ความคิดเห็นที่ 1 เขากวาดสายตาไปรอบๆ มองหานักท่องเที่ยวและไกด์สาวตามที่ลุงเดวิดบอกไว้  แต่ปราศจากแม้เงา  ของคนกลุ่มนั้น ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสงบ  ปฎิพัทธ์เริ่มรู้สึกปวดมึนศีรษะเล็กน้อย  ร่างกายร้อนผ่าวคล้ายคนเป็นไข้ หูทั้งสองข้างเริ่มอื้อ เพราะความกดอากาศที่เพิ่มขึ้น แต่ทว่ายังพอได้ยินเสียงคล้ายวัตถุแข็งบางชนิดลากครูดกับผิวน้ำแข็งบนหน้าผามาทางด้านหลังที่เขายื่นอยู่     ชายหนุ่มรีบหันขวับกลับไปมอง พลันเขาก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อเห็น ลุงเดวิด ยืนห่างออกไปไม่มากนัก ในมือของแกถือพลั่วขุดดินอันใหญ่เอาไว้   “ ในที่สุด  แกก็ดิ้นรนมาหาที่ตายจนได้นะ พ่อหนุ่ม”   สายตาของแกดุดัน  พูดเสียงต่ำ ทำเสียงหัวเราะในลำคอ ฟังดูน่ากลัว   “  เอนย่าไม่ได้มาที่นี่ใช่มั้ย ”   เขาถาม พยายามบังคับน้ำเสียงให้เป็นปกติ   ในขณะที่แกเดินเข้ามาหาช้าๆ  ชายหนุ่มถอยหลังไปสองสามก้าว  เหลือบมองด้านหลังด้วยความระมัดระวังเมื่อรู้ว่าตัวเองยืนห่างอยู่จากริมขอบหน้าผาไม่ถึงสามเมตร “ ฮึ ฮึ  แกน่าจะรู้ตั้งแต่แรกนะ  ไม่น่าโง่เลย  นึกไม่ออกหรือไงว่าสภาพอากาศแบบนี้ ใครมันจะอุตริมาเดินป่ากันบ้าง” “ผมรู้ ...  แต่แกล้งเดินมาติดกับของคุณมากกว่า  ดร.ปีเตอร์สัน”  ปฏิพัทธ์ เรียกชื่อจริงของชายวัยกลางคนที่สวมรอยเป็นคนขับรถและทำสวนมาตลอด “ หืมม...แกรู้จักฉันด้วยรึ ”   อดีตนายแพทย์นักวิจัย ประจำโรงพยาบาลแห่งหนึ่งของกรุงเวียนนาถามด้วยน้ำเสียงและแววตาเหมือนนึกไม่ถึงว่าเขาจะรู้ข้อมูลมากขนาดนั้น “ รู้จักสิครับ ...ใครจะไม่รู้จักนายแพทย์ ผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง เจ้าของผลงานชิ้นสำคัญในการนำสเต็มเซลล์ มาทดลองใช้อย่างผิดๆกับคนไข้บ้างล่ะ”   ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นสีหน้าแปลกใจของอีกฝ่าย “ ใครบอกแก   เอนย่าใช่มั้ย”  ชายร่างสูงใหญ่ตะคอกถาม “ เธอจะกล้าพูดอะไรล่ะครับด๊อกเตอร์  ในเมื่อเธอเองถูกคุณควบคุม ทุกอย่าง เพราะเป็นเพียงแค่ผลผลิตจากการทดลองผสมเซลล์มนุษย์กับเซลล์ผีเสื้อของคุณเท่านั้นไม่ใช่หรือ ”   ชายหนุ่มย้อนถาม ดร. เดวิด ปีเตอร์สัน ซึ่งจบคณะแพทย์ศาสตร์ จากมหาวิยาลัย ฮาวาร์ด ประเทศอเมริกาเมื่อสามสิบปีก่อน  ก่อนกลับมาสร้างผลงานวิจัยด้านการแพทย์หลายอย่างและได้รับการยอมรับอย่างแพร่หลายในประเทศออสเตรีย  ชื่อเสียงของแกคงโด่งดังไปทั่วโลก หากผลงานเรื่องการนำเซลล์ต้นกำเนิด(Stem cells) มาใช้ ในการบำบัดรักษาโรคนอกระบบโลหิตวิทยา กับผู้ป่วย ไม่ถูกระงับ และโดนเพิกถอนใบประกอบวิชาชีพทางการแพทย์ โดยแพทย์สภาเสียก่อน “ แกคงไม่รู้ชะตาชีวิตของตัวเองล่ะสิ  ว่าคนที่สอดรู้แบบแก  จะมีจุดจบอย่างไร”   ชายสูงวัยกว่า   หรี่ตามอง  เดินย่างสามขุมมาหา  พร้อมกับเหวี่ยงพลั่วในมือมาที่เขาทันที  ปฏิพัทธ์ซึ่งคอยระวังตัวอยู่แล้ว เอี้ยวตัวหลบพ้นอย่างหวุดหวิด   “ คุณจะฆ่าปิดปากผม  เอาผมไปทดลอง เหมือนอย่างที่คุณทำกับพวกลูกทัวร์ทั้งสามคนนั่นใช่มั้ย ” เขาตะโกนใส่หน้าของ ดร.ปีเตอร์สัน  พร้อมทั้งขยับตัวถอยห่างออกไปอีก “ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใครก็ตามที่มันเข้ามาวุ่นวายกับเรื่องของฉัน มันจะต้องตายทุกคน”   สิ้นเสียงหัวเราะ ร่างสูงใหญ่กว่า ย่างสามขุมเข้ามา  หวดแผ่นเหล็ก  หนัก คมลงมาบนศีรษะของเขา  ปฏิพัทธ์ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมารับคมพลั่วเอาไว้ ตามสัญชาติญาณ  ก่อนจะพลาดท่าเสียหลัก ลื่นล้มลงบนพื้นน้ำแข็ง   แก แสยะยิ้ม อย่างคนมีชัยเหนือกว่า  เพราะเพียงแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้น ชายหนุ่มก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้อีก   นอกจากกระโจนลงไปในเหวลึกนั่น จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 11:57:28

