ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่เจ็ด พอได้คุยกับแม่ก็นอนต่อไม่หลับแล้ว เธอไม่อยากไปอยู่อังกฤษ ไม่อยากจากบ้านเกิดเมืองนอนไป ถึงแม้ว่าที่นี่จะไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน แต่เธอก็ไม่อยากไปอยู่กับแม่ที่แทบจะไม่รู้จักกันเลย ตั้งแต่เล็ก คนที่เลี้ยงเธอมาก็คือยาย เธอเพิ่งรู้จักแม่เมื่อสามปีก่อน หลังจากที่ยายเสียไปแล้ว เธอถึงได้รู้ว่าแม่แต่งงานกับชาวอังกฤษตั้งแต่เธออายุได้สี่ขวบ พอรู้ว่ายายตายแล้วแม่ก็เลยจะมารับเธอไปอยู่ด้วย “กิมีแฟนแล้วค่ะ เราคุยกันว่าจะสร้างครอบครัวที่นี่” ตอนนั้นเธอก็เอาโฆษิตมาเป็นข้ออ้าง แต่พอมาถึงตอนนี้ ยายก็ไม่มีแล้ว พี่โฆษิตก็เลิกกันไปแล้ว เธอก็เลยต้องหาข้ออ้างอื่นอีก ทุกคนที่รู้จักคุณโทมัส พ่อเลี้ยงของเธอ ต่างก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเจกิตาน์โง่มากที่ไม่ยอมไปอยู่อังกฤษ เพราะคุณโทมัสเป็นมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของประเทศเลยทีเดียว ถึงไม่ต้องทำงานก็มีกินมีใช้ไปตลอดชาติ หรือถ้าอยากทำงานที่โรงแรมของคุณโทมัสก็มีที่ว่างสำหรับเธอเสมอ แต่เธอก็บอกกับตัวเองว่าอยากอยู่ที่เมืองไทยมากกว่า ถึงแม้จะไม่มีใครสักคนก็ตาม เจกิตาน์คิดเรื่องแม่จนผล็อยหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงโครมครามที่หน้าห้อง ทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุดแท้ๆ แต่ใครไม่รู้มาทำลายความสุขคนอื่นแบบนี้ เจกิตาน์มองนาฬิกาที่หัวเตียงตอนนี้เก้าโมงเช้า จริงๆ แล้วเธอก็น่าจะตื่นได้แล้วล่ะ ก๊อก ก๊อก ..เสียงคนมาเคาะประตูที่หน้าห้องทำให้เจกิตาน์ใจเต้นโครมคราม ได้แต่หวังว่าอย่าเป็นคนที่เธอคิดด้วยเถอะ สาธุ “ขอโทษนะคะ” เสียงหวานๆ ของผู้หญิงทำให้เธอค่อยอุ่นใจขึ้น แต่ก็อดระแวงไม่ได้เพราะเดี๋ยวนี้มีข่าวเรื่องแก๊งค์โจรใช้ผู้หญิงเป็นนางนกต่อเยอะแยะ “ใครคะ” เจกิตาน์ยืนอยู่หน้าประตูแล้ว มองออกไปเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าห้องแล้ว แต่ยังไม่กล้าเปิด เพราะไม่คุ้นหน้าซะเลย “ฉันอยู่ห้องตรงข้ามคุณค่ะ มีเรื่องจะรบกวนสักหน่อย” “ว่าไงคะ” เจกิตาน์สางผมลวกๆ ก่อนจะเปิดประตูออกไป คนที่มาเรียกก็คือแฟนของคุณอาภูตินั่นเอง พอเห็นข้าวของกองอยู่หน้าห้องก็เลยรู้สาเหตุของเสียงที่ดังโครมครามแต่เช้า “เอ่อ...” ยุวันดาเห็นคนมาเปิดประตูแล้วพูดไม่ออก ผู้หญิงคนนี้ก็อายุไม่ใช่น้อยๆ แล้ว ยังกล้าแต่งตัวแบบนี้อีก กางเกงขาสั้นจุ๊ดจู๋ลายคิตตี้สีชมพู กับเสื้อกล้ามลายเดียวกัน ถ้าไม่บ้าจริงๆ ก็คงไม่กล้าใส่ “มีอะไรคะ” เจกิตาน์ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก็คนมันชอบแบบนี้จะทำไม “ฉันจะย้ายออกไปอยู่บ้านแล้วนะคะ พอดีจะแต่งงานแล้ว แฟนก็เลยซื้อบ้านให้ค่ะ” “..แล้วมาบอกทำไมเนี่ย..” เจกิตาน์คิดในใจ “แฟนฉันรวยมากเลยค่ะ เขาบอกว่าไม่อยากให้อยู่ห้องแคบๆ แบบนี้ อยู่บ้านหลังใหญ่ๆ สบายกว่า” ที่เธอมาบอกไม่ใช่เพราะพิศวาสยัยคิตตี้นี่หรอก แต่ว่าวันที่เธอไปง้ออาภูติ ยัยนี่ก็อยู่ในลิฟต์ด้วย คงจะคิดว่าเธอถูกผู้ชายทิ้ง เธอจะต้องแก้ความเข้าใจผิดซะหน่อยว่าคนอย่างยุวันดาไม่จำเป็นต้องง้อใคร “คุณยูครับ เรียบร้อยแล้วครับ” ชายฉกรรจ์ในชุดซาฟารีสีเข้มเดินมาบอก ท่าทางนอบน้อมยิ่งทำให้ยุวันดาได้ใจ “นี่ก็บอดี้การ์ดค่ะ แฟนส่งมาช่วยดูแล ดีนะคะ จะได้ปลอดภัย” ยุวันดากำลังจะสาธยายต่อ “แย่จังที่ต้องเสียเพื่อนบ้านดีๆ แบบคุณ ขอให้โชคดีนะคะ อุ้ย! ขอตัวก่อนนะคะ ฉันปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำค่ะ” เจกิตาน์ตัดบทแล้วรีบปิดประตูก่อนที่จะต้องทนฟังเรื่องไร้สาระอีก “แฟนฉันรักฉันมากเลยค่ะ ไม่อยากให้ทนลำบากอยู่ที่นี่” เจกิตาน์ทำเสียงเลียนแบบผู้หญิงห้องตรงข้าม แล้วนึกไปถึงหน้าอาภูติ ยัยแตงกวาต้องไม่เชื่อแน่ๆ ว่าเขาหวานขนาดนี้ เจกิตาน์หมกตัวอยู่ในห้อง รอจนเสียงโครมครามเงียบไปแล้วค่อยโผล่หัวออกมาดู มองซ้ายมองขวาไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว ค่อยโล่งอกหน่อย แต่อดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นห้องนั้นไม่ได้ล็อค เพราะความอยากรู้ทำให้เธอเสียมารยาทเข้าไป อยากรู้ว่ารังรักของผู้ชายแบบอาภูติจะเป็นยังไง วันนี้วันหยุด อาภูติอยู่ที่คอนโดของบริษัท ตั้งใจว่าจะทำงานของเจ้าสัวประมวลให้เสร็จ แต่เพราะข้อความจากจอโทรศัพท์ทำให้เขาต้องเปลี่ยนแผนใหม่ “อาคะ ตอนนี้ยูเก็บของออกจากที่คอนโดแล้ว คุณไปดูด้วยล่ะกัน เพราะจากนี้ไป ห้องนั้นคือของคุณคนเดียว” อาภูติกดอ่านข้อความซ้ำแล้วซ้ำเล่า พยายามเข้าใจว่าทุกคนต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ชีวิตตัวเอง ในเมื่อคอนโดห้องนั้นเขาตั้งใจซื้อมาเพื่อไว้เป็นเรือนหอ แต่ตอนนี้ไม่มีเจ้าสาวแล้ว จะเก็บไว้ก็คงไม่มีประโยชน์ ที่พักบริษัทก็จัดไว้ให้แล้ว และอีกอย่างเขาก็ไม่ควรเก็บมันไว้ให้สะเทือนใจอีก อาภูติขับรถมาที่คอนโด แอบหวังนิดๆ ว่าจะได้เจอกับเจกิตาน์ด้วย เขารู้แต่ว่าเธออยู่ชั้นเดียวแต่ไม่รู้ว่าเธออยู่ห้องไหน เขาอยู่ที่นี่มาหลายปียังไม่เคยเจอเธอเลยซักครั้ง ถ้าวันนี้ไม่ได้เจอกัน ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก อาภูติขึ้นมาบนชั้นห้าและหยุดที่หน้าห้องตัวเอง “กริ๊ก” เขายังไม่ทันเอากุญแจมาไขประตูก็เปิดออกแล้ว และเงาวูบวาบที่อยู่ข้างในทำให้อาภูติรู้ว่ามีใครบางคนอยู่ในนั้น และไม่ต้องให้เดาเขาก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ยุวันดาคงเปลี่ยนใจไม่ไปจากเขาแล้ว ความจริงเขาพร้อมจะอภัยให้เธอทุกอย่างอยู่แล้ว เพียงแต่ปากแข็งไม่กล้าพูดออกมาเท่านั้นเอง อาภูติเห็นเธอยืนอยู่ที่ระเบียง เขาแอบเข้าไปเงียบๆ “ยู ขอบคุณนะ ที่คุณกลับมา” อาภูติกระซิบที่ข้างหู แล้วสวมกอดเข้าที่เอวบางๆ ของเธอ “อุ้ย... ยูบ้าบออะไรล่ะ ฉันไม่ได้ชื่อยูนะ” “อะไรนะ” พอได้ยินว่าเธอไม่ใช่ยุวันดา อาภูติก็ตั้งสติได้ ถ้าไม่ใช่ยุวันดา คนที่เข้ามาโดยที่ไม่ใช่เจ้าของก็คงมีแต่พวกขโมยเท่านั้นแหละ “แล้วคุณเป็นใคร” อาภูติจับแขนแน่นเพราะกลัวหัวขโมยหนี เขาดึงเธอให้หันหน้ามา พอเห็นหน้ากันชัดๆ ต่างคนก็ชะงัก แต่เธอมีสติเร็วกว่า “คุณอาภูติ” เจกิตาน์เรียกเสียงหลง ไม่คิดว่าคนที่โผล่พรวดพราดเข้ามากอดเธอจะเป็นเขานี่เอง “คุณ เอ่อ..” อาภูติช็อคจนนึกชื่อเธอไม่ออก เขาน่าจะคิดได้ตั้งแต่แรก กลิ่นของยุวันดามีแต่กลิ่นเครื่องสำอาง แต่ของผู้หญิงคนนี้มีแค่กลิ่นแชมพูอ่อนๆ และกลิ่นหอมแบบธรรมชาติ “กิไงคะ เจกิตาน์ค่ะ” (นายบ้าเอ้ย – ไม่ไหวเลย ไหนว่าฉลาดหนักหนา แค่ชื่อฉันก็จำไม่ได้) “แล้วคุณมาทำอะไรในห้องผม” “เอ่อ..” ไม่รู้จะตอบว่ายังไงดี จะบอกว่าอยากเห็นห้องที่เขากับแฟนเคยอยู่ด้วยกัน ก็จะตรงเกินไป   “ว่าไงครับ” อาภูติทำเสียงเข้มกลบเกลื่อน ทั้งรู้สึกอายที่ให้เธอเห็นเขาในสภาพนี้ เธอคงจะคิดว่าเขาเป็นผู้ชายอ่อนแอแน่ๆ “คือฉันอยู่ห้องตรงข้ามกับคุณน่ะ เห็นห้องคุณเปิดอยู่ นึกว่าแฟนคุณขนของไปหมดแล้ว ก็เลยเดินเข้ามาดู” เจกิตาน์พูดเสียงสั่น แขนแข็งแรงของเขาทำให้เธอหวั่นไหวเยอะเลย “ยูคงลืมปิดประตู คุณบอกว่าอยู่ห้องตรงข้ามเหรอ” อาภูติเชื่อว่าเธอพูดจริง เพราะถ้าห้องไม่เปิดไว้ เจกิตาน์คงเข้ามาไม่ได้ “ค่ะ ฉันอยู่ที่นี่มาหกปี คุณเพิ่งย้ายมาเหรอคะ ฉันไม่เคยเห็น เพิ่งจะเห็นก็วันในลิฟต์..” เจกิตาน์เห็นเขาหน้ามุ่ย ก็เลยไม่พูดต่อ “ปกติผมอยู่ที่คอนโดบริษัท” “อ๋อ ดีจังนะคะ แล้วบ้านใหม่ที่ซื้ออยู่แถวไหนเหรอคะ ถึงยังไงถ้าเป็นครอบครัว อยู่บ้านเป็นหลังก็ดีกว่าคอนโดแบบนี้เนอะ” อยากจะพูดเอาใจ แต่ไม่รู้ว่าสะกิดใจอาภูติอย่างจัง “บ้าน?” “ก็แฟนคุณบอกว่าจะไปอยู่บ้านหลังใหม่ที่ซื้อไว้ ถ้าฉันมีครอบครัวก็อยากจะอยู่บ้านเหมือนกัน อยากปลูกต้นไม้เยอะๆ แต่ตอนนี้อยู่คนเดียว อยู่แบบนี้ก็สบายใจดี” เจกิตาน์กำลังจะพูดต่อ แต่เห็นหน้าตาเครียดๆ ของเขาแล้วพูดไม่ออก กลับห้องตัวเองดีกว่า   “งั้นฉันไปนะคะ ให้ดูค่ะ ไม่ได้หยิบอะไรติดมือไปนะ” เจกิตาน์หมุนตัวทำให้ผมที่ยาวสยายปลิวผ่านหน้าเขาไป กลิ่นแชมพูหอมๆ ทำให้อาภูติหวั่นไหวนิดๆ เหมือนกัน “ฉันอยู่ห้องตรงข้ามนะคะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้” อยู่กับเขาในห้องสองต่อสองแบบนี้เธอหายใจไม่ค่อยคล่องเท่าไหร่ “ครับ” เขาไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากคำนี้ เจกิตาน์ออกไปแล้ว อาภูติก็ค่อยเดินสำรวจข้าวของในห้อง ของทุกอย่างอยู่เกือบครบ มีแต่เสื้อผ้ากับเครื่องสำอางของยุวันดาที่หายไป เขาก็ไม่แปลกใจหรอกเพราะเจ้าสัวประมวลรวยระดับประเทศแบบนั้น คงซื้อทุกอย่างให้เธอได้ ยิ่งเห็นก็ยิ่งเศร้าใจ เขาไม่อยากจะเก็บห้องนี้ไว้อีกต่อไปแล้ว แต่พอมองออกไปที่ห้องตรงข้าม ชั่วอึดใจเขากลับอยากเป็นเพื่อนบ้านกับเธอขึ้นมา ' จากคุณ : ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 53 20:58:40

ความคิดเห็นที่ 2 ' อาภูติคิดแล้วว่าเขาจะขายคอนโดห้องนั้นไปเพราะไม่อยากเห็นความหลังฝังใจอะไรอีก แต่ระหว่างที่กำลังประกาศขาย เขาก็ต้องเรียนรู้งานในตำแหน่งผู้จัดการไปด้วย พี่รุ้งหาเลขานุการให้เขาแล้วชื่อแพทรียา แต่เลขานุการของเขมัตทำให้เขาอึ้งไปหลายนาที ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องบังเอิญมันจะมากมายขนาดนี้ “เจอกันอีกแล้วนะคะ คุณอา” ตอนนี้เท่ากับว่าเธอกับเขาต้องเจอกันวันละสองเวลา ช่วงเวลาทำงานก็เจอกันที่ออฟฟิศ หลังเลิกงานก็คุยกันในโปรแกรมสนทนา อาภูติสงสัยเหมือนกัน ว่าเจกิตาน์มาเป็นเลขานุการของเขมัตได้ยังไง แต่เขาไม่ต้องไปถามเรื่องนี้กับใคร เพราะมีหน่วยข่าวมารายงานถึงที่โต๊ะ “แพทไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมคุณเขมต้องเอายัยนี่มาเป็นเลขาด้วย คนอื่นก็มีตั้งเยอะแยะ” แพทรียามาบ่นกับเขาตั้งแต่วินาทีแรกที่พี่รุ้งพาเจกิตาน์มาแนะนำให้ทุกคนรู้จัก “โปรไฟล์เขาอาจจะน่าสนใจก็ได้” เขายังคิดว่าเธอน่าสนใจเลย “ไม่หรอกค่ะ ยัยนั่นน่ะเส้นเข้ามา คุณเขมเจาะจงเลือกเอาเลย คิดแล้วน่าโมโหจริงๆ พี่ปูอุตส่าห์จะให้แพทเป็นเลขาคุณเขม ด้วย ยัยนั่นมาแย่งไปจนได้” แพทรียาลืมไปว่ากำลังพูดอยู่ต่อหน้าเจ้านายตัวเอง อาภูติไม่แย้งปล่อยให้เธอพูดจนเหนื่อยไปเอง จากที่แพทรียาบอกก็น่าคิดเหมือนกัน อาจจะเป็นไปได้ว่าที่เจกิตาน์เลิกกับแฟนก็เพราะเขมัตก็ได้ เจกิตาน์ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ เธอไม่เคยคิดเลยว่าการเป็นเลขานุการของเขมัตจะทำให้คนอื่นเป็นเดือดเป็นแค้นขนาดนี้ โดยเฉพาะเลขานุการของอาภูติที่ชื่อแพทรียา “คุณกิ จบที่ไหนมาคะ แพทจบเอก eng มานะคะ พูดอังกฤษถนัดกว่าไทยมากมาย แล้วคุณเก่งภาษาหรือเปล่า เป็นเลขาพูดภาษาไม่ได้ก็แย่นะคะ” แค่ประโยคแรกก็ทำให้เจกิตาน์สะอึกแล้ว เธออยากจะตอกกลับเหลือเกิน ว่าถึงแม้เธอจะไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังไม่ได้จบเอกอังกฤษ แต่เธอก็พูดกับพ่อเลี้ยงชาวอังกฤษของตัวเองได้สบายล่ะน่า แต่ขี้เกียจบอก ปล่อยให้ยัยแพทคิดว่าตัวเองฉลาดไปคนเดียวล่ะกัน แค่ประโยคเดียวก็ทำให้เจกิตาน์เลิกล้มความคิดที่จะเป็นเพื่อนกับยัยแพทรียา