ความคิดเห็นที่ 1 “อ้าว! วันนี้นายโตลาหรือนี่” ปรียานุชหูผึ่งเมื่อได้ยินเสียงพูดจากแผนกบัญชี ตอนแรกคิดว่าที่ไม่เห็นเขาวันนี้เพราะโดนเลี่ยงใส่เสียอีก แต่พอรู้ว่าลาก็ชักจะเป็นห่วงขึ้นมาเหมือนกัน ตั้งแต่ทำงานที่นี่มาได้สองสามเดือนยังไม่เคยพบว่าเขาลาเลยสักครั้ง แต่ที่แปลกใจจนอดสะกิดถามพี่ที่อยู่ในแผนกเดียวกันไม่ได้ “พี่ดวง...พวกบัญชีเขารู้ได้ไงว่ามีคนลาน่ะ” ก็เธอเห็นสาวๆบัญชีทั้งหลายนั่งอยู่กับที่เฉยๆ แผนกของโตมรก็อยู่ห่างไปไกล ถ้าไม่จงใจคงยากจะเจอ ถ้าเป็นแบบนี้แล้วรู้ได้อย่างไรกัน “ปกติเวลาใครลาเขาจะส่งอีเมล์บอกว่าใครหยุดบ้าง แต่เขาจะส่งให้เฉพาะพวกระดับหัวหน้าน่ะนะ” พี่ดวงเอ่ยในขณะที่ง่วนกับงานของตนเองอยู่ พี่ดวงจะเป็นพวกทำงานในช่วงเวลางานรีบเร่งตลอดเวลาแต่เมื่อจบเวลาทำงานก็จะทิ้งทุกอย่างเพราะมีครอบครัวต้องดูแล “หนูดี มาที่นี่หน่อยสิ” เสียงทุ้มของเจ้านายเรียกเธอเบาๆ ปรียานุชเลยละงานที่ทำอยู่แล้วไปคุยกับเจ้านายที่นั่งโต๊ะใหญ่อยู่ด้านหลังเธอ “ค่ะ มีอะไรหรือคะพี่จอก” “ช่วยแปลงานตัวนี้ที” จอมเทียนเอ่ยสีหน้าเคร่งขึ้น “เรื่องเกี่ยวกับปัญหาที่ไปพบที่ลูกค้า พวกฝั่งเซลส์เอ็นจิเนียร์บอกว่าเขาจะต้องรีบเข้าไปชี้แจงลูกค้าพรุ่งนี้ เลยขอให้เราช่วยแปลด่วนที่สุด เรื่องนี้มาศก็ช่วยลำบากด้วย เขายังไม่คุ้นแล้วพี่ไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาดออกไปให้ลูกค้าเลยต้องให้หนูดีทำ มันเยอะ เดี๋ยวพี่ช่วยด้วย” ปรียานุชเห็นแล้วแทบร้องไห้กับปึกกระดาษสำหรับใช้ชี้แจงกับลูกค้าที่ว่านั่น มองอย่างไรก็คงยากที่จะใช้เวลาวันเดียวในการแปล แล้วยิ่งต้องส่งลูกค้ายิ่งแปลว่าต้องละเอียดกว่าปกติเสียด้วย แถมขนาดจอมเทียนแบ่งออกไปแล้วก็ยังไม่วายเยอะอยู่ดี เด็กสาววางงานที่จับทั้งหมดแล้วมุ่งมั่นกับงานด่วนที่สุดชิ้นนี้ก่อนเพื่อน การเทียบแปลค่อนข้างยากลำบากจนเธอต้องเสียเวลาหาคำศัพท์อยู่นานเพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับปัญหาที่เกิดทางด้านวงจรไฟฟ้าในแบบที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก ไม่ใช่คำที่เธอใช้ประจำจึงยิ่งหนักหนาเป็นสองเท่า กระทั่งเลิกงานแล้วทุกคนกลับกันไปหมดเหลือเธอกับจอมเทียนยังนั่งทำงานง่วนกันอยู่ เบญจมาศอยู่เป็นคนสุดท้าย เธอช่วยทำงานจบงานที่เด็กสาวทำค้างไว้ก่อนที่จะรับงานด่วนตัวนี้มาทำจากนั้นเจ้าตัวก็วิ่งไปซื้อขนมปัง แซนด์วิช ไส้กรอกมาให้คนทั้งคู่ที่อาจจะต้องทำงานกันโต้รุ่งก็เป็นได้ จอมเทียนยิ้มปลอบใจเมื่อเห็นสีหน้ารู้สึกผิดที่ช่วยอะไรไม่ได้มากนั่น “รีบกลับเถอะ ไม่เป็นไรหรอก” ปรียานุชยังทำงานของตัวเองต่อไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เธอโทรศัพท์ไปที่บ้านเพื่อจะบอกว่าเธอคงกลับบ้านดึกมาก พี่ชายใหญ่ให้เธอโทรหาเขาถ้าจะกลับเขาจะได้ขับรถมารับแต่เจ้าตัวดูจะเป็นห่วงอยู่ดี เด็กสาวเลยปลอบเขาว่าอยู่ที่ออฟฟิศไม่น่าจะมีอะไร แต่พอวางสายแล้วจู่ๆก็นึกถึงคำโตมรขึ้นมาเกี่ยวกับเจ้านายของเธอ เมื่ออยู่เงียบๆแบบนี้ปรียานุชก็อดเหลือบไปอย่างหวาดระแวงไมได้ แต่ก็เห็นเจ้านายเธอยังคงนั่งทำงานเรียบร้อยจึงรีบสลัดศีรษะ ตำหนิตัวเองที่คิดอะไรอกุศลเช่นนั้น ผ่านไปนานแค่ไหนเธอไม่แน่ใจ รู้แต่ว่ามีมือมาสัมผัสเส้นผมของเธอจากด้านหลังทำให้เธอสะดุ้งสุดตัว หันขวับไปยังเบื้องหลังทันควัน ขนลุกเกรียวด้วยความหวาดกลัว แต่แล้วก็พบกับเจ้านายเธอที่เดินมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เธอถอนใจโล่งอกแล้วคลี่ยิ้มออก “พี่จอกมาเงียบๆ หนูดีตกใจหมดนึกว่าผีหลอก” จอมเทียนยิ้มขัน “ทำงานไปถึงไหนแล้วหนูดี ไหนขอพี่ดูหน่อยสิ” ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงนุ่มพลางเอื้อมมาจับมือเล็กๆของเธอที่จับเมาส์ค้างไว้อยู่ ปรียานุชตกใจจะชักมือออกแต่มือใหญ่นั่นกลับกุมยึดไว้แน่น เด็กสาวขมวดคิ้วชำเลืองมองเจ้านายซึ่งร่างสูงของเขาอยู่เบื้องหลังวางแขนอีกข้างลงบนโต๊ะกักตัวเธอเอาไว้ ไม่ว่าเขาจะจงใจหรือไม่แต่เธอก็เริ่มหวาดหวั่น ทว่ายังพยายามมองในแง่ดี “แปลไปได้เยอะแล้วค่ะ” เธอนึกดีใจที่เสียงตัวเองไม่สั่นเท่าที่คิด แล้วพยายามจะหันไปด้านหลังเพื่อจะดันให้อีกฝ่ายถอยห่างออกไป “ทางพี่เป็นอย่างไรบ้าง” “ก็พอสมควร” เขาเอ่ยเสียงนุ่มแต่ไม่ยอมถอยไปอย่างที่เธอตั้งใจ และดูเหมือนสถานการณ์ยิ่งดูแย่ลงกว่าเดิมเมื่อเขาละจากมือเล็กที่กำเมาส์แน่นของเธอมาที่ผิวแก้มเนียนใส เด็กสาวตัวแข็งทื่อ “หน้าเครียดเลยหนูดี เดี๋ยวหน้าเหี่ยวหมดพอดี” นิ้วใหญ่ๆนั่นยังคงไล้ผิวแก้มลงมาจนถึงคอเล็กๆอย่างจงใจ แล้วลูบบริเวณต้นคอจนถึงกระดูกไหปลาร้า ปรียานุชขนลุกชันจนเกือบจะเป็นขยะแขยง “จริงๆไม่ต้องรีบก็ได้ เก็บบางส่วนไว้ค่อยทำต่อวันพรุ่งนี้” มือนั่นยังคงพรมนิ้วลงบนผิวเนื้อเธอซึ่งตัวแข็งด้วยอาการช็อกไปแล้ว