ความคิดเห็นที่ 1   ๖  กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๕๓      วันนั้นทั้งวัน ข้าพเจ้า ง่วนอยู่กับการจัดการทำของว่าง ที่หัดทำมาเกือบสองเดือนแล้ว คือ "ข้าวเม่าหมี่ทรงเครื่อง "  กว่าจะ หั่น จะซอย จะ ทอด จะ คั่ว จะคลุก จะเสร็จเอาจาก เช้าก็กลายเป็นดึก เลยเที่ยงคืน  ข้าพเจ้าหมายใจจะนำ ของว่างนั้น ไว้ไปถวายพระอาจารย์ ส. ณ วัดชนะสงคราม ในเช้าวันอาทิตย์ ที่ ๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓ อันเป็นวันที่ บ้านพี่ชาย จะนิมนต์ พระอาจารย์ ส. มา ทำบุญที่บ้านและ ให้ท่านตัดผมไฟให้ หลานยาย  คือ ลูกของ หลานสาว ของข้าพเจ้า อีกที            ปกติ จะเปิด ทีวี ทิ้งไว้ ให้ดัง ออกไปให้ได้ยิน แต่วันนั้น ข้าพเจ้าปิดโทรทัศน์ ไม่ให้เกิดเสียงใด ๆ ใจเพ่งมอง อาหาร ที่ทำ เพื่อ จะ พัฒนามันให้ดีขึ้นกว่าครั้งก่อน การทำในเวลากระชั้นชิด ทำให้ ลืมโน่นนี่ และ ก็ลืมใส่เครื่องปรุงสำคัญ สองอย่างด้วย ดังนั้น การปิดโทรทัศน์ ก็ช่วยได้ส่วนหนึ่ง แต่ก็รู้สึกตัวว่า หลง ๆ ลืม ๆ อะไรหลายอย่าง เหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว   คิดว่าตัวเอง อาจติดเกมส์มากเกินไปก็ได้              เมื่อทำเสร็จแล้ว อาบน้ำอาบท่า ว่าจะเข้านอน ลูกชายก็กลับมา คราวนี้เขามาเปิด โทรทัศน์ แต่ ไม่ได้เปิดข่าว เขาเปิดดู ภาพยนต์เอเชี่ยนซีรีส์ ข้าพเจ้าดูตามไป แล้วเกิดขำ ในเนื้อเรื่อง เลยไม่ได้คิดดูข่าวเหมือนที่เคยดูข่าวภาคดึกอีก                   เช้าขึ้นมา ข้าพเจ้าก็รีบอาบน้ำแต่งตัว หอบของว่างบรรจุลงในชามแก้ว ขนของลงไปที่รถ  แต่ปลุกคุณลูกชายอย่างไรก็ไม่ตื่น จึงตัดสินใจ ขับรถไปไม่รอแล้ว แต่ในกระเป๋า มี ซองเชิญทำบุญวัดทางฮอด ที่เพื่อนกำลังทำเจดีย์พระธาตุ ใกล้จะเสร็จ ฝากไปให้บ้านพี่บ้านน้องข้าพเจ้าติดไปด้วย                    ครั้นไปถึง ก็เห็นท่านอาจารย์ ส. ณ วัดชนะสงคราม ท่านกำลังเดินประพรม น้ำมนต์ไปทั่วบ้านพี่ชาย   โผล่เข้าไปดู ลูกสาวของหลานสาว อายุ ๑ เดือนกับอีกไม่กี่วัน ก็เห็นญาติพี่น้องเขาแห่อุ้มกันอยู่ เลยกลับเข้าไปทางห้องอาหารที่เขาจัดเตรียมอาหารไว้ ถวายเพลพระอาจารย์                       ท่านอาจารย์ ส. ฯ ท่านก็ ชวนให้ข้าพเจ้านั่งในห้องฉันอาหารนั้น และ ไต่ถามความเป็นไปของข้าพเจ้า   เมื่อท่านฉันอาหารเสร็จสรรพ  พี่ชายและ พี่สะไภ้ของ ข้าพเจ้า ก็นิมนต์ท่านไปนั่งบริเวณ ห้องรับแขกของบ้าน ซึ่งจัดเป็นที่ท่านนั่งทำพิธีตัดผม ไฟให้หลาน ตา-ยาย ของเขาทั้งคู่ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 53 03:28:07

ความคิดเห็นที่ 2   ข้าพเจ้า โผล่เข้าไปอีกที ก็ มองเห็นซองสีขาว เป็นเรื่องบอกบุญ วัดภูเขาเงิน ธรรมาราม ที่ท่านอาจารย์ ส.ณ วัดชนะสงคราม ท่านไปสร้างไว้ ที่เขมราฐ อุบลราชธานี เลยนึกได้ถึงซองในกระเป๋าที่เพื่อนฝากมา ข้าพเจ้า ก็เอ่ยขึ้นกับท่านว่า  เห็นซองท่านแล้ว ก็นึกถึง ซองของเพื่อนที่ฝากมาให้พี่ชาย  แล้วก็เอ่ยนาม หลวงปู่ครูบาดวงดี ว่าเป็นเจ้าพิธี ที่เพื่อนเคารพในการจัดสร้างถาวรวัต:-)ังวัด สันกู่ ที่อำเภอฮอด  จังหวัดเชียงใหม่ด้วย                 ข้าพเจ้ายังไม่ทันจะหยิบซองออกจากกระเป๋าเสร็จดี กำลังดึงกระดาษพิมพ์ สี่สี ที่เพื่อนจัดการไปพิมพ์ ที่โรงพิมพ์เดียวกับที่ข้าพเจ้า พิมพ์งาน ครูบาดวงดี ไว้ มาให้ ท่านอาจารย์ ส.ฯ ได้เห็นรูปครูบา แวบ ๆ ทั้งกำลังแจกจ่ายไปยังญาติด้วย   ท่านอาจารย์ ส.ก็เอ่ยขึ้นว่า               " อ้าว ก็ครูบาดวงดี ท่านสิ้น แล้ว มรณะภาพแล้วนี่ เมื่อคืนอาตมาได้ข่าวทาง โทรทัศน์ "                ข้าพเจ้า รู้สึก ใจมันหด ลงไป พร้อมกับ มือที่หยิบภาพหลวงปู่ครูบาเจ้าดวงดี ก็ค้างไปด้วยเช่นกัน...                อา..              ทำไมเรื่องใหญ่เช่นนี้ ข้าพเจ้ายังไม่รู้ไม่เห็นไม่ทราบมาขนาดนี้เชียวหรือ ?              หากไม่ได้พิมพ์หนังสือให้หลวงปู่ครูบาดวงดี มา ห้า หก ครั้งอย่างที่ผ่านไป การได้ยินว่า หลวงปู่องค์หนึ่ง ผู้มีอายุยืนยาวมา ๑๐๔ ปี กำลังจะย่างปีที่ ๑๐๕ ท่านจะ ถึงแก่มรณะภาพไป คงเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับข้าพเจ้าแล้ว เวลานั้นดูเหมือนเวลาจะ หยุดลงอย่างฉ้บพลัน หากเป็นดอกไม้อันมีสีสัน ดอกไม้ในมือข้าพเจ้าคงเหี่ยวเฉาเป็นแน่ แท้                   เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ข้าพเจ้า ระเริงใจเล่นอยู่ได้อย่างไร ?              จากนั้น ถึงแม้นว่าข้าพเจ้าจะปฏิบัติเรื่องต่าง ๆ ไปตามสมควร แต่ใจซีกหนึ่ง ก็ เฝ้าครุ่นคิดว่า หลวงปู่ครูบา ท่านไปได้อย่างไร ทำไม ชาวเชียงใหม่ จึงไม่ให้ท่านอยู่ รักษาตัวที่โรงพยาบาลบำรุงราษฎร์ต่อ  ที่ข้าพเจ้าได้ยิน ได้เห็นมา ก็คือ มี ศรัทธาท่าน คนหนึ่ง ได้คอยมอบเงินจำนวนมากมายเป็นค่ารักษาพยาบาลท่านอย่างเต็มที่ไม่ให้ใคร ต้องอาทรร้อนใจในค่ารักษาพยาบาลนั้นๆ ตลอดเวลาที่หลวงปู่มารักษาตัวที่กรุงเทพฯ ทุกครั้ง  และ ก็ยังมีศรัทธาชาวกรุงเทพฯ ท่านอื่น ๆ อีก ล้นหลาม ที่คอยส่งเงินส่งทอง ส่งช่วยค่ารักษาพยาบาลหลวงปู่มาตลอดเวลา                  หากพระองค์หนึ่ง ท่านจะไม่มีเมตตาต่อ ศรัทธาญาติโยมมาขนาดหนัก           แล้วจะมีใครจะแย่งกันรักหลวงปู่ขนาดนั้นได้หรือ ?  ยิ่งคิด ยิ่งนึกย้อนไปเรื่อย ๆ ว่า หลวงปู่ ท่านเคยเมตตาต่อข้าพเจ้า นับแต่วันแรกที่ข้าพเจ้า ขึ้นไปถึงกุฏิท่านที่วัดท่า จำปี   ทุ่งสะโตก สันป่าตอง นั่นทีเดียวเชียว จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 53 03:45:05

