ความคิดเห็นที่ 1   Moon hunter: เออ นึกออก ปู่กับย่าของนายมีลูกด้วยกันทั้งหมดกี่คน? Farawayboi: 5 คน พ่อของผมเป็นลูกชายคนโต อาคนรองเป็นผู้ชาย อาคนที่สองเป็นผู้หญิง อาคนที่สามและอาคนเล็กเป็นผู้ชาย ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา แม่ของผมรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะว่าในบรรดาลูกสะใภ้ทั้งหมด (รวมไปถึงลูกเขยคนเดียวด้วย) แม่ของผมเป็นคนเดียวที่เรียนไม่สูงและอาชีพการงานก็ไม่ได้มีเกียรติเชิดหน้าชูตาในสังคม ส่วนพ่อของผมนั้น ถ้าเทียบกับบรรดาอาๆทั้งหมดแล้ว พ่อถือได้ว่าเป็นแกะดำในครอบครัว เพราะว่า บรรดาอาๆทั้งหมดนั้นจบปริญญา มีอาชีพรับราชการครู (ในสมัยนั้น โดยเฉพาะชนบทห่างไกลจัดได้ว่าเป็นอาชีพที่มีเกียรติและมีรายได้มั่นคงแน่นอน) ส่วนพ่อไม่ได้จบปริญญา และหน้าที่การงานไม่ได้มีเกียรติเหมือนกับบรรดาอาๆ แต่พ่อกลับมีความสุขและก็ไม่ได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอะไรเลย แต่แม่ไม่ได้คิดเช่นนั้น แม่เคยบอกให้ผมมองไปที่บ้านของบรรดาอาๆเพื่อเปรียบเทียบความแตกต่างระหว่างบ้านของเรากับบ้านของพวกเขา ซึ่งบ้านของผมนั้นเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวหลังเล็กๆ ส่วนบ้านของพวกเขานั้นเป็นบ้านตึกสองชั้นหลังใหญ่ประดุจคฤหาสน์ ครอบครัวของผมมีแค่รถมอเตอร์ไซด์เก่าๆคันเดียว ส่วนครอบครัวของพวกเขามีทั้งรถมอเตอร์ไซด์และก็รถยนต์บ้านละคันสองคัน Moon hunter: พ่อกับแม่ของนายทำอาชีพอะไร? Farawayboi: พ่อของผมเป็นพ่อค้าขายแคบหมู (และเป็นข้าราชการบำนาญด้วย ตอนที่ผมยังเด็กมาก พ่อได้ลาออกจากการเป็นนายสิบ) แม่ของผมเป็นแม่บ้าน และช่วยพ่อทำบัญชีรายรับรายจ่ายต่างๆ พอมีเวลาว่าง แม่ก็จะรับตัดเสื้อผ้า ทำอาหารและทำขนมขาย Moon hunter: แคบหมูนี่ของโปรดพี่เลย กินกับส้มตำและข้าวเหนียวร้อนๆ อร่อยเหาะ บ้านพี่ก็ค้าขายเหมือนกัน แต่ขายก๋วยเตี๋ยวไก่ Farawayboi: กิจการขายแคบหมูประสบความสำเร็จในระดับหนึ่ง เวลานั้นฐานะทางครอบครัวของผมดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะมาก และแล้วก็มีเหตุการณ์หนึ่งมาทำให้ครอบครัวของผมต้องเจอกับมรสุมครั้งใหญ่ Moon hunter: มรสุมอะไร? Farawayboi: คืนหนึ่ง พ่อกับแม่พาผม (ซึ่งตอนนั้นอายุประมาณ 9-10 ขวบ) ไปดูหนัง โดยพวกเราไปดูหนังกับครอบครัวของเพื่อนแม่ พอวันรุ่งขึ้น ปู่ก็เดินมาเข้าที่บ้าน ปู่ได้ตะโกนด่ากราดใส่พ่อกับแม่ พร้อมกับตำหนิติเตียนเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนเหมือนผู้พิพากษากำลังตัดสินคดีความ โดยปู่ให้เหตุผลว่า การออกไปเที่ยวข้างนอกตอนกลางคืน เป็นพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม คนดีๆเขาไม่ทำกัน ปู่กลัวจะเสื่อมเสียชื่อเสียง ชาวบ้านจะว่ากล่าวนินทาได้และพาลจะไม่นับถือปู่ ระหว่างที่ปู่กำลังตำหนิติเตียนแกมด่าทอพ่อกับแม่อยู่นั้น พ่อกับแม่ไม่ได้โต้ตอบอะไรปู่เลย ผมยังจำติดตาอยู่เลย ตอนนั้นผมแอบไปนั่งหลบอยู่ที่มุมห้อง ผมงงไปหมดไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมรู้สึกสับสนปนตื่นกลัว ตัวผมสั่นจนน้ำตาไหลพราก ปู่สั่งสอนพ่อกับแม่อยู่หลายชั่วโมงกว่าจะลงจากบ้านไป พอปู่กลับไปแล้ว แม่ก็ระเบิดอารมณ์ใส่พ่ออย่างเอาเป็นเอาตาย Moon hunter: เวอร์ไปเปล่า? มันเรื่องจริงใช่ไหม? ทำไมปู่ของนายต้องทำแบบนั้นด้วย? Farawayboi: ไม่เวอร์ครับพี่ เรื่องจริงแท้แน่นอน เน่ากว่าในหนังในนิยายใช่ไหมละ? ก่อนอื่นผมต้องอธิบายให้พี่ฟังก่อนว่า ปู่กับย่าเป็นคนแบบไหน ปู่เป็นคนที่เจ้ายศเจ้าอย่าง หัวโบราณ ท่านเคยเป็นครูมาก่อน ดังนั้นพฤติกรรมของท่านที่ได้ปฏิบัติต่อลูกหลาน แทบจะไม่แตกต่างอะไรจากครูปฏิบัติต่อนักเรียนเลย ท่านจะคอยสั่งสอน กำหนดและบังคับให้ลูกหลานต้องเดินตามแบบแผนชีวิตที่ท่านกำหนดเอาไว้ให้ ส่วนย่าก็แทบจะไม่แตกต่างไปจากปู่เท่าไหร่ คอยเป็นช้างเท้าหลังเดินตามปู่ แบบว่าไงก็ว่าตามกัน ซึ่งบรรดาอาๆ ก็ได้ปฏิบัติตามหนทางที่ปู่กับย่าวางแผนชีวิตให้ทุกอย่าง ยกเว้นพ่อของผมเท่านั้น ที่เดินนอกลู่นอกทาง ดังนั้นปู่กับย่าจึงจ้องจับผิดและพยายามควบคุมครอบครัวของผมเป็นพิเศษ พวกท่านทำเหมือนกับว่าเป็นเจ้าชีวิตของพวกเรา Moon hunter: ครับผม เข้าใจแล้ว แต่มันยังสงสัยอยู่ว่า ทำไมปู่ของนายถึงกลัวจะเสียชื่อเสียง ท่านเป็นคนมีชื่อเสียงเหรอ? Farawayboi: ก็แค่ภาพลวงตา สิ่งสมมุติ ในฐานะที่ท่านเป็นผู้อาวุโสและเป็นแกนนำเกี่ยวกับโครงการพัฒนาต่างๆของหมู่บ้าน (สมัยนั้นนะ) ดังนั้นผู้คนทั้งหมู่บ้านจึงให้ความเคารพนับถือและยกย่องท่าน ราวกับว่าท่านเป็นเซเลบริตี้ของหมู่บ้าน Moon hunter: เข้าใจใช้คำพูดนะ “เซเลบริตี้” ดูไฮโซมาก เห็นภาพได้ชัดเจนดี หลังจากที่ปู่ของนายสั่งสอนพ่อแม่ของนายเสร็จแล้ว เรื่องราวเป็นอย่างไรต่อ? Farawayboi: พ่อกับแม่ของผมก็ทะเลาะกันตลอดทั้งวัน จนเช้าวันถัดมา แม่ก็ได้หอบกระเป๋าเสื้อผ้าเดินออกจากบ้าน ผมยังจำได้ว่า แม่ร้องให้และก็เดินขึ้นสามล้อไป ในขณะที่พ่อออกไปรับหนังหมูที่ตลาดสดยังไม่กลับมา ส่วนผมก็ได้แต่งัวเงียไม่ได้สติเพราะเพิ่งตื่นนอน หลังจากที่แม่ออกจากบ้านไปได้ประมาณเกือบๆครึ่งปี พ่อจึงสืบได้เบาะแสว่าแม่อยู่ที่ไหน ดังนั้นพ่อจึงออกตามหาแม่ เมื่อพ่อพาแม่กลับมาอยู่บ้านเรียบร้อยแล้ว ปีต่อมา (พ.