เธอไม่มีความอดทนพอที่จะคุยกับคนที่คุยคำหนึ่ง แขวะคำหนึ่ง แบบนี้หรอก “จริงๆ น้องแพทเก่งกว่าตั้งเยอะ น่าจะได้เป็นเลขารองประธาน แต่ทำไมให้ใครก็ไม่รู้มาเป็น เดี๋ยวอีกหน่อยคงมีปัญหาเดือดร้อนคนอื่นไปทั่ว” แพทรียาจงเกลียดจงเธอเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเคยโดนเจกิตาน์ไปเหยียบตาปลาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เจกิตาน์เริ่มกลัวตัวเอง คนใจร้อนแบบเธอ ไม่รู้จะทนได้ซักแค่ไหน ยิ่งวันไหนที่เขมัตกับแตงกวาไม่มา เธอแทบจะเป็นบ้า คนเดียวที่พอจะเป็นที่พึ่งของเธอได้ก็คงมีแต่เจ้าป๋อง แต่วันไหนที่เธอไปชวนเจ้าป๋องกินข้าว ผู้จัดการฝ่ายนั้นก็ชอบทำหน้าบึ้งใส่เธออยู่เรื่อย “ผมให้ป๋องทำงานให้อยู่ ไปกินตอนนี้ไม่ได้หรอก” วันนี้ก็เหมือนกัน เธออุตส่าห์ทนหิวจนถึงบ่ายโมงแล้วถึงได้มาชวน แต่อาภูติบอกว่าเจ้าป๋องทำงานยังไม่เสร็จอีกแล้ว “ทำไมล่ะ เลยพักเที่ยงมาตั้งชั่วโมงกว่าแล้วนะคะ” “ฝ่ายผมไม่เหมือนฝ่ายอื่น เราไม่ได้พักเป็นเวลา ใครสะดวกตอนไหนก็ไป” “แล้วตอนนี้ล่ะ ฉันหิวจนแสบไส้แล้วนะคะ” เจกิตาน์อ้อนวอน “คุณก็ไปกินสิ จะรอป๋องทำไม” เขาไม่ยอมเข้าใจซักที เจกิตาน์ไม่รู้จะอธิบายยังไง เธอไม่อยากไปคนเดียว เพราะไม่อยากทนฟังเสียงคนอื่นกระแหนะกระแหน “งั้นคุณไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้มั้ยคะ” ตอนนี้ใครก็ได้ เพราะเธอหิวจนจะเป็นลมอยู่แล้ว “แหม..ขยันอ่อยผู้ชายจังเลยนะ” เสียงลอยมาจากที่ไหนสักที่ อาภูติมองตาม เป็นเสียงแพทรียานั่นเอง เขามองเจกิตาน์ที่หน้านิ่วอยู่ พอจะรู้แล้วว่าทำไมต้องหาเพื่อนไปกินด้วย “เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อนล่ะกัน หิวอยู่พอดี” เขาไม่ได้ทำเพื่อเธอหรอก แต่ทำเพื่อตัวเองมากกว่า ตอนที่แปด........ความหวังพังทลาย “ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะเนี่ย จะประสาทเสียอยู่แล้ว” พอกินข้าวอิ่มแล้วเจกิตาน์ก็เริ่มบ่น ตอนนี้ไม่สนใจแล้วว่าเขาจะเป็นใคร ขอแค่เขารับฟังเธอได้ก็พอแล้ว “เรื่องอะไร” “คุณก็รู้ อย่ามาฟอร์มถามหน่อยเลย รู้งี้ฉันไม่มาทำงานนี้ก็ดีหรอก ยอมเสียเวลาหางานอื่นด้วยตัวเองจะดีกว่า คิดแล้วน่าเบื่อจริงๆ จะลาออกไปหางานอื่นทำดีมั้ยเนี่ย ขอบคุณนะคะที่พามา อิ่มแล้ว ขอบคุณค่ะ” เจกิตาน์บ่นเหมือนคนบ้า พอบ่นจนพอใจแล้วเธอก็กลับเข้าไปในออฟฟิศทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้คนที่ปวดประสาทคงเป็นเขามากกว่า อาภูติกลับมาที่โต๊ะกำลังคิดอะไรเพลินๆ เสียงแจ๋นของแพทรียาก็ทำให้เขากลับมาสู่โลกความจริง “คุณอาคะ ทำไมต้องพายัยนั่นไปกินข้าวด้วย“ แพทรียาซักเหมือนภรรยาจับผิดสามีไม่มีผิด เธอใช้ข้อศอกเท้าที่โต๊ะทำงานของเขา เสื้อคอกว้างของเธอทำให้เขาต้องมองไปทางอื่น “ผมไม่ได้พาไปหรอก พอดีคุณกิมาชวน ผมก็หิวพอดี” เขาพยายามใช้คำพูดให้ดูดีที่สุด “แพทเกลียดที่สุด พวกที่ชอบอ่อยผู้ชาย แถมงานการไม่ทำ เดินโฉบไปโฉบมา” แพทรียาไม่รู้หรอก ที่เธอว่าให้คนอื่นน่ะ เข้าตัวเองทั้งนั้น “ผู้หญิงอะไรทุเรศที่สุด” แพทรียาบ่นไปเรื่อยๆ อาภูติเริ่มหนักใจ ถ้าได้เลขาเป็นใบ้ก็คงดีกว่านี้ “ติ๊ด ติ๊ด” เสียงโทรศัพท์ดัง แต่อาภูติคิดว่าเป็นเสียงระฆังช่วยชีวิตมากกว่า “คุณแพท มีอะไรก็ไปทำเถอะครับ” อาภูติยกโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ แพทรียาแอบเซ็ง เธออุตส่าห์จะมาฟ้องให้เขาต่อว่ายัยเจกิตาน์ซะหน่อย แต่ไม่ได้ผลเลย “งั้นแพทไปนะคะ มีอะไรคุณอาก็เรียกก็แล้วกัน” แพทรียาสะบัดตูดเดินไปคุยโต๊ะคนอื่นต่อ อาภูติมองตามหลัง สงสัยว่าทำไมแพทรียาว่าแต่คนอื่น ไม่ดูตัวเองซะบ้าง “อา นี่น้าเองนะ” เสียงที่ดังเข้ามาทำให้อาภูติไม่อยากรับเลย