ความคิดเห็นที่ 1   ระหว่างทางเดินจากบึงบัวกลับสู่เคหาสน์แห่งวงศ์วานบงกช มีเพิงไม้เก่าสภาพทรุดโทรมตั้งอยู่หลังหนึ่ง ซึ่งเดิมทีเมื่อร้อยกว่าปีก่อนเคยเป็น ‘เรือนสุพรรณบงกช’ ...เรือนไม้แกะสลักลวดลายดอกบัวฝีมือช่างศิลป์อันวิจิตรงดงาม แต่น่าเสียดายที่ถูกพระเพลิงเผาผลาญจนมอดไหม้ไปเสียหมด ต่อมาได้กลายเป็นสถานที่รกร้าง สร้างเพิงพำนักพักพิงหลบแดดหลบฝนสำหรับเหล่ายาจกผู้ยากไร้ กระทั่งเมื่อยาจกเหล่านั้นสิ้นอายุขัย ทยอยตายลงทีละคน เพิงแห่งนี้จึงถูกปล่อยทิ้งร้างมานานหลายปีจวบจนกระทั่งทุกวันนี้... อินทีวรารู้สึกแปลกใจไม่น้อย ที่วันนี้นางเห็นอาชาพ่วงพีตัวหนึ่งยืนอยู่ภายในเพิงไม้หลังดังกล่าว ตลอดทั้งร่างของอาชาตัวนี้ปกคลุมด้วยเส้นขนสีทองแดงเงางาม ลักษณะท่วงท่าสง่าผ่าเผย อีกทั้งอานและบังเหียนก็มีลวดลายละเอียดลออสอดร้อยด้วยเกลียวไหมสีแดงกล่ำเข้าชุดกัน มองปราดเดียวก็รู้ได้ทันทีว่า เจ้าของอาชาจักต้องเป็นผู้มีบุญบารมี แลกอปรด้วยทรัพย์สินเงินทองมากมายเป็นแน่ ทว่าเหตุใดเล่า จึงเอาอาชาลักษณะงามเช่นนี้มาผูกไว้เดียวดายในเพิงไม้โทรมร้าง ช่างขัดหูขัดตาชอบกลเสียนี่กระไร ขณะนั้นเสียงฟ้าร้องคำรามครืนครั่นดังขึ้น ราวกับเป็นสัญญาณเตือนอินทีวราให้รู้ตัวว่า นางไม่มีเวลามัวตั้งข้อสงสัยอีกต่อไป จำต้องรีบคืนสู่เคหาสน์โดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นร่างของนางอาจเปียกปอนด้วยหยาดพิรุณที่กำลังจะโปรยปรายลงมาในไม่ช้า ละความสนใจจากอาชา สองเท้าก็เร่งสาวก้าวเดินจนเกือบกลายเป็นวิ่ง แต่เมื่อมาถึงทางแยกซึ่งปลูกเป็นดงไม้พุ่มชอุ่มพรรณ มีเถาลดาวัลย์พันเกี่ยว ออกดอกเป็นพวงสีขาวพราวพร่าง อินทีวราก็ชนปะทะเข้ากับร่างสูงหนาดำทะมึนซึ่งจู่ๆ ก็ปรากฏกายขึ้นอย่างกะทันหัน จนนางเป็นฝ่ายล้มลงไปกองกับพื้น “โอ๊ย! แย่จริง...” อินทีวราร้องบ่น พลางพยุงกายลุกขึ้นยืน สองมือปัดฝุ่นธุลีออกจากเสื้อผ้าอาภรณ์ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง ‘คู่กรณี’ อย่างเอาเรื่อง ร่างสูงใหญ่ที่นางชนเข้านั้น ถูกห่อหุ้มอยู่ภายใต้ผ้าคลุมยาวสีดำสนิท ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จนยากที่จะสังเกตได้ว่าเขาสวมแต่งเสื้อผ้าอาภรณ์บ่งบอกฐานะดีเลวประการใด กระนั้นแสงสีส้มสลัวยามสนธยาก็สาดส่องให้อินทีวราได้พอเห็นเค้าใบหน้าคมเข้มรกครึ้มด้วยหนวดเครา จมูกโด่งเป็นสัน และดวงตาข้างขวาสีดำวาววับ... แล้ว ‘ดวงตาข้างซ้าย’ เล่า? ... ดวงตาข้างซ้ายของเขาถูกพันปิดด้วยผ้าสีดำสนิทเฉกเช่นเดียวกับผ้าคลุมตัวนอก ‘ฮึ! เรากำลังนึกจะต่อว่าอยู่ทีเดียวว่าเดินอย่างไรไม่ดูตาม้าตาเรือ’ อินทีวราพร่ำบ่นอยู่ในใจ ‘แต่เอาเถิด... เราจะไม่ถือสาหาความกับคนพิการก็แล้วกัน’ นางเพียงระบายลมหายใจออกอย่างรู้สึกขัดเคืองใจ และขยับเท้าเตรียมก้าวเดินต่อไปตามทางวิถีโดยไม่คิดเอาความ “เดี๋ยวก่อน!” เสียงห้าวดุดันดังขึ้น รั้งให้อินทีวราต้องหันกลับมาด้วยความฉงนระคนรำคาญ “มีอะไรอีกล่ะ เรากำลังรีบ” ชายแปลกหน้าเอ่ยถามหน้าตาเฉยว่า “ชนเราแล้วมิคิดจะเอ่ยปากขอโทษสักคำเลยหรือ” อินทีวราเลิกคิ้วเรียวขึ้นเล็กน้อย ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อหูที่ตนเองกลับกลายเป็นฝ่ายถูกต่อว่าต่อขานเช่นนั้น “ท่านต่างหากที่ต้องขอโทษเรา” นางโต้แย้งโดยมินึกเกรง