แด่...ความใกล้ชิดและความรู้สึก

Last night, I found it.
Again, I don’t know when and how it begins, but I feel it.
Why, why and why, I ask myself.
Again, I can’t resist with closeness.
Closeness always messes up my life, my feeling and my thinking.
How, how and how, I ask myself.
Again, start leads to the end.
End, end and end, then everything ends…

อีกครั้งแล้วสินะ ที่ฉันต้องเผชิญความรู้สึกแบบนี้
ความใกล้ชิดทำให้ฉันต้องหวั่นไหว
อีกครั้งแล้วสินะ ที่จุดเริ่มต้นก็คือจุดจบ
ฉันไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ ว่าทำไมต้องเกิดความรู้สึกแบบนี้
เวลาที่ใกล้ชิดใครสักคน

ทำไม...ฉันต้องหวั่นไหวมากมายขนาดนี้
ทำไม...ฉันต้องทุ่มเทความเป็นตัวตนให้ใครคนหนึ่งมากมายขนาดนี้
ทำไม...ทำไม...ฉันเฝ้าแต่ถามตัวเองแบบนี้

ความรู้สึกที่เปิดเผยให้ใครรู้ไม่ได้ แม้แต่ใครคนนั้น
ฉันค่อนข้างมั่นใจ ว่าเค้าก็รู้สึกพิเศษกับฉัน
แม้จะไม่มากมาย แต่ก็ไม่ใช่ไม่รู้สึกเลย
หรือบางที ฉันอาจจะเข้าใจผิด คิดไปเอง

หลายต่อหลายครั้งในชีวิต
ฉันต้องเผชิญกับความคลุมเครือ สับสน ไม่แน่ใจ
แล้วก็ปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไป...และผ่านไป
ฉันต้องดึงตัวเองออกมาจากความรู้สึกนี้ให้ได้
ความรู้สึกที่คิดไปเอง สร้างความผูกพันขึ้นมาเอง
ฉันไม่ได้ระมัดระวังความรู้สึกของตนเอง
ค่อยๆ สร้าง ค่อยๆ ผูกมัดตัวเองด้วยความผูกพัน


ทั้งๆ ที่เค้าไม่ใช่คนที่แสนดีสำหรับฉัน
แต่ฉันก็ยังอยากจะอยู่ใกล้ชิดเค้า
ทั้งๆ ที่หลายต่อหลายครั้ง อยากหลีกหนีไปให้ไกล
หลายต่อหลายครั้ง ต้องเสียความรู้สึกกับคำพูดและการกระทำของเค้า
แต่เราก็ยังใจอ่อน...ที่จะยอม

แม้ว่าครั้งนี้เราจะรู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว
แต่ก็ไม่เร็วพอที่จะหักห้ามใจ
ตอนนี้แม้ความรู้สึกยังไม่ได้หยั่งรากลึก
แต่ความรู้สึกนี้ก็งอกงามขึ้นในใจแล้ว
คงได้แต่เพียงพยายามจำกัดให้อยู่แค่เพียง
ความรู้สึกดีๆ ที่เรียกว่า...มิตรภาพ

จากคุณ	: Mydarin
เขียนเมื่อ	: 23 ก.พ. 53 17:05:15