ความคิดเห็นที่ 1 ในห้องโถงนั่นคงปราศจากผู้คน ใหญ่โต เงียบเหงาและวังเวง นี่คือท้องพระโรงซึ่งครั้งหนึ่งเหล่าทหารขุนนางแห่งเอสเทเนียเคยอยู่ร่วมประชุมกันพร้อมหน้า เป็นท้องพระโรงที่ผู้คนมารวมตัวกันเพื่อบริหารงานราชกิจและขับเคลื่อนประเทศหนึ่งให้เดินไปข้างหน้า  เหนือบัลลังก์นั้นมีสัญลักษณ์นกอินทรีขาวพิสุทธิ์ตราแห่งอาณาจักรสถิตอยู่  มันเรียบง่ายหากแต่งามสง่าดุจเดียวกับธำมรงค์มที่สวมใส่อยู่บนนิ้วมือของนาง...ในเวลานี้ “ ยินดีต้อนรับ ท่านชายเอเทล เอสเตอร์ ”  คนผู้หนึ่งร้องทักมาจากในความมืดที่มุมห้อง แสงไฟริบหรี่ทำให้มองเห็นหน้าคนผู้นั้นไม่ถนัดนัก แต่ก็จดจำได้ถึงน้ำเสียง  อาเดอเรียนั้นทรุดกายลง และถวายความเคารพต่อคนผู้นั้น “ ขอประทานอภัยฝ่าบาท หม่อมฉันมาเข้าเฝ้าเชื่องช้านัก” นางกราบทูล และก็เป็นไปตามคาดเมื่อแสงกระทบใบหน้าของชายวัยกลางคนผู้นั้น เผยให้เห็นพระพักตร์ซูบอิดโรยของพระเจ้าอเล็คซานโดร แม็กน่าแห่งเอสเทเนีย  กษัตริย์ผู้ทรงครองบัลลังก์แห่งนี้มากว่าสิบเก้าปีนับแต่พระเชษฐาของพระองค์หายสาบสูญ ซึ่งหากจะว่ากันตามตรงแล้ว....คงไม่อาจคาดหวังให้ยังทรงมีพระชนม์ชีพ “ลุกขึ้นเถิด  ดูเข้าสิ ท่านเองก็ดูท่าจะบาดเจ็บมากเอาเอาการมิใช่รึ ช่างทำกันเกินไปจริงๆ เจ็บมากมั้ย ” ตรัสถามอาการของฝ่ายตรงข้ามที่ยังคงมีผ้าพันแผลเผยให้เห็นอยู่บ้าง ทั้งตามใบหน้าและเนื้อตัวที่แม้จะพยายามใช้ผ้าคลุมพรางปกปิดอย่างไรก็ไม่อาจบดบังได้อย่างมิดชิดหมดจด “ ตั้งแต่ถูกคารีน่าทำร้ายก็ได้ท่านแกรนด์ดยุคแห่งเจนัว กับท่านหมอรูดอล์ฟช่วยเหลือไว้พ่ะย่ะค่ะ” นางทูลตอบ  ก่อนจะลุกขึ้นตามรับสั่ง  “ เจนัว เป็นมิตรของพระองค์ และเป็นมิตรแท้พ่ะย่ะค่ะ” “ หืม นั่นเป็นการพยายามไกล่เกลี่ยหรือเปล่าน่ะ” แย้มสรวลกลั้วหัวเราะพลางพิศดูชายหนุ่มตรงหน้าให้เต็มสายพระเนตร เส้นผมนั้นเป็นสีดำสนิท ดวงตาสีฟ้าสดใส  แม้จะมีใบหน้าอ่อนเยาว์และละม้ายคล้ายอิสตรีแต่ก็ทั้งเข้มแข็งและมุ่งมั่น “ เจนัวเป็นประเทศที่ดี แต่ไม่นานจากนี้พวกเขาจะต้องประกาศสงครามกับเรา สงครามการค้าจะกลายเป็นสงครามเสียเลือดเนื้อ ” “ ......................................” ไม่ได้กล่าวตอบหากแต่กลับนิ่งฟังอย่างสงบ “ ไอโอเนียนั้นเฝ้ารอคอย พระชนนีมารดาข้ากำลังจะขายประเทศนี้ให้กับประเทศของนาง  ดูเข้าสิ รัชสมัยข้ากำลังจะเป็นรอยต่อของช่วงเวลานั้น” หัวเราะขึ้นมา และก้าวเดินไปรอบๆพร้อมกับเงยพระพักตร์สบสายพระเนตรไปยังตราแห่งราชวงศ์   "ท่านเอเทล  ข้ารอท่านมานานมาก  