แต่ยังคงรักษาระยะห่างเอาไว้อย่างระแวดระวัง “เข้ามาเดินพล่านในเขตเคหาสน์ของเรา แล้วยังพรวดพราดมาชนเราเข้าอีก เราอุตส่าห์ไม่เอาเรื่องท่าน ไม่ร้องเรียกให้บริวารจับท่านโยนออกไปก็บุญเท่าไหร่แล้ว ถือดีอย่างไรมาทวงคำขอโทษจากเรา” ‘คู่กรณี’ ของอินทีวรานิ่งเงียบอยู่ชั่วอึดใจ ค่อยหรี่ตาขวาลงเล็กน้อย มองดูนางอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะเอ่ยถามว่า “ที่ทางบริเวณนี้เป็นของวงศ์วานเจ้าทั้งหมดเลยหรือ” “ถูกต้อง” อินทีวราตอบ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นต่อ จึงโอ้อวดเพิ่มเติมด้วยความภาคภูมิใจว่า “นับตั้งแต่ซุ้มไม้ด้านนี้ไปจนถึงบึงบัวด้านโน้น ล้วนเป็นพื้นที่ในเขตสวนของวงศ์วานเราทั้งสิ้น” ฐานะของวงศ์วานบงกชนับว่ามั่งคั่งร่ำรวยที่สุดวงศ์วานหนึ่ง เพียบพร้อมทั้งข้าทาสบริวาร แก้วแหวนเงินทอง และอสังหาริมทรัพย์มากมี จะเป็นรองก็แต่วงศ์วานภูผาเพียงวงศ์วานเดียวเท่านั้น จึงเป็นธรรมดาอยู่ที่อาณาบริเวณโดยรอบเคหาสน์แห่งนี้จักกว้างขวางใหญ่โต และมิจำเป็นต้องสร้างรั้วรอบกำหนดขอบเขต เนื่องจากเจ้าของที่ดินวางตนสร้างภาพเป็นผู้มีจิตใจเอื้ออารี ยอมอนุญาตให้ผู้คนในละแวกเดียวกันสามารถสัญจรไปมาได้ตามสะดวก ขอเพียงมิได้สร้างความเดือดเนื้อร้อนใจ หรือก่อการทุจริตคิดร้ายใดๆ ใครจักใคร่ผ่านเข้านอกออกในอย่างไรก็ผ่านไปเถิด ไม่ว่ากัน ดวงตาคมวาวฉายแววรับรู้เข้าใจ ทว่าริมฝีปากหยักได้รูปไม่ยอมขยับเอื้อนเอ่ยคำ ปล่อยให้หญิงสาวเป็นฝ่ายจำนรรจาต่อ “ท่านเป็นคนแปลกหน้า ย่างกรายเข้ามาที่นี่ด้วยกิจธุระอันใด... อ้อ! จริงสิ อาชาสีแดงตัวนั้นเป็นของท่านใช่หรือไม่ ลักษณะของมันงามดั่งอัสดรแห่งสินธุมิมีผิด” อันอัสดรนั้นไซร้ หมายถึงม้าดีพันธุ์หนึ่งอันเกิดแก่พ่อเป็นลา แม่เป็นม้า  กล่าวกันว่า อัสดรที่กำเนิดแถวลุ่มแม่น้ำสินธุ มีกำลังวังชาและเดชานุภาพมหาศาล กีบเท้าเบาว่องสมเป็นสัตว์นิรมิตแห่งพระพาย สามารถเหยาะย่างไปบนใบบัว โดยใบบัวมิจ่อมจมลงธาราแม้แต่น้อย หากแทนที่จะนึกประหลาดใจว่า สตรีแน่งน้อยบอบบางเยี่ยงนางเหตุไฉนจึงมีความรู้เกี่ยวกับชาติพันธุ์อาชา บุรุษตาเดียวกลับถือโอกาสนี้พูดอวดโอ่ขึ้นบ้าง “เปรียบกระไรกับอัสดรครึ่งผสม ...อาชาของเรายังเหนือกว่าหลายสิบเท่า ทั้งฝีเท้าว่องไวปานสลาตัน ข้ามสัตตบริภัณฑ์ 2 ราวเหาะเหิน” “อาชาของท่านวิเศษปานนั้นเชียวหรือ” อินทีวราตาวาวด้วยความทึ่ง หลงลืมไปแล้วว่า เมื่อแรกเริ่มนั้นนางกับเขาสนทนากันด้วยอุบัติเหตุใด ไยจึงลงท้ายกลายเป็นเรื่องอาชาไปได้ “วิเศษหรือไม่ ผู้เคยนั่งเท่านั้นจึงพิสูจน์ได้” “ถ้าเช่นนั้นเรา...” “อินทีวรา!” เสียงสิขเรศเรียกขานดังขึ้นเบื้องหลัง ครั้นหญิงสาวเหลียวกลับไปมอง บุรุษตาเดียวก็พลันสะบัดชายผ้าคลุมก้าวหายลับไปในดงพฤกษาริมทางอย่างไร้ร่องรอย สิขเรศเดินตรงเข้ามาหานาง เหลียวซ้ายแลขวาก่อนจะถามว่า “เจ้ามัวยืนทำอะไรอยู่ที่นี่ ข้านึกว่าเจ้ากลับคืนสู่เคหาสน์ไปแล้วเสียอีก” อินทีวราแอบรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ชายแปลกหน้าจากไปโดยที่ยังสนทนากันไม่จบ แถมยังมิได้ทดสอบฝีเท้าของอาชาสีแดงตัวนั้นอีกด้วย จึงพาลหงุดหงิดใส่สิขเรศแทน “เราจะกลับเมื่อไหร่เกี่ยวข้องอันใดกับท่าน” “ฟังพูดเข้าซี” ชายหนุ่มตัดพ้อ “ข้ารึนึกเป็นห่วงเจ้า