ความทรงจำกับการรอคอย

อ่านแล้วติชมได้ตามใจนะค่ะ  



ความทรงจำกับการรอคอย
         “ทางด้านคู่ของนางเอกยอดนิยมกับหวานใจไฮโซทายาทฟางเบียร์ ออกมาเปิดเผยแล้วว่ามีการวางแผนแต่งงานปีหน้าแน่นอน แต่ยังไม่มีกฤษ์ยามที่ชัดเจน” สิ้นเสียงผู้ประกาศกล่าวคำว่าสวัสดี ฉันปิดทีวีและ โยนรีโมทไปบนที่นอนพร้อมๆกับล้มตัวลงนอนหงาย แถมท้ายด้วยการถอนหายใจยาวๆหนึ่งครั้ง ความรักไม่เคยมีเงื่อนไข ความรักไม่เคยทำร้ายใคร และความรักเป็นสิ่งสวยงามที่ประดับโลกนี้ ประโยคเหล่านี้ได้เคยผ่านหูฉันมาหลายต่อหลายครั้ง และฉันก็เชื่อไปตามนั้นว่าความรักเป็นอย่างนั้นจริงๆ
ย้อยกลับไปเมื่อ 8 ปีที่แล้วตอนที่ฉันได้สัมผัสความรู้สึกนี้เป็นครั้งแรก  ฉันไม่รู้หรอกว่าประโยคเหล่านั้นมีความหมายลึกซึ้งอย่างไร  แต่การที่เราได้รักใครสักคนหนึ่ง  แต่ละวันมันช่างดูสวยงามจริงๆ พลังงานมหาศาลมาจากไหนไม่รู้ทำให้เราพร้อมต่อสู้กับทุกปัญหาได้  เด็กหญิงวัยแรกแย้มภายในชุดนักเรียนมัธยมต้น ใบหน้าของเธอนั้นดูมุ่งมั่นและฝักใฝ่ในการเรียน ไม่เคยมีใครกล้าเอยปากถามเธอถึงเรื่องหัวใจแม้สักครั้งเดียว เพราะคงคิดแล้วว่าภายใต้ใบหน้านั้นคงไม่เคยลิ้มรสความรักกุ๊กกิ๊กสดใสเหมือนเพื่อนวัยเดียวกัน จะมีแต่เพียงตัวเธอเท่านั้นที่รับรู้เรื่องราวในหัวใจของตัวเองดีที่สุด  ผู้ชายคนนั้นคนที่หลงใหลในศิลปะการเขียนภาพ เป็นบุคคลคนเดียวที่กุมเกี่ยวหัวใจเธอไว้  ด้วยความสัมพันธ์ที่มีคำว่าเพื่อนมากั้นเธอจึงไม่กล้าแสดงความรู้สึกเหล่านั้นออกไป  ได้แต่ปล่อยให้สัมพันธภาพระหว่างเพื่อนดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ผ่านวันนั้นจนมาถึงวันนี้ฉันรอเขามา  8 ปี  มันยาวนานพอไหมสำหรับการพิสูจน์รักแท้ บ่อยครั้งที่เราพูดคุยกันแล้วเขาถามฉันว่าเมื่อไหร่จะมีแฟน  นี่เขาไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้กันแน่ว่าฉันรอใคร และอีกหลายๆครั้งที่เขาทำเสมือนว่ารับรู้ความในใจของฉันหมดทุกอย่าง  และพร้อมที่จะเรียนรู้ซึ่งกันและกัน  แต่เพราะอะไรเล่าเขาถึงยังไม่เอ่ยคำนั้น
           เสียงโทรศัพท์เรียกเข้าเป็นเพลงฮิตที่กำลังติดหูวัยรุ่น  ทำให้ฉันตื่นจากพวัง  “รักแท้มันคืออะไร ตับไตไส้พุง “ทุกครั้งที่ได้ยินเพลงนี้ ฉันมักมีคำถามกลับไปว่า นั้นสิมันคืออะไร
“ทำอะไรอยู่” เขากล่าวถามตามความเคยชิน
“เปล่าคะ กำลังคิดอะไรเพลินๆ”  
“อ้าว ...ยังไม่แต่งตัวอีกหรอ เรานัดกันไว้ทุ่มครึ่งนะ”
ฉันมั่วแต่ทิ้งความคิดให้ล่องลอยไปจนลืมเสียสนิทว่าวันนี้ฉันมีนัด
