ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อตอนที่ดิฉันยังเรียนอยู่ในระดับ ป. ตรี  สภาพจิตใจยังไม่แข็งแรงนัก  หลายครั้งพอมีปัญหาหนัก ๆ เข้ามาดิฉันคิดหาทางออกโดยการหายไปจากโลกใบนี้  แต่พอเอาเข้าจริงมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเลย  ตอนนั้นดิฉันยังเรียนอยู่ที่ Moscow State University ในทุกปีจะมีนักศึกษากระโดดตึกฆ่าตัวตายอย่างน้อยหนึ่งคน แล้วหลายครั้งดิฉันก็พาตัวเองขึ้นไปยืน ณ จุดที่นักศึกษาเหล่านั้นกระโดดลงมา  แต่ทุกครั้งดิฉันก็พาตัวเองลงมาจากที่นั่น คิดว่าพอตกลงไปถึงพื้นแล้วคงเจ็บทรมาน  ครั้งหนึ่งมีนักศึกษาเกาหลีผูกคอตายเพราะช้ำรัก  ดิฉันคิดจะทำตามบ้างแต่ก็ล้มเลิกความคิดนี้ไป เพราะถ้าทำตามศพคงออกมาไม่น่าดูเท่าไหร่  แล้วก็ยังมีอีกตั้งหลายวิธีที่ดิฉันอยากลอง  แต่ท้ายที่สุดดิฉันก็ไม่เคยได้ตายสมใจ มันยากเกินไป และที่สำคัญ..ศพของดิฉันจะต้องเป็นภาระให้กับทางสถานทูตและหน่วยงานอื่น ๆ  เขาคงสาปแช่งตามไปถึงยมโลก ไม่น่าเชื่อว่าจากที่เคยอยากตาย ในตอนหลังดิฉันกลับกลัวถูกสกินเฮ้ดรุมฆ่า  ถามว่าเคยเจอไหม? เคยค่ะ ดิฉันเคยเจอสกินเฮ้ดตัวเป็น ๆ สี่หน  หนแรกที่เจอมันมีกันประมาณ 20 ตัว ยืนเป็นกลุ่มอยู่ในเมโตร แต่คิดว่าเนื่องจากมันเป็นสกินเฮ้ดรุ่นยุวชนมันจึงไม่ทำอะไรดิฉัน  คงยังไม่กล้า  แค่ตะโกนล้อเลียนรูปลักษณ์แบบเอเชียของดิฉัน  ครั้งที่สองเป็นสกินเฮ้ดรุ่นใหญ่  มันเป็นสกินเฮ้ดขี้เมา 3 ตัว  ดิฉันเจอพวกมันขณะที่รอรถอยู่ในสถานี่เมโตร  หนึ่งในนั้นถกแขนเสื้อให้ดูรอยสักรูปสวัสดิกะ พร้อมทั้งแนะนำว่าตัวเองเป็นสกินเฮ้ด ถ้าไม่ยอมให้จูบจะตีให้ตาย  แต่ก็เป็นโชคดีที่รถมาพอดีประกอบกับที่พวกมันเมามาก ดิฉันจึงรีบวิ่งออกมาจากวงล้อมโดยที่พวกมันตามไม่ทัน  ครั้งที่สามน่ากลัวที่สุด  วันนั้นดิฉันกำลังนั่งอยู่ในเมโตร เป็นช่วงที่รถค่อนข้างแน่นด้วยซ้ำ ขณะที่นั่งอยู่พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสกินเฮ้ดสองตัวยืนที่อีกมุมหนึ่ง  สายตาของตัวหนึ่งมาประสานกับสายตาของดิฉัน จากนั้นมันก็สกิดให้อีกตัวดู  เห็นดังนั้นมันทั้งสองตัวก็ค่อย ๆ ฝ่าผู้โดยสารอื่น ๆ เพื่อมาตรงที่ดิฉันนั่ง  ตอนนั้นหัวใจแทบหยุดเต้น แต่หลังจากที่ตั้งสติได้ดิฉันก็พร้อมวิ่ง เมื่อรถวิ่งมาถึงสถานีทันทีที่ประตูเปิดออกดิฉันก็วิ่งแบบไม่คิดชีวิต  จังหวะหนึ่งดิฉันมองกลับไปเห็นพวกมันวิ่งตามออกมา เห็นดังนั้นดิฉันจึงวิ่งป่าราบ  ช่วงนั้นคิดว่าถ้าให้ดิฉันเป็นตัวแทนประเทศไทยไปแข่งโอลิมปิคดิฉันอาจได้เหรียญทอง  ครั้งที่สี่ดิฉันเจอบนรถเมล์ขณะนั่งกลับหอพัก  ที่ข้าง ๆ ดิฉันเป็นนักศึกษาอัฟริกันที่ดิฉันเพิ่งเคยเห็น  