ความคิดเห็นที่ 1   *** ความเหนื่อยล้าที่ยังคงหลงเหลือจากการเดินป่าและอาการปวดของมือด้านขวาเป็นระยะ ทำให้ชายหนุ่มหลับๆตื่นๆอยู่ตลอดเวลา  เขาไม่แน่ใจนักว่าเป็นเวลาตีเท่าไหร่  แต่รู้ว่าด้านนอกยังมืดครึ้ม และเต็มไปด้วยเมฆฝน    ปฏิพัทธ์ลุกขึ้นเดินไปมาในห้อง  เพราะไม่สามารถฝืนหลับได้อีก   ขณะเดียวกันท้องก็เริ่มร้องด้วยความหิว  เนื่องจากตั้งแต่เขาตื่นมาช่วงหัวค่ำ น้ำสักแก้วก็ยังไม่ได้ดื่ม  แต่ก็นั่นล่ะ  คงต้องทนหิวไปจนถึงเช้า เพราะไม่ใช่เวลาที่จะสั่งอาหารมารับประทานได้ ...ในตอนนี้ “ มันน่าจะมีขนม หรือ อาหารว่างตุนไว้บ้างสิน่า” ชายหนุ่มครุ่นคิด  ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมมาใส่และเดินลงบันไดตรงไปยังห้องครัวชั้นล่าง ไฟจากห้องทำงานของเจ้าของบ้านยังเปิดทิ้งไว้ตั้งแต่ตอนหัวค่ำ  เขารีบเดินผ่านไปอย่างรวดเร็วพยายามจะไม่สนใจอะไรอีก  หากแต่เสียงพูดคุยจากด้านใน ทำให้ชายหนุ่มต้องหยุดเงี่ยหูฟัง “ อย่าให้พ่อหนุ่มนั่น รู้เห็นอะไรมากไปกว่านี้นะ ” เขาจำได้ว่า เสียงผู้ชายคนนั้นเป็นลุงเดวิดแน่นอน และเสียงผู้หญิงอีกคนเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก หญิงสาวเจ้าของบ้าน ...เอนย่า “ หนูจะพยายามค่ะ” “ หนูคงไม่ต้องการให้มีคนตายในสวนของเราอีกใช่ไหม เอนย่า ”   ลุงเดวิด กระซิบบอกเธอเสียงเครียด “ รับทราบค่ะ”    หญิงสาวรับปาก เสียงพูดคุยด้านในเงียบลง ชายหนุ่มรีบเดินออกมาจากที่นั่นก่อนทั้งสองคนจะรู้ว่าเขาได้ยินอะไรบ้าง   คุณพระช่วย!  เขาไม่อยากจะเชื่อว่า จะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ แม้ถ้อยคำที่ เอนย่าตะโกนบอกเขายังคงดังก้องในหู “ กลับไปได้แล้ว  กลับออกไปก่อนที่คุณจะเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ ” จากคำพูดที่เขาได้ยินแม้จะไม่ทั้งหมด และการเข้ามาคุยในห้องทำงานดึกๆดื่นตามลำพังของลุงเดวิดกับเอนย่า  ก็บ่งบอกให้รู้ว่า ชายสูงวัยคนนั้น มีความสัมพันธ์กับหญิงสาวมากกว่าเพียงแค่ลูกจ้างกับนายจ้างแน่นอน ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องครัวเงียบๆ ครุ่นคิดโน่นนี่ไปตลอด  ขณะหยิบขนมปังวางลงไปในเตาปิ้ง เปิดตู้เย็น พยายามค้นหาเนยทาขนมปัง แต่ก็ไม่พบ  มีเพียงขวดบรรจุของเหลวสีขุ่นๆแช่เย็นไว้สองสามขวดเท่านั้น  ชายหนุ่มยืนหันรีหันขวาง เพราะไม่คุ้นเคยกับห้องครัวรวมในบ้านพักมาก่อน และตามปกติ เจ้าของบ้านจะเป็นผู้เสิร์ฟอาหารให้แขกเอง “ หาอะไรเหรอคะ”   ปฎิพัทธ์ปิดตู้เย็นแทบทันทีเมื่อได้ยินเสียงถามของเอนย่าที่เดินเข้ามาอย่างเงียบกริบ “ อ้อ ...