ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง : หนทางสู่รัก นามปากกา : มานัส บทที่ : 37 (ต่อ 1) **************************** “ชานนท์!” เสียงที่แผดดังลั่นทำให้คนที่อยู่ปลายสายต้องยกเครื่องโทรศัพท์ให้ออกห่าง “เธอไปคบกับจูดี้เหรอ ทำไม นี่มันอะไรกัน!” ข่าวที่ลงหราในหน้าบันเทิงเกี่ยวกับดาราดังจากฮ่องกงและนักลงทุนข้ามชาติที่มีเชื้อสายไทยย่อมเป็นข่าวที่น่าจับตามองของหนังสือในแนวบันเทิงของประเทศ “ก็แค่ ข่าว” คำบอกคล้ายไม่ใส่ใจ “แคทจะสนใจทำไมล่ะ” “มันลงไปในเน็ทด้วยนะ เธอจะไปยุ่งกับยัยจูดี้ไม่ได้นะ” “จูดี้คือผู้หญิงคนแรกที่เรารักนะแคท และเป็นคนที่บัดนี้เรามีแต่ความห่วงใยให้” “เธอไม่ได้คบกับจูดี้?” แคทลียาต้องการความแน่ใจ “ตอนนี้คบหาเหมือนคนที่รู้จัก” “แค่นั้น?” “ประมาณนั้น มากน้อยแล้วแต่” คำตอบที่ยังไม่ชัดเจนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกหงุดหงิด “ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นคนเจ้าชู้” “เราไม่ได้เจ้าชู้ซะหน่อย เมื่อเคยเป็นและจะไม่เป็น” เสียงหัวเราะนั้นดังด้วยความรู้สึกขบขันไปกับคำบอกของอีกฝ่าย “แคทใส่ความเรา” “แต่คำพูดและพฤติกรรมของเธอบอกอย่างนั้น” “แคทแปลไปแบบนั้นเอง แค่นี้ก่อนนะแคท เรายังไม่ได้เข้าบ้านเลย เดี๋ยวต้องไปฟังแม่เราดุอีก คราวนี้หูชาแน่” “เธอไม่มางานเปิดตัวคอนโดแน่เหรอ เพื่อนๆ ของฉันหลายคนอยากรู้จักเธอ ยัยลิลลี่ถามถึงเธอประจำ รบเร้าให้ฉันควงเธอมาให้ได้” บัดนี้มีแต่คนอยากรู้จักด๊อกเตอร์ชาร์ลส์ สังคมรักที่จะรู้จักฐานะของเขา มากกว่าที่อยากจะรู้จักตัวตนของเขาเสียอีก “เราอยู่บ้านดีกว่า” คำบอกนั้นไม่มีการลังเล เขาย่อมรู้ว่าเขาไม่ต้องการที่จะเข้าไปในแวดวงสังคมจอมปลอมนั่นมากไปกว่าที่ได้กระทำอยู่ในปัจจุบัน “ไปตะลอนต่างประเทศตั้งนาน ตอนนี้รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหนื่อยๆ” “ข้ออ้างของเธออีกแล้วนะ” “ไม่ใช่” ชานนท์บอกได้เต็มปากเพราะเขารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ “แล้วนี่ยัยฝ้ายกับน้องพัทธ์จะอยู่ที่บ้านเธออีกนานแค่ไหน บ้านตัวเองก็มี ต้องไปรบกวนครอบครัวเธออีก คุณย่ายังบ่นเลยว่าเกรงใจ” คนถามย่อมไม่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นเพราะความเหนื่อยใจหรือว่าเหนื่อยกาย หรือเพราะว่าเหตุผลอื่นใด “ไม่รู้ ต้องถามพี่ของเรา” เสียงนั้นเรียบปรกติไม่ยินดียินร้าย “ฉันอิจฉาฝ้ายนะ ที่ได้ไปพักอยู่ที่บ้านหลังงามของเธอ เมื่อไหร่ฉันจะมีโอกาสบ้างล่ะ” “ก็เอาไว้ให้แคทว่างก็แวะมาก็ได้” “ทำเป็นพูดไป เมื่อสองอาทิตย์ก่อนโน้นฉันจะไปแต่เธอก็หนีไปซบอกจูดี้ซะก่อน” “เรามีธุระ ” “เธอมันยุ่งตลอด” แคทลียาค่อนอย่างหมั่นไส้ก่อนที่จะบอกอย่างอ่อนหวาน “ฉันคิดถึงเธอนะ” “เราก็คิดถึงแคทคิดถึงเพื่อนๆ ทุกคน” ชานนท์ย่อมรู้ว่าเขาจงใจบอกเช่นนั้น “ยังดีว่าเมื่อเดือนก่อนได้ไปยูนนานก็เลยเจอยัยหนิง พอหายคิดถึงไปบ้าง” “เธอคิดถึงฉันเหมือนคิดถึงยัยหนิงเหรอ” คำถามมีแววน้อยใจอย่างไม่ปิดบัง “แคทกับหนิงเป็นเพื่อนเรา ไม่คิดถึงเพื่อนแล้วจะคิดถึงใครล่ะจริงไหม” “ชานนท์ ” หญิงสาวรู้ดีว่าตัวเองมิได้ต้องการเช่นนั้น “เราต้องวางสายแล้วล่ะ เอาไว้ค่อยคุยกันนะ” เสียงของเขาตัดบทอย่างรวดเร็ว