ความคิดเห็นที่ 1   บทนำ ปีวอกโทศก พุทธศักราช 2103... เมฆฝนที่ปกคลุมอัมพรเหนือมณฑลพิธีค่อยเคลื่อนคล้อยลอยเลื่อนเผยให้ดวงตะวันสาดแสงลงมายังปฐพีอันอยู่กึ่งกลางระหว่างแม่น้ำน่านกับแม่น้ำโขง... ดินแดนแห่งอโยธยาศรีรามเทพนคร และศรีสัตนาคนหุตล้านช้าง มิเพียงแต่ขจัดความมืดมัว หากยังบังเกิดรุ้งเลื่อมแพรวพรายล้อมรอบสุรีย์ซ้อนถึงสองวง อาทิตย์ทรงกลดเช่นนี้ย่อมเป็นนิมิตยามอันดีที่แม้แต่เทวดาบนทิพย์วิมานยังแสดงตนเป็นสักขีพยานในสัจจาอธิษฐานแห่งเจ้าแผ่นดินทั้งสอง สมเด็จพระมหาจักรพรรดิ และสมเด็จพระไชยเชษฐาธิราชทรงมีสัตยาต่อกัน พระราชวงศาของสองพระองค์จะมีพระราชไมตรีโดยปุพพประเวณี เพื่อสุขสวัสดีเป็นประโยชน์แก่อาณาประชาราษฎร์ชั่วกัปชั่วกัลป์ มหาอำมาตย์แห่งสองราชอาณาจักรบรรจงเทน้ำสัจจาในกระออมแก้วแห่งพระมหากษัตริย์ทั้งสองเจือกันเป็นกระออมแก้วเดียวกัน ก่อนนทีตกเมืองหงสา ในกระออมทองแห่งพระมหากษัตริย์ทั้งสองเจือกันเป็นกระออมทองเดียวกัน เช่นเดียวกับน้ำพัฒน์ตระพังจาในกระออมแห่งมหาอุปราชทั้งสองแผ่นดินก็เจือกันเป็นกระออมเดียวกัน รวมทั้งน้ำในกระออมแห่งมหาอำมาตย์ทั้งสอง เมื่อเสร็จสมดังนี้จึงอ่านสัตยาแห่งพระเจ้าแผ่นดินทั้งสองมีความตอนหนึ่งว่า *“ขอจงเอาเป็นเอกสีมาปริมณฑลเป็นอันเดียวกัน เกลี้ยงกลมงามมณฑลเท่าพงศ์พันธุ์ ลูกเต้าหลานเหลน อย่าได้ชิงช่วง ล่วงด่านแดนแสนหญ้า อย่าได้กระทำโลภเลี้ยวแก่กันจนเท่าเสี้ยง พระอาทิตย์พระจันทร์เจ้าตกลงมาอยู่เหนือแผ่นดินอันนี้เทอญ”* แล้วพระสงฆ์และมหาอำมาตย์ทั้งสองฝ่ายก็หลั่งน้ำสัจจาลงบนมหาปฐพี ณ ที่แห่งนั้น อีกสามปีต่อมา ลุถึงปีกุนเบญจศก พุทธศักราช 2106 เจดีย์ก่ออิฐถือปูน ฐานสี่เหลี่ยมจตุรัสย่อมุมไม้สิบสองขาวบริสุทธิ์ทั้งองค์ ซึ่งสร้างร่วมกันระหว่างกรุงศรีอยุธยากับกรุงศรีสัตนาคนหุต เพื่อเป็นสักขีพยานแห่งพระราชไมตรีก็เสร็จสมบูรณ์ เจดีย์องค์นั้นมีนามว่า “พระธาตุศรีสองรัก” --------------------------------- * จากหลักศิลาจารึก พระธาตุศรีสองรัก แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 53 09:48:50 แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 53 08:55:29 แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 53 08:54:54 จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 08:53:06

