ความคิดเห็นที่ 1 ใช้เวลาแต่งตัวไม่นาน เธอก็พร้อมจะไปงานแต่งงานของอดีตเพื่อนร่วมงานแล้ว เพียงแค่เห็นชุดที่ใส่และบอกว่ามางานแต่งงาน พนักงานต้อนรับในโรงแรมก็ดูจะเข้าใจได้อย่างรวดเร็วพร้อมทั้งบอกชื่อห้องและทางไปลิฟต์เสร็จสรรพซึ่งที่จริงไม่จำเป็นเลย ห้องจัดงานเลี้ยงก็อยู่แค่ชั้นสองเท่านั้นเอง จริงๆแล้วเธอมางานโดยที่ไม่แน่ใจเลยว่าจะได้พบคนที่รู้จักกี่คน ไม่แน่ใจว่าเพื่อนเก่าที่ร่วมงานกันจะมาหรือไม่ ยิ่งคนในบริษัทนี้ยิ่งเปลี่ยนหน้ากันไปเร็วเสียด้วย บรรดาแขกผู้มีเกียรติทั้งหลายเดินกันขวักไขว่หน้าห้องบอลรูม ภาพถ่ายและซุ้มดอกไม้เก๋ๆประดับรายล้อมอยู่รอบๆราวกับพระราชวังในตำนานเจ้าหญิงเจ้าชาย บรรดาแขกที่มาเท่าที่ดูหรูหราประชันกันเต็มที่จนหญิงสาวอดไม่ได้ที่จะก้มลงมองตัวเองที่อยู่ในชุดเกาะอกกระโปรงสีนวลคาดริบบิ้นสีแดงที่ดูจะเรียบสนิทไปทันทีที่อยู่ในงานนี้ หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึกขับไล่ความประหม่าออกไปพลางมองไปรอบๆเผื่อว่าจะพบกับใครที่พอจะรู้จักบ้าง แต่เท่าที่มองหากลับไม่เห็นมีใครที่คุ้นหน้าตาสักนิดจนความกังวลเริ่มเข้ามาจู่โจมอีกรอบ แต่แล้วก็เหมือนสวรรค์ที่มีคนมาแตะต้นแขนเธอเบาๆ คงมีใครที่จำได้แล้วเข้ามาทักแน่ๆ! เธอรีบหันไปอย่างรวดเร็วและยิ้มที่เตรียมจะมอบให้แก่ผู้มาทักทายอย่างยินดีนั้นค่อยเปลี่ยนเป็นแหยลงทันที ‘คิดไม่ถึงเลยครับว่าจะได้เจอคุณที่นี่’ ‘คะ...เอ่อ...ค่ะ’ สุดยอดแห่งความน้ำเน่า! ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่ไหมว่าคนที่มาทักเธอเป็นใคร หญิงสาวกระพริบตายังตั้งตัวไม่ติด ทำงานตามนายคนนี้มาตลอดทั้งอาทิตย์ไม่เคยให้โดนจับได้ แต่พอไม่ได้ทำงานนี้ดันมาเจอพ่อเจ้าประคุณแบบไม่คาดคิด ทำไมโลกถึงได้กลมดิกขนาดนี้นะ ‘คุณเป็นญาติทางฝั่งเจ้าบ่าวหรือ’ ชายหนุ่มในชุดสูทเต็มยศถามกระตือรือร้น ถามเดาแบบกะให้หญิงสาวตอบ ‘เจ้าสาวค่ะ...ฉันเคยเป็นเพื่อนร่วมงานเก่ากับเธอ’ ‘หือ?’ ชายหนุ่มเลิกคิ้วพลางมองหน้าเธออย่างสงสัย จากนั้นคิ้วนั่นก็มุ่นเข้าหากันก่อนจะก้มลงมาหาเธอเล็กน้อยจนรู้สึกถึงเสียงกระซิบผ่านหู ‘คุณช่วยมากับผมเดี๋ยวหนึ่งได้ไหม’ ‘คะ ไปไหนคะ’ ร่างบางสะดุ้งเล็กๆถอยห่างอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มบุ้ยใบ้ให้ออกห่างกลุ่มแขกที่มาร่วมงาน ไปใกล้ๆกับส่วนที่เป็นระเบียงทางเดินไม่ไกลจากลิฟต์มากนัก ไม่คิดหรอกว่าเขาจะทำอะไร แต่วัวสันหลังหวะก็ยังอดเหงื่อแตกอยู่ข้างในไม่ได้ ‘มีอะไรหรือเปล่าคะ’ ‘ผมจะบอกว่า’ เขาลดเสียงเบาลง ‘เจ้าสาวที่ว่าเป็นหลานผม เรียนจบแล้วแต่งงานเลย เท่าที่ผมรู้...หลานผมเขาไม่เคยไปทำงานที่ไหนมาก่อนนะ’ ต่อมเหงื่อที่มันแตกอยู่ภายในตั้งแต่ตอนที่เขาพาเธอปลีกจากแขกนั่นคราวนี้กลั่นตัวเป็นเม็ดผุดอยู่ที่หน้าผากของเธอทันที ร่างบางเดินออกไปที่ส่วนด้านหน้าของฮอลอีกครั้งหนึ่ง ชะโงกดูภาพเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่ยิ้มชื่นมื่นรับแขกอยู่นั้นก็แทบมึนตึบ หญิงสาวจึงยกโทรศัพท์มือถือขึ้นทันที ‘พี่จิ๊บ อันเองนะคะ อันมีเรื่องจะถามด่วนเลยค่ะ’ เธอพูดเร็วปรื๋อเมื่อปลายสายรับโทรศัพท์ ‘งานแต่งพี่วันไหนหรือคะ...หา...เสาร์หน้าหรือ’ เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆอยู่ด้านหลังทำให้เธอรู้ว่าเขาเดินตามเธอมาแล้ว และได้ยินบทสนทนาของเธอเต็มๆเสียด้วยสิ! บอกตรงๆว่าไม่อยากเจอหน้าเป้าหมายหรอกนะ แต่ถ้าต้องเจอก็ขอเจอแบบในภาพลักษณ์ที่มันดีกว่านี้ไม่ได้หรืออย่างไรกัน! คุยต่ออีกนิดแล้วตัดสายไป เธอหันกลับไปยิ้มชืดๆให้กับเขา ไม่ต้องอธิบายแล้วว่าเธอเข้าใจผิดเต็มเปาเชียวแหละ เขาเองก็ยิ้มอยู่ในหน้าเฉยๆ ดวงตาเรียบสนิทที่เธอเห็นเป็นประจำในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาพราวด้วยอาการขบขันชัดแจ๋ว แต่ยังคงรักษามารยาทอันดีโดยการถามอย่างเอาใจใส่ ‘แล้วคุณจะเอายังไงต่อดีครับ’ ‘ก็คงไม่ยังไง ก็ต้องกลับล่ะค่ะ’ สีหน้าเธอยังไม่ดีขึ้น ‘ผมว่าไหนๆคุณก็มาแล้ว อย่าเพิ่งกลับเลยครับ’ ‘ขอกลับดีกว่าค่ะ ไม่รู้จักใครเลย’ หน้าเธอด้านไม่พอด้วย ‘อย่าพูดอย่างนั้นสิ รอผมครู่หนึ่งนะ’ เขาขยับตัวโดยไม่ฟังเสียงทัดทานเลยสักนิด เดินแกมวิ่งไปยังหญิงชายคู่หนึ่งซึ่งอายุอานามเป็นบิดามารดาของเขาได้ และเป็นใบหน้าที่ขึ้นตามหน้าหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับข่าวสังคมเสียด้วย ดูนายเก่งกาจคนนี้ต้องให้ความเคารพมากทีเดียวถ้าเดาจากลักษณะการพูดคุย จากนั้นก็บุ้ยใบ้มายังหญิงสาวที่ยังคงยืนเป็นเสาหินอยู่ พลางพยักหน้าเอาศอกกระทุ้งแขนเขาอย่างล้อเลียน และหันมายิ้มกับเธออีกครั้ง เขาก็เดินกลับมา ‘เข้าไปในงานด้วยกันเถอะครับ ผมคุยกับทางเจ้าภาพให้แล้ว เขาก็ตกลง’ แล้วที่ว่าไปคุยนี่ไปคุยอีท่าไหนถึงต้องทำท่าล้อเลียนแบบนั้นด้วย ถ้าเพียงก้าวเดินออกไป เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตกหลุมพรางอะไรสักอย่าง ทางที่ดีไม่ควรเสี่ยงกับการทำความรู้จักกับเป้าหมายน่าจะดีกว่า ‘ฝากขอบคุณด้วยนะคะ แต่คงต้องขอตัวจริงๆค่ะ’ เธอยังคงปฏิเสธด้วยสีหน้ายิ้มๆทว่าดวงตาแสดงการตัดสินใจแล้วซึ่งหากเป็นคนที่รู้จักเธอดี จะรู้ว่าให้ทำอย่างไรก็ไม่อาจเปลี่ยนใจเธอได้อีก แต่คนที่ไม่ได้รู้จักเธอดีคนนี้กลับมองออกอย่างง่ายดาย... ‘ถ้าคุณพูดถึงขนาดนี้ก็ไม่เป็นไรครับ ผมไปส่งคุณที่ที่จอดรถแทนก็แล้วกัน’ ‘ฉันไม่ได้ขับรถมาค่ะ เดี๋ยวนั่งแท็กซี่กลับ ขอบคุณนะคะ’ เธอตอบถนอมเสียงพลางยกมือไหว้ลาผู้ใหญ่ใจดีทั้งสองท่านที่มองมาทำเอาฝ่ายนั้นต้องไหว้รับอย่างงงๆพลางหันไปสบตาชายหนุ่มอย่างสงสัย เขาสบตากลับพลางส่ายหน้า ทว่าเมื่อเขาหันกลับมาอีกครั้งหนึ่ง ร่างสมส่วนในชุดสีนวลก็เดินลงบันไดโค้งไปเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มจึงรีบตามไปทันที ‘เดี๋ยวผมไปส่ง’ เธอไม่ตอบใดๆ นอกจากปล่อยให้เขาเดินเคียงลงไปจนถึงชั้นล่าง เธอรู้ว่าอีกฝ่ายพยายามจ้องหน้าสบตาเธอให้ได้ แต่ตอนนี้หญิงสาวไม่มีแก่ใจอะไรทั้งนั้นนอกจากจะเผ่นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ‘ผมรอโทรศัพท์จากคุณตลอด’เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ เธอชะงักเม้มปากนิดหนึ่ง แค่นิดเดียวเท่านั้นก่อนจะคลี่ออกเหมือนเดิม ไม่โต้ตอบอะไรกับเขาทั้งสิ้นนอกจากเงยหน้าสบตาพนักงานของโรงแรมที่ยืนอยู่ใกล้บันไดที่เธอเดินลงมา ‘ช่วยเรียกแท็กซี่ให้สักคันนะคะ’ พนักงานผู้นั้นถามจุดหมายปลายทาง หญิงสาวเหลือบมองเขานิดหนึ่งก่อนจะตอบชื่อสถานีรถไฟฟ้าที่ใกล้ที่สุดเพื่อตัดโอกาสไม่ให้ชายหนุ่มทราบสถานที่ที่เธอต้องการไปได้ เมื่อพนักงานผู้นั้นเดินห่างไปแล้ว เขาจึงเอ่ยถามอีกครั้งหนึ่ง ‘ก่อนจะไป ครั้งนี้คุณพอจะยอมบอกชื่อของคุณได้ไหม’ ‘อันดา’ เธอตอบเบาๆอย่างเสียไม่ได้และไม่คิดจะถามชื่อเขากลับอย่างที่อยากบอกให้เขารู้ว่าไม่สนใจจะเสวนาด้วย แต่ชายหนุ่มกลับทำท่าเหมือนไม่รับรู้ ใบหน้า (หล่อ) ยิ้มกระจ่างบอกเธอเบาๆ ‘ผมชื่อเก่ง จะว่าอะไรไหมถ้าผมจะขอเบอร์โทรศัพท์คุณอีกครั้งหนึ่ง’ อันดาไม่ตอบ เธอรอแค่ครู่เดียวรถแท็กซี่สีชมพูแปร๋นก็โฉบเข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่แทนที่พนักงานโรงแรมจะเป็นคนเปิดประตูให้กลับกลายเป็นว่าถูกแย่งหน้าที่เสียอีก ร่างสูงโน้มลงมาคุยกับเธอหลังจากที่เธอรวบชายกระโปรงก้าวเข้าไปนั่งเรียบร้อยแล้ว ‘คุณไม่บอกผมคราวนี้ไม่เป็นไร แต่เชื่อไหมว่าผมจะได้พบคุณอีก และเมื่อถึงตอนนั้นคุณอย่าปฏิเสธนะ’ สีหน้าสีตาเขาดูจะมั่นใจเสียเหลือเกินว่าเขาจะได้พบกับเธออีกครั้งหนึ่ง ใจหนึ่งก็ตะหงิดๆว่าเขาจะรู้เรื่องที่เธอต้องตามสืบเขาหรือเปล่า แต่อีกใจหนึ่งก็นึกหมั่นไส้สุดๆกับท่าทางแน่อกแน่ใจนั่นจนอดไม่ได้ที่จะต่อปากต่อคำต่อ ‘ฉันว่าเราคงไม่ได้เจอกันหรอกค่ะ’ ‘ผมเชื่อในพรหมลิขิตเสมอ’ เขายังยิ้มกริ่ม ‘ว่าไงครับ ถ้าเราได้เจอกันอีกครั้งหน้า คุณจะยอมให้เบอร์ผมไหม’ ‘ก็ได้ค่ะ’ เธอสบสายตาท้าทายนั่น ‘ถ้าเราได้เจอกันอีกนะคะ ’ เขายิ้มตอบรับแล้วถอยฉากไปปิดประตูรถให้เธออย่างนุ่มนวลแล้วแท็กซี่ก็ขับออกมาจากโรงแรมนั้น หญิงสาวได้แต่ทำหน้าเบ้กับอาการเชื่อมั่นในตัวเองสุดขีดนั่น จะยังไงเสียมันก็ท้าทายความสามารถของเธอเหมือนกันว่าจะสามารถหาข้อมูลโดยไม่ทำให้เป้าหมายสงสัยหรือจับได้ได้หรือเปล่า ให้มันรู้กันไปสิว่าของแบบนี้เธอจะทำไม่ได้! ตอนนี้อันดาเริ่มจดรายการนิสัยส่วนตัวของนายนั่นได้เป็นหางว่าวแล้ว พอจะจับทางได้ว่าจะซ่อนตัวยังไงให้ปลอดภัยจากรัศมีสายตาของเขา สงสัยสิ่งที่ต้องบันทึกเกี่ยวกับนายเก่งเริ่ดนี่ต่อท้ายหางยังมีอีกอย่างหนึ่ง... นายนั่นเป็นพวกพูดจาน้ำเน่าได้ไม่อายปากจริงๆ! ‘พรหมลิขิต’ อะไรพูดออกมาได้ อี๋! ขนแขนสแตนด์อัพ แต่แล้วในสัปดาห์ถัดมา เธอกลืนคำพูดตัวเองแทบไม่ทันเมื่อพบร่างสูงในชุดสูทซึ่งดูกลมกลืนกับบรรยากาศกำลังยืนพิงที่ระเบียงขอบทางเดิน ยิ้มกริ่มเมื่อเห็นเธอถนัดตาพลางหลิ่วตาอย่างน่าโมโห เขาเดินเข้ามาหาเธอซึ่งยืนตัวแข็งทื่อไปเรียบร้อยแล้ว ‘กะแล้วเชียวว่าถ้ามางานวันนี้ต้องได้เจอคุณแน่ๆ อย่าลืมสัญญาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนะครับ’ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 20:59:53

