ความคิดเห็นที่ 1 ทุกวันนี้เรามีพี่ ๆ ตองเจ็ดคอยมาเยี่ยม ทั้งที่เป็นทหารและที่เป็นพลเรือน  พวกเขาคอยโทรมาเช็คอยู่เสมอว่าพวกเราเป็นตายร้ายดียังไง  บางครั้งพี่ก็มาดูเราแข่งกีฬา   บ่อยครั้งพวกทหารพูดว่า   “วันหนึ่งเมื่อพวกเอ็งกลับบ้าน ข้าจะถามว่าพวกเอ็งมีชื่อจริงว่าอะไร”  เราไม่ได้ถามหรอกว่าเขาจะเอาไปทำอะไร  แต่เรารู้ดีว่ามันหมายความว่าพวกเขาจะไม่มีวันทอดทิ้งเรา   สอง-สามปีมานี้ดิฉันได้รับการอบรมสั่งสอนจากทหารอากาศแบบทหาร ๆ  แรก ๆ ที่พวกเขาเจอดิฉันเขาได้แต่อึ้งอยู่ในใจ  ไม่มีใครรับได้ในความแรงของดิฉัน  พี่แค่เป็นห่วงอยู่ห่าง ๆ  แล้ววันนึงพวกเขาก็เริ่มอยากเห็นน้องดีขึ้นเขาก็เลยพยายามผลัดกันมาสั่งสอน  คนรอบข้างไม่รู้หรอกว่าในวันที่ดิฉันออกไปอยู่กับพวกนักบินเราทำอะไรกัน  มีที่คิดว่าดิฉันคอยไปเอาอกเอาใจพวกเขาเพราะต้องการได้รับสิทธิพิเศษเวลาเดินทาง  หรือมีแม้แต่พวกที่คิดว่าดิฉันไปให้บริการทางเพศ  เราไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องไปคอยอธิบายใครต่อใครก็เลยปล่อยให้คิดกันต่อไป   ที่จริงแล้วเวลาออกไปอยู่กับพี่ ๆ   เราแค่พาพวกเขาไปในที่ ๆ พวกเราทุกคนลงความเห็นว่าสวยและพี่ ๆ ควรได้ไปดูสักครั้ง.......  คนที่รักและหวังดีกับเราสมควรจะได้รับแต่สิ่งดี ๆ     ตกเย็นเมื่อเรานั่งกินอาหารพวกเขาก็จะเริ่มสั่งสอน และดุด่าในบางครั้งหากดิฉันยังดื้อด้านไม่ยอมเข้าใจ   สิ่งที่พวกเขาสอนดิฉันบางเรื่องมันใช้แทบไม่ได้เลยในประเทศที่ดิฉันอยู่   พี่สอนว่าหากดิฉันอยากได้ดีให้ท่องว่า “ได้ครับพี่  ดีครับผม  เหมาะสมครับท่าน”   ดิฉันปฏิบัติตามอยู่พักใหญ่ก็เห็นว่าอาจารย์ที่ปรึกษาดองดิฉันเอาไว้นานเกินไปจนเริ่มมองไม่เห็นหนทางดีเฟนด์ จากที่ต้องเรียนจบ ป. เอก ตอนอายุ 28  กลายเป็นจบตอน 31  พอดิฉันเลิกทำตามที่พี่สอนแล้วไปอาละวาดที่คณะนั่นแหละเรื่องของดิฉันจึงได้รับการพิจารณา   แต่ดิฉันไม่ได้โทษที่พี่ ๆ สอนแบบนี้หรอกเพราะดิฉันรู้ว่าพวกเขาหวังดี    พี่ยังสอนดิฉันอีกว่า  “เป็นราชสีห์ เวลาโดนเหยียบหางต้องคำราม โฮกกกกก....  ไม่ใช่ร้อง เอ๋งงงงง....” แรก ๆ ที่เราอยู่กับพวกเขาเราเรียกพวกเขาลับหลังว่า  “ลุงขับเครื่องบิน”  พี่ ๆ ที่มาคอยดูแลเราแก่กว่าพ่อของดิฉันเสียอีก  พวกเขามักเรียกพวกเราว่า “เอ็ง” และแทนตัวเองว่า “ข้า”  พูดจาสั้น ๆ ห้วน ๆ  เวลาเจอหน้าเราแล้วยืนนิ่ง ๆ ทำหน้าเฉย ๆ   แต่เราก็รู้ดีว่าหากเขาไม่เป็นห่วงเราเขาคงไม่คอยขนเสบียงมา  และเราก็ยังรู้อีกว่าหากเขาดีใจที่เขาได้เจอเขาจะไม่พูดอะไร แต่ลึกลงไปในแววตาแล้วพวกเราสามารถสัมผัสได้ถึงความปลื้มปิติ  ทุกอย่างที่เขาขนมาล้วนแสดงถึงความรักและปรารถนาดี  ไม่มีใครกล้าขนทุเรียนมาให้เราเพราะมันผิดกฎสายการบิน  แต่พวกเราก็ได้กินทุเรียนไดเร็คไฟลท์กันมาแล้ว   ทหารอากาศบอกว่า  “กฎมันบอกว่าห้ามขนขึ้นเครื่องหรือโหลดลงกระเป๋าใหญ่....