PANTIP.COM : W8827957 ห้วงเวลาแห่งเทพนิยาย: เจ้าชายของหนูน้อยหมวกแดง ตอนที่ 1 [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 4

เขานึกออกแล้วว่าเคยเห็นน้องคนนี้ที่ไหน…ยายเด็กหมวกแดงที่ไถเงินเขาเมื่อตอนวันรับปริญญานั่นเอง!

โตมรข้องใจมาหลายอาทิตย์ตั้งแต่เห็นยายเด็กใหม่คนนี้เข้ามาทำงานวันแรก เด็กสาวช่วยแผนกเขาโดยการเป็นล่ามและเป็นคนแปลเอกสาร ใบหน้าออกกลม แก้มป่อง ดวงตาใสแจ๋ว ผมเส้นเล็กเคลียแก้มยิ่งทำให้เจ้าตัวดูอ่อนเยาว์กว่าเดิม ร่างอวบออกป้อมยิ่งดูยิ่งเหมือนเด็กเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยมากกว่าเพิ่งเรียนจบแล้วออกมาทำงาน ขนาดเสื้อผ้าทำงานที่ดูสุภาพยังให้ความรู้สึกว่าเด็กแก่แดดคนหนึ่งขโมยเสื้อพี่สาวมาใส่มากกว่า

เขาจำได้ว่าเป็นวันรับพระราชทานปริญญาบัตรของเขาในมหาวิทยาลัย มีกลุ่มเด็กนักศึกษาปีหนึ่งจากชมรมอะไรสักอย่างเขาจำไม่ได้มาแสดงความยินดี แต่พูดง่ายๆก็คือขอบริจาคเงินเข้าชมรม เขาในตอนนั้นมีติดตัวแค่ช่อดอกไม้กับของขวัญแสดงความยินดีเลยได้แต่ลังเลว่าจะเอาอย่างไรเพราะห่างจากญาติๆออกมาถ่ายรูปกับเพื่อนๆแล้วพลัดหลงกันอยู่ ยายเด็กหมวกแดงที่ดูแล้วน่าจะเป็นหัวโจกของกลุ่มเพราะดูโดดเด่นที่สุดก็เริ่มเบะหน้าจนเขาสะดุ้งโหยงส่วนคนอื่นๆก็เริ่มหันมามองหน้าเขาด้วยสายตาตำหนิราวกับเขากำลังรังแกเด็ก เขาเลยต้องไปยืมเงินญาติเพื่อนที่อยู่แถวนั้นไปก่อน

เท่านั้นเอง...ยายเด็กนี่ยิ้มร่าแบบโลกนี้สดใสไร้กังวล ใช้น้ำตาเป็นหาเงินได้เก่งดีแท้

ที่จริงเขาไม่ควรจำเด็กนี่ได้หรอก ก็มันนานมากว่าสี่ปีถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนฝูงที่อยู่ในเหตุการณ์เก็บเอาเรื่องนี้มาล้อได้ล้อดี เชื่อได้ว่าคงล้อได้ยันลูกบวชทีเดียว เขาเลยจำหน้ายายเด็กหมวกแดงนี่แม่นนัก

ที่จริงไม่ได้ตั้งใจแกล้งอะไรหรอกนะ แต่การประชุมระหว่างประเทศที่ฟังความต้องการของลูกค้าเช่นนี้ แต่คนแปลเล่นทำหน้าตาเหมือนไม่แน่ใจว่าตัวเองแปลถูกหรือไม่ แล้วคนฟังที่ไหนจะเชื่อถือ โตมรต้องพยายามถามย้ำหลายๆครั้งว่าที่ยายเด็กหมวกแดงนี่แปลถูกต้องจริงหรือไม่

ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจหรอกนะว่าบางอย่างเป็นศัพท์เฉพาะ และความที่ติดต่อกับล่ามมาหลายคนซึ่งช่วงแรกๆทุกคนเจอแบบนี้กันหมด

แต่หน้างอเป็นจวักแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอีกฝ่ายเคืองเขาแค่ไหน ชายหนุ่มมองตามร่างเล็กป้อมนั่นออกไปด้วยความรู้สึกกึ่งขันกึ่งสงสาร แต่แล้วก็ต้องมุ่นคิ้วฉับเมื่อเห็นร่างสูงขาวราวนายแบบของหัวหน้าฝ่ายล่ามและแปลเดินตามร่างเล็กนั่นออกไป

ริมฝีปากเขายิ้มแกมเยาะแล้วหันไปคุยกับเพื่อนร่วมงานเกี่ยวกับรายละเอียดที่ได้ฟังมา จากนั้นต่างฝ่ายต่างก็หอบหิ้วคอมพิวเตอร์กลับแผนกกันเป็นขบวน

ปรียานุชไม่ค่อยชอบสายตาของพี่โตหรือโตมร พี่ที่ทำงานต่างแผนกคนนี้เท่าไร ที่จริงเขาไม่ได้ทำอะไรผิดนะ แค่ดูดุๆขวางๆจนน่ากลัวเท่านั้นเอง แต่นั่นก็ว่าไม่ได้คงเพราะรูปลักษณ์ของเขาที่สูงใหญ่ ผิวคร้ามออกคล้ำเหมือนคนชอบเล่นกีฬา หน้าตาเข้มจนดุอย่างน่ากลัว น้ำเสียงก็...อืม...ไม่ถึงขนาดกระโชกโฮกฮากแต่ห้วนสั้นไร้ไมตรีที่สุด

