ความคิดเห็นที่ 1   วิชาเรียนในช่วงบ่ายหมดไปแล้ว ได้เวลาที่ทุกคนจะต้องกลับบ้าน แต่ภารกิจของโคซึเกะยังไม่หมด เขาคงต้องตามดูนัตสึมิต่อ แต่ถ้าให้เดินตามต้อย ๆ เป็นพวกสโตรกเกอร์ คงได้โดนแจ้งให้ตำรวจมาจับข้อหา ‘โรคจิต’ แหง ๆ ดีที่บ้านของโคซึเกะนั้นไปทางเดียวกับนัตสึมิ แถมไกลกว่า ก็เนียนไปก็แล้วกัน กับการเดินไปเป็นเพื่อนกลับบ้าน เพียงแต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าการที่อยู่ ๆ จะกระโดดเข้าไปเดินเป็นเพื่อนกลับบ้านด้วยเหตุผลว่า ‘ระยะนี้มีเหตุฆาตกรรมบ่อย ๆ’ เธอจะรับฟังรึเปล่า แต่ก็คงต้องลองเท่านั้นล่ะ ที่ล็อกเกอร์ด้านล่างตึก โคซึเกะจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหานัตสึมิ “นี่นัตสึมิจัง” เขาทักเจ้าหล่อนด้วยน้ำเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ นัตสึมิที่กำลังใส่รองเท้าอยู่ เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามองอย่างช้า ๆ สีหน้าเธอเรียบเฉยซะจนเขารู้สึกประหม่ามากขึ้นไปอีก “เดินกลับบ้านด้วยกันมั้ย แบบว่า…เออ…ช่วงนี้ ในเมืองเรามีเหตุร้ายบ่อย ๆ ไปเป็นเพื่อนกันน่าจะดีกว่า…มั้ย” โคซึเกะพูดยาว แต่แบบตะกุกตะกักพอควรทีเดียว ก็นี่มันเหมือนจีบสาวทางอ้อมเลยนี่นา นัตสึมิมองหน้าโคซึเกะเฉย ๆ พลางกระพริบตาปริบ ๆ  ในใจของโคซึเกะนั้นร้อนรนหนักเข้าไปใหญ่ แน่ล่ะไปชวนอะไรแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่อยู่กันมาตั้ง 2 ปี ไม่เคยชวยเลยซักแอะ มันยังไง ๆ อยู่นา สงสัยกลับบ้านไปต้องจัดการพี่ฮิไคอิสักหน่อยแล้ว “อืม ได้สิ” นัตสึมิตอบเรียบ ๆ เธอไม่ได้แสดงอาการเคอะเขินใด ๆ ให้เห็นเลย จนโคซึเกะถึงกับอึ้งที่ได้รับการตอบรับที่ง่ายดายแบบนี้ “อ…อืม งั้นเราไปกันเถอะ” โคซึเกะกล่าวชวนนัตสึมิทันที แต่ใบหน้าของเขานั้นแดงก่ำไปด้วยความอายจริง ๆ ทั้งสองเดินไปพร้อม ๆ กันได้เป็นระยะทางไกลพอสมควร โดยที่แทบไม่ได้พูดอะไรกันเลย โคซึเกะนั้นคิดในใจว่า ถ้าเพื่อน ๆ มาเห็นเขาเดินกลับบ้านไปพร้อมกับนัตสึมิบ่อย ๆ จะมีข่าวลืออะไรออกมาบ้างรึเปล่า รึเราจะต้องกลายเป็นคู่กันจริง ๆ หรือบางที บางที บางที และบางที โคซึเกะเริ่มฟุ้งซ่านไปเรื่อย “นี่ซาการะคุง” นัตสึมิช่วยทำลายอาการฟุ้งซ่านของโคซึเกะให้ ดูจากคำพูดเธอยังไม่ค่อยรู้สึกสนิทสนมกับ โคซึเกะซักเท่าไหร่ เลยเรียกด้วยชื่อสกุลเช่นนั้น “เรียกโคซึเกะก็ได้ เราอยู่ร่วมห้องกันมาตั้ง 2 ปีแล้วนะ” โคซึเกะรีบบอก เพราะเขาไม่อยากเป็นเหมือนคนที่ห่างเหินเธอมากนัก “นั้นสินะ ตั้ง 2 ปี แล้วนึกยังไงถึงได้มาเดินกลับบ้านเป็นเพื่อนฉันเอาตอนนี้ได้ล่ะ” นัตสึมิจี้เอาปัญหาที่โคซึเกะคิดเอาไว้ก่อนหน้า มันดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือเอาซะเลยสินะ ไอ้เหตุผลที่เขาให้กับเธอไปก่อนหน้านี้ “เออ…อา…คือ แบบว่า…” เขาเองก็ไม่รู้จะตอบยังไงดี สรุปนี่เขาพลาดเองใช่ไหมที่คิดจะตามเธอแม้กระทั่งตอนจะกลับบ้านแบบนี้ นัตสึมิเดินไป พลางมองหน้าของเขา สายตาของเธอดูเย็นชาเรียบเฉยซะจนเขารู้สึกกลัวจริง ๆ “เธอ…เฝ้าจับตาดูฉันอยู่สินะ” นัตสึมิจี้ไปตรง ๆ ทำเอาโคซึเกะที่ทำอะไรไม่ถูกอยู่แล้วถึงกับแสดงอาการตกใจออกมาทีเดียว ก็แน่ล่ะไอ้สิ่งที่เขาทำอยู่มันก็ไม่ใช่เรื่องถูกต้องสักเท่าไหร่อยู่แล้ว ถ้าเขาจะโดนนัตสึมิโกรธก็คงไม่แปลกเลย โคซึเกะเดินเงียบ ๆ เขาไม่กล้าบอกสิ่งใดออกไปเพราะเขาเองก็ไม่อยากเปิดเผยในสิ่งที่ฮิไคอิ ลูกพี่ลูกน้องของเขาวานให้มาทำอยู่ “ไม่เป็นไรหรอก ” นัตสึมิกล่าวเรียบ ๆ โดยไม่ได้มองหน้าของโคซึเกะ ซึ่งมันทำให้เขาแปลกใจจนอุทานออกมา “เห?” นัตสึมิที่ได้ยินคำอุทานของโคซิเกะ ก็หันไปมองเขาช้า ๆ เธอไม่รู้สึกแปลกใจ ถ้าโคซึเกะจะแปลกใจคำพูดของเธอ “ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่คิดว่าเธอจะประสงค์ร้ายอะไรกับฉันแน่นอน” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ เช่นทุกครั้ง มันค่อนข้างแปลกพอสมควร นัตสึมิไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากใหน สถานการณ์เช่นนี้ เธอยังมองคนที่สะกดรอย แอบตามเธอในแง่ดีได้อีกยังงั้นเหรอ แต่เขาได้เพียงคิดในใจ เพราะแค่นี้เขาก็รู้สึกผิดมากพอแล้ว ยิ่งเธอไม่ถือสาและมองเขาในแง่ดี มันช่างได้อารมณ์แม่พระให้อภัยคนบาปเลยทีเดียว “ถึงบ้านฉันแล้ว” นัตสึมิพูดขึ้นเมื่อมาถึงอพาร์ทเมนท์ของเธอ ดูท่าทางโคซึเกะนั้นจะไม่รู้ตัวเลยว่าเดินกันมาจนมาถึงที่พักของนัตสึมิแล้ว เขายิ้มแล้วยกมือขึ้น “แล้วเจอกัน” “อืม แล้วเจอกัน” นัตสึมิตอบเสียงเรียบ ๆ ก่อนเดินขึ้นอพาร์ทเมนท์ไป โคซึเกะที่ส่งนัตสึมิขึ้นอพาร์ทเมนท์ไปแล้ว ได้เวลาที่เขาจะกลับบ้านไปรอจัดการคุณลูกพี่ลูกน้องที่ไหว้วานอะไรให้เขาโดนเขม่นได้แบบนี้ โคซึเกะเดินกลับบ้านไปอย่างรวดเร็ว บางทีเขาอาจจะขอเลิกทำอะไรแบบนี้ แต่อีกใจเขาก็รู้สึกว่าการได้ติดตามนัตสึมิทำให้เขารู้สึกผูกพันธ์กับเธอมากขึ้นกว่าแต่ก่อน ถ้าเขาเลิกตามดูเธอมันก็น่าเสียดายแย่เลยสิ ‘เฮ้ยงั้นมันก็กลายเป็นว่าเขาชอบเธอจริง ๆ น่ะสิ!!’ ในความคิดของเขาราวกลับว่ากำลังดำดิ่งลงไปในความมืดที่หาคำตอบไม่เจอ แต่ช่างเถอะ ไปจัดการฮิไคอิก่อนดีกว่า “กลับมาแล้วคร้าบ” โคซึเกะที่เข้ามาในบ้านพูดเสียงดังลากเสียงยาว เพื่อให้แม่ของเขาที่อยู่ในครัวได้ยิน “โคซึเกะ ของว่างอยู่ในห้องกินข้าวนะ” “ครับผม” เขาตอบรับผู้เป็นแม่ที่บอกเรื่องของว่าง เขาเดินไปที่โต๊ะกินข้าวแล้วหยิบของว่างที่เป็นเซนเบะ (แป้งข้าวเหนียวย่างซี้อิ้ว ห่อด้วยสาหร่าย) เดินขึ้นห้องของตัวเองไป เขาเอาของไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วลงนอนแผ่บนเตียงทันที ไม่ใช่เพราะความเหนื่อยล้าจากสิ่งใด แต่เขากำลังคิดถึงเรื่องที่เขาตามดูนัตสึมิอยู่ ตลอดระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ตามนั้น เขาไม่พบสิ่งใดที่น่าสงสัย หรือผิดปกติในโรงเรียนเลย นัตสึมิ ยังคงเป็นนัตสึมิที่ดูเย็นชาไม่เปลี่ยนแปลง ‘เอาเถอะ ทำการบ้านก่อนดีกว่า’ เมื่อเขาคิดได้แบบนั้น ก็งัดเอาการบ้านในกระเป๋าขึ้นมานั่งทำ เพราะยังไงตอนนี้ฮิไคอิก็ยังไม่กลับบ้านแน่นอน กว่าจะกลับก็คงเย็นพอสมควรทีเดียว --------------------------------------------------- เวลาผ่านไป จนตอนนี้จะสองทุ่มแล้วโคซึเกะซึ่งทำการบ้านเสร็จ และอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยกำลังนั่งล้อมวงทานข้าวกับครอบครัวในห้องดูทีวี เพราะวันนี้แม่ของเขาทำสุกี้ให้ทานกัน “โหย พี่…นั่นเนื้อเค้านะ”  คาสุมิน้องสาวของโคซึเกะบ่นออกมา เมื่อโคซึเกะคีบเนื้อในหม้อที่เธอจ้องไว้ไปใส่ถ้วยของตัวเอง “จะเอารึเปล่าล่ะ” โคซึเกะถามกลับไป เขายังไม่ได้กินมัน ถ้าน้องเขาจะเอาก็ให้ได้อยู่แล้ว “ไม่เอาละ มันอยู่ในถ้วยของพี่แล้วอ่ะ” เธอตอบกลับราวกับว่าเขาน่ารังเกียจซะจนกินของร่วมกันไม่ได้ซะอย่างนั้น พ่อของโคซึเกะคีบเนื้อในถ้วยของเขาขึ้นมา “งั้นเอาของพ่อไหม?” คาสุมิหันไปมองพ่อของตัวเองทันทีที่เขาพูดจบ “ไม่เอาอ่ะ หนูกินอย่างอื่นก็ได้” คาสุมิค้อนใส่พ่อ และพี่ชายของตัวเอง โคซึเกะได้คำตอบว่าจริง ๆ น้องสาวของเขาไม่ได้รังเกียจเขาหรอก แต่เธอไม่ชอบที่จะเอาของจากในจาน ชามของใครทั้งนั้นล่ะ “กลับมาแล้วครับ” เสียงของฮิไคอิดังจากประตูเข้ามาถึงข้างใน เขาเดินโผล่เข้ามาในห้องดูทีวีที่โคซึเกะกำลังทานสุกี้กันอยู่ ชายอายุ 32 ปี ไว้ผมรองทรง แสดงสีหน้าเพลีย ๆ ออกมาให้ทุกคนในห้องนั้นเห็น “อ้าว เป็นอะไรไปล่ะฮิไค” แม่ของโคซึเกะชอบเรียกฮิไคอิสั้น ๆ ว่า ‘ฮิไค’ เป็นประจำ น้ำเสียงของเธอค่อนข้างสงสัยต่อสิ่งที่เห็น แต่เธอก็ยังคงนั่งทานสุกี้ไปเรื่อย ๆ ฮิไคอิแกล้งฟุ่บไปตรงทางเดิน เพื่อแสดงว่าเขาไม่ไหวแล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ใครในห้องสนใจเขาเลย “พี่ฮิไคอิ อย่าทำตัวเป็นเด็กปัญญาอ่อนนา” คาสุมิว่าเข้าให้ จนฮิไคอิหน้าเจื่อนเลยทันที เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นมานั่งล้อมวงกับพวกโคซึเกะด้วย แม่ของโคซึเกะหยิบถ้วยให้เขาทานร่วมกัน โคซึเกะนั้นไม่ได้กล่าวถามอะไรฮิไคอิออกไปในตอนนี้ เพราะเรื่องที่เขาทำอยู่นี่คนอื่น ๆ ในครอบครัวไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย เขานั่งทานสุกี้พร้อมทุกคนไปจนอิ่มเรียบร้อย เขาจึงสะกิดฮิไคอิแล้วส่งสัญญาณมือให้ไปหาเขาที่บนห้อง “โคซึเกะจะขึ้นห้องแล้วรึ?” พ่อของเขาถาม เพราะอยู่ ๆ โคซึเกะก็อิ่มไวกว่าปกติ “ครับ เดี๋ยวผมว่าจะอ่านหนังสือสักหน่อยน่ะครับ” เขาตอบคุณพ่อไป เพราะจริง ๆ เขาต้องอ่านหนังสือเพื่อรอรับการทดสอบย่อยในอีก 1 อาทิตย์ข้างหน้าด้วย “แย่จัง พี่ชายกินเนื้อวัวของเค้าไปเลยขยันแน่ ๆ” คาสุมิแหย่โคซึเกะไปแต่โคซึเกะก็ไม่รอช้า เขาก็แหย่คาสุมิกลับไปเช่นกัน “งั้นพี่ควรจะแย่งเนื้อเราประจำ ๆ สินะ” โคซึเกะแหย่ออกไปพร้อมรอยยิ้ม แต่คาสุมิไม่เล่นด้วย เธอมองค้อนใส่โคซึเกะทันที เขาเลยแยกตัวขึ้นไปบนห้องเพื่ออ่านหนังสือ และรอฮิไคอิ เวลาผ่านไปเกือบ 1 ชั่วโมง โคซึเกะนั่งอ่านหนังสือไปเรื่อย ๆ เขาคิดว่าฮิไคอิคงอาบน้ำเลยทำให้ขึ้นมาช้ากว่าที่ควรจะเป็น เขาคิดไม่ทันจบเสียงเคาะห้องก็ดังขึ้นทันที “เข้ามาได้ครับ ไม่ได้ล็อคครับ” เขาตอบกลับผู้ที่มาเคาะห้องออกไป ฮิไคอิมาในชุดนอน ไม่ผิดจากที่เขาคิดฮิไคอิอาบน้ำก่อนมาหาเขา เดี๋ยวคงไปเข้านอนแล้วแหง ๆ จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 01:03:35