ความคิดเห็นที่ 2 “ อย่างน้อยแกก็ควรจะดีใจนะพ่อหนุ่ม  ว่าเลือดทุกหยดและเซลล์สมองทุกเซลล์ของแก จะมีประโยชน์ในการทดลอง และ สามารถต่อชีวิตของเอนย่า ได้อีกนานหลายปีทีเดียว...ฮ่า ฮ่า ฮ่า”   ฆาตรกรในคราบนักวิจัย ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ พร้อมกับเงื้อมมือหมายจะทุบกระหน่ำซ้ำร่างตรงหน้า ที่กำลังจนมุม...แต่ทว่า “ พ่อ อย่าทำเขานะ ”    ชายวัยกลางคนหยุดชะงัก  หันกลับไปมองหญิงสาว หนึ่งในผลงานด้านการทดลองที่แกภูมิใจนักหนา “ตามมาทำไม   ฉันสั่งแล้วใช่มั้ย ว่าไม่ให้มาวุ่นวายที่นี่ ”   แกตะคอกถามสีหน้าไม่พอใจ  พร้อมกับพูดต่อว่า “  รู้ใช่มั้ย ถ้าขัดคำสั่งของฉัน  เธอจะต้องทุกข์ทรมานแค่ไหน” หญิงสาวสีหน้าขาวเผือด  แววตาของเธอ แสดงออกถึงความหวาดหวั่น และเกรงกลัวคนที่เธอเรียกว่า “ พ่อ”  อย่างเห็นได้ชัด   “จะฉีดยาทำลายเซลล์ให้ตาย  หรือจะกักขังเอาไว้ทดลองต่อ หนูก็ไม่ว่า  แต่อย่าทำร้ายเขาเลยนะคะพ่อ” “ กลับไปซะ เอนย่า  อย่าให้ฉันโมโหมากกว่านี้นะ”  แกตะคอกซ้ำ คำอ้อนวอนของเธอไม่อาจเปลี่ยนความคิดของ คนชั่วได้ “ พ่อ ทำร้ายสัตว์ทดลอง   ทำร้ายหนู ยังไม่พอใช่มั้ยคะ  ถึงต้องหันมาทำร้ายมนุษย์ด้วยกันอีก” เธอตะโกนกลับ เหมือนรู้สึกคับแค้นใจมานาน “ แกอย่าโง่ไปหน่อยเลย เอนย่า ถ้าฉันไม่จัดการมัน เราก็ต้องเดือดร้อน”   “ ...เรา...  เหรอคะ พ่อ ”  เธอย้อนถาม  “ ไม่ใช่พ่อคนเดียวเหรอคะ ที่กำลังเดือดร้อน เพราะกลัวว่าความลับพวกนั้นจะถูกเปิดเผย ” “ จะไม่มีใครเปิดเผยอะไรทั้งนั้น  เพราะใครก็ตามที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับสวนผีเสื้อของฉัน มันจะต้องตายหมดทุกคน”   เจ้าของร่างสูงใหญ่  แววตาโหดเหี้ยม  หันกลับมามอง ชายหนุ่ม ที่ฝืนความเจ็บปวดพยายามพยุงกายลุกขึ้น   “ คุณปฏิพัทธ์”   หญิงสาวร้องเรียกชื่อเมื่อเห็นว่าเขาได้รับบาดเจ็บ พร้อมกับวิ่งเข้าไปหา  แต่ ชายร่างใหญ่ ก็ขวางทางเธอเอาไว้ “ ถอยออกไป เอนย่า”  แกตวาดเสียงดังลั่น “หนูไม่ยอมให้พ่อทำอะไรเขานะคะ”   เธอโต้กลับเสียงกร้าว  ประจันหน้ากับแกอย่างไม่เกรงกลัว “ แกจะมีปัญญาทำอะไร  อย่าลืมนะ ว่าชีวิตของแกอยู่ในกำมือของฉัน  หากไม่ใช่เพราะชีวิตของมนุษย์ แกก็คงไม่มีโอกาสมายืนอยู่ตรงนี้หรอก เอนย่า ”   “  อะไรนะคะพ่อ?   อย่าบอกนะคะ ว่าตลอดเวลาพ่อใช้เซลล์ของคนมาต่อชีวิตให้หนู ”   เธอระล่ำระลักถาม “ ใช่ ...”   ชายวัยกลางคนตอบเสียงเรียบ   “ ไหนพ่อบอกหนูว่า  เอาเซรุ่มพวกนั้นมาจากเซลล์ผีเสื้อที่ตายแล้วกับพวกสัตว์ทดลองเลือดอุ่นไงคะ” ใบหน้าและคำพูดของเอนย่า เหมือนกับว่าเธอเข้าใจผิดเรื่องราวทุกอย่างมาตลอด “นั่นมันก็ส่วนหนึ่ง แต่หลังจากเซลล์พวกนั้นไม่ทำงาน  ฉันก็ต้องหาเซลล์ตัวอื่นมาช่วยให้แกมีชีวิตอยู่รอด”   “ ถ้าอย่างนั้น เรื่องลูกทัวร์ของเราเสียชีวิต ก็เป็นฝีมือของพ่ออย่างที่ตำรวจสงสัยเหรอคะ” ชายคนนั้นพยักหน้ายอมรับ อย่างไม่สะทกสะท้าน    เอนย่าทรุดตัวลงกับพื้นร้องไห้สะอึกสะอื้น เนื้อตัวตัวสั่นเทา “ เอนย่า พ่อทำเพื่อหนูนะลูก”  ร่างสูงใหญ่ ก้มตัวนั่งลง ใกล้กับเธอ เปลี่ยนสรรพนาม แทนตัวเอง ฟังคล้ายกับว่า แกรักและห่วงใยเธอเหลือเกิน “ ไม่จริง  พ่อไม่ได้ทำเพื่อหนู ไม่ได้ทำเพื่อผีเสื้อพวกนั้น ไม่ได้ทำเพื่อใคร  แต่พ่อทำเพื่อตัวเองต่างหาก” หญิงสาวระเบิดเสียงใส่หน้า  คนที่สร้างเธอขึ้นมาให้เป็นสิ่งมีชีวิตครึ่งคนครึ่งผีเสื้อเหมือนคนโกรธแค้นอย่างหนัก “ พ่อใช้พวกเราเป็นเครื่องมือสร้างชื่อเสียงและความร่ำรวยให้ตัวเองมาตลอด  ไม่เคยปล่อยให้เรามีวิถีชีวิตตามธรรมชาติแม้สักนิดเดียว”   หญิงสาวเสียงกร้าว “ อย่ามาทำอวดดีกับฉันนะ  ถ้าฉันไม่ทำ แกก็คงไม่มีชีวิตอยู่มาได้นานขนาดนี้หรอก  คงตายไปตั้งแต่นาทีแรกที่ฉันลากแกออกมาจากหลอดผสมเทียมนั่นแล้วล่ะ” “ พ่อไม่ใช่คน  แต่เป็นฆาตรกรเลือดเย็น โหดเหี้ยมที่สุด”   สายตาของเธอเย็นชา  ไม่เหลือความหวาดกลัวใดๆอีกต่อไป “เผี๊ยะ”   เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าอย่างรุนแรงตามมาทันทีหลังสิ้นคำพูดของเธอ   “ แกอย่ามาทำอวดดีกับฉันอีก จำไว้นะ เอนย่า”   เสียงแกแข็งกร้าว ตะคอกใส่หน้าเธอ  ปฎิพัทธ์แทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เขาเพิ่งจะเห็นกับตาตัวเอง  ไอ้ฆาตรกร คนนั้นมันอำมหิตจริงๆ ทำร้ายแม้กระทั่งผู้หญิงไม่มีทางสู้ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 12:01:56

