PANTIP.COM : W8839262 มันตราแห่งคมมีดที่กรีดผ่านกาลเวลา [5] เบิกเนตร เทพผู้ชักใย และสัญญาในห้วงเวลานิรันดร์ [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 3

ชายหนุ่มผู้กุมอำนาจเด็ดขาดไว้จ้องมองเพทรากลับไม่วางตาเช่นกัน “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” เคฮ์เฟรนหัวเราะร้ายกาจเขายกมือขึ้นพร้อมส่งสัญญาณให้ทหารของตน “พาพวกมันออกไปให้หมดเหลือไว้แค่ท่านหญิงสองคนนี้ ข้ากับพวกนางมีเรื่องที่จะต้องตกลงกันอีกยาว” เขาไม่แม้แต่จะเหลือบตามองข้าพระกำนัลทั้งหลายที่ร่ำไห้พยายามยื้อยุดขืนตนไว้จะอยู่เคียงข้างราชินี

ราชินีเพทรายามนี้ก็เหมือนนางสิงห์ที่ถูกไล่ต้อน แม้เสียเปรียบเธอก็ยังคงประกายตากร้าวกล้ามั่น แต่ชายผู้เป็นดั่งหมาไนที่รุกไล่นั้นกลับค่อยๆย่างเท้าก้าวเข้ามาหาเธอทีละน้อย ทีละน้อย เมอร์เซ็ทหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเพทราที่ยังคงนั่งอยู่บนบัลลังก์ทอง เขาเชยคางราชินีขึ้นให้สบตา

นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องมองนัยน์ตาสีดำใสไม่มีใครยอมแพ้ใคร ใบหน้าราชินีรู้สึกร้อนผะผ่าวขึ้นช้าๆ ริมฝีปากสีสดของเธอเริ่มชาเมื่อเมอร์เซ็ทไล่ปลายนิ้วตามกลีบปากแผ่วเบา ความร้อนลามมายังใบหูเมื่อชายหนุ่มโน้มตัวลงมาใบหน้าแนบชิดจนปลายจมูกทั้งสองห่างเพียงเอื้อม มันช่างแสนอึดอัด เมอร์เซ็ทจรดปลายจมูกข้างแก้มเธออย่างอ่อนโยนทว่าสัมผัสนั้นร้อนราวกับไฟ เพทราระบายลมหายใจไม่รู้ตัว ไม่เหมือนเคฮ์เฟรนแม้แต่น้อย แม้เคฮ์เฟรนก็ไม่รู้สึกเช่นนี้

“ข้าภูมิใจในตัวเจ้า”
เมอร์เซ็ทเอ่ยก่อนประกบริมฝีปากลงแนบสนิทกับเพทรา ราชินีเบิกตากว้างไม่ได้ขัดขืนแม้ไม่รู้ว่าทำไมแต่น้ำเสียงอ่อนโยนของเมอร์เซ็ทนั้นจับใจเหลือเกิน ปลอบประโลมเธอยิ่งยวดราวกับจะได้รับความรักจากบุรุษเป็นครั้งแรก เธอประหลาดใจ หัวใจเต้นแรงเมื่อรู้สึกถึงริมฝีปากอ่อนนุ่มของชายหนุ่ม จากหยอกเย้าแผ่วเบาค่อยๆรุกไล่เหมือนจะท้าทาย ราชินีเพทรากำลังถูกท้าทาย หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆตามจังหวะที่ริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกัน ราวกับกำลังโบยบิน ราวกับได้ร่ายรำ รู้สึกเต็มอิ่ม ร่างกายสั่นระริก รู้สึกยินดีจนหัวใจแทบหยุดเต้น ทั้งสองราวกับจะแลกอากาศกันหายใจ เพทราปรือตาลงแล้วปล่อยใจ

เนิ่นช้ากว่าเมอร์เซ็ทจะยอมละริมฝีปากออก เพทราหอบหายใจสั่นสูดอากาศเข้าเต็มปอดอีกครั้ง ทั่วทั้งใบหน้ายังคงร้อนผ่าว เมอร์เซ็ทยิ้มเลียริมฝีปากราวกับสุนัขเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาคล้ายจะท้าทายอีกครั้ง เพทราจึงเบือนสายตาหนีไปหาเนเฟอร่าก็ได้รับดวงตาพิสุทธิ์จ้องตอบกลับมา