ศ.2530) แม่ก็ได้ตั้งครรภ์และให้กำเนิดน้องสาวคนเล็กของผม ช่วงนั้นเหตุการณ์ความตึงเครียดระหว่างครอบครัวผมและปู่กับย่า ดูเหมือนจะสงบศึกกันชั่วคราว Moon hunter: ทะเลที่สงบใช่ว่าจะไม่มีคลื่นลมเลย ถูกรึเปล่า? Farawayboi: ถูกต้องครับ เวลาผ่านไปได้ 2-3 ปี ครอบครัวของผมก็ประสบปัญหาทางด้านเศรษฐกิจ เนื่องมาจากมีคนหันมาขายแคบหมูกันเยอะ เลยทำให้มีการแข่งขันสูง เงินที่เคยได้เป็นกอบเป็นกำ ก็ลดหวบอย่างน่าใจหาย ซึ่งเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้พ่อกับแม่ทะเลาะกันอยู่เป็นประจำ ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ปู่กับย่าก็มักจะเข้ามาก้าวก่ายเป็นกรรมการตัดสิน และกล่าวโทษแม่อยู่เสมอๆ จนทำให้ปัญหาลุกลามใหญ่โต ส่วนแม่ก็เก็บกดอารมณ์จากคำด่าของปู่กับย่า แล้วมาระเบิดอารมณ์ลงใส่พ่อ ตอนนั้นแม่เริ่มติดเพื่อนฝูง แบบว่าชอบออกไปเที่ยวเฮฮากับกลุ่มเพื่อนๆ ทุกวัน ไม่มีวันไหนเลยที่แม่จะอยู่ติดบ้าน พอตื่นนอน แม่ก็รีบออกจากบ้านทันที กว่าจะกลับเข้าบ้านอีกทีก็ตอนดึก Moon hunter: แสดงว่าพ่อของนายเป็นคนดีและรักครอบครัวมาก Farawayboi: ใช่ครับ พ่อของผมเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ แม้จะลำบากตรากตรำอย่างไรก็ไม่เคยบ่น ไม่เคยท้อต่อโชคชะตา พ่อเป็นคนที่มีความอดทนเป็นเลิศ ที่สำคัญคือ พ่อเป็นคนที่ไม่มีปากมีเสียงอะไรกับใคร และเป็นคนที่ยอมคน Moon hunter: กำลังอ่านติดลมบน เรื่องราวเป็นอย่างไรต่อ? Faraway boi: แม่ได้ใช้เงินทั้งหมดในการเที่ยวเตร่เลี้ยงเพื่อนฝูง พอพ่อห้ามและพูดเตือนสติ แม่จะระเบิดอารมณ์ใส่พ่ออยู่เป็นประจำ พร้อมกับพูดพาดพิงไปถึงปู่กับย่าด้วย บางครั้งแม่ก็ประชดประชันด้วยการจัดปาร์ตี้เลี้ยงเพื่อนที่บ้านทุกคืน จนเงินที่เก็บสะสมไว้หมดจนชนิดที่แทบจะไม่มีเงินติดบ้านเลย แม้แต่บาทเดียว บรรดาเพื่อนฝูงของแม่ เป็นประเภท “เพื่อนกิน” พอแม่มีเงินก็เข้ามาหา มากินฟรี เที่ยวฟรี พอแม่เงินหมดและต้องการความช่วยเหลือ ต่างก็หายหน้าหายตาและปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือ Moon hunter: เดี๋ยวนะ ขอถามอะไรหน่อย ช่วงที่แม่ของนายออกไปเที่ยวนอกบ้าน แล้วใครเป็นคนดูแลน้องสาวของนาย? ตอนนั้นน้องสาวของนายยังเป็นเด็กเล็กๆอยู่ไม่ใช่เหรอ? Farawayboi: ผมนี่แหละ พอหลังจากเลิกเรียนก็ต้องรีบกลับบ้านมาดูน้อง ส่วนวันเสาร์ อาทิตย์ นี่อย่าหวังเลยว่าจะได้ออกไปเที่ยวเล่นนอกบ้านกับเพื่อน ต้องอยู่บ้านดูแลน้องตั้งแต่ตื่นนอนยันเข้านอน ทั้งที่ใจนั้นอยากจะออกไปไหนมาไหนเหมือนกับคนอื่นบ้าง ผมเคยทะเลาะกับแม่เรื่องนี้อยู่บ่อยๆ แต่แม่ไม่เคยเข้าใจผมเลย ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน แม่มักไล่ผมออกจากบ้าน หรือไม่ก็พูดในเชิงที่ว่าจะตัดแม่ตัดลูกกัน ชีวิตตอนนั้นเป็นอะไรที่เก็บกดมาก เรียกได้ว่าแทบจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มจากใบหน้าผมเลย ผมได้มองดูและเปรียบเทียบระหว่างชีวิตของผมกับชีวิตของลูกพี่ลูกน้อง (ลูกของบรรดาอาๆทั้งหมด) ผมรู้สึกอิจฉาพวกเขามาก ทำไมพวกเขาถึงโชคดีอะไรอย่างนี้ พวกเขามีครอบครัวที่แสนจะอบอุ่นเพียบพร้อม พ่อแม่ของพวกเขาก็รักกัน ไม่เคยทะเลาะกัน ไม่ว่าพวกเขาอยากจะได้อะไร พ่อแม่ของพวกเขาจะเนรมิตให้ทันทีโดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น นอกจากนั้น พวกเขายังได้เข้าเรียนโรงเรียนดีๆ มีชื่อเสียงระดับต้นๆของภูมิภาค อยู่ในวงสังคมและสิ่งแวดล้อมที่ดีอีกด้วย ซึ่งแตกต่างกับผมอย่างชนิดที่เรียกว่า ฟ้ากับเหว จากคุณ : ทิพย์วิมาน เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 21:36:44 A:86.149.184.33 X: TicketID:206744