ชานนท์ไม่ต้องการเว้นช่วงเวลาให้แคทลียาได้มีโอกาสตัดพ้อด้วยความหวังให้เขาใจอ่อน การถอนหายใจของเขาบ่งบอกความโล่งอกเมื่อวางสายได้แล้ว “ทำถูกต้องแล้วเหรอ แกพยายามทำอะไรฮึเจิ้ง!” เสียงจากทางด้านหลังทำให้ร่างสูงต้องหันไปอย่างประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าจะมีใครอยู่ในบริเวณนี้ “ทำอะไร?” ชานนท์ไม่สบตาของผู้เป็นพี่ “ก็แค่คุยโทรศัพท์กับเพื่อน” “แกทำกับเพื่อนของแกแบบนี้เหรอ” เสียงของปพณตวาดดัง “เพื่ออะไรเจิ้งเอ๋อร์” “พี่จ่าง บางทีการเป็นคนดีมันก็ลำบากนะ ลำบากจนผมเลิกที่จะทำ แต่ผมก็พยายามทำสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อตัวเองและเพื่อทุกคนที่มีความหมายสำหรับผม” “ทำไมล่ะ” เขาสาวเท้าเข้ามาใกล้ร่างของน้องชายที่ยังคงยืนตัวตรง ชานนท์แม้จะไม่ได้ใส่สูทอย่างเต็มยศในมาดของด๊อกเตอร์ชาร์ลส์ หากก็ยังคงไว้ถึงความสง่าและน่าเกรงขาม คนเป็นพี่ย่อมรู้ดีว่าน้องชายของเขามิใช่เป็นเหมือนดั่งชายหนุ่มคนที่มีรอยยิ้มสดใสในหลายปีที่แล้ว “มันลำบากมากใช่ไหมเจิ้งเอ๋อร์ที่จะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นมานานแล้ว” “ผมก็ลืมไปแล้ว” คำบอกนั้นสวนขึ้นทันควัน “ถ้าลืมได้มันก็ดี แต่ถ้าไม่ลืม แกนั่นแหละที่จะต้องเจ็บปวด” ปพณมองไปทางบ้านหลังใหญ่ที่บัดนี้สมาชิกของบ้านเริ่มทยอยกันออกมา “จุนลุง! จุนอา!” เสียงเรียกของเด็กชายตัวเล็กนั้นดังลั่น “เราจะไปบางแสนกัน จะไปด้วยไหม” คนเป็นพี่ถามน้องชาย “เจ้าตัวเล็กบอกว่าอยากเห็นทะเล แม่ก็เลยบอกให้พากันไปเที่ยวครึ่งวันแล้วกินข้าวกลางวันที่โน่นแล้วกลับมาตอนเย็น” “ผมเหนื่อย ” “ตามใจ!” เสียงนั้นกระแทกอย่างรำคาญ “น้องพัทธ์พร้อมหรือยังคร้าบ” ประโยคหลังปพณลากเสียงถามเด็กชายที่วิ่งถลาเข้ามาสู่อ้อมกอดของเขา เด็กย่อมรู้ว่าใครรักและตัวเองรักใคร แต่ผู้ใหญ่บางคน “คร้าบ” เสียงรับนั้นสดใสดั่งเช่นดวงตาโตวาววับ “น้องพัทธ์อยากเล่นน้ำ” “สกปรก ” “เจิ้งนี่!” คนเป็นพี่มองน้องอย่างตำหนิ “ฉันเปิดห้องโรงแรมที่บางแสนให้น้องพัทธ์กลับขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จะสกปรกเท่าไหร่เชียว” ปพณกระชับร่างเล็กที่เขาอุ้มแนบอกไว้แน่น ก่อนที่จะพลันเดินไปทันที เขารู้ว่าน้องชายเดินตามมาห่างๆ “ว่าไง กลับบ้านได้แล้วเหรอ” คนที่ถูกถามย่อมจับอารมณ์ของมารดาในน้ำเสียงห้วนนั้นได้ “คิดถึงแม่นี่จ๊ะ” ชานนท์โผเข้าไปประจบกอดผู้เป็นมารดา “ไม่ต้องมาคิดถึงฉัน! คิดถึงหัวอกของแม่บ้างไหมเวลาที่ร่อนตะลอนไปทีโดยไม่บอกกล่าว เจิ้งเห็นว่าแม่กับน้าเป็นหัวหลักหัวตอหรือไง” “โธ่ แม่ก็ เจิ้งเอ๋อร์มีธุระจ้ะ” “ธุระอะไร จะโทรฯ มา หรือบอกกล่าวสักคำก็ไม่ได้” คุณปีย์วราผลักร่างของบุตรชายคนเล็กออก “แม่จะรู้ว่าเจิ้งอยู่ที่ไหนก็ต้องตามข่าวจากหนังสือพิมพ์” “แม่เห็นกะเขาด้วยเหรอ ” เสียงนั้นอ่อย “ข่าวยัยจูดี้ออกหราอย่างนั้น แม่ไม่ได้ตาบอด นี่กลับไปคบกันอีกแล้วหรือไง” “ก็ ” ชานนท์เหลือบมองไปทางประตูบ้านที่ปรากฏร่างของหญิงสาวผู้ที่เป็นแขกของบ้าน “ก็ ” เขาเห็นแววตาของแพรดาวที่คล้ายบ่งบอกความดีใจที่เจอเขาระคนความไม่แน่ใจยามที่เธอเดินเข้ามาใกล้พอที่จะได้ยินการสนทนาของครอบครัว “รายนั้นเขายังไม่หย่าไม่ใช่เหรอ” ปาริชาตเอ่ยถามขึ้นบ้าง “เขากำลังดำเนินเรื่องน่ะครับ แต่ก็แยกทางกันมาพักใหญ่แล้ว” “ระวังต้นงิ้วเถอะ{*}” ปพณบอกเสียงแข็งอย่างเสียไม่ได้ “จุนลุงพูดไม่เพราะ!” เสียงเล็กที่เตือนทำให้คุณหมอหัวเราะ หากแพรดาวรีบเดินเข้าไปเพื่ออุ้มลูกชายออกมา “น้องพัทธ์ไปที่รถกับแม่ก่อน ” เรื่องนี้เป็นเรื่องในครอบครัวของเขา และลูกก็ไม่ควรรับรู้ หากแล้วเสียงห้วนก็ดังลั่น “ไม่ใช่ต้นแรกที่ผมต้องปีนหรอกน่า!” “เอ๊ะ! ไอ้ลูกคนนี้” เสียงของคุณปีย์วราดังพร้อมกับเสียงอุทานของปาริชาต การก้าวเดินของแพรดาวนั้นสะดุดหยุดกึก หญิงสาวย่อมรู้ว่าเขาต้องโยงมาถึงเธอจนได้ อ้อมแขนนั้นกระชับร่างของลูกน้อยไว้แน่น เธอมิได้หันกลับไป หากก็ได้ยินเสียงขุ่นเคืองของคุณปีย์วรา “ใครเขาสอนให้พูดแบบนี้! เจิ้งจะทำให้แม่อกแตกตายใช่ไหม” “โธ่ แม่จ๋า” ชานนท์สวมกอดมารดาไว้ เขาเหลือบมองสองคนแม่ลูกอีกคู่ที่บัดนี้ขึ้นไปนั่งในรถตู้ที่จอดรอแล้ว “ผมแค่ล้อเล่นน่ะ แม่อย่าโกรธนะ” “นี่แม่นะเจิ้ง แล้วนั่นน้าแล้วก็พี่ เจิ้งมาล้อเล่นมาพูดแบบนี้ได้อย่างไรกัน” “ผมขอโทษนะจ้ะ” “คำพูดที่ออกมาแล้ว เวลาที่เข้าไปในความรู้สึกของคนฟัง มันถอนลำบากนะลูก” “ครับ” น้ำเสียงและแววตาบ่งบอกว่าเขารู้สึก ผิดจริงๆ “เราไปกันเถอะพี่ปีย์” ปาริชาตบอกเตือนพี่สาว “เจ้าตัวเล็กเปิดกระจกโบกมือเรียกแล้ว” ภาพของเด็กชายที่โบกมือหราจากหน้าต่างของรถตู้ทำให้ผู้ใหญ่ที่เห็นต้องยิ้มมองอย่างเอ็นดู คงมีเพียงแต่ “รวยนะ เปิดห้องพัก” ประโยคนี้ตั้งใจกระทบพี่ชายคนโต หากแล้วเสียงของคุณปีย์วราเกือบตวาดลูกชายด้วยความเหลืออด “เงินของฉัน!” เธอหันไปถามลูกชายคนเล็กที่ยังยืนที่เดิม “แล้วนั่นจะไปด้วยกันไหม จะไปก็รีบขึ้นรถ” “มันไม่ ” เสียงของปพณพยายามตอบคำถามของผู้เป็นมารดา หากร่างสูงของน้องชายเขาก็เดินตามมายังรถตู้พร้อมด้วยเสียงรับคำ “ครับ ครับ” ชานนท์ไม่สนใจในสายตาของผู้เป็นพี่ที่มองมาคล้ายถาม เขาเดินไปยังตอนหน้าของรถตู้แล้วก้าวขึ้นนั่งข้างคนขับ โดยไม่ใส่ใจแม้กระทั่งมือเล็กอูมโบกไปมาอย่างสนุกสนานที่โผล่ออกมาจากหน้าต่างของรถตู้ ดวงตาที่เหนื่อยล้าของเขาพลันปิดลงทันทีเมื่อรถตู้เคลื่อนตัวออก ด้วยภาระหน้าที่การงานที่เข้ามาในช่วงหลายวันนี้ทำให้การนอน พักผ่อนของแต่ละวันนั้นถูกจำกัดเพียงไม่กี่ชั่วโมง ให้ข่มตาหลับ หากก็มักมีเรื่องด่วนเข้ามาปลุกเสมอ ร่างกายของเขาต้องปรับตัวไปกับช่วงเวลาที่เปลี่ยนของแต่ละถิ่นสถานที่ของ งาน มันเป็นเช่นนี้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาจนเขาเริ่มชิน การได้พักของเขาก็เป็นช่วงที่ งานไม่รีบเร่ง ไม่สำคัญ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ค่าตอบแทนเป็นตัวเงินนั้นแสนคุ้ม และเขาก็ใช้มันอย่างคุ้มค่า ‘หาเงินมาเจิ้งเอ๋อร์ก็ไม่มีเวลาใช้’ ผู้เป็นมารดามักจะค่อน ‘ให้แม่กับน้าปาใช้ไงจ๊ะ’ เขามักจะบอกเช่นนั้น ‘ที่มีก็พอแล้ว ’ คนเป็นแม่ย่อมไม่อยากให้ลูกต้องลำบาก หากเธอมิได้รู้เลยว่าผู้เป็นลูกชายคอยย้ำกับตัวเองทุกวัน ค่าสังคมสำหรับด๊อกเตอร์ชาร์ลส์นั้นสูงนัก แต่ค่าหัวใจสำหรับเจิ้งเอ๋อร์ย่อมแพงยิ่งกว่า (ต่อ) แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 19:41:48 จากคุณ : Sentimentally Smooth เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 22:48:00