ความคิดเห็นที่ 2   สัญญา และสาบาน บทที่ 1 บรรยากาศช่วงสายของวันศุกร์ภายในสำนักพิมพ์เล็กๆ ซึ่งเปิดแอร์เย็นฉ่ำน่าจะรื่นรมย์ ด้วยอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงเวลาหยุดพักผ่อนสุดสัปดาห์ กลับไม่เป็นเหมือนเช่นเคย พนักงานแต่ละคนก้มหน้างุด หากหาใช่การงานยุ่งไม่ บางคนก็ลอบสบตาส่งภาษาใบ้ให้กัน นั่นเป็นเพราะไม่มีใครอยากเผชิญหน้ากับบรรณาธิการซึ่งเพิ่งจะเปิดประตูห้องทำงานส่วนตัวออกมาส่งเสียงค่อนข้างดัง “คุณมุจลินท์ยังไม่มาอีกหรือ” ทุกคนเหลือบตามองไปยังโต๊ะทำงานอันว่างเปล่าของคนที่ถูกเอ่ยชื่อ ทว่าคนที่หาญกล้าตอบคำถามนี้กลับกลายเป็นชายหนุ่มผมยาวที่เดินเอ้อระเหยออกมาจากห้องน้ำ “คงจะเข้าออฟฟิศบ่ายๆ โน่นแหละครับบอกอ เธอเพิ่งกลับมาถึงกรุงเทพเมื่อเช้ามืดนี่เอง” สรัลบอก ทำไมเขาจะไม่รู้ในเมื่อตัวเองเป็นผู้เดินทางมากับหญิงสาวหลังจากลงไปภาคใต้เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ เพื่อเก็บข้อมูลมาทำสารคดีลงนิตยสารท่องเที่ยวอันเป็นงานหลักของสำนักพิมพ์นี้ในฉบับหน้า เขาเป็นช่างภาพ ส่วนเธอเป็นนักเขียน... และด้วยความที่สรัลไม่ใช่คนเจ้าสำอาง ซ้ำยังทำตัวง่ายๆ จึงตรงมาอาบน้ำและแต่งตัวที่สำนักพิมพ์ ไม่เหมือนมุจลินท์ที่ต่อให้เธอเป็นขาลุยอย่างไรก็ต้องกลับบ้านรายงานตัวต่อบิดามารดาก่อน ชานนท์บรรณาธิการหนุ่มใหญ่ยืนเม้มปากอยู่สักครู่ก่อนพูดเสียงห้วน “ถ้าคุณมุจลินท์มาเมื่อไหร่ให้เข้าไปพบผมด่วน” พูดจบเขาก็หมุนตัวเดินหายเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว ทิ้งให้สรัลมองตามพลางยักไหล่ก่อนหันมาถามเพื่อนร่วมงาน “มีเรื่องอะไรกันหรือ ทำไมบอกอถึงดูหงุดหงิดอย่างนั้น” ไม่มีใครตอบได้อีกตามเคย อย่างดีที่สุดก็แค่ออกความเห็น “ไม่รู้สิ นี่พี่ไลก็อยู่ในห้องบอกอร่วมๆ ชั่วโมงแล้ว ยังไม่ออกมาเลย” สรัลมองผ่านกระจกใสซึ่งมีมู่ลี่พลาสติกสีขาวบังอยู่ชั้นหนึ่งเข้าไปในห้องของบรรณาธิการ เขาพอมองเห็นลางๆ ว่ามีสตรีวัยสี่สิบเศษนั่งอยู่ในนั้น ‘พี่ไล’ หรือ วิไล นอกจากจะเป็นนักเขียนสารคดีที่เกี่ยวกับขนบธรรมเนียมและวัฒนธรรมมือฉมังแล้วยังเป็นผู้ช่วยบรรณาธิการอีกต่างหาก “หรือว่าจะเข้าไปฟ้องอะไร” ใครบางคนมองโลกในแง่ร้าย แต่นั่นย่อมไม่ใช่สรัล “คงไม่หรอกครับ พี่ไลไม่ใช่คนแบบนั้น และอีกอย่าง มุจลินท์ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดด้วย” ทว่าด้วยความเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เรียนชั้นมัธยม จึงทำให้ชายหนุ่มอดเป็นห่วงหญิงสาวไม่ได้ เขาค่อยๆ เลี่ยงออกมาจากวงสนทนา แล้วโทรศัพท์หาเธอ “ไอ้เมี่ยง แกรีบมาสำนักพิมพ์โดยด่วนเลยนะ ไม่รู้ว่าบอกอกินรังแตนจากไหนมา เรียกหาตัวแกหน้าบอกบุญไม่รับเชียวละ” มุจลินท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอเพิ่งกลับมาถึงบ้านยังไม่เต็มชั่วโมงดีก็มีอันจะต้องออกไปอีกแล้ว กำลังกายที่เกือบจะเหลือศูนย์จากการเดินทางไกลและตรากตรำทำงานหามรุ่งหามค่ำในป่าเขาแดนใต้ จำเป็นต้องฟื้นฟูให้กลับมามีพลังอีกครั้งหนึ่ง อย่างน้อยขอให้เพียงพอต่อการไปนั่งฟังบรรณาธิการบ่นในสิ่งที่เธอยังไม่รู้ว่าจะด้วยสาเหตุใดก็ยังดี ขนมปังสองแผ่นกับนมสดหนึ่งแก้วคือแหล่งพลังงานที่ว่า หญิงสาวผลุนผลันออกจากบ้านพร้อมกับเอกสารหอบใหญ่ทั้งๆ ที่ขนมปังครึ่งแผ่นยังคาบอยู่ในปาก นายมนูญข้าราชการบำนาญซึ่งกำลังตัดแต่งต้นไม้อย่างเพลิดเพลินถึงกับถือกรรไกรค้างเมื่อเห็นสภาพของลูกสาวตนเอง “จะออกไปอีกแล้วหรือเมี่ยง เพิ่งจะกลับบ้านมาแหม็บๆ” “ค่ะ คุณพ่อ” มุจลินท์ตอบเสียงอู้อี้ด้วยขนมปังยังอยู่เต็มปาก “สรัลโทรมาตาม เห็นบอกว่าบอกอเรียกพบด่วนน่ะค่ะ” นายมนูญพยักหน้าช้าๆ เขาจำสรัลชายหนุ่มผมยาวที่ลูกสาวเอ่ยถึงได้เป็นอย่างดี ด้วยเหตุที่เป็นเพื่อนสนิทของเธอมาตั้งแต่เรียนหนังสือชั้นมัธยม จนเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน และยังจบออกมาทำงานที่เดียวกันอีก “แล้วไม่เอารถยนต์ไปหรือ” มุจลินท์หันไปมองโรงรถซึ่งปลูกแยกต่างหากออกมาจากตัวบ้าน รถเก๋งคันเล็กกะทัดรัดสีขาวซึ่งบิดาออกเงินดาวน์ให้ตั้งแต่ปีกลายจอดสงบนิ่งอยู่ เธอแตะมันแทบจะนับครั้งได้ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้อยากจะมีรถส่วนตัวไว้ขับไปไหนมาไหนนักหนา “ไม่ล่ะค่ะ เมี่ยงกะจะงีบระหว่างทางสักหน่อย” “ระวังตัวด้วยก็แล้วกัน เดี๋ยวนี้มิจฉาชีพมันเยอะแยะ ไม่เหมือนเมื่อก่อน” นายมนูญเตือนลูกสาวด้วยความห่วงใย การเดินทางจากบ้านในจังหวัดนนทบุรีเข้าสู่กลางกรุงเทพมหานครในปัจจุบันสะดวกสบายมากกว่าแต่ก่อนก็จริง แต่เหล่ามิจฉาชีพก็พัฒนาการทำสิ่งชั่วร้ายของพวกมันจนบางครั้งเขาแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีใครช่างสรรหาวิธีการที่แยบยลมาได้ขนาดนั้น “เมี่ยงไปนะคะคุณพ่อ” มุจลินท์ยกมือไหว้บิดาอย่างทุลักทุเล เพราะมีเอกสารอยู่เต็มสองมือ ไหนจะกระเป๋าสะพายใบเขื่องที่สรัลเคยค่อนแคะเพื่อนสาวว่าเป็นกระเป๋ามหัศจรรย์ ซึ่งสามารถหยิบของทุกสิ่งที่ต้องการมาใช้ในยามจำเป็นได้เสมอๆ เธอเดินออกไปยังไม่พ้นถึงประตูรั้วก็มีอันต้องเดินกลับมาที่ตัวบ้านอีก เมื่อมารดายืนเรียกอยู่หน้าเฉลียง “เมี่ยง... ลืมโทรศัพท์” นางลดายืนถือโทรศัพท์ของลูกสาวกวักไม้กวักมือเรียก มุจลินท์ยิ้มให้แก่ความขี้หลงขี้ลืมของตนเอง หลังจากคุยกับสรัลแล้วเธอก็วางโทรศัพท์ไว้บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ก่อนรีบขึ้นไปเปลี่ยนเครื่องแต่งตัว “ขอบคุณค่ะคุณแม่ ถ้าไม่มีโทรศัพท์ติดตัว เมี่ยงคงแย่แน่ๆ เลย” มุจลินท์ก็เหมือนคนอื่นทั่วๆ ไปในปัจจุบัน ที่หากวันใดไม่มีโทรศัพท์พกพาไว้แล้วละก็ จะรู้สึกคล้ายกับขาดสิ่งใดในชีวิตไปเลยทีเดียว หญิงสาวก็เลยต้องยกมือไหว้ลาบุพการีทั้งสองอีกครั้ง นางลดาเดินตามมาส่งถึงประตูรั้ว มองลูกสาวซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ก่อนหันมาส่ายหน้ากับสามี “งานเจ้าเมี่ยงชักจะหนักขึ้นทุกวันแล้วนะพ่อ” “ก็ยังดีกว่าไม่มีงานให้ทำ” นายมนูญพูดพลางจ้องกิ่งไม้เล็กๆ ตรงหน้า ตัดสินใจว่าจะตัดหรือไม่ตัดดี “แล้วอีกอย่างหนึ่ง ลูกเราก็ดูมีความสุขกับงานดีไม่ใช่หรอกหรือ” นางลดาค้อนสามีขวับ นางไม่อยากให้ลูกสาวคนเดียวต้องตะลอนๆ ไปทั่วเมืองไทยไม่เว้นแต่ละเดือนเลย งานอื่นที่นั่งประจำสำนักงานยังมีอีกมากมายที่อดีตข้าราชการระดับสูงในกระทรวงต่างประเทศอย่างนายมนูญจะพอ ‘ฝาก’ เข้าทำงานได้ แต่พอเอ่ยปากเรื่องนี้ทีไรก็ถูกตัดบทสนทนาไปเสียทุกครั้ง ทั้งสามีและบุตรสาว โดยเฉพาะมุจลินท์... ดูเหมือนว่าเธอจะรักงานนี้จริงๆ จังๆ เสียเลยด้วยซ้ำ ฝนต้นฤดูโปรยปรายลงมาท่ามกลางแดดจ้า มุจลินท์ซึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่างรถตู้ประจำทางแหงนหน้ามองดูท้องฟ้า เมฆสีขาวจางๆ มีช่องโหว่ตรงดวงอาทิตย์พอดิบพอดี เธอหวังว่าไม่นานฝนก็จะหยุดตก หากการณ์กลับไม่เป็นเช่นนั้น เวลายิ่งผ่านไป เมฆก็ยิ่งหนาแน่นและทวีความเข้มจนบดบังดวงอาทิตย์ไปจนสิ้น รถยนต์แต่ละคันเริ่มเปิดไฟหน้า บรรยากาศมืดมัวด้วยสายฝนกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เท่านั้นไม่พอ ฟ้ายังคะนองแลบแปลบปลาบแล้วตามด้วยเสียงลั่นสนั่นหวั่นไหว มุจลินท์ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ระยะเวลาสำหรับการเดินทางไปสำนักงานคงต้องเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวเป็นอย่างต่ำ ฝนตกลงมาคลายความอบอ้าวของอากาศก็จริง แต่คงไม่คลายความร้อนในใจของคนคอยอยู่ที่นั่นได้เป็นแน่ หญิงสาวเดินเข้าสำนักงานในสภาพผมเปียกชื้น ดีที่เธอสวมเสื้อคลุมติดตัวเป็นประจำ จึงทำให้ไม่ย่ำแย่ไปกว่านี้ สายตาแทบทุกคู่ของเพื่อนร่วมงานมองมาที่เธออย่างเห็นอกเห็นใจ ไม่มีใครคาดถูกว่าชะตากรรมของหญิงสาวซึ่งอายุน้อยที่สุดในสำนักงานคนนี้จะเป็นอย่างไรหลังจากออกมาจากห้องของบรรณาธิการ มุจลินท์เดินไปที่โต๊ะทำงานของเธอ วางเอกสารปึกใหญ่ลง แล้วหันไปทางสรัลซึ่งเดินอย่างเร่งรีบมาทางนี้ “บอกอเรียกหาฉันเรื่องอะไร รู้หรือเปล่า” ฝ่ายนั้นส่ายหน้าพลางถามกลับ “ฉันต้องถามแกมากกว่า เมี่ยง ปกติบอกอไม่เคยเป็นอย่างนี้” หญิงสาวไม่ตอบคำถามเพื่อน เธอเพียงพยักหน้าช้าๆ เห็นด้วยกับประโยคหลัง บรรณาธิการนอกจากจะไม่เคยเรียกเธอหรือใครๆ ที่เพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัดเข้าพบด่วนแล้ว ยังออกปากอนุญาตให้พักผ่อนอยู่ที่บ้านอีกหนึ่งวันเสียด้วยซ้ำ “แกหงุดหงิดหลังจากพี่ไลเข้าไปพบน่ะ” เพื่อนร่วมงานที่นั่งใกล้ๆ กันบอก “เมี่ยงไปทำอะไรขัดหูขัดตาพี่ไลหรือเปล่า” คำถามนี้ทำให้มุจลินท์แปลกใจ “เปล่านี่คะ เมี่ยงไม่ได้เจอพี่ไลมาตั้งสองสัปดาห์แล้ว” ถึงจะทำงานอยู่ฝ่ายเดียวกัน แต่การทำงานของเธอกับวิไลมักจะสวนทางกันบ่อยๆ กล่าวคือเมื่อเธอออกภาคสนามก็เป็นเวลาเดียวกับที่วิไลเข้าสำนักงาน และเมื่อเธอเข้าสำนักงาน วิไลก็สวนทางกลับไปออกภาคสนาม หากจะมีที่สัมพันธ์กันอย่างเหนียวแน่นก็คือ บทความของมุจลินท์ต้องผ่านสายตาของวิไลก่อนจะไปถึงบรรณาธิการในฐานะผู้ช่วย ด้วยเหตุนี้เอง มุจลินท์จึงพยายามนึกถึงบทความในครั้งก่อนของเธอที่กำลังจะตีพิมพ์ลงนิตยสารท่องเที่ยวซึ่งจะวางแผงในเดือนนี้ เธอเขียนถึงอุทยานแห่งชาติใกล้กรุงเทพแห่งหนึ่งที่ผู้คนมักจะผ่านเลยไป ทั้งๆ ที่มีแหล่งท่องเที่ยวน่าสนใจอยู่มากมาย เธอส่ายหน้า เพราะบทความชิ้นนี้ไม่ได้ถูกตีกลับมาแก้ไขเลย และป่านนี้ก็คงจะผ่านการตรวจทานของบรรณาธิการไปแล้ว ถ้าอย่างนั้น เป็นเพราะเรื่องอะไร... มีต่อ -----> แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 53 10:01:18 แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 53 08:59:47 จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 08:59:24