ความคิดเห็นที่ 2   Moon hunter: เสียใจด้วยนะที่นายเจอเรื่องแบบนี้ จงคิดเสียว่า “วันและคืนที่โหดร้าย สอนให้ใจนั้นเข้มแข็ง” Farawayboi: ไม่เป็นไรครับ มันเป็นอดีตผ่านมาแล้ว ผมเล่าต่อเลยนะ... พอไม่มีเงินติดบ้าน พ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันอย่างรุนแรงทุกวัน จนชนิดที่ว่าบ้านไม่เหลือสภาพของความเป็นบ้านอีกต่อไป บางครั้งต่างฝ่ายต่างก็ท้าทายกันเรื่องการหย่าร้าง พ่อต้องไปกู้หนี้ยืมสินเพื่อเอาเงินมาต่อทุน พอเจ้าหนี้หลายเจ้ามาทวงเงิน และพ่อหมุนเงินไม่ทันไม่มีเงินจ่าย ในปี พ.ศ. 2534 พ่อได้ตัดสินใจแก้ปัญหา โดยการเดินทางไปทำงานต่างประเทศ เพื่อหาเงินมาใช้หนี้และจุนเจือครอบครัว Moon hunter: พี่ว่าครอบครัวของพี่ค่อนข้างจะมีปัญหาแล้วนะ พอได้รู้เรื่องราวของครอบครัวนายแล้ว ปัญหาของครอบครัวพี่ กลายเป็นเรื่องธรรมดาเด็กๆไปเลย Farawayboi: พี่พูดถูก บางทีเราคิดว่าปัญหาที่เราประสบอยู่ มันดูมากมายแสนสาหัส แต่พอได้ยินได้รู้ถึงปัญหาของอื่นที่หนักหนาสาหัส สลับซับซ้อนมากกว่าของเราแล้ว กลับทำให้เรารู้สึกว่า เรายังโชคดีอยู่ และไม่ใช่มีเพียงแค่เราคนเดียวที่ต้องเจอกับปัญหา ยังมีคนอื่นอีกหลายคนที่เจอปัญหาหนักกว่ายากกว่าเรามาก Moon hunter: พูดดีมากไอ้น้อง พี่เห็นด้วยอย่างเต็มที่ Farawayboi: เล่าต่อนะครับ... ก่อนที่พ่อจะเดินทางไปทำงานที่ต่างประเทศ พ่อได้ไปขอยืมเงินปู่กับย่าเป็นค่าใช้จ่ายในการเดินทางและค่าใช้จ่ายในระหว่างที่รองาน พอพ่อได้เข้าทำงานและส่งเงินมาที่บ้าน แม่ก็ได้แบ่งออกเป็นสามส่วน คือ ส่วนแรกเอาไว้ใช้หนี้ปู่กับย่า ส่วนที่สองเอาไว้ใช้หนี้เจ้าหนี้คนอื่นๆ และส่วนที่สามเอาไว้เป็นค่าใช้จ่ายภายในครอบครัว แต่เรื่องยังไม่จบเพียงแค่นั้น ปู่กับย่าบอกกับแม่ว่า พวกท่านจะขอเป็นคนดูแลควบคุมเงินทั้งหมดที่พ่อได้ส่งมา พวกท่านให้เหตุผลว่า แม่ไม่มีวุฒิภาวะเหมาะสมที่จะเป็นคนถือเงินทั้งหมด แน่นอนว่าแม่จะต้องไม่ยอมแน่ๆ แม่ได้ระเบิดอารมณ์ใส่พวกท่านอย่างสุดเหวี่ยง ที่อยู่ของพ่อที่ส่งมาให้แม่ทางจดหมาย แม่ก็ไม่ยอมบอกให้ปู่กับย่ารู้เลย เบอร์โทรศัพท์บ้านปู่กับย่า แม่ก็ไม่ยอมบอกให้พ่อรู้เหมือนกัน (หลังจากพ่อไปทำงานต่างประเทศได้สองปี องค์การโทรศัพท์ก็ได้เข้าตั้งเครือข่ายชุมสายต่างๆ ในอำเภอที่ผมอยู่) แม่ประชดปู่กับย่าด้วยการออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ โดยใช้เวลาทั้งวันออกไปเที่ยวหรือไม่ก็อยู่ที่บ้านของเพื่อนฝูง กว่าจะกลับบ้านก็สามทุ่มกว่า สำหรับปู่กับย่านั้น พวกท่านต่างก็เข้าใจว่า แม่ออกไปเที่ยวเตร่ เอาเงินจากน้ำพักน้ำแรงของพ่อมา ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยและเลี้ยงเพื่อนฝูง Moon hunter: ปัญหายังไม่จบอีกเหรอ? ครอบครัวนายงานเข้าเยอะจัง Farawayboi: ถ้ามันจบง่ายๆก็ดีนะซิ ชีวิตจะได้สงบสุขมากกว่านี้ เข้าใจใช้คำนะพี่ “งานเข้า” คำนี้แจ่มมาก ผมจะเล่าเกี่ยวกับชีวิตผมในช่วงปีพ.ศ. 2536 ตอนนั้นผมเรียนอยู่ม.ปลายและก็กำลังจะสอบเข้ามหา’ลัย ปู่กับย่าก็เข้ามาควบคุมทุกอย่างภายในบ้าน(ในตอนที่แม่ออกไปเที่ยวข้างนอกหรืออยู่ที่บ้านเพื่อน) ส่วนตัวผมอยู่เฝ้าบ้านกับน้องสาว (บางทีก็อยู่คนเดียวเพราะแม่พาน้องออกไปด้วย) ปู่กับย่าก็มักจะมาพูดใส่หูผมเป็นประจำ เกี่ยวกับความประพฤติของแม่ ซึ่งผมรู้สึกเบื่อไม่อยากฟัง คำทุกคำ ประโยคทุกประโยค ซ้ำๆซากๆไม่มีอะไรจรรโลงใจซักอย่าง โดยเฉพาะตอนที่ผมกำลังใช้สมาธิในการอ่านหนังสือสอบ พวกท่านก็มาเล่าถึงพฤติกรรมที่ไม่ดีของแม่ให้ฟัง หรือไม่ก็พูดในเชิงว่า พวกท่านมีบุญคุณกับครอบครัวผม พวกท่านให้กำเนิดและเลี้ยงดูพ่อของผม อะไรทำนองนี้ บางทีผมรู้สึกเก็ดกดสุดที่จะทน อยากจะใช้สมาธิอ่านหนังสือสอบ เมื่อความอดทนมาถึงขีดสุด บางครั้งผมก็ระเบิดอารมณ์ ฉีกสมุดฉีกตำราหนังสือ ต่อหน้าพวกท่าน ต้องใช้วิธีแรงๆแบบนี้พวกท่านถึงจะเลิกมาวุ่นวายในตอนที่ผมกำลังอ่านหนังสือสอบ พอผมเอะอะโวยวายอาละวาดใส่ พวกท่านก็ได้แต่ร้องให้ กลายเป็นว่าผมเป็นคนผิดซะงั้น ทำให้สุขภาพจิตของผมเสียหมด ผมขอถามหน่อยเถอะว่า ใครเป็นต้นเหตุ ใครเป็นคนสร้างปัญหาทั้งหมด? Moon hunter: เรื่องแบบนี้พูดและอธิบายยากเหมือนกันนะ พี่ว่าสาเหตุที่ปู่กับย่าของนายทำลงไป ก็เพราะความรักลูกรักหลาน อยากจะเห็นลูกหลานได้ดิบได้ดี นายลองคิดดูให้ดีนะ จะตอบโต้อะไรก็ให้ตอบโต้กันด้วยเหตุผล อย่าตอบโต้กันด้วยอารมณ์ Farawayboi: ผมเข้าใจครับว่า พวกท่านรักลูกหลาน แต่ความรักของพวกท่าน ไม่ใช่ความรักแบบส่งเสริมหรือสร้างสรรค์ มันเป็นความรักที่มากจนเกินไป จนเป็นการทำร้ายทำลายอีกฝ่ายหนึ่ง ส่วนเรื่องที่จะพูดคุยกันด้วยเหตุผลนี่ฝันไปเถอะครับ พวกท่านเป็นคนที่พูดหรือทำอะไรลงไปไม่เคยคิดถึงคำนี้เลย พวกท่านใช้ระบบอาวุโส คือ ผู้หลักผู้ใหญ่ทำอะไรย่อมไม่ผิด เด็กๆควรจะให้ความเคารพเชื่อฟังและไม่ควรเถียงผู้ใหญ่ Moon hunter: เข้าใจและเห็นดีด้วย ปู่กับย่าของนายทำแบบนี้กับครอบครัวบรรดาอาๆของนายด้วยรึเปล่า? Farawayboi: ไม่เลย ปู่กับย่าปฏิบัติต่อครอบครัวของอาๆ แตกต่างกับครอบครัวของผมอย่างสิ้นเชิง พวกท่านให้อิสระภาพและไว้เนื้อเชื่อใจบรรดาอาๆ ในการบริหารจัดการครอบครัวของพวกเขา เพราะว่า ปู่กับย่ารู้สึกภูมิใจในตัวของบรรดาอาๆมาก