โตมรเป็นหัวหน้าส่วนทั้งที่เขาดูอายุไม่ได้มากไปกว่าคนอื่นในหน่วยนี้เลย นั่นแสดงว่าเขาก้าวมาอยู่ในตำแหน่งนี้ด้วยความสามารถไม่ธรรมดา ซึ่งแผนกจริงๆคือฝ่ายเอ็นจิเนียร์ แต่แบ่งออกมาเป็นแต่ละหน่วยรวมแล้วก็เกือบสิบหน่วย โตมรเป็นหนึ่งในหัวหน้าที่ว่าซึ่งได้รับโปรเจ็คให้ดูแลลูกค้าเจ้าหนึ่ง ซึ่งแย่ตรงที่ว่าฝ่ายลูกค้านั่นไม่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้เลยทำให้ทุกครั้งที่มีการติดต่อกับลูกค้าจึงมักจะต้องเป็นลักษณะการประชุมที่มีล่ามเข้าด้วยทุกครั้ง

หลายครั้งที่เขาพยายามถามเธอราวกับจับผิดว่าสิ่งที่เธอแปลในที่ประชุมถูกต้องหรือไม่ สำหรับการประชุมข้ามประเทศความเร็วและเนื้อหาสำคัญมาก ใช้สมาธิสูง ซึ่งจะบอกว่าเธอแปลถูกเต็มร้อยก็ไม่เชิง เกียรตินิยมอันดับหนึ่งไม่ได้แปลว่าจะรู้รอบไปเสียทุกอย่าง โดยเฉพาะสายงานทางด้านวิศวกรรมศาสตร์ เธอรู้ศัพท์เฉพาะเสียที่ไหนกัน เดาได้แค่ลักษณะของคำนั้นแต่ไม่รู้ว่ามีความหมายอย่างไรเท่านั้น เขาก็ต้องมาย้ำแล้วย้ำอีกราวกับเธอผิดเสียเต็มประดา กระทั่งออกจากห้องประชุม พี่จอกเจ้าชายคนใหม่ของเธอต้องตบไหล่ปลอบใจเธอเบาๆ

“อย่าไปถือสาไอ้โตมันนะ มันก็เป็นแบบนี้แหละ”

เด็กสาวพยักหน้าไปแกนๆ ในมือถือเอกสารการประชุมที่เป็นภาษาต่างประเทศ ข้างในมีแต่ศัพท์อิเลคโทรนิคส์เต็มไปหมดโดยที่เธอเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง บ้างก็เป็นอุปกรณ์ บ้างก็เป็นกระบวนการของมัน หากไม่ใช่คนที่จับงานจะรู้ได้อย่างไรว่ามันคืออะไร

ความรู้สึกแย่ที่ว่าทำให้เธอกลับมาบ้านด้วยอาการห่อเหี่ยวเล็กน้อย

“เป็นอะไรน่ะหนูดี ทำงานมันแย่อย่างนั้นเลยหรือ” ผกาแก้วเพื่อนสนิทที่ผันตัวมาเป็นหวานใจของพี่ชายคนกลางถามอย่างแปลกใจ

“สุดๆเลยผักกาด” ปรียานุชบ่น พลางทรุดตัวลงนั่งกับโซฟานุ่มในห้องนั่งเล่นที่มีโทรทัศน์เปิดฉายข่าวอยู่ เพื่อนร่างโปร่งของเธอกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่เพราะตอนนี้เธอยังไม่ได้ทำงาน มุ่งหน้าเรียนต่อปริญญาโทเพื่อยึดอาชีพอาจารย์ต่อไป

“โดนเจ้านายดุเอาหรือ” ผกาแก้ววางหนังสือแล้วหันมาถามอย่างสนใจ

“เปล่า” เธอส่ายหน้าหวือ “เจ้านายน่ะดี ให้กำลังใจ แต่พี่ที่ทำงานนี่สิ จับผิดสุดๆเลย หนูดีรู้ศัพท์เทคนิคเสียที่ไหนกัน ก็แปลเท่าที่แปลได้แล้วยังจะถามย้ำๆอยู่ได้ เล่นเอาเสียเซลฟ์หมด”

“เอาน่า...พออยู่ๆไปหนูดีก็ชินกับศัพท์เทคนิคเองแหละ หนูดีเก่งออก” เพื่อนให้กำลังใจเธอสุดๆ แววตาของอีกฝ่ายเรียกความมั่นใจของเธอกลับมาได้บ้าง

นั่นสินะ...นี่เพิ่งจะสองอาทิตย์เอง เธอยังต้องปรับตัวอีกมาก แล้วถึงตอนนั้นเธอจะทำให้พี่เขาไม่มีคำถามงี่เง่าใส่เธออีกต่อไป

พอคิดได้แบบนั้นแก้มกลมนั่นก็เริ่มป่องด้วยรอยยิ้ม “ผักกาดมานั่งอยู่นานหรือยัง นี่พี่ปรินซ์ไปไหนน่ะ”

“ไม่รุ” ผกาแก้วสะบัดหน้า ผมยาวที่เจ้าตัวปล่อยเคลียหลังสยายออกเล็กน้อย “ไปไหนก็ช่างเขาเถอะ”

“ทะเลาะอะไรกันอีกล่ะ” ร่างป้อมขยับลุกขึ้นถามอย่างกระตือรือร้น

“ไม่ได้ทะเลาะ แต่เขาไม่พอใจที่ผักกาดไปทำงานกลุ่มกับเพื่อนที่เรียนอยู่แทนที่จะออกไปกินข้าวข้างนอกกับเขา” เพื่อนเธอเป่าปาก “ไม่รู้จะงอนอะไรกันนัก คนแก่นี่ขี้น้อยใจจังเลยหนูดี”

