PANTIP.COM : W8889375 + + + + + + + ภวังค์เสน่หา บทที่ 3 บานประตู [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

2

เมื่อเดินทางมาเข้าที่พักและจัดการความเรียบร้อยก็ปาไปเกือบค่ำ หมดเวลาที่จะได้เล่นน้ำ พอรับประทานอาหารกันเสร็จ แพรวและเพื่อน ๆ มีปาร์ตี้กันเล็กน้อย.... อันที่จริงคำว่าเล็กน้อยมันออกจะโกหก เพราะความจริงมันเต็มพิกัดไปด้วยเหล้ายาปลาปิ้งและอบายมุข นี่ก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งสำคัญของช่วงเวลาสีหม่นหลังบรรลุนิติภาวะในมหาวิทยาลัย สำหรับแพรวและเพื่อน ถ้าลองตัดเอาคำว่าสุราและยาเส้นออกไปจากความทรงจำ ก็จงอย่าได้ถามถึงเรื่องราวสมัยมหาลัย เพราะเชื่อได้เลยว่าความทรงจำเหล่านั้นจะหายไปกับสองคำนั่นอย่างประเภทที่ว่าจะไม่เหลืออะไรให้พูดถึงอีกเลยทีเดียว

จำได้ว่าตอนเข้ามาปีหนึ่ง ไม่มีใครดื่มเหล้า แพรวเริ่มตอนปลายปีหนึ่งจากสาเหตุอันน่าอดสูซึ่งแพรวคงจะมีโอกาสได้เล่าให้ฟังในไม่ช้า พอเวลาผ่านไปแต่ละปี สมาชิกวงเหล้าก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งเทอมสุดท้ายของปีสี่ มันด้วยความหดหู่หรือความสิ้นหวังจากสาเหตุบ้าบออันไม่มิอาจทราบ จะด้วยการเมือง เศรษฐกิจ หรือความอาภัพอับโชค พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก หรืออะไรก็ช่าง ที่แน่ ๆ ไม่มีใครในรุ่นดื่มเหล้าไม่เป็นอีกแล้ว เหล้าและบุหรี่เป็นแก่นสารอันสำคัญแท้ของความทรงจำอันเลอค่าระหว่างแพรวและเพื่อน ตามมาด้วยสัจธรรมที่แพรวและเพื่อนตัวดีร่วมกันกำหนดเอาไว้ว่าแรงบันดาลใจมักจะมาในเวลาตีสี่ก่อนจะหายวับไปกับตาพร้อมอาการแฮงค์หนักตอนเช้า รวมไปถึงการมาเที่ยวทะเลโดยปราศจากความมึนเมานั้น เรียกได้ว่ามาไม่ถึงทะเล

สนุกสนานกับการพูดคุยแบบหยาบโลน ปล่อยใจปล่อยกายให้ผ่อนคลายไปกับสายลมเสียงคลื่นและเสียงเพลงโฟล์คซองก์เพ้อฝันจากลำโพงเครื่องเสียงรุ่นเก่า บ้างมีกิจกรรมเฉพาะกลุ่มเช่นวงรัมมี่ของพวกผู้ชายอับจนทั้งหลายที่พยายามยิ่งยวดจะทำให้ตัวเองชนะพนันในแต่ละตาเพราะชีวิตจริงนั้นพ่ายแพ้มายับเยิน หรือไม่ก็กองไฟอันอบอุ่นริมหาดของพวกผู้หญิงที่ลุกโชนโชติช่วงผิดกับไฟในใจที่มอดดับเหลือแต่ขี้เถ้า เค้าคลอไปด้วยบรรยากาศของมิตรภาพประเภทกอดคอกันหัวทิ่ม แลกเปลี่ยนความหดหู่และสิ้นหวังจนเวลาผ่านไปสักพัก นาฬิกาบอกเวลาดึกดื่น แพรวรู้สึกอิ่มตัวกับบรรยากาศสิ้นหวังจนต้องแยกตัวออกมานั่งคนเดียวบ้าง มิเช่นนั้นคงมีหวังจะได้กระโจนเข้ากองไฟ ไม่ก็เดินดุ่ย ๆ ลงน้ำให้ตายกันไปเสีย