พวกเขาเรียนจบปริญญาตามที่ปูกับย่าวางแผนชีวิตเอาไว้ให้ แถมยังหาลูกสะใภ้และลูกเขยที่มาจากชาติตระกูลดี การศึกษาสูง มีหน้ามีตาเป็นที่นับถือยกย่องของคนทั้งหมู่บ้าน Moon hunter: น่าเห็นใจครอบครัวของนาย ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะยังคงมีอยู่ในโลกใบนี้ นี่มันยุคประชาธิปไตยแล้วนะ ไม่ใช่ยุคเผด็จการคอมมิวนิส Farawayboi: ตอนที่ผมเตรียมตัวสอบเข้ามหา’ลัย ปู่กับย่าได้บังคับให้ผมเลือกคณะครุศาสตร์หรือศึกษาศาสตร์เท่านั้น คณะอื่นห้ามเลือกเด็ดขาด พวกท่านอยากให้ผมเป็นครู ในสายตาของพวกท่านแล้ว ไม่มีอาชีพไหนที่จะมีเกียรติยศและศักดิ์ศรีนอกจากอาชีพครู ซึ่งเป็นความคิดที่โบราณล้าสมัยมาก (ทำเหมือนกับว่าอยู่ในสมัยก่อนเปลี่ยนแปลงการปกครอง 2475) สำหรับผมแล้ว ผมมีคณะในฝันที่หมายปองไว้ ผมอยากเรียนทางด้านสื่อสารมวลชน หรือไม่ก็ภาษาศาสตร์ เพราะว่าผมมีความสนใจในสายงานทางด้านนี้ และผมก็อยากเป็นนักเขียน Moon hunter: ตกลงนายเลือกตามที่ปู่กับย่าบังคับหรือเปล่า? Farawayboi: ผมเป็นคนที่ทำอะไรตามใจตัวเอง แน่นอนว่า ผมได้เลือกคณะที่ผมหมายปองเองไว้ โดยที่ผมไม่ได้เลือกคณะศึกษาศาสตร์หรือครุศาสตร์เลย (ที่ไม่ได้เลือกเพราะผมมีอคติกับอาชีพนี้ ความจริงอาชีพครูเป็นอาชีพที่สุจริต ควรค่าแก่การยกย่อง คำว่า “แม่พิมพ์ของชาติ” ฟังดูแล้วยิ่งใหญ่มาก แต่จากการบังคับของปู่กับย่า ทำให้ทิฐิและอคติเข้ามาครอบงำความคิดของผม) ในที่สุดผมก็สามารถสอบเข้ามหา’ลัยได้คณะที่ผมฝันเอาไว้ พอปู่กับย่ารู้เข้า ก็บอกให้ผมรีบเปลี่ยนคณะทันที ซึ่งผมก็ยืนยันเสียงแข็งว่า “ยังไงก็ไม่เปลี่ยน ผมชอบคณะนี้ และก็จะเรียนคณะนี้ เอาอะไรมาฉุดก็ฉุดไม่อยู่” Moon hunter: ดีนะที่นายมีจุดยืนเป็นของตัวเอง แล้วปู่กับย่าบังคับบรรดาลูกพี่ลูกน้องของนาย เหมือนกับที่ทำกับนายรึเปล่า แบบว่าจะต้องเรียนครูเท่านั้น? Farawayboi: เป็นคำถามที่ดีมากเลยครับ ขอปรบมือให้กับคำถาม ปู่กับย่าให้อิสระกับบรรดาลูกพี่ลูกน้องของผมในการเลือกสาขาวิชาเรียนอย่างเต็มที่ พวกท่านไม่ได้บังคับขู่เข็ญอะไรพวกเขาเลย พวกท่านเชื่อว่า พ่อแม่ของพวกเขาประสบความสำเร็จในชีวิต ทั้งการงานและครอบครัว ย่อมจะมีเวลาสั่งสอนลูกๆให้เป็นคนดี ฉลาด และเรียนเก่งได้ไม่ยาก โดยเฉพาะย่า คอยพูดย้ำอยู่เสมอว่า บรรดาลูกพี่ลูกน้องของผม พ่อแม่ของพวกเขามีเลือดรักดีเข้มข้นอยู่เต็มตัว ไม่ต้องสั่งสอนอะไรมาก พวกเขาก็เป็นคนดีรู้จักแยกแยะว่าอะไรผิดอะไรถูกโดยอัตโนมัติ ไม่เหมือน...........(พี่คงจะเดาได้นะว่าผมหมายถึงอะไร)..... Moon hunter: ปู่กับย่าของนายมีหลานทั้งหมดกี่คน? Farawayboi: 9 คน (หลานชาย 5 คน หลานสาว 4 คน) ผมเป็นหลานชายคนแรก Moon hunter: ในบรรดาลูกพี่ลูกน้องของนาย ที่ย่าของนายชมนักหนาว่า พวกเขามีเลือดดีอยู่เต็มตัว พอจะมีใครที่ผ่าเหล่าผ่ากอออกมาบ้างไหม? Farawayboi: ก็มีอยู่คนหนึ่ง ส่วนที่เหลือก็ดำเนินรอยตามพ่อแม่ของพวกเขา เป็นเด็กเรียน ชนิดที่ว่า ฉันมีหน้าที่เรียนอย่างเดียว อย่างอื่นฉันไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น Moon hunter: พี่ขอตัวไปหาอะไรกินก่อน หิวแล้ว และจะไปอาบน้ำด้วย อีก 2 ชั่วโมงค่อยมาเจอกันใหม่ได้ไหม? Farawayboi: ได้เลยพี่ ผมจะรออยู่ตรงนี้ กินข้าวเผื่อด้วยนะ Moon hunter: เออ อย่าหนีไปไหนละ ถ้ากลับพี่มาแล้ว ต้องเล่าแบบ non-stop เลยนะ เรื่องครอบครัวของนายน่าสนใจดีว่ะ ..................................................................................................................................................... จากคุณ : ทิพย์วิมาน เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 21:39:35 A:86.149.184.33 X: TicketID:206744

ความคิดเห็นที่ 3   ..................................................................................................................................................... ณ ห้องสนทนาส่วนตัว (private chat room) คืนวันเสาร์ เวลา 22.45 น. ................................................................... Moon hunter: ’หวัดดีรอบสองไอ้น้อง โทษทีสายไปเกือบครึ่งชั่วโมง Farawayboi: บ่เป็นหยังอ้าย ข้อยถ้าได้ เล่าต่อนะครับ... ช่วงที่เรียนมหา’ลัย เป็นช่วงที่ผมรู้สึกเป็นอิสระเสรีมากที่สุด เพราะผมได้อยู่ไกลบ้านเป็นครั้งแรกในชีวิต อยากทำอะไรก็สามารถทำได้ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาบังคับขีดทางเดินให้ และ อยากไปไหนก็ได้ไปตามที่ใจหวัง Moon hunter: มหาวิทยาลัยอยู่ไกลจากจังหวัดที่นายอยู่มากไหม? Farawayboi: ก็พอสมควรครับ เป็นมหา’ลัยที่โด่งดังที่สุดในภูมิภาค ในแต่ละเทอม ผมกลับไปเยี่ยมบ้านแค่ไม่กี่ครั้ง