ความคิดเห็นที่ 2   “คุณพี่ที่เคารพวันนี้นอนไวจริง ๆ นะครับ” โคซึเกะที่หันเก้าอี้ไปดูกล่าวทักฮิไคอิด้วยน้ำเสียงกวน ๆ ซึ่งฮิไคอิเองก็ยิ้มออกมาก่อนที่จะเดินไปนั่งบนเตียง “งานมันยุ่ง ๆ จนปวดหัวน่ะ เลยว่าจะนอนไวกว่าทุกที” “ว่าแต่ มีเรื่องอะไรเรอะ? รึเรื่องแม่สาวคนนั้น” ฮิไคอิอธิบายพร้อมกับถามโคซึเกะกลับไป “ก็ครับ ผมว่าผมอยากเลิกตามเธอแบบนี้จัง” โคซึเกะพูดตรง ๆ เขารู้สึกผิดที่ไปเฝ้าดูเธอแบบนั้น มันออกจะเป็นการรุกล้ำสิทธิ์ส่วนบุคคลของเธออย่างบอกไม่ถูก “ทำไมล่ะ โดนเธอว่ามารึไง” ฮิไคอิถามต่อด้วยความสงสัยที่อยู่ ๆ โคซึเกะมาขอเลิกช่วยงานเขาดื้อ ๆ แบบนี้ “ไม่หรอกครับ ตรงกันข้ามเลยเธอกลับคิดว่าเรากำลังหวังดีกับเธอต่างหาก จนผมรู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้” โคซึเกะตอบด้วยสีหน้าละเหี่ยใจ “ก็ถูกอย่างที่เขาคิดแล้วนี่นา” ฮิไคอิตอบเรียบ ๆ เขาไม่รู้ว่าโคซึเกะกำลังเข้าใจสิ่งที่เขาให้ทำว่ายังไง โคซึเกะนิ่งอึ้งไป ไม่คิดว่าฮิไคอิให้เขาตามดูเธอด้วยเพราะประสงค์ดี อ้าว ฮิไคอิไม่ได้กะจะหาหลักฐานมาจับเธอหรอกรึ “หมายความว่ายังไงครับคุณพี่ คุณพี่สงสัยเธอไม่ใช่รึครับ” โคซึเกะแสดงสีหน้างุนงงกับคำตอบของฮิไคอิ “...ไม่ได้สงสัยอะไรสักหน่อย ฉันบอกนายแบบนั้นเรอะ” ฮิไคอิตอบเหมือนคนที่ไม่รู้เรื่องที่โคซึเกะพูดเลย “งั้นคุณพี่ให้ผมตามดูนัตสึมิทำไมล่ะครับ” เขาอยากจะกระโดดไปอัดฮิไคอิซักที ที่ปล่อยให้เขาเข้าใจผิดมาตลอด ฮิไคอิยกนิ้วชี้ขึ้นมาเกาที่หน้า ก่อนที่จะตอบโคซึเกะกลับไป “ทุกครั้งที่เกิดเหตุฆาตกรรมขึ้น แม่สาวคนนั้นมักจะมาดูสถานที่เกิดเหตุ ในวันรุ่งขึ้นแทบทุกครั้ง ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมและไม่สนใจด้วย แต่ฉันไม่คิดว่าคนร้ายจะคิดแบบเดียวกันหรอกนะ” “เห??” โคซึเกะอุทานขึ้นทันทีที่ฟังคำอธิบายของฮิไคอิ หมายความว่ายังไงกันน่ะ “ยังไงดีล่ะ การที่ใครจะมาสนใจดูที่เกิดเหตุฆาตกรรมน่ะ ไม่ใช่เรื่องประหลาดเท่าไหร่หรอก คนแบบนี้เจอบ่อย ไป ยิ่งฆาตกรรมต่อเนื่องแบบนี้ด้วยแล้วล่ะก็เป็นที่สนใจของพวกชอบลองของเชียวล่ะ แถมที่เกิดเหตุไม่มีหลักฐานบ่งชี้ด้วยว่าฆาตกรจะเป็นหญิงสาวตัวเล็ก ๆ แบบเพื่อนของนาย ปัญหาคือไอ้การที่เธอมาดูที่เกิดเหตุบ่อย ๆ ฉันกลัวว่าฆาตกรเองอาจจะจับตาอยู่ด้วย ซึ่งมีความเป็นไปได้ว่ามันอาจจะเล็งแม่สาวคนนั้นเป็นเหยื่อรายต่อไป เพราะมาสนใจในสิ่งที่มันทำอยู่มากเกินไปก็ได้น่ะสิ”  ฮิไคอิอธิบายสิ่งที่เขาหวั่นใจอยู่ “ก็คือให้ผมเฝ้าดูเธอ อย่างน้อยเวลามีอะไรเกิดขึ้นผมจะได้โผล่ไปช่วยเธอได้ทันที ว่างั้นเถอะ” โคซึเกะกล่าวต่อ “ใช่แล้วไอ้น้อง.... อุ้บส์~!!” ไม่ทันที่ฮิไคอิจะพูดจบ เขาโดนหมอนอิงหลังของโคซึเกะพุ่งใส่หน้าไปเต็ม ๆ “แล้วก็จะอธิบายให้เข้าใจหน่อยก็ไม่ได้ ไอ้เราก็นึกว่าจะให้จับผิดเธอซะอีก” โคซึเกะลุกขึ้นมาบ่นด้วยความไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่ได้โกรธอะไรจริงจังซักเท่าไหร่ “แล้วแม่สาวคนนั้นมีปัญหาอะไรรึเปล่า” ฮิไคอิเอาหมอนมาวางไว้บนที่นอนแล้วเอ่ยถามเขาพลางยิ้มให้ โคซึเกะถอนหายใจออกมา มันไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอก แต่ตัวเขาเองน่ะสิที่กำลังมีปัญหา “ไม่มีปัญหาหรอกครับ เธอก็อยู่ดีมีสุขไม่มีปัญหาอะไรเลย” “แบบนั้นก็ ดูแลเธอดี ๆ ก็แล้วกัน เพราะฉันเองจะไปเฝ้าดูเธอคงทำไม่ได้หรอก” ฮิไคอิกล่าวตอบ ‘ดูแลเธอดี ๆ’ มันช่างเป็นคำที่ทำให้โคซึเกะคิดเตลิดไปไกล โอ้ว นี่เขากำลังเชื่อมความสัมพันธ์กับพริ้นเซสของโรงเรียนเชียวนะนี่ แถมได้ดูแลพริ้นเซสนี่ เขาคงเป็นพริ้น หรือไม่ก็ไนท์ แน่ ๆ ‘....................................’ ‘น้ำเน่าชัด ๆ’ โคซึเกะพยายามหยุดความคิดของตัวเองไม่ให้เตลิดไปไกล เขากลับมาที่ประเด็นใหม่ที่เขาคิดขึ้นมาได้หลังจากที่ ฮิไคอิบอกสาเหตุที่ให้เขาตามนัตสึมิออกมา “แล้วพวกพี่ได้เบาะแสคนร้ายบ้างรึเปล่าน่ะครับ” ฮิไคอิที่ฟังคำถามของโคซึเกะถึงกับเกาหัวแล้วแสดงสีหน้าหนักใจออกมาทันที มันดูเป็นคำถามที่เขาไม่อยากตอบสักเท่าไหร่ “ไม่ได้เบาะแสชี้ตัวคนร้ายแบบจัง ๆ เลย บอกได้แต่ว่าเป็นชายร่างสูงใหญ่ แต่สิ่งที่ทิ้งไว้ในที่เกิดเหตุ มันไม่ตรงกับผู้ต้องสงสัยเลยสักคน” น้ำเสียงของฮิไคอิค่อนข้างหนักใจอยู่ เพราะการที่ฆาตกรยังลอยนวลอยู่แบบนี้ หมายความว่าความปลอดภัยของประชาชนยังอันตรายอยู่ทีเดียว ‘ถ้างั้นเราก็คงต้องนั่งเฝ้านัตสึมิไปอีกนานเท่าไหร่น้า~~’ โคซึเกะคิดในใจ แต่เขาก็รู้สึกสบายใจนิด ๆ อย่างน้อยสิ่งที่เขาทำอยู่ ณ เวลานี้ไม่ใช่เพื่อจับผิดเธอ แต่เพื่อช่วยเธอต่างหาก หลังจากที่ฮิไคอิอธิบายทุกอย่างหมดแล้วเขาก็ขอตัวไปนอน เพราะพรุ่งนี้ยังมีงานเรื่องฆาตกรลึกลับนี่อยู่อีก ส่วนโคซึเกะนั้นก็อ่านหนังสือต่อจากที่ค้างไว้ ด้วยความคิดในใจว่า ‘ความสัมพันธ์ของเขา กับนัตสึมิน่าจะไม่มีปัญหาอะไรแล้วแน่นอน’ ---------------------------------------------------------------- หลังจากวันที่โคซึเกะเข้าใจเป้าหมายของฮิไคอิ เขาไม่ได้ตามติดนัตสึมิทุกเวลาเหมือนเคย แต่ก็ยังตามไปส่งเธอที่บ้านอยู่ทุกวัน จนผ่านมาได้ 1 อาทิตย์แล้ว ซึ่งมันก็มากพอที่คนทั้งโรงเรียนจะเอาเรื่องนี้ไปเป็นหัวข้อสนทนาที่น่าสนใจจนเป็นเรื่องทอล์คที่แทบทุกคนในชั้นมัธยมปลายคุยกัน ‘ไอซ์พริ้นเซสกำลังตกหลุมรักโคซึเกะ’ นัตสึมิเองก็รู้ถึงหัวข้อสนทนานี้ แต่เธอไม่ได้แสดงอาการสนใจใคร่รู้ หรือมีปฏิกิริยาอื่นใด เธอก็ยังคงนิ่งเงียบเหมือนเคย แม้ว่าจะมีใครต่อใครมาถามเธอถึงเรื่องนี้บ่อย ๆ ไม่ว่าจะเป็นคำถามยืนยันว่านัตสึมิกลับบ้านพร้อมโคซึเกะทุกวันรึเปล่า ชอบกันจริง ๆ รึเปล่า ไปแอบรักกันตอนใหน เธอก็ไม่ได้แสดงอาการรำคาญหรือไม่พอใจออกมาเลย จนคนที่รู้สึกรำคาญกลับเป็นโคซึเกะซะมากกว่า เพราะเขาเองก็โดนยิงคำถามพวกนี้ไม่แพ้กัน “โย๊สท์~ นัตสึมี๊~” เสียงของโนโซมิดังมาแต่ไกล ก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาให้ห้องตรงมาหานัตสึมิ “โอ้สท์...โนโซมี~” นัตสึมิทักกลับ แต่น้ำเสียงเธอเรียบเฉยเกินกว่าจะใช้คำว่า ‘โอ้สท์’ ที่พวกกองเชียร์ใช้กันจริง ๆ “นัตจังตกลงเธอไปโอกินาว่าได้ใช่รึเปล่า” โนโซมิถามเรื่องที่เธอถามค้างไว้เมื่อ 1 อาทิตย์ก่อน เพราะหลังจากวันนั้นเธอไม่ได้มาหานัตสึมิเลย เพราะเธอต้องไปช่วยซ้อมน้อง ๆ ในช่วงพักเที่ยงจนวันนี้ที่เธอถึงว่างมากหานัตสึมิได้ “อืม ไปได้นะ คิดว่าไม่มีปัญหาอะไรหรอก” นัตสึมิตอบเรียบ ๆ พลางห่อกล่องข้าวที่เธอทานหมดแล้ว “เอาแฟนไปด้วยสิ ฮิฮิ” โนโซมิแหย่ออกไป เพื่อให้ทันสมัยกับข่าวที่แพร่สะพัดในเวลานี้ ซึ่งนัตสึมิที่ได้ยินถึงกับเงยหน้าขึ้นมามองโนโซมิแต่เธอก็ไม่ได้แสดงอาการออกอะไรมา นอกจากมองและพูดตอบไปแบบเรียบ ๆ “ไม่ใช่แฟนสักหน่อย” เธอตอบปฎิเสธโนโซมิอย่างเย็นชา จนโนโซมิไปนั่งตรงที่นั่งข้างหน้านัตสึมิทันที “รู้แล้วนา แต่มันก็อดสงสัยไม่ได้นี่นา เธอไปกับหมอนั่นได้ยังไงน่ะ” โนโซมิยิงคำถามเหมือนที่หลาย ๆ คนชอบถามนัตสึมิบ่อย ๆ ในช่วงเวลานี้ นัตสึมิไม่ได้แสดงอาหารแปลกใจ รำคาญ หรือไม่พอใจอะไร เธอเก็บกล่องข้าวใส่กระเป๋าถือของเธอ ก่อนที่จะตอบโนโซมิไปตามความเป็นจริง “ก็ซาการะคุง เขารับอาสาเดินไปเป็นเพื่อนตอนกลับบ้าน เขาบอกว่าอย่างน้อยไปกันสองคนจะปลอดภัยกว่าให้ฉันไปเพียงลำพังน่ะ” ความคิดของโนโซมิในตอนนี้มันแทบอยากจะบอกออกมาตรง ๆ เลยว่า ‘นั่นล่ะเขากำลังจีบหล่อนอยู่ แถมหล่อนก็ตกปากรับคำไปกับเขาแบบนี้ ใคร้มันจะไม่มองว่าหล่อนไปรับหมอนั่นเป็นแฟนได้เล่า’ แต่เธอก็ไม่ได้พูดออกไป เพราะเธอไม่อยากทำให้นัตสึมิรู้สึกไม่ดีกับโคซึเกะ และเท่าที่ดูเธอก็ไม่เห็นว่าโคซึเกะจะแสดงอะไรที่จะไม่ดีกับนัตสึมิด้วยเช่นกัน เท่าที่เธอฟังมา โคซึเกะเองก็พยายามบ่ายเบี่ยงตลอดว่าเป็นแค่เพื่อนและเขาเพียงแค่เดินทางกลับพร้อมนัตสึมิเพื่อเป็นเพื่อนคุยระหว่างทางเฉย ๆ เท่านั้นเอง โนโซมิถอนหายใจออกมาให้กับความซื่อของเพื่อนเธอ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรสักหน่อย ปล่อยไปก็คงไม่มีปัญหาขนาดเจ้าตัวยังไม่รู้สึกเดือดร้อนอะไรเลยนี่นะ “งั้นก็ โอเค้... แล้วเจอกันนะนัตจัง” โนโซมิพูดพลางลุกขึ้น มันใกล้หมดเวลาพักกลางวันแล้ว เธอควรจะกลับห้องได้ซะที “อืม แล้วเจอกันจ้ะ” นัตสึมิตอบกลับแบบเรียบ ๆ เหมือนทุกที แล้วเธอก็หยิบหนังสือเรียนขึ้นมาเพื่อเตรียมสอบวิชาคาบบ่าย -------------------------------------------------- จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 01:04:11