ความคิดเห็นที่ 3 “ หยุดนะ ไอ้ สั/ตว์นรก”   ชายหนุ่ม ตะโกนเสียงดังลั่น  เมื่อเห็นร่างบางฟุบลงกับพื้นตามแรงฟาดของมัน  ฆาตรกรในคราบของด๊อกเตอร์นักวิจัย  หันขวับกลับมายังเป้าหมายสำคัญทันที   “ พลั่ก” หากแต่คราวนี้มันพลาด เมื่อปฏิพัทธ์ตัดสินใจพุ่งตัวเข้าชนโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงใหญ่เสียหลักล้มศีรษะกระแทกพื้นหินอย่างรุนแรง  พลั่วในมือของมันกระเด็นไปอีกทาง   เลือดสีแดงสดไหลออกมาเป็นทางตัดกับสีขาวของหิมะในขณะที่มันยังนอนแน่นิ่ง   ชายหนุ่มรีบถลาไปยังหญิงสาว  เธอนิ่งอึ้ง เบิกตากว้าง เหมือนคนกำลังช็อค  จนกระทั่งเขาดึงร่างเย็นชืดของเธอเข้ามากอดเอาไว้  หญิงสาวจึงร้องไห้ออกมาเสียงดัง  กอดเขาไว้แน่น  เหมือนคนหมดหวัง   “ อย่ากลัวเลยนะ...เอนย่า ”   ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบไล้เรือนผมยาวสลวยเบาๆ  กอดเธอกระชับแน่น เหมือนอยากให้หญิงในอ้อมแขนมั่นใจว่า  เขาจะไม่ทอดทิ้งให้เธอต้องเผชิญชะตากรรมเพียงลำพังในขณะนี้ อย่างแน่นอน “ ฉันเกลียดตัวเอง  ไม่อยากมีชีวิตอยู่บนความตายของใครอีก”   เอนย่าร้องไห้ สะอึกสะอื้น  เธอคงเสียใจที่เพิ่งรับรู้ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา  ดร.ปีเตอร์สัน ต่อชีวิตของเธอด้วยการทำลายชีวิตของคนอื่น   “มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกเอนย่า  อย่าโทษตัวเองเลยนะ”  ปฎิพัทธ์พูดปลอบเธอ “ ฉันมันน่ารังเกียจ  น่าขยะแขยงจริงๆ ” เขาส่ายหน้า เกลี่ยนิ้ว ไล้เช็ดหยาดน้ำตาที่กำลังรินไหลให้เธอด้วยความสงสารอย่างที่สุด   “ ผมไม่ได้รังเกียจคุณเลยนะ เอนย่า  ...แต่ผมรักคุณ ได้ยินมั้ย ”   เขากระซิบบอกเธอในที่สุด แม้จะรู้ความจริงว่า หญิงสาวคนที่เขาฝันถึงมาตลอด  เกิดมาจากการทดลองนำเซลล์ต้นกำเนิดของสิ่งมีชีวิตต่างสปีชีส์สองชนิดมาผสมกันก็ตาม “ คุณรักฉันไม่ได้หรอกนะคะ  เพราะฉันไม่ได้เป็น...มนุษย์...เหมือน...กับ...คุณ” เสียงพูดของหญิงสาวแผ่วลง ขาดเป็นห้วงๆ ในตอนท้าย  ร่างในอ้อมกอดของเขาเริ่มสั่นเทา  หายใจหอบ  เหมือนคนกำลังขาดอ๊อกซิเจน วัตถุสีดำชิ้นเล็กหลังต้นคอกระพริบแสงถี่ขึ้น  เป็นสัญญาณเตือนว่าการทำงานของร่างกายเริ่มติดขัด “  เอนย่า   ”   ปฏิพัทธ์เบิกตากว้าง  มองเธอด้วยความตกใจ   ใบหน้า และผิวกายขาวเนียนของเธอ เริ่มเปลี่ยนเป็นสีฟ้าจางไปทั่ว   “ ฉัน... ระ...คุ...” ริมฝีปากบางซีดพึมพำอะไรออกมา ฟังไม่ชัดเจนนัก “ เอนย่า...พูดกับผมสิ  เอนย่า  ”    ชายหนุ่มกระซิบบอกร่างอ่อนระทวยในอ้อมแขน “ ฉั...น....” “เอนย่าาาาาาาาา”     เขาตะโกนเรียกชื่อของเธอดังลั่นเหมือนคนเสียสติ  เมื่อเสียงของเธอเงียบหายไป พร้อมกับลมหายหายใจรวยระริน  ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเฮลิคอปเตอร์ที่บินวนอยู่ด้านบน  ชายหนุ่มก้มลงจูบหน้าผากเย็นชืด สีฟ้าซีดเหมือนคนไม่มีเลือดสักหยดของเธอ  หยดน้ำอุ่นของเขาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว  ไม่ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นใคร หรือ เป็นตัวอะไร แต่เธอก็เป็นคนเดียวที่ทำให้เขาดั้นด้นเดินทางมาหาด้วยความผูกพันมิใช่หรือ... จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 12:04:08