นานนักตั้งแต่ข้าได้ข่าวจากพระมหาสังฆราช นานตั้งแต่ท่านเพิ่งแรกเกิด” “.......................................” มองตรงไปเบื้องหน้าในความมืดและแสงสลัว  ย้ำเตือนตนเองว่าจะมีสิ่งใดที่น่าเศร้าไปกว่าเหตุการณ์เช่นนี้อีก  คนผู้ถูกหลอกลวง คนผู้ลวงหลอก ซ้ำไปซ้ำมาจนน่าเวทนายิ่งนัก   “ ฝ่าบาท ทรงปล่อยเหล่าเชื้อพระวงศ์ และเหล่าพระราชอาคันตุกะเป็นอิสระ  ด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ” “ ไม่” “ ฝ่าบาท!” “ บอกมาสิ ทำไมข้าถึงจะต้องทำเช่นนั้นด้วย” ก้าวเข้ามาใกล้ และยื่นพระหัตถ์จับที่มือของคู่สนทนา  มือนั้นสากกร้าน มีริ้วรอยของคมมีดที่บาดผิวเนื้อ  ผิวเนื้อที่กรำงานหนักมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าและคงต้องประสบกับความทุกข์ทรมานมาอย่างแสนสาหัสนัก  “ ถ้าหากคาทาริน่ากับบุตรของข้ายังมีชีวิตอยู่  ท่านเอเทล....บุตรข้าจะเหมือนกับท่านหรือเปล่า   เขา  จะยืนอยู่ที่นี่อย่างงามสง่าอย่างที่โอรสของท่านพี่เฟอร์ดินันกำลังเป็นอยู่ในเวลานี้หรือเปล่า”  เด็กที่ต้องจบชีวิตลงตั้งแต่แรกลืมตาดูโลก หญิงคนรักที่ตนเองไม่อาจปกป้องรักษา  พี่ชายคนสำคัญที่ตนเอง.....ไม่อาจทำอะไรให้ได้เลย “ ฝ่าบาท........” “ ข้าแย่งชิงทุกสิ่งมาจากพวกเขา ข้าชิงบัลลังก์นี้มาจากท่านพี่ ชิงคนรักมาจากคาทาริน่า  แย่งชิงบิดามาจากเจ้า เอเทล!!!!” ทรงตะโกนขึ้นเสียงดังและฝ่าพระหัตถ์นั้นจับกระชากเข้าที่ลำแขนทั้งสองของอาเดอเรีย  นางเห็นดวงเนตรที่เอ่อล้นหยาดน้ำพระเนตรนั้น ซาบซึ้งและเข้าใจถึงความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างสาหัสนั่น คนผู้นี้เจ็บปวด คนผู้นี้โศกเศร้า  คนผู้นี้...... “ ไม่ใช่นะพ่ะย่ะค่ะ  ฝ่าบาท....นี่หาใช่ความผิดของฝ่าบาท” พยายามที่จะปาดน้ำพระเนตรออกจากนัยน์เนตรของนายเหนือหัว  นางรู้  รู้ว่าคาทริโอน่าไม่ได้เคียดแค้น  น้าสาวของนางไม่เคยพูดออกมาแม้เพียงคำถึงเรื่องในอดีต เรื่องของคนรักที่ตายจาก  เรื่องของมารดาของนางที่ต้องสละชีวิต  ไม่มีใครสักคนที่จะกร่นด่าลงโทษทัณฑ์ต่อชายผู้นี้  หากจะมี ก็คงเป็นตัวของพระองค์เองที่กร่นด่าโทษพระองค์เอง “ ท่าน น ...ท่านแม่ ท่านแม่คาทริโอน่า ไม่เคยต่อว่าพระองค์  ไม่มีใครเลย ที่จะร่ำไห้ไปมากกว่าพระองค์อีกแล้ว” ปลอบขวัญจากใจ และรวดร้าวราวเข็มนับหมื่นเล่มแทงเข้าที่กลางอก ที่ดวงใจนั้นต้องบาดแผลของคำลวงโลกจนเลือดทะลักหลั่งนอง “ จริงงั้นหรือ! คาทริโอน่าไม่ได้โกรธข้าเลยงั้นหรือ!!!!” ย้ำถามราวกับต้องการให้มั่นในพระทัย  