คุณคงหิวกระมัง ”   เธอพูดต่อเมื่อหันไปเห็นขนมปังปิ้งวางอยู่ในจานบนเค้าท์เตอร์เตรียมอาหาร “ ครับ”   ชายหนุ่มรับปากสั้นๆ  มองเจ้าของร่างบางในชุดเดิมซึ่งยืนไม่ห่างจากเขานัก “ ฉันเคยแจ้งให้คุณทราบแล้วนี่คะ ว่าหากต้องการอะไรให้บอก ทางเรายินดีให้บริการ” เธอพูดน้ำเสียงเย็นชา โดยไม่ได้หันมามองเขา  ขณะหยิบเนยห่อจากตู้เย็นชั้นล่างสุดซึ่งเขาไม่ทันสังเกตในตอนแรก มาแกะออก ทาลงบนขนมปังแล้วยื่นให้ชายหนุ่ม “  ชา  นม น้ำตาลสองใช่มั้ยคะ” หญิงสาวถามเหมือนจำได้ว่าเมื่อวานตอนเช้าเขาสั่งอะไรไปบ้าง “ ครับ  ขอบคุณ”   เขาเอ่ยขอบคุณเบาๆ แอบสังเกตปฏิกิริยาของเจ้าของบ้านซึ่งกำลังสาละวนอยู่ตรงหน้ากาต้มน้ำ  เอนย่าดูเงียบสงบลงไปมาก  ไม่ได้เกรี้ยวกราดน่ากลัวเหมือนตอนที่เขาเจอในเรือนกระจกเมื่อกลางดึก “ได้แล้วค่ะ”   หญิงสาววางถ้วยชาหอมกรุ่นลงใกล้ๆกับจานขนมปัง “แกะผ้าพันแผลออกทำไมคะ”   เธอถาม เมื่อเห็นชายหนุ่มใช้มือข้างขวายกถ้วยชาหอมกรุ่นขึ้นไปดื่มอย่างกระหาย  ในขณะที่มือข้างซ้ายหยิบจานขนมปังไปถือไว้ “ ผมจะเอากลับขึ้นไปทานบนห้องนะครับ จะได้ไม่ต้องรบกวนเวลาของคุณด้วย” ปฎิพัทธ์บอก เมื่อเห็นว่า นาฬิกาข้างฝาผนังห้องครัวบอกเวลาตีสี่เข้าไปแล้ว “ อีกสักพัก  ฉันจะขึ้นไปทำความสะอาดแผลให้นะคะ ก่อนที่มันจะดูแย่ไปมากกว่านี้” ชายหนุ่มมองตามร่างโปร่งระหงเดินออกไปจากห้องครัว   รู้สึกขัดใจตัวเองกับความสงสัยที่ทวีคูณเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ   ทำไมหญิงสาวถึงยังไม่หลับไม่นอน จะว่าทำงานจนดึกดื่นก็ไม่น่าจะใช่   ท่าทางของเธอก็ไม่ได้แสดงถึงความอ่อนเพลียหรือ เหนื่อยล้าเลยแม้สักนิด ทั้งๆที่ตอนกลางวันก็ต้องดูแลลูกทัวร์ เขาเองเสียอีกที่นอนหลับมาหลายชั่วโมงหลังจากถูกงูกัด  แต่กลับรู้สึกเหมือนกับว่ายังนอนไม่เพียงพอ แม้ตอนนี้จะนอนไม่หลับเพราะปวดแผล และหิวก็ตาม   .. แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 53 02:00:26 จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 01:50:35

