PANTIP.COM : W8942981 - - - - - ศรีสองรัก - - - - - บทนำ บทที่ 4-6 ------ เจ้าสำราญ ------ [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 3

บทที่ 5

มุจลินท์นั่งหลับตาอยู่ในความมืด เสียงที่ได้ยินนี้ชัดเจนเหลือเกิน มันไม่ใช่ความฝันอย่างแน่นอน เธอรู้สึกหัวใจเต้นระรัว กลัวก็กลัว ด้วยไม่รู้ว่าเจ้าของเสียงคือผู้ใด หากความกล้ายังมีมากกว่าในเหตุผลเดียวกัน

เธออยากรู้ว่าเป็นใคร และมีจุดประสงค์ใดกันแน่

“ทำไมเธอเป็นคนแบบนี้...”

เสียงเดิมดังขึ้นมาอีก คราวนี้ชัดเสียยิ่งกว่าชัด มุจลินท์ลืมตาแล้วหันขวับไปยังทิศทางนั้นทันที

ไม่มีสิ่งผิดปกติใดๆ นอกจากหญิงสาวคนที่นั่งข้างๆ เธอกำลังโทรศัพท์อยู่ หญิงสาวคนนั้นหันมาค้อมศีรษะให้มุจลินท์เป็นเชิงขอโทษขอโพยที่ส่งเสียงรบกวน ก่อนหันกลับไปพูดโทรศัพท์ด้วยเสียงที่เบากว่าเดิม

“ไหนเมื่อวานเธอสัญญาว่าจะมารับที่ท่ารถ แล้วทำไมวันนี้กลับบอกว่ามาไม่ได้”

มุจลินท์ถอนหายใจโล่งอก ที่แท้คนนั่งข้างๆ นี้กำลังตัดพ้อใครบางคนที่อยู่ปลายสายนั่นเอง ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตัวเธอสักหน่อย หลงคิดมากจนกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้

นาฬิกาข้อมือบอกเวลาว่าใกล้สว่างเต็มที มุจลินท์มองออกไปนอกหน้าต่าง ภายนอกมีแต่ต้นไม้เป็นเงาตะคุ่มกับเส้นทางที่คดเคี้ยว

จากการบ้านที่เธอทำก่อนมา ทำให้รู้ว่ารถโดยสารคันนี้กำลังลัดเลาะอยู่บนเทือกเขาเพชรบูรณ์ อีกไม่นานเธอก็จะถึงอำเภอด่านซ้ายอันเป็นจุดหมายปลายทางแล้ว

จุดหมายปลายทางที่ไม่เคยมีใครรออยู่ นอกจากงานเท่านั้น

รถโดยสารแล่นมาถึงสถานีรถในตัวอำเภอฟ้าก็สว่างพอดี ทันทีที่รองเท้าเตะรัดส้นของมุจลินท์ลงแตะสัมผัสพื้น สายลมอันฉ่ำเย็นก็พัดกระโชกมา หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆ เข้าเต็มปอด เธอรู้สึกสบายและปลอดโปร่ง ซึ่งเจ้าตัวก็เดาเอาเองว่าน่าจะเป็นเพราะหลุดพ้นมาจากที่นั่งอันคับแคบและบรรยากาศอุดอู้ในรถโดยสารประจำทางคันนี้

มุจลินท์มองไปรอบๆ ตัวแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ที่เห็นหญิงสาวคนที่นั่งข้างๆ เธอมีชายหนุ่มวัยเดียวกันมายืนรออยู่ก่อนแล้ว ฝ่ายหญิงตั้งท่างอนพอเป็นพิธี ส่วนฝ่ายชายนั้นแสดงออกว่าตั้งใจง้อเต็มที่

ไม่มีใครผิดสัญญา...

