ความคิดเห็นที่ 1 |
|
**
ปฏิพัทธ์นอนขดตัวเพิ่มความอบอุ่นให้กับตัวเอง ในขณะที่สายฝนด้านนอกเริ่มโปรยปรายเป็นระยะอย่างไม่ขาดสาย สภาพอากาศแถวฝั่งประเทศแถบยุโรปช่างไม่น่าพิศมัยเอาเสียเลย ไม่หิมะตก ก็ฝนเทลงมา แม้แต่ในช่วงฤดูร้อนที่เขาเคยมาประชุมในฐานะตัวแทนของบริษัท ก็ใช่ว่าจะมีแดดจ้าตลอดทั้งวันเหมือนเมืองไทย เสียที่ไหน
จะว่าไปแล้ว เขาก็ไม่เคยคิดอยากจะอาศัยอย่างถาวรในต่างประเทศเลยสักครั้ง เมืองนอกเหมาะสำหรับการมาท่องเที่ยว ศึกษาต่อ หรือติดต่อทำธุระกิจเท่านั้นในความคิดของสถาปนิกหนุ่มโสดอย่างเขา ที่ไหนๆก็คงไม่อบอุ่นเหมือนอยู่บ้านเราอย่างแน่นอน
หากฝนตกหนักคืนนี้ น้ำแข็งหิมะคงเริ่มละลาย การเดินป่าคงยากลำบากกว่าเดิมหลายเท่านัก ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่า พรุ่งนี้เช้า ซึ่งเป็นวันอาทิตย์ เอนย่ามีโปรแกรมรับนักท่องเที่ยวเข้าชมสวนผีเสื้อหรือไม่ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาคงจะต้องพักผ่อนอยู่กับที่พัก เพราะสภาพหลังมือที่บวมแดง และยังรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่ขยับ
ทั้งลมและฝนเริ่มกระหน่ำมากขึ้น รวมทั้งหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้เล็กน้อยตั้งแต่ตอนเช้าที่เขาออกจากที่พัก ทำให้อุณหภูมิในห้องเริ่มหนาวขึ้น จนผ้าห่มผืนหนา และ เครื่องทำความร้อนขนาดมาตรฐานทั่วไป เอาแทบไม่อยู่ ปฎิพัทธ์ ลุกจากเตียง เดินไปปิดหน้าต่างเพื่อไม่ให้ละอองฝนและลมผ่านเข้ามา แต่แล้วสายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับร่างเงาตะคุ่ม ที่กำลังเดินหายไปทางประตูรั้วหลังบ้านท่ามกลางความมืดและความหนาวเย็น
ชายหนุ่มจำที่ลุงเดวิดเคยบอกเขาตั้งแต่ครั้งแรกเมื่อก้าวเข้ามาในอาณาบริเวณบ้านผีเสื้อได้ว่า ทางออกด้านหลัง เป็นทางผ่านส่วนบุคคลเท่านั้น บุคคลภายนอกอย่างเขาหรือลูกทัวร์คนอื่นๆห้ามเข้า
ใครกันนะ มาเดินเล่นตากฝนกลางค่ำกลางคืน เดี๋ยวหวัดก็เล่นงานเอาหรอก ชายหนุ่มพูดกับตัวเอง
ตัวเล็กๆ แบบนั้น ไม่น่าจะใช่ลุงเดวิด
เขานึกสงสัย เพราะเท่าที่สังเกตดู แม้บ้านจะหลังใหญ่โต มีหลายห้องนอน แต่เขาก็ไม่เคยเห็นสมาชิกคนอื่นในบ้าน นอกจาก เอนย่า ไกด์สาว และ ลุงเดวิด ซึ่งมาคอยดูแลความเรียบร้อยของสวน และขับรถ ในช่วงเวลากลางวันเท่านั้น
เอนย่า ...อย่างนั้นหรือ ...แล้วเธอจะไปเดินตากฝนทำไมดึกดื่่นป่านนี้
เร็วเท่าความคิด ปฏิพัทธ์หยิบเสื้อโค้ตหนังสีดำ ตัวเดิมที่เขาใช้ตอนเดินป่า และถูกถอดแขวนไว้ในห้องด้วยความช่วยเหลือของใครก็ไม่รู้ มาสวมอย่างรีบเร่ง เขาเหลือบไปมองถุงมือคู่เดิมที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงก่อนจะตัดสินใจรีบผละออกมาจากห้องนอน เพราะสภาพมือที่บวม คงไม่สามารถฝืนใส่ถุงมือหนังกระชับนั้นได้
