ความคิดเห็นที่ 1   เมื่อมาถึงที่บ้านของเมืองแก้ว ทุกคนต่างก็ตกตะลึงในความสวยงามร่วมสมัยของบ้านเรือนไทยภาคเหนือที่สร้างด้วยไม้สักเกือบทั้งหลัง รวมไปถึงความร่มรื่นของต้นไม้และกลิ่นหอมจากสวนดอกไม้พื้นเมืองที่ปลูกไว้รอบๆบริเวณบ้าน “ยินดีต้อนรับทุกคนครับ” เมืองแก้วพูดขึ้นมา “บ้านของพ่อเมืองแก้วสวยน่าอยู่จริงๆ น้าชอบดอกกล้วยไม้พันธุ์พื้นเมืองพวกนี้ เคยเห็นแต่ในหนังสือหรือไม่ก็ในทีวี ไม่คิดว่าจะได้มีโอกาสมาเห็นของจริงที่นี่” สายสมรเอามือจับช่อดอกเอื้องคำที่อยู่บนกระถางแขวนในเรือนเพาะชำกล้วยไม้ขนาดย่อม “จริงด้วยคะ บ้านคุณเมืองแก้วสวยมาก เหมือนกับบ้านในหนังย้อนยุคเลย ถ้าทำเป็นโฮมสเตย์รับรองว่าจะต้องเวิร์คแน่นอน” พิมสายพูดเสริม “ผมว่าทำเป็นพิพิธภัณฑ์หรืออาร์ตแกลเลอรี่ก็ไม่เลวนะครับ ส่วนข้างล่างตรงสนามหญ้าก็ดัดแปลงเป็นฟาร์มแสดงกล้วยไม้และดอกไม้พื้นเมืองพันธุ์ที่หายาก” ธงรบรับส่งคำพูดของพิมสายอีกทอดอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง สำหรับตัวของบัวบูชานั้น เมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆบริเวณบ้าน เธอมีความรู้สึกคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างมาก เหมือนกับว่าเธอเคยมาที่นี่แล้ว อารมณ์ของเธอขณะนี้ดูจะแตกต่างจากทุกคน ที่กำลังมองดูรอบๆบริเวณบ้านอย่างสนอกสนใจ ส่วนเธอนั้นไม่ค่อยตื่นเต้นเหมือนคนอื่นๆ เธอได้แต่ยืนนิ่งเงียบเหม่อลอยอยู่คนเดียว เนื่องจากสับสนกับความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง ทันใดนั้นภาพในจิตทัศน์ก็ปรากฏขึ้นมา... มันเป็นภาพของบ้านหลังเดิมเมื่อ 30 ปีที่แล้ว สภาพของตัวบ้านไม่แตกต่างจากปัจจุบันเท่าไหร่นัก เพียงแต่ยังไม่ได้ทาสีเคลือบเงาไม้และยังไม่มีส่วนที่ต่อเติมออกไปข้างหลังบ้าน อีกทั้งรั้วบ้านก็ยังเป็นรั้วไม้ไผ่สาน ไม่ได้เป็นรั้วก่ออิฐอย่างปัจจุบันนี้ บุญสิงห์ยืนอยู่นอกรั้วบ้าน ท่าทางของเขาดูกระวนกระวายเหมือนกับว่ารอคอยใครบางคน โดยมีเมืองและฟองแก้วนั่งอยู่บนแคร่ใต้ต้นลำใยที่อยู่ภายในเขตรั้วบ้าน “อ้ายนึกว่าศรีวัยจะไม่มาเสียแล้ว” บุญสิงห์ดีใจเหมือนได้ยาวิเศษ เมื่อได้เห็นคู่รักของตนมาหาตามที่ได้นัดหมายกันไว้ “ที่ศรีวัยมาช้าก็เพราะต้องช่วยน้าคำเมทำกับข้าวและขนมให้เสร็จก่อน กว่าน้าคำเมและก๋องคำจะแต่งตัวเสร็จและออกไปขายของที่ตลาดก็ใช้เวลานานอยู่เหมือนกัน” “อ้ายคิดถึงศรีวัยขนาด ตอนแรกอ้ายนึกว่าศรีวัยจะไม่มาหาอ้ายแล้ว” “ศรีวัยก็คิดถึงอ้ายเหมือนกัน อ้ายไม่ต้องกลัวว่าศรีวัยจะไม่มาตามที่นัดหมายไว้ ไม่ว่าจะช้าจะเร็วหรือจะอย่างไรก็ตาม