PANTIP.COM : W8899264 พลอย มินิ ชะแลง ตอนที่ 3 (จบ) (อีกรอบค่ะ เพิ่งพบว่ากระทู้เก่าเนื้อความหายทั้งคห.เลย T^T) [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 2

อะไรน่ะนั่น...ไอ้ประกายตาเจิดจรัสนั่นหายไปไหนหมด

ชายหนุ่มมองความเปลี่ยนแปลงของสีหน้าหญิงสาวได้อย่างชัดเจน ไม่แน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เจ้าโจรนั้นตะโกนด่าเขา ระยะห่างมันไกลนิดหน่อยก็เลยไม่ค่อยได้ยิน แต่แล้วฉับพลันที่สบตากับเธอ ทำให้รู้ว่าอะไรบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น ชายหนุ่มพยายามอ่านสายตานั่นแม้จะมองได้ไม่ค่อยเห็นก็ตาม

“มองอะไร หาเข้าไปสิ!” นายคนว่าจ้างไม่เลิกด่า

เมื่อเห็นแววตาเธอที่พยายามส่งสัญญาณมาอีกแวบหนึ่ง ฉับพลันความคิดของอีกฝ่ายที่สื่อตรงมายังเขาก็ผ่านเข้ามาในความรู้สึก ชายหนุ่มกระตุกยิ้มรับสารทันที จากนั้นเขาก็ทำท่าค้นจากนั้นก็หยิบบางสิ่งที่เป็นประกายล้อแสงวามวับขึ้นมา

“เฮ้ คุณโจร ไอ้นี่หรือเปล่าที่หาน่ะ”

ว่าจบชายหนุ่มก็โยนเจ้าของสิ่งนั้นไปที่เจ้าโจรผู้หาญกล้าจับเธอเป็นตัวประกัน เขาอุทานเบาๆแล้วปล่อยเธอทำท่าจะมารับเจ้าสิ่งที่ถูกโยนมาแทน หญิงสาวฉวยโอกาสนี้จัดการจระเข้ฟาดหางใส่เข้าไปที่ท้ายทอยของไอ้คุณผู้ว่าจ้างเข้าเต็มรักจนอีกฝ่ายเซถลาไปข้างหน้านอนกองสลบเหมือดอยู่กับพื้น

ชายหนุ่มเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง เขายิ้มพลางจะเดินมาหาแต่สะดุดใจที่หญิงสาวยกมือห้ามไว้ก่อนพลางบุ้ยใบ้ให้เขาหยิบสิ่งของให้กับเธอ เขามองภาษาใบ้ของเธอจนสุดท้ายก็จับความได้ว่าเธอต้องการชะแลงข้างรถนั่นเอง เขาเลยเดินเอามาให้ ผ่านตัวขโมยที่สลบกองอยู่กับพื้นเพราะฝีมือเธอแล้วยื่นอุปกรณ์ให้

“อย่าให้ถึงตายนะ” ชายหนุ่มกำกับไว้อย่างนั้น

“บ้าหรือ” หญิงสาวค้อนให้ “ฉันไม่ใช่คุณนี่ เล่นใช้ไอ้นี่ฟาด ไม่รู้ว่าหมอนั่นตายไหมได้ยินเสียงดังโพละ”

เขายักไหล่

“ไม่ตายหรอก สำรวจดูแล้ว” ว่าพลางหันมามองเจ้าคนที่สลบเหมือดอยู่นั่นอย่างแหยงๆ “ว่าแต่ไอ้โจรนี่ตายเพราะคุณหรือเปล่านี่สิ”

“ก็กำลังจะเช็คไง” หญิงสาวว่าจากนั้นก็ถือชะแลงเดินไปใกล้ๆร่างที่นอนอยู่พลางยื่นท่อนเหล็กนั่นไปจิ้มๆอีกฝ่ายว่ากระดุกกระดิกหรือไม่ จากนั้นก็เริ่มเขี่ยเอว แล้วก็เท้า

“คุณทำอะไรน่ะ” ชายหนุ่มไม่เข้าใจ

“ก็ลองดูไงเผื่อถ้าไม่สลบจริงก็ต้องหัวเราะบ้างล่ะน่า” และแล้ววิธีทดสอบพิลึกๆของเธอก็สิ้นสุด หญิงสาวยอมลุกไปใกล้ๆจากนั้นก็อังที่จมูกทดสอบว่ายังมีลมหายใจหรือไม่ จากนั้นก็เงยหน้าบอกเขาพลางคลี่ยิ้มกว้าง “ผู้ว่าจ้างฉันยังไม่ตาย ไม่ต้องห่วง เราสองคนยังไม่ได้ฆ่าใคร”

คำว่า ‘ผู้ว่าจ้าง’ ที่เธอเอ่ยออกมาอย่างลืมตัวทำให้คนสองคนหายใจสะดุดอีกครั้ง อันดาเหลือบมองหน้าของชายหนุ่มและรับรู้ได้ทันทีว่าเขาก็คิดเช่นเดียวกันเพราะร่างสูงกว่าเมินไปอีกทางด้วยสีหน้าขรึมลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างจบสิ้นลงบรรยากาศอันน่าอึดอัดใจก็กลับมาวนเวียนอยู่รอบๆชายหนุ่มและหญิงสาวอีกครา ความเงียบที่มีแต่ความน้อยใจของอีกฝ่ายลอยอยู่เต็มอากาศที่หายใจเข้าไปทำให้เธออึดอัดจนสุดท้ายก็ถอนใจยาวอย่างลำบากใจ

“ฉันได้รับมอบหมายให้ตามคุณ” เธอเอ่ยในที่สุดด้วยท่าทางอึดอัดใจในขณะที่ร่างสูงนั่นนิ่งไปเล็กน้อยแล้วหันกลับมามองหน้าเธอ “อย่างที่คุณได้ยิน คนที่ว่าจ้างก็คือเจ้าพวกโจรคนนี้นี่แหละ แต่ฉันเพิ่งรู้ว่าจุดประสงค์จริงๆของพวกมันคือตั้งใจจะเอาพลอยนั่นจากรถคุณ”