ความคิดเห็นที่ 2 พรหมลิขิตบ้านไหนกัน...อย่างนี้มันกับดักชัดๆ! นายหน้าหล่อนี่รู้อยู่แล้วว่าถึงอย่างไรเธอก็ต้องมางานเลี้ยงของพี่ที่ทำงานเก่าในวันนี้แน่ๆหลังจากที่โก๊ะมางานแต่งผิดงานเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เลยขุดหลุมล่อเธอเอาไว้ แล้วเธอก็ดันโง่ที่ตกหลุมพรางของอีตานี่เข้าเต็มเปา! มือเล็กนั่นกำกระโปรงสีขาวนวลตัวที่ใส่เมื่อสัปดาห์ที่แล้วแน่น นัยน์ตาเบิกโพลงมองนายเก่งเริ่ดนี่แทบถลนออกนอกเบ้าแต่คนโดนมองทำท่าไม่รู้สึกรู้สา กลับเดินมาหาใกล้ๆแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองแกว่งไปแกว่งมาต่อหน้าเธอด้วยอาการหยอกเย้า ‘ว่าไงครับอันดา’ เขาเอ่ยเสียอ่อนโยน ‘เราได้พบกันอีกครั้งหนึ่งจริงๆแล้วนะ’ นอกจากความน้ำเน่าที่เธอเพิ่งพบ คงต้องเติมคุณสมบัติอีกประการเพิ่มเข้าไปด้วยอีกหนึ่งกระทง ร้ายกาจมาก นายคนเจ้าเล่ห์! ที่จริงบัญชีนิสัยของนายคนนี้ก็ถือว่ายาวเป็นหางว่าวแล้ว แต่หลังจากวันนั้น เธอคงต้องเติมเข้าไปอีก นายเก่งฉกาจนี่เป็นจอมตื๊อที่สุดในโลก! หมายเลขโทรศัพท์ที่นายนั่นได้ไปด้วยกลอุบายยังผลให้โทรศัพท์เธอดังอยู่ได้ทุกวี่ทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการ ถ้าวันไหนไม่รับก็โทรมาจะให้รับให้ได้จนเธอหัวเสียอยู่บ่อยครั้งพอรับแล้วด่ากลับก็ทำเสียงระรื่นแบบไม่รู้สึกรู้สาหน้าหนาอย่างกับคอนกรีต แล้วเรื่องมันบ้าสุดๆก็เพราะเธอกำลังตามพฤติกรรมนายคนนี้อยู่ แล้วไหงเธอกลายเป็นคนถูกตามเสียเองอย่างนี้ล่ะ! แล้วที่น่าโมโหก็คือ เธอเห็นเขาชัดๆจากกล้องส่องทางไกลนี่แหละว่ากำลังถือมือถืออยู่ แล้วเจ้าเสียงเรียกจากโทรศัพท์ดังหลอกหลอนเธออยู่ในรถนี่เอง เห็นเขายิ้มกริ่มท่าทางเหมือนแมวจะตะปบหมูแล้วมันน่าหมั่นไส้สุดๆ แต่ก็ได้แค่น่าหมั่นไส้ ไม่รู้จะทำยังไง เปลี่ยนเบอร์ก็ไม่ได้เพราะใช้มานานเกินไปจนรู้สึกว่าลำบากเกินไปที่จะเปลี่ยน แล้วเรื่องหนีก็ไม่ใช่วิถีทางที่เธอคิดจะทำด้วย ทว่าสุดท้ายเธอก็ต้องยอมแพ้ในที่สุดเมื่อเจอลูกตื๊อเข้าบ่อยเข้าจนกลายเป็นว่าต้องมานั่งรอโทรศัพท์จากเขาตามเวลา ไม่อย่างนั้นทั้งอาทั้งพี่ชายทั้งหลายจะด่าที่เสียงเพลงมันรบกวนโสตประสาทพวกเขา เถอะ! ที่เธอยอมออกไปดูหนัง กินข้าวกับนายเก่งเริ่ดเพราะงานหรอกนะ ไหนๆตามแบบปิดบังตัวเองก็ลำบากแล้ว ก็ตามเปิดเผยมันนี่แหละ หลอกถามข้อมูลอะไรก็ได้ แอบค้นหาของในรถเขาก็ไม่น่าเกลียดเกินไปนัก อดทนๆ เพื่องานๆ ท่องไว้นะ ถึงนายสุดยอดเก่งคนนี้อาจจะมีอะไรชวนให้กวนโมโหบ้าง แต่ก็ไม่เคยทำให้เธอรู้สึกโกรธเกลียดเขาได้เลย จนยิ่งอยู่ใกล้ชายหนุ่มเท่าไร เธอก็ยิ่งแปลกใจกับตัวเองว่าทำไมถูกคอกับเขาได้มากถึงเพียงนี้ เขาเป็นนักผจญภัยตัวยงเช่นเดียวกับเธอทำให้กิจกรรมกิ๊กก๊อกเริ่มเปลี่ยนเป็นการปีนเขาหรือบันจี้จัมพ์ไปแทน ความที่ใกล้กันพอควร หญิงสาวเลิกเชื่อไปแล้วว่าเขาเป็นพวกนักค้ายาเสพย์ติด หรือทำธุรกิจผิดกฎหมาย