ความคิดเห็นที่ 3   ในขณะเดียวกันทางด้านซาการะ โคซึเกะที่หลังจากเลิกที่จะเฝ้ามองนัตสึมิในตอนพักกลางวัน เขาก็กลับมาทานข้าวกลางวันกับเพื่อน ๆ ที่ชั้นดาดฟ้าตามปกติได้ 1 อาทิตย์แล้ว หากแต่ช่วง 2 วันมานี่เขาโดนแซวอย่างหนักเรื่องที่เขากลับบ้านกับนัตสึมิเป็นประจำ มันเป็นเรื่องแปลกที่จะมีใครสักคนคิดจะจีบ ‘ไอซ์พริ้นเซส’ ที่แสนจะเย็นชาไปกับทุกเรื่อง แต่โคซึเกะก็ทำในเรื่องแปลก ๆ นั้น แม้ว่าเจ้าตัวจะปฎิเสธแต่ก็หาได้มีใครเชื่อไม่ ยิ่งข่าวลือหนักขนาดนี้แต่นัตสึมิกลับไม่แสดงอาการโกรธหรือไม่พอใจเลย จึงทำให้สิ่งที่ลือกันมันยิ่งมีมูลมากขึ้นไปอีกว่า ‘ไอซ์พริ้นเซสกำลังตกหลุมรักโคซึเกะ’ “สรุปนายทำยังไงให้นัตสึมิมาชอบได้ห๊ะ!! โค..ซือ..เกะ” คาสึกิถามโดยยื่นหน้ามาประชิดหน้าของโคซึเกะ มันทำเอาโคซึเกะผงะไปข้างหลังด้วยความตกใจ “เธอไม่ได้ชอบฉันสักหน่อย ก็แค่เป็นเพื่อนเดินกลับบ้านด้วยกันเฉย ๆ” โคซึเกะตอบปฎิเสธไปอย่างรวดเร็ว ‘ก็มันไม่ได้เป็นอย่างที่ใคร ๆ ลือกันสักหน่อย’ เหล่าเพื่อนจ้องมองโคซึเกะราวกับว่า เขาเป็นศัตรูของมวลมนุษยชาติที่ในอนาคตอาจจะสามารถสร้างฮาเร็มรายล้อมไปด้วยผู้หญิงได้อย่างง่ายดาย เพราะขนาดนัตสึมิที่เรียกว่าเป็นคนเย็นชาสุดขั้วยังมาติดหมอนี่แจได้ขนาดนี้ แล้วคนอื่นๆ ล่ะจะขนาดใหน “ฮือ ๆ ทำไมโลกนี้ไม่ยุติธรรม ทำไมต้องให้เจ้านี่มันมีพรสวรรค์แบบนี้” เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มของเขาออกท่าทางล้อด้วยการก้มลงร้องไห้แล้วทุบกับพื้นดาดฟ้า ‘พรสวรรค์บ้าอะไร ไม่มีสักหน่อยว้อย’ โคซึเกะคิดในใจต่อปฏิกิริยาของเพื่อนของเขา “จริง ๆ แล้วพวกนายนัดเดทกันแล้ว พาไปแนะนำตัวกับครอบครัวแล้ว แล้วก็...แล้วก็...แล้วก็....” เพื่อนอีกคนนั่งกอดเข่าพลางพูดขึ้นมาแบบคนหมดอาลัยตายอยากในชีวิต ‘ข้าพเจ้ายังมิได้ทำการใด ๆ แบบที่ท่านกำลังคิดเลยสักนิดนะขอรับ’ โคซึเกะคิดต่อคำพูดของเพื่อนเขา แต่เช่นเดิมเขาไม่ได้พูดมันออกมาให้ใครได้ยิน เขาได้แต่ยิ้มแหย ๆ ต่อกิริยาที่น่าปวดหัวของบรรดาเพื่อน ๆ ของเขาเท่านั้น คาสึกิตบไหล่โคซึเกะเบา ๆ แต่เขารู้ดีว่าคาสึกิก็ไม่ได้ต่างจากคนอื่น ๆ คงถามอะไรแปลก ๆ กับเขาอีกแน่นอน “ตกลงว่าพวกนายไปถึงขั้นใหนกันแล้ว” คาสึกิเอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่รู้ไม่ชี้ใด ๆ ทั้งสิ้น ‘นั่นไง คิดแล้วไม่ผิด ถึงจะอยู่ ม.ปลาย แต่แกอย่าคิดว่าฉันจะไปไกลขนาดนั้นสิว้อย’ โคซึเกะคิดในใจอีกเช่นเดิม แต่ครั้งนี้เขาตอบออกไปตามที่เขาคิด “ไม่มีอะไรถึงขั้นใหน ก็ฉันกับนัตสึมิไม่ได้จะเป็นแฟนอะไรกันสักหน่อย แค่เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแค่นั้นเอง” โคซึเกะตอบกลับด้วยความหนักใจต่อข้อคำถามซ้ำซากที่โดนมาตลอด 2 วัน ไม่ทันที่คาสึกิจะภามอะไรซ้ำออกมา เสียงกริ่งบอกเวลาเข้าห้องเรียนดังขึ้น ‘โอ้ สวรรค์เสียงกริ่งช่วยชีวิตอีก 1 วัน’ โคซึเกะคิดในใจก่อนที่จะกล่าวกับเพื่อน ๆ ของเขา “ก่อนที่พวกนายจะมาสนใจเรื่องของฉันกับนัตสึมิ ฉันว่าพวกนายเอาตัวให้รอดจากข้อสอบของอาจารย์อิซึมิก่อนดีกว่า” โคซึเกะบอกเพื่อนพร้อมฉีกยิ้ม ตลอดเกือบ 1 อาทิตย์มานี่เขาเตรียมตัวสอบมาอย่างดี แม้มันจะเป็นแค่สอบย่อยแต่เขาก็ตั้งใจอย่างมากคงเพราะนี่เป็นวิชาที่อาจารย์สุดโปรดของเขาเป็นผู้สอนด้วย หลังจากที่ลงจากชั้นดาดฟ้า โคซึเกะก็เข้าชั้นเรียนเพื่อรอสอบท่ามกลางเสียงซุบซิบของเพื่อน ๆ ในห้อง เขาไม่รู้สึกห่วงตัวเขาเองสักเท่าไหร่ เวลานี้เขาห่วงนัตสึมิมากกว่าว่าเธอจะทนคำถามของเพื่อน ๆ ได้รึไม่ แต่เท่าที่เขาสังเกตดู นัตสึมิยังคงนิ่งเฉย ราวกับว่าเสียงซุบซิบอะไรทั้งหลายทั้งปวงไม่สะทกสะท้านเธอเลยทั้งสิ้น ทำเอาเขาถอนหายใจออกมาเพราะไม่คิดว่านัตสึมิจะนิ่งได้ขนาดนี้จริง ๆ -------------------------------------------------------------- การสอบในช่วงบ่ายสำหรับโคซึเกะนั้นผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เพราะเขาทบทวนความรู้ตลอดก่อนจะสอบ จริง ๆ แล้วโคซึเกะไม่ใช่คนเรียนไม่ดีอะไร เพียงแต่ตั้งแต่ขึ้นมัธยมปลายปี 3 เขารู้สึกว่าเขาน่าจะขยันให้มากขึ้น เพราะเขาเองก็อยากไปเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย อีกอย่างเขาไม่มีความคิดในเรื่องการไปกวดวิชา เขารู้สึกว่าไอ้เรื่องแบบนั้นมันแย่งช่วงเวลาในชีวิตที่ดี ๆ ไปหมด เขาคิดว่าการพยายามด้วยตนเองในชั้นเรียนและเมื่อกลับบ้านก็น่าจะเพียงพอแล้วนั่นจึงทำให้เขาขยันมากขึ้น หากแต่ตรงข้ามกับหลาย ๆ คนในห้องสอบที่บ่นถึงความยากของข้อสอบ แม้ว่าปกติอาจารย์อิสึมิจะเป็นคนน่ารัก ขี้เล่นแถมยังใจดี แต่ตอนออกข้อสอบนี่มันคนละเรื่องกันเลยทีเดียว กระนั้นสำหรับนัตสึมิแล้วเธอก็มิได้แสดงอาการเหมือนเช่นคนอื่น ๆ ซึ่งโคซึเกะที่มองปฏิกิริยาของนัตสึมิอยู่คาดว่าข้อสอบนั้นไม่ได้สะกิดต่อมความยากลำบากของนัตสึมิเลย แน่ล่ะถึงเธอจะไม่ได้เก่งสุดกู่ แต่คะแนนสอบแทบทุกวิชาของนัตสึมิก็ติดท็อป 20 ตลอดอาจจะขึ้น ๆ ลง ๆ บ้างแต่ก็ไม่มีเลยสักครั้งที่เธอหลุดอันดับที่ 20 ‘ใครเป็นพ่อเป็นแม่คงดีใจตายเลย’ โคซึเกะนั่งหัวเราะให้กับความคิดของตัวเองก่อนจะหันไปดูคาสึกิที่นั่งห่อเหี่ยวอยู่ข้างหลัง “หมดสภาพเลยเรอะคาสึกิ” โคซึเกะพูดพลางยิ้มเล็ก ๆ ให้กับคาสึกิที่นั่งอ้าปากค้างพิงเก้าอี้ราวกับคนที่ถูกยิงตายคาเก้าอี้ ซึ่งทันทีที่โคซึเกะพูดจบคาสึกิเด้งตัวจากพนังพิงราวกับติดสปริงมาจับตัวของโคซึเกะไว้ จนเกือบทำให้โคซึเกะตกเก้าอี้ “นาย...นายดูดพลังอัจฉริยะมาจากยัยนัตสึมิใช่มั้ย” คาสึกิพูดกับโคซึเกะด้วยท่าทางที่เหมือนจะจริงจัง ‘ไอ้ของแบบนี้มันดูดกันได้ด้วยเรอะ’ โคซึเกะคิดอยู่ในใจพร้อมยิ้มแหย ๆ ให้คาสึกิ “ชิ สงสัยจะได้ซ่อมแหง ๆ เลย” คาสึกิพูดพลางปล่อยมือที่จับตัวโคซึเกะไว้ “ก็บอกแล้วก็ให้อ่านไว้ล่วงหน้าแยะ ๆ อาจารย์แกสอนสนุกก็จริง แต่ข้อสอบแกไม่หมูหรอกนะ” โคซึเกะพูดถึงสิ่งที่เคยเตือนคาสึกิไว้ตั้งแต่ต้นเทอม เพราะโคซึเกะนั้นเคยเรียนกับอาจารย์อิสึมิมาก่อนเลยรู้ทางข้อสอบของแกพอสมควร คาสึกิได้แต่ก้มลงนอนกับโต๊ะเฉย ๆ เจ้าตัวรู้สภาพตัวเองดีคงได้เรียนซ่อมเสริมแน่นอน “ชิ เดี๋ยวคืนนี้จะพาอาจารย์ไปลงดันเจี้ยนสุดโหดเลย ฮือๆ” เขาบ่นทั้ง ๆ ที่นอนกับโต๊ะ โคซึเกะได้แต่หัวเราะเบา ๆ ไม่คิดว่าคาสึกิจะอาฆาตอาจารย์อิสึมิจนจะไประบายในเกมออนไลน์ที่เจ้าตัวเล่นกับอาจารย์บ่อย ๆ แต่โคซึเกะไม่คิดว่าเป็นปัญหาอะไรอาจารย์อิสึมิเล่นเกมเก่งกว่าที่ใครหลาย ๆ คนคาดเขาจำได้ว่าตอนที่เล่นเกมกอล์ฟกับอาจารย์อิสึมิ เขาได้เห็นอาจารย์โชว์ลูกโฮลอินวันไปหลายหลุมเลยทีเดียว แถมในเกมประเภทผจญภัยอาจารย์ก็เลเวลสูงกว่าคนอื่น ๆ ด้วยซ้ำไป “ซาการะคุง~” อาจารย์อิสึมิที่รวบรวมข้อสอบและกระดาษคำตอบเสร็จแล้วตะโกนเรียกโคซึเกะจากหน้าชั้นเรียน นั่นทำให้โคซึเกะที่คิดอะไรเพลิน ๆ ถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว “อ่ะ ครับผม” “เดี๋ยวยกข้อสอบไปให้ครูด้วยนา แล้วก็เดี๋ยวขอแรงจัดตั้งสมุดในห้องพักครูด้วยล่ะ” อาจารย์อิสึมิยกนิ้วโป้งให้กับโคซึเกะ เขาโดนอาจารย์อิสึมิใช้งานเป็นประจำคงเพราะเป็นผู้ชาย และค่อนข้างสนิทกับอาจารย์เขาด้วยล่ะ เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น พร้อม ๆ กับโคซึเกะที่ยกข้อสอบไปไว้ที่ห้องพักอาจารย์ ในห้องพักอาจารย์ยังอยู่กันหลายคน เขาวางข้อสอบลงแล้วยกกองสมุดงานของเพื่อน ที่อาจารย์ต้องการให้จัดแยกออกตามห้อง มันมีหลายกองจึงใช้เวลาในการจัดพอสมควร ซึ่งมันก็ทำให้เลยเวลาเลิกเรียนไปพอสมควร ตอนนี้ก็ห้าโมงสี่สิบแล้วโคซึเกะจึงคิดในใจ ‘ป่านนี้นัตสึมิคงกลับบ้านไปแล้ว ก็เธอไม่จำเป็นต้องคอยเขาเลยนี่นา’ หลังจากที่โคซึเกะลาอาจารย์แล้ว เขาเดินกลับมาเอากระเป๋าที่ห้องเรียนของตัวเอง ซึ่งคาดว่าไม่น่าจะมีใครอยู่แล้ว แต่เขาคิดผิด นัตสึมิยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะของเธอ เธอนั่งอ่านนิยายเล่มเล็กอย่างเงียบ ๆ ในห้องเพียงลำพัง “นัตสึมิ…” โคซึเกะถึงกับพูดะไรไม่ออก เขาไม่คิดว่านัตสึมิจะคอยเพื่อกลับบ้านพร้อมกับเขาเลย “...อืม... กลับบ้านได้แล้วสินะ” นัตสึมิกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ เช่นทุกครั้ง เธอเอานิยายเล่มเล็กของเธอเก็บเข้ากระเป๋าไป บนโต๊ะของเธอมีกระเป๋าของโคซึเกะอยู่ด้วย เธอยกมันขึ้นมาแล้วเดินตรงไปหาโคซึเกะพร้อมกับยื่นกระเป๋าของเขาเองมาให้ “....เอาไปสิ” เธอพูดเตือนโคซึเกะที่ยืนตะลึงอยู่ จนเขาได้สติจึงรับกระเป๋าจากมือของนัตสึมิ “ผมไม่คิดว่านัตสึมิจะคอยผมอยู่ที่ห้องแบบนี้เลย” โคซึเกะกล่าวความคิดของเขาออกมาพลางลูบหัวตัวเองช้า ๆ “.....” นัตสึมิไม่ได้ตอบอะไร เธอเริ่มออกเดินไปทันที คงเพราะมันเย็นมากแล้ว กว่าจะถึงบ้างคงหกโมงกว่าแน่ ๆ ----------------------------------------------------------- จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 01:04:40