ในช่วงเวลาที่นั่งอยู่เดียวดายบนหาดทรายมืด ๆ ในคืนที่แสงดาวสกาวเต็มฟ้า รวมเข้ากับช่วงเวลาที่แอลกอฮอล์กำลังสูบฉีดไปทั้งร่าง สายตาของแพรวเหม่อมองออกไปยังขอบฟ้า ณ โพ้นทะเลอันแสนจะมืดมิดน่ากลัว ส่งระลอกคลื่นสาดซัดส่งเสียงครืดคราดไม่หยุดหย่อน แพรวอยากจะตะโกนถามออกไปอย่างคะนองใจว่าทะเลไม่เหนื่อยบ้างหรือ ที่ไม่เคยคิดจะหยุดหย่อนอยู่นิ่งเลยไม่ว่าจะเช้าค่ำ แต่ความจริงคือยังเมาไม่พอ จึงหาได้มีเสียงก่นถามใด ๆ ออกมาจากปากไม่ หากได้แต่ดังพล่านอยู่ในห้วงความคิดของที่บัดนี้พร้อมจะเตลิดไปไกลด้วยอิทธิพลความสายลม เสียงคลื่น หมู่ดาว และความเปลี่ยวเหงาเปราะบางที่ทวีมากขึ้นราวกับต้องเคมีกับฟองเบียร์ที่ละเลียดอยู่ในเส้นเลือดทั่วร่าง

แพรวอยากจะเป็นเช่นทะเลบ้าง เคลื่อนไหวไปมาวูบวาบอย่างมีพลัง ไม่หยุดหย่อน ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่รู้จักเมื่อยล้า และไม่รู้จักเปราะบาง ในทุกท่วงท่าของการเคลื่อนไหวไม่ว่าจะเวลาใด ทะเลยังคงงามสง่าอยู่ในที ไม่มีลักษณะอันน่าสมเพชเลยแม้แต่น้อย

ถอนใจ ยกเบียร์ขึ้นซดจนหมดขวด ก่อนจะคว้าบุหรี่จากกล่องขึ้นมาคาบไว้ที่ปาก จุดไฟแช็ค สูดควันเย็น ๆ อมไว้ในคอพร้อม ๆ กับสูดขึ้นสมองให้ความเย็นแผ่ไปทั่วร่างตั้งแต่ปลายผมจนถึงปลายเล็บเท้า แล้วพ่นควันออกทางปากอย่างแรง ให้ควันพวยพุ่งยาวออกไปด้านหน้า ก่อนจะกระจัดกระจายหายไปกับลมทะเลเย็นยะเยือก

การสูบบุหรี่แรง ๆ ในสภาพอากาศที่เป็นใจ เป็นความสุขฉาบฉวยเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างหนึ่งที่แพรวจะขอคว้ามันไว้ในช่วงเวลาเล็ก ๆ เวลาหนึ่งของชีวิตอันยาวยืดที่หาความสุขได้ยากเย็น หล่อนหลงใหลในของอันตรายเช่นนี้มานานและเหมือนจะขาดมันไม่ได้เสียแล้ว จำได้ไม่แม่นนักว่าเริ่มเมื่อไร รู้ตัวอีกทีก็คือตอนเรียนปีสุดท้ายที่ต้องเผชิญหน้ากับภาระหนักหน่วง ความผิดหวังสาหัสสากรรจ์ รวมเข้ากับหวาดกลัวในความเคว้งคว้างของชีวิต จนหมดไฟและหมดเรี่ยวแรง บุหรี่เป็นที่พึ่งอย่างดีอันช่วยระบายออกถึงความอ่อนแอที่อัดอั้นอยู่ภายในได้ถึงแก่น กว่าจะรู้ตัว แพรวก็ขาดมันไม่ได้เสียแล้ว

นัยน์ตาของแพรวเหม่อมองออกไปด้านหน้า มองไม่เห็นอะไรเลยที่ปลายขอบฟ้ามืดมิด การปล่อยตัวเองให้หลอมรวมกับบรรยากาศของทะเลและสายลมยามดึก ยังจะหมู่ดาวที่พราวอยู่เต็มฟ้าระยิบระยับรับกับปุยเมฆบาง ๆ สีเทาเข้ม รวมเข้ากับแอลกอฮอล์และนิโคตินในร่างกาย และที่ขาดไม่ได้ก็คือความมืดหม่นและอับจนของหนทางในวันข้างหน้า สิ่งเหล่านี้เมื่อมารวมกันแล้ว ทำให้แพรวรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก

ความเหงา... ความรู้สึกอันแสนจะสามัญแห่งยุคสมัย ในฐานะปัญญาชนคนหนึ่ง แพรวฉลาดพอที่จะรู้ทันว่าความรู้สึกเหงาเกิดขึ้นจากอะไร เพื่ออะไร หรือจะนำพาไปสู่อะไร และควรจะจัดการกับมันเช่นไร แต่ในฐานะปุถุชนแล้วไซร้ แพรวไม่อาจจะควบคุมมันได้เลย หนำซ้ำ แพรวยังจะยินยอมปล่อยใจให้จมดิ่งไปกับมันได้ในหลายคราว เหมือนเป็นการปล่อยตัวเองให้ลอยลงไปในท้องทะเลอย่างจำนน ปล่อยให้ตัวเองจมลงให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนกระทั่งสำลักน้ำขาดอากาศจนแทบจะปางตายเมื่อไร เมื่อนั้นก็ค่อยกระเสือกกระสนว่ายขึ้นมาหายใจ

ความเหงาก็เป็นเช่นนี้... มันทรมาน... ไม่สนุก และอึดอัดยิ่งนัก แต่ก็ช่วยไม่ได้ เพราะมันเหมือนรักที่จะทำไปเสียแล้ว

สูดควันเข้าไปอีกหนึ่งระลอก คว้าขวดเบียร์จะขึ้นมาซด โดยที่ลืมว่ามันหมดไปแล้ว แพรวแค่นหัวเราะกับความหลงลืมของตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะวางขวดเบียร์เปล่าลงข้าง ๆ ตัว นั่งกอดเข่ารวบตัวเข้าด้วยกันเมื่อลมระลอกใหญ่พัดมาจนทำให้รู้สึกหนาว

โดยไม่ทันตั้งตัว ขวัญทรุดตัวนั่งลงข้าง ๆ พร้อมกับยื่นเบียร์อีกขวดให้ แพรวไม่ได้สังเกตว่าขวัญเดินมาตั้งแต่เมื่อไร แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก รับขวดเบียร์จากมือขวัญแล้วซดเข้าไปอึกใหญ่ ก่อนจะเอ่ย

“มาเสียเงียบเชียว”

“ก็แกมัวแต่เหม่อ”

แพรวหัวเราะ

ขวัญยื่นมือไปหาแพรว เป็นอวัจนะภาษาที่แพรวเข้าใจได้ทันที จึงยื่นมือส่งกล่องบุหรี่ให้ขวัญอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ต้องมีการเอ่ยคำพูดใด ๆ ปกติแล้ว ขวัญไม่สูบบุหรี่ แต่ในเวลาพักผ่อนกับเหล้าเบียร์ ขวัญก็จะไม่พลาดที่ขอจากแพรวเสมอ หลังจากคว้าบุหรี่ของแพรวขึ้นมาจุดสูบ ขวัญปล่อยตัวเองให้หลอมรวมกับบรรยากาศเช่นเดียวกับแพรว พ่นควันบุหรี่ออกมาช้า ๆ สำลักนิดหน่อย ก่อนจะห่อตัวลีบลงเพื่อสร้างความอบอุ่นให้กับร่างกายอันผ่ายผอมของเจ้าหล่อน ขยับฝ่าเท้าซูบตอบเขี่ยพื้นทรายเล่น พร้อมกับหันมามองหน้าแพรวที่เหมือนจะเหม่อมองออกไปไกล

“คิดอะไรอยู่หรือ ชีวิตแกนี่ดูหมดไปกับการใช้ความคิดนะ”

“ไม่หรอก” แพรวตอบไปโดยทันที “เวลาฉันไม่คิดก็คือไม่คิด แต่ถ้าถึงเวลาคิด ฉันก็จะต้องจมไปกับมัน คิดกับมันให้มากที่สุด เอาให้มันเห็นเป็นรูปเป็นร่าง ไม่อย่างนั้นความคิดของฉันก็จะไร้ค่าหาประโยชน์ไม่ได้”

“สมกับที่เป็นนักเขียนจริง ๆ”

ขวัญพยายามจะพ่นควันบุหรี่ออกทางจมูกให้มากที่สุด แต่เหมือนจะทำไม่สำเร็จ ควันกระจายตัวออกจากปากเป็นปุยโขมง ในขณะที่แพรวแค่นหัวเราะอย่างสมเพชกับคำพูดที่ขวัญเอ่ยถึงหล่อน