หญิงสาวเห็นเขายังนิ่งอยู่จึงรีบอธิบายเพิ่มเติมอย่างร้อนรน

“ฟังจากที่นายตัวใหญ่นี่พูด เขาน่าจะรู้ว่าฉันตามสืบคุณอยู่ พอเห็นเราไปไหนมาไหนด้วยกันแล้วคงคิดว่าตัวเองโดนหักหลังเลยจัดการเสี่ยงดักซุ่มลงมือลักพาเราสองคนแบบนี้” เธอเอ่ยอย่างไม่สบายใจ ความรู้สึกผิดจู่โจมเธออีกครั้ง “เรื่องมันไม่ควรเป็นแบบนี้เลย ฉันทำงานพลาด คุณถึงโดนจับตัวมาแบบนี้ ฉันขอโทษ"

ความเงียบเข้าครอบคลุมอีกครั้งหนึ่ง อันดาไม่อาจเดาใจอีกฝ่ายได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่แต่ก็พยายามจะสบตาเขาให้ได้ อย่างน้อยจะได้รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ชายหนุ่มเมินไปอีกครั้ง ไม่ยอมให้ความร่วมมือแม้แต่น้อย

“งั้นแปลว่าเรื่องของเราสองคนที่ผ่านมาทั้งหมดเป็นแค่งานของคุณใช่ไหม” เอ่ยถามเสียงเรียบแต่สั่นสะเทือนอย่างชัดเจน “ที่คุณพาตัวเองมาใกล้จนหลอกผมรู้สึกดีๆด้วย จริงๆแล้วคุณไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ทั้งหมดนี่เป็นแค่ความรู้สึกผมฝ่ายเดียวใช่ไหม”

อันดานิ่งงันเม้มปากกำมือแน่น

เวลาแค่เพียงเสี้ยวนาทีทว่าราวชั่วกัปชั่วกัลป์ หญิงสาวจึงตัดสินใจได้ มือบางสะกิดไหล่ให้เขาหันมามองเธอ ชายหนุ่มผินมาด้วยสีหน้าเย็นชา แต่ก่อนที่จะรู้อะไรเป็นอะไร กำปั้นเล็กๆก็ประเคนที่ซีกแก้มด้านหนึ่งของเขาเข้าอย่างจังจนชายหนุ่มผงะเซล้มลงกระแทกลงบนร่างของเจ้าโจรที่นอนอยู่ก่อนแล้วเต็มที่ เจ้าโจรร่างใหญ่สะดุ้งโหยงทำท่าสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา

“อูย! อะไรวะ...แอ้ก!” ยังไม่ทันที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็โดนฝ่ามือใหญ่กระแทกที่ท้ายทอยสลบไปอีกรอบหนึ่ง

ชายหนุ่มซึ่งยังมึนแต่ไหวตัวทันจัดการเจ้าโจรให้หลับไปรอดูจนแน่ใจว่าร่างที่เขานั่งทับอยู่จะไม่ตื่นขึ้นมากวนใจอีกก็หันมามองคู่กรณีที่เล่นงานเขาบ้าง อาการเจ็บแปลบที่แก้มนั่นทำให้เขากัดริมฝีปากนิ่วหน้ามองเธอด้วยอาการฉงนมากกว่าโกรธเกรี้ยว ร่างเพรียวนั่นกอดอกขำกับโจรผู้โชคร้ายแล้วหันมาสบตาชายหนุ่ม ถามทั้งที่ยังยิ้มอยู่แต่นัยน์ตานั้นกลับหม่นหมอง

“เจ็บไหม” เธอเค้นเสียงหัวเราะเบาๆแต่ไม่มีทีท่าว่าจะมาช่วย “หายโง่หรือยัง”

ร่างสูงยิ่งกว่าประหลาดใจ เขาชันกายขึ้นเพื่อเดินมายืนตรงหน้าเธอซึ่งร่างบางกว่านั่นยังคงยืนนิ่งตรงนั้นไม่หนีไปไหน จ้องสีหน้าครึ่งยิ้มครึ่งบึ้งของเธอในขณะที่ยังทำท่ากอดอกเอาเรื่องอยู่

“คิดว่ามีผู้หญิงคนไหนบ้ากระโดดมารับกำปั้นแบบนี้ให้ผู้ชายที่ตัวเองไม่ได้รู้สึกอะไรหรือไง บื้อชะมัด!” ว่าจบเธอก็สะบัดตัวเดินหนีเขาดื้อๆไปทางรถยนต์ที่จอดนิ่งสนิทอยู่ แต่แล้วก็ถูกแรงดึงจากด้านหลังรวบเข้ามาอยู่ในอ้อมอกแข็งแรงของอีกฝ่าย ศีรษะของเขาแนบกับกลุ่มผมของเธอโดยที่หญิงสาวปล่อยตนเองให้อยู่อย่างนั้นโดยไม่ขัดขืนแต่อย่างใด

“ที่จริงผมก็คิดอยู่ว่าคุณน่าจะชอบผมบ้างแต่ไม่แน่ใจ” เขากระซิบเบาๆที่ริมหูชวนให้ขนลุกซู่ด้วยน้ำเสียงยินดีอย่างที่สุด

“ใครชอบใคร พูดดีๆนะ!” หญิงสาวเบี่ยงหนี ใบหน้าแดงก่ำ

“เมื่อกี้คุณบอกไง” เขาจุมพิตเบาๆที่จอนหูของหญิงสาวอย่างนุ่มนวล ดวงตาประกายวิบวับโดยที่เธอไม่มีโอกาสเห็น “ได้ยินชัดเต็มสองหู พูดแล้วห้ามคืนคำห้ามโกงด้วย”

