***....... เพราะอากาศ เปลี่ยนแปลงบ่อย .......***
|
|
"เพราะอากาศ...เปลี่ยนแปลงบ่อย"
เสียงกระทบที่ดังขึ้นเบาๆเหนือศีรษะขึ้นไป ทำให้ฉันละสายตาที่กำลัง
จับจ้องอยู่ตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างจดจ่อ หันหน้าเงยมองผ่านกระจกหน้าต่าง
ออกไปยังท้องฟ้าด้านนอก
เฮ้อ ! ฝนตกลงมาอีกแล้วหรือนี่.....
ฉันเผลอถอนหายใจให้กับเปลี่ยนแปลงที่เกินจะคาดเดาของสภาพดินฟ้า
อากาศภายนอก สายลมเย็นโชยพัดมาให้รู้สึกสดชื่นเมื่อยามเช้า และท้องฟ้าสีคราม
สดใสที่เจิดจ้าด้วยอณูแสงของดวงอาทิตย์ในยามเที่ยงที่ผ่านมา กลับมีเมฆฝนทะมึน
เคลื่อนตัวเข้ามาปกคลุมให้ท้องฟ้ากลายเป็นสีมืดครึ้มเพียงเวลาข้ามไปแค่ชั่วเข้ายาม
บ่าย และค่อยๆหยดตัวโปรยปรายลงมาเป็นสายฝน ณ ยามนี้
อืม.. หลากหลายฤดูภายในวันเดียว..มันช่างน่าอัศจรรย์เสียนี่กระไร
เมืองไทยของเรา
ความทะมึนมืดครึ้มปกคลุมทั่วทั้งท้องฟ้า ดูจะเผื่อแผ่ปกคลุมเข้ามาถึง
ภายในหัวใจของฉันให้ต้องรู้สึกวูบไหวด้วยอย่างประหลาด ละอองไอฝนที่เย็นฉ่ำ
กลับให้ความรู้สึกยะเยือกจนไรขนอ่อนๆที่อยู่บริเวณต้นคอไล่ลงไปจนตลอดแนว
สันหลัง..ลุกตั้งชัน
อาการแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดเสมือนว่ามีบางสิ่ง... พุ่งตัวแทรกเข้า
มาอยู่ในอารมณ์ และบางอย่าง... กำลังก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆอยู่ภายใน
นั่น.. เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันหงุดหงิดหัวใจขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้
ฉันคิดว่า... สภาพอาการที่แปรปรวน ส่งผลให้สภาวะอารมณ์ของฉันนั้น
ปรวนแปร อย่างที่มีคน..ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าใคร?! เคยบอกเอาไว้ว่า
ยามที่อากาศ... มันเปลี่ยนแปลง ใจคนนั้น.. ก็จะเปลี่ยนไป
ฉันพาลโทษอากาศที่รวนเร เป็นสิ่งทำให้อารมณ์แจ่มใสเหมือนท้องฟ้า
ในยามเช้าของตัวเองเมื่อครู่ เริ่มกลายเป็นขมุกขมัวใกล้เคียงกับสีของเมฆฝนที่
แผ่ปกคลุมท้องฟ้าในขณะนี้
ฉัน.. มองสายฝนที่สาดลงมาดูจะตกหนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ
มองกิ่งไม้ที่ไหวรุนแรงตามกำลังของลมที่พัดกรรโชกมา...
มองใบไม้แห้งที่ปลิดจากกิ่งปลิวมาปะทะกำแพงแล้วร่วงหล่นลงพื้น..
เหล่าเม็ดฝนที่สาดมากระทบกระจกหน้าต่างรวมตัวแล้วไหลเป็นทางลงไป
นั้น... มันทำให้ฉันนึกได้ว่า แม้ว่าตอนนี้ ฝนจะตก...
แต่ฉันก็ไม่ได้เปียกฝนนี่นา..