ภาพของหญิงสาวในอดีตหวนกลับเข้ามาในจิตใต้สำนึก  นางผู้นั้น...... เสียงหัวเราะ หยาดน้ำตา การทรยศ และเสียงสาปแช่งคร่ำครวญ “ ดังนั้น ทรงให้อภัยกับทุกคนเถิด  ได้โปรดปล่อยทุกคน และนำพาเอสเทเนียกลับสู่ความสงบสุขด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ” อาเดอเรียกำลังวอนขอ  ขอต่อคนที่รู้อยู่แก่ใจว่ามีสัมพันธ์ใดกับตน  แต่มันจะมีประโยชน์อันใดในเมื่อคนที่ชายผู้นี้ต้องการ.....คือเอเทล เอสเตอร์ ต่างหาก  “ ได้โปรดพ่ะย่ะค่ะ” “ ไม่เห็นหรอกหรือ” “ !” “ ท่านไม่เห็นหรอกหรือว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับประเทศนี้!!!” ตวาดก้องและผละออกจากอีกฝ่าย กำสองพระหัตถ์แน่นและทันใดนั้นที่ทรงเดินไปที่พระภูษาทางด้านหลัง  ฉับพลันที่ทรงดึงมันขึ้นเต็มแรงเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหลังนั่น อาเดอเรียนั้นแทบผงะถอยหลังเมื่อนางได้เห็นความโหดร้ายป่าเถื่อนที่บ้าคลั่งเต็มสองตา  พระราชชนนีคาลาเซลล่านั้นถูกลงโซ่ตรวนที่ข้อเท้าไว้ในกรงสีทอง   ในขณะที่เจ้าชายเอดวาร์กับเจ้าชายลอเรียนถูกรั้งตัวไว้ในกรงอีกทางหนึ่ง  ในขณะที่ทางด้านหลังนั้นทหารองครักษ์ในชุดดำกลับคุมตัวของแกรนด์ดยุคแห่งเจนัว  และพระมหาอุปราชาแห่งไอโอเนียผู้ซึ่งอยู่ในสภาพปางตายจากการเสียพระโลหิตออกมาในเวลาเดียวกัน   ลักษณะการทั้งหมดที่อาเดอเรียสามารถบอกกับตนเองได้ว่าทุกสิ่งนั้นเลวร้ายถึงขีดสุด “อเล็คซานโดร!!!! ปล่อยข้า!!!!” พระราชชนนีคาลาเซลล่าแผดพระสุรเสียงดั่งลั่น ดวงเนตรแดงก่ำเกรี้ยวกราด   “ พระ..พระราชชนนี...” อาเดอเรียออกเสียงเรียกพระนาม นางปราดเข้าไปที่ลูกกรง หากแต่ทันทีที่พระนางแลเห็นว่านางคือใครก็กลับพลันตวาดขึ้นอีก “ ไสหัวไป เจ้าเด็กสามานย์!!!!” “ พระนาง....” นิ่งงันไปชั่วขณะ หากแต่ก็ยังเพียรจะเข้าใกล้กับซี่ลูกกรงมากที่สุด  “ หม่อมฉัน.....” “ เพราะเจ้า! เพราะเจ้าโผล่เข้ามา! เพราะเจ้า!!! เจ้าพวกสวะตะวันออก!!!!” กรีดร้องบ้าคลั่ง  จังหวะที่อาเดอเรียพยายามขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ พระนางก็กลับตวัดเล็บกรีดเข้าที่ข้างแก้มของฝ่ายตรงข้าม  ทว่าอาเดอเรียไม่ได้หลบ จวบจนคมเล็บกรีดเข้าอีกที่ลำคอ และหมายจะบีบเข้ามา พระเจ้าอเล็คซานโดรจึงสั่งให้พวกทหารดึงเอาร่างของเอเทล เอสเตอร์หลบออกมา “ พระนาง....” อาเดอเรียเอ่ยเรียก  ร้อนผ่าวที่ขอบนัยน์ตาและรู้ซึ้งว่าตนเองกับมารดานั้นคงเป็นสิ่งที่น่าขยะแขยง เกลียดชัง เพียงใด “ เห็นหรือไม่เล่าท่านเอเทล  มันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อย่างไร