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่อง : หนทางสู่รัก นามปากกา : มานัส บทที่ : 37 (ต่อ 2) **************************** “นี่เจิ้งยังไม่ตื่นอีกเหรอ จะนอนอะไรทั้งวัน” ปาริชาติพยักหน้าไปทางประตูของอีกห้องที่ยังปิดสนิท “ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน” “คงเหนื่อย ” ปพณบอกผู้เป็นน้าสาว “เห็นกิตต์บอกว่าช่วงนี้เจิ้งงานหนัก วิ่งไปโน่นนี่ไม่หยุด แทบไม่ได้นอนเลย” “คิดว่าจะยุ่งกับแม่จูดี้นั่น” คุณปีย์วราค่อนหากเสียงค่อยเพราะในห้องน้ำของห้องนี้ยังมีเด็กชายตัวน้อยที่กำลังถูกผู้เป็นมารดา ‘จับ’ อาบน้ำ “ไม่รู้ว่าเจิ้งมันทำอะไร แต่ไอ้เจ้ากิตต์บอกว่าเจิ้งเจอตอเรื่องงาน ตอนอยู่โน่นก็ไม่ได้พักเลย นี่กลับมาคราวนี้ก็เหมือนจะไม่ค่อยสบาย” “จ่างก็บอกให้น้องเพลาๆ บ้างเถอะ เงินเราก็มีแล้ว แม่กับน้าก็ไม่ได้ลำบากอะไร เจิ้งทำงานแบบนี้ แม่เป็นห่วง มาร์กัสใช้งานไม่ลืมหูลืมตา” คราวนี้ปพณถอนหายใจ เขาไม่อยากเข้าข้าง เพื่อนชีวิตของเขาแต่ “มาร์กัสก็เคยบอก แต่เจิ้งไม่ฟัง” นี่คือความจริงที่เขารับรู้และยอมรับ “เจิ้งดันตัวเองมาก เป็นอย่างนี้มาหลายปีแล้ว” หากเขาย่อมรู้ดี งานที่น้องชายดันสุดฤทธิ์นั้นก็เพื่อรักษา แผลใจ คิดแต่เรื่องงาน ทำแต่งาน เพื่อที่จะไม่ต้องคิดถึงเรื่องของ ใครอื่น ‘เขาผลักดันตัวเองมากไป ตั้งเป้าหมายของเขาให้สูงขึ้นเรื่อยๆ’ มาร์กัสยังเคยเปรยออกมา “แม่เป็นห่วงน้อง ” คุณปีย์วราถอนหายใจ “ขืนเป็นแบบนี้ นานเข้าเจิ้งจะไม่ไหวเอา” คำบอกของคุณปีย์วราทำให้หญิงสาวที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมร่างป้อมที่อยู่ในอ้อมกอดต้องลอบถอนหายใจ “นี่คงไม่ต้องปลุกให้เจิ้งไปด้วยกันล่ะมัง” ปาริชาตพยักหน้าบอกกับพี่สาว “เมื่อกี้เข้าไปดูก็เหมือนว่าเจิ้งจะตัวลุ่มๆ บ่นปวดหัว ให้นอนพักดีกว่า” “นี่ผมสั่งข้าวผัดให้เขายกขึ้นมา เผื่อมันตื่นแล้วจะได้กิน” “น้องพัดกินด้วย!” เสียงสดใสของเด็กชายทำให้ผู้ใหญ่ที่เห็นต้องยิ้มโดยเฉพาะเมื่อได้เห็นร่างป้อมที่ปะแป้งจนขาววอกมีผ้าเช็ดตัวคลุม “เราเพิ่งกินไปเองไม่ใช่เหรอ” ปาริชาตถามอย่างเอ็นดู “กินเป็นเพื่อนจุนอา” “ไหนว่าจะไปเที่ยวกับย่าไงจ๊ะ ” “เปลี่ยนใจแล้วค่ะคุณป้า” ผู้เป็นแม่ต้องตอบคำถามแทน “ร่ำๆ ว่าอยากเล่นของเล่นที่เพิ่งได้มา” “เปลี่ยนใจเร็วจังนะ” ปพณต้องเข้าไปหอมแก้มเด็กชาย “รู้งี้ลุงไม่ซื้อให้ก็ดี” “ซื้อแล้ว ของน้องพัทธ์” ร่างป้อมในผ้าขนหนูผืนใหญ่วิ่งไปยังโต๊ะที่วางของเล่นชิ้นใหม่ “ไม่ให้คืน” คำบอกและท่าทางของเด็กชายทำให้ผู้ใหญ่ต่างหัวเราะชอบใจ “เจ้านี่ อีตอนงกพูดชัดเจนเชียว” คุณปีย์วราบอกอย่างเอ็นดู ก่อนที่จะหันไปทางหญิงสาวผู้เป็นแม่ของเด็กชาย “ถ้าหนูกับลูกจะลงไปเดินเที่ยวข้างล่างก็ได้นะจ๊ะ ไม่ต้องห่วงเจิ้งเขาหรอก ท่าจะหลับยาว นานๆ จะได้พักเสียที” “ค่ะ” การรับคำของแพรดาวนั้นสั้น พร้อมๆ กับที่นายแพทย์ปพณเดินนำมารดาและน้าสาวของเขาออกไป หญิงสาวจึงจัดแจงแต่งตัวให้ลูกชายอยู่ในชุดกางเกงและเสื้อยืดสบายๆ เด็กที่เพิ่งได้ของเล่นใหม่หลายชิ้นย่อมอยู่ไม่สุขเพราะความห่วงเล่น มันเป็นเช่นนี้ทุกครั้ง