ความคิดเห็นที่ 1 ในกรณีที่คุณเป็นนักเรียน  คุณจะต้องทำการลงทะเบียนภายในสามวันทำการเช่นเดียวกัน แต่มันจะต่างกับของนักท่องเที่ยวหรือนักธุรกิจตรงที่ว่า  registration  ของคุณไม่ได้ถูกออกโดยโรงแรมที่คุณเข้าพัก  แต่เป็นหน่วยงานของมหาวิทยาลัยที่มีหน้าที่จัดการเกี่ยวกับหนังสือเดินทาง  registration  และใบ migration card ของคุณ ซึ่งหน่วยงานนี้จะทำงานร่วมกับหน่วยงานของรัฐบาลที่คอยดูแลควบคุมชาวต่างชาติที่เข้ามาพำนักในประเทศรัสเซีย  และหน่วยงานนี้จะอยู่ที่สถานีตำรวจ  เจ้าหน้าที่จะทำการออกใบ  registration ให้ตามจำนวนเงินที่นักเรียนจ่ายอย่างที่ดิฉันได้เล่าไปข้างบนแล้ว  และถ้าในเทอมต่อไปจ่ายไม่ทันนักเรียนก็จะต้องจ่ายค่าปรับเพื่อให้เขาทำการต่อทะเบียนให้   ในกรณีที่คุณเป็นนักเรียนทุนรัฐบาลรัสเซียก็จะง่ายหน่อย คือทางมหาวิทยาลัยจะให้  registration  สองเทอมเลย  นั่นหมายความว่าจะไม่มีใครมาวุ่นวายกับคุณทั้งปี  เอ่อ...เว้นเสียแต่คุณจะโชคร้ายไปเจอโจรใบเครื่องแบบ ทีนี้ท่านผู้อ่านคงจะพอเห็นภาพแล้วนะคะ   เอาล่ะ....ย้อนกลับไปสมัยที่ดิฉันยังเรียน ป. ตรีอีกครั้ง   ตอนอยู่ปีสองแม่ของดิฉันเลิกส่งอย่างถาวรแล้วเพราะมั่นใจว่าดิฉันต้องเอาตัวรอดได้แน่ ๆ  ซึ่งมันก็เป็นไปตามนั้น (ไม่งั้นดิฉันจะรอดมาจนเรียนจบ ป. เอก ได้ยังไง)  แต่กว่าจะรอดมาน่ะ  แทบแย่เลยล่ะ  ตั้งแต่ปีสองเป็นต้นมาดิฉันต้องคอยหลบตำรวจอยู่เสมอเพราะว่าไม่เคยจ่ายค่าเทอมตรงเวลาเลย  registration  ขาดอยู่ตลอด  ดังนั้นวิธีแก้คือ...ต้องเป็นคนมีสายตาเฉียบไว  เดินไปไหนต้องไม่มัวชมนกชมไม้  สายตาต้องคอยสอดส่องมองหาพวกตำรวจ  อีกหนึ่งวิธีคือ ดิฉันต้องคอยแต่งตัวให้ดูเหมือนเป็นเด็กมัธยมต้นอยู่ตลอดเวลา เพราะเด็ก ม. ต้นมักไม่ใช่ต่างชาติ จะเป็นพวกรัสเซียฟากเอเชียมากกว่า  ดังนั้นในสมัยก่อนใครต่อใครที่เจอดิฉันจะได้เห็นดิฉันถักเปียสองแกละเพื่อลดอายุ  เอ้า...ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะ มันได้ผลอยู่เสมอ  แต่ครั้งไหนถ้าไม่รอดจริง ๆ ดิฉันก็จะงัดมุขเด็ดออกมาใช้  “คุณตำรวจช่วยจับหนูไปเลยค่ะ  จับไปแล้วช่วยเลี้ยงข้าวด้วยเพราะตอนนี้หนูไม่มีทั้งค่าเทอมทั้งค่าอาหาร  ขอไปอยู่ที่โรงพักด้วยสักพักก็แล้วกัน”  ทุกครั้งที่ใช้มุขนี้ ตำรวจทุกคนจะไล่ดิฉันอย่างเซ็ง ๆ พร้อมทั้งกำชับให้รีบไปจ่ายค่าเทอมเพื่อต่อ  registration  เป็นแบบนี้จนจบปีสี่  อันที่จริงชีวิตดิฉันเพิ่งมาสบายขึ้นตอนเรียน ป. โท เอง  ก็อย่างที่เล่าไปข้างบนล่ะคะ  หากเราเป็นนักเรียนทุนรัฐบาลรัสเซีย  เราก็จะได้ลงทะเบียนสองเทอม น้อง ๆ ที่ไม่เคยเผชิญหน้ากับพวกโจรมักควบคุมสถานการณ์ไม่ได้  มักจะเกิดอาการสั่น  ลนลาน  กลัวความผิด....ทั้ง ๆ ที่ตัวเองไม่ได้ผิด  ดิฉันนึกไปถึงน้องคนหนึ่งที่จบการศึกษากลับบ้านไปแล้ว  เขาเป็นเด็กดี มีกริยามายาทที่น่ารัก  แต่บุคลิคของเขาไม่เหมาะกับประเทศนี้  ท่าทางที่หงอ  ยอมคนอยู่ตลอดเวลา  นิสัยคนไทย...สบาย ๆ ใครอยากได้อะไรก็ให้เขาไป ผมคอยได้  นอบน้อม  ถ่อมตน  ทั้งหมดนี้เป็นนิสัยที่จะไม่มีใครที่ไหนปฏิเสธหากเขาจะเดินเข้าไปสมัครงานสักที่  แต่สำหรับที่รัสเซีย  บุคคลที่มีลักษณะนิสัยตามที่เขียนเอาไว้ข้างบนจะเป็นไอ้ขี้แพ้ให้คนอื่นเขารังแกอยู่เสมอ  เป็นลักษณะของคนที่จะไม่สามารถเอาตัวรอดในประเทศนี้ได้เลยหากไม่มีรุ่นพี่คอยดูแล  และหากไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนชาวไทย  ครั้งหนึ่งขณะที่เขากำลังเดินอยู่ที่ตลาดก็มีโจรในเครื่องแบบมาลากเขาขึ้นไปบนรถ  (พวกโจรมีรถตู้ที่ใช้ลาดตระเวน)  ขอตรวจหนังสือเดินทาง  ถามอะไรสอง-สามคำ  จากนั้นเขาก็ถูกค้นตัว  เหตุการณ์มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเขาเองก็ตั้งตัวไม่ทัน  จากนั้นเมื่อเขาถูกปล่อยตัวออกมาจากรถโจร พอตั้งสติได้เขาก็พบว่าเงินที่เขาออกไปทำงานพิเศษได้หายไปทั้งหมด  ซึ่งมันเป็นเงินที่เขาจะใช้ซื้อตั๋วเพื่อเดินทางกลับบ้านเมื่อเขาเรียนจบ เป็นเหตุการณ์ที่น่าเศร้า...แต่ก็เป็นเรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้  เด็กทุกคนควรมีข้อมูลนี้เอาไว้เพื่อที่จะได้ระวังตัว จากคุณ : venograd เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 20:00:05