โชคดีที่ห้องพักของโรงแรมซึ่งมุจลินท์จองไว้ล่วงหน้านั้นไม่มีใครพักในคืนที่ผ่านมา ทำให้เธอเข้าพักได้ทันที ไม่ต้องรอเวลาให้เลยเที่ยงวันตามมาตรฐานของโรงแรมทั่วๆ ไป

มุจลินท์เพียงยกกระเป๋าเสื้อผ้าไปเก็บ อาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วสะพายกระเป๋ากล้องออกจากโรงแรมเพื่อตรงไปยังพระธาตุศรีสองรัก เธอหวังว่าเช้าๆ อย่างนี้จะยังไม่มีผู้คนมากนัก เธออยากจะเก็บบรรยากาศก่อนที่งานสมโภชน์จะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้

พระธาตุศรีสองรักอยู่ไม่ห่างจากโรงแรมที่มุจลินท์พักมากนัก เธอจึงเลือกวิธีเดินทางด้วยการเดินเท้า เพียงสิบนาทีเศษ มุจลินท์ก็ก้าวเข้าสู่อาณาบริเวณดินแดนแห่งสัจจะและไมตรี

แสงแดดอ่อนตอนเช้า และสีเขียวชอุ่มของใบไม้ยามฤดูฝนทำให้บรรยากาศน่ารื่นรมย์ ผู้คนมีน้อยตามคาด หญิงสาวเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ พ่อค้าแม่ค้าทยอยกันมาเปิดร้านซึ่งตั้งอยู่เชิงเขา ในช่วงงานสมโภชน์คงทำรายได้ให้พวกเขาเป็นกอบเป็นกำ ชดเชยกับเวลาปกติ ที่ไม่ค่อยจะมีนักท่องเที่ยวนึกถึงเมืองนี้สักเท่าไรนัก

มุจลินท์คิดในใจ ประเดี๋ยวจะเข้าไปคุยกับพ่อค้าแม่ค้าเหล่านี้สักหน่อย แต่ตอนนี้ขอขึ้นไปบนเขาอันเป็นที่ตั้งขององค์พระธาตุก่อน

บันไดปูนหลายสิบขั้นทำให้มุจลินท์แหงนมองจนคอตั้งบ่า เธอนึกถึงพ่อเฒ่าแม่แก่ที่มานมัสการ ความลำบากลำบนในการเดินทางอาจจะไม่เท่าการเดินขึ้นบันได ซึ่งก็เป็นเหมือนกันแทบจะทุกที่

ครั้นจะถามว่าอะไรที่ทำให้ยอมลำบาก คำตอบเดียวที่มีก็คือ...

ความศรัทธา

มุจลินท์ถอดรองเท้าแล้วค่อยๆ เดินขึ้นบันได วัยอย่างเธอแค่นี้เป็นเรื่องเล็กมาก หากอุปสรรคที่มีเพียงหนึ่งนั่นคือกระเป๋ากล้องอันหนักอึ้ง และดูเหมือนมันจะหนักขึ้นเรื่อยๆ ตามระยะทางที่ผ่านพ้น

ในที่สุดเธอก็มายืนอยู่ด้านบน พอองค์พระธาตุสีขาวบริสุทธิ์ปรากฏอย่างเต็มตา มุจลินท์ก็ตกตะลึง และถึงกับเผลอก้าวเท้าถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

เจดีย์ก่ออิฐถือปูน ฐานสี่เหลี่ยมย่อมุมนั้น เหมือนกับที่เธอเคยเห็นในความฝันไม่ผิดเพี้ยน เรียกว่าพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าเป็นองค์เดียวกันเลยด้วยซ้ำ จะมีแตกต่างก็เพียงบรรยากาศโดยรอบเท่านั้น

มุจลินท์อดไม่ได้ที่จะมองหาใครบางคน... เจ้าของร่างกายอันแข็งแรง และผมยาวสยายลงมาถึงกลางหลังอันเปล่าเปลือยผู้นั้น

นอกจากจะไม่เจอแล้ว ยังไม่เห็นใครอื่นอีกเลยด้วยซ้ำ เธอยืนอยู่คนเดียว ณ สถานที่แห่งนี้