แต่แพรดาวไม่เคยเหนื่อยกับการดูแลเอาใจใส่ผู้ที่เป็นศูนย์รวมความรักของเธอทั้งหมด และเช่นทุกครั้งหญิงสาวจะหอมแก้มของลูกฟอดใหญ่ก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะวิ่งออกไปให้ความสนใจกับบรรดาของเล่น สายตาของเธอมองตามด้วยความเอ็นดู ก่อนที่จะหันไปทางอีกห้องที่บานประตูได้แง้มไว้เพียงนิด มือเล็กแตะเบาๆ ที่บานประตูก่อนจะตัดสินใจผลักมันเข้าไป เห็นแล้วว่าร่างของเขานอนนิ่งใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ หากแล้วเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังแว่วมาจากด้านนอก “ค่ะ” แพรดาวบอกหลังวิ่งออกมารับสาย “ผมฝากยาของเจิ้งมากับคนขับรถน่ะครับ อีกประมาณห้านาทีคงไปถึง จะรบกวนคุณฝ้ายลงมาเอาที” เสียงของคุณหมอปพณแว่วมาตามสาย “มียาลดไข้ ถ้าเจิ้งตื่นมาก็ให้เขากินเลยนะ กินดักไว้ก่อน” “ได้ค่ะคุณหมอ” การถอนหายใจนั้นเบา เมื่อร่างเล็กเดินมานั่งบนโซฟาหน้าโทรทัศน์จอแบนเครื่องใหญ่ เสียงเล่นอย่างสนุกของเด็กชายเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จนผู้เป็นแม่ต้องลุกเดินเข้าไปหา “คุณอานอนน่ะลูก น้องพัทธ์อย่าส่งเสียงดังรู้ไหม” แพรดาวก้มลงบอกกับบุตรชาย “ยังม่ายมืดซะกะหน่อย ทามมายนอน” “ก็คุณอาทำงานหนักนี่จ๊ะ และก็ไม่ค่อยสบายด้วย” รอยยิ้มที่มีให้กับลูกชายนั้นอ่อนโยน “กินยามั้ย ” “จ้ะ ต้องกินยา เดี๋ยวเราลงไปเอายาให้คุณอาดีไหม” คำถามของผู้เป็นมารดาทำให้เด็กชายรีบส่ายหัวปฏิเสธ “ข้างล่างนี่เองจ้ะ” “ม่ายไป” เด็กชายยืนยันเสียงแข็ง “ยาของคุณอา ไม่ใช่ของน้องพัทธ์ซักหน่อย” “ม่าย ” ให้มีคำว่ายาไม่ว่าของใคร เด็กชายย่อมขยาด ร่างเล็กป้อมรีบเดินไปนั่งยังโซฟาหน้าโทรทัศน์ที่เปิดอยู่ มือทั้งสองข้างมีของเล่นชิ้นใหม่ “อย่าดื้อซิลูก ไปกับแม่แป๊ปเดียว” การคาดคั้นของผู้เป็นมารดาดูเหมือนไม่ได้ผลเพราะเด็กชายยังคงส่ายหัวดิกคล้ายยืนยัน จนแพรดาวต้องถอนหายใจ “ถ้าเช่นนั้นน้องพัทธ์อยู่เป็นเพื่อนคุณอานะจ๊ะ” คราวนี้เด็กชายพยักหน้า “ห้ามเข้าไปกวนคุณอา รู้ไหมจ๊ะ” “มาย ” เสียงถามนั้นลากยาว พร้อมกับแววตาแวววับที่หันมา “คุณอาไม่ค่อยสบายต้องพักผ่อน” “งั้นก๊อพัก ไม่ต้องกินยาก๊อด้าย ” เมื่อตนเองไม่ชอบกินยาก็ต้องหาทาง ‘ช่วย’ คนอื่นๆ ด้วย “ไม่ได้หรอกจ้ะ พักผ่อนแล้วกินยา คนที่ไม่สบายจะได้หายเร็วๆ” แพรดาวเดินเข้ามาใกล้ลูกชาย “ไม่มีใครเขากลัวยาเท่าน้องพัทธ์แล้วล่ะ ” รอยยิ้มที่ฉายนั้นสดใสยามมองที่ดวงหน้าของเด็กชายที่มีประกายตาวาววับ “มันไม่หย่อย ” เด็กชายยืนยันด้วยสีหน้าเช่นนั้น “ขม แสบคอ จุนอาไม่ต้องกินนะ สงสาร” น้ำเสียงในประโยคหลังทอดลงเบาออดอ้อน ทำให้ผู้เป็นแม่เดินเข้าไปกอดร่างน้อยอีกครั้ง บรรจงหอมเบาๆ ที่แก้มพลุ้ยนั่น ก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้ามาในห้องนั้นอีกครั้ง “ชานนท์ ชานนท์” หญิงสาวเอื้อมมือแตะบนบ่าของคนที่นอนหลับตานิ่ง เขย่าตัวเขาเบาๆ จนกระทั่งดวงตาของเขาค่อยๆ เปิดขึ้นเพียงนิดเดียว “ฉันจะลงไปเอายา ฝากน้องพัทธ์ด้วย” “ฝ้าย ” เสียงของเขาเบา หากน้ำเสียงเช่นนี้คุ้นเคยกับผู้ที่ได้ยิน เพียงแต่ว่าเขาจะได้ยินสิ่งที่เธอได้พูดไปหรือเปล่า “ขออีกงีบนะแล้วเราค่อยไปกัน ” ดวงตาของเขาปิดลงอีกครั้ง หากแพรดาวยังคงมองเขา อีกเนิ่นนาน ก่อนที่ร่างของเธอจะค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งที่ริมขอบเตียง มือเล็กที่สั่นเทาเอื้อมไปแตะตรงไรผมและไล่ลงมาถึงปลายคางของเขา เหมือนเช่นที่เธอเคยทำเมื่อนานมาแล้วยามที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา บัดนี้ดวงหน้าของเขาอุ่นบ่งบอกถึงอาการไข้ที่มีแม้จะเพียงเล็กน้อย หากก็ทำให้เธอรู้สึกว่า ในความจริงเวลานี้ เขาอยู่ตรงนี้กับเธอ If you are but a dream! ‘คุณจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด ถ้าผู้ชายคนนี้เขารักคุณ‘ ใครหนอเคยบอกเธอไว้ จูดี้ เฉิน ที่แม้แต่ในตอนนี้ยังมาดหมายในตัวของผู้ชายคนนี้ไม่เว้นวาย ‘เมื่อไหร่ที่คุณทิ้งเขาไป คุณจะเสียคนรักที่รักคุณที่สุด’ “ชานนท์ ฉันสูญเสียคุณไปแล้วใช่ไหม” คำถามที่ถามนั้น มิได้ต้องการคำตอบ เพราะในความเป็นจริง มันเหมือนว่าจะมีคำตอบอยู่แล้ว ‘ผมไม่ใช่ความหวังของคนที่สิ้นหวัง!’ เขาเคยประกาศกับเธอ และที่ผ่านมาเขาก็แสดงให้เห็นว่าเช่นนั้นจริงๆ ชานนท์มิได้ให้แม้แต่มิตรไมตรีแค่เพียงเสี้ยวที่เขาเคยมีในเมื่อหลายปีก่อน เขาไม่มีแม้แต่ความเอื้ออาทรห่วงใย “จุนแม่!” เสียงเรียกจากทางประตูห้องทำให้แพรดาวสะดุ้งในห้วงความคิด หากเสียงนี้ คือความหวังทั้งหมดที่เธอเหลืออยู่ ร่างป้อมค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้เตียงนอนใหญ่คล้ายเกรงว่าตัวเองจะเป็นผู้ปลุกให้คนที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมา “น้องพัทธ์ ” อ้อมแขนของผู้เป็นแม่กอดร่างเล็กไว้แน่น หากเด็กชายยังคงชะแง้มองคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความสนใจ “จุนอาม่ายต้องกินยาแล้วเนอะ ” เสียงนั้นเป็นเพียงกระซิบพร้อมกับการเพยกพยักหน้า แพรดาวรวบตัวร่างน้อยไว้ในอ้อมแขนแล้วอุ้มมาด้านนอก โดยเพียงแง้มประตูของอีกห้องไว้เท่านั้น “เดี๋ยวคุณแม่จะลงไปเอายา น้องพัทธ์อยู่กับคุณอาเดี๋ยวเดียวนะ คุณแม่ไปไม่นานจ้ะ อย่าเปิดประตูออกไปไหนนะ รู้ไหมลูก” ศีรษะทุยของเด็กชายพยักหน้าเป็นการรับรู้พร้อมรอยยิ้มสดใส “อย่าส่งเสียงดังกวนคุณอานะจ๊ะ ” ผู้เป็นมารดาย้ำบอกอย่างเป็นห่วง “จุนแม่กลับมาเร็วๆ นะ” เด็กชายร้องบอกพร้อมการหาวยาว หากพอประตูห้องปิดลงเด็กชายตัวน้อยก็ค่อยๆ ย่องกลับไปยังอีกห้องที่ตัวเองเพิ่งออกมา ================================================== แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 19:42:48 แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 53 22:54:54 จากคุณ : Sentimentally Smooth เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 22:49:23

ความคิดเห็นที่ 3 อาการเหนื่อยกายของคนทำแต่งานจนลืมสังขารค่ะ และยังมีอาการหัวใจอ่อนแอ ของทั้งคนที่รู้จัก...