“ก็เด็กที่ไหนทำให้คนแก่น้อยใจล่ะ ต้องลงโทษกันหน่อยแล้วมั้ง” เสียงทุ้มกึ่งฉุนกึ่งขันดังขึ้นมาจากประตูทำให้สองสาวที่อยู่ในห้องหันไปต้นเสียง ชายหนุ่มยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ทำให้คนมองรู้สึกเหมือนพระเอกละครเกาหลีแบบที่เพื่อนเธอชอบดู ปรียานุชยิ้มแล้วทักทายพี่ชายคนรองโดยการกระโดดโถมตัวใส่เข้าเต็มรัก ทว่าดูเหมือนว่าปริญญาจะรู้ตัวอยู่แล้วรีบรับร่างป้อมไว้ทันที

“หนูดีทำงานแล้วนะ ยังเล่นเป็นเด็กๆอีก”

“หนูดีไม่ได้เด็ก แต่พี่ปรินซ์แก่ต่างหาก” ร่างป้อมแกล้งยั่วล้อพี่ชายแล้วหันไปขยิบตากับเพื่อนซึ่งทำท่าทางร้อนๆหนาวๆขึ้นมาทันทีแล้วหน้าแดงซู่เมื่อสบตาเข้ากับพี่ชายเธอ จากนั้นปรียานุชก็เผ่นออกจากห้องนั่งเล่นทิ้งระเบิดเอาไว้ให้คนทั้งคู่ไปเคลียร์กันเอง อยากรู้เหมือนกันว่าพี่ปรินซ์จะลงโทษเพื่อนสาวของเธอยังไงแต่ไม่ควรสอดรู้สอดเห็นเรื่องของคู่รักน่าจะดีกว่า

====================================================

ช่วงเวลาหนึ่งเดือนทำให้อะไรหลายๆอย่างเข้าที่เข้าทางขึ้นมาก เธอศึกษาหาความรู้เพิ่มเติม มีอะไรก็ถามพี่ที่ทำงานที่เป็นวิศวกรคนอื่นๆซึ่งทุกคนก็ใจดีอธิบายให้ทั้งที่งานก็หนักอยู่แล้ว ปรียานุชเข้ากับพี่คนอื่นๆที่ทำงานได้ ทั้งพี่ป้องและพี่ดวงใจดี โดยเฉพาะพี่ดวงถึงจะดูเข้มงวดบ้างแต่ก็ดูชอบเธอเป็นอย่างดี และเจ้าชาย เอ้ย! เจ้านายก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ดูจะเอ็นดูเธอเป็นพิเศษซึ่งปรียานุชก็ไม่ประหลาดใจเพราะเธอมักเป็นที่ชื่นชอบของผู้ใหญ่อยู่แล้ว

ปรียานุชไม่ค่อยชอบรูปลักษณ์ที่เหมือนเด็กไม่ยอมโตของเธอเท่าไร แต่ก็ต้องยอมรับข้อดีของมันเพราะทำให้เกือบทุกคนพร้อมใจกันมอบความเอื้ออารีให้

โตมรมองท่าทางที่มั่นใจขึ้นของยายเด็กหมวกแดงที่ถือว่าปรับตัวได้เร็วกว่าที่คิด เพราะเพียงแค่หนึ่งเดือนก็เริ่มเข้าใจลักษณะการทำงานของแผนกเขามากขึ้นจนเริ่มใช้ศัพท์เฉพาะได้มากขึ้น ใบหน้าติดจะบึ้งของเขาค่อยคลายลงเมื่อมองเด็กสาวร่างป้อมพยายามชี้แจงในสิ่งที่ได้ยินมาให้ชายหนุ่มห้าหกคนในแผนกได้ฟังกัน ที่จริงเขายอมรับว่าเสียงยายเด็กนี่กับท่าทางเมื่อเจ้าตัวเริ่มมีความมั่นใจมันดูน่าเชื่อถือมากขึ้นจริงๆ ความกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้ทำให้เขาชอบลักษณะการทำงานของเธอ และยิ่งรื่นรมย์มากขึ้นเมื่อรับรู้ว่าจอมเทียนเริ่มปล่อยให้เด็กคนนี้บินเดี่ยวหลังจากที่เข้าประชุมและพบว่าเธอทำงานในหน้าที่ตัวเองได้ดีแล้ว เขาจึงไม่ต้องโผล่เสนอหน้ามาที่ห้องประชุมนี้อีก

ว่าแต่...เขาตวัดสายตามองไปยังร่างเล็กนั่น...น่าจะใกล้เวลาเต็มทีแล้วละมั้ง

จากที่ทำงานมาสี่ปีและจากที่ฟังๆมาทำให้เขารับรู้ได้ว่าช่วงเวลาที่ทางล่ามทั้งหลายต้องทำงานหนักๆคือช่วงที่มีโปรเจ็คใหม่เข้ามา นั่นหมายความว่ายายเด็กนี่ต้องหัวปั่นรีบแปลเอกสารให้ได้รวดเร็วที่สุดเพื่อส่งต่อให้เหล่าวิศวกรรวมทั้งโปรแกรมเมอร์ทั้งหลายได้ดูรายละเอียดให้ได้มากที่สุด เพราะต้องรับมือกับความต้องการลูกค้าซึ่งมักต้องการความฉับไว และช่วงเวลาดังกล่าวมักจะต้องอยู่กันเย็นจนดึกเป็นประจำ

ชายหนุ่มร่างยักษ์ถอนใจ...นี่เขาต้องมารับมือกับเรื่องทุเรศๆในบริษัทอีกแล้วหรือนี่ จะกระโดดเข้ามาจัดการก็ไม่อยากเปลืองตัว จะวางเฉยก็ไม่ใช่เรื่องเพราะรู้ไส้กันดี

น่าเบื่อชะมัดยาด!

