ความคิดเห็นที่ 1 ถ้าเช้าของวันนี้พี่ภรรยาของผู้ใหญ่ไม่เข้ามาปลุกเธอพร้อมกับช่วยเก็บมุ้งที่กางด้วยฝีมือผมคนเดียวทั้งสองหลังเมื่อคืนนี้แล้ว ผมคงต้องเป็นคนเก็บมันทั้งสองหลังอีกครั้งในเช้าวันนี้แน่นอน ดูจากสีหน้าตื่นตกใจตอนที่เธอลืมตามาแล้วพบว่าผมอยู่ในชุดเรียบร้อยพร้อมออกจากบ้านไปไร่ข้าวโพดกับผู้ใหญ่ในขณะที่เธอยังนอนจมเสื่ออยู่เลย หลังจากที่เราทั้งหมดต้องนั่งรอสาวชาวกรุงอาบน้ำล้างหน้าแทนการนั่งล้อมวงกินข้าวอย่างที่ควร พี่ภรรยาผู้ใหญ่ก็ลงความเห็นว่าเราควรจับเอากับข้าวที่เตรียมไว้ใส่กล่องใส่ปิ่นโตแล้วเอาไปกินในไร่เสียเลย ด้วยเวลาไม่คอยท่า ผู้ใหญ่บอกไว้ตั้งแต่มื้อเย็นเมื่อวานนี้ว่าแกนัดคนงานมาหักข้าวโพดเพื่อนำไปขายในเมืองในตอนเช้าและเรา... ไม่สิ แล้วเธอก็เกิดอยากตามผู้ใหญ่ไปดูชาวบ้านหักข้าวโพดในไร่เสียด้วย ต่างจากผม ซึ่งมีเหตุผลที่ดีกว่านักในการไปเก็บภาพผ่านเลนส์ ที่นั่งเบาะหลังของรถกระบะสี่ประตูสองที่จึงเป็นของผมและสาวกรุงอย่างไม่ต้องสงสัย หากแต่เพียงสาวกรุงวันนี้ดูเรียบร้อยและพูดน้อยกว่าเมื่อเย็นวาน อาจจะด้วยความรู้สึกผิดที่ตื่นสายหรือเปล่าก็ไม่รู้ “เอ้า... ถึงแล้ว นั่นไง มาจอดรออยู่ตรงโน้นแล้ว” พี่ผู้ใหญ่ชี้ไปที่รถ “อีแต๋น” ตามที่ผมเคยเรียกมันมาก่อนตรงหน้าไร่ มีคนงานอยู่สามถึงสี่คน ทุกคนดูคล้ายๆ กันในชุดรัดกุมทั้งเสื้อแขนยาว กางเกงขายาว รองเท้าที่เป็นบูทสำหรับทำงานในไร่ รวมไปถึงผ้าโพกหัวและหมวกสานปีกกว้าง ผมก้าวลงจากรถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อพร้อมกล้องกระชับในมือ ด้วยเสื้อแจ็กเก็ตแขนยาวกับกางเกงขายาวของผม มันไม่ลำบากเลยกับการเพียงหยิบยืมเอาหมวกจากที่บ้านผู้ใหญ่ติดมือมาด้วยแล้วทำตัวกลมกลืนไปกับคนงานในไร่ แต่ผู้หญิงที่ใส่เสื้อยืดแขนสั้นมานี่น่ะสิ จะทำอะไรได้ไปมากกว่ายืนหลบแดดอยู่ตรงห้างมุงหญ้าคาแล้วรอให้คนอื่นเขาทำงานกันจบ “เข้าไปดูไม่ได้จริงๆ เหรอคะ แค่เดินตามเข้าไปดูเองนะ” เธอทำแววตาน่าสงสารใส่พี่ภรรยาผู้ใหญ่ ทั้งๆ ที่ทั้งพี่ผู้ใหญ่กับพี่ภรรยาอายุน้อยคนนี้เพียรอธิบายให้ฟังแล้วแท้ๆ ว่าคายและคมบาดจากใบข้าวโพดมันไม่เอื้ออาทรกับใครทั้งนั้น แม้แต่มืออาชีพเขาเองยังต้องป้องกันด้วยเสื้อผ้าที่เหมาะสมเลยแท้ๆ แต่สุดท้าย... หลังจากเราจัดการกับมื้อเช้าเร็วๆ นี้สำเร็จ เธอก็มายืนเกาคอยิกอยู่ข้างผมกลางไร่ข้าวโพดนี่จนได้ ต้องเชื่อเลยว่าภรรยาผู้ใหญ่แกช่างเตรียมพร้อม ในรถแกมีเสื้อแขนยาวเนื้อหนาเผื่อเอาไว้เสียพอดิบพอดี “ร้อนเนอะ ดูสิ เหงื่อคุณท่วมเลย” เสียงทักทำให้ผมละสายตาจากหน้าจอดิจิตอลกล้องถ่ายรูปมาก้มมองช่วงอกที่เหงื่อชุ่มไปเกือบทั่วด้านหน้าของเสื้อยืดคอกลมที่ผมสวมไว้ใต้แจ็กเก็ตตัวหนา แดดช่วงต้นปีในตอนสายๆ กลับแรงมากกว่าที่ผมคิดเอาไว้ ขนาดคนที่ทักผมยังยืนเอาปลายแขนเสื้อปาดเหงื่อที่ขมับตัวเองอยู่ป้อยๆ แก้มก็แดง แถมปลายจมูกเธอยังมีเม็ดเหงื่อเล็กๆ ซึมกระจายอยู่อีกด้วย “คุณกลับไปอยู่ในร่มดีกว่าไหม” “เดี๋ยวฉันขอดูรูปในกล้องด้วยได้หรือเปล่า” นอกจากผมไม่ได้รับคำตอบจากคำถามกึ่งแนะนำของตัวผมเองแล้ว ผมยังได้รับคำถามที่ไม่เกี่ยวกันมาอีกซ้ำ แล้วจะทำอย่างไรได้เล่าครับ นอกไปเสียจากการรับคำเพื่อให้เธอคนนี้ยิ้มอย่างผู้ชนะใส่หน้าผมแล้วยอมเดินกลับไปนั่งพักอย่างง่ายดาย NEXT>> จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 12:33:01

ความคิดเห็นที่ 2 การหักข้าวโพดที่โตได้ที่เหมาะแก่การเก็บในไร่ของผู้ใหญ่เป็นไปโดยรวดเร็ว พี่ผู้ใหญ่บอกว่า ข้าวโพดหวานที่แกปลูกเอาไว้มันแก่พอควรกับการเก็บ และสำหรับคนที่ชำนาญอยู่แล้ว การหักข้าวโพดก็ดูง่ายเสียยิ่งกว่าง่าย ผมเองขอเพียงยืนเก็บภาพลงหน่วยความจำของตัวกล้องก็พอ คงไม่คิดอาจหาญไปช่วยอะไรเขาได้หรอก พอรถอีแต๋นถอยมาเก็บเอาผลผลิตในไร่เต็มคัน คนงานก็ถูกผู้ใหญ่แกรั้งเอาไว้เพื่อให้มากินน้ำขวดหรือน้ำอัดลมในชื่อที่เรารู้จักกัน น้ำหวานสีเขียวอัดก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ถูกนำมาเปิดเทลงแก้วน้ำที่ใส่น้ำแข็งจากกระติกที่ภรรยาผู้ใหญ่แกเตรียมไว้ตั้งแต่ออกมาจากบ้าน ถือเป็นน้ำใจหวานเย็นที่กินได้อีกอย่างของคนที่นี่ และก็เป็นสิ่งที่อาจหาได้ยากมากในสังคมที่ผมวิ่งหนีมันออกมาไกลข้ามภูมิภาค “อืม... มีฝีมือนะคุณเนี่ย หน้าไม่ยักให้” คนที่เอากล้องผมไปไล่กดดูภาพเปรยออกมาเรื่อยๆ เหมือนกับจะมีรอยหยามผมเล็กน้อยในน้ำเสียง แต่ผมก็เลือกที่จะปล่อยให้เธอดูและวิจารณ์ไปตามใจของเธอก็แล้วกัน ผมเองก็เหลือเวลาเพียงสามวันเท่านั้นอยู่แล้ว “คุณเคยถ่ายรูปตัวเองบ้างไหม ไม่เห็นมีรูปคุณอยู่ในนี้เลย” “ไม่เคยครับ” ผมคิดว่า มันควรจะเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วหากตัวเราจะไม่ปรากฏอยู่ในกล้องของเรา ก็ผมเป็นคนถ่าย แล้วจะเอาตัวเองไปอยู่ในกล้องได้อย่างไร “มิน่าล่ะ... อะ คืน” แล้วเธอก็ส่งกล้องกลับให้ผมและทิ้งคำพูดที่ทำให้เกิดปมสงสัยเอาไว้ ผมรอดูว่า เธอจะพูดอะไรอีกไหม แต่เปล่าเลย เธอกลับไปสนใจกับการเติมน้ำเขียวลงแก้วแทนการแก้ปัญหาคาใจให้ผมเสียอย่างนั้น นอกเหนือจากความที่ผมไม่เข้าใจสาวเมืองกรุงคนนี้ในหลายๆ อย่างแล้ว ผมก็ยังไม่เข้าใจอีกว่า ทำไมเธอถึงได้คอยมาตามวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวผมตลอด ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ใช่คนคุยเก่ง และผมก็ยังเชื่อยิ่งกว่าเชื่อว่า ผู้ชายแบบผมไม่มีอะไรที่จะทำให้ใครอยากอยู่ใกล้นักหรอก แม้แต่ตอนนี้ที่ผมเดินเรื่อยๆ จากบ้านผู้ใหญ่มาหลังจากกลับไปอาบน้ำล้างคายใบข้าวโพดแล้วคว้ากล้องออกมาเดินเล่นรับลมเย็นๆ อยู่ริมแม่น้ำน่านที่มีน้ำใสไหลอยู่ปริ่มตลิ่ง เธอก็ยังตั้งใจเดินมาในที่เดียวกันอีกจนได้ “นั่นอะไรอะ เขาเลี้ยงปลากันในอวนเหรอ” “เขาเรียกกระชังปลาครับ ไว้เลี้ยงปลา” ผมช่วยแก้การใช้คำให้ถูกต้องแก่คนในเมืองโดยกำเนิด ตรงพื้นน้ำบริเวณที่ห่างออกไปจากจุดที่เรายืนกันอยู่ราวๆ หนึ่งร้อยเมตร มีแกลลอนพลาสติกสีฟ้ามัดขึงด้วยเชือกเข้ากับฉากเหล็กตีเป็นรางรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดกว้างคูณยาวสามเมตรประมาณสิบกระชัง วางพาดแต่ละด้านด้วยไม้ฝาที่เอาไว้ให้คนเดินเข้าไปได้ตามแผ่นไม้นั้น ผืนตาข่ายสีฟ้าถูกขึงเอาไว้ข้างใต้เพื่อใช้เป็นกระชังสำหรับเลี้ยงปลา และบนพื้นดินใกล้ๆ มีกระท่อมมุงหญ้าคาที่น่าจะสร้างมาไว้เพื่อใช้อาศัยเฝ้าปลาและคอยให้อาหาร “ไปดูกันไหม” อาจฟังคล้ายคำถามหากเป็นคนทั่วไปพูด แต่สำหรับผู้หญิงคนนี้ ผมเข้าใจว่ามันเป็นการบอกกล่าว และอาจลามไปถึงการสั่ง ผมจึงปิดปากเงียบแล้วเดินตามเธอไป จากริมฝั่ง ผมสามารถเห็นปลาทับทิมตัวสีชมพูแดงอยู่ในกระชังเกือบทั้งหมด หากแต่ผมเห็นสองกระชังเป็นปลาที่หน้าตาละม้ายคล้ายกัน เพียงแต่ตัวของมันเป็นสีดำเท่านั้น ในจังหวะที่เราเดินเข้าไปเมียงๆ มองๆ ก็มีพี่ชาวบ้านคนหนึ่งผุดลุกขึ้นมาจากแคร่ไม้ไผ่ตรงนั้น เรามองไม่เห็นพี่เขาในทีแรก ด้วยแกนอนเอางอบปิดหน้าอยู่อย่างกลมกลืนไปกับกองกระสอบอาหารปลา “สวัสดีค่ะพี่” ผมแทบผงะกับอาการมือไม้อ่อนของสาวชาวกรุง เธอยกมือขึ้นไหว้พี่คนเลี้ยงปลาได้อย่างสวยงาม พร้อมกับคำทักทายในทันทีที่เขาหันมามองคนแปลกหน้าสองคน “เอาๆ หวัดดีๆ จะมาซื้อปลากันรื้อ” สำเนียงท้องถิ่นของพี่เขาตอบกลับมาอย่างเป็นมิตร “เปล่าค่ะพี่ พอดีพวกหนูมาจากกรุงเทพฯ เลยว่าจะมาขอดูกระชังปลาของพี่หน่อยน่ะค่ะ ไปดูใกล้ๆ ได้ไหมคะ” เธอรวมผมเป็น 'พวกหนู' ไปแล้วเรียบร้อย ทั้งๆ ที่แม้แต่ชื่อของเธอ ผมยังจำไม่ได้และไม่เคยเรียกเลยสักครั้ง “เอาเลยๆ ไม่ว่ากัน แต่อย่าเอาอะไรโยนลงไปให้มันกินล่ะนะ เดี๋ยวปลาติดโรค ทับทิมมันยิ่งใจเสาะอยู่ไม่เหมือนพวกไอ้นิลมัน อึดกว่า ทนกว่า” พี่คนเลี้ยงปลานอกจากจะใจดีให้สาวชาวกรุงกับผมเดินไต่ทุลักทุเลไปตามขอบกระชังปลาโดยไม่หวงห้ามแล้ว แกยังคอยเดินอธิบายทุกๆ คำถามที่คนช่างสงสัยถามมาได้ทั้งหมดโดยไม่เบื่อสักนิด ผมชอบสำเนียงชาวบ้านที่เป็นเอกลักษณ์ของคนในอำเภอนี้มาก อาจเพราะความที่เป็นอำเภอหนึ่งในจังหวัดเล็กๆ ทางภาคเหนือตอนล่าง คำพูดจาจึงไม่เป็นคำเมืองอย่างคนเชียงใหม่ แต่ก็ไม่ได้ใช้ภาษากลางเหมือนอย่างกรุงเทพฯ แม้แต่อากัปกิริยาของสาวชาวกรุงที่ปกติแล้วไม่เคยทำให้ผมรู้สึกใจสงบได้เลยก็ยังทำให้ผมเพลิดเพลินไปกับการฟังคำถามคำตอบระหว่างเธอกับพี่ชาวบ้านที่เพิ่งได้รู้จักกันไม่ทันกี่นาทีนี้ด้วย มันทำให้ผมรู้สึกดี และอยากจะมีเวลาเหลือให้มากกว่านี้ มากกว่าอีกเพียงสองวันและสองคืนสุดท้ายที่เหลืออยู่ ในเวลาที่เราเหนื่อยและท้องเริ่มโอดครวญด้วยความหิว ปลาสีชมพูบอบบางที่ผมเห็นว่ายไปมาในกระชังก็กลายภาพเป็นปลาเผาเกลือตัวโตในจานสำหรับมื้อเย็นวันนี้เสียแล้ว สาเหตุของการเหนื่อยจนหิวของผมก็เนื่องมาจากการขันอาสาขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งข้าวโพดหวานต้มให้กับ 'บ้านใต้' ซึ่งหมายถึงบ้านญาติคนหนึ่งของพี่ภรรยาผู้ใหญ่ทางทิศใต้ หลังจากที่ผมเดินหิ้วถุงปลาทับทิมสดตัวโตสามตัวที่ซื้อมาในราคาลดแลกแจกแถมไปยื่นให้กับพี่ภรรยาผู้ใหญ่เป็นของฝากจากการเดินเล่นของผม แล้วจับพลัดจับผลูได้ออกแรงมากกว่าที่คิด ที่บ้านใต้ เขาจะมีงานทำบุญขึ้นบ้านใหม่กันในวันพรุ่งนี้ เลี้ยงพระเช้าและจัดโต๊ะจีนเลี้ยงชาวบ้านในมื้อเช้าด้วยเสียเลยทีเดียว เพราะฉะนั้น ลานบ้านกว้างๆ ที่เพิ่งถูกตกแต่งโรยหินโรยกรวดมาอย่างดีจึงมีการตระเตรียมด้วยการใช้แรงงาน นั่นคือการตั้งเต็นท์เตรียมไว้สำหรับโต๊ะจีนในวันพรุ่งนี้เช้า ผมเลยปล่อยมือจากนิคอนมาจับเหล็กตั้งเต็นท์อย่างงงๆ จนกระทั่งเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้วผมถึงได้มายืนพักหายใจยาวๆ NEXT>> จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 12:34:05