มุจลินท์ถอนหายใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโล่งอกหรือเสียดายกันแน่ เธอสำรวจตัวเองอีกครั้งว่าไม่มีเครื่องแต่งกายด้วยสีแดงขึ้นมานมัสการพระธาตุศรีสองรักเป็นอันขาด ด้วยสีแดงนั้นถือว่าเป็นสีแห่งเลือดและความรุนแรง ซึ่งขัดกับจุดประสงค์ในการก่อสร้างพระธาตุองค์นี้โดยสิ้นเชิง

พระธาตุศรีสองรักสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นสักขีพยานแห่งมิตรไมตรีระหว่างราชอาณาจักรทั้งสอง...

อยุธยาศรีรามเทพนครกับล้านช้างศรีสัตนาคนหุต

มุจลินท์กราบไหว้อยู่ตรงสถานที่ซึ่งจัดไว้ เธอไม่อาจเข้าไปใกล้องค์พระธาตุได้มากกว่านี้ เพราะความเชื่อที่สืบทอดกันมาตั้งแต่โบราณกาล

หญิงสาวได้แต่เดินชมความงามของพระธาตุศรีสองรักอยู่นอกปริมณฑล ทว่านั่นก็คือความงดงามจับจิตจับใจ ไม่ว่าจะมองมุมไหน เจดีย์สีขาวบริสุทธิ์นี้ก็ล้วนตราตรึงอยู่ในหัวใจทั้งสิ้น

“อย่าให้สายมากเกินเดี๋ยวแสงจะไม่สวย ราวๆ สักเก้าโมงเช้ากำลังดี”

คำแนะนำช่วงเวลาในการถ่ายรูปของสรัลผุดขึ้นมาย้ำเตือน มุจลินท์ก้มลงดูนาฬิกาก็พบว่า อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลานั้นแล้ว เธอจึงหาที่นั่ง แล้วเปิดกระเป๋าหยิบกล้องถ่ายรูปขนาดเขื่องในความคิดของเธอออกมา

“รู้สึกว่าเลนส์ที่ติดกล้องอยู่จะเป็นเทเลซูมนะ เปลี่ยนด้วยก็แล้วกัน”

สรัลบอกพร้อมกับสอนวิธีเปลี่ยนเลนส์ ไม่เป็นปัญหาสำหรับมุจลินท์ เพียงแต่เธอเห็นว่าเลนส์ที่ชื่อเรียกยากตัวนี้ ยาวกว่าเลนส์ทุกตัวในกระเป๋า

มุจลินท์เคยเห็นสรัลและช่างภาพคนอื่นๆ ใช้เลนส์ยาวๆ แบบนี้ จึงเหมาเอาว่าน่าจะเป็นเลนส์ที่ดีที่สุด เธอจึงไม่คิดจะเปลี่ยนมัน

หญิงสาวสะพายกระเป๋าถือกล้องตัวโตพร้อมเลนส์ยาวร่วมคืบเดินหามุมถ่ายรูปด้วยความมั่นใจ แต่แล้วความมั่นใจที่ว่าก็ค่อยๆ ลดน้อยถอยลงจนเหลือศูนย์ เมื่อเธอเจอปัญหาอันใหญ่หลวง

มุจลินท์ถึงกับจุ๊ปากจิ๊จ๊ะด้วยความขัดใจ เมื่อองค์พระธาตุในช่องมองภาพนั้นใหญ่โตเกินมองด้วยตาเปล่า พอหมุนที่ตัวเลนส์ก็กลับโตและดึงภาพเข้ามาใกล้กว่าเดิม ไม่ว่าเธอจะปรับจะหมุนอย่างไรก็ไม่สามารถถ่ายรูปพระธาตุเต็มๆ องค์ได้เลย

เมื่อหมดความสามารถของกล้อง มุจลินท์จึงใช้ความสามารถของขาแทน เธอถอยหลังออกห่างองค์พระธาตุไปเรื่อยๆ โดยหวังว่าระยะทางยิ่งห่างจะยิ่งทำให้เธอได้รูปตามที่ต้องการ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เป็นไปตามที่หวัง