น้าเฟื่องคือน้าแท้ๆ ของเขา และเป็นเมียใหม่ของพ่อด้วย “แล้วไง” กับคนนี้ เขาอยากจะพูดให้สั้นที่สุด เท่าที่จะพูดได้ “ตอนนี้พ่อไม่สบาย โรงพยาบาลจะให้นอนแต่พ่อไม่ยอม น้าไม่รู้จะทำยังไง” ฟังจากเสียงก็รู้แล้วว่าน้าเฟื่องคงหนักใจจริงๆ อาภูติก็เริ่มเป็นกังวล เขาเจอพ่อครั้งสุดท้ายก็เห็นพ่อแข็งแรงดี แล้วทำไมน้าเฟื่องถึงโทรมาบอกว่าหมออยากให้พ่อนอนโรงพยาบาล “พ่อเป็นอะไร ทำไมต้องนอนโรงพยาบาล” เขาพูดแบบนี้มาตลอด จนคนฟังชินไปแล้ว “พ่อเป็นนิ่วในไต” เสียงเบาจนแทบเป็นกระซิบ อาภูติรู้ว่าเป็นนิ่วไม่ใช่เรื่องร้ายแรง แต่เขาก็ไม่อยากให้เกิดขึ้นกับคนที่เขารักที่สุดอยู่ดี “ผมจะไปวันนี้แหละ พ่ออยู่โรงพยาบาลไหน” อาภูติถามรายละเอียด แล้วก็โทรไปลางานกับพี่รุ้งก่อนจะมุ่งหน้ากลับบ้านเกิดทันที ครั้งสุดท้ายที่อาภูติได้มาเยี่ยมบ้านก็เมื่อสองปีก่อน เพราะความลับบางอย่างที่ทำได้รู้ก็ทำให้เขาไม่อยากกลับมาอีก แม้จะคิดถึงพ่อมากแค่ไหนก็ตาม เขารักและเคารพน้าเฟื่องมาตลอด แต่เมื่อสองปีที่แล้ว เขากลับมาเยี่ยมบ้าน และได้ยินผู้ใหญ่แถวบ้านคุยกันว่าเพราะน้าเฟื่องทำให้แม่ฟ้าเลิกกับพ่อและพาน้องชายของเขาไปด้วย จนป่านนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าแม่กับน้องเป็นตายร้ายดียังไง ถึงจะเป็นน้าแท้ๆ แต่เขารู้ว่าน้ากับพ่อทำเรื่องแบบนี้ ก็ยากที่จะทำใจให้ยอมรับได้ อาภูติมาถึงโรงพยาบาล เขารีบไปที่ห้องคนป่วยทันที พ่อหลับอยู่บนเตียง มีน้าเฟื่องคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ ยิ่งเห็นน้าเฟื่องห่วงใยพ่อมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโกรธแทนแม่ ถ้าไม่มีน้าเฟื่อง คนที่ดูแลพ่อก็คงจะเป็นแม่ของเขา “พ่อเป็นไงมั่ง” เขาถามเบาๆ ไม่อยากให้พ่อตื่น “ออกไปคุยข้างนอกเถอะ” น้าเฟื่องหันไปมองพ่อที่หลับอยู่ ค่อยๆ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมที่อก แล้วพาอาภูติเดินออกมานั่งคุยที่ระเบียงนอกห้อง “น้าดีใจนะ ที่อามา คงจะมีแต่อาคนเดียวที่ขอร้องพ่อได้ หมอบอกว่าถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้จะอันตราย อาจจะต้องตัดไตทิ้ง” ตอนนี้ยังเป็นแค่เรื่องเล็กๆ แต่ถ้าถึงกับต้องตัดไตเมื่อไหร่ก็เป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ “งั้นผมจะพูดกับพ่อเอง” อาภูติเชื่อว่า พ่อจะต้องรับฟังคำขอร้องของเขา “อือ..น้าค่อยเบาใจหน่อย ช่วงนี้งานยุ่งเหรอ ไม่เห็นกลับมาบ้านเลย ยังไงก็ห่วงตัวเองบ้างล่ะ งานก็อย่าหักโหมมาก” ถึงแม้อาภูติจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่นางก็ยังห่วงอยู่ดีเพราะเลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็ก “ผมโตแล้ว ดูแลตัวเองได้ แล้วก็รู้ว่าอะไรควรทำ ไม่ควรทำ” เขาปรายตามอง น้าเฟื่องคงไม่รู้หรอกว่า เขาเจ็บแค่ไหนที่คนที่รักไม่ได้เป็นอย่างที่คิด แต่ก่อนเขาเชื่ออย่างที่พ่อบอกมาตลอด ว่าพ่อกับแม่เลิกกันด้วยดี ทั้งที่ความจริงไม่ใช่เลย เพราะมีคนอย่างน้าเฟื่องเข้ามาเป็นมือที่สามต่างหาก “เฟื่อง เฟื่อง” เสียงเรียกดังมาจากในห้อง พ่อคงตื่นแล้ว อาภูติรีบปรี่เข้าไปทันที “อ้าว อา มาได้ไง พ่อฝันไปหรือเปล่า” พ่อทำท่าเหมือนไม่อยากเชื่อที่เห็นเขาอยู่ที่นี่ “สวัสดีครับพ่อ พอดีผมมาเยี่ยม เลยรู้ว่าพ่ออยู่ที่นี่ ทำไมพ่อถึงไม่บอกผมล่ะ” อาภูติแกล้งบอก ถ้าพ่อรู้ว่าเขามาเพราะน้าเฟื่องบอก พ่อต้องโวยวายแน่ๆ “พ่อเจ็บนิดๆ หน่อย จะบอกทำไม ให้เจ้าได้ทำงานดีกว่า” “โธ่..