ความคิดเห็นที่ 1   ๒. นิราศ เพื่อค้นหาความหมายท้าทายวิถี นิราศเดินตามฝันทุกวันปี ฝ่ามนุษย์เลวดีทุกวี่วัน มุ่งค้นหาความงามในความทุกข์ เผื่อจะเจอความสุขปลุกปลอบขวัญ อุดมคติกับความจริงวิ่งสวนกัน ทุกความฝันยากจะเห็นเป็นความจริง อุดมคติแห่งกวีที่เคยรู้ ความจริงช่างน่าอดสูดูรุ่งริ่ง มากผู้คนเมินหมางบ้างติติง ว่าไร้สิ่งน่าสนใจในผลงาน ในยุคซึ่งเวลาพาวิ่งวุ่น ทุกเงินทุนยึดพื้นที่ตีรากฐาน บทกวีถูกด่าน่ารำคาญ เพราะดักดานเชื่องช้าบ้าวกวน ไม่ทันเกมทันกินเหมือนสิ้นคิด แปลกจริตใครอ่านขี้คร้านบ่น ไม่รู้เรื่องไม่สนใจไม่อดทน ไม่รู้พ่นพล่ามอะไรไม่อยากมอง สถาปนาวาทกรรมย้ำเป็นชาติ การตลาดบอกให้ใช้สมอง กวีกลายเป็นบทการทดลอง เพื่อปกป้องชีวิตจิตวิญญาณ กวีเก่งจะก้าวย่างไปทางไหน กูจะเขียนอะไรให้คนอ่าน คนก็ไม่รู้เรื่องเปลืองงบงาน แถมโดนด่าว่าดักดานประจานมัน หรือว่าต้องสืบสานการตลาด? เปิดบทบาทกระแสทุนมาหมุนปั่น? คนไม่เก่งก็เก่งได้ไม่ว่ากัน เปิดเส้นทางสร้างฝันบันเทิงใจ? ให้โปรโมทโฆษณาพาโลดแล่น เพื่อขึ้นแท่นมหากวีศรีสมัย ผลัดกันเขียนเวียนกันชมถมถืดไป อวยกันไว้ด้วยโฆษณาพาเชิดชู ประสาทุนประสาเงินประเมินผล ทิ้งอัตตาตัวตนดั้นด้นกู้ เรียกคะแนนมหาชนเรียกคนดู เอสเอ็มเอสเอามาสู้บาดหูจริง กวียังตะเกียกตะกายไปข้างหน้า เพื่อค้นหาความหมายวุ่นวายวิ่ง อยากจะได้เสาหลักใช้พักพิง ก็เลยยิ่งพบเหตุอาเพศภัย บทกวีที่เคยเป็นเหมือนเช่นเพื่อน กลับเปรอะเปื้อนความอยากดีอยากได้ ยิ่งอยากประกาศศักดิ์ศรีกวีไทย ยิ่งร้อนใจเพราะศักดิ์ศรีมันตีเรา ไร้ถ้อยคำสำเนียงเสียงสรรเสริญ ทุกคนเมินบทกวีคนผีเข้า ตามเกณฑ์นักการตลาดจะคาดเดา กูจะเอาที่ไหนแดกแหกปากโวย จากคุณ : เชษฐภัทร เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 12:49:08

ความคิดเห็นที่ 2   ๓.แฟนตาเซีย หิวโหยความรักโอ้.................อกกวี หิวยิ่งหิ้วศักดิ์ศรี......................โศกเศร้า หิวเพื่อนมิตรไมตรี..................ตรองสติ หิวยิ่งหิวยิ่งเร้า.........................ยิ่งน้ำตาไหล ใจคิดถึงแต่ถ้อย......................คำครู มหาบทกวีหรู.........................เลิศล้ำ ดื่มทิพย์จากจิตดู.....................เอาเถิด แล้วจะซาบซึ้งช้ำ-.................ชอกสิ้นสนิทหาย ว่ายเวียนเกิดแก่ม้วย.................มรรคา วนโลกแห่งจินตนา....................นับได้ ก็จงดื่มด่ำปรา- ..................กฏแห่ง มโนเฮย ท่องเที่ยวสืบสานไว้...............เพื่อรู้จักตน มณฑลฝันทุกห้วง......................แห่งภวังค์ เถิดพิศด้วยพลัง.................จิตแจ้ง เทพภูตสัตว์ดูสัง-..................เวชข่ม ขู่ฤา จงผูกมิตรเพื่อแย้ง......................อยู่สู้เหล่าอธรรม จำร่างสตรีเถิดตั้ง......................ตาติด สังวาสเอวองค์จริต........................จักรู้ นางเปรตอัปลักษณ์ชิด...............เชยต่อ ตะเลงเฮย สังวาสแล้วต่อสู้..........................โศกด้วยสติตรอง ลองกินสรรพสิ่งซึ้ง...............รสสาร ขมเผ็ดเปรียวมันหวาน..............วาบลิ้น แล้วเลียอุจจาระจาร..................รู้สึก ย่อมอิ่มทิพย์ทั้งสิ้น..................สุดได้โดยนัย ใจจงแต่งแต้มกลิ่น..................กลวิธี ดมยอดบุปผาตรี....................โลกซร้อง แล้วดมอุจจาระกลี..................กากศพ เปรียบเทียบสรรพสิ่งร้อง............เรียกใช้ปัญญา พาฟังสังคีตเว้า.........................วอนหวาน ขับกล่อมหิมพานต์...................หยอกเย้า แล้วฟังเปรตโหยทาน................ถลึงต่อ ตาเฮย เถิดพิศจิตลึกเข้า.......................ขณะตั้งจิตดู หิวคู่หิวรักโอ้.............................[^_^] หิวค่าเงินยิ่งทวี..............................เทวษอ้อน หิวมิตรศัตรูตี........................หัวถีบ ส่งนา เลยจะหลับตาย้อน.....................ยัดด้วยกวีญาณ ขานรับทิพย์อิ่มป้อน...............อกหนาว ดื่มรสแสงจันทร์คาว...............คลุกแข้ง จันทร์ตีตบเตะดาว...................ชิงเด่น กวียิ่งเหมือนถูกแกล้ง...................กลบด้วยกระแสทุน จากคุณ : เชษฐภัทร เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 12:49:33

