ความคิดเห็นที่ 1   ตอนที่ ๓ หญิงสาวรูปร่างบอบบาง นอนกระสับกระส่ายไปมาอยู่บนพรมผืนใหญ่ ราวตกอยู่ในห้วงภวังค์แห่งฝันร้ายที่ไม่รู้จักจบจักสิ้น นิศามณีรู้สึกราวตัวเองเบาบางดังดวงวิญญาณที่หลุดออกจากร่างที่กำลังล่องลอยโบยบินอยู่เหนือนาคานคร... บ้านเกิดเมืองนอนที่เธอต้องระหกระเหินจากมา เธอเห็นเงาของพระราชวังชลินทร ที่ตั้งตระหง่านอยู่บนยอดเขาภานุศรี ที่ทางทิศตะวันออกปกคลุมด้วยต้นไม้สูงใหญ่ในป่าไม้เขียวขจีที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา และทางทิศตะวันตกเป็นท้องทะเลสีครามที่แวววับแวววาวเมื่อต้องกับแสงสว่างแพรวพราวของดวงอาทิตย์ โดยมีเรือสำเภาและเรือประมงน้อยใหญ่ทอดสมอราวหลับใหลอยู่บนผืนน้ำ นิศามณีแลเห็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่รายล้อมพื้นที่ราบสูงทางทิศเหนือของนาคานครเป็นกลุ่ม ๆ โดยมีกระท่อมไม้เล็ก ๆ เรียงรายอยู่รอบ ๆ พื้นที่ที่ถูกดัดแปลงเป็นคันนา ที่รวงข้าวสีเหลืองอร่ามส่ายไหวไปมาด้วยสัมผัสอัน อ่อนโยนของปลายนิ้วของสายลม และมีชายหนุ่มหญิงสาวเก็บเกี่ยวข้าวกันอย่างขมักเขม้น ในขณะที่ลูกเล็กเด็กแดง วิ่งเล่น อยู่บนถนนดินเปื้อนฝุ่น ภายใต้สายตาอันห่วงหาอารของผู้สูงอายุ ถนนดินถูกตัดลัดเลาะนำขึ้นไปยังบันใดหินที่ตีนเขาภานุศรี ซึ่งนำขึ้นไปยังบริเวณพระราชวังที่ถูกบรรจงสร้างขึ้นมาด้วยหินทรายสีชมพูก้อนโต ซึ่งพื้นที่ในพระราชวังถูกจัดสรรอย่างเป็นระบบ ทั้งส่วนด้านหน้า อันเป็นที่ตั้งของท้องพระโรง ส่วนกลาง ที่เป็นส่วนของค่ายทหาร ก่อนที่จะเข้าไปถึงด้านในที่อยู่ลึกที่สุด อันเป็นส่วนที่ตั้งของพระตำหนักของสมาชิกราชวงศ์นาคราช หญิงสาวรู้สึกราวตัวเองกำลังบินผ่านซุ้มประตูหินเข้าไปยังพระตำหนักด้านในและต้องนิ่งอึ้งไปเมื่อเห็นภาพตัวเองนั่งตัวสั่นเทาอยู่แทบเท้าของพระบิดา ซึ่งทรงกริ้วจนพระพักตร์แดงก่ำ โดยมีพระชายาเมธาวี ทรงแอบยิ้มสรวลอยู่เคียงข้างพระองค์ “เสด็จพ่อเพคะ...” เธอได้ยินเสียงของตัวเองดังกังวาลสะท้อนไปมาราวเสียงตะโกนในห้วงหุบเขา “ขอทรงโปรดรับฟังลูกก่อนเพคะ... ลูกมิบังอาจกระทำการเยี่ยงนั้นนะเพคะ... เสด็จพ่อ” และก่อนที่ความรวดร้าวจะยิ่งบาดลึกและตอกย้ำลงไปในดวงฤทัยที่บอบช้ำ นิศามณีก็รู้สึกราวทุกอย่างดับวูบลงอย่างกระทันหัน จนรอบกายเหลือเพียงความมืดมิดและความเงียบสงัด ก่อนที่เสียงฟ้าร้องจะเปรี้ยงดังขึ้น ทำให้ท้องนภาสว่างไสว และทำให้นางสะดุ้งจนสุดตัว นิศามณีพยายามที่จะลืมตาขึ้น แต่ก็รู้สึกราวเปลือกตาหนักอึ้ง