ความคิดเห็นที่ 4   ทั้งสองเดินไปตามเส้นทางเดิม ๆ ด้วยบรรยากาศที่เงียบ ๆ เหมือนเดิม นัตสึมิไม่ใช่คนช่างพูดสักเท่าไหร่เรียกว่าถ้าโคซึเกะไม่ชวนคุยเธอก็จะไปเงียบ ๆ จนถึงบ้านเธอจึงจะกล่าวลา ฉะนั้นถ้าใครบอกว่านัตสึมิตกหลุมรักโคซึเกะล่ะก็เขาพร้อมเถียงหัวชนฝาจริง ๆ คนตกหลุมรักที่ใหนเขาจะเงียบได้ขนาดนี้ ระหว่างนั้นโคซึเกะนึกเรื่องชวนนัตสึมิคุยไปเรื่อย ๆ จริง ๆ แล้วเขาอยากจะถามเธอมาตลอดว่าทำไมเธอถึงได้ไปดูที่เกิดเหตุฆาตกรรมเป็นประจำ เพราะเขามองไม่ออกเลยว่าไอ้การไปมองดูในที่ ๆ เคยเกิดเรื่องน่ากลัวแบบนั้นมันจะมีอะไรดีขึ้นมา แต่เขาก็ไม่กล้าถามออกไปเพราะกลัวว่านัตสึมิจะไม่พอใจ โคซึเกะได้แต่ปั้นหน้ายุ่งเพราะเขานึกไม่ออกว่าจะชวนคุยเรื่องอะไร ข้อสอบรึไม่เอานา โอกินาว่า นั่นมันเรื่องของชมรมดนตรีไปยุ่งอะไรเล่า ในขณะที่โคซึเกะเดินนึกเรื่องคุยนั้น นัตสึมิก็หยุดเดินเอาดื้อ เธอมองเขาด้วยสายตาเย็นยะเยือก “อยากจะถามเรื่องที่ฉันชอบไปที่เกิดเหตุฆาตกรรมรึ โคซึเกะคุง…” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ เช่นทุกครั้งแต่ครั้งนี้เมื่อรวมเข้ากับท่าทางและสายตาของเธอแล้ว มันช่างดูน่ากลัวจริง ๆ โคซึเกะนั้นตกใจแทบจะทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว นัตสึมิเป็นพวกมีพลังจิตหยั่งรู้รึไงนะ ถึงได้รู้ใจเขาได้ จะว่าไปนี่ไม่ใช่ครั้งแรก มันตั้งแต่ที่เธอรู้แล้วว่าเขาจับตาดูเธออยู่ แถมเธอยังเหมือนรู้ด้วยว่าจุดประสงค์การเฝ้าดูไม่ได้ประสงค์ร้ายทั้ง ๆ ที่แม้แต่ตัวเขาเอง ณ เวลานั้นยังไม่รู้เลย ‘เธอ...รู้ได้ยังไงกัน’ ความคิดนี้ทำให้โคซึเกะรู้สึกกลัวขึ้นมานิด ๆ คงเพราะเขาคิดแต่ว่านัตสึมิเป็นเพียงเด็กสาวธรรมดาที่ซื่อ ๆ ไม่มีพิษมีภัยอะไรกับใครแน่นอน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขากลัวจนถึงขั้นหวาดผวาแล้ววิ่งหนีไปเลย เขารวบรวมความกล้าแล้วถามกลับไป “เธอ...ไปที่นั่นทำไมล่ะนัตสึมิ” นัตสึมิเอียงศีรษะไปมาเล็กน้อย เหมือนเธอกำลังคิดว่าจะตอบโคซึเกะยังไงดี เธอเงียบไปครู่หนึ่งจึงตอบเขาไป “ฉันเห็นหน้าฆาตกรล่ะ...” เป็นคนตอบที่โคซึเกะฟังแล้ว แทบะตะโกนออกมาดัง ๆ ‘เรื่องสำคัญขนาดนี้ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกเล่า!!’ แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกไป ความรู้สึกเรื่องว่าเธอมีพลังจิตอะไรนั้นก็หายสิ้น ตอนนี้เขาคิดแต่ว่าจะทำยังไงดี แบบนี้ก็เท่ากับว่านัตสึมิเป็นพยานปากสำคัญ และมีความเป็นไปได้สูงยิ่งกว่าเดิมที่เธอจะถูกคนร้ายไล่ล่าน่ะสิ “แล้วทำไมเธอไม่แจ้งตำรวจไปล่ะ” น้ำเสียงของโคซึเกะดูร้อนรนอย่างมาก เพราะเขาสงสัยว่าทำไมเรื่องแบบนี้เธอไม่แจ้งตำรวจไปซะ “ชั้นไม่คิดว่าจะมีใครเชื่อในสิ่งที่เล่าน่ะสิ” นัตสึมิตอบเรียบ ๆ แล้วออกเดินอีกครั้ง โคซึเกะมองตามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ทำไม อะไร ที่ตำรวจจะไม่เชื่อ เขาเดินตามนัตสึมิพลางถามออกไป “ทำไมล่ะนัตสึมิ ทำไมพวกตำรวจจะไม่เชื่อเธอ” นัตสึมิเดินต่อไปไม่ได้หยุดแต่อย่างใด แต่เธอก็ตอบเขาในขณะที่เดินนั่น “เพราะชั้นไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์จริง ๆ น่ะสิ” ‘ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่เห็นคนร้าย? ไม่สิ เธออาจจะเห็นผู้ต้องสงสัยก็ได้ ถึงอย่างนั้นเธอก็น่าจะบอกตำรวจ ไม่สิ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดแบบนั้น ฮิไคอิน่าจะรับฟังเธอได้ โทรตามฮิไคอิให้มาคุยกับเธอโดยตรงเลยจะดีกว่า’ โคซึเกะคิดในใจเพราะ ณ เวลานี้เขาคิดว่าวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดคือให้ตำรวจมารับทราบข้อมูลที่น่าจะสาวไปถึงตัวคนร้ายได้ไว อย่างน้อยมันน่าจะช่วยให้นัตสึมิไม่ถูกจ้องเล่นงานจากคนร้าย โคซึเกะไม่รอช้า เขาเดินไปคว้าข้อมือของนัตสึมิไว้แล้วออกไปไปอย่างรวดเร็ว จนแทบจะเหมือนลากนัตสึมิไปตามทางที่เขาต้องการเลย ซึ่งนั่นทำให้หน้าของนัตสึมิแดงเรื่อทันที แต่เขาก็ไม่ได้สังเกตเพราะใจของเขาจดจ่ออยู่กับการพานัตสึมิไปส่งที่บ้านให้ไวที่สุด ยังไงซะที่นั่นน่าจะปลอดภัยที่สุดเท่าที่จะมีได้ แล้วเขาจะได้รีบบอกฮิไคอิให้มาหานัตสึมิ ว่ากันตามจริงเขาจะโทรเรียกให้ฮิไคอิมาเลยก็ได้ แต่ติดว่าเขาไม่มีโทรศัพท์มือถือนี่น่ะสิ แถมตลอดทางที่ไปทางบ้านนัตสึมิก็ไม่มีโทรศัพท์สาธารณะซะด้วย ถ้าจะมี มันก็เกือบถึงบ้านเขาแล้ว ‘บอกให้พ่อซื้อมือถือให้สักเครื่องท่าจะดีกว่าแฮะเรา’ เขาคิดพลางจูงแขนัตสึมิไป การเดินด้วยความเร็วเต็มที่ของทั้งคู่ทำให้ลดเวลาเดินทางไปได้มาก ตอนนี้เพิ่งจะ 6 โมง 10 นาที แม้มันจะไม่ได้เย็นมาก แต่ในระยะหลัง ด้วยเหตุฆาตกรรมที่เกิดขึ้นทำให้หลายครอบครัวเข้าบ้านกันไวขึ้นทำให้ถนนดูโล่งไปมาก โคซึเกะพานัตสึมิมาถึงบ้านของเธอเองแล้ว เขารีบพาเธอมาส่งที่หน้าประตูทางเข้าอพาร์ทเมนท์ทันที ที่อพาร์ทเมนท์ ของนัตสึมิใช้วิธีการเข้าออกด้วยคีย์การ์ด ถ้านร้ายจะตามไปเล่นงานเธอ คงเป็นเรื่องยากอยู่ นั่นทำให้เขาเบาใจขึ้น “ฟังนะนัตสึมิ เดี๋ยวผมจะไปตามพี่มา เขาเป็นตำรวจเขารับฟังเธอแน่ ๆ ฉะนั้นอย่าออกไปใหนเพียงคนเดียวนะ” โคซึเกะกล่าวกับนัตสึมิที่ยืนฟังตาแป๋ว ก่อนที่เธอจะพยักหน้ารับช้า ๆ แล้วเธอก็เข้าประตูทางขึ้นอพาร์ทเมนท์ไป โคซึเกะยืนดูนัตสึมิเข้าไปจนประตูปิดเรียบร้อยแล้ว ก็ออกวิ่งกลับบ้านทันที ‘คงต้องรีบโทร แล้วรีบตามให้มาไว ๆ ซะแล้ว’ ขณะนั้นเองประตูอพาร์ทเมนท์เปิดออกอีกครั้ง นัตสึมิกล้าวออกมาช้า ๆ เธอมองโคซึเกะที่วิ่งไปด้วยแววตาที่สงบเยือกเย็นมาก ๆ โคซึเกะวิ่งกลับบ้านไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งมาถึง 4 แยกไม่ห่างจากบ้านเขานักซึ่งมีโทรศัพท์สาธารณะตั้งอยู่ เขาตัดสินใจโทรไปหาฮิไคอิก่อน อย่างน้อยก็น่าจะร้นเวลาได้อีก มือของเขาตอนเสียบบัตรโทรศัพท์มันสั่นด้วยความเหนื่อยและความตื่นเต้น เกิดมาเพิ่งเคยมายุ่งเกี่ยวกับคดีฆาตกรรมก็ครั้งนี้ล่ะ ประสบการณ์ชีวิตอันดีเยี่ยมเลยจริง ๆ ให้ตายเถอะ เขากดเบอร์อย่างรวดเร็ว เหลือแค่เพียงอีกฝ่ายตอบรับกลับมา “ฮิไคอิ...ฮิไค เฮ้ย ไอ้คุณพี่ รับโทรศัพท์เซ่!!!” โคซึเกะยืนพูดด้วยความร้อนรนเพราะฮิไคอิ ไม่รับสายซักที “คร้าบ ซาการะ พูดคร้าบ” เสียงของฮิไคอิมาตามสายแต่ฟังดูเหนือย ๆ “ฮิไคอิ!!” เขาเรียกชื่อลูกพี่ลูกน้องเขาด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตกใจ “หือ โคซึเกะเรอะ ฉันกำลังกลับบ้านแล้ว.....” “ฮิไค ชั้น...ชั้น...นัตสึมิน่ะนะ เธอ...” ไม่ทันที่ฮิไคอิจะพูดจบโคซึเกะก็แทรกขึ้นทันที แต่เขาตื่นเต้นซะจนพูดไม่รู้เรื่องเลยทีเดียว “เฮ้ย โคซึเกะ ใจเย็น ๆ มีอะไร เกิดอะไรขึ้น!?!” เสียงของฮิไคอิกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ด้วยเพราะน้ำเสียงของโคซึเกะนั้นดูตื่นเต้นราวกับไปเจอเรื่องอะไรมา “นัตสึมิ...นัตสึมิจังบอกว่าเห็นหน้าคนร้าย คนร้ายคดีฆาตกรรมนั่นน่ะ” โคซึเกะพูดเสียงดังใส่โทรศัพท์ เพราะเขารวบรวมสมาธิพูดออกไปเต็มกำลัง จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 01:05:32