ในเมื่อมันไม่มีสิ่งเดิมอยู่ตั้งแต่ต้น” เหนือหัวแห่งเอสเทเนียตรัส  พลางช่วยซับโลหิตที่ข้างแก้มของคนที่ทรงเชื่อว่าเป็นเด็กหนุ่มหลานชาย  ทว่าวินาทีนั้นเองที่เจ้าชายเอดวาร์ดที่ทรงนิ่งอยู่กลับตวาดขึ้นมาบ้าง “ นี่เสด็จพ่อทรงเห็นว่าลูกชายของคนอื่นดีกว่าเลือดในอกของพระองค์งั้นหรือไง!!!” เจ้าชายเอดวาร์ดตรัส ในขณะที่เจ้าชายลอเรียนนั้นกัดฟันทนอย่างสุดกลั้น  ทรงเจ็บปวดยามที่เห็นพระบิดาปกป้องผู้อื่นแม้ว่าคนผู้นั้นอาจเป็นพระญาติของพระองค์ และเคยเป็นคนที่พระองค์ชื่นชมก็ตาม  นี่มันเรื่องอะไรกันที่คนนอกกลับกลายเป็นมีความสำคัญยิ่งไปกว่าบุตรของตน  นี่มันเรื่องอะไรกับที่ผู้เป็นบิดาจะเข่นฆ่าลูกชายและเชิดชูเลือดในอกของผู้อื่น   “ เสด็จพ่อ  เห็นเอเทลผู้นั้น  สำคัญกว่าพวกข้างั้นหรือ” เจ้าชายลอเรียนตรัสขึ้นสำทับ  หากแต่แทนที่จะช่วยย้ำสำนึกของพระเจ้าอเล็คซานโดร พระองค์กลับตีพระพักตร์เครียดขึงและตวาดก้องขึ้นทันทีอย่างโกรธเกรี้ยว “ พวกเจ้ามันจะรู้อะไรกัน!!!! เพื่อนังเจ้าหญิงไอโอเนียคนนั้น!  เพื่อแม่ของพวกเจ้า!  คาทาริน่า...คาทาริน่าน่ากับลูกข้า...ถึงได้ต้องตาย!!!!”   “ !!!” ทั้งเจ้าชายทั้งสองและอาเดอเรียถึงกับต้องตกตะลึง  ในพระทัยของกษัตริย์ผู้นี้ช่างสับสนและคับข้องเหลือคณานับ  “ เพื่อสนองตัณหาของผู้หญิงคนเดียว เพื่อนางที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมารดา  นางแพศยาแม่ของพวกเจ้า!!!” “ นี่มัน....  เสด็จพ่อ...ทรงหมายความว่าอย่างไรกัน” เจ้าชายลอเรียนตรัสถาม พระหทัยเบาโหวงและรู้สึกราวกับว่าจะทรงล้มพับลงไป ณ วินาทีนั้น “ ทรงไม่เคยรัก  เสด็จแม่เลยกระนั้นหรือ” “ รัก? รักนังผู้หญิงที่สั่งคนไปฆ่าลูกเมียข้าน่ะเรอะ!!!!” “ อเล็คซานโดร!” คราวนี้ที่พระนางคาลาเซลล่าแผดพระสุรเสียงตวาดขึ้นบ้าง หากแต่พระเจ้าอเล็คซานโดรกลับไม่ใส่พระทัย  ทรงปรายสายพระเนตรมองพระราชมารดาและพระโอรสทั้งสองด้วยความรู้สึกที่อาเดอเรียรู้จักมันดี  มันคือความเกลียดชังที่ท่วมท้น มันคือความโศกเศร้าที่หาใดเปรียบเปรย ชายผู้นี้สูญเสียสิ่งใดไป  พี่ชายที่เคารพรัก  หญิงสาวผู้เป็นภรรยา และกระทั่งบุตรที่ยังไม่เคยพบหน้า  นี่นางควร....พูดความจริงออกไปหรือไม่ “ ท่านรู้มั้ยเอเทล  อย่างที่ท่านแกรนด์ดยุคคนเก่งแสนดีของท่านเคยว่าไว้ไง” ทรงตรัสพลางหันกลับไปมองท่านแกรนด์ดยุคแห่งเจนัวและกลับมายังเอเทล เอสเตอร์  “ ในคืนที่ข้าบอกกับนาง  บอกกับแม่แท้ๆของตัวเองว่าคาทาริน่าตั้งท้อง นั่นคือ...วันที่ข้าตัดสินประหารชีวิตของพวกนาง!” “ ฝ่าบาท....” อาเดอเรียนั้นอับจนด้วยคำพูด ภาพในความฝันราวกับกลับมาหลอกหลอนราวกับมันมีชีวิตขึ้นมา สิ่งที่มารดาวิ่งหนีในความฝันนั้น...คือสิ่งนี้นั่นเอง จากคุณ : newravana (newravana) เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 53 21:17:40

