ความคิดเห็นที่ 1 เช้าวันอาทิตย์ ฉันนั่งเท้าคางอยู่ที่เคานเตอร์ร้านกาแฟคอฟฟี่ มิ้นต์ พลางเหลือบตามองนาฬิกาบนผนังเป็นระยะ เขาไม่ได้มาสายหรอก แต่ฉันต่างหากที่ตื่นเต้น ก็เลยมาถึงก่อนเวลานัดเกือบครึ่งชั่วโมง ปกติแล้วเช้าวันจันทร์ถึงศุกร์ จะมีลูกค้าเข้ามานั่งกันแน่นร้าน หลังจากกินขนมปังดื่มกาแฟเสร็จเรียบร้อยแล้วถึงจะทยอยหิ้วกระเป๋ามุ่งหน้าไปทำงาน แต่ในทางตรงกันข้ามหากเป็นเสาร์อาทิตย์แล้วล่ะก็ ร้านจะค่อนข้างเงียบเหงาตั้งแต่เช้า กว่าลูกค้าจะเริ่มเข้ามาก็ใกล้เที่ยง วันนี้ฉันจึงนั่งอยู่ในร้านเพียงคนเดียว... และแล้วก่อนเวลานัดหมายประมาณสิบนาที บานประตูไม้สีขาวก็เปิดออก ฉันเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาสวมเสื้อโปโลสีขาว กางเกงสีน้ำตาลอ่อน ในมือมีช่อดอกไม้เล็กๆอยู่ช่อหนึ่ง ทำเอาหัวใจของฉันเต้นตูมตามขึ้นมาทันที เขาหันซ้ายหันขวา มองไปรอบๆร้าน ทว่านอกจากโต๊ะและเก้าอี้ว่างเปล่าแล้ว ก็ไม่มีใครอื่นอีกนอกจากเราสองคน ฉันควรจะเป็นฝ่ายเอ่ยปากทักเขาก่อนดีไหมหนอ? ...ขณะที่ลังเลอยู่นั้น เขาก็เดินตรงเข้ามาหาฉัน สบตาฉัน และเป็นฝ่ายพูดกับฉันก่อนว่า "วันนี้อยู่เฝ้าร้านคนเดียวเหรอครับ คุณมิ้นต์ เด็กหายไปไหนหมดล่ะ?" "เดี๋ยวสายๆ ก็มาค่ะ" ฉันตอบ พยายามบังคับหางเสียงไม่ให้สั่นเพราะความตื่นเต้น "เสาร์อาทิตย์ฉันให้เข้างานสิบโมงน่ะ เออ...แล้วนี่คุณนึกยังไงวันนี้ถึงได้แวะมาแต่เช้า เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอคะ?" เขาหัวเราะเบาๆ มองเห็นฟันขาวเรียงราย "เก่งนี่ เดาถูกซะด้วย ...ใช่ครับ เมื่อคืนผมนอนไม่หลับ เพราะมัวแต่ตื่นเต้นว่าจะได้เจอเพื่อนที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน ก็นัดกันไว้ที่ร้านคุณนี่แหละ" ฉันมองดูดวงตาเป็นประกายของเขาแล้ว รู้สึกผิดก็พวยพุ่งขึ้นในใจอย่างยากที่จะบรรยาย ตอนแรกฉันตั้งใจจะสารภาพความจริงกับเขาวันนี้แหละ แต่ดูเหมือนจะทำไม่ได้ง่ายๆเสียแล้ว "เดี๋ยวรอเพื่อนผมมาถึงก่อนแล้วค่อยสั่งนะครับ" เขาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่าง บรรจงวางช่อดอกไม้ลงบนโต๊ะอย่างทะนุถนอม ส่วนฉันได้แต่ลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หวนคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อสี่เดือนก่อน เขาคงเป็นแค่ลูกค้าธรรมดาๆคนหนึ่ง หากวันนั้นเขาไม่ลืมสมุดบันทึกเล่มเล็กไว้บนโต๊ะ และเด็กเสิร์ฟเก็บมาส่งให้ฉัน 'ลูกค้าลืมไว้ค่ะ คุณมิ้นต์' 'คนไหนล่ะ?' 'ผู้ชายตัวสูงๆ ที่มาบ่อยๆ น่ะค่ะ' คำอธิบายแค่นั้นยังไม่เพียงพอ ฉันจึงเปิดสมุดบันทึกพลิกดูคร่าวๆ เห็นลายมือยุ่งเหยิงปรากฏอยู่ข้างใน อ่านออกบ้าง ไม่ออกบ้าง ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก 'ถ้าเขามาอีก เธอบอกฉันก็แล้วกัน จะได้เอาไปคืน' 'ค่ะ' สมุดบันทึกเล่มนั้นจึงมีอันต้องตกมาอยู่ในมือของฉันหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ กว่าชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของจะมารับมันคืนไปในวันรุ่งขึ้น จะว่าฉันบ้าหรือเพี้ยนก็ได้ ที่นึกเล่นอะไรแผลงๆ อย่างเช่น แอบจดอีเมลแอดเดรสของเขาเอาไว้ แล้วนำมาแอดใส่ลงในโปรแกรมสนทนาออนไลน์ ก่อนที่มิตรภาพของเราจะเริ่มต้นขึ้นอย่างรวดเร็ว และดำเนินเรื่อยมาจนกระทั่งใกล้จะถึงทางตันในวันนี้ ฉันมองดูเขา แต่เขามองดูนาฬิกา... สิบโมงตรง เด็กเสิร์ฟแต่งยูนิฟอร์มเรียบร้อยค่อยโผล่ออกมาทีละคนสองคน ยิ่งเห็นว่าลูกค้าน้อย ก็ยิ่งไม่กระตือรือร้นกันนัก ช่างเถอะ... ฉันไม่สนใจ สิบโมงสิบห้านาที ลูกค้าเข้ามาในร้านอีกสองคน ฉันเห็นเขาชะเง้อคอมองอย่างมีความหวัง ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาต้องผิดหวังแน่ๆ สิบโมงครึ่ง ...มันจะสายเกินไปรึเปล่านะ ถ้าฉันจะยอมรับสารภาพเรื่องราวทั้งหมดกับเขาตอนนี้? สิบโมงสี่สิบห้า เขาสั่งเอสเปรสโซหนึ่งที่ มองดูนาฬิกาสลับกับช่อดอกไม้บ่อยขึ้น และไม่พลาดที่จะชะเง้อมองลูกค้าทุกคนที่เดินเข้ามาในร้าน สิบเอ็ดโมงตรง ทั้งฉันและเขาต่างทนไม่ได้ เราสองคนจึงลุกขึ้นยืนพร้อมกัน... "คุณมิ้นต์คงไม่ว่าอะไรใช่ไหม ถ้าผมจะนั่งเกะกะรอเพื่อนอยู่ที่นี่อีกสักชั่วโมง?" "เอ่อ...คือ..." ฉันไม่รู้จะตอบอย่างไรดี นอกจากฝืนยิ้มตาใส แกล้งบอกว่า "ไม่เป็นไรค่ะ ตามสบาย คุณเป็นลูกค้าวีไอพีของร้านเราอยู่แล้ว" เขายิ้มรับแทนคำว่า ขอบคุณครับ แต่ฉันมองเห็นร่องรอยแห่งความผิดหวังซ่อนอยู่ในรอยยิ้มนั้นแล้ว ก็นึกอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาดจริงๆ ใกล้เที่ยง ลูกค้าเข้ามาแน่นร้าน ฉันไม่มีเวลานั่งเท้าคางเฝ้าดูปฏิกิริยาของเขาอีกต่อไป ขณะที่หัวหมุนอยู่กับการคิดเงินค่าอาหารและกาแฟให้ลูกค้าที่เข้าคิวรอกันอยู่ จู่ๆเขาก็มายืนอยู่ตรงหน้าฉัน พลางยื่นช่อดอกไม้ให้ "เพื่อนผมคงไม่มาแล้ว คุณมิ้นต์ช่วยรับดอกไม้ช่อนี้เอาไว้แต่งร้านได้ไหมครับ?" "..." "แล้วก็... ผมกำลังจะไปเรียนต่อที่อื่น ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมแวะมาที่นี่" "..." "นี่ครับ ค่ากาแฟ" เขาส่งเงินค่ากาแฟให้ฉัน ก่อนจะหันหลังทำท่าเดินจากไป "เดี๋ยวสิคะ..." "มีอะไรเหรอครับ?" "เปล่าค่ะ เอ่อ... คือ ขอบคุณมากค่ะ แล้วก็ขอโทษด้วย..." "ขอโทษ?" คิ้วเข้มเลิกสูงขึ้นเล็กน้อยด้วยความฉงน "ค่ะ ขอบคุณและขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา" เขายิ้มให้ฉันเป็นครั้งสุดท้าย เป็นรอยยิ้มที่ไม่มีความหมายอะไรนอกจากการล่ำลาในฐานะคนรู้จักคนหนึ่ง ฉันรู้ตัวว่าเรื่องนี้ฉันเป็นฝ่ายผิดเต็มร้อย ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น แต่ฉันยอมเลือกให้เขาเดินจากไปโดยที่ในหัวใจยังคงมีความทรงจำดีๆแห่งมิตรภาพเก็บไว้ แม้เพียงน้อยนิดก็ยังดีกว่าสารภาพความจริงออกไป และปล่อยให้ความโกรธทำลายทุกสิ่งทุกอย่างลงในชั่วพริบตา... จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 15:36:09

