ความคิดเห็นที่ 1   ผมเดินไปที่ห้อง ขนยังลุกไม่หายเลย  เปิดประตูห้อง เอาขวดน้ำทั้งหลายแหล่ยัด ใส่ตู้เย็น แต่ในระหว่างที่กำลังยัด หูก็ได้ยินเสียงชายหญิงคู่หนึ่ง อะเอะโวยวาย เอ็ด ตะโรดังลั่นมาจากห้องข้าง ๆ แล้วก็ตามด้วยเสียงดังโครมครามราวกับเอาค้อนมาทุบ ผนังห้องของผม เอาอีกแล้ว ไอ้คู่นี้ ผมเดินออกนอกห้อง เสียงคนถกเถียงกันดังปานโลกถล่ม มาจากห้อง 212 ผมหยุดอยู่ ที่หน้าห้องนั้น แล้วก็เคาะประตูห้อง รัวแบบไม่มียั้ง สักพัก เด็กผู้หญิงร่างเล็กคนหนึ่งก็เปิดประตูออกมา เราประสานสายตากัน พับผ่าสิ เธอช่างมีสายตาที่แรงกล้าเปี่ยมพลัง ดูลุกโชนคล้ายกับเปลวไฟเสียเหลือเกิน เรียกว่า ถ้าใครได้สบตากับเธอเป็นต้องหลบตาทันที แต่ไม่ได้ ผมไม่ยอมแพ้หรอก นี่มันครั้ง ที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ที่คู่นี้ทะเลาะกันเสียงดังลั่น รบกวนผมจนไม่เป็นอันหลับอันนอน " ทะเลาะอะไรกันนักหนา เสียงดังหนวกหู มารยาทน่ะรู้จักไหม คำว่า ความเกรงใจ กับสมบัติผู้ดีน่ะ โรงเรียนไม่เคยสอนรึไง ถึงได้ทะเลาะกันเสียงดังขนาดนี้ ห๊า ! " ทั้งที่ผมอุตส่าห์ตั้งใจต่อว่าอย่างเต็มที่ ร่ายยาวใส่แหลกไม่มีเลี้ยง แต่ทันทีที่เด็กผู้หญิง คนนั้นเปิดประตูมาเห็นหน้าผม เธอก็รีบก้มหัวขอโทษปะหลก ๆ ก่อนจะรีบหันหลัง ให้พร้อมกับชูนิ้วขึ้นฟ้า " Fusetsu " พริบตาที่เธอเอ่ยคำนั้น พื้นห้องของเธอก็มีอักขระเปลวเพลิงสีแดงฉานปรากฏขึ้นมา และวินาทีต่อมา ผมก็ไม่รู้สึกถึงความมีตัวตนของเธอและคู่กรณีของเธออีก เชอะ กาง Fusetsu ( เขตแดน / มิติปิด ) ทะเลาะกันเลยเรอะ ทั้ง ๆ ที่ผมตั้งใจจะอัดแหลก แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นกลับรับฟังคำต่อว่าไม่ถึงสองคำ เธอก็รีบหนีเข้าไปใน Fusetsu ของเธอ ไม่ได้สนใจเสียงต่อว่าของผมเลย เปล่าประโยชน์ที่พูดต่อเพราะยังไงพวกนั้นก็ไม่มีทางได้ยิน ผมจึงตัดสินใจล่าถอย กลับเข้ามาในห้อง นั่งบนเตียง ถอนหายใจดังเฮือก สักหน่อยก็ถอนหายใจอีกเฮือก อะไรมันก็ไม่เป็นดังใจเลย ไอ้เจมส์ก็กวนโอ้ย คุณสิก็ชอบโชว์สยอง ไอ้คู่ข้าง ๆ ก็ชอบทะเลาะกัน ที่ไหนมันจะ มีความสงบสุขให้ผมได้ใช้ชีวิตอยู่มั่งนี่ ยิ่งที่ทำงานนี่ยิ่งแล้วใหญ่ วันนี้ผมโดนหัวหน้า สวดไม่เลี้ยง หาว่าทำงานชักช้า สั่งไปตั้งนานแล้วทำไมยังไม่ได้อีก ก็จะให้ได้ได้ยังไง เล่า