ความคิดเห็นที่ 5   ทันใดนั้นเงา ๆ หนึ่งปรากฏข้างตู้โทรศัพท์ มันทาบเป็นเงาเข้ามาในตู้โทรศัพท์จนโคซึเกะรู้สึกได้ เพล้ง!!! ของมีคมอะไรบางอย่างพุ่งเข้ากระแทกกับกระจกของตู้โทรศัพท์ จนมันทะลุเช้ามาข้างใน แต่โคซึเกะที่สังเกตเห็นก่อนสามารถหลบพ้นได้ทัน แต่มันก็เฉียวแขนเขาไปนิดหนึ่ง สิ่งว่าคือมีดเล่มโตในมือของชายร่างสูงใหญ่ ใส่เสื้อคลุมและสวมหมวกไหมพรม ด้วยใบหน้าของชายผู้นี้ย้อนแสงหลอดไฟสี่แยก ทำให้โคซึเกะเห็นหน้าชายผู้นี้ไม่ชัด แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาแล้ว เพราะชายคนนี้ไม่ได้มาดีแน่ ๆ “โคซึเกะ เฮ้ย โคซึเกะตอบด้วย” เสียงจากหูโทรศัพท์ที่ตกอยู่ดังขึ้น แต่โคซึเกะไม่มีเวลาจะเข้าไปหยิบมันมาคุยแล้ว เขาได้แต่ตะโกนออกไปด้วยหวังว่าเสียงมันจะชัดพอที่ฮิไคอิได้ยิน “มันโผล่มาแล้วฮิไค!!!” ฉึบ!! หูโทรศัพท์ถูกตัดลงกับพื้น ชายชุดคลุมกำลังเอาแขนออกจากเศษกระจกที่เขาพุ่งเสียบจนมันแตก โคซึเกะที่เห็นแบบนั้นจึงเติมประตูแล้วออกวิ่งไปในทางตรงข้ามกับชายชุดคลุมทันที โคซึเกะออกวิ่งเต็มกำลัง เขากะจะวิ่งไปหาป้อมตำรวจซักที่ หรือหาที่ซ่อนตัวก็ได้ หากแต่เขาวิ่งไปได้ไม่นาน ชายชุดคลุมนั่นก็วิ่งไล่ตามเขามา เจ้านั่นวิ่งเร็วมาก ๆ จนจะไล่ตามเขาทันแล้ว “ไอ้เจ้านี่มันเป็นนักวิ่งทีมชาติรึไง” โคซึเกะคิดในใจพลางวิ่งไป แต่มันไล่เขาขึ้นมาจนทันแล้ว ชายชุดคลุมตะวัดคมมีดอย่างรวดเร็ว แม้ไม่โดนจัง ๆ แต่ก็สร้างแผลให้แก่โคซึเกะ จนเสื้อของเขาที่ด้านหลังขาด และมีเลือดไหลออกเป็นทางยาว ซึ่งนั้นทำให้เขาเสียหลักจนล้มกลิ้งไปกับพื้น แม้เขาจะพยายามลุกขึ้นแต่มันไม่มีแรงเลย ณ ตอนนี้ ชายชุดคลุมที่เห็นเช่นนั้น จึงหยุดวิ่งแล้วค่อยก้าวเดินอย่างช้า ๆ โดยไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อยนั้นยิ่งทำให้โคซึเกะกลัวมากขึ้น แม้ว่าเขาพยายามขยับตัวหนีแต่มันไม่ได้ไวกว่า ชายชุดคลุมที่เดินอยู่โดยที่เหมือนว่าเขาไม่ได้เหนื่อยเลยซักนิด ชายชุดคลุมมาหยุดตรงหน้าเขาและเงื้อมมีดขึ้นสูง โคซึเกะไม่คิดว่ามันจะมาไล่ฆ่าเขาเช่นนี้ แต่นี่หมายความว่าเวลานี้นัตสึมิคงปลอดภัยอยู่แน่ ๆ เพราะมันมาไล่ฆ่าเขาแบบนี้คงยังไม่ได้ทำอะไรเธอ เขาคิดว่าคงไม่รอดแล้วแน่ ๆ เขารับตาสนิทด้วยความกลัวที่จะต้องรับรู้สิ่งที่จะเกิดขึ้น ปึก!!! ตุบ ตุบ ตุบ โครม!!!!! “โคซึเกะ ไม่เป็นอะไรมากนะ” เสียงของนัตสึมิดังขึ้นใกล้ ๆ เขา ทำให้เขาต้องลืมตาขึ้นมามอง “นัตสึมิ!! ทำไม...” เขาหันไปมองชายชุดคลุม ปรากฏว่าเจ้านั้นไปนอนพิงกำแพงด้านตรงข้ามซะแล้ว สิ่งที่เห็นทำให้โคซึเกะตกตะลึงอย่างมาก นั้นฝีมือนัตสึมิรึ? “อย่าเพิ่งถามอะไร เจ้านั้นยังไม่หมอบแค่นี้หรอก” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่ได้ตื่นเต้นกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย ยังกับว่าเธอเจอกับเรื่องแบบนี้จนชินชาซะแล้ว ชายชุดคลุมลุกขึ้นอีกครั้ง มันส่ายหัวไปมา คงเพราะมึนที่โดนนัตสึมิเล่นงานเอา ว่าแต่นัตสึมิทำอะไรมันล่ะนั้น โคซึเกะนิ่งคิดอยู่แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำให้เขาต้องหยุดคิดเจ้านั่นชูมีดขึ้น พร้อมกับวิ่งเข้าหานัตสึมิทันที “นัตสึมมิ หนี.......ไป.....” โคซึเกะพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ แต่ก็ต้องกลายเป็นพูดอย่างช้า ๆ เพราะภาพที่เห็นนั้นกลับเป็นว่าเธอพุ่งเข้าหาเจ้านั้นโดยไม่มีทีท่าหวาดหวั่นเลยแม้แต่นิด สีหน้าของเธอยังคงนิ่งสนิทจริง ๆ คมมีดพุ่งตรงหมายจะเสียบเข้าที่ร่างของนัตสึมิ แต่ว่ามันคาดผิดเธอรวบแขนข้างที่พุ่งมีดเข้าใส่เธอไว้ กลับตัวแล้วทุ่มเจ้านั้นไปเต็มแรง ตึง!! เสียงหลังของเจ้านั้นกระแทกพื้นไปเต็ม ๆ จนมันลงไปแผ่กับพื้น ‘เฮ้ย เฮ้ย ถึงจะบอกว่านัตสึมิเก่งกีฬาก็เหอะ แต่นี่มันเก่งเกินไปแล้ว’ โคซึเกะคิดในเมื่อได้เห็นฝีมือของนัตสึมิ จากที่เขาจะได้เป็นผู้ปกป้องเธอ กลายเป็นว่าเธอกำลังปกป้องเขาซะอย่างนั้น ชายเสื้อคลุมยังไม่สิ้นฤทธิ์ มันลุกขึ้นอย่างว่องไวแล้วระดมพุ่งมีดใส่นัตสึมิไม่ยั้ง ทว่าดูเหมือนนัตสึมิจะไวกว่า เธอหลบคมมีด แล้วเตะเข้าที่ข้อพับจนเจ้านั่นเสียหลักจนจะล้ม  แต่ไม่ทันที่จะล้มนัตสึมิพุ่งเข้าชกเต็มแรงจนกระเด็นออกไป ‘นัตสึมิเก่งขนาดเชียว ถึงว่ามีคนมาให้เธอเป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งคาราเต้’ โคซึเกะที่มองดูเหตุการณ์ก็นึกถึงข่าวลือที่ว่านัตสึมินั้นตอน ม.ปลายปี 2 เธอได้นับการทาบทามจากรุ่นพี่ปี 3 ให้ไปเป็นตัวแทนโรงเรียนเข้าแข่งขันคาราเต้ แต่รู้สึกว่าเธอจะปฏิเสธไปเพราะเธอให้เหตุผลว่าติดกิจกรรมของชมรมดนตรี ชายชุดคลุมที่ถูกนัตสึมิต่อยจนกระเด็นไป พยายามลุกขึ้นมาอีกครั้ง ‘ให้ตายสิ อึดจริง ๆ เลย’ โคซึเกะคิดในใจ ถ้าเป็นเขาคงลงไปนอนหมอบตั้งแต่ตอนโดนทุ่มแล้ว ปัง!! เสียงปืนดังขึ้น กระสุนถูกยิงลงที่พื้นตรงหน้าชายชุดคลุม “หยุด นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ วางมีดลงซะเดี๋ยวนี้” ฮิไคอิพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน พร้อมเล็งปืนไปยังชายชุดคลุม โคซึเกะที่เห็นแบบนั้นทำให้เขารู้สึกดีใจอย่างมาก เสียงที่เขาบอกฮิไคอิผ่านทางโทรศัพท์ ไปถึงฮิไคอิจริง ๆ และในที่สุดเรื่องก็จะได้จบไปซักที หากแต่นัตสึมิยังคงตั้งท่าพร้อมสู้ต่อ ราวกับเธอไม่คิดว่าแม้มีตำรวจมาเรื่องทุกอย่างจะจบได้อย่างนั้นล่ะ ชายชุดคลุมที่ยืนตั้งตัวได้เต็มที่ออกวิ่งเข้าหานัตสึมิอีกครั้ง แต่ไม่ทันเข้าถึงตัวนัตสึมิดี ปัง! ปัง! ปัง! ฮิไคอิยิงเข้าใส่ชายชุดคลุม 3 นัดติด ๆ กัน ทั้งหมดเข้าที่ขา และแขนของเจ้านั้นจนมันล้มลงไป “แย่ละ ยิงเกินไปตั้ง 2 นัด เขียนรายงานอีกแล้วฉัน” ฮิไคอิบ่นเบา ๆ ก่อนเดินไปประชิดร่างเจ้านั้น เขาเตะมีดที่หล่นอยู่ข้าง ๆ ออกไปให้ห่างจากชายชุดคลุม นัตสึมิยังคงตั้งท่าเช่นเดิม โคซึเกะที่มองดูอยู่เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนัตสึมิถึงยังคิดที่จะสู้อีกในเมื่อมันนอนหมดสภาพเช่นนั้น “ระวังคะ” เสียงเตือนจากนัตสึมิดังขึ้นมันดูเรียบ ๆ ไม่ได้ตื่นเต้นอะไร แต่ก็พอจะทำให้ฮิไคอิหันมามองเธอได้ ทันใดนั้นชายชุดคลุมคว้าขาของฮิไคอิ จนฮิไคอิเสียหลักล้มลงกับพื้น เจ้านั้นเหวี่ยงเขาไปชนเข้ากับกองถังขยะข้างเสาเต็มแรง ซึ่งมันทำให้ไหล่ กับขาของเขาเคล็ดแต่นั้นก็ยังพอให้เขาใช้มืออีกข้ายกปืนขึ้นมายิงได้อยู่ “ไอ้เจ้าบ้า!!!” ปัง! ปัง! ปัง! เขายิงเข้าที่กลางกลางหลังของเจ้านั้นไปเต็ม ๆ แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด มันหันกลับมาหาฮิไคอิ พุ่งเข้าบีบที่หัวของเขาแล้วจับเข้ากระแทกกับกำแพงจนเขาสลบไป แต่เหมือนว่ามันจะไม่หน่ำใจกะจะกระแทกให้ตายไปเลย ซึ่งนั้นทำให้โคซึเกะรวบรวมแรงลุกขึ้น เขาขว้างถังใส่ไปที่มันเต็มแรง “เฮ้ย นั้นพี่ของฉันนะว้อย” เจ้านั้นปล่อยฮิไคอิที่สลบเลือดอาบลงไปกับพื้นก่อนที่จะหันกลับมาทางโคซึเกะ และนัตซึมิที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ “ซาการะคุง ไปยั่วมันทำไมล่ะ” นัตสึมิถามเรียบ ๆ โคซึเกะได้แต่ยิ้มแหย ๆ ก็ถ้าเขาไม่ทำฮิไคอิคงได้ตายแน่ ๆ เจ้านั้นดูเหมือนตัวจะโตขึ้น เพราะเสื้อมันค่อย ๆ ขาดออกตามกล้ามเนื้อที่ขยายใหญ่ขึ้น หมวกไหมพรมที่สวมไว้ขาดจนหลุดร่วงลงสู่พื้นเผยให้เห็นหน้าตาของมัน แต่ไม่เหมือนหน้าตาของมนุษย์เลยซักนิด หน้าตาของมันเหมือนกับค้างคาวซะมากกว่า ร่างของมันค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้นจขสูงกว่า 2 เมตรไปแล้ว เสื้อผ้าที่ขาดจนหลุดออกไปหมดเผยให้เห็นร่างกายที่ปกคลุมด้วยเส้นขนสีดำ ที่กลางหน้าอกของมันมีลูกแก้วขนาดใหญ่ฝังอยู่ สิ่งที่ปรากฏให้เห็นเบื้องหน้ามันดูไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ โคซึเกะได้แต่เพียงยืนตะลึงราวกับถูกสะกดไว้ไม่ให้ขยับไปใหนได้ เขาคงฝันไปแน่ ๆ เรื่องแบบนี้มันไม่มีจริงบนโลกหรอกนา ไอ้เรื่องยังกับการ์ตูนแบบนี้ เขาได้แต่คิดในใจ เพราะ ณ เวลนี้แม้แต่เสียงจะพูดยังไม่มีเลยสักนิด โคซึเกะค่อย ๆ หันไปมองนัตสึมิอย่างช้า ๆ ‘เธอคงจะยืนตกใจกลัวแน่ ๆ’ แต่ไม่เป็นอย่างที่โคซึเกะคิด นัตสึมิยังคงสีหน้าเรียบเฉย จ้องมองเจ้านั่นอย่างไม่วางตาเธอยังคงตั้งท่าพร้อมสู้อยู่เช่มเดิม “คนที่แกจ้องจะฆ่า...มันฉันไม่ใช่รึ” นัตสึมิกล่าวเรียบ ๆ พร้อมกับเดินทิ้งห่างจากโคซึเกะไป ซึ่งเจ้านั้นก็เดินไปทางเดียวกับที่นัตสึมิเดิน มันไม่ได้สนใจโคซึเกะแล้ว แต่หันมาสนใจนัตสึมิแทน จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 01:06:27