แต่มาตอนนี้อันดากลับรู้สึกว่าความเชื่อของเธอมันระเหิดไปหมดไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวของตะกอน ท่าทางที่เปี่ยมไปด้วยเพทุบายของนายคนนี้ทำให้เธอไม่อาจไว้ใจเขาได้เลย หญิงสาวยังคงถอยห่างจากร่างสูงเล็กน้อย ใจชื้นขึ้นบ้างเมื่อชายหนุ่มไม่ได้ตามมาราวีเธอต่ออีกโดยหารู้ไม่ว่าในความมืด แค่การถอยไม่ถึงครึ่งก้าวนั่นสามารถทำร้ายความรู้สึกของอีกฝ่ายได้มากเพียงใด ชายหนุ่มหันหลังให้เธอทันที เดินอย่างระวังไปยังประตู ผลักเบาๆก็ทำให้รู้ทันทีว่าประตูเหล็กนั่นถูกล็อกอย่างแน่นหนา “เจ้าโจรพวกนั้นคงไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเรา คงแค่จับมาขังไว้ก่อนเฉยๆ” เขาเงยหน้ามองหน้าต่างสูงกว่าพื้นเกือบเจ็ดเมตรนั่นแล้วเดินไปที่ชั้นวางของสูงที่อยู่ริมสุด หากหญิงสาวเห็นชัดในความมืดคงจะพบว่าสีหน้าของเขาเก็บความรู้สึกอย่างผิดปกติ หญิงสาวมองท่าทางสุขุมกว่าปกตินั่นอย่างแปลกใจ ต่อให้เป็นผู้ชายอกสามศอกที่ไหนก็ต้องมีความหวาดหวั่นในน้ำเสียงบ้าง แต่ไม่ใช่นายคนนี้เลยราวกับเขาชินชาเหลือเกินกับสถานการณ์อันตรายเสียเหลือเกิน หรือนายนี่มีเบื้องหลังอย่างอื่นที่เธอไม่รู้ “คุณรู้หรือเปล่าว่าทำไมเราสองคนต้องโดนจับมาแบบนี้” เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บงำข้อสงสัยอีกต่อไป ความเงียบปกคลุมบรรยากาศทันที แม้ไม่เห็นสีหน้าแต่ท่าทางลำบากใจของเขาทำให้หญิงสาวมั่นใจว่าตนเองคิดไม่ผิด ความน้อยใจโพยพุ่งขึ้นมาอย่างยากระงับ “แสดงว่าคุณต้องรู้อะไรใช่ไหม แล้วทำไมไม่บอกฉันสักคำ!” อันดาเอ่ยเสียงสั่นด้วยแรงอารมณ์ ทั้งที่ติดตามเขาอยู่แต่เหมือนตัวเองไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้เลย “ท่าทางจะมีฉันคนเดียวใช่ไหมที่โง่ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย เป็นตัวหมากตัวหนึ่งให้ใครต่อใครใช้งานตามอำเภอใจแบบนี้!” ว่าพลางสะบัดหน้าหนีเขาเดินห่างไปเสีย แต่มือใหญ่กว่าก็คว้ามือเธอไปกำจนแน่นราวกับเกรงว่าเธอจะพยศอีกครั้ง และร่างบางกว่าก็ทำเช่นนั้นจริงๆ คราวนี้ทั้งมือทั้งขาโดนใช้เป็นอาวุธหมดจนชายหนุ่มกัดฟันเบี่ยงตนเองให้ห่างจากรัศมีการทำร้ายของเธอรวบหญิงสาวไว้แน่นเพื่อกักตัวเธอไม่ให้ทำร้ายเขาได้อีก “ปล่อยฉัน!” เธอกระซิบขู่ทั้งที่แทบไม่เหลือแรงใจจะดิ้นหนี “คุณไม่ได้โง่เลยสักนิด” เขายังไม่ทำตามที่เธอต้องการ แต่เอ่ยกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แล้วก็ไม่ได้เป็นหมากอย่างที่ตัวเองคิดด้วย ไม่ได้เป็นแล้วก็ไม่เคยเป็น! แต่ที่ยังไม่พูดเพราะผมแค่ไม่แน่ใจว่าเป็นอย่างที่คิดหรือเปล่า ไม่อยากให้คุณกลัวด้วย เข้าใจผมเถอะนะ” “ฉันไม่กลัว!” “คุณเก่ง” ริมฝีปากอุ่นแตะลงเบาๆที่หน้าผากเธอแผ่วเบาอย่างปลอบประโลม “ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาคงร้องไห้ทำอะไรไม่ถูกไปแล้ว แต่นี่คุณยังมีแรงอัดผมได้ ไม่เก่งแล้วเรียกว่าอะไร” อันดาหน้าร้อนผ่าว ค้อนใส่เขาทั้งที่รู้ว่าชายหนุ่มคงไม่เห็น แหวใส่เขาเพื่อปกปิดหัวใจที่แทบกระเด็นกระดอนออกมาข้างนอก “ไม่ต้องมาเบี่ยงประเด็นเลย คุณไม่ตอบคำถามฉัน” “เก่งอย่างเดียวไม่พอฉลาดด้วย” เขาหัวเราะแผ่วๆยังคงคลอเคลียผิวหน้าเธออย่างเพลิดเพลิน เอ่ยล้อๆ “เอาน่าทูนหัว! เรื่องนั้นไว้ค่อยเล่าตอนจบเรื่องดีกว่านะ ผมจะบอกทุกอย่างไม่ปิดบังเลย แต่ตอนนี้เราช่วยกันหาทางหนีก่อนเถอะ เรายังถูกขังที่นี่โดยที่ไม่รู้ว่าเจ้าพวกนั้นจะกลับมากันเมื่อไร” เออ...