ฉันรักฤดูหนาว แต่เขาเป็นสายฝน{แตกประเด็นจาก W8926789}
|
|
Coffee Mint MiniSeries #2
--------------------------------
"สวิสก็เหมือนผู้หญิง บางเวลาก็สะสวยสดใสอย่างในฤดูร้อน พอฤดูใบไม้ร่วง เธอก็เงียบขรึม หงอยเหงา สวยเศร้า ครั้นฤดูหนาว เธอก็ลึกลับ เยือกเย็น ผิดกับคุณ... คุณเป็นฤดูร้อนตลอดเวลา"
"เลยไม่สวยเศร้า ไม่ลึกลับงั้นหรือคะ?"
"ผมรักฤดูร้อน แล้วคุณจะต้องเป็นฤดูอื่นอีกทำไม?"
โอย... พอกันที! ฉันปิด 'สายสัมพันธ์' ของโรสลาเรนลงฉับ เพราะนึกหมั่นไส้อีตานองกับยัยศุลีเต็มทน ...ไม่รู้จะหวานกันไปถึงไหนสิน่า
ส่วนชีวิตฉันน่ะหรือ...? ฉันปรายตามองถ้วยกาแฟที่วางอยู่ตรงหน้า พลางถอนใจออกมาเฮือกใหญ่
รู้อย่างงี้มันน่าจะเปิดร้านไอศกรีมให้รู้แล้วรู้รอดไป!
ยิ่งช่วงเวลานี้เป็นฤดูฝน มีฝนตกลงมาแทบไม่เว้นแต่ละวัน หนักหน่อยก็ถึงขั้นน้ำท่วมซอย ต้องเดินลุยน้ำกันเลยทีเดียว กิจการร้านกาแฟ 'คอฟฟี่ มิ้นต์' ของฉันจึงค่อนข้างซบเซากว่าปกติ เพราะไม่ค่อยมีลูกค้าที่ไหนยอมลงทุนถึงขั้นลุยน้ำเข้ามานั่งดื่มกาแฟที่นี่กันสักเท่าไหร่
"เฮ้อ!" ฉันถอนใจอีกเป็นครั้งที่สอง
ใครก็ไม่รู้เคยพูดให้ได้ยินว่า ถ้าถอนใจเกินวันละสามครั้ง จะทำให้ใบหน้าเหี่ยวย่น แก่เร็วกว่าวัย ถึงแม้จะฟังดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลนัก แต่ฉันก็ขอเชื่อไว้ก่อนดีกว่า
และแล้วฝนตกลงมาอีกจนได้...
ฉันลุกจากเคานเตอร์ เดินไปปิดหน้าต่างร้านด้วยตัวเอง ส่วนสาเหตุที่ต้องทำเองก็เพราะพนักงานในร้านซึ่งส่วนใหญ่เป็นพวกนักศึกษาที่มาทำงานหารายได้พิเศษช่วงปิดเทอม ต่างก็ทยอยเปิดเทอมกันไปหมดแล้ว ดีเหมือนกัน ช่วงนี้เศรษฐกิจย่ำแย่ ฉันจะได้ลดรายจ่ายลงไปส่วนหนึ่งด้วย
เกลียดจริงๆเลยเชียว ฤดูฝนเนี่ย เฉอะแฉะไปหมด จะไปไหนมาไหนก็ไม่สะดวก เสื้อผ้าที่ตากไว้ก็ไม่แห้งสักที น่าเบื่อที่สุด!
ส่วนฤดูร้อนรึก็ร้อนตับแตก แดดเปรี้ยง เซ็งระเบิด ...เมื่อไหร่จะถึงฤดูหนาวสักทีหนอ?
"อ้าว! จะปิดร้านแล้วเหรอครับ?"
ฉันหันขวับไปทางต้นเสียงทันที เห็นชายหนุ่มที่เพิ่งผลักบานประตูไม้สีขาวเข้ามา เนื้อตัวเปียกปอน มีหยดน้ำเกาะพราวอยู่บนเส้นผมสีเข้ม
ฉันไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าประหลาดใจแค่ไหน เขาจึงต้องอธิบายให้ฟังว่า
"ผมตั้งใจจะแวะมากินกาแฟที่นี่ แต่พอเดินมาได้ครึ่งทาง จู่ๆฝนก็เทลงมาซะงั้น จะกลับก็คงเปียกอยู่ดี สุดท้ายก็เลยตัดสินใจวิ่งฝ่าฝนมา คิดว่าถึงตัวเปียกแต่ได้กินกาแฟก็ยังคุ้ม น่าเสียดาย คุณปิดร้านซะแล้ว"
"ยังค่ะ ยังไม่ปิด" ฉันรีบบอก "แค่ปิดหน้าต่าง เพราะกลัวฝนสาดเข้ามาน่ะค่ะ เชิญนั่งก่อนสิคะ"
ความจริงเขาเป็นผู้ชายหน้าตาธรรมด๊า ธรรมดา ไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษสักนิด แต่ไม่รู้ว่าทำไม เวลาเขายิ้ม ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเขาจึงดูได้สดใสขึ้นทันตาเห็นขนาดนี้
"ผมจะนั่งตรงนั้น ไม่ต้องปิดหน้าต่างหรอกครับ เปิดไว้สักบานเถอะจะได้ไม่อึดอัด"
'ตรงนั้น' ของเขา คือโต๊ะตัวเดิมที่เขาเคยมานั่งรอ 'ใครบางคน' เมื่อสองปีก่อน และหลังจากนั้น ทุกครั้งที่มาที่นี่ ถ้าหากยังไม่ลูกค้าอื่นนั่งอยู่ก่อน เขาก็จะเลือกนั่งที่โต๊ะตัวนั้นเสมอ
และสำหรับฉัน 'ความลับ' ก็ยังคงเป็นความลับต่อไป...
แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 53 19:12:19
| จากคุณ |
:
Friday Story  
|
| เขียนเมื่อ |
:
5 มี.ค. 53 18:51:49
|
|
|
| 