“นี่! แสดงว่าเมื่อกี้หลอกฉันเหรอ!” อันดาร้องเสียงหลงพลางพยายามหันหน้ามามองเขาแต่ติดจมูกของอีกฝ่ายที่เคลียข้างแก้มอยู่จึงได้แต่ดิ้นรนหาทางหนีแต่จนใจเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ
“
ไม่ได้หลอกเสียหน่อย น้อยใจจริงๆนะ” คน ‘น้อยใจ’ ทำเสียงระรื่น “ที่ผ่านมาชอบบ่ายเบี่ยงตลอดเวลานี่นา แถมมารู้ว่าคุณอยู่ใกล้ผมเพราะงานของคุณด้วย เป็นใครก็ต้องระแวงเป็นธรรมดา”

ร่างบางชะงักถามอย่างแปลกใจ “คุณไม่โกรธที่ฉันตามคุณ แล้วทำให้คุณต้องมาเจอเรื่องร้ายๆอย่างนี้หรือ”

“โกรธทำไม ดีจะตาย” เขาหัวเราะเบาๆกระซิบชิดริมหูชวนให้จั๊กจี้ “ได้ผจญภัยกับคุณ น่าตื่นเต้นออก ปีนชั้นวางของสนุกกว่าปีนเขาเยอะ อีกอย่างที่คุณตามผมนี่ยิ่งดีสุดๆ คุณจะได้รู้ว่าผมไม่เจ้าชู้ ไม่มีกิ๊กในสังกัดที่ไหน รักจริงหวังแต่งสุดๆ”

“เกินไปย่ะ” เธอว่าแก้มร้อนผ่าว รีบเบี่ยงประเด็นทันที “แล้วนี่เราจะเอาไงต่อ ฉันไม่มีโทรศัพท์ติดตัวมาเลยนะ เจ้าสองคนนี่คงเอาออกตอนที่สลบไปน่ะ”

ถึงจะโง่แค่ไหนแต่ก็ยังมีอะไรฉลาดๆอยู่บ้างเหมือนกันแฮะ

“ผมก็เหมือนกัน” เขาลองสำรวจตัวเองแล้วก็พบว่าไม่มีเครื่องมือสื่อสารติดตัวอยู่ในขณะที่มืออีกข้างยังคงโอบกอดร่างบางไว้ราวกับเกรงว่าอีกฝ่ายจะหายวับไปไหน

“นี่! ปล่อยสิ” อันดาเอ่ยเขินๆเมื่อชายหนุ่มเล่นยังรั้งร่างเธอไว้อยู่อย่างนี้ “ฉันจะไปดูว่านายสองคนนี่มีมือถืออยู่หรือเปล่า”

“ไม่ปล่อยไม่ได้หรือ คุณชอบเลี่ยงผมอยู่เรื่อยกว่าจะจับตัวได้เหนื่อยจะแย่” เขางึมงำ ประทับริมฝีปากที่ข้างแก้มเธออีกครั้งจนอันดาชักจะแน่ใจแล้วว่าถ้าปล่อยเป็นแบบนี้ต่อไป คงได้แก้มช้ำทั้งสองข้างแน่ๆ ข้างหนึ่งเพราะหมัดของโจรปล้นพลอย ส่วนอีกข้างหนึ่งเพราะริมฝีปากของนายโจรปล้นจูบคนนี้

“อย่ามาเกเรนะ”! เธอพยายามทำเสียงเข้มทั้งที่ยังหน้าแดงจัด กระทุ้งศอกเบาๆให้เขาปล่อย “เราต้องจัดการโจรคู่นี้อีก มาช่วยหาทางแจ้งตำรวจกันก่อนดีกว่า”

ชายหนุ่มถอนใจบ่นพึม “ทำไมเราสองคนต้องมาสารภาพความในใจกันตอนสถานการณ์อย่างนี้ด้วยนะ ผมอุตส่าห์กะไว้ว่าจะพาคุณไปดินเนอร์ใต้แสงเทียน มีไวโอลินมาขับกล่อมบรรยากาศ หอบกุหลาบช่อใหญ่ๆมาให้แล้วจะคุกเข่าขอความรักต่อหน้าคุณ แต่นี่ผิดแผนไปหมดกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้”

“คุณไม่ต้องทำอย่างนั้นหรอก” แค่คิดตามหญิงสาวก็แก้มแดงขนลุกกับความหวานเลี่ยนเกินพิกัดของขายหนุ่มผู้นี้แต่ก็อดเห็นด้วยกับคำพูดสุดท้ายของเขาไม่ได้

สภาพแวดล้อมที่ยืนอยู่มันไม่เหมาะสมอย่างที่เขาว่าจริงๆนั่นแหละ ข้างหน้าเขาคือพื้นที่รกร้างที่ยังไม่ได้ก่อสร้างอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ด้านหลังเป็นโกดังเก็บของ รอบข้างเป็นคลังสินค้าว่างเปล่าเหมาะกับการลักพาใครมากักตัวไว้มากๆ สภาพทั้งเขาทั้งเธอมอมแมมกันทั้งคู่ คนหนึ่งนุ่งเสื้อยืดกางเกงยีนส์ส่วนอีกคนหนึ่งใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นสุดเนี้ยบแต่บัดนี้ยับย่นไปหมดเปรอะเปื้อนไปหมดเพราะต้องไปนอนคลุกฝุ่นอยู่ในโกดังข้างหลังนั่น

เธอหัวเราะคิกเมื่อนึกถึงจุดนี้ แต่ก็ต้องเงียบไปเพราะถูกลงโทษกับการหัวเราะไม่ถูกกาลเทศะนั่น ทั้งชายหนุ่มและหญิงสาวต่างอ้อยอิ่งกับอารมณ์อ่อนหวานลึกซึ้งต่างฝ่ายต่างถ่ายทอดให้แก่ก่อนที่หญิงสาวจะตัดใจเบี่ยงกายออกเพื่อจะไปค้นตัวโจรทั้งสองคนแทน

“มีมือถือจริงๆด้วย!” อันดาอุทานอย่างดีใจ หญิงสาวรีบชูให้ชายหนุ่มดู ร่างสูงที่เลี่ยงไปดูค้นตัวโจรอีกคนหนึ่งรีบเดินเข้ามาใกล้เธออย่างยินดี เขาเห็นหญิงสาวกดหมายเลขอยู่แต่แล้วสีหน้าเริงร่าของเธอก็เปลี่ยนไป

“ทำไม” เขาเอ่ยถามอย่างสงสัย

“โจรมันยังไม่ได้เติมตังค์ แถมไม่มีคลื่นอีกต่างหาก” เธอเอ่ยด้วยสีหน้าวุ่นวายใจ “บ้าชะมัด! โทรศัพท์โทรไม่ได้แบบนี้เอาไปปาหัวหมายังมีค่ากว่าเลยมั้ง!”