จริง สงสัยว่ารับบทนางเอกเพลินไปหน่อยจนลืมประเมินสถานการณ์ปัจจุบันไป เธอกับเขาถูกจับมาที่นี่แถมโดนมัดไว้อีกต่างหาก การมัดแบบไม่แน่นหนาลักษณะนี้น่าจะแปลได้ว่าเจ้าพวกนั้นคงจะต้องย้อนกลับมาโดยเร็วแน่ๆเพราะไม่กล้าทิ้งเหยื่อไว้นาน เมื่อเห็นคนในอ้อมแขนนิ่งลงแล้ว ชายหนุ่มจึงขโมยหอมแก้มอีกรอบก่อนค่อยคลายแรงกอดรัดลง แต่แล้วก็ต้องแปลบขึ้นมาที่สีข้างเมื่อถูกถองแบบไม่เบานัก “อุ๊บ” เขาปล่อยเธอทันที “จะกอดอีกนานไหม” หญิงสาวพูดเสียงขุ่น เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าโดนเอาเปรียบอยู่นานแล้ว ร่างบางเดินดุ่มๆ ไปยังชั้นวางของอีกครั้งหนึ่งอย่างรวดเร็วราวกับเกรงว่าอีกฝ่ายจะเห็นสีหน้าหวั่นไหวของเธอ พยายามตั้งสมาธิให้จดจ่อกับเหตุการณ์ตรงหน้า อันดาเงยหน้ามองอย่างคะเน ดูเหมือนสิ่งของที่วางจะใหญ่และหนักอยู่ไม่ใช่น้อย แต่ก็พอมีที่เหลือสำหรับให้พอเหยียบได้ไม่ยาก เธอจึงเริ่มปีนขึ้นไปอย่างคล่องแคล่ว แค่ไม่ถึงนาทีก็ยืนอยู่บนชั้นสูงสุดแล้ว เธอลองมองขึ้นไปยังหน้าต่างที่ปิดสนิทอยู่ ถึงจะปีนขึ้นมาแล้วแต่หน้าต่างนั่นก็ยังสูงเหนือศีรษะเธอไปขึ้นไปอีก แต่ความสูงนั่นไม่ใช่อุปสรรคหรอก ปัญหามันมีอยู่ว่าเมื่อมุดออกหน้าต่างนั่นไปได้แล้ว จะลงไปอีกฟากหนึ่งได้อย่างไรโดยที่ไม่คอหักตายไปเสียก่อนต่างหาก เสียงความเคลื่อนไหวดังขึ้นในเบื้องหลัง เธอรู้ว่าเขาตามขึ้นมาแล้วและจับบ่าของเธอให้หลีกทางให้เขา นายคุณเก่งเริ่ดชะแง้มองพลางเอื้อมไปปลดกลอนผลักหน้าต่างนั้นออกอย่างง่ายดายจนเขาผิวปากอย่างพอใจ “ที่นี่เป็นโกดัง เราน่าจะพอหาอะไรที่แทนเชือกได้บ้าง” หญิงสาวเอ่ยลอยๆ “ขอลองดูก่อนก็แล้วกัน” เสียงทุ้มพูดอย่างเชื่อมั่น มือใหญ่โอบบ่าของเธออย่างปลอบขวัญ “เราต้องรอดได้แน่นอน เชื่อใจผมนะ” หญิงสาวไม่เอ่ยอะไรแต่เธอการที่ไม่ได้ปัดป้องอีกก็ทำให้ชายหนุ่มคลี่ยิ้มได้ในความมืดทำท่าจะโน้มหน้าเข้าหา แต่คราวนี้เธอไม่ยอมอีกแล้ว ร่างบางกว่าเบี่ยงหนีพร้อมกับเอามือยันเอาไว้ ถ้าหากสว่างกว่านี้คงได้เห็นได้ชัดว่าผิวหน้าเธอแดงก่ำ แต่เผอิญมันมืด ชายหนุ่มจึงเห็นแต่เพียงดวงตาดำนั้นวาววับเท่านั้นเอง “ได้คืบเอาศอกงั้นเหรอ” ชายหนุ่มจึงหัวเราะหึๆแล้วกลับไปสนใจที่หน้าต่างบานนั้นอีกครั้ง ก่อนจะโหนตัวปีนไต่ขึ้นไปอย่างรวดเร็ว อันดาไม่สงสัยกำลังข้อของอีกฝ่ายหลังจากที่ปะทะชิมลางกันหลายยกเมื่อครู่ ชายหนุ่มปีนขึ้นไป มุดออกไปนอกหน้าต่างได้ไม่ยากเพราะหน้าต่างบานนั้นใหญ่พอ ร่างบางมองอยู่ห่างออกไปมองอย่างวิตก นายคนนี้ยิ่งชอบทำตัวมั่นใจอยู่เรื่อย แถมส่วนมากเป็นความมั่นใจที่มาจากความเจ้าเล่ห์อีกต่างหาก พอต้องมาเจอแบบที่จะต้องใช้ฝีมือจริงๆเข้า