เมื่อเราหันไปเห็นว่ามีสกินเฮ้ดนั่งอยู่เราสองคนก็หันมามองหน้ากันโดยอัตโนมัติ  กระซิบถามกันว่าจะเอายังไงดี  ใจดิฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่วันนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะสกินเฮ้ดตัวนั้นมันไม่ได้สนใจพวกเราเลย  เมื่อถึงป้าย ๆ หนึ่งมันก็ลงจากรถไปโดยที่ไม่ได้หันมามองพวกเราด้วยซ้ำ  เห็นอย่างนั้นพวกเราก็ถอนหายใจพร้อมทั้งบีบมือให้กำลังใจกันและกัน  จากเหตุการณ์ครั้งนั้นดิฉันก็ได้สมมติฐานว่า สกินเฮ้ดจะไม่กล้าแหยมกับใครหากมันอยู่ตัวเดียว นอกจากพวกโล้นซ่าแล้ว ที่นี่ก็ยังมีผู้ก่อการร้ายออกมากวนเมืองเป็นระยะ ๆ  ในช่วงหนึ่งมันอุกอาจมากขนาดยึดโรงละครแล้วจับคนเป็นตัวประกัน  ระเบิดสถานีเมโตรหลายต่อหลายแห่ง หรือแม้แต่ระเบิดขณะที่รถไฟกำลังวิ่ง ทั้งรถไฟใต้ดินและที่วิ่งระหว่างเมือง  ช่วงนั้นดิฉันประสาทเสียมาก ทุกเช้าที่ออกจากหอไปไม่เคยแน่ใจเลยว่าตอนเย็นจะได้กลับมา   วันหนึ่งเกิดเหตุการณ์ไฟไหม้หอพักนักศึกษาที่ ม. มิตรภาพประชาชนแห่งรัสเซียที่ดิฉันศึกษาอยู่  วันนั้นหลับอยู่ดี ๆ สักตีสี่ก็มีเพื่อนมาเคาะห้อง ก่อนที่จะอ้าปากด่า ดิฉันก็ได้กลิ่นควันไฟจากตัวเพื่อน  ตัวเธอสั่นราวกับลูกนก เมื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็ตอบว่า “ไฟไหม้หอหก....ขอนอนด้วยถึงเช้าได้ไหม” ดิฉันไม่ถามอะไรต่อแล้วจัดที่ให้เธอนอน  รุ่งขึ้นเมื่อไปดูสถานที่ก็เห็นหอพักที่เดินผ่านทุกวันกลายเป็นซาก  ในครั้งนั้นเราสูญเสียนักศึกษาไปเกือบร้อยคน ส่วนมากเป็นนักศึกษาต่างชาติเพราะหอหกเป็นหอของพวกเด็กปีเตรียมภาษาที่เพิ่งเดินทางมาถึงได้ไม่นาน  สื่อออกมาให้ข่าวไปทั่วโลกว่ามันเป็นเพราะนักศึกษาต่างชาติอย่างพวกเราใช้เครื่องใช้ไฟฟ้าไม่เป็น จึงทำให้ไฟฟ้าลัดวงจรและเกิดไฟไหม้ขึ้น ในขณะที่ทุกคนรู้ดีว่ามันคือการวางเพลิง  มีผู้เห็นเหตุการณ์ซึ่งอยู่หอติด ๆ กันหลายคนเห็นว่า อยู่ ๆ ไฟก็ลุกเหมือนมีคนมาราดน้ำมันเอาไว้แล้ว และมันลามไปเร็วมาก  เหตุการณ์นี้ทำให้อธิการบดีต้องถูกส่งเข้าโรงพยาบาลเนื่องจากโรคหัวใจกำเริบ  เป็นเหตุให้ทาง ม. ต้องไปเชิญ รมต.  ว่าการกระทรวงศึกษาธิการ ที่เป็นศิษย์เก่ามาดำรงตำแหน่งแทนเนื่องจากก่อนที่จะไปเป็น รมต. ท่านเคยเป็นอธิการอยู่ช่วงหนึ่งแล้ว จากวันนั้นเป็นต้นมาพวกเราก็ไม่ได้หลับได้นอนกันอีกเลยเพราะว่ามีการขู่วางเพลิงทุกวัน ทีนี้ขู่เรียงหอ  หลายครั้งเราต้องตื่นมากลางดึกหรือค่อนรุ่งเพราะมีโทรศัพท์ลึกลับโทรไปขู่วางเพลิง  พวกเราต้องออกมายืนตากหิมะตอน -10 กว่าองศาเพื่อให้เจ้าหน้าที่กู้ระเบิดพร้อมสุนัขตำรวจมาตรวจดู  