ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 9 “เราจะทำอย่างไรกับสวยดีล่ะ?” แก้วมีความคิดเป็นผู้ใหญ่กว่าเพื่อน “แถวนี้ก็ไม่มีที่จะฝัง มีแต่คอนกรีต..” แคนดี้มองไปตามถนน “ห่อกระดาษใส่กระป๋องผงหรือ?” “บ้าหรอ!..” ผมหายเศร้าทันที “ใครจะทำอย่างนั้น หมาที่วัดตายชั้นยังช่วยกันขุดหลุมฝังเลย” แต่ผมก็มองไปตามถนนอย่างที่ดี้มอง เลยไปที่ถังขยะ เห็นเด็กกำลังคุ้ยหาเศษขยะ “ผมว่าดีเหมือนกันนะ..” อะไรดีหรือคุณเด่น! “เฮ้!..ไอ้หนู”  ผมตะโกนเรียก เด็กหนุ่มรีบขับรถซาเล้งตรงมา “คิดเหมือนผม” ใครๆ ก็คิดละน่า! “มีอะไรให้ผมรับซื้อฮะ?” “คิดว่าไง?” ผมมองไปที่สวย “อ๋อ!..อีตาลหมาแถวบ้านผม มาทำอะไรอยู่นี่” “มันตายแล้ว” “อ้าว!..เหรอครับ จะให้ผมเอาไปทิ้งขยะใช่ไหม ยี่สิบบาทครับ” ตอบทันควันอย่างรู้งาน ก้มลงลากสวยไปที่ซาเล้ง ซากแข็งทื่อกระเด้งกระดอนตามแรงลาก..แม้จะเป็นเพียงซากเดรัจฉานก็ยังดูน่าอเนจอนาถ “ชั้นไปดูร้านก่อนนะ” แคนดี้พูดขึ้น “จะเอาน้ำมาล้างรอยเลือด” แก้วตามเข้าร้าน “คุณเด่นกลับเข้าร้านก่อนเถอะครับ ผมจัดการเอง” คงอยากจะตามเข้าไปเหมือนกัน “แถวนี้มีที่พอจะฝังได้มั้ย?”  ผมเหลียวมองนายคุณเด่นอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “มีแถวบ้านผมครับ..แต่..” รู้น่าว่าจะพูดไรต่อ “ไกลไหม?..ไม่ต้องกลัวเดี๋ยวมีค่าแรงให้” ผมมัวแต่คิด ถูกแย่งซีนเฉยเลย “อีกซอยหนึ่งครับ”  สวยคอห้อยน้ำลายไหลเมื่อเด็กหนุ่มลากขึ้นรถ “ไปกัน!” ตบไหล่ผมปึ๊ก! “ไปไหน?” เฮ้..เอาจริงแฮะ! “ซ้อนเราสองคน ขับไหวไหม?” ปลดกระดุมข้อมือเสื้อพับลวกๆ รูดร่นขึ้นเหนือข้อศอก “ทำอะไรคุณเด่น” ผมถามอย่างงงๆ “ไม่ไกลแน่นะ งั้นผมขับเอง” ว่าแล้วรองเท้าหนังมันว๊าบก็เหยียบลงบนที่เหยียบด้านซ้าย ตวัดอีกข้างขึ้นนั่งประจำที่คนขับ “เอาว๊ะ..” ผมพึมพำ กระโดดขึ้นนั่งขอบรถด้านหน้า สวยนอนอยู่ปลายเท้า เด็กเจ้าของรถนั่งอีกข้างหนึ่ง “คุณเด่น!” “เฮ้ย!..เด่น” สองสาวออกมาจากร้าน ร้องแทบจะพร้อมกันเมื่อเห็นคนขับรถหนุ่มหล่อพารถซาเล้งปะเลงๆ ออกถนนใหญ่ “ฮ้าดเช้ย!” ..ยามลมโชยมาพาใจป่วนปั่น..อิอิ..ไม่รู้กลิ่นผม กลิ่นสวย กลิ่นเจ้าเด็กหนุ่มหรือเศษขยะกันแน่ที่ทำให้คุณเด่นจามลั่น เสียฟอร์มคนเก็บขยะโม๊ด!   