นับถอยหลัง...ผลลัพธ์ความรักของเราจะลงเอยเช่นไร??

20 กพ 2553

     ผมกำลังสูญเสียความเป็นตัวเอง ผมกำลังต้องเลือก....
     ผมเติบโตมาพร้อมๆกับการพัฒนาของโลกอินเตอร์เนต หลายครั้งที่อินเตร์เนตบันดาลสิ่งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ให้เกิดขึ้นจริงกับชีวิตผม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน มิตรภาพ และความรัก
     แต่สิ่งหนึ่งที่ผมเรียนรู้จากมันคือ อินเตอร์เนตไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตผม ผมยังมีชีวิตจริง ชีวิตที่เป็นของผมเอง ผมกับอินเตอร์เนตจึงเป็นเหมือนเพื่อน เหมือนพี่ ที่ผมแวะคุยบ้าง ปรึกษาบ้าง แต่มันไม่ใช่เงา
     ผมได้รู้จักกับชายคนหนึ่งที่ผมรักจากโลกอินเตอร์เนต เราพบกันจากโปรแกรมแคมฟร็อคในห้องทีดูแสนจะอบอุ่น ผมขอเรียกคนที่ผมรักด้วยอักษรย่อว่า P
     พี่ P กับผมเราใช้เวลาศึกษากันน้อยมา เราคิดแค่ว่าคนรักกัน คุยกันรู้เรื่อง ความรักมันคงไม่ได้ยากเย็น เราใช้เวลาศึกษาผ่านทางโลกไซเบอร์ มากกว่าที่จะศึกษาผ่านจากชีวิตจริง แต่นั่นผมก็ไม่เคยมองว่ามันเป็นปัญหา
     จนกระทั้งวันหนึ่งปัญหาและเงาลางแห่งความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้น เมื่อโอนเนอร์ในห้องหนึ่งจากโปรแกรมแคมฟร็อคที่แสนจะอบอุ่นนั้น ดูเหมือนสนุกสนานและต้องการจะแทงข้างหลังคนที่ผมรัก เค้าชื่อ ก. เค้าพยายามที่จะมาหาผมเพื่อขอมีอะไรด้วย แน่นอนผมปฏิเสธ จนในที่สุดผมก้เล่าเรื่องดังกล่าวให้คนที่ผมรักฟัง สิ่งที่เกิดขึ้นคือคนที่ผมรักต่อว่าเค้าเพียงเล็กน้อย จากนั้นก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมได้แต่อยู่กับความสงสัย...แฟนกรูใจเย็นขนาดนั้นเลยหรอฟะ?
      จากนั้นไม่นาน...ห้องที่เคยสงบสุข ก้ดูเหมือนจะร้อนเป็นไฟและทางใครทางมัน เรื่องของเรื่องมันเกิดจาก นาย ก. คนเดิม ดูเหมือนเค้าพร้อมจะตีท้ายครัวได้ทุกคู่ ใฃ่แล้ว คราวนี้เค้าตีท้ายครัวคู่นึงได้สำเร็จ แต่ก็แลกกับการที่เค้าต้องเสียคนที่รักเค้ามากๆไปคนนึง แต่ผมคิดว่าเค้าไม่คิดว่ามันเป็นสาระ
       และจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ผมก็ได้สูญเสียคนรู้จักที่ดีๆไปหลายคน รวมถึงความรู้สึกดีๆกับห้องดังกล่าว แต่ทว่า...แฟนของผมยังคงปักหลักอยู่ห้องนั้นไม่ไปไหน
       ส่วนผมตัดสินใจหลีกหนีความวุ่นวายออกมาจากห้องนั้น ออกมาจากอะไรก้ตามที่ผมรู้สึกว่าไม่น่าไว้ใจ แต่ได้แค่ไม่นาน เพราะแฟนผมขอร้องกลายๆว่า "ทุกคนอยากให้ผมกลับเข้าไป เพราะคิดว่าผมกับเค้ามีปัญหากัน"
       ผมกลับเข้าไปห้องนั้นพร้อมความรู้สึกแปลกแยกและทัศนคติที่เปลี่ยนไป และแน่นอนคนที่ผมเคยรู้สึกดี หนีหายกันไปหมด ผมเห้นแต่ยูสเซอร์ใหม่ๆ ผมได้แต่ไม่เข้าในทำไมแฟนผมต้องอยู่แต่ห้องนั้นไม่ไปไหน
       แล้วเรื่องราวใหม่ๆกับการทรยสหักหลังใหม่ๆก็ทยอยเข้าหูผมมากขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับความหวาดระแวงในใจ ว่าเมื่อไหร่จะถึงคิวคู่ของผม