ความคิดเห็นที่ 3   ข้าพเจ้าคิดย้อนไปย้อนมาวุ่นวายใจ จนทำอะไรไม่ค่อยถูกนานนับชั่วโมง พอรู้สึกตัวอีกที นั่งรับประทานข้าวกลางวัน กลางญาติของพี่สะไภ้ คุยไป ไถ่ถามสารทุกข์ สุกดิบกันไปมากเกินประมาณแล้ว  ข้าพเจ้า ก็ ผลุนผลัน ออกไป เดินทอดน่อง ณ สนาม หญ้า บนสนามสวนสวยของพี่ชาย  วาระนั้น คือ หมายใจจะถามว่าเพื่อนได้รับรู้ว่าหลวงปู่ สิ้นเมื่อใด และจะไปตอนไหน   แต่พอโทรศัพท์ติดไป ก็เพิ่งได้รู้ว่า เพื่อนข้าพเจ้านั้นได้ ขึ้นไปถึงวัดแล้วเรียบร้อย กราบศพหลวงปู่ จน จะรดน้ำกันอีกไม่นานแล้วนั้น                   ฟังแล้วก็ให้รู้สึก สำนึกผิดขึ้นไปอีก  ที่ไม่ได้ห่วงพระผู้ใหญ่ผู้ชราอายุสังขาร ๑๐๓-๑๐๔ ปี อย่างท่านครูบาให้มากกว่าที่เป็นไป  ข้าพเจ้าคิดไปก็คิดว่าตัวเองว่า ละเลย การไปดูแลท่าน  ในขณะที่เพื่อนรักนั้น หมั่นไปเฝ้า ไปเยี่ยมเยือนหลวงปู่ออกบ่อย ๆ ทั้งที่ วัด และ ที่โรงพยาบาล แต่ข้าพเจ้านั้น ปีหนึ่งจะไปสักหน ก็นับว่ามากแล้ว จะด้วยสาเหตุ อันใด ที่ข้าพเจ้าไม่ไปเสนอหน้า ก็ไม่อยากจะเล่า แต่เอาเป็นว่าไม่ได้ไปประจ๋อประแจ๋ ดูแลท่านเท่าที่ควร ทำเสมือน ไม่ดูดำดูดี ท่านเกินไป !                   แล้วทีนี้ จะทำอย่างไรเล่า ?  คิดทบทวนว่า มีงานการคั่งค้างอะไรจะต้อง ทำ ต้องเร่งกันวันไหน มองปฏิทิน คิดตัวเลขวันที่ไว้ในใจ ก็ให้รู้ว่า  หากจะแว่บขึ้นไปกราบ ท่าน วันรุ่งขึ้น ต้องได้ทำ และ ทำได้แน่                   พอคิดแล้วคิดอีก หลายตลบแล้ว ข้าพเจ้าก็ ตัดสินใจว่า เย็นนี้จะต้องเดินทาง ไปกราบหลวงปู่ให้ได้  ไม่ว่า เส้นทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ไม่ว่ารถราอะไร จะไปจะกลับ อย่างไร ไม่สนใจ ละ  ต้องไป แม่นแล้ว จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 53 04:12:20

ความคิดเห็นที่ 4   มาอ่านค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 53 06:08:44

ความคิดเห็นที่ 5   มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 53 11:42:17

ความคิดเห็นที่ 6   รำพึงถึงหนังสือเล่มใหม่ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2007/02/W5129768/W5129768.html ฝากอ่านข้อคิด กราบส่งลาท่านปัญญา ไว้อีกเรื่อง http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2007/10/W5905295/W5905295.html กราบส่งลา ท่านปัญญา- พระพรหมมังคลาจารย์ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 53 19:57:18

ความคิดเห็นที่ 7   ชอบธรรมะสั้น ๆ แต่ได้ใจความมากของหลวงพ่อปัญญา คือ คิดดี พูดดี ทำดี คบเพื่อนดี ไปสถานที่ดี ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะดีเอง จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 53 07:29:32