หญิงสาวง่วนอยู่กับภาพในช่องมอง จนลืมไปว่าอาณาเขตย่อมมีที่สิ้นสุด เธอถอยหลังไปจนถึงทางลาดชัน แล้วเท้าที่คิดว่าจะก้าวเหยียบพื้นดินก็กลับเป็นอากาศ เธอเสียหลักหงายหลังพร้อมๆ กับเสียงร้อง

“ระวัง... คุณ”

แน่นอน ย่อมไม่ใช่เสียงของเธอเอง มุจลินท์รู้สึกถูกกระชากแขนอย่างแรงจนกล้องหลุดมือ ดีที่สายคล้องคอจึงไม่ร่วงลงพื้น หากสิ่งที่ดีกว่านั้นก็คือ เธอไม่หงายหลังกลิ้งตกเขาไป

มุจลินท์ใจหายวาบ เนินเขาไม่ได้สูงชันก็จริง แต่หากไม่มีคนช่วยฉุดไว้ อย่างน้อยเธอก็ต้องเจ็บตัวบ้าง และกล้องของสรัลก็อาจจะเสียหาย เธออ้าปากจะกล่าวขอบคุณเจ้าของมือที่ยังจับแขนเธอแน่น แต่แล้วเสียงนั้นกลับกลืนหายไปในลำคอเมื่อได้ยินเขาพูดว่า

“ถ้ายังไม่รู้จักวิธีการใช้กล้อง แล้วจะซื้อของแพงๆ ใช้ไปทำไมกัน”

ถ้าไม่ติดว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นคนช่วยเธอไว้แล้วละก็ จะไม่เสียเวลาพูดคุยด้วยเลยทีเดียว

มีต่อ ----->

จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง)

เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 16:07:39

ความคิดเห็นที่ 5

บทที่ 6

นักรบโบราณคนนั้นหันมามองก่อนเดินเลี้ยวลับหายไป มุจลินท์จำไม่ได้ว่าเธอกดชัตเตอร์ไปกี่ครั้งกันแน่ สิ่งที่เหลือเชื่อบังเกิดขึ้นให้เห็นกับตา แสดงว่าความฝันในคืนวันนั้นอาจเป็นเรื่องจริง ยังไม่นับองค์พระธาตุศรีสองรักซึ่งเธอไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต แต่กลับฝันถึงโดยมีลักษณะเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน

ในตอนแรกเห็น มุจลินท์ยังอาจคิดไปว่าเป็นเพราะเจดีย์รูปทรงนี้ในประเทศไทยยังมีอีกหลายแห่ง แต่ภาพของเขน ชายหนุ่มที่เพิ่งรู้จักกลับกลายเป็นนักรบโบราณนี้จะยืนยันได้เป็นอย่างดี

หญิงสาวรีบหาปุ่มกดเพื่อดูภาพที่เพิ่งถ่ายไป หลังจากกดปุ่มโน้นปุ่มนี้ผิดไปสองสามครั้ง เธอก็เจอปุ่มที่ต้องการ

ไม่มีนักรบโบราณตามที่เธอเห็นในช่องมองภาพก่อนลั่นชัตเตอร์ ภาพที่ปรากฏบนจอล้วนแล้วแต่เป็นชายหนุ่มใส่เสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม มุจลินท์เลื่อนดูทุกภาพ ผลลัพธ์ก็เป็นเช่นเดียวกัน เธอถ่ายรูปเขนขณะกำลังเดินจากไป แม้แต่รูปที่หันมามองก็เป็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน

มุจลินท์ต้องตั้งสติอยู่นานกว่าจะทำงานของเธอต่อไปได้ มันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น เพราะเธอทำพิธีถอนคำสาบาน ยกเลิกสัญญา หรือเป็นเพราะความกังวลในต้นเหตุเดียวกัน จนจิตหลอน ตาฝาดมองเห็นภาพที่เธอคิดไปเองกันแน่

