ความคิดเห็นที่ 1 “ณา...เฮ้ย...ณา” เสียงเรียกชื่อพร้อมกับมีมือมาโบกไปมาตรงหน้า ทำให้คนที่กำลังย้อนไปคิดถึงเรื่องในอดีตกะพริบตาหันกลับมามองหน้าคนเรียก “ขอโทษ เมื่อกี้โบว์พูดอะไรกับฉันหรือเปล่า” นุชนารถจงใจถอนหายใจออกมาดังๆ ให้อีกฝ่ายได้ยิน “ฉันกำลังพูดว่า ฉันมันโง่เหลือเกินที่ไปหลงเชื่อไอ้หมอโรคจิตกนกง่ายๆ อย่างนี้เลย ไม่เห็นอาการซึมเศร้าเฝ้าแต่โทษตัวเองของณามันจะดีขึ้นเลย ฉันว่ามันจะยิ่งแย่กว่าตอนอยู่เมืองไทยอีกน่ะเนี้ย” หล่อนลุกขึ้นยืน ดึงมือเพื่อนให้ลุกขึ้นตาม “เลิกๆ พอกันทีกับไอ้ทริปบ้านี่ ฉันตัดสินใจแล้วว่า พอพวกเรากลับถึงโรงแรมก็เก็บของกลับเมืองไทยกันดีกว่า ยิ่งอยู่ที่นี้ฉันก็เห็นแต่ณาทำหน้าตาอมทุกข์ไม่เห็นจะสดชื่นขึ้นเลย ลงไปนั่งข้างล่างกันดีกว่า อยู่บนนี้ก็ไม่เห็นว่ามันจะช่วยอะไรได้ ฝนก็จะตกอยู่แล้ว” แต่คนหน้าอมทุกข์ฝืนตัวไว้ไม่ยอมลุกขึ้นตามแรงฉุดของเพื่อน “โบว์ลงไปข้างล่างก่อนเถอะ ฉันขออยู่ตรงนี้อีกสักพักได้ไหม” “จะอยู่ทำไมข้างบนนี้” “ตรงแถวนี้...” ดวงตากลมโตกวาดตามองไปรอบๆ ตัว ที่ไกลลิบๆ ออกไปคือ สะพานหินข้ามแม่น้ำไป่เว่ยที่ค่อนข้างกว้าง ซึ่งสร้างมาตั้งแต่แรกก่อตั้งเมืองจางซีเป็นเมืองหลวงเมื่อพันปีก่อน อีกไม่ถึงสิบนาทีเรือก็จะรอดผ่านใต้สะพาน “มันเป็นบริเวณที่ต้นเขาตกน้ำแล้วหายตัวไป” นุชนารถยืนอึ้ง อดที่จะกวาดตามองไปรอบๆ ตัวไม่ได้ ความเศร้าจางๆ เกิดขึ้นในใจเมื่อคิดถึงปรเมศ ถึงหล่อนไม่ค่อยสนิทกับเขามากนัก แต่เพราะเขาเป็นแฟนกับกิรณามาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย จึงทำให้หล่อนพลอยรู้จักเขาไปด้วย ดังนั้นข่าวการตกน้ำหายสาบสูญไปเพราะอุบัติเหตุเรือโดยสารชนกันของปรเมศ จึงทำให้หล่อนรู้สึกสะเทือนใจไปด้วย “งั้น ฉันจะให้เวลาอีก ๕ นาที” นุชนารถกางนิ้วยื่นมาตรงหน้า ทำเสียงขู่เล็กน้อย “ถ้าเกินกว่านี้แล้วยังไม่ลงไป ฉันจะขึ้นมาลากลงไปเอง แล้วห้ามเบี้ยวห้ามร้องโวยวายให้ฉันอายชาวบ้านเขาด้วย” “ขอบใจโบว์ที่เข้าใจฉัน” กิรณาเอ่ยพร้อมกับฝืนยิ้มออกมาจางๆ “ถ้าอยากจะขอบคุณจริงๆ ก็ช่วยกลับมาเป็นกิรณาสามารถมองทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างมีความสุขคนเดิมดีกว่า หงอยๆ อย่างนี้ฉันก็พลอยหงอยตามไปด้วยทุกที ฉันลงไปรอข้างล่างก่อนแล้วกัน” เมื่อเพื่อนสาวเดินหลบผู้คนบนดาดฟ้าลงไปข้างล่าง กิรณาก็หยิบช่อกุหลาบขาวที่วางไว้ข้างตัวลุกขึ้นเดินไปชิดกับราวกั้นบนดาดฟ้า ศอกทั้งสองข้างวางบนรั้วโลหะเย็น ก้มหน้ามองผืนน้ำสีน้ำตาลเบื้องล่างและละอองฝอยที่กระเซ็นขึ้นมาเมื่อเรือแล่นผ่าน “ต้น บอกณาหน่อยได้ไหมว่า ณาควรยังรอให้ต้นกลับมาอีกได้ไหม มีแต่คนบอกว่า ณาควรยอมรับได้แล้วว่า ต้นจะไม่มีวันกลับมาแล้ว ณาควรจะเข้มแข็งและยอมรับความจริงเสียที ต้นตอบได้ไหมว่า มันเป็นอย่างที่ใครๆ พากันบอกณาจริงๆ หรือ” หล่อนพึมพำเบาๆ กับสายน้ำเบื้องล่าง ที่ซึ่งเพื่อนรักอาจกำลังนอนหลับอยู่ที่ใดที่หนึ่งใต้สายน้ำนี้ ละอองฝนตกเปาะแปะลงมาเป็นเม็ดกลมใสบนกลีบกุหลาบสีขาวในมือ ก่อนจะกลิ้งตัวตกลงไปเมื่อมีละอองฝนเม็ดใหม่ตกลงมารวมกันจนเป็นเม็ดใหญ่ขึ้น หญิงสาวที่ยืนนิ่ง ดวงตากลมโตเอ่อนองด้วยหยาดน้ำตา หล่อนฝืนยิ้มกับผืนน้ำกว้าง เอ่ยออกมาเหมือนฝากสายน้ำไปบอกถึงใครคนหนึ่งที่อยู่ห่างไกล “ลาก่อนต้น เพื่อนที่แสนดีที่สุดของณา” หญิงสาวโยนช่อดอกไม้ในมือออกไป ช่อกุหลาบขาวตกลงบนผืนน้ำ มันกระเพื่อมขึ้นลงตามเกลียวคลื่นเหมือนทักทาย ก่อนจะค่อยๆ ลอยห่างจากเรือไปทุกที อยู่ๆ ละอองฝนที่โปรยปรายลงมาเมื่อครู่ก็เทกระหน่ำลงมาในชั่วพริบตา เม็ดฝนที่ตกหนาหนักและคลื่นลมที่แรงขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้เรือนำเที่ยวโยกไหวขึ้นลงตามลูกคลื่นที่สาดเข้ามากระแทกเรือ เสียงหวีดร้องดังขึ้นจากนักท่องเที่ยวบางคนที่ยังอยู่ข้างบนเมื่อเรือเอียงไปทางซ้ายครั้งหนึ่ง ก่อนจะกลับมาตั้งลำตรงอีกครั้งด้วยฝีมือกัปตันบังคับเรือ สายฟ้าที่ฟาดลงมาติดต่อกันหลายครั้งก่อนจะตามติดด้วยเสียงคำรามก้องของท้องฟ้าเบื้องบน ทำให้ผู้คนที่เหลือบนดาดฟ้าเรือพร้อมใจกันวิ่งไปออที่บันไดซึ่งมีอยู่ด้านเดียว เพื่อแย่งกันลงไปยังห้องโดยสารข้างล่าง   กิรณาขยับตัวจากราวกั้นเช่นเดียวกัน ก้มหน้าลงเพื่อหลบเม็ดฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ทำให้เบื้องหน้าพร่ามัวเหมือนมีผ้าขาวคลุมลงมาโดยรอบ สายฟ้าที่ฟาดลงมาติดๆ กันอีกชุดทำให้หัวใจหล่อนเต้นรัวเร็ว มือเท้าเย็นเฉียบด้วยความหวาดกลัว หล่อนหมุนตัวออกวิ่งไปทางบันได ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับเรือถูกคลื่นกระแทกอีกครั้งทำให้เรือเอียงวูบมาทางขวามือ เมื่อไม่มีอะไรให้จับอีกร่างบางจึงเซไปข้างหลังแม้จะพยายามฝืนตัวเองไว้ แต่พื้นไม้ที่ขัดมันจนเป็นเงา เมื่อถูกน้ำฝนอย่างนี้ มันก็ลื่นจนยั้งเท้าไว้ไม่ได้ เสียงร้องโวยวายดังขึ้นใกล้ตัว เมื่อร่างบางถูกชายชราร่างเจ้าเนื้อเซมาชนซ้ำ จนหล่อนลื่นไถลไปชนกับราวกั้นดาดฟ้าอย่างแรง กิรณาพยายามคว้าราวกั้นไว้แต่กลับพลาด คว้าได้เพียงอากาศที่ว่างเปล่าเท่านั้น ร่างทั้งร่างจึงพลิกจากราวกั้นร่วงลงสู่พื้นน้ำสีน้ำตาลขุ่นคลั่กที่กำลังบ้าคลั่ง หญิงสาวเบิกตามองราวกั้นที่อยู่สูงขึ้นไปและห่างออกไปทุกทีอย่างไม่เชื่อสายตา มือทั้งคู่ยังกำเข้าหากันแน่น เหนือศีรษะของหล่อนอยู่ๆ ก็เกิดแสงสว่างเจิดจ้าวิ่งผ่านท้องฟ้าดำทะมึนด้วยเมฆฝนลงสู่พื้นน้ำ เหมือนมีใบมีดขนาดใหญ่ผ่าแยกโลกออกเป็นสองส่วน ตามมาด้วยเสียงคำรามกึกก้องจนหูอื้อตาลาย แสงสว่างจ้าที่ล้อมรอบอยู่รอบตัวทำให้กิรณาหลับตาลง หัวสมองมึนงงสับสน รู้สึกเหมือนร่างกายเบาหวิวไม่มีน้ำหนัก และลอยเคว้งคว้างไร้ทิศทางอยู่ในอากาศเป็นเวลานานก็ยังไม่ตกถึงน้ำเสียที ทั้งๆ ที่มันควรจะเป็นเวลาแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น กิรณารู้สึกคลื่นไส้เพิ่มมากขึ้นเมื่อร่างถูกเขย่าอย่างแรงหลายที