ความคิดเห็นที่ 8   รำพึงก่อนจะต่อ จาก คห 3       เดิมทีข้าพเจ้าคิดจะเขียนจะเล่าอะไรมากมายในใจที่รู้สึก ในการเดินทางไปร่วมบุญ เคารพศพ หลวงปู่ครูบาเจ้าดวงดี  วัดท่าจำปี ตำบลทุ่งสะโตก อำเภอสันป่าตอง จังหวัด เชียงใหม่ อย่างละเอียดยิบ ไม่ให้ตกไม่ให้หล่นสักความรู้สึก เพื่อเป็นการบันทึกทุกอย่าง ในการได้เดินทางไปครั้งนี้         แต่ พอ ผ่านไปสักวันสองวัน ความรู้สึก ก็ค่อยเย็นลง  การจะลงทุกเรื่องก็จะกลั่น กรองเฉพาะที่กระทบตรงหน้า เป็นสรณะ  เพราะ หลายเรื่องในใจนั้น หากกลั่นออกมา เขาเรียกว่า "อกุศลวจีกรรม ๔" ไม่ใช่การบันทึกเรื่องอันควรบันทึก โดยเฉพาะนำเรื่องเกี่ยว กับครูบาอาจารย์มาวางไว้ในที่สาธารณะ           ดังนั้น ข้าพเจ้า จึงทำแบบที่ข้าพเจ้าถนัดมาก คือ นินทาตัวเอง ติเตียนตัวเอง แบบ ใครใคร่จะจับผิดข้าพเจ้า ก็จับได้เต็มที่ เพราะพาดพิงถึงใครอื่นล้วนไม่พ้นข้อ มุสาวาจา-พูดเท็จ ไม่จริง บ้าง ข้อ ปิสุณวาจา -พูดส่อเสียด เสียดสี ถากถาง ตั้งใจให้เขา แตกกัน อันนินทาอยู่ในข้อนี้   พูดผรสวาจา คือ ทั้งโกรธ ทั้ง มีคนให้พูดนินทาด้วยโกรธ ทั้ง กล่าววาจา แช่งด่า ด้วยจงใจ บ้าง   หรือ สุดท้ายที่ ๔ คือ สัมผัปปลาปะ วาท คือ พูดเหลวไหลเพ้อเจ้อ ไปตามบันทัด จนไม่เข้าเรื่องเข้าราว ทำลายประโยชน์ และ ความสุขของผู้อ่าน ไม่ว่าเรื่องนั้นจะจริง หรือไม่ ก็ไม่ได้เกิดประโยชน์อันใด        ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงจะต่อ เรื่อง จาก คห ๓ ด้วยการ กรองความคิดเสียก่อนจะเขียน เพราะหากเขียนต่อไปเรื่อย ๆ ไม่พ้น อกุศลกรรมบถ ๑๐ นี้ แน่แท้                  จึงขอกราบทุกท่านที่กำลังอาจจะได้ยินเรื่องมัน ๆ คัน ๆ ของข้าพเจ้า จักต้อง หุบ รอยยิ้ม ลงนิด ๆ                 ข้าพเจ้านี้มัก ชอบ ขุดคุ้ยเรื่องพระ เรื่องชี  เรื่อง อะไรไร้สาระ บางสิ่งเกิดเมื่อสามสิบกว่าปีมาแล้ว ก็ยังนำมาเล่า มานินทา ด้วยอารมณ์อกุศลติดค้างอยู่ในใจ บ้างแค้น บ้างชัง บ้างตกตะกอนนอนก้น ขุดคุ้ยมาก่อกรรมวาทะ ไม่รู้แล้ว ทั้ง ๆที่คนที่เราผูกใจไว้ นั้น เขาห่มขาว ห่มเหลือง เขามีศิลาวัตร มากกว่าเราหลายสิบเท่า ทั้งที่เขาได้รับบุญแห่ง การอยู่ในศีลของเขา มีชื่อเสียงขจรขจายไป เราก็ยังอุตส่าห์ ไปค่อน ไปแคะเขากันอยู่ได้                  ดังนั้น ประหนึ่งว่า  หลวงปู่ครูบาเจ้าดวงดี ท่านคงจะดลใจมาขอบิณฑบาต ข้าพเจ้าเป็นแน่แท้ จึงจะละทิ้ง นิสัยพาล ๆ ของตัวเอง เอาเข้าเรื่องเข้าราวได้สักที             แต่กระนั้น ก็ขอบ่นรำพันนอกเรื่องไว้อีกนิดอีกหน่อยว่า  สามสี่วันที่ผ่านมา เมื่อกลับมาจากวัดท่าจำปี ในวันที่ 8 ที่ 9 ที่ผ่านมานั่น ข้าพเจ้า ก็ ส่งข่าว เม็สเสจ จาก มือถือ ยี่ห้อดีแทค ไปยังหลายท่าน แจ้งให้ทราบว่า             " เนื่องจากหลวงปู่ครูบาดวงดี วัดท่าจำปี อำเภอทุ่งสะโตก จังหวัดเชียงใหม่ ท่านสิ้น เมื่อวันเสาร์ ๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓ ที่ผ่านมา (บอกชื่อตัวเอง) ได้ขึ้นไปร่วมงาน ศพท่านที่วัด เมื่อวันที่ ๘ กุมภาพันธ์ และ ได้ บอกพระที่วัดท่าจำปีว่า จะพิมพ์รูปครูบา** หลวงปู่ ให้วัด  หากท่านคิดจะร่วมบริจาคพิมพ์ด้วย โปรดนำเข้าบัญชี ธนาคาร.... สาขา....ชื่อบัญชี......หมายเลขบัญชี....... พร้อมส่งชื่อที่อยู่ยอดเงินมาด้วย ขออนุโมทนาบุญนะคะ " ** (อันนี้ บอกเพราะเห็นว่า ญาติโยมที่มาทำบุญเล็ก ทำบุญน้อย ไม่ได้ทำ บุญใหญ่ อย่างซื้อผ้าไตรชุดละเป็นพันนั้น เขาไม่ได้อะไรติดมือกลับไป ก็คิดว่าตัวเอง จะ พิมพ์รูปเล็กที่หลวงปู่ท่านเคยแจกสมัยท่านยังมีชีวิต และเราเคยสั่งโรงพิมพ์ที่เราพิมพ์หนังสือ ให้ทำเพลทเฉพาะ พิมพ์ถวายท่านเป็นหมื่น ๆใบ มาแล้ว ก็เลยว่าจะพิมพ์ เพื่อเป็นกุศลทานให้ท่าน )          การทำดังกล่าว บางคนได้รับแล้วก็ นำเงินส่งเข้าบัญชีมาให้ บางคน ก็เงียบหายไป อย่างน่าผิดสังเกต บางคน เราโทรฯ ไปถามก็ยินดี บอกจำนวนเงินที่จะร่วมพิมพ์มาทันที แล้วว่าจะส่งเข้าบัญชีตามมาให้ ฯลฯ           แต่ทั้งนี้ เมื่อวานตอนค่ำ ข้าพเจ้าได้รับ เอสเอ็มเอส จากบริษัทดีแทคว่า ค่าใช้จ่าย งวดนี้ ไม่กี่วันนี้ นับเป็น พันกว่าบาท แต่ ได้ส่วนลดโปรโมชั่นแล้วเหลือ 845 บาท อะไร ประมาณนั้น ก็ประหลาดใจ รีบโทรฯ ไปที่คอลล์เซ็นเตอร์เขา แจ้งทันทีว่า ข้าพเจ้าใช้ โปรโมชั่น  ส่งเมสเสจ 110 ข้อความ เสีย 79 บาทอยู่มิใช่หรือ ? และ ข้าพเจ้า ใช้ โปรโมชั่น อย่างถูกสุดว่า โทรฯ นาทีแรก 1.80 บาท นาทีถัดไป 50 สตางค์ อยู่นะ                 เจ้าหน้าที่คนแรกรับก็ตอบว่า คุณส่งเม็สเสจ สี่ร้อยกว่าข้อความ ข้าพเจ้าก็ตาเหลือกว่า ส่งไป เมสเสจ ข้อความนั้น ข้าพเจ้าก็จด ทุกเบอร์ว่า ส่งไปหาใครบ้างได้ 97 เบอร์ อาจจะมี บวกลบเพิ่ม 5-10 เบอร์ได้ ที่ ตอบกลับอนุโมทนาบุญขอบคุณ หรือเผลอกด ส่งซ้ำ     เจ้าหน้าที่ก็ ตอบว่า ค่ะ จะตรวจสอบให้               ข้าพเจ้านึกขึ้นได้ โทรฯ รอบที่สองอีกพบกับอีกคน ก็บ่นอีกว่าเมือเดือนก่อนก็ เจอค่าโทรฯเพิ่มเป็น ห้าร้อยกว่าบาทด้วยเหมือนกัน ขอช่วย ตรวจสอบเพิ่มให้อีก          เจ้าหน้าที่คนที่สองนี้เขาถามว่า             "ทราบไหมว่า  ถ้าเมสเสจ ภาษาไทย ใช้ได้ ครั้งละ 70 ตัวอักษร ภาษาอังกฤษ ใช้ได้ครั้งละ 160 ตัวอักษร (หรือ 100 แล้วข้าพเจ้าจดผิด)"        ก็เอาเป็นว่า ข้าพเจ้าตอบว่า ไม่รู้จริง ๆ ทั้งเป็นการบุญ การกุศล ไม่ได้คิดเขียนเล่นสนุกอะไร ไม่คิดเลยว่า การบอกบุญ มันจะแพงถึงขนาดนี้ ? เออ หากข้าพเจ้ากดโทรศัพท์ ไปรบกวน พูดแยงหูคนรับให้เขากวนใจ ก็ว่าไปอย่าง   พูดกับเขา สักสามนาทีห้านาที  จะไม่เดือดเนื้อร้อนใจ เหมือนส่งเมสเสจ ชวนทำบุญ แล้ว ปาขึ้นไป เป็นแปดเก้าร้อยบาทอย่างนี้ - แพงกว่าค่ารถทัวร์ไปเชียงใหม่ซะอีกนะเนี่ย             เจ้าหน้าที่ก็รับว่า ค่ะ จะตรวจสอบให้ตามที่ร้องเรียนมา             บ่นแล้ว ก็ นึกปลงอนิจจังตัวเอง แล้วก็ เตรียมการจะทำการพิมพ์รูปหลวงปู่ ขนาดเล็ก ต่อไป ไม่ได้คิดว่าจะมาบอกบุญทางหน้าอินเตอร์เน็ต นะ เพราะงบประมาณ ก็มิได้มากมายอะไร รูปถ่ายสี หลวง ปู่ สั่ง พิมพ์ 10,000 ใบ  ก็ไม่ได้เป็นเงินมากนัก   บอกเพื่อน บอกญาติ พี่น้องไป แป๊บหนึ่ง เขาก็ร่วมกันมาหลายพันบาทแล้วตอนนี้ หากพิมพ์เสร็จแล้ว ก็จะสั่งให้โรงพิมพ์ ส่งนิ่มซี่เส็ง ขนส่งเจ้าเก่าเขา ให้ส่งขึ้นวัดไป เลย ข้าพเจ้าคงไม่หาเงินเปลืองเงินวิ่งไปวิ่งมา ยุ่งยากลำบากตนเอีกดอกเจ้าค่ะ ว่าแล้วก็จะเล่าการเดินทางฝ่าวิบากของข้าพเจ้าต่อไป แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 53 21:40:59 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 53 10:18:18