พ่อครับ งานผมทำเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ถ้าพ่อเป็นอะไรไป ที่ผมทำไว้ก็ไม่มีความหมายหรอก” “บ๊ะ แกมาแช่งพ่อหรือไง ไอ้ลูกคนนี้” ถึงเจ็บปวดแค่ไหนพ่อก็ยังยิ้มออก เขาเองก็คงได้นิสัยแบบนี้มาจากพ่อนั่นแหละ น้าเฟื่องปล่อยให้อาภูติกับพ่อได้คุยกันตามลำพัง “พ่อน่าจะผ่าตัดนะ จะได้หายเร็วๆ” อาภูติเข้าเรื่อง เพราะเขากับพ่อไม่ชอบอ้อมค้อมทั้งคู่ “พ่อกลัวหลับไปแล้วจะไม่ตื่นมาอีก กลัวไม่เห็นลูก ไม่เห็นหลาน” “โธ่...พ่อ คิดเล็กคิดน้อยไปได้ ผ่าตัดเสร็จ พ่อก็แข็งแรง มีเวลาเห็นลูกเห็นหลานเยอะแยะไป” อาภูติพยายามปลอบใจ ตอนนี้เขาก็คงทำได้แค่นี้แหละ “พ่อจะมีหลานได้ไง เจ้าก็ยังไม่ได้แต่งงานแต่งการเลย แล้ว นังหนูแฟนเจ้าไม่มาด้วยเหรอ” ถึงเขาจะรักกับยุวันดามาหลายปี แต่เธอกับพ่อเจอกันนับครั้งได้ เพราะยุวันดาไม่ชอบมาต่างจังหวัด และพ่อก็ไม่ชอบไปกรุงเทพฯ ด้วย “เอ่อ..” อาภูติกำลังชั่งใจว่าจะพูดความจริงหรือโกหกดี “มีอะไรหรือเปล่า ทะเลาะกันเหรอ” “เปล่าครับ พอดีช่วงนี้ยูต้องไปต่างจังหวัดบ่อยๆ ก็เลยไม่มีเวลาว่าง” “แล้วเมื่อไหร่เจ้าจะแต่งงานซะที คบกันมาหลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ” แบบนี้แหละ ที่ทำให้เขากลัวไม่กล้าจะบอกความจริงว่าเลิกกันแล้ว เพราะรู้ว่าพ่อคาดหวังเรื่องความรักของเขากับยุวันดามาก “เอ่อ...” “เจ้าก็สามสิบกว่าแล้วนะ เมื่อไหร่จะคิดเรื่องแต่งงานแต่งการซะที หน้าที่การงานก็มั่นคงแล้ว เจ้าจะรออะไรอีก” “ผมยังไม่พร้อมครับพ่อ” เพราะคนที่ผมคิดจะแต่งด้วยเขาก็หนีไปมีคนอื่นแล้ว ผมยังไม่พร้อมเพราะหาเจ้าสาวคนใหม่ยังไม่ได้เลย “แล้วเมื่อไหร่เจ้าจะพร้อม เจ้าจะรออะไรอีก” “เอ่อ..” เขาอยากบอกพ่อจริงๆ ว่ากำลังรอคนจะมาเป็นเจ้าสาวอยู่ “เรื่องนั้นช่างเถอะครับ พูดเรื่องผ่าตัดของพ่อดีกว่า” “ถ้าจะพูดเรื่องผ่าตัดก็ต้องพูดเรื่องนี้ด้วย เจ้าอยากให้พ่อผ่าตัดใช่มั้ย” พ่อถามเสียงเคร่งเครียด อาภูติพยักหน้า “งั้นเจ้าต้องแต่งงาน ถ้าเจ้าได้ฤกษ์แต่งงานเมื่อไหร่ พ่อก็จะบอกหมอให้ผ่าตัดให้เหมือนกัน” “แต่...” “ไม่มีแต่ ถ้าเจ้าอยากให้พ่อผ่าตัด เจ้าก็ต้องพานังหนูมาหาพ่อ มาพูดเรื่องแต่งงานกัน” พ่อยื่นคำขาด ทำให้อาภูติหนักใจที่สุด ตอนนี้ยุวันดาก็ไปอยู่กับคนอื่นแล้ว เขาจะพานังหนูที่ไหนมาเจอพ่ออีก อาภูติได้ยินคำขอร้องของพ่อแล้วยิ่งหนักใจยิ่งกว่าเดิม ให้เขาทำอย่างอื่นคงจะง่ายกว่านี้ แต่ทางเดียวที่เขาจะทำให้พ่อยอมผ่าตัดได้ก็คงต้องขอร้องให้ยุวันดาช่วยเท่านั้นแหละ “ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก” เขาคิดจะให้ยุวันดามาช่วยแอบอ้างกับพ่อ แต่ก็ติดต่อเธอไม่ได้ซักที คุณหมอก็แนะนำว่าพ่อควรจะผ่าตัดให้เร็วที่สุด แล้วเขาจะทำยังไงดี ถึงจะให้พ่อยอมเข้าผ่าตัดเร็วๆ ' จากคุณ : ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 53 21:07:17

ความคิดเห็นที่ 3 ' อาภูติพยายามไปเยี่ยมพ่อทุกวันหยุด คุณหมอบอกว่าอยากให้ตัดสินใจภายในอาทิตย์นี้เพราะถ้าช้ากว่านี้อาจจะมีผลต่อการผ่าตัดได้ “คุณอาคะ คิดอะไรอยู่ แพทเรียกตั้งนานแล้วนะ” เสียงแจ๋นๆ ของแพทรียาทำให้เขาตกใจ ไม่รู้ว่าเธอมายืนอยู่หน้าโต๊ะตั้งแต่เมื่อไหร่ อาภูติชักจะสงสัยว่าแพทรียาเป็นโรคอะไรหรือเปล่า เพราะเขาไม่เคยเห็นเธอยืนแบบคนปกติเลย ถ้าไม่เท้าโต๊ะ ก็ต้องแอ่นหน้าแอ่นหลังทุกที “ไม่มีอะไรหรอก ผมคิดเรื่องงานอยู่ มีอะไรหรือเปล่า” “เปล่าค่ะ แพทเห็นคุณเหม่อนานแล้ว ก็เลยเรียกเฉยๆ” “ครับ” อาภูติเพิ่งรู้ว่าเขาไม่มีสิทธิ์จะนั่งเหม่อด้วย ตอนนี้เขาอยากใช้ความคิดเงียบๆ ไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายด้วยแต่แพทรียาก็ไม่ยอมไปซะที “พี่อา ทำอะไรอยู่คะ” คนหนึ่งยังไม่ไป อีกคนก็เข้ามา “เปล่าครับ” ช่วงนี้สงสัยดวงนารีจะเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เป็นพิเศษ ทั้งแพทรียา ทั้งแตงกวา