เขาและเพื่อนร่วมงานนั่งทำงานกันตลอดทั้งวัน แย่หน่อยตรงที่วันนี้ลูกค้าส่งดรออิ้งออกแบบตัวสินค้าอิเลคโทรนิคส์มาให้เขาซึ่งผู้ที่ออกแบบไม่ใช่จากบริษัทนี้เลยไม่อย่างนั้นชีวิตเขาจะง่ายกว่านี้เยอะ ดูเหมือนลูกค้าจ้างต้องการเปลี่ยนแบบแต่บริษัทเก่าที่ทำก่อนหน้านี้ยื่นข้อเสนอดีไม่เท่าบริษัทเขา เจ้าดรออิ้งนี้เลยกระเด็นมาตกที่มือเขาด้วยประการฉะนี้

มันแย่ตรงที่เขาต้องมานั่งดูรายละเอียดที่ถูกกาตำแหน่งที่ต้องพัฒนาผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์เพราะไม่สามารถปรินท์รายละเอียดออกมาทางกระดาษเพื่อตรวจสอบได้ ดรออิ้งนี้ใหญ่เกินไป ต้องใช้เครื่องพิมพ์เฉพาะซึ่งไม่มีใครมีเวลาไปนั่งจ้างร้านข้างนอกพิมพ์หรอก มันไม่ได้มีเคสนี้เกิดขึ้นบ่อยถึงขนาดที่บริษัทจะลงทุนซื้อเครื่องพิมพ์ขนาดใหญ่มา ใช้เวลากว่าสี่ชั่วโมงจนแทบตาพร่า ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกาถึงเพิ่งรู้ว่าเลยเวลาเลิกงานไปไม่น้อย

แต่ละคนต่างโยนงานทิ้งกันแล้วกลับบ้านกันถ้วนหน้า ก็มีหัวหน้าอย่างเขาที่ยังกลับไม่ได้เพราะเจ้าดรออิ้งวิปริตนี่ที่คนทำกรุณาออกแบบมาเสียถี่ยิบจนปรินท์ออกมาเป็นกระดาษแผ่นเล็กกว่าก็ไม่ได้เพราะจะมองไม่เห็นรายละเอียด เขาต้องจัดการกับเรื่องนี้ก่อนที่จะแบ่งงานให้ลูกน้องของตัวเองทำ ถ้าไม่เพราะแบบนี้เขาไม่มานั่งทู่ซี้ให้ปวดตาแบบนี้หรอก คนออกแบบมันกะฆ่าคนด้วยวิธีนี้หรืออย่างไรกันนะ

ร่างสูงบิดกายอย่างเมื่อยขบ นานแล้วเหมือนกันที่เขาไมได้เข้ายิมเพราะโปรเจ็คจากบริษัทนี้เริ่มเข้ามามากขึ้นกว่าเดิมแล้ว มองนาฬิกาแล้วก็ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

ไปหาอะไรแก้เครียดแถวแผนกแปลดีกว่า เผื่อมีอะไรสนุกๆแก้เซ็งบ้าง

จากคุณ : peiNing

เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 53 23:42:21

ความคิดเห็นที่ 5

ปรียานุชยังคงนั่งทำงานจนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว คนอื่นที่อยู่แผนกแปลกลับกันไปก่อน ที่จริงเธอเชื่อว่าทั้งพี่ป้องและพี่ดวงต่างอยากช่วยเหลือเธอ แต่ทั้งคู่ไม่มีใครถนัดภาษาเดียวกับเธอเลยสักคน มีแค่เจ้านายเธอเท่านั้นที่ถนัดภาษานี้ เขาก็เลยยอมอยู่เป็นเพื่อนในขณะที่พนักงานที่ทำงานอยู่อาณาบริเวณเดียวกันอันประกอบด้วยฝ่ายบุคคล ฝ่ายบัญชี ฝ่าย GA กลับกันหมดแล้ว

เด็กสาวเงยหน้าอีกทีเมื่อทำงานเสร็จเรียบร้อยสำหรับโปรเจ็คใหม่นี้ เธอกำลังเทียบรายละเอียดของสองภาษาเพื่อตรวจดูข้อผิดพลาด แต่แล้วจู่ๆมือใหญ่ๆก็สะกิดเบาๆที่ต้นคอชวนให้ขนลุกวาบนึกว่าวิญญาณที่ไหนมาแตะ เธอรีบหันไปอย่างตกใจแล้วก็โล่งอกเมื่อเห็นเป็นเจ้านายซึ่งยิ้มขันทอดสายตามองเธออยู่ ดวงตาเขาดูอ่อนโยนจนทำหัวใจเธอเต้นผิดจังหวะไปบ้าง

อยู่มาเดือนหนึ่ง เธอไม่รู้สึกแปลกใจสักนิดที่จอมเทียนจะเป็นขวัญใจสาวๆหลายคนในออฟฟิศ แต่ดูเขาก็เฉยๆวางตัวห่างออกมาเมื่อหญิงสาวบางคนติดใจเขาออกนอกหน้าเกินไป

“หนูดีทำเสร็จหรือยัง”