ความคิดเห็นที่ 2 ดิฉันก็เคยโดนค่ะ  แต่ไม่ได้มากมายอะไรหรอก  ช่วงหลัง ๆ นี่ชีวิติฉันต้องกลับมาอยู่ในวัฐจักรเดิมอีกเนื่องจากทุนระดับ ป. เอก เขาให้เรียนฟรีแค่สามปีเท่านั้น  แต่จนแล้วจนรอดดิฉันก็ไม่จบ  จากสามเป็นสี่..ห้า..หก  ค่ะ....คนปกติเขาเรียนกันแค่สามปีแต่ดิฉันเรียนหกปี  ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น...คงต้องยกเอาไปเล่าให้ฟังครั้งหน้าเพราะว่ามันเป็นมหากาพย์  เล่าสามวันสามคืนไม่จบ เอาเป็นว่า...เมื่อเรียนไม่จบภายในระยะเวลาที่เขากำหนด ดิฉันจึงต้องจ่ายเงินรักษาสถานภาพเอง  ก็รักษามันมาเรื่อย ๆ เดือนละ 12,000 รูเบิ้ล  (ราว ๆ 15,000 – 18,000 บาท ขึ้นอยู่กับค่าเงิน ณ ตอนนั้น ๆ)  ถึงดิฉันจะทำงานตัวเป็นเกลียว แต่ในบางช่วงก็เกิดอาการช็อตเหมือนกัน   วันหนึ่งในขณะที่เดินในเมโตร ดิฉันเหลือบไปเห็นตำรวจ  หนึ่งในคนที่เดินไปกับดิฉันมีหน้าตาแปลกประหลาดสะดุดตาทำให้พวกตำรวจรี่เข้ามาที่พวกเรา  แต่กลายเป็นว่าของคนหน้าแปลกนั้นทุกอย่างเรียบร้อยดี  เป็นของดิฉันต่างหากที่  registration  ขาดไปหลายวันแล้ว  หลังจากตั้งสติดิฉันก็นึกขึ้นได้ว่าในกระเป๋าของดิฉันมีเงินราว ๆ หนึ่งแสนรูเบิ้ล...ที่สำคัญ มันเป็นเงินของคนอื่นที่ดิฉันต้องเป็นธุระเอาไปจ่ายให้  เมื่อพูดจากันสักระยะตำรวจสองนายก็พาดิฉันเดินไปที่อีกมุม เพื่อให้พ้นสายตาคนอื่น  จากนั้นเขาก็พูดว่า “คุณรู้ใช่ไหมว่าคุณทำผิดกฎหมายรัสเซีย  คุณจะต้องไปโรงพักกับเรา” “ต้องไปทำอะไรคะ” ดิฉันแกล้งไม่รู้ “คุณต้องไปจ่ายค่าปรับและลงบันทึกประจำวันนะครับ”  หนึ่งในนั้นตอบ และพูดต่อว่า “...เอ่อ...แต่ว่าถ้าคุณไม่อยากไปโรงพักคุณจะจ่ายที่เราก็ได้” “คุณตำรวจคะ....”  ดิฉันเริ่มบีบน้ำตา  “...ดิฉันรู้ดีว่าทำผิดแต่ว่าตอนนี้ดิฉันไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม  registration  ก็เลยขาด” “แต่กฎก็คือกฎนะครับ  คุณจะต้องจ่ายค่าปรับ” “คุณตำรวจคะ...เห็นใจดิฉันเถอะค่ะ”   ดิฉันเริ่มเล่านิทาน “พ่อแม่ที่เมืองไทยของดิฉันเพิ่งถูกสึนามิพัดไป  บ้านก็หายไปด้วย  ตอนนี้ดิฉันไม่เหลืออะไรแล้ว...” (มาถึงตอนนี้เริ่มมีเสียงสะอึกสะอื้น) “...