ความคิดเห็นที่ 3 “น้ำค่า...” เสียงหวานจนต้องมองหน้าคนพูดดังขึ้นมาท่ามกลางพวกเราเหล่าใช้แรงงาน อันประกอบไปด้วยคนหนุ่มเพียงสองสามคน และเหล่าลุงๆ อีกหลายคน และนี่คือเหตุผลที่ผมต้องเข้ามาเพิ่มจำนวนคนหนุ่มในการออกแรงครั้งนี้ สาวชาวกรุงที่นั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์ช่วยหิ้วถุงข้าวโพดต้มมากับผมทำตัวมีประโยชน์ด้วยการถือเอาถาดใส่ขวดน้ำพลาสติกเย็นๆ มาส่งให้ถึงมือทุกคน ผมไม่ทันสังเกตว่าตอนที่ผมวุ่นวายอยู่กับการช่วยยกเต็นท์ท่ามกลางเสียงหัวเราะเริงร่าและการหยอดมุขของชาวบ้านนี้เธอไปอยู่ที่ไหนเสีย รู้แต่เธออาสารับฝากกล้องกับแจ็กเก็ตแขนยาวที่ผมทนสวมทับเสื้อยืดไม่ไหว ผมยอมทนให้แดดเผาดีกว่าให้มันมาเปียกเหงื่อหนึบหนับเกะกะบนตัวผม “อะนี่ น้ำเย็นๆ” ผมรับขวดมาดึงห่วงพลาสติกที่ซีลอยู่รอบฝาขวดออกแล้วยกขวดน้ำขึ้นดื่มอย่างหิวกระหาย กลางแดดร้อนที่ทำให้ตัวผมเปียกราวกับโดดลงไปในกระชังปลาเมื่อเช้าทำให้ผมต้องรับน้ำเข้าไปทดแทนส่วนที่สูญเสียไป “นี่คุณนิคอน...” ผมแทบสำลักกับชื่อเรียก “ตอนคุณวุ่นอยู่กับเต็นท์น่ะ ฉันถือวิสาสะเอากล้องคุณมาถ่ายเล่นแน่ะ” ยังไม่ทันหายจากอาการสำลักน้ำดื่ม ผมก็ต้องหันขวับมามองหน้าเธออีก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะไม่รู้จักว่าอะไรควรไม่ควร ผมไม่ใช่คนใจแคบก็จริงแต่อะไรที่เป็นของของคนอื่นที่ไม่ได้สนิทสนมคุ้นเคยเธอก็ไม่ควรมายุ่ง ยิ่งไม่ขอกันก่อนด้วยยิ่งแล้วใหญ่ ผมรู้สึกขวางๆ เธออยู่บ้างเหมือนกัน แต่ก็มองไม่เห็นประโยชน์อะไรในการโวยวายออกไป “ครับ... ไม่เป็นไร” นั่นจึงเป็นสิ่งที่ผมตอบไปสั้นๆ แต่เธอกลับเบิกตาโตเหมือนไม่เชื่อในปฏิกิริยาตอบสนองของผม “ไม่โกรธหน่อยเหรอ คุณน่ะ ชอบทำหน้าแบบนี้ทุกที” “หน้าแบบนี้...” ผมไม่เข้าใจว่าผมทำหน้าแบบไหนในแบบที่เธอบอกว่ามันเป็นแบบนี้เสมอ “เฮ้อ... ชอบทำหน้าอึดอัดใจแต่ไม่รู้จักพูด ไม่พอใจ ไม่ชอบใจอะไรก็พูดออกมาสิคุณน่ะ จะอมพะนำไปรับโล่ห์อดทนแห่งชาติที่ไหน เห็นคุณแล้วมันยั่วต่อมระรานฉันชะมัด” พูดจบเธอก็สะบัดหน้าหนีไป เล่นเอาผมยืนงงจนลืมความขุ่นเคืองหมดสิ้น กลายเป็นความไม่เข้าใจ ผมน่ะเหรอ ทำแบบนั้น เรากลับไปยังบ้านผู้ใหญ่ด้วยมอเตอร์ไซค์คันเดิม ผู้หญิงที่นั่งซ้อนท้ายผมกลับนั่งทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ที่มาเหวี่ยงอารมณ์ใส่ผมไว้ ชวนคุยนู่นนี่ไปเรื่อยๆ ทั้งที่ผมแค่รับคำอือ-ออในลำคอเท่านั้น และผมเองก็คิดมันวนเวียนอยู่ในหัวมาหลายรอบแล้วว่าเธอหมายถึงอะไร แล้วเธอจะมาระรานผมด้วยสาเหตุที่เหมาะสมอะไรกัน แค่คนที่บังเอิญมาเจอกันในช่วงเวลาสามวันเท่านั้น จากนั้น เธอก็จะลืมผมไปเอง “หน้าของผม มัน... ทำให้คุณคิดแบบนั้นเหรอ” ผมปล่อยให้ลมหอบเอาคำพูดผมผ่านหมวกกันน็อคสีเขียวปีกแมลงทับไปยังคนนั่งซ้อนท้ายด้านหลัง “หา ว่าไงนะไม่ได้ยิน” “ผมบอกว่า หน้าผมมันบอกว่าผมอึดอัดใจเหรอ” “ไม่ชัดเลย พูดดังๆ หน่อยสิ เสียงเครื่องแว๊นซ์มันดัง” อาจด้วยหมวกกันน็อคของเธอเองก็ช่วยปิดเอาเสียงจากปากผมไปเข้าหูเธออีกทางหนึ่ง ผมจึงตัดสินใจชลอรถแล้วจอดลงข้างทาง ไม่อย่างนั้นผมคงต้องตะโกนแข่งเสียงรถมอเตอร์ไซค์ที่ดังกลบจนเกือบมิด “ผมถามคุณว่า คุณไม่ชอบหน้าผมเหรอ หน้าผมมันแสดงความอึดอัดมากขนาดนั้นเลยหรือครับ” เธอเลิกคิ้วขึ้นชั่วครู่ แล้วโดดลงจากรถพร้อมกับถอดหมวกกันน็อคออกมาหนีบไว้ข้างแขน เท้าแขนอีกข้างไว้กับเบาะนั่งด้วยท่าทางที่ค่อนข้างกวนประสาทสำหรับคนทั่วไปจริงๆ “สนใจอยากรู้ด้วยเหรอ” ผมเพียงพยักหน้าแทนคำพูด อย่างน้อยเวลาอีกเพียงสองคืนที่เหลือก็อาจช่วยให้ผมมีโอกาสไปปรับปรุงอีกครั้งสำหรับชีวิตที่จะเกิดใหม่ของผมได้บ้าง “ฉันขัดใจหน้าคุณตั้งแต่ไปคว้าขาคุณเมื่อวานโน่นแน่ะ” คราวนี้ผมเองที่เป็นคนเลิกคิ้วขึ้น ตอนนั้นผมไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำไป “คุณน่ะ ทำเหมือนกำลังจะพูดหรือจะทำอะไรสักอย่าง แต่เหมือนคุณคิดเยอะไป สุดท้ายอาการที่คุณแสดงออกคือการเก็บกด แล้วก็ไม่ทำอะไรเสียแบบนั้น เมื่อวาน ถ้าคุณไม่พอใจที่ฉันไม่ขอบคุณคุณ คุณก็พูดออกมาได้เลยไม่ต้องเงียบ ด่าฉันกลับเลยยังได้ ฉันจะประทับใจกว่าเยอะเลย รู้ไหม... แล้วไอ้ที่ฉันคอยสร้างความรำคาญให้คุณเนี่ย ฉันแค่อยากรู้ว่าคุณเป็นมนุษย์ที่มีความรู้สึกรู้สาอะไรบ้างหรือเปล่า หรือจะคอยทำหน้าครุ่นคิดขมวดคิ้วอยู่ตลอดเวลา ถ้าคุณไม่ใช่พวกความอดทนสูงมากคุณก็เป็นพวกหมดอาลัยตายอยากจนไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว...” ผมอึ้งกับคำว่า 'หมดอาลัยตายอยาก' ที่เธอใช้จำกัดนิยามของผม จริงอยู่ ผมไม่ต้องการจะคิดถึงอนาคตอะไรอีกแล้ว เวลาของผมมันกำลังจะจบลง มันถึงไม่มีความจำเป็นอะไรที่ผมจะต้องแกล้งทำเป็นมีความสุข ในเมื่อรู้ทั้งรู้อยู่แล้ว แต่การทำหน้าหมดอาลัยตายอยากอย่างที่เธอบอก มันหมายความว่าผมยังมีความรู้สึกอาลัยและเสียดายกับชีวิตตรงนี้อยู่อย่างนั้นเหรอ “หรือคุณกำลังจะฆ่าตัวตาย” เธอพูดไปหัวเราะไปเมื่อเห็นผมนิ่งไปกับคำพูดของเธอ และการที่ผมเพียงสบตาเธอแวบเดียวก่อนหลบตาเธอไปเสียมันก็ทำให้เธอตีความได้ในแบบที่เธอคิด “เฮ้ย... หรือคุณกำลังคิดอย่างที่ฉันบอกจริงๆ บ้าน่ะ ชีวิตทั้งชีวิตนะ จะอะไรนักหนามีปัญหาก็หาทางแก้สิ ที่คนเราเกิดมาพร้อมสมองก็เพราะพระเจ้าต้องการให้รู้จักคิดผ่านรอยหยักในหัวนี่...” เธอเอานิ้วจิ้มๆ เข้าที่ขมับของตัวเองประกอบการพูดที่เปลี่ยนจากการหัวเราะกลั้วคำพูดเป็นการใส่อารมณ์จริงจังในทันที “มีชีวิตอยู่น่ะ มันทำประโยชน์ให้คนอื่นอีกตั้งมากมาย ไหนจะขี่มอเตอร์ไซค์เอาของมาให้คนอื่นได้ ไหนจะช่วยเขาตั้งเต็นท์ได้ ตายไปไม่ช่วยอะไรเลยนะเอ้า มีแต่ลำบากคนอื่น ไหนลำบากญาติโยมพ่อแม่คุณต้องมานั่งลำบากจัดงานศพ เสียเงินเสียทองอีกเท่าไร คิดมั่งหรือเปล่า” เธอหยุดหอบหายใจกับการพูดปาวๆ แทบไม่หยุด แล้วค่อยพูดช้าๆ ขึ้นมาอีกครั้ง “อันที่จริง... มันก็เรื่องของคุณนี่นะถ้าคุณจะอยากตาย ฉันมันจะไปรู้ปัญหาชีวิตอะไรของคุณ เออ... ฉันมันยุ่งเองจริงๆ” ว่าจบเธอก็สวมหมวกกันน็อคกลับคืนแล้วขึ้นไปนั่งบนเบาะรถเฉย ผมเองต่างหากที่ตามเธอไม่เคยทันเลยสักครั้ง แม้แต่คำพูดที่เธอตั้งใจพ่นใส่หูผม ผมเองยังคิดตามไม่ทันเลยด้วยซ้ำ “อยากกินปลาเผาเกลือแล้ว พาฉันกลับหน่อยสิ” ผมหันไปมองทางทิศตะวันตก แสงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มจางๆ อีกสักพักมันคงค่อยกลายเป็นสีม่วง และมืดสนิทในชนบทแบบนี้ แปลกดีที่วูบหนึ่ง ผมอยากจะเห็นพระอาทิตย์ตกกลางไร่นาแบบนี้มากกว่าเพียงสองวันที่เหลืออยู่ ตัดสินใจก้าวคร่อมรถคันเดิมโดยไม่พูดอะไรแล้วสตาร์ทเครื่องอีกครั้ง ตรงกลับไปยังบ้านผู้ใหญ่อย่างเงียบๆ ปลาทับทิมเผาเกลือที่มีสมุนไพรในบ้านตำละเอียดปรุงรสยัดเข้าไปในท้องปลาก่อนเผาด้วยการห่อใบตองบนตะแกรงที่ใช้การก่อถ่านมีรสชาติหอมอร่อยที่สุดเท่าที่ผมเคยกินมาจากร้านอาหารในกรุงเทพฯ มากมายนัก ปลาสามตัวราคาเพียงหนึ่งร้อยบาท กับปลาตัวเดียวบนจานเปลร้านริมเจ้าพระยาราคาสามร้อยบาทที่กรุงเทพฯ มันมีรสชาติที่เทียบชั้นกันไม่ได้เลย รสชาติที่คนทำตั้งใจทำให้ด้วยความตั้งใจให้เราได้ลิ้มรสกับวัสดุที่มาจากธรรมชาติแท้ๆ นั้น มันอร่อยล้ำมากกว่าจริงๆ ถึงแม้ว่ามื้อนี้ สาวชาวกรุงที่ปกติจะคุยกับผมเหมือนรู้จักกันดีจะไม่สนใจพูดจาด้วยกับผมเลย แต่การนั่งฟังพี่ผู้ใหญ่กับภรรยาคอยรับมุขหยอดมุขกับสาวกรุงคนนั้นมันก็ทำให้ผมรู้สึกเหมือนในใจมันช่างปลอดโปร่งนัก สำหรับคนที่ต้องกินข้าวคนเดียวแทบทุกมื้ออย่างผม ในห้องสี่เหลี่ยมบนตึกสูง หรือแม้แต่ลงจากตึกไปหากินร้านอาหารตามสั่งข้างล่าง มันก็มีความรู้สึกอะไรไม่ต่างกับเป็นสิ่งที่ต้องทำเพื่อดำรงชีวิตอยู่ ไม่เคยได้รับรู้มาก่อนเลยว่า การรับอาหารเข้าไปในร่างกายจะสามารถก่อให้เกิดความรู้สึกที่เต็มอิ่มได้ถึงขนาดนี้ ผมใช้เวลาค่ำวันนี้กับการออกไปนั่งตรงระเบียงบ้านกับแสงไฟนีออนหลอดเล็ก เหล่าแมลงตัวน้อยบินวนเวียนตอมหลอดไฟเพราะสิ่งที่มันหลงใหล ความสว่างสดใสที่ไม่ใช่ของจริง ผมหยิบกล้องออกมาเปิดดูภาพถ่ายล่าสุดที่ไม่ได้มาจากฝีมือของผมแล้วผมก็ได้เห็นภาพของตัวผมเองหลายภาพ ทั้งภาพระยะไกลที่ผมกำลังออกแรง บางภาพที่ผมหัวเราะให้กับบรรดาชาวบ้านที่พยายามพูดเรื่องตลก หรือแม้แต่ภาพซูมระยะใกล้ที่ทำให้ผมได้เห็นระหว่างคิ้วของผมย่นเข้าหากัน และภาพตอนที่ผมกำลังเหม่อมองสิ่งที่ไม่สามารถโฟกัสได้... ไม่เคยรู้มาก่อนเลยจริงๆ ว่าในมุมมองของคนที่ไม่ใช่ตัวผมเองจะเห็นผมในแบบนี้ ช่วงเวลาเพียงไม่นาน ผมกลับแสดงสีหน้าได้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ผมเข้าใจแล้วว่าในหนึ่งวันของผมที่ผ่านมา ผมใช้เวลาอยู่กับตัวเองแค่ไหนและใช้เวลาอยู่กับคนอื่นแค่ไหน รอยยิ้มที่มีอยู่บนใบหน้าผม จะเกิดก็ต่อเมื่อผมไม่ได้อยู่กับตัวเองเท่านั้น และแน่นอน คนในสังคมที่ผมวิ่งหนีมาและจะไม่มีวันกลับไปพบเจอมันอีกนั้น ไม่มีวันจะทำให้ผมยิ้มได้แบบนี้ ผู้คนที่มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง ใบหน้าสวยๆ การแต่งตัวดีๆ ของพวกเขาและเธอเหล่านั้นก็เป็นเพียงการแสดงออกถึงการใช้ชีวิตในสังคม ไม่ได้แสดงออกสิ่งที่อยู่ในจิตใจจริงๆ ของพวกเขาเลยสักนิด มันทำให้ผมยิ่งมั่นใจได้ว่า สิ่งที่ผมได้ตัดสินใจไปแล้ว มันถูกต้องอย่างที่สุด “ฉันร่วมใช้อากาศหายใจที่ระเบียงนี้กับคุณได้ไหม” สาวชาวกรุงเดินมายืนเกาะวงกบประตูระหว่างบ้านชั้นบนกับระเบียงเมื่อไรไม่รู้ ผมไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอเลยทั้งที่บ้านเป็นกระดานไม้แผ่นที่จะยวบยาบเสมอเวลาเธอเดินแบบไม่ระวังแรงเอาเสียเลย บางทีเธออาจจะตั้งใจ หรือไม่ก็ผมคงอยู่ในโลกของผมมากเกินกว่าใครจะเข้ามาแทรกแซงได้ NEXT>> จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 12:38:29