ทั้งคู่จึงปรึกษากันและตกลงกันว่าจะมัดโจรสองคนนี้ปล่อยไว้ที่นี่ก่อนจากนั้นก็ค่อยขับรถไปสถานีตำรวจที่ใกล้ที่สุดเอาซึ่งอันดาก็เห็นด้วย แต่ปัญหาคือกุญแจรถที่อยู่ในมือของโจรคนที่โดนชายหนุ่มใช้ชะแลงหวดเข้าไปนั่น แงะเท่าไรก็แงะไม่ออก กำไว้เหนียวแน่นยิ่งกว่าตีนตุ๊กแกจนทั้งดึงทั้งง้างอย่างไรก็ไม่มีทีท่าว่าจะคลาย ชายหนุ่มและหญิงสาวจึงมองหน้ากัน

“ถ้างั้นมัดไว้ทั้งๆแบบนี้ละกัน เราคงต้องเดินเท้ากันก่อน ถ้าเจอถนนใหญ่ก็ไม่ยากแล้วล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างตัดใจ

ทั้งอันดาทั้งเขาต่างช่วยกันหาสิ่งที่พอจะรัดแทนเชือกได้ ก็พบเศษเชือกที่เจ้าสองคนนี้ใช้มัดทั้งคู่เมื่อตอนที่นำมายังโรงเก็บของแห่งนี้ แต่มันถูกตัดจนสั้นไม่สามารถนำมาใช้ได้ ที่ดูจะใช้ได้มากที่สุดคงเป็นผ้าออกเปื่อยขนาดที่ใช้มือฉีกได้ และปริมาณก็ไม่มากนักจึงต้องพันหลายทบเท่าที่จำนวนนั้นอำนวย

จนเมื่อเสร็จสิ้นก็ถอนใจโล่งอก ชายหนุ่มจึงค่อยยิ้มออกมาได้อีกครั้งหลังจากผ่านความตึงเครียดเมื่อครู่ไป

“ตอนแรกผมคิดว่าเป้าหมายของพวกมันต้องการจับผมเรียกค่าไถ่เสียอีก รู้สึกแย่สุดๆที่พลอยทำให้คุณติดร่างแหไปด้วย แต่ทำไมมันกลับตาลปัตรได้ขนาดนี้กัน”

เสียงเปรยนั่นทำให้หญิงสาวหันกลับไปมองเขา

“เรื่องที่คุณคิดแต่ไม่ยอมบอกฉันตอนที่เราถูกขังอยู่ข้างในนั้นน่ะหรือคะ”

ชายหนุ่มผงกศีรษะทำหน้าเรี่ยๆ

“ผมเข้าใจอย่างนั้นจริงๆนะ”

“เราต่างคนต่างคิดว่าเป็นความผิดของตัวเองนะคะ” อันดาหัวเราะเบาๆในขณะที่เขายังทำหน้าไม่สนิทนัก

“แต่ตอนที่อยู่ในนั้น ผมไม่ยากบอกเรื่องนี้กับคุณเพราะยังไม่แน่ใจด้วย...” เขาหยุดมองเธออย่างลังเล “แล้วก็กลัวคุณจะโกรธเกลียดผมที่เป็นสาเหตุให้คุณต้องมาเดือดร้อนอย่างนี้”

หญิงสาวหน้าตึงสบตาขอลุแก่โทษจากเขา เห็นความห่วงใยและความกังวลที่อยู่ในดวงตาคู่นั้นทำให้ท่าทีของเธออ่อนลง

“ครั้งนี้ยอมยกให้เพราะคิดว่าคุณคงไม่รู้จักฉันดีพอ” เธอเอ่ยเสียงเข้ม ใบหน้าติดจะเชิดอย่างทระนง “แต่ขอให้รู้ว่านะว่าถ้าเราจะโชคร้ายเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก ฉันไม่มีทางทิ้งคุณเพราะเรื่องงี่เง่าอย่างนั้นอยู่แล้ว อย่าดูถูกฉันให้มากนัก!”

เท่านั้นเอง ริมฝีปากของชายหนุ่มก็แย้มกว้างจนอันดารู้สึกเหมือนจะตาพร่าเพราะรอยยิ้มอบอุ่นนั่น เธอเมินไปเสียไม่อยากสบตาเขาตอนนี้ เสียงนกร้องดังจุ๊บจิ๊บอยู่ไม่ไกลเรียกความสนใจให้กับหญิงสาวได้เป็นอย่างดี เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าก็พบว่าแสงสีส้มได้ระบายแตะแต้มอยู่บนก้อนเมฆ ภาพนั้นทำให้เธออุทานอย่างแผ่วเบา

“นี่เช้าตั้งแต่เมื่อไรกัน! มิน่า...ช่วงเวลาตื่นเต้นที่เพิ่งผ่านพ้นมาถึงได้เห็นอะไรต่อมิอะไรชัดดีเหลือเกิน เหตุการณ์ตึงเครียดตลอดทำให้ประสาทตื่นตัวจนไม่ง่วงแม้แต่นิดเดียว

“นั่นสิ เท่ากับว่าเราอยู่ด้วยกันยี่สิบสี่ชั่วโมงได้แล้วนะ” ชายหนุ่มเงยหน้ามองท้องฟ้ากระจ่างค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเงินยวง เขายื่นมือมาทางเธอ อันดามองมือใหญ่นั่นด้วยสายตาฉงน แต่เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มๆของอีกฝ่าย สบตาเกือบกึ่งจริงจังนั่นทำให้หญิงสาวลังเลที่จะวางมือของตนลงบนอุ้งมือนั่น