ความคิดเห็นที่ 9   เรื่องเดินทางไป ต่อ       เมื่อข้าพเจ้าตัดสินใจอย่างนั้นแล้ว ก็รีบร่ำลาใครต่อใคร ไม่ลืมจะไปกอดแม่ของข้าพเจ้า ผู้ชรา ผู้เป็นอัลไซเมอร์แล้ว     รีบสตาร์ทรถขับดิ่งไปบ้าน ระหว่างนั้นนึกถึงโชคชะตาตัวเอง ที่ตกที่นั่ง เป็นหนี้ธนาคารเรื่องบ้าน ๆ ช่อง ๆ ไม่รู้แล้ว ก็ให้ จิตตก น้ำตาไหลระหว่างขับรถว่า หลวงปู่ดูนะ เดือนๆ หนึ่ง ลูกเขาก็ให้เงินมา หกพันบ้าง แปดพันบ้างเก้าพันบ้าง แล้วแต่วาระ แต่จะได้ใช้เพื่อความสบายใจของตนเองก็หาไม่ กลับต้องนำส่งไปเข้าธนาคารที่เขาเรียกเก็บหนี้ ดอกเบี้ยท่วมต้นอยู่อย่างนั้น  อยากจะทำบุญพิมพ์อะไรให้หลวงปู่สักที ก็ต้องบอกบุญเรี่ยไร ชาวบ้านเขามาร่วมช่วยด้วย               แต่ยังไม่ทันจะได้เปลี่ยนชื่อ พระครูสุภัทรศีลคุณ ของหลวงปู่ให้เป็น " พระมงคลวิสุต " บนหน้าปกหนังสือเลย  หลวงปู่ ครูบาเจ้าดวงดี ก็ด่วนจากไปเสียแล้ว ลูกจะได้พิมพ์หนังสือให้หลวงปู่หรือไม่นี่หนอ ?               พอไปถึงบ้าน จอดรถเข้าที่ทางเสร็จเรียบร้อย ก็วิ่งแน่บขึ้นไป คว้าเสื้อผ้า เครื่องใช้ ส่วนตัวจุกจิก ซึ่ง มีจัดไว้แล้วหนึ่งกระเป๋า เพราะสองเดือนที่ผ่านมานี้ ไปต่างจังหวัดด้วยเรื่องงาน การบ้าง เรื่องญาติ บ้าง หลานบ้าง เพื่อนลูกบ้าง ท่องเที่ยวบ้าง มาหลายแห่ง ทั้ง พัทยา ทั้ง สวนผึ้งราชบุรี ทั้ง  สัตหีบ และนี่ก็กำลังจะไปเชียงใหม่อีก  เครื่องใช้ส่วนตัวทั้ง สบู่ยาสีฟัน แปรง ทั้ง เจลล้างถือ ม้วนกระดาษทิชชู ผ้าเช็ดตัวเช็ดหน้า ชุดชั้นในล้วน เตรียมพร้อมไว้ทั้งนั้น    ไม่ลืมหยิบ เครื่องบริขารเช่นขนมของว่าง ขวดน้ำไว้ดื่มระหว่าง ทาง (ทำยังกับไปแดนกันดาร) ไปด้วยอีก                  ก็เหลือแต่ หนังสือครูบา และ รูปถ่ายส่วนที่ยังเหลืออยู่สัก สองร้อยสามร้อย รูป ก็ รีบค้นหา คว้าใส่กระเป๋าใหญ่ได้  สรุปว่า แบกไป สี่กระเป๋า รวมกระเป๋าเงินที่ต้อง สะพายส่วนตัวไปตามความเคยชิน                 กำลังแต่งตัว คุณที่บ้านก็กลับมาจากไปดูงานลูกค้าพัทยา มาพอดี พร้อมกับ ส่งเสื้อเชิร์ตตัวใหม่ สีเหลือง  อมทอง ลายน้ำตาล มาให้ ว่าเอาไหม ลูกค้าให้มา ข้าพเจ้า ก็เลยถือฤกษ์ว่า ได้สวมเสื้อตัวใหม่เดินทาง แล้วก็ นุ่งทั้งกางเกงขายาวไว้ด้านใน สวม กระเปรง* ดำ ไว้ข้างนอกอีก  สวมเสื้อตัวใหม่ แล้วก็สวม เสื้อคลุมตัวนอกสีดำ ไปอีกตัว เป็นอันว่า ไปถึงวัดได้ ไม่ติดขัดที่จะต้องจัดชุดใหม่ แต่ก็มี เสื้อดำ กระโปรงดำ สำรอง ไปอีกตัวสองตัว   (*กระเปรง ก็คือ กระโปรงกางเกง  ความยาวเลยเข่า มีจีบรอบตัวและ เย็บเก็บ เรียบร้อยมองเหมือนกระโปรง แต่ด้านในเป็นกางเกง )                แล้วก็ได้เวลาออกจากบ้าน   เดินดุ่ม ๆ ไปปากซอย เรียกแท็กซี่ไปส่งท่ารถหมอชิต จตุจักร   ไม่ลืมว่า ระหว่างทาง โทรศัพท์ ไปนัดหมาย หลาน ๆ ทางเชียงใหม่ ทั้ง หลานตนเอง ทั้งหลานทางพี่สะไภ้ ชาวเหนือของข้าพเจ้า ว่า อากำลังจะขึ้นไปละนะ หลานรับสายแล้วก็ ตอบตกลงว่า ได้รถเมื่อไหร่ ไปถึงเวลาอะไร  เมสเสจบอกไปอีกที                     เมื่อถึงท่ารถหมอชิต หลังสวนจตุจักร ข้าพเจ้าเคยได้นั่งรถทัวร์  "นครชัยแอร์" ครั้งไประยองมาแล้ว รู้สึกประทับใจในบริการของรถนี้ ที่คนขับ ขับระมัดระวัง ไม่หวาดเสียวเสี่ยงตาย ก็เร่ไปถามก่อน เขาก็บอกว่า เวลาค่ำนี้ไม่มีแล้ว มีก็รอบดึก สี่ห้าทุ่ม  ข้าพเจ้าก็ เลยไม่ไป   ถามไปอีกเจ้าว่า มี " รุ่งประเสริฐ ทัวร์" ก็ เอาละนะ  ได้ตั๋วด้านหน้า คิดว่านั่งด้านซ้ายมือรถ ก็จิ้มไปว่าเอาที่นั้น แล้วก็ นั่งจดบันทึกรายการว่าจะต้องไปไหน ทำอะไรตรงไหนบ้าง  พร้อมโทรฯ หาหลานทางเชียงใหม่อีกที  ทั้งก็บอก"เพื่อนรัก" ด้วยว่า กำลังจะขึ้นไปเชียงใหม่ถึงเช้า ท่าทางเขาก็จะ ตกใจที่ข้าพเจ้าจะไป(อีกแล้ว-เสริมโดย ไม่นัดหมาย)  แต่ข้าพเจ้า ตัดสินใจไปแล้ว จะไปเจอไม่เจอใครก็ ไปตามดวงตามบุญ แล้วกัน แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 53 19:06:22 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 53 19:04:12

ความคิดเห็นที่ 10   ข้าพเจ้านั่งรวม ๆ กับผู้โดยสารขาออก กลางที่นั่งรวมของผู้โดยสารทั้งหมด จนใกล้เวลา สองทุ่มกว่าที่รถจะออก ก็เดินแบกกระเป๋า ไปจ่ายเงินค่าเข้าห้องน้ำห้องส้วมสาธารณะที่นั่น จัดการให้ตนเองเรียบร้อยที่สุดในการเดินทาง แล้วก็เดินไปตามช่องชานชาลาท่ารถที่เขา ระบุไว้บนตั๋วโดยสาร เมื่อขึ้นรถได้  ก็รู้สึกแปลกใจ ที่ที่นั่งซึ่งเราหมายใจว่าเป็นด้านซ้ายของรถทัวร์สายนั้น กลับกลายเป็นด้านขวา มีคนหนุ่มหนึ่งคนนั่งอยู่ด้านใน   ก็เอากระเป๋าเป้สะพายหลัง ขึ้นไว้ ในช่องด้านบนศีรษะ อีกใบที่ใส่ อุปกรณ์และ สมุดหนังสือโน้ตต่าง ๆก็วางไว้ด้านข้าง ระหว่าง ที่นั่ง    วางกระเป๋าเงินไว้ บนตัก แล้วเริ่มบันทึกรายการเดินทางให้ละเอียดอีกครั้งเพื่อไม่ให้ ขาดตกบกพร่องลืมหลงอีก         ไม่ถึงห้านาที ก็ได้เวลารถออก  สักพัก โฮสเตสประจำรถ ก็ขึ้นมาเปิดดีวีดี ให้ดูรายการ อะไรไปตามเรื่อง แล้วก็แจกอาหาร แจกน้ำ แจกกล่องนมขนม ของว่าง          เห็นว่า ไฟสว่างยังพอมีเวลา ข้าพเจ้าก็เลยดึงรูปหลวงปู่ ขึ้นมาเขียนชื่อ "พระมงคลวิสุต หลวงปู่ครูบาเจ้าดวงดี " เหนือรูปท่าน ไป จน โฮสเตสที่เดินมารับขยะไม่ได้ ขยะจากข้าพเจ้า แล้วเธอเดินไปปิดไฟบนเพดานรถ จนเหลือแสงสลัวด้านหน้า กับแสงจากทีวี นั่นแหละ ข้าพเจ้าจึงเก็บอุปกรณ์ขีดเขียนพร้อมรูปหลวงปู่ลงเก็บที่           จัดการอาหาร ข้าวที่มีหมูหรือไก่ ทอดแห้ง ๆ ในนั้น ดื่มน้ำแล้วก็ทิ้งกล่องไป ในถุงพลาสติคที่เขาส่งมาให้แต่แรก ไม่เห็นโฮสเตสเดินกลับมารับขยะอีก จึง วางถุงไว้ตรงพื้น ใต้เท้า แล้วก็เริ่มเอนตัวไปตามเก้าอี้ที่นอนเอนไป มองดูคนหนุ่มด้านข้างซึ่งรับพูดโทรศัพท์ไม่ดังนัก ก็เห็นเขาสุภาพเรียบร้อยดี แล้วเขาก็ห่มผ้าหลับตาไป   มีเสียงหัวเราะจากด้านซ้ายมือ เมื่อทีวีในรถแสดงเรื่องตลก ข้าพเจ้า ก็คิดแต่ว่า รถกำลังถึงไหนแล้ว มองทางด้านข้างไปเรื่อย ๆ เนื่องจากเป็นวันอาทิตย์ซึ่งไม่ใช่ เทศกาล รถก็ออกไปเรื่อย ๆ มองไปเรื่อย ๆ จนสักพัก ผู้คนเขาก็เริ่มหล้บ ข้าพเจ้านึกแปลกใจ ที่ตนเองไม่มีผ้าห่มเหมือนคนรอบข้าง แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร  เพียงแต่ว่า ร่างกายนั้นสวมเสื้อ ตั้งหลายตัว ทั้งเสื้อชั้นใน ทั้งเสื้อคลุมชั้นใน ทั้งเสื้อแขนยาวตัวใหม่ ทั้งเสื้อคลุมตัวนอกตัวใหญ่ อีก   จึงสู้อากาศเย็นได้พอเพียง  เพราะขณะนั้น แอร์ก็ไม่ได้เย็นอะไรนัก จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 53 19:34:10