นักเขียน..... แพรวรู้สึกคันคะเยออย่างบอกไม่ถูก สำหรับแพรว นี่ไม่ใช่คำชม จริงอยู่ว่าแพรวอาจจะเรียกได้ว่าทำมาหากินกับการเขียน แต่ถามว่าภูมิใจไหม หล่อนก็มักกระดากอยู่ในที

ตามความคิดของแพรวแล้ว นักเขียนล้วนไร้ซึ่งพรสวรรค์ เพราะการที่คนเรานั่งเขียนอะไรฟุ่งซ้านได้ยืดยาวนั่นก็เพราะพ่ายแพ้ คนที่มีพรสวรรค์จริง ๆ ไม่น่ามีความจำเป็นต้องมาเขียนหนังสือสร้างโลกให้ตัวเองอยู่กันหรอก

ถอนใจยาว

“แกเป็นไงบ้างวะขวัญ” แพรวเบือนหน้ามามองขวัญเป็นครั้งแรก รู้สึกว่าขวัญเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักกี่ปี จำได้ว่าตอนเจอกันครั้งแรกเมื่อวันงานแรกพบที่คณะเป็นอย่างไร ตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น แต่นั่นแหละ แพรวอาจคิดไปเองก็ได้

“ฉันหรือ” ขวัญทวนคำถาม ถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกมายืดยาว “ออกกอง ออกกอง แล้วก็ออกกอง แกน่าจะจินตนาการออก ตำนานเขาเล่าลือกันมาก็มาก ว่าตำแหน่งผู้ช่วยผู้กำกับน่ะมันรันทด โดนใช้งานอย่างกับทาส เอาจากเราหมดทั้งแรงกาย แรงสมอง แกลองนึกภาพผู้หญิงกรัง ๆ คนหนึ่งในกองถ่ายหนังอินดี้ที่ต้องหลับนอนอยู่ในป่าชื้น ๆ แล้วปล่อยให้ตัวทากเกาะหนึบอยู่บนขา สกปรกมอมแมมไปหมด แล้วก็ยังต้องทำงานทุกอย่างท่ามกลางไอ้พวกผู้ชายที่หาความเป็นสุภาพบุรุษไม่ได้เลยสักคน :-) ! ฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ อะไรที่ทำให้มันกล้าใช้ผู้หญิงให้ถือของหนัก ให้ปีนป่ายที่สูง ๆ ให้เช็ดขี้เช็ดเยี่ยว ในขณะที่มันนั่งกระดิกตีนเฉย ๆ ไม่ทำอะไรเลยนอกจากออกคำสั่ง ทำอะไรพลาดทีแม้จะเล็กน้อย ก็ด่าพ่อล่อแม่ขุดโคตรมาด่า ไม่มีการถนอมน้ำใจ ด่าจนฉันแอบไปร้องไห้มันก็ยังไม่แคร์ ฉันไม่เข้าใจว่าอะไรที่ทำให้พวกผู้ชายกล้าเอาแต่ใจกับผู้หญิงได้ขนาดนี้ มันควรจะเป็นฉันไม่ใช่หรือวะที่ถูกทรีต ที่ไหนได้ ฉันต้องคอยหาข้าวให้มัน ชงกาแฟให้มัน กางเต้นท์ให้มัน เสียสละโน่นเสียสละนี่ให้ ฉัน:-)ต้องทำทุกอย่างในขณะที่พวกผู้ชายในกองไม่เห็นทำห่าอะไรเลย นอกจากปากดีไปวัน ๆ”

แพรวถึงกับหัวเราะลั่น

“อาภัพว่ะ เรียนสูง ทำงานหนัก ขยันขันแข็งไปเหมือนเสียเปล่า รับเงินเดือนเท่ากับค่าจ้างกุลี พึ่งพาอะไรตัวเองก็ไม่ได้ ตอนนี้ฉันยังต้องขอเงินพ่อใช้อยู่เลย คิดแล้วบัดซบ ฉันจน ! ไร้อนาคต ! ยังโสด ! และที่สำคัญ... เป็นผู้หญิง !”