ความคิดเห็นที่ 4 “เห็นหรือยัง รูปของคุณ... ก็เห็นไม่มีรูปคุณในกล้องเลย ฉันเลยจัดให้” เธอรวบผ้าถุงก่อนลงนั่ง เชื่อว่าเธอคงขอยืมมาจากพี่ภรรยาผู้ใหญ่แน่นอน หากเปลี่ยนเสื้อยืดคอกลมตัวหลวมที่เธอใส่เป็นเสื้อคอกระเช้าละก็ อาจพอถูไถแปลงกายเป็นสาวชาวบ้านแถวนี้ได้ “ขอบคุณครับ... คุณถ่ายรูปได้ดีนะ” ผมพูดตามจริงเท่าที่สังเกตจากในรูปเหล่านั้น ด้วยการซูมภาพถ่ายในระยะไกลที่ชัดเจนและจัดองค์ประกอบภาพได้ดีในมุมกว้าง “แฟนเก่าฉันก็บ้ากล้อง วันๆ หิ้วกล้องไปโน่นไปนี่ตลอด ฉันเลยได้วิชามาบ้าง” คนที่เปรยถึงแฟนเก่ากลับพูดออกมาได้อย่างไม่ติดขัดทั้งๆ ที่ผมกลับรู้สึกแปลกๆ กับการฟังเรื่องส่วนตัวของคนที่ไม่สนิทแบบนี้ ผมและเธอจะบอกว่าเป็นคนไม่รู้จักกันเลยก็ไม่ผิด ผมไม่เคยเรียกชื่อเธอและเธอก็ไม่เคยเรียกชื่อผมมากไปกว่าชื่อยี่ห้อกล้องที่ผมใช้ด้วยซ้ำ “ไหนๆ ฉันก็นิสัยเสียใส่คุณมาเยอะ บอกตรงๆ ก็คือฉันเขม่นคุณตั้งแต่เห็นคุณนั่งกอดกระเป๋ากล้องอยู่บนรถสองแถวนั่นแหละ ทำให้ฉันนึกถึงคนที่ไม่อยากนึกถึง ก็แฟนเก่านั่นแหละ” “ผมขอโทษ” คำพูดของผมมันออกไปโดยอัตโนมัติ “คุณทำอะไรผิดเรอะ” “เอ่อ...” มันก็จริงของเธอ ผมไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วผมก็คิดแบบนั้นมาตลอดนี่นะ ทำไมผมถึงต้องขอโทษเธอด้วย   “แต่คุณก็ไม่ใช่เขาสักหน่อย แถมคุณเป็นพวกไม่รู้สึกรู้สา จะไปเอาอารมณ์โยนใส่คุณก็ไม่ใช่ที่...” สัญญาณกระพริบที่หน้าจอกล้องบอกให้รู้ว่าได้เวลาชาร์ทแบตเตอร์รี่กล้องได้แล้ว แบตเตอร์รี่สำรองที่ผมมีอยู่อีกก้อนก็ได้หมดพลังไปแล้วในช่วงสองวันที่ผ่านมานี้ ผมปิดกล้องแล้วเก็บลงกระเป๋าในขณะที่เธอนั่งมองอยู่ “เมื่อปีที่แล้วเขามาบอกฉันว่ามีคนใหม่ก่อนวันวาเลนไทน์อาทิตย์หนึ่ง ตอนนั้นฉันกำลังเตรียมแพ็คเป้ออกเที่ยวถ่ายรูปธรรมชาติตามหมู่บ้านนี่แหละ ก็วางแผนไว้ว่าจะไปเที่ยวด้วยกันในช่วงวันวาเลนไทน์” ผมไม่พูดว่าอย่างไร แค่นั่งฟังเธอเฉยๆ “นอกจากไม่ได้ไปเที่ยวแล้ว ฉันต่อยหน้าเขาไปทีหนึ่ง ฮ่าๆ เจ็บมือชะมัด... แล้วก็มานอนร้องไห้ทุกคืน อยู่เกือบอาทิตย์ วันวาเลนไทน์ปีที่แล้วฉันขังตัวเองอยู่แต่ในห้องนอน ซมมันอย่างนั้นแหละ น้ำหนักหายไปสามกิโล กินอะไรก็ไม่ได้ พยายามกินก็ออกมาหมด พอน้ำตาแห้งแล้วก็เลิกเศร้ากลับมารู้ตัวว่าเรารักตัวเองแค่ไหน ใครๆ ที่เป็นห่วงเราก็ยังมีอีกเยอะ แต่นั่นมันก็ไม่สำคัญเท่าเราเป็นห่วงและรักตัวเราเอง รู้รึเปล่า...” “เอ่อ... ครับ” เธอจ้องเอาการตอบรับของผมตาแป๋ว และผมเองก็เพิ่งสังเกตใบหน้าเธอชัดๆ ในระยะใกล้ขนาดนี้เป็นครั้งแรก ส่วนใหญ่ ผู้หญิงสวยๆ ที่รู้จักกันผิวเผินในสังคมที่ผ่านมาของผมนั้นจะเคลือบใบหน้าเนียนด้วยเครื่องสำอางค์และสีสัน เพิ่งจะมีครั้งนี้ที่ได้เห็นใบหน้าใสๆ ของผู้หญิงที่สะอาดสะอ้าน ไร้การเติมแต่งอะไรมากไปกว่าแป้งเด็กกลิ่นหอม “ปีนี้ฉันก็เลยมาเที่ยวแบบที่ตั้งโปรแกรมไว้เมื่อปีที่แล้ว แต่ฉันไม่ได้มากับคนรักเก่าที่คิดไปเองว่ารักมาก เพิ่งมารู้ทีหลังนี่แหละว่าไม่ได้รักมันจริงจังเสียหน่อย ปล่อยๆ ไปก็ไม่เห็นจะขาดใจตายตรงไหน... ฉันมากับอีกคนที่ฉันรักมาก และจะรักไปตลอดชีวิตของฉันเลย รู้ไหม คนนั้นเป็นใคร” เธอหยุดพูดเหมือนต้องการเรียกร้องความสนใจในคำพูดต่อไปของเธอ ในขณะที่ผมก็รู้สึกเหมือนลมหายใจผมสะดุดไปในจังหวะนั้นด้วยเช่นกัน “คนนั้น... คือตัวฉันเองนี่แหละ” แล้วเธอก็ยิ้มยิงฟันขาวใส่ผมที่ค่อยๆ กลับคืนสภาพลมหายใจเข้าที่เดิม ผมรู้ตัวว่ากำลังแอบถอนหายใจยาวๆ อยู่อย่างโล่งในอก “รักตัวเองเนี่ย ประเสริฐสุดแล้วรู้ไหม ใส่ใจในความรู้สึกของตัวเอง ใส่ใจในความสุขของตัวเองโดยไม่ผูกไว้กับคนอื่นๆ จนต้องทุกข์อย่างไร้เหตุผล เพราะฉะนั้น คุณห้ามฆ่าตัวตายเด็ดขาด” แล้วเธอก็มาลงที่ผมจนได้ ผมอึ้งไปชั่วครู่แล้ว... ให้ตายสิ ผมกำลังยิ้ม แน่นอนว่าผมกำลังยิ้ม เพราะคนที่เห็นผมยิ้มกำลังทำหน้างง แล้วร้องออกมาชัดๆ เลยว่าผมยิ้ม “ผมมีเวลาเหลือแค่วันเดียวเท่านั้นครับ คืนพรุ่งนี้ ชีวิตของผมก็จบลงแล้ว ไม่ว่าตั้งใจหรือไม่ มันจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลงไปได้” ผมพูดช้าๆ ชัดๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย เธอฟังผมนิ่ง และเนิ่นนานจนผมคิดว่าเธอหยุดหายใจไปก่อนผมเสียอีก “ไม่มีทางเลยเหรอ ทำไมล่ะ คุณต้องกลายเป็นฟองน้ำไปหรือกลายเป็นดาวลูกไก่หรือไง” ผมรู้ว่าเธอประชดประชันตามถนัด “ในชีวิตที่เหลืออยู่ตอนนี้สำหรับผม มันไม่ได้มีใครต้องการมันอีกต่อไปแล้ว มันจะไม่มีใครรู้สึกอะไรกับการจากไปของตัวตนผมในตอนนี้แน่นอน” “ไม่มียังไง พ่อ แม่ พี่น้อง ญาติ หรือเพื่อนฝูงคุณไม่มีเหรอ ฉันก็เป็นเพื่อนของคุณคนหนึ่งนะ ไม่ตายไม่ได้เหรอ ฉันไม่อยากให้คุณตายนี่” อาจจะดูเป็นคำพูดเอาแต่ใจ แต่ทว่ามันกลับทำให้จิตใจของผมเหมือนต้นไม้ที่เจอเม็ดฝนหลังจากแห้งแล้งมานาน “ขอบคุณมากครับ แต่ผมไม่สามารถยื้อชีวิตนี้เอาไว้ได้แล้วจริงๆ คุณไม่จำเป็นต้องเป็นเพื่อนกับผมหรอก หลังจากคืนพรุ่งนี้ คุณก็จะไม่ได้เจอกับผมและตัวตนของผมอีกต่อไปแล้ว...” ผมรู้ดีว่าเสียงของผมมันแหบแห้งและขาดหายไปในตอนท้าย ซึ่งช่วยไม่ได้จริงๆ หากมันจะยิ่งทำให้แววตาของผู้หญิงที่เคยสดใสตรงหน้าจะหม่นแสงลง “ฉันเกลียดคุณจัง” เธอพูดออกมาชัดถ้อยแล้วทำหน้าเคร่งเครียดกับคำพูดของเธอเอง แต่ผมกลับไม่รู้สึกขุ่นเคืองแต่อย่างใด “ผู้ใหญ่เอากุญแจรถมอเตอร์ไซค์ให้ไว้ แกว่าพรุ่งนี้เราน่าจะใช้รถเครื่องไปดูกลุ่มแม่บ้านทอผ้าที่หมู่บ้านไม่ไกลนักจากนี่... คุณจะไปด้วยไหม” “ไปกับคนที่กำลังจะตายในหนึ่งวันเนี่ยนะ... ถามออกมาได้ยังไง” แล้วเธอก็ลุกขึ้นพรวด เดินกระแทกส้นเท้ากลับไปข้างในบ้าน ผมมองตามก็เห็นเธอไปมุดเข้ามุ้งในมุมของเธอที่กางไว้แล้วเรียบร้อยด้วยฝีมือของผมแล้วลงนอนเงียบกริบ ส่วนผมก็ได้แต่ถอนใจแล้วทอดสายตามองออกไปยังความมืดมิดดำดิ่งเบื้องหน้าเสมือนมันไม่มีจุดจบ “นี่ คุณนิคอน...” แต่แล้วอารมณ์ที่กำลังจะล่องลอยออกไปสู่ความมืดมิดก็กลับถูกรั้งไว้ด้วยเสียงเล็กๆ เสียงเดียวในโถงกว้างนั้น “พรุ่งนี้จะไปกี่โมง ฉันไปด้วย” ผมนิ่งอึดใจหนึ่ง รอฟังว่าจะมีเสียงอะไรออกมาจากมุ้งในมุมนั้นอีกไหม แต่ก็ไม่มี “ไว้ผมจะปลุกคุณนะ” แล้วเสียงตอบรับในลำคอเบาๆ จากคนที่นอนนิ่งก็สามารถสื่อสารให้ผมเข้าใจว่าเธอรับรู้ ผมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการนั่งยิ้มเพียงลำพัง... ต่อหน้าความมืดมิด NEXT>> จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 12:39:08