เกรงว่าอีกประเดี๋ยวฝนจะตก แต่เอ๊ะ!...” เสียงอุทานของสิขเรศ ทำให้อินทีวราเบือนหน้ามองตามสายตาเขา นางเห็นท้องฟ้าเหนือยอดเนมินธรปกคลุมด้วยสีส้มยามสนธยา เหล่าสกุณาโผผินบินกลับรัง แต่กลุ่มเมฆฝนสีเทาทึมทึบซึ่งตั้งเค้าครึ้มอยู่เมื่อครู่ได้เคลื่อนห่างออกไปทางทิศหรดีแทน “แปลกชอบกล” ชายหนุ่มเปรยขึ้นขณะแหงนมองฟ้า “สายลมนิ่งสนิทเยี่ยงนี้ เหตุไฉนเมฆฝนจึงเปลี่ยนทิศได้เองเล่า” ปรากฏการณ์ผิดปกติดังกล่าวทำให้อินทีวราหวนรำลึกถึงนิทานปรัมปราเรื่องหนึ่ง ซึ่งมารดาเคยเล่าให้นางและพี่สาวฟังก่อนนอน เมื่อครั้งทั้งสองยังเยาว์วัย ความของนิทานเรื่องนี้มีอยู่ว่า... กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว บนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เหนือยอดสิเนรุราชซึ่งเป็นที่สถิตแห่งเหล่าทวยเทพ มีอาณาเขตกว้างไกลหลายหมื่นตารางโยชน์ รายล้อมด้วยกำแพงเพชร กำแพงเงิน กำแพงทอง และซุ้มประตูแก้วผลึกอันวิจิตรอลังการประจำทั้งสี่ทิศ ภายในดาวดึงส์เป็นสวนอุทยานสวรรค์อันร่มรื่น อุดมไปด้วยทิพยมณฑา ปาริชาต ราชพฤกษ์ และสระโบกขรณีซึ่งมีโกสุมปทุมมาลย์แย้มกลีบเบ่งบาน ส่งกลิ่นสุคนธ์หอมหวนรัญจวนใจ กล่าวกันว่า องค์เทพอัคคีซึ่ง ณ เวลานั้นเป็นหนึ่งในแปดเทพอัษฏิกบาล มีหน้าที่ปกปักรักษาทิศอาคเนย์ ได้คบหาบรมบรรพตแห่งวงศ์วานภูผาเป็นมิตรสหาย แต่เนื่องจากบรมบรรพตเห็นว่า ตนมีฐานะต่ำต้อยกว่าพระองค์มาก  อีกทั้งยังเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาสามัญไม่มีสิทธิ์เหยียบย่างขึ้นสู่แดนสวรรค์อันงดงาม จึงได้แต่เก็บซ่อนความริษยาไว้ในใจอย่างเงียบงันภายใต้หน้ากากฉาบรอยยิ้มลวงตา อยู่มาวันหนึ่งบรมบรรพตสบโอกาสเหมาะ จึงวางอุบายส่งสุราหอม ‘คันธบาน’ มาถวายแด่องค์เทพอัคคี ครั้นเสวยดื่มเข้าไปก็ทรงเมามายหลับใหลไม่ได้สตินานนับเดือน เป็นเหตุให้พิภพอาคเนย์ประสบอุปัทวะเภทภัยนานัปการ ทั้งเกิดแผ่นดินครากกลางเมือง ทิวากาลเย็นยะเยือก ราตรีกาลร้อนรุ่มปรวนแปร มวลมนุษย์พากันสังวัธยายมนตราแก้อุบาทว์พระเพลิงอย่างไรก็ไม่สำเร็จ ฝ่ายบรมบรรพตทราบเช่นนั้นก็ยินดีที่แผนการของตนสำเร็จลุล่วง รีบลิขิตสาสน์นำความขึ้นทูลฟ้ององค์สมเด็จอมรินทราธิราชเจ้าดาวดึงส์แห่งปราสาทเวชยันต์ทันที เป็นเหตุให้องค์อินทร์ไม่พอพระทัยเป็นอันมาก ถึงขั้นขับไล่องค์เทพอัคคีออกจากสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ลงมาสู่ดินแดนรกร้างแห่งหนึ่งบนโลกมนุษย์ เมื่อมิได้ประทับบนแดนสวรรค์อีกต่อไป สมมติฐานะความเป็นเทพเจ้าก็พลันจางหาย หากยังทรงดำรงพระยศขึ้นมาใหม่เป็น ‘จ้าวอสูรอัคคี’ 3 แทน แม้กาลเวลาจักผันผ่านมานานนับพันปี และศักติฐานะจักถูกลดทอน แต่พลานุภาพของพระองค์กลับมิได้ย่อหย่อนลงตามไปด้วย เล่าลือกันว่า ยามพิโรธเพลิงกัลป์ร้อนแรงที่ไม่มีวันดับมอดจะสามารถห่อนล้างทำลายได้ทั้งสามโลก และนอกจากนี้ยังเป็นที่ทราบกันโดยถ้วนทั่วว่า... ‘จ้าวอสูรอัคคีเสด็จยาตราสู่ ณ ที่แห่งใดในผืนภพ ณ ที่แห่งนั้นย่อมปราศจากหยาดพิรุณ!’ อินทีวราพลันบังเกิดความฉงนสงสัย เอ... หรือเหตุที่เมฆฝนแปรเปลี่ยนทิศเองโดยกะทันหัน เป็นเพราะ ‘จ้าวอสูรอัคคี’ องค์นั้น ปรากฏกายขึ้นในละแวกใกล้เคียงบริเวณนี้? จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 20:37:41