กลับไปก็เจอแต่ปัญหาเดิมๆซ้ำๆซากๆ ลืมบอกไป ตอนนั้นฐานะทางบ้านของผมดีขึ้นมาก เนื่องจากพ่อได้งานดี เลยส่งเงินมาเยอะกว่าที่ผ่านมา เมื่อปู่กับย่ารู้เข้าก็พยายามบีบบังคับแม่ บอกให้แม่เอาเงินทั้งหมดมาฝากไว้กับพวกท่าน โดยพวกท่านจะเป็นคนจัดการค่าใช้จ่ายทั้งหมดในครอบครัวของผมให้ แม่โกรธพวกท่านมาก ดังนั้นแม่ก็เลยประชดประชันพวกท่าน ด้วยการออกไปเที่ยวเลี้ยงเพื่อนฝูง Moon hunter: น่าสงสารพ่อของนาย อุตส่าห์ตรากตรำทำงานหาเลี้ยงครอบครัว Farawayboi: ผมเห็นด้วยที่พี่พูด ผมก็เคยพูดกับแม่เรื่องนี้ ปรากฏว่าแม่โกรธมาก บอกว่าไม่ใช่เรื่องของเด็ก พอผมเถียงเข้าหน่อย ก็กลายเป็นเรื่องทะเลาะลุกลามใหญ่โต ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมลดราวาศอกต่อกัน ระหว่างที่ผมเรียน ผมได้หางานพิเศษทำควบคู่ไปด้วย ผมอยากจะเก็บเงินเอาไว้เยอะๆเผื่อวันข้างหน้าจะได้มีทางเลือกที่มากกว่า ในความคิดของผมตอนนั้น หลังจากเรียนจบแล้ว ผมไม่อยากกลับไปอยู่หรือทำงานที่บ้านแต่อย่างใด ผมอยากจะออกไปท่องโลกกว้างที่ไหนซักแห่งที่อยู่ไกลแสนไกลจากบ้านให้มากที่สุด ปีพ.ศ. 2541 พอถึงวันสอบวันสุดท้ายของภาคเรียนสุดท้ายและปีสุดท้าย ผมได้ตัดสินใจเอาเงินที่เก็บรวบรวมไว้ทั้งหมดและขอทางบ้านอีกส่วนหนึ่ง ซื้อตั๋วเครื่องบินออกเดินทางไปเสี่ยงโชคขุดทองที่ต่างแดนตามลำพัง นอกจากจะไปเสี่ยงโชคแล้ว ผมยังอยากจะไปค้นหาตัวตนที่แท้จริงของผม Moon hunter: โอ้โห... นายแน่มาก กล้าเดินทางคนเดียว สุดยอดจริงๆ แล้วนายรู้ได้อย่างไรว่า พอไปถึงที่โน่นแล้ว จะต้องทำอย่างไร พักที่ไหน จะหางานทำได้อย่างไร และขึ้นรถ ลงเรือ อย่างไร? ที่บ้านของนายรู้ไหมว่า นายไปคนเดียว ไม่มีญาติพี่น้องหรือคนรู้จักที่นั่นเลย? นายไปประเทศเดียวกับพ่อนายรึเปล่า? Farawayboi: ตอนที่เรียนอยู่ชั้นปี 4 ผมใช้เวลาตลอดปีค้นหาข้อมูลรายละเอียดต่างๆ พอรู้ข้อมูลและหนทางแล้ว มันทำให้ผมมีความมั่นใจมากยิ่งขึ้นในการออกไปเผชิญโลกกว้างคนเดียว ส่วนทางบ้านนั้น ผมได้บอกกับทุกคนว่า ผมมีเพื่อนและคนรู้จักอยู่ที่นั่นเยอะ ขืนบอกว่าไปโดยไม่รู้จักใครเลย ทางบ้านคงจะอนุญาตให้ไปอยู่หรอกนะ ผมไปคนละประเทศและคนละทวีปกับพ่อของผม Moon hunter: มาถึงตอนนี้แล้ว ปัญหาครอบครัวของนายคงจะคลี่คลายเกือบหมดแล้วละซิ Farawayboi: ถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็ดีซิ นี่เพิ่งจะจบภาคแรกเอง ยังมีภาคที่สองตามมาอีกนะ ขอบอกว่าภาคสองเข้มข้น สนุกสนานไม่แพ้ภาคแรก Moon hunter: อะไรนะ? ยังไม่จบอีกเหรอ? แถมมีภาคสองอีกด้วย พี่ว่าชีวิตของนายเอาไปสร้างหนังสร้างละครได้เลยนะ รับรองรายได้และเรตติ้งถล่มทลายแน่นอน Farawayboi: อยากรู้ไหม? ถ้าไม่อยาก จะได้ไม่ต้องเล่า เอาจบแค่ภาคแรกพอ Moon hunter: อยากมากเลย เล่าต่อเถอะนะ ได้โปรด จะมาหลอกให้อยาก แล้วก็จากไปง่ายๆแบบนี้ พี่ไม่ยอมด้วย Farawayboi: โอเค มาต่อกันเลย... ตลอดระยะเวลาที่อยู่เมืองนอก ผมก็อดทนตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างเดียว หนักเอาเบาสู้ ผมอยู่โดยที่ไม่ได้กลับเมืองไทยเลยเป็นเวลาเกือบสิบปี ผมรู้สึกว่าชีวิต ณ ช่วงเวลานั้น ผมมีความสุขมากที่สุด สุขทั้งกายและทั้งใจ ที่สำคัญคือ ไม่มีเรื่องอะไรมากวนใจให้ต้องคิดต้องเครียดมาก ผมใช้เวลากับตัวเองมากที่สุดเท่าที่จะมากได้ จนในที่สุดผมก็สามารถค้นหาตัวตนที่แท้จริงเจอ Moon hunter: โอ้โห... นานมาก นายไม่คิดถึงบ้านบ้างเหรอ? ตอนที่นายอยู่ที่โน่น นายได้ติดต่อกับที่บ้านบ้างไหม? Farawayboi: เฉยๆนะ ก็มีบ้างเป็นบางครั้ง ผมโทรหาแม่กับน้องสองสามเดือนต่อครั้ง บางทีก็ส่งจดหมายไปบ้าง เพราะว่าเวลาว่างไม่ตรงกัน หมายถึง โซนเวลาของแต่ละประเทศแต่ละทวีปจะแตกต่างกัน ส่วนปู่กับย่าก็ปีละครั้ง ส่งจดหมายบ้างประปราย Moon hunter: โทรแค่หนึ่งครั้ง ต่อ สองหรือสามเดือน เองเหรอ? ทำไมน้อยจัง? Farawayboi: พูดตามตรงเลยนะ ผมไม่ค่อยมีความผูกพันธุ์กับครอบครัวมากเท่าไหร่ ถามว่าผมรักแม่รักน้องไหม? ผมรักพวกเขามาก แต่ไม่ผูกพันธุ์ พี่เข้าใจที่ผมพูดไหม? ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี Moon hunter: พี่เข้าใจ แล้วพ่อของนายละ เป็นอย่างไรบ้าง? ตอนที่นายอยู่เมืองนอก พ่อของนายก็ยังไม่ได้กลับมาเมืองไทยใช่ไหม? Farawayboi: ใช่แล้ว มีแค่แม่กับน้องสาวอยู่บ้านกันสองคน เหตุผลที่พ่อยังไม่กลับมา เพราะว่าพ่อมีภาระที่จะต้องส่งเสียน้องสาวที่กำลังเรียนอยู่ม.ปลาย (ช่วงปีพ.ศ. 2548) พูดถึงน้องสาวแล้ว ผมขอเข้าเรื่องต่อนะ... ปีพ.