พระคุณท่านเล่นแทรกงานตลอด ผมจะเอาตัวนี้ด่วนเลยนะ ตัวนั้นต้องได้ตอนบ่าย ก่อนเข้าประชุมนะ ก็สั่งปานร้านก๋วยเตี๋ยวแบบนี้ แล้วผมจะเอาเวลาจากไหนมาทำงาน ที่สั่งก่อนหน้านี้ได้ล่ะ ตุ่ง ตุง ตุ๊ง ตุง ตุ่ง ตุง ตุ๊ง ตุง ตุ่ง ตุง ตุ๊ง ตุง เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ผมเอื้อมมือไปคว้า ดูชื่อของผู้ที่โทรเข้า ปรับ อารมณ์ ก่อนจะกดรับสายพร้อมกับพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน " หวัดดีจ้า " " แกคิดจะออกจากงานงั้นเรอะไอ้แก่ ! " เสียงตอบกลับมาไม่ได้อ่อนหวานด้วยแม้แต่น้อย " อะไร อะไร ใครจะออกจากงาน เอาอะไรมาพูด " " แกจะออกจากงานใช่ไหม เดือนหน้าแกจะยื่นใบลาออกใช่ไหม ยื่นหาสวรรค์วิมาน อะไร คนอะไรไม่มีน้ำอดน้ำทน ทำงานไม่พอปี คิดจะเปลี่ยนงานอีกแล้ว บอกไว้ก่อน เลยนะ ครั้งนี้ฉันไม่ยอมให้แกเปลี่ยนงานแน่ " " เอาอะไรมาพูด เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันจะเปลี่ยนงาน ฝันกลางวันแล้วมาพาลพะโลรึไง " " คิดจะดูถูกความสามารถของฉันงั้นเหรอ ฉันไม่เคยผิดพลาดเลยนะ โดยเฉพาะเรื่อง ของแก แม่นยำเกินร้อยเปอร์เซ็นต์ ! " เถียงไม่ออก ผมจนคำพูด ได้แต่คิดในใจว่า ตูไม่น่าได้แฟนที่เป็นพวก Precognition ( หยั่งรู้อนาคต ) เล้ย จะทำอะไร แม่ก็รู้ล่วงหน้าไปหมด จำใจยอมนั่งฟังเทศนาเสียยาวยืด ก่อนจะถูกบังคับให้รับปากว่าจะไม่ลาออก เฮ้อ ที่รัก เธอไม่คิดเหรอว่าการที่เธอเปลี่ยนอนาคตฉัน มันอาจจะส่งผลกระทบร้ายแรงต่อโลก ก็ได้นะ หลังจากจบกัณฑ์เทศน์ ผมก็วางโทรศัพท์ไว้บนหัวเตียง นอนหงายเอามือก่ายหน้าผาก ความคิดฟุ้งซ่านเริ่มก่อรูปร่าง งานการก็ไม่ได้เรื่อง ทำงานไม่เคยเสร็จไม่เคยทัน แฟนก็เอาแต่ด่า หาว่าไม่มีน้ำอดน้ำทน คนในหอพักก็มีแต่พวกมีพลังพิเศษ จะทำอะไร ต่อว่ารุนแรงแค่ไหนก็ไม่เคยสนใจ ไม่สิ ไม่เห็นผมอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ ใช่สิ ผมมัน เป็นคนธรรมดา หม้อหุงข้าวพังก็ต้องนั่งซ่อมเอง ใช้พลังอะไรก็ไม่ได้ แล้วอย่างนี้จะ ไม่ให้ถูกมองว่าเป็นมดปลวก เป็นมนุษย์ที่ไร้ความสามารถได้ยังไงเล่า พอยิ่งคิด ผมก็ ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่าและหดหู่มากขึ้นทุกที ไม่ไหวแล้ว ลาออกจากการเป็นมนุษย์ดีกว่า จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 53 00:01:32