ความคิดเห็นที่ 3   . “แกรีบเข้าไปหาบอกอเหอะ ไม่แน่นะ... อาจจะเป็นข่าวดีก็ได้” สรัลเตือนและให้กำลังใจเพื่อน แต่ไม่มีใครเห็นคล้อยตามด้วยเลย สีหน้าอันเคร่งเครียดของบรรณาธิการเมื่อชั่วโมงที่แล้วบ่งบอกว่าไม่มีทางเป็นข่าวดีอย่างที่สรัลพยายามกล่าวไปได้ มุจลินท์สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วระบายออกมาแรงๆ เธอหยิบสมุดจดบันทึกที่มีทั้งข้อมูลสำคัญและร่างคร่าวๆ สำหรับบทความบทใหม่เกี่ยวกับอุทยานแห่งชาติทางภาคใต้ติดมือไปด้วย... อย่างน้อยก็เป็นหลักฐานว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้ บรรยากาศในห้องทำงานของบรรณาธิการอึมครึมอย่างที่คาดไว้ไม่ผิด เจ้าของห้องนั่งตัวตรงตาจ้องเขม็งมายังผู้เดินอย่างสำรวมเข้าไปหา วิไลผู้นั่งหันหลังให้ประตูเบี่ยงตัวมามองด้วยสีหน้าเย็นชา มีเพียงรอยยิ้มที่มุมปากซึ่งมุจลินท์ดูไม่ออกว่าเป็นเพราะสงสารหรือต้องการเย้ยหยันเธอกันแน่ “นั่งสิ... คุณมุจลินท์” สีหน้าของวิไลที่ว่าเย็นชาแล้ว น้ำเสียงของชานนท์กลับเยือกเย็นกว่าหลายเท่า ความหนาวของละอองฝนภายนอกสู้บรรยากาศภายในห้องนี้ไม่ได้เลย มุจลินท์นั่งลงข้างๆ วิไล พร้อมๆ กับคำพูดต่อมาของบรรณาธิการหนุ่มใหญ่ดังขึ้น “บทความใหม่เขียนเสร็จแล้วหรือยัง” หญิงสาวงงเป็นไก่ตาแตก เธอเหลือบตามองปฏิทินตั้งโต๊ะพลางนึกในใจว่าตัวเองไม่ได้ทำงานเพลินจนหลงวันแน่ อีกตั้งเกือบครึ่งเดือนกว่าจะถึงกำหนดปิดต้นฉบับ “เอ่อ... เมี่ยงเพิ่งกลับมาจากการไปเก็บข้อมูลน่ะค่ะ” น่าจะเป็นเหตุผลที่ดี แต่คนฟังกลับไม่คิดอย่างนั้น “ผมถามว่าเขียนเสร็จแล้วหรือยัง” “ยังค่ะ” เมื่อคนถามไม่ต้องการคำชี้แจง มุจลินท์จึงตอบสั้นๆ เพียงเท่านี้ หากยังไม่เป็นที่พอใจ “แล้วจะเสร็จเมื่อไหร่” “ก็คงจะสัปดาห์หน้าโน่นแหละค่ะ” หญิงสาวชักจะไม่พอใจขึ้นมาบ้าง หากยังเก็บกลั้นไว้ภายใน เพราะถึงอย่างไรคนที่นั่งอยู่ตรงหน้านี้ก็เป็นเจ้านาย ชานนท์ส่ายหน้า เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ก่อนยื่นคำขาด “ผมให้เวลาคุณสองวัน...” “สองวัน...” มุจลินท์ทวนคำด้วยความตกใจ ข้อมูลมากมายกับบทความกว่าสิบหน้า กลับให้เวลาเธอเขียนเพียงแค่สองวัน “ใช่... คุณต้องเขียนให้เสร็จภายในวันอาทิตย์” คราวนี้มุจลินท์เป็นฝ่ายเอนหลังพิงพนัก แล้วส่ายหน้าบ้าง “ไม่ทันหรอกค่ะ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสามสี่วัน” ชานนท์เอนตัวมาข้างหน้า วางข้อศอกลงบนโต๊ะทำงานจ้องตาหญิงสาว “คุณน่าจะเปลี่ยนงานได้แล้ว” มุจลินท์ใจหายวาบ ไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาง่ายๆ อย่างนี้ เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักหน่อย นึกจะให้ออกก็บอกกล่าวกันกะทันหันอย่างนี้ได้อย่างไร หญิงสาวหันไปทางวิไล ซึ่งฝ่ายนั้นก็พยักหน้าช้าๆ พลางเอ่ยคำพูด “พี่เป็นคนเสนอเรื่องนี้ต่อบอกอเอง มันถึงเวลาแล้ว” มุจลินท์นั่งอึ้งอยู่นาน นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าเธอไปทำสิ่งใดให้หญิงสาวรุ่นพี่คนนี้ไม่พอใจ “ทำไมเหรอคะ” เธอตัดสินใจสอบถามตรงๆ “พี่เห็นสมควรเป็นอย่างนั้น” วิไลตอบพลางยิ้มให้ “ถ้ามีโอกาสคงจะได้ร่วมงานกันอีกนะคะ” มุจลินท์รู้สึกเหมือนถูกทุบที่ท้ายทอยด้วยไม้ท่อนใหญ่ สมองของเธอมึนงงและสับสนไปหมด ความตั้งใจทุ่มเททำงานมาตลอดสามปี กลับได้รับผลตอบแทนเยี่ยงนี้... ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน “ว่าไง สองวันเขียนทันไหม” ยังมีคำถามเดิมมาเร่งรัด หญิงสาวหูอื้อนัยน์ตาลาย ผลุดลุกขึ้นยืน “ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เมี่ยงก็คงต้องเขียนให้ทันนั่นแหละค่ะ” ก่อนที่เธอจะหันหลังให้ บรรณาธิการหนุ่มใหญ่ก็ลุกขึ้นยืนด้วยเช่นกัน มิหนำซ้ำยังยื่นมือขวาออกมาข้างหน้า “ต้องอย่างนี้สิครับ ผู้ช่วยคนใหม่ของผม” มุจลินท์ซึ่งกำลังจะหมุนตัวพลันอ้าปากค้าง นานทีเดียวกว่าจะตะกุกตะกักพูดออกมา “อะไรนะคะ” “อ้าว... ก็ผู้ช่วยบรรณาธิการคนใหม่ยังไงเล่า” คนพูดยังคงยื่นมือขวามาข้างหน้า แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าไม่สมควรนัก จึงพยักพเยิดกับวิไล “พี่จะลาออกค่ะ บังเอิญสามีพี่ได้งานดีมากที่เมืองนอก ก็เลยจะย้ายตามไป” วิไลอธิบาย “มันกะทันหันจริงๆ ต้องขอโทษด้วย และคนที่พี่เห็นว่าจะมาทำงานแทนได้ ก็มีน้องเมี่ยงคนเดียวเท่านั้น จึงเสนอต่อบอกอไป เอ... หรือว่าน้องเมี่ยงเข้าใจผิด คิดเป็นอย่างอื่นคะ” มุจลินท์หมดเรี่ยวหมดแรง ทรุดตัวลงนั่งตามเดิม เธอเข้าใจผิดไปใหญ่หลวงจริงๆ “แล้วทำไมต้องให้เมี่ยงเขียนบทความให้เสร็จภายในสองวันด้วยคะ” “คือว่า...” คำถามนี้ชานนท์เป็นคนอธิบาย “นอกจากคุณจะเป็นผู้ช่วยของผมแทนคุณวิไลแล้ว ยังต้องรับงานเขียนของคุณวิไลมาทำด้วย จนกว่าเราจะได้คนใหม่มา” “งานเขียนด้านขนบธรรมเนียม ศิลปวัฒนธรรมนะเหรอคะ” “ก็ใช่น่ะสิ เป็นไง... ไหวไหม” ถึงไม่ได้เลื่อนตำแหน่งมุจลินท์ก็ต้องตอบว่าไหวอยู่แล้ว งานเขียนเป็นสิ่งที่เธอรัก ไม่ว่าจะเป็นด้านใดก็ตาม “ที่ผมให้เวลาแค่นั้นก็เพราะวันจันทร์หน้านี้ คุณต้องเดินทางไปเก็บข้อมูลมาเขียนบทความแทนคุณวิไล ช้ากว่านี้ไม่ได้ เพราะงานบุญเขาจะเริ่มในวันพุธนี้แล้ว” “งานบุญอะไร... ที่ไหนคะ” “งานบุญพิธีสมโภชพระธาตุศรีสองรัก” เป็นคำตอบของผู้เป็นเจ้านาย ----------------- จบบทที่ 1 ----------------- ต่อบทที่ 2 จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 09:01:47