ความคิดเห็นที่ 2 “ ภายในเวลาเพียงไม่กี่เดือน  แม่ข้า พระราชชนนีทำอะไรไปบ้าง  ผู้หญิงจากไอโอเนียคนนั้น...ทำอะไรลงไปบ้าง” ทรงคร่ำรวญอย่างผิดบาป เจ็บปวดและจมอยู่แต่ในความเศร้าจนมองไม่เห็นสิ่งใด “ อเล็คซานโดร..นั่นก็...เพื่อเจ้า” ทรงเพียรจะแก้ไขความเข้าใจหากแต่ฝ่ายพระโอรสนั้นกลับหันกลับมามอง  สีพระพักตร์แดงก่ำขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเจ็บปวด “ เพื่อข้า ท่านจึงสั่งคนสังหารเสด็จพี่เฟอร์ดินันที่ข้าเคารพ  เพื่อข้าท่านจึงทำลายเสด็จพี่ผู้ซึ่งข้ารักและเทิดทูนเหนือสิ่งอื่นใด” ย่างเยื้องพระวรกายกรายใกล้พระมารดา ก่อนจะทรงเอื้อมพระหัตถ์จิกเข้าที่เส้นพระเกศา “ เพื่อข้าท่านจึงส่งทหารไปฆ่าคาทาริน่ากับลูกที่เพิ่งลืมตาดูโลกของข้า หลานแท้ๆของท่านน่ะเรอะ!!!!” “ มันไม่ใช่หลานข้า!  และนังนั่นก็ไม่ใช่เมียเจ้า!   เข้าใจมั้ย......ตราบที่มีเฟอร์ดินัน  ตราบที่มีสองแม่ลูกนั่น เจ้าจะได้มีวันนี้เรอะ! อเล็คซานโดร!!!” วันที่ลูกชายได้เป็นกษัตริย์แห่งเอสเทเนีย เข้าพิธีอภิเษกสมรสกับเจ้าหญิงเชื้อพระวงศ์แห่งไอโอเนีย  มีพระโอรสที่เป็นเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงและพระโลหิตสูงส่งแห่งสองอาณาจักร  “ ฟังนะ! ยามนี้กษัตริย์ไอโอเนียพี่ชายข้าขาดไร้ซึ่งทายาท  ขอเพียงทุกสิ่งดำเนินไปตามแผนการข้า  กษัตริย์เอสเทเนียพระองค์ถัดไปก็จะได้ครองบัลลังก์ของทั้งสองอาณาจักร!” อีกหนึ่งความจริงที่เอ่ยเอื้อนก็คืออีกหนึ่งความจริงที่ใครก็ตามที่ได้ฟังต้องกรีดร้อง สิ่งใดผิด สิ่งใดถูก   “ ข้าไม่ต้องการ!” กระชากพระเกศาและสั่งให้ทหารเสดาะกุญแจลากเอาพระราชมารดาออกมา “ อเล็คซานโดร! เจ้าจะฆ่าแม่ตัวเองเพื่อคนตายพวกนั้นหรือไง! เจ้าจะก่อสงครามกับไอโอเนียเพื่อเด็กไร้หัวนอนปลายเท้านี่หรือไง!!!!” เจ็บปวดเหลือคณาเมื่อพบว่าทุกสิ่งที่ทำมานั้นกลับสูญสิ้นซึ่งความหมาย แต่งงานจากบ้านเกิดมาเพื่อเป็นราชินี ลูกชายที่ควรจะต้องได้ขึ้นครองราชย์ตามธรรมเนียมของไอโอเนีย แต่เมื่ออยู่ต่อหน้ากฎมณเฑียรบาลของเอสเทเนียกลับไม่เป็นเช่นนั้น กับแค่ลูกชายของนางสนมนางหนึ่งกลับได้รับการสถาปนาเป็นรัชทายาทมหาอุปราช  โง่เง่า ต่ำช้า  ชาติกำเนิด.....