ความคิดเห็นที่ 2   *** เสียงเคาะประตูดังสองสามครั้ง  ก่อนปฏิพัทธ์จะลุกไปเปิดประตูให้หญิงสาวเข้ามาในห้อง  เอนย่าเตรียมอุปกรณ์ในการทำแผลมาพร้อม  ชายหนุ่มรู้สึกทึ่งในท่าทางทะมัดทะแมงขณะล้างแผลและการใช้อุปกรณ์ต่างๆเหมือนที่เขาเคยเห็นตามโรงพยาบาล  อาจเป็นไปได้ว่า เพราะอาชีพไกด์เดินป่าจึงทำให้เธอต้องเรียนรู้เรื่องการทำแผลและการปฐมพยาบาลเบื้องต้นเป็นอย่างดี “ อย่าให้แผลถูกน้ำอีกนะคะ และก็ทานยาแก้อักเสบยาแก้ปวดด้วยค่ะ” แม้เขาจะเตือนตัวเองว่า หญิงสาวในฝันของเขา  ลึกลับ และ อันตราย  แต่ชายหนุ่มก็อดจะเผลอไผลชื่นชม ความงามของเธอไม่ได้   ใบหน้าเรียวได้รูปรับกับผมยาวสลวยซึ่งถูกเจ้าตัวรวบขมวดไว้อย่างหลวมๆก่อนเธอจะลงมือทำแผล   ขนตาสีน้ำตาลเข้มเป็นแพงอนยาว ช่วยเสริมให้ดวงตาคู่นั้นงดงามยิ่งขึ้น จมูกโด่งตามแบบสาวชาวยุโรป  อีกทั้งริมฝีปากอิ่มสีชมพูนั่น ช่างน่าหลงใหลและชวนสัมผัสยิ่งนัก  หากไม่มีเรื่องเมื่อคืนนี้เข้ามาเกี่ยวข้อง ปฏิพัทธ์คงยากจะหักห้ามใจไม่ให้ดึงร่างที่กำลังสาละวนกับการผันผ้าก๊อซให้เขา เข้ามาสวมกอดเอาไว้ด้วยความเสน่หาอย่างแน่นอน “ เสร็จแล้วค่ะ ”  เธอเงยหน้าขึ้นบอก มองสบตาเขาซึ่งกำลังมองเธออยู่ก่อนแล้ว หากเช้านี้  ชายหนุ่มต้องย้ายออกไปจากสวนผีเสื้อ จริงๆตามที่วางแผนเอาไว้  ครั้งนี้...คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสินะ...ที่เขาจะได้ใกล้ชิดหญิงสาวคนที่อยู่ในความฝันของเขามาตลอด “ เอนย่า.... ”   ปฏิพัทธ์ดึงมือของเธอไว้ มองสบตาสีฟ้าเป็นประกายคู่นั้น ...อยากจะพูดอะไรออกไป แต่ทว่า ความรู้สึกเหล่านั้นของเขาถูกเก็บเอาไว้ภายใน ... เมื่อนึกถึงบทสนทนาระหว่างลุงเดวิด และเธอ ก่อนหน้านี้    ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ  เธอเองก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา  ดึงมือกลับช้าๆและเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ     ปฏิพัทธ์ถอนหายใจยาวด้วยความอึดอัดใจกับสถานการณ์ลำบากที่กำลังเผชิญอยู่ หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน  ...ชายหนุ่มตัดสินใจว่า  เขาต้องออกไปจากบ้านผีเสื้อแห่งแอลป์อย่างเร็วที่สุด เพื่อตัดปัญหาทุกอย่าง  ปฏิพัทธ์ยกเก้าอี้ตัวที่เอนย่าใช้นั่งทำแผลให้เขากลับไปวางไว้มุมห้องตามเดิม  วัตถุสีดำกระพริบแสงเป็นแผ่นกลมบางมีเข็มแหลมขนาดเล็กติดอยู่  หล่นอยู่บนพื้นห้อง  ชายหนุ่มหยิบมันขึ้นมาพินิจพิจารณาดูอย่างละเอียด ...และแล้วข้อสงสัยบางอย่างของเขาก็เริ่มกระจ่างขึ้นมาบ้าง  ... แสงไฟริบหรี่จากห้องฝั่งตรงข้ามระเบียงผ่านลอดออกมาข้างนอก หญิงสาวเจ้าของบ้านคงอยู่ในห้องพักของเธอ   ชายหนุ่มตัดสินใจเคาะประตูห้องติดต่อกันหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากด้านใน   จึงลองขยับลูกบิดเพียงเบาๆเท่านั้น ประตูก็เปิดออกอย่างง่ายดาย  เขาหยุดชั่งใจชั่วครู่นึกถึงความเหมาะสม สลับกับมองวัตถุนั้นในมือ  ก่อนจะผลักประตูเดินเข้าไปช้าๆ   โต๊ะเล็กและโซฟาถูกจัดวางไว้ส่วนหน้าของห้องพัก  แสงจากโคมไฟตรงฝาผนังห้องสว่างเพียงเล็กน้อย ผีเสื้อแห้งตายแล้วหลายตัว นอนกางปีกอย่างสวยงามอยู่ในกรอบรูปวางประดับบนฝาผนังห้อง    ชายหนุ่มเดินผ่านห้องนั่งเล่นขนาดเล็กไปยังด้านหลัง  ... หญิงสาวในชุดสีดำยาวระพื้น กำลังก้มๆเงยๆ เหมือนมองหาอะไรสักอย่าง  โดยไม่ได้สนใจว่าจะมีใครเข้ามาถึงห้องส่วนตัวของเธอ   ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้...พร้อมกับยื่นวัตถุกระพริบแสงในมือให้ “ คุณกำลังหามันอยู่หรือเปล่าครับ”   หญิงสาวหันมาคว้า “ อุปกรณ์ช่วยควบคุมการทำงานของร่างกาย” กลับไปถือไว้แน่น   เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยแววตาหวาดหวั่น “ รู้ใช่มั้ย ว่ามันคืออะไร”   เธอถามเขา เสียงเบาโหวง   ชายหนุ่มส่ายหน้า เหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อเห็นเธอกดเข็มแหลมนั่นไปตรงบริเวณต้นคอด้านหลัง “ คุณก็ได้ยินมาหมดแล้วไม่ใช่เหรอคะ ตอนคุณลงไปข้างล่าง ”   ปฎิพัทธ์พูดไม่ออกเมื่อรู้ว่าทุกการเคลื่อนไหวของเขาอยู่ในสายตาของเธอตลอด  อันที่จริง เขาก็ไม่ได้ยินบทสนทนาทั้งหมดอย่างที่เธอเข้าใจ “ คุณรู้แล้วสิคะ ว่าฉันเป็นใคร”   เธอถามเขา น้ำตาคลอ “ เอนย่า...”   ปฎิพัทธ์พึมพำเรียกชื่อหญิงสาว  หัวใจแกร่งของเขาอ่อนไหวยวบ  เมื่อเห็นร่างบางสะอื้นร้องไห้จนเนื้อตัวสั่นเทา    ชายหนุ่มดึงเธอมากอดเอาไว้แน่น  ก้มหน้าลงซบกับเรือนผมนุ่มสลวยของเธอเป็นการปลอบประโลมอยู่นาน  จนกระทั่งร่างเล็กหายสั่นเทา หญิงสาวผละออกจากอ้อมแขนแข็งแรงของเขา  หากว่าน้ำตายังคงรินไหล...  ปฎิพัทธ์ไล้นิ้วมือเกลี่ยไปตามสองแก้ม มองสบตาเป็นประกายระยับสีฟ้างามในยามค่ำคืนของเธอซึ่งบ่งบอกถึงความเจ็บปวด แม้เจ้าตัวจะพยายามซ่อนเร้นมันไว้ก็ตาม “บอกผมได้มั้ยครับ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับคุณ”   ชายหนุ่มถามเสียงเบา ขณะดึงร่างเธอมาชิดอีกครั้ง หญิงสาวส่ายหน้า หันกลับมามองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน  พูดเสียงสั่นเพราะแรงสะอื้น “ คุณจะถามทำไมอีกล่ะคะ   ในเมื่อคุณเองก็รู้ว่าฉันเป็น...”   ปฏิพัทธ์ก้มลงประทับริมฝีปากอุ่นลงบนกลีบปากนุ่มของเธอ เหมือนเขาไม่อยากได้ยินความจริงที่ตัวเองค้นหามาตลอด ร่างบางแข็งทื่อในตอนแรก ก่อนจะยอมผ่อนปรนโอนอ่อนแต่โดยดี เมื่ออีกฝ่ายรุกล้ำและเรียกร้องหนักขึ้นตามความต้องการของหัวใจ  สองแขนของหญิงสาวโอบกอดรัดร่างสูงใหญ่ของเขาแนบแน่นราวกับเกรงว่าชายหนุ่มจะหนีหายไปไหน  ...ไม่ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นใคร หรือเป็นตัวอะไร  หากแต่สัมผัสตอบสนองที่โหยหาไม่แพ้กันของเธอ  ก็ฉุดกระชากความตั้งใจเดิมของปฏิพัทธ์จนหมดสิ้น  ... ...โอ ...จุมพิต...และรสเสน่หา แห่งผีเสื้อ มันช่างเย้ายวน  หอมหวาน...อย่างนี้นี่เอง... แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 53 02:29:05 แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 53 02:20:52 แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 53 02:18:33 จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 01:59:45