ความคิดเห็นที่ 5 เช้าวันนี้ ผมปฏิเสธการไปนั่งกินโต๊ะจีนมื้อเช้าที่บ้านใต้ด้วยความเกรงใจ ผมจึงได้ไปเที่ยวหมู่บ้านทอผ้าในเวลาที่ไม่สายนัก ผู้ใหญ่แกย้ำให้เติมน้ำมันรถมอเตอร์ไซค์ให้เต็มเอาไว้กันน้ำมันหมดกลางทางพร้อมส่งแผนที่คร่าวๆ ที่แกเขียนเอาไว้ในสมุดลายเส้นบรรทัดดูไม่ง่ายแต่ก็ไม่ยากหากมีคนช่วยดูให้กับผม สาวชาวกรุงกับผมสามารถมาถึงได้โดยไม่หลงทางก็ถือว่าเก่งมากแล้ว เราอาศัยถามชาวบ้านไปเรื่อยๆ เหมือนตามลายแทงไปยังบ้านที่มีการทอผ้า ซึ่งส่วนใหญ่แล้วสาวกรุงจะเป็นคนถามเสียมากกว่า ด้วยความที่สามารถใช้รอยยิ้มสดใสกับการคุยเล่นอย่างไม่ถือตัวกับชาวบ้านเข้าหา ทำให้ได้คำตอบและคำแนะนำมากมายจากชาวบ้านแถวนั้น สุดท้าย เราก็มาถึงบ้านทอผ้าจนได้ มันไม่ยากเลยในการแยกแยะว่านี่คือบ้านทอผ้าเพราะเราจะมองเห็นเครื่องทอผ้าและวงล้อเส้นด้ายระโยงระยางที่ค่อยถูกถักทอจากเครื่องทอ สาวกรุงออกจะดูมีพลังเหลือเฟือในการส่งยิ้มและเข้าไปถามไถ่ชาวบ้านหน้าตาใจดีที่นั่งอยู่หลังเครื่องทอนั้น เธอถามถึงการทอผ้า ความยาก และลวดลายต่างๆ ที่ออกมาได้แทบไม่ซ้ำ และผมเอง ก็ไม่ได้นับว่าบันทึกภาพเหล่านั้นไปมากมายแค่ไหนเสียด้วย วันนี้ เมมโมรี่ในกล้องของผมคงไม่ใช่แค่ใครต่อใครที่อยู่ในที่ต่างๆ ที่ผมไป แต่จะเป็นใครคนหนึ่ง ที่อยู่ในที่ที่ผมอยู่ในช่วงเวลานี้ ในขณะนี้ “คุณนิคอน มาดูนี่สิ สวยไหมๆ ป้าเขาเรียก ลายดอกรัก” ผมค่อยๆ ลดกล้องลง เปลี่ยนจากการมองผ่านเลนส์มาเป็นการมองด้วยสายตาตัวเองจริงๆ เธอกำลังกางผ้าหน้ากว้างมากนักให้ผมดูลายที่ถูกถักร้อยออกมาได้อย่างปราณีตบรรจง เส้นสายอ่อนโยนแต่ดูเข้มแข็งเหมือนอุบะดอกรักที่ดูเหมือนแข็งกร้าวแต่กลับอ่อนนุ่มเมื่อได้สัมผัสเป็นลวดลายที่ต้องมองค้างไว้เช่นนั้น “ขายให้หนูได้ไหมคะ ผืนนี้ สวยจัง หนูจะเอาไปฝากแม่แหละ” ผมยืนมองเธอใช้ลีลาการอ้อนกับป้าทอผ้า ผ้าผืนนี้ ป้าเขาไม่ได้ตั้งใจจะขาย แต่เป็นลายที่ป้าเขาลองคิดขึ้นมาเองแล้วจะทอไว้ตัดชุดของตัว หากแต่กลับมีสาวกรุงเทพฯ มาพบเข้า จนกระทั่งป้าแกบอกถึงที่มาของลายนี้ สาวกรุงถึงได้ยอมแพ้และสั่งให้ผมถ่ายรูปเอาไว้และเลือกผ้าลายอื่นไปแทน ป้าทอผ้าเล่าว่า ลายดอกรักนี้ได้มาจากลูกสาวคนโตของป้าที่ไปเก็บดอกรักกับดอกมะลิมาร้อยมาลัยแล้วให้กับป้าในวันแม่เมื่อปีที่แล้ว ป้าแกว่า ลูกสาวแกเป็นเด็กวัยรุ่นแต่กลับมานั่งร้อยมาลัยทั้งที่ไม่ได้เก่งกาจอะไรให้แก แถมดอกรักที่มีมาเยอะแยะก็มานั่งร้อยเสียจนดอกรักมันมากเกินเหตุ ป้าแกประทับใจเลยนั่งคิดลายออกมา ลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้งจนได้ลายนี้ แล้วแกก็ยังว่าอีกว่า จะทำแค่ผืนเดียว ไว้ใส่เองเท่านั้น ผมได้ค่อยใช้เวลาคิดกับสิ่งที่ป้าเขาเล่าออกมา ความรักของป้าแกไม่ใช่แค่การรักลูกสาว ไม่ใช่แค่ความรักในสิ่งของที่ลูกสาวทำให้ แต่มันถูกถ่ายทอดออกมาในการทอผ้าที่เชื่อว่าแกก็รักมันเช่นกัน แกไม่ได้ใช้ภาษาหนังสือสวยหรูในการเล่าเรื่องของแกหรอก ภาษาชาวบ้านที่แกใช้ไม่ได้สละสลวยงดงาม แต่แววตาของแกมันสื่อออกมาถึงสิ่งสวยงามที่อยู่ข้างในนั้นต่างหาก ถึงตอนนี้ ผมไม่เสียดายอะไรอีกแล้ว วันสุดท้ายในชีวิตที่อยู่ในวังวนของผมกลับได้พบกับสิ่งที่ไม่เคยพบและไม่เคยเข้าใจมาก่อนจนกระทั่งได้สัมผัสมัน ความรักในอีกรูปแบบ หรืออาจหลายรูปแบบมากกว่าที่ผมเคยรู้จัก... สาวกรุงเทพฯ ตัดใจกับลายดอกรักแล้วเลือกผ้าอีกผืนสำหรับไปฝากภรรยาผู้ใหญ่ ส่วนผมก็เลือกผ้าทอสำหรับตัดเสื้อของผู้ชายอีกผืนไปฝากผู้ใหญ่เช่นกัน ถือว่าเป็นน้ำใจจากคนกรุงที่มาอาศัยชายคาเขาโดยที่เขาไม่เก็บค่าที่พักอะไรมากมายนอกไปจากค่าน้ำค่าไฟแค่คนละสองร้อยบาทรวมสามคืนเท่านั้น มันเทียบค่าอะไรไม่ได้เลยกับการมีอาหารแถมให้ในมื้อเช้าและเย็นของแต่ละวัน ก่อนจะออกจากบ้านทอผ้า ชาวบ้านคนหนึ่งที่นั่งทอผ้าอยู่บอกกับเราว่าแถวนี้มีน้ำตก เป็นน้ำตกไม่ใหญ่แต่เราอาจจะอยากไปดูกัน แต่ต้องเดินทางไปอีกพอสมควร ผมคำนวณดูจากน้ำมันที่เหลืออยู่กับพิกัดปั๊มที่ชาวบ้านบอกเราแล้ว ยังมีพอเหลือเผื่อไปได้ถึงแน่นอนหากเราไม่หลงทางกันจนเกินไป และเพื่อนร่วมทางผมก็ไม่ยอมละทิ้งโอกาสเที่ยวน้ำตกเสียด้วย มอเตอร์ไซค์ที่ชาวบ้านเรียกว่ารถเครื่องพาคนกรุงสองคนมาถึงน้ำตกจนได้ ความสวยงามของน้ำตกนี้ไม่ได้เป็นที่ถูกตาต้องใจเหมือนน้ำตกดังๆ ที่มีนักท่องเที่ยวไปกันมากมายอย่างที่อื่นๆ จริงอยู่ว่าที่แห่งนี้ก็มีป้ายสถานที่ท่องเที่ยวสีฟ้าชี้ทางมาอยู่เช่นกัน หากแต่ผู้คนที่มานั้นบางตาเหลือเกินทั้งๆ ที่เป็นวันเสาร์ อาจด้วยเป็นจังหวัดไม่ใหญ่โตประกอบกับไม่ได้มีการโปรโมทสถานที่ท่องเที่ยวกันโครมครามอย่างทางภาคเหนือสุดของไทยก็เป็นได้ แต่เสียงน้ำไหลกับความใสของน้ำตกก็ทำให้คนบางคนแถวนี้ตื่นเต้นจนเกือบเกินความจำเป็น “ปลาแน่ะ ปลาๆ ตัวเล็กๆ ว่ายกันเป็นฝูงเลย คุณไม่ลงมาเหรอ เนี่ยน้ำเย้น เย็น” คนที่ถลาลงน้ำไปตั้งแต่รถยังจอดไม่สนิทดีร้องโหวกเหวกจากในน้ำที่ตื้นแค่หน้าแข้ง เธอพับขากางเกงยีนที่เริ่มมอมแมมด้วยฝุ่นแดงในหมู่บ้านทอผ้าขึ้นมาถึงหัวเข่า ผมแอบสังเกตเห็นเธอเดินขากะเผลกตอนที่ปีนป่ายไปตามก้อนหินเรียงรายในน้ำ “หัวเข่าคุณหายดีแล้วเหรอ” ผมตะโกนถามพลางไล่ย้อนกดภาพที่ถ่ายเอาไว้ออกดู “มันก็เกือบหายดีแล้วแหละ เมื่อกี๊ลงแรงมากไปหน่อยเลยแปล๊บขึ้นมา” เธอก้มลงบีบหัวเข่าข้างที่เคยเกิดปัญหา ผมเองยังนึกทึ่งเลยที่วันที่ผ่านมาเธอสามารถตามผมไปไหนต่อไหนได้ทั้งที่ตกกลางคืนเธอจะมานั่งนวดยาที่หัวเข่าเสมอ อาจเพราะความที่เธออยากมาเที่ยว และบังเอิญว่าผมดันเป็นคนที่เธอสามารถพึ่งพาได้ในตอนนี้ อย่างน้อยก็อาจพอทดแทนคนที่ผิดนัดกับเธอตั้งแต่ปีที่แล้วได้ แต่คิดไปก็เท่านั้น แค่คืนนี้ ชีวิตของผมก็จะไม่มีเหลืออยู่อีกแล้ว และเธอก็คงจะเหลือผมไว้ในความทรงจำแค่ชั่วคราว วันหนึ่ง ผมก็คงเป็นแค่ ใครสักคนที่เธอเคยพบเท่านั้น อาจลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ว่าเธอเคยขอไม่ให้ผมตาย... “อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ บอกกี่ที่แล้วว่าเห็นแล้วเซ็ง คุณไม่ตายหรอกน่า ไม่เห็นคุณจะดูเหมือนคนกำลังจะตายเลย ถ้าคุณไม่ทำอัตวินิบาตกรรมละก็นะ” เธอเท้าสะเอวมองโวยใส่ผมจากในน้ำ “ทำไมคุณถึงไม่กลัวผม” เป็นคำถามที่ออกมาจากปากโดยที่ไม่ทันได้เรียบเรียงอะไรเลยด้วยซ้ำ มันคงเป็นสิ่งที่ผมต้องการจะรู้อยู่ลึกๆ แต่แปลกดี ที่ผมเพิ่งจะคิดได้ว่าอยากถาม “คุณน่ากลัวเหรอ” แต่สิ่งที่ได้รับคือการย้อนถามกลับมา “คุณไม่รู้จักผม และคุณก็เป็นผู้หญิงตัวคนเดียว ผมเป็นผู้ชาย...” ผมทอดเสียงช้าๆ พยายามให้เธอฟังและคิดก่อนจะตอบ “ถ้า... ถามตรงๆ ก็บอกว่าก็ไม่ได้ไว้ใจคุณเท่าไรหรอก เวลานอนฉันก็ระวังตัว อย่างน้อยก็คิดว่ามีผู้ใหญ่กับเมียแกอยู่ห้องข้างใน อุ่นใจได้หน่อย เวลาไปไหนกับคุณ ถ้าคุณหน้ามืดจะทำอะไรฉัน ฉันก็สู้ยิบตาสิ เรื่องอะไร ฉันบอกแล้วนี่ ว่าฉันรักตัวเอง” อืม... เธอคนนี้เป็นผู้หญิงที่ผมรู้สึกว่าเธอพูดตรงกับใจ จริงอยู่เธอคือสาวกรุงเทพฯ เธอคือคนที่กางมุ้งไม่เป็น ไม่รู้จักกระชังปลา และอาจจะไม่มีความสามารถในการทำอาหารได้คล่องแคล่วอย่างภรรยาของผู้ใหญ่ แต่นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของเธอสักหน่อย มันเป็นแค่วิถีชีวิตของมนุษย์ในที่ที่หนึ่ง ในสภาวะแวดล้อมแบบหนึ่งเท่านั้น เธออาจจะไม่ใช่คนที่จริงใจแบบนี้ตลอดเวลา เธออาจจะตั้งใจพูดจาไพเราะ คะขากับบางคนด้วยจุดประสงค์บางอย่าง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอเป็นคนที่เอาเปรียบคนอื่น อย่างน้อย ผมยังไม่เห็นมีชาวบ้านที่ทำตามใจเธอแล้วจะเดือดร้อนสักคน ทุกคนกลับยินดีช่วยเหลือด้วยใบหน้ายิ้มแย้มทั้งนั้น ถึงตอนนี้ ผมเริ่มละอายแก่ใจในสิ่งที่ผมคิดและตัดสินคนรอบข้างมาโดยตลอด ทั้งที่ผมเพียรพูดกับตัวเองว่า ผมไม่ได้รู้จักเธอ แต่ผมก็ตัดสินตัวเธอไปก่อนแล้วด้วยซ้ำ ปัญหาทั้งหมดที่ทำให้ผมต้องการทิ้งชีวิตนี้ไปมันอาจจะไม่ได้เกิดจากคนรอบข้าง แต่มันคงเกิดมาจากตัวของผมเองต่างหากที่ไม่สามารถจัดการกับความรู้สึกนึกคิดของตัวเองได้ ถ้าเพียงแต่ก่อนหน้านี้ผมคิดได้ ถ้าเพียงแต่ผมได้มาในที่แห่งนี้ พบเจอกับผู้ใหญ่ ชาวบ้านที่ใจดี และผู้หญิงชาวกรุงในสถานที่ที่แตกต่างออกไปแบบนี้ ผมคงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้โดยไม่จำเป็นต้องวิ่งหนีมันมา NEXT>> จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 12:39:53