‘ไม่ว่าอย่างไรข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าเพทรา‘ เหมือนนั่นคือความหมายที่นักเดินทางแห่งแสงสื่อ เนเฟอร่าสัมผัสได้ถึงกระแสอารมณ์ที่เปลี่ยนไป เธอคล้ายจะมองเห็นอารมณ์ขุ่นมัวที่เคยบิดเป็นเกลียวโอบล้อมเมอร์เซ็ทไว้ไหวระริกและค่อยๆจางหาย คลื่นความรู้สึกกดดันจนแทบหายใจไม่ออกมลายไปสิ้น

แล้วเมอร์เซ็ทก็ยิ้ม ยิ้มอย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่ทั้งสองเคยเห็นมาทว่าสิ่งที่เอ่ยออกมาจากริมฝีปากงดงามนั้นทำร้ายจิตใจเหลือประมาณ

“เคฮ์เฟรนได้ตายไปแล้ว”

เหมือนเขาจะเว้นจังหวะให้เพทราและเนเฟอร่าได้หายใจ ก่อนเอ่ย

“ข้ามาที่นี่เพื่อจะดูว่าความตายของเคฮ์เฟรน ก่อกำเนิดตัวตนของเพทราเช่นไร” เมอร์เซ็ทกล่าวด้วยสีหน้าปิติ “ข้ายินดีที่เจ้าเติบโตขึ้นเพทราของข้า การตัดสินใจของเจ้าเมื่อครู่พิสูจน์แล้ว เจ้าไม่ทำให้ความตายของเคฮ์เฟรนเสียเปล่า” ยามนี้เมอร์เซ็ทโอบประคองเพทราที่แทบล้มทั้งยืน ลูบหลังราชินีแผ่วเบารักใคร่

“เคฮ์เฟรน.....ตายไปแล้ว คืนนั้น เพราะข้า......เพราะข้า” เพทรากลั้นก้อนสะอื้นความรู้ผิดท่วมท้น เธอปล่อยให้เมอร์เซ็ทโอบกอดเธอไว้ ยามนี้จิตใจล่องลอยไปไกลเสียแล้ว

“ไม่หรอกเพทราน้อยของข้า เคฮ์เฟรนไม่ได้ตายเพราะเจ้า” เมอร์เซ็ทประคองใบหน้านองน้ำตาของราชินีจูบซับน้ำตา เพทราเพียงจ้องกลับคาดคั้นคำตอบ เนเฟอร่าเองก็กลั้นใจรอประโยคต่อไปเช่นกัน

“พวกเรารอดพ้นทหารอียิปต์ไปได้ในคืนนั้น เคฮ์เฟรนกลับไปรวบรวมกำลัง เนเคนขับไล่อียิปต์ได้สำเร็จ ชนเผ่าทะทรายที่เคฮ์เฟรนรักยิ่งชีพนั้นเร้นกายเข้าสู่ห้วงทะเลทรายลึกอยู่อย่างสงบสุขเรื่อยมา” เมอร์เซ็ทเล่าเรื่อยราวกับกำลังเล่านิทานให้เด็กน้อยฟัง

“แล้วทำไมเคอ์เฟรนถึงตาย!” เพทราชิงถามร้อนใจ

“มันเป็นชะตาของเขา เคฮ์เฟรนมีโรคประจำตัว มันกัดกร่อนร่างกายเขามานาน อย่างไรเสียเขาก็ต้องตายภายในปีนั้นดังบันทึกที่เจ้าเคยอ่านเพทรา” เมอร์เซ็ทตอบ ยังคงจับจ้องใบหน้าเพทรา