ศรีวัยจะต้องหาทางปลีกตัวมาให้ได้” หญิงสาวรับคำอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ ............................................................................................................................................................................... “พ่อไปดูซิว่าลูกพาใครมา แม่ได้ยินเสียงคุยกันอยู่ข้างนอกเรือน เสียงดังขนาดนี้แสดงว่าต้องมากันหลายคน” ผู้หญิงอายุเฉียด 50 ปี ชะโงกหน้ามองไปที่ประตูบันไดทางขึ้นบ้าน โดยมือข้างขวาของเธอถือเข็มปักผ้าและมือข้างซ้ายจับสะดึง “โธ่... แม่ก็ คงจะเป็นเพื่อนอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยมาเที่ยวดูดอกเอื้อง ไม่เห็นต้องถามให้มากความ พวกเขาก็มากันออกบ่อย” เสียงของสามีวัย 53 ปี ที่กำลังนอนอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนเก้าอี้โยก ดังขึ้นมา “ถามแค่นี้ทำเป็นหงุดหงิดไปได้ ที่ถามนี่ไม่ใช่จู้จี้จุกจิกอะไรหรอก จะได้เตรียมน้ำท่า ขนมนมเนย มาต้อนรับแขก” หญิงผู้เป็นภรรยา เดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อเตรียมของเอาไว้ต้อนรับแขกผู้มาเยือน “ใครมาเหรอ?” หญิงชราวัย 70 ต้นๆ ที่นั่งดูทีวีอยู่ใกล้ๆกับสองสามีภรรยา เอ่ยถาม “มีนพาเพื่อนมาดูดอกเอื้อง ไม่มีอะไรหรอก แม่นั่งดูทีวีต่อไปเถอะ” ผู้เป็นสามี บอกกับแม่ของภรรยา เมืองแก้วพาทุกคนขึ้นมายังบริเวณห้องรับแขกที่เป็นลานเปิดโล่งอยู่กลางเรือน เมื่อสองสามีภรรยาพร้อมทั้งหญิงชราได้เห็นผู้คนขึ้นมาบนเรือนของตน ต่างก็ลุกขึ้นยิ้มแย้มทักทายด้วยมิตรไมตรี “คุณน้าครับ... นี่พ่อและแม่ของผม นั่นก็ยายของผมครับ พ่อครับ แม่ครับ ยายครับ... นี่คุณน้าสายสมรเป็นแม่ของคุณพิมสาย” เมืองแก้วแนะนำผู้หลักผู้ใหญ่ทั้งหมดให้รู้จักกัน และหลังจากนั้นก็แนะนำพิมสายกับธงรบ “คุณบัวบูชาครับ... นี่พ่อและแม่ของผม นั่นก็ยายของผมครับ พ่อครับ แม่ครับ ยายครับ... นี่คุณเบอร์นาเด็ต หรือชื่อไทย บัวบูชา เป็นเพื่อนของผม” ในขณะที่เมืองแก้วแนะนำให้แต่ละฝ่ายรู้จักกัน บัวบูชาและแม่ของเมืองแก้ว ต่างจ้องหน้าของแต่ละฝ่าย พร้อมส่งยิ้มให้กันอย่างต้องชะตา ไม่เพียงแค่บัวบูชาและแม่ของเมืองแก้วเท่านั้นที่รู้สึกแบบนี้ ยังรวมถึงพ่อและยายของเมืองแก้วด้วย ที่มีความรู้สึกแบบเดียวกัน “แม่หนูฝรั่งคนนี้งามขนาด ตัวเป็นฝรั่ง แต่มีชื่อไทยเพราะมาก พูดไทยได้ไหม? แล้วจะคุยกันรู้เรื่องหรือนี่? แม่ก็พูดภาษาฝรั่งไม่เป็น” แม่ของเมืองแก้ว ถามไถ่โดยที่ไม่คำนึงว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจภาษาไทยหรือไม่ “หนูพูดภาษาไทยได้คะ ไม่ต้องห่วงว่าจะคุยกันไม่รู้เรื่อง ยินดีที่ได้รู้จักคุณลุง คุณป้า