ความคิดเห็นที่ 2 นับจากวันนั้น ฉันเปลี่ยนไปใช้อีเมลใหม่ และตัดขาดการติดต่อทางโปรแกรมสนทนาจากเขาอย่างสิ้นเชิง ไม่รู้ว่าผ่านไปสองปีแล้ว เขาจะยังเฝ้ารอ 'เพื่อนคนนั้น' อยู่รึเปล่า หรือโกรธที่หล่อนผิดนัด ซ้ำยัง 'เล่นตัว' จนกระทั่งเขาหมดความอดทน และลบเลือนหล่อนออกจากส่วนหนึ่งของความทรงจำจนหมดสิ้น ไม่หลงเหลือสิ่งใดอีกเลย อย่างไรก็ตาม ฉันไม่เสียใจที่เราต้องจากกันในสภาพนั้น แม้สายใยแห่งมิตรภาพจะขาดลงกลางครันก่อนที่มันจะพัฒนาไปเป็นอย่างอื่น แต่มันจะยังคงอยู่ในความทรงจำของฉัน และในทุกๆ ตัวอักษรของฉันตลอดกาล วันนี้เป็นเช้าวันอาทิตย์ ไม่ค่อยมีลูกค้าเช่นเคย ขณะที่ฉันกำลังเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก เขียนเรื่องราวลงบล็อกเป็นการฆ่าเวลา บานประตูสีขาวของร้านคอฟฟี่ มิ้นต์ก็เปิดออก ‘ลูกค้าคนแรก’ ก้าวเข้ามาในร้าน รอยยิ้มของเขายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ที่ต่างออกไปก็คือ วันนี้เขาไม่มีช่อดอกไม้ติดมือมาด้วยเหมือนอย่างวันนั้น... จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 15:37:07