“ไม่จริง ข้าไม่เห็นเคฮ์เฟรนจะเหมือนคนป่วยเลยสักนิด” เพทราแย้ง

“สิ่งที่เจ้าไม่เห็นไม่ได้แปลว่ามันจะไม่มีอยู่จริง เจ้าไม่เห็นเคฮ์เฟรนป่วย ไม่มีใครเห็นทั้งนั้นนอกจากข้า เพราะเขาปิดบังไว้ ซ่อนไว้แนบเนียน แต่ดูเถิดเพทราหากเจ้าพิจารณา ไม่สงสัยบ้างหรือว่าทำไมเคฮ์เฟรนจึงดิ้นรนทุกทางเพื่อเนเคน นั่นเพราะเจ้านั่นรู้แล้วว่ามันเป็นช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตที่จะได้ต่อสู้เพื่อแผ่นดินที่รักยิ่ง” เมอร์เซ็ทตอบเศร้าสร้อย นัยน์ตาจ้องมองเพทราลึกซึ้ง

เนเฟอร่าที่เฝ้ามองทั้งสองคล้ายเห็นภาพซ้อนทับ ‘ภาพยามเมอร์เซ็ทมองเพทรานั้นมันช่างเหมือนกับ.....’

เมอร์เซ็ทประคองราชินีนั่งลงบนบัลลังก์ทอง เขาคุกเข่าลงพลางยกฝ่ามือของเพทราที่พันไว้ด้วยผ้าลินินสีขาวขึ้น จากนั้นจรดริมฝีปากจุมพิตแผ่วเบาพร้อมเอ่ย

“มันเป็นชะตาที่เคฮ์เฟรนต้องตาย เพื่อให้เจ้ามีชีวิตเพทรา ความตายของเขากำเนิดชีวิตของเจ้า”

เพทราจ้องมองฝ่ามือตนเองนิ่ง พลันเหมือนสายน้ำแห่งความคิดและกาลเวลาได้ประติดประต่อร้อยเรียงกันเป็นเรื่องราว

“หรือว่า...” เธอล้วงมีดสั้นแห่งกาลเวลาออกมา จ้องมองมันสลับกับฝ่ามือที่พันไว้แน่นหนา นัยน์ตาสีดำไหวระริก ริมฝีปากบางกระตุก

“ใช่แล้ว เพทราของข้า” เมอร์เซ็ทตอบยิ้มยินดี

“หรือว่า?” เธอเอ่ยอีกครั้งเบาหวิว

“เป็นอย่างที่เจ้าคิด เพื่อนรักของข้า” เมอร์เซ็ทเอ่ยอ่อนโยน

เนเฟอร่าจำได้แล้ว ‘เมอร์เซ็ทจ้องมองเพทราด้วยสายตาอ่อนโยนเป็นมิตรยิ่ง เหมือนยามที่เขาจ้องมองเคฮ์เฟรน!’

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ราชินีระเบิดหัวเราะออกมาด้วยความยินดี เธอหลั่งน้ำตาแห่งความปิติ มือปลดผนึกที่สลักผ้าลินินนั้นออกรวดเร็ว ชายผ้ายาวสีขาวขมุกขมอมนั้นหล่นระเรื่อลงสู่พื้นค่อยๆเผยให้เห็นฝ่ามือขาวสะอาดของเพทรา เธอแบมือออกผิวสีขาวมีรอยสีแดงสดพาดผ่านเป็นแนวยาว ราวกับถูกกรีดด้วยคมมีดจนเลือดเจิ่งนอง

“นี่เป็นตำหนิที่ติดตัวเรามาแต่กำเนิด” เพทราเอ่ยพร้อมผายมือไปทางเนเฟอร่าที่ทำหน้างุนงง “มันเหมือนกับรอยของคมมีดแห่งกาลเวลาที่เคฮ์เฟรนกำไว้แน่นเพื่อช่วยน้องสาวของเขาใช่หรือไม่” คำพูดของเพทราเฉลยทุกสิ่ง

“คมมีดแห่งกาลเวลาสลักรอยแผลลึกถึงวิญญาณ” เนเฟอร่าพึมพำแทบไม่เชื่อสายตา

“เคฮ์เฟรนท่านอยู่กับข้ามาตลอดสินะ เราอยู่ด้วยกันมาตลอด เพราะเราคือวิญญาณดวงเดียวกัน”
เพทรารำพึง ไม่เคยรู้สึกสุขใจเท่านี้มาก่อน ในที่สุดเธอก็ได้พบเคฮ์เฟรนอีกครั้ง เธอโอบกอดตัวเองแผ่วเบาหยาดน้ำตาสุกใสไหลริน อา..มันเศร้าเกินจะเอ่ย มันแสนยินดีเกินจะคาดคิด ข้ารักเจ้าเหลือเกินเคฮ์เฟรน และข้ารู้แล้วว่าทำไม เพราะข้าคือเจ้าและเจ้าก็คือข้า