ความคิดเห็นที่ 11   นี่ไม่ใช่การเดินทางไปต่างจังหวัด คนเดียว ครั้งแรกของข้าพเจ้าในรถโดยสารสาธารณะ เคยเดินทางขึ้นเชียงใหม่ ระหว่างปี 2532-2550 อยู่หลายครั้ง บางครั้งก็ไปทางเครื่องบิน หลายครั้ง ก็ไปโดยรถนอนแอร์กรุงเทพฯ-เชียงใหม่ บางครั้งก็ ได้รถนั่งสปริ้นเตอร์นั่งคอกระดกกระด๊อกกระแด๊ก ไปตลอดทาง บางครั้งก็ได้รถไฟนั่งธรรมดา บางคราก็ได้รถไฟนั่งชั้นสอง แล้วแต่สถานะการณ์            ไปถึงเชียงใหม่ ครั้งก่อนๆ ไปต่อรถสองแถวสีแดงเลือดหมูไปลงตามสถานที่ที่ญาติอยู่บ้าง     บางคราไปกับทัวร์ ก็ไปด้วยรถบัสหรือ รถตู้ที่เขามารับไปพักตามโฮเต็ลต่างๆ บางคราข้าพเจ้า ก็ไปว่าเช่ารถ "อ๊อดรถเช่า" ไว้ใช้ ขับในเมืองระหว่างเมืองเชียงใหม่ ไปถึงเชียงรายกลับมาเชียงใหม่ อีก คืนรถ กลับกรุงเทพฯ ก็หลายครั้ง           และก็มีสัก สองครั้งสองคราที่ข้าพเจ้านำรถเก๋ง "คุณหยิง" คู่ใจของข้าพเจ้าคันนี้แหละ ขับไป พักอยู่ในเมืองเชียงใหม่บ้าง ไปอยู่แม่ริมบ้างเป็นระยะเวลาเดือนกว่าสองเดือน จนกว่าจะหายเซ็งกรุงเทพฯ ก็จะกลับลงมากรุงเทพฯ สักที    นั่นนับเป็นเวลา สิบกว่าปี ก่อนหน้านี้          เคยไปกับคณะญาติ ไปรถตู้โฟล์คสวาเก้นของน้องชายไปสู่จุดสูงสุดแดนสยาม พร้อมด้วยสุนัข ในบ้านคู่ใจเรา ไปด้วยกันกับคณะญาติ          มีระยะสี่ห้าปีนี้แหละที่ไปที่ดูเป็นเรื่องใหญ่โกลาหล          บางคราก็เช่ารถตู้ไปกลับเองตลอด            บางครั้งก็ไปกับรถเพื่อนที่ลูกเขาขับไปให้ ช่วยเขาจ่ายค่าน้ำม้นรถ ไปกลับกว่าสี่พันบาท                 ระยะหลัง ๆนี้แหละ ที่ข้าพเจ้าใช้รถทัวร์ จากที่เคยต้องเลือกเฟิร์สคลาส อย่างสยามเฟิร์สทัวร์ ในกาลก่อน มาเป็นรถทัวร์อะไรก็ได้ หลังจากไปทัวร์อีสานกับพวกอินเตอร์เน็ตเขามาสี่ห้าปีก่อน การที่จะทำเป็นเลือกมาก ก็เปลี่ยนแปลงนิสัยลง ให้เป็นรู้สึกยอมรับกับการเดินทางด้วยรถ บขส หรือ รถ ท่าหมอชิต 2 นี้ระยะหลังนี้ ข้าพเจ้า ไปเอง ไปอย่าง "ซัมเหมาซกมก" ตามที่เพื่อนผู้นำรถเก๋งคันนั้น ไปประจำเขานิยามการเดินทางของข้าพเจ้า ที่นั่งรถทัวร์ รถโดยสารระหว่างเมืองไปโผล่ที่นั่นที่นี่ราวปาฏิหาริย์ ให้เขางุนงงสงสัย  ไป แล้วก็กลับท้นใด ทันด่วน ไม่รอใครทั้งนั้น          และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ข้าพเจ้ากำลังเดินทางขึ้นไปเชียงใหม่ ในเวลาใกล้วันคล้ายวันเกิดเหมือนอย่างที่ เคยเป็นมาหลายปีก่อนนั้น ! จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 53 19:54:20

ความคิดเห็นที่ 12   มีเสียงไอโขลก ๆ ดังขึ้นไม่ไกลจากที่นั่งของเรา เป็นที่นั่งอันดับสอง ด้านซ้าย มือ ใครคนนั้น ได้ทำลายภาพฝันวันเก่าของข้าพเจ้าอย่างเหี่ย +ม +โหด เป็นอย่างยิ่ง มันทำให้รู้สึกสยองขวัญ ถึงไข้หวัดสองพันเก้าที่ฮิตติดอันดับทั่วโลก   เจ้าของเสียงไอ ได้สร้างปรากฎการณ์ทำลายสุนทรียรสการเดินทางดึกดื่นที่ข้าพเจ้าชื่นชมลงไปเสียสิ้น                 ไม่ว่าจะเคลิ้มครั้งใด เจ้าของเสียงไอโขลกๆ นั้น ก็ไม่เคยปิดปากเวลาส่งเชื้อโรค ของเขาไปทั่วรถ  เขาไม่มีผ้าปิดปาก ไม่เคยคิดจะปิดปาก ทั้งยินดีจะ ส่งเสียงไออีโหลก โขลกเขลกเขาอย่างน้อย ชั่วโมงละ สามหรือ สี่ครั้งไปเรื่อย ๆ ทุกครั้งจะทำกัดฟันกรอด ๆ ตาม ทำอย่างกับคนเสียสติ  หรือไม่ก็คนนอนหลับนอนกรนกัดฟัน แต่นั้นไม่ใช่นี่นา เพราะ เขาก็ แหกปากไอโขลก ๆ อย่างคนตื่นทุกครั้งไม่ใช่หรือ        ครั้งหนึ่งถึงแก่ หลุดปากออกไปด้วยความหลุดสติของข้าพเจ้าว่า                        " เอ้า คุณไอไม่รู้จักหาผ้าปิดปากเลยนะ "               หาเรื่องไหมล่ะเรา ?            จากนั้นนายนั่นเลย ตั้งหน้าตั้งตา ไอส่งข้ามทางเดินมาทางเก้าอี้เรา แถมทำเป็น นอนหลับตาพริ้มราวกับหล่อเสียเต็มประดา               ข้าพเจ้านั่งแช่งชักหักกระดูกนายคนนั้น นับจากการเดินทางชั่วโมงที่หนึ่ง ปลายๆ ไปยันตึห้ากว่าที่ไปโผล่ที่ท่ารถอาเขต เชียงใหม่   หลวงปู่ครูบาที่ไหน ก็ไม่สามารถ หยุดความคิดแช่งไปโทสะไปของข้าพเจ้าได้เลยสักครั้งที่บังเกิดเสียงไอ            ฮึ่ม    คนอะไร ไม่รู้จักรับผิดชอบสังคมเสียเลย นะนั่น จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 53 20:09:51