ความคิดเห็นที่ 4   บทที่ 2 มุจลินท์เดินออกมาจากห้องบรรณาธิการท่ามกลางสายตาของทุกคนไม่ต่างจากตอนที่เธอเดินเข้ามาในสำนักงาน ผิดแต่ว่าคราวนี้เป็นสายตาแสดงความอยากรู้อยากเห็นอย่างชัดแจ้ง หญิงสาวปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ซึ่งก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรนักหนา เพราะเธอไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายอะไรกับตำแหน่งใหม่ จะมีอยู่บ้างก็ตรงที่ได้รับมอบหมายให้เขียนบทความอีกด้านหนึ่งซึ่งเธอไม่เคยเขียนมาก่อนเท่านั้น... มันเป็นสิ่งที่ท้าทาย “เป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ” จิตตาซึ่งอยู่ฝ่ายศิลปกรรมเอ่ยปากถามเป็นคนแรก น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลและแผ่วเบาราวกับเห็นอกเห็นใจ หากมุจลินท์รู้ว่าไม่ได้เป็นเช่นนั้น จิตตาอายุมากกว่าเธอเพียงสองปี แต่พยายามข่มในความอาวุโสอยู่เสมอๆ จนบางครั้งเลยเถิดมาก้าวก่ายในหน้าที่การงาน ครั้นวิไลออกปากเตือน จิตตากลับพาลโกรธมุจลินท์และคอยหาโอกาสแขวะเธอบ่อยๆ คราวนี้ก็คงเช่นกัน “ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ เมี่ยงสบายดี” มุจลินท์ตอบพลางยิ้มให้ทุกๆ คนเป็นการยืนยันในคำพูด “มีอะไรก็เล่าให้พวกเราฟังได้นะ” จิตตาตั้งใจจะปลอบโยนเต็มที่ “เผื่อจะได้ช่วยกันผ่อนหนักให้เป็นเบาได้” “ไม่มีอะไรค่ะ บอกอแค่เร่งงานให้เขียนเสร็จเร็วๆ เพื่อจะได้ไปทำงานชิ้นใหม่เท่านั้น” “อ้าว... เหรอ...” แววตาวูบหนึ่งของจิตตาฉายความผิดหวังอย่างแรง หากคำพูดกลับตรงกันข้าม “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว พี่ละใจหาย นึกว่าน้องเมี่ยงทำอะไรผิดพลาดอีกแล้ว” สรัลนึกโกรธแทนเพื่อนทันทีที่ได้ยินประโยคสุดท้ายของจิตตา จริงอยู่มุจลินท์ไม่ใช่ผู้วิเศษเลิศเลอที่ไม่เคยทำอะไรผิดพลาด แต่ก็ไม่ถึงกับขนาด ‘อีกแล้ว’ อย่างที่จิตตาพูดแน่ เขาทำท่าจะโต้ตอบ ทว่าถูกสายตาของมุจลินท์หยุดเอาไว้ “แกห้ามฉันทำไม ยายนั่นตั้งใจมาเยาะเย้ยแกชัดๆ” สรัลฮึดฮัด ในขณะที่จิตตาหัวเราะเบาๆ เดินนวยนาดกลับไปยังที่ของตนเอง “เอาน่า ปล่อยไปเถอะ” มุจลินท์ดึงแขนเพื่อนมาใกล้ๆ แล้วกระซิบ “อย่าให้บรรยากาศดีๆ ในวันดีๆ อย่างนี้ต้องเสียไปเลย” “วันดีๆ...” สรัลทวนคำ เห็นฝ่ายนั้นอมยิ้มก็ยิ่งสงสัย “แกหมายความว่ายังไง... จะบอกอะไรฉันหรือเปล่า เมี่ยง” “ก็ทำนองนั้น” เสียงของหญิงสาวยิ่งเบากว่าเดิม “แต่แกรู้แล้วต้องเหยียบไว้นะ” “เหยียบแกน่ะเรอะ” “ไอ้บ้า... เหยียบความลับ” เมื่อฝ่ายนั้นพยักหน้าหงึกๆ เธอก็บอก “พี่ไลจะลาออก” “ฮ้า... จริงเหรอ” เสียงของคนเหยียบความลับดังราวกับช้างร้อง ทำให้สายตาทุกคู่ภายในสำนักงานจ้องมองมาที่เขาเป็นจุดเดียว จนเจ้าตัวต้องละล่ำละลักพูดแก้ตัว “ไม่มีอะไรครับ ไม่มีอะไร...” พอทำให้ทุกคนหันกลับไปได้ สรัลก็ลากเก้าอี้มาแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างเพื่อนสาว “ไม่เห็นพี่ไลเกริ่นอะไรไว้ล่วงหน้าเลย แกแน่ใจหรือเปล่าว่าพี่ไลจะลาออกจริงๆ” “แน่ใจสิ ก็ฉันได้ยินมาจากปากพี่ไลเองเลยนี่” คำพูดของมุจลินท์ทำให้สรัลฉุกใจคิด “เออ... แล้วนี่บอกอเรียกแกไปฟังเรื่องนี้นะหรือ อย่าบอกนะว่า...” “อย่างที่แกเข้าใจนั่นแหละ” มุจลินท์อมยิ้ม “บอกอแต่งตั้งให้ฉันเป็นผู้ช่วยแทน” “เฮ้ย... จริงอ้ะ” เป็นอีกครั้งที่สรัลตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนในสำนักงาน และคราวนี้ออกจะยากสักหน่อยที่จะกลบเกลื่อน “จะส่งเสียงตื่นเต้นอะไรกันนักหนา มีข่าวดีหรือสรัล” “ปละ... เปล่าครับ ไม่มีอะไร” เมื่อคนหนึ่งปฏิเสธ สายตาคาดคั้นจึงเบนมายังคู่สนทนาคนที่เหลือ “ว่าไงเมี่ยง เธอสองคนกำลังปกปิดอะไรพวกเราอยู่” มุจลินท์ค้อนเพื่อนชายก่อนส่งยิ้มให้เพื่อนร่วมงาน เธอไม่อยากให้ใครรู้ข่าวนี้จนกว่าบรรณาธิการจะเป็นคนบอกด้วยตัวเอง เพราะเกรงจะถูกกล่าวหาว่าโอ้อวด เท่าที่แย้มพรายให้สรัลฟังก็เพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนสนิท ทว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เธอจะทำอย่างไร หนทางเลือกมีไม่มากเท่าไรเลย หนึ่ง... บอกไปตามความจริง ใครจะคิดอย่างไรก็ช่าง สอง... ปฏิเสธไว้ก่อน แม้จะกลายเป็นคนโกหกก็ยอม มุจลินท์เลือกทางที่สาม นั่นคือ ลุกขึ้นเดินหนีไปดื้อๆ “เมี่ยงไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ ปวดท้องกะทันหัน” เธอปล่อยให้คนรับปากว่าจะเหยียบเป็นความลับนั่งทำหน้าปั้นยากอยู่ท่ามกลางสายตาแห่งความอยากรู้อยากเห็น ช่วยไม่ได้ อยากส่งเสียงดังเองนี่นา มุจลินท์อยู่ในห้องน้ำเป็นเวลานาน คะเนว่าทุกคนคงจะเลิกให้ความสนใจเธอแล้วจึงค่อยๆ แง้มประตูออกมา ทว่าเพียงแค่เปิดได้เพียงครึ่งบาน เสียงเฮก็ดังลั่นขึ้น พร้อมๆ กับใครคนหนึ่งช่วยเอื้อมมือมาเปิดประตูจนกว้างสุด “ยินดีด้วย ผู้ช่วยบอกอคนใหม่” คนที่เหลือต่างปรบมือแล้วแย่งกันพูดจนฟังไม่ได้ศัพท์ มุจลินท์มองคนโน้นทีคนนี้ที ก่อนไปหยุดสายตาที่ใบหน้าของสรัล ซึ่งฝ่ายนั้นก็รีบสั่นศีรษะปฏิเสธเป็นพัลวัน หญิงสาวไม่เชื่อ ทำตาเขียวใส่ จนคนยืนอยู่ใกล้ต้องรีบบอก “อย่าไปโทษเจ้าสรัลมันเลยเมี่ยง อยากไปเล่าเรื่องให้มันฟังเองนี่นา” “ว้า... พี่นง” สรัลโวยวายลั่น “ผมยังไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเจ้าเมี่ยงเลยนะ” มุจลินท์สมัครใจเชื่อฝ่ายแรกมากกว่า เธอคิดว่าสรัลคงถูกคาดคั้นอย่างหนักจนเก็บความลับไว้ไม่ได้ แต่ถึงอย่างไรก็หนีไม่พ้นความผิดอยู่ดี เพราะเรื่องแค่นี้ไม่น่าจะปริปากพูดออกมาเลย “ว่าไง ผู้ช่วยบอกอคนใหม่ จะพาพวกเราไปเลี้ยงฉลองที่ไหน” นงลักษณ์หัวหน้าฝ่ายศิลปกรรมกล่าวถาม มุจลินท์ต้องปรับสีหน้าเป็นแย้มยิ้มก่อนถามกลับ “วันนี้เลยเหรอคะ” “วันนี้เลยสิ พรุ่งนี้หยุด ฉลองได้จนดึก” เสียงขานรับกันเซ็งแซ่ มุจลินท์ไม่สามารถทำอะไรได้อีกนอกจากยิ้มและพยักหน้าตอบรับ “ที่ไหนก็ได้ค่ะ แต่ถือโอกาสเลี้ยงส่งพี่ไลไปพร้อมๆ กันเลยจะดีไหมคะ” ไม่มีใครคัดค้าน เพราะมัวแต่ถกเถียงเรื่องร้านอาหารกันอยู่ มุจลินท์ลอบถอนหายใจ เธอไม่ได้เสียดายเงินค่าใช้จ่าย แต่เสียดายเวลาที่ควรจะได้กลับไปสะสางงานที่คั่งค้างไว้มากกว่า “ฉันไม่ได้ปากโป้งนะ เมี่ยง” สรัลเลียมเข้ามาบอกมุจลินท์หลังจากผู้มาแสดงความยินดีต่างแยกย้ายกันไปทำงานหมดแล้ว หญิงสาวมองคนหน้าสลด เธออยากจะเชื่อ แต่ถ้าสรัลไม่ได้เป็นคนพูดแล้วใครจะพูด เพราะเธอเพิ่งเล่าให้เขาฟังเพียงคนเดียว “ช่างมันเถอะ ไหนๆ ก็รู้กันทั้งบริษัทแล้ว” ชายหนุ่มถอนหายใจ เขาเองก็ไม่รู้ว่าพวกนั้นรู้ได้อย่างไร เพราะพอหลังจากมุจลินท์ลุกหนีไปเข้าห้องน้ำแล้ว แต่ละคนก็มารุมสอบถามที่เขาคนเดียว ครั้นนั่งเงียบเฉยๆ ก็ถูกข่มขู่ต่างๆ นานา จนต้องลุกหนีไปเข้าห้องน้ำอีกห้องหนึ่งอีกคน จะโชคร้ายก็ตรงที่เขาออกมาก่อนมุจลินท์เท่านั้น “เก็บความลับเก่งนักใช่ไหม สรัล นายซวยแน่” นงลักษณ์ขู่เอาไว้ และเมื่อมุจลินท์ออกมาก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ มีต่อ -----> แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 53 10:27:48 จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 09:03:29

ความคิดเห็นที่ 5   . จนกระทั่งไปถึงร้านอาหารที่เสียงข้างมากเสนอมา มุจลินท์ก็ยังทำหน้าตึงใส่สรัล แม้ฝ่ายนั้นจะพยายามง้ออย่างเต็มที่ “ฉันไม่ได้พูดจริงๆ นะ ให้ตายเถอะ” สรัลโอดครวญ “ไม่รู้ว่าพวกเรารู้กันได้ยังไง” “บอกแล้วไง ว่าไม่เป็นไร” มุจลินท์ตัดบท หากสรัลยังไม่สบายใจ จึงพูดกับนงลักษณ์ซึ่งนั่งอยู่ตรงข้าม “พี่นง อย่าแกล้งผมเลย ช่วยบอกเจ้าเมี่ยงทีเถอะว่ารู้มาจากใคร” ทว่าคำกล่าวของหญิงสาวรุ่นพี่ นอกจากจะไม่ช่วยเหลือแล้ว ยังซ้ำเติมให้หนักหนาขึ้นไปอีก “สรัลจะให้พี่โกหกน้องเมี่ยงหรือ” “แล้วกัน” สรัลถอนหายใจอย่างท้อแท้ แต่ก่อนที่จะอธิบายอย่างไรต่อไป เขาก็เห็นสัญญาณของนงลักษณ์เรียกให้เข้าไปหา จึงลงทุนลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะเพื่อเข้าไปใกล้ๆ หญิงสาวรุ่นพี่ “ถ้าอยากให้พี่บอก ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” นงลักษณ์พูดเบาๆ พอสรัลพยักหน้าเธอก็กระซิบสองสามประโยค สรัลทำหน้าชอบกลอยู่พักเดียวก็ตอบตกลง เธอจึงหันมาประกาศดังๆ ให้ทุกคนได้ยิน “นี่พวกเรา กินข้าวเสร็จแล้วไปต่อกันที่...” นงลักษณ์เอ่ยชื่อผับแห่งหนึ่งซึ่งเพิ่งเปิดกิจการได้ไม่นาน แต่สร้างชื่อเสียงได้อย่างรวดเร็วทั้งทางด้านการบริการและสถานที่หรูหรา “สรัลเป็นเจ้ามือ งบไม่อั้น” เธอสำทับ ในขณะที่ผู้ถูกกล่าวถึงยิ้มอย่างแห้งแล้ง ท่ามกลางเสียงเฮฮาเห็นดีด้วยในประโยคหลัง “นี่... น้องเมี่ยง สรัลไม่ได้เป็นคนบอกพวกเราหรอก” นงลักษณ์พูดกับมุจลินท์หลังจากเสียงเฮฮาซาลงแล้ว “บอกอต่างหากที่เป็นคนบอก” “บอกอนะเหรอคะ” มุจลินท์ขมวดคิ้ว เรื่องง่ายๆ ธรรมดาสามัญที่สุด แต่เธอกลับมองข้ามไป “ก็ไม่เชิงบอกตรงๆ หรอก แต่การที่บอกอสั่งให้ธุรการพิมพ์หนังสือแต่งตั้งน้องเมี่ยงนี่น่ะ น่าจะชัดเจนกว่าคำพูดใช่ไหม” เสียงเฮฮาดังขึ้นอีกครั้งจนแทบจะกลบเสียงบ่นกระปอดกระแปดของสรัล “ฉันรับปากแกแล้วว่าจะไม่บอกต่อ ก็ไม่บอกต่อสิ ต่อให้ถูกบังคับขู่เข็ญอย่างไรฉันก็ไม่มีวันผิดคำพูดหรอกน่า” อาหารยังถูกสั่งมาจนเต็มโต๊ะ แม้ว่าจะมีโครงการไปดื่มกินต่อกันที่อื่น ชานนท์กับวิไลตามมาสมทบภายหลัง บรรยากาศเต็มไปด้วยความชื่นมื่น ทุกคนยินดีไปกับความก้าวหน้าของมุจลินท์ จะมีเพียงจิตตาเท่านั้นที่เก็บความริษยาเอาไว้ในใจ “อย่ากินกันมากเกินไปนะ เหลือที่ว่างในท้องไว้หน่อย เดี๋ยวเจ้าสรัลเสียใจแย่” นงลักษณ์กล่าวเตือนคนอื่นๆ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนหันมาทางชานนท์ “เผื่อบางทีบอกอจะเห็นใจเลื่อนตำแหน่งให้บ้าง” คนเดือดร้อนกับคำพูดประโยคนี้คือ ภุชงค์ บรรณาธิการฝ่ายภาพซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ เธอ “อ้าว... เจ๊  ไหงพูดอย่างนั้น แล้วเอาผมไปไว้ที่ไหน” “ก็ลาออกตามพี่ไลไปสิ” นงลักษณ์พูดหน้าตาเฉย “อายุก็ไม่น้อยแล้ว เปิดทางให้น้องๆ มันบ้างเถอะ” ภุชงค์หัวเราะ ถ้าวัยสามสิบปลายๆ อย่างเขา ถูกเรียกว่าอายุไม่น้อย แล้ววัยสี่สิบต้นๆ ของนงลักษณ์จะถูกเรียกว่าอย่างไร “ก่อนจะว่าคนอื่นดูตัวเองก่อนเถอะ” แล้วภุชงค์ก็หันไปพยักพเยิดกับคนที่นั่งอยู่อีกข้างหนึ่งของนงลักษณ์ “น้องจิต จัดการเลย เดี๋ยวพี่ช่วย” เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างครื้นเครง ไม่มีใครเลยสักคนจะคิดว่าจิตตาอยากจะทำอย่างที่ภุชงค์แนะนำจริงๆ ครั้นได้เวลาอันสมควรแล้ว นงลักษณ์ก็เรียกบริกรมาเก็บเงินโดยบุ้ยใบ้ไปทางมุจลินท์ ส่วนตัวเธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพูด สรัลเห็นเข้าก็หัวเราะสัพยอก “แหม... พี่นง ไม่ต้องทำเป็นไก๋คุยโทรศัพท์หรอกน่า ยังไงเจ้าเมี่ยงก็เป็นคนจ่ายอยู่แล้ว” นงลักษณ์ไม่ต่อปากต่อคำด้วย เธอใช้นิ้วชี้แตะริมฝีปากเป็นเชิงให้ชายหนุ่มเงียบก่อนตั้งใจฟังเสียงจากโทรศัพท์นัยน์ตาเป็นประกาย บริกรรับบัตรเครดิตของมุจลินท์ไปพร้อมๆ กับที่นงลักษณ์คุยโทรศัพท์เสร็จพอดี “ข่าวด่วน ข่าวด่วน” นงลักษณ์ประกาศเสียงดัง ในขณะที่ประกายวิบวับในดวงตายังไม่เสื่อมคลาย “ใครจะไปดูหมอบ้าง” วงสนทนาที่เสียงดังราวนกกระจอกแตกรังพลันเงียบกริบทันที ทุกสายตาล้วนจ้องมาทางผู้ประกาศข่าว “หมอดูที่ไหนเหรอคะ” ใครคนหนึ่งถามข้อมูล ในขณะที่หลายๆ คนไม่สนใจตอบขึ้นมาพร้อมๆ กัน “ไปค่ะ” แน่นอนว่าคนที่ตอบอย่างนี้ล้วนเป็นผู้หญิง ส่วนผู้ชายได้แต่นั่งอ้าปากค้าง ภุชงค์ได้สติก่อนเพื่อน ทักท้วงดังๆ “อ้าว... แล้วที่จะไปดื่มกันต่อล่ะ” “ไปสิ ต้องไปอยู่แล้ว... แกไม่ต้องมายิ้ม สรัล” ประโยคหลังของนงลักษณ์พูดกับคนที่คิดว่ารอดตัวไม่ต้องออกเงินเลี้ยง “แต่ต้องไปดูหมอก่อน นานๆ จะฟลุ๊กได้คิวว่างของหมอศรเทพเสียที หาไม่ได้อีกแล้วโอกาสดีๆ แบบนี้” ในที่สุดก็แบ่งเป็นสองพวก พวกแรกส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงจะไปดูหมอตามคำชวนของนงลักษณ์ ส่วนพวกหลังเป็นผู้ชายล้วนขอล่วงหน้าไปผับก่อน ชานนท์กับวิไลขอตัวกลับท่ามกลางความเสียดายของทั้งสองฝ่าย “เมี่ยง... ไปกับพี่” ไม่เพียงแค่ออกปากชวน หากนงลักษณ์ยังฉุดมือมุจลินท์ที่ยังละล้าละลังไม่รู้จะไปกับพวกไหนดี “โอย... อย่าไปเลย ดูหมอไม่สนุกหรอก ไปต่อกับพวกเราดีกว่า” สรัลชวนบ้าง ทว่านงลักษณ์ฉุดมือมุจลินท์เดินลิ่วๆ ไปยังลานจอดรถแล้ว มุจลินท์ไม่เชื่อเรื่องหมอดู แต่เธอเลือกไปกับนงลักษณ์ก็เพราะคิดว่าจะปลีกตัวขอกลับบ้านได้ง่ายกว่าไปดื่มกินกันต่อ ครั้นสรัลเห็นดังนั้นเขาก็เปลี่ยนใจ วิ่งตามกลุ่มสาวๆ ไป ท่ามกลางเสียงโวยวายของกลุ่มผู้ชาย “อ้าว... เฮ้ย... แล้วใครจะเป็นคนจ่ายเล่าโว้ย” “เดี๋ยวผมตามไปครับ ขอไปดูหมอก่อน” สรัลวิ่งพลางหันมาตอบจนเกือบชนนงลักษณ์ “ซุ่มซ่ามจริงเรานี่” หญิงสาวรุ่นพี่ดุ “ถ้าจะไปด้วยกันก็ขับรถตามดีๆ นะ หลงทางไม่รู้ด้วย” สรัลยิ้มแป้น รู้ดีว่าคนนำจะไม่มีวันทิ้งเขาเป็นอันขาด เพราะเขายึดมุจลินท์มาเป็นตัวประกันให้นั่งไปด้วยกัน ทางไปบ้านหมอดูศรเทพซอกแซกเข้าไปในซอยชวนสับสนไม่น้อย สรัลคิดเล่นๆ ว่าถ้าไม่ได้เป็นเพราะความลึกลับก็เป็นเพราะนงลักษณ์หลงทางพาวนไปเวียนมานั่นเอง ชายหนุ่มจ้องท้ายรถคันนำตาแทบไม่กะพริบ ส่วนปากก็ชวนมุจลินท์พูดไม่หยุด “พวกผู้หญิงนี่ชอบดูหมอกันจริงๆ ขอให้ได้ข่าวเถอะว่าที่ไหนแม่น เป็นต้องแห่กันไป” มุจลินท์หัวเราะเบาๆ เธอเห็นด้วยกับคำพูดของเพื่อนชาย ผู้หญิงน้อยคนนักที่จะไม่สนใจเรื่องนี้ “แกไม่ลองหัดเป็นหมอดูบ้างละ สรัล” “โอ๊ย” ชายหนุ่มร้องราวกับถูกยิง “ฉันพูดไม่เก่ง และก็โกหกใครไม่เป็นหรอก” “ฉันว่าแกปากเสียมากกว่า” หญิงสาวว่าตรงๆ ทว่าสรัลกลับหัวเราะชอบใจ “เออ... แล้วนี่จะไปดูหมอกันทำไมก็ไม่รู้ แต่ละคนไม่เห็นจะมีเรื่องทุกข์ร้อนใจอะไรเลยนี่นา หน้าที่การงานก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรสักหน่อย” มุจลินท์หัวเราะเบาๆ อีกครั้ง ก่อนหันมามองหน้าเพื่อน “แกนี่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ร้อยละเก้าสิบเก้าของผู้หญิงที่ไปดูหมอน่ะ เขาไม่สนในเรื่องหน้าที่การงานกันหรอก” เธอนึกถึงบรรดาเพื่อนรุ่นพี่ที่นั่งอยู่รถคันข้างหน้าซึ่งล้วนแต่เป็นสาวโสด แล้วพูดออกมาชัดๆ “เขาสนใจแต่เรื่องคู่ครอง” ----------------- จบบทที่ 2 ----------------- ต่อบทที่ 3 แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 53 10:26:49 จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 09:05:27