และก็คุณยาย” “พูดภาษาไทยได้ด้วย เก่งมากนะหนู พูดได้หลายภาษา แถมหน้าตาก็สวยน่ารักน่าเอ็นดู” ยายของเมืองแก้ว ชื่นชมในความสามารถของบัวบูชา หลังจากที่ทุกๆฝ่ายได้รู้ทำความรู้จักกันแล้ว ต่างก็คุยกันอย่างสนุกสนานเพลิดเพลิน ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของเมืองแก้วดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง เขากดรับโทรศัพท์และเดินออกไปคุยที่ตรงบริเวณบันไดทางขึ้นบ้านเป็นเวลานานพอสมควร “แม่ครับ เย็นนี้ช่วยจับสำรับเพิ่มอีก 1 ที่นะครับ จะมีแขกพิเศษมาสมทบกับพวกเราด้วย” เมืองแก้วเดินกลับมาบอกให้มารดาของตนทราบ “ใครมาเพิ่มอีกละ? หวังว่าคงไม่ใช่แม่..... นะ?” แม่ของเมืองแก้ว จ้องเมืองแก้วด้วยสีหน้าที่เคืองๆ “ไม่เอานะแม่ ไม่อายแขกที่อยู่ในบ้านหรืออย่างไร แค่จัดอาหารเพิ่มอีกที่เดียวจะเป็นไรไป ไม่เห็นจะสิ้นเปลืองอะไรมากมาย” พ่อของเมืองแก้ว ส่ายหน้าไม่เห็นด้วยกับคำพูดของภรรยา “ไม่เป็นไร มันไม่เป็นหรอก ถ้าแขกคนที่มาเพิ่มเป็นคนอื่นทั่วไป แม่ก็จะยินดีต้อนรับขับสู้เลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี แม่ไม่หวงกินอยู่แล้ว แต่ถ้าแขกคนนั้นเป็นแม่กลิ่นกลอย แม่ไม่อยากจะยินดีต้อนรับใดๆทั้งสิ้น พ่อก็รู้นี่ว่า แม่เกลียดคนบ้านนั้นมาก คนอะไรใจดำอำมหิต เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น” แม่ของเมืองแก้ว พูดด้วยน้ำเสียงที่เคียดแค้น “ เอาอีกแล้วแม่ พ่อบอกไม่รู้กี่ครั้งว่า เรื่องมันก็ผ่านมานานเกือบ 30 ปีแล้ว จะมาฟื้นฝอยหาตะเข็บให้มันเจ็บปวดไปทำไม มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ทั้งนั้น เด็กมันไม่มีความผิด ไม่รู้ประสีประสาอะไรเลย แม่จะไปจงเกลียดจงชังเด็กมันแบบนี้ก็ไม่ถูก” พ่อของเมืองแก้ว เตือนสติภรรยา “ ยังไงแม่ก็เชื่อคำโบราณที่ว่า ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น ดูซิไล่จากรุ่นยายลงมารุ่นแม่ ร้ายกาจชนิดที่ว่าถอดแบบออกมาจากเบ้าเดียวกันเลย นับประสาอะไรกับรุ่นลูก แม่บอกตามตรงนะ แม่ไม่ไว้ใจคนบ้านนั้นเลย มันเวรกรรมอะไรของลูกเรา ผู้หญิงสวยๆที่ดีเพียบพร้อมทุกด้าน ในตัวจังหวัดก็มีออกเยอะแยะไม่ชอบ กลับไปชอบลูกสาวบ้านนั้น ถ้าเกิดต้องไปดองเป็นทองแผ่นเดียวกันจริงๆ แม่ขอยอมตายดีกว่า” แม่ของเมืองแก้ว บ่นด้วยความอัดอั้นตันใจ ................................................................................................................................................... จากคุณ : วิมาณะ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 21:23:30 A:86.149.184.33 X: TicketID:206744