ความคิดเห็นที่ 3   มีบ้างไหมบทกวีที่กินได้ ไม่ต้องใช้เงินทุนมาหนุนหลัง อ่านแล้วอิ่มทิพย์แท้เพียงแค่ฟัง เลี้ยงชีพยังอยู่ได้ในบทกวี กวีบนถนนกวีหลายปีก่อน แอบความหิวซุกซ่อนในศักดิ์ศรี มีชีวิตยากไร้เหมือนไม่มี จำต่อสู้เพื่อเสรีเพื่อปวงชน พูดถึงคนขาดไร้ในความเงียบ ถูกเอาเปรียบกลั่นแกล้งทุกแห่งหน พูดถึงศักดิ์ถึงศรีชีวิตคน ต้องอยู่บนพื้นฐานเท่าเทียมกัน เพราะความหิวความขาดแคลนความแค้นเคือง เลยมีเรื่องมากมายใช้เลื่อนขั้น สู่กวีมือทองครองรางวัล เปลี่ยนชนชั้นเปลี่ยนอารมณ์อุดมการณ์ เป็นกวีแห่งสังคมอุดมคติ ดอกไม้ผลิโลกก็เห็นเป็นสีหวาน และรับเงินรับกล่องต้องรู้งาน ว่าไม่ต้องวิจารณ์คนให้เงิน จากคุณ : KAVINT เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 01:36:44

ความคิดเห็นที่ 4   กระวีกระวาดเข้ามาอ่าน ผลงานนักเขียนดาวรุ่ง จิตใจใสขาวราวรุ้ง รุงรังวิถีอารยะ สัมผัสชัฏป่าคอนกรีต กางขีดเส้นว่างวางสละ อยากเห็นกวีคือผู้ละ ใครหล่ะจะเลี้ยงเหล่ากวี ๚ แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 53 14:32:40 จากคุณ : ศาลายา เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 14:31:51

ความคิดเห็นที่ 5   ขอน้อมคารวะ... นี่คือกวีตัวจริง..    อยากให้งานกวี ศรีภาษา    เด่นอาณาไทยผอง ผ่องอักษร    อยากให้มิตร คิดสร้าง ทางบวร    เพื่อนคร อักษรา สง่างาม...                ๐๐๐    จำเขามาครับ จากคุณ : นักแต้ม เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 05:13:08

ความคิดเห็นที่ 6   สวัสดีครับคุณนักแต้ม ผมต้องออกตัวว่า คำว่า "กวี" เป็นภาวะที่ผมอยากจะยกระดับตัวเองไปให้ถึงให้ได้ แต่ในวันนี้ ยังต้องฝึกฝนและเรียนรู้ต่อไปครับ ฉันไม่ใช่กวี เพราะไม่มีหัวใจอ่อนไหวหวาน ไม่อาจสื่อชีวิตจิตวิญญาณ ถ่ายทอดจินตนาการผ่านถ้อยคำ ฉันไม่ใช่กวี ไร้สรรพ์สีของอารมณ์รอบ่มร่ำ ไม่อาจสื่อวิสัยทัศน์สัจธรรม สะกดจนคนจำประทับใจ ไม่อาจเขียนชีวิตด้วยชีวิต ขาดข้อคิดคำคมสมสมัย จนผู้อ่านก็แค่อ่านผ่านเลยไป เพราะยังไร้ประสบการณ์การฝ่าฟัน มิอาจกล่อมนกน้อยให้คล้อยหลับ สุดคว้าดาวมาประดับกับความฝัน ไม่อาจนับเม็ดทรายใต้เงาจันทร์ มาหลอมแก้วแววสวรรค์พรรณราย และไม่อาจแต้มสีให้ผีเสื้อ ให้สดใสทุกเมื่อเพื่อฟ้อนส่าย เคล้ากลิ่นเกสรขจรขจาย ที่เย้าหยอกดอกไม้ใต้หมอกบาง แม้ฉันไม่ใช่กวี ไร้ศักดิ์ศรีสับสนคนถากถาง ถึงชีวิตอาภัพฝันอับปาง ไม่มีทางกราบเท้าขอข้าวใคร! จากคุณ : เชษฐภัทร เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 10:18:17

ความคิดเห็นที่ 7   ๐   งานร้องกรอง ของเขา เทียบเท่าเพชร        สรรค์สร้างเสร็จ สู่มิตร จิตผ่องใส        ผลงานดี มีคน เฝ้าสนใจ        ธำรงไว้ให้อยู่...คู่ประชา..                ๐๐๐       อย่าถ่อมตัวเลยครับ.. แล้วอย่างนี้จะให้เรียกว่าอะไร.       เราอ่าน เรารู้นะ.. จากคุณ : นักแต้ม เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 16:12:22