“น่ามหัศจรรย์ใช่ไหมไม่น่าเชื่อว่าข้าต้องให้ตัวเองในชาติก่อนสอนให้รู้จักรัก สอนความหมายของชีวิต” เพทรากล่าวกับเมอร์เซ็ทและเนเฟอร่าทั้งที่น้ำตานองหน้า เธอคลี่ยิ้ม ยิ้มนี้อ่อนโยนราวกับเคฮ์เฟรนก็ไม่ปาน

เนเฟอร่าตะลึงลานเบิกตากว้าง โออามุนรา ตัวข้าผู้ก้าวผ่านกาลเวลาไร้ที่สิ้นสุดได้เป็นประจักษ์พยานแห่งการพบกันของหนึ่งดวงวิญญาณในสองช่วงเวลา ขนทั่วร่างของเนเฟอร่าลุกเกรียวด้วยความยำเกรงในอำนาจแห่งทวยเทพ พลันนึกถึงท่านเทพผู้มอบมีดสั้นแห่งกาลเวลานี้ให้เธอ ท่านอนูบิส

“ข้าดีใจนะที่ได้พบเจ้าอีกครั้งเพื่อนรัก” คราวนี้เมอร์เซ็ทวางสองแขนคร่อมร่างที่นั่งบนบังลังก์ของเพทรา เงาร่างที่สูงใหญ่กว่าทาบทับราชินีไว้มิด จูบซับน้ำตาของเพทราแผ่วเบา เขายิ้มแววตาพราวระยับราวกับว่าเมอร์เซ็ทที่เคร่งขรึมคุกคามอย่างน่ากลัวเมื่อครู่เป็นเพียงภาพลวงตา เพทรามองตอบแววตาอ่อนโยนนั้นวางตัวไม่ถูก รู้สึกขัดเขินอย่างช่วยไม่ได้มีบางอย่างในตัวเมอร์เซ็ทที่ทำให้เธอรู้สึกเป็นรองเหลือเกิน สงสัยเหลือเกินว่าเขาต้องมิใช่มนุษย์ธรรมดา

“ว่าแต่เรามาว่าธุระประการที่สองกันดีกว่าเพทราน้อยของข้า พิธีอภิเษกของเราจะจัดเมื่อไรดี” โดยไม่มีปี่มีขลุ่ยเมอร์เซ็ทถามทะลุกลางปล้องเรียกสีหน้าแปลกใจระคนไม่ไว้วางใจจากเพทราและเนเฟอร่า

“เหตุใดข้าต้องอภิเษกกับเจ้าด้วยเมอร์เซ็ท!?” เพทราถามงุนงงทั้งยังคงความพยศไว้ไม่จาง “แล้วตัวข้าเป็นของเจ้าตั้งแต่เมื่อไร” ราชินีหรี่ตามองอันตรายริมฝีปากเรียวบึ้งตึง

จากคุณ : Fhal2a

เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 23:24:14

ความคิดเห็นที่ 4

“เจ้าเป็นของข้านับแต่วินาทีที่เจ้ารับสมบัติของข้าจากเนเฟอร่าน้อยอย่างไรเล่า” เมอร์เซ็ทตอบพร้อมยิ้มอย่างผู้ชนะ รอยยิ้มนั้นสดใสระคนเจ้าเล่ห์จนน่าหมั่นไส้ เขาพูดพลางใช้นิ้วม้วนปลายผมหอมละมุนของเพทรามาชมเล่น “กลิ่นกุหลาบป่าหอมนัก อยากรู้ว่าเจ้าจะหอมเช่นนี้ทั้งตัวหรือไม่”

เพทราสะบัดหน้าพรืดอย่างหงุดหงิด ทวนคำ “ของๆเจ้ารึ ข้ารับสิ่งใดมาจากเจ้าเมื่อไรกัน”