“เรียบร้อยค่ะ ตอนนี้กำลังตรวจอยู่” ริมฝีปากยิ้มจนแก้มอิ่มนั่นคลี่ออก

“หิวหรือเปล่า ไปหาข้าวกินกันเถอะ” ไม่ว่าเปล่าพี่จอกจัดการดึงเอกสารในมือออกแล้วฉุดมือเธอลุกขึ้น สัมผัสที่ไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าถูกล่วงเกินแต่กระนั้นปรียานุชก็ตกใจพยายามดึงมือหนีโดยสัญชาตญาณซึ่งใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรนั่นชะงักปล่อยมือ

“เอ่อ...โทษที”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่จอก” เธอหน้าแดง รีบเอ่ยอย่างรวดเร็ว “หนูดีไม่หิว กำลังจะกลับบ้านค่ะ”

“อะไรกัน กว่าจะถึงบ้านได้กินข้าวกี่โมงล่ะนั่น” เจ้าชายไม่ได้แตะตัวเธออีกเพียงแต่ขมวดคิ้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่วงใยคล้ายพี่ชายที่ใส่ใจน้องสาวคนหนึ่ง

“อ้าว! ยังไม่กลับกันอีกหรือครับ ขยันกันจังเลยแผนกนี้” โตมรแกล้งเอ่ยเสียดังจนยายเด็กหมวกแดงสะดุ้ง ต่างฝ่ายต่างหันหน้าไปมองต้นเสียงอย่างเขากันทั้งคู่ ชายหนุ่มแกล้งตีหน้าซื่อทั้งที่ในใจเริ่มกรุ่นๆเมื่อพบว่าเรื่องเริ่มแล้วอย่างที่คาด หันไปมองยายเด็กหมวกแดงก็เห็นเจ้าตัวหน้าเรื่อ รีบถอยห่างแล้วจัดการรวบเอกสารเมื่อครู่ไว้แก้เขินแทน

ผู้หญิง!

โตมรเลิกคิ้ว เอ่ยเสียงแกมเยาะ

“ดึกจนป่านนี้ทำงานกันอยู่สองคน ระวังผีจะหลอกเอานะ” จากนั้นเขาก็มองมายังยายเด็กที่ไม่รู้ตัวว่าจะโดนหมาป่ากินตับเอา “หนูดีไม่เคยรู้กิตติศัพท์เรื่องผีในออฟฟิศนี้สินะ พวกเด็กใหม่หน้าอ่อนๆโดยเฉพาะแผนกนี้เขาลาออกเพราะกลัวกันหมด”

“โต! ผีเผอที่ไหน” จอมเทียนเอ่ยหน้าเคร่ง ส่งสายตาสำทับชายหนุ่มร่างใหญ่ที่ยิ้มแบบทองไม่รู้ร้อน

“นั่นสินะ หนูดีน่าจะเริ่มรู้แล้วว่าผีที่ไหน” เสียงห้าวยังคงพูดแกมหัวเราะแล้วหันมามองหน้าใสๆนั่นที่เบิกตากว้างขึ้นจนเขาเกือบหลุดไปเหมือนกัน

ยายเด็กนี่กำลังทำหน้าเหวออยู่แถมมองไปรอบๆแบบระแวดระวังสุดๆ ท่าทางเชื่อเรื่องหลอกเด็กนี่เต็มร้อย แน่ใจหรือว่ายายเด็กหมวกแดงนี่จบมหาวิทยาลัยมาแล้ว

โตมรยักไหล่ด้วยท่าทีกวนประสาท แล้วก็ไม่สนใจเดินผ่านหน้าหมาป่าในคราบแกะที่หน้าตาเครียดขึ้นเล็กน้อย ตรงมายังร่างป้อมๆนั่นซึ่งเธอถอยห่างไปโดยอัตโนมัติในขณะที่เขายังทำหน้าเหมือนไม่รู้เรื่อง เขาหยิบเอกสารที่วางอยู่บางส่วนขึ้นมามอง

“แปลเสร็จแล้วหรือ”

“ค่ะ เหลือแต่ตรวจรายละเอียด” ดวงตากลมใสแจ๋วมองเขาอย่างไม่แน่ใจ “พี่โตมีอะไรให้หนูดีช่วยหรือเปล่า”

เด็ก...เด็กจริงๆด้วย! ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย!

ปรียานุชบอกตัวเองว่าไม่ค่อยชอบรอยยิ้มของเขานักเลย เหมือนสายตาของผู้ใหญ่ที่จ้องมองเด็กน้อยคนหนึ่งที่ไม่รู้ประสาแต่หาญทำตัวแก่แดดทั้งที่ตัวเธอนั้นไม่ใช่เด็กอีกแล้ว

“หิวไหม แผนกพี่เหลือกันอยู่สี่ห้าคนก็เลยสั่งพิซซ่าขึ้นมากิน พี่โดนไล่ให้มาตามคนที่เหลืออยู่ในออฟฟิศมากินด้วยกัน” เขาพูดปดหน้าตาเฉย แล้วเขาก็หันไปมองเจ้าแกะที่เห็นตีนงูของเขาเป็นอย่างดีนั่นว่าหมอนี่จะว่าอย่างไร “พี่จอกไปกินด้วยกันสิครับ กินกับน้องเขาแค่สองคนแบบนี้เสียน้ำใจพวกแผนกผมแย่”

จอมเทียนกัดฟันมองเขาหน้าตาเรียบแต่ตึงด้วยแววตาและท่าทาง

“กินกันไปเถอะ พี่ว่าจะกลับแล้วล่ะ” เขาพูดพลางหันมาทางปรียานุช “รู้สึกหนูดีก็จะกลับแล้วเหมือนกันไม่ใช่หรือ กลับพร้อมพี่ก็ได้นะ”