ความคิดเห็นที่ 2   ทุกคนต่างก็ช่วยกันปูเสื่อที่ลานบ้าน เพื่อที่จะนั่งล้อมวงทานอาหารเย็น แม่ของเมืองแก้วได้วางขันโตก 4สำรับไว้ตรงกลางของเสื่อ อาหารเย็นมื้อนี้แม่และยายของเมืองแก้วต่างบรรจงพิถีพิถันทำเองกับมือ ได้แก่ ขนมจีนน้ำเงี้ยวพร้อมผักเครื่องเคียง ข้าวเหนียวนึ่งใส่กระติ๊บ แกงฮังเล ต้มไก่ และแอ๊บปลาดุก (ต้มไก่ เป็นอาหารพื้นเมืองของภาคเหนือ คล้ายๆกับต้มข่าไก่ แต่ไม่ใส่กะทิ โดยใส่มะเขือเทศและน้ำมะนาวเพื่อให้มีรสเปรี้ยวนำ แอ๊บปลาดุก เป็นอาหารพื้นเมืองของภาคเหนือ ตำขมิ้นและพริกแกงคลุกเคล้ากับปลาดุกที่สับเอาไว้เป็นชิ้นๆ จากนั้นก็ห่อด้วยใบตองและนำไปปิ้งย่างบนเตาไฟ) เสียงรถมอเตอร์ไซด์ดังมาจากบริเวณหน้าบ้าน เมืองแก้วเดินออกไปดู เวลาผ่านไป 2 นาที เขาเดินกลับเข้ามาพร้อมกับจูงมือหญิงสาวอายุประมาณ 22 ปี รูปร่างสะโอดสะอง บอบบางน่าทะนุถนอม เส้นผมสีดำเหยียดตรง หน้าตาของเธอช่างงามจิ้มลิ้ม คิ้วโค้งได้รูป ดวงตาเรียว นัยตาสีน้ำตาล ขนตางอน ปากนิดจมูกหน่อย แต่งตัวตามสมัยนิยม เสื้อยืดแขนสั้นสีชมพู กางเกงผ้ารัดรูปสีดำ “นี่... คุณน้าสายสมรเป็นแม่ของคุณพิมสาย ที่นั่งข้างๆก็คือคุณเบอร์นาเด็ต หรือเรียกชื่อไทยว่า คุณบัวบูชา เธอชอบให้เรียกชื่อนี้มากกว่า ถัดมาก็คือคุณพิมสาย และคุณธงรบ ซึ่งทั้ง 3 คนนี้เป็นเพื่อนของพี่” หลังจากที่เมืองแก้วได้กล่าวแนะนำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หญิงสาวคนนั้นก็ยกมือไหว้ทักทายกับทุกคน “ทุกคนครับ นี่... กลิ่นกลอย” เมืองแก้วกล่าวแนะนำหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่ประหม่าจากความเขินอาย ก่อนที่จะเข้ามานั่งร่วมวง หญิงสาวที่ชื่อ “กลิ่นกลอย” ได้ยกมือไหว้ทักทายพ่อ แม่ และยายของเมืองแก้ว ซึ่งพ่อและยายของเมืองแก้วก็รับไหว้ด้วยดี ผิดกับแม่ของเมืองแก้ว ที่สะบัดหน้าหนีอย่างไม่ใยดี “เอากองไว้ตรงนั้นเถอะยะ” แม่ของเมืองแก้ว แบะปากพูดอย่างเบาๆ กลิ่นกลอยนั่งคั่นกลางระหว่างสายสมรกับบัวบูชา เธอจ้องมองบัวบูชาด้วยรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมด้วยมิตรภาพ “พูดไทยได้ไหมคะ?” กลิ่นกลอยเปิดประโยคสนทนา “พูดได้คะ” บัวบูชาส่งยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างถูกชะตา ทันทีที่เธอได้พบกับกลิ่นกลอย เธอรู้สึกคุ้นเคยกับหญิงสาวคนนี้มาก่อนและก็ยังรู้สึกเอ็นดูเหมือนเป็นน้องสาวของตัวเอง มันเป็นความรู้สึกที่ไม่มีเหตุผลใดมาอธิบายเลย “คุณบัวบูชามาเที่ยวเมืองไทยได้กี่วันแล้วคะ?” “ก็ประมาณสองอาทิตย์กว่าๆแล้วคะ พอลงจากเครื่องก็ตะลอนไปทั่วกรุงเทพก่อน หลังจากนั้นก็ไปที่ชะอำ หัวหิน ตลาดน้ำดำเนินสะดวก