ความคิดเห็นที่ 13   รถถึงทางแยก ระหว่างลำพูน ลำปาง เชียงใหม่ เป็นเวลาประมาณ ตีสี่กว่าๆ ที่หลานสาว ของพี่สะไภ้ข้าพเจ้า ได้นัดแนะให้ "อาทิกิ" โทรฯ ไปบอกเธอ จะได้ขับรถออกจากบ้านไปถึง อาเขตเพื่อรับข้าพเจ้ารอบเช้าได้ทันเวลา           เมื่อโทรฯ ไปแล้ว ข้าพเจ้า ก็นั่งรถต่อไปอีกสักชั่วโมงได้ จึงถึงอาเขตท่ารถบ.ข.ส. พอลงรถได้ ก็แสนดีใจยิ่งกว่าได้ขึ้นสวรรค์ ที่พ้นนาย นักไอ นั่นมาได้  ลงไปรับกระเป๋าใบที่ ฝากใต้ท้องรถไว้ โทรฯ ไปบอกหลานอีกรอบว่าถึงท่ารถแล้วแต่จะเดินข้ามไป นครชัยแอร์ ด้านใน เพื่อถามถึงรถที่จะกลับ           ครั้นไปถึง ศูนย์รถ นครชัยแอร์ ข้าพเจ้าก็หยิบตารางการเดินรถ ดูว่าหากจะไปจาก เชียงใหม่ ไปอีสาน คือ จังหวัดอุบลราชธานี เป็นราคาประมาณ ๙๐๐ บาท จาก อุบล ฯ ไป ระยองเท่าไหร่ จาก เชียงใหม่ไปกรุงเทพฯ เท่าใด ก็พอดี มีหญิงสาวหน้าตาซื่อ ๆ คนหนึ่ง มาเขียนใบสมัครสมาชิกเดินทาง ประเทศ โกคาร์ด กับบริษัทฯ ดังว่า ข้าพเจ้าเลยถือโอกาส สอบถามว่า เธอมาจากไหนจะไปไหน และ ทำไมต้องทำบัตรสมาชิก ก็ได้ความว่า ใช้บัตร แล้วได้ลดค่าโดยสาร 5% ตลอด เธออยู่ทางปาย เป็นครูสอนหนังสือเด็ก ๆบนเขาไกล ๆ ไปลำบาก         มองเธอแล้ว ข้าพเจ้าก็ยินดีจะ ลงชื่อสมัครเป็นสมาชิก เอ็นซีเอ ทัวร์นี้กับเขาบ้าง แล้วก็หยิบเงินส่งให้เจ้าหน้าที่ ๕๙ บาท ซึ่งเธอก็ ดูใจเย็นฟังคำถามคำคุยของข้าพเจ้าอย่าง ใส่ใจทุกคำ ตอบเราได้ทุกคำถาม ระหว่างนั้นคุณหลานก็โทรฯเข้ามาแล้ว ว่ารถเธอจอดรอ ข้าพเจ้าอยู่ตรงไหน ก็บอกคุณหลานสาวว่า รออีกนิด ใกล้เสร็จแล้ว พอได้บัตรสมาชิก เอ็นซีเอ ข้าพเจ้าก็ รีบคว้ากระเป๋าเดินทางไปยังรถคุณหลาน ต่างทักทายด้วยความยินดี (ข้าพเจ้ายินดี แต่เธอคง ลำบากทีเดียวที่ต้องตื่นมาแต่ตีสี่เพื่อจะขับรถจากทางไปดอยสะเก็ด มารับคุณอาถึงนี่ให้ทัน) แล้วก็ขับกลับไปที่บ้านเธออีก  ระหว่างทางข้าพเจ้าก็คุยเรื่องไป เยี่ยมเยือนหลานคนใหม่ของเราที่เพิ่งเกิดสัตหีบ เมื่อกลางเดือนมกราคม ที่เพิ่งผ่านไปให้ หลานสาวฟัง แล้วสักพัก รถก็ถึงบ้านของเธอ ในหมู่บ้านชาวเมือง ในอำเภอดอยสะเก็ด              ข้าพเจ้ายกข้าวของลงจากรถ แล้วก็จัดสรรชุดที่จะต้องเดินทางไปวัดท่าจำปี ออกมาเตรียมไว้ ในที่สุด ก็ตัดสินใจสวมชุดเดิมที่เดินทางมาทั้งคืน รอใกล้สว่างแจ้ง ล้างหน้าล้างตา คุยกับญาติผู้ใหญ่ทางหลานสาวอีกคนที่เดินทางมาจากเชียงราย คุยกัน เรื่องหนังสือ เรื่องธรรมะ ไปจนถึงเวลาหลานและครอบครัวเธอเดินลงมาจากชั้นบนเพื่อ เตรียมตัวเข้าไปทำงานในเมืองเชียงใหม่กันต่อไป จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 53 20:33:04

ความคิดเห็นที่ 14   ตามประสาพุทธศาสนิกชนที่ดี  ครอบครัวหลานสาวพร้อม คุณพี่อีกคนจากเชียงราย ก็พร้อมใจ กัน หยิบเงินรวมมาได้ ๕๐๐ บาท ช่วยฝากไปทำบุญ งานศพ ครูบาดวงดี ด้วย           ข้าพเจ้ารับใส่ซองมาก็เขียนชื่อเธอทั้งหลาย ใส่ทั้งซองที่จะร่วมบุญงานวัดสันกู่ของเพื่อน สนิท ซึ่งว่าจะไปเจอกันที่วัดในวันนี้ด้วย แล้ว หลานสาว สามีและลูกสาวของเธอ ก็พร้อมกันที่รถ ข้าพเจ้าก็บอกลากับคุณพี่จากเชียงราย แล้วก็ขึ้นรถหลานเพื่อเข้าเมืองเชียงใหม่อีกครั้ง            ระหว่างทางหลานก็โทรฯไปสั่งคนขับรถประจำตำแหน่งของเธอ ให้นำรถของเขาไป พบกันที่ธนาคาร ฯ ซึ่งสามีของเธอจะขับไปทำงานที่นั่น ส่วนเธอก็จะขับรถของเธอต่อไปยัง ที่ทำงานของเธอในวันนี้ แทนที่จะมีคนขับรถไปรับเธอไปที่ทำงานต่อ.. นับว่าเป็นบุญคุณอัน น่ายกย่องในการ บริจาคทั้งแรงกายแรงใจให้ความสะดวกแก่ญาติผู้จะไปทำบุญงานศพครูบา ณ อำเภอสันป่าตองในวันนั้น การเดินทางจากตัวเมืองเชียงใหม่ ไปอำเภอสันป่าตอง เพื่อ ผ่านเข้าทุ่งเสี้ยว แล้วก็จะเจอทางเข้าวัดท่าจำปี  ตำบลทุ่งสะโตก ข้าพเจ้าบอกหลานว่า ไปถึงริมถนนก็คงไปถูกอยู่หรอก แต่หากจะเข้าไปลึกมาก ไม่รู้กี่กิโลเมตรนั้น ข้าพเจ้ามิทราบว่าจะหารถอ้นใดเข้าไป                          ส่วนเรื่องเพื่อนสนิท ผู้มากันก่อนหน้านั้น ข้าพเจ้ามิได้นับเป็นสรณะอันใด นอกจากว่า ตนเอง จะทำหน้าที่เพื่อนที่ดีของตัวเอง ในอันจะนำซองผ้าป่าขอบริจาคสร้างเจดีย์พระแม่จามเทวีวัดสันกู่ อะไรที่ฮอด ให้เขาไป จะได้จบการแบกบุญนั้นไว้ ขณะนี้จะมาเรื่อง งานศพครูบาดวงดีเป็นหลัก หากจะโทรฯไป เพื่อนก็คงจะบอกเหมือนเดิมอีกว่า      " เออ เรามากันห้าคน รถเต็มแล้วนะ " อยู่อย่างนั้นแหละ       ข้าพเจ้าก็ ทำใจว่าง ไม่โกรธ ไม่เคืองไม่ทุกข์ ไม่ร้อนกับเพื่อนคนนี้มานานหลายปีแล้ว ต่างคน ต่างทำหน้าที่ของตนเอง ไปกันคนละทางสองทาง              หากเข้าไปวัดแล้ว จะออกมาได้ไม่ได้ ก็แล้วแต่บุญ แต่กรรมของเราจริง ๆ             การบริการของหลานสาว ในเช้านั้น ได้เอื้ออำนวยความสะดวกอย่างยิ่งยวด เพราะ คนขับท่านนั้นที่หลานสาวเรียกว่า " พี่วัลลภ "   ก็ได้ยกกระเป๋าสัมภาระขึ้นไว้ยังเบาะด้านหลัง ข้าพเจ้า ก็นั่งหน้าไปกับเขา ด้วยความเกรงใจ เพราะข้าพเจ้ามิใช่เจ้านายของเขา จะได้ไปนั่งเบาะหลัง ทำเด่นเป็นสง่า(อย่างน่าหมั่นไส้ อะไรทำนองนั้น)   นั่งคุยไป ถามทางไป บอกทางไปตลอดทาง            ดังนั้น การเดินทางจากตัวเมืองเชียงใหม่ ไปอำเภอสันป่าตอง เพื่อ ผ่านเข้าทุ่งเสี้ยว สู่กิโลเมตรที่ ๒๙ ที่มีเสาหลักใหญ่ ๆ แล้วก็จะเจอทางเข้าวัดท่าจำปี  ตำบลทุ่งสะโตก ที่ข้าพเจ้า บอกหลานว่า มาริมถนนก็มาถูกอยู่หรอก แต่หากจะเข้าไปลึกมาก ไม่รู้กี่กิโลเมตรนั้น ข้าพเจ้า ก็ได้มีพาหนะนำไปสู่การบุญ ได้ทันใจดังปราถนา จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 53 20:52:43