ศ. 2548 แม่ได้โทรมาหาผม น้ำเสียงของแม่ดูเศร้าเหมือนคนกลุ้มใจ แม่บอกผมว่า น้องสาวถูกไล่ออกจากโรงเรียนเพราะว่าหนีเรียนจบหมดสิทธิ์สอบ แม่ก็เลยพาน้องสาวไปเข้าเรียนใหม่ที่โรงเรียนในตัวจังหวัด แต่ก็ไปไม่รอดอีก จนแม่ก็ต้องพาไปสมัครเข้าเรียนวิทยาลัยพาณิชย์เอกชนที่ขึ้นชื่อของภูมิภาค นอกจากจะจ่ายค่าเทอมที่แสนจะแพงแล้ว ยังต้องจ่ายค่าหอพักและค่าอะไรอีกจิปาถะ แม่ไม่เหลือเงินเก็บเลย บางเดือนก็ชักหน้าไม่ถึงหลัง เงินที่พ่อส่งมาให้ในระยะหลังๆนั้น ส่งมาค่อนข้างน้อย พ่อไม่ค่อยได้ทำงานเยอะเหมือนเมื่อก่อน เนื่องจากปัญหาสุขภาพ พอหักค่าเทอมและค่าใช้จ่ายส่วนตัวของน้องสาวแล้ว แม่แทบจะไม่เหลือเงินเลย แม่ได้ตัดสินใจไปเป็นช่างตัดเสื้อในโรงงานเย็บผ้าของเพื่อนที่หมู่บ้านข้างเคียง Moon hunter: น้องสาวของนายแค่คนเดียว ไม่น่าจะใช้เงินมากมายขนาดนั้นนะ? นายได้ส่งเงินมาบ้านบ้างไหม? Farawayboi: น้องสาวของผมเติบโตในช่วงที่ฐานะของครัวครอบเริ่มฟื้นตัวขึ้นมากจนถึงมากที่สุด ดังนั้นจึงถูกเลี้ยงมาแบบตามใจ อยากได้อะไรก็ได้อย่างที่หวัง ทำให้เป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเอง และใช้เงินเก่งมาก แตกต่างจากผม ที่เติบโตในช่วงที่ครอบครัวไม่มีจะกิน อยากได้อะไรก็ไม่เคยได้ซักอย่าง รู้จักความยากลำบากว่าเป็นอย่างไร เรื่องส่งเงินมาบ้านนั้น ผมก็ได้ส่งมาให้สม่ำเสมอ แต่ไม่ทุกเดือน หมายถึง ถ้าเดือนไหนผมมี ผมก็ส่ง ถ้าไม่มีก็ไม่ส่ง Moon hunter: เล่าต่อเลยน้อง กำลังติดตามอยู่ พี่กินป๊อบคอร์นไปด้วยอ่านไปด้วย เหมือนกับดูหนังเลย Farawayboi: น้องสาวเรียนพาณิชย์ได้ปีกว่าๆ ก็ไปไม่รอดอีกตามเคย สุดท้ายต้องหันมาลงเรียน กศน จนได้วุฒิเทียบเท่าม.6 หลังจากนั้นก็ได้ไปสมัครเข้าเรียนที่ ม.ราชภัฏ ในจังหวัดใกล้บ้าน Moon hunter: กว่าน้องสาวของนายจะจบม.6 ได้ เล่นเอาเหนื่อยไปตามๆกันเลยนะ ปัญหานี้จบไปเรียบร้อยแล้ว พี่คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมาเพิ่มอีกนะ Farawayboi: จะรีบจบไปไหนกันคุณพี่ นี่มันเป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้น แบบว่าเป็นอาหารว่างเรียกน้ำย่อย ยังมีอาหารหลักที่แซ่บสะเด่าเร่าร้อนถึงทรวง พร้อมทั้งของหวาน ผลไม้ และน้ำชา กาแฟ รอเสิร์ฟอยู่ Moon hunter: ปัญหายังไม่จบอีกเหรอ? มันอะไรกันไอ้น้อง? ทำไมปัญหาครอบครัวนาย มันลำบากยากเข็ญหลายขั้นตอน ยากยิ่งกว่าฝ่าด่านอรหันต์มนุษย์ทองคำเสียอีก Farawayboi: เข้าใจพูดนะพี่ ทำไงได้ครับ ก็มีแต่คนสร้างปัญหา แต่ไม่มีคนแก้ปัญหาเลย มันเลยเป็นแบบนี้ เล่าต่อนะครับ... ในปีพ.ศ. 2550 ผมได้กลับมาเยี่ยมบ้านที่เมืองไทยเป็นครั้งแรก หลังจากที่จากไปเกือบสิบปี พอมาถึงที่บ้าน ทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ตัวบ้านทรุดโทรมลงตามกาลเวลา แม่ไม่ได้ซ่อมแซมปรับปรุงบ้านเลย แม่ให้เหตุผลว่า ไม่รู้จะไปปรึกษาใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ อีกอย่างแม่ไม่ค่อยได้อยู่บ้านเท่าไหร่ แม่ตื่นตอนหกโมงเช้า หลังจากนั้นก็ออกไปอยู่บ้านเพื่อนที่เป็นโรงงานเย็บผ้า กลับเข้าบ้านมาอีกทีก็สามทุ่มกว่าเกือบสี่ทุ่ม ส่วนน้องสาวก็อยู่หอพักและเรียนในจังหวัด แต่ที่สำคัญมากกว่านั้นคือ แม่ได้ข่าวปู่กับย่ากำลังจะยกที่ดินที่เป็นบ้านของผมให้กับหนึ่งในบรรดาอาๆ และก็จะปลูกบ้านหลังใหม่ให้กับครอบครัวของผมในที่ดินอีกแปลงหนึ่งที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน จากคุณ : ทิพย์วิมาน เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 21:41:38 A:86.149.184.33 X: TicketID:206744

ความคิดเห็นที่ 4   Moon hunter: แล้วปู่กับย่านายเป็นอย่างไรบ้าง? Farawayboi: พวกท่านก็เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง รวมทั้งทัศนะคติด้วย พวกท่านเล่าเรื่องน้องสาวของผมให้ฟัง พร้อมกับกล่าวโทษแม่ของผมที่เลี้ยงน้องสาวไม่ดี และยังเล่าเรื่องที่แม่ไม่อยู่ติดบ้านออกไปเที่ยว คบเพื่อนฝูง โดยเฉพาะเพื่อนที่เป็นเจ้าของโรงงานเย็บผ้าซึ่งเป็นพ่อม่าย ปู่กับย่าบอกว่า แม่เอาเงินที่พ่อส่งมาให้ไปเลี้ยงผู้ชายคนนี้ และก็เอาเงินให้ผู้ชายคนนี้ไปลงทุน เมื่อก่อนบ้าน(ซึ่งเป็นโรงงานเย็บผ้าไปในตัว) ของผู้ชายเป็นแค่กระท่อมเพิงไม้เล็กๆ แต่พอมาคบกับแม่ได้ไม่กี่ปี ก็สามารถสร้างบ้านตึกได้ Moon hunter: ทำไมเรื่องมันถึงได้ขมวดปมสลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนจังอย่าง แล้วนายทำอย่างไร? Farawayboi: ตอนแรกผมได้ถามปู่กับย่า ว่ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร ได้ไปรู้ไปเห็นมาเหรอ พวกท่านได้ตอบว่า ชาวบ้านเขาพูดกัน สำหรับผมแล้ว เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ผมตั้งใจจะถามแม่ หลังจากที่คุยเรื่องของน้องสาวเสร็จเรียบร้อย แต่ในระหว่างที่คุยเรื่องของน้องสาวนั้น ผมกับแม่ได้มีปากเสียงกันนิดหน่อย เพราะความคิดเห็นไม่ตรงกันในเรื่องของการดูแลน้องสาว ซึ่งแม่ได้กล่าวโทษว่าเป็นความผิดของปู่กับย่า ผมเลยไม่ได้ถามเรื่องนั้น เนื่องจากไม่อยากให้เรื่องราวลุกลามใหญ่โต ผมกลับมาบ้านเพื่อมาพักผ่อนหย่อนใจ ไม่ใช่กลับมาแบกรับเอาความเครียดจากปัญหาที่คาราคาซังมาตลอดชีวิต พออยู่เที่ยวเมืองไทยได้ซักระยะหนึ่ง ผมก็ได้บินกลับมาเมืองนอก หลังจากนั้นผมก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานลูกเดียว Moon hunter: ดีแล้วที่นายคิดได้แบบนั้น เรื่องราวเป็นอย่างไรต่อไป? Farawayboi: กลางปีพ.