แต่จะอย่างไรก็ต้องเก็บเอาไว้ก่อน ตอนนี้ต้องทำงานเป็นอันดับแรก เลนส์ที่เปลี่ยนตามคำแนะนำของเขนช่วยเธอได้มาก ภาพที่ออกมาน่าพอใจบ้าง ไม่น่าพอใจบ้างก็ไม่เป็นไร เพราะเธอถ่ายไว้เผื่อเลือกมากพอดู

นักท่องเที่ยวเริ่มทยอยกันมามากขึ้นทุกที มุจลินท์จึงเลี่ยงเดินลงจากเขา แล้วพบว่ารถบัสโดยสารขนาดใหญ่หลายคันจอดอยู่ที่ลานจอด รวมทั้งรถเก๋งรถกระบะอีกมากมาย เธอมองหาใครบางคนเผื่อเขาจะยังอยู่ในบริเวณนี้ แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา

มุจลินท์เข้าไปคุยกับพ่อค้าแม่ค้าตามที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก ข้อมูลที่ได้รับตรงกัน วันพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันเริ่มงานพิธีสมโภชพระธาตุศรีสองรัก จะมีผู้คนหลั่งไหลมาที่นี่มากกว่าที่เห็นเป็นจำนวนหลายเท่า

“ส่วนมากไม่ได้พักค้างคืนกันที่ด่านซ้ายหรอกครับ”

พ่อค้าคนหนึ่งบอก โดยมีแม่ค้าอีกคนช่วยเสริม

“ถ้าไม่ได้พักรีสอร์ตนอกเมืองก็โน่นแหละค่ะ ไปพักกันที่ภูเรือ”

เป็นความรู้ใหม่ของมุจลินท์ อำเภอภูเรือห่างจากอำเภอด่านซ้ายร่วมสามสิบกิโลเมตร แต่นักท่องเที่ยวกลับเลือกพักกันที่โน่น ทั้งๆ ที่จุดมุ่งหมายหลักอยู่ที่นี่

“ด่านซ้ายเรามีโรงแรมน้อยครับ ไม่พอรองรับคนมากมายหรอก” พ่อค้าคนเดิมบอกเหตุผลที่ทำให้หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ “ที่นี่นักท่องเที่ยวจะมากก็เฉพาะตอนมีงานเทศกาลเท่านั้น พอพ้นไปก็แทบจะไม่มีใครนึกถึง”

มุจลินท์เห็นด้วยเป็นที่สุด ก่อนที่จะรับงานนี้มาทำแทนพี่วิไลผู้ช่วยบรรณาธิการคนเก่า อำเภอด่านซ้ายไม่เคยอยู่ในความคิดของเธอเลยด้วยซ้ำ จังหวัดเลยที่เธอรู้จักมีเพียงภูกระดึงซึ่งเคยมาเมื่อสมัยยังเป็นนักศึกษา กับภูหลวง และภูเรือที่มาเก็บข้อมูลไปเขียนสารคดีตอนปีแรกที่ทำงานกับสำนักพิมพ์นี้เท่านั้น

‘บังเอิญ’ พี่วิไลลาออกช่วงนี้พอดี เธอจึงได้มาที่นี่

มุจลินท์กลับมายังพระธาตุศรีสองรักอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น เธอว่าเธอมาเช้าแล้ว แต่ก็ยังมีผู้คนมาก่อนมากมาย บรรยากาศรอบๆ บริเวณคึกคักไปด้วยผู้ที่เลื่อมใสศรัทธาในองค์พระธาตุ แต่ละคนมีสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุข

จนเวลาเกือบเก้าโมงเช้า ขบวนพิธีจึงเริ่มขึ้น นำหน้าโดยชายวัยกลางคน เกล้าผมยาวไว้ทางท้ายทอย มีผ้าขาวคาดศีรษะ สวมเสื้อแขนยาวคอตั้ง นุ่งผ้าโจงกระเบน และที่ยืนอยู่เคียงคู่ เป็นหญิงวัยใกล้เคียงกัน เกล้าผมยาวไว้บนกระหม่อม สวมเสื้อขาวผ่าอกกลัดกระดุม ห่มสไบสีเดียวกับเสื้อ ผ้าซิ่นที่นางนุ่งอยู่นั้นสีเข้มแลดูสวยงาม

มุจลินท์ทราบจากเจ้าหน้าที่ซึ่งมาคอยอำนวยความสะดวกให้ผู้มาร่วมงานก่อนแล้วว่า บุคคลซึ่งมีจริยวัตรน่าเลื่อมใสทั้งสองท่านนี้คือ ‘เจ้ากวน’ และ ‘เจ้าแม่นางเทียม’ ผู้มีหน้าที่เป็นร่างทรงของพระเสื้อเมืองสององค์คือ ‘เจ้าเมืองวัง’ และ ‘เจ้าเมืองกลาง’

ยังมีบุคคลผู้รับหน้าที่เป็นข้าเฝ้าระหว่างพระเสื้อเมืองเข้าทรงอีกจำนวนหนึ่ง โดยฝ่ายชายเรียกว่า ‘แสน’ และฝ่ายหญิงเรียกว่า ‘นางแต่ง’

มุจลินท์ไม่พลาดที่จะคอยถ่ายรูปเก็บไว้ทุกระยะทุกขั้นตอน จนขบวนพิธีตั้งเครื่องบูชาไว้ด้านนอกริมกำแพงแก้ว ใกล้องค์พระธาตุ และนิมนต์พระสงฆ์สี่รูปสวดพระพุทธมนต์ เธอจึงได้หยุดพักการบันทึกภาพ แล้วนั่งพนมมือฟังพระสวด

ท้องฟ้าวันนี้ปราศจากเมฆฝน ทำให้อากาศแจ่มใส ลมพัดถ่ายเทไล่ความร้อนหอบเอาความเย็นเข้ามาแทนที่ ทำให้ผู้ร่วมพิธีรู้สึกสบาย แสงแดดจับที่องค์พระธาตุยิ่งขับให้สีขาวบริสุทธิ์แลดูโดดเด่นสวยงามจับใจ

ฉับพลันเสียงพระสวดก็ดูเหมือนจะเลื่อนลอยถอยห่าง ลมเย็นพัดเอื่อยก็กลับกระโชก และทวีความรุนแรงขึ้น จนต้นไม้รอบๆ บริเวณโอนเอนไปตามกระแสลม ทิ้งใบปลิวว่อนหล่นเกลื่อนไปทุกพื้นที่ อากาศที่แจ่มใสก็เริ่มขมุกขมัวจนกระทั่งมืดครึ้ม แสงแดดที่สาดส่องเลือนหายไปแล้ว หากองค์พระธาตุศรีสองรักยังปรากฏชัดเจนอยู่ในสายตา

มุจลินท์หันไปมองรอบๆ ผู้คนที่มาร่วมพิธีนับพันคนอันตรธานไปจนสิ้น ในความเลือนราง เธอมองเห็นเงาร่างของชายผู้หนึ่งกำลังเดินตรงเข้ามาอย่างช้าๆ พอเข้ามาใกล้หญิงสาวกลับไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้า ความรู้สึกอึดอัดเริ่มทับถมทวี

“เจ้าละทิ้งสัจจะไปจนหมดสิ้นแล้วหรือไร”

ลมหายใจของมุจลินท์ติดขัดขาดห้วง เธอพยายามสูดเข้าปอดอย่างเต็มที่ ทว่าความพยายามนั้นไร้ผล ภาพรอบๆ ตัวเริ่มหมุน และเร็วขึ้นทุกที จนกำลังใจถดถอย หากในความสิ้นหวังนั้น มีความเย็นเฉียบมาสัมผัสเธอตรงข้อศอก