รักช้าไป และคนที่เปรียบความรักเท่ากับศักดิ์ศรี :D ================================================== บทที่ 36 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8830616/W8830616.html บทที่ 35 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8820442/W8820442.html บทที่ 34 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8811861/W8811861.html บทที่ 33 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8802547/W8802547.html บทที่ 32 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8793414/W8793414.html บทที่ 31 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8785110/W8785110.html บทที่ 30 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8776718/W8776718.html บทที่ 29 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8767240/W8767240.html บทที่ 28 :  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8759054/W8759054.html บทที่ 27 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8749936/W8749936.html บทที่ 26 :  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8759085/W8759085.html บทที่ 25 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8733190/W8733190.html บทที่ 24 :  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8724489/W8724489.html บทที่ 23 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8720874/W8720874.html บทที่ 22 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8710825/W8710825.html บทที่ 21 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8702892/W8702892.html บทที่ 20 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8695745/W8695745.html บทที่ 19 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8686783/W8686783.html บทที่ 18 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8676967/W8676967.html บทที่ 17 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8668408/W8668408.html บทที่ 16 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8660556/W8660556.html บทที่ 15 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8650796/W8650796.html บทที่ 14 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8645196/W8645196.html บทที่ 13 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8639379/W8639379.html บทที่ 12 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8630437/W8630437.html บทที่ 11 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8625511/W8625511.html บทที่ 10 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8615295/W8615295.html บทที่ 9 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8602808/W8602808.html บทที่ 8 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8601438/W8601438.html บทที่ 7 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8593999/W8593999.html บทที่ 6 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8585255/W8585255.html บทที่ 5 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8575809/W8575809.html บทที่ 4 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8568603/W8568603.html บทที่ 3 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8560289/W8560289.html บทที่ 2 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8549953/W8549953.html บทนำ และ บทที่ 1 :  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8540587/W8540587.html จากคุณ : Sentimentally Smooth เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 22:54:22