เขาไม่ได้ห้ามให้ขนเข้าค็อคพิท”  แล้วพี่เราก็ต้องนั่งดมทุเรียนกันมา 9  ชั่วโมง ช่วงที่เริ่มทำงานให้การบินไทยใหม่ ๆ มีคนเตือนดิฉันว่าพวกนักบินที่มาจากกองทัพอากาศเป็นพวกบ้าอำนาจ   มีผู้หวังดีแนะนำว่าไม่ควรเข้าไปมีปฏิสัณฐาณกับพวกนักบิน ทอ.  เพราะอาจถูกด่าและเหยียดหยามให้เจ็บช้ำน้ำใจ  ดิฉันรับฟังมาและไม่ได้แยแสนักเพราะดิฉันไม่ได้คิดจะคบค้าสมาคมกับใครเลยในตอนนั้น  แต่ด้วยความที่มีความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับทหารอากาศท่านหนึ่งดิฉันจึงไม่ปฏิเสธที่จะพูดคุย   เมื่อหลายปีก่อนดิฉันเคยรับเป็นล่ามให้กับคณะ สว. ที่มาศึกษาดูงานที่ประเทศรัสเซีย  วันนั้นเป็นวันที่พายุหิมะลงหนักมาก  อากาศลงต่ำถึง -20 C.  เมื่อรถบัสคันที่ สว. ทุกท่านนั่งมาเดินทางมาถึงโรงแรมดิฉันก็บอกให้พวกเขารีบวิ่งเข้าไปหลบหนาวในตึก  ส่วนดิฉันและไก้ด์รัสเซียช่วยกันขนกระเป๋าของทุกท่านเข้าไปวางข้างใน  ขณะที่ดิฉันขนกระเป๋าใบสุดท้ายเข้ามา  คุณลุง สว. ที่เป็นพลอากาศเอก (เกษียณ) ท่านหนึ่งชี้นิ้วมาที่ดิฉันพร้อมทั้งตะโกนสุดเสียงว่า “หยุด!...วางลงเดี๋ยวนี้!..ปฏิบัติ!”  สั้น ๆ ...ห้วน ๆ...ทรงอำนาจ    ตอนนั้นดิฉันคิดว่าคงมีของสำคัญมากในกระเป๋าจึงรีบวางลง  นึกในใจว่าเดี๋ยวคงโดนสั่งให้วิดพื้นหรือวิ่งรอบล็อบบี้โรงแรม  แล้วคุณลุงก็เข้ามายกกระเป๋าแล้วบอกว่า  “ลุงถือเอง...มันหนัก” แล้วลุงขับเครื่องบินจากกองทัพอากาศคนอื่น ๆ ก็ไม่ได้ทำให้ดิฉันผิดหวัง   ดิฉันบอกให้น้องทุกคนเรียกพวกเขาว่า “พี่”  เพราะดิฉันคิดว่าคงไม่มีใครอยากเป็นลุง  ก็อาจจะมีแค่คนสองคนที่ไม่อยากเป็นทั้งพี่และลุงเพราะเขาคิดว่าพวกเราไม่ได้เป็นญาติของเขาและต้องการให้เราเรียกเขาว่า “กัปตัน”  คาดว่าหากสั่งให้เราเติมคำว่า “ท่าน” นำหน้าได้ก็คงทำไปแล้ว  เรายังคิดกันว่ามันแปลกมากเพราะคนปกติน่าจะดีใจที่ตัวเองใกล้เกษียณแล้วยังมีเด็ก ๆ เรียกว่า “พี่”  ดิฉันจึงบอกน้องว่าหากเจอแบบนี้อีกก็ให้เรียก “ลุง” ไปเลย  แล้วก็ปล่อยให้ท่านเหล่านั้นคิดต่อไปเรื่อย ๆ ว่าตัวเองเป็นผู้มีฤทธิ์เพราะสามารถเหาะเหิรเดินอากาศได้ พวกเราต้อนรับนักบิน ทอ. คนแล้วคนเล่า  แล้ววันหนึ่งดิฉันก็พบว่าการที่พวกเรานั่งรินเบียร์ให้พวกเขามันมีความสุขกว่ามากเมื่อเทียบกับตอนที่ตัวเองต้องไปเป็นล่ามให้คณะข้าราชการชั้นผู้ใหญ่หรือคณะรัฐมนตรี   ดิฉันรู้สึกเหมือนได้ไปสัมผัสอีกโลก  เหมือนได้ย้อนอดีตไปร่วมผจญภัยกับพวกเขาเวลาที่ได้ฟังเรื่องสมัยตอนที่พวกเขาเป็นนักเรียนเตรียมทหาร  เรื่องที่พวกเขาหนีเที่ยวสมัยอยู่โรงเรียนนายเรืออากาศ  เรื่องสมัยตอนที่พวกเขายังขับเครื่องบินของกองทัพ  พี่ ๆ เล่าให้เราฟังเกี่ยวกับเครื่องบินที่พวกเขาขับ มีทั้งเครื่องไอพ่นและเครื่องใบพัด  บางคนเล่าถึงตอนที่ไปบินภาระกิจทิ้งระเบิดที่เขาค้อสมัยที่มีผู้ก่อการร้าย   พี่คนหนึ่งบอกเราว่าครั้งหนึ่งที่ไปทิ้งระเบิด เช้าวันรุ่งขึ้นก็ได้ฟังข่าวทางวิทยุว่ามีผู้ก่อการร้ายตายร้อยกว่าคนพี่จึงเลิกขับเครื่องบินรบแล้วมาขับเครื่องบินพาณิชย์แทน  พี่บอกว่า “เราฆ่าคนตายมากเกินไป” นักบิน ทอ. ทำให้ดิฉันเริ่มไปช่วยงานของทหารบกอีกครั้ง  ในยุคหนึ่งสมัยที่ในมอสโควมี “สมาคมคนเกลียดจอย” ศูนย์บัญชาการได้ตั้งอยู่ที่บ้านพักของผู้ช่วยทูตทหารบก  นำทีมโดยภรรยาผู้ช่วย ฯ เอง  เสาร์-อาทิตย์พวกนักเรียนไทยส่วนหนึ่งจะไปรวมตัวกันที่นั่นและสุมหัวด่าดิฉัน  ที่จริงมันไม่ได้มีอะไรหรอกค่ะท่านผู้อ่าน  มันก็อย่างที่ดิฉันได้เล่าไปแล้วว่าดิฉันอับอายผู้คนที่ต้องมาเป็นคุณหนูตกยาก ดิฉันก็แค่เก็บเนื้อเก็บตัว  ไม่สามารถไปคบค้าสมาคมกับใครได้เพราะทุกย่างก้าวที่ออกจากหอไปนั้นมันเป็นเงินเป็นทองทั้งสิ้น  ยุคนั้นแม้แต่ “แม็คโดนัลส์” ที่เป็นอาหารที่ราคาถูกที่สุดในมอสโควดิฉันยังไม่สามารถกินได้เลย   เมื่อทำตัวแปลกแยกมาก ๆ เข้าผู้คนจึงคิดว่าดิฉันเป็นตัวประหลาด  พอมากเข้า ๆ ก็จับกลุ่มนินทาซะเลย  ว่ากันว่าตอนนี้สมาคมคนเกลียดจอยก็ยังอยู่  แต่ว่าได้ย้ายศูนย์บัญชาการไปเป็นอีกบ้านนึงแล้ว  แว่วมาว่าเป็นบ้านทหารอีกเหมือนกัน แต่ไม่ใช่บ้านของท่านผู้ช่วยทูตฯ หรอก ในยุคที่เมียเสฯไม่ปลื้มดิฉันไม่ได้ไปช่วยงานวันกองทัพไทยอีกเลย  และถึงแม้ตอนที่เสฯท่านนี้ได้ย้ายกลับไปเมื่อครบวาระและได้มีท่านใหม่มาประจำการ ดิฉันก็ไม่ได้เข้าไปวุ่นวายให้ขวางหูขวางตาเพราะไม่อาจเดาอารมณ์ของผู้ที่มาใหม่ได้    เสฯ ท่านใหม่และภรรยาท่านเป็นคนดีมากค่ะ  เพียงแต่น่าเสียดายที่กว่าดิฉันจะรู้ท่านทั้งสองก็ได้จากพวกเราไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ระหว่างการเดินทางออกไปนอกเมือง หิมะลง ถนนลื่น  รถที่ท่านขับได้พุ่งเข้าชนกับต้นไม้  มาถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกเสียดายไม่หายที่ไม่เคยได้เข้าไปช่วยงานเลย   ทำได้แค่ไปคาราวะศพของท่านที่สถานทูต หลังจากนั้นไม่นานก็มีผู้ช่วยทูตทหารคนใหม่มาประจำการ  ดิฉันสัมผัสได้ว่าท่านและภรรยาเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือ  ยิ่งนานวันไปก็ยิ่งได้ยินเกี่ยวกับเรื่องดี ๆ ของท่านผ่านทางน้อง