สุดซอยนั้นเป็นบึงกว้างต้นไม้เขียวชอุ่ม บ้านหลังเล็กๆ ปลูกเป็นระยะ อีกฝากบึงด้านไกลชุมชนซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางหมู่ไม้ ไม่นึกว่าจะมีบรรยากาศชนบทแอบอยู่หลังป่าคอนกรีต ใต้ต้นก้ามปูริมบึงเราสามคนช่วยกันฝังร่างสวย เด็กหาเสียมมาให้สองอัน ผมและคุณเด่นช่วยกันขุด ทะมัดทะแมงไม่แพ้กัน “คุณเป็นพี่น้องกันหรือครับ” หนอยแน่! ยืนดูเฉยๆ ไม่ว่า ถามสิ่งที่หลายคนอยากถาม..นอกจากผม “เอ้า!..ช่วยขุดซะเลยจะได้ไม่พูดมาก” ผมยื่นเสียมให้ “ฮะฮะ..คุณเด่น” ยืดตัวขึ้นปาดเหงื่อ “รังแกเด็ก!” “อ๋อ!..คงไม่ใช่..พี่น้องเค้าไม่เรียกคุณกันหรอก ต้องมิงกรู” เด็กอวดฉลาดถามเองตอบเอง “เออ!”  ผมลากร่างสวยวางในหลุมแล้วช่วยกันกลบ เจ้าเด็กไม่รีรอที่จะขึ้นไปกระทืบดินให้แน่นอย่างสนุก ผมแค่ย้ำๆ เท้า นึกให้สวยไปสู่สุคติ ใจหายเหมือนกัน คิดสงสัยแวบๆ..ทำไมสวยเลือกตายหน้าร้านผม ท่านอนเหมือนกระเสือกกระสนมาบอกอะไรสักอย่างก่อนตาย..ไม่ใช่น่า!..ผมคงคิดมากไปเอง ขากลับร้านเราซ้อนมอเตอร์ไซด์รับจ้าง เห็นว่าระยะทางใกล้ๆ จึงเลือกซ้อนมาคันเดียวกัน ผมเกรงใจ แต่คุณเด่นยืนยันจะให้ผมนั่งกลาง..คงกลั้นอั๊ดเช้ยแทบแย่กว่าจะถึงร้าน..เฮ้อ!..ผมยังเหม็นตัวเองเล้ยยย “นึกยังไงกันล่ะคะ..ไปถึงไหนกันมา” โอ๊ย!..รับช่วงบริการวีไอพีต่อละกัน ผมตรงขึ้นบันไดจะไปอาบน้ำ “เด่น!” เสียงเรียกกระทันหันพร้อมกับเสื้อยืดถูกดึงเกือบหล่นบันได “พาคุณเด่นไปอาบน้ำด้วย” เอาละซี “เหม็นพอๆ กับแกแล้ว” อ้าว!..ไหงงั้นล่ะ? “ไม่เป็นไรครับ” เหม็นแล้วนะนายคุณเด่น สงสัยนั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์ชิดกันมากไปหน่อย “ไม่เป็นไรครับ” ผมไม่ได้พูดล้อเลียน เดินนำหน้าขึ้นที่พัก ????? ... อย่านึกเดาเชียว! คุณเด่นเดินลงมาด้วยเสื้อผ้าของผมที่เตรียมไว้ให้ ส่วนผมลงมาอาบข้างล่างเพราะทนกลิ่นตัวเองไม่ได้แม้วินาทีเดียว เรื่องมีแค่นี้ที่พอจะบอกได้..อิอิ ล้อเล่น..จะมีอะไรนอกจากนี้อีกล่ะ! “ห้องคุณเด่นน่าอยู่จัง..อ้าว!..ผมลืมหยิบเสื้อผ้าผมลงมาด้วย” หันหลังกลับทำท่าจะขึ้นไปอีก “ไม่ต้องหรอกค่ะ..ให้เด่นซักให้” เออ!..ได้หน้า ไอ้เด่นได้เหงื่อซิ “ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะครับ มีธุระต้องทำหลายเรื่อง..