ศ. 2551 ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากแม่ เมื่อกดรับสาย คำแรกที่ได้ยินคือ เสียงร้องให้คร่ำครวญของแม่ พอตั้งสติได้ ผมเลยถามแม่ว่าเกิดอะไรขึ้น แม่บอกว่า พ่อกลับมาเมืองไทยได้สองเดือนกว่าแล้ว โดยที่แม่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แม่เพิ่งจะรู้เมื่อตะกี้นี้เอง แม่รู้สึกช็อคมาก ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะไปปรึกษาใครดี ตอนที่พ่อบินมาถึงเมืองไทย ปู่กับย่าได้ส่งอาเขยให้ไปรับพ่อที่สนามบิน แล้วก็พาพ่อกลับมาอยู่ที่บ้านของปู่กับย่า Moon hunter: เรื่องของครอบครัวนาย นี่มันหักมุมจริงๆ ยากที่จะคาดเดาได้ Farawayboi: ปู่กับย่าสั่งให้น้องสาวของผมมาบอกแม่ว่า ให้แม่เก็บข้าวของแล้วย้ายออกจากบ้านทันที แม่ตกใจมาก และไม่มีที่ไป ส่วนพ่อนั้นก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย ปล่อยให้ปู่กับย่าและบรรดาอาๆเป็นคนบงการจัดการทุกอย่าง ผมฟังแล้วถึงกับเข่าอ่อนทันที ทำไมปัญหาครอบครัวของผมมันถึงได้หนักหนาสาหัสสากรรจ์ขนาดนี้ พอปัญหาเก่ายังไม่ทันจะแก้ไข ปัญหาใหม่ก็จ่อคิวรอทันที ผมรู้สึกโกรธและเสียใจมาก เสียใจที่ไม่มีใครบอกผมว่า พ่อกลับเมืองไทยแล้ว ทั้งๆที่ผมได้ให้เบอร์โทรและที่อยู่ของผมไว้ ผมได้โทรไปที่บ้านของปู่กับย่าเพื่อคุยกับพ่อ บังเอิญที่พ่อรับโทรศัพท์พอดี ผมเลยได้มีโอกาสคุยกับพ่อ ผมถามพ่อว่า ทำไมถึงไม่โทรหรือส่งข่าวให้ผมรู้ พ่อบอกว่าพ่อไม่รู้ว่าจะติดต่อผมอย่างไร เบอร์โทรและที่อยู่ของผมปู่ก็ไม่ยอมบอกให้พ่อรู้ พอพูดจบ พ่อก็บอกผมว่าปู่อยากจะคุยกับผม ผมรีบบอกพ่อไปว่าผมไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้นนอกจากพ่อ ผมรีบวางสายทันที ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่ได้ติดต่อกับพ่ออีกเลย(เป็นเวลาเกือบๆปี) จนกระทั่งเมื่อปีที่แล้ว ผมได้มีโอกาสกลับไปเที่ยวเมืองไทยอีกรอบ ผมกลับไปบ้าน ซึ่งไม่มีคนอยู่แล้ว สภาพของตัวบ้านนั้น เก่าทรุดโทรมพังทลายลงไปเกือบทั้งหลัง ห้องน้ำก็พังทลายจนใช้การไม่ได้ ส่วนแม่ได้ย้ายไปอยู่ที่โรงงานเย็บผ้าของเพื่อน พอผมถามเกี่ยวกับเรื่องเจ้าของโรงงานที่เป็นเพื่อนของแม่ แม่ตอบว่าไม่มีอะไรกัน เขาแค่เมตตาสงสารแม่ ที่ไม่มีที่ไปและญาติพี่น้องก็อยู่ห่างไกล ผมเชื่อและไว้ใจในสิ่งที่แม่ได้พูดไป แม่ยังเล่าให้ฟังอีกว่า ก่อนที่แม่จะย้ายออกจากบ้าน ปู่และบรรดาอาๆบุกมาที่บ้าน โดยพวกเขาบังคับให้แม่เซ็นใบหย่าให้พ่อ ส่วนพ่อนั้นได้แต่ปล่อยให้พวกเขาจัดการกับชีวิตตามอำเภอใจ โดยที่ไม่ยอมพูดจาใดๆเลย เมื่อแม่ไม่ยอมเซ็นใบหย่า พวกเขาก็เลยพาแม่ไปตกลงความที่บ้านผู้ใหญ่บ้าน ในที่สุดแม่ก็ยอมเซ็นใบหย่า ไม่ใช่เพราะกลัวพวกเขา แต่เพื่อความสงบสุขของชีวิตและตัดความรำคาญ Moon hunter: นายได้เจอพ่อไหม? ปู่กับย่าละ ได้เจอพวกเขาไหม? Farawayboi: ได้เจอกับพ่อ แต่ปู่กับย่า ผมไม่ได้เจอ เพราะว่าผมไม่อยากจะเจอ ถ้าเจอกันก็คงจะมีแต่เรื่องต่อล้อต่อเถียงระเบิดอารมณ์ใส่กัน อีกอย่างพวกท่านก็แก่มากแล้วด้วย ผมได้ตัดขาดกับญาติทางฝั่งพ่อทั้งหมดแล้ว ในเวลานี้พวกเขาเป็นคนแปลกหน้าเป็นคนอื่นสำหรับผม ไม่มีความเกี่ยวเนื่องใดๆต่อกันอีกเลย ส่วนพ่อนั้น ก็ยังคงเป็นพ่อของผม ท่านมีพระคุณเหนือเกล้า ท่านเป็นทั้งผู้ให้ชีวิตและทำงานหาเงินเลี้ยงดูผม ที่ผมเป็นผู้เป็นคนอยู่ได้ทุกวันนี้ก็เพราะท่าน ตอนที่ไปเจอพ่อ ผมก็ได้กราบพ่อ เราทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันอะไรมากนัก แต่ผมได้ถามพ่ออีกครั้ง ทำไมพ่อไม่ได้บอกให้ผมรู้ตอนที่พ่อกลับเมืองไทย พ่อตอบว่า พ่อไม่รู้จะติดต่อผมอย่างไร และปู่กับย่าก็ไม่ยอมบอกผม เพราะไม่อยากให้ผมรับรู้เรื่องนี้ มาถึงตอนนี้ผมรู้เสียความรู้สึกกับปู่กับย่ามาก พวกท่านทำตัวเหมือนกับว่าเป็นเจ้าชีวิต คอยบงการจัดการชีวิตคนโน้นคนนี้ Moon hunter: ปู่กับย่าอายุเท่าไหร? แล้วพ่อของนายด้วย? Farawayboi: ปู่อายุ 81-82 ปี ย่าอายุ 78-79 ปี พ่ออายุ 59 ปี กลับไปเที่ยวคราวนี้ ผมใช้เวลาอยู่ที่บ้านเกิดแค่หนึ่งคืน ที่เหลือก็เที่ยวในกรุงเทพจนกระทั่งกลับ เวลาผ่านไปประมาณ 5-6 เดือน (ประมาณอาทิตย์ที่แล้วนี่เอง) ผมก็ได้โทรคุยกับแม่ แม่บอกว่า บ้านใหม่ของพ่อสร้างเสร็จแล้ว