ความคิดเห็นที่ 6   เล็บที่มือของมันงอกออกมาจนเห็นเป็นกระดูกขาวแหลม ๆ บนนิ้วทั้งสิบของมันก่อนที่จะพุ่งเข้าใส่นัตสึมิทันที แต่นัตสึมิก็หาได้วิ่งหลบไปไม่ เธอกลับพุ่งเข้าหามัน ในมือของเธอมีบางสิ่งออกมาคล้าย ๆ กับแท่งน้ำแข็งแต่มีความแหลมคม เธอเอาเจ้าสิ่งที่อยู่ในมือรับคมเล็บของมัน และปัดการโจมตีอย่างต่อเนื่อง แท่งน้ำแข็งคม ๆ ของนัตสึมิแทงเข้าที่ผิวหนังของเจ้านั้นจนมีเลือดออกหลายแห่ง แต่มันก็ยังไม่ยอมหมดฤทธิ์ยังคงพยายามรุกไล่นัตสึมิไม่หยุด หากแต่ดูท่าจะไร้ผลเพราะทุกการโจมตีของมันนัตสึมิรับได้จนหมด และสวนกลับไปได้ทุกครั้ง ชั่วพริบตาที่นัตสึมิจะแทงแท่งน้ำแข็งเข้าที่ตัวมัน เจ้านั้นกลับกระโดดออกไปแล้วพุ่งไปหาโคซึเกะอย่างรวดเร็ว จนแม้แต่นัตสึมินั้นนิ่งไปเหมือนกับตกตะลึงต่อภาพที่เห็น เจ้านั้นตรงเข้าล็อคตัวของโคซึเกะที่ตกตะลึงต่อสิ่งที่เกิดขึ้นจนไม่ทันระวังตัว ‘เอาแล้วคราวนี้ได้ตายจริง ๆ แหง’ เขาคิดในใจ เจ้านั้นดูเหนื่อยหอบอย่างมาก แต่ยังมีแรงมากจนล็อคตัวโคซึเกะไม่ให้ขยับไปใหนได้ เล็บของมันแหลมมากจนเพียงแค่สะกิดที่เนื้อของโคซึเกะก็เกิดเป็นรอยบาดแล้ว นัตสึมิที่เห็นภาพดังกล่าวดูเธอจะไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด คิ้วของเธอแทบจะชนกันเลยทีเดียว นี่เป็นครั้งแรกที่โคซึเกะเห็นนัตสึมิแสดงอารมณ์โกรธออกมา จะเรียกว่าเป็นบุญดีมั้ยเนี่ยที่ได้เห็น ‘ไอซ์พริ้นเซส’ แสดงอารมณ์ที่ใคร ๆ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย “ปล่อยมือซะ...นั้นคนสำคัญชองชั้นนะ” น้ำเสียงของนัตสึมิแข็งกร้าวจนน่ากลัว แสดงให้เห็นว่าเธอโมโหสุด ๆ ทีเดียว แต่เจ้านั้นดูเหมือนจะไม่สนใจที่นัตสึมิพูด มันกลับรัดตัวโคซึเกะแน่นกว่าเดิมจนเขาเริ่มรู้สึกอึดอัด แรงของมันมากซะจนจะหักกระดูกของเขาได้เลย นัตสึมิมองเขม็งไปยังเจ้านั้นไม่กระพริบตา สิ่งที่กำลังปรากฏเบื้องหน้าของโคซึเกะที่โดนกอดรัดไว้นั้น คือภาพของหญิงสาวคนหนึ่งยกมือขึ้นมาถอดที่มัดผมของเธอออก ผมทวินเทลของนัตสึมินั้นมันคลายที่มัดออกมันก็รวมกันและดยาวมากทีเดียว แต่นั้นไม่น่าตกตะลึงเท่าเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของเธอค่อย ๆ กลายเป็นสีเงินอย่างช้า ๆ แววตาของเธอที่สีฟ้าอ่อน เริ่มกลายเป็นสีแดงสดจนเหมือนพวกคอสเพลย์ที่เอาคอนแทคเลนส์สีแดงมาใส่ ซึ่งสีตาแบบนี้นั้นมันดูน่ากลัวมาก ๆ ทีเดียว “ให้ตายสิ ชอบให้ทำอะไรกินแรงทุกทีเลย” นัตสิมิกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เธอจ้องเขม็งมาที่เจ้านั้นโดยไม่ไหวติงเลยแม้แต่น้อย ทันใดนั้น แรงรัดของเจ้านั้นก็ค่อยคลายลง จนตัวโคซึเกะหลุดจากอ้อมแขนของมัน เขาเงยขึ้นมองเจ้านั้นทันที สิ่งที่เขาพบก็คือ สิ่งที่เคยเป็นแขนของมันค่อยสายตัวเป็นเม็ดขาว ๆ อย่างช้า ๆ เหมือนหิมะ แต่เป็นการลอยขึ้นด้านบน มันสลายไปเรื่อย ๆ จนมือของมันหายไปราวกับว่าไม่เคยมีสิ่งที่เป็น ‘มือ’ มาก่อน การสลายยังไม่หยุดจากนิ้วมือ มือ ข้อแขน มันยังไล่ต่อไปเรื่อยยังแขน แม้ว่าเจ้านั้นพยายามดิ้นรนซักเท่าไหร่ แต่การสลายตัวก็ไม่ได้หยุดลงเลย จนกระทั่งนัตสึมิเอามือมากุมที่ใบหน้าซีกหนึ่งของตัวเอง ท่าทางของเธอเหมือนคนที่กำลังจะเป็นลม เธอเซไปนิดหน่อยแต่ยังตั้งตัวได้อยู่ “ชิ...มาได้แค่นี้เองเรอะ” น้ำเสียงที่ออกจากปากของเธอแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด มันต่างจากบุคลิกของนัตสึมิที่นิ่งเฉยตลอดมาอย่างมากเลยทีเดียว เจ้านั้นเริ่มขยับตัวได้อีกครั้ง มันหันหลังเตรียมจะกระโดดหนีไป โดยไม่ได้สนใจโคซึเกะหรือนัตสึมิอีกแล้ว ตอนนี้มันคงต้องเอาตัวรอดให้ได้ก่อน “ไม่ให้หนีไปได้หรอกนา” นัตสึมิตะโกนด้วยน้ำเสียงดุดันทีเดียว เธอยกมือทั้งสองข้างมาวางผสานข้างหน้า แล้วค่อย ๆ แยกมือที่ผสานออก สิ่งที่ปรากฏเป็นเหมือนเม็ดหยดน้ำ แต่มันค่อยขยายตัวออกอย่างรวดเร็วจนมีรูปร่างขนาดใหญ่ คล้ายไม้เสียบแท่งไอศครีม หากแต่มันดูเงางามด้วยสีฟ้าที่ส่องประกาย และปลายทั้งสองแหลมคมอย่างมาก ที่ตรงกลางมีด้ามจับซึ่งนัตสึมิจับมันควงก่อนที่จะมองไปยังเจ้านั้นที่กำลังกระโดดขึ้นกำแพงและกำลังจะหนีไป “ไปเลย ‘กงกุนิล’ !!!!” นัตสึมิขว้างอาวุธอันนั้นเข้าใส่เต็มแรง อาวุธวิ่งฝ่าอากาศไปอย่างรวดเร็วจนไม่ได้ยินแม้แต่เสียง มันพุ่งตรงเข้าหาเป้าหมายทันที หากแต่เจ้านั้นกระโดดหลบอาวุธนั้นได้อย่างง่ายดาย คงเพราะอาวุธวิ่งไปในทางตรงจึงทำให้ง่ายต่อการหลบหลีก มันเหลียวหลังมามองนัตสึมินิดหน่อยก่อนจะกระโดดต่อไป โคซึเกะหันมามองนัตสึมิ เธอคงโมโหแน่ ๆ ที่ปาอาวุธไปแล้วไม่โดนมัน ทว่าสีหน้าของนัตสึมินั้นกลับเผยให้เห็นรอยยิ้มอย่างชัดเจน เธอยืนตั้งท่าเหมือนกับรอรับอะไรบางสิ่ง “มาเลยเจ้าหนู....” นัตสึมิกล่าวพร้อมร้อยยิ้มและสายตาที่ดูดีใจอย่างมาก ก๊าซ!! เสียงประหลาดดังขึ้นในทิงทางที่มันหนีไป ทันใดนั้นร่างของมันก็ลอยตรงมายังนัตสึมิ ที่ทองของมันมีเจ้าอาวุธนั่นเสียบจนเห็นปลายที่ทะลุคาอยู่อย่างชัดเจน นัตสึมิตั้งท่าทางราวกับจะรอรับร่างของเจ้านั้น หากแต่บนพื้นกลับมีไอเย็นรอยขึ้นมา เหมือนไอจากน้ำแข็งแห้ง แต่มันค่อย ๆ ก่อตัวเป็นรูปแท่งน้ำแข็งมีลิ่มแหลมคมขนาดใหญ่จำนวนมาก ทันทีที่มันพุ่งมาถึงก็ชนเข้ากับลิ่มแหลม ๆ เหล่านั้นจนทะลุร่าง ตัวมันได้แต่เพียงดิ้นอย่างอ่อนแรง คงเพราะบาดแผลจำนวนมากทำให้มันกำลังจะตาย นัตสึมิเดินไปหามัน เธอเอื้อมมือไปจับที่จับของอาวุธที่เธอเรียกมันว่า ‘กงกุนิล’ ไว้ด้วยสายตาที่เย็นชาอย่างมาก “.....ก็แค่พวกชั้นต่ำแท้ ๆ” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความดูหมิ่นอย่างไม่น่าเชื่อว่าเด็กสาวที่ไม่เคยพูดจาดูถูกใครจะพูดออกมาได้แบบนี้ หลังจากเธอพูดจบ เธอกระชากกงกุนิลออกจากร่างของเจ้านั่นเต็มแรงจนเลือดพุ่งออกมาเลยทีเดียว ก่อนที่ทุกอย่างจะสลายไปเป็อากาศธาตุ ไม่เหลือสิ่งใด ณ ที่ตรงนี้เลยไม่ว่าจะแท่งน้ำแข็งขนาดใหญ่ ร่างของเจ้าน้น หรือแม้แต่เลือดของมัน มีเพียงนัตสึมิที่ยืนถือกงกุนิลอยู่ในมือ ฮิไคอิที่สลบอยู่  และตัวโคซึเกะที่นั่งตะลึงอยู่ นัตสึมิถือกงกุนิลเดินมาหาโคซึเกะ ท่าทางสีหน้าของเธอไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจเฉกเช่นก่อนหน้านี้ให้เห็นเลย เธอมานั่งยอง ๆ ตรงหน้าโคซึเกะก่อนที่จะยกมือขึ้นมาจับที่หัวของเขา โคซึเกะสะดุ้งเล็กน้อยเพราะยังคงตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งตัว มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และจบลงอย่างรวดเร็วจริง ๆ เสียงของรถตำรวจดังมาแต่ไกลซึ่งทำให้นัตสึมิเอามือออกจากหัวของโคซึเกะ แล้วลุกขึ้นยืนเอาที่มัดผมมามัดผม ไว้ตามเดิม อาวุธที่อยู่ในมือเธอหายไปแล้วราวกับว่าไม่เคยมีของสิ่งนี้อยู่ในมือเธฮมาก่อน สีผมของนัตสึมิค่อย ๆ กลับเป็น สีน้ำตาลอ่อนอย่างช้า ๆ ก่อนที่มันจะเป็นสีน้ำตาลอ่อนทั้งหมดเธอหันมายิ้มให้กับโคซึเกะ และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ขอบใจนะโคซึเกะคุง ที่พยายามช่วยฉันน่ะ” รอยยิ้มของนัตสึมิดูน่ารักและจริงใจอย่างมาก ทำเอาโคซึเกะหายจากอาการหวาดผวาเลยทีเดียว ผมของนัตสึมิกลับเป็นสีน้ำตาลอ่อนทั้งหมด รวมทั้งนัยน์ตาที่กลับเป็นสีฟ้าตามเดิม ซึ่งนั้นก็รวมทั้งสีหน้าของเธอที่ก็กลับเป็นเรียบเฉยสงบนิ่งราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น “ไว้จะอธิบายให้ฟังนะ โคซึเกะคุง...ยังไงเรื่องเมื่อกี้ช่วยปิดเป็นความลับด้วยนะ” เธอนั่งยอง ๆ กล่าวกับโคซึเกะด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ซึ่งโคซึเกะก็พยักหน้ารับ ไม่ใช่เพราะเขาหวาดกลัวอะไร แต่เขาคิดว่าพูดไปคงไม่มีใครเชื่อแน่ ๆ รถตำรวจมาถึง เหล่าเจ้าหน้าที่ลงมาพอฮิไคอิไปส่งโรงพยาบาลและมาดูโคซึเกะ และนัตสึมิที่นั่งอยู่ไม่ห่างจาก ฮิไคอิเท่าใดนัก ทั้งสองโดนสืบสวนโดนโคซึเกะนั้นบอกไปเพียงว่าหลังจากที่ฮิไคอิยิงปืนไปแล้ว และเจ้านั้นทำร้ายฮิไคอิจนสลบ มันก็เดินหนีไปทันที ซึ่งนัตสึมิเองก็ให้การตรงกัน จนโคซึเกะเองก็แปลกใจว่าทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เตี้ยมกันแต่ทำไมนัตสึมิถึงได้ให้การตำรวจไม่ได้แตกต่างจากที่เขาให้การเลย ‘ตำรวจยังคงต้องหาตัวผู้กระทำผิดต่อไป ทั้ง ๆ ที่มันได้จบชีวิตไปแล้ว’ ------------------------------------------------------------------ จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 01:07:19