คืนนี้คืนที่หกแล้ว ญาติผมยังไม่มาสักคน” คุณเด่นมองมาทางผมเหมือนจะขอความเห็นใจ..โน่น!..ทางโน้น มีใครคอยเห็นใจอยู่  เออแน่ะ!..หันไปทางแคนดี้และแก้วจริงๆ “คืนนี้ไปเป็นเพื่อนผมนะครับ” นายเด่นออกจากร้านไป..ผมพูดไม่ผิดหรอก ถ้ามองด้านหลัง นอกจากรองเท้าดำวั๊บคู่นั้นแล้วคือนายเด่นดีๆ นี่เอง “น่าเห็นใจเหมือนกันนะ” ผมเปรย “ห้าคืนไม่เห็นแกไปสักคืน..ใจดำ!” ขวับ! “พูดก็พูดนะ..” ดี้ตะโกนจากส่วนเบเกอรี่ “ชั้นยังไม่หายสงสัย..ทำไมไม่มีญาติพี่น้องมางานแม่คุณเด่นสักคน” “ต้องมีเงื่อนงำอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ” แก้วมุดอยู่ในตู้แช่ดอกไม้ “คืนนี้ชั้นไปด้วยคน ไม่อยากโดนข้อหา จะไปเอาชุดคืนด้วย” 1..2.. “ไอ้บ้าเด่น!” นั่นไง!..ยังนับไม่ถึงสามเลย “พู ด เ ล่ น  น ใครจะทำอย่างนั้นกับคุณเด่นของแก..” ช่างไม่รู้อะไรเล้ย!..ผมอยู่ระหว่างส่วนเบเกอรี่และดอกไม้ “เปลี่ยนเรื่องได้มั้ย..ชั้นมีเรื่องอยากจะคุย” “อะไรหรอ ทำท่าจริงจังเชียวแก” ดี้ออกมาสมทบแบบไม่ค่อยสนใจเรื่องของชาวบ้าน “ทำไมสวยมาฝากผีกับเรา ทั้งที่เราไม่ได้วอแวกับเขาเท่าไหร่เลย” “โธ่!..นึกว่าเรื่องอะไร” ตั้งท่าเดินกลับ “เดี๋ยว!..” ผมยึดแขนไว้ “จริงจังนะนี่” “ก็น่าคิด” แก้วเข้ามาสมทบ “ชั้นว่ามันผอมไปมากจากครั้งล่าสุดที่เราเห็นมัน” “แกยังคิดว่าสวยท้องเลย จำได้ไหม” เพิ่งเห็นดี้เจ๋งก็ครั้งนี้ “มันผอมไปมาก นมก็ยานๆ ชอบกล (ป่าวนะ!)” มือจิ้มขมับเหมือนเณรน้อยเจ้าปัญญา “ใช้หมอง..ติ๊กตอก ติ๊กตอก..” “คิดดีๆ สิลูก..” เสียงแม่ตุ๊กตาไล่ฝนแว่วมา “อิ๊กคิวซังคับผม” ปิ้ง!หลอดไฟสว่างแวบๆ “สวยท้อง..ออกลูกแล้ว..รู้ตัวว่าจะตายจึงมาฝากให้พวกเราดูแลลูก!” . จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 12:43:30

ความคิดเห็นที่ 2 สวยและลูกๆ ... จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 12:46:15