ความคิดเห็นที่ 6   บทที่ 3 บ้านของหมอดูพรเทพเป็นเรือนไทยปลูกอยู่บนเนื้อที่กว้างขวาง แม้จะพอดูออกว่าเป็นเรือนที่ปลูกขึ้นมาใหม่ แต่ด้วยความที่เลียนแบบโบราณจึงทำให้บรรยากาศขรึมขลัง และเมื่อเดินเข้าไปในบริเวณบ้าน แสงสลัวจากตะเกียงดวงเล็กๆ ซึ่งตามไว้บนเสาแทนแสงสว่างจากดวงโคมไฟฟ้า กอปรกับกลิ่นธูปหอมที่ล่องลอยมากระทบนาสิกประสาทเป็นระยะๆ ก็ยิ่งทำให้ศรัทธาในตัวเจ้าของเรือนของผู้มาเยือนเพิ่มพูนขึ้นเป็นทวีคูณ มุจลินท์มองเข้าไปยังใต้ถุนเรือนพลางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เก้าอี้รับแขกมากมายซึ่งน่าจะมีคนนั่งรออยู่บ้างกลับว่างเปล่า ในขณะที่นงลักษณ์กำลังเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ผู้ร่วมคณะฟัง “ปกติวันศุกร์หลังตะวันตกดินแล้ว ท่านจะไม่ดูดวงชะตาให้ใครเป็นอันขาด” “อ้าว... แล้ววันนี้เป็นวันศุกร์ไม่ปกติเหรอคะ” ใครบางคนถาม ซึ่งก็ได้รับคำตอบว่า “นั่นน่ะสิ พี่เองก็งงเหมือนกัน แต่ก็อย่างว่าแหละนะ ถ้าเป็นไปตามปกติ เราคงไม่ได้มาหาท่านในวันนี้หรอก โน่น... พี่จองคิวไว้ กว่าจะได้ก็ตั้งเดือนหน้าแน่ะ” “แล้วท่านจะดูให้พวกเราทั้งหมดนี่เลยหรือเปล่าคะ” “คงทั้งหมดมั้ง เห็นคุณทรง... เอ่อ... คนจัดคิวน่ะ... บอกให้พี่ชวนเพื่อนๆ มาด้วยนี่ อ้อนั่น... ลงมาพอดี” สายตาแทบทุกคู่มองไปยังหญิงวัยห้าสิบปีเศษซึ่งกำลังเดินลงบันไดมา นงลักษณ์ยกมือไหว้ ทำให้คนอื่นๆ ทำตาม “เชิญค่ะ ท่านรอพวกคุณอยู่นานแล้ว” นงลักษณ์นึกสงสัยในคำพูดของนางสมทรง หากไม่ได้ติดใจอะไร เธอหันหน้ามาพยักชักชวนพรรคพวก ก่อนมองเลยไปยังหญิงสาวที่ยืนเหม่ออยู่ใต้ถุนเรือน “เมี่ยง ไปทำอะไรอยู่ตรงนั้น มา... ขึ้นเรือนเถอะ” มุจลินท์สะดุ้งเบาๆ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมเธอจึงรู้สึกแปลกๆ อย่างนี้ ราวกับว่าการขึ้นเรือนไปให้หมอดูตรวจทำนายดวงชะตานั้นเป็นสิ่งต้องห้าม ทั้งๆ ที่เธอไม่เคยรู้สึกต่อต้านวิชาโหราศาสตร์มาก่อนเลย จำเพาะมาเป็นเอาในตอนนี้ “เป็นอะไรหรือเปล่าเมี่ยง” สรัลสังเกตเห็นแววตากังวลของหญิงสาว แต่แล้วเขาก็หัวเราะ “แกไม่ต้องวิตกหรอกน่าว่าฉันจะพูดจาอะไรลบหลู่เจ้าของบ้าน ตั้งแต่คราวนั้น... เข็ดแล้ว” สรัลกับมุจลินท์เคยไปเที่ยวต่างจังหวัดสมัยเมื่อยังเป็นนักศึกษาอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ บังเอิญไปพบเจอชาวบ้านกำลังประกอบพิธีกรรมตามความเชื่อทางไสยศาสตร์เข้า เขาหัวเราะและพูดจาล้อเล่นเชิงขบขัน แต่เกิดมีคนได้ยินก็เลยเกิดเรื่อง กว่าเพื่อนๆ จะพาตัวเขาออกมาได้อย่างปลอดภัยก็ต้องขอโทษขอโพยกันอยู่นาน “มา... อย่าเสียเวลาเลย” นงลักษณ์กวักมือเร่ง มุจลินท์จึงก้าวเดินตาม และพลอยนึกสนุกขึ้นมาทันทีเมื่อสรัลยิ้มแย้มแล้วกล่าวว่า “วันนี้ฉันจะให้หมอดูสักหน่อยว่าเมื่อไหร่จะได้เลื่อนตำแหน่งอย่างแกบ้าง” มุจลินท์สมัครใจนั่งรออยู่บนชานเรือน ในขณะที่เพื่อร่วมงานต่างเข้าไปในห้อง ไม่เว้นแม้แต่สรัล อากาศวันนี้ค่อนข้างอบอ้าว บนท้องฟ้ายามราตรีในคืนข้างขึ้นกลับไร้แสงจันทร์ ยิ่งดวงดาวทั้งหลายที่เคยพรายแสงระยิบระยับกับอับดั่งสิ้นแสง คลับคล้ายกับมีผ้าสีดำผืนใหญ่คลี่คลุมไปทั่วท้องนภา “คืนนี้มันแปลกๆ นะ ทำไมถึงมืดอย่างนี้ก็ไม่รู้” เสียงเปรยของนางสมทรงซึ่งไม่รู้ว่ามายืนอยู่ใกล้ตั้งแต่เมื่อไรดังขึ้น มุจลินท์หันหลังไปมองก็พบว่านางยืนเกาะราวไม้กั้นชานเรือนหันข้างให้ ใบหน้าของนางแหงนขึ้นไปยังเบื้องบน “มืดผิดปกติอย่างนั้นเหรอคะ” หญิงสาวถามทั้งๆ ที่ตัวเองมีคำตอบอยู่ในใจแล้ว มันเป็นแค่เรื่องธรรมดาของค่ำคืนในฤดูฝน ที่กลุ่มเมฆจะมีมากจนปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าได้ ขนาดตอนกลางวันมีแสงจากดวงอาทิตย์ยังครึ้มฟ้าครึ้มฝนได้ แล้วทำไมตอนกลางคืนถึงจะมืดมิดไม่ได้เล่า หากสตรีผู้ผ่านโลกมากว่าห้าสิบปีกลับให้คำตอบ “นอกจากมืดแล้วยังเงียบอีกต่างหาก” มุจลินท์ไม่รู้ว่า ‘เงียบ’ ในความหมายของนางสมทรงคืออะไร เพราะจนขณะนี้เธอก็ยังได้ยินเสียงรถยนต์ทั้งบนถนนใหญ่และในตรอกซอกซอยซึ่งอยู่ไม่ไกลดังแว่วมาอยู่ตลอดเวลา และแล้วคนที่ทำให้ความเงียบกลายเป็นความอึกทึกก็โผล่ออกมาจากห้องพร้อมกับรอยยิ้ม “เมี่ยง... ไม่เข้าไปดูกับพี่ๆ เขาเหรอ” สรัลส่งเสียงเอะอะ เท้าที่ก้าวยาวๆ เข้ามาหาทำให้พื้นกระดานมีเสียงดังตึงๆ แม้เจ้าตัวจะพยายามจรดปลายเท้าแล้วก็ตาม มุจลินท์ส่ายหน้าแทนคำตอบ แล้วเหลือบตามองนางสมทรงด้วยความเกรงใจ ในวินาทีนั้น เธอว่าเธอได้ยินเสียงบ่นเบาๆ จากผู้ที่กำลังผละออกไป “ไม่รู้พ่อหมอจะดูทำไม คืนนี้ไม่ควรทำอะไรที่เป็นมงคลเลย” หญิงสาวหันกลับไปทางสรัลที่ก้าวเข้ามาถึงพอดี เธออ้าปากจะถามเพื่อนว่าได้ยินอย่างที่เธอได้ยินหรือไม่ แต่สรัลชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน “หมอศรเทพแม่นแฮะ เขาบอกว่าฉันไม่มีทางได้เป็นบรรณาธิการฝ่ายภาพหรอก” แล้วคนพูดก็หัวเราะ พลอยให้คนฟังหัวเราะตามไปด้วย “ไม่แน่นะ แกอาจจะได้เป็นเจ้าของสำนักพิมพ์เองเลยก็ได้ ลองลาออกดูสิ” สรัลทำคอย่น ค้อนเพื่อนขวับ “อย่ามายุให้อดตายหน่อยเลยว้า แค่นี้ก็แทบจะไม่พอกินพอใช้อยู่แล้ว” มุจลินท์ยิ้ม “ไม่พอดื่มมากกว่ามั้ง” “แหม... คนเราก็ต้องมีหาความสุขใส่ตัวกันบ้าง... เออ แล้วนี่แกจะไม่เข้าไปดูจริงๆ เหรอ” พอมุจลินท์ส่ายหน้าอีกครั้งเขาก็พูดต่อ “เป็นอย่างที่แกว่าจริงๆ พวกผู้หญิงถามกันแต่เรื่องคู่ครอง เมื่อไหร่จะเจอคะ เร็วๆ นี้หรือเปล่า ใช่คนใกล้ตัวไหม ทั้งหล่อทั้งรวยใช่ไหมคะ” สรัลจีบปากจีบคอพูดล้อเลียน เรียกเสียงหัวเราะจากมุจลินท์อีกครา “แกนี่ปากจัดไม่ใช่เล่นเลยนะ” “อ้าว ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ นี่หว่า ไม่เชื่อแกลองเข้าไปดูสิ” สรัลถือวิสาสะฉุดมือมุจลินท์ด้วยความเป็นเพื่อนสนิท แล้วเดินลิ่วๆ เข้าไปในห้องหมอดูศรเทพ พอก้าวข้ามธรณีประตู ภาพที่ปรากฏในสายตาของมุจลินท์ก็คือ เพื่อนร่วมงานทั้งหลายของเธอนั่งพับเพียบประนมมือหันหน้าเข้าหาโต๊ะหมู่บูชาที่นอกจากจะมีพระพุทธรูปแล้วยังมีเครื่องรางของขลังวางลดหลั่นกันเต็มโต๊ะ นอกจากนี้ยังมีธูปเทียนและดอกไม้ตลอดจนเครื่องถวายวางอยู่มากมายจนล้นลงมากองบนพื้น ทว่าตัวเจ้าของห้องไม่รู้อยู่ที่ไหน “อ้าว... เมี่ยง เข้ามาพอดีเลย มา... มาร่วมทำพิธีกัน” นงลักษณ์หันมาพยักพเยิดพร้อมกับขยับตัวให้พอมีที่ว่างสำหรับคนอีกสองคน “พิธีอะไรหรือคะ” มุจลินท์ถามด้วยความสงสัย แต่ก็ทรุดตัวลงนั่ง แล้วขยับเข้าไปใกล้ผู้ชักชวน “เมี่ยงนึกว่าจะมาดูดวงกันเสียอีก” “ก็ดูดวงนั่นแหละ” นงลักษณ์บอก “แต่ดวงพวกเราเหมือนกันเปี๊ยบเลย” มุจลินท์หน้าเหลอหลา เมื่อหญิงสาวรุ่นพี่หยุดพูดไปดื้อๆ เธอหันไปทางคนอื่นๆ ซึ่งมีสีหน้าเคร่งเครียด แล้วก็ได้รับคำตอบจากคนที่นั่งถัดไป “ไร้คู่... อาจจะเป็นเพราะชาติที่แล้วไปสัญญาสาบานกับใครไว้ แล้วเจ้าหมอนั่นดันยังไม่มาเกิด” มุจลินท์ยังไม่กระจ่างในคำชี้แจงอยู่ดี แต่สรัลเข้าใจทันที “อ้อ... พวกพี่ก็เลยจะทำพิธีถอนคำสาบานละสิ” “ก็ทำนองนั้น” “ผมไม่เอาด้วยดีกว่า... เพ้อเจ้อจริงๆ” คำสุดท้ายของสรัลแผ่วเบาและอยู่ในลำคอ เขาขยับตัวออกห่างก่อนลุกขึ้นยืน มุจลินท์ทำท่าจะลุกตาม แต่นงลักษณ์แตะเข่าของเธอไว้ ในจังหวะเดียวกับชายชราอายุประมาณเจ็ดสิบปีนุ่งดำห่มดำเดินออกมาจากหลืบด้านในสุดของห้อง ไม่ต้องมีใครบอก มุจลินท์ก็รู้ว่าชายชราผู้นี้คือหมอดูที่ชื่อศรเทพ มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 09:07:05