ความคิดเห็นที่ 6 กว่าเราจะกลับมาจากน้ำตกก็ปาไปบ่ายคล้อย สุดท้าย คนเข่าเจ็บก็เกิดระบม กลายเป็นผมที่ต้องประคองเธอขึ้นมาจากน้ำ หลังจากที่เจ้าตัวถลาตกน้ำไปก่อน แถมผมยังก้าวพลาดตกน้ำตามลงไปอีกคน โชคดีที่กล้องผมวางอยู่บนฝั่ง จึงไม่มีอะไรบุบสลายนอกไปจากการเปียกมะล่อกมะแล่กทั้งคู่ กับเสียงหัวเราะร่วนของคนเจ็บเข่าที่กลับไม่รู้สึกรู้สาอะไร ทันทีที่เราจอดรถมอเตอร์ไซค์ที่บ้านผู้ใหญ่ ภรรยาแกชะโงกหน้าจากหลังครัวตรงนอกชานชั้นบนลงมาเห็นหน้าตาเนื้อตัวมอมแมมของทั้งผมและเธอที่ใต้ถุนก็รีบวิ่งออกมาถาม จับเนื้อจับตัวสาวชาวกรุงดูว่ามีอะไรบุบสลายไหม ออกจะมองผมด้วยสายตาตำหนิด้วยซ้ำ ดีอยู่ว่าสาวกรุงเธอรีบอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่ผมจะกลายเป็นอาชญากรไว้ให้จารึกอีกหน้าหนึ่งบนประวัติชีวิตของผมในวันนี้ ประโยคที่เธอพูดกับผมไว้ก่อนที่จะโดนไล่ไปอาบน้ำสระผมทำให้ผมอดยิ้มออกมาไม่ได้ ยิ้มที่ทำให้ผมลืมความเจ็บปวดในชีวิตได้ชั่วขณะจิต ใครบอกว่าผมเป็นคนที่อยู่ในห้วงวังวนแห่งความคิด ผมว่า สำหรับบางคนที่ดูเหมือนไม่ใส่ใจอะไรก็อาจจะเก็บบางอย่างไว้ในสมองตลอดเวลา ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะดึงมันออกมาหรือเปล่าเท่านั้นเอง “ในฐานะที่เราร่วมทุกข์ร่วมสุขโดยการตกน้ำด้วยกัน ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้ว ฉันขอออกคำสั่งในฐานะเพื่อน คืนนี้ คุณห้ามตายเด็ดขาด รู้ไหม!!!” พระอาทิตย์ตกครั้งสุดท้ายในชีวิตนี้ไม่ได้มีเพียงผมกับลมหายใจที่เหลืออยู่อย่างที่คาดเอาไว้ในทีแรก ผู้หญิงแปลกหน้าที่เคยขอใช้อากาศหายใจร่วมกับผมบนระเบียงแห่งนี้ เธอก็ยังคงมานั่งอยู่ข้างๆ หายใจไปพร้อมกับผม “ไม่ว่าคืนนี้ยมบาลจะมาหรือไม่มาก็ตาม คุณบอกฉันได้ไหม ว่าอะไรที่มันวิ่งวนอยู่ในหัวคุณ ที่ทำให้คุณต้องคอยทำหน้าแบบนี้...” เธอขมวดคิ้วมุ่น “หรือแบบนี้...” แล้วก็ทำท่าเหม่อลอยประกอบอาการที่เอ่ยถึง ผมนิ่งเพื่อคิดอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงตัดสินใจที่จะบอกในสิ่งที่เธอต้องการรู้ เพราะเพียงผ่านพ้นคืนนี้ไป เรื่องพวกนี้มันก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว “ผม... อกหัก” “นั่นไง ว่าแล้ว!!!” เธอดีดนิ้วเปาะทันทีที่คำพูดแรกในเรื่องราวของผมหลุดออกจากปากไป “อะ โทษที ต่อๆ” “ผมอกหักจากหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมเคยรัก... ในสิ่งที่ผมมี ในสิ่งที่ผมเป็น ผมรักงานของผม รักเพื่อน คนรอบข้างที่ผ่านมาในชีวิตของผม แต่แล้ววันหนึ่งก็พบว่าสิ่งที่ผมคิดว่ารักเหล่านั้นมันทำร้ายให้ผมต้องเจ็บปวด... ผมไม่ต้องการสิ่งเหล่านั้นอีกต่อไปในเมื่อรู้แล้วว่ามันไม่สามารถทำให้ผมมีความสุขได้เลย งานกลับเป็นสิ่งที่ผมไม่ต้องการเผชิญที่สุด เพื่อนฝูงและคนรอบข้างกลับทำทุกอย่างเพียงเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง ไม่เคยมีใครพูดจริงสักคน...” ผมหยุดผ่อนลมหายใจและลอบสังเกตคนฟัง เธอใช้ความตั้งใจและสมาธิสูงมากกับการฟังผม “ผมลาออกจากงานแล้วก็ออกเดินทางมาที่นี่เริ่มตั้งแต่เมื่อสามวันที่แล้ว... ผมหนีมันมาแล้ว และผมก็จำเป็นจะต้องจบชีวิตนี้ลงไป มันเป็นทางที่ผมเลือกเอง” “ฉัน... ไม่เข้าใจ... คือ คุณบอกว่าอกหัก คุณเล่าว่าชีวิตคุณมันย่ำแย่ แต่ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่เคยอกหัก ก็ไม่เห็นว่าชีวิตฉันมันจะเป็นจะตายอะไรเลย ก็เข้มแข็งสิ ยิ้มไว้ โลกนี้มีอะไรน่าดูน่าชมน่าเข้าไปค้นหาทำความรู้จักมันอีกตั้งเยอะตั้งแยะ พอเหรอ ชีวิตที่ผ่านมาของคุณน่ะ พอแล้วจริงๆ เหรอไง” “คุณเป็นผู้หญิงจริงใจที่เข้มแข็งคนหนึ่ง จริงอยู่ ผมเพิ่งได้พูดคุยกับคุณ ไปไหนมาไหนกับคุณเพียงแค่สามวันเท่านั้น คงไม่อาจหาญไปตัดสินคุณได้หรอก แต่นี่คือสิ่งที่ผมรับรู้จากการเป็นตัวของคุณเอง” “แล้วไง คุณก็อย่าฆ่าตัวตายสิ อายฉันมั่งไหมเนี่ย” ผมยิ้มกับคำพูดเชิงท้าทายนั้น “ผมไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายเลย” “ฮึ้ย ก็คุณ...” “คุณคิดไปเองและพูดไปเองทั้งนั้น” “บ้าแล้ว ก็คุณบอกชีวิตคุณจะจบ ทำไม คุณป่วยเหรอไง ฉันไม่เห็นคุณจะเป็นอะไรเลย แข็งแรงจะตาย” สีหน้าของเธอใกล้จะกลายเป็นเอาเรื่องกับผมแล้วจริงๆ ในนาทีนี้ “คุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม คืนนี้หลังผ่านพ้นวันนี้ไป ผมจำเป็นต้องไปเกิดใหม่... เดิมพันที่ผมวางไว้เมื่อสามวันที่แล้ว มันกำลังจะจบลงคืนนี้” “ทำไม ยมทูตจะมาเอาตัวคุณไปเหรอ คุณขอยมทูตยืดเวลาตายออกมาสามวันเหรอ ชีวิตคุณแฟนตาซีเหมือนนิยายขนาดนั้นเลยหรือไง ฉันไม่ใช่เด็กนะถึงจะมาหลอกกันแบบนี้ได้น่ะ” ผมไม่ได้พูดอะไรนอกไปจากการส่งยิ้มจางๆ ให้กับเธอ และจากแววตาสีหน้าของเธอ ผมมั่นใจว่าเธอเริ่มเชื่อในสิ่งที่ผมต้องการบอกแล้ว ไม่มากก็น้อย “ไม่เห็นยุติธรรมตรงไหน ถึงฉันจะเคยบอกว่าเกลียดคุณก็เถอะ ฉันไม่ได้หมายความตามนั้นจริงๆ หรอกนะ” เธอจ้องมองผมที่ขยับปากได้รูปคำว่า 'ขอบคุณครับ' แทนการเปล่งเสียง แล้วเธอก็ก้มหน้าพูดต่อ “ฉันก็แค่เหวี่ยงใส่คุณเล่นไปแบบนั้น แหย่คุณมั่งเพราะอยากเห็นคุณแสดงอารมณ์มากกว่าการเงียบ... ตอนนี้คุณเป็นเพื่อนฉันคนหนึ่งแหละ ต่อให้คุณเป็นคนแปลกหน้า ไม่รู้ที่มาที่ไปก็เหอะ แต่ฉันก็นับรวมคุณเป็นเพื่อนฉันแล้ว” หากเธอสามารถรู้สึกได้ถึงอาการพองในอกของผมตอนนี้ เธออาจจะไม่อยากพูดต่อไปก็ได้ “ฉันถึงบอกว่ามันไม่ยุติธรรมไง เรื่องอะไรเพื่อนฉันจะมาตายเอาต่อหน้าต่อตา เป็นคุณคุณจะยอมเหรอ ก็เห็นกันอยู่ดีๆ คุยกันอยู่แบบเนี้ยแท้ๆ อ้ะ” เธอเงยหน้าขึ้นมองผม ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่าน้ำเสียงเธอสั่นเล็กน้อย “ถ้าคุณไปเกิดใหม่ คุณจะยังจำได้ไหมล่ะ ยังจะจำได้หรือเปล่าว่าฉันพูดอะไรไว้บ้าง คุณเจออะไรมาบ้างในสามวันนี้น่ะ ไม่เสียดายบ้างหรือไง” เธอยังคงพูดต่อเหมือนจะไม่ยอมจบง่ายๆ “สิ่งที่มันจะยังคงอยู่ในจิตวิญญาณของผมคือความรักในรูปแบบที่ผมไม่เคยรู้สึกถึงมันมาก่อน... จนกระทั่งได้มาพบคุณ...” เธอนิ่งและมองผมด้วยแววตาที่เปิดเผยถึงสิ่งที่อยู่ข้างใน ผมรู้ว่าเธอต้องการที่จะฟังคำพูดต่อจากนั้น “และได้พบกับชาวบ้านทุกคนที่นี่ ความรักที่ผมเคยมีเคยพบและผิดหวังกับมันมันเป็นเพียงความรักในรูปแบบที่เต็มไปด้วยความคาดหวังกับสิ่งที่จะได้รับกลับมา แต่สามวันมานี้ สิ่งที่ผมพบเจอมันต่างออกไป ความรักที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและการเผื่อแผ่โดยไม่ต้องการสิ่งตอบแทนใดๆ ความรักที่ถูกถ่ายทอดและถักทอออกมาจากใจด้วยความปราณีตบรรจง ความรักที่เปี่ยมไปด้วยพลังและความเข้มแข็งที่ได้รู้จักจากสิ่งที่คุณเป็น... รักอะไรก็ไม่ประเสริฐเท่าการรักตัวเอง... ผมจำได้ และคงไม่มีวันลืม แม้ผมจะต้องไปเกิดใหม่... ผมจะนำเอาความรักที่มีพลังเข้มแข็งนี้ติดตัวไปด้วย” เธอยังคงมองผมอยู่ในแสงสลัวของไฟจากในตัวบ้าน พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ความมืดมิดค่อยเคลื่อนเข้ามาปกคลุมแทน ผมไม่สามารถเห็นสีหน้าและแววตาของเธอได้ชัดเจนอีกต่อไป ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เธอทำหน้าแบบไหน เธอคิดอะไรหรือกำลังจะพูดอะไรออกมา เพียงแต่รอเท่านั้น “ผมขอบคุณคุณมากนะ สำหรับการทำให้ผมได้รู้จักความรักที่มีพลัง” เนิ่นนาน กว่าการขยับกายของคนข้างๆ จะเกิดขึ้น เธอพิงหลังเข้ากับผนังไม้ของระเบียง ขยับเข้าใกล้ผมอีกนิดหนึ่ง “คนกำลังจะตายเขาจะไม่รู้สึกเสียดายอะไรแบบนี้กันทุกคนหรือเปล่า... แล้วก็คงทิ้งคนข้างหลังให้รับสิ่งที่ยังหลงเหลืออยู่สินะ” เสียงพูดเบาๆ ฟังเหมือนการเปรยออกมาหลังจากปล่อยให้ความเงียบเข้ามาครอบงำอยู่นาน “ผมขอโทษ... ที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ดี” เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงของตัวเองอ่อนโยนเป็นที่สุด... และก็เป็นประโยคสุดท้ายในเวลาที่ยาวนานเสมือนชั่วกัปชัวกัลป์ที่เรานั่งฟังเสียงหายใจของคนสองคนระคนเสียงเข็มนาฬิกาโบราณเรือนใหญ่ในตัวบ้านดังเป็นจังหวะ “ฉันจะไม่นอน...” เสียงพูดของเธอดังแทรกห้วงภวังค์แห่งห้วงเวลาขึ้นมา หลังจากเสียงตุ้มนาฬิกาดังเหง่งหง่างกังวานใสบอกเวลาห้าทุ่มตรง แสงไฟจากบ้านอื่นๆ รอบด้านปิดสนิทหมดแล้ว มีเพียงแสงไฟลอดมาจากหลอดนีออนด้านในตัวบ้านที่ไม่มีใครเดินมาปิดเพราะคนที่ควรปิดสองคนกลับมานั่งคลุมผ้าห่มกันยุงกันอยู่นอกตัวบ้านโดยไม่ยอมเปิดไฟ ผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากมือเล็กๆ ของเธอที่เอื้อมเข้ามาจับชายเสื้อผมไว้แน่น “ถ้ายมทูตมาจริง ฉันก็จะจับคุณไว้แบบนี้แหละ ไม่ให้เอาคุณไปหรอก ถ้ากล้าปรากฎตัวต่อหน้าคนเป็นๆ แบบฉันก็เอา” ผมหัวเราะเบาๆ กับความใจนักเลงของผู้หญิงหน้าตาสะสวยตัวนิดเดียวที่อาจหาญจะต่อกรกับยมทูต “ไม่ขำนะ เอาจริง” แถมเธอยังย้ำเสียงแข็งอีกพร้อมทั้งขยับเข้ามาใกล้ผมจนรับรู้ได้ถึงการสัมผัสกันที่ต้นแขน “ครับ ผมรู้” “ถ้าเกิดว่าฉันแพ้ยมทูต จำไว้นะว่าถึงไปเกิดใหม่ก็อย่าลืม คุณต้องรักตัวเองนะ รู้ไหม” เธอยังคงทิ้งเรื่องนี้ไว้ให้ผมต้องรับคำก่อนที่เราทั้งคู่จะเงียบไปอีกเพราะในเวลานี้ ไม่มีอะไรจะสำคัญไปกว่าการได้นั่งอยู่ในความสงบ ทั้งเสียงของสรรพสิ่งและจิตใจ ไม่รู้เวลาได้ล่วงผ่านมานานแค่ไหนแล้วที่ผมนั่งฟังเสียงเข็มนาฬิกาดังติ๊ก ติ๊ก คนที่อยู่ข้างๆ ผมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมออย่างคนที่อยู่ในห้วงนิทรารมย์ทั้งที่มือน้อยยังคงกำชายเสื้อผมเอาไว้ แต่ความเงียบสงัดไร้ซึ่งเสียงหรีดหริ่งเรไรทำให้ผมรับรู้ได้ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในเวลาอันใกล้นี้ อีกไม่กี่นาที หรือไม่กี่วินาทีนี้แล้ว เหมือนใจของผมหล่นวูบลงสู่เบื้องล่างหุบเหว เมื่อเสียงนาฬิกาบอกเวลาเริ่มตีครั้งที่หนึ่ง ผมค่อยๆ โน้มตัวลง ก้มหน้าหาคนที่นอนหลับลึกและไม่รับรู้ถึงสิ่งรอบข้าง ที่หางตาของเธอสะท้อนแสงไฟน้อยนิดด้วยประกายหยดน้ำแวววับ ริมฝีปากของผมค่อยๆ ลดลงไปที่ริมใบหูของเธอพร้อมกระซิบเบาๆ เป็นครั้งสุดท้าย “อย่าลืมผมนะ... ลาก่อน” รอยอุ่นจางจากปลายนิ้วมือของสาวชาวกรุงค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยความเย็นเยียบ และหนาวเหน็บสุดขั้วหัวใจของใครบางคน -------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 12:43:44