ความคิดเห็นที่ 4 “ ฉีดยาแก้ปวด หน่อยนะคะ คุณ”  ชายหนุ่มลืมตาขึ้น  รู้สึกเจ็บแปลบบริเวณหัวไหล่  แขน และข้อมือด้านขวาขึ้นมาทันที  พยาบาลชาวยุโรปในชุดเสื้อกาวน์สีน้ำเงินเข้ม ยิ้มให้เขาอย่างใจดี “ เอนย่าล่ะครับ” เขารีบถามเมื่อมองไม่เห็นเธออยู่ข้างๆ “เรากำลังให้เลือดอยู่ในห้องถัดไปค่ะ  อีกสักพักแล้วค่อยไปเยี่ยมนะคะ” “ ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มถอนหายใจยาว รู้สึกเป็นห่วงเธอเหลือเกิน แม้ว่าตำรวจจะนำเฮลิคอปเตอร์มาช่วยเหลือเขาและเอนย่าทันเวลา จากบริเวณเกิดเหตุจุดชมวิวของเทือกเขาแอลป์ ก็ตาม  หากแต่ สภาพของเอนย่าในตอนนั้น ทำให้เขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก โชคดีที่ทีมป้องกันและปราบปรามอาชญากรรมท้องถิ่น ได้รับข้อความที่เขาฝากไว้ขณะเข้าไปค้นหาข้อมูลทางเวบไซด์ มิฉะนั้นแล้ว ปฏิพัทธ์ยังนึกไม่ออกว่าเขาจะจัดการกับเหตุการณ์เลวร้ายนั้นได้อย่างไร “  แปลกจริงๆ ...เธอตัวซีด สีผิวต่างจากคนทั่วไป เหมือนไม่มีเม็ดเลือดแดงเลยสักนิดเดียว แต่ทำไมยังหายใจอยู่ได้”   เขานึกถึงคำพูดของแพทย์จากหน่วยฉุกเฉิน ที่แสดงความแปลกใจ เมื่อเห็นเอนย่าครั้งแรก ก่อนจะแจ้งโรงพยาบาลในตัวเมืองให้เตรียมเลือดไว้ให้พร้อมทันทีเมื่อเธอไปถึง   “สารวัตรขอเข้าเยี่ยมคุณด่วนด้วยค่ะ พอจะไหวมั้ยคะ”  พยาบาลคนเดิมบอกหลังจากฉีดยาให้เขาเสร็จเรียบร้อย ปฎิพัทธ์ตัดสินใจเล่ารายละเอียดต่างๆให้ตำรวจและแพทย์ผู้รับผิดชอบในการรักษาเอนย่าฟัง เพราะเขาคิดว่า บางทีหากผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ได้รับรู้ความเป็นจริงเกี่ยวกับที่มาที่ไปของเธอ  อาจจะพอมีหนทางต่อชีวิตของหญิงสาวคนที่เขารักได้  ส่วนฆาตรกรเลือดเย็น  อย่าง ดร.เดวิด ปีเตอร์สัน ก็กำลังชดใช้กรรมที่ตนเองก่อไว้มานานหลายสิบปี อย่างสาสม...ด้วยการนอนหมดสติ  ใช้เครื่องช่วยหายใจ อยู่ในห้องผู้ป่วยหนัก  เนื่องจากมีเลือดคั่งในสมอง  เพราะศีรษะได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ในตอนนั้น “ คุณปฏิพัทธ์...”   ชายหนุ่มจับมือของเธอไว้ โน้มตัวลงไปใกล้ เมื่อหญิงสาวพึมพำเรียกชื่อของเขาออกมา “ เอนย่า ...ผมอยู่นี่นะ”   เขากระซิบบอก แตะริมฝีปากบนหลังมือของเธอ ด้วยความห่วงใย “ ฉันอยู่ที่ไหนคะ”  เธอถาม ดวงตาสีฟ้าเจือรอยหวาดหวั่นกวาดมองไปรอบๆตัว ที่มีสายน้ำเกลือ และถุงเลือดแขวนระโยงระยางทั้งสองด้าน “ โรงพยาบาลครับ  หมอบอกว่า เซลล์ผลิตเม็ดเลือดของคุณไม่ทำงาน  ทางโรงพยาบาลเลยจำเป็นต้องให้เลือดคุณนะ เอนย่า”   เธอยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมามอง สีหน้างุนงง  ก่อนจะถามเขาว่า “ หมอรู้มั้ยคะว่าฉัน....เป็น..”   เธอพูดเพียงแค่นั้น  แล้วนิ่งเงียบ ปล่อยให้น้ำตารินไหล  เหมือนยอมรับชะตากรรมของตัวเอง “ รู้ครับ ...หมอประจำตัวของคุณบอกว่า   ถ้าคุณได้รับการเปลี่ยนถ่ายเลือดบ่อยๆทุกอาทิตย์ในช่วงระยะแรก  ร่างกายของคุณค่อยๆปรับสภาพ  กระตุ้นเซลล์ในร่างกายให้ทำงาน คุณก็จะมีโอกาสอยู่ได้เหมือนคนปกติทั่วไป” ปฏิพัทธ์อธิบายข้อมูลที่เขาได้รับจากนายแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านโลหิตวิทยาให้หญิงสาวฟัง “ อย่ากังวลเลยนะ  เอนย่า  ผมมั่นใจว่าทางโรงพยาบาลต้องหาทางช่วยเหลือคุณอย่างเต็มที่  และผมเองก็ยังอยู่เป็นกำลังใจให้คุณเสมอนะครับ” หญิงสาวพยักหน้ารับ  แม้สีหน้าจะบ่งบอกถึงความกังวลอยู่มาก    ปฎิพัทธ์ลูบไล้แขนที่เริ่มมีสีชมพูจางของเธอเบาๆ อย่างปลอบใจ   “ คุณล่ะ ปวดแผลมากมั้ยคะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า”  เอนย่าถาม หันไปมองแขนข้างขวาของเขา ที่มีผ้าคล้องคอผูกรับน้ำหนักเอาไว้ “ มีแผลช้ำเท่านั้นล่ะ  อย่าห่วงผมเลยนะ เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ”  เขาแสร้งบอก ไม่อยากให้เธอเป็นห่วงทั้งๆที่ความจริงแล้ว กระดูกข้อมือแตก จนต้องเข้าเฝือกเอาไว้ “ต้องมาลำบากเพราะฉันแท้ๆนะคะ”   เธอพูดพลางเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขา  หากแต่กลับรีบหลบสายตา ของอีกฝ่ายที่กำลังมองอยู่   “ ถ้าผมกลัวอันตราย กลัวความลำบากก็คงรีบออกมาจากสวนผีเสื้อ กลับเมืองไทยไปตั้งแต่วันแรกแล้วล่ะครับ”   ชายหนุ่มบอก “ นั่นสิคะ  อีกไม่กี่วันคุณก็ต้องกลับ...”  น้ำเสียงของเธอเบาโหวงเมื่อเขาเอ่ยถึงเรื่องนี้ “ ผมจะอยู่จนกว่า คุณแข็งแรงมากพอจะเดินทางกลับไปเมืองไทยด้วยกันนะครับ”   ชายหนุ่มรู้ว่ามันอาจจะรวดเร็ว และยากต่อการตัดสินใจของเธอ แต่เขาก็ไม่อาจทนเห็นหญิงสาวกลับไปอยู่ในบ้านสวนผีเสื้อ ปราสาทแห่งความโหดร้ายที่กักขังหน่วงเหนี่ยวเธอมานานถึงยี่สิบปีได้อีก “ เมืองไทยเหรอคะ  ฉันจะไปอยู่เป็นภาระให้คุณได้อย่างไรกันคะ”   หญิงสาวพูด เมินหน้าไปอีกทาง เหมือนไม่ต้องการให้เขามองเห็นความความรู้สึกใดๆจากสายตาของเธอ “ ถึงจะเป็นภาระ  แต่ก็เป็นภาระที่ผมยินดี และเต็มใจอยากจะแบกรับเอาไว้นะครับ ”  ปฎิพัทธ์บอก บีบมือของเธอแน่น อยากให้เธอมั่นใจว่า เขาจะอยู่ดูแล  หาทางช่วยเหลือเธอให้มีชีวิตอยู่กับเขาได้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ ไว้ใจผมเถอะนะ...” หญิงสาวหลับตาลง เมื่อริมฝีปากอุ่นของเขากดลงมาบนหน้าผาก ก่อนจะเลื่อนมาสัมผัสแผ่วเบาบนริมฝีปากบางของเธอ   ร่างเล็กขยับมาใกล้ ซุกศีรษะเข้ามาหาความอบอุ่นจากร่างใหญ่ข้างเตียงเหมือนผีเสื้อตัวน้อย ที่กำลังรอคอยอิสระ มีโอกาสโบยบินไปดูโลกกว้าง และสัมผัสรักแท้ อย่างที่เธอปรารถนามาแสนนาน "ผีเสื้อตัวน้อยน้อย  บินล่องลอยกลางพนาไพร  โผผินร่อนบินระเริงใจ  คลุกเคล้าดอกไม้ใจชื่นบาน แสงแดดยามสายสาย  งามพร่างพรายต้องสายธาร  ฉาบทองเมื่อมองแสนตระการ  ผีเสื้อสุขสราญนะเจ้าเอย" เครดิตเพลงผีเสื้อ ของคุณชรัส เฟื่องอารมณ์ค่ะ แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 53 12:17:43 จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 12:09:40