“มีดสั้นแห่งกาลเวลาเล่มนี้ที่เจ้าประกาศว่าจะยอมแลกกับบัลลังก์อียิปต์ให้โดยดุสดีอย่างไรละ ในเมื่อข้าได้ครองบัลลังก์อียิปต์โดยชอบธรรมเจ้าก็ต้องเป็นราชินีของข้า” เมอร์เซ็ทเอ่ยพลางรวบเพทราเข้ามากอดราวกับเด็กได้ของเล่นชิ้นใหม่
“เจ้าหนีไม่พ้นแน่เพทรา หึหึ” เขาว่ายกมือขึ้น พลันมีดสั้นแห่งกาลเวลาที่อยู่ในมือเพทราก็สลายไปจากนั้นเมอร์เซ็ทจึงหงายฝ่ามือนั้นออก อวกาศโดยรอบบิดม้วนรวมตัวกันราวก้นหอย สะเก็ดแสงเลื่อมพรายบินฉวัดเฉวียนรวมตัวกันเหมือนมีชีวิตบังเกิดเป็นมีดสั้นแห่งกาลเวลาอันงดงาม ใบมีดคมทอแสงสีรุ้งประกายเรืองรองยามที่อยู่ในมือเจ้าของที่แท้จริง

“เนเฟอร่าเคยบอกไว้ไม่ใช่รึมีดสั้นนี้คือสมบัติแห่งเทพ สมบัติแห่งข้า” เมอร์เซ็ทเอ่ยทรงอำนาจเสียงทุ้มต่ำนั้นชวนหลงใหลกว่าครั้งใด

เพทรายังคงงุนงงไม่หาย แม้พยายามขืนตัวออกแต่ก็ยากจะต้านแรงเมอร์เซ็ท ยิ่งถูกสัมผัสใกล้ชิดอ่อนโยนและถูกจ้องมองด้วยดวงตาสีดำใสประกายแดงนั้นยิ่งทำให้รู้สึกขัดเขินจนไร้เรี่ยวแรง ทว่าเนเฟอร่ากลับตั้งสติได้ก่อนเธออุทานด้วยความตกใจ

“ท่านอนูบิส!!”
ใช่แล้วเมอร์เซ็ทก็คือเทพอนูบิสนั่นเอง เนเฟอร่าตระหนักพลางรีบย่อตัวลงคุกเข่าทำความเคารพเทพแห่งคนตายทันที “ท่านอนูบิสทรงล้อเล่นเกินไปแล้วเพคะ” ทรงร้ายนักชักใยอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมด เนเฟอร่าหมั่นไส้อยู่ในใจมิน่าเล่าเธอถึงรู้สึกคุ้นเคยกับเมอร์เซ็ทอย่างไรบอกไม่ถูก

“หึหึ ไม่ต้องจ้องข้าเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเช่นนั้นก็ได้เนเฟอร่าน้อย” เทพอนูบิสในร่างมนุษย์นามเมอร์เซ็ทตอบรู้ทัน ทรงหัวเราะร่า “เป็นเรื่องน่ายินดีไม่ใช่รึยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเช่นนี้ ทั้งเพทราทั้งเจ้าต่างก็ได้รับการปลดปล่อยจากทุกข์ในใจแล้วใช่หรือไม่” ทรงถามอย่างไม่ใส่ใจในคำตอบเท่าใดนัก “แล้วตัวข้าก็ได้ราชินี ทุกคนต่างมีความสุขเช่นนี้เจ้าจะโกรธเคืองข้าไปเพื่อเหตุใดหืม เนเฟอร่า”

“เทพอนูบิส!?” เพทราเอ่ยประหลาดใจ แต่ไม่ทันจะได้ถามความใดร่างของเมอร์เซ็ทก็ส่องแสงสว่างวาบ เมื่อกระพริบตาอีกครั้งก็พบว่าชายที่ตระกองกอดเธออยู่นั้นกลายเป็นเทพแห่งคนตายผู้ทรงเศียรแห่งหมาไนสีนิล คราวนี้ดวงตาของเมอร์เซ็ทในร่างเทพอนูบิสเป็นสีแดงสดราวกับโลหิต คมเขี้ยวขาววับนั้นแสยะยิ้มให้เธออย่างร้ายกาจ มีแววหยอกล้อในที ทำเอาเพทรายำเกรงไปทั้งสรรพพางค์ ทว่าราชินียังคงขืนตัวไม่ยอมละพยศง่ายๆ นัยน์ตาสีดำสนิทนั้นจ้องมองเทพเจ้าเล่ห์ด้วยความยำเกรงทว่าเด็ดเดี่ยว

“เพทราเอ๋ยเพทราทั้งเจ้าทั้งเคฮ์เฟรนมีวิญญาณที่ดื้อดึงไม่ต่างกันเลย” เทพอนูบิสช้อนคางราชินีขึ้น ยักคิ้วยั่วโทสะ เพทราใบหน้าแดงระเรื่อริมฝีปากเม้มสนิทบึ้งตึง “แต่ก็นั่นแหละทำให้ข้าถูกใจนัก” เทพแห่งคนตายทรงพระสรวลเบาๆ ยินดีที่ได้หยอกเย้าเหยื่อในอ้อมแขน

“ทรงชักใยเล่นสนุกกับชะตาของมนุษย์เช่นนี้ถูกต้องแล้วหรือเพคะ” เพทราตอบพยายามทำใจดีสู้เสือ

“นั่นก็เพราะข้าอยากให้สาวน้อยทั้งสองคนของข้ามีความสุขอย่างไรเล่า” เทพอนูบิสตอบตาเป็นประกาย ทรงเอ็นดูเนเฟอร่า ทรงหลงใหลในวิญญาณอันงดงามเย่อหยิ่งของเพทรา “หรือเจ้าในยามนี้ไม่มีความสุขหืม เนเฟอร่า” ว่าพลางหาผู้สนับสนุน

“ทุกสิ่งตามพระประสงค์เพคะท่านอนูบิส อย่างไรเสียข้ารับใช้แห่งเทพเช่นข้าหรือจะกล้าขัดท่าน” เนเฟอร่าตอบทั้งที่ยังคุกเข่าน้ำเสียงเย็นเยียบประชดประชัน เฮรูที่อยู่ด้านหลังจิกจงอยปากไซร้ขนของมันไม่รู้ไม่ชี้อย่างระอา ราวกับไม่อยากจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับท่านเทพที่แสนวุ่นวายไปมากกว่านี้อีก

“เจ้าได้ขัดคำสั่งอันไร้เหตุผลของข้าไปแล้วมิใช่หรือ หึหึ ข้าภูมิใจในตัวเจ้าเช่นกันเนเฟอร่า” เทพอนูบิสชื่นชม “เจ้ารู้ตัวไหมคราแรกที่เจ้าทำตัวดั่งตุ้กตาข้าชักจูงอย่างไรก็ไม่ฟัง ทำเอาข้าหงุดหงิดจนต้องไปลงกับเพทรา” กล่าวราวกับมิใช่ความผิดของตนเอง

เพทรายิ่งเม้มริมฝีปากแน่นก่อนกัดฟันเอ่ย “ท่านหมายถึงคืนที่ท่านรักษาแผลให้ข้ารึ”

“จะมีตอนไหนให้ข้ารังแกเจ้าอีกเล่า ฮ่าฮ่า” ตอบสรวลสนุกสนาน “เจ้าเองก็ดื้อไม่น้อยหน้านี่”

“ท่านนี่....” ราชินีฮึดฮัดราวกับอยากจะกล่าวบริภาษแต่ก็เก็บงำไว้ ใบหน้างามคมแดงก่ำไปด้วยความโกรธ ทว่าในขณะเดียวกันความรู้สึกดีๆก็ก่อตัวขึ้นภายใน อย่างน้อยการที่เธอได้พบเคฮ์เฟรนนั้นคงจะเป็นไปไม่ได้หากไม่มีเทพจอมร้ายกาจเช่นนี้ชักใย