ร่างเล็กสั่นจนแทบควบคุมไม่ได้เมื่อมือเขายังคงเลื่อนต่ำลงมา คราวนี้มันหายเข้าไปในคอเสื้อของเธอด้วยซ้ำ “ที่จริงทางนั้นเขาบอกว่าไม่ไปพรุ่งนี้แล้ว แต่พี่ไม่ได้บอกหนูดี” เขาเอ่ยเสียงต่ำเมื่อริมฝีปากนั้นคลอเคลียอยู่ที่ขมับเธอ “เห็นว่าเราไม่ค่อยมีโอกาสอยู่ด้วยกันเท่าไร พี่ชอบหนูดีนะ แล้วพี่รู้ว่าหนูดีก็ชอบพี่เหมือนกัน” สมองเธอสับสนวุ่นวายไปหมดแล้ว อยากจะขัดขืนต่อต้านแต่กลัวที่จะทำแบบนั้น ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องกลัวแต่ก็กลัว ได้แต่นั่งนิ่งแข็งเป็นหินปล่อยให้เขาทำอะไรเกินเลยได้ตามใจโดยที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ เธอสะอื้นฮักตัวสั่นเทิ้ม อยากจะทำอย่างไรก็ได้เพื่อหนีจากสถานการณ์แบบนี้แต่ร่างสูงที่คุกคามเกือบจะกันการหนีของเธอโดยสมบูรณ์ “ร้องไห้ทำไม หนูดีไม่ชอบหรือ” ทั้งที่เขาถามแต่ยังคงไม่หยุดมือ ความรู้สึกขยะแขยงยิ่งพุ่งสูงขึ้นจนน้ำตาแหลกทะลัก “แล้วแบบนี้:-)ชอบไหม” เสียงห้วนต่ำแทบคำรามลั่นอยู่เบื้องหลังแล้วจู่ๆร่างเล็กๆของเธอก็ได้รับอิสระเมื่อร่างสูงที่แทบจะคร่อมเหนือร่างเธอหายไป เธอรู้อีกทีคือเสียงล้มกระแทกพื้นของเจ้านายหนุ่มกับเสียงหอบหายใจอีกเสียงหนึ่ง ปรียานุชหันไปมองด้วยอาการตะลึง “พี่โต” เมื่อได้ยินเสียงแผ่วจากเธอ โตมรหันขวับมามองเธอ ใบหน้าออกคล้ำของเขาเคร่งเครียด ดวงตาดำระอุร้อนด้วยแรงอารมณ์ “นั่งเฉยๆทำไมให้มันลวนลามเอาอยู่ได้ ปากมีทำไมไม่ร้อง” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเข้มข้นแล้วหันขวับไปมองคนที่ลงไปนอนกองกับพื้นแล้วยันตัวลุกขึ้นมองหน้าคนที่ทำร้ายร่างกายเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง “นายคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้เที่ยวมาต่อยหน้าคนอื่นเขา นี่มันเรื่องส่วนตัว!” “ไอ้เรื่องทุเรศๆที่พี่ทำน่ะเหรอเรื่องส่วนตัว” โตมรเอ่ยตอบหน้าเคร่ง “ที่ผ่านมาพี่รอดมาได้ตลอด แต่คราวนี้คงยากแล้วล่ะ ผมเล่นพี่แน่!” “นี่เป็นเรื่องของพี่กับหนูดี นายไม่เกี่ยว” จอมเทียนลุกขึ้น จับแก้มของตัวเองที่โดนอีกฝ่ายซัด มองเขาด้วยสายตาเย็นชา “แล้วอย่าคิดว่าตัวเองจะทำอะไรได้ ตอนนี้นายต่างหากที่จะเจอข้อหาทำร้ายร่างกาย” โตมรแค่นเสียงหัวเราะ ร่างใหญ่ของเขาเดินตรงไปหาอีกฝ่ายด้วยท่าทางคุกคามเต็มที่ เสียงหักนิ้วกรอบแกรบกับใบหน้าถ:-)ทึงนั่นทำให้จอมเทียนถอยหลังไปโดยไม่ได้ตั้งใจ เห็นชัดอยู่แล้วว่าเขารูปร่างเสียเปรียบเต็มประตู “พี่พูดถูก ไหนๆก็อาจจะต้องเจอข้อหานี้แล้ว ก็เอาให้สะใจดีไหม ไม่ต้องห่วง ผมไม่เอาถึงขั้นทำให้ตัวเองเจอข้อหาพยายามฆ่าหรอก” จอมเทียนหรี่ตามองแค่นเสียงหยัน “จะทำอะไรคิดเสียก่อนไอ้โต นายอาจจะทำอะไรตอนนี้ได้ แต่ผลหลังจากนั้นนายน่าจะรู้ พี่จะทำให้นายเด้งก็ไม่ใช่เรื่องยาก หรือจะจัดการให้หนูดีมีปัญหาขึ้นประวัติแบล็กลิสต์ทำงานที่ไหนไม่ได้ก็ง่ายยิ่งกว่าปลอกกล้วย นายยอมแลกไหมล่ะ” ชายหนุ่มชะงักแล้วหันมามองร่างเล็กที่ยังนั่งช็อกอยู่แล้วหันกลับมามองคนที่ทำหน้าตาเหมือนคนเหนือกว่า จอมเทียนท้าทายเขาโดยการยืนกางแขนออกราวกับยอมให้ทำอะไรตามสบายผิดกับสีหน้ามั่นใจที่เจ้าตัวคิดว่าโตมรไม่ทำอะไรเขาแน่นอน “ทำไมพี่โคตรเลวอย่างนี้วะ ผมล่ะนับถือเลย!” โตมรหัวเราะแค่นๆ “ตั้งแต่ตอนน้องขวัญโดนพี่ลวนลามอยู่ทุกวันเพราะโดนขู่ว่าจะกระจายข่าวเสื่อมเสียจนทนไม่ไหวลาออกเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุลไป จนมาถึงไอ้ดาพี่ก็ยังทำมันเสียจนต้องเข้าโรงพยาบาลประสาท มาคราวนี้ยังหนูดีอีก ผู้หญิงที่เขาเต็มใจเยอะแยะดันไม่เลือก ดันมาทำสั่วๆกับเด็กผู้หญิง ทำเอาอนาคตเขาป่นปี้ ไอ้วิปริตเอ๊ย!” “ผู้หญิงแรดๆจะแตะไปทำไมล่ะ ไม่เห็นสนุก” จอมเทียนเอ่ย เสียงเขายังคงทุ้มราบรื่น “อย่างน้องขวัญนี่ก็ดี พี่ชอบเขาที่สุด สดอย่างนี้เลย นายไม่เข้าใจหรอก น่าเสียดายเหมือนกันนึกว่าจะเก็บไว้ได้นานกว่านี้ ส่วนน้องดาก็ไม่ถึงขนาดชอบ เป็นของว่างเสียมากกว่าเอาไว้แก้ขัดตอนที่ขวัญไม่อยู่ ส่วนหนูดี...” ชายหนุ่มหันมายิ้มให้กับเธอ รอยยิ้มเทพบุตรที่แฝงมัจจุราชไว้ภายใน “ไม่ต้องห่วง หนูดีไม่ได้เข้ารสนิยมพี่เท่าไร น้องมาศน่าสนใจกว่าแต่ไหนๆก็ไหนๆขอพี่ตามใจนิดหนึ่งแล้วปล่อยไปง่ายๆแน่นอน” ปรียานุชฟังคำพูดของเขาแล้วความรู้สึกรังเกียจราวกับอีกฝ่ายยิ่งกว่าสัตว์ชั้นต่ำโพยพุ่งกระแทกใจเธอจนแทบจะทานทน ตัวเธอสั่นเทิ้มสุดท้ายก็หลุดปากออกมาเบาๆ “สัตว์...” จอมเทียนหรี่ตามองพลางจุปากเบาๆ “พูดไม่เห็นเพราะเลยหนูดี อย่าทำให้พี่อารมณ์เสียดีกว่า ไม่อย่างนั้นหนูดีได้มีปัญหาแน่” โตมรหัวเราะอีกครั้งเรียกความสนใจของทุกคนไปที่เขา “แล้วพี่คิดว่าตัวเองมีอำนาจชี้เป็นชี้ตายคนอื่นขนาดนั้นเลยหรือ กะแค่ผู้จัดการแผนกธรรมดา” “นายจะลองดูก็ได้นะโต” จอมเทียนเลิกคิ้ว