ความคิดเห็นที่ 15   จันทร์ ที่ ๘ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๕๓ เวลา ๙ นาฬิกา กับอีกหลายสิบนาที          นับว่าบุญส่งให้ข้าพเจ้าได้ย่างเหยียบถึงวัด ท่าจำปี ในเวลาเช้า ของวันจันทร์ อันถือเป็น วันตัววันเกิดของข้าพเจ้าจริง ๆ  ทันทีที่ลงจากรถ ขอบคุณ คุณพัลลภ หรือ วัลลภ คนขับรถ ประจำตำแหน่งของหลานสาวได้ ข้าพเจ้าก็ยกกระเป๋าเก้กัง ถามคุณลุงหน้าตาเกรียมแดด ท่านหนึ่งซึ่งยืนอยู่ตรงนั้นว่า ทางไปกุฏิ พระปลัด ท่านไปทางไหน คุณลุงท่านก็อาสาจะพา ข้าพเจ้าเดินไปยังกุฏิหลังดังว่า   ครั้นแล้วท่านก็พาไป ยังสำนักงานของวัด เพื่อให้ข้าพเจ้าไป เข้าห้องน้ำห้องท่าเสียก่อนที่จะทำกิจการบุญอื่น ๆ               พอคุณลุงพาไปถึงกุฎิ ก็บอกให้ข้าพเจ้าทิ้งข้าวของที่หอบมาไว้นั่นแหละ แต่ ข้าพเจ้าขอแบกกระเป๋าใบใหญ่ที่ใส่ หนังสือที่พิมพ์ไว้ให้ครูบาฯ ส่วนที่เหลือ ๆ คว้ามาได้ มาวัด จะนำไปมอบให้ พระปลัดฯ  คุณลุงท่านนั้นก็ใจดี พาข้าพเจ้าเดินไปยัง ศาลาหลัง ใหญ่ ระหว่างเดินไปสอบถามได้ความว่า ท่านน่ะ เป็นหลานแท้ ๆ ของหลวงปู่ครูบาดวงดี มาจากอำเภอฝางหลายปี จบงานศพครูบาแล้วก็จะกลับไปทำงานที่ฝางดังเดิม แล้วก็บอกว่า ตนเอง ชื่อ จั่นติ๊บ ฟังแล้วคุ้นกระไรอยู่ ว่าเหมือนชื่อ มารดา หลวงปู่ครูบาดวงดี  คุณลุง จั่นติ๊บ ก็หัวเราะชอบใจว่าข้าพเจ้าพูดถูกแล้ว  ข้าพเจ้าเลยดึงหนังสือที่ตนเองพิมพ์ไว้เล่ม หนึ่ง เป็นการขอบคุณแก่คุณลุง หรือที่ถูกแล้ว ต้องเรียกว่า คุณพี่จั่นติ๊บ ท่านนั้น ซึ่งท่าน ก็ให้ชื่อเสียงเรียงนามสกุล พร้อมเบอร์มือถือเสร็จสรรพไว้ให้แก่ข้าพเจ้าว่าหากวันใดจะ ไปอำเภอฝางก็ให้บอกกัน  ข้าพเจ้าก็ เขียนขีดชื่อตนเอง ตรงที่มีเบอร์โทรศัพท์ให้คุณพี่ จั่นติ๊บไป ด้วยความขอบคุณ ที่นับเป็นบุญ พาข้าพเจ้าส่งไปถึงอาคารที่ตั้งสังขารครูบาดวงดี            เมื่อไปถึงนั้น ข้าพเจ้ายังมองไม่เห็นโลงที่ไว้ร่างครูบา ได้แต่มองไปรอบ ๆ จนพบ พระปลัด ฯ ก็ เข้าไปนมัสการสวัสดีท่าน ทั้งหยิบหนังสือ และ รูปถ่ายที่นั่งเขียนชื่อของ ครูบาเจ้าฯ ท่านอย่างถูกต้องไว้ข้างบน วางบนพรมที่ปูหน้าพระหน้าตั่งที่นั่ง  พระปลัด ก็มอง ข้าพเจ้าด้วยเมตตา ถามว่ามากับใคร พอบอกว่า มาคนเดียว ท่านก็ทำหน้าประหลาดใจ ว่า ผู้หญิงอย่างข้าพเจ้านี้มาคนเดียวอีกแล้วหรือ ?              ข้าพเจ้าจึงเรียนให้ท่านทราบว่า หลานได้ส่งคนขับรถให้ขับมาส่งที่วัด แล้วก็เลย ส่งซองเงิน ๕๐๐ ที่มีชื่อหลาน และ สถานที่ทำการงานธนาคารฯ ณ ท่าแพ นั้นให้พระปลัดฯ ท่าน รวมเงินของข้าพเจ้าอีก ๓๐๐ บาท  เป็น ๘๐๐ บาท ให้แก่ท่านเพื่อเป็นการบูชาคุณ จะมากกว่า นั้นขณะนั้น ข้าพเจ้าก็ยังไม่รู้ว่าเดี๋ยวจะต้องใส่ซองให้เพื่อน งานที่วัดสันกู่อีก ทั้งจะต้องรับ ประทาน ต้องกลับกรุงเทพฯ หรือ ไปไหนก็ยังไม่รู้ จะต้องพยายามใช้ในวงเงิน ๒๐๐๐ กว่าบาท ที่ข้าพเจ้าเบิกมาจากตู้เอทีเอ็มที่ หมอชิต ติดกระเป๋ามาไม่ให้เดือดร้อนใคร            เมื่อมอบซองบุญ ตามศรัทธาของข้าพเจ้าให้แก่ท่านไปแล้ว ก็มองหา ว่าโลงหลวงปู่ อยู่ด้านไหน แสงแดดจัดจ้าที่ส่องเข้ามาตามช่องหน้าต่างและ แสงไฟ ก็ทำให้ได้เห็นว่า บัดนั้น ร่างหลวงปู่ ครูบาเจ้าดวงดี ท่านนอนอยู่ในโลงแก้ว ด้านหน้าท่านมีหุ่นขี้ผึ้งท่านนั่งอยู่ด้านหน้า และ ในโลงนั้น เห็นว่า เขาปิดทองร่างท่านไว้จากหน้าของท่านที่โผล่มาจากชุดจีวรสีแดงน้ำหมาก ที่สวมอยู่ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 53 21:24:38