“ฉัน...ไม่มีอะไรเลยนะ” เธอเอ่ยขึ้นมาในที่สุด

ทว่าชายหนุ่มยังคงยกมือรอค้างอยู่อย่างนั้น อันดาสบตาเขาแล้วละล่ำละลักอธิบายต่อ

“ฉันเป็นผู้หญิงทำงานบริษัทนักสืบ เป็นเด็กกำพร้า มีอาอยู่คนกับพี่ชายร่วมโลกที่ทำงานด้วยกัน อยู่คนละสังคมกับคุณ เหยียบอยู่ระหว่างโลกสว่างกับโลกมืด ไม่รวย ไม่สวย ไม่น่ารัก ไม่อ่อนหวาน ไม่...” เธอสะบัดมืออย่างขัดใจเมื่อเห็นเขายังคงไม่ยอมเก็บมือไป หญิงสาวสบตาเขาอีกครั้งอย่างลังเลเหมือนเด็กหลงทางที่ไม่มั่นใจในตนเอง

“คุณแน่ใจจริงๆหรือ”

ชายหนุ่มพยักหน้า ดวงตาเขาจริงจังและปรานีจนน้ำตาของผู้หญิงที่มองว่าตนเองไม่สมหญิงก็รื้นขึ้นมา และวางมือของตนลงบนมือใหญ่ในที่สุด มือนั่นกระชับลงถ่ายทอดความอบอุ่นให้ เขาดึงเธอมาใกล้ๆกระซิบเบาๆ

“แค่คุณเป็นคุณเท่านั้นก็พอแล้ว” เขาพูดเพียงเท่านั้นเองแล้วเดินนำไปข้างหน้า “เราไปกันเถอะ”

อันดามองแผ่นหลังกว้างที่เดินนำเธออยู่ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เธองมองกลับหลังด้วยท่าทีลังเล แต่ก็เห็นว่าโจรสองคนนั้นยังนอนอยู่ที่เดิม มีสิ่งที่เพิ่มก็เพียงแค่มือและเท้าถูกเศษผ้านั่นมัดเอาไว้เท่านั้นหญิงสาวจึงหันหน้ากลับแล้วเดินตรงไปข้างหน้าโดยมีชายหนุ่มเป็นผู้นำทาง

แสงอาทิตย์สาดส่องอยู่เบื้องหน้า โดยที่มีร่างสูงของชายหนุ่มจับจูงเอาไว้อย่างนี้ เส้นทางข้างหน้าเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ เธอไม่มีเวลามาพะวงกับด้านหลังที่เมื่อแสงอาทิตย์ตกกระทบก็มีเพียงแค่เงาดำฉาดฉายสักหน่อย

ร่างของคนทั้งสองเคียงกันเดินห่างออกไปในที่สุด
แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 53 10:03:35

จากคุณ : peiNing

เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 53 10:03:27

ความคิดเห็นที่ 7

หลังจากลับกายของสองหนุ่มสาวได้ไม่นาน โจรร่างใหญ่ที่โดนขาของตัวประกันสาวซัดเข้าเต็มเหนี่ยวกับฝ่ามืออรหันต์ของตัวประกันหนุ่มจัดการเข้าที่ท้ายทอยก็ค่อยรู้สึกตัว เจ็บแปลบไปทั่วทั้งตัวราวกับถูกอะไรทับ และที่แย่กว่าที่ไหนน่าจะเป็นที่ต้นคอ เขาอุทานเสียงแผ่วเมื่อขยับตัว

“เฮ้ย! ตื่นสักทีสิวะ ข้าเรียกจนเหนื่อยแล้วนะโว้ย!” เสียงของเพื่อนร่างเล็กลอดเข้าหูทำให้ต้องกระพริบตาอีกครั้งหนึ่งก่อนเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็พบว่าตอนนี้ตนเองอยู่ในสภาพโดนมัดมือมัดเท้าอยู่ เขาชันกายลุกขึ้นทันทีไม่ใส่ใจกับอาการปลาบที่ท้ายทอย

“อะไรกันวะ” ยังงงไม่สร่าง เห็นเพื่อนกำลังพยายามแก้มัดตนเองอยู่ห่างออกไปใกล้ๆรถคันเล็กที่จอดอยู่ เขาก็เพิ่งรู้สึกตัวเหมือนกันว่าสภาพของตนเองไม่ต่างจากเพื่อนเลย “เฮ้ย! โดนมัดตั้งแต่เมื่อวะเนี่ย”

“ก็ตอนที่เราสองคนโดนพวกมันเล่นงานนั่นแหละ” อีกฝ่ายตะโกนตอบมา พยายามใช้กุญแจที่ตนเองกำไว้แน่นตอนที่ไม่รู้สึกตัวแทงทะลุผ้านั้นเพื่อแก้มัดตนเอง “โธ่เว้ย! ไอ้ผ้านี่ขาดยากจริง!”

“แล้วพวกมันไปไหน” ชายที่เพิ่งตื่นขึ้นยังไม่สร่างมึน “แล้วแกทำอะไรนั่นน่ะ”

“พวกมันหนีไปแล้วน่ะสิ แล้วแกจะนั่งหาพระแสงอะไร!” เห็นเพื่อนทำหน้ามึนอยู่ก็ยิ่งโกรธจนหนวดแทบกระดิก “รีบหาทางแก้มัดสิวะ! เดี๋ยวพวกมันก็ลากตำรวจมาจับเข้าซังเตหรอก”

เจอคำว่าซังเตเท่านั้นก็เรียกสติได้ทันที เขาสบถเมื่อผ้าที่มัดนั่นแน่นหนาพอตัว พยายามอยู่นานก็ยังแก้ไม่สำเร็จ เหงื่อของเขาเริ่มซึมเมื่อคิดว่าแต่ละนาทีที่ผ่านไปไม่รู้ว่าตำรวจจะมาเมื่อไร จนกระทั่งได้ยินเสียงเพื่อนอุทานอย่างดีใจที่ใช้กุญแจนั่นตัดผ้าออกได้สำเร็จ

“เฮ้ย! ขาดแล้วหรือ” ชายร่างใหญ่อุทานอย่างดีใจ “รีบแก้มัดข้าด้วย!”

“เออ! รอเดี๋ยว” อีกฝ่ายก็ดีใจไม่แพ้กัน ตอนนี้เขาแก้ผ้าที่มัดเท้าก่อนจากนั้นก็รีบมาช่วยปล่อยเพื่อนให้เป็นอิสระทันที ในระหว่างที่คลายผ้านั้นออกหางตาของชายหนวดจิ๋มเหลือบเห็นวัตถุแวววาวอยู่บนพื้นใกล้ที่เพื่อนนั่งพอดีจึงตบหัวอีกฝ่ายเข้าเต็มๆจนหน้าแทบคว่ำ

“เฮ้ย! บ้องหัวข้าทำแป๊ะไรวะ” คนโดนตบโวยวาย เขาเพิ่งโดนฟาดเข้าที่ท้ายทอยแล้วยังจะโดนซ้ำเติมอีก

“ข้าไม่กระทืบแกก็บุญแล้ว!” เขาหนวดกระตุกด่าพลางชี้ไปที่เจ้าสิ่งที่วางอยู่บนพื้นนั่น “มีดอยู่ใกล้แค่นี้ดันไม่เอามาแก้มัด หัวแกมีไว้คั่นหูอย่างเดียวหรือไงไอ้บ้องตื้น!”

มีดที่เขาพกไว้แล้วกระเด็นไปเพราะนังผู้หญิงนั่นยังนอนนิ่งสงบอยู่อย่างที่เพื่อนบอกไว้จริงๆ เขาได้แต่ยิ้มจืดๆมองหน้ายุ่งๆที่รีบคว้ามีดนั้นมาตัดผ้าแก้มัดเขาจนกระทั่งเป็นอิสระ

“เอาไงดีวะ พวกมันต้องไปตามตำรวจมาที่นี่แน่ๆ”

“ดีใจเถอะที่ข้าฉลาด” ชายหนวดจิ๋มยิ้มอย่างภูมิใจพลางใช้นิ้วจิ้มขมับตัวเองแล้วชูกุญแจรถให้ดู “ตอนข้าโดนตีสลบ ข้ากำกุญแจนี่ไว้แน่นเลย มันสองคนคงเอาไม่ออก ทีนี้เราสองคนก็เอารถคันนี้หนีไปเสียเลย รถยี่ห้อนี้ถ้าเอาไปขายคงได้หลายตังค์ พลอยก็อยู่ในรถอีกต่างหาก ข้าหัวใสไหมล่ะ”

“เออ! จริงของแก ได้ทั้งรถได้ทั้งพลอย” คนฟังทำหน้ากระจ่างทันที รีบกระวีกระวาดลุกขึ้นแต่แล้วเท้าก็เหมือนเตะอะไรเข้าสักอย่าง เมื่อก้มดูก็พบว่าเป็นโทรศัพท์มือถือของตนเองจึงก้มลงเก็บ ไม่ได้คิดอะไรมากนอกจากโทรศัพท์คงหล่นตอนที่สลบอยู่

รถมินิโรเวอร์สีฟ้าเคลื่อนจากโกดังริมน้ำแห่งนี้อย่างรวดเร็วเพื่อแข่งกับเวลา ตอนแรกชายหนวดจิ๋มจะขับแต่พบว่าตนเองเจ็บที่แขนเพราะถูกชะแลงตีเข้าจึงปล่อยให้เพื่อนเป็นคนขับแทน รถโยกเยกไปตามทางจนฝุ่นตลบ ต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะออกสู่ตัวซอยเล็กๆนำไปสู่ถนนใหญ่ ทั้งสองต่างโล่งใจพลางเห็นทางจะหนีพ้นเสียทีทำให้เริ่มคุยกันอีกครั้ง

“เอาไงดีวะ เราจะขับไปเขมรดีไหม” คนขับเริ่มปรึกษา

“เอารถคันเด่นๆอย่างงี้ขึ้นเขมรเนี่ยนะ” อีกฝ่ายไม่เห็นด้วย “แกพอรู้จักใครที่เอารถนี่ขายได้บ้างไหม จัดการรถนี่ก่อนดีกว่า เกิดพวกมันแจ้งความเรียบร้อยแล้วจะลำบาก”

“ข้าจะไปรู้จักใคร แกกับข้าก็พอกันโจรมือใหม่อย่างงี้”

“บ้าซิบ! ข้าว่าเราออกนอกเมืองไปหาที่ไหนคุยกันได้ดีกว่า เราไม่มีเงินพอสำหรับค่าน้ำมัน” โจรที่นั่งข้างคนขับสรุปให้ จากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มเข้าสู่ถนนใหญ่แล้วรถคันเล็กก็ตั้งท่าจะมุ่งสู่ทางออกชานเมืองที่ใกล้ที่สุดทันที

ฟ้าเริ่มสางมากขึ้นรถฝั่งเข้าเมืองเริ่มมากขึ้นในขณะที่ฝั่งออกเมืองแล่นฉิว รถมินิก็แล่นบนถนนใหญ่ด้วยความเร็วปานกลางเมื่อคนขับตระหนักได้ว่าต้องการประหยัดน้ำมันให้มากที่สุด กระนั้นก็เห็นรถหลายคันเมียงมองรถคันที่พวกเขานั่งอยู่จนชักรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาทุกขณะ

“มีตำรวจอยู่ข้างหน้า” คนขับเหงื่อตกเมื่อเห็นตำรวจคอยโบกรถอยู่สี่แยกข้างหน้า

“ทำหน้าปอดแหกไปได้” ชายร่างเล็กเตือนทั้งที่มือก็ชื้นเหงื่อเหมือนกัน “แกทำหน้าเฉยๆไว้ก็แล้วกัน”