ตลาดน้ำอัมพวา อยุธยา นครสวรรค์ สุโขทัย ขึ้นมาเชียงใหม่ เชียงราย และก็ที่นี่” “อิจฉาจังเลยได้ไปหลายที่ นอกจากพะเยา เชียงราย เชียงใหม่ และก็กรุงเทพแล้ว กลอยยังไม่เคยไปเที่ยวไหนเลยคะ ไม่ทราบว่าคุณบัวบูชาเป็นลูกครึ่งไทยกับชาติไหนคะ?” “ดิฉันไม่ใช่ลูกครึ่งคะ ดิฉันเป็นคนอิตาเลี่ยนแท้ๆ ส่วนที่พูดภาษาไทยได้ ก็เพราะว่าแม่เลี้ยงของดิฉันเป็นคนไทย และตอนเด็กดิฉันก็เคยอยู่ที่เมืองไทยมา 8 ปีกว่า” “เป็นแบบนี้นี่เอง อย่าหาว่ากลอยสอดรู้สอดเห็นเลยนะคะ คุณบัวบูชาและเพื่อนๆรู้จักกับพี่มีน เออ... คือ พี่เมืองแก้ว นานรึยัง? ที่ถามเพราะว่า กลอยรู้จักและเคยเห็นเพื่อนๆของพี่มีนทั้งหมด หรือไม่พี่มีนก็มักจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนๆให้กลอยฟังตลอด แต่กลอยไม่เคยได้ยินเรื่องของพวกคุณเลย” “ก็ประมาณ 6 เดือนเห็นจะได้ รู้จักกันตอนที่คุณเมืองแก้วไปดูงานที่อิตาลี” “เหรอคะ กลอยรู้ว่า พี่มีนไปดูงานที่อิตาลีครึ่งเดือน นอกจากเรื่องไปเที่ยวสถานที่ต่างๆในอิตาลีแล้ว ไม่เห็นพี่มีนเล่าอะไรเกี่ยวกับพวกคุณให้กลอยฟังเลย” กลิ่นกลอยทำหน้าตาฉงน “เข็มขัดสวยจังเลย ดูเข้าบุคลิกของคุณกลิ่นกลอยมาก” บัวบูชามองไปที่เข็มขัดหนังสีดำของกลิ่นกลอย “ขอบคุณคะ คุณบัวบูชานี่ตาแหลม รสนิยมดีจริงๆ เข็มขัดเส้นนี้ใครเห็นต่างก็ชมว่าสวยทั้งนั้น งานนี้ต้องยกความดีให้กับพี่มีน เพราะเขาอุตส่าห์หิ้วข้ามน้ำข้ามทะเลมาจากอิตาลี” กลิ่นกลอยบอกถึงที่มาที่ไปของเข็มขัด บัวบูชาถึงกับนั่งนิ่งเงียบไปซักพัก เธอรู้อยู่เต็มอกว่า เข็มขัดเส้นนี้มีที่มาที่ไปอย่างไร มันเป็นเข็มขัดที่เธอได้ออกแบบลวดลาย รวมไปถึงตัดเย็บเองกับมือ เพื่อส่งให้กับห้องเสื้อของเพื่อนสนิท ก่อนหน้าที่เมืองแก้วจะออกเดินทางจากฟลอเร็นซ์ มายังกรุงโรมเพื่อขึ้นเครื่องกลับเมืองไทยนั้น เขายังไม่สามารถหาซื้อของฝากที่ถูกใจเพื่อมอบให้กับคนพิเศษ ดังนั้นบัวบูชาจึงได้พาเขามาที่ห้องเสื้อแห่งนั้น พอเข้าไปภายในห้องเสื้อ เขาก็มาสะดุดตากับเข็มขัดหนังสีดำเส้นนี้ ซึ่งเป็นเข็มขัดที่มีรายละเอียดของการสลักลวดลายที่ชัดเจนสละสลวยไม่ซ้ำแบบใคร รวมไปถึงคุณภาพของฝีมือการตัดเย็บก็ประณีตวิจิตรบรรจงมาก บัวบูชาไม่ได้บอกเมืองแก้วเกี่ยวกับที่มาที่ไปของสินค้าแฟชั่นในห้องเสื้อแห่งนั้น ว่าเกือบสี่สิบเปอร์เซ็นต์ของสินค้าทั้งหมด เป็นผลงานการออกแบบและตัดเย็บของเธอ ด้วยเหตุผลที่ว่า เธอไม่ได้เป็นคนที่ชอบโอ้อวดถึงความสามารถพิเศษในทักษะวิชาชีพที่เธอมีอยู่ เพื่อเรียกร้องความสนใจและคำชมจากผู้คน ในทางกลับกัน เธอเป็นคนที่ชอบปิดทองหลังพระมากกว่า โดยเธอเชื่อว่า เมื่อปิดทองหลังพระอยู่สม่ำเสมอ ซักวันหนึ่งทองจะต้องล้นออกมาอยู่ข้างหน้าแน่นอน “ตอนนี้คุณกลิ่นกลอยทำอะไรอยู่คะ? ดิฉันหมายถึงเรียนหรือว่าทำงาน” “กลอยทำงานอยู่ที่สาธารณสุขจังหวัด เพิ่งจะเริ่มงานได้ไม่กี่เดือนเอง พอเรียบจบปุ๊บก็ได้งานทำทันที นับว่ายังโชคดีอยู่ ที่สามารถหางานดีๆทำได้ในภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ คุณบัวบูชาอยู่ที่โน่นทำงานอะไรคะ?” “ดิฉันช่วยดูแลกิจการของครอบครัว เมื่อไหร่ที่รู้สึกเบื่อก็เปลี่ยนไปทำงานเป็นฟรีแลนซ์ออกแบบลายผ้าและเสื้อผ้าให้กับห้องเสื้อของเพื่อนที่สนิทกัน” “งานของคุณบัวบูชาน่าสนใจจังเลยคะ กลอยอยากจะตัดเสื้อผ้าเป็นบ้าง แต่ความสามารถไม่ถึง” “คุณกลิ่นกลอยก็พูดเกินไป คงไม่ถึงขนาดนั้น ไม่มีใครทำอะไรเป็นตั้งแต่เกิด ทุกสิ่งทุกอย่างสามารถหัดฝึกฝนกันได้ ถ้ามีใจรักจริงๆ มันไม่เกินความสามารถของเราหรอกคะ” หญิงสาวสาวทั้งสองคุยกันถูกคอจนลืมมองรอบข้างว่า มีใครคนหนึ่งกำลังแอบมองอยู่ เขาคนนั้นแอบมองพวกเธอด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเสน่หา ถ้าหากว่าเป็นไปได้เขาอยากจะเก็บเธอทั้งสองคนไว้กับตัวของเขาตลอดไป แต่ในโลกแห่งความจริง เขาจะต้องเลือกเพียงคนใดคนหนึ่งเท่านั้น ไม่สามารถที่จะจับปลาสองมือหรือเหยียบเรือสองแคม เพราะมันเป็นการเห็นแก่ตัวจนเกินไป จากคุณ : วิมาณะ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 21:58:03 A:86.149.184.33 X: TicketID:206744

ความคิดเห็นที่ 3 ใครล่ะหนอที่แอบดู จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 22:04:15

ความคิดเห็นที่ 4   ขอขอบคุณทุกท่าน เริ่มจาก คุณ.... 1. npuiy ขอบคุณนะครับสำหรับกำลังใจ 2. Sitakan เรื่องนี้หักมุม ขมวดปม เหนือความคาดหมายครับ ยังไงต้องติดตาม สำหรับเรื่องทำ link นั้น ผมลองทำแล้ว แต่มันไม่ได้ เพราะผมเป็นแค่บัตรผ่าน 3. Scottie ขอบคุณมากครับ ที่ติดตาม แสดงความคิดเห็น และให้กำลังใจ จากคุณ : วิมาณะ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 22:17:43 A:86.149.184.33 X: TicketID:206744

ความคิดเห็นที่ 5 ้อ้อ..เหรอค่ะ ได้ค่ะจะทำลิงค์ให้นะคะ บทเก่าๆ ของพะยอมรอเธอค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8853596/W8853596.html ติดตามแน่นอนค่ะ สนุกดีค่ะ เห็นด้วยกับคุณสก๊อต ใครหนอมาแอบดูอยู่ สงสัย แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 53 10:20:24 จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 10:14:51

ความคิดเห็นที่ 6 แวะมาให้กำลังใจครับ จากคุณ : คุณหมอเถื่อน (doctorwar) เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 53 01:11:24