กอดอกด้วยท่าทางสบายๆ “ก็น่าจะรู้ไม่ใช่หรือว่าซีอีโอกับพี่เป็นพ่อลูกกัน ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำอะไรนี่” “ขู่คนอื่นเพราะคิดว่าตัวเองมีแบ็คดีว่างั้น” โตมรยังคงยิ้มเครียด “แล้วถ้าท่านซีอีโอได้ยินแบบนี้ คิดว่าใครกันแน่ที่จะเด้ง” โตมรหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมา จอมเทียนหน้าเผือดลงทันทีเมื่อเดาได้ว่าบทสนทนาเมื่อครู่นั้นกำลังจะทำอันตรายเขาได้เพียงใด และก็ไม่ผิดไปจากที่คิด เสียงที่เขาพูดเมื่อครู่ปรากฏอยู่ชัดเจน คำถามที่โตมรล่อหลอกให้เขาพูดออกมาทำให้จอมเทียนเอ่ยเสียงลอดไรฟัน “ถ้านายกะเล่นงานพี่ด้วยไอ้นั่น นายกับหนูดีก็อย่าหวังว่าจะอยู่สบายเลย” ใบหน้าปานเจ้าชายบิดเบี้ยว “อ้อ...เป้าหมายหลักของพี่ไม่ใช่นายหรอก หนูดีต่างหาก นายจะเสี่ยงไหมล่ะ” โตมรเข้าไปใกล้แล้วคว้าคอเสื้อของจอมเทียนขึ้นแล้วซัดอีกหมัดเข้าไปที่แก้มอีกข้างหนึ่งของจอมเทียนจนอีกฝ่ายกระเด็นไปกระแทกกำแพงติดฝาข้าง ชายหนุ่มร่างบางกว่าเจอเข้าอีกครั้งเล่นเอามึน จนเมื่อเขาตั้งตัวได้ ดวงตาเขาแทบลุกวาวทว่ายังไม่ทันพูดอะไร โตมรก็มองด้วยสายตายิ้มขันแต่ตาวาววับอย่างน่ากลัว “พี่อย่าคิดสิว่าตัวเองมีแบ็คดีคนเดียวแล้วคนอื่นเป็นหมาหมดดิ ช่วยไม่ได้ถือว่าพี่ทำให้ผมหมดความอดทนเองนะ” ร่างสูงใหญ่นั่นกอดอกมองหน้าเขา “ถ้าพี่บอกว่าเป็นลูกซีอีโอของที่นี่ แล้วจะว่าอะไรไหมถ้าบอกว่าผมเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทนี้ที่จ้างพ่อพี่มาเป็นซีอีโอนั่นแหละ” จอมเทียนเบิกตาคว้าง กำลังจะพ่นคำผรุสวาทออกมาก็ต้องกลืนลงกะทันหัน ในขณะที่ปรียานุชหันไปมองอีกฝ่ายบ้างเช่นกัน “แต่พี่จะไม่รู้ก็ไม่แปลกนี่ ไม่ใช่เรื่องที่ต้องไปป่าวประกาศอะไร เผลอๆพนักงานในนี้จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของบริษัท คิดว่าซีอีโอเป็นทั้งนั้น” โตมรยักไหล่ “จะเป็นยังไงนะถ้าผมเอาไอ้ที่อัดเสียงพี่ไว้นี่ให้พ่อฟัง ไม่ต้องห่วง คนที่กระเด็นอาจไม่ใช่พี่คนเดียว อาจเป็นพ่อพี่ด้วยก็ได้ฐานที่ทำให้เกิดเรื่องทุเรศพรรค์นี้ในบริษัทได้” คนเอ่ยยังลอยหน้าลอยตากวนประสาท กลับมาเป็นโตมรคนเดิมที่อารมณ์ดีเป็นนิจแม้เรื่องที่เขาพูดจะไม่ทำให้คนฟังอารมณ์ดีได้เลย จอมเทียนแทบหน้าเครียดทันที “แก!” “อ้อ...ส่วนที่พี่จะขู่หนูดีน่ะ พี่นี่ช่างไม่รู้เลยนะว่าลูกน้องพี่น่ะลูกเต้าเหล่าใคร” โตมรเอ่ยเย้ยหยันไม่เลิกรา “ลูกสาวเจ้าของบริษัทผลิตพีซีบีรายใหญ่ของประเทศ ก็เหมือนกันถ้าหนูดีฟ้องเรื่องนี้กับพ่อ อนาคตซีอีโอของพ่อพี่กับตัวพี่เองในกลุ่มอุตสาหกรรมอิเล็คทรอนิคส์จบแน่นอน อีกอย่างพี่ชายกับญาติผมหลายคนก็เป็นพวกข้าราชการการเมืองเหมือนกัน เกิดผมอยากให้ชีวิตพี่เจอแต่ปัญหาน่ะ มันก็ไม่ยากนักหรอก อยากให้เป็นเรื่องไหนดี เรื่องงาน เรื่องครอบครัว เรื่องธุรกิจ? รับรองผมสนองให้พี่ถึงใจแน่” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงคล้ายล้อเล่นแต่แววตาของเขาบอกว่าเขาเอาจริงทุกคำ “ที่จริงผมกะเล่นพี่ตั้งแต่ตอนไอ้ดาแล้วแต่ยังไม่มีหลักฐาน ผมคงกะแค่ขอให้พี่ลาออกเพราะอย่างน้อยพี่ก็ทำความดีให้กับบริษัทนี้ไม่น้อย” เขาเดินลากเก้าอี้ที่อยู่ข้างปรียานุชมานั่ง ตวัดตามองร่างเล็กป้อมที่ยังนั่งนิ่งด้วยสายตาห่วงใยและกลับไปมองคนหน้าตากราดเกรี้ยวที่ยังนั่งค้างอยู่กับพื้น “แต่เผอิญพี่เลือกเหยื่อพลาดไปหน่อย ดันมาเลือกคนสำคัญของผมเข้า ผมคงจบที่แค่ให้พี่ลาออกไม่ได้แล้วล่ะ” “นายคิดจะทำอะไร” จอมเทียนเอ่ยเสียงกระด้าง ใบหน้าที่หล่อเหลานั่นไม่เหลือความภูมิฐานสง่างามอีกต่อไป “ก็มีให้เลือกหลายวิธีอยู่” โตมรเอ่ยเรื่อยๆ เขากอดอกพิงเก้าอี้ไขว่ห้างอย่างอารมณ์ดี “ตั้งแต่โยนพี่ให้ตำรวจ ใช้อะไรเล็กๆน้อย แต่งหลักฐานยัดเยียดข้อหาก็น่าจะไม่ยาก ให้พี่อยู่ในนั้นไปตลอดชีวิตก็น่าจะพอได้ หรือไม่ก็ทำบัตรสนเท่ห์กระจายไปตามบริษัทต่างๆเกี่ยวกับเรื่องพี่เหมือนที่เคยขู่น้องขวัญดีไหม แล้วก็ทำเรื่องแบล็กลิสท์กระจายไปที่ต่างๆ เอ...ไม่แน่ใจว่าพวกเครดิต บูโรจะทำได้หรือเปล่านะ ไหนๆก็จะดิสเครดิตแล้วก็ทำให้มันครบกระบวนการไปเลย น่าจะไม่เลวพี่จะได้รู้สึกบ้างว่าตัวเองทำอะไรลงไป” ดูเหมือนยิ่งพูดสีหน้าของคนข่มขู่ก็ค่อยๆยิ้มมากขึ้นในขณะที่คนฟังหน้าซีดลงเรื่อยๆ “แต่ที่จริงผมก็คงไม่ทำถึงขนาดนั้นไม่ต้องห่วง” โตมรเอ่ยด้วยเสียงจริงจังขึ้น “ถ้าพี่ยอมก้มกราบเท้าน้องขวัญกับไอ้ดาเพื่อขอโทษ รวมทั้งกราบหนูดีตรงนี้ ผมจะให้เรื่องจบแค่พี่ลาออกจากบริษัทเท่านั้น เดี๋ยวผมตามน้องเขามาให้พี่กราบถึงที่ไม่ต้องห่วง ว่าไงข้อเสนอไม่เลวใช่ไหม” หน้าจอมเทียนเผือดลง กรามขบกันแน่นจนน่ากลัวจะแตกได้ง่ายๆ เขาแทบถลึงตาใส่ชายหนุ่มที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้เหนือเขา แทบกระดิกขาด้วยท่าทีเย้ยหยันยิ่ง