เต่ากับกระต่ายจ้า
|
|
ครั้งหนึ่งยามราตรี
ในยามที่ฟ้าเป็นใจ
ดวงดาวพราวสดใส
โอบจันทร์ไว้กระจ่างตา
ต่างรอฟังนิทาน
ทีเล่าขานสืบต่อมา
จากแม่สู่ลูกยา
เจ้าจันทราเล่าให้ฟัง
...........................
เต่าตัวลาย เดินย้าย ก้นแดง
กระต่าย ยิ้มแฉ่ง แก้มแดงหนักหนา
ร้องเหวยๆ เจ้าเต่าเชื่องช้า
บังอาจมา ตีซี้ข้าใย
เจ้าเต่าน้อย งวยงง ยิ่งนัก
ต้องหยุดซัก ถามความข้อใหญ่
ถึงคำถาม เหตุผลกลใด
ตีซี้ตรงไหน ขอให้แจ้งความ
"ก็สีแดงนั้นแต้มแก้มข้า
แต่เจ้ามา ลบหลู่ เหยียดหยาม
ใช้แปะตรูด ดูแล้วไม่งาม
ช่างลามปาม เสียนี่กระไร"
เต่าตาโต "โอ้โฮ! เหลือเชื่อ
ท่านคงเบื่อ จึงหาความข้อใหญ่
บอกดีกว่าต้องการสิ่งใด
สู้กันยังไหว ฉันไม่กริ่งเกรง"
"ชิชะ เจ้าเต่าตัวน้อย
เจ้าตัวจ้อย แต่ทำอวดเบ่ง
ช่างทำตัว เหมือนพวกนักเลง
คิดว่า ตัวเก่งเสียเต็มประดา"
"เก่งไม่เก่ง ก็มาถึงนี่
ผ่านราตรี ยาวนานนักหนา
ต้องแบกกระดอง เดินไปเดินมา
ย่อมเก่งกว่า พวกเปลือยแน่นอน"
"เต่าตัวน้อย ถ้อยโอหังนัก
เจ้ามา หักหน้าเรา ต้องสั่งสอน
จะทำให้ เจ้าคุกเข่าวิงวอน
หมดสิทธิ์ อุทรณ์ไม่ว่ากับใคร"
"ได้เลย พวกกระต่ายขี้แพ้
หากเจ้าแน่ แข่งกันยังไหว
แข่งขันแบบเดิม กันหน่อยเป็นไร
ใครถึงเส้นชัย ก่อนจะได้ขมา
เส้นชัยอยู่ ณ ฟากเขาโพ้น
ข้ามเขา หัวโล้น สองลูกก่อนหนา
แล้วค่อยข้าม สามสายธารา
เส้นชัยอยู่หน้า กระท่อมตาและยาย"
เริ่มสต๊าร์ท กระต่ายวิ่งปรู๊ด
แป็ปเดียว ตรูดเจ้าก็เลือนหาย
เต่าน้อย ยิ้มเมิน แล้วเดินลอยชาย
โธ่เอ๋ย! กระต่าย ตายายที่ไหนมี
หันหลังเดิน ย้อนกลับทางเก่า
ฮัมเพลงเบาๆ อย่างสุขี
คงไม่พบหน้า กันนานหลายปี
อาจตลอดชีวี มีความสุขจัง...
นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า
จงอย่าซ่าส์ ไม่ดูหน้าดูหลัง
ไม่รู้วิธีอย่าใช้กำลัง
อย่าวิ่งไปทั้งที่ไม่รู้ทาง
แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 53 16:44:01
แก้ไขเมื่อ 03 ก.พ. 53 20:19:25
| จากคุณ |
:
เรียวรุ้ง 
|
| เขียนเมื่อ |
:
3 ก.พ. 53 20:18:45
|
|
|
| 