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 10 เราสามคนตกลงใจปิดร้านออกตามหาลูกของสวย จะหาได้ที่ไหน ออกกว้างขวางไร้จุดหมาย ไม่เคยสังเกตด้วยว่าสวยเดินมาจากไหน “ไปที่บึงสุดซอยที่แกว่าดีมั้ย ชั้นขับรถไปเอง” ดี้เดินนำไปที่มิตซูกระป๋อง “เดาๆ ไปเหอะดีกว่านั่งคิดเฉยๆ” เป็นงานเป็นการเหมือนกัน “ไอ้หนุ่มซาเล้งก็ไม่รู้อยู่ไหนเผื่อจะช่วยได้บ้าง” ผมกวาดตามองตามถนน “เกือบวันแล้วมั้งที่ลูกสวยไม่ได้กินนม จะรอดไหมนี่?” ที่กว้างรอบบึงถูกพวกเราลุยจนทั่วแต่ไม่มีวี่แวว “สวยช่วยชั้นหน่อยสิ ลูกๆ จะได้รอด” ผมพูดกับหลุมของสวย “เป็นเอามากเหมือนกัน..” เสียงเปรยๆ “แต่ก็สมควรนะสงสารลูกมัน” แคนดี้ใส่หมวกใบโตบังแดดจ้าเริ่มบ่าย แก้วใส่เหมือนกัน ส่วนผมหัวแดงพอๆ กับแก้ม “~~~~~~” เสียงมือถือของแก้ว “สวัสดีค่ะ...อ๋อ ค่ะ ออกมาหาอะไรทาน กำลังจะมาเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ” “อะไรหรือ?” ดี้ถาม “ลูกค้าประจำรออยู่หน้าร้าน..เด่น เรากลับไปพักกันก่อนดีกว่ามะ?” แก้วลุยดงหญ้าคาไปที่รถ “รอก่อนนะ..” ผมพูดไปรอบๆ เดินตามแก้วดี้ไปขึ้นรถ “คุณเด่นหรือ?” ลมหายใจของดี้ “คุณเด่นจะรู้เบอร์ชั้นได้อย่างไร เบอร์แกว่าไปอย่าง..แอบให้ป่าวล่ะ?” แก้วเหน็บ “ก็หาโอกาสอยู่นะ..ฮะฮะ” รถสะเทือนเพราะทับไปบนก้อนหินมั้ง! ถึงจะนั่งเฉยๆ อยู่ในห้องแอร์ แต่ผมกลับร้อนกว่าลุ่ยหญ้าตากแดดหัวแดงเมื่อกี้อีก..เอ..สวยซ่อนลูกไว้ที่ไหนน้า..ป่านนี้พวกมันจะเป็นอย่างไร “อย่าลืมเขียนป้ายหรีดล่ะ..แล้วค่อยคิดหาทางใหม่” แก้วร้องเตือนเมื่อลูกค้าออกไปแล้ว “ไม่ต้องเขียนไม่ได้หรือ คืนที่หกแล้วไม่เห็นมีใคร ที่นอนอยู่คงรู้ว่าใครส่งมาให้” คิดแบบเกเร ขี้เกียจและความจริง “ก็ดีเหมือนกันจะได้ใส่ดอกไม้ให้เต็มพวง..คนกันเอง สงสารแก” โอ๊ะโอ๋!..ระบาดมาถึงแก้วด้วยหรือนี่ “พี่ขา..พี่ขา..” เสียงมาก่อนตัวอีก แม่นกกระจิบทั้งฝูง! “น้องนั่นเอง” วันธรรมดาก็พอทนนะ แต่วันนี้ขอเถอะ ผมไม่อยากจิจ๊ะกับใครทั้งนั้น “มีขนมอะไรให้หนูไปกินเวลาดูทีวีบ้างมั้ยคะ?” ชะเง้อชะโงกขยับปีก “วันนี้ขายดีค่ะ เหลือแต่คุกกี้ลูกพรุน รับมั้ยคะ?” สวมวิญญาณแม่ค้าร้านยอดนิยมเชียว..วันนี้ไม่ได้ทำขนมอะไรสักหน่อย “ก็ได้ค่ะ คุกกี้ลูกพรุนแปลกจัง..พี่แก้มแดงว่ามั้ย?” เสียงเจื้อยแจ้ว “พี่แก้มแดงรูปหล่อ” เสียงมาตรงหน้าผมเมื่อไหร่ไม่รู้ตัว “วันนี้พี่น่ารักมากรู้ตัวมั้ย?” อีกเสียงสนับสนุน..สงสัยคนนี้มั้งที่จุ๊บแก้มผมวันนั้น..