แม้จะดูเป็นคำพูดทีเล่นทีจริงที่พูดไปหัวเราะไปและแพรวก็หัวเราะไปด้วยอย่างอดไม่ได้ แต่กระนั้น น้ำเสียงของขวัญก็ไม่ได้เก็บซ่อนความเจ็บปวดไว้แต่อย่างใด

“แกก็กำลังทำตามความฝัน จุดเริ่มต้นมันก็เป็นแบบนี้กันทุกคนนั่นแหละ อดทนเถอะ” แพรวพูดออกไปโดยหวังจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้นบ้าง

“ทำตามความฝัน ! ” ขวัญทำเสียงสูง ดูท่าว่าจะกล้ำกลืนเต็มทนกับคำ ๆ นี้ “ฉันจะได้อะไรจากการอดทนเพื่อความฝันลม ๆ แล้ง ๆ นี่หรือ แกดูฉันสิ โทรมก็เท่านั้น ดำก็เท่านั้น ไม่สวยเลยสักนิด เดินทางไปมาแทบทุกที่แต่ยังไม่มีปัญญาซื้อบ้านดี ๆ ให้ตัวเองไว้ซุกหัวนอน เจอผู้ชายเยอะแยะไปหมด แต่ก็หาเอาเป็นแฟนไม่ได้เลยสักคน.... แถมไม่มีใครเอาอีกต่างหาก”

ขวัญถอนใจ เงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้นมา

“นี่แกว่าถ้าฉันสวยกว่านี้ ชีวิตฉันมันจะง่ายกว่านี้ไหม”

“ถ้าสวยน่ะชีวิตมันง่ายอยู่แล้วล่ะย่ะ !” แพรวพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันอย่างอัตโนมัติ ก่อนจะปรับให้จริงจังขึ้นในประโยคหลัง “แต่นั่นหมายความว่า แกก็คงจะไม่เป็นแกแบบนี้ ฉันเชื่อว่าถ้าแกสวย แกจะไม่มีทางกลายเป็นผู้กำกับหญิงที่ยิ่งใหญ่ได้แน่นอน”

“แล้วตอนนี้ที่ฉันขี้เหร่ล่ะ แกว่าฉันจะได้เป็นผู้กำกับหญิงที่ยิ่งใหญ่งั้นหรือ”

“ก็... อย่างน้อยมันก็ทำให้แกก็ได้เลือกเดินมาทางนี้แล้ว”
แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 53 19:55:39

จากคุณ : Waasuthep

เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 19:40:31

ความคิดเห็นที่ 3

(ต่อ)

ขวัญไม่ตอบโต้อะไร ได้แต่แค่นหัวเราะ พร้อมกับจุดบุหรี่มวนใหม่ขึ้นสูบ ในขณะที่แพรวหวนคิดถึงอดีต

“พอเห็นแกแล้วฉันก็อดคิดถึงตัวเองไม่ได้ จำได้ไหม ตอนเข้าคณะใหม่ ๆ ฉันก็เคยมีความฝันแบบเดียวกับแก มีพลัง พร้อมจะสู้ พร้อมจะลุย อยากทำอะไรสักอย่างที่ทรงพลัง อาจจะหนังดี ๆ สักเรื่อง ไม่ก็ละครเวทีที่จะปลุกกระแสให้คนไทยมาเสพสื่ออะไรแบบนี้บ้าง เคยบ้าถึงขั้นคิดจะทำสารคดีด้วย หึ ! ฝันว่าอยากจะเป็นผู้หญิงที่ยิ่งใหญ่ ทำในสิ่งที่ผู้หญิงไทยปกติเขาไม่ทำกัน” แพรวพูดต่อไม่ออก รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่อก ตีบตันไปหมดทั้งลำคอ พยายามอย่างสูงที่จะพูดประโยคต่อมา “ตอนนั้นฉันมันปากดีจริง ๆ”

“แกฉลาดแล้วล่ะ” ขวัญว่า “ได้ข่าวว่าหนังสือแกขายดี”

“นิยายรักลวงโลก”

“อย่างน้อยแกก็รวยกว่าฉัน” ขวัญพูดเน้นคำ

“ใครบอก รายได้ของฉันมันไม่ได้เศษเสี้ยวกับมรดกที่แกจะได้จากครอบครัวเลยสักนิด อย่ามาทำเป็นลืมเรื่องนี้สิวะ บ้านแกรวย ! ทุกวันนี้ที่แกลำบากก็เพราะแค่ว่าแกทำตัวยโสไปเท่านั้นเอง”

“ฉันก็แค่อยากยืนด้วยลำแข้งตัวเอง ฉันต้องการอิสระ และฉันก็มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้น” ขวัญพูดแทรกขึ้นมา แล้วทำท่าจะพูดต่อ แต่แพรวสวนกลับอย่างรวดเร็ว

