงผวาลุกขึ้นมาทั้งคู่ เมื่อมองบรรยากาศรอบๆ และเห็นที่มาของเสียงแปลกๆ นั้นแล้ว ทั้งสองหันมามาองหน้ากัน

นิ่ม: “(((((((((((((((((อาร์ม))))))))))))))))))))))”

อาร์ม: “(((((((((((((((((นิ่ม))))))))))))))))))))))”

จากคุณ : Mydarin

เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 53 20:50:06