แล้วจะเหลือเร้อวันนี้ “จุ๊ฟ!..” ผมหลับตาเตรียมรับ..มาแต่สียงอ่ะ..ค่อยยังชั่ว “ไปเหอะเธอ จะรีบไปทำการบ้าน” ก็ไม่เลวนะ “อยากหอมแก้มพี่เค้าจัง” อ้าวๆๆ เพิ่งชมแหมบๆ “เธอได้ยินเสียงลูกหมาร้องจากห้องมุมสุดที่ไม่มีคนอยู่นั่นมั้ย” เสียงสาวๆ เดินคุยออกจากร้าน “หา!” ผมเด้งดึ๋งแทบวิ่งตามพวกเธอออกไป “เมื่อกี้น้องพูดว่าไงหรือ?” ทันที่หน้าร้าน “บอกว่าอยากหอมแก้มพี่อ่ะ” สาวๆ เหลียวจ้องหน้าผมที่คงยิ่งแดงกว่าเก่าเพราะเริ่มปะติดปะต่อสิ่งที่ได้ยิน “จุ๊ฟๆๆ” คราวนี้ของจริงมาเป็นชุด..เฮ้อ!..ไอ้เด่น แต่ก็คุ้มเพราะเบาะแสที่ได้จากบรรดาเจ้าของรอยจูบ ถึงแก้มจะเลอะน้ำลายผสมกลิ่นคุกกี้ ผมจ้ำอ้าวไปตามแนวตึกริมถนนใหญ่ ห้องสุดท้ายไม่มีคนอยู่ สภาพโทรมประตูเปิดแง้มกะเท่เร่..นั่นไง! เสียงอี๊ดๆ งี๊ดๆ แว่วมา ผมขนตั้งชันทั้งตัวรีบมุดเข้าไปในความมืดนั้น สักครู่สายตาเริ่มชิน ผมมองกวาดไปทั่ว ที่มุมห้องด้านในสุดอะไรขยับยุกยิกอยู่ เสียงงี๊ดๆ ชัดเจน..โอ้โฮ ไอ้หนูจ้ำม่ำกองกอดก่ายกันอยู่ไม่รู้กี่ตัว..ผมหยุดคิดสองวินาที ลุกขึ้นวิ่งกลับร้าน “เฮ้ยๆ มาแล้วๆ ถูกสาวรุมจูบถึงกับวิ่งเตลิดเชียวหรอ? ฮะฮะ” หัวเราะผมทั้งสองคน “ข่าวดีๆ” ผมละล่ำละลัก “รู้แล้วว่าเสียความบริสุทธิ์อีกครั้ง ฮิฮิ..เห็นยู้...” ปากยื่นทำหน้าล้อเลียน “เจอลูกของสวยแล้ว อยู่ใกล้เรานี่เองหลงไปตามหาซะไกล” “จริงหรือ!..อยู่ไหนล่ะ?” ประสานเสียงดัง ที่แท้ก็ห่วงเหมือนกัน..ผู้หญิงนี่นะ “แก้ว ขอลังใส่ดอกไม้หน่อยนะจะเอาไปใส่”  พวกเราดูตื่นเต้นเกินจริง ปิดร้านพากันไปที่ห้องร้าง แก้วและดี้ส่องไฟจากมือถือ ผมเป็นคนหยิบเด็กๆ ใส่กล่อง ทั้งหมดเจ็ดตัว เรามองหาจนแน่ใจว่าไม่มีหลงเหลืออยู่อีก “โอ๊ย!” ผมยุกยิกพอๆ กับเจ้าเจ็ดตัว “อี๊ดๆ งี๊ดๆ” เสียงพวกเค้าไม่ใช่ผม! “เป็นอะไร?” ดี้ส่องไฟหน้าผม “โน่นๆ ส่องที่มือดิ!”  ผมและเด็กๆ ในกล่องยังไม่เลิกครางอี๊ดๆ หงิงๆ “โห!..มดแดงเพียบเลยแก ทั้งที่มือแกและลูกๆ” นั่นละที่มาของเสียงพ่อลูก “ไปๆ กลับร้านกันเร็ว!” แก้วดันหลังผม... . จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 12:50:26

ความคิดเห็นที่ 4 ลูกๆ สวย ... จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 12:53:10