เรียงไปอย่างนี้ตั้งแต่หอ 1ไปยันหอ 11 พอครบแล้วก็วนมาอีกรอบไปเรื่อย ๆ  จนไปถึงตึกเรียนของพวกเรา  ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ดิฉันประสาทเสียที่สุดช่วงหนึ่งของการอยู่ที่นี่  และวันหนึ่งไฟก็ไหม้หอดิฉันจริง ๆ   ครั้งนี้ไม่ใช่การวางเพลิง แต่เป็นการที่ไฟฟ้าลัดวงจรในห้องของนักศึกษาคนหนึ่ง  ขณะที่เราดูเจ้าหน้าที่ดับเพลิงทำการช่วยนักศึกษาที่ออกมาไม่ทัน ดิฉันสังเกตเห็นว่ารอบ ๆ ตัวดิฉันต่างมีคนมากมายมาตะโกนเรียกญาติพี่น้องและเพื่อน ๆ ของตัวเอง  มันมีแค่ดิฉันแค่คนเดียวที่ยืนตรงนั้นโดยที่ไม่มีใครมาตามหาเลย  วันนั้นดิฉันยืนน้ำตาซึมแล้วถามตัวเอง... “ถ้าเราตายแล้วจะมีใครมารับศพเราไหม?” วันนี้ดิฉันได้คำตอบแล้วค่ะ  ถ้าดิฉันตาย...ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่  อาจถูกสกินเฮ้ดตีในเมโตร  อาจมีไฟไหม้หออีก  อาจโดนรถชนตอนข้ามถนน ดิฉันรู้ดีว่ากัปตันตองเจ็ดจะบินมารับศพดิฉันเอง ย้อนไปในวันหนึ่งตอนที่การบินไทยมีคำสั่งให้เครื่อง 340-600  กลับมาบินแทนเครื่องโบอิ้ง 777  ดิฉันพูดกับพี่คนหนึ่งว่า “ต่อไปนี้คงไม่มีใครมาสนใจพวกเราที่นี่อีกแล้ว และถ้าพวกพี่ไม่บินมาที่นี่ หากจอยตายก็คงไม่มีใครสนใจศพจอยหรอก” “ถ้าน้องตายพี่จะบินมารับศพน้องเอง”  กัปตันอาวุโสท่านนั้นบอกดิฉัน “แต่เดี๋ยวพวกพี่ก็จะไม่บินมาที่นี่อีกแล้ว  แล้วพี่จะมารับยังไง” ดิฉันถาม “ถ้าตองเจ็ดหยุดบินมอสโคว  พี่ก็จะทำตั๋วเป็นผู้โดยสารมารับเอง”  กัปตันตอบ “พี่สัญญาแล้วนะ” ดิฉันย้ำ “ด้วยเกียรติของนายทหารในองค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว”.... จากนั้นเป็นต้นมาดิฉันก็ไม่เคยกลัวตายอีกเลย  แน่นอนค่ะ ดิฉันไม่ได้อยากตายเพราะตอนนี้พวกเขามาทำให้ชีวิตดิฉันมีความสุข  แต่ถ้าต้องตายจริง ๆ ดิฉันก็มั่นใจว่าศพของดิฉันจะได้กลับเมืองไทย ดิฉันไม่ต้องการให้ท่านผู้อ่านเกิดความกลัว  ถึงแม้สิ่งที่ดิฉันเล่ามาทั้งหมดจะเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในหลายเมือง ไม่ว่าจะเป็น มอสโคว  เซ็นต์ ปีเตอร์สเบิร์ก  วาโรเนช  แต่ตราบใดที่เราดำรงชีวิตด้วยความระมัดระวัง เราก็จะสามารถหลีกเลี่ยงการปะทะกับพวกสกินเฮ้ดได้  และถ้าหลีกเลี่ยงไม่ได้..ดิฉันแนะนำให้ท่านซ้อมวิ่งเยอะ ๆ เหมือนที่ดิฉันทำสมัยก่อน   ส่วนถ้าเป็นนักท่องเที่ยวก็ไม่มีอะไรต้องกลัว  เพราะพวกโป๊งเหน่งจะไม่ไปอยู่ตามจุดที่มันมีตำรวจมากมายอย่างแถวจัตุรัสแดง และสถานที่ท่องเที่ยวต่าง ๆ หรอก ....รับประกัน  ด้วยเกียรติของเนตรนารี จากคุณ : venograd เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 53 08:22:21