“ว่าอย่างไร เงียบไปเช่นนี้แปลว่ายอมเป็นราชินีของข้าแล้วใช่ไหม เพทรา” ท่านอนูบิสยังคงรุกไล่เรื่องการอภิเษกไม่เลิกราพร้อมทั้งเปลี่ยนร่างกลับมาเป็นเมอร์เซ็ทดังเดิม ใบหน้าหล่อเหลานั่นยียวนจนแทบไม่น่าเชื่อว่านี่คือเทพเจ้าผู้สำรวมในคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์มากมาย

“เมอร์เซ็ท..เจ้านี่!” เมื่อคืนรูปลักษณ์มนุษย์เพทราก็ลืมตัวเผลอตอบโต้ อย่างไม่นึกเสียใจเธอสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนเดินไปหลบทางเนเฟอร่า เกาะหลังนักเดินทางแห่งแสงไว้ราวกับเด็กหาที่ซ่อน

“ไม่เอาน่าอย่าทำให้เนเฟอร่าลำบากใจสิ” เมอร์เซ็ทหยอก

เนเฟอร่าที่ทำตัวเป็นผู้ดูอย่างสงบแต่แรกเกิดอาการคิ้วกระตุกอย่างช่วยไม่ได้ ‘ท่านนั้นแหละที่ทำให้คนอื่นลำบากใจ’ เธอตำหนิท่านอนูบิสด้วยสายตา มุมปากเผยรอยยิ้มเครียดๆ

“เจ้ารังเกียจข้างั้นหรือ เพทราน้อย” เมื่อตื้อไม่ได้ผลก็เริ่มอ้อน ท่านอนูบิสในร่างมนุษย์เผยรอยยิ้มจริงใจสว่างไสวที่ไม่น่าไว้ใจเป็นที่สุด

“ข้าจะพิจารณาดูอีกทีแล้วกัน” เพทราตอบพร้อมใบหูเปลี่ยนเป็นสีแดงซุกหน้าลงกับไหล่ของเนเฟอร่า

เนเฟอร่าอดยิ้มออกมาไม่ได้ ดูเถิดใครจะนึกว่าราชินีที่เย่อหยิ่งจองหองจะมีโฉมหน้าราวกับเด็กไร้เดียงในเรื่องรักใคร่ อย่างไรเสียเพทราอาจจะร้ายกาจแต่เป็นความร้ายกาจที่แสนบริสุทธิ์ ราวกับดวงวิญญาณที่เคยถูกเมฆหมอกบดบังบัดนี้กลับฉายแสงเจิดจรัส

เนเฟอร่าระบายลมหายใจอย่างสบายใจรำพึงออกมาโดยไม่รู้ตัว “ข้าเข้าใจแล้วท่านอนูบิส ถึงความหมายของการมีชีวิตอยู่”

พลันรอบกายเนเฟอร่าก็สว่างวาบอีกครั้งอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ไหนเนเฟอร่าน้อยเจ้าบอกข้าสิว่าเจ้าได้เรียนรู้สิ่งใด” เสียงทุ้มอ่อนโยนกล่าวเมตตา เทพแห่งคนตายผู้มีเศียรแห่งหมาไนนั่งอยู่บนบังลังก์ ข้างกายยังคงมีสุนัขสีนิลดวงตาดั่งทับทิมหมอบเฝ้าไม่ห่าง

เนเฟอร่ากระพริบตาถี่ๆ เหลียวมองรอบด้านก็พบว่าตนเองกลับมาอยู่ในห้วงมิติเวลาแห่งเทพเบื้องหน้าบัลลังก์แห่งอนูบิส มือทั้งสองยังประคองมีดสั้นแห่งกาลเวลา เฮรูบินโฉบมาด้านหน้าส่ายหัวไปมาอย่างุนงง ครู่หนึ่งมันยังอยู่ในพระราชวังแห่งอียิปต์ แต่ในพริบตามันกลับมาอยู่ในห้วงเวลามืดสนิทนี้

“ทั้งหมดเป็นความฝันหรือคะท่านอนูบิส” เนเฟอร่าถามงุนงง

“อา ไม่หรอกนั่นคือเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงในห้วงเวลาแห่งอดีต ก่อนที่เจ้าจะถือกำเนิดขึ้นมาเสียอีกเนเฟอร่า คิดเสียว่าเจ้าได้ข้ามผ่านกาลเวลากลับมาที่นี่เถอะ”