ก่อนที่จะรู้สึกถึงความมีตัวตนของร่างกายอีกครั้ง  พร้อมกับเจ็บจนจุกเมื่อร่างทั้งร่างร่วงหล่นลงกระแทกกับสายน้ำเย็บเฉียบอย่างแรง และดิ่งลงสู่ผืนน้ำที่มืดมิดอย่างรวดเร็ว ถึงจะเจ็บจนจุก กิรณาก็ยังพยายามถีบตัวให้ขึ้นพ้นจากกระแสน้ำที่บ้าคลั่งนี้เพื่อหาอากาศหายใจ แต่กลับไม่สามารถทำได้ เมื่อขาทั้งสองข้างเหมือนถูกอะไรพันธนาการเอาไว้ หญิงสาวเงยหน้ามองแสงสว่างเบื้องบนอย่างสิ้นหวังพร้อมกับกระเสือกกระสนพยายามถีบตัวขึ้นไปด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี หัวใจที่สิ้นหวังเต้นถี่รัวเร็ว สายตาที่มองรอบๆ ตัวพร่ามัว ในขณะที่สมองเริ่มมึนชาคิดอะไรไม่ออก นอกจากความทรมานของการขาดอากาศหายใจที่กำลังจะถึงขีดสุดของมัน ฟองอากาศสุดท้ายลอยออกปากขึ้นไปสู่ผิวน้ำข้างบน ในขณะที่กิรณาเผลออ้าปากออกตามสัญชาตญาณเพื่อหายใจเอาอากาศที่ร่างกายต้องการเข้าไป ทำให้สายน้ำเย็นเฉียบและขุ่นคลั่กไหลเข้าทางปากและจมูกอย่างรวดเร็วยิ่งทำให้ความทรมานเจ็บปวดที่มีอยู่แล้วเพิ่มมากขึ้น ในชั่วอึดใจที่สิ้นหวังและเริ่มทำใจกับความตายที่กำลังจะมาเยือน หญิงสาวก็รู้สึกว่ามีมือมาดึงให้เข้าไปสู่อ้อมแขนแข็งแรงและอบอุ่น พร้อมกับอากาศที่แสนโหยหาถูกเป่าเข้ามาทางปาก กิรณาพยายามฝืนลืมตาขึ้นมองคนที่เข้ามาช่วยชีวิต ถึงสายน้ำจะขุ่นมัวแต่ความใกล้ชิดก็ทำให้หล่อนเห็นดวงตาเรียวยาวดำขลับตรงหน้าเปลี่ยนไปทันที ในวินาทีแรกที่เขามองเห็นหล่อนถนัดตา ความชิงชังรังเกียจที่ถูกส่งผ่านมาจากดวงตาคู่นั้นทำให้หัวใจคนถูกมองกระตุกวูบ สมองที่มึนชาทำให้คิดอะไรไม่ออกนอกจากแน่ใจว่า หล่อนไม่เคยเจอผู้ชายในชุดขาวคนนี้มาก่อนแน่นอน แล้วทำไมเขาต้องเกลียดหล่อนขนาดนี้ “คุณเป็นใคร...” หล่อนร้องถามในใจ ก่อนที่ความรู้สึกทั้งหมดจะดับลง ......................................................................... (จบบทที่ 1 แล้วเจ้าค่ะ ติดตามอ่านตอนต่อไปในเร็วๆ นี้แน่นอน) จากคุณ : w_panda เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 53 18:09:55

ความคิดเห็นที่ 2 โอ้ ตายไปเจอกันในอดีตปะเนี่ย (เอ๊ะ .. ประโยคแปลกๆ อิอิ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 53 01:45:37

ความคิดเห็นที่ 3 ข้ามเวลามาพบกัน...แน่เลย แต่ถามว่าคุณเป็นใคร...ไม่น่าจะใช่ต้นนะ จากคุณ : adel_ew เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 53 11:45:22

ความคิดเห็นที่ 4 จีนย้อนยุต จะติดตามนะคะ จากคุณ : กันติมา เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 53 22:34:26

ความคิดเห็นที่ 5 มาสมัครเป็นแฟนประจำเลยค่ะ ผูกเรื่องไว้น่าสนใจมากค่ะ จากคุณ : Mydarin เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 53 12:53:34

ความคิดเห็นที่ 6 ว๊าว...อยากอ่านอยู่พอดีเลยอ่ะเรื่องนี้แต่ไม่กล้าบอกในเมล์ สู้ๆ น้า จากคุณ : แก้วชมพู เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 53 19:26:08