ความคิดเห็นที่ 7 ความรู้สึกแรกที่ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในวันนี้คืออยากจะพบว่าทุกสิ่งที่มันลางเลือนอยู่ในหัวสมองของฉันมันเป็นเพียงความฝัน แต่ฉันกลับพบว่าตัวเองนอนอยู่ในมุ้งบนเสื่อและหมอนใบเดิมที่เคยนอนมาสองคืนก่อน หากรวมเมื่อคืนด้วย มันจะเป็นคืนที่สาม คืนสุดท้ายของการตั้งใจออกเที่ยวตัวคนเดียวในหมู่บ้านชนบท ถึงแม้แม่ฉันจะทัดทานเอาไว้ ฉันก็ยังยืนยัน ยอมแม้แต่ให้สามวันที่ผ่านมามันกลายเป็นเพียงความฝันด้วยซ้ำ อยากให้ตื่นมาแล้วอยู่บนเตียงนอนนุ่มๆ ที่บ้าน กอดตุ๊กตาแมวดิงก้าหน้ามึนอยู่แล้วลุกมาบิดขี้เกียจเช่นเคย แต่สิ่งที่ฉันต้องบอกกับตัวเองคือ มันผ่านมาแล้ว ฉันป้ายคราบน้ำตาบนหน้าออกเบาๆ ไม่รู้ว่าอะไรคือความฝัน อะไรคือความจริง แต่ตอนนี้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะลุกขึ้นมาแล้วมองไปยังอีกมุมหนึ่งของห้อง ฉันควรจะตื่นมาเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังเก็บพับมุ้งและม้วนเสื่อเรียบร้อย ฉันตัดสินใจสูดลมหายใจแล้วเอาสิ่งที่อยู่ในสมองกับคำว่า 'พลังเข้มแข็ง' มาใช้กับตัวเองก่อนเอาไปสอนใครอีก ฉันลุกขึ้นนั่งทันที ที่ตรงนั้นว่างเปล่า... ไร้เงาของใครคนหนึ่งที่ฉันเคยแอบมองแผ่นหลังเขาก่อนผล็อยหลับไปด้วยความระแวง ไร้แม้แต่กองเสื่อ หมอนและมุ้งที่ควรจะวางไว้แอบมุมห้องกว้างส่วนนั้นอย่างที่ควรเป็น เขาหายตัวไปแล้ว หรือยมทูตมาเอาเขาไปแล้วจริงๆ ถ้าแบบนั้น ทำไมฉันถึงปล่อยมือจากเขาไปเสียล่ะ แล้วนี่เราทะลึ่งเดินมานอนในมุ้งนี้เองหลังจากสู้กับยมทูตแล้วพ่ายแพ้กลับมาหรือไงกันฮึ ยิ่งคิดยิ่งบ้า ยิ่งพาหลอนไปกันใหญ่ แน่นอน มันต้องเป็นความฝันทั้งหมด สามวันที่ผ่านมาฉันอาจไปท่องเที่ยวคนเดียวก็ได้นี่ แล้วเพิ่งมาฝันเอาเมื่อคืนว่ามีหนุ่มสะพายกล้องที่คอยตามสร้างความรำคาญให้เขา “สงสัยคิดถึงแฟนเก่ามั้งเรา” ฉันเกาหัวแกรกและบอกตัวเองเบาๆ มุดออกนอกมุ้งและพยายามจะเก็บ... แต่ปมเชือกของมุ้งที่กำลังจะกระตุกมันออกนั้น... ทำไมฉันถึงจะจำไม่ได้ล่ะว่าปกติแล้วใครเป็นคนผูกให้เสมอ ผูกเป็นที่ไหนเล่าเงื่อนแบบนี้ มันหายไปกับวิชาเนตรนารีเมื่อสมัยไหนแล้ว “ปัดโธ่เว้ย” ฉันกระตุกเชือกมุ้งออกแล้วกลับหมดแรงเสียดื้อๆ หลอกอะไรมันย่อมหลอกกันได้ แต่หลอกตัวเองมันยากยิ่งกว่า ฉันเคยกลายเป็นคนที่มีความมั่นใจสูงส่งหลังจากผ่านพายุความเจ็บปวดมาแล้วครั้งหนึ่ง ฉันสามารถรับมือกับความสูญเสียและสิ่งที่ไม่คาดฝันได้อย่างคนมีสติ แต่ให้ฟ้าฝ่าต้นสนบนเทือกเขาตะนาวศรีสิ ทำไมผู้ชายทื่อๆ ธรรมดาที่ชอบทำหน้าครุ่นคิดถึงได้ฝังใจฉันนักฟระ ใครที่ไหนก็ไม่รู้... แต่มันอยากรู้นี่หว่า ยมทูตบ้าบอคอแตกอะไร เรื่องแหกตาชัดๆ จริงสิ ประเดี๋ยวถ้าฉันวิ่งออกไปในครัว เขาต้องนั่งปั้นข้าวเหนียวจิ้มเนื้อทอดกินอยู่แหงเลย ของโปรดเขาเสียด้วย ฉันจำได้ตอนเขากินเอากินเอาที่น้ำตก “เอ้า... ตื่นเช้าจังล่ะ ยังไม่เจ็ดโมงเลย” เมียผู้ใหญ่ทักฉันทันทีที่หน้ามันๆ หัวยุ่งๆ ของฉันโผล่ออกไปสู่อากาศนอกชานที่ทำเป็นครัวไทยหลังจากวิ่งตึกตึกจนเรือนบ้านเขาสะเทือนไหวไปทั้งตำบล “ไม่มีใครกินข้าวอยู่เหรอคะ” ฉันพุ่งประเด็นแรกทันทีโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น “หือ... ใครจะมานั่งกินข้าวอะไรตอนนี้ละหนู ข้าวยังไม่สุกเลย หิวแล้วเหรอ” เมียหน้าอ่อนของผู้ใหญ่บ้านหัวเราะร่วน ฉันไม่ได้หิวเลยสักนิด ฉันแค่อยากรู้ว่า 'เขา' อยู่ไหนต่างหาก “พี่คะ คุณนิคอนแกอยู่ไหนเหรอ” “เอ... ใครกัน คุณนิกร ไม่มีสักหน่อยนี่” “แหม ไม่ใช่คุณนิกร... คือ หนูหมายถึง...” ปัง ปัง ปัง!!! อะไรกัน เสียงปืน!!! ฉันรีบผละออกจากพี่เมียผู้ใหญ่ทั้งที่ยังพูดไม่จบแล้วถกผ้านุ่งวิ่งพรวดเดียวลงบันไดไปถึงใต้ถุนชั้นล่าง เสียงดังสนั่นที่ทำให้ใจฉันเต้นแรงจนเหมือนจะวายตายให้รู้แล้วรู้รอดไปนั้นดังมาจากทางหน้าบ้าน... ไม่นะ หรือ 'เขา' จะอยู่ตรงนั้น กับเสียงปืนตรงนั้นที่กำลังคร่าชีวิตของเขาไปจากฉัน... ไม่สิ คร่าชีวิตของเขาไปจากโลกใบนี้แล้วจริงๆ มือฉันค่อยๆ เย็นเยียบจนรู้สึกได้ เมื่อเดินช้าๆ ไปยังต้นเสียง ไม่รู้ว่าคนอื่นจะเคยเป็นไหม คาดหวังว่าสิ่งที่เห็นจะเป็นอะไรแต่ในทางเดียวกันก็อยากที่จะให้มันไม่ใช่สิ่งนั้นที่เรามองเห็น... มันคือร่างที่ฉันใช้สายตาพร่ามัวจากแรงอารมณ์ข้างในมองออกไปยังตำแหน่งที่เกิดเสียง ควันกรุ่นจากแรงระเบิดของดินปืนเมื่อครู่ยังคงอยู่ กลิ่นไหม้เตะจมูกพร้อมกับขาสองข้างของฉันที่กำลังจะหมดแรงลง รู้สึกได้ถึงไหล่ที่สั่นเทา และมือของฉันก็ยื่นตรงไปยังเบื้องหน้า... ที่ร่างของเขายังคงอยู่ตรงนั้น ปากของฉันค่อยเผยอออกโดยไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกไป จนกระทั่งความอัดอั้นทั้งหมดมันถูกบีบคั้นให้เปล่งเป็นเสียงออกมาโดยไม่สนใจภรรยาผู้ใหญ่ที่วิ่งเรียกชื่อฉันมาจากเบื้องหลัง “ไหนว่าคุณตายแล้วไง!!!” ฉันยกแขนเท้าสะเอวด้วยมือข้างขวา ชี้หน้าผู้ชายที่ยืนยิ้มจนตาหยีมือถือปะทัดสีแดงเป็นแผงใหญ่ด้วยมือข้างซ้าย ตัวสั่นด้วยความโกรธ หน็อย... ทำให้ฉันนึกว่าตัวเองเป็นบ้า ปัดโธ่ ไอ้ผู้ชายบ้าเอ๊ย... “เอ๊า ตายแล้วคุณพระคุณเจ้า... ไหงหนูพูดอย่างงั้นเล่า ไปแช่งเขาทำไม โกรธอะไรกันเนี่ย เมื่อวานยังเห็นนั่งคุยกะหนุงกะหนิงกันอยู่ระเบียงโน่นเลย” เสียงร้องตกอกตกใจของเมียผู้ใหญ่จากด้านหลังทำฉันหันขวับ “แล้วพี่บอกหนูว่าไม่มีใครสักหน่อย นี่ไง หมอเนี่ย ยืนยิ้มหน้าแป้นแล้นเนี่ย พี่ก็โกหกหนูอีกคนเหรอ... คะ” เกือบเสียกริยา ต้องสั่งตัวเองไว้ ขันติข่มขันแตกเข้าไว้ลูก อย่าได้เผลอแสดงกริยาเสื่อมออกไปเชียว กับผู้หลักผู้ใหญ่ผู้ให้ที่ซุกหัวนอน หางเสียงต้องมีเสมอ “โกหกอะไรกันหนู ก็หนูถามหาคุณนิกร พ่อหนุ่มนี่ไม่ได้ชื่อนิกรสักหน่อย พี่ก็นึกว่าหนูละเมอถามหาใครเสียอีกน่ะสิ” เมียผู้ใหญ่ทำหน้าว่าไม่ได้มุขจริงๆ ซึ่งฉันไม่ค่อยแน่ใจนักหรอก ชาวบ้านใสซื่อก็อาจหืออือกับคนกรุงบางคนได้ เพราะหนุ่มกรุงบางคนก็อาจตั้งใจต้มฉันจนสามารถโน้มน้าวใครมาเป็นพวกก็ได้นี่ “คุณ...” ฉันเรียกสรรพนามที่ใช้ประจำกับผู้ชายตรงหน้าแล้วเดินดิ่งเข้าหา “โอ๊ะ” เขาร้องออกมาคำเดียวก่อนงอตัวไปกุมท้องที่ฉันอัดหมัดขวาตรงเข้าไปเต็มรัก บังอาจมาก คงเห็นฉันจิตอ่อนใสซื่อเชื่อเรื่องยมทูตอุปโลกน์อะไรเขาสินะ ถึงได้พูดเสียเป็นตุเป็นตะ บ้าชิปเป๋ง นี่ฉันร้องไห้ให้เขาด้วยนะเนี่ย เสียน้ำตาฟร่ะ “เดี๋ยว ใจเย็น ผมจะตายก็เพราะคุณอัดผมมากกว่า” เขาโยนปะทัดลงพื้นแล้วเปลี่ยนมายึดข้อมือฉันไว้เพราะฉันเตรียมตั้งการ์ดเสยอัพเปอร์คัตเข้าปลายคางอีกสักหมัดเอาสะใจ “ไหน... อธิบายมาสิ” ฉันเปล่งเสียงเย็นเยียบลอดไรฟันออกมาราวกับแค้นมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว... เออ ใช่สิ ก็ชาติที่แล้วของหมอนี่แหละ หึ ชีวิตกำลังจะจบลง ต้องไปเกิดใหม่ นี่แสดงว่ากลับชาติมาเกิดแล้วสิท่า เขากลับขยับเข้ามาใกล้โดยไม่ให้โอกาสฉันได้ถอยหนี ถ้าให้พูดกันตรงๆ แล้ว นอกไปจากการที่เขาพยายามหิ้วกึ่งลากจูงฉันมาจากน้ำตกเมื่อวานแล้ว นี่ถือเป็นการใกล้ชิดที่สุดเลยก็ว่าได้ “ชีวิตเก่าผมจบลงแล้วเมื่อคืนนี้จริงๆ นี่เป็นชีวิตใหม่ที่เกิดขึ้นกับผม ในวันนี้ เช้าวันพิเศษนี้ต่างหาก” เขายังจับข้อมือฉันไว้แน่น การพยายามบิดข้อมือออกก็มีแต่ทำให้เจ็บตัวเปล่าๆ ปลี้ๆ ฉันเลยเฉยฟังเขาเสียดีกว่า แล้วมันก็ทำให้เขาคลายใจปล่อยแขนฉันลงได้ “ผมตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่มีแต่ความสุข สดใสในวันนี้ มันเป็นวันที่เหมาะสมที่สุดที่ผมจะทิ้งการคิดและมองโลกในแง่ร้ายต่างๆ ที่ผมเคยมี เคยเป็นออกไปซะ ทิ้งการเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสังคมที่ผมไม่ต้องการ ฝังกลบลงดินให้เหมือนกับตายไปแล้วเกิดใหม่ ใช้ความรักให้เป็นด้วยการรักตัวเอง ความรักที่มีพลังเข้มแข็งไง คุณสอนผมเองนี่” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความดันต่ำที่ตื่นเช้ามาวิ่งเอะอะโวยวายแถมใช้อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ มากไปหรือเปล่า ฉันถึงตาลายมองเห็นแววตาเขาดูพราวระยับพิกล ปกติเขาทำหน้าหม่นตาหมองตลอด นี่อะไร ยิ้มกริ่ม... เออ สงสัยไปเกิดใหม่มาจริง “ผมเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆ ในวันนี้ เป็นวันเริ่มต้นแรกของชีวิตใหม่ไง ผมถึงบอกว่า ผมต้องจบชีวิตเดิมแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ ใครก็ห้ามหรือหยุดยั้งไม่ได้... เพราะผมลงทุนไปไม่น้อยกับงานใหม่ที่กำลังเริ่มอยู่นี่แล้ว มันไม่ใช่งานรับใช้ใครให้ปวดหัวขัดใจอีกต่อไปแล้วนะ ผมเปิดร้านกล้องและอุปกรณ์ถ่ายภาพในห้าง นี่วางแผนว่าจะเปิดสตูดิโอเล็กๆ ในห้องถัดไปด้วย แต่ค่อยๆ ไปดีกว่า นี่เพื่อนผมก็เพิ่งโทรมาแต่เช้าให้กลับไปดูแลเตรียมเปิดร้านวันแรกพรุ่งนี้ได้แล้ว ผมฝากมันช่วยดูความเรียบร้อยของอินทีเรียร์ร้านมาตั้งหลายวัน มันด่าผมเปิงแล้วเนี่ย...” ถ้าไม่คิดว่าฉันหลงแสงยามเช้าจริงๆ เขาเปลี่ยนไปมากราวกับเกิดใหม่จริงเสียด้วย แถมจากคนทื่อๆ กลายเป็นผู้ชายโรแมนติกเหลือเชื่อ เริ่มชีวิตใหม่ด้วยความรักที่มีพลังในวันแห่งความรักอย่างนั้นเหรอ “พอผมกลับไปทางกรุงเทพฯ แล้ว มองเห็นชัดเลยว่าโอกาสที่จะได้กลับมาเที่ยวสบายๆ ที่นี่อีกครั้งแบบนี้คงหายากมาก อาจจะไม่ได้มาอีกแล้วก็ได้ ก็เลยเป็นเหตุให้ผมเสียดายและอาลัยมันมาก” “หน็อย... อกหัก ผิดหวัง ไอ้ฉันก็นึกว่าคุณจะตายเพราะสาวหักอกด้วยซ้ำ แล้วมาทำพูดดีว่ายังไงก็ตายอย่างนั้น อย่างนี้” “ผมไม่ได้พูดสักคำว่าจะตาย... แล้วอีกอย่าง ผมไม่ได้อกหักจากผู้หญิงสักหน่อย ไม่เคยรักผู้หญิงคนไหน จะอกหักได้ยังไง ผมอกหักจากสังคมที่ผมเลือกไปอยู่ในทีแรกต่างหาก” “อือ... เชื่อ... แล้วทำไมไม่บอกกันดีๆ ให้เข้าใจตั้งแต่เมื่อวาน ปล่อยฉันโง่เกือบเชื่อเรื่องยมทูตอยู่ได้ ฉันเผลอแสดงความปัญญาอ่อนออกไปนะนั่น เสียไหม” ฉันเปลี่ยนจากการเท้าสะเอวเป็นการยืนกอดอก สลับกับปัดปอยผมให้เข้าที่อยู่หลังหู “ก็เห็นคุณจริงจังเหลือเกิน ผมก็กลัวคุณเสียอรรถรส” “แล้วเกิดบ้าอะไรมาจุดปะทัดแต่เช้า ชาวบ้านเขาก็ลุกมาด่าเอาหรอก” “จะด่าทำไม วันนี้ใครเขาก็จุดกัน ผมเลยขอเอามาจากผู้ใหญ่ จุดบ้าง” “ชาตินี้เกิดมาแล้วเปลี่ยนไปนะคุณน่ะ แหม พูดเก่ง ยิ้มพราวเชียะ แถมโรแมนติกเข้าใจเลือกวันตายเลือกวันเกิดจังนะ” อดประชดไม่ได้จริงๆ “หืม... โรแมนติกเหรอ... อืม แปลกดีที่คุณคิดว่าโรแมนติก” เขาทำท่าประหลาดใจ ก่อนเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มเหมือนโลกนี้สดใสเสียเต็มประดา ก่อนที่ฉันจะได้พูดคุยอะไรมากไปกว่านี้ รถสองแถวเล็กคันหนึ่งก็วิ่งมาจอดแล้วบีบแตรอยู่ตรงหน้ารั้วบ้านที่เปิดกว้าง ฉันสังเกตเห็นคนขับรถและจำได้เลาๆ ว่าเป็นลุงคนหนึ่งที่อยู่ในทีมตั้งเต็นท์เมื่อวันก่อน “ผมต้องไปแล้ว พอดีนัดให้ลุงเขามารับแต่เช้า ผมต้องรีบเข้ากรุงเทพฯ ให้ถึงก่อนค่ำ มีอะไรต้องทำอีกเยอะแยะ” เขาหันไปคว้ากระเป๋าเป้แล้วเอาสายกล้องดิจิตอล SLR ตัวเดิมที่กลายเป็นชื่อเรียกของเขาขึ้นคล้องคอ “อ๊ะ... อะไรกัน จะไปง่ายๆ แบบนี้เลย...” ฉันร้องขึ้นมาเมื่อเขาทำท่าจะผละออกไปเฉยๆ “ไปง่ายๆ แบบนี้สิ ไว้เจอกันโอกาสหน้านะครับ คุณสาวชาวกรุง” เขายิ้มสาดใส่หน้าฉันเต็มๆ อีกทีก่อนจะเดินเร็วๆ ไปโหนขึ้นรถอย่างคล่องแคล่วน่าหมั่นไส้ โบกมือลาฉันพร้อมกับที่รถค่อยเคลื่อนตัวออกไปโดยที่ฉันยังอึ้ง อ้าปากค้างหุบไม่ลงเลยด้วยซ้ำ ได้ยังไง จบง่ายไปไหม แบบนี้ฉันก็แห้วสิ ชื่อแซ่บ้านช่องอยู่ไหนก็ยังไม่รู้จัก กลับมาก่อนสิเฟ้ย ชะรอยคำอุทธรณ์ฉันจะเป็นผล รถสองแถวค่อยถอยหลังมาจอดหน้าบ้าน แล้วเขาก็โดดลงรถวิ่งมาหาฉันแบบรีบๆ “ลืมบอกไปอย่าง เบอร์สุดท้ายที่เครื่องคุณโทรออกเมื่อตอนหลังเที่ยงคืนน่ะ เบอร์ผมเอง พอดีตอนผมอุ้มคุณไปนอนในมุ้ง เผอิญเห็นโทรศัพท์คุณเสียบสายชาร์ททิ้งไว้ ผมเลยจับมากดเบอร์โทรเข้าเครื่องผมเสียเลย... ไปจริงๆ ละ ไว้ผมโทรนัดเรามานั่งดูรูปกันที่กรุงเทพฯ” แล้วเขาก็ถอยไปขึ้นรถอีกครั้ง พร้อมกับตะโกนส่งท้ายมาด้วยคำจำกัดความของวันพิเศษของผู้ชายที่กลับชาติมาเกิดแล้วทำให้ฉันได้ถึงบางอ้อในทุกเรื่อง “สุขสันต์วันตรุษจีนนะครับ” THE END จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 12:44:54