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 11 เมื่อกลับถึงร้าน เราสามคนช่วยกันเก็บมดออกจากตัวเด็กๆ แคนดี้อุ่นนมสด ปั้นสำลีเป็นแท่งแข็งขนาดปลายก้อยชุบนมให้เจ้าหนู พวกเขาส่ายหัวตามหากลิ่นจากสำลี เราป้อนแทบไม่ทัน “พาไปฝากเลี้ยงที่ร้านสัตวแพทย์ดีกว่ามั้ย ดูสิยังไม่ลืมตาเลย ขืนเราเลี้ยงเองก็ตายหมดหรอก” แก้วใช้ผ้าเช็ดมือผืนสะอาดชุบน้ำอุ่นบีบจนหมาดเช็ดตามตัว ขนที่ลีบค่อยฟูขึ้น “เหม็นเหมือนกันนะแก” ผมเขี่ยนิ้วแถวกกหูนุ่มนิ่ม “เหมือนแกต่างหากไม่ใช่เหมือนกัน” ดี้ค่อนกลับ มือยังสาละวนป้อนนม “ไปเหอะ คงหายหิวแล้วพาไปหาหมอดีกว่าเดี๋ยวก็จะถึงเวลาไปวัด” แก้วเดินไปทางพวงหรีดที่ยังทำไม่เสร็จ “แกไปกันสองคนนะ ชั้นจะทำหรีดต่อ" “เค้าไม่เลี้ยงให้ว่ะ!” กระปุกเนยปุดๆ เข้ามา “ไมล่ะ?” แก้วเริ่มเก็บกวาดร้าน “หมาจรจัดไม่มีภูมิคุ้มกัน อาจจะแพร่โรคให้หมาที่เค้าอนุบาลอยู่ในร้าน..มันก็จริงนะ” ผมวางลังเจ้าหนูบนเคาน์เตอร์ “แต่เค้าก็แนะนำวิธีเลี้ยงให้เหมือนกัน “แน่ละซี เขาจะขายขวดนมให้แกไงล่ะ” ดี้หน้างอ “ดูดุ๊..จะซื้อขวดนมเจ็ดขวด ยังกับไอ้ตัวจ้อยถือเองได้งั้นละ..ฮึ!” ติดฮึจากผมละซี “เออๆ..ก็ลืมคิดไปอะดิ แค่ซื้อสองขวดเอง ทำบ่น” หน้าอ้อน “นมผงอีก นมแพะกระป๋องอีก..ดีนะชั้นห้ามไว้ไม่งั้นคงซื้อกระดูกยางมาให้ลูกๆ แทะเล่น..ไอ้พ่อหมา!” พอต้องควักกระเป๋าทำบ่นเชียว ทีเวลาเค้าช่วยนวดแป้งให้ไม่คิดถึง..ฮึ! (บ้างดิ) “เดี๋ยวขายรูปได้ใช้เงินคืนก็ได้” ทำงอนทีเล่นทีจริง “เฮ้ย!..นั่นมันเงินกงสีนะแก..ต้องหักจากเงินปันผลแต่ละเดือนต่างหาก” เอาเข้าไป ยายเบค่อนเค็ม “เตรียมตัวไปวัดกันเถอะ รถแกกะรถชั้นนะจะได้แยกย้ายกันกลับบ้านเลย..เด่นไม่ได้ไปอีกตามเคย” แก้วขนหรีดไปใส่รถ “แล้ว..ไม่มีใครอยู่ช่วยชั้นเลี้ยงเด็กหรือ? อาบน้ำ ป้อนนม ทำตู้อบ..” เงียบ!..ไม่มีใครอาสา “เรามันไอ้เด่น ไม่ใช่คุณเด่นนะ” ชะโงกไปจุ๊บเหนือลังเจ้าหนู “เฮ้ย!..มันคนละเรื่อง อย่าเอามาเปรียบกัน อีกอย่างชั้นว่าแกทำได้อยู่แล้ว” ดี้พูดไปซ่อมสวยไป ในที่สุดไอ้เด่นใจดำก็ต้องอยู่เฝ้าร้านกับลูกๆ ทั้งเจ็ดตัว...