ความคิดเห็นที่ 16   เมื่อก้มลงกราบ สังขารในโลงแก้ว ของท่านนั้น จิตใจของข้าพเจ้าก็เปี่ยมไปด้วย กตเวทิตาคุณ หวังใจให้การมากราบสังขารท่านในเช้าวันนี้ เป็นการตอบแทนพระคุณ ในความ เมตตาที่มีให้แก่ข้าพเจ้าเสมอมา แม้นจะพบท่านเพียงครั้งสองครั้ง แต่ภาพความเมตตาซึ่งท่าน ให้นั้น เป็นความทรงจำอันยิ่งใหญ่ ยากที่จะลืมเลือน                  ความทรงจำเก่า ๆ ผุดขึ้นมาราวสายน้ำไหลหลั่ง  ข้าพเจ้าก้มลงกราบด้วยความสำนึก เต็มเปี่ยมว่า บัดนี้ ภาระหน้าที่จากครั้งเก่า ความตั้งอกตั้งใจที่จะทำงานทำการสนองพระคุณท่าน ในครั้ง ทำบุญครบ ร้อย ปี ครูบาดวงดี และ ต่อ ๆมานั้น หากมีสิ่งใดขาดตกบกพร่องไปด้วย กายกรรมก็ดี วิญญาณกรรมก็ดี ทั้งที่รู้เท่าถึงการณ์ก็ดี ทั้งที่ไม่รู้เท่าถึงการณ์ก็ดี หวังใจว่าท่านคง อโหสิกรรมให้แก่ข้าพเจ้า ที่จำต้อง ทิ้งระยะห่างท่านไป ไม่ให้เป็นการข้ามหน้าข้ามตาใคร อีกทั้ง ความเมตตาที่ท่านให้แก่ข้าพเจ้ามาแต่แรกนั้น ยิ่งใหญ่ ในทางโลก อย่างที่ไม่เคยได้รับจากใคร ในการทำงานทำการให้มาก่อนเลย                  แม้นว่า ข้าพเจ้าจะเป็นเสมือนฝุ่นธุลีละอองน้อย ๆ ไกลไปจาก แวดวงองค์ท่าน มาตลอด แต่ก็ได้ทำการทำงานในระยะไกลนั้น มิได้ขาด มิได้เกิน  ทำด้วยใจเต็มร้อย และ วาง ชื่อเสียงเกียรติคุณของท่านให้ขจรขจายไปทั่วกรุงเทพฯ และ พุทธมณฑล อย่างเต็มที่และ เต็มใจ หลายครั้งที่เอ่ยถึงการทำบุญให้แก่ท่านมาเสมอว่า                  " พิมพ์หนังสือให้ครูบาดวงดีท่านครั้งไร ไม่เห็นท่านจะเคยมาจู้จี้จุกจิกอย่างโน้นอย่างนี้ กับข้าพเจ้า  ทำอย่างไรให้ ก็รับ ช่วยอะไรข้าพเจ้าได้ พระปลัดฯ ก็สั่งช่วยมาไม่เคยบิดเบี่ยง และ ไม่ว่า จะทำออกแบบ วางรูปเล่มให้อย่างไร แก้ไขถ้อยความอย่างไร ก็มิได้เคยได้ยินคำตำหนิ ติเตียนอย่างใด เป็นกำลังใจให้อยากทำถวายพระบวรพระพุทธศาสนา สายพระสงฆ์ทางเหนือมา จนสุดสายป่าน " จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 53 22:34:56

ความคิดเห็นที่ 17   ขอบคุณค่ะ มัวปะติด เรื่องราว แต่งแต้มสี เป็นบทส่ง  ครูบา ท่าจำปี นามดวงดี   หนังสือท่าน ลงขันพิมพ์ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8876695/W8876695.html        คืนนี้เขียนได้เพียงเท่านี้ เรี่ยวแรงมีฝืดฝืนขึ้นสนิม ตาจะกลับลับลี้สีทับทิม น้ำก็ปริ่มหล่อนัยน์บอกให้นอน ลาก่อนคืนนี้ พรุ่งจะมาใหม่ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 02:49:38

ความคิดเห็นที่ 18   แวะมาทักทายพี่ทิกิค่ะ จากคุณ : รวยระรินกลิ่นชา เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 16:37:11

ความคิดเห็นที่ 19   ก่อนจะเข้าพันทิปคืนนี้ ก็เวียนวนค้นหา ความเก่าของเราที่ลงไว้ พอได้มาอีกนิดหน่อยดังนี้ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2006/01/W3998684/W3998684.html รับกันมามากแล้วมาร่วมกันให้ http://www.palungjit.com/board/showt...653#post178653 http://board.palungjit.com/f179/บอกบุญ-ตาลปัตร-19526-2.html "สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้ากำหนดไว้ในใจเสมอคือ เมื่อศรัทธาจะทำ จงทำ..อย่างไม่เดือดร้อนใคร เมื่อทำแล้ว สบายใจ จงทำ เมื่อทำแล้ว รำลึกบุญ ก็อิ่มเอิบ ปิติใจ ที่ได้ทำ เพราะหลวงพ่อเสือที่ข้าพเจ้าเคารพรัก ท่านเคยเทศน์ สอนไว้ให้จำ เสมอว่า ใครพบ ใครพ้น ใครทำ ใครได้ ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงยึด ทำดีไว้อย่างเดียว ที่จะไปพูดร้ายให้เขาไม่สบายใจ อย่าไปทำเลย อย่าไปคิดไม่ดี พูดไม่ดี ทำไม่ดีเลย คิดดี พูดดี ทำดี แล้วทุกอย่างก็จะดีไปเอง ก็กราบทุกท่านไว้อีกรอบด้วยความชื่นชมโสมนัส ในบุญกิริยาวัตถุสิบ ที่ท่านทั้งหลายได้ร่วมกระทำมา กราบขอบพระคุณทุกท่านที่ได้เข้ามาร่วมอนุโมทนาบุญด้วยค่ะ " คืนนี้ขออนุญาตยังไม่ต่อเรื่องนะคะ เพราะ รับรูปที่โรงพิมพ์นำมาส่ง เพื่อจะเขียนชื่อท่านให้เหมาะสมเหนือรูป ภาพมา 10,000 ใบ แต่เพิ่งเขียนไปได้ 200 ภาพเองค่ะ ไปหากำหนดการของวัดเขามาได้ดังนี้ "  http://news.hunsa.com/detail.php?id=21289 เมื่อเวลา 07.00 น. วันที่ 16 ก.พ. ณ วัดท่าจำปี ต.ทุ่งสะโตก อ.สันป่าตองเชียงใหม่ พระครูสิริศีลสังวร หรือ ครูบาน้อยเตชปัญโญ เจ้าอาวาสวัดศรีดอนมูล อ.สารภี ได้เดินทางมายังวัดท่าจำปี กราบเคารพศพครูบาดวงดี สุภัทโท อดีตเจ้าอาวาสวัดท่าจำปี พระ 1 ใน 9 พระเกจิแห่งล้านนาที่ได้มรณภาพลง     พระครูสิริศีลสังวร เปิดเผยว่า ทางพระลูกศิษย์ครูบาดวงดี ได้นิมนต์ให้อาตมาร่วมในพิธีสวดธรรมนิยาม หรือ สวดปิดศพครูบาดวงดีในวันที่ 27 ก.พ. วันนี้อาตมา ได้มาเคารพศพครูบาดวงดีก่อน ครูบาดวงดี พระเดชพระ คุณท่านถือว่าเป็นตำนานวงการพุทธศาสนา  1 ใน 9 พระเกจิแห่งล้านนา ที่มรณภาพลงเป็นรูปสุดท้าย และครู บาดวงดียังเป็นลูกศิษย์รูปสุดท้ายที่เคยอยู่ปรนนิบัติรับใช้ครูบาเจ้าศรีวิชัยด้วย     ด้านพระปลัดธีระพงษ์ ธมฺมธโร พระเลขาธิการของวัดท่าจำปี เปิดเผยว่า ทางคณะกรรมการวัดรวมทั้งศิษยานุ ศิษย์ หลวงปู่ครูบาดวงดี กำหนดทำบุญครบ 15 วัน ให้กับหลวงปู่ในวันที่ 21 ก.พ. เวลา 09.49 น. และในวันที่ 27 ก.พ. 53 เวลา 09.45 น. ทางวัดและลูกศิษย์จะนิมนต์พระสงฆ์ ทรงสมณศักดิ์ 110 รูป สวดธรรมนิยาม หรือสวดปิดศพหลวงปู่ครูบาดวงดี และจะมีการประชุมกำหนดทำบุญครบรอบ 50 วัน 100 วัน อีกครั้งหนึ่ง      " แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 53 03:48:19 แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 53 03:46:33 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 03:27:45

ความคิดเห็นที่ 20   แวะมาทักทาย ครับ คุณทิกิ .. ขออนุโมทนา .. ในคุณความดี .. ทุกครั้งที่ท่านกระทำความดี ครับ.. _/|\_ จากคุณ : มังกร-เที่ยงคืน เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 09:31:48

ความคิดเห็นที่ 21   คุณ : มังกร-เที่ยงคืน   คะ ขอบคุณในอนุโมทนาค่ะ ว่าจะเขียนต่อ แต่ติดอะไรหลายอย่าง เช่น ว่าจะเขียนชื่อในรูปหลวงปู 5000 ใบที่เหลือ ให้จบ แต่ติด เพื่อนเก่าที่เพิ่งพบกันใหม่ ชวนกันทำอาหารไปวางขายชมรมเขา มือเลยไม่ว่าง ติดเรื่องหั่นทอดคั่วอะไรของเรายุ่งไปหมด         พอกลับมา เครียด ๆ ต้องคลายเครียดเสียหน่อย เช่นเล่นเกม  เป็นต้น และ บางทีก็มาหย่อนกลอนไว้บทสองบท ตามศรัทธา        จะพยายามต่อให้ ถ้าครบพร้อมทั้งใจและ เวลานะคะ ขอยืมรูปจากเว็บอื่นมาแปะหน่อยค่ะ แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 53 02:15:00 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 53 02:19:58