ตอนนี้ดิฉันเหลือตัวคนเดียวแล้ว  ยังไม่รู้จะทำยังไง  ทั้งตัวมีเงินเหลืออยู่แค่ 100 รูเบิ้ล เท่านั้น” (น้ำตาไหลพราก พร้อมทั้งหยิบแบ็งค์ร้อยยับ ๆ ให้พวกเขาดู) “... ถ้าคุณตำรวจเอาไป เย็นนี้ดิฉันก็คงไม่มีอะไรกิน  จะมีคนส่งมาช่วยเมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้” ตำรวจทั้งสองนายยืนหน้าสลด  สงสารชีวิตรันทดของดิฉัน  ส่วนพ่อแม่ที่ดิฉันไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนก็คงสะอึกเหมือนกันหากรู้ว่าดิฉันบอกตำรวจไปว่าพวกเขาจมน้ำตายไปแล้ว   จากนั้นก็มีอีกสี่นายมาสมทบ  พวกเขายืนหารือกันสักครู่แล้วหนึ่งในนั้นก็เป็นตัวแทนมาพูดกับดิฉัน “พวกเรารู้สึกสงสารคุณมาก   ไม่เป็นไรครับ...ร้อยเดียวก็ร้อยเดียว”  ได้ยินอย่างนี้แล้วดิฉันก็ส่งแบ็งค์ร้อยใบนั้นให้พวกเขาไปแบบงง ๆ ตำรวจอีกนายพูดว่า “พวกเราขอแสดงความเสียใจกับคุณและประเทศไทยด้วย  ขอให้คุณผ่านช่วงเวลาอันเลวร้ายนี้ไปได้โดยเร็ว  เราขอเป็นกำลังใจให้”  ว่าเสร็จพวกเขาทั้งหกก็เดินจากดิฉันไป ทิ้งให้ดิฉันยืนมองตามจนพวกเขาลับตา    อ่านมาถึงตอนนี้แล้วคุณคงสงสัยว่าเงินร้อยเดียวมันทำอะไรได้  ทำได้ค่ะ...เขามีกันหกนาย  ส่วนเบียร์บางยี่ห้อขวดละไม่ถึง 20 รูเบิ้ล (ในตอนนั้น)  ก็...เสียน้ำตานิดหน่อย แต่รักษาเงินแสน (ของคนอื่น) เอาไว้ได้   ดิฉันไม่ได้สะตอนะคะ...แบบนี้เขาเรียกว่า “รู้จักเอาตัวรอดในสถานการณ์คับขัน” ไม่ได้ทำจนเป็นนิสัยหรอก เรื่องโจรในเครื่องแบบนี้เล่าต่อไปอีก 20 หน้าก็ไม่จบ   เรื่องมันเยอะจริง ๆ...พี่โซดายังฝากให้เล่าให้ฟังว่า  คืนหนึ่งในขณะที่เดินอยู่ในเมโตรดี ๆ ตำรวจก็เดินเข้ามากล่าวหาว่าเขากำลังดื่มว้อดก้า ทั้ง ๆ ที่เขาดื่มน้ำอยู่  จะไถตังค์ให้ได้  ส่วนนักศึกษาอีกคนโดนค้นแถว ๆ สถานีรถไฟ  ตำรวจกล่าวหาว่าเขาเสพย์กัญชาเพราะตาแดง (ที่จริงเขาแค่อดนอน) และมีเฮโรอีนไว้ในครอบครอง (มันคือแป้งเด็กจอห์นสัน) จากนั้นพวกโจรก็รุมค้นตัวเขาและเอาเงินทั้งหมดที่เขามีไป เล่าไปก็ไม่จบไม่สิ้น...คงเขียนเป็นภาคได้หลายภาคอย่าง แฮรี่ พ็อตเตอร์ เห็นอย่างนี้แล้วก็นึกไปถึงผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ที่เมืองไทย......พวกเขาน่ารักกว่าตั้งเยอะ  ว่าไหม? จากคุณ : venograd เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 20:04:02