จากความคิดที่ตัวเองได้เปรียบกลับกลายเป็นเสียเปรียบจนยากที่จะยื่นเงื่อนไขต่อรอง ไอ้ยักษ์นี่คงไม่บลัฟเขาเรื่องที่พ่อมันเป็นเจ้าของบริษัทหรอก เพราะถ้ามันโกหกแล้วความแตก มันนั่นแหละที่เสียยิ่งกว่าเสีย เป็นครั้งแรกที่จอมเทียนแค้นแทบกระอัก! โตมรไม่สนใจใบหน้าซีดที่กลายเป็นเข้มด้วยแรงอาฆาตในใจ ชายหนุ่มเลื่อนเก้าอี้มาอยู่ข้างๆปรียานุชซึ่งนั่งประสานมือบนตักเป็นตุ๊กตาตั้งแต่แรกที่เขาปรากฏตัว มือใหญ่เขาพลางตบลงบนพนักด้านหลังเก้าอี้เบาๆ ไม่กล้าแตะต้องตัวเธอในยามนี้ “ว่าไง น้องเขานั่งรออยู่ตรงนี้ให้โอกาสพี่นะ ผมคงให้เวลาพี่คิดได้แค่แป๊บเดียวเท่านั้น มันดึกแล้ว ผมรับอาสาพี่ชายเขาให้พาเขาไปส่งที่บ้านเสียด้วย” สิ่งที่โตมรเอ่ยค่อยๆซึมผ่านเข้ามาในสมองรับรู้เหตุการณ์ของปรียานุชช้าๆ เธอหันขวับไปมองชายหนุ่มร่างยักษ์ที่นั่งข้างตัวด้วยสีหน้าฉงนสุดขีดในขณะที่โตมรยังคงไม่สนใจ เขายังมองเขม็งไปยังชายหนุ่มหน้าขาวที่นั่งกับพื้นค้างอยู่อย่างนั้น “เอาล่ะ ผมขี้เกียจรอแล้ว ยายหมวกแดงเก็บของเร็ว” ชายหนุ่มเอ่ยสั้นๆพลางมองเธอแล้วพยักหน้าให้เธอจัดการกับเอกสารที่โต๊ะที่ว่า ปรียานุชยังคงไม่เป็นตัวของตัวเองจนโตมรถอนใจลุกขึ้นเก็บของด้วยตัวเอง ปรียานุชจึงช่วยเขาเก็บแต่ก็ด้วยอาการไม่ต่างจากตุ๊กตาไขลาน จนในที่สุดเมื่อคอมพิวเตอร์ปิดลง ชายหนุ่มจึงหันไปมองอีกฝ่ายซึ่งยังคงนั่งครุ่นคิดสีหน้าเผือดอยู่อย่างนั้นแล้วก็ยักไหล่ “ถือว่าผมให้โอกาสพี่แล้ว พี่ปล่อยมันไปก็เรื่องของพี่ ผมก็คงไปทำเรื่องของผมต่อล่ะ ถึงเวลาพี่จะเป็นยังไงตอนนั้นพี่คงรู้เอง” ว่าจบมือใหญ่ของโตมรก็ก้มลงกระตุกหูกระเป๋าถือของปรียานุชเพื่อดึงให้เดินตามมาด้วยกันโดยไม่เสี่ยงที่จะแตะต้องตัวเธอในตอนนี้ “รอเดี๋ยว” เสียงทุ้มของจอมเทียนเอ่ยสั้นๆ เมื่อคนทั้งคู่หันมามอง เขาก็กล้ำกลืนอะไรบางอย่างก่อนบอกเสียงเรียบ “พี่จะทำ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วแล้วหันมามองเด็กสาวหน้าเซียวที่อยู่ข้างกาย เมื่อจอมเทียนลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาใกล้ร่างป้อมนั่นแทบผวาเบียดเข้าใกล้เขาจนโตมรกระชับมือเข้ากับต้นแขนดึงรั้งเธอให้เข้ามาใกล้ สัมผัสที่บอกชัดถึงความเป็นมิตรและให้กำลังใจนั่นทำให้เธออุ่นใจขึ้นมา   จอมเทียนนั่งลงคุกเข่าตรงหน้าร่างป้อมนั่น แล้วพนมมือก้มลงกราบแทบเท้าเล็กนั่นค้างอยู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ตลอดเวลาดังกล่าวเขาไม่มองหน้าเธอแม้แต่นิดเดียว ชายหนุ่มร่างยักษ์ข้างตัวขมวดคิ้ว “พี่กะจะกราบอย่างเดียวไม่คิดขอโทษเขาเลยหรือไง” ชายหนุ่มที่นั่งคุกเข่าอยู่หน้าเผือดสี กลืนอารมณ์โกรธลงแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาเธอแล้วหลบตาลง “พี่ขอโทษหนูดี” โตมรมองหน้าเด็กสาวซึ่งมือเล็กๆที่ยึดเสื้อยืดเขาไว้กำแน่นเข้า ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างอ่อนโยนซึ่งปรียานุชแทบไม่เคยได้ยินจากเขา “เอาไงยายหมวกแดง พอใจไหม” ปรียานุชเงยหน้ามองเขาอย่างไม่แน่ใจแล้วหันกลับไปมองร่างสูงที่ยังคุกเข่าตรงหน้าด้วยท่าทีลังเล ใจจริงอยากจะทำร้ายเขามากกว่านี้ แต่เมื่อเห็นร่องรอยที่โตมรพยายามกู้ศักดิ์ศรีให้แก่เธอซึ่งปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลานั่น เพียงแค่นั้นความอบอุ่นก็วาบเข้ามามากพอที่เธอต้องการยุติทุกอย่างให้จบลง ไม่ต้องการรื้อฟื้นสิ่งเลวร้ายที่เพิ่งเกิดขึ้นนั่นขึ้นมาอีก “ไปกันเถอะพี่โต” ชายหนุ่มดึงเธอให้หันหลังเดินจากไปอย่างว่าง่ายทิ้งให้คนแข็งทื่อเป็นหินนั่นให้นั่งค้างอยู่ตรงนั้นคนเดียวโดยไม่สนใจอีกต่อไป แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 23:24:52 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 23:24:14

ความคิดเห็นที่ 2 จนเมื่อออกจากบริษัท โตมรดึงเด็กสาวที่ยังเดินเหม่อลอยติดจะช็อกอยู่ให้ตามเขาไปยังที่จอดรถของตึกออฟฟิศ ซึ่งปรียานุชทำตามอย่างว่าง่ายราวกับวางทุกสิ่งให้เขาเป็นคนดูแล กระทั่งเดินมาถึงที่รถญี่ปุ่นสีน้ำเงินที่เขาใช้ เปิดประตูให้ร่างเล็กนั่นก้าวเข้าไปนั่งแต่เจ้าตัวก็ยังดูเหม่อลอยอย่างน่าเป็นห่วง โตมรเลยเลือกที่จะไม่ออกรถทว่ากลับจ้องมองร่างเล็กที่ช่วงขาแทบจะลอยขึ้นมาเพราะตัวเบาะเอนและเลื่อนเบาะมากเกินไป “หนูดี” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงอ่อน นานๆครั้งเขาจึงจะเรียกชื่อเธอ “ปรับเบาะเอนดีไหม ท่าทางนั่งไม่สบาย” ปรียานุชกระพริบตาแล้วหันไปมอง ใบหน้าคล้ำคมนั่นดูอ่อนโยนจนแทบไม่น่าเชื่อ ดวงตาอ่อนเชื่อมมองเธออย่างกังวล ชายหนุ่มไม่ปิดบังความรู้สึกของตนเองอีกต่อไป แก้มกลมเล็กนั่นแดงเรื่อขึ้นมาแล้วรีบเสก้มลงไปมองแล้วปรับเบาะให้ดันขึ้นมาแต่ดูเหมือนจะมากเกินไปหน่อยตัวเบาะเลยแทบดันร่างเล็กนั่นจนหน้าคว่ำ เธออุทานอย่างตกใจในขณะที่โตมรหัวเราะเบาๆ “เอ้า! ยกขึ้นไว้ก่อนเดี๋ยวพี่ดันให้” เขาว่าพลางดันเบาะเอนให้พอดีกับเธอ แล้วก้มลงมาที่ด้านใต้เบาะ “ยกขาขึ้นหน่อยเดี๋ยวพี่เลื่อนให้ ขืนให้เราเลื่อนเองมีหวังหน้าทิ่มอีก” คราวนี้หน้าอ่อนใสของเด็กสาวเริ่มนิ่วลงจนเกือบงอง้ำแต่ก็ยอมเบี่ยงขาให้เขาช่วยปรับให้เธอ “กะแค่ปรับเบาะหนูดีปรับได้หรอกน่า” “ปรับแบบให้เบาะมาดันหัวเราน่ะเหรอ” โตมรเอ่ยเหมือนเยาะ พอใจที่ทำให้อีกฝ่ายเริ่มตาเขียวได้ “เมื่อกี้มันผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อยต่างหาก” เจ้าตัวไม่ยอมแพ้ ใบหน้าเล็กนั่นเชิดขึ้นทันทีจนชายหนุ่มที่นั่งหลังพวงมาลัยหัวเราะเบาๆแล้วก็โดนแหวใส่ “หนูดีไม่ขำนะพี่โต!” “ไม่ขำก็ไม่ขำ” เขาว่าพลางหัวเราะหึๆ จากนั้นก็ทอดเสียงอ่อนโยนลง “ว่าแต่หายตกใจแล้วล่ะสิ” ใบหน้าของปรียานุชเงียบขรึมลง เด็กสาวกอดอกราวกับยังขนลุกกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หาย ร่างเธอสั่นน้อยๆ เล่าเหตุการณ์ให้เขาฟังกระท่อนกระแท่น “วันนี้พี่จอกเรียกไปบอกว่ามีงานด่วนเข้ามาหนูดีเลยต้องทำจนเย็น พอเหลือกันสองคนเขาจู่ๆเขาก็เข้ามาข้างหลังหนูดีจับไปทั่ว” เธอเสียงสั่น เอามือลูบแก้มลูบคอ “หนูดีกลัว จะร้องขอความช่วยเหลือก็ร้องไม่ออก มันน่า...ขยะแขยง หนูดีกลัว! กลัวพี่จอก กลัว...เกิดว่า...ถ้าเกิดพี่โตมาช้ากว่านี้ แล้ว...” “พี่ขอโทษ พี่ควรจะมาเร็วกว่านี้” โตมรเอ่ยเสียงอ่อน ปรียานุชส่ายศีรษะ น้ำตาแห่งความหวาดกลัวเริ่มกลับมาอีกครั้งจนร่างป้อมนั่นสะอื้นฮัก “หนูดีควรจะเชื่อพี่ หนูดีขอโทษที่กล่าวหาพี่วันนั้น” มือเล็กนั่นปาดน้ำตาที่คลอหน่วย เสียงพร่า “พี่จอกน่ากลัวมาก ถ้าหนูดีลอกผิวหนังตัวเองได้ หนูดีจะลอกออกให้หมดเลย ตรงที่พี่จอกจับมันสกปรก น่ารังเกียจจนแทบทนไม่ไหว” โตมรขมวดคิ้ว ดวงตาเขาฉายแต่แววห่วงใยและความรู้สึกอย่างอื่นที่เด็กสาวรู้สึกความไว้วางใจเข้ามาแทนที่ เธอจึงไม่ได้หลีกหนีมือใหญ่ที่ยกขึ้นมาใกล้ซีกแก้มของเธอแล้วแตะผิวชืดเบาๆเกลี่ยน้ำตาออก “กลัวพี่ไหม” ปรียานุชส่ายหน้าเบาๆ มือใหญ่จึงไล้ไปแก้มกลมหมองหม่นนั่น “หมอนั่นแตะเราที่ไหน” เด็กสาวสะอื้นอีกครั้ง คราวนี้มือเล็กๆนั่นยกขึ้นแนบกับมือใหญ่ของเขาแล้วค่อยๆดึงให้นิ้วใหญ่ลากไล้ไปตามผิวแก้มบริเวณที่เคยถูกแตะต้องนั่น มืออบอุ่นที่เด็กสาวรู้ว่าจะไม่ทำร้ายเธอค่อยๆเลื่อนไปตามมือเล็กที่นำทางเขา แต่มือของเขาแข็งขืนเมื่อเธอนำไปจนกระทั่งถึงกระดูกไหปลาร้านั่น ชายหนุ่มรวบร่างเล็กกว่าเข้ามากอดไว้ ปล่อยให้เธอร้องไห้โฮอยู่ในอ้อมแขน “ไม่เป็นไรแล้ว หนูดีปลอดภัยแล้ว ไม่มีใครทำร้ายเราอีกแล้ว” เสียงทุ้มแตกพร่าอย่างเจ็บปวด “หนูดีขยะแขยงไปหมดแล้ว ทำไงดีพี่โต! หนูดีอยากจะลอกหน้าลอกแขนทิ้งไปให้หมด ถ้าตัดแขนตัดคอตัดหัวได้หนูดีก็จะทำ!” เด็กสาวสะอึกสะอื้นอีกรอบปล่อยน้ำตาออกมาจนเสื้อยืดที่โตมรใส่เปียกชื้น ชายหนุ่มซุกใบหน้าลงกับกลุ่มผมเส้นเล็กของเธอตัดสินใจแนบริมฝีปากอุ่นลงกับแก้มของเธอเบาๆเกือบทุกจุดที่เธอถูกไอ้หมาป่านั่นทำร้ายจิตใจ เด็กสาวไม่ได้ปัดป้องเขา ริมฝีปากที่แนบลง มือที่สัมผัสบอกถึงความรัก ทะนุถนอมจนเธอยินยอมให้ชายหนุ่มช่วยชะล้างความรู้สึกรังเกียจนั่นให้ค่อยๆจางไป “ดีขึ้นไหม” โตมรเอ่ยถามขมวดคิ้ว ใบหน้าเขายังเจ็บปวดกับสิ่งที่เธอต้องเผชิญจนปรียานุชตื้นตันใจกับความปรานีของเขา เธอยื่นใบหน้าไปใกล้ๆเขาแล้วแนบกลีบปากลงกับริมฝีปากอุ่นที่พยายามช่วยเหลือเธอเบาๆ คนถูกจู่โจมชะงักไปแต่แล้วก็ผ่อนปรนความเครียดลง กอดเธอไว้อย่างนุ่มนวลซึมซับคำขอบคุณผ่านทางร่างกายและริมฝีปากนั่นจนกระทั่งเธอค่อยๆผละออก “ดีขึ้นแล้วค่ะ” ริมฝีปากเล็กเหมือนเด็กนั่นค่อยแย้มออก นัยน์ตากลมโตที่เจ็บปวดเมื่อครู่ลดระดับลงไปมากกว่าเดิม ชายหนุ่มรู้ว่ามันคงยังไม่หายดีแต่อย่างน้อยเขาก็หวังว่ามันจะค่อยๆจางไป ชายหนุ่มถอนใจยกมือใหญ่ไปเขี่ยแก้มเนียนใสของอีกฝ่ายเล่นซึ่งเด็กสาวไม่ถอยหนีเขาเลยสักนิด ดูเหมือนจะพอใจให้เขาสัมผัสกายเสียด้วยซ้ำเพราะเมื่อเขาดึงมือกลับเจ้าตัวก็จับมือเขาเอาไว้ ก้มลงมองมือติดจะคล้ำนั่นแล้วจับเล่นบ้าง ใช้นิ้วเกลี่ยหลังมือเขา เอ่ยถามเขาเสียงอ่อน “วันนี้พี่โตลาไม่ใช่หรือคะ ทำไมวันนี้มาที่ออฟฟิศได้ล่ะ” “พี่ไปส่งแม่ที่โรงพยาบาลมา เลยให้มนัสช่วยดูแลหนูดีให้ ตอนที่พี่ปรานต์โทรมาหา พี่เลยโทรคุยกับหมอนั่นถึงเพิ่งรู้ว่ามันติดประชุมอยู่พี่ว่าจนป่านนี้มันคงยังไม่ออกจากห้องเลยละมั้ง” “พี่ปรานต์?” ปรียานุชขมวดคิ้ว มือที่จับเขาอยู่เกือบจะปล่อยแต่โตมรกลับเป็นฝ่ายจับไว้มั่นแทน “พี่โตรู้จักพี่ปรานต์ได้ยังไง นี่พี่โตปิดบังอะไรหนูดีอยู่บ้างเนี่ย” “ว่าแล้วว่าความจำสั้น ขี้ลืมชะมัด” โตมรถอนใจอีกครั้งแล้วค่อยยิ้ม “อย่าว่าแต่หนูดีเลย พี่ก็ลืมเหมือนกันเคยเห็นหนูดีแค่ไม่กี่ครั้ง ครั้งสุดท้ายก็คงก่อนพี่เข้ามหาวิทยาลัยละมั้ง อ้อ...