อันดาไม่แน่ใจในตัวเขาเอาเสียเลย แต่แทนที่นายเก่งฉกาจนั่นจะได้โชว์ความเท่ห์ให้เห็น หูเธอได้ยินเขาสบถอะไรบางอย่างก่อนจะถอนตัวกลับลงมายืนที่เดิม พลางยกมือเสยผมที่ยุ่งเหยิงอย่างหัวเสีย “ทำไม ข้างล่างมีอะไรหรือ” เธอถามอย่างแปลกใจ “ไม่มีอะไรให้เกาะปีนลงได้เลย” เขานิ่วหน้าพลางหันรีหันขวาง “เราคงต้องหาอะไรใช้แทนเชือกจริงๆด้วยสิ” อุตส่าห์เก๊กน้ำเน่าๆอยู่ตั้งนานสุดท้ายก็ต้องทำอย่างที่เธอว่านั่นแหละ อันดาไต่ลงจากชั้นวางนั้นลงมาตามเขา ชายหนุ่มลงมาถึงพื้นแล้วทำท่าจะรับตัวหญิงสาวไว้ ทว่าคนไม่ชินกับความช่วยเหลืออย่างเธอจึงขู่แฟ่ดๆ ให้เขาหลบไป แล้วก็ปล่อยให้ตัวเองถึงพื้นอย่างปลอดภัยแบบไม่ยากเย็น ทว่ายังไม่ทันได้หาของอย่างที่ใจอยากทำ จู่ๆ ประตูเหล็กที่ปิดแน่นหนานั่นจนทำให้ชายหญิงทั้งสองหลบเข้ากับหลังลังกระดาษที่วางเรียงรายอยู่บนชั้นทันที ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันในความมืดและทันได้เห็นดวงตาที่ตื่นตัวระแวงภัยของกันและกันถนัดตา ไม่นานเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงเดินตรงเข้ามาภายในคลังสินค้าแห่งนี้ แสงไฟสว่างพรึ่บทำเอาตาพร่าไปชั่วขณะ แต่เมื่อสายตากลับคืนมาก็พร้อมกับที่เสียงโวยวายไม่คุ้นหูดังขึ้น “เฮ้ย! พวกมันไม่อยู่นี่!” “ไม่อยู่อะไร ก็ข้ามัดพวกมันกับมือ” หญิงสาวรู้ทันทีว่าเจ้าของทั้งสองเสียงพูดนี้เป็นใคร เธอขมวดคิ้วขบเคี้ยวฟันทันที เสียงฝีเท้าด้านหลังเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วก่อนมีเสียงอุทาน “เฮ้ย! หายไปไหนแล้ว” “พวกมันหนีไปแล้วล่ะสิ นู่นไง หน้าต่างเปิดหราอยู่นั่น” เสียงแรกพูดต่อ คนที่ถูกเข้าใจว่าหนีลับไปกับหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้นั้นต่างมองหน้ากันอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยให้สัญญาณบอกเป็นนัยให้รีบหลบออกห่างจากชั้นที่ยึดเป็นที่ซ่อนก่อนที่จะถูกพบดีกว่า อันดาพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วคนทั้งสองก็ค่อยๆคลานเพื่อหลีกหนีจากชั้นวางของดังกล่าว และยิ่งเร่งมากขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินตรงมา “บ้าชิบ! พวกมันต้องปีนเจ้าชั้นวางของนี่ขึ้นไปแน่ๆ” “มันขึ้นไปได้ยังไงกัน สูงขนาดนั้น แล้วนังผู้หญิงนั่นเอาปัญญาที่ไหนปีนขึ้นไป” ‘นังผู้หญิง’ ทำตาขวางอยู่หลังกล่องกระดาษที่ตั้งเป็นกองสูงในขณะที่ชายหนุ่มด้านข้างต้องจับบ่าเอาไว้เผื่อสาวเจ้าเกิดบุ่มบ่ามขึ้นมาในเวลานี้จะยุ่งเอา “เฮ้ย...อย่างน้อยนังผู้หญิงนั่นก็เป็นคนบริษัทนักสืบ แถมบ้าพอกระโดดมาขวางกำปั้นอีกต่างหาก แต่ไอ้ผู้ชายนั่นท่าทางมันแหยปวกเปียกอย่างกับอะไรโดนแกซัดข้างหลังเปรี้ยงเดียวก็สลบเหมือดแล้ว มันเอาปัญญาที่ไหนหนีไปมากกว่า” คราวนี้ ‘ผู้ชายแหยปวกเปียก’ ร่ำๆจะออกไปชกหน้าคนพูดโดยที่หญิงสาวเป็นฝ่ายรีบรั้งแขนชายหนุ่มไว้แน่นหนาแทน กระซิบขู่เบาๆ “คุณจะออกไปให้พวกนั้นมันส่องโป้งเอาหรือไงกัน ตอนนี้พวกมันคิดว่าเราหนีไปได้แล้วนะ” คำว่าส่องโป้งของเธอดูจะใช้ได้ผล