ความคิดเห็นที่ 2   “มารดา โปรดบอกลูกที จ้าวอสูรอัคคีมีหน้าตาแลรูปร่างลักษณะเยี่ยงใด” อินทีวราเมื่อกลับคืนสู่เคหาสน์ ก็ปราดเข้าพบ ‘เลื่อมประภัสร์’ ผู้เป็นมารดา พลางถามไถ่ถึงสิ่งที่ตนอยากได้ใคร่รู้ เลื่อมประภัสร์ นับเป็นสะใภ้ที่ทรงความงามล้ำเลิศนางหนึ่งในวงศ์วานบงกช และนางก็ได้ถ่ายทอดคุณลักษณะเหล่านี้ให้แก่บุตรีทั้งสองจนหมดสิ้น ครั้นเห็นอินทีวรา ลูกสาวคนเล็กเดินเข้ามาหา หย่อนกายลงนั่งเคียงข้างบนตั่งตัวเดียวกัน มือมารดาอันอบอุ่นจึงลูบเรือนผมยาวสลวยด้วยความเอ็นดู “บงกชน้อย เจ้าต้องการทราบเรื่องนี้ไปทำไมกัน” แม้อินทีวราจะเติบโตเป็นสตรีในวัยออกเรือนได้แล้ว หากทว่าในสายตาของมารดา นางยังคงเป็น ‘บงกชน้อย’ อยู่เสมอไม่เปลี่ยนแปลง อินทีวราจึงบอกเล่าถึงเหตุการณ์ที่เมฆฝนเปลี่ยนทิศอย่างกะทันหันให้มารดาฟัง “เพลาเย็นที่ผ่านมา ลูกได้ยินเสียงฟ้าคำรามครืนครั่นเหนือศีรษะไม่ผิดแน่ แต่พออีกประเดี๋ยวชั่วครู่แหงนเงยขึ้นดูใหม่ มวลหมู่เมฆากลับยักย้ายไปสู่ฝั่งตรงกันข้าม ทั้งที่อากาศนิ่งสนิท ไม่มีลมพัดสักวูบเดียว ลูกรำลึกถึงนิทานที่มารดาเคยเล่าให้ฟังว่า ‘ที่ใดซึ่งจ้าวอสูรอัคคียาตราไปถึง ที่นั้นจักไร้หยาดพิรุณ’ เมื่อเป็นดั่งนี้ลูกจึงอยากทราบความให้กระจ่างแจ้งว่า จ้าวอสูรอัคคีนั้นมีรูปร่างลักษณะหน้าตาเยี่ยงใด เผื่อวันใดมีโอกาสประสบพบเจอเข้าลูกจะได้รู้จักว่าเป็นท่าน” เลื่อมประภัสร์หัวเราะเบาๆ ก่อนตอบบรรยายว่า “จ้าวอสูรอัคคีนั้นไซร้ มีผิวกายผุดผ่องประหนึ่งทองทา เกศามุ่นเกล้าเปล่งรัศมีสีหมอกควัน มีสองเศียรสองโอษฐ์ ปลายลิ้นแตกแยกออกเป็นถึงเจ็ดแฉก จึงได้รับสมัญญานามว่า ‘สัตตะชิวหา’ นอกจากนี้ดวงเนตรหนึ่งพันดวงยังเป็นแก้วอัคคีสีแดงวาววาม จับจ้องสิ่งใด ไฟบรรลัยกัลป์จักแผดเผาสิ่งนั้นเป็นเถ้าธุลี... หรืออีกครา ยามสุวรรณราชรถเทียมม้ากายาสีแดงเพลิงของท่านเคลื่อนผ่านทุ่งหญ้า เปลวความร้อนจักแผ่ขจาย เผาผลาญตฤณชาติจนมอดไหม้ดำเป็นตอตะโก บางคนจึงเรียกขานท่านว่า ‘โรหิตาศวะ’ ...ผู้ครองอาชาสีโลหิต” แค่ลองนึกวาดภาพจินตนาการตาม อินทีวราก็รู้สึกพรั่นพรึงต่อรูปลักษณ์พิสดารดังกล่าวจนขนแขนลุกเกลียว “ไฉนจึงแปลกประหลาดปานนั้นเล่า” นางรำพึง “จ้าวอสูรอัคคี ท่านมิได้เหมือนอย่างมนุษย์เราหรอกหรือ ...หากเป็นดังที่มารดาว่ามา คงน่าเกลียดน่ากลัวยิ่งนักทีเดียว ลูกก็ได้แต่ภาวนาขออย่าได้พบเจอท่านเลยจะดีกว่า” “นั่นเป็นเพียงตำนานเรื่องหนึ่งที่เล่าลือสืบต่อกันมาเท่านั้น บงกชน้อยเอ๋ย” เลื่อมประภัสร์ตอบ “คงยังไม่มีใครเคยพบเห็นตัวจริงของท่านดอก แต่เมื่อคนทั้งหลายได้ยินคำว่า ‘จ้าวอสูร’ ก็อดคิดถึงรูปร่างหน้าตาอันแปลกประหลาดน่าประหวั่นพรั่นพรึงขึ้นมาไม่ได้ นี่แหละปราชญ์เมธีทั้งหลายจึงได้กล่าวไว้... อัน ‘ความกลัว’ ทั้งหลายในโลกนี้ ล้วนเป็นเพียงภาพลวงตาซึ่งถือกำเนิดขึ้นมาจากก้นบึ้งในจิตใจเราคิดไปเองทั้งสิ้น” อินทีวราพยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงว่าเห็นด้วยกับมารดา หากแท้จริงในใจนางยังคงประหวัดถึงรูปลักษณ์แห่งจ้าวอสูรอัคคีอยู่ไม่เสื่อมคลาย “จริงซี” เลื่อมประภัสร์เพิ่งนึกขึ้นได้ “ลูกออกไปไหนมาตลอดทั้งบ่าย วันนี้เจ้าแห่งวงศ์วานภูผาและบุตรชายอุตส่าห์เดินทางมาเยี่ยมเยือน บิดาใคร่จักเรียกหาเจ้าไปต้อนรับรับรอง แต่ไม่เจอตัวจึงโมโหโทโสเป็นการใหญ่” อินทีวราระบายลมหายใจออกอย่างเบื่อระอา นางรู้ดีว่า ‘จักรโกมุท’ ผู้เป็นบิดาอารมณ์แปรปรวนดุจพายุพัด แต่โกรธง่ายหายไว ไม่มีกระไรน่าหนักใจนัก ทว่าสิ่งที่ทำให้อินทีวรากังวลจนทดท้อใจยิ่งกว่า ก็คือ เรื่องที่บิดาของนางกับพ่อลูกจากวงศ์วานภูผาสนทนากันต่างหาก “มารดา ลูกไม่ปรารถนาจะวิวาห์กับสิขเรศ” นางเอื้อนเอ่ยความในใจอย่างตรงไปตรงมา ไม่เสียเวลาอ้อมค้อมให้วุ่นวาย “และในขณะเดียวกันลูกก็ทราบดีว่า คำทำนายแห่งไทวัชญากรยากที่จะเสี่ยงหลีกเลี่ยงได้ เมื่อเป็นเช่นนี้ ลูกควรจะทำอย่างไรดี” เลื่อมประภัสร์มองดูบุตรีด้วยสายตาของมารดาที่เข้าอกเข้าใจความรู้สึกของลูกสาว นางเองก็ไม่ต้องการให้อินทีวรามีชะตากรรมเฉกเช่นเดียวกับบงกชแดงสวิปรียา ซึ่งนับตั้งแต่ออกเรือนไปอยู่ ณ ดินแดนอันห่างไกล กับชายที่นางไม่ได้รัก ทั้งสองสามีภรรยาก็ทำตัวราวกับหายลับไปในกลีบเมฆ ไม่เคยกลับมาเยี่ยมเยียนญาติมิตรในวงศ์วาน ไม่... แม้แต่จะส่งข่าวคราวแจ้งสารทุกข์สุกดิบให้บิดามารดาและน้องสาวได้ทราบเลยสักครั้งเดียว แต่ทว่าคำทำนายที่กลายเป็นกฎแห่งวงศ์วานไปโดยปริยายนั้น ก็เป็นดั่งประกาศิตอันมั่นคง ครั้นจะไม่ยึดถือปฏิบัติตามก็ไม่ได้ ครั้นเห็นมารดาเงียบเฉย อินทีวราจึงเปรยคำถามใหม่ขึ้นอีก “มารดาว่า เป็นเพราะเหตุใดเล่า กาลเวลาผ่านมากว่าสองร้อยปีแล้ว จึงมิมีใครหาญกล้าพอที่จะฝ่าฝืนคำทำนายนั้นดูสักครา” “ก็เพราะ ‘ความกลัว’ อีกนั่นแล” เลื่อมประภัสร์ตอบ ปลายนิ้วไล้ปอยผมนุ่มลื่นดุจเส้นไหมของบุตรีเบาๆ “เนื่องจากพวกเรา ทั้งวงศ์วานบงกช และวงศ์วานภูผา ต่างก็คร้ามเกรงต่อหายนะภัยอันจะบังเกิดขึ้นจากเพลิงกัลป์ของจ้าวอสูรอัคคี จึงมิมีใครกล้าฝืนคำทำนาย ดูแต่ลูกซี เพียงแค่ได้ฟังคำบอกเล่าถึงรูปโฉมของท่านเมื่อครู่ ยังถึงกับรีบออกปากว่าไม่อยากพบเจอ แล้วนับประสาอะไรกับวงศ์วานภูผา ซึ่งบรมบรรพตผู้เป็นเจ้าแห่งวงศ์วาน เคยทรยศองค์เทพอัคคีตามตำนานกาลก่อน ให้ต้องยิ่งหวาดหวั่นการแก้แค้นอยู่แทบทุกลมหายใจเข้าออก และถ่ายทอดมาจนจวบชั่วลูกชั่วหลาน เห็นไหม บงกชน้อย... คนทำผิดคิดร้ายต่อผู้อื่น สุดท้ายตนเองก็มิอาจอยู่เย็นเป็นสุขได้หรอก” เลื่อมประภัสร์ยังคงเห็นบุตรีเป็นเด็กน้อย จึงมักลงท้ายการอธิบายด้วยถ้อยคำอบรมสอนสั่งอยู่เสมอ อินทีวราเพียรจดจำมานานตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ ไม่ได้รู้สึกรำคาญเพราะเห็นว่าเป็นเรื่องซ้ำซาก แต่เนื่องจากยามนี้นางกำลังสับสนว้าวุ่นใจ จึงเอียงกายลงซบกอดออดอ้อนมารดา ทำตัวราวกับว่าตนเองยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อยอยู่จริงๆ “มารดาหมายความว่า หากเราสามารถเอาชนะความกลัวได้ คำทำนายเหล่านั้นก็จะเสื่อมความขลังลงใช่หรือไม่” “เจ้าอย่าได้คิดเช่นนั้นเป็นอันขาด!” เลื่อมประภัสร์ปรามบุตรี เพราะรู้ดีว่านางมักมีความคิดแผลงๆ ไม่เหมือนใคร “โชคชะตาของผู้คนในวงศ์วานมิใช่สิ่งไร้ค่า ที่จะนำมาเสี่ยงเล่นได้ตามใจชอบ พวกเรามิมีวันรู้ได้เลยว่า หายนะแห่งคำทำนายจะย่างกรายมาเยี่ยมเยือนเมื่อไหร่” อินทีวราสีหน้าสลดลง นางรู้... กระทั่งมารดาเองก็ถูก ‘ความกลัว’ นั้นครอบงำ มิแตกต่างจากคนอื่นเลยแม้แต่น้อย จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 20:40:28

