ในบันทึกนี้ ไม่มีใคร
|
|
..แล้วน้ำตาก็ไหลอย่างที่คิดไว้จริงๆ.. มันเริ่มเอ่อจนล้นออกมาจากหางตาข้างขวา ถึงใบหู หยดที่สองก็ตามมาบ้าง จากนั้นข้างซ้ายจึงเริ่มมีหยดน้ำไหล พวกมันพากันรินออกมาช้าๆ แล้วก็เร็วขึ้นจนกลายเป็นสาย
ฉันเพ่งสมาธิอยู่ที่ความเคลื่อนไหวของน้ำตา เผื่อว่าจะทำให้ฉันลืมและหลับลงเสียได้ แต่ก็ไร้ผล ประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่ยังดังก้อง แล้วความรู้สึกข้างในก็ระเบิดออกมาเป็นเสียงสะอื้น
"บางทีคนเราคงจะไม่สามารถลืมรักแรกได้" เขาบอกฉันผ่านทางโทรศัพท์ เป็นประโยคทิ้งท้ายราวกับจะให้มันเป็นเหตุผลของการบอกลา
ฉันฝืนยิ้มให้แม้ว่าเขาจะไม่เห็น หวังว่าจะทำให้น้ำเสียงของฉันฟังดูเข้มแข็ง "ไม่เป็นไร"
หลังวางสาย ฉันรีบเข้านอนแต่หัวค่ำ ฉันจะไม่ร้องไห้ แต่แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างที่คิดไว้จริงๆ
ไม่ยุติธรรมเลย ทำไมคนเราจึงลืมรักแรกไม่ได้ ช่างน่าอิจฉาคนที่เป็นรักแรกเสียจริง เมื่อหวนคิดดู ฉันไม่เคยเป็นรักแรกของใครเลย ถ้าอย่างนั้น.. จะยังมีใครคิดถึงฉันบ้างไหม
เสียงเพลงจากที่ไหนสักแห่งดังลอดเข้ามาทางหน้าต่าง เพลงที่ฉันชอบ เพลงที่เขาเคยเปิดให้ฉันฟัง น่าแปลกที่"เขา"ที่นึกถึงไม่ใช่คนที่เพิ่งทำให้ฉันร้องไห้ แต่เป็นเขาอีกคนหนึ่งที่จากกันไปตั้งนานมาแล้ว
ไม่ยุติธรรมเลย ทำไมคนเราจึงลืมรักแรกไม่ได้ ช่างน่าอิจฉาคนที่เป็นรักแรกเสียจริง เมื่อหวนคิดดู ฉันไม่เคยเป็นรักแรกของใครเลย ถ้าอย่างนั้น.. คงไม่มีใครคิดถึงฉันแล้วสินะ
จากคุณ |
:
เซียงยี้
|
เขียนเมื่อ |
:
2 ก.พ. 53 20:03:21
|
|
|
|