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านครับ จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 19:44:49

ความคิดเห็นที่ 4 มารออ่านตอนต่อไปค่ะ มาอัพเร็วๆนะค่ะ จากคุณ : รอๆ (เจ็บปรี๊ดที่หัวใจ) เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 22:10:57

ความคิดเห็นที่ 5 จบแค่นี้หรือคะ (เจ้าของร้านใจร้ายจัง) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 22:54:41

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกน่ะ สนุกดีเลย ถึงแม้เรื่องราวจะขัดกับสิ่งที่ควรจะทำก็ตาม จากคุณ : t.tays เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 53 07:15:34

ความคิดเห็นที่ 7 จากนั้นยังงัยต่อละครับ จากคุณ : PVDF เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 04:15:37

ความคิดเห็นที่ 8 จบจริงๆ เหรอคะ ....อีกหน่อยน่า จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 10:31:25

ความคิดเห็นที่ 9   จบได้ค้างคาใจมากเลยอ่า จากคุณ : maarim เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 12:58:54

ความคิดเห็นที่ 10 คนใจแข็งอย่างคุณมินท์ หายากนะครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 19:09:41

ความคิดเห็นที่ 11 จบแล้วหรอค่ะอุตส่าห์คิดว่ามีต่อ -*- ทำเอาคาใจกันไป นักเขียนของสำนักพิมพ์ 1168 ใจร้ายจัง <<< ล้อเล่นนะค่ะ จากคุณ : เจ็บปรี๊ดที่หัวใจ (เจ็บปรี๊ดที่หัวใจ) เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 20:18:27

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ความจริงเรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นหนึ่งในคอฟฟี่มิ้นต์ มินิซีรีย์ เคยลงในบล็อกเก่าตอนร่วมโครงการถนนสายนี้มีมีตรภาพของชาวบล็อกแก๊งค่ะ ตอนที่เริ่มเขียนตั้งใจให้จบแค่นี้ค่ะ แต่ก็โดนถามเหมือนกันเลยว่าทำไม (คนแต่ง) ใจร้ายจัง สรุปคือ... มันมีตอนต่อไป ซึ่งจบเป็นตอนๆ แบบนี้แหละค่ะ เดี๋ยวว่างๆ จะทยอยเอามาลงนะคะ ปล. #11 ตอนที่เขียนเรื่องนี้ ยังไม่ได้เป็นนักเขียน 1168 เลยค่ะ แต่หลังจากร่วมการอยู่สักพัก ก็พอจะจับการเขียนนิยายได้ จนตอนนี้ติดซะแล้ว สนุกดีค่ะ ^^ จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 21:07:06

ความคิดเห็นที่ 13 ฉันรักฤดูหนาว แต่เขาเป็นสายฝน จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 53 18:51:49

ความคิดเห็นที่ 14   ขอบคุณครับคุณ Friday Story แต่ยังไม่อยากให้จบเลย จากคุณ : ผ่านมาแต่ไม่ให้ผ่านไป เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 53 00:51:35