“ในขณะที่ฉันจำเป็นต้องอยู่ด้วยตัวเอง ไม่มีสิทธิ์เลือกเลยด้วยซ้ำ ครอบครัวช่วยอะไรฉันไม่ได้เลย”

ขวัญทำท่าจะขยับปากเถียง แต่ก็เถียงอะไรไม่ออก จนในที่สุดก็ถอนใจ แล้วเอ่ยออกมา

“ชีวิตมันยากเนอะ”

“จริง”

“แกเปลี่ยนไปว่ะ”

“เออ ยอมรับ” แพรวหัวเราะแกน ๆ “ฉันเปลี่ยนไปมาก ตอนนี้ฉันห่วย อ่อนแอ ปวกเปียก ฉันขายวิญญาณหญิงแกร่งออกไปหมดแล้ว หึ! แล้วไอ้ความฝันบ้าบอนั่นด้วย ไร้สาระทั้งเพ”

“ไม่ใช่เรื่องนั้น”

เงียบ...

“แกสวยขึ้นนะ...” คำพูดของขวัญดูจริงจัง หากแต่ก็ยังแฝงถ้อยแห่งการยั่วล้ออยู่อย่างพอเหมาะพอเจาะ ทำให้แพรวคิดปฏิกิริยาตอบกลับไปไม่ถูก “...มาก ๆ ด้วย แทบจะเป็นคนละคน จำได้ว่าแต่ก่อนตอนที่ฉันเสียใจว่าเกิดมาไม่สวย ฉันยังสบายใจไปได้ว่าแกก็ยังไม่สวยเป็นเพื่อนฉัน แต่ตอนนี้แกกลับทิ้งฉันไปเสียแล้ว”

ไม่ทันที่แพรวจะได้เอ่ยอะไรออกไป ขวัญก็พูดซ้ำขึ้นมาอีก

“แกคงมีใครเข้ามาชีวิตแล้วสิ”

“ฉันไม่ได้มีเสน่ห์ขนาดนั้น”

“แกยังชอบสามอยู่ใช่ไหม” ขวัญถามขึ้นมาอย่างทันท่วงที ทำเอาแพรวชะงัก.... ชะงักไปอย่างจริงจัง

“แกจำความอับอายของฉันในวันวาเลนไทน์ตอนปีหนึ่งไม่ได้หรือ” แม้แพรวจะตั้งใจพูดให้มันราบเรียบไร้อารมณ์มากที่สุด แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล เผลอตะคอกไปเล็กน้อยในท้ายประโยคเมื่อภาพอดีตเด่นชัดจนไม่อาจสลัดออกไปได้ และมันก็มีอิทธิพลต่อน้ำเสียงอย่างเหลือเชื่อ

ภาพตัวหล่อนสมัยยังเป็นแค่เด็กสาวกะโปโลน่าเกลียด หาญกล้านำดอกช๊อคโกแลตรูปหัวใจไปให้เพื่อนผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาเป็นคนเด่นของรุ่นในวันวาเลนไทน์ ก่อนภาพทุกภาพจะดับหายไปเหลือเพียงแต่ความอับอายและเสียงหัวเราะเย้ยหยันจากเพื่อนฝูงที่เหมือนถูกขุดขึ้นมาหลอกหลอนและไม่อาจจะลบเลือนไปได้ง่าย ๆ

“สามมันไม่เคยจะสนใจผู้หญิงธรรมดาอย่างฉัน”

“แกตอบไม่ตรงคำถาม” ขวัญเบือนหน้ามามองแพรวอีกครั้ง

แพรวถอนใจ จ้องมองขวัญบ้าง พบว่าขวัญกำลังมองมาด้วยสายตาคาดคั้น ไม่คิดจะเบือนไปง่าย ๆ แพรวหัวเราะแกน ๆ เพื่อกลบเกลื่อน

“แกเมาแน่ ๆ แล้วขวัญ ถามฉันมากนัก แล้วแกล่ะ มีแฟนหรือยัง”

“ฉันโสดสนิท สนิททั้งกายและใจ” ขวัญประกาศลั่นคล้ายกับภูมิใจ แต่กระนั้น ก็ยังแฝงความเสียดเย้ยอยู่ในน้ำเสียง “ไม่เหมือนแกหรอก เสียใจให้เขาไปตั้งนานแล้วยังเอาคืนมาไม่ได้”

“แกพูดไม่รู้เรื่องแล้วขวัญ” แพรวสวนออกไปอย่างรวดเร็ว “ตลอดเวลาเลยนะ เมาทีไรแกก็เป็นแบบนี้”