พึงควรถือเป็นทุกสิ่งที่จะตัดสินคนต่างหาก “ เสด็จแม่....ท่านรู้สาเหตุการตายของหลานสาวจากไอโอเนีย  บุตรีของพระมหาอุปราชพระเชษฐาของท่าน คนที่ท่านยกให้เป็นแม่เด็กสองคนตรงนั้นหรือไม่” ตรัสถึงตรงนี้ที่พระมหาอุปราชแห่งไอโอเนียที่ทรงซีดเซียวจากอาการเสียพระโลหิตอยู่กลับทรงถลึงพระเนตร และตรัสขึ้นอย่างแสนกังขา “ หรือว่า......นี่ท่าน..... ” ตรัสเพียงนิด หากแต่รอยแย้มสรวลที่แสนเย็นเยียบขององค์เหนือหัวแห่งอาณาจักรนั้นกลับแทนคำตอบทั้งมวล “ เสด็จแม่ถูกลอบสังหาร......” เจ้าชายลอเรียนตรัส    “ หรือว่า.....” หันไปทางพี่ชายที่ยามนี้ก็มีสีหน้าไม่แตกต่างกัน ความเครียดพุ่งถึงขีดสุดในเวลาอันสั้น “ เพื่อเจ้าชายเฟอร์ดินัน กับผู้หญิงและเด็กที่ตายไปแล้ว ท่าน  ท่าน....ท่านฆ่าเสด็จแม่!!!!!”  เกรี้ยวกราดและหวาดกลัว ความรู้สึกที่พุ่งพล่านขึ้นมาอย่างยากระงับ สองมือเขย่าลูกกรงและแทบอยากฉีกกระชากเหล็กให้ขาดสะบั้นหักพัง  ทำไมกัน ทำไม  เพียงเพื่อความตายของคนในอดีต กลับฆ่าทำร้ายผู้ที่ร่วมชีวิตกันในปัจจุบัน “ หุบปากซะ! ลอเรียน! เจ้าจะรู้อะไร  นั่นคือพี่ชายข้า พี่ชายเพียงคนเดียวของข้า! คาทาริน่าคือหญิงนางเดียวที่ข้ารัก นังแพศยาแม่พวกเจ้าที่ทำร้ายพวกเขา มันสมควรตาย!” กระชากดาบออกจากฝัก  และเล็งไปทางพระราชมารดา  ยามนี้ที่จะทรงทำเรื่องที่ถูกต้องที่สุด  “ ดูเสียท่านเอเทล  ข้า  จะล้างแค้นให้บิดาท่าน!” พริบตาที่ทรงง้างคมดาบพุ่งเข้าหาหวังทำร้ายพระราชมารดา  สายพระเนตรต่างสบประสานและเป็นเวลาเดียวกับที่ทวารบานถูกพังเปิดออกจากภายนอก ตามมาด้วยเสียงร้องห้ามปรามและความโกลาหลที่เนืองแน่นขนัดก่อนที่ต่อหน้าองค์เหนือหัวแห่งเอสเทเนียที่หยาดโลหิตนั้นกระเซ็นต้องพระภูษา และร่างของคนผู้หนึ่งล้มลงกับพื้น “ ฝ่าบาทเอเทล!!!” รีอันน่าเป็นฝ่ายที่กระโจนเข้ามาพร้อมกับโทนี่ พวกเขาพยุงร่างที่ย้อมไปด้วยเลือดของอาเดอเรียขึ้นมา ดาบแทงทะลุช่องท้องของนาง และโลหิตก็ไหลออกมาดุจสายน้ำ   “ บ้าน่า!” พระเจ้าอเล็คซานโดรถึงกับทรงผงะ ดาบตกกระทบพื้น เป็นเวลาเดียวกับที่ทหารของไอโอเนียบุกเข้ามาและรีบเข้าควบคุมสถานการณ์  ในขณะที่เสียงของการฟาดฟันคมดาบต่อสู้กันนั้นดังก้องสนั่น  “ นี่มันหมายความว่ายังไงกัน!”  