“คะๆ ฉันกำลังจะไปอาบน้ำ ฉันอาจจะไปสายสักนิด คุณสั่งอะไรทานลองท้องไปก่อนก็ได้ค่ะ “    
ฉันวางสายโทรศัพท์และรีบดีดตัวลุกจากที่นอน ไปหยิบผ้าเช็ดตัวและวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
คุณ นาคินทร์ เป็นเจ้านายที่ทำงานที่กำลังเข้ามาติดพันฉัน เราเริ่มจากการพูดคุยและเรียนรู้กันมาเรื่อยๆ  วันนี้เป็นครั้งแรกที่เรานัดทานอาหารด้วยกันหลังจากที่เรียนรู้กันมาสักพักและเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น  
     ฉันมาถึงร้านอาหารสุดหรูใจกลางกรุงตอนเวลาเกือบสองทุ่ม ฉันเดินเข้าร้านมาอย่างประหม่า แม้ว่าตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยฉันถูกฝึกให้เข้างานสังคมมาบ้างแล้ว  แต่นั้นก็เป็นเพียงงานภายในที่แขกส่วนใหญ่เป็นอาจารย์ รุ่นพี่ และเพื่อนๆที่เรารู้จักเป็นอย่างดี
“สวัสดีครับ มากี่คนครับ”   บริกรในชุดฟอร์มประจำร้าน เข้ามาทักทายและทำท่าเชื้อเชิญตามที่ถูกฝึกมา
“ฉันนัดคนเอาไว้คะ เขาชื่อนาคินทร์ “
“เชิญทางนี้ครับ”
ฉันเดินตามบริกรคนเดียวกันนั้นมาจนถึงโต๊ะที่มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ เขาคือคุณนาคินทร์ วันนี้เขาแต่งตัวมาในชุดเสื้อสูทสีน้ำเงินเข้มส่วนเสื้อเชิ้ตตัวในนั้นเป็นสีขาวพร้อมกับกางเกงสแล็กเข้าคู่กับเสื้อสูทกำลังนั่งจิบไวน์แดงหันหน้าออกสู่แม่น้ำใหญ่สายหลักของกรุงเทพ ท่าทางนั้นช่างดูรับกับมาดนักเรียนนอกทายาทนิตยสารชื่อดังอย่างเขา แม้ว่าเราเคยพูดคุยกันมาบ้างแล้ว แต่ทำไมครั้งนี้ฉันกลับรู้สึกว่าฉันไม่เคยรู้จักผู้ชายคนที่นั่งอยู่ตรงนี้เลย
“คุณปลายหนาว เชิญนั่งครับ” เขาเอ่ยชื่อฉันพร้อมกับเชื้อเชิญให้นั่งตามมารยาทสังคมชั้นสูงที่เขาถูกสั่งสอนมา
“ขอบคุณคะ ขอโทษด้วยนะคะ ช่วงชั่วโมงเร่งด่วนรถติดนิดหนึ่งค่ะ” ฉันเริ่มการสนทนาด้วยประโยคที่คิดว่าเขาน่าจะเข้าใจสถานการณ์ดี
“ไม่เป็นไรครับ คุณหิวหรือยังเราสั่งอะไรทานกันเลยไหมครับ”
“แล้วแต่คุณค่ะฉันยังไม่หิวมากนัก”
“คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า หรือว่าอยากสั่งเมนูโปรดก็ได้นะครับที่นี่เขาอร่อยทุกอย่าง”
“อะไรก็ได้ค่ะ ฉันขอแต่เพียงให้เป็นอาหารไทย”
          ถ้าหากว่าวันนี้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันไม่ใช่คุณ นาคินทร์แต่เป็นเขา คนนั้นฉันคงรู้สึกดีกว่านี้แม้ว่าร้านที่เราไปจะไม่ใช่ร้านอาหารขึ้นชื่อสุดหรู เป็นเพียงร้านก๋วยเตี๋ยวริมฟุตบาทแต่รสชาติของอาหารที่นั้นก็คงจะไม่ฝืดคอ