ความคิดเห็นที่ 7   . “พร้อมจะทำพิธีกันหรือยังลูก” เสียงของโหรชรา แม้จะแหบพร่าไปบ้าง แต่ก็นุ่มนวลชวนฟังและน่าเลื่อมใส มุจลินท์ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้มีคนขึ้นกันนัก แค่เธอฟังคำพูดเพียงประโยคเดียวก็ทำให้รู้สึกดี เหมือนมีคนมาปลดเปลื้องความทุกข์ให้ สรัลยืนรอมุจลินท์อยู่สักพัก เห็นว่าเพื่อนสาวไม่ลุกตามแน่ เขาจึงเดินออกไปเพียงลำพัง “ช่างมันเถอะ อย่าไปใส่ใจเลย” นงลักษณ์กระซิบบอก “มันเป็นผู้ชาย ไม่เดือดร้อนเรื่องฟงเรื่องแฟนหรอก ผู้หญิงอย่างเรานี่สิ ยิ่งเวลาผ่านเลยไปก็ยิ่งใจหาย” มุจลินท์อยากจะแย้งว่า เธอยังไม่ถึงเวลาที่จะต้องมาเดือดร้อนในเรื่องอย่างนี้ ทว่าคำพูดต่อมาของนงลักษณ์ทำให้เธอยับยั้งไว้ทัน “เมี่ยงก็ยังไม่มีแฟนเหมือนพวกพี่นี่นา ทำพิธีไปเถอะ ไม่เสียหลายอะไรหรอก เอ๊ะ หรือว่ามีแฟนแล้วแต่แอบซุกซ่อนเอาไว้” เพราะคำพูดประโยคสุดท้ายนั่นเองที่ทำให้มุจลินท์ตกอยู่ในสภาพตกกระไดพลอยโจน ดอกไม้ธูปเทียนถูกส่งต่อๆ กันมา มุจลินท์รับเอาไว้ ก่อนที่นงลักษณ์จะกล่าวกับหมอดูศรเทพเบาๆ “พวกเราพร้อมแล้วค่ะท่าน” หมอดูชราพยักหน้าช้าๆ แล้วค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิข้างโต๊ะหมู่บูชา หันหน้ามาทางเหล่าผู้ประกอบพิธียกเลิกคำสาบาน “ว่าดังๆ ตามหมอนะ” หลังจากตั้งนะโมสามจบแล้ว หมอดูศรเทพก็กล่าวนำด้วยภาษาบาลีที่ไม่มีใครฟังออก หากทุกคนก็ยังกล่าวตามทุกพยางค์ ไม่เว้นแม้แต่มุจลินท์ซึ่งลืมตาเหลือบมองไปยังเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ที่ต่างหลับตาพนมมืออย่างตั้งอกตั้งใจ หญิงสาวไม่เข้าใจเลยว่า เหตุใดเพื่อนรุ่นพี่เหล่านี้จึงวิตกกังวลกันนักหนากับเรื่องแค่ยังไม่มีแฟน บางคนอายุยังไม่ถึงสามสิบปีเลยด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนกับว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องสำคัญใหญ่โตเกินกว่าเรื่องอื่นใดทั้งสิ้น เสียงกล่าวตามภาษาบาลีกระท่อนกระแท่น จนมาดังฉาดฉานก็ต่อเมื่อโหรชรากล่าวนำเป็นภาษาไทย “ข้าพเจ้าขอตั้งจิตอันเป็นกุศล เพื่อแผ่เมตตาให้แก่ดวงวิญญาณอันบริสุทธิ์ หากภพใดชาติใด ข้าพเจ้าได้เคยกล่าววาจา ไม่ว่าจะเป็นสัญญาหรือสาบาน จะรักมั่นครองคู่กับผู้ใด ไม่ว่าจะมีภพชาติใหม่แล้วหรือยังไม่ก็ตาม ข้าพเจ้าขอถอนคำอธิษฐานสัญญาและสาบาน ขอให้มีอิสระต่อกันและกัน อย่าได้มีพันธะใดๆ มายึดเหนี่ยวไว้อีกเลย” พอขาดคำกล่าวตาม มุจลินท์ก็ได้ยินเสียงดังเปรี๊ยะลั่นในแก้วหูจนเธอต้องหลับตา พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าทุกคนก้มลงกราบหมอบราบไปกับพื้น เมื่อไม่มีผู้ใดบัง ก็คลับคล้ายดั่งเธอกับโหรชรานั่งประจันหน้ากัน ในห้วงเวลาที่สบตากันโดยบังเอิญ หญิงสาวเห็นแววตระหนกในดวงตาฝ้าฟางคู่นั้น หากเพียงชั่วแวบเดียวก็กลับมาเป็นปกติดังเดิม มุจลินท์ก้มลงกราบพระพุทธรูป แล้วไม่กล้าสบตากับโหรชราผู้นั้นอีกเลย “ไอ้เมี่ยง... แกก็พลอยเป็นไปกับพวกเขาด้วย” สรัลบ่นแกมดุเพื่อนสาว เมื่อกลุ่มผู้ประกอบพิธีเดินออกมาจากห้องแล้ว ความยินดีปรีดาปรากฏอยู่บนใบหน้าของทุกคน ยกเว้นมุจลินท์ “เป็นอะไรหรือเปล่า” เพียงครู่เดียว สรัลก็สังเกตเห็น แต่แล้วเขาก็หัวเราะ “ไม่สบายใจละสิ โธ่เอ๊ย... แล้วแกไปร่วมพิธีกับพี่ๆ เขาทำไม” มุจลินท์ส่ายหน้า เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปร่วมพิธีแบบนั้นทำไม แม้จะไม่เชื่อในสิ่งเหล่านี้ แต่เมื่อทำไปแล้วก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ และยิ่งเป็นกังวลมากขึ้นเมื่อถูกเพื่อนชายตอกย้ำ “ระวังเถอะแก การทำแบบนี้ก็เท่ากับว่าผิดสัญญานั่นแหละ แหม... มีการเลี่ยงว่าขอยกเลิก นี่ถ้าฝ่ายโน้นเขารู้เข้าคงเสียใจแย่ สัญญาไม่เป็นสัญญา” ประโยคสุดท้ายได้ยินไปถึงหูนงลักษณ์ เธอจึงปรี่เข้ามาทันที “อะไรๆ ใครผิดสัญญาใคร อย่าบอกนะว่าจะเบี้ยวไม่ยอมไปเลี้ยง” “ทีนี้ละทำมาเป็นทวงนะพี่นง” สรัลค้อนรุ่นพี่ปะหลับปะเหลือก ก่อนหันมาทางเพื่อนสาว “ไป... เมี่ยง... ไปดื่มกันต่อ” มุจลินท์ยังคงส่ายหน้า ทำเอาชายหนุ่มสะดุ้งโหยง “เฮ้ย... คิดมากไปได้น่า ฉันล้อเล่น” “ปละ... เปล่า ฉันไม่ได้คิดเรื่องนั้น แต่ไปต่อไม่ได้จริงๆ” หญิงสาวบอกสรัล แล้วพูดกับนงลักษณ์ “เมี่ยงต้องกลับบ้านแล้วค่ะ พรุ่งนี้ต้องสะสางงานอีกเยอะ” นงลักษณ์พยักหน้าเข้าใจ แล้วส่งสายตาดุไปทางชายหนุ่มซึ่งทำท่าจะไม่ยอม จนฝ่ายนั้นอ่อนลง “ก็ได้ๆ” สรัลยกมือทั้งสองขึ้นเสมอไหล่ “ฉันฝากรถไว้ที่แกเลยก็แล้วกัน เอากลับบ้านไปด้วย” “อ้าว... แล้วแกจะกลับยังไง” มุจลินท์ทักท้วง ซึ่งสรัลก็โบกไม้โบกมือ “โอ๊ย... ไม่ต้องเป็นห่วง แท็กซี่มีถมเถไป ปลอดภัยกว่าขับรถกลับเองตั้งเยอะ” “ไม่ถูกตำรวจจับด้วย” นงลักษณ์กล่าวเสริม ในขณะที่สรัลยื่นกุญแจรถให้มุจลินท์ “อ้อ... กล้องถ่ายรูปอยู่ที่เบาะหลัง ดูๆ ให้ด้วยก็แล้วกัน เครื่องมือหากินของฉันเชียวนะ” มุจลินท์นึกถึงกระเป๋ากล้องถ่ายรูปใบโต ซึ่งบรรจุอุปกรณ์ถ่ายภาพนานาชนิดไว้ในนั้น “ไม่เอาไปด้วยเหรอ” “ไม่ละ เกิดเมาแล้วทำหายหรือลืมละก็ ยุ่งเลย ฝากไว้ที่แกนั่นแหละดีแล้ว ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ หยิบมันมาถ่ายเล่นบ้างก็ได้นะ” หญิงสาวย่นจมูก แค่กล้องติดโทรศัพท์เธอยังไม่ค่อยจะใช้ นับประสาอะไรกับกล้องถ่ายรูปกล้องเบ้อเริ่ม จับก็ไม่ถนัดมือ แถมยังมีปุ่มโน่นปุ่มนี่ให้ปรับอีกมากมาย แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว “มีอะไรจะฝากอีกมั้ย ของมีค่าของแกน่ะ” สรัลหัวเราะ “ทั้งเนื้อทั้งตัวฉันมีแค่กล้องกับรถเท่านั้นแหละ แล้วเจอกันนะ” มุจลินท์หัวเราะตอบพลางโบกมือให้เพื่อน ไม่บ่อยครั้งที่สรัลจะยอมห่างสองสิ่งนี้ นี่แสดงว่าคืนนี้คงจะตั้งใจเมาอย่างเต็มที่ มุจลินท์ขับรถกลับบ้านในขณะที่สมองครุ่นคิดถึงแต่เรื่องงานที่ยังคั่งค้างอยู่ เธอลืมเรื่องพิธีกรรมที่กระทำกันในวันนี้ไปสิ้น จนกระทั่งรุ่งสางของวันใหม่ กลางความมืดสลัวภายใต้แสงจันทร์ มุจลินท์เดินสะเปะสะปะไร้ทิศทาง ไม่รู้แม้กระทั่งจุดมุ่งหมายของตัวเองคือแห่งหนใด หากในที่สุดเธอก็มาหยุดอยู่ที่เนินเขาแห่งหนึ่ง หญิงสาวเหลียวซ้ายแลขวา และแล้วมุจลินท์ก็รู้ว่า บนยอดเนินนั่นเองที่เป็นจุดหมายปลายทาง เมื่อเจดีย์สีขาวบริสุทธิ์ปรากฏขึ้นในสายตา “หยุดอยู่ตรงนั้น เจ้าไม่สมควรมายังสถานที่นี้อีก” เสียงคำพูดแผ่วเบาคลับคล้ายกับล่องลอยมาตามสายลม มุจลินท์ฟังไม่ออกว่าเป็นคำสั่ง คำเตือน หรือคำตัดพ้อกันแน่ แต่สิ่งที่เธอสัมผัสได้ก็คือ น้ำเสียงนั้นเปี่ยมไปด้วยบารมี บ่งบอกถึงความทรงอำนาจของผู้พูดชัดเจน มุจลินท์พยายามเพ่งตามองเงาตะคุ่มที่ยืนหันหลังให้เธออยู่เบื้องหน้า สีขาวของเจดีย์ขับเงานั้นทำให้เธอพอมองออกว่า เจ้าของร่างแข็งแรงสมส่วนชายชาตรียืนหยัดน่าเกรงขาม ผมยาวสยายลงมาถึงกลางหลังอันเปล่าเปลือย ใครกันหนอ มายืนเฝ้าเจดีย์อยู่กลางดึกเช่นนี้ “ท่านเป็นใคร” มุจลินท์ถามออกไปอย่างใจคิด “มาทำอะไรที่นี่” “เจ้าลืมเลือนไปจนหมดสิ้นแล้ว ยังจำได้หรือไม่ว่าตนเองเป็นใคร” หญิงสาวงงงันวูบเมื่อถูกย้อนถาม เธอก้มลงมองตัวเองก็พบว่าเครื่องแต่งกายแบบนี้เธอไม่เคยสวมใส่มาก่อน มิน่าเล่าถึงได้เดินเหินลำบากนัก เธอกำลังนุ่งผ้าซิ่น ! “ข้าเป็นใคร” มุจลินท์เผลอตัวถามออกมา และก็ได้รับคำตอบทันทีทันควัน พร้อมๆ กับเงาร่างนั้นเลื่อนลอยออกห่างอย่างรวดเร็ว หญิงสาวขยับตาม ทว่าได้แต่เพียงมองดูจนลับสายตา หากคำตอบนั้นยังก้องอยู่ในหู “เจ้าคือผู้ที่ไม่รักษาสัจจะวาจา” ----------------- จบบทที่ 3 ----------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 09:09:45