ชายหนุ่มเดินลงตามบันไดวนลงมาชั้นล่างอย่างเบาเท้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ เดินผ่านห้องทำงานของหญิงสาวเจ้าของบ้านซึ่งยังเปิดไฟทิ้งเอาไว้ ... แสงไฟสว่าง...ก็ไม่ไ่ด้หมายความว่า เจ้าตัวจะอยู่ข้างในนั้นมิใช่หรือ ...เขาหยุดครุ่นคิด ห้องนอนของเธอ ซึ่งอยู่ คนละฟากระเบียงกับห้องพักของเขาปิดไฟมืดสนิท
ปฎิพัทธ์ เดินหลบสายฝนเลียบชายคาบ้านไปทางด้านหลัง แสงจากไฟดวงใหญ่ทำให้พอมองเห็นพื้นที่ของสวนหลังบ้านซึ่งมีไม่มากนัก ชายหนุ่มดึงหมวกกันฝนขึ้นมาคลุมศีรษะ พร้อมกับรีบสาวเท้าอย่างเร่งรีบไปยังประตูรั้วไม้ ที่เขาเห็นร่างนั้นเดินหายไปเมื่อสักครู่
ระยะห่างจากชายคาด้านหลังบ้านจนถึงรั้วไม้ราวๆสิบเมตร ป้ายสีขาว บุคคลภายนอกห้ามเข้า สะท้อนแสงชัดเจน แม้ในยามค่ำคืน ปฎิพัทธ์ผลักประตูไม้ให้แยกออกจากกัน พยายามไม่ให้เกิดเสียงดังให้มากที่สุด ก่อนจะแทรกตัวผ่านออกไปทางด้านหลังของบริเวณบ้าน ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ...
ภาพที่เขาเห็นเบื้องหน้า คล้ายกับเรือนกระจกถูกปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์ใบไม้อย่างหนาแน่นทั้งหลัง ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ สภาพฝนตก และหิมะกำลังละลาย ก็ใช่ว่าจะเป็นอุปสรรคสำหรับเขาในตอนนี้ เสี้ยวเวลาหนึ่ง ปฏิพัทธ์รู้สึกผิดที่รุกล้ำเข้ามาในเขตพื้นที่หวงห้าม หากแต่เพราะอยากพิสูจน์ความจริงบางอย่าง ทำให้ชายหนุ่มไม่คิดเปลี่ยนใจถอยกลับออกมา
ประตูด้านหน้าของเรือนหลังนั้นปิดแง้มเอาไว้ ซึ่งเป็นไปได้มากทีเดียวว่า อาจจะมีใครอยู่ข้างในเรือนกระจกในตอนนี้ ชายหนุ่มผลักบานประตูเดินเข้าไปด้วยความระมัดระวัง อย่างที่สุด
คุณพระช่วย
ภาพตรงหน้า...ท่ามกลางแสงไฟที่พอมองเห็นโดยทั่วข้างใน...ทำให้ปฎิพัทธ์ตะลึงอยู่กับที่
ผีเสื้อเป็นพันๆตัว บินว่อนอยู่ในเรือนกระจกแห่งนั้น ไม่นับดักแด้อีกนับร้อยตัววางเรียงรายอยู่ในตู้กระจกใสสูงเกือบเท่าตัวเขา ต้นไม้เล็กใหญ่ ถูกนำมาปลูกตกแต่งภายในตัวเรือนให้เหมือนสภาพแวดล้อมจริงในป่า ความอบอุ่นภายในตัวเรือนก็ผิดจากสภาพอุณหภูมิปกติด้านนอก กลิ่นอับที่เขารู้สึกได้ อีกทั้งอุปกรณ์หลายชนิด ที่วางเรียงรายอยู่บนหลังตู้ตั้งคำถามให้ชายหนุ่มขึ้นมาทันทีว่า สถานที่แห่งนี้ คือ อะไร ...
ห้องทดลอง??? เรือนผีเสื้อ??? หรือว่า ...อะไรกันแน่ ...
ภาพจากอินเตอร์เน็ตค่ะ
| จากคุณ |
:
teansri   
|
| เขียนเมื่อ |
:
6 ก.พ. 53 06:28:03
|
|
|
|