ความคิดเห็นที่ 5 “ เฮ้ย เจ้าสอง  เป็นไงบ้าง   ฉันนะรอโทรศัพท์ของนายตั้งแต่วันแรก ทำไมเพิ่งส่งข่าวมาล่ะ ”   เสียงพี่ชายบ่นเป็นชุด  ทันทีที่เขาโทรศัพท์ทางไกลไปหา “ ก็ ติดธุระนิดหน่อยเพิ่งจะว่าง  งานเป็นไงบ้างครับ”   เขาไม่อยากเล่าให้พีระพัฒน์ฟังในตอนนี้ ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง ไม่อย่างนั้น ทางโน้นคงกังวล เรียกตัวให้เขากลับไปทันทีอย่างแน่นอน “ โปรเจค ผ่านฉลุย  ไม่ต้องห่วง เที่ยวให้สนุกนะ นาย กลับมาเมื่อไหร่ ฉันจะได้ถือโอกาส อู้บ้าง”   เสียงพี่ชายหัวเราะมาตามสาย “ กลับมาวันไหนนะ สอง”  อีกฝ่ายถามต่อ “ ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง อีกสิบวันครับ  พี่หนึ่งให้ป้าทิพย์ช่วยเก็บกวาดห้องผมให้เรียบร้อยด้วยนะครับ กลับไปจะได้ไม่ต้องเสียเวลาทำความสะอาดอยู่อีก”  ปฏิพัทธ์ไม่ได้บอกพี่ชายว่า  เขาจะพาเธอเดินทางกลับไปด้วย “ ห้องนายเหรอ  ป้าทิพย์ แกไปทำความสะอาดตั้งแต่เย็นวันเสาร์แล้วนะ  เห็นแกบอกว่า เจอผีเสื้อตัวเบ่อเร่อ นอนตายอยู่หลังตู้หนังสือด้วยล่ะ  มิน่าถึงส่งกลิ่นซะ”   ปฏิพัทธ์แปลกใจว่าเป็นได้อย่างไรกัน  ในเมื่อเขาค้นหาแทบพลิกห้อง แต่ยังมองไม่เห็นแม้แต่เงาของผีเสื้อสีฟ้าตัวนั้น “ เออ  รู้หรือเปล่า ว่าพวกฝรั่งเขาเชื่อกันว่า  ผีเสื้อเป็นตัวสื่อสารด้านวิญญาณ  นายไม่กลัวเหรอวะ สอง”   ชายหนุ่มหัวเราะ กับคำบอกเล่าของพี่ชาย ก่อนจะตอบกลับไปว่า “  ไม่กลัวหรอกครับ  ผมรักผีเสื้อ แล้วจะกลัวไปทำไมล่ะครับ ” “ เออ เอาเข้าไป บ้าให้พอ  แล้วอย่าเอาน้องสะใภ้ผีเสื้อกลับมาฝากฉันก็แล้วกัน”  อีกฝ่ายหัวเราะกลับบ้าง โดยยังไม่รู้ว่า คำพูดติดตลกของเขากำลังจะกลายเป็นจริง จบแล้วค่ะ เนื่องจากเรื่องนี้  เนื้อหาส่วนใหญ่ไม่ได้อยู่ใน รพ. นะคะ  จึงทำให้คนเขียนต้องค้นหาข้อมูลมากทีเดียวค่ะ  หากใครสนใจอยากรู้เรื่องผีเสื้อให้มากกว่านี้ ก็ แวะไปที่ลิ้งค์ เหล่านี้ได้นะคะ ทั้งของไทยและต่างประเทศค่ะ http://www.butterfly-conservation.org/butterfly_list/32/a_z_of_butterflies_.html http://www.bc-europe.org/category.asp?catid=14 http://www.eurobutterflies.com/index.htm http://www.ukbutterflies.co.uk/species_family.php?name=Lycaenidae http://www.ukbutterflies.co.uk/index.php http://www.naba.org/qanda.html http://en.wikipedia.org/wiki/Monarch_(butterfly) http://en.wikipedia.org/wiki/Large_Blue_(butterfly) http://www.sko.moph.go.th/butterfly http://www.savebutterfly.com http://www.ru.ac.th/butterfly/butterfly/frameright/r-seebutt.html http://masterorg.wu.ac.th/source/content.php?menu_id=16&menuid=3&paths=stpark http://www.dnp.go.th/FOREMIC/WEB%20SITE2/insect2/know_insect.php *** และครั้งนี้ เป็นการเขียนเรื่องสั้นที่ยาวที่สุดในชีวิตเลยค่ะ  อยากรบกวนให้ทุกท่านที่อ่าน กรุณาแนะนำ ชี้แนะข้อบกพร่องที่ควรนำไปปรับปรุงด้วยนะคะ  ขอบคุณมากค่ะ แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 53 12:19:35 จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 12:15:29

