ความคิดเห็นที่ 1 น่าแปลก... ทำไมตอนนี้เขาถึงคิดว่า ฉางเอ๋อที่นอนละเมอร้องไห้เช่นนี้จึงดูน่าเวทนาเหลือเกิน นางดูงดงาม และบอบบางจนเหมือนถ้าสัมผัสนางแรงเพียงนิดเดียว นางอาจแหลกสลายลงในพริบตา ภาพตรงหน้าเกือบทำให้เขาหลงลืมความร้ายกาจที่เป็นเนื้อแท้ของนางไปจนหมดสิ้น “นายท่าน...” เว่ยเหยียนฟงขยับตัวยืนตรง หันกลับมามองคนที่กำลังคุกเข่าก้มหน้านิ่งกับพื้น สะดุดใจกับความคิดที่เกิดขึ้นของตัวเองเมื่อครู่ “ขออภัยที่ข้าน้อยเผลอหลับไป” “ทำไมเจ้าถึงไม่ผลัดเปลี่ยนกับสาวใช้คนอื่นมาดูแลนาง” “พี่เหม่ยหลินบอกว่า มันเป็นหน้าที่ของสาวใช้คนสนิท ยามเจ้านายป่วยไข้ต้องคอยรับใช้ไม่ให้ห่าง” เว่ยเหยียนฟงส่ายหน้า คงเป็นเพราะอารมณ์ที่มักเลวร้ายของฉางเอ๋อ ทำให้สาวใช้เก่าในจวนไม่มีใครอยากเข้ามาดูแลรับใช้นางอีก จึงส่งเด็กใหม่เข้ามาเป็นที่รองรับอารมณ์นางเช่นนี้ “ไปเรียกเหม่ยหลินให้มาดูแลฮูหยินแทนเจ้า ส่วนเจ้ากลับไปพักผ่อนเสีย” หน้ากลมแป้นเหยเกทันทีที่ฟังจบ แต่สายตาเข้มงวดที่มองมาทำให้นางไม่กล้าจะพูดอะไรอีก ก้มหน้าลงต่ำ น้ำตาเริ่มคลอที่หน่วยตา เมื่อคิดถึงว่าพรุ่งนี้ตนเองคงต้องออกไปหางานที่ใหม่เสียแล้ว “พรุ่งนี้เช้าเจ้าค่อยกลับมาดูแลนางเหมือนเดิม” ประโยคที่ตามมาทำให้เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองนายหนุ่ม หน้าตากลับมายิ้มแย้ม “เจ้าคะ” เด็กสาวรับคำก่อนจะโค้งคำนับเดินออกจากห้องไป เว่ยเหยียนฟงหันกลับมามองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง อยู่ๆ เปลือกตาที่ปิดสนิทก็กะพริบลืมขึ้นมา ดวงตากลมโตฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตามองไปรอบๆ ตัวอย่างงุนงง  ก่อนจะจ้องเขม็งมองมาที่เขา ชายหนุ่มรู้สึกหัวใจตัวเองเต้นแปลกๆ อีกครั้ง ความหวั่นไหวที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน “คุณเป็นใคร” กิรณาพึมพำถามชายหนุ่มที่ยืนอยู่ชิดเตียง คิ้วเรียวขมวดมุ่นเล็กน้อย พยายามเพ่งมองร่างสูงใหญ่ที่บดบังแสงตะเกียง ทำให้ใบหน้าของเขาอยู่ใต้เงามืด เขาสวมเสื้อคลุมสีดำแขนยาวกว้าง สองมือไพล่หลังมองหล่อนเงียบๆ “คะ...คุณเป็นใคร เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง” หล่อนถามเสียงดังขึ้นข่มความกลัวที่เกิดขึ้น พยายามยันตัวลุกขึ้น แต่กลับต้องทิ้งตัวลงนอนที่เดิม เมื่อรู้สึกปวดไปหมดทั้งตัวจนเผลอครางออกมา “ฉางเอ๋อ คราวนี้เจ้ากำลังพูดด้วยภาษาอะไรอีก” เขานิ่งไปครู่ ก่อนจะถามขึ้นมาด้วยเสียงทุ่มต่ำคล้ายคนที่กำลังสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองเต็มที “เจ้าให้ไห่จูไปเรียกข้ามาทำไม” “ไห่จู...” กิรณาทบทวนความจำเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาได้ เมื่อจำได้ว่าเด็กที่ถูกจ้างให้มาเล่นเป็นเด็กรับใช้จะมีชื่ออย่างนั้น “งั้นคุณก็คงเป็นคุณเว่ยเหยียนฟ่งที่เป็นแม่ทัพอะไรนั้นใช่ไหม” เว่ยเหยียนฟงมองรอยยิ้มสดใสมีชีวิตชีวาของคนตรงหน้าเขม็ง ยามที่ดวงตากลมโตที่เป็นประกายระยับเหมือนกำลังขำอะไรบางอย่างคู่นั้นมองมา มันทำให้ลมหายใจของเขาชะงักกึก เพิ่งตระหนักตอนนี้เองว่า เหตุใดนางจึงได้รับการยกย่องให้เป็นหญิงงามลำดับหนึ่งแห่งเมืองอู่ซื่อ “คุณไปบอกนุชนารถได้ไหมว่า ฉันยอมแพ้แล้ว เลิกเล่นอะไรอย่างนี้เสียทีเถอะ” ภาษาพูดฟังแปลกหูประโยคนั้น ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัวอีกครั้ง ตาเรียวหรี่ลงเมื่อเอ่ยถามอีกครั้ง “เจ้ากำลังพูดถึงใคร” หญิงสาวพยายามกลั้นยิ้มทำหน้าเคร่งเครียดตาม “นุชนารถก็คนที่จ้างคุณให้มาเล่นเป็นแม่ทัพนี่ไง” เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่งจนทำให้คนที่มองอยู่เริ่มใจคอไม่ดี ก่อนเขาจะถามออกมาอีกครั้ง “ฉางเอ๋อ... เจ้ามีอะไรอยากพูดกับข้าก็รีบๆ พูดมา ข้าไม่มีเวลาทั้งคืนมานั่งฟังเจ้าพูดจาไร้สาระพวกนี้” “คุณไม่รู้จักนุชนารถหรือ” “ข้าไม่รู้จักผู้ที่เจ้าถามถึง” เขาพูดตัดบทเสียงเข้ม “หากไม่มีเรื่องใดจะพูดอีก ข้าก็คงต้องขอตัวก่อน” “เดี๋ยวก่อนคุณเว่ย” หล่อนรีบจับชายแขนเสื้อคลุมของคนที่หันหลังกลับทันทีที่พูดจบ หล่อนงุนงงกับสถานการณ์ตรงหน้ามากขึ้น ชายหนุ่มสะบัดแขนเสื้อให้พ้นการจับนั้น ดวงตาที่จ้องเขม็งมาคู่นั้นเป็นประกายดุดันจนน่ากลัว มือใหญ่บีบคางหล่อนแน่นจนเจ็บ   “ว่ามาสิท่านหญิงเฟ่ยฉางเอ๋อ” เสียงของเขาราบเรียบ แต่ทำให้คนถูกมองรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ใบหน้าขาวที่มีไรหนวดจางๆ ชะโงกเข้ามาใกล้มากขึ้น “ไหนบอกข้ามาสิว่า ตอนนี้เจ้ากำลังเสแสร้งจะทำอะไรอีก ข้าจะได้ตามเจ้าให้ทัน ถ้าเป็นไปได้เจ้าช่วยบอกข้าหน่อยได้ไหมว่า เวลานี้เจ้ากำลังมีแผนการอะไรที่จะทำให้ข้าเสื่อมเสียอีก” “คะ...คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันน่ะ” กิรณาตัวเกร็ง ความกลัวเอ่อล้นขึ้นมาในอกอีกครั้ง พยายามส่ายหน้าให้หลุดจากการจับกุมนั้น หล่อนยกมือที่อ่อนแรงพยายามดันแผ่นอกกว้างให้ห่างออกไป เพียงแค่เห็นดวงตาตรงหน้าฉ่ำน้ำ เว่ยเหยียนฟงก็ปล่อยมือจากใบหน้างามนั้นทันที ความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นทำให้ชายหนุ่มยิ่งโกรธเพิ่มมากขึ้น “เจ้าให้ไห่จูเรียกข้ามาพบทำไม” เขาถามเสียงลอดไรฟัน “ฉัน...” กิรณาพยายามกลั้นสะอื้น “ฉันอยากให้คุณไปบอกกับนุชนารถหน่อยว่า เลิกเล่นได้แล้วฉันอยากกลับบ้าน” “ฉางเอ๋อ... เจ้าต้องการกลับตระกูลเฟ่ยจริงหรือ” ริมฝีปากเรียวเหยียดยิ้มหยาม “เจ้าถามทั้งๆ ที่รู้ดีอยู่แล้วว่า แม้ข้าจะต้องการส่งตัวเจ้ากลับเพียงใด แต่ในเมื่อเจ้าเป็นคนของตระกูลเว่ยแล้ว อย่างไรข้าก็คงไม่ส่งตัวเจ้ากลับไปไม่ได้ ดังนั้นในเมื่อเจ้าต้องอยู่ที่นี้ต่อไปเจ้าก็อย่าพูดเรื่องนี้ให้ข้าได้ยินอีก และข้าขอเตือนเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เลิกเล่นละครพวกนี้ได้แล้ว ไม่เช่นนั้นข้าอาจจะทำอย่างที่เจ้าต้องการจริงๆ ก็ได้” พูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไป น้ำเสียงราบเรียบและสายตาเย็นชาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มองมานั้น ทำให้กิรณารู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเป็นครั้งแรก หล่อนเริ่มมองไปรอบๆ ตัวกับสภาพห้องที่เหมือนหลุดออกจากหน้าหนังสือประวัติศาสตร์จีนด้วยสายตาตื่นตระหนัก มือเรียวยกขึ้นควานหาหยกประจำตัวที่มักพกติดตัวอยู่เสมอ แต่เมื่อพบกับความว่างเปล่า ความกระวนกระวายใจก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างระงับไว้ไม่อยู่ ไม่เข้าใจสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับตัวเองตอนนี้แม้แต่น้อย ร่างบางพยายามยันตัวลุกขึ้นจากเตียง ความตื่นกลัวอัดแน่นเต็มหัวใจ แต่กล้ามเนื้อที่อ่อนแรงทำให้ลุกได้เพียงเล็กน้อยก็ต้องทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม ถ้าทุกอย่างไม่ได้เป็นแผนการตลกร้ายของนุชนารถ หรือนี่จะเป็นการลักพาตัว... กิรณาส่ายหน้าไปมากับความคิดหลังนี้ เพราะถ้าเป็นการลักพาตัว ทำไมคนที่นี้ถึงทำเหมือนกับหล่อนเป็นผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ผู้หญิงที่ทุกคนรู้จักเป็นอย่างดีเสียด้วย รู้สึกว่าผู้ชายคนเมื่อกี้จะเรียกหล่อนว่า ท่านหญิงเฟ่ยฉางเอ๋อใช่ไหม ฉางเอ๋อ... เทพธิดาแห่งดวงจันทร์ในนิทานจีนโบราณอย่างนั้นหรือ... หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อระงับอารมณ์หวาดกลัวที่เกิดขึ้น นี่มันต้องเป็นเรื่องตลกที่นุชนารถคิดขึ้นมาแน่นอน เพราะไม่อย่างนั้น ทำไมคนที่หล่อนมาเหมือนต้องมีชื่อที่หมายถึงพระจันทร์เหมือนกันด้วย “โบว์...ออกมาน่ะ อย่าล้อเล่นอย่างนี้กับฉัน” กิรณาลองเรียกเพื่อนด้วยเสียงที่ดังขึ้น ก่อนจะไอออกมาอย่างรุนแรงอีกครั้งจนรู้สึกหมดแรง สมองมึนงงรอบตัวหมุนคว้างไปหมด ความอ่อนเพลียเข้ามาครอบงำอีกครั้ง “โบว์...” คนบนเตียงพึมพำเรียกออกมาอีกครั้ง เปลือกตาค่อยๆ หนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ “ฉันต้องกำลังฝันอยู่แน่นอน... ฉันกำลังฝันไป...” กลิ่นกำยานอบอวลลอยคลุ้งอยู่รอบๆ ตัว ยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนร่างกายจมลงสู่ก้นบึ้งของกาลเวลาที่ผ่านมาเนิ่นนานเพิ่มมากขึ้นทุกที มีต่อ.............. จากคุณ : w_panda เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 19:34:18