ความคิดเห็นที่ 2 หอพักนี่น่ากลัว คนที่พักอยู่ก็น่ากลัว จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 53 03:49:29

ความคิดเห็นที่ 3 ลาออกจากการเป็นมนุษย์แล้วจะเป็นอะไรแทนดีหนอ ^^ จากคุณ : Kross_ISC เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 53 05:54:49

ความคิดเห็นที่ 4 (¯_¯'' จริงๆมันน่าชื่อเรื่อง หอพักอลวลชนเหนือมนุษย์ จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 53 08:37:24

ความคิดเห็นที่ 5   หันซ้ายหันขวา มองรอบ ๆ ห้อง มีอะไรพอที่จะใช้เป็นใบลาออกจากการเป็นมนุษย์ ได้บ้าง สายตาผมก็ไปสะดุดเข้ากับเชือกฟางสีแดงที่ซื้อมาเพื่อมัดเก็บพวกหนังสือ นิตยสาร เอาไอ้นี่ผูกคอตายกับกับลูกบิดดีกว่ามั้ง แต่พอผมเอื้อมมือไปจะจับเชือกฟาง หูก็พลันได้ยินเสียงเหมือนกระซู่ตัวหนึ่งกำลังวิ่ง ขึ้นบันได เสียงกระแทกเท้าบนระเบียง ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ และสุดท้ายก็มาหยุดที่หน้า ห้องของผม ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง  !!! เสียงทุบประตูดังสนั่น ผมสะดุ้งเฮือก ชะงักมือที่จะไปหยิบเชือกฟาง เปลี่ยนทิศไป ที่ลูกบิดประตูแทน " อย่าคิดแม้แต่จะฆ่าตัวตายในหอของฉันนะ !! " เสียงสะแหล๋นแปดสิบแปดหลอดทะลวงรูหูและสั่นสะเทือนกระดูกรูปค้อน รูปทั่งและ รูปโกลนทั้งหกชิ้นของผมอย่างรุนแรง " เอ่อ ใครคิดจะฆ่าตัวตายครับ " " อย่ามาทำแอ๊บแบ๊ว นายคิดจะใช้เชือกฟางนั่นผูกคอตายกับลูกบิดใช่ไม๊ ! บอกไว้ก่อน เลยว่าอย่า ชั้นไม่ได้ต้องการผีที่ไม่จ่ายค่าห้องมาสิงอยู่ในหอของชั้น " เอ่อ ใจคอจะไม่ห่วงคนเลยเหรอ ห่วงแต่เรื่องเก็บเงินค่าหออย่างเดียว " ว่าชั้นงกเรอะ ห๊า ! " " เปล่านี่ ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย " " ไม่ได้พูดแต่นายคิด นึกว่าชั้นไม่รู้รึไง " ชิ เบื่อพวก Mind Reading ( อ่านใจ ) จริง ๆ " ทำไม Mind Reading แล้วไง อย่างน้อยชั้นก็รู้ว่าใครกำลังจะคิดทำให้หอของชั้น เดือดร้อน รึไม่ก็ใครคิดจะเบี้ยวค่าหอ " ห่วงแต่เงินค่าหอจริง ๆ ด้วย " ว่าใครเหรอคะ " " ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะครับ " " งั้น ว่าใครอยู่ในใจเหรอคะ อยากโดนขึ้นค่าหอใช่ไหมคะ " " ผมขอโทษครับ  อย่าขึ้นค่าหอเลยครับ " ผมรีบขอโทษเจ๊แกทันที กลัวแกจะขึ้นค่าหอ ก่อนจะทำหน้าจ๋อยลง รู้สึกตัวว่าตัวเอง กำลังคิดอะไรผิด ๆ และจะทำอะไรผิด ๆ อยู่ พอเจ๊เห็นผมจ๋องลง แกก็ถอนหายใจอย่างระอา ก่อนจะพูดกับผมต่อ " ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมนายต้องคิดว่าตัวเองไร้ค่าอะไรนักหนา โดยเฉพาะการเอา ตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ขอร้องเหอะ เลิกคิดอย่างนั้นเถอะ นายก็คือนาย คนอื่น ก็คือคนอื่น จะให้เปรียบเทียบกันมันไม่ได้หรอกต่างคนก็มีดีต่างกันไป แล้วอีกอย่าง ความสามารถพิเศษที่นายมี ชั้นว่ามันเป็นความสามารถที่ออกจะดีเยี่ยมด้วยซ้ำ " ออกจะน่าสมเพชล่ะไม่ว่า " ใครว่า Care Taker ที่นายมีมันทำให้ทุกคนเข้าใจนาย ใส่ใจนาย ให้อภัยและให้โอกาส นาย ไม่ว่านายทำตัวห่วยแตกเเค่ไหน ทุกคนก็เข้าใจว่าทำไมนายทำอย่างนั้นและก็ให้ อภัยนาย พร้อมจะให้โอกาสนายแก้ไขตัวเองใหม่เสมอ ชั้นว่ามันเป็นเรื่องที่ดีจะตาย คิดดู ถ้าทุกคนมีความสามารถพิเศษของนายคนละนิดละหน่อย ทุกคนก็จะเข้าใจกัน เวลามีใครทำอะไรผิด ทุกคนก็ให้อภัยและให้โอกาส สังคมก็ต้องสงบสุขแน่นอน ไม่ ต้องเหมือนอย่างทุกวันนี้ " วี๊ด ~~~~~~~~ บรึ้ม !!! จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 53 16:00:08

ความคิดเห็นที่ 6   ในขณะที่ผมกับเจ๊กำลังคุยกันอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงหวีดแหลมเหมือนมีอะไรแหวก อากาศมาด้วยความเร็วสูง พุ่งมาใส่ที่หอ แต่ยังก็ที่จะมากระแทก มันก็ชนเข้ากับบางสิ่ง ที่โปร่งใสแล้วก็เกิดระเบิดอย่างรุนแรง แต่แรงระเบิดกลับไม่ทำอันตรายพื้นที่ภายใน หอพักได้เลย " เปรตตัวไหนมายิง RPG ใส่หอชั้น ห๊า !!!!! " กระดูกรูปค้อน ทั่ง และโกลนของผมโดนสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงอีกครั้ง " ชั้นไม่สนหรอกนะว่านายจะสังกัดกองกำลังไทยแดงหรือว่าไทยเหลือง แล้วก็ไม่รู้ หรอกนะว่าพวกนายจะรบกันไปถึงไหน แต่อย่ามายุ่งกับหอชั้นได้มั๊ย !!! " เจ๊แกตะโกนด่ามือดีที่บังอาจมายิง RPG ใส่หอของแก ด้วยพลังเสียงขนาดนี้ แต่ให้ มือยิงยืนอยู่ห่างสักสองกิโล คิดว่าต้องได้รับฟังคำด่าชัดเจนแน่นอน ผมถอนหายใจ ระอาและเบื่อหน่ายกับสงครามสองสีที่พัฒนาจนกลายเป็นสงคราม กองโจรกลางเมืองไป ไม่มีการรบพุ่งกันเต็มที่ แต่กลับมีการใช้ความรุนแรงเป็น หย่อม ๆ อย่างเช่น คาร์บอมบ์ กราดยิงอาวุธสงครามใส่กัน ไม่มีใครออกมาอ้าง ความรับผิดชอบ ชาวบ้านชาวช่องโดนลูกหลงล้มตายไม่เว้นแต่ละวัน แต่ก็ยังโชคดี ที่หอพักของเจ๊แกมีความสามารถ Last Shelter ( พำนักสุดท้าย ) เลยสามารถสร้าง เกราะคุ้มกันการโจมตีลูกหลงให้พวกเราชาวหอได้ เจ๊แกกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน ดูท่าจะอาฆาตมือ RPG ก่อนจะหันมาคุยกับผมต่อ " เนี่ยขอแค่ไอ้พวกเวรนั่น มีขี้เล็บความสามารถพิเศษของนาย แค่นี้เมืองไทยก็ไม่ต้อง มาเป็นอย่างนี้แล้ว " ผมนิ่งเงียบไม่พยักหน้าแสดงความเห็นด้วยหรือแสดงอะไรออกไปได้แต่คิดบางสิ่ง อยู่ในใจ " ไม่ต้องคิดมากเรื่องไอ้สงครามบ้า ๆ นี่ ยังไงซะไม่มีใครทำอะไรได้แล้ว นอกเสียจาก มันจะเปิดโต๊ะเจรจากันนั่นแหล่ะ ถึงจะหยุดสงครามได้ อย่าคิดให้มากเพราะยิ่งคิด มาก นายก็จะยิ่งซึม แล้วสุดท้ายก็มาคิดฆ่าตัวตายเอง เลิกคิด เอาเวลาไปทำหน้าที่ ของตัวเองให้ดีที่สุดดีกว่า  " เเววตาของเจ๊แกส่งประกายแรงกล้าให้กับผม เมื่อผมสบตากับแก ผมรับประกายตานั้น ยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะพยักหน้ารับคำแก " ครับ " " เอาล่ะ คิดได้ก็ดีแล้ว ครั้งนี้ชั้นยกโทษให้ ถ้าครั้งหน้านายคิดจะฆ่าตัวตายอีก ชั้นจะ ขึ้นค่าหอนาย " ผมสะดุ้งเฮือก ก่อนจะรีบพูดปฏิเสธรัว ๆ " ครับ ๆ ผมไม่คิดฆ๋าตัวตายอีกแล้วครับ " " ดี งั้นชั้นไปล่ะ " แกยิ้มเล็กน้อย ก่อนหันหลังจะเดินอ้อยอิ่งลงบันไดไป ผมถอนหายใจอีกครั้ง ระบายความขุ่นข้องออกไปจากปอด ก่อนกลับเข้าห้อง เปิดคอม หาไฟล์งานที่ทำค้างไว้มาทำต่อ เขาก็เขา เราก็เรา ถึงผมจะไม่มีความสามารถพิเศษเหมือนคนอื่นในหอ แต่ผมก็มีหน้า ที่ต้องรับผิดชอบ ที่คนในหอไม่ได้รับผิดชอบด้วย เอาล่ะเลิกคิดเปรียบเทียบกับคนอื่น ดีกว่า ยังไงซะมันก็ไม่มีอะไรงอกเงย มีแต่ทำให้หดหู่เปล่า ๆ ผมก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองต่อ ในขณะที่ของนอกมีเสียงปืนดังประปรายและ เกราะป้องกันของ Last Shelter ก็ทำหน้าที่คุ้มครองเราเอาไว้อย่างแข็งขันอยู่ตลอด เวลา *************************************************** จบแล้วครับ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 53 16:01:11

ความคิดเห็นที่ 7 ตกลงโชคดีมั้ยน้อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 53 20:37:34

ความคิดเห็นที่ 8 ตกลงไม่ได่ฆ่าตัวตายอีกละ ว่าแต่นี่มันหอพักเถื่อน แถวตรอกไดแอกกอนหรือเปล่าเนี่ย??? จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 53 21:26:45

ความคิดเห็นที่ 9 ถือว่าเป็นโชคหรือเปล่าหนอที่ได้อยู่หอนี้ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 53 09:51:33

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบนะคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : cinta เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 53 22:53:06

ความคิดเห็นที่ 11 หอแปลกๆ อยากอยู่บ้างจัง ชอบค่ะ... จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 12:33:52

ความคิดเห็นที่ 12 ตามมาอ่านจ้า (เพิ่งเข้ามา) เขียนได้หนุกและแปลกอีกตามเคยนะ จากคุณ : Pim~Dow เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 53 14:32:30

ความคิดเห็นที่ 13   ทำให้คิดถึงอีกแง่มุมของสังคมคนกรุงเทพฯ  (พอดีผมเป็นคนต่างจังหวัด)  รวมถึงการเขียนเรื่องที่แปลกและสะท้อนให้เห็นถึงแง่คิดและการกระทำของตัวละครครับ ................................... ขอบคุณครับ คุณ garnet19th จากคุณ : ผ่านมาแต่ไม่ให้ผ่านไป เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 53 00:44:59