ความคิดเห็นที่ 3   เชิงอรรถ 1 ไทวัชญากร - หมอดู ผู้ทำนายดวงชะตา 2 สัตตบริภัณฑ์ - ภูเขาบริวารทั้งเจ็ดชั้นที่ล้อมรอบเขาพระสุเมรุ ได้แก่ ภูเขายุคนธร ภูเขาอิสินธร ภูเขากรวิก ภูเขาสุทัสสนะ ภูเขาเนมินธร ภูเขาวินตก และภูเขาอัสสกัณณ์ 3 อสูร - ตามเกร็ดวรรณคดีโบราณระบุเอาไว้ว่า เป็นเทพจำพวกหนึ่งซึ่งไม่ดื่มสุรา (อะ + สุรา) เหตุผลก็เนื่องจากเข็ดหลาบที่ครั้งหนึ่งยามเมามายไม่ได้สติ ถูกพระอินทร์จับโยนลงมาจากสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 20:42:28

ความคิดเห็นที่ 4   เฮ้อ..อ่านแล้วก็ รู้สึกว่า อยากเขียนให้ได้อย่างนี้บ้าง ไม่ใช่ เนื้อหานะ วิงจี้หมายถึง การเล่นคำน่ะ อยากฝึกเขียน แนว แฟนตาซี แต่ว่า หาเล่นคำสวยๆ แบบนี้ไม่ได้เลย หาคำมาจากไหนหรือคะ จากคุณ : วิงจี้ (winggy) เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 20:47:31