ความคิดเห็นที่ 7   จากเหตุการณ์นั้น โคซึเกะไม่ได้รับบาดเจ็บสักเท่าใหร่ มีเพียงรอยแผลจากมีดที่เฉียวต้นแขน และรอยแผที่ด้านหลังที่ม่นานก็คงหายไปเอง ส่วนฮิไคอินั้นกระดูกแขน และขาร้าวจากแรงเหวี่ยงของเจ้านั่น กับศีรษะแตกเพราะเจ้านั้นเอาหัวของเขาไปโขกเข้ากับกำแพง ทางด้านนัตสึมินั้นไม่มีบดแผลแม้แต่น้อย หลังจากที่โคซึเกะพักจนหายดีแล้ว เขาจึงไปขอคำอิบายจากนัตสึมิ ซึ่งเธอก็ไม่ปฎิเสธแต่อย่างใด เธอให้โคซึเกะมาที่ห้องของเธอที่อพาร์ทเมนท์ เพื่อมาฟังคำอธิบายเพราะเธอไม่อยากจะไปอธิบายที่อื่น ซึ่งอาจจะมีใครมาแอบฟังก็ได้ ในวันรุ่งขึ้นโคซึเกะหายดีแล้วเขาจึงไปหานัตสึมิที่ห้องของครอบครัวเธอ ซึ่งนัตสึมินั้นลงมารับโคซึเกะเพื่อพาไปยังห้องเพราะอพาร์ทเมนท์ของเธอมีระบบรักษาความปลอดภัย บุคคลภายนอกจะเข้าออกโดยอิสระนั้นไม่สามารถทำได้ “เชิญจ้ะ โคซึเกะคุง” นัตสึมิเรียกชื่อเขาด้วยชื่อ ซึ่งมันทำให้เขาแปลกใจตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องแล้ว แต่มันก็รู้สึกดีที่เธอเรียกเขาแบบนั้น “คุณพ่อขอนัตสึมิล่ะ?” โคซึเกะถามเพราะไม่เห็นพ่อของนัตสึมิเลย ทั้ง ๆ ที่วันนี้เป็นวันเสาร์น่าจะเป็นวันที่หยุดอยู่บ้านแท้ ๆ “ไปทำงานน่ะ คุณพ่อเขาทำงานเกือบทุกวันล่ะ” นัตสึมิพูดพลางยกน้ำชา และขนมมาให้โคซึเกะที่นั่งกับพื้นข้างโต๊ะใหญ่ในห้องรับแขก ‘งั้นก็คงถามอะไรได้เต็มที่สินะเรา’ โคซึเกะคิดในใจ เพราะเขากลัวเหมือนกันว่าถ้าพ่อนัตสึมิอยู่เขาจะถามอะไรไม่ได้มาก นัตสึมิถอดที่มัดผมของเธอออก ผมของเธอเป็นสีเงินอีกครั้ง มันช่างเป็นภาพที่ดูตื่นตาจริง ๆ กับนัตสึมิที่มีผมสีเงินนัยน์ตาสีแดงเช่นนี้ นัตสึมิที่เห็นอาการของโคซึเกะก็ยิ้มออกมาให้เขาเห็น พร้อมกับแหย่โคซึเกะออกไป “ถึงพ่อฉันไม่อยู่ ก็ห้ามคิดอะไรทะลึ่งนะ” เธอกล่าวพร้อมกับขยิบตาให้เขา ‘ใครจะไปกล้าทะลึ่งใส่ผู้หญิงที่เล่นงานเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นถึงตายได้เล่า’ โคซึเกะได้แต่คิดในใจพร้อมกับยิ้มแหย ๆ เมื่อนึกถึงภาพที่นัตสึมิจัดการเจ้านั้น “เชิญจ๊ะ อยากรู้อะไรบ้างล่ะ” นัตสึมิพูดด้วยน้ำเสียงสดใส เธอดูไม่เหมือนนัตสึมิที่เขาเจอประจำทุกวันเลย สรุปว่านี่เป็นบุญของเขาสินะที่ได้เห็นในสิ่งที่คนทั้งโรงเรียนไม่น่าจะเคยเห็นเลย แต่ก็เอาเถอะ ถามสิ่งที่อยากรู้ก่อนดีกว่า “สรุปว่า เจ้านั่นมันตัวอะไรน่ะ” โคซึเกะถามด้วยความหนักใจเมื่อนึกถึงเจ้าสัตว์ประหลาดนั่น นัตสึมิเอาส้อมจิ้มเค้กที่มาวางไว้บนโต๊ะใส่ปากพลางอธิบายไป “อึม...ว่าไงดีล่ะ เท่าที่ฉันรู้ มันเป็นมนุษย์มาก่อนน่ะนะ แต่มีคนพยายามเอาพลังวิญญาณของพวกปีศาจไปใส่ ผลก็เลยทำให้ออกมาเป็นพวกครึ่ง ๆ จะว่าคนก็ไม่ใช่ ปีศาจแท้ ๆ ก็ไม่เชิง” เธออธิบายไปเคี้ยวเค้กที่ใส่ปากไป “มันทำยังกับว่ารู้จักเธอเลยนี่นานัตสึมิ” โคซึเกะพูดถึงอาการที่มันแสดงออกมานั้น คล้ายกับตามหานัตสึมิ และนัตสึมิเองก็เหมือนรู้จักพวกมันดีด้วย “ก็ฉันเคยสู้กับพวกนี้มาแล้วน่ะ พวกมันเองก็คงสื่อสารกันเองด้วยล่ะ ว่ามีคนที่เป็นอันตรายกับพวกมันแบบฉันอยู่ เพียงแต่รู้สึกว่างวดนี้ไม่คิดว่ามันจะไปเล่นงานโคซึเกะคุงน่ะ”  เธออธิบายไปพลางจิ้มเค้กขึ้นมาทานไปพลาง “ผมซวยเองสินะ” เขาพูดออกมาลอย ๆ เพราะอยู่ ๆ ก็ดันมีตัวอะไรไม่รู้มาเล่นงานเขาแบบนั้น “แล้วนัตสึมิล่ะ เป็นอะไรกันแน่” “ฉันก็เป็นฉันไง ฮิฮิ” นัตสึมิตอบแบบกวน ๆ พร้อมกับยิ้มกว้างออกมา นิสัยแบบนี้มันเหมือนโนโซมิจริง ๆ “ตอบจริง ๆ สินัตสึมิจัง” โคซึเกะบอกด้วยสีหน้าหนักใจนิด ๆ เขาเพิ่งเคยโดนนัตสึมิแหย่บ่อย ๆ ก็วันนี้ล่ะ จริง ๆ ต้องบอกว่าเขาเป็นเหยื่อให้นัตสึมิแหย่เล่นคนแรกของโรงเรียนเลยด้วยซ้ำ “ก็เอาแบบว่า ชั้นมีพลังวิเศษติดตัวมาตั้งแต่เกิดก็แล้วกัน” เธอพูดพลางยิ้มอย่างสบายอกสบายใจให้โคซึเกะ “งั้นทำไมเวลาปกติเธอถึงได้ดูนิ่งเฉย ซะจนแทบไม่มีอารมณ์อะไรเลยล่ะ เป็นผลของพลังงั้นเหรอ” ดูท่าโคซึเกะจะรับเรื่องต่าง ๆ ได้ไวจนตัวเขาเองก็คาดไม่ถึง คงเพราะเขาเห็นพลังของเธอจะ ๆ คาตามาแล้ว นี่ถ้าไม่เห็นมาก่อนก็คงคิดว่านัตสึมิเป็นพวกไม่เต็มแน่ ๆ เลย “อืม...พลังของฉันมีมากเกินไปน่ะ จนร่างกายของฉันเองไม่สามารถปรับได้ทัน ยิ่งมีอารมณ์มากเท่าไหร่ พลังก็แปรปรวนมากเท่านั้น ก็เลยต้องใช้ที่สะกดที่พี่ ‘อนาคิม’ ให้มา สะกดตัวเองให้นิ่งไว้ ก็เลยเป็นอย่างที่เห็น” เธออธิบายก่อนที่จะยกน้ำชาขึ้นมาดื่ม “แล้วเรื่องพวกนี้จะมีอีกรึเปล่าล่ะ” โคซึเกะถามด้วยความหวาดหวั่นในใจ ถ้ามันมีเรื่องแบบนี้ทุกวันมันต้องแย่มากทีเดียว “ไม่หรอก คงไม่มีแล้วล่ะ” เธอกล่าวพร้อมกับวางถ้วยชาลงไว้ที่จานรอง ก่อนที่จะยิ้มให้กับโคซึเกะ “งั้นมันคงจบแล้วสินะ” โคซึเกะยิ้มรับอย่างสบายใจ “ว่าแต่นัตสึมิ ต้องเย็นชาแบบที่เห็นตอนปกติไปตลอดเลยเหรอ??” เขาถามเรื่องเดิมอีกครั้ง เพราะตัวเขาเองอยากจะเห็นร้อยยิ้มของนัตสึมิบ่อย ๆ ซะมากกว่า นัตสึมินิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มแล้วตอบออกไป “ไม่หรอก พอโตขึ้นจนร่างกายพร้อมรับพลังได้ก็ไม่มีปัญหาแล้วล่ะ แต่ตอนนี้ฉันก็คงต้องเป็น ‘องค์หญิงน้ำแข็ง’ ของทุกคนไปอีกซักสามสี่ปีล่ะนะ” โคซึเกะที่ฟังคำตอบก็อมยิ้มนิดหน่อย.... อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ได้เห็นรอยยิ้มของคนที่ถูกเรียกว่า ‘ไอซ์พริ้นเซส’ รอยยิ้มที่คนทั้งโรงเรียนไม่มีใครได้เห็นมาก่อน แม้ว่าจะเอาไปคุยกับใครไม่ได้แต่ก็เป็นความสุขใจอย่างน่าประหลาดทีเดียว สงสัยอนาคตเขาอาจจะต้องตามเธอไปอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน เผื่อจะได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้อีกบ่อย ๆ แน่นอน ‘แต่...เอ... แล้วถ้าไปอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับเธอจะมีเรื่องตื่นเต้นในชีวิตแบบนี้เกิดขึ้นรึเปล่านะ’ โคซึเกะนึกในใจพลางมองเค้กบนโต๊ะที่นัตสึมิเอามาเลี้ยงเขา แต่ดูท่าทางเธอจะกินมันซะเองจนหมดซะแล้ว เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะยกชาขึ้นมาดื่ม ท่ามกลางสายตาของนัตสึมิที่แปลกใจว่าโคซึเกะนั้นหัวเราะสิ่งใดอยู่ ‘ก็น่ารักแบบนี้ถึงเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็งคงขอเสี่ยงจีบซักทีก็ดีแฮะ’ --------------------------------------END----------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 53 01:09:44 จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 01:09:02