ความคิดเห็นที่ 3   ตอบเม้นต์ค่ะ คุณมนต้นไม้ (Setakan)  ขอบคุณที่มาติดตามอ่านนะคะ  เอนย่าไม่หวั่นไหว แต่ระทวยเลยค่ะ ตอนนี้ 555+ คุณแม่ฯ ทำไมคิดถึงพี่กลางอ่า??  คนนี้ คุณสองนะคะ  อิอิ  ...พระเอกก็เปิดแน่บนะคะ  แต่แน่บเข้าหาค่ะ   คุณโก้  เอนย่า ดุไม่ตลอดอ่ะจิ  ตอนนี้เริ่มไม่ดุแล้วค่ะ คุณพีท ตัดใจมาอ่านต่อเถอะค่ะ คุณพีท คิคิ  ขอบคุณที่แวะมาค่ะ คุณไลฟ์  สงสัยชอบหนังจีนนะคะ  ไม่มีปีศาจแมงมุมคุมผีเสื้อนะคะเรื่องนี้  555+ พี่ไก่  ไม่อยากให้พระเอกเป็นผีเสื้อเลยค่ะ  ทำไงดีน๊า...ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ คุณเคธี่  ยังไม่จบค่า มาอ่านต่อนะคะ  อีกไม่นานก็จบค่ะ ข้าวโพด  อ่ะ เอนย่า ดุบ้าง ไม่ดุบ้างค่ะ ตามสไตล์ของเธอ รออ่านต่อนะคะ คุณสก็อตตี้   ตอนนี้ยิ่งค้างคาใหญ่เลยค่ะ  พระเอกไม่โดนกินแน่ๆ คะ งานนี้ รับประกัน ป้าทราย  ขอบคุณที่ตามอ่านนะคะ  และดีใจที่ป้าทรายชอบเรื่องนี้ค่ะ  ลองติดตามดูนะคะ ว่านางเอก จะลึกลับ มีเสน่ห์ หรือ น่ากลัวแค่ไหน   คิดถึงมากเช่นเดียวกันค่ะ คุณพลพสุ  ยินดีที่รู้จัก และขอบคุณที่มาลงชื่ออ่านค่ะ คุณปิยะรักษ์  ขอบคุณค่ะ ที่ติดตามอ่าน คุณหนิง  นั่นสิคะ  พระเอก โดนดุเลยค่ะ ชอบสงสัยเข้าใจผิดโน่นนี่ ตลอด  ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ คุณHey VEE  ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ  และขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ   ตอนนี้ และตอนหน้าก็เริ่มเฉลยแล้วนะคะ ว่าทำไม เอนย่าถึงเป็นผู้หญิงคนนั้นให้ใครไมได้  แต่...  รออ่านนะคะ คุณใบเตยหอม ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ  เอนย่า ลึกลับ เศร้าและ มีอะไรอีกเยอะค่ะ ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ   ขอบคุณทุกท่านที่มาแจกกิ๊ฟ ด้วยค่ะ   คุณSetakan, คุณrainfull, คุณThinking of you, ป้าทรายi, และคุณพลพสุ  ค่ะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 02:16:31