“พี่จอกไม่ไปไม่ว่ากันครับ พี่น่าจะอดกิน...” เขาจงใจเอ่ยเว้นระยะ “...ข้าวมานานแล้วคงไม่เหลือบ่ากว่าแรง แต่สงสารน้องเขา กินก่อนแล้วค่อยกลับก็ได้"

ไม่ว่าเปล่า...โตมรก็จัดการลากยายเด็กหมวกแดงนี่ให้ปลิวตามแรงดึงของเขา ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงอาการต่อต้านของร่างเล็กป้อมนี่ ทีเมื่อกี้ยังไม่เห็นดิ้นรนขนาดนี้เลย เขาเบ้ริมฝีปากแต่ไม่ยอมคลายแรงดึงจนเดินห่างออกมาจากแผนกได้หน่อย ชายหนุ่มก็ปล่อยมือเธอดื้อๆจนปรียานุชฉงน จริงๆก็ไม่ได้ติดใจอยากให้เขาจับมือหรอก แต่จู่ๆก็ปล่อยแบบนี้ก็ต้องสงสัยบ้างเป็นธรรมดา ชายหนุ่มปรายตามองมานิดหนึ่งกระซิบเบา

“เดินตามมา”

เขาเตือนแล้วเดินก้าวยาวๆไปยังแผนกของเขาที่อยู่อีกด้านหนึ่งโดยไม่สนใจว่ายายเด็กที่รอดมาหวุดหวิดแบบไม่รู้ตัวนี่จะตามมาหรือไม่

ปรียานุชพบว่าแท้ที่จริงแล้วไม่ได้มีพิซซ่าหรืออาหารอะไรรอท่าอย่างที่เขาว่าไว้เลยสักนิด แย่ยิ่งกว่าก็คือแผนกที่เขาบอกว่าเหลือกันอยู่สี่ห้าคนนั่นกลับมีแค่เขาอยู่เพียงคนเดียว ความหวาดกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้จนเกือบจะวิ่งกลับไปขอความช่วยเหลือจากเจ้านายเธอ

เขาเดินมาที่โต๊ะทำงานแล้วโยนซีเรียลบาร์ให้เธอแท่งหนึ่ง

“เอ้า กินแก้หิวไปก่อน” เขาเอ่ยห้วนๆพลางจ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วพิมพ์อะไรสักอย่างด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เธอจึงได้แต่ยืนมองเขาแบบนั้นกระทั่งเขารู้สึกตัว วงหน้าคมนั้นนิ่วหน้า

“ยืนอยู่ทำไม นั่งสิแล้วถ้าไม่ชอบซีเรียลนั่นก็หาของกินเอาตามภูมิประเทศก็แล้วกัน” เขาว่าพลางชี้ไปยังโต๊ะเล็กที่วางขนมรวมทั้งของกินอเนกประสงค์อยู่ตรงนั้น

ร่างป้อมมองอย่างลังเล ซีเรียลนั่นก็ไม่ใช่ไม่ชอบแต่ไม่เคยกินต่างหาก หรือจะให้ไปรื้อของกินตรงนั้นก็กระไร ดูเหมือนจะเป็นของคนอื่นในแผนกเสียด้วย เธอเลยไม่อยากรบกวน

ช่วงเวลานั้นเธอจึงได้มีโอกาสเห็นส่วนทำงานที่โตมรทำอยู่ ปกติห้องนี้ไม่ค่อยได้มีคนเข้ามานัก แม้แต่เธอเองที่ต้องประสานงานกับแผนกนี้บ่อยๆกลับพบกันในห้องประชุมมากกว่าในแผนก ภายในห้องนั้นไม่ใช่ลานเปิดกว้างแบบที่เธอนั่ง แต่เป็นเพียงห้องแคบๆที่มีโต๊ะคอมพิวเตอร์วางเรียงกันแค่ประมาณหกตัว มุมด้านหนึ่งมีสายไฟต่อเข้ากับเครื่องบางอย่างที่ดูคล้ายกับโมเด็มแต่ก็ไม่น่าจะใช่ ไฟสีเขียวสีแดงกระพริบอยู่เต็มไปหมด กลิ่นไฟฟ้าเผากับธาตุอะไรสักอย่างในอุปกรณ์อิเลคโทรนิคส์อบอวลไปทั่ว ไม่ถึงกับสกปรก แต่ก็ไม่ได้ดูดีมากนักสมกับเป็นห้องทำงานของชายหนุ่มล้วนหกคนในแผนก

“พี่โตเอาหนูดีมาทำอะไรที่นี่” สุดท้ายปรียานุชก็ถามขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจังขึ้น

น้ำเสียงหวั่นระแวงของเด็กสาวทำให้โตมรเงยหน้าจากคอมพิวเตอร์ของตัวเอง คิดว่าจะตอบยายเด็กนี่อย่างไรดี แล้วสุดท้ายเขาก็เลือกตอบสั้นๆห้วนๆ

“เอามานั่งเป็นเพื่อน กลัวผี”

เด็กสาวอ้าปากค้าง พลางมองไปรอบๆอย่างหวาดๆ ดูแล้วน่าขัน

“ที่นี่มีผีจริงๆเหรอพี่โต”

สรุปนี่เชื่อจริงๆใช่ไหมนี่!