ในฐานะน้องสาวพี่ปรานต์นะ แต่มาเจออีกทีตอนใส่หมวกแดงนั่น ยอมรับว่าจำไม่ได้” ปรียานุชกระพริบตากับเรื่องที่ฟังซับซ้อนนั่น “เอาเป็นว่าพี่..” เขาจิ้มอกตัวเอง “เป็นน้องชายมาร์ แต่พี่ไม่ค่อยกลับบ้าน พี่เลยไม่คุ้นหน้าหนูดีเท่าไร” “น้องพี่มาร์!” ดวงตากลมโตใสนั่นเบิกกว้างยิ่งกว่าเดิมจนเกือบเป็นถลน “พี่โตอำใช่ไหม น้องพี่มาร์ไม่ได้ชื่อนี้สักหน่อย แล้วหน้าตาก็...ไม่เห็นเหมือนกันเลยสักนิด” “เหอะ!” โตมรเมินหน้า “ใช่สิ! พี่ไม่ได้หล่อ ไม่มีรัศมีผู้ดีแบบหมอนั่นนี่ เกิดมาคนหนึ่งสว่างเป็นดาวอังคาร อีกคนหนึ่งไกลลิบเป็นดาวพลูโต แล้วหนูดีไม่รู้สึกพิลึกบ้างหรือผู้ชายบ้าอะไรชื่อพลู มีแต่ที่บ้านเท่านั้นแหละที่เรียกกัน คนอื่นๆเขาเรียกกันนายโต หรือไอ้โตแล้วแต่สะดวกทั้งนั้น” ปากเล็กเหมือนเด็กนั่นยังพะงาบๆช็อกยิ่งกว่าเหตุการณ์เมื่อครู่อีก “วันนี้เราโทรไปบอกพี่ปรานต์ใช่ไหมล่ะว่าจะกลับดึก เขาก็เลยโทรหาพี่บอกให้ช่วยดูแลหน่อย เขาเป็นห่วง แล้วพี่ก็ไม่ได้เข้าออฟฟิศเสียด้วย ไหนๆก็ไปส่งแม่แล้วเห็นว่าไม่เป็นอะไรมาก มาร์ก็ไม่อยู่ พี่ออกมาเถลไถลกินข้าวอยู่ไม่ไกลที่นี่พอดีก็เลยแวะเข้ามาดู ไม่คิดว่าจะเจอแจ็กพ็อตเข้า สงสัยไอ้หมาป่านั่นรู้ว่าวันนี้เราไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนแน่เลยถึงได้ลงมือ” ชักพูดอารมณ์กรุ่นๆก็ชักปะทุอีกครั้ง เขาเอ่ยอย่างเข่นเขี้ยวเมื่อนึกถึงจอมเทียนขึ้นมา น่าจะไปอัดอีกสักทีสองทีให้หายแค้น “แปลว่าที่พี่โตช่วยดูแลหนูดีนี่เพราะพี่ปรานต์หรือคะ” เด็กสาวเอ่ยถามหลุบตาลง ชายหนุ่มเห็นเข้าก็ขมวดคิ้วทันที “คิดว่าคนที่เขามานั่งเป็นเพื่อนทุกวัน ลากเราไปไหนมาไหน คอยดูแลอยู่ตลอดแบบนี้แค่เพราะคำไหว้วานคนอื่นหรือไงกัน” โตมรถามเสียงขุ่น “อย่างมากเดินมาดูสักแวบสองแวบก็จบแล้ว ไม่บ้ามานั่งทู่ซี้อยู่ด้วยตลอดเวลา เป็นห่วงแทบคลั่งเกือบจะฆ่าไอ้หมอนั่นตายคามือเหมือนอย่างที่พี่ทำหรอกน่า รู้ไว้เสียด้วย” เขาบ่นพึมพลางโคลงศีรษะทำท่าจะดึงมือหนีจากเธอดื้อๆแต่เด็กสาวก็ยังยื้อไว้อยู่ “แล้วถ้าไม่ใช่เพราะพี่ปรานต์แล้วพี่มาดูแลหนูดีเพราะอะไรล่ะคะ” ปรียานุชเงยหน้าขึ้นถาม สายตาของเธอมีแววข้อร้องให้เขาพูดออกมา เธอกระพริบตาเมื่อภายในรถที่ออกจากสลัวๆกับผิวติดจะคล้ำของอีกฝ่าย แต่เธอก็เห็นสีเรื่อจางๆที่ใบหน้าอีกฝ่ายได้ เขาเมินไปเฉยๆจนเธอแทบจะยิ้มแต่ต้องปั้นหน้าเอาไว้ อีกฝ่ายปรายตามามองอย่างหมั่นไส้ “ไม่ต้องมาเก๊กหน้าไม่ให้ยิ้มหรอก เห็นแล้วตลก” ชายหนุ่มใช้มือที่ไม่ถูกยึดเอาไว้ดันหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆ “ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง ยังจะมาถามอีก” “ก็หนูดีแค่อยากฟัง” เด็กสาวหน้าม่อยลงจนร่างยักษ์เริ่มกระสับกระส่ายแล้วถอนใจเฮือก “รู้แล้วๆ” เขาเม้มปากจ้องเธอ “จะบอกให้ว่าพี่ไม่ได้อยากเป็นนางงามหรอกนะ แต่พี่คงได้สายสะพายแล้วล่ะ บอกอย่างนี้พอใจหรือยัง” ปรียานุชหน้ายู่ ส่ายหน้าคล้ายกับยังไม่พอใจกับคำตอบ “ไม่เห็นเข้าใจเลย เกี่ยวอะไรกับนางงาม พี่โตอยากประกวดทิฟฟานี่หรือคะ” กูจะบ้า! “ก็นางงามเขารักเด็กไม่ใช่หรือไง” “หนูดีไม่เด็ก” ใบหน้ากลมเชิดใส่เขาทันที แต่ริมฝีปากนี้ยิ้มแก้มแทบปริ ยายเด็กเจ้าเล่ห์! “รู้แล้วว่าไม่เด็ก เพิ่งรู้เมื่อกี้นี่เอง” ชายหนุ่มยิ้มออกมาพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างมีความหมาย ปรียานุชหน้าแดงก่ำขึ้นมา มือที่จับเขาไว้ยกขึ้นมาปิดริมฝีปากตนเองไว้ทันที ดวงตากลมใสไหวระแวงแต่สุดท้ายแล้วก็ยังหนีไม่พ้นจนใบหน้าใสแดงก่ำไปหมด ริมฝีปากเล็กๆดูจะโดนรุกล้ำหนักสุดในขณะที่อีกฝ่ายค่อยๆถอนออกอย่างนุ่มนวล นิ้วใหญ่เกลี่ยแก้มเธอเบาๆ “รัก...พอใจไหม ยายเด็กหมวกแดงของพี่” “หนูดีไม่เด็ก” เธอเม้มปากเอ่ยเสียงเขียว “จริงสินะ ไม่เด็กแล้ว” ดวงตาระยิบระยับตรงหน้าทำเธอหน้าร้อนอีกครั้ง นึกรู้ทันทีว่าตัวเองจะต้องเจออะไรอีก ร่างป้อมรีบถอยจนแทบติดประตูรถแต่ไม่วายหนีไม่พ้น จนเมื่อมือเล็กๆนั่นทุบเข้ากับแขนเขาอย่างเก้อเขิน ใบหน้าเล็กแดงเป็นลูกตำลึงแทบจะซุกกับอกเขานั่นแหละ โตมรถึงได้ยอมปล่อยแล้วถอนใจเบาๆ “นี่ หนูน้อยหมวกแดงเขาไม่ได้แต่งงานกับเจ้าชายใช่ไหม” เสียงเขากังวานเมื่อฟังแนบกับอกเขาแบบนี้ ปรียานุชพยักหน้ารับรู้อ้อมแขนที่โอบเธอไว้หลวมๆ คางอีกฝ่ายกดลงเบาๆที่ศีรษะเล็กของเธอ “แล้วหนูน้อยหมวกแดงคนนี้รังเกียจนายพรานไม่หล่อ ไม่มีราศีเหมือนเจ้าชายคนนี้หรือเปล่า” เธอส่ายศีรษะอีกครั้งแล้วทำใจกล้ายืดกายจูบปลายคางเขาเบาๆ “ใครบอกพี่โตไม่ใช่เจ้าชาย” เธอถามเสียงขึ้นจมูก ไม่สบอารมณ์ “พี่โตก็เป็นเจ้าชายของหนูดีต่างหาก คนอื่นคิดยังไงก็ช่าง หนูดีเถียงแทนให้ได้” โตมรหัวเราะอย่างถูกใจเขาประทับรับขวัญเด็กสาวอีกครั้งที่หน้าผากแทนคำสัญญา แล้วผละออกมาเพื่อพารถแล่นออกจากลานจอดรถเสียที ไม่อย่างนั้นคงได้อ้อยอิ่งตลอดทั้งคืนแน่ๆ เขายังไม่อยากมีปัญหากับพี่ปรานต์หรอกนะ แต่ฟังจากน้ำเสียงแล้วพี่ปรานต์อาจจะพอรู้อะไรบ้างก็ได้ เขาว่าพี่ชายของเด็กสาวคนนี้ยอมรับเขาในระดับหนึ่งทีเดียว ขณะที่กำลังขับรถไปเงียบๆ มีร่างเด็กสาวที่เอียงมาซบเขาราวกับลูกแมวเล็กๆที่ต้องการคลอเคลียเจ้าของ แขนใหญ่ของเขาโอบรัดเธอเอาไว้ สัมผัสอบอุ่นปกป้องจากชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆทำให้ปรียานุชสบายใจ เรื่องร้ายๆที่ต้องเผชิญเมื่อตอนเย็นดูจะปลิวหายไปกับอากาศเกือบหมด ผิวกายที่ถูกรุกล้ำโดยไม่เต็มใจนั่นเหลือแต่เพียงความรู้สึกร้อนจนแทบพองไหม้เพราะสัมผัสจากคนข้างที่มีอิทธิพลกับหัวใจเธอเหลือเกินคนนี้มากกว่า ก็เขาช่วยลบรอยแผลในใจนั่นให้แล้ว เธอจะมามัวเปลืองใจไปกับความน่ารังเกียจนั่นอีกทำไม แต่แล้วความคิดบางอย่างก็แวบเข้ามาทำให้เธอเหลือบมองคนข้างตัวถามด้วยความสงสัย “ถ้าพ่อพี่เป็นเจ้าของบริษัท แสดงว่าที่หนูดีเข้าทำงานที่นี่ได้ไม่ใช่เพราะความสามารถของตัวเองหรือคะ!” รถญี่ปุ่นที่กำลังวิ่งบนท้องถนนแทบเป๋ โตมรก้มลงมองหน้าเด็กสาวที่นั่งข้างๆในขณะที่อีกฝ่ายเงยหน้าส่งสายตาคาดคั้นคำตอบ “ทำไมถึงคิดอย่างนั้น!” โตมรนิ่วหน้าหันมาถามเธอ “ถ้าหนูดีไม่มีความสามารถ เข้าทำงานที่นี่ไม่ได้หรอก” ปรียานุชหรี่ยังไม่แน่ใจ ชายหนุ่มจึงยอมบอกความจริงให้ฟัง “นี่พี่ก็เพิ่งรู้มาเหมือนกัน พี่ปรานต์บอกว่าที่จริงพ่อเราเห็นว่าเราไม่อยากทำงานที่บ้าน อยากออกไปหาประสบการณ์ข้างนอก ที่จริงพ่อเราเขาไม่ยอมแต่รู้สึกพี่ปรานต์ไปต่อรองให้ได้ทำงานที่บริษัทนี้ แล้วก็แนะนำให้เราส่งใบสมัครมาที่นี่ ฝ่ายบุคคลเขาเห็นผลการเรียนของเราโอเคก็เลยเรียกสัมภาษณ์ ไม่ต้องห่วงเรื่องเส้นหรอก เห็นเขาบอกว่าโพรไฟล์แบบนี้ไปที่ไหนเขาก็รับ อย่าดูถูกตัวเองอย่างนั้นสิ” เด็กสาวพยักหน้า เอนพิงอีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล อ้อมแขนเขาอบอุ่นคอยปกป้องดูแลจนเธอสามารถหลับตาได้อย่างสบายใจ “แล้วพี่โตรู้ว่าหนูดีเป็นน้องพี่ปรานต์เมื่อไร” เธอถามเสียงง่วงงุน “หลังเราทำงานเดือนสองเดือนมั้ง ช่วงที่งานเราหนักสุดๆกลับดึกบ่อยๆก่อนที่น้องมาศจะเข้ามาน่ะ” ชายหนุ่มตอบ มือใหญ่นั่นลูบแขนเธอเบาๆอย่างปลอบประโลม “ที่จริงพี่ได้คุยกับพี่ปรานต์ครั้งล่าสุดก็ตอนที่พี่กลับจากเมืองนอกแล้วเข้าเรียนปริญญาตรีที่เมืองไทยนี่เอง หลายปีมาแล้ว ตอนแรกงงเลยว่าโทรมาได้ไง” “หนูดีหน้าตาไม่เหมือนพี่ปรานต์” เด็กสาวพยักหน้ายอมรับ ความรู้สึกผ่อนคลายไว้เนื้อเชื่อใจทำให้เด็กสาวอ้าปากหาวอีกครั้งพลางหลับตาพริ้ม “ถึงบ้านแล้วปลุกหนูดีด้วยนะคะ เหนื่อยจัง” คำตอบของเขาคือริมฝีปากที่แนบลงกับกลุ่มผมเส้นเล็กของเธอ ทว่าใจของปรียานุชล่องลอยไปยังนิทานที่เธอมักจะย่นจมูกเวลาได้ฟังจากปรานต์เมื่อตอนยังเป็นเด็ก เสียงพี่ชายใหญ่ยังคงกังวานราวกับเขากำลังเล่านิทานก่อนนอนให้น้องสาวตัวน้อยฟัง หนูน้อยหมวกแดงไปเยี่ยมคุณยายที่ป่วยไข้แล้วได้พบหมาป่าระหว่างทาง หมาป่าจึงออกอุบายปลอมตัวเป็นคุณยายโดยการกลืนคุณยายตัวจริงลงท้องไปเสียแล้วรอหนูน้อยหมวกแดงมาหา จากนั้นก็จัดการกลืนหนูน้อยหมวกแดงลงท้องไปอีกคน แต่แล้วก็นายพรานที่เดินผ่านมาช่วยชีวิตเอาไว้ได้ ‘สุดท้ายหนูน้อยหมวกแดงก็ได้กลับถึงบ้านโดยปลอดภัยโดยมีนายพรานตามไปส่งถึงบ้าน ส่วนหมาป่าก็ถูกกำจัดไปไม่หวนมาทำร้ายหนูน้อยหมวกแดงอีก หนูน้อยหมวกแดงก็ได้เรียนรู้ว่าอย่าวางใจคนง่ายๆเพราะความไร้เดียงสานั่น’ พี่ชายใหญ่เคยจบนิทานเรื่องนั้นเอาไว้แบบนี้ อืม...แต่สงสัยว่าเธออาจจะต้องเปลี่ยนเรื่องราวของนิทานบางส่วนด้วยเหมือนกันเมื่อนึกถึงชายหนุ่มผิวคร้ามคล้ำซึ่งไม่เหมือนเจ้าชายในสเป็คเธอเลยแม้แต่น้อย แต่เธอก็วางหัวใจไว้กับผู้ชายที่ไม่มีอะไรเหมือนเจ้าชายคนนี้ด้วยความยินดี ...หนูน้อยหมวกแดงก็ได้เรียนรู้อีกอย่างว่าจริงๆแล้วนายพรานคนนี้ของเธออาจดูห่ามไปบ้างแต่จิตใจของเขาสะอาดกว่าหมาป่าในคราบแกะตั้งเยอะ อ้อ...นอกจากเรื่องนั้นแล้ว เธออาจจะต้องลงท้ายเพิ่มอีกนิดหนึ่ง ‘แล้วหนูน้อยหมวกแดงกับนายพรานที่เป็นเจ้าชายหนูน้อยหมวกแดงคนเดียวก็อยู่เคียงคู่กันอย่างมีความสุขสืบไป...’ . แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 23:29:16 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 23:28:41