ขั้นแรกชงนมผงกับน้ำร้อนจัดแล้วนำนมแพะกระป๋องแช่เย็นเทผสมลงไปได้นมอุ่นกำลังดี ถ่ายลงขวดนม อุ้มเจ้าหนูขึ้นมาป้อนทีละตัว กว่าจะอิ่มครบทุกตัวพ่อหมาก็หิวข้าวพอดี หลังจากจัดการตัวเองเสร็จ (กินข้าว!) ผมตัดฝาลังด้านหนึ่งออก นำโคมไฟดวงเล็กบนโต๊ะทำงานส่องเข้าไปในลัง ไม่ชิดมากนัก..ต้มน้ำอุ่น (มากไปมั้ย?) นำเจ้าหนูอาบน้ำทีละตัว ใช้แชมพูที่ซื้อมาเมื่อเย็น..อาบเร็วๆ กลัวมันจะเป็นอะไรไป เช็ดตัวให้แห้ง นำเข้าไปอบในลังอย่างเดิม..พูดเหมือนจะเร็วแต่ทำจริงๆ ไม่อ่ะ คิดดู เงอะๆ ง๊ะๆ ตั้งเจ็ดตัว..แล้วมันก็หลับปุ๋ยหอมกรุ่นทั้งลัง เหลียวมองนอกร้าน..อ้าว!..มืดตื๋อตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เกือบสามทุ่มแล้ว ผมปิดไฟหมดทั้งร้านนอกจากไฟบ้านเด็กๆ..ทันทีที่ไฟดับ เงาตะคุ่มปรากฏขึ้นทันทีที่ประตูกระจก ผมขนลุกชัน!..ปรื๋อออออ..เงาผู้หญิง “ก๊อกๆๆ” สติกลับคืน..ได้ยินเสียงเคาะกะโหลก..เอ้ย! ประตู “ลืมอะไรหรือ?..” โดยไม่รอคำตอบ “ชั้นเห็นผีผู้หญิงยืนที่ประตูเมื่อกี้ละแก” “ผีบ้าผีบออะไร ชั้นยืนดูแกอยู่ตั้งนานแล้ว พอปิดไฟหันมาเท่านั้นทำหน้าเหมือนโดนผีหลอกงั้น เรายังหัวเราะขำแกเลยไม่ได้ยินหรือ?” “เรา?” สังหรณ์ใจ “ชั้นพาใครคนหนึ่งมาช่วยแกเลี้ยงลูก” ตู้อบขนมเลื่อนออกจากประตู “ผมเองครับ ได้ข่าวเรื่องลูกของสวย อยากเห็นและอยากมาช่วย” คุณเด่นโผล่ออกมาจากหลังดี้ “ชั้นไปก่อนนะ มืดมากแล้วพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ามาทำอาหารให้กิน..ไปนะคะคุณเด่น” หายแวบไปเฉยๆ..ผีเนยเขียวทิ้งให้ผมอึ้งกิมกี่อยู่คนเดียว “เพิ่มเป็นแปด” ผมพึมพำออกมา “คุณ เ ด่ น น  น . .” ลากเสียงยาว “ผมไม่ใช่ลูกหมานะ..” ยิ้มอารมณ์ดี “ทำไมทำหน้างั้นครับ?” คุณเด่นคงเห็นผมตัวแข็ง ตาจ้อง..ที่ประตู! “ดะ ดี้ ยัง ไม่ ไป อีกหรอ?” ผมฝืนถามออกไป “รถออกไปแล้วนะ..” คุณเด่นหันกลับมา “ทำไมหรือ?” “ปะ..ป่าว..” ผมจะบอกอย่างไรว่ามีใครคนหนึ่งที่ประตู..ผมเห็นเพียงคนเดียว! “คืนนี้ก็ยังไม่มีใครมางานแม่ผม..” เฮ้ย!..ทำไมต้องพูดตอนนี้  “ พรุ่งนี้คงต้องเก็บไว้ก่อนสักห้าสิบหรือร้อยวันค่อยเผา” เออ!..พูดเข้า พูดเข้า “คร๊า..บ..บ..” ไม่สังเกตบ้างหรือไงว่าเสียงสั่น “ผิดหวังครับ เหงาๆ ด้วย..ขอพักเป็นเพื่อนสักคืน ไม่รบกวนอะไรหรอก..” มองไปรอบๆ “คุณเด่นยังไม่เปิดไฟ” “อ้อ!..