ความคิดเห็นที่ 2 เว่ยเหยียนฟงขยับตัวจากตำแหน่งหน้าห้องนอนที่ยืนอยู่นาน เมื่อเสียงต่างๆ ในห้องเงียบลง และมองเห็นสาวใช้คนหนึ่งเร่งฝีเท้าเดินตรงมาจากเรือนนอนคนใช้ ร่างสูงใหญ่เดินตรงกลับเรือนเหวินเหอที่เป็นเรือนพักของเขา คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างครุ่นคิด เมื่อครู่ที่สนทนากันทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่า ฉางเอ๋อเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากจนเหมือนเป็นคนละคนกัน เขาเริ่มอยากรู้เสียแล้วว่า เกือบปีที่นางหนีตามชายชู้ไปมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตลอดเวลาที่จากไปนางไปอยู่ที่ไหนกัน  แล้วทำไมจึงเพิ่งตัดสินใจกลับมายังราชธานีอู่ซื่อในเวลานี้ เวลาที่ผู้มีอำนาจเกือบทุกคนในอู่ซื่อต่างเริ่มเคลื่อนไหวกันอย่างเงียบเชียบ หรือนางจะเกี่ยวข้องกับสิ่งต่างๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นเหล่านั้นด้วย แม่ทัพหนุ่มส่ายหน้ากับความคิดที่เกิดขึ้นนั้น เพราะแม้ฉางเอ๋อจะเจ้าความคิดและโหดเหี้ยม แต่นางไม่น่าจะกล้าเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องอันตราย และไม่น่าจะลงทุนทำร้ายตัวเองเช่นนั้น เขาจำเหตุการณ์เมื่อคืนวานได้ ท้องฟ้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆฝน ปั่นป่วนไปด้วยสายฟ้าที่ฟาดลงมาครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เขาสั่งลูกน้องให้เร่งพายเรือกลับเข้าหาฝั่ง เมื่อผ่านสะพานหินอู่ซื่อหลง อยู่ๆ เขาก็เห็นผู้หญิงที่สวมชุดดำทั้งชุดร่วงหล่นลงสู่พื้นน้ำที่เย็นเฉียบ และบ้าคลั่ง จนถ้าเขาไม่ตัดสินใจกระโดดตามลงไปช่วยนางทั้งๆ ที่ถงอันเจิ้นตะโกนห้ามไว้ นางก็อาจจะจมน้ำเสียชีวิต เนื่องจากถูกสาหร่ายใต้น้ำพันขาไว้จนขึ้นมาสู่ผิวน้ำไม่ได้ หรือระหว่างที่นางหลบหนีไปอยู่กับชายชู้จะเกิดเรื่องราวบางอย่างขึ้น จึงทำให้ท่านหญิงที่แสนเอาแต่ใจตัวเอง และโหดเหี้ยมอำมหิตคนนั้นดูเปลี่ยนแปลงไปได้ขนาดนี้ แม้แต่สีหน้าหวาดกลัวที่นางแสดงเมื่อครู่ ก็ยังดูสมจริงสมจังอย่างมาก เว่ยเหยียนฟ่งผลักประตูก้าวเข้าสู่เรือนนอน เขาถอดเสื้อคลุมพาดไว้ที่ฉากกั้นไม้ในห้อง จากนั้นเดินไปดึงลิ้นชักตู้ไม้ หยิบเสื้อกระโปรงสีดำที่เขาซ่อนไว้ลึกที่สุดเอาออกมาคลี่พิจารณาอีกครั้ง เสื้อชุดที่ฉางเอ๋อใส่เมื่อคืนวานที่ตกน้ำ มันเป็นเสื้อผ้าที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่ว่าในราชธานีแห่งนี้หรือของชนเผ่าใด เพราะมันเป็นเสื้อแขนยาวแคบและกระโปรงอัดจีบรอบตัวสีดำรูปทรงประหลาด