ความคิดเห็นที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8764401/W8764401.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8790370/W8790370.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8816858/W8816858.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8844027/W8844027.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8876904/W8876904.html จากคุณ : venograd เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 53 08:23:59

ความคิดเห็นที่ 3 พวกโป๊งเหน่งพวกนี้น่าจะถูกประชาทัณฑ์บ้าง จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 53 13:03:06

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านข่าวเรื่องคนหัวรุนแรงในรัสเซียแล้วน่ากลัวจริงๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 53 16:06:00

ความคิดเห็นที่ 5 น่าถูกรุมประชาทัณฑ์จริงๆ.. และก็..เป็นเมืองที่น่าเศร้าที่แต่ละคนต้องอยู่ด้วยความหวาดระแวง แต่เอาน่า..อย่างน้อยก็ยังมีคนคอยให้กำลังใจ สู้ ๆ คะ จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 53 17:36:57

ความคิดเห็นที่ 6 อยู่ที่ไหน  ไม่สุชใจเท่าบ้านเรา ขอให้คุณจอยเรียนจบได้กลับเมืองไทยโดยเร็วค่ะ จากคุณ : salamis เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 10:08:12

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่นึกว่าสกินเฮ้ดจะไปไกลถึงรัสเซีย เพราะว่าจริงๆแล้วต้นฉบับมันมากจากเยอรมันนี้ละครับ ในเยอรมันยุคปัจจุบัน 2010 ได้ข่าวว่าพอมีบ้างแต่ก็น้อยเต็มที จะพบในฝั่งตะวันออก ถ้าฝั่งตะวันตกหรือทางใต้จะไม่ค่อยพบเห็น สมัยก่อนกำแพงเบอร์ลินแยกเยอรมันออกเป็นฝั่งตะวันออกและตะวันตกยาวนานกว่า 40 ปีทำให้เศรษฐกิจแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ฝั่งตะวันออกจะยากจนมาก ทำให้มีสกินเฮ้ดออกมาขับไล่คนต่างชาติที่มาแย่งงานคนเยอรมันทำ ผมว่าที่รัสเซียก็จะคล้ายๆกันหรือเปล่าพวกสกินเฮ้ดทำร้ายคนต่างชาติเพราะว่ามาแย่งงานคนรัสเซียทำ นี้ขนาดกล้าทำร้ายคนในที่สธารณะ, สถานีรถไฟ, น่ากลัวมาก น่ากลัวจริงๆ -------------------------------------------------------------------------- คุณ venograd ผ่านช่วงชีวิตที่คิดสั้นมา ได้ถือว่าเยี่ยมมาก ถ้ามองย้อนกลับไปดูผมคิดว่าคนที่เคยทำอย่างนั้น น่าจะคิดว่าดีแล้วที่เราไม่ได้ฆ่าตัวได้ ไม่อย่างนั้นคงจะไม่มีวันนี้ เค้าถึงใช้คำว่า "คิดสั้น" เพราะว่าเราใช้เวลาคิดแป๊ปเดียว ก็กระโดดลงมา ถ้าคิดยาวๆคงไม่ต้องทำอย่างนั้น -------------------------------------------------------------------------- การที่เรามีใครสักคนรักเราได้มากมายขนานนี้ ถือว่าเป็นโชคจริงๆครับ คุณvenograd ถือว่าโชคดีที่ได้รุ้จักคนดีๆอย่างกัปตันตองเจ็ด ถึงแม้เค้าจะไม่ได้เป็นญาติเราแต่เค้าก็ยินดีช่วยเราได้ขนาดนี้ อย่างเนี้เค้าเรียกว่า "กัลยานมิตร" ของแท้ สนุกมาเรื่องนี้ ผมรับรองว่าเรื่องนี้ต้องเป็นประโยชน์กับหลายๆคนที่ได้อ่าน รับรองด้วยเกียรติของ ลูกเสือสามัญ รุ่นใหญ่ ;) แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 53 15:52:31 จากคุณ : ichbin (Ichbin) เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 53 15:51:24

ความคิดเห็นที่ 8   จอย ... เพื่อนขอบอกว่า ภูมิใจในตัวเพื่อนจอยจริงๆ จากคุณ : UN_UN (NPTC 6) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 14:24:51 A:124.121.214.10 X: