ความคิดเห็นที่ 1 ฮัมเพลงโปรดเบา ๆ ขึ้นรถไปลงหน้าโรงแรมสบาย ๆ เคยคิดจะหารถมาใช้  แต่เธอก็ใช้เวลาในการนั่งรถเมล์ทำอะไรได้หลายอย่างทั้งอ่านหนังสือ ฟังเพลง  แล้วก็มองคน  สนุกจะตาย หญิงสาวแวะห้องอาหาร  เลือกนั่งมุมโปรดสั่งอาหาร  วันนี้หิวไม่อยากทำอาหารเอง  แล้วก็ตั้งใจจะอาบน้ำนอนเร็วหน่อย  ไม่อยากยุ่งยากในการเก็บล้าง “ชุดใหญ่ หิวมาก” สุชาดาสั่ง พนักงานประจำที่นี่คุ้นเคยกับสาวน้อยรายนี้ทั้งนั้น หลานสาวผู้จัดการ ลูกสาวท่านประธานใหญ่ “นั่นพนักงานบริษัทใช่ไหม” อินทิราชี้ สาวผมสั้นในชุดทำงานเสื้อลายดอก กระโปรงสีม่วงที่เลือกนั่งมุมหันไปทางสวนสะดุดตา “ครับ” สักกะเอียงมองตามที่มารดาชี้เครื่องแต่งกายใช่ แต่คนไม่คุ้นตา เขาไม่ใช่ฝ่ายบุคคลที่จะต้องรู้จักคนทั้งบริษัทเสียเมื่อไร “มีนัดมั้งแม่” สักกะเก็บความสงสัยไว้ในใจ พนักงานบริษัทที่มีเงินเดือนขนาดเข้ามาดินเนอร์ที่นี่ได้ มีไม่มากนักและไม่ใช่คนนี้แน่ ๆ กิริยาเคาะปลายนิ้วกับโต๊ะเป็นจังหวะ เอียงหน้ามองผ่านหน้าต่างออกไปนั้นคุ้นตา แต่เขาจำได้แน่นอนว่าไม่เคยรู้จักพนักงานสาวคนนี้ “มีอะไรจ๊ะ” อินทิราถามเห็นคิ้วเข้มขมวดมุ่น “ไม่มีอะไรจ้ะแม่” สักกะตอบ ท่วงท่าคุ้นตาอย่างประหลาด ไม่ว่าการเงยหน้า ยิ้ม การจับมีด กระทั่งหยิบแก้วน้ำ ใครนะที่มีท่าอย่างนี้ คุ้นเคย ทำไมนึกไม่ออก “คงไม่ใช่มีนัดแล้วล่ะ หนูคนนั้นดูคุ้นกับพนักงานเหมือนมาประจำ” อินทิราพยักหน้าให้บุตรชายดูพนักงาน เข้าไปส่งจดหมายให้ หญิงสาวที่เป็นที่สนใจของสองแม่ลูกไม่ได้รู้สึกตัวแม้แต่น้อยว่ามีใครมาสนใจ  รู้แต่ว่าหิวมาก “ขอบใจจ้ะ” หญิงสาวขยับตัวให้บริกรวางจานอาหารลง “ขอชาร้อนมากาหนึ่ง เค้ก 2 ชิ้น อะไรก็ได้” “ครับ” บริกรกลับมาวางกาน้ำชา พร้อมเค้ก 2 ชิ้นแล้วก็จดหมาย “คุณแอ๊วให้เอามาให้ครับ บอกว่าด่วน” “ขอบใจจ้ะ” หญิงสาวพยักหน้า หยิบจดหมายขึ้นมาดู จดหมายของบิลเธอจำลายมือของแมรี่ได้ จดหมายตีตราโรงแรมมาจากสำนักงานใหญ่ ฉบับสุดท้ายของธนาคารเธอเลือกเปิดฉบับนี้ก่อนดึงสลิปมาดูคร่าว ๆ ก่อนจะเปิดจดหมายของบิลที่เขียนมาสั้น ๆ ว่าจะมาวาเลนไทม์ที่นี่ ช่วงคริสต์มาสจะพาแมรี่ไปบ้านของเธอ บอกให้ทำตัวดี ๆ ตามแบบฉบับของคุณพ่อ  แมรี่เล่าเรื่องทั่วๆ ไปของครอบครัว  คิทกับโคแนนเล่ามาบ้างตามประสาเด็ก   ซองจดหมายทางการนั้นไม่อยากเปิดเลย  เรื่องอะไรการแต่งตั้งตำแหน่งเพื่อให้เซ็นเช็คคู่กับรุ้งตะวันหรือ เธอไม่อยากเกี่ยวพันถูกผูกติดกับคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ถึงเวลาจะตัดสินใจหรือยัง  พร้อมไหมที่จะกลับไปอเมริกาอีกครั้ง อย่างพึ่งพาตัวเอง ในเมื่อตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กหญิงเล็ก ๆ ที่ไม่มีที่พึ่งพา ไม่ใช่เด็กสาวที่โหยหาอยากกลับบ้าน  ถึงบิลกับแมรี่จะรักเธอเหมือนลูก  เธอก็รู้สึกแปลกอยู่ดี บิลเป็นเพื่อนกับพี่แน้ต  เพื่อนแค่ไหนกัน กับถ้อยคำแน้ตเป็นอย่างนั้น  เป็นอย่างนี้  ทำอย่างนั้น  ทำอย่างนี้  บิลบอกเสมอว่าเธอเหมือนพี่แน้ตไม่ใช่หน้าตา  แต่เป็นท่าทางเหมือนราวกับเงาของกันและกัน เธอจะกลับไปได้อีกหรือ ความฝังใจของผู้ชายแสนดีคนหนึ่งที่มีต่อพี่สาวเธอที่จากไปแล้ว ผู้ชายที่ตอนนี้มีครอบครัว หญิงสาวรวบจดหมายเรียกบิลมาเซ็น  เมินเฉยกับน้ำชาและขนมเค้กที่เรียกร้อง  ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเป็นจุดสนใจของใครบ้าง “แฟนแม่ยังไม่มาหรือครับ” สักกะถามมารดาแก้เก้อ เมื่อท่านเห็นเขามองตามแม่สาวคนนั้นไป จนสุดสายตามารดาเขาติดใจนักเปียโนสาวคนนั้น จนสืบได้ว่าเธอมักจะมาเล่น พุธที่สองและสี่ของเดือน ครั้งนี้สักกะหยุดอยู่บ้าน มารดาก็เลยชวนออกมาฟังเพลงด้วยกัน อินทิราดูนาฬิกา “ใกล้แล้ว น่ารักนะ” “แค่ชื่อก็น่ารักแล้วครับ Darling เวลาหนุ่ม ๆ เรียก เธอไม่เขินหรือไง” “หนุ่ม ๆ เรียกไม่เขินหรอกจ้ะ สาวเรียกซิน่าเขิน” อินทิราค้อนลูกชาย สุชาดาเลือกเล่นเพลงแรง ๆ ตามระดับอารมณ์แยกเขี้ยวยิ้มทักแขกประจำที่สองสามเดือนมานี้จะมาฟังประจำ  บางครั้งก็ขอเพลง แต่ส่วนใหญ่จะนั่งฟังเงียบ ๆ วันนี้ควงหนุ่มละอ่อนมาฟังด้วย  ลูกชายล่ะมั้ง  หน้าตาถอดแบบกันออกมาเลย “วันนี้มีแต่สาวอารมณ์เสีย” สักกะวิจารณ์ ขมวดคิ้วกับเสียงกระแทกกึกก้อง รุ้งตะวันยืนฟังมาสองเพลงแล้ว  คิ้วเรียวงามเลิกขึ้นน้อย ๆ พอเห็นสาวเจ้าขึ้นเพลงที่สาม... ความอดทนของเธอก็หมดลง พอกันทีหญิงสาวก้าวตรงไปหา ถ้าปล่อยให้เล่นอย่างนี้ต่อไปไม่ใครก็ใครได้ร้องกรี๊ดออกมาแน่ แล้วคนแรกๆ อาจจะเป็นเธอ สุชาดาเงยหน้ามอง  คนที่บังอาจมาหยุดเธอ  รุ้งตะวันโบกมือให้ลุกลงมือเล่นเองลองมือ  2 – 3 ครั้งแล้วก็เริ่มเล่นเพลง สุชาดาเลิกคิ้ว ทึ่งหน่อย ๆ นาน ๆ จะได้ฟังรุ้งตะวันเล่นเสียที ครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกนั้นเล่นเพลงง่าย ๆ สอนหลานสาว ครั้งนี้ฝีไม้ลายมือแพรวพราว รุ้งตะวันพยักหน้ามาอีกครั้ง สุชาดาสูดลมหายใจ ก่อนจะเปล่งเสียงไล่ตามโน้ตดนตรี สักกะขมวดคิ้ว  เขาไม่ได้เข้าใจดนตรีลึกซึ้งมากนักขยับจะชวนมารดากลับก็เห็นท่วงท่าดื่มด่ำ  มาฟังเปียโนก็พอได้แต่ถ้าจะให้มาฟังโอเปราเห็นจะไม่ไหวแน่ ถัดจากนั้นรุ้งตะวันก็ลดระดับเพลงลงอารมณ์ของสุชาดาลดลงตาม รุ้งตะวันอมยิ้มแม่สาวอารมณ์เสือ  กลายเป็นสาวน้อยอารมณ์ดีเหมือนเดิมแล้ว  ต้องโทษบิลล่ะเอาไปเลี้ยงตามใจ  แรกที่ส่งมาให้เป็นผู้ปกครอง  แววตาเอาเรื่องทีเดียว  ภายใต้ท่าทีสงบอ่อนหวานนั้นเอาเรื่อง  ดื้อเงียบ รุ้งตะวันจบเพลง  สุชาดาปรบมือให้นักดนตรี   “ไปกินขนมเป็นเพื่อนอา อาสิงห์มีประชุมบอกว่าจะแวะมารับดึกหน่อย” “อานตี้แล่นเก่งมากค่ะ ไม่น่าเชื่อเลยไม่เห็นเล่น มือไม่แข็งหมดหรือคะ” “รู้ได้ยังไงว่าอาไม่ได้เล่น เล่นที่บ้าน สอนแองเจิ้ลด้วย” รุ้งตะวันหมายถึงหลานสาวของเธอ “ดาช่วยสอนก็ได้ค่ะ แต่แหมเทียบกับอานตี้แล้วอายเลย” สุชาดายิ้มชื่นชมพร้อมอาสา รุ้งตะวันยิ้มตอบจูงมือเด็กในปกครองไปหาอะไรกินด้วยกัน อินทิราปรบมือให้ทั้งนักร้องนักดนตรี สักกะเรียกพนักงานมาเก็บเงิน “แม่ปลื้มมาก” ลูกชายออกปากเย้า “ใช่จ้ะ ขวัญใจแม่เล่นดนตรีได้ดีกว่าร้องเพลง เสียงแกใสดีแต่ไม่มีพลัง คุณฮุ้งเล่นดนตรีได้ดีมาก ก็เด็กเก่งนี่นะ” “ใคร” สักกะขมวดคิ้ว ตามมารดาไม่ค่อยทัน “ก็คนเล่นเปียโนเมื่อกี้ไง” อินทิราบอก ยิ้มขำๆ ที่สักกะไม่รู้จักรุ้งตะวัน ก็ไม่น่าจะรู้จักหรอกนะ ต่างฝ่าย ต่างเก็บตัวกันเหลือเกิน “ใครล่ะฮะ” “คุณฮุ้ง คุณรุ้งตะวัน รวยมากเธอเป็นผู้จัดการที่นี่” “รวยมาก เป็นเจ้าของโรงแรมนี้” สักกะถาม “ไม่ใช่เป็นผู้จัดการ คุณฮุ้งไอคิว 300 นะ” “ปีศาจแล้วแม่” สักกะหัวเราะไม่เชื่อเลยสักนิด “รุ้งตะวัน สุนันทาเขาเป็นเพื่อนกัน เรียนห้องพิเศษเหมือนกัน สุนันทาไอคิว 200” คำบอกเล่าธรรมดาทำให้สักกะชะงัก ชายหนุ่มมองหน้ามารดาที่ยังยิ้มน้อย ๆ เหมือนคุยเรื่องธรรมดาทั่วๆ ไป ไม่ใช่เรื่องที่ท่านก็รู้ว่าเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับเขา “แม่รู้ได้ยังไง” เขาถามมารดาอย่างสงสัย “แล้วอินทร์คิดว่าใครบอกแม่เรื่องสุนันทาล่ะ” อินทิราเลิกคิ้วถามลูกชายบ้าง  ก้าวเข้าไปนั่งในรถที่ลูกชายเปิดรอ ก่อนก้าวเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ สักกะยังนั่งนิ่งอย่างใช้ความคิด ไม่ได้สตาร์ทเครื่อง ผู้สูงวัยกว่าซ่อนยิ้ม  สักกะเปลี่ยนไปแล้ว  เขาไม่ได้จดจ่ออยู่กับอดีตอีก  มีความสนใจในตัวหญิงอื่น  เธอคิดว่าอย่างนั้น เลยแย้มๆ เรื่องหนหลังของสุนันทาให้เขาได้รับรู้บ้าง “แม่รู้จักยายคุณฮุ้งนี่ดีหรือ” สักกะถามเมื่อเลี้ยวรถออกจากบริเวณโรงแรม “ก็ไม่สนิทนัก รู้จักพ่อแม่เขา ประเภทโรมิโอจูเลียตน่ะ รวยล้นฟ้าทั้งสองฝ่ายมีลูกสาวคนเดียว กำพร้าตั้งแต่ยังเด็ก โสภางค์แม่เขาน่ะสวยมาก คุณพ่อก็หล่อ ขวัญใจสาว ๆ ยุคนั้นเลย” “แล้วไงฮะ กำพร้าแล้วอยู่กับใคร” “มีทีมพี่เลี้ยงอย่างดี” อินทิราอมยิ้ม “ไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่เล็ก ฉลาดเกินไปการเรียนก็เลยพลอยไม่ธรรมดาไปด้วย สุนันทาก็เป็นเด็กพิเศษเหมือนกัน แล้วก็คงเป็นชาวเอเชียเหมือนกัน ตอนที่เกิดเรื่อง คุณฮุ้งมาหาแม่ฝากรูปกับที่อยู่ของสุนันทาให้อินทร์ไงล่ะ” “แสดงว่าคุณฮุ้งอะไรนั่นรู้เรื่องตลอด” สักกะถาม สะกดเสียงให้ราบเรียบ “แม่อยากจะเดาว่าอยู่เบื้องหลังด้วย คุณฮุ้งเป็นคนมีอิทธิพลมากนะ สวย รวย ฉลาด แม่สงสัยว่าเจ้าของโรงแรมใช้อะไรจ้างให้มาดูแลที่นี่ให้” “ทำไมหรือแม่ ก็เงินเดือนเยอะ ๆ อาจจะหุ้นล่ะมั้ง” ชายหนุ่มบอกแกมประชด “ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกอินทร์ เงินน่ะต้องให้สูงแน่ ๆ แต่ต้องมีอย่างอื่นด้วย แค่หุ้นน่ะ ถ้าคุณฮุ้งอยากได้ ไม่ได้พ้นมือเธอหรอก” อินทิราตอบกลับอย่างมีเหตุผล “เก่ง ๆ อย่างนี้แต่งงานหรือยังครับ” สักกะถาม อยากจะรู้เหมือนกันต้องเทวดาชั้นฟ้าหรืออย่างไรถึงจะคู่ควรกับคุณหนูรุ้งตะวัน “แต่งแล้วกับนายทหาร ตอนนี้เป็นนายพลไปแล้วมั้ง” “แต่งเพราะอำนาจ?” ถึงจะคาดเดาเอาไว้ว่าคู่ครองของเธอไม่น่าจะธรรมดา แต่พอได้คำตอบจริงๆ ก็อดผิดหวังไม่ได้ เขาหวังให้รุ้งตะวันมีชีวิตจิตใจบ้างสักนิดอย่างนั้นหรือ ไม่ใช่ทำทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ “ไม่ใช่หรอก คุณฮุ้งจะแต่งงานด้วยความรัก เธอบูชาความรักเหมือนคุณพ่อคุณแม่เธอนะ” น่าแปลกที่คำตอบของมารดาทำให้เขามองรุ้งตะวันในแง่ดีขึ้น แต่ถ้าเธอบูชาความรักทำไมถึงไม่ให้เขาพบแน้ต ก่อนหน้าที่เธอจะตาย หรือเพราะรู้คุณค่าของความรักเลยยอมให้พบกันก่อนที่แน้ตจะตายอย่างนั้นหรือ กล้ามเนื้อท้องเกร็งกระตุกขึ้น “ฟังแม่คุยคงไม่ได้รู้จักกับแม่เขาเท่านั้นล่ะมั้ง” ชายหนุ่มถามให้ตรงจุด อินทิรายิ้ม  ควรจะถึงเวลาที่จะบอกความลับเล็ก ๆ น้อย ๆ กับลูกชายบ้างกระมัง “อินทร์รู้ไหมว่าแม่ได้บริษัทจิวเวอร์รี่มาจากคุณตา” “ครับ” “แน่ใจนะนั่น” อินทิราพึมพำ จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 53 11:20:47

ความคิดเห็นที่ 2 “อะไรนะแม่” “fairy life เป็นของแม่” “ทั้งหมดหรือครับ” สักกะขับรถช้าลงเมื่อต้องใช้ความคิด ตั้งแต่จำความได้ก็เห็นมารดาไปช่วยงานที่บริษัท ตอนที่เขาเรียนจบกลับมา แม่ไปอยู่ดูแลคุณลุง พี่ชายคนเดียวที่เสียก่อนหน้าเกิดเรื่องวุ่นวายที่บริษัทท่านไปกี่ปี แล้วท่านก็ไม่เคยมาทำงานที่บริษัทอีกเลย เพราะเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว เขาเลยไม่ได้ถามมารดาเรื่องอะไรมากนัก นอกจากคิดว่าท่านคงหยุดพักผ่อนอยู่กับบ้านออกไปเที่ยวกับเพื่อนฝูงวัยเดียวกันเท่านั้น แล้วบริษัทที่มารดาว่าตอนนี้ก็ใหญ่มากเชียวละแล้วเขาก็ยังไม่รู้ว่ามันเป็นของท่าน “ใช่ แต่ก่อนคุณลุงเป็นคนบริหาร พอคุณลุงเสียแม่ก็ได้เป็นมรดกทั้งหมด กิจการไม่สู้ดีเท่าไหร่ คุณฮุ้งมาช่วยจัดการให้แม่” “แม่พูดถึงของล่อใจ” ชายหนุ่มเท้าความด้วยความเฉลียวใจ “อย่างแรก เพราะแม่เป็นญาติห่าง ๆ ของโสภางค์ล่ะมั้ง อย่างที่สองกิจการก็เอื้อกันอยู่ สามก็...” อินทิราชงัก นึกถึงวันนั้น เด็กสาวที่วางรูปกับที่อยู่ลงตรงหน้า “ฮุ้งขอความกรุณาคุณป้าให้ช่วยส่งต่อให้คุณสักกะด้วย” แววตาดำล้ำลึกนั้นน่ากลัว “อะไรครับ” สักกะถามเมื่อมารดาเงียบไป อย่างที่สามก็ความจริงใจของอินทร์ไงละลูก ถ้าอินทร์ไม่ไปหาสุนันทา แม่ก็ยังสงสัยอยู่ว่า รุ้งตะวันจะมาดูแลกิจการให้จนใหญ่โตอย่างนี้หรือไม่... ท่านได้แต่ตอบในใจ “เงินถึงละมั้ง” อินทิราตอบไปอีกทางหนึ่งเสีย “แม่ให้เขาเท่าไหร่” สักกะถามกึ่งประชด อินทิราไม่ตอบยิ้มกับน้ำเสียงเหมือนจะหาเรื่องของสักกะ “แม่ไว้ใจให้เขาดูแล มาเป็นสิบปีแต่ไม่บอกอะไรผมเลย” ลูกชายรำพันต่อว่ามาอีก “ช่วงแรกหลังคุณลุงเสีย แม่ก็ทำอยู่” เพราะเธอยุ่งกับบริษัทใหม่นะซิ ถึงเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นจนส่งผลกระทบกับลูกชายจนทุกวันนี้ “ก็พอประคองตัวไปได้ คุณฮุ้งมาหาแม่ตอนที่เกิดเรื่อง เอารูปมาให้แล้วก็อาสามาดูแลให้” “ถ้าผมไม่ไปหาแน้ต ยายคุณหนูฮุ้งนี่จะทุบบริษัทแม่อีกที่หนึ่งไหม” สักกะรู้แล้วว่าแรงจูงใจที่ว่าคืออะไร ฟังลูกชายเธอประชด อินทิราได้แต่ยิ้ม “ไม่รู้ซิ น่าจะนะ” ตอบลูกชายอย่างไม่จริงจังนัก สักกะสบถพึม “เขาบอกอะไรแม่เกี่ยวกับแน้ตมากกว่านี้ไหมครับ หรือแม่รู้อะไรเกี่ยวกับแน้ตมากกว่านี้” “อะไรล่ะที่อินทร์อยากรู้” อินทิราถาม “ทำไมแน้ตถึงทำอย่างนั้น” สักกะถามข้อที่เขาสงสัยตลอดมา ขับรถช้าลง ท้องไส้ปั่นป่วนผะอืดผะอม “มันเป็นเรื่องสกปรก ลืมมันซะ” อินทิราบอกปัดง่าย ๆ เธอเพียรพยายามที่จะไม่นึกถึงมัน ความโลภ ตันหา ราคะ เรื่องสกปรก ความตกต่ำของจิตใจ ที่ทำได้แม้แต่การหลอกลวงคนที่อ่อนต่อโลก “แม่บอกผมได้แค่นั้นเองหรือ แม่ให้ผมคิดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่ามันมีอะไร” สักกะหักรถเข้าจอดข้างทาง “แน้ตไม่มีที่มาที่ไป เธอเหมือนมาอยู่ตรงนั้นแล้วหายไปตรงนั้น คุณพ่อทำไมฆ่าตัวตาย มันไม่ใช่แค่บริษัทกำลังเปลี่ยนมือ แม่ไม่เคยบอกผม แล้วตอนนี้แม่บอกผมว่าแม่รู้ว่าแน้ตมีไอคิวระดับอัจฉริยะ มีเพื่อนเป็นมหาเศรษฐี แม่รู้อะไรอีก มีอะไรที่แม่ยังไม่บอกผมอีก แม่อยากให้ผมตายช้า ๆ ใช่ไหม เพราะผมเป็นลูกคุณพ่อที่คุณแม่เกลียดใช่ไหม คุณพ่อทำอะไร เรื่องมันเริ่มที่คุณพ่อทำอะไรใช่ไหม” “อินทร์...” อินทิราเรียกพยายามเตือนสติลูก ช้าไปแล้วสักกะเปิดประตูออกไปอาเจียนกล้ามเนื้อเกร็งกระตุก “แม่อยากให้ผมตายใช่ไหม” เสียงลูกชายยังดังมา แม้จะแผ่วเบา “เปล่าลูก” อินทิราปลอบเบา ๆ ลูบหลังให้ “มาแม่ขับเอง” อินทิราประคองลูกชายให้นั่งลงที่นั่งข้างคนขับ กดโทรศัพท์หาหลานสาว “จันทร์หรือลูก ป้าอินนะ อยู่โรงพยาบาลหรือหาห้องให้หน่อย ป้าจะพาพี่อินทร์ไปเดี๋ยวนี้แหละ อ้อไม่ต้อง อยู่ข้างนอกนะ จ้ะใช่ ปวดมากคงไม่เกิน 20 นาที” อินทิราเหลือบมองลูกชายที่ขดตัวนิ่งอยู่หลังจากวางสาย “ที่แม่ไม่บอกอินทร์ เพราะอยากให้อินทร์ควบคุมตัวได้มากกว่านี้ เมื่อไรที่อินทร์ควบคุมตัวได้ แม่จะเล่าสิ่งที่แม่รู้ทั้งหมดให้อินทร์ฟัง วันนี้ถ้าแม่ไม่เห็นคุณฮุ้ง แม่ก็คงจะนึกถึงความสัมพันธ์ของสองคนนั้นไม่ออก ไปที่โรงพยาบาลก่อนนะ” สักกะหมดแรงจะทำอะไรแล้ว  เขาอยากจะละสังขารนี้ไป  ถ้าเขาไปอยู่ภพเดียวกับเธอ เขาจะเจอสุนันทาไหมนะ  เขาจะตามหาเธอเจอไหม  ไม่มีคำรัก  คำชอบ  มีเพียงรอยยิ้มอ่อนโยน  ยิ้มเดียวที่มอบให้  ยามเขาฝากรัก ยิ้มเดียวกับยามเธอจะตาย เหมือนจะแสดงว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธ  หรือนั่นเป็นยิ้มที่สมเพชกันแน่  ใครล่ะจะตอบได้ .... ข้าพเจ้า ตัดตอนได้...จริงๆ (((เง้อ))) ขอโทษค่า ตอนนี้มาช้าไปหน่อย รีไรท์ไม่เสร็จเสียที หากรีไรท์เรื่องนี้จบแล้ว หากค่อนข้างว่างงงงงง เวลาเจอหนังสือ การ์ตูน หรืออะไรดีๆ เอามาแปะคุยท้ายเรื่องดีไหมคะ จากคุณ : pajan เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 53 11:23:12

ความคิดเห็นที่ 3 คุยได้ค่า แต่การ์ตูนไม่ถนัด ตย.การตัดคำหรือการเรียบเรียงนะคะ ตอนนี้ดีแล้ว แต่อันนี้หยิบมาจากตอนนี้ค่ะ ตอนที่แล้วมึนมาก ถัดจากนั้นรุ้งตะวันก็ลดระดับเพลงลงอารมณ์ของสุชาดาลดลงตาม (เคาะเว้นวรรคได้) คุณพ่อทำไมฆ่าตัวตาย (ทำไมคุณพ่อฆ่าตัวตาย จะเข้าใจง่ายกว่า) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 53 14:59:37

ความคิดเห็นที่ 4 สับสน แต่ดูเหมือนสุชาดาเก่งไม่แพ้พี่สาว ไอคิวเท่าไหร่คะเนีย จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 53 20:29:47

ความคิดเห็นที่ 5 เดินเรื่องได้น่าสนใจมากค่า จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 53 11:27:35

ความคิดเห็นที่ 6 (มองเห็นเจ้านาย)เพิ่งจะวางโทรศัพท์ พรชัยถามเมื่อเห็นสุชาดาลุกขึ้นพร้อมเครื่องมือ(หากิน ) บิลที่เขียนมาสั้น ๆ ว่าจะมาวาเลนไทม์(ไทน์)ที่นี่ ...... .... ... สงสารสักกะจังเลย   รักมากทรมานมาก   ถ้าคนที่เรารักมากๆๆมาตายไปจากโลกนี้  ความรู้สึกมันคงเคว้งคว้างหาที่สุดไม่ได้เลยจริงๆ ตอนหน้ามาไวไวนะคะ.....อยากรู้สาเหตุที่สุนันทาตายค่ะ จากคุณ : tiNgrOyArrAi เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 53 12:16:10

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 53 08:17:31