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนจบแล้วนะคะ  คนอ่านที่น่ารักทุกท่านทั้งที่แอบอ่านและอ่านโดยเปิดเผยค่ะ ตอนนี้ยอมรับว่าเขียนยากมาก คือ แบบว่ามีบท ร้ายๆ  แบบโกงๆหน่อยเขียนไม่ออกเลยค่ะ  ปกติ คนเขียน เป็นคนเรียบร้อย( เอ้ออ  ไม่ค่อยเลย )  เขียนได้แต่บทหวานๆ เศร้าๆค่ะ  555+ อยากให้ช่วยแนะนำ ด้วยค่ะ  อยากได้ความคิดเห็นว่า บทบู๊ มัน นิ่มนวลไปหรือเปล่า มันน่าจะโหดกว่านี้มั้ย ?? ตอบเม้นต์ค่ะ ขอบคุณพี่กุลธิดาที่ติดตามอ่านนะคะ  ตอนจบมาแล้วค่ะ ขอบคุณ  คุณแม่คนน่ารัก ที่แวะมาลงชื่ออ่านค่ะ   อย่าลืมแวะมาช่วยใหกำลังใจคุณสองนะคะ ขอบคุณค่ะ คุณโก้ ตอนนี้ก็รู้แล้วค่ะ ว่า เอนย่าเป็นครึ่งผีเสื้อ ครึ่งคนค่ะ พระเอก รอด  555+ คุณพีท คะ ขอบคุณที่ช่วยแก้คำผิดค่ะ  มาแล้วตอนจบ แวะมาลุ้นนะคะ คุณ xyz  ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ คุณไลฟ์  เอาตอนจบมาเสิร์ฟค่ะ ยังมีกลิ่นไอ หนังจีนมั้ยคะ  555 คุณ เคธี่  มาแล้วค่ะ  มาช้านิดนุง คนเขียน เดี้ยงค่ะ อาทิตย์นี้ คุณสก็อตตี้  ไม่ต้องเดาแว้ววค่ะ ตอนจบแล้ว และก็ รอด ทั้ง2คน อิอิ  ครั้งแรกเปล่านะ ที่จบแบบดีๆกะเค้าบ้าง 55 แต่ก็มีเงื่อนไขนะคะ .. ป้าทราย  มาแว้ววค่ะ ป้าทรายที่รักกกกกกกกก  แต่ผิดสัญญาไม่มีแรงวาดรูปเลยค่ะ  ถ้าป้าทรายเห็นเวลาโพสต์ จะรู้ว่าอยู่ สระแก้วค่ะ ไม่ใช่ลอนดอน 55 ข้าวโพด  เอาตอนจบมาส่งค่ะ ขอบคุณที่ตามอ่านนะคะ คุณหนิง...มาแล้วค่ะ มีบู๊ กันนิดหน่อย  แค่นั้นค่ะ  พระเอก ซะอย่าง ตายไม่ได้ค่ะ  555 คุณอาราเร่   ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่มาแจกกิ๊ฟด้วยนะคะ แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 53 20:50:53 แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 53 20:49:38 แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 53 20:47:49 จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 12:21:10

ความคิดเห็นที่ 7 อ้าวจบซะแล้ว แง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 13:16:22

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 13:50:27

ความคิดเห็นที่ 9 จบแล้วค่ะ เย้ แฮปปี้เอนดิ้งกว่าที่คาดไว้ ^^ โดยรวมอ่านสนุกค่ะ เดาทางไม่ออกเรย ตอนแรกแนวๆคล้ายๆจะผี อ่านตอนแรกนึกว่าจะเคยรู้จักกันมาแต่ชาติปางก่อนนู้น ตอนหลังๆกลายเป็นแนวไซไฟเจ๋ยเรย แถมพระเอกฉลาดยังกะพวกนักสืบแน่ะค่ะ ฉลาดกว่าคนอ่านไปหลายขุม ถ้าหนังจีนก็คงเป็นแนวเล็กเซี่ยวหงส์ ผสมโปเยโปโลเย (ยังวนมาหนังจีนจนได้) ว่าแต่ทำไมตาลุงแกต้องทดลองเป็นคนกะผีเสื้อด้วยอ่ะคะ ดูแล้วไม่ค่อยน่าจะเข้ากันได้ หรือเป็นเหตุบังเอิญ เลยทำการทดลองมาเรือยๆ เขียนเป็นเรื่องยาวๆก็น่าจะดีเนอะ จะได้ขยายความ ^^ อีกอย่างเรืองผีเสื้อในห้องนอนว่ามายังไง เกี่ยวกันยังไงกับเรื่องทั้งหมด ก็ยังไม่แน่ใจ แต่ก็สามารถสรุปเอาเองได้ในสไตล์หนังจีน(อีกแล้ว)ว่า สิ่งลึกลับทั้งหลายที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพราะ พระเอกและนางเอกมีวาสนาต่อกัน อะไรประมาณนี้ได้รึเปล่าคะ ^^ จากคุณ : Life's for Rent เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 13:56:47