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีค่ะ ^/\^ ไม่ได้เขียนเรื่องสั้นที่เป็นเรื่องสั้นจริงๆ มานานมากเลย นับตั้งแต่... เอ่อ เมื่อสักราวๆ 7 เดือนที่ผ่านมาได้ คราวนี้ถือโอกาสดึงเอาเรื่องสั้นที่เคยเขียนส่งไปร่วมกิจกรรม ลายรัก กับบล็อกเพื่อน "ลายปากกา" เนื่องในโอกาสเดือนแห่งความรักมาลงในถนนฯ ด้วย ถือเป็นควันหลงวาเลนไทน์ที่ผ่านมาก็แล้วกันค่ะ เป็นเรื่องสั้นที่ค่อนข้างยาวทีเดียวเชียว คนเขียนเขียนไปงงไป ทำไมยิ่งเขียนยิ่งยาว สงสัยผลพวงจากการ ไปนั่งเขียน (พิมพ์) ในร้านกาแฟแหงแซะ ได้ไอระเหยคาเฟอีนเยอะ เลยบ้าพลัง - -" ขอฝากเรื่องสั้นนี้ไว้ให้ลองอ่านและเสนอแนะตามสะดวกค่ะ ขอบคุณค่า... จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 12:50:52

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบค่า อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างสดใสมั่ง ตอนนี้เครียดมั่กๆ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 13:14:14

ความคิดเห็นที่ 10 \*3*/ เย้ Happy end นึกว่าคุณนิคอนตายไปจริงๆซะอีก >_<) จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 13:34:26

ความคิดเห็นที่ 11 แค่ชื่อเรื่องก็ต้องแวะเข้ามาอ่านแล้วค่ะ อิๆ เปลี่ยนไปเป็นร้านไอติมมั่งเด่ะพลังจะได้น้อยลงหน่อย สดใสดีค่ะ แต่จะว่าไปที่เป็นอยู่ก็โอแล้วนะ ไม่อยากเกิดใหม่ทุกสามวัน..เง้อ..อิๆ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 15:41:09

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 20:11:47

ความคิดเห็นที่ 13 แหม...ทำไมต้องขอแค่ 3 วันล่ะ แน่ใจนะว่า เกิดใหม่แล้ว จะสวยเหมือนชาตินี้  ใครจะรู้อาจจะไปละม้ายคล้ายเจ้าสุดหล่อก็ได้ แล้วจะเสียใจ...อิอิ จากคุณ : มาก่อกวน (Fortunism) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 21:18:09

ความคิดเห็นที่ 14 ต่อมระราน ชอบคำนี้นะ สงสัยเพราะย้ำบ่อยว่า 3 จะเกิดใหม่ เลยรู้ว่าหมายถึงเปลี่ยนแปลงตัวเอง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 53 22:17:36

ความคิดเห็นที่ 15 แวะมาจุ๊บ เพราะเมนท์ในลายปากกาแล้ว จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 53 08:28:14

ความคิดเห็นที่ 16 แวะมา... เฮ้ย จุ๊บไม่ได้ มาจ๊ะเอ๋แล้วกัน จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 53 18:50:57

ความคิดเห็นที่ 17 แวะมาหวัดดีค่ะ อืม.......... เป็นเรื่องสั้นที่ค่อนข้างยาวจริงๆ จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 12:08:40

ความคิดเห็นที่ 18 หลงเข้ามา....อ่านจนจบครับ คุณนิคอนเล่าเรื่องได้น่าติดตามครับ เอ๋..นึกว่าลาไปสู่ร่มกาสาวพัสตร์เสียอีก สนุกครับ  ขอบคุณครับ จากคุณ : PVDF เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 05:57:20

ความคิดเห็นที่ 19 คุณนีมี่ - ยินดีที่ชอบค่า กัดฟันอดทนไว้ อนาคตสดใสอยู่ข้างหน้า!!! (ฮึกเหิม) คุณ joyka - Happy end สิคะ คนเขียนยี้ห้อนี้ไม่นิยมเศร้า (ไม่รวมเรื่องหลอกคนอ่าน เป็นนิจสินนะ ฮี่ๆ) คุณมนคนสวย - นั่งเขียนเรื่องในร้านไอติมมันทรมานใจไปหน่อย เพราะต้องเลือกระหว่าง การพยายามลำเลียงไอติมเข้าปากก่อนละลาย หรือการเขียนเรื่องอะค่ะ คุณอาราเร่ - เอ่อ... มาหาวเป็นดาวเป็นเดือน??? ขอบคุณที่เข้ามาทักทายกันค่ะ คุณฟอร์ตู้ - โห แมวมือปืน เท่มาก ชอบๆ แต่ว่า ชาติหน้าว่าจะเกิดเป็นชายหนุ่มค่ะ อยากจีบสาวก่อนได้โดยไม่เสียกริยามั่ง (เก็บกด) คุณ scottie - คิดถึงจังเลย... หงิงๆ ย้ำบ่อยจนคนเขียนเองก็สับสนอยู่เลาๆ ค่ะ - -' ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ^ ^ พี่ดาว - เจี๊ยบๆ ค่ะ (หงะ) คุณพีท - ตะเอ๋มาแล้วจุ๊บกลับได้มะอ้ะ ตะเอง... คุณเรียวรุ้ง - หวัดดีด้วยค่า ก็ยาวจริงๆ พลังเอสเปรสโซ่สตาร์บัคนิ คุณ PVDF - (เดาว่าตอนสมัครหาชื่อที่ไม่ซ้ำไม่ได้ เลยไล่นิ้วลงแป้นสุ่มไปใช่ไหมนี่) ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านเช่นกันค่ะ อะไรดลใจหนอ (ดลได้ดีมาก) จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 11:14:29

ความคิดเห็นที่ 20 ปล่าว..เลยครับ คุณBestChild....ชื่อนี้ PVDF เป็นตัวย่อ (สมัครปุ๊บ  ได้ปั๊บ ไม่ซ้ำใคร ฮ่าๆๆ) อะไรดลใจหนอ...และยังดึงใจให้อ่านจนจบด้วยนะ ซึ่งคงคล้ายๆกันกับ คคห.ท่านอื่นครับ ไว้จะหมั่นเข้ามาติดตามผลงานนะครับ จากคุณ : หลงมาจากห้องไกลแสนไกล (PVDF) เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 18:07:21

ความคิดเห็นที่ 21 คุณ PVDF (อีกที) - หงะ เดาผิดเฉยเลยเรา งั้นต้องไปถามท่านอื่นๆ สิว่าอะไรดล โห... เหนื่อยแย่เลยจิคะ เอ่อ... จะติดตามผลงาน ก็ขอบคุณล่วงหน้าเลยค่ะ ถ้าผลงานมันมีให้ติดตามต่อไปอะนะ จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 53 00:19:20

ความคิดเห็นที่ 22 อืม.. ชักอยากจะเกิดใหม่                                   ..... ทุกวัน เลยง่ะ จากคุณ : ร้อยคำ คณาความ เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 53 03:11:52

ความคิดเห็นที่ 23 น้องเอ๋ย พี่เห็นฝีมือน้องเขียนเรื่องสั้นแล้ว พี่ก็อยาก ไปเกิดใหม่ เหมือนกันแหละฮะ. แฮ่ . . . จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 53 03:01:50

ความคิดเห็นที่ 24 คุณร้อยคำฯ - เกิดทุกวันชีวิตมันจะสับสนเอานะคะ ประเดี๋ยวหญิงประเดี๋ยวชาย แปลงกายไม่ถูก พี่พจจี้ - ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ฝีมือยังไม่ถึงขั้นหรอกค่ะ กระบี่ไร้เทียมทานยัง สู้ชนะอยู่เสมอ จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 53 12:41:03

ความคิดเห็นที่ 25   ขอบคุณครับ ชอบจังเลย  แล้วมีเวลามาเขียนอีกนะครับ จากคุณ : ผ่านมาแต่ไม่ให้ผ่านไป เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 53 21:35:15

ความคิดเห็นที่ 26 คุณผ่านมาแต่ไม่ให้ผ่านไป - ดีแล้วค่ะที่ไม่ผ่านไป ^ ^ ยินดีมากมายที่ชอบ แล้วจะ (พยายามสุดกำลัง) มาเขียนอีกค่ะ - -' ป.ล. แหะ เพิ่งเห็นว่ามีเม้นท์งอกมาอีกหนึ่ง เลยมาตอบช้าไปนิด จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 53 12:42:29