ๆ นักเรียนไทย  แต่ดิฉันก็ยังคงหวาดระแวงและเข็ดขยาด  ท่านไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมดิฉันจึงไม่เคยไปร่วมรับประทานอาหารที่บ้าน  ปฏิเสธทุกครั้งที่โทรมาชวน  ในตอนนั้นดิฉันพอใจแค่ไปช่วยงานเพราะท่านเป็นคนดีแต่ก็ยังไม่กล้าเข้าไปรบกวน  ตราบเมื่อวันที่พี่ของเราคนหนึ่งบอกนั่นแหละว่าเสฯคือเพื่อนร่วมรุ่นสมัยอยู่โรงเรียนเตรียมทหาร ดิฉันจึงได้ยอมไปกินข้าวบ้านท่าน  มาถึงตอนนี้เราก็มีเสฯใหม่อีกแล้ว  แต่ดิฉัน และ นายโซดา  ก็ยังเต็มใจที่จะไปร่วมงานวันกองทัพไทยทั้ง ๆ ที่ท่านเพิ่งจะมาได้ไม่นาน  (เราไม่เคยไปร่วมงานของสถานทูตเลยมานานแล้ว) พวกเขาเป็นคนที่สมควรถูกรัก  ดิฉันได้เห็นว่าการที่เรืออากาศพี่ใหญ่บอกกับรุ่นน้องเรืออากาศว่า  “มันเป็นคนปากไม่ดี  แต่มันก็รักพวกเรา  ช่วยกันดูแลมันให้ดี  อย่าให้มันอดอยาก อย่าให้มันรู้สึกต่ำต้อย  อย่าให้มันรู้สึกว่ามันไม่มีใคร”  มันทำให้พวกเขามาคอยดูแลเรา  ตั้งแต่พวกเตรียมทหารรุ่น 10 ยันรุ่น 40   แม้คนพูดจะเกษียณไปแล้วแต่พวกเขาก็ยังดูแลพวกเราที่นี่เป็นอย่างดีเสมอมา ดิฉันไม่ได้บังคับให้พวกคุณเชื่อหรอกค่ะ  แต่นี่เป็นสิ่งดี ๆ ที่ดิฉันอยากจะเล่าให้พวกคุณฟัง เผื่อว่าวันหนึ่งคุณอาจมีโอกาสได้เล่าให้คนอื่นฟังต่อว่านอกจากพวกเขาจะเคยทำให้คนไทยนอนหลับสนิทแล้ว  จนถึงวันนี้พวกเขาก็ยังมาทำให้ชีวิตคนไทยในต่างแดนสบาย แล้วก็...เผื่อคุณจะเล่าต่อว่า จริง ๆ แล้วทหารอากาศไม่ได้ขาดรักเสียทีเดียวหรอก...เพราะว่าเขาเป็นที่รักของพวกเราที่มอสโคว จากคุณ : venograd เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 09:09:35

ความคิดเห็นที่ 2 อืม มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 22:02:24

ความคิดเห็นที่ 3   THANKS จากคุณ : MR.AIRBOAT เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 12:56:37 A:58.8.231.204 X:

ความคิดเห็นที่ 4 เย้ๆ ตอน4มาแล้ว ดีใจอ่ะที่เปิดมาแล้วเจอ อบอุ่นดี ^^ จากคุณ : nightkung เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 21:37:58

ความคิดเห็นที่ 5 “กฎมันบอกว่าห้ามขนขึ้นเครื่องหรือโหลดลงกระเป๋าใหญ่....เขาไม่ได้ห้ามให้ขนเข้าค็อคพิท” ประโยคนี้ฮ่า มากๆๆๆ “หยุด!...วางลงเดี๋ยวนี้!..ปฏิบัติ!” “ลุงถือเอง...มันหนัก” ฮ่าได้อีก เป็นกำลังใจให้นะจะคอยติดตามอ่าน,,,,,,,,เพื่อนจากเยอรมัน จากคุณ : ichbin (Ichbin) เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 53 21:18:31

ความคิดเห็นที่ 6 สมชื่อตอนจริงๆ ทอ.ไม่ขาดรัก จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 53 12:37:34