เขาเริ่มสงบลงอีกครั้งทว่าไม่วายดวงตาขุ่นขวาง แต่แล้วมีบางอย่างในคำพูดโจรสองคนนั้นที่เขาสะดุดใจขึ้นมา ชายหนุ่มหันกลับมามองหญิงสาวที่ยังคงมองบุคคลที่เข้ามาใหม่สองคนอย่างระแวดระวัง เขาเอ่ยเสียงแผ่วราวกับคาดไม่ถึง “บริษัทนักสืบ?” อันดาชะงักแล้วผินหน้ากลับมามองใบหน้าของชายหนุ่มที่สบตาเธออย่างตื่นตะลึง แค่แววตาของเธอตระหนกแกมเสียใจนั่นก็บอกได้ว่าสิ่งที่โจรสองคนนั้นพูดเป็นความจริง ร่างสูงที่โดนเธอรั้งไว้ตั้งแต่แรกก็รีบถอยห่างเธอทันที สีหน้าเขาไม่วางใจขึ้นมาทันที หญิงสาวเม้มปาก หัวใจเจ็บแปลบทันทีที่เห็นท่าทีของเขายามเมื่อรู้ความจริงแต่ก็ยังคงจ้องเขานิ่งอยู่ไม่หลบไปไหน ได้แต่ส่งนัยน์ตาอ้อนวอนเขาเงียบๆ เธอยังไม่มีคำตอบให้เขาในตอนนี้ =============================================== (โปรดติดตามตอนต่อไป) แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 53 21:01:43 จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 21:01:08

ความคิดเห็นที่ 3 โอเค คุยกันหน่อยละกันนะคะ ที่จริงพล็อตเรื่องแต่เริ่มมันไม่ได้เป็นแบบนี้นะ เปลี่ยนไปมาจนมึนๆเพราะฉะนั้นจะเก็บรายละเอียดได้ไม่ค่อยดี แต่ถ้าอ่านแล้วชอบก็น่าจะโอเคมั้ง (คนอ่านคิดไงไม่แน่ใจ แต่พี่สาวอ่านแล้วก็แฮปปี้ดีนะ) มุขงานแต่งงานผิดนี่ยืมมาจากเกมหนึ่งค่ะ แต่จำชื่อไม่ได้แล้ว ขออภัย T^T เรื่องนี้อยู่ในไหนานไปหน่อยก็แสดงว่าเกมนี้เล่นมาเป็นปีๆแล้วอ่ะค่ะ เห็นมันน้ำเน่าดีเลยยืมมาใช้ ไม่ได้คิดเองหรอก (รูขุมขนเขียนเรื่องน้ำเน่ายังอุดตันอยู่) รู้สึกเรื่องนี้ออกแนวด่าตัวเองเยอะอยู่สักหน่อย รู้สึกเขียนแล้วไม่ได้มาตรฐานไงไม่รู้แฮะ เอามาแปะนี่ก็ไม่ค่อยมีความมั่นใจเอาซะเลย ถ้าอ่านแล้วชอบไม่ชอบบอกกันได้ค่ะ น้อมรับแต่โดยดี mT__Tm ตอบเม้นท์ค่ะ คุณ scottie --- ตอนนี้ยังแสดงว่าเป๋อไม่หยุดค่ะ และยังจะมีอะไรมาโชว์เรื่อยๆ (เป็นนางเอกที่น่าสงสารแฮะ) คุณปิยะรักษ์ --- ขอบคุณสำหรับเรื่องคำผิดนะคะ (เอ่อ...อะฮั้นยังเป็นสาววัยกำดัดฮ่ะ รู้จัุกชื่อการ์ตูนนี้ไม่ได้แปลว่าอะฮั้นแก่นะฮะ (รีบร้อนตัว ^^")) คุณ teansri --- เข้าใจว่าคงไม่สะดวกพิมพ์ภาษาไทยแต่ยังอุตส่าห์พิมพ์ภาษาอังกฤษมาให้ ขอบคุณนะคะ คุณพีทคุง --- เอ่อ...นั่นสิ ไม่รู้มีคำตอบหรือเปล่าแฮะ คุณ xyz --- หนิงต่างหากที่ต้องขอบคุณที่อุตส่าห์เข้ามาอ่านนะคะ ^^ ขอบคุณทุกท่านค่ะ ไว้เจอกันครั้งหน้าตอนจบนะคะ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 21:16:33

ความคิดเห็นที่ 4 ไปงานแต่งงานผิดวัน เป๋อได้ใจมากๆ ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 21:58:29

ความคิดเห็นที่ 5 :) ฮ่าๆ ถ้าได้รู้จักกับอันดาก็คงจะดี ชีวิตดูมีสีสันดีจังค่ะ จากคุณ : xyz (xyzjung) เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 10:20:19

ความคิดเห็นที่ 6 ไปผิดวันไม่เป็นไร  แต่ถ้าไปผิดงานนี่จิ  อิอิ.. มาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 53 20:41:52