ครับ” ไฟสว่างพรึบ (ผมเปิด) เงาที่ประตูหายไป “เอ่อ..” เคอะเขิน “ครับ..เอ่อ..” แปะเอี่ย! “ไหนดูสิครับ..เจ้าตัวเล็กเจ็ดตัว..”  เพิ่งนึกได้ ชะโงกดูในลังกระดาษ “อื้อ..น่ารักจัง” แอ๊บแบ้วอะดิ “ผมชงนมให้เค้ากินดีกว่า” แอ๊บแบ้วเหมือนกัน เริ่มวิธีกรรมอย่างเมื่อหัวค่ำ แต่คราวนี้ใช้เครื่องทุ่นแรง เทนมใส่สองขวด “อยากช่วยไม่ใช่หรือ?” ยืนขวดนมให้คุณเด่น “มันหลับอยู่” ทำไมต้องกระซิบ “ลูกหมาทำอะไรไม่เป็นหรอกครับนอกจากกินและนอน” ผมช้อนเจ้าหัวน้ำตาลมีแด่นหัวใจขาวที่หน้าแง ค่อยแหย่จุกนมเข้าปาก “เห็นไหมดูดโดยอัตโนมัติ” “ผมลองมั่ง..” คุณเด่นเก้ๆ กังๆหยิบเจ้าตัวดำปลอดขึ้นมา ทำอย่างที่ผมทำ “ อึ๊ยย..มันดูดแล้ว” มากไปมากไป ผมป้อนสี่ตัว คุณเด่นสามตัว..ทันทีที่วางเจ้าน้ำตาลล้วนตัวสุดท้ายลงเจ้าแด่นหัวใจก็แหวะออกมา..ทุกตัวแหวะตาม เลอะไปหมดทั้งลัง..เฮ้อ!..สงสัยสองเด่นมัวเขินกันเอง ป้อนเอาป้อนเอา ลูกหมามันไม่รู้จักว่าจะอิ่มตอนไหนดี..กำ กำ กำ กำ กำ กำ กำ เจ็ดกำ เช็ดตัวกันละซิครับ ไม่กล้าอาบน้ำให้อีก เดี๋ยวพอดีปอดบวมตาย...กว่าจะเปลี่ยนผ้ารองให้ใหม่ กว่าจะทำให้มันหยุดร้องงี๊ดๆ และหลับได้ก็ค่อนคืน “คุณเด่นขึ้นไปห้องผมถูกนะครับ  สวิชไฟอยู่ขอบประตูด้านในห้องคงหาไม่ยาก ตามสบายทุกอย่างนึกว่าบ้านตัวเองแล้วกันครับ ผมไม่ไปช่วยนะต้องดูเด็กๆ” ข้ออ้าง “ได้ครับ” คุณเด่นขึ้นบันไดอย่างว่าง่าย..จ๋อยจัง! “คุณเด่นครับ..” ผมผงกตัวขึ้นจากฟุบหลับข้างลังเจ้าหนู คุณเด่นคาดผ้าเช็ดตัวผืนเล็กยืนอยู่ตรงหน้า มีหยดน้ำเกาะตามตัวและเส้นผม “อะไรครับ!” ผมตกใจรีบตรงไปกดปิดสวิชไฟ ภาพที่เห็นมันไม่เรียบร้อย ประตูเลื่อนเหล็กไม่ได้ปิด กระจกใสทั้งร้าน “ผมหาชุดนอนไม่เจอ” นึกว่าเรื่องอะไร “หึ..หึ..ผมไม่ใส่อะไรนอนครับ” ยิ้มให้กวนๆ ทดสอบความเก๋า “ก็ไม่บอกซะก่อน” คุณเด่นยิ้มกวนกลับไม่เบา “ทำไงดีเจ้าหนู?..ฮะ..ฮะ..ฮา..” ชะโงกถามเจ้าหนูที่กำลังหลับปุ๋ย “ก้อ ด้ า  ย...” คุณเด่นหันกลับเดินขึ้นบันได..ดึงผ้าเช็ดตัวออกพาดบ่าหน้าตาเฉย... . จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 12:57:23

ความคิดเห็นที่ 6 อะนะ... จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 12:58:46