ถึงได้มาใกล้ชิดกับเขาอย่างไม่ได้นัดหมาย “แตงซื้อขนมมาฝากค่ะ ทาร์ตไข่อร่อยมากนะคะ นี่ค่ะ ของพี่อา” แตงกวายื่นถุงขนมให้ ทำเป็นมองไม่เห็นแพทรียาที่ยืนอยู่ เพราะได้ยินจากที่เจกิตาน์เล่าให้ฟัง เธอก็พลอยเกลียดและหมั่นไส้ไปด้วย “ถ้าคุณอาชอบทานขนม เดี๋ยวแพทซื้อมาฝากก็ได้นะคะ แพทรู้จักร้านอร่อยๆ เยอะเลยค่ะ” แพทรียาจีบปากจีบคอ แค่ขนมทาร์ตไข่อันละไม่กี่ตังค์ เธอมีปัญญาซื้อดีกว่านี้หลายเท่า “ขอบคุณนะแตง ไม่เป็นไรครับคุณแพท คุณมีอะไรก็ไปทำเถอะ” โบราณว่าเสือกับสิงห์อยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ แต่ยิ่งเป็นตัวเมียทั้งคู่แล้วด้วย ยิ่งอันตรายไปกันใหญ่ “แตงด้วยนะ พอดีพี่ขอคิดเรื่องงานหน่อยนะ” จะไล่คนเดียว เดี๋ยวอีกคนจะว่าได้ ก็เลยต้องไล่ไปทั้งคู่ดีกว่า เพื่อความปลอดภัย แตงกวายอมจากไปแต่โดยดี แต่แพทรียาทำท่าฮึดฮัดฟึดฟัดอยู่นานกว่าจะยอมไป สองสาวไปแล้ว อาภูติถึงได้มีเวลาคิดเรื่องของตัวเองต่อ แต่ไม่ทันคิดอะไรออก เขมัตก็เรียกไปคุยเรื่องงานก่อน อาภูติไปถึงห้องของเขมัตแล้ว แต่เขมัตคุยกับลูกค้าอยู่ อาภูติไปนั่งรอที่ข้างโต๊ะเลขาฯ แต่เธอคงไม่มองไม่เห็นเพราะกำลังก้มหน้าก้มตาพิมพ์งานในคอมพิวเตอร์อยู่ แถมตรงนั้นมีฉากกั้นบังเขาไว้ด้วย “ยุ่งเหรอ กิ” แตงกวาถือถุงขนมมาด้วย คงจะเอาทาร์ตไข่มาให้เพื่อนรักกิน “ไม่ยุ่งหรอก ทำเป็นยุ่งไปงั้นแหละ คนอื่นจะได้ไม่นินทา อิอิ” เสียงหัวเราะชอบใจกับคำพูดตัวเอง ทำให้เขาเผลอยิ้มไปด้วย “วันนี้ไม่ไปหาลูกค้าเหรอ” “เปล่า ตื่นสายอ่ะ ก็เลยไปซื้อขนมที่สยามมา ทำฟอร์มว่าไปหาลูกค้า คิกคิก” เสียงแตงกวาตอบเบาๆ อาภูติเริ่มเห็นเค้าลางของบริษัทนี้แล้ว ถ้าบริษัทนี้มีพนักงานแบบนี้ซักครึ่งหนึ่ง ที่นี่คงจะเจริญฮวบๆ แน่นอน “ทำงานที่นี่สบายดีป่ะ” เสียงแตงกวาถาม อาภูติเงี่ยหูฟังไปด้วย แอบหวังว่าเธอจะพูดอะไรถึงเขาบ้าง “ก็ดีนะ เรื่องงานสบายมากๆ แต่เรื่องอื่นนี่ดิ ทำฉันประสาทเสียอยู่นี่แหละ” “เรื่องอะไร” “เรื่องแม่ฉันน่ะสิ” น้ำเสียงกลุ้มใจ ทำให้เขาเริ่มกังวลไปด้วย “ยังไม่จบอีกเหรอก นึกว่าจะเลิกล้มความตั้งใจแล้วซะอีก” แตงกวาพูดถึงเรื่องที่เขาไม่เข้าใจ “อือ..ก็พอแม่รู้ว่าฉันเลิกกับพี่โฆษิตแล้ว แม่ก็มาขยั้นคะยอให้ฉันไปอยู่อังกฤษด้วยอีกแล้ว   แล้วฉันก็ดันปากพล่อยไปบอกแม่ว่าฉันมีแฟนใหม่แล้ว และก็จะแต่งงานกันแล้วด้วย ทีนี้แม่ก็เลยอยากจะเห็นหน้าเขาขึ้นมา” ฟังจากเสียงแล้วรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องคอขาดบาดตายจริงๆ “ก็ดีดิ แม่แกจะได้เลิกชวนแกไปอยู่อังกฤษซะที” “ถ้าสำเร็จก็ดีอยู่หรอก แต่ที่ฉันหนักใจ เพราะไม่รู้จะเอาผู้ชายที่ไหนมาให้แม่ดูตัวนี่สิ” เสียงเหมือนคนปลงตกกับชีวิตมากๆ “เอาน่า อย่างน้อยก็ยังดีที่แกคิดแผนออก ลองๆ หาดู แม่แกยังไม่มาตอนนี้ไม่ใช่เหรอ มีเวลาตั้งเยอะ” แตงกวาพยายามปลอบใจ เจกิตาน์เออออไปด้วย แล้วสองสาวก็คุยกันเรื่องอื่น อาภูติที่ฟังอยู่ ก็เห็นทางสว่างทันที “ต้องหาคนมาเล่นละครให้พ่อยอมผ่าตัด” แต่จะหาใครล่ะ เขาก็ยังนึกไม่ออกเลย ' ติดตามตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 53 21:13:51