“คุณเมี่ยง... เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

ความอึดอัดทั้งปวงปลาสนาการไปทันที

ทุกสิ่งทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม องค์พระธาตุศรีสองรักตั้งตระหง่านกลางแสงแดด พระสงฆ์ยังคงสวดพระพุทธมนต์อย่างพร้อมเพรียงไม่ได้หายไปไหน เช่นเดียวกับผู้คนรอบข้างที่นั่งพนมมือฟังกันแน่นขนัดดังเดิม จะมีเพิ่มขึ้นมาบ้างก็คือชายหนุ่มผู้ใช้มือแตะข้อศอกของเธออยู่นี้

“คุณเขน”

ตอนมองหา กวาดสายตาเท่าไรก็ไม่เจอ บทจะพบกันก็ง่ายๆ ไม่ต้องมองหาไกลๆ มานั่งใกล้ๆ อยู่แค่เอื้อม มิหนำซ้ำยังมาได้ถูกที่ถูกเวลาอีกต่างหาก

เขามาช่วยในยามที่เธอตกอยู่ในภาวะคับขันเป็นครั้งที่สองแล้ว แม้คราวนี้คนช่วยจะไม่รู้ตัวก็ตามที

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ หน้าซีดเชียว”

มุจลินท์ไม่รู้หรอกว่าหน้าเธอซีดดังที่เขาพูดหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ ใจของเธอเต้นแรง...

เพราะเหตุการณ์อันยากอธิบายเมื่อสักครู่ ไม่เกี่ยวกับความรู้สึกที่ปลายข้อศอกในขณะนี้

“ไม่เป็นอะไรค่ะ เมี่ยงไม่เป็นอะไร”

หญิงสาวไม่รู้จะตอบอย่างไรให้ดีไปกว่านี้ ขืนเล่าว่าเธอเห็นอะไรตามความเป็นจริง คงไม่แคล้วถูกหาว่าเป็นบ้าแน่ๆ ทว่าคำตอบนั้นขัดกับสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าชายหนุ่มโดยสิ้นเชิง

“ผมเห็นคุณนั่งตัวโอนไปเอนมา จะเป็นลมหรือเปล่าครับ”

คำถามที่ไร้คำตอบ แต่เขนก็บอกกับตัวเองว่า สภาพเมื่อสักครู่ของหญิงสาวไม่ต่างไปจากคนกำลังจะเป็นลม หน้าซีดขาว เหงื่อซึม พร้อมจะล้มพับลงมาได้ทุกเมื่อ หากในขณะนี้กลับไม่มีร่องรอยของอาการดังกล่าวหลงเหลืออยู่เลยสักนิด

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้วครับ พระสวดเสร็จพอดี ประเดี๋ยวเรากรวดน้ำแล้วไปสรงพระธาตุกัน”

คำพูดของเขนทำเอามุจลินท์สับสนอยู่พักใหญ่ๆ แต่แล้วเธอก็ได้เข้าใจ คำว่า ‘เรา’ ไม่ได้หมายความเพียงแค่สองคนเท่านั้น แต่หมายถึงผู้เข้าร่วมพิธีทุกคน

เจ้ากวนซึ่งตามติดด้วยบรรดาแสนต่างๆ นำผู้มาร่วมงานฝ่ายชายเข้าไปภายในกำแพงแก้ว ก่อนสรงองค์พระธาตุตามลำดับ โดยการใช้ดอกไม้จุ่มลงไปในขันน้ำอบน้ำหอมแล้วซัดไปรอบๆ องค์พระธาตุ

ส่วนฝ่ายหญิง ซึ่งนำโดยเจ้าแม่นางเทียม และนางแต่ง ไม่สามารถเข้าไปข้างในเหมือนฝ่ายชายได้ จึงสรงน้ำอบน้ำหอมกำแพงแก้วรอบนอกเท่านั้น