ทำให้เธอสามารถมองเห็นเพียงภาพที่เลือนลางของชายหนุ่มหน้าตาคมคายคนหนึ่ง ที่กำลังเพ่งมองเธอ และรู้สึกถึงความอ่อนโยนในดวงตาและสัมผัสที่อ่อนละมุนของฝ่ามือของเขาที่บรรจงใช้ผ้าเปีกยน้ำหมาด ๆ ซับลงบนหน้าผากของเธอ องค์หญิงนิศามณีแห่งอาณาจักรนาคานครพยายามเพ่งสายตามองดูใบหน้าของชายหนุ่มที่อยู่ห่างจากเธอเพียงแค่คืบ... แม้เธอจะตระหนกตกใจกับสถานการณ์ที่กำลังพานพบอยู่ แต่บางอย่างก็สื่อสารให้เธอตระหนักว่าเขามิได้มีเจตนาอื่นใดนอกจากที่จะต้องการดูแลเธอ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น... และคลายกังวลลง แต่พิษไข้ก็ทำให้เธอไม่เหลือเรี่ยวแรงจะต้านทานความอ่อนล้าที่ถาโถมเข้ามา เธอจึงค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ และทำได้เพียงแต่นึกขอบคุณเขาในใจสำหรับการดูแลเอาใจใส่ที่เขาได้หยิบยื่นให้แก่เธอ ***** ซาอีฟถอนหายใจ ก้มหน้ามองดูใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดที่สะท้อนว่าเกิดจากบาดแผลในจิตใจมากกว่าบาดแผลบนร่างกาย ราวกำลังถูกดูดให้ติดหล่มหลุมทรายดูดแห่งฝันร้าย แล้วก็อดนึกสงสารนางขึ้นมาไม่ได้ โดยเฉพาะในยามที่เธอละเมอครวญครางเบา ๆ ในภาษาที่เขาจับความไม่ได้ศัพท์ อะมิน นำยาสมุนไพรมาให้นางรับประทานอีกสองครั้ง และคาดการณ์ว่าอาการของนางน่าจะทุเลาลง โดยพยายามให้ความมั่นใจกับเขาว่าการละเมอในยามไข้สูงเป็นเรื่องปกติ แต่กระนั้นซาอีฟก็ยังไม่สามารถทำให้ตัวเองปักใจเชื่ออะมินซักเท่าไหร่ เพราะตัวของนางยังร้อนจี๋ราวก้อนหินที่ถูกแสงแดดอันร้อนระอุแผดเผา และมีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ จับกุมอยู่ที่หน้าผากกว้างของเธออยู่ตลอดเวลา แม้เขาจะพร่ำซับหน้าผากและใบหน้าให้เธออย่างไม่หยุดหย่อนมาเป็นวันที่สองแล้ว นักรบหนุ่มเริ่มรู้สึกอึดอัดและหงุดหงิดที่ไม่สามารถช่วยเหลือนางได้มากไปกว่านี้ และในระหว่างที่เขากำลังใช้ผ้าที่เปียกหมาด ๆ เช็ดใบหน้าของหญิงสาวแปลกหน้า เขาก็สังเกตเห็นฟารุค มุดศรีษะก้าวเข้ามาในเต้นท์แล้วยกมือขวาขึ้นแบวางแนบกับอก เป็นเชิงขออนุญาต เขาเงยหน้าขึ้นมองทหารคนสนิทด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นความวิตกกังวลที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของนายทหารหนุ่ม ที่หน้าตาเกลี้ยงเกลาปราศจากหนวดเครา ซึ่งทำให้เขาแลดูอ่อนกว่าวัย และมักกลายเป็นประเด็นให้เขาถูกแซวจากเพื่อน ๆ ในกองกำลังเสมอ แต่กระนั้นฝีไม้รายมือในการต่อสู้ของฟารุคก็ไม่เคยเป็นสองรองใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่งความสามารถของเขาในการใช้ธนูอย่างแม่นยำ “ขออภัยครับ ท่านนายพล...” ฟารุคบอก พลางพยายามก้มหน้าไม่มองดูผู้เป็นเจ้านายนำผ้าผืนเล็กไปวางคืนลงในกะละมังทองเหลือง ก่อนที่จะยันตัวเองลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาทางเขา “มีอะไรหรือ ฟารุค” “ทหารชุดที่ท่านนายพลได้สั่งการให้ไปตรวจสอบซากเรืออัปปางที่ชายหาดอีกครั้ง ได้กลับมาแล้วครับ...” ทหารหนุ่มรายงาน ก่อนที่จะนิ่งงันไปราวชั่งใจ “เจออะไรบ้างมั้ย” นายพลหนุ่มคาดคั้นคำตอบ “ไม่พบผู้รอดชีวิตเลยสักคนครับ” ฟารุคเอ่ยต่อในที่สุด ซาอีฟกัดฟันแน่นพลางพยักหน้ารับรู้ “แต่พวกทหารได้พบอะไรบางอย่างที่น่าประหลาดใจ...” ทหารหนุ่มรายงานต่อ ทำให้นายพลหันมาจับจ้องมองเขาด้วยแววตาที่ลุกวาวด้วยความสงสัย “งั้นเดี๋ยวเจ้านั่งเฝ้านางเอาไว้ ” ซาอีฟหันไปมองทางร่างของสตรีแปลกหน้าที่นอนแน่นิ่งอยู่กลางเต็นท์อีกครั้ง ก่อนที่จะหันกลับมาสบตาของทหารหนุ่มด้วยแววตาที่เอ่อล้นไปด้วยความไว้ใจ “ข้าจะไปดูสิว่าสิ่งที่เจ้าว่ามันคืออะไร” ฟารุคทำท่าจะคัดค้านด้วยความเกรงใจ แต่ท้ายที่สุดก็แค่ก้มหน้ารับคำสั่งของเจ้านายด้วยความอึดอัด ก่อนที่จะเดินไปนั่งกลางเต้นท์ข้างร่างของสตรีแปลกหน้า ตามคำสั่งของเจ้าชายซาอีฟแห่งอาณาจักรกาซี ***** “ขอบใจมาก นาวาฟ” ซาอีฟที่นั่งอยู่บนขอนไม้ใหญ่ ข้างกองไฟ ริมลำธารที่ใสสะอาดและสงบนิ่งของโอเอซิส กล่าวกับทหารร่างท้วม ผู้ทำหน้าที่พ่อครัวประจำกองกำลัง ซึ่งนำจอกทองเหลืองที่บรรจุเครื่องดื่มที่คั้นจากผลอินทผลัมมามอบให้กับเขา แต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่สิ่งของสามสี่ชิ้นที่ถูกวางเรียงรายอยู่บนผืนทรายเบื้องหน้า ซึ่งมีทั้งกระสอบที่บรรจุเม็ดข้าวที่เปียกชุ่ม อาวุธแปลกตาสามสี่ชิ้น และหนังสือในภาษาที่ไม่คุ้นตาที่ เปียกปอนจนแทบหลุดลุ่ย “ท่านมีความเห็นว่าอย่างไร อะมิน” ซาอีฟหันมาทางชายชราที่นั่งอยู่เคียงข้าง ผู้เป็นทั้งอาจารย์ของนายพลหนุ่ม และแพทย์ของกองกำลังลาดตระเวน ถอนหายใจเบา ๆ “มันเป็นไปได้มั้ย ที่เรือที่อัปปาง จะนำเสบียงมาให้กับเจ้าชายวากาซ” ซาอีฟสันนิษฐานต่อ โดยไม่รอคำตอบของผู้สูงอายุ ก่อนที่จะมองไปรอบกองไฟที่มีนายทหารผู้สนิทอีก ๔ – ๕ คน นั่งอยู่บนพื้นทรายสีน้ำตาลส้ม ร่วมฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ “จะว่าเป็นไปได้ มันก็เป็นไปได้ เพราะอาณาจักรการาจา