ความคิดเห็นที่ 10 แวะมาปรบบมือให้ค่ะ สนุกน่าติดตามตลอดทั้งเรื่องเลยค่ะ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 16:11:02

ความคิดเห็นที่ 11 จบแล้วเหรอ ว้~า! ที่จริงคิดว่าคุณเทียนสีคงไม่ใจร้ายกับคนอ่านเลยเดาว่าน่าจะแฮปปี้ แล้วก็จริงๆด้วย (ปากดีไปงั้นค่ะ เพราะเดาว่าแฮปปี้ตลอดแต่ไม่ค่อยถูกเลยไม่กล้าบอก คราวนี้ทายถูกเลยต้องรีบบอกเอาหน้า ฮา) ไว้รอเรื่องต่อไปดีก่า ลัลล้า จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 17:28:29

ความคิดเห็นที่ 12 เอ....ถ้าเอนย่าหายดีแล้วจะมีปีกด้วยหรือเปล่าครับ? จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 22:20:55

ความคิดเห็นที่ 13 มาตอบเม้นต์บ้างดีกว่าค่ะ ข้าวโพด  จบแล้วค่ะ  แต่จะพิจารณาเรื่อง ที่ข้าวโพดแนะนำนอกรอบว่า อยากให้มีภาค 2 นะคะ  ที่คิดไว้คงไม่ใช่ภาคสอง แต่จะลงรายละเอียดให้มากกว่านี้ และอาจจะมีเนื้อหาต่ออีกนิดหน่อยค่ะ ตอนกลับไปเมืองไทย ถ้าทำสำเร็จจะบอกนะคะ คุณอาราเร่ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ คุณไฟล์ ขอบคุณที่เม้นต์ยาวๆ พร้อมข้อสงสัย และแสดงความคิดเห็นค่ะ  เรื่องนี้คือ คนเขียนก็ คิดๆไว้แนวไซไฟนะคะ  แม้จะไม่เคยเขียนแนวนี้เลยก็ตาม  ส่วนเรื่องพระเอกเก่งนี่  ถ้าคุณไลฟ์ลองสังเกตนะคะ  ทุกเรื่องของเทียนสี  พระเอกเก่งหมด 55  ถ้ามีการตายเกิดขึ้น คงจะเป็นนางเอก  555+ ส่วนคำถามเรื่อง ดร. เดวิด ปีเตอร์สัน  ก็หลังจากแกโดนไล่ออกจากที่ทำงาน เพราะอุตริ ไปทำเรื่องสเต็มเซลล์ แบบผิดกฏหมาย  แกก็คงมานั่งทดลองโน่นนี่ตามประสาแกอ่ะค่ะ   ตอนนี้ไมได้ลงรายละเอียดไว้เพระเห็นว่ามันเป็นเรื่องสั้น  ไม่อยากเยิ่นเย้อมาก   เรื่องผีเสื้อที่บ้าน ก็ พีระพัฒน์ มาเฉลยแล้วนะคะ ว่า เป็นตัวสื่อสารด้านจิตวิญญาณ  ของคนที่ มีจิตใจผูกพันต่อกัน ไรงี้อ่ะค่ะ  บางคนเชือ่ว่า ถ้ามีผีเสื้อมาหา แบบไม่ปกติ จะมีคนตายค่ะ คุณมนต้นไม้ ขอบคุณสำหรับกำลังใจ และคำชมค่ะ ดีใจนะคะ ที่นักเขียนมีความสามารถอย่างคุณแวะมาอ่านคะ คุณหนิง  เย้ๆ  จบแล้วค่ะ  ถึงแฮ้ปปี้  แต่ก็ไมได้บอกว่า จะแฮ้ปปี้ตลอดนะคะ เพราะ ในเนื้อหา มีคำว่า  อาจจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนาน  ซึ่ง อันนี้ก็แล้วแต่ว่า หมอ จะทำการรักษา ได้มั้ย  การให้เลือด ถ่ายเลือดบ่อยๆ เพื่อเพิ่มเซลล์ ของมนุษย์ ในร่างกายก็อาจจะไมได้ผลก็ได้ค่ะ คุณโก้ ...หายยังไงก็ยังมีสภาพครึ่งผีเสื้อค่ะ เพราะเซลล์ต้นกำเนิด ไม่สามารถกำจัดออกได้  อยู่ที่ว่าเอนย่าจะกล้าบินเพ่นพ่านและระงับสัญชาตญาณของการเป้นผีเสื้อได้มากแค่ไหนค่ะ ขอบคุณ คุณ  Thinking of you คุณอาราเร่ และคุณโก้ ที่แวะมาให้กิ๊ฟตลอดนะคะ   ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านนะคะ  คนเขียน เองก็ชอบนะคะเรื่องนี้  เป็นเรื่องแรกที่เขียนแหวกแนวดีค่ะ เอาเพลงผีเสื้อมาให้ฟังกันค่ะ http://www.esnips.com/doc/9f68b90f-18e7-4709-bb7f-f89c2bbf6313/11-ผีเสื้อ แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 53 23:04:26 จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 22:59:03

ความคิดเห็นที่ 14   ...ยังไม่ได้อ่านนะครับ แต่จะบอกว่าคิดถึงคนเขียนที่สุดเล้ย... จากคุณ : พัทเตอร์ เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 23:10:13 A:124.120.228.140 X:

ความคิดเห็นที่ 15   หวางหู จบซะที ตามกันติดจอ...ขอบคุณนะคร๊าาา ;D จากคุณ : pet เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 23:13:44 A:112.142.26.59 X: TicketID:209489