คนขับประสาทตึงเครียดยิ่งขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ จู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นจนเขาสะดุ้งสุดตัว

‘ป่วยหรือจ๊ะ ดูเสียงเปลี่ยนไป
ฟังเสียงพี่ชาย ไอมันดังคุกคุก
ไอคุกคุก เสียงไอดังคุกคุก’

รถมินิแฉลบชั่วแวบจนรถที่มาด้านข้างต้องบีบแตรยังผลให้นายตำรวจผู้นั้นหันมามองอย่างฉงน คนขับก็โดนเบิ๊ดกะโหลกอีกรอบหนึ่งเมื่อรถกำลังจะผ่านสี่แยก

“ไอ้บ้า! ไม่มีเพลงดีกว่านี้หรือไงวะ”

“สงสัยนังดำมันเปลี่ยนให้ตอนที่มันเชิดเงินข้าไปมั้ง” คนขับแก้ตัวไป รีบรับเพราะไม่อยากฟังเสียงริงโทนบาดใจนั่นทันที

“เฮ้ย! ไอ้ตำรวจนั่นมันกวักมือเรียกว่ะ” เสียงตระหนกของคนข้างตัวทำให้คนขับซึ่งต้องใช้สมาธิในการฟังข้อความจากโทรศัพท์ต้องสะดุ้ง

“หา! อะไรนะ”

“แกเหยียบมิดเลยนะ! ไอ้ตำรวจนั่นมันรู้แล้วว่าพวกเราขโมยรถคันนี้มา เหยียบเดี๋ยวนี้!” คนนั่งข้างคนขับตบป้าบที่ไหล่

ไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไรต่อ รถมินิคันสีฟ้าก็ทะยานพุ่งไปข้างหน้าโดยไม่สนใจการกวักมือโบกเรียกของตำรวจเลย แต่ทิ้งระยะไม่นานรถมอเตอร์ไซด์ตำรวจก็ตามมาทีหลังอย่างไม่ยอมแพ้จนชายหนวดจิ๋มสบถลั่นในขณะที่คนขับยังคงกำโทรศัพท์ค้างไว้ด้วยท่าทีตระหนกทำให้จับพวงมาลัยแค่มือข้างเดียว

“เฮ้ย! ระวังรถคันข้างหน้า!” เสียงตกใจของคนนั่งข้างคนขับเมื่อพบว่ารถคันด้านหน้าขับช้ากว่าปกติในขณะที่อีกเลนหนึ่งก็มีรถที่ความเร็วต่างกันไม่มาก

ชายคนขับเบรกแทบตัวโก่ง มือถือตกลงข้างตัวในขณะที่หักพวงมาลัยไปเกยกับบาทวิถีตามภาพยนตร์ที่เคยดูมาแต่เกยขึ้นไปได้แค่นิดเดียวก็ไม่พ้นชนโครมเข้ากับกำแพงของสถานที่ราชการแห่งหนึ่งเสียงดังกึกก้องไปทั่วบริเวณจนผู้คนที่อยู่แถวนั้นซึ่งตกอกตกใจกันอยู่ สภาพรถเสียศูนย์ ล้อข้างหนึ่งยังคงเกยอยู่บนฟุตบาทส่วนอีกข้างยังอยู่บนพื้นถนน

“อูย...”

“ขับรถภาษาอะไรวะ!” คนนั่งข้างคนขับที่โดนถุงลมนิรภัยกระแทกเข้าเล่นเอามึนไปสองสามวินาที

“ก็เห็นในหนังมันทำได้นี่หว่า” โจรร่างใหญ่ครวญหงิง

นายตำรวจผู้เห็นเหตุการณ์รีบกระโดดลงจากรถจักรยานยนต์มาดูแลเหตุการณ์ทันที โจรสองคนแทบจะครางหงิงเพราะโดนถุงลมนิรภัยกระแทกเข้าเต็มๆก่อนจะคลายตัวลงเล่นเอามึน เมื่อคนขับได้ยินเสียงเคาะกระจกและเห็นชายในเครื่องแบบก็เปิดประตูรีบยกมือไหว้ประหลกๆ

“ยอมแล้วค้าบ คุณตำรวจ จะทำอะไรก็ทำเถอะ”

“คุณเป็นไรมากหรือเปล่าน่ะ” เจ้าหน้าที่เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ไม่นานนักก็มีตำรวจนายอื่นๆเข้ามาสมทบอย่างรวดเร็ว เห็นท่าทางยกมือยอมแพ้ก็เลยแปลกใจหันไปถามนายตำรวจที่สวมหมวกกันน็อกสีขาวอย่างแปลกใจ

“คนร้ายหรือ”

“ก็แค่จับเพราะคุยโทรศัพท์มือถือ แต่จู่ๆก็เล่นหนีลืมตายเลย”

คำว่า ‘คุยโทรศัพท์’ ทำเอาโจรร่างเล็กได้ยินเต็มสองรูหู เขาโกรธจนหน้าแดงหลอดเลือดแทบปะทุหนวดกระดึกพึ่บพั่บปลดเข็มขัดออกแล้วถีบเข้าที่ศีรษะของเพื่อนร่วมก๊วนอย่างแม่นยำจนนายตำรวจที่เข้ามาดูเหตุการณ์เอะอะร้องห้าม

“เฮ้ย! คุณทำอะไรน่ะ!”

“ไงล่ะ เสิอกรับโทรศัพท์ตอนขับรถแล้วเป็นไงล่ะ!” อีกฝ่ายตะโกนด่าอย่างเดือดดาล “แล้วชนที่ไหนไม่ชนมาชนที่สถานีตำรวจอีก ทีหลังถ้าแกจะขโมยเพชรขโมยพลอยแกไปทำคนเดียว ไม่ต้องมายุ่งกับข้าอีกแล้ว ไอ้งั่ง! ไอ้ตัวซวย!”