ความคิดเห็นที่ 8   กุงนิลกับอนาคิมมาได้ไงเนี่ย แต่คอมโบโหด ปากุงนิล " ไม่พลาดเป้า " แล้วให้ลาก เข้ามาที่หอกน้ำแข็งปิดบัญชี ซึ่งตรงส่วนนี้น่าเสียดาย ผู้อ่านบางท่านอาจไม่เข้าใจว่า ทำไมหอกถึงโดน ดังนั้นถ้าเขียนอธิบายหรือบรรยายอ้อม ๆ ไม่บรรยายตรง ก็จะทำ เข้าใจเนื้อเรื่องและเพิ่มน่าสนใจมากขึ้นไปอีก หรือที่ไม่บอกเพราะว่าอาจจะมีตอน ต่อไป ? จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 09:36:17

ความคิดเห็นที่ 9   ขยันเจงๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 53 14:53:20

ความคิดเห็นที่ 10   มาอ่านครับ :) จากคุณ : พลพสุ เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 02:01:31

ความคิดเห็นที่ 11   อ้าว  ซ้ำ.. แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 53 04:09:49 จากคุณ : Kross_ISC เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 04:08:30

ความคิดเห็นที่ 12   จริงๆน่าจะอธิบายเรื่องการฆาตกรรม ช่วงแรกสักนิดนึงว่าเป็นแบบไหน (อาทิเช่น สถานที่  วิธีการฆ่า  หรือลักษณะเหยื่อ) เพราะเห็นว่าเกิดขึ้น หลายครั้งน่าจะมีจุดร่วมอะไรบางอย่างนะ อ่านช่วงแรกนึกว่าเป็นแนวสืบสวนสอบสวน แบบคิไดอิจิ กลายเป็น กึ่งแอคชั่นเหมือนกัน แต่โดยรวมก้สนุกดีครับ บรรยากาศเหมือนการ์ตูน one-shot อ่านสบาย ขอชมเรื่องบทบรรยายของฉากส่วนอื่นๆ (นอกจากเรื่องที่คุณ garnet19 พูด) ทำได้ดีขึ้นกว่าเรื่องอื่นๆเยอะเลยครับ  จินตนาการภาพออกได้ง่ายขึ้น และการบรรยายฉากกิจกรรมต่างๆของตัวละครก็ทำได้ดีขึ้นเยอะ แฟนเซอร์วิส  แฟนเซอร์วิส  !!! (อ้าว... ไม่มีนิ .... ) ส่วนอื่นๆดูดีแล้วครับ บทบู๊ก็ดูลงตัวทีเดียว หอกกุงกุนิลนี่เป็นอันเดียวกับ ที่อนาคิมถือป่าวหว่า ปล.  คำว่า 'พุ่ง' ใช้เยอะไปนิดนึงมั้งครับ 15-16 คำแหนะ จริงๆก็ไม่ได้ถือว่าเยอะ หรอก พี่แต่บางครั้งมันอยู่ติดๆกัน  ลองเปลี่ยนไปใช้คำอื่นเช่น 'ทะลัก' 'กระแทก' 'ปะทะ' อะไรประมาณนี้ดูก็ดีครับ ปล2. รูปประกอบให้อารมณ์ K-on + Macross7 ปนๆกันแฮะ แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 53 04:12:10 แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 53 04:09:10 จากคุณ : Kross_ISC เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 04:08:48

ความคิดเห็นที่ 13   คห.8 ^^" ว่าจะอธิบายเหมือนกันค่ะ แต่กลัวว่าเรื่องจะยาวไปรึเปล่า เลยข้ามช็อตอธิบายว่า กงกุนิล คืออะไรไป ให้รู้แค่มันคืออาวุธเฉยๆ (แต่ข้อคิดที่ได้จะเอาไปปรับในเรื่องถัดไปค่ะ) ส่วนเรื่องจะมีต่อหรือไม่นั้น คิดว่าเนื้อเรื่องในส่วนนัตจัง คงจบเท่านี้ล่ะค่ะ เพราะจริง ๆ ชีวิตเธอค่อนข้างสงบสุขมากๆเลยทีเดียว (จริงๆยังมีปมค้างไว้อีกแยะเลยล่ะ ^^a...) ----------------------------- คห.9 ไม่ขยันหรอกค่ะ เขียนเอาวันละนิดละหน่อยไปเรื่อยน่ะค่ะ ^^"" ----------------------------- คห.10 ขอบคุณค่าาา (-/|\-) ------------------------------ คห.12 เรื่องวิธีการเขียนก็ได้หลายๆท่านในที่นี้แนะนำไว้ + อ่านให้มากขึ้น สิ่งที่ยังสงสัยตัวเองคือ ทำไมอธิบายได้แยะ -_-; เรื่องฆาตกรรมเป็นส่วนที่เหมือนหลงลืมไปจริงๆ ล่ะค่ะ คือในใจไม่กล่าวถึงรูปแบบ เพราะโคซึเกะไม่เห็นกับตา ได้ยินเพียงข่าวเลยไม่สามารถอธิบายได้ นัตสึมิเองก็ไม่ได้เห็นเหตุการณ์จะๆ เลยไม่ได้บรรยาย แต่ object reading (ห่ะ...อะไรน่ะ!!) ของนัตสึมิมันเป็นตัวที่ทำให้นัตสึมิเห็นน่ะค่ะ อนาคิมใช้ Spear of destiny ค่ะ :P นัตสึมิใช้ Gungnir (ภาพแนบเห็นแล้วน่าจะเก็ทว่าเธอมาจากแถวใหน :D ) เรื่องคำนี่ยังเป็นปัญหากับตัวเองจริงๆล่ะค่ะ (ว่าแล้วก็ไปเช็คเนฟิลิมเทล ว่ามีพุ่งแยะรึเปล่า) ปล. จริงๆโลกของนัตสึมิที่คิดไว้อันแรกสุดมันอารมณ์โนดาเมะนะคะ -_-; แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 53 09:08:22 จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 08:37:03

ความคิดเห็นที่ 14   เห็นด้วยกับคุณ Kross_ISC ค่ะ ว่าบทบรรยายดีขึ้นเยอะเลย เห็นภาพจากตัวหนังสือมากขึ้น สำหรับเรื่องสภาพศพหรือจุดร่วมของคดีฆาตกรรม ถ้าเพิ่มตรงนี้ได้ ก็จะทำให้เรื่องน่าสนใจขึ้นอีกมากเลยละค่ะ เพราะว่าตรงนี้ใช้เป็นตัวจุดชนวน "เอ๊ะ" ของคนอ่านได้ เช่น ศพเยินมากจนไม่น่าจะเป็นฝีมือมนุษย์ ตรงนี้จะทำให้ึคนอ่านได้ข้อมูลนิดนึงแล้วเริ่มสงสัยแล้วคิดตาม เป็นการดึงคนอ่านให้เข้ามามีส่วนร่วมกับเรื่องของเราด้วย ไม่ใช่อ่าน ๆ ไป แล้วมาเจอเฉลยว่า ฆาตกรมันไม่ใช่คน โดยที่คนอ่านก็ไม่เห็นภาพของศพหรือที่เกิดเหตุมาตั้งแต่แรก นอกจากนั้น ยังทำให้เห็นเหตุผลที่โคซึกเกะควรตามไปส่งนัตสึมิมากขึ้นด้วย เรื่องคดีไม่จำเป็นต้องเล่าผ่านโคซึเกะหรือนัตสึมิก็ได้นะคะ คนที่เล่าได้ดีและมีน้ำหนักมากด้วยก็คือตัวฮิไคอิ ที่เป็นคนทำคดีนี้เลย ให้คุณแม่หรือคนในบ้านถามขึ้นมา แล้วชงให้ฮิไคอิเป็นคนเล่าต่อเลย ไหน ๆ ปั้นเขามาแล้ว ต้องใช้ให้คุ้ม ฮา ไหน ๆ เป็นเจ้าหญิงน้ำแข็งแล้วก็น่าจะชื่อ ฟุยุมิ เนอะ แต่จะว่าไปชื่อฟุยุมิก็โมเอะสู้นัตสึมิไม่ได้จริง ๆ นั่นละ ^ ^ ป.ล. เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นเลยอ่านได้ แต่ขออนุญาตบายนิยายนะคะ เพราะสับสนง่ายมากกับชื่อตัวละครในนิยายแฟนตาซี เลยอ่านได้แค่ทีละเรื่อง ทางเลือกอีกทางสำหรับเรื่องยาวที่มีตัวละครเกี่ยวพันกัน จริง ๆ เขียนพร้อม ๆ กัน แต่ลงทีละเรื่องก็ได้ค่ะ เพราะจะได้มีเวลาตรวจทาน เรื่องที่มีส่วนเกี่ยวเนื่องกันเรื่องอื่น ๆ และคุมโทนเรื่องให้อยู่ใน Theme นั้นด้วย แบ่งเป็นภาค ๆ แบบเรื่อง Higurashi (แว่วเสียงเรไร) อย่างงั้นก็ได้นะคะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 21:45:15

ความคิดเห็นที่ 15   เรื่องวิธีการเขียนก็ได้หลายๆท่านในที่นี้แนะนำไว้ + อ่านให้มากขึ้น สิ่งที่ยังสงสัยตัวเองคือ ทำไมอธิบายได้แยะ -_-; ^ ^ อย่าไปสงสัยครับ  เขียนมันเข้าไปๆๆ (~~เอ็คโค่)  บทบรรยายอัดเข้าไป เยอะๆ เมื่อก่อนผมก็ติดใช้คำพูดมากๆเหมือนกันเลยออกไม่ค่อยเป็นนิยาย พอ Fate/Astray ของผมดันกลับกัน  มีแต่บทบรรยาย  ไม่ยอมพูดกันเลย (เอาแต่คิดกันในหัว T_T  ถ้าทางพวกมันกลัวความลับรั่วไหล) ไหน ๆ เป็นเจ้าหญิงน้ำแข็งแล้วก็น่าจะชื่อ ฟุยุมิ เนอะ ^ ^ ว่าแต่ฟูยูมิแปลว่าอะไรรึครับ ??? แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 53 04:52:35 จากคุณ : Kross_ISC เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 53 04:50:15

ความคิดเห็นที่ 16   คุณ Kross_ISC นัตสึ แปลว่า ฤดูร้อน ฟุยุ   แปลว่า ฤดูหนาว ค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 53 16:46:15