ใบหน้าคล้ำคมเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง สีหน้าเขามองเธอด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อ แล้วก็หัวเราะเบาๆพลางโคลงศีรษะ

“มี...โดยเฉพาะตรงแผนกของแปลแถวๆนั้นล่ะ” เขาพยักหน้ากลั้นหัวเราะแล้วพยายามตีสีหน้าจริงจัง “อย่าพยายามทำงานดึกหรืออย่าอยู่กับพี่จอกแค่สองคน ผีออฟฟิศนี้เฮี้ยน แล้วท่าทางจะชอบพี่จอกมากๆผู้หญิงคนไหนที่อยู่ใกล้พี่จอกจะโดนหลอกเอา”

พูดจบเขาก็ทำท่าไม่ใส่ใจกับดวงตากลมโตที่หรี่ลงจับผิด...เออ...ค่อยยังชั่ว อย่างน้อยยายเด็กนี่ก็พอมีวิจารณญาณบ้างว่าไอ้ที่เขาพูดมันน่าเชื่อถือมากน้อยแค่ไหน

“อ้าว! แล้วถ้าผีอยู่แถวนั้น พี่โตก็ไม่ต้องกลัวผีที่นี่สิ” ปรียานุชขมวดคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นให้หนูดีมาอยู่เป็นเพื่อนทำไมกัน”

“ที่บอกว่ากลัวผีน่ะ กลัวมันจะหลอกเราน่ะสิ พี่กลัวเสียที่ไหนกัน” โตมรเอ่ยอย่างอารมณ์ดีผิดกับสีหน้าบูดสนิทเวลาที่อยู่ในห้องประชุมด้วยกัน “เอ้า! กินเข้าไปสิ หรือว่าไม่หิว”

เขามองเมื่อเห็นท่าทางลังเลนั่น เย็นป่านนี้คงหิวอยู่หรอกแต่เขาก็ได้คำตอบจากเธอโดยการส่ายหน้า คิ้วเขาขมวดเข้าเล็กน้อย บางทีเขาอาจทำให้ยายเด็กนี่กลัวมากไปหน่อยก็ได้ ท่าทางคุณหนูจัดอย่างนี้คงไม่คุ้นกับผู้ชายท่าทางอย่างเขาแล้วไพล่ไปชื่นชมไอ้แกะหมาป่านั่นแทน โตมรถอนใจ

“อยากกลับบ้านหรือทำงานต่อ”

“อยากกลับค่ะ” ปรียานุชตอบเสียงเบา เขาพ่นลมหายใจพรืดแล้วเดินผ่านเธอ ชะโงกหน้าไปยังอีกด้านหนึ่งของออฟฟิศซึ่งเป็นที่ตั้งของแผนกเธอ เห็นไฟบริเวณยังคงเปิดอยู่ เขาเลยเกาศีรษะงุ่นง่าน

“เอ้า...ปกติผีมักจะตามพี่จอก ถ้าพี่จอกไม่อยู่ก็ปลอดภัย เดี๋ยวพี่เดินไปเป็นเพื่อน”

จอมเทียนกลับไปแล้วจริงๆ ซึ่งนั่นคงจะดีกับยายเด็กนี่มากกว่า ชายหนุ่มกอดอกมองท่าทางเกือบกึ่งร้อนรนของร่างป้อมที่คงเกรงใจที่เขากำลังรออยู่ กระเป๋าที่เธอใช้ดูหวานแหววสมกับร่างเล็กๆป้อมๆนั่น ดวงหน้ากลมแก้มป่องนัยน์ตาใสแจ๋วเงยหน้ามองเขาหลังจากที่ปิดคอมพิวเตอร์เรียบร้อย เธอไม่ได้พูดอะไรราวกับรอให้เขาเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน

“กลับบ้านยังไง รถไฟฟ้าหรือเปล่า” โตมรถามในขณะที่มองนาฬิกาข้อมือบ่งเวลา

“ค่ะ พี่โต”

“กลับเองได้ใช่ไหม” เขาถามอีกรอบ คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้ว

“กลับได้ค่ะ” ปรียานุชพยักหน้า พลางเอ่ยกับเขาเบาๆ

โตมรช่วยกดลิฟต์ให้เธอ รอจนเธอก้าวเข้าไปภายในนั้นแล้วก่อนที่ลิฟต์จะปิด เขาก็ยัดเยียดอะไรสักอย่างมาให้เธออันหนึ่ง

“สภาพไม่น่ากินแต่แก้หิวได้นะ”

แล้วลิฟต์ก็ปิดลงโดยไม่ปล่อยให้เธอปฏิเสธ

ปรียานุชมองสิ่งที่อยู่ในมือ แซนด์วิชผักที่สภาพเหมือนถูกปู้ยี่ปู้ยำมาจนมายองเนสข้างในกับมะเขือเทศแทบทะลัก คงเพราะอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขา

เขาส่งของอย่างนี้มาให้เธอกินเนี่ยน่ะหรือ...ปรียานุชมองอย่างเหลือเชื่อ ไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าผู้ชายจะห่ามและไร้ความประณีตกับผู้หญิงถึงเพียงนี้ !

แต่เสียงร้องจากท้องของเธอบ่งบอกได้อย่างดีว่าแม้เจ้านี่จะหน้าตาและไม่เหลือความดูดีแค่ไหน สุดท้ายร่างกายก็ต้องการอาหารเพื่อประทังชีวิต เมื่อลงถึงชั้นล่าง ปรียานุชลังเลแต่สุดท้ายก็ยอมกินแซนด์วิชที่ผู้ชายห่ามๆคนนั้นให้มาจนได้แม้จะไม่ได้รู้สึกว่ามันอร่อยเลยก็ตาม

================================================

พี่ป้องกับพี่ดวงทำหน้าตาพิลึกเมื่อได้ยินคำถามจากเธอ โดยเฉพาะพี่ป้อง เขาถามกลับเพื่อต้องการย้ำข้อมูลอีกรอบ

“ไอ้โตมันบอกแบบนั้นจริงๆหรือ”