       ผมเคยรู้สึกเซ็งกับเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น จนผมเองกลายเป็นรู้สึกเฉยชากับคนที่ผมรัก เรียกว่าอารมณ์นั้นมีเค้าก็ได้ ไม่มีก้ไม่ตาย ณ ขณะนั้นถ้าผมเดินถอยออกมาผมคงไม่เจ็บ แต่ผมเลือกที่จะพยายามดึงความรู้สึกดีๆของผมที่มีต่อเค้าให้กลับมา
       ณ ตอนนั้นผมต้องการความช่วยเหลือจากเค้า แต่...เค้าก็คือเค้า ได้แต่มองนิ่งๆ ว่าผมจะกลับมาได้รึเปล่า เหมือนพ่อแม่นกที่มองดูลูกนกหัดบิน เอ็งบินได้ก็ดี บินไม่ได้เอ็งก็ตกเท่านั้น ผมเคว้งคว้าง แต่ผมก็ทำสำเร็จ
        ขณะที่ผมประคองปีกให้บินได้ ผมหวังว่าเค้าจะมาหาผมบ้างในช่วงเวลาวิกฤต แต่ปล่าวเลย เค้าเลือกที่จะไปมีตติ้งกับคนในโลกไซเบอร์ของเค้า โดยให้เหตุผลว่าเลี่ยงไม่ได้ แต่เค้าเลี่ยงผม?
        ครับและนั่นก็คาใจผมมาตลอด ในห้องที่นอกจากโอนเนอร์ที่เคยมีเจตนาจะแทงข้างหลังเค้า ที่เหลือก็มีแต่หน้าใหม่ๆ แล้วใครที่เค้าเลี่ยงไม่ได้?
        แต่วันหนึ่งเค้ามาปรับทุกข์กับผมว่างานเค้ามีปัญหา อยากเปลี่ยนงาน และนั่นทำให้ความรู้สึกของผมกับมาเป็นของเค้าอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง ผมอยากเป็นกำลังใจให้เค้าในวันที่ปัญหามาเยือนและนั่นก็ทำให้ผมรู้ว่าผมรักเค้ามากแค่ไหน
        แต่...วันนี้ผมรักเค้าด้วยความหวาดระแวง ผมยอมรับผมเองก็คิดมาก แต่ผมคงไม่สามารถไม่ระแวงระเบิดในดงสงคราม ผมรักไประแวงไป แน่นอนเรามีปากเสียงกันมากขึ้น และล่าสุดก็สองวันก่อน...อาจจะเหมือนเรื่องไม่เป็นเรื่องตามที่เค้าว่า
        เป็นเรื่องที่สะสมมาหลายวัน ในยามที่เค้ามีปัญหาผมพยายามหาเรื่องมาคุยกับเค้า แต่เค้าก็ได้แต่ทำหน้านิ่งๆใส่เหมือนผู้ใหญ่ที่คุยกับเด็กคนหนึ่ง ผมรออย่างเข้าใจว่าเค้ากำลังมีปัญหา แต่ทว่า...กับคนในห้องนั้นมันต่างกัน เค้าคุยเล่นด้วย หัวเราะด้วย ผมพยายามให้เค้ายิ้มหัวเราะกับผมบ้าง แต่ที่ได้กับมา คือหน้านิ่งๆหรือไม่ก้รอยยิ้มที่เป็นผลตกค้างจากคนอื่นที่ทำให้เค้ายิ้มได้
      ตอนนี้ผมสับสน เป็นตัวอะไรกันแน่ ผมสำคัยกับเค้าหรือไม่ ผมปรึกษากับพี่คนหนึ่งที่เป็นอดีตสมาชิกในห้องนั้น เค้าบอกว่า "ผมจะเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆถ้าทั้งผมและแฟนของผมไม่ถอยออกมาจากห้องนั้น ออกมาจากโลกอินเตอร์เนต สู่ชีวิตจริง"
      ณ จุดนี้ ผมรู้ตัวว่ากำลังสูญเสียความเป็นตัวเอง ผมต้องเลือก...แต่ผมขอซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง ผมขอร้องให้พี่ที่ผมปรึกษาช่วยคุยถึงสถานการณ์ระหว่างผมกับเค้า
     ตอนนี้ผมได้แต่นั่งทำใจกับผลลัพธ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต ผมรักคนๆนึง แต่ผมไม่สามารถรักโลกไซเบอร์ที่เค้ายึดเป็นบ้านหลังที่สองได้ ผมรักด้วยความหวาดระแวงไม่ได้ ชีวิตผมยังมีเรื่องจริง และผู้คนจริงที่ผมต้องอยู่ด้วย
     ผมอาจจะไม่ได้มาเขียนในนี้อีก เพราะพูดตรงๆผมแค่รู้สึกอึดอัด และอยากมาระบาย ไม่ได้หวังกำลังใจและหวังว่าใครจะติดตาม

ขอบคุณครับ

จากคุณ	: สานฝัน ป.อนุกูล
เขียนเมื่อ	: 20 ก.พ. 53 07:51:32