ความคิดเห็นที่ 5   ตอบคุณ วิงจี้ ต้องอ่านวรรณคดีไทยมากๆ ค่ะ จดศัพท์ที่เราชอบ และหาคำแปลเอาไว้ด้วย ทำบ่อยๆ จะได้สำนวนภาษาของตัวเองออกมาค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ^^ จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 20:55:49

ความคิดเห็นที่ 6   มาสนับสนุนค่ะ ว่าคลังคำของคนเขียนเยอะจริงๆ เล่นคำได้น่าอ่านมากเลยค่ะ จากคุณ : npuiy เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 21:53:10

ความคิดเห็นที่ 7   ศัพท์สละสลวยมากๆครับ ขอชื่นชม ผู้ที่เขียนได้แต่แนว scifi, fantasy อย่างผมรู้สึกเป็นปมด้อยเรื่องนี้เช่นกัน จากคุณ : Kross_ISC เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 22:46:52

ความคิดเห็นที่ 8   ตกลงภูศิลากับนักบวชไทวะที่ควักตาออก ทำให้เกิดคำทำนายอย่างไรล่ะคะ หรือยังไม่เฉลย ใน 1 วันควรจะตั้งกระทู้เรื่องละ 1 ตอนค่ะ คราวหน้าถ้าจะลง 2 ตอน เอาไว้กระทู้เดียวกันแล้วกันนะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 53 22:47:54

ความคิดเห็นที่ 9   ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ตอบคุณ scottie ที่มาของคำทำนายจะเฉลยตอนกลางๆ เรื่องค่ะ ส่วนการตั้งกระทู้ รับทราบค่ะ ^0^/ จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 22:04:38

ความคิดเห็นที่ 10   ใช้คำได้สละสลวยจริงค่ะ ขอชื่นชม บรรยากาศเหมือนวรรคดีผสมแฟนตาซีนิดๆ อ่านแล้วทึ่งคนเขียนไปเอา"ประโยค(คำ)สวยๆนี้มาจากไหน(หนอ)" มาอ่านและเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : Hexi เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 00:23:12

ความคิดเห็นที่ 11   สนุกดีครับ จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 01:09:12

ความคิดเห็นที่ 12   รอติดตามนะครับ :) จากคุณ : พลพสุ เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 02:17:21

ความคิดเห็นที่ 13   ภาษาแบบนี้ ถ้าใช้กับนิยายธรรมดาคงออกมาดูตลก แต่คนเขียนเลือกใช้ได้เข้ากับบริบทของเรื่อง ซึ่งมันออกแนวแฟนตาซีย้อนยุค กึ่งเทวะนิยาย ก็เลยออกมาลงตัวและสละสลวยมากๆ ชอบครับ อ่านแล้วเพิ่มพูนความรู้ภาษาไทยของตัวเองไปด้วย จากคุณ : นักเดินทางจากดวงดาวอันไกลโพ้น เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 23:25:19