ความคิดเห็นที่ 4   คุณเทียนสีที่รักคะ... สนุกมากกกกกกกก...... น่าติดตามมากจริงๆค่ะ สมกับการรอคอย ฮืออออ.... แล้วก็รอ.... ต่อไป จากคุณ : auntiesai เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 09:27:02

ความคิดเห็นที่ 5   แง๊วววว อะไรอ่ะ ไม่ยอม ไม่ยอม เอาตอนใหม่มาลงเร็ว อ่านตอนสุดท้ายรู้สึกวาบหวิว อิอิอิแง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 11:42:06

ความคิดเห็นที่ 6   ตกลงเป็นอะไรนิ = = อ่านแล้วก็ยังนึกถึงหนังจีน อิอิ จากคุณ : Life's for Rent เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 11:42:20

ความคิดเห็นที่ 7   จ๊าก..ระทวยระทด ถูกใจเจ้ ...ถูกใจ จริงๆค่ะ เอิ๊ก เลือดกำเดากระฉูด 555+ จากคุณ : หุๆ รอตอนต่อไปค่ะ (Setakan) เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 11:53:48

ความคิดเห็นที่ 8   ***มาเปลี่ยนรูป เพราะรู้ว่า จขกท.  ซ่าส์ ได้เหมือนเดิมแล้ว แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 53 23:22:27 จากคุณ : Thinking of you เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 12:32:19

ความคิดเห็นที่ 9   โอ้ ทนไม่ไหว ตามจากตอนที่ 4 เมื่อคืนมาอ่านต่อ แล้วโดนทำค้างอีกแล้ว อ๊าก ตกลงเธอเป็น "ตัวอะไร" กันเนี่ยยยย จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 12:57:30

ความคิดเห็นที่ 10   นั่นอะดิ เธอเป็นตัวอะไรหว่า ตอนนี้ให้เป็น "ตัวประหลาดที่ดูอึมครึม" ไว้ก่อนดีกว่า รอดูเฉลยตอนสุดท้ายว่าจะเป็นผีเสื้อทั้งคู่เลยหรือเปล่า จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 18:04:57

ความคิดเห็นที่ 11   ^^ มาอ่านต่อครับ จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 20:10:41

ความคิดเห็นที่ 12   ยังคงเกาะขอบรอลุ้นค่ะ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 21:10:02

ความคิดเห็นที่ 13   โอ้ เดาไม่ถูกเลย รออ่านต่อดีกว่า นี่ถ้าไม่คุณเทียนสีชิงตอบก่อน จะทายว่าถูกเด็ดหัวแหงๆ อิอิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 22:39:20

ความคิดเห็นที่ 14   ตกลงเอนย่าเป็นตัวอะไรเนี่ย ^ ^" จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 53 23:06:16

ความคิดเห็นที่ 15   แล้วแบบนี้จะอยู่ด้วยกันยังไงละคะเนี่ย เอนย่าต้องฉีดอะไรเพื่อให้ตัวเองคงเป็นคนหรือคะ แล้วถ้าปฏิพัทธ์ฉีดของเหลวอะไรนั่นเข้าตัวเองบ้าง จะกลายเป็นผีเสื้อหรือเปล่าก็ไม่รู้ สงสัยนิดนึงคะ ผีเสื้อนี่ปกติมีชีวิตอยู่ได้แค่ไม่กี่วัน ผีเสื้อสีฟ้านี่เป็นแบบนั้นเหมือนกันหรือเปล่าคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 09:38:14

ความคิดเห็นที่ 16   จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 20:38:33