ก็มีดินแดนติดกับอารายธรรมของชาวตะวันออกซึ่งขึ้นชื่อในฐานะเป็นดินแดนแห่งเกษตรกรรม” ชายชราเอื้อมกายไปข้างหน้า เอื้อมมือไปคว้าเมล็ดข้าวออกมาจากกระสอบกำมือหนึ่ง และก้มหน้าลงอาศัยแสงสว่างที่วับไหวของเปลวไฟ พิจารณาพบว่าสีของข้าวนั้นขาวขุ่น และมีขนาดสั้นเล็ก ซึ่งต่างจากข้าวเมล็ดยาวรีสีขาวที่พวกเขาคุ้นเคยและรับประทานแทนขนมปังในอาณาจักรกาซี “หากเป็นเช่นนั้นจริง รายงานของสายลับของเราที่ระบุว่า ในระยะที่ผ่านมาอาณาจักรการาจา ได้เร่งเจริญสัมพันธ์ไมตรีกับอารายธรรมของชาวตะวันออกก็น่าจะมีมูล” ซาอีฟพยักหน้ารับรู้ “แต่หากเป็นเช่นนั้น เหตุใดจึงต้องใช้เรือขนเสบียง ทั้ง ๆ ที่มีเส้นทางเชื่อมโยงระหว่างอาณาจักรการาจา กับอารายธรรมของชาวตะวันออกทางบก ซึ่งสามารถส่งคาราวานวาณิชไปทางบกได้อย่างไม่ยากเย็นนัก” ฮาติม ขุนศึกอาวุโส ที่โกนศรีษะจนเกลี้ยงเกลาเพื่อปิดบังอาการผมที่บางตาลงตามวัย แต่ไว้หนวดเครายาวสีดอกเลา และรับใช้ซาอีฟมาตั้งแต่ซาอีฟรับตำแหน่งนายพลใหม่ ๆ ตั้งข้อสังเกต นายพลหนุ่มหันไปมองทางผู้พูดอย่างตรึกตรอง ในขณะที่สายลมบางเบาที่พัดผ่านมา ทำให้เปลวไฟเต้นระรัวเล็กน้อย และพลอนทำให้ผมหยักศกสีดำที่ยาวเลยบ่าของเขาพลอยปลิวไหวไปด้วย “ข้าก็สงสัยเช่นนั้น” อะมินกล่าว ท่ามกลางเสียง เปรี้ยะ ๆ เบา ๆ ของกิ่งไม้แห้งที่ถูกเปลวไฟละเลียดกัดแทะ “แล้วยังมีอาวุธเหล่านี้อีกเล่า” นายพลพนุ่มผู้หาญกล้า ผู้บัญชาการกองกำลังลาดตระเวน เอื้อมมือไปหยิบอาวุธที่เป็นเสมือนดาบของชาวตะวันออกที่มีลักษณะแบนยาวแฝงอยู่ในฝักหนังสีน้ำตาลเข้ม และมีความสั้นกว่าดาบโค้งมนของอาณาจักรกาซี ประมาณหนึ่งฝ่ามือ ซึ่งเมื่อซาอีฟหยิบดาบแปลกหน้าขึ้นมาถอดออกจากฝักแล้วถือในมือ ก็รู้สึกว่ามันเบากว่าดาบคู่ใจของเขามากทีเดียว   “ข้าว่ามันอาจจะเป็นตัวอย่างสำหรับการค้าอาวุธ” ฮาติมตั้งข้อสังเกต “...หรือไม่ก็อาจเป็นเพียงแค่อาวุธติดตัวของชาวเรือ” แพทย์ชรา รูปร่างผอมแห้งกล่าว พลางยกมือขึ้นลูบเคราสั้น ๆ ของตนอย่างครุ่นคิด “ข้าว่าน่าจะเป็นอย่างหลัง...” ซาอีฟสันนิษฐาน “ดาบเล่มนี้แม้จะมีความคม และทำจากเหล็กเนื้อดี แต่ก็ถือว่าเบากว่าดาบของอาณาจักรกาซีและ การาจามาก หากจะนำมาให้กองทัพใช้ ก็มีความจำเป็นต้องฝึกให้ทหารใช้ดาบกันใหม่หมดทีเดียว ด้วยเหตุนี้ข้าจึงเชื่อว่าเจ้าชายวากาซ คงยังไม่คิดจะเปลี่ยนอาวุธในยามนี้ ที่บ้านเมืองอยู่ระหว่างการทำสงคราม” เขากล่าวอย่างมีเหตุผล ทำให้ทหารสี่ห้าคนที่นั่งอยู่รอบข้างพยักหน้าเห็นด้วย “ส่วนหนังสือเล่มนี้... ข้าจนปัญญาจริง ๆ” อะมินเป่าปาก ในขณะที่ซาอีฟพยักหน้าเข้าใจ “แล้วอย่างนี้ สตรีแปลกหน้าผู้นั้น เป็นใคร และมีความเชื่อมโยงอย่างไรกับเจ้าชายวากาซหรือไม่...” อัดฮัม นายทหารหนุ่มผู้มีรอยแผลเป็นอยู่บนใบหน้าซีกขวา เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและเปี่ยมล้นไปด้วยความ หวาดหวั่นคลานแคลงใจ ซาอีฟนิ่งอึ้งไป เพราะคำถามนั้นก็เพิ่งผลุดขึ้นในใจของเขา แต่เขากลับมีเพียงความเงียบสงัดเป็นคำตอบ “พระเจ้าเท่านั้น ที่มีคำตอบ” อะมินกล่าวเบา ๆ พลางใช้สายตาที่อ่อนล้าพิจารณาสิ่งของจากต่างแดนที่อยู่เบื้องหน้าต่อไปอย่างเงียบ ๆ ***** ฟารุคทอดสายตามองดูใบหน้าของหญิงสาวแปลกหน้า และรู้สึกสับสนเมื่อเห็นว่ามีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ เกาะกุมอยู่บริเวณหน้าผากของเธอ ใจหนึ่งเขาก็นึกอยากที่จะเอื้อมมือไปหยิบผ้าผืนบางมาซับเหงื่อให้เธอ เพราะต้องการแบ่งเบาหน้าที่ของนายพลซาอีฟที่เฝ้าไข้เธอมาอย่างหามรุ่งหามค่ำ แต่อีกใจหนึ่งก็ตระหนักและเกรงว่ามันอาจไม่เป็นการเหมาะสมนัก โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงแววตาที่อ่อนโยนของนายพลผู้หาญกล้าที่ก้มลงมองหญิงสาวแปลกหน้าผู้นี้ ด้วยแววตาอ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความอาทร ที่ชายหาดริมทะเลเมื่อวันก่อน นอกจากเจ้าหญิงฮายัทแล้ว ฟารุคก็ไม่เคยเห็นเจ้าชายซาอีฟมองใครด้วยแววตาเช่นนั้นเลย ซึ่งนับเป็นความรู้สึกและแววตาที่ห่างเหินไปจากใบหน้าของนายพลหนุ่มนามกระเดื่องมาเนิ่นนานแล้ว นักรบหนุ่มจึงตระหนักได้ว่า หญิงแปลกหน้าผู้นี้คงจะมีความหมายอะไรสักอย่างกับเจ้าชายซาอีฟไม่น้อย ไม่เช่นนั้นแล้ว ท่านคงไม่ต้องมาแบกรับภาระในการรักษาเยียวยาเฝ้าไข้นางด้วยตนเอง อาการกระสับกระส่ายอีกครั้งของหญิงสาวผู้รอดชีวิตจากเรือที่อัปปาง ทำให้ฟารุคมองเลยไปที่ประตูทางเข้าเต็นท์อย่างช่างใจ และจะกัดริมฝีปากแน่นด้วยความลังเล ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบผ้าผืนบางในกะละมังทองเหลือง ขึ้นมาบิดน้ำจนหมาด แล้วเคลื่อนกายไปข้างหน้าเพื่อบรรจงซับเหงื่อบนหน้าผากของสตรีแปลกหน้าด้วยหัวใจที่เต้นระรัวด้วยความหวาดหวั่น จากคุณ : ชาครีย์นรทิพย์ (Charkrienorrathip) เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 53 17:49:30

ความคิดเห็นที่ 2 นั่นสิ ทำไมติดใจนักน้อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 53 21:54:30