เท่าไหร่นัก ตอนสมัยเรียนเราชอบไปกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันหลังเลิกจากการรับจ้างเขียนภาพที่สะพานพุทธ เขาอีกนั้นแหละที่เป็นคนเขียนภาพขาย ส่วนฉันเป็นเพียงนางกวักจำเป็นยามที่บรรยากาศเงียบเหงาไร้ลูกค้าเข้าใช้บริการ  รางวัลสำหรับนางกวักอย่างฉันก็คือก๋วยเตี๋ยวมื้อดึกนั้นเอง  ไม่บ่อยนักที่ฉันจะตามเขาไปเขียนภาพเฉพาะเวลาที่เครียดและเซ็งกับสิ่งแวดล้อมรอบกายเท่านั้น อีกอย่างก็คือ เขาไม่ค่อยชอบให้ฉันตามไปสักเท่าไร เขามักจะให้เหตุผลว่า  มันอันตรายเขาไม่อยากคอยเป็นห่วงฉันจนเสียเวลาทำงานและเขาไม่อยากให้ใครมองว่าฉันมาคุมแฟนทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน  “โธ่ไอ้ขี้เก๊กฉันแค่อยากมาเปิดหูเปิดตาหรอก” ฉันมักจะพูดอย่างนี้เสมอเมื่อเขาใช้เหตุผลนั้น
      บริกรเริ่มทยอยเสิร์ฟอาหารที่สั่งไว้  มีทั้งผัดผักรวมมิตร ไก่ทอด  แกงเผ็ดเป็ดย่างและต้มยำกุ้ง  
“คุณชอบทานแกงเผ็ดเป็ดย่างใช่ไหมครับ” เขาพูดพร้อมทั้งตักแกงใส่จานให้ฉัน
“ค่ะ ฉันชอบแกงทุกอย่างที่เผ็ด” สำหรับคุณ นาคินทร์นี่ก็คืออีกหนึ่งข้อดีที่ฉันยากจะปฏิเสธได้ เขาไม่เคยลืมรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของฉัน    ฉันชอบสีอะไร ฉันชอบไปเทียวที่ไหน ฉันชอบฟังเพลงอะไร เขาจำมันได้เสมอ
เราผ่านอาหารคาวมาได้จนมาถึงของหวาน
“ฉันขอไอศกรีม...........
“ช็อกโกแลตชิพ ใช่ไหมครับ” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบประโยคเขาก็พูดขึ้นอย่างรู้ใจ
“ค่ะ”
“ผมจำทุกอย่างเกี่ยวกับคุณได้เสมอ”
       คำพูดนั้นทำให้ฉันสะท้านไปถึงหัวใจ ยากจะเข้าใจได้ว่ายินดีหรือเฉยชากับคำพูดนั้นกันแน่ ถ้าคนที่พูดเป็นคนคนนั้น ฉันคงจะซาบซึ้งได้มากกว่านี้ แต่ก็นั่นแหละคนคนนั้นเขาคงไม่เคยคิดแม้แต่จะพูด  ฉันเฝ้าถามตัวเองมาเสมอว่า ถ้าหากสิ่งที่ฉันรอคอยมาตลอดคือความรักที่หนุ่มสาวพึงมีให้กัน  คือการดูแลเอาใจใส่ การแบ่งปันช่วงเวลาแห่งความทุกข์และความสุข  ฉันก็ได้สิ่งเหล่านั้นครบแล้วจากผู้ชายที่ชื่อ นาคินทร์ ผู้ชายที่ไม่เคยให้ฐานะทางสังคมมาอยู่เหนืออารมณ์แห่งรัก  ไม่เคยใส่ใจกับฐานะทางครอบครัวที่แตกต่าง  ผู้ชายที่เฝ้ามอบรักอันภักดีให้ฉันตลอดมา หากฉันจะต้องเลือกใครสักคนหนึ่งก็ดูจะมีแต่เขาที่เหมาะสมกับการรอคอยนั้น  ฉันควรสลัดอดีต  ที่ราบเรียบและมีแต่คำว่ารอคอยเพื่อโจนทะยานไปในอนาคตที่แจ่มจ้าสดใสกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าใช่ไหม...  แต่ความรักต้องการแค่นั้นจริงหรือ