ฉันก็ยังคงมีปราการหลังน้อยทว่าแข็งแรง ที่คอยป้องกันจากความ
ผันผวนปรวนแปรของธรรมชาติ
แม้ว่า ลมพัด.. มันจะไม่ซัดแรง
ตะวันสาดแสง.. มันจะไม่ส่องโดน
สายฝนที่ตกโปรย... มันจะไม่สาดถึง
เพราะหลังคาและฝาบ้าน.. จะคอยคุ้มภัยให้ฉันเสมอ
แล้วทำไม.. ฉันถึงปล่อยให้ปรอทอารมณ์ของตัวเองขึ้นๆลงๆ ตามสภาพ
อากาศที่เปลี่ยนแปลงกันเล่า...
เอ.. หรือว่าอันที่จริงแล้ว สภาวะอารมณ์ของฉันก็แปรปรวนเป็นปกติ
เช่นนี้อยู่แล้ว และอาจจะแปรปรวนกว่าสภาพอากาศที่เป็นอยู่ในขณะนี้ก็เป็นได้...
ซึ่งฉันคิดว่า.. มันน่าจะเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า..
ฉันจึงเลิกให้ความสนใจกับสภาพอากาศที่เกิดขึ้นภายนอก และดึงตัวเอง
ให้หันกลับมามองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะปล่อยอารมณ์และความคิด
ให้ล่องลอยไปไกลมากกว่านี้ อากาศข้างนอกจะเป็นยังไงก็ช่างมัน.. ยังมีสิ่งอื่นที่ฉัน
ควรให้ความสนใจมากกว่านี้นี่นา..
ฉันไล่สายตาเรียงตามตัวอักษรของนิยายออนไลน์ระดับเรท NC 25 ++
ที่เปิดค้างไว้อยู่ในหน้าจอ ( NC 25 +
ฉันคิดว่ามันเป็นราคาหนังสือที่ยังไม่รวม Vat
คล้ายๆราคาของอาหารบุพเฟ่ท์ ! )
มโนภาพที่เกิดขึ้นตามเนื้อความบรรยาย ทำให้พื้นผิวตรงบริเวณขมับ
ทั้งสองข้างของฉัน.. เต้นตุ๊บๆ มือข้างหนึ่งจึงรีบควานหากระดาษทิชชู่ไว้เผื่อว่า
เส้นเลือดฝอยในโพรงจมูกจะปริแตกเพราะความดันโลหิตทะยานไต่ระดับขึ้นสูง
ทำลายสถิติทะลุเกิน 140 ...
โอ.. แม่เจ้า !! #%&! %^&#%*@%*...
....ฉันอยากอุทานไม่เป็นภาษาเสียจริงๆ
แม้ฉันจะตัดขาดตัวเองจากบรรยากาศภายนอก แล้วพยายามดื่มด่ำ? กับ
ถ้อยความที่อยู่ตรงหน้า แต่ทว่า ความรู้สึกบางอย่างมันยังคงอยู่.. ไม่จางหายไปสักที
ความวูบไหว... ยังคงสะท้อนอยู่ข้างใน
ไอยะเยือก... ยังคงแผ่ซ่านตลอดแนวสันหลัง
ความอึดอัดดูจะค่อยๆทวีมากขึ้น เหมือนจะบีบรัดให้ร่างกายของฉัน..
แตกเป็นเสี่ยงๆ
ภายในช่องท้องของฉันเครียดเขม็งบิดเกร็งจนฉันไม่อาจจะฝืนทน
อาการแบบนี้ต่อไปได้
ฉันทนไม่ไหว.. และไม่คิดจะทน..
อูย... ไม่ไหวจะทนแว้ววววว.......
.
.
ส้มตำปูปลาร้าเผ็ดเจ็ดซอยทำพิษตูแล้วไง !!!!!!!
-------------------------------
โดย ร้อยคำ คณาความ (โหมดเพี้ยน !)
๒๙ มกราคม ๒๕๕๓
แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 53 10:37:03
| จากคุณ |
:
ร้อยคำ คณาความ   
|
| เขียนเมื่อ |
:
29 ม.ค. 53 16:34:10
|
|
|
| 