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค่ะ หายไปสองสามวัน เพราะเหตุจำเป็น เนื่องจากคอมเกิดอาการพยศนิดหน่อย วันนี้ไปปราบมาเรียบร้อยแล้ว หมดไปหลายตังค์เหมือนกัน พี่ปุ้ย npuiy แหม... พี่ปุ้ยชอบความรุนแรงก็ไม่บอก จะให้มนุษย์หินตีหัวแล้วลากเข้าถ้ำเลยเหรอ มันมืดนะ ไม่กลัวรึไง ^^ คุณ : คนหน้าตาดีอยู่ตรงนี้อีกคน   มิตร เราเก็บค่าเสื่อแพงนะเออ คุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ)   คุณอิน รับทราบแล้วจ้า ว่าแต่เขียนไปแล้ว นายโฆษิตนี่มันพี่เกริกชัดๆ เลยแหละ ไม่ได้ว่าพี่เกริกไม่ดีนะ แต่บุคลิกแบบนี้ ต้องเป็นพี่เกริกคนเดียวเท่านั้น คุณ : สร้อยอินทนนท์   ขอบคุณค่ะ ที่ติดตาม คุณ : nardal (nardal) ผู้ชายมีหลายแบบค่ะ นายโฆษิตก็เป็นอีกแบบนึง ซึ่งเราเรียกว่า แบบพิเศษ อิอิ คุณ : หมูน้อยห้อยหัว   แหม.. คุณหมูน้อย เดาย๊ากยากเนอะ... ว่าจะให้ใครมาเป็นแฟนกำมะลอ  อิอิ คุณ : **I'm a blue girl**   อึ้มจ๋า อยากให้มีบทนายป๋องเยอะๆ เหมือนกันแหละ แต่อย่างที่บอก หนังสือเรื่องนี้แค่ เจ็ดสิบหน้าเอง ขืนมีนายป๋องมากๆ นางเอกกับพระเอก ก็ไม่ได้ออกโรงอ่ะดิ คุณ : Peperi   อิจฉาคนได้หลบร้อนในห้องสมุด แถวนี้ไม่มีเลยอ่ะ ถ้ามีคงมีความสุขมากๆ อ่านหนังสือในห้องแอร์เย็นๆ บรรยากาศเงียบๆ น่าอิจฉาจริงๆ จากคุณ : scottie   ปกติกิก็พยายามไม่เรียก โฆษิตว่าพี่โคหรอกค่ะ แต่ตอนนี้เลิกกันแล้ว ก็เลยขอระบายความอัดอั้นนิดนึง นายโฆษิตเขาเป็นผู้ชายที่มีความพยายามนะคะ แต่ผิดที่ผิดทางไปหน่อย คุณ : :::อาราเร่:::   ขอบคุณจ้า ขอบคุณกิ๊ฟจากคุณ Mot_anoy ด้วยจ้า ....................................... ขอบคุณคนอ่านที่ไม่ได้เม้นท์ทุกคนด้วยนะคะ วันจันทร์จะมาอัพให้อีกสองตอนจ้า วันนี้ขอไปนอนก่อน ง่วงมากๆ ' จากคุณ : เบญจรัตนะ (ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี) เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 53 21:25:21

ความคิดเห็นที่ 5 เเหม นายอา ไม่เห็นต้องคิดมากเลยว่าจะเอาใครมาหลอกพ่อ : )) ปอลอ ชอบสำนวนของคุณลำบากใจจังฯ มากเลยค่ะ อ่านเพลิน เเป๊บๆ ก็จบเเล้ว ไม่ติดขัด จากคุณ : nardal เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 53 21:55:22

ความคิดเห็นที่ 6   แพงเท่าไหร่ล่ะเล็ก เฟรนซ์ฟรายด์ 2 ชิ้นพอป่าวเนี่ย โปรแกรมเมอร์จน ๆ นะ ไม่มีตังค์จ่ายมากหรอก มีแต่กำลังใจ มอบให้นักเขียนสาวอย่างกิ พอได้ป่าว จากคุณ : คนหน้าตาดีอยู่ตรงนี้อีกคน เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 53 22:28:28

ความคิดเห็นที่ 7 รอมาตั้งนาน ในที่สุดวันนี้ก็ได้อ่าน กิกับอาต้องช่วยกันแน่เลย หลอกพ่อ หลอกแม่ แล้วก็รักกันจริง ๆ แล้วยูกับพี่โค ก็จะมายุ่งวุ่นวายอย่างไม่เลิก ปล.อย่าถือสาเรานะเล็ก วันนี้ต่อมจินตนาการแตก จากคุณ : **I'm a blue girl** เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 53 23:21:31

ความคิดเห็นที่ 8 เข้าทาง 2 ฝ่ายพอดี จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 53 00:20:01

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 53 00:45:59

ความคิดเห็นที่ 10 แพทเธอนี่ทำตัวแบบนางร้ายในละครเลย เหอๆ อ่า...ไม่รู้สภาพไตพ่อของอาตอนนี้เป็นไงบ้างแล้ว ยิ่งอายุมากแล้วด้วย.... จากคุณ : Peperi เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 53 01:27:18

ความคิดเห็นที่ 11 หนุกดีค่ะ จากคุณ : Mot_anoy เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 53 02:28:41

ความคิดเห็นที่ 12   คราวนี้หายไปนานเลยนะคะ คุณเล็ก คิดถึงจังเลย (หวานไม่เท่าอาภูติ แต่ก็จริงใจนะเอ้อ) อดหัวเราะความคิดของอาไม่ได้ ถ้าได้เลขาเป็นใบ้คงดีกว่านี้ แหมก็น่าคิดอยู่หรอก ไม่หยุดปากขนาดนั้นน่ะ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 53 18:03:03

ความคิดเห็นที่ 13 เริ่ม เข้มข้นเนอะ  แต่ว่าอยู่ๆก็เข้าไปแอบดูห้องเค้านี่นะ  คิคิ.. จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 53 18:06:10

ความคิดเห็นที่ 14 555 เข้าทางนายอา พอดี๊ พอดี จากคุณ : หมูน้อยห้อยหัว เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 53 11:00:31