        เราพูดคุยกันถึงเรื่องราวเรื่อยเปื่อยในสังคม เสียงนักดนตรีสีไวโอลินเป็นเพลงคลาสสิกที่คุ้นหู คงจะเป็นคุณ นาคินทร์นั่นแหละที่ร้องขอเพลงนี้กับนักดนตรี เพราะฉันจำได้ดีว่าเพลงนี้คือเพลงโปรดของเขา แม้ว่าจะมีเพียงไม่กี่อย่างในตัวเขาที่ฉันจำได้แต่สำหรับเรื่องนี้ฉันไม่พลาดแน่เพราะเรามีรสนิยมการฟังเพลงที่เหมือนกัน
“ผมชอบแม่น้ำเจ้าพระยายามค่ำคืน มันเหมือนเคลื่อนไหวเคียงคู่ไปกับมหานครใหญ่แห่งนี้ แต่ก็ดูเหมือนยังมีอีกหลายอย่างที่น่าค้นหา เจ้าพระยาไม่เคยหลับเช่นเดียวกับกรุงเทพที่ไม่เคยหยุดนิ่ง”
       เขาพูดเหมือนกำลังเริ่มกล่าวสุนทรพจน์อะไรสักอย่าง
“ฉันเพิ่งรู้ว่าคุณก็เปรียบเปรยเก่งเหมือนกัน”   ฉันเย้าเขาเพราะไม่เคยได้ยินเขาพรรณนาอะไรทำนองนี้
“ถ้ากรุงเทพคือมนุษย์คนหนึ่งมันคงรู้สึกเหงามาก เพราะท่ามกลางการพัฒนาที่มีการเติบโตขึ้นทุกวัน มันกลับถูกปล่อยให้ลอยคว้างอย่างเดียวดาย จะมีก็แต่เพียงเจ้าพระยานี้แหละคือเพื่อนแท้แก้เหงา “
“คุณอยากจะบอกอะไรฉันหรือเปล่าคะ” ฉันถามเหมือนเป็นการเรียกสติเขา
“ผมก็คงเหมือนกรุงเทพที่ยิ่งใหญ่อย่างเดียวดายอยู่ ณ. ขณะนี้ ผมอยากให้คุณเป็นเหมือนเจ้าพระยาที่ค่อยหล่อเลี้ยงกรุงเทพไม่ให้หลับใหล”
“ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูดค่ะ”
“ผมไม่รู้ว่าคุณจะให้โอกาสผมไหม ผมไม่รู้ว่าคุณเชื่อใจผมหรือยัง แต่ผมคิดว่ามันถึงเวลาแล้ว” เขาพูดอย่างหนักแน่นด้วยเสียงที่แหบห้าวดวงตาคู่นั้นดูมีประกายอย่างลึกซึ้ง
“ผมรักคุณครับ เป็นแฟนกับผมนะครับคุณปลายหนาว”  
      ความรักสวยงามเสมอ ความรักทำให้ทุกวันสดใส ความรักคืออีกหนึ่งกำลังใจ ความรักคือใครที่รอคอย  เมื่อความรักหาเราเจอหรือเมื่อเราหาเจอรักเมื่อนั้นโลกทั้งใบช่างน่าอยู่ เหมือนว่าดอกไม้ทุกดอก ใบไม้ทุกใบ  แมลงทุกตัวถูกสรรสร้างมาเพื่อเรา  ความรักไม่ต้องการอะไรจริงๆหรือ ความรักไม่เคยทำให้ใครเจ็บปวดจริงหรือเปล่า   ความรักคือการทำให้คนที่เรารักมีความสุข  หากเมื่อไหร่ที่เราเห็นคนที่เรารักมีความสุขแล้วเรายิ้มได้แม้ว่าความสุขของเขาจะไม่มีเราอยู่ด้วยก็ตาม นั่นแหละถึงจะเรียกว่ารักไม่ต้องการอะไรคือรักที่บริสุทธิ์อย่างแท้จริง  ฉันคิดว่าฉันผ่านบทพิสูจน์แห่งรักข้อนี้มาได้อย่างถ่องแท้ และฉันคิดว่าคุณ นาคินทร์ ก็คงคิดเช่นเดียวกัน
    ฉันสาวเท้าลงจากรถเมล์ และรีบเดินเข้าซอยก่อนจะแวะเข้าร้านสะดวกซื้อเพื่อหาอะไรเติมพลังยามดึกกับข้าวในร้านหรูนั้นแม้จะดูน่ากิน แต่รสชาติช่างแปรผกผันกับหน้าตาอย่างสิ้นเชิง  ฉันหยิบนมจืดขวดใหญ่กับขนมปังอีกสองสามชิ้น