ขวัญแค่นหัวเราะ พูดออกมาทีละคำอย่างชัดเจน

“ฉัน – ไม่ได้ – เมา”

แพรวหัวเราะในลำคอ ก่อนจะคว้าเบียร์ขึ้นมาดื่ม ขวัญยื่นขวดมาขอชน สองสาวมองตากันเหมือนให้สัญญาณอะไรบางอย่าง แพรวยื่นขวดเบียร์ของตนไปชนกับขวดของขวัญเบา ๆ แล้วจากนั้น ทั้งคู่ก็กระดกจนหมดขวดพร้อมกัน หัวเราะให้กันเล็กน้อย

ดูท่าว่าวีรกรรมล่าสุดทำให้ขวัญทะยานขึ้นสู่ความมึนเมาไปอีกขั้น หล่อนหัวเราะยาวนานไม่ยอมหยุด ทิ้งขวดลงพื้นทราย แล้วหันมาพูดกับแพรวทั้ง ๆ ที่ยังหัวเราะไม่หยุด

“แกยังชอบสามอยู่แน่ ๆ”

“โธ่ ! ขวัญ...” แพรวเริ่มชักจะไม่สนุก พยายามจะหาคำพูดดี ๆ เพื่อบอกให้ขวัญเลิกพูดอะไรแบบนี้สักที แต่ไม่ทันจะได้พูดอะไร ขวัญก็แทรกขึ้นมาก่อน

“ฉันเห็นนะ” ขวัญจ้องแพรวเขม็ง “ตอนที่แกเจอสองครั้งแรก ท่าทางแกชัดมาก”

เหมือนถูกจี้ แพรวชะงักจนแทบจะคิดคำตอบโต้อะไรไปไม่ได้ นอกจากนิ่ง และเงียบ เหมือนจะได้ที ขวัญรุกขึ้นมาอีก

“แกนึกว่าสองคือสามใช่ไหมล่ะ”

“แกคิดไปเอง” แพรวตอบไปอย่างอ้อมแอ้ม

“ไม่จริง ฉันสังเกต”

ในขณะที่แพรวกำลังคิดหาคำแก้ตัวและคำอธิบาย เมื่อนั้นเอง เมื่อได้มองหน้าขวัญในขณะนี้ ตลอดจนย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันบนเรือ ย้อนคิดถึงรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในช่วงที่หล่อนกับกรณพัตได้พูดคุยกัน ใช่... ตอนนั้นเหมือนมีรายละเอียดบางอย่างที่แพรวไม่ได้ให้ความสำคัญ แต่บัดนี้ มันมาปรากฏในใจของแพรว แม้จะยังไม่กระจ่าง แต่ก็เริ่มพอเห็นเป็นรูปเป็นร่าง

“แกสังเกตมากขนาดไหน”

“ตลอดเวลา” ขวัญตอบอย่างรวดเร็ว ทำเอาความคลุมเครือทั้งหมดทั้งมวลกระจ่างชัดอย่างรวดเร็ว

โธ่ ! ขวัญเพื่อนรัก

“ฉันจะเลิกเถียงกับคนเมาแล้วล่ะ พอที ป่วยการ แกอยากจะคิดอะไรก็เชิญ” แพรวมองขวัญด้วยสายตาเป็นต่อ ยิ้มให้เล็กน้อย “แต่แกแน่ใจนะขวัญ ว่าแกยังโสดสนิททั้งกายและใจ ยังไม่เคยได้ให้ใจใครไปฟรี ๆ”

“ใช่” ขวัญตอบอย่างทันที

“ฉันไม่เชื่อแกหรอก” แพรวอมยิ้มเล็กน้อย ในขณะที่เห็นความวูบไหวบางอย่างในตาของขวัญ บางครั้งของมึนเมาก็ดีตรงนี้ มันทำให้แพรวมองเห็นบางสิ่งบางอย่างที่คนเรามักจะเก็บซ่อนไว้และไม่เผยออกมาง่าย ๆ หญิงสาวลุกขึ้น คว้าขวดเบียร์ทั้งหมดไว้ในมือ ยิ้มให้ขวัญเล็กน้อย แล้วเดินจากไป