ความคิดเห็นที่ 3 ที่จริงพี่ปรานต์น่าจะไปเปิดบริษัทจัดหางานเนอะ หางานให้น้องทำดีเหลือเกิน คราวพี่ปรินซ์ก็ทีหนึ่งแล้ว มาหนูดีต่ออีก บอกแล้วว่าเขียนยังไงดีไม่ให้เป็นปัญหาสังคม สรุปก็เลยออกมาเบาโหยงอย่างที่เห็น หากใครจะบอกว่าอ่านแล้วรู้สึกไม่สมเหตุสมผลในหลายๆจุดของเรื่องนี้ก็ขอน้อมรับเลยค่ะ ใจมันอยากให้น้ำเน่าแต่ดันออกมาเป็นเรื่องภัยผู้หญิงเสียอย่างนี้ บาลานซ์ยากสุดๆ สำหรับคนที่รอ "Beauty and the Beast" ก็คงต้องรอไปก่อนเพราะตอนนี้กะว่าจะเขียนเรื่องซินเดอเรลล่าค่ะ ที่จริงหนิงเคยเขียนเรื่องสั้นที่เกี่ยวกับซินเดอเรลล่ามาทีหนึ่งแล้ว แต่นั่นก็เหยียบๆ 5 ปีได้แล้ว ตอนนี้ก็เลยอยากครีเอทใหม่ค่ะ ปัญหาคือว่าอยากเขียนแต่ยังเขียนไม่ได้นี่สิ จะนั่งมากก็ไม่ได้ (ช่วงนี้อาการกำเริบ) จะนอนเขียนหมอก็บอกแสลง (พี่ชายฟ้องหมอว่าแอบนอนคว่ำพิมพ์งาน ชิ!) เจ๊รุ้งบอกว่าก็นอนหงายบนเตียง เสร็จก็ให้ใช้เชือกห้อยโน้ตบุ๊คลงมาจะได้พิมพ์ได้ ไอเดียดีเนาะพี่สาวหนิง -__- คงยังไม่เสร็จในเร็วๆนี้แต่จะพยายามนะคะ ซินเดอเรลล่าเป็นเรื่องที่ตั้งใจมากค่ะ ตั้งใจจนเกรงว่าจะไม่น้ำเน่านี่สิ เฮ้อ! หนทางสู่การเขียนเรื่องน้ำเน่าให้ได้ดังใจช่างแสนยาวไกลเหลือเกิน ตอบเม้นท์ คุณพีทคุง --- เพิ่งรู้สึกว่าพี่จอกสมควรโดนก็ตอนนี้เองค่ะ (ก่อนหน้านี้เขียนแล้วเหมือนใส่ร้ายเขา) คุณปิยะรักษ์ --- นึกว่าจะเอาจริงเรื่องอีโมติคอนเสียอีก กะไปลองหาหนังสือมาอ่านนะเนี่ย ^^ คุณ scottie --- พยายามตีความเรื่องเด็กขายไม้ขีดตั้งนานจนคุณ scottie เฉลยถึงได้ถึงบางอ้อนี่แหละค่ะ (นั่นสิเนอะ...ถ้าเด็กขายไม้ขีดไม่ตายจะเป็นไงนะ) คุณ x'mas --- ตอนนี้ยังหงุดหงิดแทนไหมคะ ถ้าหนูดีบอกว่าตัวเองไม่เด็กก็เจอบทลงโทษอย่างนี้อ่ะ ^^" คุณ teansri --- ลุ้นกับเด็กบางทีก็ยากเหมือนกันนะคะคุณเทียนสี ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านหนูน้อยหมวกแดงคนนี้นะคะ ไว้เจอกันกับเทพนิยายเรื่องถัดไปค่ะ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 23:35:26

ความคิดเห็นที่ 4 หนูน้อยหมวกแดงเวอร์ชั่นนี้ให้รางวัลใหญ่จนนายพรานอึ้งไปเลย เป็นข้อพิสูจน์ว่าหนูดีโตเป็นสาวแล้วจริง ๆ นั่นละ (ไม่ก็แก่แดดมานานแล้ว ฮา) ในหนูน้อยหมวกแดง นายพรานฆ่าหมาป่าตาย แต่ในเรื่องนี้หมาป่าแค่อายเอง ถ้าไม่ใช้รูขุมขนคิด พี่โตช่วยสร้างศัตรูให้ตัวเองกับหนูดีมาก ๆ เลยนะเนี่ย   มีของแถมนิดนึง น้ำตาแหลกทะลัก -- ให้ความรู้สึกแบบหนัง 2012 สึนามิถล่มโลกมาก ๆ ^ ^" น่าจะเป็น ไหลทะลัก ล้นทะลัก อะไรทำนองนั้นมั้ยอะ แล้วหนูน้อยหมวกแดงกับนายพรานที่เป็นเจ้าชายหนูน้อยหมวกแดงคนเดียว -- น่าจะตกคำว่า 'ของ' ไปคำนึง เป็น เจ้าชายของหนูน้อยหมวกแดง หรือเปล่าเอ่ย ดีขึ้นไว ๆ นะคะ... ยังพิมพ์ไม่ได้ ก็หานิยายอีโมฯ มานอนศึกษาก็ได้นะ ฮา จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 01:14:54

ความคิดเห็นที่ 5 ที่แท้ก็พี่พลูโตนี่เอง แหม้ๆ มิน่า... ตอนท้ายๆ แอบมีฉากหวิวนะครับ กี๊สๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 05:55:25

ความคิดเห็นที่ 6 นึกว่าหมากพลู ที่แท้เป็นพลูโต มาน้ำเน่าสุดๆ ก็ตอนเฉลยว่าลูกใครนี่แหละค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 12:41:49

ความคิดเห็นที่ 7 เอ่อ...คุณหนิง ... อยากจะถามว่า  ใช้เวลาเขียน คห. ที่ 2 นานมั้ยคะ คิคิ หุหุ  นายพรานนี่สุดยอดเจงๆๆ   เหอๆ  อยากเข้าป่าบ้างจัง   เผื่อเจอสักราย รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ .. จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 16:23:25

ความคิดเห็นที่ 8 ว่าแล้วเชียวเดามาตั้งแต่ต้นว่าพระเอกต้องเป็นน้องชายพี่มาร์แน่นอน อิอิ เรื่องต่อไปของพี่ปรานต์รึเปล่าคะ รออ่านนะคะ จากคุณ : LaDy_GrApE (angunjah..) เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 09:56:01

ความคิดเห็นที่ 9 กะว่าจะตอบกระทู้เรื่องถัดไป แต่ยังไม่ได้แตะแม้แต่หน้าเดียวก็เลยตอบในกระทู้นี้ก่อน แล้วค่อยยกไปถ้าแปะซินเดอเรลล่าได้ คุณปิยะรักษ์ --- เหมือนยุ้ย ญาติเยอะเลยแฮะ หนูดีเป็นสาวแล้ว 555 (เรื่องนี้อ่านแล้วแอบเซ็งเล็กน้อยเพราะรู้สึกว่าชัดเจนแจ่มแจ๋วและจงใจสุดๆ ดูน่าเบื่อมากในความรู้สึก ก็โทษรูขุมขนก็แล้วกันเนอะ) ขอบคุณที่ช่วยแนะนำเรื่องภาษาให้นะคะ ขำตรงสึนามีนี่แหละ คุณพีทคุง --- พยายามเขียนไม่ให้ดูหวิวอยู่ค่ะ (ถ้าเป็นผู้หญิงแล้วเจอแบบนี้ไม่หยิวแต่หยองมั่กๆ) คุณ scottie --- เน่าค่ะ จู่ๆก็โพล่งแบบไม่มี Clue ให้คนอ่านอีกต่างหาก (แต่เชื่อว่าถ้ามีก็ไม่เนียน เขียนเรื่องนี้ไม่เนียนสักอย่าง เฮ้อ!) คุณ teansri --- เขียนไม่นานค่ะ แต่ที่นานเพราะอยากเดินไปแหวะที่ห้องน้ำมาก ยึ้ย! (แต่เรื่องนี้เขียนเข้ารกเข้าพงเหมือนกันนะคะ อ่านแล้วก็เหมือนเข้าป่าแหละค่ะ 555) คุณ LaDy_GrApE --- คิดไว้ว่าจะเป็นพี่ปรานต์ค่ะ แต่ไม่รู้เขาจะยอมให้เราหยิบเขามาใช้หรือเปล่านะ (ตัวละครหนิงมักพยศ ไม่ค่อยเป็นอย่างใจเท่าไร -*-) ขอบคุณที่เข้ามาอ่านหนูน้อยหมวกแดงอย่างหนูดีนะคะ แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 53 22:49:16 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 53 22:48:29