ความคิดเห็นที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8764401/W8764401.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8790370/W8790370.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8816858/W8816858.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8844027/W8844027.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8876904/W8876904.html http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8902610/W8902610.html จากคุณ : venograd เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 20:06:27

ความคิดเห็นที่ 4 อืม โจรในเครื่องแบบไทยชิดซ้ายไปเลยแฮะ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 53 20:44:26

ความคิดเห็นที่ 5 จริง อ่านแล้วน่ากลัวมาก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 53 14:16:26

ความคิดเห็นที่ 6 555 ตอนนี้จะออกแนวตลกมากว่าเครียดนะ ฮามากตอนเล่าเรื่องซีนามิ ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชือ ถ้ามีเรื่อง "โจรในเครื่องแบบ" อีก น่าจะเขียนอีกหลายๆตอนนะ ใครที่กำลังจะไปรัสเซียจะได้เตรียมรับมือไว้ เพราะว่าเรื่องอย่างนี้คงหาอ่านจากหนังสือนำเที่ยวเล่มไหนๆ ไม่ได้แน่น โจรในเครื่องแบบ ของไทยดีกว่าเยอะ ฟันธง!!! จากคุณ : ichbin (Ichbin) เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 53 16:05:03

ความคิดเห็นที่ 7 โจร!! จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 53 13:30:11

ความคิดเห็นที่ 8   ขอบคุณจริงๆครับ เป็นประโยชน์มากๆๆๆ พี่จอยมีเฟสบุคมั๊ยครับ? อยากรุจักพี่อ่ะครับ จากคุณ : aa เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 53 14:50:15 A:125.24.62.95 X: TicketID:151515