ขวัญส่ายหน้าอย่างระอา ในขณะที่แพรวหันหลังกลับ เดินไปยังระเบียงของบังกาโล พาตัวเองกลับเข้าไปในวงของเพื่อนฝูง เจน กิ่ง บิวและพวกผู้หญิงบางคนนั่งเอกเขนกคุยกันอยู่ที่ชายหาด ในขณะที่พวกผู้ชายยังคงตั้งวงเล่นไพ่ เสียงของ Jason Mraz ในเพลงที่แพรวคุ้นเคยลอยออกจากลำโพงเครื่องเสียงรุ่นเก่าเป็นจังหวะทำนองครึกครื้นเคล้าคลอกับเสียงสายลมและเสียงคลื่นยามดึก

แพรวทิ้งขวดเบียร์ทั้งสามขวดลงถังขยะ แล้วหยิบขวดใหม่ขึ้นมาจากถัง มองหาที่เปิดขวด พร้อมกับฟังเสียงของกลุ่มผู้ชายที่พูดดังลอยมาให้ได้ยิน ระหว่างที่วงรัมมี่กำลังดำเนินไปอย่างแกน ๆ บอลกำลังพูดถึงการงานของตัวเองอย่างช้ำใจ

“กูว่าจะลาออกแล้วว่ะ เอาจริง ๆ นะ กูทำไม่ไหวว่ะ บางทีกูก็รู้สึกว่าเขาหวังว่ากูจะทำได้ทุกอย่าง เขาไม่ได้หยุดอยู่ที่ว่ากูจะต้องพยายามเป็นครีเอทีฟให้ได้ทั้ง ๆ ที่กูเรียนหนัง เขาหวังถึงขั้นว่ากูจะต้องทำกราฟฟิคเป็น วาดบอร์ดเป็น และไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าบางครั้งเขาหวังว่ากูจะสามารถทำฉากเป็น อ่อ ! ไม่ใช่แค่ทำเป็นสิ แต่ต้องทำเก่งด้วยว่ะ :-) ! ความเป็นจริงคือสิ่งที่พวกเราเรียนมามันเสือกใช้การไม่ได้เลยสักอย่าง และที่น่าช้ำใจคือเสือกมีคนที่ทำได้ทุกอย่างอยู่จริง ๆ และมันก็เข้ามาทำงานที่เดียวกับกูได้สองเดือนแล้ว ไอ้เด็กศิลปกรรม!” บอลพูดพร้อมกับทิ้งไพ่ลงบนกองอย่างสุดแรง “กูมันก็เลยเป็นแค่ตัวห่วย”

“ลาออกแล้วจะไปทำอะไรวะ” เพื่อนอีกคนเสริมขึ้นมา

“ไม่รู้” บอลตอบสั้น ๆ ห้วน ๆ เหมือนตอบแบบกำปั้นทุบดิน แต่แพรวเชื่อว่าบอลคงตอบออกมาจากใจจริง บอลคว้าเบียร์ขึ้นมาซดอึก ๆ จนหน้าแดงก่ำ แล้วหันไปพูดกับเม้งที่กำลังครุ่นคิดกับไพ่ในมืออย่างเคร่งเครียด

“กูขอให้:-)ได้เป็น D.O.P ให้ได้นะไอ้เม้ง :-)คือความหวังของรุ่นเรา”

เม้งสถบออกมาเป็นคำหยาบ ๆ ห้วน ๆ สะท้อนมุมมองต่อคำชมของบอลที่มีต่อตัวเอง

“ถึงตอนนี้ตำแหน่งกูจะขึ้นว่าเป็นผู้ช่วยกล้อง แต่ความจริงถ้าจะเรียกให้ถูก ก็เรียกกูว่าพนักงานกรอฟิล์มดีกว่า เพราะกูทำ:-)อยู่อย่างเดียว”

“เอาน่า กูเรียนจบมาเหมือนกัน แต่กูยังกรอฟิล์มไม่เป็นเลย อันแรกและอันสุดท้ายที่มีโอกาสได้ทำในคาบซีเนมาโตกราฟ จำได้ว่า:-)เสียทั้งม้วนเพราะกูแหกถุงดำใหญ่เกินไปจนแสงเข้า ภูมิใจเถอะ :-)กำลังทำงานที่ใช้ฝีมือ” คำพูดของกายทำให้เกิดเสียงหัวเราะไปทั้งวงไพ่ แพรวเองที่ฟังอยู่ไกล ๆ ก็แอบหัวเราะไปด้วยเช่นกัน
แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 53 19:45:55

จากคุณ : Waasuthep

เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 19:45:02