ตวาดเสียงลั่น และทันใดนั้นที่ชายหนุ่มในชุดดำพลันก้าวเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับฟันโซ่ตรวนและกรงที่กักขังสองเจ้าชายรัชทายาทออก และสั่งทหารของไอโอเนียให้เข้าดูแลพระราชมารดาและพระมหาอุปราชา ในความโกลาหล อาเดอเรียคาดการณ์สถานการณ์ทุกอย่างได้ในวินาทีนั้น  เมื่อชายในชุดดำเดินเข้ามาพร้อมกับคารีน่า  ผ้าสีแดงนั้นถูกแก้ออกจากด้ามดาบ และผ้าสีดำนั้นก็ถูกปลดออกจากใบหน้า ใบหน้าที่เจ้าชายลอเรียนเคยคุ้น และดาบที่ทำให้ผู้มอบให้ต้องถึงกับผงะ   “ อัล....อัลเฟริค” ทรงตรัสเรียกนามนั้น  และตอนนั้นเองที่อัลเฟริคสาวเท้าก้าวเดินเข้ามาต่อหน้าองค์กษัตริย์ และพวกของอาเดอเรีย “ ข้าต้องขออภัยฝ่าบาท  หากแต่.....เป้าหมายของพระองค์กับพวกหม่อมฉัน คงมาด้วยกันได้เพียงเท่านี้” “ นี่เจ้า...กล้าทรยศข้างั้นเรอะ!!!!” ตวาดก้อง หากแต่ชายหนุ่มกลับมีสีหน้าไม่ปลี่ยนแปลง   “ แต่แรก ข้ารับใช้พระองค์ในฐานะของข้าราชบริพาร  ไม่ว่าจะทรงตัดสินใจทำอะไรก็ตาม หม่อมฉันยินดีที่จะปฏิบัติตาม  ไม่ว่าผู้ใดจะตาย หรือโลหิตจะหลั่งไหลมากมายเพียงใด ทว่า....เหมือนกับที่ทรงมีคนที่รักยิ่ง” มองไปยังเจ้าชายหนุ่มผู้เปรียบเสมือนน้องชายร่วมอุทร  วันคืนที่เติบโตมาด้วยกัน วันเวลาที่เขาย่อมรู้ดีเกินกว่าใครว่ามีเพียงคนผู้นี้เท่านั้นที่เหมาะสม.....   “ หม่อมฉัน ก็มีคนที่จะให้ตายไม่ได้เช่นกัน”  กล่าวดังนั้นและจับด้ามดาบมั่นก่อนจะหันคมดาบไปยังอาเดอเรียที่ยังพยายามพยุงกายขึ้นท่ามกลางความช่วยเหลือจากรีอันน่าและโทนี่   “ ท่านอัลเฟริค......ดูท่าจะไม่ต้องการคำเชิญงานเลี้ยงน้ำชาของข้าจริงๆ” อาเดอเรียยังคงหัวเราะเบาๆ นางกำลังรู้สึกไม่ดีเอาเสียมากๆ  ท่าทีของฝ่าบาท ท่าทีของอัลเฟริค “ ด้วยความสัตย์     ข้าไม่ได้เกลียดชังท่าน  ในฐานะข้าราชบริพาร ท่านเป็นขุนนางที่ยอดเยี่ยม ท่านเอเทล ฟรีด้า”  คมดาบเตรียมสะบั้นฟันลงมาโดยที่รีอันน่ากับโทนี่นั้นกระชากเอาดาบที่ยุดแย่งมาจากทหารไอโอเนียตรงเข้าปกป้องเจ้านายของตนเอง หากแต่ฝ่ายของเจ้าชายเอดวาร์ด พระราชชนนี และพระมหาอุปราชาที่ตั้งตัวได้แล้วนั้นกลับสั่งทหารไอโอเนียให้เข้าทำร้ายสองคนนั้น ในขณะที่ท่าทีที่สับสนของพระเจ้าอเล็คซานโดร และความขัดแย้งระหว่างผู้นำอย่างอัลเฟริค กับนายท่านผู้เป็นองค์กษัตริย์กลับทำให้ทหารซึ่งอยู่ในฐานะของโจรกบฏแห่งเอสเทเนียตั้งตัวไม่ติด “ รีอันน่า โทนี่ ระวัง!” แผดเสียง และพยุงร่างขึ้น  นางพยายามที่จะหลบให้พ้นวิถีดาบของอัลเฟริคโดยมีรีอันน่ากับโทนี่คอยป้องปักษ์ หากแต่พวกนางกลับเสียเปรียบอย่างชัดเจน และถูกไล่ต้อนจนแทบจนมุม “ เจ้ามันสมควรตาย เอเทล!” เจ้าชายเอดวาร์ดออกคำสั่งให้คนของไอโอเนียกลุ้มรุมเข้าทำร้ายอาเดอเรียไม่หยุดหย่อน หากแต่เป็นเจ้าชายลอเรียนที่กลับทำในสิ่งตรงกันข้าม “ อย่านะอัลเฟริค! หยุดก่อน!”  