เนเฟอร่าได้ยินดังนั้นก็รู้สึกสบายใจ เธอสูดลมหายใจลึกก่อนตอบ “ข้าจะมีชีวิตอยู่อย่างซื่อตรงต่อวิญญาณของตนเองค่ะท่านอนูบิส ข้าจะไม่ลืมการพบกันที่แสนอัศจรรย์ของพวกเรา ทั้งเพทรา เคฮ์เฟรน ตัวข้า และ ท่านเมอร์เซ็ท” เธอตอบยิ้มน้อยๆแววตายังคงมองเทพผู้ขี้เล่นอย่างประเมินว่าต่อไปในกาลหน้าจะนำเรื่องวุนวายใดมาอีก

“ดี! สมแล้วที่ข้าเชื่อมั่นในตัวเจ้าเนเฟอร่า” เทพอนูบิสชื่นชม

“ว่าแต่หลังจากนั้นเพทรากับท่านอนูบิสได้ เอ่อ...” เนเฟอร่าอดถามไม่ได้

“แล้วเจ้าว่าเทพเจ้าผู้ฉลาดเฉลียวและมีเมตตาเช่นช้าจะมีใครปฏิเสธได้ลงคอรึ ฮ่าฮ่า” ท่านอนูบิสตอบอย่างมั่นใจจนเนเฟอร่าค้อนใส่

“แล้วตอนนี้เพทราละค่ะ” เนเฟอร่าถามตระนักดีว่าอย่างไรเสียเพทราก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา

“นางได้ละทิ้งกายหยาบแห่งปุถุชนมานานแล้ว ทั้งเคฮ์เฟรนทั้งเพทราบัดนี้มิได้อยู่ในวัฏสงสารอีกต่อไป” ท่านอนูบิสตอบเรียบเรื่อยแต่เนเฟอร่ากลับขมวดคิ้วจ้องมองเทพเจ้าต้องการความกระจ่าง

ทันใดหมาไนขนสีดำสนิทเรียบลื่นที่ปกติจะหมอบเฝ้าเทพอนูบิสดั่งรูปปั้นก็ขยับตัวลุกเดินตรงมายังเนเฟอร่า แต่ละเยื้องย่างงามสง่า มันเดินมานั่งลงแทบเท้านักเดินทางแห่งแสง เงยหน้าจ้องมองเนเฟอร่าด้วยดวงตาสีแดงใสกระจ่าง

“เจ้า มีอะไรหรือ” เนเฟอร่าถามเมตตาพลางย่อตัวลงข้างกายสุนัขรับใช้แห่งเทพอนูบิส เจ้าสุนัขแสนรู้ยกอุ้งเท้าของมันขึ้น เนเฟอร่าจึงเอื้อมมือไปรับไว้โดยสัญชาติญาณแล้วเธอก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

“นี่มัน.................” เนเฟอร่าพูดพลางยิ้มกว้างอย่างไม่อาจห้ามได้ จ้องมองอุ้งเท้านุ่มนิ่มในมือ หากสังเกตให้ดีแล้วที่เท้าข้างขวาของสุนัขตัวนี้มีรอยกรีดยาวสลักอยู่ ไม่ต้องสงสัยเลยนี่คือ....

“คมมีดแห่งกาลเวลาสลักรอยแผลลึกถึงวิญญาณ” คราวนี้เทพแห่งคนตายเฉลยปริศนาทุกสิ่ง

เนเฟอร่านั่งลงกอดสุนัขสีนิลไว้แนบแน่นราวกับได้พบเพื่อนรักที่จากมานานแสนนาน น้ำตาหยดเล็กๆไหลออกมาด้วยความปิติ สุนัขตัวนั้นครางเบาๆตอบรับอ้อมกอดของเนเฟอร่าเบียดตัวเข้าหา มันจ้องกลับไปยังเทพอนูบิสด้วยดวงตาแดงพิสุทธิ์

เทพอนูบิสเพียงยิ้มตอบกลับมาพร้อมหัวเราะเบาๆ
“สุดท้ายข้ากับเจ้าก็อยู่เคียงข้างกัน”

END~

จากคุณ : Fhal2a

เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 53 23:24:32