และจะขึ้นบ้านใหม่ในวันถัดไป นอกจากนั้น ปู่กับย่าและญาติพี่น้องทางฝั่งพ่อ ก็จะหาทำหน้าที่หาภรรยาคนใหม่มาให้พ่ออีกด้วย เพื่อที่จะคอยดูแลปรนนิบัติพ่อ เป็นการจับคลุมถุงชนชัดๆ อีกอย่างอายุของพ่อก็ไม่ใช่น้อยแล้ว ที่จะแต่งงานใหม่และสร้างครอบครัวใหม่ นอกจากนั้นก็ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง คือ น้องสาวของผม ตอนนี้ได้ย้ายที่เรียนใหม่ โดยเริ่มต้นเข้าเรียนปีหนึ่งใหม่ เนื่องจากมหา’ลัยเก่าได้ส่งจดหมายมาที่บ้านว่า น้องสาวไม่ยอมเข้าเรียนเลยจนต้องถูกรีไทร์ออกมา” Moon hunter: เจอตั้ง 2 เด้งเลย อะไรมันจะหักมุมได้ใจแบบนี้ ขนาดจับคลุมถุงชนเชียวเหรอ? นี่มันยุคอวกาศแล้วนะ ยังมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเหรอ? Farawayboi: จริงครับพี่ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ อีกอย่างผมก็แก่เกินไปที่จะมาเป็นเด็กบ้านแตก อายุก็ย่างเข้า 33 ปีแล้ว ยังต้องมาเจอกับปัญหาครอบครัวพ่อแม่เลิกกันอีก ซึ่งมันเลยมาวัยมาแล้ว ผมไม่เข้าใจเลยว่า ปัญหาทั้งหมดนี้ ผมไม่ได้เป็นคนสร้างขึ้นมา แต่ทำไมผมถึงต้องมามีส่วนเกี่ยวข้องและแบกรับมันไว้? มันไม่ยุติธรรมเลย ผมขอตัวออกไปทำธุระก่อนนะพี่ แล้ววันหลังค่อยมาคุยกันใหม่ ยังไงก็อย่าลืม face book มาคุยกันบ้างเน้อ Moon hunter: นี่แหละชีวิต ไอ้น้องเอ๋ย... อย่างไรนายก็ต้องยอมรับมัน และจงทำวันนี้ของนายให้ดีที่สุด พี่อยากจะบอกนายว่า เวลาจะทำอะไรขอให้มีสติเอาไว้ก่อน จำเอาไว้นะ สติมา ปัญญาเกิด ถ้าต้องการกำลังใจ อย่าลืมเข้ามาใน face book ของพี่นะ รับรองกำลังใจเพียบ ยินดีที่ได้รู้จักและคุยกับนายนะ บาย Faraway boi: เช่นกันครับ บาย จากคุณ : ทิพย์วิมาน เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 21:45:30 A:86.149.184.33 X: TicketID:206744

ความคิดเห็นที่ 5   สวัสดีผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน ผมต้องขออภัยด้วย ที่ใช้ภาษาผิดหลักภาษา เนื่องว่าเป็นการสนทนาทางอินเตอร์เน็ต และภาษาที่ใช้ในห้องแชตรูม ซึ่งส่วนใหญ่นิยมใช้ภาษาที่ย่อๆ กะทัดรัด ไม่เน้นหลักไวยากรณ์ ดังนั้นเพื่อความสมจริงและได้บรรยากาศ ผมเลยใช้บ้างประปราย แต่ถึงอย่างไร ผมก็ได้พยายามใช้ภาษาให้ถูกต้องตามหลักภาษาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เรื่องราวทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจากชีวิตจริง ตัวละครที่พาดพิงถึงเป็นบุคคลที่มีอยู่จริง จากคุณ : ทิพย์วิมาน เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 21:47:05 A:86.149.184.33 X: TicketID:206744

ความคิดเห็นที่ 6 ูสมจริงดีค่ะ ติดนิดนึง คือ ถ้าเป็น msn บางช่วงมันยาวไปอ่า msn ใส่คำขนาดนี้ไม่ได้แน่ๆ ถ้าเป็น IRC รูปแบบมัน ผิดโครงสร้าง IRC ที่ใส่ได้ครั้งละ 1 - 2 บรรทัด ไม่งั้นจะได้อารมณ์แชทล็อกจริงๆเลยล่ะค่ะ จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 53 22:50:51

ความคิดเห็นที่ 7   สนุกค่ะ ขอลอกความเห็นข้างบนด้วย.. จากคุณ : amit เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 07:52:20 A:124.198.182.153 X:

ความคิดเห็นที่ 8 อะ จบแล้วเหรอเนี่ย ไม่อยากบอกว่าสนุก เพราะมันเป็นเรื่องเศร้าของคน แต่มันก็สนุกจริงๆ (รู้สึกเสียใจที่รู้สึกสนุกบนความทุกข์ของคนอื่นนะเนี่ย) ปัญหานี้ ปู่กะย่าทำไม่ถูกก็จริง แต่แม่ก็ยิ่งเพิ่มการกระทำที่ไม่ถูก เพิ่มปัญหากันเข้าไปใหญ่ เฮ่อ จากคุณ : นาวาไม่ไหลกลับ เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 53 13:51:04

ความคิดเห็นที่ 9 :) จากคุณ : xyz (xyzjung) เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 53 13:46:21

ความคิดเห็นที่ 10 เมื่อไหร่จะมาต่อละครับ? จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 53 09:56:24

ความคิดเห็นที่ 11 ชีวิตอย่างกับนิยายจริงๆค่ะ น้ำเน่าด้วยสิ อยากบอกว่า อะโห...ชีวิต จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 53 15:29:39

ความคิดเห็นที่ 12   น่าเศร้านะครับ ชีวิตครอบครัวที่แตกแยก ผมชอบประโยคหนึง "บางทีเราคิดว่าปัญหาที่เราประสบอยู่ มันดูมากมายแสนสาหัส แต่พอได้ยินได้รู้ถึงปัญหาของอื่นที่หนักหนาสาหัส สลับซับซ้อนมากกว่าของเราแล้ว กลับทำให้เรารู้สึกว่า เรายังโชคดีอยู่ และไม่ใช่มีเพียงแค่เราคนเดียวที่ต้องเจอกับปัญหา ยังมีคนอื่นอีกหลายคนที่เจอปัญหาหนักกว่ายากกว่าเรามาก " มันสะท้อนให้เราควรมองในสิ่งที่ต้อยต่ำกว่า ให้กลับมาคิด พิจารณา กับบริบทที่เกิดขึ้บกับตัวเรามากขึ้นครับ ขอบคุณครับคุณ ทิพย์วิมาน จากคุณ : ผ่านมาแต่ไม่ให้ผ่านไป เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 53 16:17:58