ความคิดเห็นที่ 8   อ้าว..หวัดดีนายคั่วกลิ้งจ้า... ตั้งแต่ขุนเขาฯ จบก็หายไปเลยนะคะ คิดถึงกันอยู่ว่าจะมีเรื่องดี ๆ มาให้อ่านอีกรีเปล่าน้อ.... เรื่องนี้ท่าทางน่าติดตาม.. จากคุณ : ม่อนกระทิง (chajee) เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 12:43:14

ความคิดเห็นที่ 9   กรรมของนางเอก ดันไปทำพิธีโดยไม่ตั้งใจ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 15:21:06

ความคิดเห็นที่ 10   อืม... ยังจำกันได้อยู่รึป่าวค่ะคุณคั่วกลิ้ง?? ห่างหายจากนิยายของคุณคั่วกลิ้งไปนานเลยตั้งแต่พรายพยาบาท ตอนนี้ขอแปะไว้ก่อนนะค่ะ ช่วงนี้ใกล้สอบ  ถ้าได้อ่านแล้ววันต่อๆ ไปต้องเปิดคอมอ่านต่อแน่ๆ เลย ไว้จะมาใหม่ตอนช่วงมี.ค.นะคะ ^^ จากคุณ : GoOsHa!R (join_Eng) เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 17:14:55

ความคิดเห็นที่ 11   ป๋าขาาาาาาาาาาาาาาาา,,,(ร้องได้น่ากลัวกว่าผีเรื่อนี้แหงมๆ,,,ฮ่าๆๆๆ) จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 21:19:14

ความคิดเห็นที่ 12   ป๋าขาาาาาาาาาาาาาาาา,,,(ร้องได้น่ากลัวกว่าผีเรื่องนี้แหงมๆ,,,ฮ่าๆๆๆ) จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 21:19:28

ความคิดเห็นที่ 13   เฮอะ เฮอะ ใครเจอแบบมุจลินทร์ก็ต้องเข้าใจผิดทั้งนั้น ขนาดคนอ่านยังเข้าใจผิดเลย - -" เหมือนถูกคนแต่งหลอกยังไงไม่รู้ 5555 จากคุณ : IAmJin เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 22:21:35

ความคิดเห็นที่ 14   ขยันจัง โห เพิ่งถอนไปวันเดียว ตามทวงเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 23:11:57

ความคิดเห็นที่ 15   ... นั่งหน้าจออีกแระ .. จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 53 23:23:55

ความคิดเห็นที่ 16   เค้าเรียกว่าเจ้าเมี่ยงซวยป่ะคะงานนี้ เหอๆๆๆ จากคุณ : namtanzay เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 08:19:02

ความคิดเห็นที่ 17   สวัสดีค่ะ จำได้ว่าคุณตั๋มบอกไว้ตอนจบขุนเขาฯ ว่าเรื่องใหม่จะมาก่อนปีใหม่ เราก็รอ ร๊อ รอ ... ที่แท้ก็ปีใหม่จีนนี่เอง ... อิอิ รวยๆ เฮงๆ แล้วก็สวัสดีวันแห่งความรักล่วงหน้าด้วยค่ะ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 10:59:32

ความคิดเห็นที่ 18   น่าติดตามค่ะ จากคุณ : กันย์นลิน เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 53 16:00:16

ความคิดเห็นที่ 19   โอ้ เพิ่งว่างเข้าเน็ตมาก็ได้นั่งอ่านเรื่องใหม่ของเฮีย งุงิงุงิ สนุกดีค่ะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วสิ  นับเวลารอตอนต่อไป อิอิ ถ้าอย่างนั้นแสดงว่ามีโอกาสจับจองในงานหนังสือใช่ไหมค้า ฝากถามพี่สาวน่ารักข้างๆ ด้วยนะค้า...ไปแอ่วเหนือกลับมาสนุกไหมค้า จากคุณ : manimontra เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 53 19:25:35

ความคิดเห็นที่ 20   มีตามมาตัดพ้อในฝันด้วย  แต่ก็รักษาคำสัญญาไม่ไหวนะเจ้าคะอย่างนี้ในเมื่อท่านไม่มาเกิดด้วย^__^ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 53 00:07:59

ความคิดเห็นที่ 21   ชอบแนวเรื่องจังค่ะ ไว้จะตามอ่านต่อนะคะ ว่าแต่ทำไมถึงห้ามคนชุดแดงขึ้นไปบนพระธาตุเหรอคะ? จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 53 01:48:54