ความคิดเห็นที่ 16 อะ  มาแล้วๆ แหมจขกท ทั้งน่ารัก แล้วยังเขียนได้น่าติดตามอีก ปล. ว่าแต่หวานใจของน้องสาวนี่หนุ่มคนไหนอ่ะจ้ะ หนุ่มไทย หรือหมอรูปหล่อคนน้านอ่ะ แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 53 23:42:48 จากคุณ : ขยะสังคม เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 23:18:08

ความคิดเห็นที่ 17 สนุกมากค่ะ... พยายามเดาตอนจบ..แต่ก็..เหนือความคาดหมายจริงๆ ชอบค่ะ... แหม...นานๆจะมีเรื่องไม่เศร้า จากคนเขียนชื่อ...เทียนสี..บ้าง ***คำแนะนำพิเศษ*** คิดพล็อตเรื่องต่อไปได้แล้วค่ะ คิดถึงมากนะคะ... ปล. น่าตีจริง... เดี๋ยวเหอะนะ..อยู่สระแก้ว อย่านอนดึกมากนักเลย... ดูแลตัวเองดีๆ..พักผ่อนเยอะๆนะคะ จากคุณ : auntiesai เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 23:42:17

ความคิดเห็นที่ 18 สารภาพว่าไม่คาดคิดว่าจะไปถึงสเต็มเซลล์ แถมข้ามไปเป็นคนกับผีเสื้ออีกต่างหาก รอดด้วยแน่ะ ถ้าไม่นับเรื่องความเป็นไปได้ทางวิทยาศาสตร์ เรื่องนี้ชวนลุ้นมากค่ะ บทจบเฉลยตูม หงายหลังเก๋งเลย (จะบอกว่านึกว่าจะลึกลับไปเลยนะเนี่ย) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 53 02:07:48

ความคิดเห็นที่ 19 พยายามมองข้ามความเป็นไปได้ทางวิทยาศาสตร์นะคะ ลึกลับชวนติดตามค่ะ แล้วแบบนี้ต่อไปเอนย่าจะอยู่ในสภาพไหนคะ จะปรับตัวให้เป็นคนอย่างเดียวได้หรือเปล่า สงสัยไม่หายว่าทำไมถึงต้องเป็นผีเสื้อคะ คนละสปีชี่ส์ชนิดห่างไกลหลายโยชน์กับคนเลย แถมผีเสื้อไม่ค่อยจะมีเนื้อหนังอะไรให้เอามาทำอะไรได้อีก คงตัดต่อเซลล์ให้เข้ากันได้ยากแน่ๆ เลย เอ๊ะ หรือว่าคิดมากไปหน่อย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 53 04:02:23

ความคิดเห็นที่ 20 รออ่านงานต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะเป็นกำลังใจให้นะคะ ปล.แหะๆ โปรดอย่าพูดอย่างนั้นเลยค่ะ คนเขียนก็คือคนอ่าน คนอ่านก็คือคนเขียน เหมือนๆกันทุกคนแหล่ะค่ะ เพียงแต่คนละแนวเท่านั้นเอง แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 53 12:39:48 จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 53 12:37:16

ความคิดเห็นที่ 21 ให้แน่ใจว่าเอนย่าแข็งแรงพอจะเดินทางไกลได้ แล้วค่อยพามาเมืองไทยนะ จากคุณ : คุณแม่ใจดี เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 53 12:40:58

ความคิดเห็นที่ 22 เข้ามาแจกกีบครับ หมู่นี้ไม่ค่อยได้แวะมา สุ่มแจกกีบทั้งกระทู้แล้วกัน จากคุณ : zuzazu เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 53 13:13:45

ความคิดเห็นที่ 23 ^^ มาอ่านตอนจบครับ ตอนนี้มาอ่านช้านิดนึง เพราะอาทิตย์นี้คนอ่านเดี้ยงเช่นกันครับ ^^" จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 53 20:49:57

ความคิดเห็นที่ 24 ตอบเม้นต์ นะคะ น้องพัทเตอร์ ขอบคุณที่แวะมาทักทายนะคะ แม่นางเพชร  ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ คุณพี่ขยะฯ  พูดงี้ สกัดดาวรุ่งนี่นา  หวานใจเหรอ?  หนุ่มไทยชัวร์  555 (ใครจะกล้าตอบอย่างอื่นล่ะ หุหุ) ป้าทรายจ๋า กำลังคิดเรื่องใหม่ค่ะ  และก็คิดว่าจะปรับปรุงเรื่องนี้ด้วยค่ะ คุณ สก็อตตี้ ขอบคุณมากนะคะ สำหรับคำแนะนำ คิดว่าจะไปใส่ข้อมูลให้มากกว่านี้ค่ะ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบด้วยค่ะ พี่ไก่ อย่างที่บอกนะคะ ว่า พอดีเขียนเรื่องสั้นเลยไมได้ลงรายละเอียดเลยค่ะ เอาไว้ปรับใหม่แล้วจะลองเอามาให้อ่านนะคะ พี่ขอบคุณสำหรับคำแนะนำมากๆค่ะ คุณ มนต้นไม้ ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ  เทียนสีไม่เคยเขียนเรื่องยาวๆเลยค่ะ พอมาเขียนรู้สึกว่าเหนื่อยมากค่ะ แต่จะเอาเรื่องนี้มาปรับค่ะ เพราะชอบ เนื้อหาที่มีอยู่แล้วค่ะ คุณแม่ อย่าลืมไปรับเอนย่า ที่สนามบินนะคะ  55 คุณ ซูซาซุ ขอบคุรสำหรับกิ๊ฟที่มาแจกทุกคนด้วยนะคะ คุณเคธี่  ไม่สบายหายหรือยังคะ? ขอบคุณที่แวะมาค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่านอีกครั้งค่ะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 00:54:28

ความคิดเห็นที่ 25   หวังว่าคงไม่ช้าเกินไป เข้ามาอ่าน 7 ตอนรวดเดียวจบ สนุกค่ะ มาเขียนอีกนะค่ะ เพิ่งเคยเข้ามาที่นี่เป็นครั้งที่ 2 ขอสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนค่ะ ^^ จากคุณ : meaw (meaw_dingka) เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 53 15:39:36

ความคิดเห็นที่ 26 คุณmeaw  ขอบคุณมากค่ะที่แวะมาอ่าน  ยินดีต้อนรับ และยินดีที่ได้รู้จักค่ะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 53 05:54:46