“ก็ข้าจะไปรู้เหรอ” ชายร่างใหญ่โต้ “ก็ข้ากำลังฟังที่เขาพูดโทรศัพท์อยู่ เผื่อได้เงิน! แกลองฟังดูสิวะ!”

อีกฝ่ายทำตามทันทีอย่างเหลืออด

‘ท่านมีเงินคืนจากการยื่นภาษี กรุณากด 9 เพื่อติดต่อกับพนักงาน’

“ไอ้เวร! แกเป็นโจร มีภาษีคืนที่ไหนกัน” โทรศัพท์มือถือเลยกลายเป็นอาวุธประทุษร้ายอีกครั้งหนึ่ง แต่คราวนี้ชายร่างใหญ่ที่โดนด่ามาตลอดงานไม่อ่อนข้อให้อีก เขาชกหน้าเพื่อนเต็มๆอย่างเหลืออดจนนายตำรวจต้องมาไกล่เกลี่ย

สุดท้ายกว่าจะดึงโจรสองคนที่กำลังทะเลาะกันก็ไม่ง่ายนัก เพราะพอออกมานอกรถได้ก็เริ่มลงมือชกต่อยกันอย่างไม่บันยะบันยัง ตำรวจที่อยู่ตรงนั้นต้องห้ามทัพอีกรอบหนึ่งโดยการล็อกทั้งสองฝ่ายเอาไว้

“คุณตำรวจไม่ต้องไปที่ที่เราแจ้งแล้วล่ะค่ะ” เสียงหญิงสาวที่แสนคุ้นหูดังขึ้นทำให้โจรสองคนที่ยังฮึ่มฮั่มใส่กันอยู่ชะงักแล้วหันไปทางต้นเสียง

อันดามองโจรสองคนนี้ด้วยสายตาเบิกกว้าง “โจรปล้นพลอยที่เราพูดถึงกันแล้วขอให้คุณตำรวจช่วยนั่นก็สองคนนี้นี่แหละค่ะ”

“โว้ย! ไอ้หอก! ไอ้ซาติหมา! ชนสถานีตำรวจไม่พอยังเป็นที่นังนี่มาแจ้งความอีก” ชายหนวดจิ๋มที่เลือดกลบปากเพราะกำปั้นเดือดดาลจนแทบคลั่ง

เมื่อได้ยินปากคำของคนแจ้งความเช่นนี้ทำให้ตำรวจช่วยกันลากชายทั้งสองขึ้นโรงพักไปในที่สุดทิ้งสองหนุ่มสาวกับรถมินิสีฟ้าพังๆกับชาวบ้านที่ยังคงมุงดูเหตุการณ์พลางออกความเห็นเซ็งแซ่อยู่

อันดามองโจรสองคนอย่างอัศจรรย์ใจ เธอและนายเก่งนี่เดินจนถึงซอยด้านนอก ใช้เวลานานเหมือนกันเพราะเหมือนเป็นเขตนิคมเช่นนี้ และตอนเช้าตรู่ยังไม่มีผู้คนสัญจร จนกระทั่งพบรถคันหนึ่งกำลังจะออกจากบริเวณนี้พอดี นัยว่าตั้งใจจะออกไปส่งของให้ลูกค้าเพราะคำสั่งด่วน จึงอาศัยรถของเขาเพื่อมาสถานีที่ใกล้ที่สุด

แล้วนายโจรสองคนนี้ก็โผล่มาให้จับถึงที่...

หญิงสาวไม่รู้จะหัวเราะหรือสมเพชดี เธอหันไปหาคนร่วมเหตุการณ์อีกคนหนึ่ง ตอนแรกคิดว่าเขาอยู่ข้างๆเธอ แต่ที่ไหนได้ อันดาเห็นร่างสูงนั่นยืนมองรถเขาอย่างแสนเสียดาย ท่าทางลูบๆคลำๆตัวรถที่เละไปด้านหนึ่ง ประตูที่เบี้ยว สีฟ้าถลอกเป็นแถบทำให้เธออดสงสารไม่ได้

“คุณจะทำยังไงกับรถของคุณต่อคะ” เธอถามเสียงอ่อนในขณะที่ ชายหนุ่มสีหน้าไม่ค่อยดีนักแต่ก็หันมาบอกเธอยิ้มๆ

“ยังไงก็ต้องซ่อมให้ดีเหมือนเดิม” เขาเอ่ยช้าๆสอดนิ้วเข้ากับมือเรียวของเธออย่างนุ่มนวล “อยากเก็บเอาไว้ อย่างน้อยเจ้ารถคันนี้ก็ทำให้ผมได้พบกับคุณ”

อันเมินหน้าไปอีกด้านทันที เกรงว่าอีกฝ่ายจะเห็นหน้าที่เลือดสูบฉีดจนปลั่งของเธอ แต่อาการที่ไม่ได้ชักมือหนีก็แสดงให้รู้อยู่แล้วว่าเธอรู้สึกเช่นไร

ชายหนุ่มยิ้ม แล้วเปลี่ยนความสนใจไปยังรถของตนเอง ลองเปิดประตูสำรวจด้านใน แต่แล้วพอเปิดประตูอะไรเล็กๆเป็นประกายก็ตกลงมาจากรถที่เอียงกะเท่เร่นั่น เขาชะงักแล้วก้มลงหยิบสิ่งนั้นขึ้นมา อันดาเอียงคอมองสิ่งที่อยู่ในมือเขาอย่างสงสัย

“อะไรหรือคะ”

“แหวน” ชายหนุ่มบอกอึ้งๆ “แหวนพลอยทับทิมแท้ล้อมเพชรของแม่ผมที่โดนขโมยจากงานแสดงเพชรเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน พลอยที่พวกมันหมายถึงคือเจ้านี่”

อันดากระพริบตา

พลอยงานโคตรเพชรน่ะเหรอ!
แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 53 10:23:41
แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 53 10:21:36

จากคุณ : peiNing

เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 53 10:20:08