“เตียงหักอีกคู่ นางแบบสาวชื่อดังออกมายอมรับกับสื่อมวลชนว่าได้แยกทางกับอดีตสามีตาน้ำข้าวเรียบร้อยแล้วหลังจากแต่งงานกันมากว่าสองปี”
พาดหัวข่าวหน้าหนึ่งบนหนังสือพิมพ์ยอดนิยมฉบับวันพรุ่งนี้  ลงข่าวนางแบบที่เพิ่งหย่าล้างกับสามี  ด้วยเหตุผลยอดฮิตที่ว่าเราเข้ากันไม่ได้  ดารากับความรักก็เป็นอย่างนี้แหละ ใหม่ๆรักก็หวานหอมแต่เมื่อหมดรสรักนั้นแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับการเปลี่ยนรองเท้าใหม่สักคู่หนึ่ง  อาจจะเป็นเพราะว่าเส้นทางของเขามีโอกาสได้พบเจอผู้คนมากมายเขาจึงมีสิทธ์ที่จะเลือก ต่างกับอีกหลายๆคนที่เฝ้าตามหาโอกาสนั้นแต่ก็ยังไม่เจอ สำหรับสถานการณ์นี้นางแบบสาวคนนั้นอาจจะไม่ผิดและสามีของเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร  แต่ก็นั่นแหละรักไม่ได้ต้องการแค่นั้น ความสัมพันธ์แบบแฟนกับความสัมพันธ์แบบสามีภรรยามีอะไรหลายอย่างที่แตกต่างกันอยู่ พอเอาเข้าจริงๆแล้วประเด็นที่ตัดออกตอนเริ่มคบเป็นแฟนกัน    เมื่อตอนที่เราตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกันมันกลับกลายเป็นปัญหาสำคัญในการครองคู่  คุณอาจจะไม่สนใจฐานะทางสังคม หรือชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล  แต่หลายครั้งที่เรามักจะได้รับคำแนะนำจากผู้ใหญ่ว่าเราควรเลือกคู่ครองที่ใกล้ชิดและใกล้เคียงเราที่สุด เพราะเขาจะรู้จักเราดี   และเป็นการเลี่ยงปัญหาร้อยแปดที่จะตามมาหลังแต่งงาน
          ฉันรับเงินทอนและเดินออกจากร้านอย่างรวดเร็ว อากาศตอนดึกค่อยข้างหนาว แม้ว่าทางเดินเข้าซอยจะ
ไม่ลึกและไม่ค่อยเปลี่ยวเท่าไหร่นักแต่ยิ่งถึงห้องเร็วจะดีที่สุด  ฉันล้มตัวลงนอนหลังจากที่เติมพลังงานและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ฉันหลับตาลงช้าๆเฝ้าทบทวนเรื่องราวในวันนี้ หากเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ใครฟังคงมีแต่คนบอกว่าฉันโง่ที่ปล่อยให้โอกาสสวยงามอย่างนั้นหลุดมือไป  แต่ฉันเชื่อว่าอย่างน้อยก็คงพอจะมีคนเข้าใจฉันบ้าง ถึงอย่างไรฉันก็อดทนรอมาถึง 8 ปีแล้วถ้าจะรอต่อไปอีกหน่อยคงไม่เป็นไร ก็เพราะว่ารักที่ไม่ต้องการอะไรคือรักที่บริสุทธิ์ และรักแท้ก็ต้องการเวลา รักจะมีค่าก็ต่อเมื่อเวลาพิสูจน์แล้วว่ารักไม่เคยลดค่าลงเลย
“ฉันจะรอคำนั้นรอจนกว่าเธอจะเอ่ยมัน   หากฉันยังมีหัวใจรักที่มั่นคงสักวันหนึ่งเธอต้องรู้”

แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 53 16:37:18

จากคุณ	: idakok
เขียนเมื่อ	: 24 ก.พ. 53 16:22:36