มุจลินท์ไม่ได้เจอเขนอีกเลยจนกระทั่งจบพิธี แม้เธอจะอยู่ที่ด่านซ้ายต่อไปจนถึงวันศุกร์เพื่อเก็บบรรยากาศทางด้านอื่นๆ มาประกอบการเขียนสารคดี แต่เขนก็หายไปราวกับไร้ตัวตน

“เขาคงกลับไปแล้ว หรือไม่ก็ไปพักที่อื่น”

หญิงสาวคิด และยังนึกต่อไปเล่นๆ ว่า ชายหนุ่มผู้นี้อาจจะปรากฏตัวเฉพาะตอนที่เธอกำลังประสบความเดือดร้อนเท่านั้น

“ไอ้เมี่ยง แกทำไมไม่เปิดโทรศัพท์มือถือ ฉันโทรไปที่โรงแรมก็ไม่รับ นี่บอกอกลุ้มใจจะตายอยู่แล้ว”

สรัลโทรมาโวยวายทันทีที่รถโดยสารซึ่งมุจลินท์นั่งอยู่แล่นออกจากอำเภอด่านซ้ายเย็นวันศุกร์

“ทำไม... มีอะไรหรือเปล่า”

มุจลินท์ถามกลับเสียงเรียบๆ ยิ่งทำให้สรัลโวยวายใหญ่

“มีอะไรหรือเปล่า... แกถามมาได้ยังไงเนี่ย บอกอเขาก็เป็นห่วงนะสิ ลูกน้องผู้หญิงออกไปทำงานคนเดียว แล้วติดต่อไม่ได้ แกจะให้เขานั่งหัวเราะร่วนอยู่หรือยังไง”

“เออๆ แกคงโทรมาตอนฉันอยู่ในที่อับสัญญาณมั้ง” หญิงสาวเดาเอาเอง เพราะเธอเปิดโทรศัพท์มือถือไว้ตลอดเวลา ไม่เว้นแม้แต่ตอนนอน “ฉันไม่เป็นอะไรไปหรอกน่า นี่กำลังเดินทางกลับ บอกบอกอด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง อ้อ... แล้วที่พูดมาเนี่ย แกเป็นห่วงฉันด้วยหรือเปล่า”

สรัลได้ยินเข้าก็หัวเราะ แล้วตอบกลับ

“ฉันไม่ห่วงแกหรอก ฉันห่วงงาน ว่าจะโทรไปบอกว่าเวลาถ่ายรูปพระธาตุศรีสองรัก ให้เปลี่ยนเป็นเลนส์มุมกว้าง”

“ไม่ทันแล้ว... เออ... นี่ฉันกำลังเปิดกล้อง หน้าจอมันถามว่าจะลบข้อมูลในเมมโมรี่การ์ดหรือเปล่า ไหนแกลองพูดใหม่ซิว่าไม่ได้เป็นห่วงฉัน”

“เฮ้ย...” สรัลร้องเสียงหลงมาทางโทรศัพท์ “ไอ้เมี่ยง อย่าเล่นบ้าๆ เชียวนะโว้ย ฉันเป็นห่วงแกที่สุดในโลกเลยว่ะ ห่วงยิ่งกว่าแฟนเสียอีก”

มุจลินท์หัวเราะเสียงใส กล้องถ่ายรูปยังเก็บเรียบร้อยอยู่ในกระเป๋า

“ก็แหงละสิ แกมันยังไม่มีแฟนนี่นา”

“ทำเป็นพูดดีไปเถอะ อย่างกับตัวแกมีแฟนแล้วอย่างนั้น แล้วไง ที่ว่าไปทำพิธีถอนคำสาบานยกเลิกคำสัญญาน่ะ ได้ผลมั้ย อยู่ทางโน้นเจอใครบ้างหรือเปล่า”

เสียงหัวเราะของมุจลินท์หยุดลงทันที

“กลับไปแล้ว ฉันจะเล่าให้ฟัง”

มีต่อ ----->

จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง)

เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 53 16:11:08