ความคิดเห็นที่ 4 โอ๊ย  สนุกมากค่ะ ตั้งแต่มีน้องพัทธ์มานี่่ มารอทุกวันเลยค่ะ ตอนหน้าขอาวกว่านี้ได้มั้ยคะ ขอฉากน่ารักๆระหว่าง น้องพัทธ์กับคุณอา (ตอนต่อไปอาจจะไม่ใช่ ) บ้างนะคะ จากคุณ : -viverrini- เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 00:00:43

ความคิดเห็นที่ 5 สำหรับเจิ้ง ศักดิ์ศรีคงมีค่าเหนือความรัก มีสะกดผิดพิมพ์บางจุดค่ะ ครั่นเนื้อครั่นตัว “ไม่ต้องมาคิดถึงฉั! ....ฉัน จ่างก็บอกให้น้องเพราๆ บ้างเถอะ.....เพลาๆ จากคุณ : river (ริเวอร์) เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 00:49:34

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่สบายเลยเผลอละเมอแล้ว :) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 02:05:43

ความคิดเห็นที่ 7 ท่าทางน้องพัทธ์จะไปนอนเป็นเพื่อน ^^ อยากให้ดีกันเร็วๆ เพราะปัญหาไม่ได้มีแค่ที่ตรงชานนท์ไม่ยอม แต่ยังมีที่บ้านอีก (แต่คิดว่าถ้าเจิ้งเอ๋อร์ยอมซะอย่าง จัดการได้แน่นอน อิอิ) ยังไงก็แล้วแต่ ใจอ่อนมาทะเลซะงั้น ^__^ จากคุณ : Viva Tam เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 08:46:20

ความคิดเห็นที่ 8 อืม ถ้าแม่ลูกกรุ๊ปเดียวกัน ถ้าเป็นกรุ๊ปโอ ผู้ชายคนไหนกรุ๊ปเอบีก็ไม่ใช่พ่อ ถ้าเป็นกรุ๊ปเอ หรือ กรุ๊ปบี พ่อเด็กจะเป็นกรุ๊ปอะไรก็ได้ กรณีนี้ไม่ช่วย ถ้าเป็นกรุ๊ปเอบี ผู้ชายคนไหนกรุ๊ปโอก็ไม่ใช่พ่อ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 10:43:13

ความคิดเห็นที่ 9   เลือกเชียร์ไม่ถูกเลยค่ะ จูดี้ ริต้า และแคทลียา ช่างทนถึกบึกบึนเกินหญิงจริงจริ๊ง จากคุณ : Sherre เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 53 20:50:58

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่แน่ใจว่าอันนี้เป็นส่วนหนึ่งของคำโปรยหรือเปล่า "อาการหัวใจอ่อนแอ ของทั้งคนที่รู้จัก...รักช้าไป และคนที่เปรียบความรักเท่ากับศักดิ์ศรี" อ่านมาตั้งนาน เพิ่งจะสังเกตเห็น ชอบค่ะ ถ้าให้เขียนเรื่องย่อ คงสรุปได้เท่านี้เหมือนกัน  ;-) จากคุณ : x'mas เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 09:53:02

ความคิดเห็นที่ 11 คุณ -viverrini-  : เด็กมักจะทำให้โลกสดใสค่ะ เพราะความเป็นเด็ก น้องพัทธ์เป็นความน่ารักของคนเขียนและคนอ่าน แต่เป็นความรักของคุณแม่เขาค่า :) คุณ river (ริเวอร์) : ไม่มีข้อแก้ตัวค่ะ...แต่แก้ไขเรียบแล้วค่ะ อิอิ ขอบคุณค่ะ คุณ scottie : ละเมอ...ลืมตัว ได้ทั้งนั้นค่ะ :) คุณ Viva Tam :  ที่บ้านก็เป็นปัญหาหลัก แถมบรรดาสาวๆ อื่น และหนุ่มๆ อื่นอีก ส่วนที่มาทะเลก็...อารมณ์ชั่ววูบอ่ะค่ะ กระโดดขึ้นรถมากะเขาเฉยเลย คุณลูนาติก : น่าลุ้นเหมือนกันค่ะ กรณี 1 และ 3 น่าคิดเน๊อะ คุณ Sherre : ผู้หญิงในเรื่องนี้มีแต่...มากจนล้นในหลายกรณีค่ะ คุณ x'mas : ก็มันจริงนี่คะ ทั้งคู่เป็นโรค "หัวใจ" ขั้นรุนแรง :) จากคุณ : Sentimentally Smooth เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 20:28:03