ความคิดเห็นที่ 14   มาอ่านค่ะ ตามไปดูที่บล็อกถึงได้รู้ว่าเป็นใคร ภาษาเพราะจริงๆ เลย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 53 08:36:12

ความคิดเห็นที่ 15   ชอบตั้งแต่ชื่อเรื่องเลยค่ะ เลยตามมาอ่านอีก ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ค่ะ จากคุณ : virismara เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 53 09:19:54

ความคิดเห็นที่ 16   ชอบตั้งแต่ชื่อเรื่องเลยค่ะ เลยตามมาอ่านอีก ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ค่ะ จากคุณ : virismara เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 53 09:21:08

ความคิดเห็นที่ 17   มาตืดตามด้วยคนค่ะ ชอบภาษาไรท์เตอร์มากๆ เลย สวยมากๆ อยากเขียนให้ได้อย่างนี้บ้าง เคยอ่านเรื่องอย่างนี้มามาก แต่หาเรื่องที่ภาษาสวยแบบนี้ไม่เจอสักที (หรือเคยมี แต่อินไม่เห็นก็ได้ แหะ แหะ) จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 53 17:32:36

ความคิดเห็นที่ 18   เห็นขึ้นกระทู้แนะนำจนต้องตามมาดู แล้วก็ไม่ผิดหวังค่ะ =) จากคุณ : P. เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 53 20:18:58 A:58.11.46.240 X:

ความคิดเห็นที่ 19   ไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้เจอนิยายที่เขียนด้วยภาษาระดับนี้ในเนท เพราะโลกทุกวันนี้ ทุกอย่างเร็วขึ้น (ลวกมากขึ้น) ภาษาในนิยายที่สวยก็หายไปเยอะ อืม.. ขอเอาไปอ่านก่อนน้า จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 53 22:37:21

ความคิดเห็นที่ 20   ชอบมากค่ะ ทั้งสำนวนและเนื้อเรื่องค่ะ ^ v ^ จากคุณ : jiw_lee (jiw_lee) เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 10:48:34

ความคิดเห็นที่ 21   ไม่ได้เข้ามา 2 วัน แอบช็อคที่ขึ้นเป็นกระทู้แนะนำ...?! ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน, เม้นท์, เป็นกำลังใจ, ให้กิ๊ฟ และให้คะแนนโหวตค่ะ สำหรับบทต่อๆ ไป จะอัพเดททุกคืนวันศุกร์นะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ ^^ จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 16:07:54

ความคิดเห็นที่ 22   ภาษาสุดๆ เลยล่ะครับ เป็นผมคงคิดไม่ได้ขนาดนี้ (ถนัดแต่นิยายกำลังภายใน อิอิ) จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 08:38:20

ความคิดเห็นที่ 23   ง่า... ขออภัยวันนี้อัพบท 2 ไม่ทันนะคะ ลืมเอาธัมบ์ไดร์ฟมาค่ะ T-T ขออนุญาตมาลงหลังตรุษจีนนะคะ ขอโทษทุกคนด้วยค่ะ จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 53 21:41:05 A:118.174.33.221 X:

ความคิดเห็นที่ 24   ชอบอ่านสำนวนแบบนี้ค่ะ เคยอ่านสำนวนคล้ายๆ กัน เรื่องอัปสราเทวานฤมิต แต่คนแต่งท่านนั้นใช้ลอคอิน จิณณา Siraprapa_p ไม่ทราบว่าเป็นคนแต่งคนเดียวกันหรือเปล่าคะ ถ้าไม่ใช่ก็ขอโทษด้วยค่ะ แต่ชอบภาษแบบนี้มากๆ ต้นเรื่องก็สนุกแล้ว อ่านแล้วเพลินดี ขอให้กำลังใจ ทำต่อไปเรื่อยๆ นะคะ จากคุณ : แคท (Pussy_kittycat) เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 53 19:14:41

ความคิดเห็นที่ 25   ยุ้ยคะ..เพิ่งได้มีโอกาสตามาอ่านค่ะ คงต้องคอมเม้นท์คล้ายๆคนข้างบนนั้น ว่าใช้ภาษาได้สวยงาม งดงามมากค่ะ ดูลงตัวไปหมด..ขนาดแค่บทแรกๆนะนี่ ปกติ ภาษาเราอ่อนด้อย บางคำไม่เข้าใจ แต่โดยรวม งดงามมากค่ะ..อุดหนุนแน่ๆๆ จากคุณ : nikanda เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 16:11:11

ความคิดเห็นที่ 26   ตอบคุณแคท ไม่ใช่ค่ะ เราใช้นามปากกาว่า วรรณศุกร์ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ +++ อัคคีบงกช +++ บทที่ ๒ : อิสรภาพของดอกบัว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8898326/W8898326.html จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 53 00:07:36