รวมถึงโลหะซี่เล็กๆ ที่เรียงกันเป็นแถวยาวอยู่ด้านข้างของกระโปรงอีกด้วย ชายหนุ่มมองมันอีกครู่ ก่อนจะตัดสินใจพับมันเก็บไว้ในลิ้นชักตามเดิม ชายหนุ่มส่ายหน้ากับตัวเอง เพื่อสลัดความคิดและความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นในหัวใจออกไปให้หมด ไม่เข้าใจตัวเองแม้แต่น้อยว่า ทำไมยามที่เห็นดวงตาคู่นั้นมีหยาดน้ำเอ่อคลอเช่นนี้ เขาจึงอยากทำให้มันจางหายไปให้สิ้น เพื่อเหลือเพียงประกายสุกสกาวสดใสเท่านั้น ................................... จบบทคะ............................ ทักทายกันต่อดีกว่า - ขอบคุณคุณ littlevalvie นะคะ ที่ช่วยสอนวิธีทำตัวเอน ในที่สุดก็ทำสำเร็จ หุ หุ หุ - ดีใจจังที่เดลยังตามอ่าน จุ๊บๆ -นะ... คุณสัมผัสรักก็ลองทำตัวเอนด้วยหรือ - ขอบคุณค่า คุณ mydarin ที่ตามอ่านกัน ^ ^ ดีใจจัง - คุณ scottie : ถ้าอุตส่าห์ข้ามเวลามาแล้วเจอแต่ปมเล็กๆ ก็แย่ดิเนอะพี่เนอะ - คุณ แก้วชมพู: อย่าลืมตามอ่านกันนะจ๊ะ ว่าแต่...ใครหรือบอกกันหน่อยดิ ส่งคำตอบในกล่องข้อความก็ได้ ติดตามอ่านบทต่อไปในเร็วๆ นี้ค่ะ จากคุณ : w_panda เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 53 19:44:12

ความคิดเห็นที่ 3 ไอ้รวมถึงโลหะซี่เล็กๆ ที่เรียงกันเป็นแถวยาวนี่ โซ่ประดับปล่าวเนี่ย กลับมาในอดีต หน้าตาไม่เหมือนเดิมหรือเหมือนเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 12:07:16

ความคิดเห็นที่ 4 หนีตามชู้...โอ้ มาเป็นคนไม่ดีด้วย งานเข้าของแท้แล้ว^^" จากคุณ : adel_ew เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 12:18:21

ความคิดเห็นที่ 5 ยินดีกับเพื่อนด้วยนะ ขอบอกว่าสนุกดี และรู้สึกดีใจแทน ที่มีคนเข้ามาอ่านเพียบเลย อีกไม่ช้างานของเราก็จะตามมาโพสต์ในนี้เหมือนกัน ระหว่างนี้ขอตามอ่านเรื่องนี้ไปก่อนนะจ๊ะ ชอบอ่ะ ^_^ จากคุณ : พล็อตรัก (haneeku) เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 14:10:47

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ W_panda ตามมาอ่านตอนสามแล้วค่ะ...ต้องขอบอกอีกครั้งนึงนะคะ ว่าพล็อตเรื่องน่าติดตามจริงๆ ค่ะ...ขอสมัครเป็นแฟนเรื่องนี้เลยนะคะ สัญญาว่าจะตามอ่านตลอด แม้ว่าบางทีอาจจะมีดีเลย์บ้างค่ะ :) ไม่ทราบว่าเป็นเรื่องแรกรึเปล่าคะ...ถ้าเป็นเรื่องแรกก็ต้อง ขอแสดงความยินดีด้วยคะเพราะว่าเขียนได้น่าติดตามมากจริงๆ จากคุณ : Mydarin เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 53 18:49:19

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกดีค่ะ ขอติดตามเป็นแฟนด้วยอีกคน จากคุณ : ย่ำต๊อก เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 13:38:21