ทว่าเสียงของพระองค์กลับดูเหมือนจะส่งไปไม่ถึงเมื่อทรงอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นซึ่งกำลังและอำนาจ  ในทางตรงกันข้ามกลับถูกลูกหลง ดาบฟันเข้าที่ลำแขนจนทรงกระเด็นไปอีกทางที่แกรนด์ดยุคแห่งเจนัวอยู่   น่าแปลกที่ทรงหลุดพ้นจากโซ่ตรวนเป็นที่เรียบร้อยแล้วและทรงช่วยดึงเอาเจ้าชายหนุ่มลุกขึ้นได้ทันท่วงที   “ ใจเย็นไว้” ทรงตรัส “ อัลเฟริค  อัลเฟริค  ท่านเอเทล  ....” สับสนและย้ำคิดย้ำทำ  ระลึกถึงคำพูดของบิดา ความเคียดแค้นของพระมารดา และคำสัตย์ปฏิญญาณของอัลเฟริค  หากแต่....  หากว่าเอเทลตาย...... มันจะ ต่างอะไรกัน “ อย่าให้ความขลาดเขลาบดบังนัยน์ตา” “ !” หันไปหา และไม่คาดฝันกับวาจานั้น “ เจ้า...อยากเห็นใครตายไปต่อหน้า จริงๆงั้นหรือไง” เตือนเช่นนั้น พอดีกับที่ทันใดนั้นเสียงระเบิดกลับดังสนั่นหวั่นไหวขึ้นมาจากภายนอก  พร้อมกับนายพลใหญ่ทอสวาน่าและจิโอวานนี่ ทอสวาน่า ที่บุกเข้ามาในเวลาเดียวกันพร้อมกับกองทหารจากเจนัว   “ จะมาทำไมกันนะ ” ชายผู้ซึ่งควรจะเป็นแกรนด์ดยุคแห่งเจนัวพูดขึ้นก่อนจะมองไปเบื้องหน้าที่ยามนี้การรบราฆ่าฟันกำลังดำเนินไปอย่างดุเดือด เมื่อฝ่ายขององค์เหนือหัวพระเจ้าอเล็คซานโดรนั้นตั้งพระสติได้ และออกคำสั่งให้เหล่าราชองครักษ์โจรกบฏผู้ซึ่งอยู่ในอาณัติของพระองค์สังหารทหารไอโอเนียและผู้บุกรุกทุกคน  ทุกอย่างกำลังจะสายเกินไป ความบ้าคลั่งที่เกิดจากความเคียดแค้นส่วนตัวกำลังจะทำลายประเทศนี้ให้ย่อยยับพินาศพังไปอย่างไร้เหตุผล   เคียดแค้นข่มขู่นับถอยหลัง สู่ความพ่ายพังเจ็บปวดถวิลหา การแก่งแย่งยื้อยุดดาษดื่นตา การมุสาฆ่าฟันจึงบรรลัย “ ต้องขอให้ท่านตายที่นี่ เอเทล ฟรีด้า!” อัลเฟริคร้องตะโกนก้อง และสิ้นเสียงนั้นคมดาบก็เสียบทะลุลงกลางทรวงอกของใครคนหนึ่ง บาป ที่มิอาจลบหาย จบตอน ตอนหน้า "จบภาค" ค่ะ จากคุณ : newravana (newravana) เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 53 21:18:29

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้าอาเดอเรียเป็นนักแสดงต้องบอกว่าเล่นเรื่องนี้"น่วม"จริงๆ ไหนจะถูกธนูที่ไหล่...ฉึก ถูกฟัน..ฉับ ถูกแทง..สวบ มีแผลเป็นเต็มตัวแล้วมั้งนั่น แต่มีอย่างหนึ่งที่ต้องบอก พระชนนีดูโรคจิตจริงๆ จากคุณ : septer เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 53 23:42:29

ความคิดเห็นที่ 4 น่วมแล้วไม่ตายด้วยนะ เหอๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 53 16:15:23