ปรียานุชพยักหน้าเริ่มไหวตัว หรี่ตาลงอย่างจับผิด “ทำหน้าแบบนี้ แสดงว่าหนูดีโดนต้มหรือเปล่าคะนี่”

พี่ป้องรีบส่ายหน้าทันที

“โอ้ย! เรื่องจริงหนูดี เพียงแต่พี่ไม่คิดว่าไอ้โตมันจะรีบคาบข่าวบอกคนใหม่แบบนี้ กะว่าให้ค่อยๆรู้เอาเอง ใช่ไหมพี่ดวง” ว่าพลางเอาศอกสะกิดเพื่อนร่วมแผนกอีกคนซึ่งเอออวยทันที

“ใช่เลยหนูดี จริงๆไม่เชิงผีออฟฟิศหรอก ผีพี่จอกต่างหาก” พี่ดวงลดเสียงลงพลางชำเลืองสายตาไปยังโต๊ะจอมเทียนซึ่งเจ้าตัวเข้าประชุมตั้งแต่เช้า “ผีนั่นเขาตามพี่จอก แล้วก็ขี้หวงมากๆ แล้วจะยิ่งไม่ชอบผู้หญิงแบบหน้าอ่อนๆใสๆ แบบหนูดีนี่ ถ้าเข้าใกล้พี่จอกเขาจะตามมารังควาน เนี่ย! ที่จริงพี่ไม่กล้าบอกหนูดีหรอก หนูดีน่าจะเคยได้ยินจากคนอื่นๆว่าน้องๆที่เข้ามาแผนกแปลอยู่ไม่ได้นานเพราะโดนผีพี่จอกหลอกเข้า ที่จริงพี่ควรบอกหนูดีไว้แต่เรื่องนี้มันพูดยาก แต่ไหนๆนายโตปูทางเอาไว้พี่เลยยอมบอกนี่แหละ”

จากตอนแรกที่ไม่แน่ใจก็ในเมื่อเจ้านายเธอเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี ท่าทางดี ตำแหน่งหน้าที่การงานก็ระดับสูงพอสมควร สาวๆแผนกอื่นในออฟฟิศต่างก็สนใจเขากันถ้วนหน้า แต่ไม่เห็นเขาจะสนใจใครสักคน ก็แสดงว่าผู้หญิงเหล่านั้นไม่เห็นมีผีที่ไหนมาหลอกหลอน แล้วก็ยังอยู่ดีกันถ้วนหน้า แต่กับผู้หญิงที่มีลักษณะแบบเธอกลับลาออกเป็นว่าเล่น ดังนั้นข้อมูลนี้เชื่อถือได้จริงๆ!

เด็กสาวทำหน้าเกือบกึ่งผวากับเรื่องที่ได้ยิน ขอเวลาไปทำใจจนต้องหลบไปห้องน้ำทิ้งให้เพื่อนร่วมงานสองคนมองหน้ากันพลางหัวเราะเบาๆ

“พี่ดวงแต่งเรื่องใช้ได้นี่” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ “แล้วหลอกน้องมันแบบนี้ ความแตกทีไม่โดนเด็กมันมาถอนหงอกเอาเหรอ”

“อำขำๆน่า นายโตเข้าใจคิด” หญิงสาวคนเดียวของแผนกยังหัวเราะไม่เลิก “ที่จริงเราน่าจะใช้มุขนี้มาตั้งนานแล้วเนอะ ขืนบอกไปตรงๆว่าเรื่องอะไร เป็นใครเขาจะกล้าอยู่ พี่ขี้เกียจฝึกเด็กใหม่แล้วมาแล้วก็ออกๆอย่างนี้เหนื่อยจะแย่ ใช้เรื่องนี้ให้น้องมันระวังตัวดีกว่ารู้ความจริงแล้วรีบลาออกไป”

“ไม่คิดว่าเด็กมันกลัวผีจนอยู่ไม่ได้บ้างหรือไง”

“ผีหลอกกับคนหลอกน่ะ เธอว่าอันไหนมันแย่กว่ากันล่ะ”

“เมื่อไรไอ้เรื่องอุบาทว์ๆจะพ้นไปจากออฟฟิศเสียทีว้า” ชายหนุ่มเอ่ยรำพึง “พวกเบื้องบนมัวไปทำอะไรอยู่กัน”

“ก็เบื้องบนที่ว่าดันนามสกุลเดียวกับพี่จอกไง พอตอบคำถามได้ไหม” พี่ดวงเอ่ยอย่างทอดถอนใจ “ตำแหน่งอย่างเราๆเขาหาเมื่อไรก็ได้ เรื่องนี้มันขึ้นอยู่กับฝ่ายบุคคลของเราทำงานกันแค่ไหน ก็ถ้าผู้จัดการฝ่ายบุคคลไม่รับลูกจากบรรดาลูกน้องทั้งหลาย ไม่รายงานต่อเบื้องบนก็จบ นามสกุลพี่จอกปิดปากฝ่ายบุคคลเรามิดเชียวล่ะ”

“หน้าตาท่าทางก็ดี ผู้หญิงก็ติดตรึม เกย์หรือก็ไม่ใช่ ดันไพล่มาทำน่าเกลียดกับเด็ก แอบจิตแบบนี้น่ากลัวชะมัด”

ทั้งสองคนจึงต่างถอนใจเป็นอันรู้กัน แล้วหันไปทำงานของตัวเอง

==============================================

(ติดตามตอนต่อไป)
แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 53 23:44:41
แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 53 23:43:55

จากคุณ : peiNing

เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 53 23:43:16